PANTIP.COM : W12019071 : + : + : + : เอื้อมวิมาน : + : + : + : [ตอนที่ ๒๙] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

“หาอะไรอยู่หรือเอ็ม ให้ผมช่วยหาไหม”

หลังจากย้ายคนเจ็บกลับมาพักที่ห้องพักของเธอแล้ว ศิราก็เข็นรถอาหารเข้ามาบริการ และเอ่ยถามเมื่อเห็นคนบนที่นอนหันรีหันขวาง ข้าวของในกระเป๋าผ้าที่ซื้อมาใช้แทนหลุยส์วิตตองซึ่งถูกทิ้งไว้กรุงเทพฯ โดนรื้อออกมากองกระจัดกระจายอยู่ข้างกาย

อันดามันกัดริมฝีปากมองข้าวของข้างตัวอย่างจนปัญญา เมื่อไม่เห็นวี่แววของแหวนที่รูดออกจากนิ้วเมื่อบ่ายที่ผ่านมาเลยสักนิด หญิงสาวพยายามทวนความจำว่าถอดมันเก็บไว้ที่ใด แต่ก็นึกไม่ออก เธอล้วงดูกระเป๋ากางเกงทุกใบแล้ว ค้นในถุงผ้าทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่พบ ดูท่าคงต้องทำใจแล้วว่าเธออาจทำมันหล่นหายไปตอนที่หมดสติไปเป็นแน่

สีหน้าห่วงใยของผู้ชายตรงหน้าทำให้อันดามันตัดใจปัดเรื่องนั้นออกจากใจ และฝืนยิ้ม อธิบายด้วยคำตอบที่ไม่ทำให้คนฟังแสลงใจ

“โทรศัพท์มือถือค่ะ เครื่องที่คุณซื้อไว้ให้ใช้ชั่วคราวนั่นน่ะค่ะ ไม่รู้เอ็มเอาไปเก็บไว้ที่ไหน”

“งั้นผมกดหาให้นะ” ศิราเลื่อนรถบริการอาหารของโรงแรมมาข้างที่นอนคนเจ็บก่อน แล้วดึงโทรศัพท์มือถือออกมา แต่ก็ช้ากว่าเสียงปรามของอันดามัน

“ปกติเอ็มตั้งสั่น แล้วก็ปิดเสียงไว้ค่ะ โทร.หายังไงก็ไม่ดังหรอกค่ะคุณศิรา”

ชายหนุ่มแกล้งยู่หน้า “ว้า...แย่จัง”

อันดามันไม่อยากให้เจ้าของสถานที่รู้สึกไม่ดีที่เธอทำของหายในอาณาจักรของเขาจึงรีบออกตัว “ช่างมันเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอ็มจะไปเดินหาตามที่ๆ วันนี้ไป ไม่แน่ว่าเอ็มอาจลืมไว้ที่ไหนแล้วมีคนเก็บไว้ให้ก็ได้”

ศิรายิ้มเจ้าเล่ห์ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงคนเจ็บ “ผมไม่ได้เสียดายว่ายังหาโทรศัพท์เอ็มไม่เจอสักหน่อย แต่ที่เสียดายเนี่ยก็เพราะว่าอดรู้เลยต่างหากว่าเอ็มตั้งเพลงอะไรไว้เป็นเสียงเรียกเข้าเวลาผมต่อสายไปหา”

“คะ? แหม...คุณศิราสงสัยอะไรไม่เข้าท่าเลย” คนเจ็บยู่หน้ากระเง้ากระงอด สรรพคุณการให้ความชุ่มชื้นของว่านหางจรเข้ช่วยให้รอยก่ำบนใบหน้าหญิงสาวเริ่มจางลงจนแทบไม่เหลือรอยไหม้จากการตากแดดแล้ว

“ใครว่าไม่เข้าท่าล่ะ เพลงที่เราตั้งเอาไว้ประจำตัวคนเรียกเข้าแต่ละคนมันบอกถึงระดับความสำคัญของคนโทร.เชียวนะครับ ยิ่งถ้าเป็นเพลงพิเศษมากเท่าไร ก็หมายความว่าคนที่โทร.มาคนนั้นพิเศษมากเท่านั้น”

