ความคิดเห็นที่ 1 . ตกดึกรักษ์ไทมีอาการไข้ขึ้นสูงขึ้นมาอีก และอาการเช่นนี้ทำให้ชายหนุ่มนอนกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมา เพราะไม่สบายตัวถึงแม้พยาบาลจะเอายาลดไข้และยาแก้อักเสบมาทานแล้วตั้งแต่หัวค่ำก็ตาม เสียงอือออที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอของชายหนุ่ม ถึงแม้กลิ่นแก้วจะไม่อยากจะสนใจ แต่ทว่าเสียงนั้นทำให้เธอรู้สึกใจคอไม่ดีเหลือเกิน  กลิ่นแก้วนั่งอยู่บนโซฟา ด้วยอาการชั่งใจเฝ้ารอคอยว่าเมื่อไหร่นุชิตจะมา แต่ทว่าจะเฝ้ารอนุชิตให้มาดูแลเขาก็คงจะไม่ได้งานที่ไร่ก็หนักพอดู ป่านนี้ชายหนุ่มอาจจะเพลียแล้วหลับเป็นตายอยู่ก็ได้   สุดท้ายเธอจึงติดสินใจผุดลุกขึ้นเดินตรงดิ่งไปยังเตียงเขาพร้อมใช้มือลองอังๆ ดูตามหน้าฝาก ตัวร้อนจริงๆ ด้วย ! หรือจะตามพยาบาลมาเช็ดตัวดี ? คิดได้ดังนั้นกลิ่นแก้วจึงเปิดกระตูห้องออกไปตามพยาบาลมาเช็ดตัว แต่เมื่อไปถึงเคาน์เตอร์เห็นพยาบาลที่อยู่เวรที่ทำงานยุ่งๆ กำลังมีเวลานั่งพักทานอาหาร กลิ่นแก้วเลยไม่อยากรบกวน สุดท้ายเธอจึงกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วยห้องเดิมอีกครั้ง ทอดสายตามองคนที่นอนอีกเตียงด้วยความวิตก  ก่อนจะเบือนสายตามองไปทางผู้เป็นพ่อที่กำลังนอนหลับสนิท เอาเถอะ ฉันถือว่าช่วยคุณเพราะเอาบุญก็แล้วกัน ถึงแม้ว่าหน้าของคุณจะทำเหมือนคนบอกบุญไม่รับใส่ฉันก็ตาม ! กลิ่นแก้วคิดด้วยความฉุนกึก  จากนั้นเธอจึงตัดสินใจหาผ้าขนหนูและอ่างใส่น้ำขนาดเล็กเพื่อจะช่วยเช็ดตัวให้คนที่มีไข้ นั้น กลิ่นแก้ววางอ่างเช็ดอย่างเบามือ กลั้นใจที่จะหยิบผ้าขนหนูที่แช่อยู่ในน้ำขึ้นมาบิดพอหมาดๆ จากนั้นก็ค่อยๆ ไล้แตะไปตามใบหน้าคมคายของเขา ไออุ่นที่มาจากลมหายใจอุ่นๆ สร้างความรู้สึกหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูกให้กับกลิ่นแก้ว แต่เธอก็พยายามกลั้นใจค่อยๆ เช็ดต่อไปอย่างเบามือ “คุณเกลียดอะไรผมนักหนา” กลิ่นแก้วชะงัก ท่าทางบ่งบอกว่าตกใจสุดๆ จู่ๆ คนที่นอนหลับตาพริ้มนั้นก็โพล่งถ้อยคำตัดพ้อใครบางคนออกมาจากริมฝีปากสีน้ำผึ้งนั้นอย่างแผ่วเบา  หญิงสาวค่อยๆ พิจารณาดูคนที่เอ่ยพึมพำออกมาราวกับไม่รู้สึกตัว ทีแรกเธอยอมรับว่าตกใจเอาการเพราะนึกว่าคนที่นอนหลับตาพริ้มนี้จะต่อว่าเธอออกมา แต่ทว่ายามมองหน้าเขาชัดๆ กลับพบว่าเขายังหลับตาอยู่และดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาทั้งนั้น หรือว่าเขาจะละเมอ เพ้อพก  ไปเอง? นี่คือคำถามแรกที่เธอตั้งเอาไว้ ก่อนจะหยุดเพ่งสีหน้าเขาเนิ่นนาน เขายังคงหลับสนิทราวไม่รู้เนื้อรู้ตัว เธอจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความโล่งใจ โธ่ ที่แท้เขาก็นอนละเมอนี่เอง .... จากนั้นกลิ่นแก้วจึงบรรจงกลับมาเช็ดแก้มอีกข้างที่เหลือให้อย่างเบามือเช่นเดิม และเสียงตัดพ้อเหมือนครั้งแรกก็ดังขึ้นอีก แต่ทว่ายามนี้แววตาที่เธอเคยเห็นมันปิดสนิทกลับเบิกกว้างขึ้นมาจ้องหน้าเธออีกด้วย “คุณเกลียดอะไรผมนักหนา!” “คุณ!” หญิงสาวห่อปากอุทาน อารามตกใจ...ทำให้หญิงสาวเผลอสะบัดผ้าขนหนูหลุดร่วงจากมือ “คุณ...”  แววตาคู่คมยังจ้องหน้าเธอนิ่งด้วยแววตัดพ้อ ไม่มีอาการงัวเงยเหมือนคนนอนหลับสนิทมาก่อน งั้นก็แสดงว่า เขา..ไม่ได้นอนหลับไปอย่างที่เธอเข้าใจในยามแรกหรอกหรือ “คุณ.. คุณไม่ได้” “บอกผมมาสิ คุณเกลียดอะไรผมนักหนา” เขาคาดคั้น ...กลิ่นแก้วพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เงอะงะและ อึกอัก ด้วยคำพูดตัดพ้อต่อว่า  เขาต้องหมายถึงเรื่องนั้นแน่ๆ เรื่องที่เธอแช่งชักเขาเอาไว้ กลิ่นแก้วย้อนกลับไปนึกถึงคำพูดของงามตาที่ได้เอ่ยเตือนให้เธอขอโทษเขา หญิงสาวจึงเบือนสายตาไปทางบิดาท่านยังนอนกรนด้วยน้ำเสียงสม่ำเสมอ นี่ก็เป็นโอกาสที่เธอเอ่ยขอโทษเขาให้หมดๆ เรื่องค้างคาใจเสียที “ฉันขอโทษ” ว่าแล้วกลิ่นแก้วจึงเอ่ยขอโทษเขาออกมาด้วยสุ้มเสียงแผ่วเบา แทนที่เขาจะเข้าใจกลับขมวดคิ้วจ้องหน้าเธอนิ่ง พร้อมขยับตัวลุกขึ้นมามองหน้าเธอราวกับมองให้ทั่วถึงอีก “นี่..แสดงว่าคุณ ?” “ค่ะ ฉันขอโทษ  ตอนนั้นมันเป็นอารมณ์ ชั่ววูบ ที่ทำให้ฉันต้องทำอย่างนั้น” กลิ่นแก้วเอ่ยต่อแต่ไม่ยอมมองหน้าเขา เธอเบือนหน้าหนีเล็กน้อยอย่างคนมีฟอร์ม และด้วยคำพูดและการกระทำเช่นนั้นของเธอ กลับยิ่งทำให้รักษ์ไทยิ่งรู้สึกเจ็บลึกเสียดแทง แสลงเข้าไปที่ใจเขามากมาย เธอยอมรับออกมาหน้าตายง่ายๆ เช่นนี้เองหรือ ! “ในเมื่อคุณก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก งั้นฉันก็กลับไปนอนก่อนก็แล้วกัน” กลิ่นแก้วหันกลับมาบอกเขาเรียบๆ โดยไม่ได้จดจ้องที่ใบหน้านิ่งคมคายของเขาเลยว่า เขากำลังจ้องหน้าเธอด้วยสายตาตำหนิ ถือโทษเช่นไรบ้าง   กลิ่นแก้วมองไปยังผ้าขนหนูผืนเล็กที่หล่นข้างตัว หมายที่จะฉวยมือไปหยิบมันขึ้นไปเก็บ แต่ทว่า จังหวะที่เธอโน้มตัวลงไปนั้น  ใบหน้าของอีกคนก็โน้มต่ำลงมาที่ใบหน้าเธอเช่นกัน ก่อนที่เจ้าของใบหน้าจะแนบริมฝีปากอุ่นจัดทาบทับกับริมฝีปากเธอแผ่วเบาตามลงมาทันที  กว่ากลิ่นแก้วจะรู้สึกตัวคล้ายถูกไฟซ๊อต ใบหน้าเขาก็เลื่อนออกห่างเอง สายตายังคงนิ่งกริบ แตกต่างจากสายตาเธอเหลือเกินที่มันทั้งตกใจ และยังทำอะไรไม่ถูก  ก่อนที่จะต่อว่าอะไรเขาออกไป เขาก็พูดกลับมาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เย็นชา “คุณ!” “นี่มันก็เป็นอารมณ์ชั่ววูบของผมเช่นกัน”   กลิ่นแก้วตวัดมือทาบริมฝีปากตัวเอง เขาบอกว่านี่มันก็อารมณ์ชั่ววูบของเขาน่ะหรือ ไม่เพียงเท่านั้นยามนี้สายตาที่ดูว่างเปล่า กลับแปรเปลี่ยนไปเป็นสายตาแห่งความดูถูกซึ่งมันดูรับกันดีกับริมฝีปากของเขาที่กระตุกยิ้มหยันออกมา   กลิ่นแก้วเลื่อนฝ่ามือข้างที่แตะริมฝีปากออก กำเป็นกำปั้นหลวมๆ เพื่อใช้ทุบไปที่หน้าอกเขาด้วยความโกรธและอายทันที   “คุณมันคนบ้า!“ (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 22:04:01

