ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 5 แกล้งป่วย        แกล้ง - ป่วย         คำแค่สองคำแต่กลับทำให้ฉันนอนไม่หลับไปทั้งคืน ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นลายมือใคร และไม่มีทางคิดออกด้วยว่านี่เป็นหมายเตือนหรือคำชี้แนะ มัวแต่คิดวกวนไปมาจนหัวแทบระเบิด พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นฟ้าเริ่มสางแล้ว ฉันลุกขึ้นใส่เสื้อคลุมแล้วขยับแข้งขาสักหน่อย เพราะปวดเหน็บจนหน้าตาเหยเกไปหมด แต่ว่าไปแล้วปวดหัวมากที่สุด        ฉันเดินมาที่โต๊ะ ยกชาที่เหลือจากเมื่อคืนวานขึ้นดื่ม แหวะ...ขมปี๋เลย! ฉันแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก รู้สึกถึงไอเย็นแล่นเสียดเข้าไปในอก ทันใดนั้นฉันก็ปิ๊งขึ้นมา ในเมื่อหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้ก็ทำตามสัญชาตญาณนั่นแหละ        แกล้งป่วย! เอาตามนี้เลย แล้วจะแกล้งป่วยยังไงดีล่ะ หันไปเห็นตัวเองในกระจก หัวยุ่งเหยิง หน้าซีดขาว ขอบตาดำคล้ำ ฮ่าๆๆ ไม่ต้องแต่งอะไรก็เหมือนแล้ว...ฉันบิดขี้เกียจแล้วเดินกลับไปนอนต่อบนเตียง เป็นคนป่วยก็ต้องล้มหมอนนอนเสื่อไม่ใช่เหรอ ตอนนี้แค่นอนรอให้ขันทีน้อยหรือเสี่ยวชุนมาเห็นอาการ ‘ป่วย’ ของฉันเท่านั้น        ฉันปิดตาลง ในสมองมีภาพวิ่งแวบวาบผ่านไปเหมือนเวลานั่งดูวิวอยู่บนรถไฟ ใครกันนะ ฉันอดคิดต่อไม่ได้...ใครกันที่บอกให้ฉันแกล้งป่วย แต่เอาไงก็เอา ขอแค่ให้ได้กลับบ้านเป็นพอ เวลาคัดเลือกนางในแต่ละครั้งก็คงต้องมีคนปวดหัวตัวร้อนบ้างแหละน่า แถมฉันก็ไม่สบายจริงๆ ปวดหัวมากเลย ต่อให้หมอหลวงมาตรวจชีพจรแล้วเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากก็อ้างได้ว่าเป็นอาการป่วยทางใจ ยิ่งเมื่อวานฉันถูกเพ่งเล็งกลางที่ชุมชนอีก ย่อมอกสั่นขวัญหายจนส่งผลต่อร่างกาย...โฮะๆๆ สมเหตุสมผลสุดๆ        คิดเองเออเองเสียดิบดี จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนดังมาจากนอกห้อง ตามด้วยเสียงเคาะประตูเบาๆ         “แม่นาง ได้เวลาแล้ว ตื่นเถิดขอรับ”         ฉันกลั้นหายใจจากนั้นก็ไอออกมาแรงๆ โดยไม่ตอบเขา ขันทีด้านนอกจึงเคาะประตูอีก        “แม่นาง ตื่นเถิด สายแล้วนะขอรับ”         ฉันก็ยังไม่ยอมพูด        “แม่นาง ถ้าล่าช้าจะไม่ดี เช่นนั้นข้าขอเข้าไปนะขอรับ”         เขายืนรออยู่อีกพักหนึ่งจึงได้ผลักประตูโผล่เข้ามาแต่หน้า ฉันรีบหลับตาทันที เขาเห็นฉันยังนอนอยู่ที่เตียงก็รีบเข้ามา        “แม่นาง ท่านเป็นอะไรไป”         ฉันลืมตาขึ้นน้อยๆ พูดเสียงค่อย        “กงกง ข้าไม่สบาย...”       “หา? ท่านไม่สบายที่ใด” ขันทีคนนั้นเพ่งมองฉันอย่างระแวงสงสัย       “ข้าปวดหัว ปวดเนื้อตัวไปหมด...แค่กๆ!” ฉันส่งเสียงไอเบาๆ        “ได้อย่างไรเล่า วันนี้เป็นวันสำคัญนะ ท่านคอยประเดี๋ยว ข้าขอตัวสักครู่”         ขันทีน้อยรีบร้อนออกไป ฉันจึงขยับขาตัวเองผ่อนคลายอาการเกร็ง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงคนเดินมาอีก เลยต้องรีบนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม        “ข้าหลวงจาง ท่านว่าอย่างไรขอรับ เมื่อวานยังดีอยู่เลย ตอนข้ามารับใช้ก็ไม่เห็นมีท่าทีอะไร แต่วันนี้...”        “เจ้านี่พูดมากจริง!” เสียงหนึ่งร้องเอ็ด         ฉันฟังแล้วก็รู้ว่าคือจางกงกงผู้เป็น:-)านในการจัดคัดเลือกนางในครั้งนี้ ใช่แล้ว คนที่พูดเรื่องพญาหงส์กับนกกระจอกนั่นไง        ประตูเปิดออก จางกงกงเดินเข้ามาจนถึงข้างเตียง แม้ฉันจะหลับตาอยู่แต่ก็รู้ได้ว่าเขากำลังสังเกตฉันอย่างละเอียด         “แม่นาง เจ้าไม่สบายที่ใดหรือ”         ฉันเหลือบตาขึ้นมองเขาอย่างเลื่อนลอย         “ข้าปวดหัว ตามเนื้อตัวก็ปวดเมื่อย”         เห็นใบหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มแม้แต่นิดเดียวของจางกงกงแล้วฉันก็อดหวั่นๆ ไม่ได้ รู้หรอกนะว่าระดับข้าหลวงอย่างเขาคงจะช่ำชองเจนโลก ไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาไปได้         “อ้อ...” เขาลากเสียงยาว “เมื่อวานยังดีอยู่ไม่ใช่หรือ”        “คงเป็นเพราะเมื่อคืนข้านอนไม่ค่อยหลับ คิดกังวลมากมาย...แค่กๆ!” ฉันทำเสียงให้ฟังอ่อนระโหยโรยแรงยิ่งไปอีก        “อืม มีเรื่องคิดมากนี่เอง” จางกงกงไม่แสดงความยินดียินร้าย “เมื่อวานเจ้า...” กงกงไม่พูดต่อให้จบก็กระแอมขึ้นและหันไปสั่งขันทีน้อย        “เช่นนั้นจู้เอ๋อร์ เจ้าไปเชิญหมอหลวงมาเร็วเข้า”        “ขอรับ!” ขันทีน้อยซึ่งอยู่ข้างๆ แทบจะเหาะไปทันที        “แม่นาง หากหมอหลวงมาแล้วว่าอาการไม่ดี ข้าคงต้องขอให้เจ้าอยู่รักษาตัวก่อน การคัดเลือกวันนี้คงไม่อาจเข้าร่วมได้...”         ฉันรีบทำท่าร้อนใจ        “ข้าไม่เป็นไร...แค่กๆ...แค่ไม่สบายนิดหน่อย...ไม่ลำบากหรอก” พูดจบก็ทำท่าเหนื่อยหอบ        “หึๆ ลำบากหรือไม่นั้นมิใช่เจ้าเป็นผู้ตัดสิน ไว้ค่อยฟังท่านหมอหลวงเถิด”         เขาพูดจบก็เดินไปนั่งตรงโต๊ะทางด้านข้าง คอยมองดูอยู่ตลอดเวลา ฉันกลัวว่าแสดงเยอะไปจะ ‘โอเว่อร์แอคติ้ง’ เลยหลับตานอนดีกว่า        ในที่สุดหมอหลวงก็มาถึง เขาจับชีพจรตรงข้อมือฉัน ฉันแอบปรือตาขึ้นมามอง เห็นหมอหลวงหลับตาลูบเคราแต่แล้วก็ลืมตาพรึบ ฉันเลยรีบหลับตาปี๋ รู้สึกได้ว่าเขาชักมือกลับไป        “หมอหลวงหลี่ เป็นเช่นไรบ้าง”         ฉันได้ยินท่านข้าหลวงจางถามอย่างนั้น        “ไม่มีอะไรน่าวิตก แต่จิตใจมีเรื่องคิดมากพะว้าพะวัง ร่างกายรับไอหนาวและขาดการบำรุง” ท่านหมอหลวงหลี่ตอบอย่างเนิบช้า        “แล้วการคัดเลือกวันนี้...”        “เกรงว่าจะไปไม่ได้แล้ว หนึ่งเพื่อให้นางรักษาอาการ สองคือหากพาเชื้อไข้เข้าไปในวังคงจะไม่ดีแน่ แม่นางพักผ่อนอยู่ที่นี่ดีกว่า”         หมอหลวงหลี่เดินไปออกใบสั่งยาที่โต๊ะ จางกงกงก้มลงมาหาฉันน้อยๆ         “แม่นาง เจ้าได้ยินแล้วใช่หรือไม่ วันนี้เกรงว่าจะไปไม่ได้แล้ว เจ้ากินยารักษาตัวก่อนเถิดนะ ข้าจะไปทูลเจ้านายท่านให้”         “รบกวนกงกงแล้ว”         “อืม จู้เอ๋อร์ เจ้าคอยปรนนิบัตินาง อย่าให้ใครเข้ามาในนี้จนกว่าจะหายไข้” พูดจบเขาก็เดินออกไป        “ขอรับ! ท่านค่อยๆ เดินนะขอรับ ข้าน้อยจะไปส่ง”         ขันทีน้อยกระวีกระวาดส่งขุนนางทั้งสอง ทิ้งให้คนป่วยอย่างฉันนอนซมไปก่อน ฉันเหงื่อโชกไปทั้งตัว แต่ก็หายปวดหัวแล้ว ตัวไม่ร้อนแล้วด้วย ฮ่าๆๆ แต่มีขันทีคอยเฝ้าแบบนี้เสี่ยวชุนก็มาหาฉันไม่ได้น่ะสิ อยากรู้จังว่าวันนี้เธอจะเป็นยังไง จะได้เป็นใหญ่เป็นโตไหมนะ หรือว่า...โอย ไม่มีแรงไปห่วงแทนใครแล้ว...หิวจังเลย         ขันทีน้อยคอยดูแลให้ฉันกินยาและห่มผ้าให้เพื่อขับเหงื่อ ร้อนจะตายชัก ท้องก็โล่งโหวงเหวง พอเหงื่อผุดออกมาเป็นเม็ดๆ เขาก็ดีอกดีใจใหญ่ ปากก็ว่าจะหายไข้แล้ว ฉันเลยไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ตอนนี้เข้าใจแล้วว่ากล้ำกลืนฝืนทนมันเป็นยังไง         ผ่านไปพักหนึ่งฉันก็เริ่มเคลิ้มครึ่งหลับครึ่งตื่น พลันเห็นใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองอยู่ แล้วตาฉันก็เบิกกว้างเพราะรอยยิ้มหนึ่งปรากฏชัดตรงหน้า        “เจ้าหนู มาได้ยังไง”         เป็นอย่างที่คิดจริงๆ พอพูดประโยคนี้ปุ๊บใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นก็กลายเป็นหน้าม่อย        “ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ใช่...” พูดได้แค่นั้นก็หยุด “เจ้าแกล้งข้า จงใจยั่วโมโหข้านี่ ฮึ่ย!”         เขาค้อนใส่ ฉันหลับตาพูด ทำเป็นไม่สนใจ        “เจ้าก็แกล้งข้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” เขาชะงักมองฉัน        ฉันยื่นกำปั้นออกมาจากผ้าห่ม แล้วแบออกให้เห็นกระดาษเล็กๆ แผ่นนั้น มันชุ่มเหงื่อฉันไปหมด เขาหัวเราะอารมณ์ดีพลางจับมือฉันแล้วก็ฉวยหอมเสียอย่างนั้น ฉันตกใจรีบชักมือกลับ ก้มมองมือตัวเองอัตโนมัติ แต่เอ๊ะ...กระดาษหายไปแล้ว เจ้าเด็กคนนี้หัวเราะได้ใจ ฉันก็เลยค้อนใส่ก่อนจะหลับตารอฟัง “      เจ้าสั่งตัวเองให้ป่วยจริงๆ ได้ด้วย เก่งกาจเหลือเกิน”        “ใช่สิ ต้องขอบคุณที่เจ้าชี้แนะ” ฉันจ้องเขาเขม็ง รู้สึกเคืองจริงๆ แล้ว        เขายิ้มพลางขยับเข้ามาใกล้ ฉันจึงต้องถอยตัวหลบ แต่ผลคือ...หลบไม่พ้น องค์ชายอย่างเขาหนักแน่นดั่งขุนเขา อยากได้อะไรต้องได้ ฉันทำตาดุๆ ใส่ใบหน้าที่ซบลงบนไหล่ตัวเอง แทบอยากจะซัดเขาสักสองสามหมัด ไม่อยากจะบอกว่าตอนที่ฉันลดน้ำหนัก ฉันเคยเข้าคอร์สเทควันโดด้วยนะ        “ถ้าไม่ทำเช่นนี้ วันนี้เจ้าคงได้ไปอยู่กับพี่แปดแล้ว”        “หา?”         ฉันก้มหน้ามองเขา เขาเองก็ไม่ได้ละสายตาไปจากฉันเลย ในดวงตาคู่นั้นมีแววเจ็บช้ำบางอย่างซ่อนอยู่ ฉันสงบลงทันทีและไม่คิดอยากซักถามเรื่องที่เขาพูดเมื่อกี้อีก ได้แต่ปล่อยให้เขาแอบอิงชิดใกล้ อยากจะช่วยเขาแบ่งเบาสิ่งที่ฉันเองก็ไม่รู้เหล่านั้น เฮ้อ...คิดถึงชีวิตของเขาแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ทันใดนั้นเอง ประตูห้องก็เปิดออกอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว        ขันทีน้อยฉินจู้เอ๋อร์โผล่หน้าเข้ามาทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำ ความคิดแรกที่แวบขึ้นคือจับองค์ชายสิบสามซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มเหมือนเวลาฆ่าหมกศพ แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ชะงักค้างอยู่อย่างนั้น         “ถึงเจ้าจะฆ่าข้าตอนนี้ก็แก้ไขเรื่องไม่ได้หรอก หึๆๆ” จู่ๆ องค์ชายสิบสามก็กระซิบข้างหูฉัน         ฉันสะดุ้ง แต่เขาก็ยังหน้าระรื่น ฉันชักเริ่มงง ถึงตอนนี้ฉินจู้เอ๋อร์เข้ามายืนสงบเสงี่ยมอยู่ด้านหนึ่งแล้ว ฉันเห็นขันทีน้อยไม่แสดงสีหน้าอะไร โฮ่...เข้าใจแล้ว         ฉันหันไปยิ้มเหี้ยมให้คนข้างๆ         “ใช่ แต่ถ้าฆ่าเขาด้วยอีกคน ข้าอาจจะมีทางรอดก็ได้นะ”        “ฮ่าๆๆ!” องค์ชายสิบสามหัวเราะลั่น น่าหมั่นไส้จริงๆ เลย        ตั้งแต่รู้จักเขาฉันก็มีแต่อกสั่นขวัญหาย อยากให้ฉันอายุสั้นหรือไง         พอถึงตาฉันจะต้องโวยวายบ้าง ฉินจู้เอ๋อร์ก็ขยับเข้ามาเสียก่อน        “องค์ชายสิบสาม ลดเสียงลงหน่อยเถิด หากใครมาได้ยินเข้าจะแย่ ท่านก็รู้ว่าที่นี่อาจจะมีคนขององค์ชายท่านอื่นอยู่ด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ”        “ฮึ...” เขาหยุดหัวเราะ ใบหน้ากลับมาเรียบขรึม แต่มือไม่วายบีบจับหางเปียของฉัน        ฉันเหลือบมองเขาพลางแอบถอนใจ ฉันว่าเป็นองค์ชายสิบสามที่ชอบทำให้คนหมั่นไส้ยังดีกว่าเป็นเด็กสีหน้าเหี้ยมโหดแบบนี้         “องค์ชาย เสด็จเถิดพ่ะย่ะค่ะ อีกประเดี๋ยวการคัดเลือกจะเสร็จสิ้น ทุกคนจะกลับมา ถ้าใครเห็นเข้าจะไม่ได้การนะพ่ะย่ะค่ะ”        อิ้นเสียงเงยหน้าขึ้นมองฉินจู้เอ๋อร์อย่างนึกเคือง       “เจ้าคิดว่าข้ากลัวหรือไร”         ฉินจู้เอ๋อร์ตะลีตะลานคุกเข่าลง        “หากท่านไม่กลัวก็ทรงนึกถึงแม่นางหมิงเวยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”        องค์ชายสิบสามชะงักไปก่อนจะหันมาทางฉัน ฉันมองตอบด้วยท่าทางนิ่งเฉย        “เจ้ากลัวหรือไม่”         “กลัวสิ! กลัวหัวจะหลุดจากบ่า” ฉันตอบไปตามตรง         “เจ้าช่างไม่เหมือนใครเลยจริงๆ ถ้าเป็นแม่นางคนอื่นจะต้องพูดว่ายินดีร่วมเป็นร่วมตายไปกับข้า แต่เจ้ากลับสัตย์ซื่อ หึๆๆ...” เขาหันหน้าไปอีกทาง แต่ก็ยังไม่ขยับไปไหน        ฉินจู้เอ๋อร์ร้อนใจจนเหงื่อแตกพลั่ก กระนั้นก็ยังไม่กล้าแย้งเตือน คงรู้ว่าเจ้านายคนนี้ดื้อรั้นและอารมณ์ร้ายแค่ไหน ได้แต่ส่งสายตาให้ฉัน ฉันบีบนวดหัวไหล่ที่อิ้นเสียงเอียงซบอยู่ แต่เขาก็ทำท่าไม่สนใจ ฉันรู้แล้วว่าเขาชอบที่ฉันไม่เหมือนใคร แต่ความไม่เหมือนใครนี้จะพาให้เขาลำบาก เฮ้อ เด็กน้อย... ฉันยื่นมือออกมาจากผ้าห่มแล้วจับหน้าเขาหันมา ฉันมองความดื้อดึงในดวงตานั้น มีคนเคยบอกว่าความถือดีกับความน้อยเนื้อต่ำใจเป็นสิ่งตรงข้ามกัน ความเจ็บปวดมากมายไม่ได้กดเขาให้รู้สึกต้อยต่ำ แต่กลับผลักดันให้เขาฉลาดทันคน        “ในวังนี้คงมีคนที่เจ้าห่วงใย และเจ้าก็คงไม่อยากให้เขาต้องเดือดร้อนใช่หรือไม่” ฉันยิ้มบางๆ         เขาอึ้งไปก่อนจะมองฉันด้วยสายตาเฉียบคม ฉันยังคงสงบนิ่ง คิดว่าคนฉลาดอย่างเขาน่าจะเข้าใจความหมายของฉัน ก็องค์ชายสี่เป็นญาติสนิทที่เขาเคารพรักที่สุดนี่นา เขาค่อยๆ ยื่นมือมากุมมือฉัน จากนั้นก็ดึงฉันไปทั้งตัว ฉันรู้ว่าตัวเองไม่สามารถดิ้นหนีได้ และอันที่จริงฉันก็ไม่ได้รังเกียจเด็กหนุ่มหัวรั้นคนนี้ด้วย รู้สึกว่าเขาเหมือนน้องชาย และเหมือนจะมีความรู้สึกอะไรบางอย่างที่...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร สุดท้ายฉันก็ถูกเขากอดไว้แน่น        “พี่สี่ช่วยข้าคิดหาวิธีรั้งเจ้าให้อยู่กับพวกเราที่นี่ ดังนั้นเจ้าถึงต้อง ’ป่วย’”         เขาปล่อยฉันออกจากวงแขนและจ้องตาก่อนจะหุนหันออกไป ทำเอาฉันอึ้งไปเลย มารู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงตัวเองตะโกนไล่หลังเขาไปว่า        “อ้อ! ข้าเข้าใจแล้ว!”         ฉินจู้เอ๋อร์ที่กำลังจะตามเขาออกไปถึงกับตกใจจนสะดุดขาตัวเองล้มลง ขันทีน้อยเงยหน้าขึ้นมามองฉันอย่างงงๆ ขณะที่คนด้านนอกส่งเสียงหัวเราะสบายใจ ฉันก้มลงมองขันทีที่นั่งจ่อมอยู่ข้างประตูแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้        “หึๆๆ ข้าหายป่วยแล้ว จู้เอ๋อร์กงกง มีอะไรให้ข้ากินบ้างไหม” จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 10:14:08