ถ้าไม่ใช่เพราะสายตาวาววับที่สานสบกับเธอ อันดามันก็ต้องโทษว่าเป็นเพราะเพิ่งจะฟื้นไข้แน่ๆ ใบหน้าจึงเริ่มร้อนจี๊ดๆ ขึ้นมาอย่างน่าประหลาดเช่นนี้

“งั้นก็เป็นโชคดีของเอ็มแล้วล่ะค่ะ ที่ตั้งให้โทรศัพท์สั่นแทนการร้องเพลงอะไรๆ น่าอายออกมา” หญิงสาวอุบอิบแก้ตัว แล้วเสหันไปทางรถเข็นข้างเตียง เปิดโคมสเตนเลสที่ครอบอาหารแต่ละจานออกสำรวจ “เอ็มชักจะหิวแล้ว ขอดูหน่อยนะคะ ว่ามีอะไรกินบ้างเอ่ย”

ศิราดูจะไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องตามไปง่ายๆ “แล้วเอ็มไม่อยากรู้บ้างเหรอ ว่าผมตั้งเพลงอะไรไว้ให้เวลาเอ็มเรียกเข้า”

และเพียงหญิงสาวชะงักมือที่กำลังสาละวนกับถาดอาหารตรงหน้า ศิราก็กดปุ่มโทรศัพท์ในมือ ให้เสียงแซกโซโฟนกรีดขึ้นมาเป็นเพลงที่คนฟังแสนคุ้นเคย...

Don’t take this heaven from one - อย่าพรากความสุขนี้ไปจากผมเลย

If you must cling to someone - หากคุณต้องเลือกไปกับใครสักคน

Now and forever, let it be me - จากนี้จวบจนตลอดไป ขอให้ผมได้เป็นคนคนนั้นด้วยเถิด...

ท่วงทำนองออดอ้อน อ่อนหวาน และละมุนละไมขับให้หญิงสาวรู้สึกคล้ายล่องลอยอยู่บนปุยเมฆบอบบาง ดวงตาสีดำจัดราวห้วงลึกจนเกินหยั่งให้ดูราวจะดูดกลืนลมหายใจของอันดามันไปจนหมดสิ้น

มือที่แตะโคมสเตนเลสตกลงอย่างไร้เรี่ยวแรง เมื่อสบสายตาคู่นั้นเนิ่นนาน...

ทั่วทั้งห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงดนตรีของบทเพลง ‘ขอให้ฉันได้เป็นผู้ชายคนนั้น’ ที่โปรยละอองยิบๆ ละม้ายผงน้ำตาลที่มองไม่เห็นลงมารอบกาย ให้ความรู้สึกตัวเบาดุจดังพร้อมจะปลิดปลิวไปในสายลมได้ทุกขณะหายใจ

มือคร้ามแดดเลื่อนไปกุมมืออันดามันไว้ รอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้าเล็กน้อย ดวงตาสองคู่สานสบกัน ส่งผ่านความรู้สึกบางประการให้แก่กันโดยไร้คำพูด

จวบจนความเงียบกลืนเสียงเพลงจากโน๊ตตัวสุดท้ายไป เหลือทิ้งไว้เพียงความสงัดงันภายในห้อง อันดามันจึงได้สติขยับตัวพร้อมกับพยายามดึงมือจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย

ศิราบีบมือหญิงสาวออกแรงขืนไว้นิดๆ เพื่อแหย่คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนหน้าแดงอยู่บนเตียง แต่แล้วเขาก็ต้องก้มลงมองมือที่ตนเองกุมไว้ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“คุณยอมถอดแหวนแล้วหรือเอ็ม” น้ำเสียงและกิริยายินดีที่คนถามแสดงออก เป็นเหตุให้หัวใจอันดามันกระตุกวาบโลดขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ผมถามได้ไหมว่า...ทำไม”

ศิราไม่แน่ใจนักว่ารอยแดงๆ บนใบหน้าหญิงสาวเป็นเพราะเธอเพิ่งฟื้นจากไข้แดด หรือเพราะความเขินอายกันแน่ “ว่ายังไงครับ...”