ความคิดเห็นที่ 2 ‘นี่มันก็อารมณ์ชั่ววูบของผมเช่นกัน’ เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นมาในห้วงความคิด ขณะที่กลิ่นแก้วเดิน เธอเผลอแสดงอาการเหม่อลอยออก มีบางครั้งที่ตวัดขึ้นมาลูบเบาๆ ตรงริมฝีปากบางของตัวเอง  ในหัวสมองก็มัวแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่มาผ่าน ส่วนในหัวใจก็รู้สึกเจ็บแปลบไปไม่ได้แตกต่างกันเลย “กลิ่น จะเดินไปไหนลูก ขึ้นลิฟท์สิ!” เสียงของคนเป็นแม่ดังขึ้น ยามที่กลิ่นแก้วรู้สึกตัวแล้วหันหลัง กลับมา ก็พบว่าตัวเองเดินเลยมารดาที่กำลังหยุดอยู่ตรงหน้าลิฟท์ “เอ่อ  ค่ะแม่” เธอรับคำอ้อมแอ้ม ก่อนจะเดินกลับไปหาคนเป็นแม่ที่เอาแต่ส่ายหน้าน้อยๆ “เป็นอะไรไปลูก ยังปวดหัวอยู่อีกหรือ?” “ไม่ค่ะ กลิ่นไม่ปวด” ผู้เป็นแม่มองสีหน้าลูกด้วยอาการขมวดคิ้วตามเล็กน้อย นึกสงสัยว่ากลิ่นแก้วยังรู้สึกไม่สบายตัวเหมือนเมื่อคืนรึเปล่า เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาจู่ๆ กลิ่นแก้วก็โทร. ไปตามจุกที่บ้านให้รีบกลับมาเฝ้าพ่อกำนัน ส่วนตัวเองก็รีบกลับมาบ้าน พอตนถาม กลิ่นแก้วก็บอกว่าอดนอนมาเกือบๆ สองคืนทำให้เธอรู้สึกปวดหัว ไม่สบายตัวเลยคิดที่จะกลับมาพักผ่อนที่บ้าน แล้วเปลี่ยนให้จุกไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อกำนันที่โรงพยาบาลแทน แล้วตื่นมาเช้านี้ลูกคนนี้ก็แสดงอาการเหม่อลอย หลงๆ ลืมๆ เช่นนี้ออกมาอีก จะไม่ให้ตัวเองรู้สึกประหลาดใจในตัวลูกสาวคนเดียวได้เช่นไร และถ้าอาการเช่นนี้ไปเกิดกับเจ้าจุกหลานชายตน ตนจะไม่แปลกใจเลย เพราะเจ้าจุก มันก็ป้ำๆ เป๋อๆ เป็นเช่นนี้ประจำ และก่อนที่แม่เพ็ญระตีจะนึกแปลกใจในตัวลูกสาวมากไปกว่านี้ ยามเมื่อเสียงเตือนใสๆ ในลิฟท์ดังขึ้น กลิ่นแก้วก็หันมาบอกกับตัวเองว่า “เดี๋ยวแม่ขึ้นไปหาพ่อที่ห้องกับพี่จุกนะ ส่วนกลิ่นจะไปจัดการเรื่องค่ายา ค่าห้องให้พ่อ  แล้วเราทั้งสี่คนก็ไปเจอกันที่ชั้นล่างเลยนะคะแม่” กลิ่นแก้วบอกเร็วๆ รีบตัดบทเร็วๆ แล้วก้าวออกจากลิฟท์ไป ทิ้งให้คนเป็นแม่อ้าปากหวังจะคุยด้วยต้องหุบลงฉับ เจ้าลูกสาวคนนี้ เป็นอะไร รีบๆ รนๆ เหมือนอยากจะหลบหน้าใครสักคนอย่างนั้นแหละ ยามปลีกวิเวกมาเดินอยู่คนเดียวสีหน้าของหญิงสาวก็ส่ออาการครุ่นคิด ขึ้นมาอีกครั้ง และเรื่องที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นี่ก็คงหลีกไม่พ้นเรื่องที่ชายหนุ่มเจ้าของผักปลอดสารพิษที่ทำรุ่มร่ามไว้กับเธอเมื่อคนนั่นไง เขากล้าดียังไง ถึงมาทำแบบนี้กับตัวเธอ! จะดูถูกว่าเธอเป็นผู้หญิงข้างถนน หรือคนไม่มีพ่อแม่ก็คงจะไม่ใช่ เพราะบิดาเธอยังนอนหลับสนิทอยู่ใกล้ๆ เขานั่นเอง ย่ามใจ! การกระทำของเขามันย่ามใจและดูแคลนเธอเหลือเกิน ขนาดธาวินที่คบกับเธอมาในฐานะคนรักก็หลายปี อย่างมากที่สุดธาวินก็แค่จับมือเธอและกอดเป็นบางครั้งเท่านั้น  แล้วเขาล่ะเป็นใคร! เกลียด... ใช่ เขากลับเป็นคนที่เธอเกลียดขี้หน้าด้วยซ้ำ! และยิ่งเกลียดขึ้นไปอีกจนกระทั่งไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีก ไม่อยากเห็นสีหน้า แววตาของคนที่ทำกริยาดูถูก!! ยิ่งครุ่นคิด กลิ่นแก้วก็ยิ่งรู้สึกเจ็บซ้ำใจจนต้องกัดริมฝีปากบางของตัวเองแน่น ขณะเดินไปยังห้องชำระเงินของโรงพยาบาลแห่งนี้ . “กลิ่นแก้วไปไหนเนี่ย” กำนันเพิ่มศักดิ์ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีร่างของหลานชายคอยช่วยพยุง กลับมานั่งที่เตียง เอ่ยถามขึ้นกับผู้เป็นภรรยา แม่เพ็ญระตีที่กำลังเก็บข้าวของลงตะกร้าจึงหันมาตอบคำถาม “กลิ่นไปติดต่อเรื่องค่าใช้จ่ายจ้ะพ่อ” ยามฟังคำตอบของคนเป็นภรรยา กำนันเพิ่มจึงศักดิ์ทำหน้าเสียดายขึ้นมาทันที  ทำให้จุกที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เห็น จุกจึงยื่นใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มกริ่มขึ้นไปแซวแกเบาๆ “แหมพ่อ จะไม่ให้พี่กลิ่นมีโอกาสห่างจากพ่อรักษ์เลยเหรออิๆๆ” เสียงแซวของจุกทำให้กำนันเพิ่มศักดิ์ต้องรีบเหลียวกลับไปมองชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ในห้อง เกรงว่ารักษ์ไทจะมาได้ยินเข้า จากนั้นแกจึงหันไปกัดฟันเอ็ดจุกลับบ้างเบาๆ “เดี๋ยวเถอะเอ็ง!  