ความคิดเห็นที่ 2 มีความสุขจริงๆ เลย ได้อิ่มหมีพีมันแถมได้อาบน้ำด้วย พอเนื้อตัวสะอาดสดชื่นแล้วก็กลับมานั่งพิงหัวเตียง มือหยิบหาหนังสือมาอ่าน พลิกไปหน้าแล้วหน้าเล่าแต่ใจกลับไม่อยู่กับหนังสือ วันนี้องค์ชายสิบสามมาหาฉันโดยไม่บอกเล่าต้นสายปลายเหตุ ทำให้ฉันต้องคิดเดาเอาเอง ซึ่งสิ่งที่พอจะคิดได้ก็คือ อย่างแรก องค์ชายสิบสามต้องการฉัน และองค์ชายสี่ก็ไม่คัดค้านด้วย อย่างที่สอง องค์ชายแปดดูเหมือนจะสนใจฉันเหมือนกัน เพราะอะไรน่ะเหรอ ฉันว่าคงเพราะอำนาจของพ่อของฉันล่ะมั้ง ถ้ามองในเรื่องของอำนาจอิทธิพล องค์ชายสี่เองก็คงมีเหตุผลนี้ในใจด้วยเหมือนกัน ส่วนองค์ชายอิ้นเสียงนั้น... ฉันส่ายหน้า ถึงเขาจะถูกชะตาฉันตั้งแต่แรกเจอจนต้องการตัวฉัน แต่นั่นอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกประเดี๋ยวประด๋าว ฉันไม่ได้ช่างฝันเห็นอะไรเป็นสีชมพูไปหมดหรอกนะ แต่จากประวัติศาสตร์และจากที่ฉันสังเกตดู ถ้าตัวเองต้องอยู่ในยุคสมัยนี้ตลอดไปล่ะก็ องค์ชายสิบสามและผู้หนุนหลังเขาอย่างองค์ชายสี่ก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ฉันยิ้มเจื่อน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาหมุนคอแก้เมื่อย แล้วจึงมองออกไปนอกหน้าต่าง ใกล้เที่ยงแล้ว คงจะคัดเลือกกันเสร็จแล้วล่ะมั้ง ไม่รู้ว่าเสี่ยวชุนจะเป็นยังไงบ้าง หวังว่าคงจะไม่มีอุปสรรคอะไร วันนี้มีเรื่องให้คิดหนักมากพอแล้ว ไม่อยากเห็นน้ำตาของเพื่อนอีก  ฉันดึงผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง บังคับตัวเองไม่ให้คิดอะไรอีกเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ เดินวนอยู่ในห้องสองรอบ จู่ๆ ก็นึกไปถึงประโยคนั้น ‘ให้อยู่กับพวกเราที่นี่...’  หมายความว่ายังไงที่ว่า พวกเรา หมายถึงเขากับองค์ชายสี่เหรอ “อ๊าย!” ไม่ได้ๆ ลืมไปซะ เลือกใครก็คนนั้นแหละ ในเมื่อสัญชาตญาณบอกให้เชื่อองค์ชายสิบสาม ฉันก็จะเชื่อเขา!  พอตัดสินใจแบบนี้ก็ไม่ว้าวุ่นอีก รินน้ำชาบ้วนปากเสร็จก็หมุนตัวเดินกลับไปที่เตียง บังเอิญได้ยินเสียงเอะอะมะเทิ่งดังมาจากข้างนอก หรือว่าจะกลับมากันแล้ว ฉันรีบแจ้นกลับไปซุกตัวใต้ผ้าห่ม ทำใจให้สงบแล้วหยิบหนังสือขึ้นตั้งท่าอ่าน แต่ความจริงคอยเงี่ยหูฟัง เสียงจ้อกแจ้กวุ่นวายจนฟังไม่ได้ศัพท์ พอแยกได้นิดหน่อยว่ามีเสียงตื่นเต้นดีใจ และมีเสียงคนกำลังร้องไห้ แล้วเสี่ยวชุนล่ะ... เสียงฝีเท้าก้าวมาทางนี้ คลับคล้ายว่าเจ้าของฝีเท้ากำลังถามอาการของฉันจากฉินจู้เอ๋อร์ น่าจะเป็นเสี่ยวชุนนั่นแหละ  “พอเหงื่อออกอาการของแม่นางก็ไม่น่าห่วงอะไรแล้ว เพียงแต่อย่าเพิ่งพูดอะไรนักเลย ให้พักผ่อนมากๆ จะดีกว่า” ขันทีน้อยพูดเสียงค่อย “อืม ข้าเข้าใจแล้ว” เสี่ยวชุนจริงๆ ฉันรีบนอนหลับตา ห่มผ้าจนมิดชิด ฟังเสียงเธอไม่ค่อยดีเลย แกล้งหลับไปก่อนดีกว่า รอให้เธอสงบใจดีแล้วค่อยซักถามรายละเอียด และแล้วก็ได้ยินเสียงเธอผลักประตูเข้ามา “พี่เสี่ยวเวย” เสี่ยวชุนกระซิบเรียกจนฉันฟังไม่ออกว่าน้ำเสียงของเธอดีหรือร้ายยังไง ฉันลืมตาขึ้นมองเสี่ยวชุนก็ต้องชะงัก มันเกิดอะไรขึ้น ดวงตาของเธอมองมาทางฉัน แต่กลับเหมือนมองทะลุผ่านไปที่ใดสักแห่ง ฉันจ้องเสี่ยวชุนนิ่งงัน นึกสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอได้รับเลือกหรือไม่ได้ หรือว่า! เหงื่อกาฬไหลพลั่กออกจากตัวฉัน พอเปิดปากพูดแล้วก็นึกเสียใจเข้าไปใหญ่ “เจ้าได้พบองค์รัชทายาทแล้วหรือ”  เสี่ยวชุนสะดุ้ง จ้องเขม็งทันที ฉันพลั้งปากไปจริงๆ ทำยังไงดีเนี่ย “พี่เสี่ยวเวย ท่าน...” นัยน์ตาเสี่ยวชุนส่องประกายวูบหนึ่ง “อ๊ะ? ข้าพูดถูกหรือ ข้าแค่ลองเดาดูเท่านั้นเอง...” ฉันแสร้งทำท่าตกใจยิ่งกว่า เห็นเธอถอนหายใจเงียบๆ ยังดูข้องใจอยู่บ้างแต่ไม่ได้พูดออกมา เพียงมองฉันอย่างพินิจพิจารณา ฉันจึงเป็นฝ่ายถาม “เจ้าเป็นอะไร พบก็คือพบ หรือว่ามีเรื่องอื่นอีก” “มะ...ไม่มี เพียงแต่ท่านพูดจนข้าตกใจ เดาได้แม่นยำเหลือเกิน”  เสี่ยวชุนรีบบอกปฏิเสธอย่างร้อนรน ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อดูสวยจับใจ เห็นชัดว่าเธอได้ไปเจอเขามาแล้ว แต่คงไม่คิดว่าจะมีใครรู้ และไม่อยากให้ฉันรู้เช่นกัน คิดได้อย่างนี้ฉันก็แสยะยิ้ม ในโลกนี้มีความลับอยู่ด้วยเหรอ เรื่องนี้อาจจะมีคนรู้แล้วก็ได้  เสี่ยวชุนเห็นฉันเงียบขรึมไปจึงกินปูนร้อนท้อง  “พี่เสี่ยวเวย ข้าเพียงได้พบหน้า ไม่มีอะไรหรอก”  “คุณหนูที่ถูกเลี้ยงเหมือนไข่ในหินไม่เคยได้เห็นโลกภายนอกอย่างเจ้าจะตื่นตะลึงพรึงเพริดก็ไม่แปลกอะไรนี่”  เสี่ยวชุนเห็นฉันไม่ได้ติดใจอะไรก็เลยผ่อนคลายลง เธอยิ้มตาหยีประจบ “ใช่แล้ว ไหนเลยจะสู้พี่เสี่ยวเวย กล้าหาญชาญชัยยิ่งนัก”  ฉันถลึงตายิ้มให้ขณะที่เธอมานั่งลงตรงข้างเตียง “ยังไม่ได้ถามท่านเลย ร่างกายเป็นเช่นไรบ้าง สีหน้าท่านดูดีขึ้น” มือน้อยๆ ยื่นมาแตะหน้าผากเบาๆ “ไม่มีไข้แล้วด้วย ค่อยยังชั่วหน่อย เมื่อเช้าขันทีน้อยบอกว่าอาการหนักทีเดียว ข้ายังนึกห่วงทั้งวัน”  ฉันเห็นสายตาอ่อนโยนของเสี่ยวชุนแล้วคิดเลยไปถึงวันข้างหน้า ชะตาของเธอเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรือ ฉันสามารถช่วยเธอได้หรือเปล่า แต่ตัวฉันเองยังไม่รู้เลยว่าจะ... “พี่เสี่ยวเวย?” เสี่ยวชุนสะกิดฉัน “อ๊ะ ขอบใจเจ้ามากนะ ไม่น่าทำให้เจ้าเป็นห่วงเลย แต่ยาของท่านหมอหลวงดีจริงๆ ข้ารู้สึกสบายตัวขึ้นแล้ว”  เสี่ยวชุนพยักหน้า แต่แล้วก็ส่ายหน้าชวนให้แปลกใจ “เพราะว่าเมื่อเช้าท่านป่วย จึงพลาดสิ่งสำคัญ”  ฉันชะงักกึก ที่แท้เพราะเรื่องนี้เอง  “เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่นา ฟ้ากำหนดมาแบบนี้ แถมข้าเองก็ไม่ได้หวังอะไร”  ฉันยิ้มสดใส เสี่ยวชุนเลยพลอยยิ้มได้ “ข้ารู้ว่าพี่เสี่ยวเวยเป็นคนร่าเริง และท่านก็มีโชคด้วย”  ฉันมองอย่างงงๆ สาวน้อยคนนี้งุบงิบอะไรไม่ยอมบอก ฉันเลยยื่นมือไปจั๊กจี้เธอ  “ฮ่าๆ ยอมแล้วๆ ข้าบอกท่านก็ได้ ท่านได้ไปอยู่วังฉางชุน* เป็นนางข้าหลวง”  ฉันชะงักไป มือค่อยๆ หดกลับมาหาตัว เสี่ยวชุนเห็นฉันทำท่าครุ่นคิดจึงถาม “ท่านรู้หรือว่าคือที่ใด”  ฉันยิ้มเจื่อน “รู้ เป็นที่พำนักของพระราชชายาเต๋อเฟย”  นางข้าหลวงเหรอ...ฉันถือน้ำชานั่งอยู่ข้างหน้าต่าง ฉันพอเดาได้ว่าใครเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ไม่ให้ฉันไปเป็นพระสนมชายาอะไรแบบนั้นแน่ ถ้าให้เป็นนางรับใช้ก็จะดูไม่เป็นธรรมกับฉันเกินไป จัดให้ฉันออกวังไปอยู่ที่ประทับขององค์ชายสี่ก็คงกลัวว่าพวกองค์ชายแปดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก เพราะฉะนั้นการเป็นนางข้าหลวงถือเป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว พระนางเต๋อเฟยเป็นพระมารดาขององค์ชายสี่และองค์ชายสิบสี่ องค์ชายสิบสามก็เติบโตมาพร้อมกับองค์ชายสี่ จึงน่าจะป็นที่ที่ฉันอยู่ได้อย่างปลอดภัย น่าจะนะ... สายลมพัดโชยมา ฉันมองท้องฟ้ายามราตรีที่มืดสลัวแล้วจึงหลับตาเพื่อเสพรับความอ่อนโยนของเวลาค่ำคืน ช่างเป็นวันที่ตื่นเต้นเหลือเกิน! ชะตาชีวิตของฉันกำหนดได้ภายในเวลาแค่วันเดียว และสิ่งที่ฉันค่อนข้างกลัวก็คือชะตาชีวิตนี้กำหนดโดยคนอื่น เฮ้อ! “หึๆๆ ฮิๆๆ...” เสียงหัวเราะดังแว่วมาไกลๆ ฉันลืมตาขึ้นมอง เป็นเสียงที่ดังมาจากห้องของน่าหลันหญงเยวี่ย เมื่อตอนบ่ายเสี่ยวชุนเล่าให้ฟังเหมือนกันว่าเธอเป็นคนเดียวที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นพระสนมเอก และมีอีกสองสามคนได้เป็นพระสนม เธอก็เลยชอบใจใหญ่ ส่วนเสี่ยวชุนได้เป็นนางกำนัลอยู่งาน ตำแหน่งอาจจะไม่สูงส่ง แต่ยังจัดว่าเป็นผู้หญิงขององค์จักรพรรดิ ถ้าโชคดีหน่อยก็มีหวังได้เลื่อนขั้น คิดแล้วก็ส่ายหน้า นี่ฉันกลายเป็นคนเชื่อเรื่องโชคเรื่องดวงไปแล้วเหรอ เสี่ยวชุนเป็นคนสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ไม่ยินดีปรีดาในเรื่องที่จะเป็นที่โปรดปรานขององค์จักรพรรดิ  ก่อนหน้านี้เสี่ยวชุนยังกังวลว่าจะไม่ได้รับเลือก แต่ตอนนี้กลับทำท่าไม่สนใจอะไรแล้ว หรือเธอจะต้องเดินไปทางนั้นจริงๆ? ฉันหนาวสะท้านไปทั้งตัว น่ากลัวเหลือเกิน เมื่อเธอเป็นส่วนหนึ่งของพระราชฐานชั้นใน ไม่ว่าจะอย่างไรฐานะของเธอก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง ฉันล่ะแปลกใจจริงๆ จากนิยายกลับกลายเป็นความจริง แต่ถ้าเปรียบกับตัวเองแล้ว การที่ฉันหลุดมิติย้อนเวลามาตอนนี้ได้มันไม่น่าเหลือเชื่อกว่าเหรอ เพราะฉะนั้นคงไม่มีอะไรให้ต้องแปลกใจสงสัยแล้ว ฉันตัดสินใจว่าจะช่วยเหลือเสี่ยวชุน เพราะว่าเธอเป็นคนดี และเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันในยุคสมัยนี้  ฉันลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ พรุ่งนี้ก็จะต้องย้ายไปอยู่ที่วังฉางชุนแล้ว เมื่อตอนค่ำจางกงกงมาบอกฉัน ท่าทางมีลับลมคมใน แต่ฉันก็เข้าใจแหละ คนที่ล้มป่วยจนไม่ได้ไปร่วมคัดเลือกอย่างฉันแต่กลับได้ไปอยู่ในสถานที่เช่นนั้นก็ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นธรรมดา แต่ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงรับป้ายที่เหมือนใบแต่งตั้งมาให้อย่างนอบน้อม พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันจะได้เริ่มชีวิตในวังหลวงอย่างแท้จริง คอยเตือนตัวเองว่าต้องระมัดระวังตั้งใจในทุกย่างก้าว ค้นหาเรือนปริศนานั้นให้เจอ แล้วก็กลับบ้าน แต่ทำไมใจของฉันมันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ล่ะ องค์ชายสิบสามเข้ามาทำให้ฉันแปลกไป ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันทำไปนั้นเป็นการหลอกใช้เขาหรือเปล่า นึกถึงสายตาดื้อดึงคู่นั้นแล้วช่างเหมือนผิวน้ำที่จับตัวเป็นพื้นน้ำแข็ง ข้างใต้คือสายน้ำที่เชี่ยวกราก ถ้าหากเดินไม่ระวังก็อาจจะเหยียบน้ำแข็งแตกได้ รู้สึกเหมือนหัวใจถูกมือที่เป็นน้ำแข็งบีบขยี้อย่างไม่ปรานีจนหายใจไม่ออก ฉันรีบสะบัดหัว ไม่คิดแล้ว...  ฉันเป่าเทียนดับไฟ หายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนซุกตัวลงในผ้าห่ม ฉันไม่เคยคิดทำร้ายใคร และจะเดินหน้าต่อไปแบบนี้แหละ แม้ว่าผลมันจะออกมาแบบไหนก็ตาม...   จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 10:23:25

