ความคิดเห็นที่ 1 Bently Continental GT สีขาวสี่ประตู วิ่งผ่านรั้วบ้านน้องสาวเข้าไปช้าๆ จอดเทียบหน้าบันได ได้ตรงเป๊ะ ระหว่างที่วรมณเยี่ยมหน้าออกมาทัก “วันนี้พี่สิงโตโดดงานจากคอนโดฯ มาได้ เหมียวคง ต้องเปิดไวน์ฉลองสินะคะ” สิระลงจากรถ เดินมาหาร่างบอบบาง ยิ้มกว้างพลาง ดึงเธอเข้าไปกอดแน่นเหมือนเคย คนตัวเล็กกว่าจึง ซบลงกับไหล่กว้าง ออดอ้อนเสียงหวาน “เหมียว อยากไปอเมริกา” เธอนอนคิดมาตลอดหลายคืน ทบทวนสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เอนเอียงไปทางคนบางคนอยู่มากที่ หลายอย่างถูกกระทำด้วยการขาดสติไต่ตรองให้รอบคอบ ใช้อารมณ์และความรู้สึกตัดสินจนเคยตัว บางทีหากได้กลับไปพักผ่อนสบายๆ อยู่กับบุพการี ระบายความอึดอัดจากเรื่องเครียดๆ ให้มารดาฟังและ ปรึกษาบิดา ได้ทะเลาะเล่นหัวกับน้องชาย อะไรๆ คงดีขึ้นบ้าง อย่างน้อยที่สุดเธอน่าจะผ่อนคลายลง และที่สำคัญ...ไม่เหงา ในยามที่กันยาวีร์ต้องไป ทำงานต่างจังหวัด พี่ชายพาน้องสาวเดินเข้าบ้าน ฉุดให้นั่งข้างๆ กันใน ห้องโถงรับรองแขก ขณะเด็กรับใช้นำน้ำส้มคั้นสดมาให้ “เป็นอะไรรึเปล่าเหมียว” วรมณหลบสายตาอันอบอุ่นของสิระ หากไม่นับบิดา เขาคือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตของวรมณ เธอรักและเคารพสิระเสมอมา เขาเป็นตัวอย่างของ สุภาพบุรุษแสนประเสริฐ ทุกคราวที่หญิงสาวมีปัญหาแก้ไม่ตกและไม่กล้าเอ่ย กับมารดา สิระจะเป็นคนเดียวที่วรมณคิดถึง เขาช่วย ขจัดปัดเป่าสิ่งร้ายๆ ไปจากเธอได้ทุกอย่าง คอยมอบ สิ่งดีๆ และสิ่งที่เธอต้องการโดยไม่ขาดตกบกพร่อง “พี่สิงว่า เหมียวเป็นคนยังไงคะ” “ทำไมถามพี่แบบนี้ล่ะ” สิระขมวดคิ้ว คว้า หนังสือพิมพ์บนโต๊ะมาไว้บนตัก ก่อนจะยกน้ำส้ม ขึ้นจิบแก้กระหาย “ใครว่าอะไรมา เล่าให้พี่ฟังก่อน” “มีคนว่าเหมียว ว่าเป็นลูกแหง่บ้าง เป็นพวกคิดสั้น ไม่มีความยับยั้งชั่งใจบ้าง เหมียวแย่อย่างนั้นเลยเหรอคะ” “ใครว่าน้องพี่” แม้น้ำเสียงจะเข้มขึ้น แต่ไม่ใช่ เพราะเป็นห่วงวรมณ เขาเริ่มรู้สึกว่าตนเองมีส่วน ทำให้หญิงสาวข้างกายเป็น ‘ลูกแหง่’ ในบางเรื่อง ดังที่ ‘คนว่า’ พูดจริงๆ “คนรู้จักค่ะ เพิ่งเจอกันไม่นาน แต่เขาเหมือนจะ อ่านเหมียวซะทะลุปรุโปร่ง แถมยังมาบอกว่าหวังดีๆ” “เขาก็อาจจะหวังดีอย่างที่บอก” “โอ๊ย! มองให้เป็นไปในแง่ดีไม่ได้หรอกค่ะพี่สิง” วรมณโวยวายลั่น “เหมียวไม่ชอบเขา คนนี้กับเหมียว ท่าทางจะดวงชงกันแหลกลานเลยค่ะ เจอกันทีไร ไม่ดีซักครั้ง” “แล้วทำไมเหมียวต้องเจอเขาด้วยล่ะ” “ก็...” และแล้วเรื่องราวทั้งหมดจึงพร่างพรูออก มาจากปากวรมณ สิระไม่ได้สนใจหนังสือพิมพ์อีก เขาฟังน้องสาวคนกลางเล่าอย่างตั้งใจ ยิ้มบางๆ เมื่อเธอหยุด โยกศีรษะวรมณไปมาเบาๆ “พี่เข้าใจแล้ว เขาทำให้เหมียวรู้สึกว่าไม่มั่นใจใน ตัวเองเหมือนแต่ก่อนใช่ไหม” “ค่ะ แบบนั้นเลย” วรมณหน้ามุ่ย “ท่าทางอวดดีๆ แบบนั้น ไม่มีใครเกิน” “ถ้าเราไม่ได้เป็นอย่างที่เขาว่า ก็ไม่เห็นจะต้องกลัว” สิระเว้นจังหวะให้วรมณได้คิด ก่อนจะเอ่ยต่อ “แต่ถ้า เหมียวเป็นอย่างที่เขาบอก พี่ว่าจะพูดจะทำอะไร ช้ากว่านี้สักหน่อย คงไม่เสียหายมั้ง อย่างน้อยเราก็ มีเวลาคิดในสิ่งที่กำลังจะทำมากขึ้น และใจเย็นลง” “พี่สิงเข้าข้างเขา!” “ไม่เอาน่า...” คนเป็นพี่ยกมือห้ามปราม ส่ายหน้า ไปมา “พี่จะเข้าข้างคนอื่นได้ยังไง