รีบไปช่วยแม่เพ็ญเก็บข้าวของอย่าพูดมาก!” คำเอ็ด คำต่อว่าของกำนันเพิ่มศักดิ์ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีผลทำให้จุกนึกหวาดกลัวตัวเองเท่าไหร่นัก  จุกยังสามารถทิ้งเสียงหัวเราะคิกคักที่ดูทะเล้นทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะผละไปช่วยแม่เพ็ญระตีเก็บของ  กำนันเพิ่มศักดิ์เองยามเห็นท่าทางกวนๆ  ของหลานชายแล้วนี่ ถ้าไม่ติดว่าเท้าข้างหนึ่งของตัวเองต้องเข้าเผือกไว้  ตนจะต้องเตะก้นมันให้ได้เลยเชียว เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะของหลานชายและลุงคนหนึ่งที่เหมือนจะเป็นเสียงกระซิบนั้น ไม่ใช่ว่าจะไม่ทำให้ชายหนุ่มอีกคนได้ยิน  เขายินทุกคำพูดแต่ก็ทำเงียบๆ เอาไว้ ถึงแม้ตลอดทั้งเช้าสายตาของตัวเองมันคอยแต่มองไปทางประตูห้องพักที่ทำราวกับว่ากำลังมองหาใครอยู่นั้นก็ตามเถอะ แต่ความจริงแล้วเธอจะหายไปทำอะไรก็เรื่องของเธอสิ รักษ์ไทถอนหายใจแรงๆ แล้วหันไปเรียกนุชิตให้หยิบเสื้อผ้าของตัวเองให้มาให้เขานำเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำบ้าง ก่อนออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับไปยังบ้านของตัวเอง . เป็นเวลาเกือบสามวันแล้วที่รักษ์ไทกลับมาพักผ่อนอยู่ที่บ้าน หลังจากนั่งๆ นอนๆ อยู่ที่โรงพยาบาลมาหลายวัน เขาก็ตัดสินใจหยิบหมวกปีกกว้างใบเก่งที่เขามักจะสวมเวลาไปดูงานที่ไร่ขึ้นมาสวม แล้วขับรถมาดูงานที่สวนผัก  ค วามจริงจะให้เขาพักอยู่ที่บ้านอีกหนึ่งวัน ตามความเห็นของใครหลายคนที่ไร่ที่มีความรักและเคารพในตัวเขา และเขาก็ย่อมทำได้ แต่ทว่ายามเขาได้อยู่คนเดียว เรื่องที่ทำให้คิดกลับไม่ใช่เรื่องงานอย่างที่เขาอยากทำ แต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องของหญิงสาวอีกคนหนึ่ง มากกว่า จากสีหน้าอันตื่นตระหนกของเธอยามจับจ้องเขาในคืนนั้น ในวินาทีที่เขาถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากเธอ ยังติดตาเขาอยู่ ... ...รู้สึกผิด ... และที่เขากลับมารู้สึกว้าวุ่นอยู่ไม่เป็นสุข อยู่นี่ ก็คงเป็นความรู้สึกผิดของเขาที่มีต่อตัวกลิ่นแก้วกระมัง “พี่รักษ์! ทำไมไม่หยุดพักต่อที่บ้านล่ะ” เสียงของนุชิตนั่นเอง ชายหนุ่มคงแปลกใจไม่น้อยกระมังที่เห็นเขามาทำงานที่ไร่ในกลางวันแดดร้อนเปรี้ยงปร้างแบบนี้  นุชิตและคนอีกสี่ห้าคนกำลังเดินมาหาเขาหลังจากที่เขาจอดรถกระบะคันเก่งเอาไว้ใต้ร่มไม้ใหญ่ “ชิตจะให้พี่นั่งๆ นอนๆ อยู่แต่ในบ้านเหรอ  อย่าทำตัวเหมือนแม่พี่ได้มั้ย” ปลายเสียง...ฟังดูก็รู้ว่าหนุ่มเจ้าของไร่เพียง ดูจะมีความรำคาญอยู่ไม่น้อย “โธ่ ผมก็กลัวว่า พี่รักษ์ยังมีไข้อยู่นี่ มาโดนแดด เจอลมเดี๋ยวก็ไม่สบายไปกว่าเดิมหรอก” นุชิตพูดยังไม่ทันจบ เสียงของลุงคนหนึ่งที่เดิมตามนุชิตมาด้วยสวนดังขึ้นทันควัน “แหม นี่ถ้าพ่อรักษ์มีเมียสักคนคงจะดีไม่น้อย เวลาป่วยไข้ จะ ได้มีเมียคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นะ เห่อๆๆ” แกพูดแซวหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดิน  แล้วจากนั้นเสียงหัวเราะคนอื่นก็ดังครืนรับกันเป็นทอดๆ  แต่ทว่าคนถูกแซวกลับมีสีหน้าขรึมลงถนัดตา เพราะลุงคนนี้ดันไปแซวเกี่ยวกับเรื่อง เช็ดเนื้อเช็ดตัว ที่ถือว่าส่วนหนึ่งของเหตุการณ์ที่ทำให้รักษ์ไทคิดมามาตลอดสามวันนี้ เสียด้วยสิ ..รักษ์ไทเองไม่ได้พูดอะไร หรือแสดงท่าทีใดๆ ต่อเสียงหัวเราะเหล่านั้น เขารีบก้าวผ่านผู้คนที่กำลังหัวเราะด้วยความอารมณ์ดีหนีไปทันใด “ชิต วันนี้ลูกพี่เอ็งเป็นไรวะ ดูเครียดๆ ปรกติถ้าโดนพวกลุงแซวแกจะยิ้มหรือหัวเราะด้วย แต่วันนี้ทำไม…. “ฉันก็ไม่รู้จ้ะลุง” นุชิตเอ่ยสวนขึ้นมาบ้าง พลางขมวดคิ้วและพูดขึ้นมาว่า  “แต่เอ่ สองสามวันมานี่... ฉันก็สังเกตเห็นพี่รักษ์แกเป็นแบบนี้.. เอ่ หรือว่าแกเครียดกับเรื่องที่มีคนมาดักตีแกก็ไม่รู้” (จบบทที่ 16) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 22:06:54

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่17 งามตากลับมาที่บ้านกลิ่นแก้ว เพื่อจะเยี่ยมกำนันเพิ่มศักดิ์บิดาของเพื่อนรัก แต่ก่อนที่จะถึงบ้านของกลิ่นแก้ว เธอแอบมาพบรักษ์ไทก่อน เพราะรู้สึกว่าเรื่องของกลิ่นแก้วและรักษ์ไทในคืนนั้น ยังทำให้เธอรู้สึกค้างๆ คันปากอยากพูดแทนกลิ่นแก้ว   พอมาถึงเธอจึงเดินตรงดิ่งมาหาหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินที่กำลังทำง่วนอยู่ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุระหว่างวัน  พอเห็นแล้วเป็นต้องอมยิ้มมาอย่างนึกชื่นชมในตัวเขา  ไม่ว่าอากาศจะ จะร้อน หรือจะหนาวแค่ไหน ก็คงไม่สามารถขัดขวางความตั้งใจ ความอุตสาหะของหนุ่มเจ้าของไร่แห่งนี้ไปได้เลย “พี่รักษ์ คุณคนที่เป็นเพื่อนพี่กลิ่นมา” นุชิตเดินเข้ามากระซิบ รักษ์ไทจึงวางงานในมือลง พร้อมเงยหน้าไปทางเป้าหมายที่นุชิตชี้ให้ดู “สวัสดีค่ะคุณรักษ์”  เสียงงามตาเอ่ยทักทายเขาขึ้นมา “สวัสดีครับ คุณงาม”  รักษ์ไทเอ่ยทักทายไปให้หญิงสาวพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “อ้อ คือพอดีงามอยากจะมาเยี่ยมพ่อกำนัน และพอดีทราบมาว่าคุณรักษ์เองก็เจ็บตัวด้วย เลยแวะมาเยี่ยมคุณรักษ์ก่อน” “งั้นไปคุยกันตรงโน้นดีกว่า ผมจะให้ชิตเอาน้ำเย็นๆ ไปให้คุณงามด้วย”  หนุ่มเจ้าของไร่เอ่ยพลางชี้นิ้วไปยังซุ้มที่เป็นศาลาพัก มีต้นไม้ดอกไม้โดยรอบ มีพัดลมพอให้คลายร้อนได้ดีกว่าที่จะยืนในที่ร้อนๆ เช่นนี้ จากนั้นชายหนุ่มก็เดินนำเพื่อนของกลิ่นแก้วไปและตลอดทางงามตาจึงได้เห็น การทำงานอันแข็งขันของที่นี่ไปด้วย