ความคิดเห็นที่ 3 * วังฉางชุน หนึ่งในหกวังฝั่งตะวันตก เป็นที่ประทับของสนมชายา จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 10:28:08

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 6 ยุ่งยาก        ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าจางๆ ลมอ่อนโชยพัดผ่านใบหน้านำพากลิ่นอายของต้นฤดูร้อนมาด้วย ฉันเดินไปตามซอกทางพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ถูกบีบแคบเพื่อหายใจเข้าออกลึกๆ ทันใดนั้นความรู้สึกเหมือนตอนที่ฉันหลงทางในคราวนั้นก็เกิดขึ้น คลับคล้ายกับมีอะไรดังก้องในหัว        “แม่นาง เชิญทางนี้”         ฉันตกใจรีบหันขวับไป ขันทีแห่งวังฉางชุนกำลังมองฉันอยู่        “เราหยุดเท้าไม่ได้นะ จะไม่ทันเวลาขานชื่อ”         “อ๊ะ ขออภัยกงกง โปรดนำทางด้วย” ฉันค้อมหัวขอโทษ        เขาหันตัวเดินหน้าต่อไป ฉันสาวเท้าก้าวตาม ความคิดที่แวบเข้ามาเมื่อกี้หายไปหมด เฮ้อ...คงต้องปล่อยวางไปก่อนแล้วล่ะ ภายหลังอาจจะปิ๊งขึ้นมาอีกก็ได้         “พี่ใหญ่”        ฉันหยุดชะงัก ใครเรียกฉัน มองไปรอบๆ ตัวก็ไม่เห็นมีใคร...หรือฉันจะหูฝาด        “พี่ใหญ่” มือข้างหนึ่งสะกิดไหล่ฉัน         “ว้าย!”         ฉันร้องสะดุ้งตกใจ หมิงฮุยซึ่งอยู่ด้านหลังก็ตกใจเสียงฉันเหมือนกัน        “เป็นอะไรไป”        “โอ๊ย เจ้าเด็กคนนี้ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”         ฉันเอามือทาบอก หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ตาก็จ้องดุเขา เขาชะงักไปก่อนจะเพ่งมองมา ฉันผวารีบรักษาทีท่าให้ดูเงียบขรึม เด็กคนนี้ช่างสังเกตจริงๆ คนในบ้านที่ฉันต้องระวังมากที่สุดก็คือเขานี่แหละ อุตส่าห์เตือนตัวเองแล้วเชียวนะ แต่ไม่คิดว่าเขาจะมาโผล่มาตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้        เราสองคนยืนจ้องกันไปจ้องกันมาอยู่อย่างนั้น ฉันรู้ว่าเขากำลังสงสัยในตัวฉัน ส่วนฉันก็นึกไม่ออกไปชั่วขณะว่าควรพูดหรือทำอะไรดีที่จะไม่ทำให้น่าสงสัย รู้สึกเสียวสันหลังไม่หยุด ขณะกำลังคิดว่าฉันควรจะแกล้งทำเป็นลมไปเลยดีไหม ขันทีคนนั้นก็เดินเข้ามาพอดี        “คุณชายหมิงฮุย นี่ท่าน...”         หมิงฮุยชะงักแล้วรีบหันไปยิ้มพูด        “ฝูกงกง ข้าแค่อยากพูดคุยกับพี่สาวสักสองสามคำ”        “แต่นางจะต้องรีบไปขานชื่อเข้าถวายงานที่วังฉางชุน วันนี้เป็นวันแรก เจ้านายท่านกำลังรออยู่นะขอรับ” ฝูกงกงพูดเสียงเรียบ        ฉันแอบยืนดีใจอยู่ข้างๆ พูดได้ดีมาก รีบไปกันเถอะ ยิ่งเร็วยิ่งดี แต่...หมิงฮุยเดินไปหาขันที        “กงกงช่วยอำนวยความสะดวกด้วย ไม่เสียเวลานักหรอก” เขาหยิบอะไรบางอย่างยัดใส่มือฝูกงกง และกระซิบกระซาบอีกสองสามคำ ฉันพยายามเงี่ยหูฟัง แต่ได้ยินเพียงแค่คำว่า ‘เจ้านาย’ อะไรไม่รู้        “พูดอะไรเช่นนั้นเล่า พี่สาวท่านเข้าวังทั้งที จะล่ำลาเพียงไม่กี่คำได้อย่างไร เชิญเถิด เดี๋ยวข้าจะรออยู่ทางด้านโน้น ท่านรีบเข้า” ฝูกงกงยิ้มเผล่เดินหลบไปด้านข้าง         ฉันมองฝูกงกงอย่างนึกเคือง ดูทำท่าดีอกดีใจเสียขนาดนั้น คนโง่ยังดูออกเลยว่าได้เงินไปไม่น้อย เมื่อกี้ยังบ่นว่าฉันเดินช้าอยู่เลย หนอยแน่ะ เจ้าขันทีบ้า...        “พี่ใหญ่”         หมิงฮุยเดินมาอยู่ข้างๆ ฉันแล้ว เขาคงเห็นฉันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน        “อะแฮ่ม!” ฉันกระแอมไอทีหนึ่งก่อนจะตีหน้าขรึม “เจ้าเรียกข้าทำไม”         “ได้ยินว่าพี่ใหญ่ถูกคัดแยกมาอยู่กับพระนางเต๋อเฟย คงไม่ค่อยได้พบกัน เลยรีบหาโอกาสมาพบท่านสักหน่อย”         ฉันยิ้มน้อยๆ        “ขอบใจเจ้ามาก ท่านพ่อกับท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง” ฉันพยายามพูดคุยประเด็นที่น่าจะปลอดภัย        “อ้อ ท่านพ่อกับนายหญิงสบายดี บอกว่าถึงจะไม่ได้รับเลือก แต่ได้เป็นนางข้าหลวงก็นับว่าดี พอครบอายุปลดประจำการก็ได้กลับบ้าน ดีกว่าไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกชั่วชีวิต”         ฉันพยักหน้า “พวกท่านสบายใจก็ดีแล้ว แม่เล็กกับน้องสาวล่ะ”         เขายิ้ม “ดีขอรับ อีกไม่กี่วันก็กลับบ้านแล้ว วันก่อนยังมีจดหมายให้คนไปรับเลย อะแฮ่ม!”         คราวนี้หมิงฮุยกระแอมขึ้นมาบ้าง คงจะมีอะไรอยากพูดหรืออยากถามฉันอีก ฉันก้มหน้าทำเป็นไม่รู้ เสมองดูเท้าตัวเอง ไม่อยากต่อบทสนทนากับเขาอีกทั้งที่ใจอยากรู้จะแย่ เขาจะพูดอะไรนะ...แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เขากระซิบเรื่องเจ้านายกับฝูกงกงนี่นา หรือจะเป็นองค์ชายแปด        “พี่ใหญ่ พบกันวันนั้นไม่มีโอกาสได้คุยกัน ขันทีก็พาท่านไปแล้ว”        “อ้อ จริงด้วย คราวนั้นต้องรีบไปวังฉู่ซิ่ว เจ้านายท่านรออยู่ที่นั่นน่ะ” ฉันยิ้มพูด ในใจพอจะรู้แล้วว่าเขาต้องการมาเลียบเคียงถามเพราะอยากรู้เรื่องฉันกับองค์ชายสิบสาม        แต่พอเห็นฉันไม่ต่อประเด็น หมิงฮุยก็กัดริมฝีปากก้มหน้า ไม่รู้ว่าคิดอะไร ผ่านไปพักใหญ่ถึงเงยหน้าขึ้นและตัดสินใจพูด        “พี่ใหญ่ วันนั้น...”        “คุณชายหมิง จวนได้เวลาแล้ว พวกเราต้องรีบไปแล้วขอรับ”           ฉันเงยหน้าขึ้นมองหมิงฮุย เขาหมดหนทางเพราะรู้ว่ายื้อเวลาต่อไม่ได้จริงๆ จึงได้แต่ยิ้ม        “ท่านพี่รักษาสุขภาพด้วย ข้าจะหาทางไปพบท่าน จะได้บอกเล่าข่าวคราวจากทางบ้าน”         ฉันพยักหน้ายิ้มให้ “เจ้าก็เหมือนกันนะ บอกท่านพ่อกับท่านแม่ด้วยว่าข้าสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง”         เขาพยักหน้าก่อนจะหันเดินกลับไป ฉันมองตามเงาหลังของเขา เกิดความรู้สึกหลายอย่างขึ้นมาในเวลาเดียวกัน ไม่รู้จริงๆ ว่าต่อไปภายหน้าเขากับฉันจะมีสถานภาพใด ครอบครัว? เพื่อน? หรือ...ศัตรู?        ในที่สุดฉันก็เข้ามาถวายตัวในวัง ได้สวมเครื่องแบบของนางข้าหลวง และสวมรองเท้ากระถาง ภารกิจแรกของฉันก็คือทำความสะอาดเครื่องเคลือบลายครามทั้งหลายแหล่ของพระนางเต๋อเฟย น่าสนุกจัง ข้าวของพวกนี้วิจิตรงดงามกว่าชามกระเบื้องจำลองที่จัดแสดงในกู้กงเป็นไหนๆ! ฉันตื่นเต้นเพราะจะได้สัมผัสงานศิลปะของชาติที่เปรียบค่าไม่ได้จำนวนมากขนาดนี้        พระนางเต๋อเฟยเป็นผู้ที่มีพระเมตตา เห็นฉันครั้งแรกก็ไม่ได้ตรัสอะไร เพียงแต่สั่งงานไปตามปกติโดยมอบหมายให้ฉันรับหน้าที่นี้ ไม่ได้ให้ฉันไปคอยปรนนิบัติตัวเอง แต่อย่างไรเสียฉันก็รู้สึกว่าการถวายความดูแลพระนางก็คือหน้าที่หนึ่ง รู้สึกโชคดีจริงๆ ที่ได้เริ่มต้นด้วยงานที่สงบสบายเช่นนี้ ฉันก็เลยขนย้ายพวกถ้วยโถแจกันต่างๆ ไปไว้ที่ใต้ร่มระเบียงทางเดินอย่างสบายใจ         ฉันรองน้ำมาหนึ่งกะละมัง หยิบผ้านุ่มสะอาดๆ มานั่งเช็ดล้างอยู่บนม้านั่งอย่างอารมณ์ดี สวยจังเลย! เฮ้อ...ปรมาจารย์ด้านศิลปะโบราณวัตถุทั้งหลายจะต้องอิจฉาฉันแน่ๆ เหอะๆๆ...ฉันอารมณ์ดีจนเผลอฮัมเพลงออกมาเลยทีเดียว        ผ่านไปพักใหญ่ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ         “เอ๋?” น้ำในกะละมังสะท้อนเงาใครคนหนึ่ง หึๆๆ ดูท่าองค์ชายสิบสามคงคิดจะมาแกล้งฉันให้ตกใจรายวัน แต่ฉันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ง่วนอยู่กับงานต่อไป จนกระทั่งฉันเอาผ้าจุ่มน้ำอีกครั้งแล้วลุกพรวดขึ้นมาสลัดใส่คนข้างหลัง        “ฮ่าๆๆ ดูซิว่าใครตกใจกันแน่ เจ้าน่ะ...”         ฉันหัวเราะค้างเมื่อเงยขึ้นมาเห็นหยดน้ำค่อยๆ ไหลย้อยจากหน้าผากผ่านดวงตาดำเข้มแสนเยือกเย็นคู่นั้นขององค์ชายสี่        หยดน้ำบางส่วนยังคงไหลเรื่อยไปถึงริมฝีปากบางที่แสนเด็ดเดี่ยว และต่อไปจนถึงคาง ฉันได้แต่มองตะลึงอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งสัญชาตญาณสั่งให้รี่เข้าไปใช้แขนเสื้อเช็ดให้เขา        “องค์ชายสี่ หม่อมฉัน...หม่อมฉันไม่ได้...เอ่อ หม่อมฉันคิดว่า...ไม่ใช่ท่าน...” ฉันพูดจาละล่ำละลัก ฉับพลันสายตาฉันก็ประจัญกับสายตาของเขา มันแน่วนิ่งไม่ขยับไปไหน หัวสมองฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะ        แล้วสติสตังก็กลับมา ฉันกำลังทำอะไรเนี่ย! เอาแขนเสื้อไปเช็ดหน้าเขาซี้ซั้วได้ยังไง ฉันสะดุ้งโหยง เลือดฉีดพุ่งไปรวมที่สมอง โอ๊ย...