“เอ็ม...ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะว่าทำไมถึงได้ตัดสินใจอย่างนั้น แต่เอ็มหวังไว้นะคะ ว่าบางที...เอ็มอาจจะหาคำตอบนั้นได้ในไม่ช้า”

อันดามันพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย

แต่อาจเพราะยังไม่หายป่วยดี หรือไม่ใจเธอก็อยากจะยอมแพ้อยู่แล้ว ศิราจึงใช้แรงไม่มากเลย ในการขืนดึงมือเธอไว้ดังเดิม ก่อนยกมือหญิงสาวขึ้นไปจูบเบาๆ ตรงรอยซีดขาวรอบนิ้วนางข้างซ้ายนั่น

“หวังว่าคงจะไม่เป็นการตั้งความปรารถนาอะไรเกินตัว ถ้าผมจะหวังให้ศิรา ศิวกรณ์เป็นส่วนหนึ่งในคำตอบที่เอ็มหาให้ตัวเองได้” ศิราโพล่งความรู้สึกในใจออกมาโดยไม่ทันควบคุม

รอยยิ้มที่เปื้อนกระจายทั่วดวงหน้าคนฟังบอกได้แทนคำพูดใดนับร้อยพัน อันดามันหงายมือบีบมืออีกฝ่ายเบาๆ ตั้งใจทวนคำพูดล้อเลียนอีกฝ่าย

“หวังว่าคงจะไม่เป็นการตั้งความปรารถนาอะไรเกินตัวเช่นกัน ถ้าเอ็มจะหวังให้คุณศิราเป็นส่วนหนึ่งในคำตอบที่เอ็มหาให้ตัวเองพบ”

ศิรายิ้มบางๆ และนิ่งอยู่ในอิริยาบถนั้นเนิ่นนาน

เขาส่งสายตาหวานฉ่ำทอดมองสตรีตรงหน้าจนเธอเป็นฝ่ายหลบตาก่อน

คนเจ้าเล่ห์หัวเราะหึๆ ยอมวางมือเธอลงบนที่นอนแผ่วเบาด้วยความทนุถนอมแต่โดยดี แล้วหันไปเลื่อนถาดอาหารมาชี้ชวนให้หญิงสาวรับประทานอย่างเอาอกเอาใจ แม้ไม่มีบทสนทนาใดเฉียดกรายเข้าไปใกล้หัวข้อนี้อีก แต่เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และกิริยาแหย่เย้าที่ทั้งคู่มีต่อกัน กลับประกาศความรู้สึกที่ต่างมีให้แก่กันได้ดีกว่าคำพูดใดเสียอีก

เกือบสี่ทุ่มกว่าชายหนุ่มจะจัดยาก่อนนอนให้อันดามันรับประทาน เขายืนกรานไม่ยอมให้อันดามันอาบน้ำเอง เนื่องจากยังมีไข้อยู่บ้าง กอปรกับน้ำมันที่ป้าแพนนวดให้ทั่วตัวหญิงสาวเพื่อชดเชยให้แก่ผิวที่ขาดน้ำเมื่อช่วงเย็นจะยังคงซึมซาบเข้าสู่ผิวต่อไปอีกหลายชั่วโมง ศิราจึงรองน้ำใส่กาละมัง เตรียมผ้าขนหนูมาวางไว้ให้คนไข้ที่ข้างเตียง พร้อมกับกำชับ

“เช็ดตามซอกข้อพับบ้างพอให้หายเหนียวตัวนิดหน่อยก็พอนะครับ อย่าเพิ่งลุกขึ้นมาอาบน้ำเลย เกิดพลาดพลั้งคุณเวียนหัวเป็นลมเป็นแล้งไปในห้องน้ำล่ะแย่เลย”

“โธ่...คุณศิราคะ เอ็มโตป่านนี้แล้ว เอ็มดูแลตัวเองได้”

“แต่ตอนนี้เอ็มเพิ่งฟื้นไข้” บุรุษพยาบาลค้านเสียงแข็ง

“ก่อนหน้านี้เอ็มก็เคยป่วยค่ะ ยังเอาตัวรอดมาจนถึงตอนนี้ได้เลย” อันดามันหน้ามุ่ย ด้วยไม่คุ้นเคยเอาเสียเลยที่จะเข้านอนทั้งๆ ที่ไม่ได้อาบน้ำเช่นนี้

“มันไม่เหมือนกันนี่ครับ” ศิราแย้งพลางนั่งลงบนที่นอนข้างหญิงสาว “เมื่อก่อนตอนนั้น...เรายังไม่ได้รู้จักกัน แต่ตอนนี้อะไรก็เปลี่ยนไปแล้ว ผมเป็นห่วงเอ็ม ถ้าไม่คิดว่ามันออกจะไม่เหมาะสม คืนนี้ผมจะขออาสานอนเฝ้าไข้เอ็มที่นี่เสียด้วยซ้ำ”

น้ำเสียงจริงจังนั้นเป็นผลให้อันดามันเถียงไม่ออกอีกเลย

‘ผมเป็นห่วงเอ็ม’

คำพูดสั้นๆ นั้นเป็นคล้ายไอเย็นที่ค่อยๆ พร่างลงในหัวใจอันเคยแต่แผดเผาเร่าร้อนด้วยไฟริษยานับจากวันที่ผู้ชายอีกคนต้องแต่งงานไปเพราะความเหมาะสม

และยังเป็นคำพูดเดียวกันที่อันดามันเพิ่งรู้ตัวว่าไม่มีใครบอกให้ฟังมานานเหลือเกินแล้ว

“คุณศิราคะ...”

ชายหนุ่มส่ายหน้า “เมื่อไหร่เอ็มจะเลิกเรียกผมว่า ‘คุณศิรา’ เสียทีล่ะครับ ฟังแล้วดูห่างเหินจังเลย”

“อ้าว...ก็ถ้าไม่ให้เอ็มเรียกแบบนั้น แล้วคุณศิราจะให้เอ็มเรียกอะไรล่ะคะ” คนถามมีแววฉงนในดวงตา

“นี่ไงเอาอีกแล้ว เรียกแบบนี้อีกแล้ว ผมไม่ชอบเลย...” เขาทำหน้าบูด

“แล้วต้องแบบไหนคุณศิราถึงจะชอบล่ะคะ”

“อืม...เรียก ‘คุณศิราขา...’ ดีไหม” เขาก้มลงมากระซิบ และเมื่ออันดามันตวัดตามองมาด้วยความประหลาดใจ ชายหนุ่มจึงสบตาเธอด้วยประกายกรุ้มกริ่มโดยไม่รู้ตัว

“เอ็มให้คุณคิดใหม่ แล้วตอบได้อีกครั้งเดียวนะคะ คราวนี้ไม่ว่าคุณให้เอ็มเรียกอะไร เอ็มจะไม่เปลี่ยนเด็ดขาดเลย”

“เอ็มพูดจริงนะครับ”

“จริงสิคะ”

ศิราไม่หยุดคิดสักนิด เขาใช้มือข้างที่อยู่ใกล้ยกมือเธอขึ้นมากุมมือไว้ เอ่ยประโยคต่อไปช้า ชัดเจน...

“งั้นถ้าผมอยากให้เอ็มเรียกผมว่าเล็กอย่างที่มีแต่เฉพาะ ‘คนใกล้ชิด’ เรียกกันล่ะ คุณจะว่ายังไง” คนพูดจงใจย้ำบางคำเพื่อเน้นความหมายให้ซาบซึมลงในใจคนฟัง

ผู้หญิงตรงหน้ามิได้ตอบในทันที ทว่ากิริยาที่เธอเสหลบตาเขาแทบจะทันควัน และขนาดอยู่ใต้แสงไฟสีส้มนวลตาจากโคมไฟหัวเตียง เขาก็ยังเห็นว่าแก้มเธอสีก่ำขึ้น และนั่นบอกได้ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดนับร้อยเสียอีก