แถมรักษ์ไทพอเห็นสายตาอันสนอกสนใจเขาก็เริ่มทำหน้าที่ไกด์แนะนำให้หญิงสาวไปพลางๆ  ท่าทางของเขาดูคล่องแคล่วดี  เพราะทราบว่าเขาเองก็ต้องคอยให้คำแนะนำแก่ผู้ที่มาเที่ยวหรือมาเยือนในการศึกษาดูงานอีกด้วย  งามตาเห็นตั้งแต่ การกำจัดวัชพืชออกจากแปลงผัก โดยเขาจะให้แรงงานคนคอยถอนวัชพืชเหล่านั้นออก หลีกเลี่ยงการใช้สารเคมีเพื่อกำจัดวัชพืช  จากนั้นก็เป็นขั้นตอนการบำรุงรักษาโดยใช้ปุ๋ยคอก ใช้น้ำหมักสะเดาที่เป็นสูตรเฉพาะของที่ไล่แมลง และวิธีอีกวิธีที่น่าสนใจ เขาจะใช้แมลงบางชนิดเพื่อกำจัดแมลงด้วยกันเอง และต่อมารักษ์ไทก็อธิบายถึงการเก็บเกี่ยวและการนำผักไปล้างเพื่อให้ปลอดสารพิษจริงๆ เมื่อเสร็จสิ้นขั้นตอนนี้เขาก็นำผักไปตรวจสอบหาสารพิษ ที่ตกค้างโดยมีทีมงานของเขาเองที่เป็นผู้ตรวจสอบ โดยงามตาก็รับฟังด้วยความเข้าใจและความทึ่ง “กลิ่นน่าจะได้มายืนอยู่ตรงนี้ด้วยกันนะคะ”   จู่ๆ งามตาก็พูดไปถึงชื่อของหญิงสาวอีกคนที่เป็นสาเหตุทำให้ชายหนุ่มว้าวุ่นมาหลายวันติดกัน  หนุ่มเจ้าของไร่ชะงักขึ้นมาทันที   จากนั้นสีหน้าเขาก็ดูเรียบ ขรึมลง  จนงามตาจับสังเกตได้ เธอจึงรีบพูดต่อ “เอ่อ งามหมายถึงว่า กลิ่นน่าจะได้มายืนอยู่ตรงนี้นะคะ กลิ่นจะได้เห็นและรับรู้อะไรหลายๆ อย่าง อย่างที่งามได้เห็นอยู่ในขณะนี้ อย่างน้อย กลิ่นก็จะได้เลิกตั้งป้อมกับคุณบ้าง”  งามตาเห็นว่าได้ทีจึงรีบเอ่ยต่อ เพื่อจะได้เข้าเรื่องที่ตัวเองอยากรู้ รักษ์ไทไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากทำหน้านิ่งขรึม และงามตาเห็นชายหนุ่มเอาแต่เงียบ เธอจึงตัดสินใจเอ่ยถามถึงเรื่องหนึ่งที่เธออยากรู้ขึ้นมาทันที “แล้ว ยัยกลิ่นได้มาขอโทษคุณรักษ์รึยังคะ?” ไม่ทราบว่าเธอพูดอะไรผิดไปรึเปล่า แต่พอถามออกไปแล้ว รักษ์ไทก็หันกลับมาเหลียวมองหน้าเธอด้วยความแปลกประหลาด ก่อนจะถามกลับมาสั้นๆ แค่เพียงว่า “คุณงาม ก็ทราบเรื่องนั้น?” “ค่ะ งามทราบ...” งามตาพยักหน้ารับก่อนจะพูดเสริมต่อ  “กลิ่นมาสารภาพงามน่ะค่ะ เมื่อคืนนั้น คืนที่เราทานอาหารเย็นที่บ้านของกลิ่นแก้ว” คราวนี้รักษ์ไทยิ่งรู้สึกแปลกประหลาดใจหนักเข้าไปอีก  เรื่องที่กลิ่นแก้วทำ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ  แล้วทำไมงามตาถึงทราบ แล้วถ้างามตาทราบเหตุไฉนงามตาจึงไม่ห้ามปรามเพื่อน เมื่อเพื่อนจะทำเรื่องที่ไม่ดีขึ้น เอ๊ะ หรือว่าเรื่องนี้มันมีอะไรที่เข้าใจผิดปรกติไป “กลิ่นสารภาพกับคุณ?” “ค่ะ”  คราวนี้งามตารับคำด้วยรอยยิ้ม  “กลิ่นเองก็รู้สึกไม่ดีหรอกนะคะ ไม่คิดว่าพูดไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แล้วจะทำให้คุณโดนคนอื่นดักตีจริงๆ” หัวคิ้วทั้งสองของชายหนุ่มกดกันเป็นร่องลึกขึ้นมาทันใด  แลดูเขากำลังใช้ความคิดบางอย่างกับตัว งามตาที่มองตาและเห็นกริยาของชายหนุ่มอยู่ในสายตาตลอด อดไม่ได้ที่จะแกล้งแซวเขาเล่นด้วยอาการกลั้วเสียงหัวเราะตาม “นี่คุณรักษ์ คงไม่คิดว่ายัยกลิ่นจะให้คนมาดักตีคุณจริงๆ หรอกนะคะ” รักษ์ไทไม่ได้ตอบแต่แต่จ้องหน้าเธออีกครั้ง  คราวนี้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ ในอก “โธ่ คุณรักษ์อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ อย่าทำเหมือนกับคุณรักษ์จะบอกงามว่าคุณรักษ์ก็เชื่อไปแล้วว่ายัยกลิ่นทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาจริงโดยการจ้างวานให้คนไปดักทำร้ายคุณน่ะค่ะ  จะบอกอะไรให้นะคะคุณรักษ์ งามกับกลิ่นเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ทำไมงามจะไม่รู้ล่ะคะว่าเพื่อนคนนี้ของงามจิตใจเป็นคนอย่างไง คิดดูสิคะคุณรักษ์  ขนาดมดตัวหนึ่งกลิ่นมันยังไม่กล้าฆ่าเลย แล้วประสาอะไรกับการทำร้ายร่างกายมนุษย์อย่างเราๆ ล่ะคะ บางทีกลิ่นอาจจะดูขี้พาล ขี้วีนในสายตาคุณไปบ้าง แต่เชื่อได้เถอะค่ะ ว่ากลิ่นเป็นคนมีจิตใจที่ดีงามอยู่นะคะ” คราวนี้รักษ์ไทเริ่มเงียบกริบ ...เริ่มรู้สึกไม่เชื่อมั่นใจความคิดของตัวเอง ที่คิดว่าความเกลียด ความชิงชังที่กลิ่นแก้วมีกับตัวเองจะสามารถทำให้กลิ่นแก้วทำเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ประกอบกับบิดาเธอก็มีอิทธิพลในพื้นที่พอสมควร  เรื่องอย่างนี้หากกลิ่นแก้วจะลงมือทำก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็มีหลายปัจจัยที่ทำให้เขาน่าจะคิดว่าไม่ใช่กลิ่นแก้ว อย่างน้อยก็ปัจจัยเช่นงามตายกมา แต่ทว่าทำไมเขาถึงมีความคิดที่เอนเอียงไปในทางที่จะเชื่อว่ากลิ่นแก้วเป็นคนบงการคนให้มาทำร้ายตัวเอง หรือเพราะความน้อยใจ เสียใจ หรือเพราะว่าเธอมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขานะ ที่ทำให้เขาคิดมากไปในข้อสันนิษฐานหลังๆ มากกว่า “คุณรักษ์คะ อย่าเอาแต่เงียบสิคะ ตกลงนี่มันอะไรกัน ตกลงคุณรักษ์เชื่อจริงๆ หรือคะว่าเป็นฝีมือกลิ่นแก้ว” เสียงถามแกมหัวเราะเบาๆ ของงามตาปลุกชายหนุ่มข้างตัวให้ตื่นจากความคิด  รักษ์ไทรีบเบือนสายตาแล้วปฏิเสธหญิงสาวคนนี้อย่างรวดเร็ว “เปล่าๆ ครับ  แล้ว ..