จะเป็นลม ฉันรีบถอยเท้าออกมาทันที        โครม! เสียงกะละมังน้ำถูกเหยียบพลิกคว่ำ น้ำกระเด็นเปียกไปทั้งตัว        ก๊องแก๊งๆ! อ่างกลิ้งไปถูกเครื่องเคลือบที่ตั้งอยู่ข้างๆ ชวนให้หวาดเสียว สวรรค์! อย่าล้มแตกนะ! ฉันรีบหันกลับมาก้มเก็บของโดยไม่สนใจอาการเจ็บตรงส้นเท้า โชคดีที่ไม่มีอะไรเสียหาย เฮ้อ...ฉันทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง        “แม่เจ้า...ตกใจหมดเลย!” ฉันยกแขนเสื้อมาปาดเหงื่อ เอ๊ะ? ทำไมเปียกๆ         “เหวอ!” ฉันตกใจหันขวับไปมอง องค์ชายสี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่หายไปไหน แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหายแวบไปในพริบตา ได้แต่นิ่งมองเขาไม่กล้ากระดุกกระดิก จู่ๆ นัยน์ตาของเขาก็ฉายแววขบขัน ฉันกะพริบตาปริบๆ ตาฝาดหรือเปล่า เป็นไปได้เหรอ...แวบเดียวเท่านั้นทุกอย่างก็กลับมาสู่สภาพปกติ หรืออาจจะดูเย็นเยือกกว่าเดิมด้วยซ้ำ ฉันนิ่งค้าง จนเมื่อเสียงฝีเท้าเสียงหนึ่งดังผ่านมา ฉันจึงหันหน้าไปมอง       “หึๆๆ เสียงดังโหวกเหวกมาจากด้านนั้นหรือ” น้ำเสียงหยอกดังมาจากด้านหลังขององค์ชายสี่ ไม่ใช่เสียงองค์ชายสิบสาม เป็นเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน         ฉันยืดคอชะเง้อมองอย่างลืมตัว องค์ชายสี่จึงหลบไปด้านข้างสองก้าว ทำให้ฉันเห็นเด็กหนุ่มท่าทางองอาจผึ่งผายคนหนึ่ง เขากำลังยืนยิ้มมองมาอยู่ข้างประตูโค้งรูปวงจันทร์ พอเห็นฉันเขาก็ชะงักก่อนจะหัวเราะออกมา ฉันเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังทำท่าเหมือนต้นหยางตัวเอน น่าอายเสียไม่มี ฉันรีบลุกขึ้นยืนและถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่ต้องคิด ตอนนี้ไม่รู้สึกหน้าแดงแล้วเพราะรู้สึกขายหน้าจนไม่มีอะไรจะเสีย         “พี่สี่ ท่านตากฝนมาหรือ ระวังจะหนาวนะพ่ะย่ะค่ะ ฮ่าๆๆ” เด็กหนุ่มหัวเราะร่วน         องค์ชายสี่เหลือบมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะหยิบผ้าแพรออกมาเช็ดหน้า        “เจ้าไม่ได้ไปประมวยกับน้องเก้าและน้องสิบหรอกหรือ ทำไมกลับมาไวนัก”         องค์ชายสี่พูดจบก็มองด้วยสายตาเมินเฉยดูน่าเกรงขามมาก แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับไม่มีท่าทางกลัวแม้แต่น้อย ยังคงยิ้มหน้าเป็น        “พี่สิบปวดท้อง พวกอาจารย์จึงปล่อยมาพ่ะย่ะค่ะ เดิมคิดว่าจะไปฝึกเหยี่ยวกับพี่สิบสาม แต่เขาบอกว่าจะมาที่นี่ ข้าก็เลยมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”         องค์ชายสี่มองไปด้านนอก        “เขาเข้าไปก่อนแล้ว ข้าได้ยินพวกบ่าวบอกว่าท่านมาทางนี้เลยตามมา ไม่คิดว่าจะได้มาเจอ...” เขายิ้มมองมาทางฉัน         ฉันค้อมศีรษะเคารพ แต่จริงๆ แล้วแอบกลอกตา นึกว่าวันนี้จะไม่ต้องเจอใครแล้วเชียว ยังคิดอยู่เลยว่าวันนี้โชคดีมาก แต่ดูเหมือนฉันจะดีใจเร็วไปหน่อย        “เช่นนั้นเราไปกันเถิด เสด็จแม่คงรออยู่” องค์ชายสี่ก้าวเท้าผละไปโดยไม่หันมามองฉันอีกเลย        เฮ้อ...ไปได้เสียที         “นี่...”        “ว้าย!” ฉันตกใจสะดุ้ง เพิ่งเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเดินมาสำรวจมองฉันอย่างนึกสนใจ ฉันยืนทรงตัวให้มั่นคง จากนั้นก็ย่อกายคารวะ        “ถวายบังคมองค์ชาย ขอทรงพระเกษมสำราญเพคะ” ฉันย่อตัวค้างอยู่นานสองนานจนรู้สึกเมื่อยขา เลยนึกบ่นในใจ        “อืม...ตามสบาย”        ฉันยืดตัวขึ้นยืนให้มั่น        “เจ้าเป็นนางข้าหลวงใหม่หรือ มาจากตระกูลใด”         “ทูลองค์ชาย หย่าลาเอ๋อร์ถ่าเพคะ” ฉันตอบเสียงราบเรียบ เดาออกแล้วว่าเขาเป็นใคร เพราะเขาไม่ใช่คนดึงดันเหมือนองค์ชายสิบสาม และไม่ได้มีอำนาจเหมือนองค์ชายสี่ ฉันจึงไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย ยิ่งกว่านั้นคือฉันรู้แล้วว่าชีวิตเขาจะลงเอยเช่นไร สุดท้ายแล้วองค์ชายสิบสี่ก็เป็นแค่คนที่น่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้นเอง เฮ้อ...        “เจ้านั่นเอง”         องค์ชายสิบสี่มองฉันลึกซึ้ง ยิ้มดูมีเลศนัย ยิ้มเยาะฉันเหรอ น่าโมโหจริงๆ คิดแล้วก็หลุดปากออกไป        “เป็นหม่อมฉันแล้วยังไง!” อยากจะตบปากตัวเองสักสองที! วันนี้ยังเจอเรื่องยุ่งยากไม่พออีกเหรอเสี่ยวเวย หน้าฉันแดงขึ้นมาทันที รีบถอยหลังไปก้าวหนึ่ง        “หม่อมฉันเสียมารยาท”        ฉันก้มหน้างุด กลัวเหมือนกันว่าจะโดนโทษอะไรไหม ให้คุกเข่าหลายๆ ชั่วยาม หรือให้อดข้าวหนึ่งมื้อ หรือว่าจะสั่งโบย? โอย ฉันนึกถึงกฎที่เคยเรียนตอนอยู่ในสำนักราชวัง        มือหนึ่งยื่นมาเชยคางฉัน จริงๆ ฉันจะเบี่ยงหลบ แต่ถูกเขาบีบคางไว้ซะแน่น รู้สึกเหมือนโดนคุกคาม ทว่าก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากวางหน้าให้นิ่งเฉย องค์ชายสิบสี่จ้องมองฉันครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา        “เจ้าช่างน่าสนใจจริงๆ”        ฉันตกใจ คราวก่อนองค์ชายสิบสามก็พูดแบบนี้ แล้วความยุ่งยากไม่รู้จบรวมถึงศัตรูทั้งที่ลับและที่แจ้งก็ตามกันมาเป็นพรวน ฉันรีบสะบัดหน้าหนี ประเมินว่าเขากำลังคิดอะไร        เขาเห็นฉันจากที่สีหน้านิ่งเฉยกลายเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคืองก็หัวเราะชอบใจ แต่ฉันกลับอยากร้องไห้ เข้าวังมาไม่กี่วันมีใครไหมที่ฉันไม่ได้ไปสะดุดตาปลาบ้าง ฉันแค่อยากจะไปมาที่นี่อย่างสงบ แต่เหมือนตัวฉันจะมีปะทัดแขวนไว้เต็มไปหมด เดินไปทางไหนก็ลั่นดังตรงนั้นอย่างกับกลัวคนอื่นจะไม่รู้อย่างนั้นแหละ ขณะที่ยืนคิดฟุ้งซ่าน องค์ชายสิบสี่ก็เดินเข้ารุกไล่ฉันอีก ฉันถอยห่างตามสัญชาตญาณ ชักจะเหลืออดแล้วนะ วันนี้เจอเรื่องวุ่นวายมากพอแล้ว ไม่เหลือสติพอจะรับมือแล้ว ถ้าเขาขยับใกล้มาอีกก้าวฉันจะ...        “น้องสิบสี่!” เสียงแว่วดังมาแต่ไกล ฉันเงยหน้าขึ้นก็เห็นองค์ชายสิบสามยืนอยู่ตรงประตู สีหน้าของเขาช่าง...ทำให้ฉันเสียวสันหลัง “เจ้ามัวโอ้เอ้อะไรอยู่แถวนี้ พระนางท่านทรงรอก็แต่เจ้านี่แหละ”         องค์ชายสิบสี่หันไปยิ้ม        “ไปเดี๋ยวนี้แล้ว”         ฉันมององค์ชายสิบสามอย่างอึ้งๆ จู่ๆ แก้มก็ร้อนวูบ เกิดอะไรขึ้น องค์ชายสิบสามมองมาด้วยสายตาโมโหยิ่งกว่าเดิม ฉันถึงได้รู้สึกตัวว่าองค์ชายสิบสี่ฉวยโอกาสกับฉัน สงสัยเพราะมีพ่อคนเดียวกันเลยเจ้าชู้ยักษ์ทั้งคู่ ฉันสูดหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมอง         องค์ชายสิบสี่ยิ้มร่าแฝงแววท้าทายหน่อยๆ องค์ชายสิบสามทำหน้าไร้ความรู้สึก แต่สองมือกำหมัดแน่น ฉันมองเขาแวบหนึ่งแล้วจึงหันกลับมามององค์ชายสิบสี่ซึ่งยังยิ้มไม่หุบ ฉันจึงจงใจยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดรอยจูบที่แก้ม ทำเอาเขาหน้าแดงก่ำไปเลย        “หึๆๆ” เสียงองค์ชายสิบสามหัวเราะเบาๆ         “หม่อมฉันขอตัวเพคะ”         ฉันไม่หันไปมองพวกเขาอีก เพียงแต่ย่อกายคำนับแล้วเก็บข้าวของจากมา        เลี้ยวไปตามทางระเบียงได้สองเลี้ยวก็ถึงห้องคลัง ฉันจัดแจงเก็บถ้วยโถโอชามแต่ละชิ้นจนเรียบร้อยก็รู้สึกว่าตัวเองมือสั่น แถมใบหน้าเหมือนมีอะไรบางอย่างเปียกชื้น พอลูบดูถึงได้รู้ว่าเป็นน้ำตา ฮึ่ย! ฉันหาเก้าอี้นั่งพัก นวดขมับตัวเองแรงๆ         การเผชิญหน้ากันมันทำให้คนตายได้เลยนะ ฉันรู้สึกเสียใจนิดหน่อยที่เพิ่งจะเตือนตัวเองไปแหม็บๆ ว่าอย่าก่อเรื่องอะไรอีก แต่ก็สร้างเรื่องยุ่งขึ้นอีกจนได้ ไม่รู้ว่าเรื่องจะยุ่งเพราะองค์ชายสิบสี่ได้ใจ หรือเพราะองค์ชายสิบสามโมโหกันนะ แล้วนี่ฉันจะโดนลงโทษอะไรไหมเนี่ย         ฉันพิงพนักเก้าอี้แหงนหน้ามองเพดานข้างบน...ช่างเถอะ ทำไปแล้วนี่ กลุ้มไปก็ไม่มีประโยชน์ จะว่าไปถึงจะก่อเรื่องไว้เดี๋ยวองค์ชายสิบสามก็ช่วยเองนั่นแหละ อูย...ชักจะหิวแล้ว มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นแสงสายัณห์ค่อยๆ เข้มขึ้น ไม่รู้ว่าที่นี่ให้กินตอนกี่โมง อีกเดี๋ยวคงต้องไปถามใครสักคน ก็เรื่องกินมันเรื่องใหญ่นี่นา จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 11:41:57