ศิรารู้สึกถึงรอยระเริงของผีเสื้อที่ค่อยขยับปีกเบาๆ อยู่ในหัวใจ ริมฝีปากรังแต่จะยกขึ้นอย่างห้ามปรามมิได้ ความอ่อนหวานที่เขาไม่กล้าหาคำอธิบายเต้นระริกอยู่ในเนื้อตัว โดยมีคำถามหนึ่งผุดพร่างขึ้นกลางใจ

ความรู้สึกเหล่านี้คืออะไรกัน ไฉนเขาจึงไม่เคยรู้จักกับมันมาก่อน หมู่เมฆนอกหน้าต่างนั้น และดวงจันทราเหมือนจะพร้อมใจกันส่งยิ้มให้เขา เหตุใดกันความชื่นบานพวกนี้จึงได้กันเริงระบำอยู่ในหัวใจเขาโดยที่ควบคุมไม่ได้เลยสักนิด

มันเหมือนว่า…ใบหน้ารังแต่จะยักยิ้ม

มันเหมือนว่า...ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ เธอ ทุกอย่างบนโลกนี้ก็พร้อมจะแสนดียิ่งกว่าที่เป็นอยู่แล้ว!

ศิรายกมือบอบบางของเธอขึ้นจูบลงตรงรอยซีดขาวที่นิ้วนางข้างซ้าย พึมพำเบาแทบไม่ได้ยิน

“ผมรักคุณ...อันดามัน”

คนถูกบอกรักอ้าปากค้าง มองอีกฝ่ายอย่างอยากไม่เชื่อสิ่งที่สายตามองเห็น ไม่เชื่อสิ่งที่หูเพิ่งได้ยิน

“คุณว่ายังไงนะคะ”

“ผมห้ามตัวเองแล้ว บอกตัวเองว่าให้ระวังตัวระวังหัวใจเอาไว้ อย่าได้เผลอไปหลงรักคุณเข้าเด็ดขาด แต่ดูเหมือนว่าผมจะทำไม่สำเร็จ ผมชอบคุณตั้งแต่ตอนที่เราขับรถแข่งกัน ชอบมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนเรารู้จักกันอย่างเป็นทางการครั้งแรก ผมไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกพวกนั้นมันเปลี่ยนไปเป็นรักตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจเป็นตอนที่แอบได้ยินคุณหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียว อาจเป็นตอนที่คุณพาผมไปกินข้าวหมูแดง อาจเป็นตอนที่เราได้คุยกัน หรือไม่...ก็อาจจะเป็นตอนที่คุณไม่ได้ทำอะไรเลย แค่เป็นคุณอยู่อย่างนี้...

“ผมหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงรักคุณ และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดที่ทำให้ผมต้องเลิกหลอกตัวเองเสียที พี่ชายผมเคยบอกไว้ว่าเมื่อไหร่ที่เราเห็นดีเห็นงามไปกับทุกสิ่งที่ใครอีกคนทำ ให้สันนิษฐานไว้ก่อนเลยว่าเรากำลังตกหลุมรักใครคนนั้นเข้าเสียแล้ว! นั่นแหละที่ทำให้ผมรู้ตัวว่า...ผมรักเอ็ม”

อันดามันเบะปาก ทำท่าจะร้องไห้อีกคำรบ “คุณรักเอ็มทั้งๆ ที่คุณวิมลบอกว่าเอ็มกับคุณรัณ...”