แต่ที่พี่บอกแบบนี้ เพราะไม่อยากให้ใครมาว่า มาตำหนิน้องสาวของพี่ได้อีก ก็เท่านั้น ถ้าเหมียวไร้ที่ติ ใครก็หาเรื่องว่าเหมียวไม่ได้ จริงไหม” เมื่อสิระเป็นฝ่ายเอ่ยปาก วรมณจึงยอมนิ่งฟัง หญิงสาว พยักหน้าลงเล็กน้อย นัยน์ตาคมเฉี่ยวยังแฝงดื้อรั้นอยู่บ้าง หากไม่มากเท่าหลายนาทีก่อน ริมฝีปากอิ่มสวยเม้ม เข้าหากันคล้ายครุ่นคิด “แล้วถ้าไม่นับเรื่องนี้ เหมียวสบายดีรึเปล่า” “สบายดีค่ะ แต่เหมียวคิดถึงพ่อกับแม่” “พี่เพิ่งคุยกับสถาปนิกเรื่องคอนโดฯ ที่กำลังจะสร้าง ตรงอ่อนนุช คงยังไปอเมริกาตอนนี้ไม่ได้ ถ้าเหมียว อยากไป ต้องบินไปคนเดียวแล้วล่ะ งานพี่ค่อนข้างยุ่ง” “ปกติเราไม่ได้ให้ใครร่วมทุน แต่เมื่อวานก่อนเหมียว โทรหาพ่อ ได้คุยกับเสือ เสือบอกว่าพี่สิงให้เพื่อนมาลง ทุนด้วย มันยังไงกันเหรอคะ” “ใช่ คอนโดฯใหม่อยู่ภายใต้ชื่อบริษัทของพี่ ไม่ใช่ ของพ่อ แล้วเพื่อน...จะว่าเพื่อนก็ไม่เชิงนะ รุ่นน้องน่ะ เขาอยากลงทุนในอสังหาริมทรัพย์พอดี พี่เห็นว่ามัน ประจวบเหมาะกัน เลยลองคุยๆ ดู ปรึกษาพ่อแล้วก็โอเค เลยดำเนินการไปเลย” “รุ่นน้องพี่สิง รวยขนาดนั้นเชียวเหรอคะ” “ตัวคนเดียว ทำเงินได้ขนาดนั้น” สิระโคลงศีรษะ นึกแล้วยังกึ่งทึ่งกึ่งนับถือ “ไม่เรียกรวย พี่ก็ไม่รู้จะเรียก อะไรแล้วเหมือนกัน เย็นนี้พี่นัดทานข้าวกับเขาพอดี ไปด้วยกันไหมล่ะ จะได้แก้เบื่อ” “อย่าเลยค่ะ เจรจาธุรกิจ พี่สิงหนีบเหมียวไปด้วย การ สนทนาอาจจะแย่ลง” วรมณทำหน้าหงอย ก่อนจะ พยายามฉีกยิ้มให้กว้างอย่างทะเล้นที่สุดเท่าที่อารมณ์ จะพอมี เธอไม่อยากให้สิระไม่สบายใจมากนัก แต่ พลั้งปากไปแล้วเพราะลืมคิด จึงต้องกลบเกลื่อนด้วย รอยยิ้มปั้นแต่งแทน คิ้วเข้มหนาขมวดเข้าหากัน ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ว่าจะไม่บังคับ แต่... “ไปแต่งตัวเลย เดี๋ยวออกไปกับพี่ ทำตัวเป็นคนแก่แบบนี้ได้ยังไง พลังงานหายไปไหน หมดนะเรา ไปๆ ไปแต่งตัว ยังไงเราก็ต้องไปทาน อาหารเย็นด้วยกัน สวยๆ ด้วยนะ ถ้าพี่ไม่พอใจ พี่จะให้เหมียวเปลี่ยนชุด” สิระดันร่างบางให้ยืนขึ้น ลุกตามและคว้ามือพาไปส่งที่บันได รอจนวรมณเดินไปยังห้องนอนส่วนตัว จึงค่อยผลุบหายเข้า ห้องครัวบ้าง เยี่ยมหน้าทักทายแม่บ้านคนเก่ง พูดคุย เรื่อยเปื่อยระหว่างรอน้องสาวแปลงโฉม... จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 20:47:35

ความคิดเห็นที่ 2 หนุ่มใหญ่ร่างสูงหน้าตาคมคายค่อนไปทางหล่อเหลา เดินเคียงมากับหญิงสาวสะสวย เรือนร่างบอบบาง ในชุดกระโปรงเรียบเก๋จากห้องเสื้อ Asava พร้อมกระเป๋าและรองเท้าเข้าชุดกัน เรียกสายตา ใครต่อใครในโรงแรม Siam Kempinski ให้มองได้เป็นตาเดียว สิระพาวรมณมาที่ห้องอาหารสระบัว (Sra Bua by Kiin Kiin) ซึ่งเลื่องชื่อ ด้านอาหารไทยประยุกต์ ตกแต่งด้วยบรรยากาศหรูหรา ไม่ว่าจะเป็นผนังไม้แท้ เครื่องแก้วรายครามวิจิตรงดงาม ตามมุมต่างๆ เมื่อเดินเข้าไปจะพบกับสระบัวเล็กๆน่ารัก อ่อนหวาน บนเพดานประดับเป็นหลังคาลายฉลุ ดูสะดุด ตาและอ่อนช้อยอย่างไทยๆ ชายหนุ่มจองโต๊ะไว้สำหรับเขาและหุ้นส่วน จึงแจ้งกับ พนักงานว่าเขาพาสุภาพสตรีมาเพิ่มอีกหนึ่งที่ ซึ่งใน เวลาไม่กี่วินาที เขาและวรมณจึงถูกเชิญไปนั่งที่โต๊ะ คนเป็นน้องปล่อยให้พี่ชายรับหน้าที่สั่งอาหารเพราะ เขาชำนาญกว่า ส่วนเธอไม่เคยมาที่นี่ โดยแต่ละคน จะรับเป็นชุด เริ่มตั้งแต่ของขบเคี้ยวเล็กๆ น้อยๆ (กรุบกรอบ หรือ The Nibblings) อาหารเรียกน้ำย่อย (The Street Cooking) จานก่อนข้าว (Starter) อาหารจานหลัก (Main Dish) ของหวาน (Desserts) และหวานส่งท้าย (Mignardises)   คล้อยหลังบริกรไปไม่นาน ผู้ร่วมรับประทานอาหารเย็น คนสุดท้ายจึงมาถึง วรมณเบิกตากว้าง ผุดลุกพร้อมกับ อุทาน “คุณฮาร์ท!” พี่ชายลุกตามแทบไม่ทัน ยกมือห้ามเสียงน้องสาวก่อน ที่เธอจะเรียกความสนใจจากลูกค้าโต๊ะอื่นๆ มากกว่า ที่เป็นอยู่ “เหมียว คนนี้ชะ...” “สวัสดีครับพี่สิง” ชายหนุ่มรีบเอ่ยทักเพื่อขัดคำพูดรุ่นพี่ พนมมือไหว้สิระ กระตุกมุมปากยิ้มให้วรมณ ก่อนจะนั่ง ลงตรงข้ามกัน “เชิญนั่งเถอะครับ” มองปราดเดียว เขาค่อนข้างแน่ใจว่าวรมณเล่าทุกอย่าง ให้สิระฟังเรียบร้อย อีกฝ่ายจึงไม่มีท่าทางตกใจที่น้องสาว เรียกชื่อเขาด้วยท่าทางพร้อมเริ่มสงคราม และคงตามใจ กันมากทีเดียว ถึงไม่มีคำต่อว่าหลุดออกจากปากสิระเลยสักนิด “ผมเพิ่งทราบเมื่อบ่ายนี้เองว่าพี่สิงกับคุณเหมียวเป็น พี่น้องกัน” เขาตัดสินใจทำลายบรรยากาศชวนอึดอัด ที่เกิดเพราะแววตาเอาเรื่องจากวรมณ “เปิดเจอใน นิตยสาร ในนั้นมีรูปครอบครับพี่สิงด้วย” “อ้อ! นานแล้วเหมือนกันนะเล่มนั้น ตั้งแต่ก่อนพี่จะ แต่งงาน พอดีเขาขอรูปครอบครัวไปลง” สิระพยักหน้ายิ้มๆ นึกถึงตอนให้สัมภาษณ์นิตยสาร แล้วภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยเขาคือพี่ชายคนโต เสาหลักของครอบครัวรองจากบิดาและยังเป็นคนที่ท่าน ไว้ใจให้ดูแลกิจการต่อ บริกรนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ รุ่นน้องหนุ่มจึงเว้นช่วง นิดหนึ่ง ก่อนจะถามเป็นการเป็นงาน “เรื่องออกแบบ ภายในเป็นยังไงบ้างครับพี่สิง”   “พี่คุยกับสถาปนิกแล้ว อาทิตย์หน้าเขาจะนัดประชุม เพื่อเสนอแบบ คงคร่าวๆ ก่อนเพราะให้เวลาไปแค่ อาทิตย์เดียว ยังไงคงต้องคอยคุยกันเรื่อยๆ คนนี้ก็รุ่นน้อง ไม่เคยทำงานร่วมกับพี่หรือคุณพ่อพี่มาก่อน อาจจะ ต้องติดตามกันเป็นระยะๆ แต่ทีมงานเขาฝีมือใช้ได้เลยนะ” เขาพยักหน้ารับรู้ ระหว่างที่วรมณก้มหน้าก้มตาจัดการ กับข้าวเกรียบตรงหน้าอย่างตั้งใจเกินเหตุ เมื่อเห็นว่า สิระและผู้ร่วมทุนหยุดสนทนา หญิงสาวจึงถามขึ้น ไม่ลืมคิดคำพูดอย่างรัดกุม “เป็นดารานี่ดีจังเลยนะคะ ได้เงินเป็นกอบเป็นกำ ไม่น่าเชื่อว่าจะมากขนาดลงทุนทำคอนโดฯ ได้ แล้วก็ไม่ยักรู้ว่าพี่สิงสนิทกับคุณฮาร์ทจนถึงกับยอม ให้ลงทุนด้วย” สิระเริ่มขมวดคิ้วนิ่วหน้า คำถามมากมายปรากฏใน ดวงตาของหนุ่มใหญ่ หากอีกฝ่ายไม่ปล่อยให้วรมณ เว้นช่วงนาน เขาตอบกลับไปยิ้มๆ เป็นยิ้มที่เธอลง ความเห็นว่ากวนประสาทที่สุด! “พี่สิงเขาช่วยสอนผมเรื่องลงทุนมาตั้งนานหลายปีแล้วครับ เราไม่ได้เพิ่งรู้จักกัน คุณก็น่าจะรู้ว่าพี่คุณเก่งขนาดไหน” “ฉันรู้จักพี่ชายตัวเองดีค่ะ ขอบคุณ” สิระหรี่ตามองรุ่นน้องหนุ่ม ถอนหายใจยาวขณะ พยายามกลั้นยิ้ม ฟังเขาเอ่ยต่อ “อีกอย่างคงเป็น เพราะนับถือซึ่งกันและกัน ไม่ใช่ความสนิทสนม อย่างเดียว ที่พี่สิงเขายอมให้ผมลงทุนด้วย เพราะ เขาเห็นว่าเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ผมหามาได้เป็น เงินสุจริตและเย็นพอ ที่สำคัญที่สุด ผมถือหุ้นแค่ สิบเปอร์เซ็นต์” “แค่สิบเปอร์เซ็นต์” วรมณเน้นทีละพยางค์ช้าชัด