ความคิดเห็นที่ 5        ก๊อกๆ        ฉันหันไปตามเสียงเคาะ เห็นขันทีน้อยหลีไห่เอ๋อร์ชะโงกหัวเข้ามามอง พอเขาเห็นว่าฉันอยู่ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่        “แม่นางหมิงเวยให้ข้าหาแทบแย่! รีบไปเถิด เจ้านายท่านเรียกหา!”         ไม่ต้องสงสัยเลย ในที่สุดเรื่องที่คิดไว้ก็เกิดขึ้นจนได้ มาทำงานวันแรกก็โดนลงโทษแล้ว คงได้บันทึกเป็นสถิติแน่ๆ         “เหอะๆ...” ฉันแค่นหัวเราะ        ขันทีน้อยมองมาอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่ฉันคุมลมหายใจของตัวเองให้สงบ         “ไปกันเถอะ”        ฉันตามขันทีน้อยไปด้วยจังหวะก้าวเดินที่ไม่เร่งแต่ก็ไม่ช้า ระหว่างเดินก็สังเกตทิวทัศน์รอบข้างไปด้วย ตั้งแต่เข้ามาในวังฉางชุนฉันก็เคยไปแต่ตำหนักใหญ่ของพระนาง ห้องของตัวเอง แล้วก็ห้องคลัง ฉันก็เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เรากำลังไปที่ไหนกัน แต่ก็ไม่อยากถามหลีไห่เอ๋อร์ให้มากความ เจอเรื่องมาทั้งวันเลยเหนื่อยล้าจนไม่มีแม้แต่แรงจะกลัว        “ฮึ!” ฉันแค่นเสียงหัวเราะ พักนี้ดูเหมือนจะติดโรคแสยะยิ้มมาจากคนในวัง วังหลวงนี่ช่างเป็นที่ที่สามารถเปลี่ยนคนให้ไม่ปกติได้จริงๆ หวังว่าฉันคงไม่กลายเป็นคนชอบแสยะยิ้มไปก่อนจะได้กลับบ้านหรอกนะ         ขันทีน้อยหันมามองฉันเป็นระยะ ฉันทำทีเป็นไม่เห็นทั้งที่ในใจพอรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นจะให้คนมาตามฉันอย่างนี้เหรอ องค์ชายสิบสี่คงจะไปฟ้องอะไรให้พระนางไม่พอพระทัยฉันแน่ๆ         ก้อนหินข้างทางมีหญ้าเขียวขึ้นชอุ่ม ไม่มีดอกไม้อะไรขึ้นแซม ช่างดูเรียบง่าย เป็นความงามที่สะอาดตา ดูท่าพระนางเต๋อเฟยคงทรงเป็นอย่างที่ในประวัติศาสตร์ว่าไว้ว่าทรงนิยมความสมถะ ไม่โปรดความหรูหราฟู่ฟ่าจำพวกนั้นซึ่งคล้ายๆ กับฉันเลย         ฉันเดินเลี้ยวผ่านทางเล็กๆ จนมาเจอกับทางโล่งกว้าง เบื้องหน้าจุดไฟสว่างไสวเหมือนกลางวัน หลีไห่เอ๋อร์ทำท่าให้ฉันหยุดรอก่อน ตัวเขาจะเข้าไปรายงานข้างใน ฉันจึงหันไปมองรอบๆ เห็นเหล่าขันทีและนางในยกสำรับคาวหวานและอุปกรณ์เช็ดล้างเตรียมมาไม่ขาดสาย กิริยาท่าทางเหล่านั้นล้วนเงียบสงบ ไม่มีเสียงเลยสักนิดเดียว ความเคลื่อนไหวกับความเงียบงันรวมเข้าด้วยกันอย่างน่าอัศจรรย์ใจ พาให้คนรู้สึกเคร่งขรึม นี่แหละมั้งที่เรียกว่าอำนาจบารมีของเจ้าผู้สูงส่ง...        ฉันพบว่าตัวเองเผลอแสยะยิ้มอีกแล้วจึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ นิสัยแบบนี้ไม่ดีเลยจริงๆ        “แม่นางหมิงเวย”        หลีไห่เอ๋อร์กวักมือเรียกฉันให้เข้าไป ฉันพยักหน้า แอบสูดลมหายใจ...เท้าก้าวเข้าสู่ห้องด้านในอย่างมาดมั่น        หอมจัง! แค่เข้ามาก็ได้กลิ่นหอมลอยฟุ้ง ไม่รู้ว่ากลิ่นไม้จันทน์หรือชะมดเชียง ชื่นใจจริงๆ         ฉันกำลังสูดกลิ่นที่ช่วยทำให้ใจสงบอยู่เพลินๆ ก็เพิ่งรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมา เหวอ...องค์ชายสี่ องค์ชายสิบสาม และองค์ชายสิบสี่กำลังนั่งกินอาหารอยู่ตรงโต๊ะกลม องค์ชายสี่เหลือบมองฉันแวบหนึ่งขณะคีบบางอย่างเข้าปากเคี้ยวช้าๆ แล้วเขาก็หลุบตาลงโดยไม่แสดงสีหน้าอื่นใด องค์ชายสิบสามถือจอกเหล้าค้างขณะที่สายตามองจ้องมาที่ฉัน ฉันเผลอยิ้มให้เขา แต่แล้วก็รู้ตัวว่าเป็นกิริยาที่ไม่เรียบร้อยนัก องค์ชายสิบสามยิ้มรับก่อนจะยกจอกแหงนดื่มจนหมด ฉันค่อยโล่งใจหน่อยที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ ส่วนองค์ชายสิบสี่ก็ถือจอกเหล้าอยู่เช่นกัน เขานั่งเอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ มองมาทางฉันเหมือนคิดอะไรในใจ ฉันรู้สึกอึดอัดเพราะรู้ว่าท่าทางของฉันเมื่อกี้อยู่ในสายตาของเขาตลอด เห็นทีฉันจะต้องระวังไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดอะไรอีก        “หมิงเวย”        ฉันเพิ่งสังเกตเห็นพระนางเต๋อเฟยทรงเอนพระวรกายอยู่หลังม่านด้านหนึ่งจึงรีบขยับก้าวไปด้านหน้าสองก้าว และย่อกายคารวะ        “หม่อมฉันถวายบังคมพระราชชายา ขอทรงพระเกษมสำราญเพคะ”         “อืม ลุกขึ้นเถิด”        “ขอบพระทัยเพคะ” ฉันค้อมตัวคำนับอีกครั้ง ในใจนึกเดาไปต่างๆ นานาว่าพระนางกับลูกๆ กำลังเสวยกันอยู่แล้วจะเรียกฉันมาทำไม        “เสี่ยวเวย”        “อ๊ะ เพคะ”        “ต่อไปจะเรียกเจ้าว่าเสี่ยวเวยนะ”        “เพคะ” ฉันย่อกายอีกครั้ง        “เป็นอย่างไรบ้าง เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วหรือ” พระนางเต๋อเฟยตรัสถาม        “ทูลพระนาง วันนี้หม่อมฉันเก็บเครื่องเคลือบชิ้นเล็กกลับเข้าที่แล้วเพคะ เพียงแต่ชามศิลาดลของราชสำนักซ่งยังวางอยู่ในกล่อง มิได้หยิบใช้ ของเหล่านั้นบอบบางแตกง่าย หม่อมฉันจึงไม่กล้าเคลื่อนย้าย รอพระบัญชาของพระองค์เพคะ” ฉันตอบด้วยสติที่แจ่มชัดมั่นคง        “อืม ได้นับไว้หรือไม่”        “เพคะ ได้สมุดจดรายการมาจากฝูกงกงแล้ว เพียงแต่มีขาดมีเกิน หม่อมฉันจึงทำขึ้นใหม่เพคะ”         “ดี ช่างเป็นเด็กที่เข้าใจทำงาน”        เงาคนหลังผ้าม่านขยับไหว คล้ายกับพระนางจะทรงลุกขึ้นนั่ง        “ใครมานี่ซิ เก็บข้าวของไปได้แล้วไป เอาแต่ยืนเหม่ออยู่ได้”        “เพคะ” นางในและขันทีหลายคนรีบไปเก็บกวาด         ฉันแอบมองดูชุดยาวสีใบไม้ร่วงของพระนาง ทรงเกล้าพระเกศเป็นมวยเดี่ยวและปักปิ่นมุกเฉียงเพียงหนึ่งอัน พระนางทรงมองมาด้วยสายพระเนตรอ่อนโยน ฉันจึงรีบก้มหน้าหลบสำรวมกิริยา        “ดูท่าเสด็จแม่จะพบสาวใช้ดีแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” เสียงหยอกเย้าดังขึ้น องค์ชายสิบสี่นั่นเอง        ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่        “เจ้าพูดไม่ผิดเลย” พระนางตรัสน้ำเสียงเปรมปรี ฟังแล้วรู้ว่าทรงรักลูกชายเพียงใด        “เสี่ยวเวย ไปคารวะพวกองค์ชายสิ”         ฉันผงะ แต่ก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อทำความเคารพพวกเขาอย่างเรียบร้อย         “ถวายบังคมองค์ชาย ขอทรงพระเกษมสำราญเพคะ”        “อืม ลุกขึ้นเถิด” องค์ชายสี่กล่าวเสียงราบเรียบ         ฉันอดใจสั่นไม่ได้ รีบถอยหลังออกมายืนหลบมุม        “พวกลูกยังไม่ได้ดื่มอวยพรให้เสด็จแม่เลย”         องค์ชายสี่ชูจอกเหล้าขึ้น องค์ชายสิบสามและองค์ชายสิบสี่ก็รีบชูตาม        “จริงด้วย เสด็จแม่ต้องทรงดื่มรับจิตกตัญญูของลูกจอกนี้นะพ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายสิบสี่ยิ้มพราย        นางในรีบถวายจอกน้ำจัณฑ์ให้พระนาง         “ที่จริงข้าไม่ชอบดื่มสุรา แต่อย่างไรเสียก็ต้องดื่ม” ทรงรับไปอย่างแช่มชื่นแล้วยกดื่มรวดเดียวหมด        เหล่าองค์ชายยกดื่มตาม แล้วองค์ชายสิบสามก็ยิ้มพูด        “พระนางทรงดื่มได้แต่ไม่ยอมดื่มกับพวกเราต่างหากพ่ะย่ะค่ะ ที่จริงพวกเราคออ่อนนัก ดื่มนิดเดียวก็ป้อแป้แล้ว”         พระนางเต๋อเฟยทรงพระสรวล “เจ้าก็พูดไป ข้าน่ะแก่แล้ว ดื่มไม่ไหวหรอก” พระนางส่ายพระพักตร์        “ใครว่าล่ะพ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่ยังทรงอ่อนเยาว์ ดูแล้วราวกับเพิ่งยี่สิบต้นๆ“ องค์ชายสิบสี่ยิ้มยั่ว        “เพ้อเจ้อ!” พระนางเต๋อเฟยตรัสติง แต่ก็ทรงพระสรวลร่วน        องค์ชายสิบสามกับองค์ชายสิบสี่ผลัดกันพูดเย้าให้พระนางบันเทิงพระทัย ส่วนองค์ชายสี่กลับนั่งอยู่เงียบๆ ไม่เข้าบรรยากาศเลย         ฉันนึกขึ้นได้ว่าพระนางเต๋อเฟยรักลูกคนเล็กมาก แต่ลูกคนโตกลับ... ไม่แน่ว่าฉันอาจได้อยู่เห็นวันที่องค์ชายสี่ได้เป็นจักรพรรดิ พระราชชายาได้ขึ้นเป็นพระราชชนนี และพวกเขาแม่ลูกต้องขัดแย้งกัน...เฮ้อ! ถึงเขาจะเย็นชาสุดๆ แต่ก็เป็นมนุษย์ที่ต้องการความรักจากคนอื่น ฉันหันหน้าไปมองเขาด้วยความสงสารโดยไม่รู้ตัว สายตาลึกซึ้งจ้องกลับมาพอดี องค์ชายสี่ชะงักไปเล็กน้อย ฉันเองก็ตกใจ รีบก้มหลบสายตา แก้มร้อนวูบขึ้นมาทันที แล้วฉันก็พบว่าภายในห้องไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นอีก เป็นตายยังไงฉันก็ไม่มีวันเงยหน้าขึ้นมอง มีแต่ฟ้าที่รู้ว่าพวกเขาเห็นอะไร คิดอะไร ทั้งที่ความจริงฉันก็แค่สงสารเขาเท่านั้นเอง        “อะแฮ่ม!” พระนางเต๋อเฟยทรงกระแอม “เสี่ยวเวย ข้ารู้ว่าเจ้าชำนาญงานอักษร จึงได้ไหว้วานให้ช่วยงาน ข้าอยากจะดูรายการของที่เจ้าแก้ไขสักหน่อย ประเดี๋ยวจะให้ฝูกงกงไปตาม ตอนนี้เจ้าไปเถิด”        น้ำเสียงของพระนางช่างอ่อนโยนไม่แฝงเร้นอะไรเลย แต่ฉันรู้ดีว่าคนพวกนี้เป็นสุดยอดฝีมือในการเก็บซ่อนอารมณ์ คงน้อยครั้งที่จะหลุดแสดงสีหน้าออกมาแบบที่ฉันมักทำแม้จะระวังตัวเต็มที่แล้วก็ตาม          “เพคะ หม่อมฉันทูลลา” ฉันย่อกายคารวะพระนางเสร็จก็หันไปค้อมคำนับเหล่าองค์ชาย จากนั้นถอยหลังไปสองก้าวตามธรรมเนียมก่อนหันหลังเดินจากมาโดยไม่มองพวกเขาอีก ไม่กล้าจะมองอะไรให้เกิดเรื่องอีกแล้ว        ฉันรีบเดินมาจนพ้นหัวเลี้ยว เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอื่นแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกอัดอั้นจนต้องตบอกไล่ความรู้สึก คอก็เกร็งจนตึงๆ ไปเหมือนกัน ตื่นเต้นจังเลย มีคนเคยบอกไว้ว่าชีวิตของคนเราไม่ควรทำเรื่องที่ต้องมานึกเสียใจภายหลังเกินสามครั้ง แต่วันนี้ฉันเสียใจมาสองครั้งครึ่งแล้ว หมายความว่าต่อไปชีวิตฉันจะราบรื่น ไม่สร้างความเสียใจให้ตัวเองอีกใช่ไหม หรือตีความไปได้ว่าถ้าฉันทำอะไรผิดพลาดอีกแค่ครึ่งครั้ง ชีวิตฉันจะจบทันที ไม่ๆๆ! แบบนั้นน่ะซวยสุดๆ เลย!        ฉันแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า ทำใจให้สงบ...เอาล่ะ ไปกินข้าวดีกว่า เสร็จแล้วค่อยไปเอาสมุดรายการ ตอนค่ำยังต้องมาเข้าเฝ้าอีก ฉันมองซ้ายมองขวาครุ่นคิดเอาจากความทรงจำ น่าจะต้องไปทางขวานะ...อืม ไปทางขวาละกัน แต่พอจะก้าวไปทางนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาพอดี ฉันตกใจรีบหันกลับไปดู เห็นองค์ชายสิบสามเดินตามหลังฉันมาไวๆ...แม่จ๋า หนูอยากจะร้องไห้จริงๆ นี่โอกาสทำพลาดครึ่งครั้งสุดท้ายกำลังจะถูกใช้หมดไปแล้วหรือเนี่ย จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 11:57:30

ความคิดเห็นที่ 6 ดูเหมือนทั้งนางเอกจะเสน่ห์แรงเอามากๆเลย บรรดาองค์ชายทั้งหลายหลงเสน่ห์เป็นแถว มาอัพตอนใหม่เร็วๆนะคะ  รออ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 18:03:24

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ ชอบมาก ม่ได้อ่านนิยายจีนสนุกๆแบบนี้นานแล้ว ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : BeautifulSonata เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 22:27:48

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มหมั่นไส้นางเอกค่ะ เสน่ห์แรงเกิ๊น แต่มีองค์ชายหล่อๆ หลายพระองค์มาชอบ นี่มันฮาเร็มชัดๆ ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะค่ะว่าองค์ชายคนไหนจะคู่กับนางเอก เจ้าสิบสามแสดงชัดเจนว่าชอบ เจ้าสิบสี่ก็เริ่มกรุ้มกริ่ม ขนาดพี่สี่ยังแอบมอง =[]=!!! แต่เรื่องนี้ท่าทางจะ light-hearted กว่าปู้ปู้เยอะเหมือนกันนะคะ ถ้าจบแฮปปี้ก็น่าจับส่งแจ่มใสเอามากๆ จากคุณ : ปีกเงิน เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 11:56:01