เพื่อนของคุณงามมาขอโทษผมแล้วล่ะ” “อ้อ อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ” งามตาขานรับเสียงสูงด้วยอาการรับทราบ อย่างน้อยสิ่งที่ตนได้แนะนำกลิ่นแก้วไป กลิ่นแก้วก็ได้ทำตามคำแนะนำของตัวเองแล้ว เธอก็หมดห่วง ในช่วงเวลาที่งามตากำลังรู้สึกสบายใจโล่งใจอยู่  กับชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ตัวเองกลับกำลังรู้สึกไม่สบายใจ กังวลใจอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว ชายหนุ่มแทบอยากจะใช้มือหนาๆ ตะปบที่หน้าฝากตัวเองหลายๆ ใจหนึ่งก็รู้สึกโล่งอกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่เรื่องที่เขาโดนทำร้ายร่างกายไม่ได้มีหญิงสาวนั้นมาเกี่ยวข้องมาแต่น้อย  เธอไม่ได้เกลียดเขาถึงขนาดอยากเห็นเขาเป็นอะไรไป   แต่อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกกลุ้มขึ้นมา  เพราะสิ่งที่เขาทำกับเธอในอีกไม่กี่วันถัดมา มันคงทำให้เธอเกลียดเขามากกว่าเดิมแน่ๆ ...โธ่เอ๊ย!  รักษ์ไท นี่นายทำเรื่องใหญ่ขึ้นมาอีกแล้วสินะ !! (มีต่อ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 22:09:12

ความคิดเห็นที่ 4 . กลิ่นแก้วกลับมาที่บ้านหลังจากไปประชุม และทำงานให้กับผู้เป็นพ่อตามสมาคมต่างๆ ที่บิดาเป็นประธานและไปตรวจดูงานแทนบิดาตามที่ ที่เป็นกิจการของผู้เป็นพ่อ ไม่ว่าจะเป็นตลาดสดชื่อดัง ห้างสรรพสินค้าที่ติดอันดับในจังหวัด หรือแม้แต่ตามหอ พักอพาร์ตเม้นต์ ต่างๆ อีก   เนื่องจากท่านยังไปไหนไม่สะดวกด้วยสาเหตุของอุบัติเหตุเมื่อหลายๆ วันก่อนนั่นเอง ครั้นเมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน   กลิ่นแก้วได้ยินเสียงหัวเราะของผู้เป็นพ่อดังแว่วมาจากเรือนไทยหลังใหญ่ ไม่เพียงเสียงหัวเราะดังๆ ของบิดาและพี่ชายเธอเท่านั้นที่สร้างความแปลกใจให้  กลิ่นแก้วยังมองเห็นรถกระบะคันโตที่ไม่ใช่รถของบิดาเธอแต่มันก็แสนจะคุ้นตากำลังจอดสนิทอยู่ที่บ้านเธออีกคันหนึ่งด้วย ยามกลิ่นแก้วเดินขึ้นเรือน ไม่ผิดไปจากที่คิด บุคคลที่ทำให้บิดาเธอหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน และเป็นเจ้าของรถกระบะคันสีดำคันนั้นจะเป็นใครเสียไม่ได้นั่นก็คือ  รักษ์ไทนั่นเอง! “พ่อ น้องกลิ่นกลับมาแล้วจ้ะ!” เสียงของพี่จุกที่คอยนวดเฟ้นตรงบ่าเอ่ยขึ้น  ทำให้บุรุษสองวัยที่กำลังคุยกันอย่างสนุกปากต่างหันกลับมา กลิ่นแก้วยกมือไหว้บิดา ก่อนจะเชิดหน้าให้กับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ แล้วทำทีจะเดินผ่านคนทั้งสามกลับไปที่ห้องนอน แต่เธอก็ถูกผู้เป็นพ่อเรียกตัวเอาไว้ “กลิ่นมานี่ก่อนสิลูก  ประชุมเป็นยังไงบ้าง  ไหนมาเล่าให้พ่อฟังหน่อยซิ” ไม่รู้ว่าบิดาเธอจะอยากรู้จริงๆ หรืออยากจะเรียกให้เธอได้เข้าไปนั่งร่วมวงกับท่านด้วยกันแน่ แต่ที่แน่ๆ กลิ่นแก้วก็ทำท่าอิดออดเอาไว้ก่อนล่ะ เพราะเธอไม่อยากแม้แต่จะนั่งใกล้ๆ ผู้ชายคนที่ทำรุ่มร่ามกับเธอเมื่อคืนนั้น! “กลิ่นเหนื่อยค่ะพ่อ กลิ่นอยากจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” ตอบทั้งๆ ที่ไม่ยอมเบือนหน้าไปคุยกับผู้เป็นพ่อ ... รักษ์ไทเองก็เห็นว่าเธอคอแข็ง ขนาดไหน “เอ้ ... งั้นลูกก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้ ไปเถอะๆ” กลิ่นแก้วค่อยรู้สึกโล่งอกหน่อย ที่บิดาเธอไม่ได้รบเร้าหรือเซ้าซี้อะไรมากนัก จากนั้นหญิงสาวจึงเดินปึงๆ  ไปยังห้องนอนของตัวเอง “มาๆ คุยกันต่อ พ่อรักษ์” เสียงเรียกที่ดังอยู่ใกล้ตัว ดึงสายตาของรักษ์ไทจากร่างบอบบางที่เดินลับตาไปแล้วให้หันกลับมาดังเดิม   ...ด้วยความรู้สึกในใจ เขาก็รู้สึกแสนเสียดายอยู่ไม่น้อย ที่ผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้เข้ามานั่งพูดคุยอยู่ตรงนี้ด้วยกัน ครั้นพอกลิ่นแก้วอาบน้ำมา อย่างที่อ้างกับผู้เป็นพ่อเสร็จ เธอก็มานั่งนึกโล่งใจอยู่คนเดียวที่เตียงนอนว่าบิดาเธอคงลืมเรื่องที่จะเรียกเธอให้เข้าไปคุยด้วยแล้ว ดีไม่ดีผู้ชายคนนั้นอาจจะกลับบ้านไปแล้วก็เป็นได้ เพราะเธอเล่นถ่วงเวลาอาบน้ำไปในตัวให้นานกว่าปรกติทุกครั้ง ในช่วงที่กลิ่นแก้วนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่เพียงลำพัง เสียงเคาะประตูเบาๆ ตรงหน้าห้องนอนเธอดังขึ้นมาอีกครั้ง กลิ่นแก้วจึงเดินไปเปิดประตู  เธพบว่าสิ่งที่เธอกระหยิ่มยิ้มย่องมาทั้งหมด คือสิ่งที่เธอคิดไปเองเพียงลำพัง  เพราะบิดาเธอเล่นส่งพี่จุกให้มาเคาะประตูเรียกให้ตัวเองต้องออกไปพบท่านที่ห้องโถงรับแขกจนได้  โดยใช้ข้ออ้างที่ว่า... บิดาเธออยากทราบผลของการส่งตัวลูกสาวไปทำงานแทนท่านในวันนี้ นี่เอง กลิ่นแก้วเดินกลับมา พร้อมกับแฟ้มเอกสารบางอย่าง ใบหน้านั้นส่ออาการมึนตึงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อพบว่าผู้ชายที่นั่งคุยอยู่กับบิดาเธอตั้งแต่แรก ยังไม่ยอมขยับตัวหนีไปไหนแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังทำท่าจะปักหลักนั่งลงตรงนี้อยู่อีกนานเลย “น้องกลิ่นมาแล้วจ้ะ”  จุกกระซิบบอกกำนันเพิ่มศักดิ์ยิ้มๆ  แต่ทว่าสายตาพราวกลับส่งไปให้หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินที่กำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับตน “เออ ข้าเห็นแล้ว! ตาไม่ได้บอดโว้ย!” กำนันเพิ่มศักดิ์บอกไปอย่างรำคาญ “กลิ่น มาแล้วเหรอลูก?” “ไหนบอกว่าตาไม่ได้บอด แล้วถามน้องกลิ่นทำไมว่ามาแล้วเหรอ” เสียงบ่นอุบอิบที่ดังอยู่ข้างหู  ทำให้กำนันเพิ่มศักดิ์ต้องกัดฟันกรอดขึ้นมาทันใด