ก่อนจะทำเสียงฮือในลำคอ “ฉันไม่แปลกใจเลยที่ คุณใส่นาฬิกาเรือนละเป็นสิบๆ ล้านบาท” “เหมียว...” สิระเริ่มปรามน้องสาว แต่ดูเหมือน วรมณจะไม่ใส่ใจเท่าไรนัก เธอรู้ว่าพี่ชายใจดีขนาดไหน “คอนโดฯ ของพี่สิงก็ทำเหมือนทั่วๆ ไป ยังไงเราก็ ต้องเปิดให้ลูกค้าจองก่อนอยู่แล้ว แล้วยังจะมีเรื่อง ไฟแนนซ์เข้ามาเกี่ยวอีก เราไม่ได้ถอนเงินสดๆ ใส่หีบแล้วมาสร้างคอนโดฯ กันนะคุณ นี่คุณเหมียวครับ ผมไม่ได้ขายยาบ้าเป็นอาชีพเสริมนะ จะได้รวยล้นฟ้า อย่างที่คุณคิด” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 20:48:32

ความคิดเห็นที่ 3 “เป็นมนุษย์อย่างคุณ ฉันก็ว่ารวยล้นฟ้าแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องไปขายยาบ้าเพิ่มหรอก แค่นี้ฉันก็เป็นหนี้ ค่าซ่อมนาฬิกาคุณตั้งไม่รู้เท่าไหร่ ถ้านาฬิกาเรือน นั้นแพงกว่านั้น ฉันไม่ต้องเป็นคนใช้คุณไป ตลอดชาติหรือไง แค่นี้ก็ซวยจะแย่” สิระหันไปกระแอม เรียกชื่อวรมณเสียงเข้มอีกหน “เหมียว...” “เหมียวทานเงียบๆ ก็ได้ค่ะ” เธอว่าปั้นปึ่ง ไม่วายส่งค้อนไปให้คนตรงข้าม “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่สิง ผมว่าผมเริ่มชินแล้ว” ชายหนุ่มบอกพร้อมหัวเราะเบาๆ สิระจึงหัวเราะ ตามไปด้วย เหลือวรมณคนเดียวที่นั่งหน้าบึ้ง เม้มปากอย่างขัดใจ “งั้นก็เชิญสัมภาษณ์กันต่อตามสบาย พี่จะนั่งฟัง สนุกดีเหมือกัน” วรมณแทบจะหันไปแยกเขี้ยวให้สิระ เห็นเขา เอร็ดอร่อยกับอาหารอยู่จึงได้แต่สาปแช่งคู่กรณีในใจ ก่อนจะเอ่ยเมื่อนึกขึ้นได้ “แล้วเมื่อไหร่คุณจะ ไปเกาะช้าง ไม่ถ่ายแล้วเหรอคะละคงละคร” คนถูกถามสบตาสิระนิดหนึ่ง เห็นเขาเลิกคิ้ว รอฟังคำตอบ จึงยกน้ำขึ้นจิบก่อนจะย้อนกลับไป “ทำไมครับ จะไปกับผมหรือจะคอยคิดถึงอยู่กรุงเทพ” พอกันทั้งคู่... สิระคิดในใจพลางโคลงศีรษะไปมา อย่างไม่รู้จะเอือมระอาใครมากกว่ากัน “ไม่ทั้งสองข้อนั่นล่ะค่ะ คุณจะไม่ชวนฉัน ทะเลาะซักเรื่องไม่ได้หรือไง” “ทั้งชีวิตที่ผ่านมา คุณยังโดนตามใจไม่พออีกเหรอครับ” “อ้าว! ไหงวกมาแบบนี้ได้ล่ะ” สิระเริ่มออกโรง “นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งคนนึงนะ” “เดี๋ยวครับเดี๋ยว” ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมาจริงๆ นัยน์ตาสีนิลที่เป็นประกายวับวาวกำลังล้อกับแสงไฟสีส้ม ภายในร้านอาหาร ชวนมองจนวรมณเผลอไผล ไปหลายวินาที กระทั่งเขาเอ่ยต่อ “ผมยังไม่ได้บอก เลยว่าพี่สิงสปอยล์น้องสาว อย่าร้อนตัวสิครับ” “ยังเหรอ” หนุ่มใหญ่หัวเราะร่วน ยิ่งเห็นวรมณ เริ่มหน้าบึ้งอีกคำรบยิ่งขบขัน “แต่พี่ได้ยินแว่วๆ ไปแล้วนะเมื่อกี๊” คงเหลือวรมณเพียงคนเดียวที่หัวเราะไม่ออก ขมุบขมิบปากฆาตโทษเอาไว้ข้อหาใหญ่ เขาขโมยพี่ชายของเธอไป! หนำซ้ำยังทำให้อาหารที่ถูกปรุงอย่างพิถีพิถันหมดอร่อย ต่อมรับรสกลายเป็นอัมพาต น่าจับมาบีบคอให้ตาย คามือนักเชียว! โทรศัพท์เคลื่อนที่ของสิระดังระหว่างที่ผู้ร่วมโต๊ะกำลัง รับประทานอาหารจานหลัก เขาพึมพำบอกขอโทษ พร้อมกดรับสาย “ครับผม” วรมณได้ยินคำทักจึงรู้ว่าเป็นพี่สะใภ้ เธอทานอาหาร ต่อโดยไม่สนใจอีก จนกระทั่งสิระวางสายและหันมา บอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “พี่คงต้องขอตัวก่อน เดี๋ยว จะจัดการเรื่องค่าอาหารไว้ให้ พอดีพี่ฟางไม่ค่อยสบายน่ะ” “ไม่เป็นไรครับ พี่สิงรีบกลับไปดูพี่ฟางเถอะ เดี๋ยว ทางนี้ผมจัดการเอง” “ไม่ได้ๆ” สิระส่ายหน้า หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เพื่อส่งธนบัตรทั้งหมดให้น้องสาว “เอ้านี่ พี่ฝากด้วย” “พี่สิง...” ชายหนุ่มเรียกเขาไว้ หากสิระยกมือขึ้นห้าม “พี่เสียมารยาทด้วย ไว้คราวหน้าค่อยว่ากัน ตามนี้นะ พี่ต้องรีบไปก่อน ยังไงฝากไปส่งเหมียวที่บ้านที ตอนมาเหมียวมากับพี่” วรมณอ้าปากคล้ายจะร้องประท้วง หากยั้งไว้ทันเพราะ จะทำให้สิระกลับบ้านช้ากว่าเดิมอีกหากเธอขัดความ ต้องการของเขา หญิงสาวลุกขึ้นกอดพี่ชายทีหนึ่ง หลังจากสิระเดินข้ามมาตบไหล่รุ่นน้องหนุ่ม เขาจึง ผละออกไปด้วยอาการเร่งรีบเพราะเป็นห่วงภรรยา จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 20:49:01

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่ออยู่กับศัตรูตามลำพัง วรมณจึงคะยั้นคะยอให้เขา ตอบคำถาม “ตกลงคุณจะไปเกาะช้างวันไหนคะ” “จะไปด้วยเหรอไง” “เอ๊ะ!” วรมณวางช้อนส้อมในมือลง จ้องชายหนุ่ม ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ฉันถามดีๆ คุณจะมากวนทำไม” “ผมก็ถามดีๆ” คนกวนบอกพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ “คุณรู้หรือยังว่าผู้กำกับอานนท์ยกเลิกโลเคชั่นที่จังหวัด พิจิตรไปแล้ว หลังจากถ่ายทำที่เกาะช้างเสร็จ คุณเตรียม เริ่มงานที่บ้านผมได้” บริกรเห็นวรมณไม่เจริญอาหาร จึงเข้ามาไถ่ถามว่า พร้อมรับของหวานเลยหรือไม่ ซึ่งเธอสั่งให้เขาเก็บ จานหลักได้เลย นาทีปัจจุบัน...น้ำตาลในเลือดเป็นสิ่ง ที่อยากได้ที่สุด สมองจะได้แล่นๆ อยู่กับเขาทีไร ปานว่ากำลังวิ่งมาราธอน! “ฉันไม่ได้คุยกับโย เพิ่งรู้จากคุณนี่แหละค่ะ แล้วยังจะต้องไปพิจิตรอยู่รึเปล่า ฉันหมายถึงหลังจากนี้” “คงต้องไป ถ้าไม่ใช่พิจิตรก็อาจจะเป็นแถบชาน เมืองจังหวัดอื่น ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน” เขาตอบเรื่อยๆ มองหญิงสาวตื่นตาตื่นใจกับของหวาน ตรงหน้าที่บริกรเพิ่งนำมาให้ “ชิมสิ ผมอยากรู้ว่า อร่อยรึเปล่า” วรมณก้มลงพินิจไอศกรีมลูกขนาดพอดีที่อยู่บน เนื้อมะพร้าว ราดด้วยซอสสีน้ำตาลซึ่งเธอเดาว่า เป็นคาราเมล เมื่อตักคำแรกเข้าปาก จึงค่อยเรียก ยิ้มสดใสออกมาได้ “อร่อยค่ะ มากด้วย หวานดี ชิมมั้ยคุณ” “ไม่ล่ะ เชิญคุณตามสบาย ผมไม่ชอบไอศครีม” “เดี๋ยวก็ไม่ชอบอาหารทะเล เดี๋ยวก็ไม่ชอบ ไอศครีม” วรมณขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นปม “คุณพลาดแล้วนะคะ รู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย ของอร่อยๆ ทั้งนั้น” “ไม่ชอบอาหารทะเล...” “ใช่น่ะสิ คุณพูดเองว่าคุณไม่ถูกกับอาหารทะเล” เสียงเล็กใสว่าฉอดๆ ขณะละเลียดของหวานคำสุดท้าย “แล้วอยู่มาได้ยังไง ไม่ชอบไอศครีม” “เกินไปแล้วคุณ” เขาเอ่ยกลั้วหัวเราะ “อย่างอื่น ผมก็ทานได้หมดนั่นล่ะ” “คนรวยนี่เรื่องมากเนอะ” วรมณค่อนขอด แทนที่ชายหนุ่มจะโกรธ เขากลับยิ้มกว้างขึ้นไปอีก เปี่ยมเสน่ห์จนสตรีชาวต่างชาติโต๊ะเยื้องไปลอบ มองตาไม่กะพริบ หากวรมณไม่เห็นเพราะนั่งหัน หลังให้ เธอจึงเอ่ยต่อ “นั่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา” “ถ้ามันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นที่ได้ว่าผม ก็เชิญ ได้เต็มที่ ผมยอมให้วันนี้วันเดียว” เขาเลิกคิ้วท้าทายเมื่ออีกฝ่ายตวัดค้อน