ศิราอมยิ้ม เขาหัวสมัยใหม่ และใจกว้างพอที่จะไม่ถือสาเรื่องแบบนี้ ในเมื่อเขาเองยังมิได้ถนอมตัวไว้สำหรับเจ้าสาวเลย แล้วทำไมจะต้องเห็นแก่ตัวกีดกั้นมิให้ฝ่ายหญิงแสวงหาความสำราญในแบบเดียวกันบ้างเล่า

ชายหนุ่มไม่เคยหวังว่าจะต้องเป็นผู้ชายคนแรกของใคร ขอแค่ได้เป็นคนสุดท้ายก็พอแล้ว

ผู้บริหารหนุ่มจึงไม่รอให้เธอพูดจบ แต่ขัดขึ้นทันที

“ผมไม่ใช่คนใช้ชีวิตอยู่ในอดีต ผมอยู่กับปัจจุบันและอนาคตเท่านั้นเอ็ม ผมย้อนเวลากลับไปเจอคุณก่อนผู้ชายคนนั้นไม่ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วเปลี่ยนแปลงไม่ได้ แต่ในเมื่อวันนี้ผมรักคุณ ผมพร้อมจะมองไปข้างหน้า และหวัง...ว่าเอ็มจะเห็นความรักของผมบ้างก็พอแล้ว”

อันดามันปล่อยน้ำตาให้หยาดลงช้าๆ

ทั้งที่เขาเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงในเงามืดของบุรัณ

ทั้งที่ฐานะ พื้นเพความเป็นมาของเธอต่ำต้อย เทียบไม่ได้เลยกับคู่ควงคนใดของเขา แต่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้รังเกียจเธอเลยสักนิด

เขายอมรับ...ทุกอย่างที่รวมกันเป็นตัวเธอ!

จะดีแค่ไหน...ถ้าเขาจะไม่ใช่ศิรา ศิวกรณ์ ผู้ชายสมบูรณ์แบบที่ฐานะอยู่คนละขั้วกับเธอโดยสิ้นเชิง

จะดีแค่ไหน...ถ้าเขาจะไม่ใช่ศิรา ศิวกรณ์ ลูกชายของผู้หญิงคนที่เธอเกลียดที่สุด

จะดีแค่ไหน...ถ้าเขาจะไม่ใช่ศิรา ศิวกรณ์ บุตรชายของคนที่จ้องเอาชีวิตของเธอ!

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 23:32:55

ความคิดเห็นที่ 3

ศิรานอนฟังเสียงความเงียบที่รายล้อมอยู่รอบกาย นานทีจึงหันไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปที่กางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงสักหน ภาพที่ปรากฎอยู่บนนั้นคือห้องสวีตที่พักของอันดามัน ทั้งยังรู้อีกด้วยว่าภาพที่ปรากฎบนหน้าจอของเธอขณะนี้ก็จะเป็นห้องเพนท์เฮ้าส์ที่เขาพักอยู่เช่นกัน

ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อนึกมาถึงตรงนี้ ชักรู้ตัวว่าตนทำอะไรออกนอกหน้าโดยไม่เหลือมาดศิรา ศิวกรณ์คนเดิม ที่ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของผู้หญิงคนไหนเลยสักนิด เขาเป็นกังวลว่ากลางดึกคนป่วยอาจไข้ขึ้นซ้ำอีกครั้ง จึงอยากจะอยู่เฝ้าไข้ แต่ครั้นจะดื้อดึงอยู่ดูแลเธอที่ห้อง เขาก็เกรงผู้คนครหาอันดามันหากรู้ว่าเจ้าหล่อนยอมให้ผู้ชายค้างคืนในห้องนอนสองต่อสองเท่านั้น

เธอจะเป็นอย่างไรมาก่อนที่จะพบเขา ตรงนั้นเขาไม่สนใจ ทว่านับจากวันที่เขาได้รู้จักกัน ศิราไม่อยากให้หญิงสาวด่างพร้อยอีกเลยแม้แต่นิดเดียว!

ท้ายที่สุดเพื่อความเหมาะสมและเพื่อให้ตนเองคลายกังวล เขาจึงใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีด้วยการเรียกคอมพิวเตอร์จากแผนกไอทีของโรงแรมมาวางไว้ที่ห้องพักเธอและห้องนอนเขาห้องละเครื่อง จากนั้นใช้โปรแกรมสไกป์ ดึงภาพด้วยกล้องและเสียงผ่านไมโครโฟนจากห้องโน้นมาให้เขาเห็นที่หน้าจอฝั่งเขา เพื่อเขาจะได้เฝ้าดูอันดามันได้ตลอดทั้งคืน โดยที่ไม่ต้องห่วงใครจะติฉินนินทาได้