นี่ถ้าไม่ติดว่าตนมีแขกคนสำคัญนั่งอยู่ด้วย เจ้าจุกต้องโดนตนหันกลับไปผลักมันหน้าหงายแน่ๆ  กำนันเพิ่มศักดิ์ได้แต่ฝากถ้อยคำอย่างเจ็บแค้น  ยังไม่อยากที่จะเอาเรื่องกับคนอย่างมัน เพราะตรงหน้าตนกำลังมีเรื่องดีๆ ให้ตนช่วยประสานอยู่ ว่าแล้วกำนันเพิ่มศักดิ์จึงหันไปคุยกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นทันที “ ไหนมาเล่าเรื่องที่ไปทำงานแทนพ่อในที่ต่างๆ ให้พ่อฟังหน่อยซิ” “ค่ะ พ่อ” กลิ่นแก้วรับคำด้วยสีหน้าและน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปนั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆ กับคนเป็นพ่อแล้วเริ่มเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับภารกิจหน้าที่ที่ตนเองได้ไปทำแทนบิดา  กลิ่นแก้วยังคงมีอาการมึนตึงอยู่ไม่น้อย นั่นไม่ได้สร้างความแปลกใจหรือหงุดหงิดแก่รักษ์ไท   เขาเข้าใจว่าทำไมหญิงสาวถึงมีอาการเช่นนี้ตลอดเวลา ไม่ยอมมองหน้า ไม่รับรู้ว่ามีเขามานั่งอยู่ตรงนี้อีกคน  แต่ชายหนุ่มเอาแต่จดจ้องสายตามองที่เธอตลอด หูก็ฟังน้ำเสียงหวานๆ เจื้อยแจ้วราวกับนกแก้ว นกขุนทองนั้นพูดให้ผู้เป็นพ่อฟังไปด้วย  ช่างเป็นกริยาที่ทำให้หนุ่มไร่เพียงดินไม่รู้เบื่อเลยจริงๆ “อ่ะ แฮ่ม!”  เสียงกระแอมไอปลุกให้รักษ์ไทรู้สึกตัวยามเบือนสายตาไปเจ้าของเสียงนั้น กำลังจ้องหน้าเขาราวกับรู้ทัน นั่นเลยทำให้รักษ์ไทเลือกที่จะเบนสายตาออกไปนอกบ้านทำเป็นมองต้นไม้ใบหญ้าไปพลาง จุกและกำนันเพิ่มศักดิ์ลอบมองหน้ากันยิ้มๆ ส่วนกลิ่นแก้วเองก็ไม่ได้มองหน้ารักษ์ไทตั้งแต่แรกเธอเลยไม่รู้ตัวว่า ตัวเองกำลังถูกจุกและผู้เป็นพ่อมองหน้ายิ้มๆ สลับกับใบหน้าของชายหนุ่มอีกคนเลย “หมดแล้วค่ะพ่อ ที่ประชุมก็ลงมติกันเป็นแบบนั้น  ว่ากลางเดือนหน้าจะมีการจัดงานผลผลิตทางการเกษตรโดยขอใช้พื้นที่ของตลาดเราเป็นจุดศูนย์กลางของการแสดง” กลิ่นแก้วสรุปรายงานการประชุมกับสมาคมเกษตรของจังหวัดโดยมีบิดาเธอเป็นประธาน  กำนันเพิ่มศักดิ์พยักหน้าและชมลูกสาวตัวเอง  ที่กลิ่นแก้วสามารถตัดสินใจในเรื่องงานแทนตัวเองได้ทุกเรื่อง   สมแล้วที่เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของตัวเอง เมื่อฟังคำพูดของลูกสาวตัวเองเสร็จ กำนันเพิ่มศักดิ์หันไปทางรักษ์ไท “พ่อรักษ์อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่ทานข้าวเย็นกันก่อน อุตส่าห์หอบของฝากจากไร่มาตั้งเยอะ” คนถูกชวนเบือนสายตากลับไปทางเจ้าของน้ำเสียงเอ่ยชวนตนให้อยู่ทานข้าวเย็น และก่อนที่รักษ์ไทจะตอบตกลงหรือปฏิเสธ เขาทันได้เห็นทางหางตาเห็นหญิงสาวอีกคนเริ่มจ้องหน้าตัวเองเขม็ง รักษ์ไทจึงไม่ลังเลที่จะยิ้มก่อนตอบตกลง จากนั้นเขาก็เห็นกริยาเธอทำท่าเหมือนทอดถอนใจแรงๆ ตาม “งั้นถ้าหมดธุระตรงนี้แล้ว  กลิ่นขอตัวนะคะพ่อ ”กลิ่นแก้วบอกอย่างเซ็งๆ  เย็นนี้เห็นทีเธอต้องได้ร่วมโต๊ะมื้อค่ำแทนเขาแล้วจริงๆ (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 22:11:25

ความคิดเห็นที่ 5 . “ผู้ชายคนนั้นเขามาทำไมเหรอคะแม่?” เสียงห้วนๆ ออกอาการกระแทกเล็กน้อยทำให้แม่เพ็ญระตีที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเย็นให้กับสมาชิกในบ้านพร้อมแขกอีกหนึ่งคน ต้องเหลียวกลับไปมองเจ้าของน้ำเสียงที่ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย  กลิ่นแก้วลูกสาวตัวเองนั่นเอง “ผู้ชายคนนั้น หมายถึงใครกันลูก?” แม่เพ็ญระตีถามกลับ พอจะเข้าใจลางๆ แล้วว่าลูกสาวตัวเองถามถึงใคร แต่แม่เพ็ญระตีก็แสร้งไม่เข้าใจเอาไว้ก่อน “ก็ รักษ์ไท!” นั่นประไร ว่าแล้วเชียวว่ากลิ่นแก้วหมายถึงใคร และแทนที่จะตอบคำถามลูกสาวแม่เพ็ญระตีกลับติงลูกสาวไปในบางเรื่องที่ กลิ่นแก้วทำไม่ถูกต้องเลย “เรียกพี่เขาดีๆ หน่อยๆ พี่เค้าอายุมากกว่าลูกตั้งเจ็ดปีนะกลิ่น” เชอะ!!  กลิ่นแก้วทำกริยาไม่น่ารักให้แม่เพ็ญระตีเห็นว่าเธอยังหมั่นไส้ผู้ชายคนนั้น แม่เพ็ญระตีจึงอดไม่ได้อีกครั้งที่จะเอ็ดคนเป็นลูก พูดไม่พูดเปล่า แม่เพ็ญระตียังหันมาทางเธอพร้อมจะตวัดมือข้างหนึ่งมาหวดลงที่แขนข้างหนึ่งของกลิ่นแก้ว  หญิงสาวจึงรีบเบี่ยงตัวหนี พร้อมออกอาการโอดครวญและประชดเสียงดังด้วยความหมั่นไส้อยู่ในใจเป็นการทิ้งท้าย “โอยๆ แม่คะ”  …แตะไม่ได้เลยนะคะ ผู้ชายคนนี้ ! “เฮ้อ….” แม่เพ็ญระตีถอนหายใจยามด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ “ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเขามาทำไมคะแม่” กลิ่นแก้วจึงหันมาถามมารดาอีกครั้ง คราวนี้เธออยากได้คำตอบจากคนเป็นแม่จริงๆ แล้วล่ะ แต่ทว่าแม่เพ็ญเธอกลับแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินทั้งๆ ที่เธอและแม่เพ็ญยืนห่างกันไปไม่เกินสามก้าวด้วยซ้ำ “แม่คะ” “เรียกชื่อพี่เค้าดีๆ ก่อน” เฮ้อ....! “ ก็ได้ค่ะ พี่รักษ์ เค้ามาทำไมเหรอคะ” ในที่สุดกลิ่นแก้วจำต้องยอมเรียกผู้ชายคนนั้น ว่าพี่ ทั้งๆ ที่รู้สึกกระดากปากแปลกๆ “ก็เอาผักและผลไม้ไม่กี่อย่างที่ไร่มาฝากน่ะ และมาเยี่ยมพ่อเราด้วย” กลิ่นแก้วเบะปากกับคำตอบของคนเป็นแม่  ดีเหลือเกินที่แม่เพ็ญหันไปทำอย่างอื่นเลยไม่ได้เห็นกริยาไม่น่ารักของเธอเข้า เพราะดีไม่ดีเธอต้องโดนเอ็ดอีกรอบเป็นแน่ กลิ่นแก้วกวาดสายตา มองดูกับข้าวที่มารดาเธอทำเสร็จไปแล้วส่วนหนึ่งอันมีส่วนประกอบเป็นผักตรงหน้า... นี่อย่าบอกนะว่าที่เห็นตรงหน้านี่คือของที่เขาเอามาให้? “กับข้าวที่ลูกเห็นนั่นก็ของพ่อรักษ์ทั้งหมดนั่นแหละ” คนเป็นแม่หันมาตอบให้ คาดว่าสามารถเดาได้จากสายตาของคนเป็นลูกที่ทอดมองกับข้าวหลายอย่างตรงหน้า นี่ถ้าพ่อรักษ์ไม่มาเย็นนี้ แม่เพ็ญของเธอจะลงทุนทำกับข้าวตั้งเยอะตั้งแยะนี่ตั้งโต๊ะมั้ย! กลิ่นแก้วขบคิดอย่างหงุดหงิด ขณะตวัดมือสองข้างกอดอก พร้อมสีหน้าหงิกงอลงมากกว่าเดิม อุตส่าห์หลบเขาเข้ามาในห้องครัวแล้วยังไม่พ้นเรื่องของเขาเลย ผัก ...