วางธนบัตร ไว้บนโต๊ะลวกๆ “ฉันอยากกลับบ้าน” อารมณ์แปรปรวนจริงๆ แม่คุณ! “คนรวยอย่างผม ไม่จ่ายเงินค่าอาหารแบบคุณแน่” สิ้นเสียงทุ้มๆ ร่างบางจึงผุดลุก ก้าวฉับๆ ออกจาก ห้องอาหารสระบัวไปทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตาม ด้วยสีหน้าเหนื่อยใจระคนขบขัน ก่อนจะลุกตามไป โดยไม่รีบร้อน ไม่ลืมหยิบธนบัตรบนโต๊ะมายื่นให้ กับพนักงาน เอ่ยเบาๆ “ไม่ต้องทอนครับ ทอนมา ผมก็ไม่รู้จะเอาเงินไปคืนให้ใคร” ยิ้มตบท้ายจน บริกรสาวเผลอเคลิบเคลิ้ม จึงอาศัยจังหวะจากมา... ร่างสูงโปร่งหันซ้ายหันขวามองหาวรมณอยู่ที่ล๊อบบี้ เห็นเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมพนักสูง จึงเดินเข้าไปหา พบว่าหญิงสาวถอดรองเท้า วางไว้ข้างๆ กำลังนวด ข้อเท้ามือหนึ่ง อีกมือหนึ่งทาบตรงหน้าอกเพื่อปิด คอเสื้อที่คอยแต่จะเผยอเวลาก้ม พนักงานต้อนรับซึ่งเป็นชายวัยกลางคนในชุดสูท สากลเดินมาใกล้ ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากถาม ความสงสัยจึงได้รับการไขให้กระจ่างโดยไม่ต้องพูด “คุณผู้หญิงหกล้มตรงบันไดน่ะครับ เธอรีบเดิน จึงสะดุด เธอแจ้งว่ารอคุณอยู่” “ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวผมดูแลต่อเอง” เขาก้ม ศีรษะให้นิดหนึ่ง รอจนอีกฝ่ายห่างออกไปจึงคุกเข่าลง ตรงหน้าวรมณ เป็นดังที่คาดเดา ข้อเท้าเล็กบอบบางที่เริ่มจะบวม ถูกชักเข้าหาเก้าอี้ทันที ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตา วรมณ เอ่ยเสียงดุ “ถ้าคุณไม่ให้ผมดู แล้วผมจะรู้ ได้ยังไงว่าคุณควรไปโรงพยาบาลมั้ย” “คุณเป็นอะไรมั่งคะ ดารา นักลงทุน แล้วก็เป็น หมอด้วยเหรอ” “ตามใจ! อยากเดินกะเผลกๆ ไปทั้งอาทิตย์ก็ตามใจ” เขาบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน เหลือบมองวรมณนิดหนึ่ง เมื่อเห็นสีหน้าสลดลงจึงแอบอมยิ้ม ก่อนจะกลับมาเอ่ย ด้วยท่าทางเคร่งขึม “รถผมจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามโรงแรม ในห้างนั่นแหละ ผมจะไปรอที่รถ อยากอวดเก่งนักก็ เดินเองแล้วกัน” เขาผละจากไปทันทีที่กล่าวจบ วรมณมองแผ่นหลังกว้าง ไปจนชายหนุ่มเดินพ้นจากประตูกระจก คว้ารองเท้าส้นสูง บนพื้น กัดฟันเดินลงน้ำหนักไปยังขาข้างซ้าย เพราะข้าง ขวาปวดระบมไปหมด เธอก้าวเท้าได้ช้าจนเป็นที่สังเกต ของพนักงานชายท่าทางนอบน้อมคนเดิม เขาเข้ามาช่วย ประคองไปถึงประตู วรมณขอบคุณแล้วบอกว่ารถเธอ กำลังจะมารับ... ทิฐิทำให้หญิงสาวปดไปทั้งที่อยากให้พนักงานช่วย พยุงออกไปส่งถึงรถใจจะขาด ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ตรงข้ามกันปิดให้บริการเรียบร้อยแล้ว จึงไม่ค่อยมี รถวิ่งผ่านมา ร่างบางพาตนเองข้ามถนนได้ในที่สุด เห็นเจ้าของรถ Porsche ยืนประตูรอด้วย ท่าทางสบายเสียจนวรมณนึกน้อยใจที่เขาไม่แม้ กระทั่งจะเหลียวแลหรือเป็นห่วง ลืมไปสนิทว่าก่อนหน้าที่เขาจะจากมา คนที่ยืนอยู่ คือคนเดียวกับชายหนุ่มซึ่งคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ พร้อมจะตรวจดูข้อเท้าให้และยินดีพาไปส่ง โรงพยาบาล... จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 20:49:44