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 7 ฝันร้าย         องค์ชายสิบสามก้าวฉับๆ เข้ามาหยุดตรงหน้าฉัน สีหน้าของเขาดูแปลกพิกล เขาขมวดคิ้วก้มลงมองฉันแล้วก็นิ่งอึ้งไป ดูออกว่าหัวฟัดหัวเหวี่ยงเรื่องฉัน แต่พอเห็นฉันท่าทางอารมณ์ไม่ดีเขาก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ทำหน้าตาเหยเกเหมือนอยากจะร้องไห้ พอเห็นเขาแบบนี้ฉันก็รู้สึกขำขึ้นมานิดๆ แววตาฉันคงมีแววขบขัน เมื่อเขามองออกว่าฉันอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยแล้วเขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติและเอาแต่จ้องมองฉัน พูดอะไรก็ไม่พูด ฉันก็เลยจ้องตอบเขาไปตรงๆ สองคนยืนนิ่งๆ กันอยู่แบบนั้นจนผ่านไปพักใหญ่...ได้! ฉันยอมก็ได้ เมื่อภูเขาไม่มีวันวิ่งมาหา เราก็ต้องวิ่งไปหาภูเขาเอง        “อะแฮ่ม!” ฉันกระแอม “พระองค์หาหม่อมฉันมีธุระอันใดหรือเพคะ”         ฉันช้อนตาขึ้นยิ้มถามเขา ยิ้มจนเหงือกแห้งแต่เขาก็เอาแต่จ้องไม่พูดไม่จาเหมือนเดิม        “อะแฮ่ม!” ฉันกระแอมดังกว่าเดิม น่าจะดังพอทำให้ตกใจได้ “ตกลงไม่ได้มีธุระอะไรใช่ไหมเพคะ”         รอยยิ้มเริ่มจางเมื่อยังไม่ได้คำตอบของอีกฝ่าย ก็ดี         “เมื่อไม่มีเหตุอันใด หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ”         ฉันค้อมตัวคำนับเตรียมเดินจาก แต่ยังไม่ทันจะยืดตัวตรงองค์ชายสิบสามก็คว้ามือฉันลากไปในที่ลับตา ฉันตกใจ จะทำอะไรน่ะ! ทำไมจะต้องทำลับๆ ล่อๆ แบบนี้ด้วย หรือเขาคิดจะ...ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว ไม่นะ!        “ทำไมเจ้าถึงมองพี่สี่เช่นนั้น”        “หา?” หมายถึงเรื่องนั้นหรอกเหรอ นึกว่าเขาจะมาสารภาพรักกับฉันเสียอีก        “คิกๆๆ” ฉันอดขำไม่ได้ ฉันนี่น่าไม่อายจังเลย หลงตัวเองสุดๆ ระหว่างฉันกับเขาเหมือนฟ้าสูงแผ่นดินต่ำที่ไม่สามารถบรรจบกันได้ แต่องค์ชายสิบสามไม่รู้ว่าฉันคิดอะไรถึงขำ เลยโกรธใหญ่        “โอ๊ย!”         เขาบีบไหล่ฉันจนเจ็บไปหมด พอเห็นฉันขมวดคิ้วถึงได้ยอมคลายมือ มันน่าโมโหจริงๆ ฉันสะบัดตัวหนีแต่ก็ดิ้นไม่หลุด เลยจ้องเขาตาเขียวปั้ด        “ตอบมาสิ!”         เขาไม่สนใจอาการของฉัน แถมยังจ้องกลับ        “ก็แล้วจะให้ตอบอะไรเล่า...” เขาถามว่าอะไรนะ ทำไมฉันมององค์ชายสี่แบบนั้นใช่ไหม ทำไมน่ะเหรอ...ก็ไม่ทำไม แค่สงสารชะตากรรมในวันหน้าของเขาเท่านั้นเอง แต่มันพูดไม่ได้นี่ จะให้บอกองค์ชายสิบสามเหรอว่าฉันรู้อนาคต รู้ความขัดแย้งระหว่างองค์ชายสี่กับพระมารดา และรู้ว่ามันจะกลายเป็นโศกนาฏกรรม         “วันนี้หม่อมฉันมององค์ชายสี่ตั้งหลายครั้ง พระองค์หมายถึงครั้งไหนเล่าเพคะ”         ในเมื่อเปิดเผยไม่ได้ก็ต้องแกล้งโง่ แต่องค์ชายสิบสามไม่ตลกด้วย        “ครั้งที่พี่สี่ก็มองเจ้าด้วยน่ะสิ!”         พอคิดถึงสายตาขององค์ชายสี่ตอนนั้น หน้าฉันก็แดงขึ้นทันที        “โอ๊ย เจ็บ!” แขนฉันแทบหัก แต่คราวนี้องค์ชายสิบสามไม่ยอมปล่อย เขาเอาแต่เขม้นมอง        เหงื่อฉันไหลย้อยลงมาจากหน้าผากจนเข้าตา แสบอ่ะ ฉันกะพริบตาไล่ โกรธจริงๆ แล้วนะ ฉันเงยหน้าพรวดขึ้นจ้องเขา เห็นดวงตาดื้อดึงเต็มไปด้วยความเดือดดาลพลุ่งพล่าน แต่ก็แฝงความเจ็บช้ำที่ซ่อนไว้ไม่มิด...มันทำให้ฉันตะลึง เข้าใจทันทีว่าฉันเผลอเดินเหยียบแผ่นน้ำแข็งแตกเสียแล้ว ฉันทำพลาดจนได้         ขอลืมความเจ็บไว้ชั่วขณะ ฉันต้องคิดหาคำปลอบโยนความเจ็บช้ำของเขาก่อน คิดสิคิด...        “องค์ชายสี่เป็นเจ้านาย อย่างไรก็เป็นเจ้านาย” ฉันตอบเสียงเรียบ สองตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเขา        เขานิ่งอึ้ง และจ้องลึกกลับมายังดวงตาฉันเช่นกัน ในที่สุดเขาก็คลายมือ        “จริงหรือ”         “ก็จริงน่ะสิ” ฉันตอบเขา แต่นั่นก็เป็นคำตอบที่ให้กับตัวเองเช่นกัน เพราะรู้ใจตัวเองดีว่ารู้สึกพิเศษกับองค์ชายสี่เข้าให้แล้ว บางทีอาจจะเป็นความสงสาร หรืออาจจะเป็นความชื่นชมในความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวต่อการปกครองของเขา ไม่ว่าจะยังไงเขาก็เป็นจักรพรรดิที่ดีพระองค์หนึ่ง แต่ในเมื่อฉันได้มาอยู่ที่นี่ก็ต้องยกเขาไว้เหนือหัว และวางตัวให้ห่างเข้าไว้เป็นดี แค่องค์ชายสิบสามคนเดียวก็เปลี่ยนแผนการที่ฉันจะกลับบ้านโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวแล้ว นี่ยังมี...เฮ้อ! แม้ความคิดจะวกวนวุ่นวาย แต่สีหน้าฉันก็ยังนิ่งสงบ        องค์ชายสิบสามปล่อยมือฉัน สีหน้ากลับมาเป็นปกติ        “เวลาเจ้ามองช่างทำร้ายใจคนนัก” เขายิ้มตาหยี อารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น “เฮ้อ...โฉมงามล่มเมืองโดยแท้” เขาจงใจคร่ำครวญ        ฉันชะงักก่อนจะยิ้ม “ข้าเป็นผู้หญิงธรรมดาแล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปล่มเมืองกัน”        “ฮ่าๆๆ” เขาหัวเราะดังลั่น        เฮ้อ...ยังไงเขาก็เป็นเด็กวันยังค่ำ เก็บความรู้สึกไม่เป็นเอาซะเลย อีกหน่อยเขาต้องช่วยจักรพรรดิยงเจิ้งให้ขึ้นครองราชย์ ต้องเข่นฆ่าขุนนางที่มีอิทธิพล กำจัดพี่น้องด้วยเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงลึกล้ำ ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง...เฮ้อ! ฉันถอนหายใจไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย มันไม่ดีต่อสุขภาพนะรู้ไหม        “คิดอะไรอยู่หรือ” จู่ๆ เขาก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ตกใจหมดเลย        “ปะ...เปล่า แค่...” กำลังคิดหาคำแก้ตัว แต่แล้วเสียง ‘โครกคราก’ ก็ดังขึ้น        เขาผงะ ฉันชะงัก นานกว่าฉันจะยิ้มแห้งๆ ให้เขา        “แหะๆๆ คือข้า...หิวแล้ว”        “ฮ่าๆๆ!” เขาหัวเราะร่วน        ฉันทั้งอายทั้งโกรธ แต่ถ้านี่ทำให้เขาไม่ถามซอกแซกอีกก็ดีแล้ว เห็นเขาสบายใจ ฉันก็สบายใจหัวเราะไปกับเขาบ้าง การทำเรื่องขายหน้ามันก็ไม่แย่เสมอไปหรอกเนอะ แล้วฉันก็เดินไปตามทางที่ตั้งใจไว้ต่อโดยไม่สนใจว่าองค์ชายสิบสามจะคอยเดินตามหลังมาตลอด จิตใจฉันกลับมาสงบลงอีกครั้ง หันกลับไปมองเขาทีหนึ่ง เห็นเขายิ้มมาให้ พลันเกิดความรู้สึกเหมือนเข้าใจกันเลยอดยิ้มตอบไม่ได้ กำลังคิดว่าจะพูดอะไรกับเขาก็เห็นองค์ชายสิบสามหยุดนิ่งมองเลยไป ฉันเลยหันขวับกลับมามองบ้าง        “เหวอ!”         องค์ชายสี่ยืนอยู่บนทางเดินด้านหน้า กำลังมองดูพวกฉันอยู่เงียบๆ        เขาค่อยๆ เดินมาช้าๆ และหยุดลงตรงหน้าฉัน สายตาของเขามองนิ่งทำให้ฉันเข่าอ่อน รู้สึกตุบๆ ตรงขมับขึ้นมาเฉยๆ ปากของฉันอ้าค้างอยู่นานแต่กลับพูดอะไรไม่ออกเลย และแล้วองค์ชายสี่ก็โน้มตัวลงมาใช้แววตาถมิงทึงคู่นั้นกลืนกินฉัน        “เจ้าชอบข้าใช่หรือไม่”        “อ๊าย!”         ฉันกรีดร้องเสียงดังก่อนจะตกใจตื่น หัวใจเต้นเร็วจนต้องหอบหายใจ ฉันรีบหันมองรอบตัวอย่างหวาดระแวง ท้องฟ้ามืดแล้ว ในห้องก็มีแต่ความมืด          ฝันร้ายอีกแล้ว ฝันอย่างนี้มาสองวันแล้วนะ ฉันนวดขมับตัวเองพร้อมกับค่อยๆ เอนตัวลงนอนอีกครั้ง ดวงตาจ้องไปบนเพดานสูง ความง่วงหายไปจนหมด มีแต่ความคิดที่นึกย้อนกลับไปถึงเย็นวันนั้น...        ‘องค์ชายสี่ มาได้อย่างไรเพคะ’         ฉันมององค์ชายสี่อย่างงงๆ ขณะที่ข้างหูก็แว่วเสียงองค์ชายสิบสามมาแต่ไกล แต่องค์ชายสี่ก็ยังคงมาดนิ่ง        ‘เจ้าว่าจะไปธุระ แต่หายไปนานสองนานไม่เห็นกลับมา เสด็จแม่ทรงถามถึง กลัวว่าเจ้าจะตกเวจไป ข้าก็เลยออกมาตาม’        ‘แหะๆๆ’ ฉันยิ้มเหยให้กับคำพูดเจ็บๆ คันๆ ของเขา ขนลุกซู่เลยทีเดียว        ‘หึๆ’ องค์ชายสิบสามเดินหัวเราะมา ‘พี่สี่ช่างพูดเล่นนัก! เป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน ท่านจะได้ไม่ปั้นหน้าบึ้งใส่คนตลอดทั้งวัน’         ฉันลอบมององค์ชายสี่ คิ้วของเขาไม่กระดิกแม้แต่นิดเดียว ไม่เห็นเหมือนคนพูดเล่นเลย! จู่ๆ สายตาเขาก็ตวัดมาทางฉัน อึ๋ย ฉันรีบก้มหลบ แล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ยินอะไรไปบ้าง        ‘ถ้าไม่มีอะไรก็กลับกันได้แล้ว’        ‘พ่ะย่ะค่ะ งั้นข้าจะไปทูลลาพระนางก่อน’         องค์ชายสิบสามกล่าวอย่างสบายใจ แต่องค์ชายสี่กลับส่ายหน้า        ‘ไม่ต้องหรอก เสด็จแม่ทรงเข้าพักพระอิริยาบถแล้ว น้องสิบสี่ก็กลับไปแล้วเช่นกัน’        ‘งั้นหรือ ได้ เช่นนั้นเรากลับกันเถิด อ้อ เจ้าก็พักผ่อนซะนะ’        ฉันกำลังก้มหน้าเพลินอยู่ ไม่ทันได้รู้ว่าว่าองค์ชายสิบสามหันมาพูดกับฉัน สักพักนั่นล่ะกว่าจะเงยหน้าขึ้นมอง เห็นองค์ชายทั้งสองกำลังจ้องฉันอยู่ ฉันจึงรีบค้อมคำนับ        ‘หม่อมฉันรับบัญชา น้อมส่งองค์ชายทั้งสอง’        องค์ชายสิบสามยิ้มให้ก่อนจะพากันเดินไป         เสียงฝีเท้าของคนทั้งสองห่างออกไปทุกที ฉันตัดสินใจเงยขึ้น ความรู้สึกประดังประเดจนบอกไม่ถูกว่าเป็นยังไง ได้แต่มองเงาหลังของพวกเขาจากไป พวกเขาเดินไปถึงหัวเลี้ยวแล้ว หากเลี้ยวไปก็จะไม่เห็นอีก แต่จู่ๆ องค์ชายสี่ก็หันมาจ้องมองฉันครู่หนึ่ง ฉันอดยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไม่ได้...        “เฮ้อ...” แค่มองตากันแวบเดียว แต่เล่นเอาฉันฝันร้ายไปหลายคืน         แววตานั้นมีอำนาจทะลุทะลวงเหลือเกิน ขนาดตอนนั้นรอบด้านมืดสลัวฉันยังสัมผัสได้อย่างชัดเจน...ฉันทำปากมุ่ย พอเถอะ อย่าเพ้อฝันไปเองเลย! เขาเป็นคนมุ่งแต่จะเป็นใหญ่ในแผ่นดิน ถึงตอนนี้จะยังมีหัวจิตหัวใจอยู่บ้าง แต่อีกไม่ถึงสองปีก็คงกำจัดความรู้สึกแบบนั้นจนไม่เหลือหลอแล้ว ขนาดแค่ฉันใส่ใจกับสายตาของเขานิดเดียว ฉันยังเก็บเอาไปฝันร้าย นี่ถ้าสนใจในตัวเขาเข้าจริงๆ ไม่ต้อง...        หึๆๆ ฉันแค่นหัวเราะ กลัวแต่ฝันร้ายจะกลายเป็นจริงน่ะสิ ฉันรีบสะบัดหน้า ลุกขึ้นมาหาเสื้อคลุมตัวแล้วเดินไปรินชาดื่มให้หายคอแห้ง ฟ้าเริ่มสางแล้ว ฉันเปิดหน้าต่างออกเบาๆ สายลมเย็นของฤดูร้อนพัดเข้ามาวูบหนึ่ง ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ รู้สึกเหมือนสิ่งสกปรกในร่างกายได้ถูกปัดเป่าออกไป ตัวเบาขึ้นเป็นกอง ฉันนั่งลงตรงข้างโต๊ะ หยิบขนมดอกกุ้ยชิ้นหนึ่งออกมาจากในกล่องแล้วใส่ปากเคี้ยวช้าๆ        สองวันมานี้ชีวิตก็ไม่แย่เท่าไหร่นะ นางในสมัยชิงคัดเลือกมาจากตระกูลผู้ดีของแปดกองธง พออายุครบยี่สิบห้าก็ปลดระวางให้ไปแต่งงานแต่งการมีชีวิตเป็นของตัวเองได้ ไม่เหมือนกับนางในสมัยราชวงศ์ก่อนๆ นู้นซึ่งมาจากชาวบ้านยากจน พวกเจ้านายจึงโขกสับกันเต็มที่ งานของนางในสมัยนี้ก็ไม่เหนื่อยหนักมาก งานหยาบๆ มักให้พวกขันทีและทาสรับใช้รับผิดชอบไป ฉันมีหน้าที่จัดเก็บของในห้องคลังของพระราชชายา รวมถึงการจดวาดบันทึกรายการไว้ แม้ฉันจะไม่เข้าใจศิลปะ แต่แค่ได้เห็นภาพหญิงงามฝีมืออู๋เต้าจื่อศิลปินสมัยถัง ภาพดอกไม้ลายนกของซ่งฮุยจงศิลปินสมัยซ่งเหนือก็ตื่นเต้นจนมือไม้สั่นแล้ว ของแท้ทั้งนั้นเลย! ถ้าเป็นยุคปัจจุบัน ของพวกนี้แพงหูฉี่เลยนะ ไอ้เจ้าคุณค่าทางจิตใจฉันเข้าไม่ถึงหรอก แต่ถ้าเป็นมูลค่า อันนี้รู้ซึ้งเป็นอย่างดี เหอะๆๆ ช่วยไม่ได้ ฉันมันแค่ปุถุชนคนธรรมดานี่นา!         ฉันได้รู้จักกับนางในหลายคนแล้ว นิสัยใจคอใช้ได้เลย พวกเธอมาจากกองธงนู้นนี้ อายุยังไม่เกินสิบเก้าแต่กลับรู้จักวางตัวดี พวกเธอเห็นฉันไม่ใช่คนปากมาก เป็นมิตรอ่อนโยนและรู้หนังสือ ก็เลยอยากคบค้าสมาคมด้วย บ้านของหลายคนอยู่ในเมืองหลวง จึงมักจะส่งจดหมายถึงคนที่บ้าน เดิมทีหากมีเรื่องให้เขียนมากหน่อยก็มักขอให้พวกกงกงที่รู้หนังสือช่วยเขียนให้ ซึ่งค่อนข้างยุ่งยาก ตอนนี้มีฉันแล้วจึงสบายขึ้น พวกเธอมักเข้ามาตีซี้กับฉันด้วยเหตุนี้ การได้สนิทกับพวกเธอก็เลยทำให้ฉันคุ้นเคยกับสถานที่และกฎระเบียบได้รวดเร็วและง่ายดายมากขึ้น        ตงเหลียนกับตงเหมยเป็นพี่น้องกัน คอยปรนนิบัติพัดวีพระนางเต๋อเฟยอย่างใกล้ชิด และถือเป็นหัวหน้าของเหล่านางในของวังนี้ ไม่รู้ทำไมตอนพบพวกเธอครั้งแรกฉันก็รู้สึกเหมือนรู้จักกันมานาน ดีใจมากๆ ที่ได้รู้จักพวกเธอ แต่ฉันก็ยังต้องสร้างกำแพงส่วนตัวไว้เหมือนกัน ก็การเข้าวังมันไม่ต่างจากการก้าวสู่สนามรบเลยนี่นา ต้องป้องกันตัวเองตลอดเวลาเพราะไม่รู้อันตรายจะมาเมื่อไหร่ และไม่รู้ด้วยว่าใครคือมิตร ใครคือศัตรู         ฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เฮ้อ คิดเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว ช่างเถอะ การย้อนเวลากลับมาในอดีตแบบนี้ถ้าไม่บ้าก็ตาย แต่ฉันไม่อยากตาย เพราะฉะนั้น...ยอมบ้าไปละกัน ฉันส่ายหน้าขำตัวเอง ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างแล้ว ต้องรีบอาบน้ำผลัดเสื้อผ้า เตรียมตัวไปกินข้าว ฉันเป็นนางข้าหลวง จึงมีฐานะเทียบเท่านางใน มีห้องส่วนตัว แม้จะไม่ใหญ่ แต่ฉันก็พอใจ         ขณะที่กำลังเช็ดหน้าเช็ดตาก็มีเสียงคนเคาะประตูเบาๆ ฉันรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง        “เชิญ”         ประตูเปิดออก หลีไห่เอ๋อร์เยี่ยมหน้าเข้ามายิ้มตาหยี        “พี่เสี่ยวเวย พระนางตื่นบรรทมแล้ว กำลังเรียกหาท่านแน่ะ”        “อ๊ะ เช้าขนาดนี้เชียว มีอะไรเหรอ”         ขันทีน้อยคนนี้เห็นฉันท่าทางเป็นมิตร เลยขอนับเป็นพี่สาว ฉันก็ไม่ว่าอะไร อยากเรียกอะไรก็เชิญเถอะ        “เรื่องนั้น...ข้าก็ไม่แน่ใจ เหมือนว่าฝ่าบาทเสด็จอุทยานชั่งชุน*แล้วทรงให้พระนางตามเสด็จ พระนางท่านคงทรงอยากให้พี่เสี่ยวเวยตามไปด้วยกระมัง”          ได้ตามไปก็ดีสิ อุทยานชั่งชุนเป็นที่แปรพระราชฐานของจักรพรรดิคังซีเชียวนะ ดีไม่ดีฉันยังอาจได้พบพระจักรพรรดิผู้ทรงพระปรีชาสามารถในทุกด้านด้วย ยอดไปเลย!         “เจ้ารอเดี๋ยวนะ ข้าเก็บของครู่เดียว จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”        “ได้สิ ข้ารออยู่ด้านนอก ท่านรีบหน่อยละกัน”         ฉันเก็บข้าวของเสร็จก็ออกมา ปิดประตูเรียบร้อย        “ไปกันเถอะ!”  จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 08:35:27