เมนูของเย็นนี้มีแต่เมนูผัก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผักเหล่านี้ที่ถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะอาหารจะมาจากไหน กลิ่นแก้วตวัดสายตาขึ้นไปมองเจ้าของผักต่างๆ ตรงหน้า เห็นแล้วอยากจะหาอะไรมาปาหน้าเขาจริงๆ เลย เขาหน้าทน ..รู้ๆ ทั้งรู้ว่าเธอเกลียดเขา รู้ทั้งรู้ว่าเขาทำอะไรไว้กับเธอมั่ง ยังมีหน้ามาอยู่ร่วมโต๊ะมื้อค่ำกับเธออย่างไม่รู้สึกรู้สาได้อีก “เอา ทานสิ ไม่ต้องเกรงใจหรอกพ่อรักษ์” เสียงของจุกเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศความเงียบ จุกเอ่ยปากบอกแขกของบ้านด้วยท่าทางอมยิ้มกริ่มแต่ทว่าเสียงเอ็ดเบาๆ ของแม่เพ็ญระตีเอ่ยขัดจุก “นี่แน่ะ! แกนั่นแหละที่ต้องเกรงใจเขา อาศัยผักจากไร่ของเขาเป็นกับข้าวมาแล้วกี่มื้อก็ไม่รู้” หือ  นี่ก็แสดงว่าเขาเอามาให้คนที่บ้านเธอบ่อยๆ ใช่มั้ย มิน่าล่ะเขาถึงได้มัดใจบิดาและมารดาเธอจนอยู่หมัด! “กลิ่นทานสิลูก” แม่เพ็ญระเรียกลูกสาวเบาๆ ทำให้กลิ่นแก้วต้องดึงสายตาที่กำลังมองคนตรงข้ามเขม็ง กลิ่นแก้วคว้าเอาช้อนและส้อมขึ้นมากำแน่น  ก่อนจะตักกับข้าวแต่ละอย่างมาใส่จานตัวเอง แล้วก็จงใจเขี่ยบรรดาผักต่างๆ ออกอย่างไม่ใยดี ไม่แคร์สายตาของใครทั้งสิ้น แม้กระทั่งสายตาของเจ้าของผักเหล่า  ไม่สนใจว่าประกายแววตาของเขาจะดูผิดหวังสักแค่ไหน  ดีแล้ว สม! “กลิ่น ทำไมไม่กินผักล่ะลูก”  กำนันเพิ่มศักดิ์ยื่นหน้าเข้าไปถามลูกสาวด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เพราะตนรู้สึกแคร์ความรู้สึกและเกรงใจรักษ์ไทเหลือเกิน “ปรกติพ่อเห็นกลิ่นชอบกินผักจะตายไป” “แต่วันนี้กลิ่นไม่อยากกิน” หญิงสาวจงใจตีรวน พลอยทำให้ผู้เป็นพ่อ เป็นแม่ และพี่ชายพากันถอนหายใจไปตามๆ กัน แล้วก็พากันส่งสายตาไปทางชายหนุ่มอีกคนที่นั่งเงียบๆ อยู่บนโต๊ะ รักษ์ไทก็ได้แต่อมยิ้มน้อยๆ เป็นสัญญาณว่าเขาไม่ได้ถือโทษ หรือโกรธกริยาตีรวนของหญิงสาว นั่นพลอยทำให้คนทั้งสามถอนหายใจอย่างโล่งอกไปตามๆ กันอีกคราว   ครั้นพอกลิ่นแก้วทำท่าจะอิ่ม แม่เพ็ญระตีที่นั่งใกล้ลูกสาวมากที่สุด จึงเอื้อมมือไปเลื่อนถาดผลไม้ ไปใกล้ๆ มือลูกสาวก่อนจะเอ่ยชวนให้กลิ่นแก้วทานผลไม้หวานๆ ต่อ “ทานผลไม้นี่หน่อยสิ กล้วยสุก หอม หวาน พี่จุกลองไปแล้วหนึ่งลูก” กลิ่นแก้วเหลือบตามองผลไม้ที่ผู้เป็นแม่เลื่อนให้อย่างเอาใจ โดยมิได้เฉลียวใจอะไร มือบางคว้าเอากล้วยขึ้นมาแกะทานอย่างเอร็ดอร่อย จนเกือบจะหมดลูกหนึ่ง จุกที่สบสายตากับพ่อกำนันและแม่เพ็ญด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ พูดเสียงดังขึ้นมาทันที “กล้วยนี่อร่อย หอม หวานอย่างที่แม่เพ็ญบอกจริงๆ ใช่มั้ยล่ะ...” จุกเว้นจังหวะมองหน้าน้องสาวแล้วพูดต่อยิ้มๆ  “ก็แน่ล่ะ มันเป็นกล้วยปลอดสารพิษ ที่มาจากไร่พ่อรักษ์เค้าด้วยนี่” เท่านั้นแหละ หญิงสาวที่กำลังกัดกินกล้วยเข้าไปในปากอีกคำถึงกลับออกอาการตาโตก่อนจะเหลือบมองเจ้าของกล้วยหอมที่เธอกำลังกัดกินอยู่  แววตาของเขากำลังล่อประกายแวววาว พร้อมกระตุกยิ้มตรงมุมปากประกอบเล็กน้อย  หญิงสาวแทบสำลัก รีบวางกล้วยสุกปลอดสารพิษที่เธอเกือบจะทานหมดลงทันที “เอ้า!  เบาๆ สิลูก มันอร่อยถึงขนาดทานไม่ทันเลยรึ”  เสียงผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นยิ้มๆ ก่อนจะส่งสายตาพยักเพยิดให้สมาชิกที่นั่งอยู่ด้วยคนยิ้มๆ ไปตามๆ กัน กลิ่นแก้วรู้ว่าบิดาเธอจงใจแหย่ให้เธออายต่อหน้า ‘คนอื่น’  แต่ทว่าเธอไม่มีโอกาสโต้ตอบท่านเลย เพราะสองมือมัวแต่ควานหาแก้วน้ำดื่มมากลั้วคอ จวบจนผู้เป็นแม่ต้องเลื่อนแก้วน้ำให้ เธอจึงยกมาดื่มจนเกือบหมดแก้ว ท่ามกลางสายตาขบขันของคนอื่นๆ “นี่น้ำ ...” ยามอาการฝืดๆ คอเพราะสำลักกล้วยหวานๆ จากไร่ผักของชายหนุ่มอีกคน กลิ่นแก้วค่อยๆ วางแก้วน้ำลง  สีหน้าเธอเริ่มงอง้ำขึ้นมา ยามนี้เธอเห็นแววตาและสีหน้าขอผู้ร่วมโต๊ะทั้งหมด ต่างก็มีรอยยิ้มแววตาขบขันกันทั้งนั้น นี่ๆ ทุกคนกำลังทำเหมือนเธอเป็นตัวประหลาดที่โต๊ะน่ะสินะ “ กลิ่นอิ่มแล้วค่ะ” กลิ่นแก้วเอ่ยขอตัวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พร้อมผุดลุกพรวด กระแทกเท้าออกจากโต๊ะอาหารไป ไม่วายก้าวไปได้ไม่เท่าไหร่ เธอก็ยังได้ยินเสียงพี่จุกให้เธอได้เจ็บใจอีกหนึ่งคำ “สงสัย อิ่มกล้วยหอมจากไร่พ่อรักษ์น่ะ อิๆๆๆ” แล้วทั้งหมดก็พากันส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ตามกันอีกครั้ง กลิ่นแก้วหันกลับไปมองด้วยความโกรธ นี่ พ่อแม่ และพี่จุก ต่างพากันร่วมมือกันแกล้งเธอต่อหน้าพ่อรักษ์นั่นซัดๆ เลย! “อย่าไปถือสาน้องเลยนะรักษ์” รักษ์ไทดึงสายตาจากหลังบางๆ กลับมาสบสายตากับเจ้าของเสียง ซึ่งเป็นลุงกำนันนั่นเอง ท่านคงกลัวว่าเขาจะถือโทษ และเสียใจต่อกริยาของกลิ่นแก้วนั่นเอง   “ไม่หรอกครับ ..” รักษ์ไทบอกปฏิเสธเรียบๆ นั่นพอทำให้คนที่โต๊ะอาหารต่างพากันสบสายตาและถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปตามๆ กัน  รักษ์ไทจะถือโทษโกรธเธอไปได้อย่างไร เพราะเขาก็พบว่ามันสนุกดีเหมือนกัน ตอนที่เธอถูกบิดา มารดาและพี่ชายรุมแกล้งเมื่อครู่ (มีต่อ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 22:13:42