อันดามันหลับไปนานแล้ว น่าแปลกที่การนอนอยู่บนเตียง พูดคุยสัพเพเหระกับคนที่อีกฟากหนึ่ง เห็นสีหน้าสีตาเธอแบบที่เป็นธรรมชาติเช่นนั้นจะก่อความรู้สึกสุขใจได้มากอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเพียงนี้

แสงไฟที่จ้าขึ้นกว่าปกติจากในหน้าจอ ทำให้ศิราชะงัก เขาขยับขึ้นนั่งเอนพิงพนักหัวเตียง ยกสองมือประสานกันที่หลังศีรษะ ขณะจับตาดูความเคลื่อนไหวที่ ‘ห้องโน้น’ ก็พบว่าอันดามันที่สวมเสื้อกล้ามกับกางเกงเลเปิดไฟกลางห้องเพิ่ม แล้วลุกจากที่นอนไปยังตู้เย็นเพื่อเทน้ำดื่ม ภาพหญิงสาวที่เพิ่งผละจากหน้าจอเห็นเพียงแผ่นหลังยิ่งก่อความรู้สึกประหลาดในหัวใจคนมองจนใบหน้ารังแต่จะยิ้มกว้างอย่างห้ามปรามไม่ไหว ท้ายที่สุดคนเพิ่งฟื้นไข้ก็ถือแก้วกับขวดน้ำติดมือกลับมาที่โต๊ะหัวเตียง เธอวางของลงบนโต๊ะแล้วเหลือบมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ดวงตาที่ยังติดจะสลึมสลือเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

“อ้าว...คุณศิรา ยังไม่นอนเหรอคะ” น้ำเสียงแหบๆ งัวเงียนิดๆ นั้น ทำให้คนฟังรู้สึกคล้ายจะคอแห้งขึ้นมาทันควัน ศิราพบว่ากิริยาและน้ำเสียงของเธอในตอนนี้ยวนอารมณ์เขาอย่างบอกไม่ถูก ชั่วแวบที่ชายหนุ่มคิดว่าหากได้ยินเสียงและเห็นสีหน้านั้นใกล้ๆ มิใช่ผ่านหน้าจอเช่นนี้ เขาคงไม่รอช้าที่จะคว้าเธอมากอดและจูบริมฝีปากที่แดงก่ำจากพิษไข้นั้นเสีย เผื่อจะทำให้ความรู้สึกประหลาดที่รุมเร้าอยู่ภายในจางลงเสียบ้าง

ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงกับความคิดที่พลุ่งขึ้นโดยไม่ทันควบคุม เขาเสบ่นอย่างหงุดหงิดใจด้วยถ้อยคำแรกที่ผุดขึ้นมา “ผมบอกเอ็มแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะลุกขึ้นมาทำอะไรให้เรียกผมตื่นขึ้นมานั่งเป็นเพื่อนด้วย เกิดคุณเวียนหัว เป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะมีใครรู้ไหม ยิ่งไม่สบายอยู่นะ ทำไมดื้อจังเลย”

“เอ็มแค่หิวน้ำเองนี่คะ คิดว่าลุกขึ้นมาแป๊บเดียวเอง แล้วตอนนี้เอ็มก็แทบจะหายดีแล้วด้วย คุณศิราสบายใจได้ค่ะ” อันดามันเสยผมให้พ้นดวงหน้า ปั้นยิ้มประจบประแจงให้คนที่อีกฟากหนึ่งของหน้าจอ

“แน่ะ! เรียกผมว่าคุณศิราอีกแล้วนะ” คนพูดกระเง้ากระงอด

“ขอโทษค่ะคุณเล็ก” คนป่วยหาวหวอด ขยับไปสอดตัวลงใต้กองผ้าห่มบนที่นอนอีกครั้ง “เอ็มง่วงจังเลย ขอนอนก่อนนะคะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันต่อค่ะ ราตรีสวัสดิ์”