ความคิดเห็นที่ 10        รถม้าเล่นไปตามถนนดัง ‘กรึกกรักๆ’ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ออกมาข้างนอก ตื่นเต้นจังเลย อดขำตัวเองไม่ได้ที่ทำตัวเหมือนผู้หญิงสมัยก่อนไม่มีผิด ได้ออกจากบ้านทีลิงโลดเสียเหลือเกิน ถนนหลวงทอดยาว สองข้างทางเต็มไปด้วยทหารองครักษ์พร้อมอาวุธ เหล่าขันทีเดินขนาบข้างรถ ตงเหลียนซึ่งนั่งมาในรถม้าคันเดียวกันเห็นฉันมองออกไปนอกรถอย่างสนอกสนใจก็อดขำฉันไม่ได้        “เข้าวังมาแค่ไม่กี่วันก็ทนไม่ไหวแล้วหรือ ยังต้องอยู่ในวังอีกนานเลยนะ”        “จะช้าจะนานไม่ว่า แค่มีความสุขก็พอ” ฉันยิ้มตอบ        “คิกๆๆ เจ้าปลงตกแล้วนะเนี่ย”         ฉันยิ้มน้อยๆ กำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่รถม้าหยุดกลางคันเสียก่อน ฉันได้ยินเสียงรถม้าอีกขบวนเคลื่อนมาหยุดตรงด้านนอก ตามด้วยเสียงสุภาพชัดกังวาน         ”ข้ากระหม่อมอิ้นเหญิง คารวะพระราชชายาพ่ะย่ะค่ะ”         องค์รัชทายาทนี่นา!         ฉันหันขวับไปมองนอกหน้าต่างรถม้าทันที พยายามเพ่งเข้าไปในหน้าต่างรถม้าอีกคัน...ชุดยาวสีเขียวอ่อน เสื้อกั๊กสียวงจันทร์ รูปร่างเพรียวบาง ใบหน้าเรียวยาว ผิวขาวสะอาดสะอ้าน เขายิ้มให้พระนางเต๋อเฟย แต่ถึงฉันจะพยายามอย่างไรก็เห็นแค่ใบหน้าเพียงซีกหนึ่งของเขา ถ้าดูแยกเฉพาะส่วนล่ะก็ รูปโฉมของเขาไม่เลวเลย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มให้ความรู้สึกอบอุ่น...ตงเหลียนเห็นฉันมองค้างออกไปด้านนอกก็กระซิบยั่วยิ้ม        “ทำไม เจ้าหลงเสน่ห์องค์รัชทายาทแล้วหรือ ขืนเจ้าออกแรงขยำดึงอีก ม่านหน้าต่างคงได้ฉีกขาดเป็นแน่”         “หึๆๆ ข้าไม่เคยพบองค์รัชทายาทมาก่อน ย่อมเห็นเป็นเรื่องแปลกใหม่เป็นธรรมดา” ฉันพูดจบก็ลูบหน้าลูบตาตัวเอง        “คิกๆ มีอะไรแปลกใหม่ตรงไหน ก็มีหนึ่งจมูกสองตาเหมือนๆ กัน แม่บ้านนอกเข้ากรุง!”         ตงเหลียนปรายตามองพลางหัวเราะฉัน ฉันแสร้งทำเป็นถลึงตาใส่        “หัวเราะเยาะข้าเหรอ เดี๋ยวเถอะ”         พวกเราหัวเราะให้กันก่อนที่ฉันจะเหลือบไปมองฉากการเผชิญหน้าด้านนอกรถม้า พยายามอดทนอดกลั้นไม่หันไปมองทางนั้นอีก แต่ในใจกลับคิดไปถึงเสี่ยวชุน        แม้จะอยู่ห่างออกมาพอสมควร แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนขององค์รัชทายาท ตอนที่เสี่ยวชุนได้เห็นเขาคงใจละลายไปเลยล่ะมั้ง! สมบัติของลูกผู้หญิง คำสั่งสอนของบรรพบุรุษที่ยึดถือมาคงบินหายไปสวรรค์หมดแล้ว เมื่อก่อนเห็นท่าทางของเสี่ยวชุนแล้วฉันก็ร้อนใจ ยังคิดเลยว่าจะหาทางช่วยเหลือเธอ แต่พอเห็นองค์รัชทายาทตอนนี้แล้วฉันคงหมดหนทางจริงๆ รัชทายาทผู้งามสง่าอ่อนโยน ทั้งยังหนุ่มฟ้อขนาดนี้ จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่ปฏิเสธเขา        ตงเหลียนเห็นฉันขมวดคิ้วแน่นเลยขยับตัวเข้ามาผลักฉันเบาๆ         “เสี่ยวเวย เจ้าเป็นอะไรไป ไม่สบายหรือ”         ฉันสะดุ้งตกใจ เห็นเธอท่าทางเป็นห่วงจึงรีบยืดตัวตรงและนวดคอตัวเอง        “ไม่เป็นอะไรหรอก ข้าแค่เมารถ”         “อย่างนี้นี่เอง เจ้าอดทนหน่อยนะ ประเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”         ตงเหลียนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาพัดให้ฉัน         “เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าไม่ชอบทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ คราวหน้าคราวหลังก่อนเดินทางก็นวดน้ำมันเย็นเสียหน่อย จะได้ไม่วิงเวียนอีก”         “ทราบแล้วเจ้าค่ะ หม่อมฉันรับบัญชา”         “คิกๆๆ เจ้านี่นะ ข้าจะดูซิว่าเจ้า...” ตงเหลียนพูดยังไม่ทันจบรถม้าก็หยุดลงอีก        เราทั้งสองต่างชะงัก รีบนั่งให้เรียบร้อย ม่านรถถูกเลิกขึ้นอย่างฉับพลัน ฉันสะดุ้งเฮือก แต่ตงเหลียนวางท่าปกติเหมือนเคยคุ้น ทหารรักษาพระองค์ถือดาบชะโงกหน้าเข้ามาสำรวจดูแล้วจึงปล่อยม่านลงตามเดิม นี่เป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยให้แก่องค์จักรพรรดิ ต้องเข้มงวดเป็นธรรมดา ยิ่งมากคนก็ยิ่งกลัวอันตราย        รถม้าเคลื่อนขบวนต่อ ฉันได้โอกาสมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ข้างทางเขียวชอุ่ม บ้างก็มีหินแปลกๆ เรียงสลับยื่นเว้า บ้างก็มีดอกไม้บานสะพรั่งแซมรับ เป็นภาพทิวทัศน์แบบสวนเมืองซูโจว* ลูกเจี๊ยบวิ่งถลาตามกันเป็นพรวนอยู่แถวกอไผ่ใต้สะพาน ให้รู้สึกสดชื่นยิ่งนัก จักรพรรดิพระองค์นี้ทรงมีพระอารมณ์สุนทรีเหลือเกิน ฉันเสพรับความงามรอบตัว รู้ว่าตงเหลียนคงแอบขำฉันอยู่ข้างๆ แต่ฉันไม่สนหรอก ทัศนียภาพแบบนี้มันคือความมหัศจรรย์สำหรับฉันนี่นา จะว่าฉันเป็นบ้านนอกเข้ากรุงก็ยอมล่ะ        ในที่สุดรถม้าก็หยุดลงตรงประตูด้านหนึ่ง พระนางเต๋อเฟยทรงเข้าไปด้านในแล้ว ฝ่าบาทคงจะกำลังสำราญพระราชอิริยาบถ พระนางเต๋อเฟยจึงต้องกลับไปที่ห้องพักขององค์เองก่อน นั่งเก้าอี้ยังไม่ทันร้อนพระสนมชายาที่ได้รับพระบัญชาให้ตามเสด็จเหมือนกันก็แวะมาเยี่ยมแล้ว ฉันแอบมองอยู่ ไม่ยักเห็นพระอัครชายา จริงๆ แล้วฉันไม่รู้จักคนอื่นหรอก ตงเหมยและอวี้เกอเอ๋อร์พาเหล่านางรับใช้เข้าไปปรนนิบัติ ส่วนฉันกับตงเหลียนรับคำสั่งให้ไปจัดห้องบรรทมของพระนาง ตามกฎของต้าชิงแล้วพระจักรพรรดิจะทรงวางป้ายเรียกให้สนมชายาเข้าเฝ้าเป็นครั้งคราว ไม่สามารถร่วมห้องกับพระองค์ได้ตลอดทั้งคืน สนมกำนัลและข้ารับใช้ทั่วไปต้องอยู่ที่ปีกข้างของตำหนักส่วนพระองค์ ผู้มีบรรดาศักดิ์เช่นพระราชชายาจึงจะได้รับพระราชทานตำหนักต่างหาก         ฉันกับตงเหลียนนำเครื่องทรงและของใช้ของพระนางมาจัดเก็บไว้ทางปีกข้าง ไม่รู้ว่าทำไมพระนางถึงได้ประทับใจในตัวฉันนัก ตามกฎมณเทียรบาล เวลาที่ฝ่าบาททรงเรียกเฝ้า เหล่าพระสนมชายาจะพาคนของตนเข้าไปใช้สอยด้วยได้ตามจำนวนที่กำหนดไว้ อย่างเช่นพระราชชายา นอกจากพวกขันทีและคุณข้าหลวงแล้วก็สามารถนำนางข้าหลวงหรือนางในมาได้อีกไม่เกินสี่คน ซึ่งพระนางก็เมตตาพาฉันมาด้วยทั้งที่เพิ่งมาเป็นนางข้าหลวงได้ไม่กี่วัน แสดงให้เห็นว่าทรงกรุณาฉันอย่างเหลือล้นเลยทีเดียว แต่ในวังฉางชุนก็เริ่มนินทากันบ้างแล้ว ต่อหน้าฉันก็พูดคุยกันดี แต่พอลับหลังก็ซุบซิบว่าร้าย ในยุคสมัยที่แปลกแตกต่างนี้ย่อมไม่ควรใช้วิจารณญาณปกติมาแยกแยะ ฉันเลยต้องสร้างเกราะป้องกันตัวเอง กฎระเบียบมีมากก็ยิ่งห้ามเผยจุดอ่อนออกไปให้คนอื่นเห็นแม้แต่นิดเดียว        ตงเหลียนจัดเก็บข้าวของอยู่ในห้องด้านใน ฉันจัดการกับจดหมายของพระนางเต๋อเฟยอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างของโถงด้านนอก จริงๆ แล้วงานจดหมายเป็นหน้าที่ของฝูกงกงที่ทรงมอบหมายให้ฉันทำแทน ฉันไม่เข้าใจเหตุผลเท่าไหร่นัก แต่นี่หมายถึงการมอบความไว้วางใจให้แก่ฉัน เดิมทีเคยทูลขอปฏิเสธด้วยกลัวความขัดแย้ง แต่พระนางไม่ทรงยอม ฉันก็เลยพูดอะไรมากไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ฝูกงกงก็เลยไม่เคยมองฉันด้วยสีหน้าดีๆ อีกเลย บ้างก็นินทาว่าร้ายฉันอยู่เนืองๆ ฉันรู้ดีว่าตอนนี้คงเข้าหน้าเขาไม่ติดแน่ เลยต้องอดทนไปก่อน ต่อหน้าเจ้านายฝูกงกงจะพินอบพิเทาเอาใจ พระราชชายาจึงได้ไว้ใจเขามาก ดังนั้นในวังฉางชุน นอกจากคนสนิทของพระนางแล้วคนที่บ่าวไพร่ต่างเกรงกลัวก็คือฝูกงกงนี่แหละ แต่ตอนนี้ฉันดันเสนอหน้ามาเทียบเขา คนพวกนั้นก็เลยไม่กล้าสุงสิงกับฉัน แต่ก็ไม่เคยถึงขนาดกลั่นแกล้งฉันหรอก คนที่นี่เขาสายตามีแววกันทั้งนั้น หึๆ...         “คิดฟุ้งซ่านอีกแล้ว”         ตงเหลียนยืนส่ายหน้าระอาฉันอยู่ตรงประตูห้องด้านใน ฉันจึงได้แต่หัวเราะเขิน         ตงเหลียนเป็นคนของกองธงเหลืองขลิบแดงเหมือนฉัน พ่อของเธอเป็นนายกองในค่ายทหารม้า ขั้นยศไม่สูงนัก เป็นเพียงนักรบธรรมดาๆ คนหนึ่ง ซ้ำยังไม่เคยร่ำเรียนวิชาความรู้อะไร พวกเธอสองพี่น้องจึงไม่ได้เรียนไปด้วย ถึงได้มีนิสัยโผงผางตรงไปตรงมาตามประสาสาวชาวแมนจู แต่นั่นก็ถูกใจฉันมากเลย ถ้าเป็นเสี่ยวชุนผู้แสนจะนุ่มนิ่มเหนียมอาย เธอไม่มีทางพูดกับฉันตรงๆ อย่างนี้หรอก        “หึๆๆ” ฉันเผลอหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงความอ่อนโยนของเสี่ยวชุน แต่แล้วก็กลับคิดเลยไปถึงองค์รัชทายาท         “เฮ้อ...” อดถอนหายใจไม่ได้จริงๆ         “พ่อข้าพูดไว้ไม่ผิด พวกที่เรียนหนังสือจะคิดมากจนหนักหัว เดี๋ยวก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็หัวเราะ”         “ถูกแล้ว ไม่ใด้แค่หนักหัวอย่างเดียวนะ ต่อไปอาจจะกลายเป็นบ้าจนฆ่าคนได้เลยล่ะ” ฉันพูดหน้าตาเฉย        ตงเหลียนตกใจ เห็นฉันทำหน้าขึงขังก็หวาดระแวง ฉันกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว รีบก้มหน้าหนี        “อ้า!” เธอร้องเสียงดังพลันเข้ามาจั๊กจี้เอวฉัน “เจ้านี่ช่างโกหกนักนะ! กล้าล้อเล่นกับข้าเชียวหรือ”         ฉันหัวเราะพลางวิ่งหนีไปทางประตู แต่กลับชนเข้ากับใครคนหนึ่ง        “อ๊ะ!”         “โอ๊ย!”         ฉันล้มลงก้นจ้ำเบ้า ส่วนคนคนนั้นคงเกาะขอบประตูไว้ทันจึงไม่ล้มลงมาด้วย ยังไม่ทันได้แหงนดูเพราะมัวแต่เวียนหัว มือหนึ่งก็ยื่นมาหาฉันเสียก่อน        “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม”        “เอ่อ...ไม่เป็นไร” ฉันตอบโดยไม่ทันคิด เสียงเมื่อกี้ฟังคุ้นๆ แฮะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนนะ “อ๊ะ!”         แล้วฉันก็ต้องตกใจหน้าซีดเผือดเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเห็น...องค์ชายแปดกำลังยิ้มให้ฉัน จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 08:40:20