ความคิดเห็นที่ 6 . ด้วยความหงุดหงิดและเสียหน้าในตอนที่นั่งทานมื้อค่ำเมื่อครู่ ทำให้กลิ่นแก้วรีบคว้ามือถือ เดินลงจากห้องนอนแล้วโทร.ไปบ่นให้งามตาฟังทันที งามตาตัดสายไปแล้ว กลิ่นแก้วยังคงจ้องมองมือถือในมือด้วยอาการงอน กระทั่งเกิดเสียงเคลื่อนไหวตรงพุ่มไม้ที่อยู่ด้านหลัง ทำให้หญิงสาวรีบเหลียวกลับไปมองด้วยความตกใจทันใด และเมื่อพบว่าผู้ที่ทำให้เกิดการเคลื่อนนั่นคือใคร  ริมฝีปากบางของกลิ่นแก้วเผยอเรียกคนๆ นั้นด้วยอาการตกตะลึงขึ้นมาทันที “คุณ...!” กลิ่นแก้วเห็นสีหน้าและแววตาทั้งคู่ของเขาดูมีแววสลดชอบกล  แล้วเขามายืนอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่กัน? อีกอย่าง เขาจะทันได้ยินทุกคำพูดที่เธอคุยกับงามตามั้ย? “คุณมายืนตรงนี้เมื่อไหร่!” ถามเขาไปแล้วเขาไม่ตอบ สีหน้ายังดูเคร่งขรึมชอบกล .... เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ตอบคำถาม กลิ่นแก้วก็ไม่คิดที่ใส่ใจ ..นั่นน่ะสิการที่เขาจะเข้ามายืนตรงนี้เมื่อไหร่ หรือเขาจะทันได้ยินทุกคำพูดที่เธอคุยกับงามตาหรือไม่ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับตัวเองเลย กลิ่นแก้วยักไหล่ขึ้นแสดงอาการไม่ใส่ใจ จากนั้นจึงทำทีจะหมุนตัวแล้วเดินกลับขึ้นเรือน แต่น้ำเสียงทุ้มของเขาก็ดังขึ้นเพื่อเรียกตัวกลิ่นแก้วเอาไว้ “เดี๋ยวก่อนสิ!” กลิ่นแก้วหันกลับมาพร้อมอาการขมวดคิ้ว... รักษ์ไทจึงเอ่ยสิ่งที่ค้างคาใจเขาออกมาทันที “ผม... อยากจะขอโทษคุณ” เมื่อเขาเอ่ยคำๆ นั้นออกมาแล้ว แทนที่หญิงสาวจะมีกริยาตกใจ หรือประหลาดใจ เธอกลับกลั้วหัวเราะเบาๆ ... .. เขาโทษเธอ ขอโทษในเรื่องใดนะ เรื่องที่เขาทำให้เธอดูมารดาดุ  แล้วจะรวมไปถึง กับตอนที่เธอถูกทุกคนรุมแกล้งที่โต๊ะอาหารมั้ยนะ  ถ้าใช่ คำขอโทษอย่างเดียวคงไม่พอเสียแล้วล่ะ “ขอโทษ??” “ใช่ ขอโทษคุณเรื่องคืนนั้น…” อาการขบขันของหญิงสาวเป็นอันสะดุดลง เขาหมายถึงคืนนั้น?  คืนไหน?  และแล้วดวงตาของกลิ่นแก้วกระพริบเร็วๆ หรือว่าคืนที่เขา...! “ผมรู้สึกไม่ดี ที่ ที่ทำแบบนั้นกับคุณ” รักษ์ไทยังเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มเรียบ สีหน้าดูจริงจัง เขาหมายถึง ‘แบบนั้น’ ทำให้กลิ่นแก้วต้องเม้มริมฝีปากเข้าด้วยแน่น  ที่เขาบอกว่าทำ ‘แบบนั้น’ไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบงั้นหรือ? คราวนี้ หญิงสาวเบือนหน้ากลับมามองเขาอย่างช้าๆ  เป็นฝ่ายยิ้มหยันออกมาบ้าง เอาอย่างที่เขาเคยทำกับเธอคืนไป   “ถ้าคุณจะบอกว่าทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ มันก็ไม่มีค่า ไม่มีความหมายให้ฉันจดจำ หรือนำมาคิดติดค้างหรอก มันก็ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เหมือนสายลมพัดไง” หลังจากเธอเอ่ยประโยคนี้ไปแล้วร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ถึงกลับถอนหายใจออกแรงๆ จากนั้นกลิ่นแก้วจึงบิดริมฝีปากให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะกระแทกเท้าเดินกลับขึ้นห้องนอนไป ทิ้งให้รักษ์ไทหงุดหงิดท่วมท้นเพราะเขารู้แล้วว่าเจ้าของหลังบางๆ ที่เดินกลับขึ้นเรือนไปแล้วได้กล่าวหาเขาสารพัด  ว่าเขาหาทางเอาใจบิดามารดาเธอจนออกนอกหน้า   จากที่มาบังเอิญได้ยินเธอระบายอารมณ์ให้กับเพื่อนเธอฟังเมื่อครู่   จริงอยู่ที่กลิ่นแก้วจะเข้าใจเขาผิดๆ แบบนี้ แต่ทว่าถ้าเธอได้รู้จักเขามาก่อนหน้านั้น จะพบว่าเขาก็ทำแบบนี้บ่อยๆ ก่อนที่จะมาเจอเธออีกครั้ง และครั้งนี้มันก็เป็นวิธีที่เขาจะหาเรื่องเข้ามาบ้านนี้ ก็มีวิธีนี้วิธีเดียวที่ทำให้สามารถ หาโอกาสขอโทษเธอได้ สำหรับเรื่องในคืนนั้น และก็จริง  อย่างที่เธอพูด สำหรับเรื่องในคืนนั้น มันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่มีความหมายอะไร...ไม่มีความสลักสำคัญอะไรที่เธอจะจดจำหรือนำมาติดค้างใจ   เป็นเขาคนเดียวมากกว่าที่นำมาติดค้างอยู่ในใจ  และน้ำเสียงเย็นชาและกริยาเย้ยหยันของเธอที่แสดงออกเมื่อครู่อีก เขาจะเก็บมาใส่ใจ มาทำให้ใจรู้สึกแปลบแปร่ง อยู่ในหัวใจตัวเองทำไมกันนะ! (จบตอนที่ 17) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 22:15:37

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 22:39:01

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านด้วยคนคับ จากคุณ : ต.เตย อยากแจม เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 20:30:52

ความคิดเห็นที่ 9 ยังไม่มีวี่แววว่าจะดีกันซะที จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 21:53:14

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 13:18:34