ศิราส่ายหน้า นึกรู้ว่าฤทธิ์ยานอนหลับคงจะทำให้เธอหลับต่อไปได้จนเช้าแน่ๆ เขาเลื่อนตัวลงนอนอีกครั้ง เฝ้ามองดวงหน้าแต้มยิ้มบางๆ ราวกำลังอยู่ในความฝันแสนหวานบนหน้าจอใกล้ๆ กันเนิ่นนาน พร้อมกับรู้สึกถึงกระแสอุ่นวาบที่แล่นไปตามเนื้อตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ชายหนุ่มหลับตาลง...หายใจเข้าลึก และคราวนี้เขาหลับไปอย่างง่ายดาย

แม้แต่ศิราเองก็ไม่รู้ว่าเขาหลับไปทั้งที่มีรอยยิ้มประดับไว้บนใบหน้าไม่ต่างจากคนเจ็บที่นอนหลับสบายอยู่ในห้องพักที่ห่างออกไปไม่มากนัก ภายใต้อาคารหลังเดียวกัน!

“คุณริน...เล็กติดต่อมาหาคุณบ้างหรือเปล่า?” คีรีเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ แล้วแสร้งเปรยลอยๆ เพื่อเลียบเคียงถาม ขณะคุณหญิงธารารินนั่งอ่านหนังสือธรรมะอยู่ไม่ห่าง

“ตาเล็กโทร.มาหนหนึ่งค่ะ บอกว่ากำลังสะสางงานที่ธาราบุรี คงจะกลับอาทิตย์หน้า”

“แล้วเล็กบอกหรือเปล่าว่าเขาไปภูเก็ตคนเดียวหรือไปกับใคร”

คนฟังเอียงศีรษะ “ทำไมถามอย่างนี้คะ เล็กจะไปกับใครได้ หรือว่า...คุณรู้อะไรแล้วไม่ได้บอกดิฉันหรือเปล่าคะ”

“ผมก็แค่ถามดู ไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรอก” คีรีตัดบทด้วยการหันกลับไปสนใจหนังสือในมือตามเดิม แต่ถ้าธารารินสังเกตตามอีกสักนิดก็จะพบว่าสายตาของสามีมิได้อยู่ที่เนื้อหาในหนังสือเลย

คีรีขมวดคิ้วด้วยความหนักใจ บังเอิญหรือไรที่ศิราเดินทางไปภูเก็ต ช่วงเวลาเดียวกับที่อันดามันหายตัวไปพอดี ทั้งที่เขาไหว้วานบุตรชายให้ตามประกบสตรีผู้นั้น แล้วนี่หญิงสาวหายเข้ากลีบเมฆไป ติดต่อไม่ได้ แต่ไฉนศิรากลับไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเลย ดูจากรูปการณ์แล้วเดาได้เพียงอย่างเดียวคืออันดามันอยู่กับศิรานั่นแหละ!

และบทสรุปนั้นก็นำมาซึ่งความร้อนใจอย่างยิ่ง

คีรีพบว่าเขาทนอยู่ในอิริยาบถเดิมแทบไม่ไหว อยากจะลุกแล่นไปสั่งการสุรีย์ ให้หาตั๋วเครื่องบินเพื่อเดินทางไปภูเก็ตเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนั้นเลย

บุรุษสูงวัยสวดวิงวอนต่อเทพยดาทุกพระองค์ที่เขารู้จัก ขอ...อย่าให้สิ่งที่เขากลัวเป็นจริงเลย เขาปล่อยให้ศิรากับอันดามันสานความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกันไม่ได้ คีรีไม่มีวันยอมให้เรื่องผิดศีลธรรมเช่นนั้นเกิดขึ้นกับคนในสกุลศิวกรณ์โดยเด็ดขาด

เพราะหากเรื่องนี้เปิดเผยออกไป นอกจากธารารินจะไม่ให้อภัยเขาแล้ว เกียรติศักดิ์ ชื่อเสียงและทุกสิ่งที่สั่งสมมา ก็คงถึงคราวพังทลายลงโดยไม่เหลือชิ้นดีเช่นกัน!

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 23:33:24