ความคิดเห็นที่ 5 อีกไม่กี่ก้าวจะถึงตัวรถ เท้าเรียวเล็กเปลือยเปล่า ข้างซ้ายก้าวลงไปบนพื้นซีเมนต์ ทิ้งน้ำหนัก ทั้งหมดของร่างกายลงเพราะเท้าขวาเริ่มประท้วงเต็มที่ “โอ๊ย!” วรมณร้องจนสุดเสียง ส่งผลให้คนที่ยืน อยู่ก้าวถึงตัวเธอทันที เขาโอบรับร่างบางไว้ก่อนที่ วรมณจะล้ม เปลี่ยนมาช้อนแขนไปด้านหลัง อุ้มเธอขึ้น พาไปนั่งในรถซึ่งเปิดประตูรออยู่แล้ว เขาปลดรองเท้าคู่เก่งออกจากมือวรมณ เพิ่งสังเกต เห็นว่าเธอกัดริมฝีปากแน่น ตัวสั่นเทา ขอบตาปริ่ม ด้วยน้ำใสเอ่อล้น จึงก้มลงมองอาการบาดเจ็บ ชายหนุ่มครางออกมาจากอกเมื่อพบว่าข้อเท้าขวา ไม่ใช่ปัญหาเดียวอีกต่อไป... ร่างสูงทรุดกายลงบนพื้นข้างๆ รถ หยิบผ้าเช็ดหน้า ออกจากกระเป๋าเสื้อ “คุณเหยียบเศษแก้ว ไหนยื่น เท้าออกมาให้ผมดูหน่อย” วรมณทำตามโดยไม่เปล่งเสียงหรืออิดออดใดๆ อีก เธอเอี้ยวตัวหันมาทางเขาซึ่งกำลังนั่งคุกเข่า มือใหญ่ อันอบอุ่นพาเท้าซ้ายที่ยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด วางไว้บนตัก ไม่สนใจว่ากางเกงจะเปรอะไป ด้วยเลือดหรือไม่ เขาก้มลงใช้ผ้าเช็ดหน้าซับ ของเหลวข้นสีแดงจัดออกเพื่อดูว่ายังเหลือเศษ ของมีคมฝังในรึเปล่า “มันเจ็บ” วรมณบอกเสียงเครือ “ทั้งสองข้างเลยค่ะ” คนฟังถอนหายใจ ไม่อยากจะตอกย้ำซ้ำเติม จึงได้แต่ ปลอบ “ผมดูแล้วไม่มีอะไรฝังอยู่ แผลเล็กๆ คงเป็น เศษแก้ว คุณอยากไปทำแผลที่โรงพยาบาล หรือ อยากกลับบ้าน” “คุณทำแผลได้ใช่มั้ย” “ผมไม่ใช่หมอ ไม่มีความรู้ทางการพยาบาลคนเจ็บ แต่ผมทำได้” “งั้นฉันขอกลับบ้าน...นะคะ” เขาพยักหน้า ผูกผ้าเช็ดหน้าไว้กับเท้าของเธอ เพื่อห้ามเลือดในระหว่างทางกลับบ้าน ก่อนจะ อ้อมมานั่งประจำที่คนขับ คืนบัตรและพารถออก สู่ถนนใจกลางกรุงเทพมหานคร ใช้เวลาไม่นาน นักจึงมาถึงบ้านพักของวรมณ หลังจากจอดรถ ชายหนุ่มไม่ยอมให้เธอทักท้วงหรือปฏิเสธอะไร ทั้งสิ้น เขาเปิดประตูและก้มลงช้อนร่างเล็กไว้ ในอ้อมแขน ตรงเข้าตัวบ้านทันที “ชุดทำแผลล่ะ” เขาถามหลังจากวางเธอลงนั่ง ในห้องรับรอง “เดี๋ยวผมแวะล้างมือด้วย ห้องน้ำ อยู่ตรงไหน” “คุณเดินตรงไป ห้องน้ำอยู่ซ้ายมือค่ะ ส่วนชุด ทำแผล รบกวนถามแม่บ้านหลังบ้าน” วรมณเห็นเขาผลุบหายไป กลับออกมามือเปล่าพร้อม เสียงถามที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ไม่มีใครอยู่หลังบ้าน เลยครับ สงสัยหลับกันหมดแล้ว คุณไม่รู้เหรอว่า ชุดทำแผลคุณอยู่ตรงไหน เข้าบ้านผิดหลังรึเปล่า” เจ้าของบ้านหน้าบึ้ง ยังเหลือเรี่ยวแรงค้อนขวับๆ “ฉันมีอีกชุดอยู่ข้างบน ในห้องนอน” “งั้นก็ขึ้นข้างบนกัน” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 20:50:12

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่รอช้า เขาตรงเข้าอุ้มเธออีกครั้ง เห็นเลือดชุ่มผ้า เช็ดหน้ายิ่งไม่สบายใจ รีบพาวรมณเข้าไปในห้อง ที่เธอชี้ไม้ชี้มือบอก “ห้องนี้ค่ะ” หญิงสาวว่า พลางเอื้อมไปเปิดประตูให้ นายแพทย์จำเป็นไม่มีเวลามองเครื่องเรือนภาย ในห้องนอนของวรมณ เขาวางเธอลงที่ปลายเตียง ก่อนผลุบหายออกไป ไม่นานจึงกลับมาพร้อมแก้ว ทรงสูงใส่น้ำแข็งจนเต็ม “ผ้าขนหนูอยู่ไหนครับ” นิ้วเรียวเล็กชี้ที่ประตูตรงข้ามเตียงซึ่งเขาเข้าใจ ว่าเป็นห้องน้ำ เมื่อเปิดเข้าไป เขาถึงกับยืนนิ่ง มองอยู่หลายวินาที “ห้องเสื้อผ้า...” วรมณนั่งหน้าแดงอยู่ตรงปลายเตียง ขยับตัวอย่าง เขินอายปนอึดอัด “อย่าทำท่าเหมือนกำลังจ้อง ดาวพลูโตอยู่ได้มั้ยคะ มันไม่ประหลาดขนาดนั้น สักหน่อย ก็แค่ตู้เสื้อผ้าที่เป็นห้อง โน่นค่ะ ผ้าเช็ดตัว อยู่ลิ้นชักสีขาวล่างสุด” ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปเลือกหยิบผ้าขนหนูสะอาด มาเทน้ำแข็งลงไปแล้วหมุนผ้าเพื่อมัดลวกๆ ส่งให้ วรมณประคบข้อเท้าข้างขวา เหลือบเห็นอุปกรณ์ ทำแผลอยู่ในกล่องพลาสติกใต้โต๊ะเครื่องแป้ง จึงถือวิสาสะเดินไปคว้ามา นั่งขัดสมาธิตรงหน้าวรมณ ก่อนจะเริ่มทำแผล แม้จะไม่ถึงกับเก้ๆ กังๆ แต่ไม่คล่องนัก มือใหญ่พยายามใช้สำลีชุบน้ำเกลือล้างแผลแตะลง ไปให้เบามือที่สุดหลังจากแกะผ้าเช็ดหน้าออก วรมณยังไม่รู้สึกแสบ หากอาการปวดระบมที่ ข้อเท้ายามกระทบน้ำแข็งทำให้เธอนิ่วหน้า ชักมือออกแทบไม่ทัน “คุณยังมือเบากว่าฉันอีก” “ผมจะถือว่านั่นเป็นคำชม” เขาว่าพลางใส่ยาและปิดแผลไว้ด้วยผ้าก๊อซ แกะเทปกาวออกแล้วใช้มือฉีกให้ขาด แปะคาด ตามลงไป ไม่นานจึงเริ่มเห็นว่าเลือดซึมออกมา ชายหนุ่มจึงตัดสินใจหยิบม้วนผ้าก๊อซมาพันทับ รอบฝ่าเท้าหลายๆ ชั้นจนหนา เสร็จแล้วเก็บอุปกรณ์ นั่งมองผลงานตนเองคล้ายภูมิใจเล็กๆ ไม่ลืมส่งหลอดยานวดแก้ฟกช้ำให้เธอ วรมณรับมาพลางพึมพำขอบคุณ เขาจึงพยักหน้ารับ เอ่ยถามพลางเปิดกล่องอุปกรณ์ปฐมพยาบาลขึ้น มาใหม่ “คุณมียาแก้ปวดหรือแก้อักเสบรึเปล่า” “ไม่มีค่ะ ในบ้านนี้มีแต่วิตามิน” “เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อให้ คุณไปอาบน้ำ ระวังอย่าให้แผลเปียก เดินไหวมั้ย” ชายหนุ่ม ยืนขึ้นเต็มความสูง ก้มลงสำรวจข้อเท้าขวาซึ่ง บวมอย่างเห็นได้ชัด “หรือจะให้ผมไปปลุก ใครขึ้นมาช่วยคุณอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันอาบได้ ห้องน้ำก็อยู่แค่นี้เอง” วรมณบอกพร้อมยิ้มสำทับ “คุณไม่ต้องไปซื้อยา หรอกค่ะ ดึกแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันไม่เป็น อะไรมาก แค่เท้าสองข้างใช้การไม่ได้ชั่วคราว” “ไม่ได้ พรุ่งนี้คุณจะปวดมากกว่าเดิมอีก แผลที่ โดนบาดนี่ด้วย ยังไงซะก็ควรจะทานยา” เขานิ่ง ไปเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มแจกค้อนแจกตะปู “นี่คุณ สุภาพสตรี ผมไม่ได้สั่งเพราะจะเอาชนะคุณ ผมเหนื่อยแล้วก็ง่วงเหมือนกัน แต่ผมจะให้คุณ ทำตามที่ผมเห็นสมควรเพราะเหตุผลมันเป็น แบบนั้น และดีกับตัวคุณเอง” วรมณหรุบตาลงต่ำ โดนดุแบบจริงจังขึ้นมาเธอจึง ไม่กล้าต่อกรกับเขา “ก็ได้ค่ะ งั้นฉันจะไปอาบน้ำ” “ตกลง ผมจะรีบกลับมา ไม่ต้องล๊อคประตูห้องนอน กับห้องน้ำนะ” นิ้วเรียวยาวเอื้อมไปแตะริมฝีปากอิ่มสวย ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยขัด เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยแผ่วเบาเหมือน ลอยมาจากที่ไกลแสนไกล นัยน์ตาคมปลาบจ้องสบ ประสานมาจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบ “เกิดคุณล้มไปใครจะช่วย” เขาผละออกไปในไม่กี่วินาทีให้หลัง ทิ้งให้คนบนเตียง ส่ายหน้าไปมาจนผมปลิว ยกมือตบแก้มเนียนใสซึ่ง ร้อนระอุราวกับอังร่างอยู่หน้ากองไฟที่กำลังลุกโชน ก่อนจะนึกขึ้นได้ เดินกะโผลกกะเผลกเข้าห้องน้ำ ไปอย่างทุลักทุเลเต็มที... พบกันใหม่บทที่ 11 นะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 20:51:40

ความคิดเห็นที่ 7 สุดยอดอ่ะ..เจ็บขาทีเดียวสองข้างเลย คนแต่งใจร้ายมากกกกก >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 21:23:42