ความคิดเห็นที่ 11 * อุทยานชั่งชุน หรือ ชั่งชุนหยวน เป็นส่วนหนึ่งในพระราชวังฤดูร้อนชานเมืองปักกิ่งทางฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือซึ่งครอบคลุมพื้นที่ภูเขาถึงสามลูก คนจีนจึงเรียกที่แปรพระราชฐานในส่วนนี้ว่า สามขุนเขาห้าอุทยาน ได้แก่ เขาเซียงซันมีอุทยานจิ้งอี๋ เขาอวี้เฉวียนมีอุทยานจิ้งหมิง เขาวั่นโซ่วมีอุทยานชิงอี (หรืออี๋เหอหยวน) อุทยานหยวนหมิง และอุทยานชั่งชุน * สวนเมืองซูโจว เป็นสถาปัตยกรรมที่ผสมผสานสิ่งปลูกสร้างแบบจีนเข้ากับธรรมชาติ ทั้งภูเขาจำลอง สระน้ำ ลำธาร และต้นไม้ใบหญ้าจนเกิดเป็นลักษณะเฉพาะ ปัจจุบันสวนโบราณในเมืองซูโจวได้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกเพื่อยกย่องภูมิปัญญาที่สร้างแรงบันดาลใจให้แก่มนุษยชาติ   จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 08:42:32

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าเสี่ยวเวยกลับไปอนาคตได้ น่าจะอุ้มแจกันติดมือไปด้วยซักใบสองใบ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 15:39:15

ความคิดเห็นที่ 13 ตามอ่านทุกตอน เป็นกำลังใจให้คุณpiyanof และเสี่ยวเว่ย จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 09:28:10

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าเสี่ยวเวยรู้จักกับรั่วซีจะเป็นไงเนี่ย จากคุณ : ร้อยบุปผา เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 21:32:37

ความคิดเห็นที่ 15 - คุณ canossa / จริงด้วย ไม่เคยคิดมาก่อนเลยค่ะ ฮ่าๆๆ เอากลับมาได้คงรวยเละแน่ - คุณร้อยบุปผา / ฮ่าๆๆ อันนี้เคยคิดค่ะ เพราะพอสองเรื่องนี้ดัง ช่วงนั้นมีแต่คนแต่งแนวนี้  สนพ. หนึ่งใช้ชื่อ ฝันคืนสู่ต้าชิง มาเป็นชื่อแนวหนังสือเลยค่ะ เนื้อเรื่องก็จะเป็นนางเอกย้อนไปสมัยชิงคล้ายๆ กัน จนอดคิดไม่ได้ว่าจะมีวันที่นางเอกสมัยปัจจุบันทั้งหลายจะไปป๊ะกันไหมหนอ  - คุณโซดาซู่ซ่า + BeautifulSonata + ปีกเงิน + ผู้ที่เข้ามาอ่านทุกท่าน / ขอบคุณมากนะคะ กำลังจะแปะตอนใหม่แล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 55 06:17:12 แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 55 06:15:10 จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 06:08:20

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ 8 อบอุ่น         ฉันตะลีตะลานลุกขึ้นและถอยไปข้างๆ ตงเหลียน เพิ่งเห็นว่ามือขององค์ชายแปดยังคงยื่นค้างอยู่อย่างนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหักหน้าองค์ชายแปดนะ เขาค่อยๆ หดมือกลับด้วยท่าทางนิ่งๆ คงรู้ตัวว่าทำให้ฉันตกใจ เลยส่งยิ้มบางๆ มาให้เป็นการปลอบ ฉันปรับสีหน้าให้เป็นปกติและค้อมหัวเป็นเชิงรับไมตรีอย่างนุ่มนวล แต่ในใจนึกผวา องค์ชายแปดคนนี้ฉันรับมือไม่ได้จริงๆ และฉันก็ได้เลือกอยู่ข้างองค์ชายสิบสามซึ่งก็คือข้างเดียวกับองค์ชายสี่ไปแล้วด้วย         “ฮึ!” เสียงเรียบๆ เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา         ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังองค์ชายแปด เขารูปร่างสูงโปร่ง ผิวคล้ำดำแดง จมูกเรียวแหลม ดวงตาชี้แหลมเหมือนอินทรี ริมฝีปากบางเม้มสนิท แววตาบึ้งตึงของเขามองมาทางฉันพอดี ฉันอดเสียวสันหลังไม่ได้ นึกออกแล้วว่าเขาเป็นใคร        “หม่อมฉันถวายบังคมองค์ชายเก้า ขอทรงพระเกษมสำราญเพคะ” ตงเหลียนขยับไปถวายความเคารพด้านหน้า ฉันจึงรีบย่อกายคารวะตามพิธี แต่ผลไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด องค์ชายเก้าอิ้นถังเป็นคนใจดำอำมหิต เขามองฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เฮ้อ...ฉันหลุบตาลงซ่อนรอยยิ้มเฝื่อน นี่ฉันไปล่วงเกินอะไรเขาหรือไง ไม่เข้าใจจริงๆ แต่ก็ทำได้แค่คิดเดาเหตุผลในการมาของพวกเขา        “แม่นางหมิงเวย” องค์ชายแปดทักขึ้นฉันจึงต้องรีบค้อมกายตอบ        “องค์ชายแปดทรงเรียกชื่อหม่อมฉันเฉยๆ เถิดเพคะ เรียกแม่นาง หม่อมฉันไม่อาจรับไหวเพคะ”         “หึๆ เจ้าเป็นคนสนิทของพระราชชายาจึงควรเรียกให้ต่างถึงจะเหมาะ”         “องค์ชายแปดตรัสเล่นแล้ว หม่อมฉันเป็นบ่าวรับใช้ที่ทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเท่านั้น ไม่มีอะไรแตกต่างหรอกเพคะ”         องค์ชายแปดอึ้งไป เขาเพ่งมองฉันอย่างละเอียด ฉันยืนเฉยปล่อยให้เขามองไป ส่วนตงเหลียนดูจะงงนิดหน่อย คงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น องค์ชายแปดองค์ชายเก้าเอาแต่เพ่งมองฉัน สายตามีทั้งเปิดเผยและแอบแฝง ทำฉันอึดอัดน่าดู หางตาเหลือบเห็นองค์ชายเก้าขยับเข้าไปกระซิบกระซาบข้างหูองค์ชายแปด ทีแรกองค์ชายแปดส่ายหน้า แต่แล้วก็พยักหน้า จากนั้นก็หันมามองฉันอีก        “พระนางเหลียงเฟยกับพระนางเซวียนเฟยประทับที่นี่หรือไม่”         พระนางเหลียงและพระนางเซวียนเป็นพระมารดาของทั้งสอง แล้วจะมาหาพวกเธอแถวนี้ทำไมกัน อ้อ เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้มีสตรีกลุ่มใหญ่เข้ามา แต่ฉันไม่รู้จักเลยสักคน จะว่าไปบรรดาสนมชายาเหล่านี้ก็มีการแก่งแย่งชิงดีไม่แพ้พวกองค์ชาย ตอนนี้ฝ่าบาทยังทรงเรืองอำนาจ ตำแหน่งรัชทายาทยังไม่มั่นคง แต่ละคนจึงยังไม่ได้ผูกสัมพันธ์แน่นแฟ้นอย่างจริงจัง มารยาทที่พึงมีให้กันจึงต้องรักษาไว้         ฉันไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร พอดีตงเหลียนออกหน้าให้        “ทูลองค์ชายแปด เหล่าพระนางประทับสำราญพระอิริยาบถที่โถงกลางเพคะ หากที่นั้นไม่พบคงจะเสด็จยังสวนพฤกษาแล้วเพคะ”         องค์ชายแปดหันไปยิ้มให้อิ้นถัง        “มิน่าเล่า เมื่อครู่จึงไม่เห็นใครที่โถงกลาง”         “เจ้าไปดูที่สวนซิ หากพวกพระนางจวนเสด็จกลับแล้วให้รายงานว่าพวกเรารอถวายบังคมอยู่ ประเดี๋ยวองค์ชายสิบก็จะมาด้วย แต่หากพวกพระนางกำลังทรงเกษมสำราญก็ไม่ต้อง พวกเราจะมาใหม่ทีหลัง”         น้ำเสียงขององค์ชายเก้าห้าวห้วนมีลักษณะเฉพาะตัวซึ่งก็เข้ากับลักษณะของเขาดี ถ้าหากเสียงเขานุ่มทุ้มคงจะน่าตลกพิลึก หึๆๆ        “เพคะ” ตงเหลียนรับคำก่อนจะหันมามองฉันแวบหนึ่ง ฉันเข้าใจทันทีจึงย่อกายทำความเคารพเตรียมถอยออกไป ฉันยอมวิ่งไกลๆ ไปหาพวกพระนางดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับจอมวายร้ายสองคนนี้         “เจ้ายังไม่รีบไปอีก ยืนทื่ออยู่ทำไมเล่า”         ฉันตะลึง ก็ฉันกำลังจะไปอยู่นี่ไง         “เพคะ หม่อมฉันไปเดี๋ยวนี้แล้ว” ตงเหลียนลนลาน        โธ่เอ๊ย กะจะไม่ให้ฉันไปหรอกเหรอ อยากจะหลบแต่มันไม่ง่ายเลย ฉันมองไปที่ประตูเห็นตงเหลียนชำเลืองมาด้วยท่าทางเป็นห่วงแล้วขยิบตาให้ฉันก่อนจะรีบออกไปตามคำสั่ง ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อยเพราะเธอคงหาทางช่วยฉันได้แน่ อาจจะไปตามพระราชชายากลับมา คนที่นี่ฉลาดดีเหมือนกันแฮะ ถึงตงเหลียนจะเป็นคนเถรตรง แต่ก็จับสังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ        “อะแฮ่ม!” องค์ชายแปดส่งเสียงขึ้นก่อน        ฉันรีบรวบรวมสติกลับมาโดยเร็ว        “หม่อมฉันจะไปรินชามาถวาย องค์ชายทรงดื่มอะไรเพคะ”         “มีชาปี้หลัวชุน*ใหม่ๆ ไหม”         “ทูลองค์ชาย ชาปี้หลัวชุนเหลือแต่ของก่อนช่วงฝนเพคะ หลายวันก่อนท่านผู้ว่าการมณฑลเจียงซูและเจ้อเจียงได้ส่งชาเหล่าจวิน**มาถวาย ยังใหม่อยู่เพคะ”        “เช่นนั้นก็เอามา”        “อ้า ใช่”         จู่ๆ องค์ชายเก้าก็พูดขึ้นพาฉันสะดุ้งตกใจรีบก้มหน้าก้มตาไปหยิบกล่องใบชาจากด้านหนึ่งก่อนจะย่อกายเคารพขอตัวออกมา พอเดินมาถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งสอง แต่ฉันไม่นึกอยากฟัง คิดแต่จะออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด อึดอัดจะตายอยู่แล้ว พอคิดว่าน่าจะถึงระยะที่พวกเขาไม่ได้ยินฉันแล้วก็รีบจ้ำเลยทันที เมื่อถึงห้องชาฉันก็สั่งให้เจ้าหน้าที่ชงให้ ส่วนตัวเองมานั่งรออยู่ตรงบันไดหินด้านนอก        “เฮ้อ...” ในหัวยุ่งเหยิง ต้องสงบสติอารมณ์ลงหน่อย ฉันมองไปรอบตัว เพิ่งเห็นว่าแถวนี้มีดอกเบญจมาศหลากหลายพันธุ์ขึ้นเต็มไปหมด ดอกตูมรอวันผลิบานให้ความรู้สึกสดชื่นสวยงามและชวนให้ผ่อนคลายจนฉันแช่มชื่นใจขึ้นบ้าง        กลิ่นหอมอ่อนๆ อบอวลรอบกาย ฉันหลับตาลงเสพรับความสงบสุขที่หาได้ยากยิ่งนี้ไว้...        “แม่นางหมิงเวย” เฮ้อ เวลาแห่งการพักผ่อนหมดลงจนได้         ฉันลืมตาขึ้นมอง หวังซุ่นเอ๋อร์แห่งห้องชากำลังยิ้มประจบ        “เสร็จแล้วขอรับ ตอนนี้รสชากำลังดี ท่านรีบนำไปถวายองค์ชายเถิด”         ฉันลุกขึ้นยิ้มให้เขา        “ขอบใจกงกงมาก”          รอยยิ้มของเขายิ่งขยายกว้าง รีบตอบมาทันควัน        “กล่าวเกินไปแล้วขอรับ หากแม่นางมีธุระอะไรก็เชิญสั่งมาได้เลย รับรองว่าข้าจะจัดการให้ไม่มีขาดตกบกพร่องเชียว”          ฉันพยักหน้า        “ทราบแล้ว ต่อไปคงไม่พ้นต้องรบกวนท่านแล้ว” พูดจบฉันก็รีบยกชาไปทันที ไม่อยากมัวมาประดิษฐ์ถ้อยคำเกรงใจกับเขาอีก นิสัยอีกอย่างของคนที่นี่ก็คือพูดจามากความ อย่าไปผูกสัมพันธ์ให้รกตัวจะดีกว่า และฉันก็ไม่อยากโอ้เอ้ด้วย อารมณ์แช่มชื่นเมื่อกี้บินหายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังขึ้นแท่นประหารเลย ฉันเดินไปทางโถงด้านนอกด้วยความท้อใจ        ยังไม่ทันจะถึงหน้าประตูดีก็ได้ยินเสียงหัวเราะเฮฮาดังขึ้น น่าแปลก ใครกล้ามาเอะอะมะเทิ่งในนี้นะ...พอเดินใกล้เข้าไปอีกหน่อย ฮึ! ฟังออกแล้ว องค์ชายสิบนั่นเอง เสียงห้าวๆ แบนนี้ลืมไม่ลงหรอก         “พี่เก้า นางคงจะคบหากับน้องสิบสามมาตั้งนานแล้ว หรือไม่พี่สี่ก็คง...”        “เจ้าหุบปากไปเลย วาจามีแต่คำเลื่อนเปื้อน หนำซ้ำยังไม่รู้จักกาลเทศะ” องค์ชายแปดตวาดใส่        ฉันที่เดินมาถึงหน้าประตูพอดีรู้สึกเหมือนเลือดฉีดพุ่งมาที่หัว อยากจะกรี๊ดและเทชาราดหัวองค์ชายสิบนี่จริงๆ ฉันหรี่ตาจ้องเขม็งไปที่องค์ชายสิบ เขานั่งหันหลังให้ฉัน องค์ชายแปด องค์ชายเก้า และองค์ชายสิบสี่นั่งหันหน้ามาทางประตูจึงตกใจเมื่อเห็นฉัน องค์ชายสิบเพิ่งรู้ตัวรีบหันมามองอย่างตกใจ แต่แล้วก็เดินยิ้มมีเลศนัยเข้ามาหา       “โอ้ นึกว่าใคร ที่แท้แม่นางหมิงเวยนั่นเอง เมื่อครู่พวกเรากำลังเล่าเรื่องชวนหัวกัน เจ้าว่าน่าขันไหม”         เห็นเขาวางท่าสำรวม ฉันก็สงบใจลงได้ทันทีและทำความเคารพด้วยสีหน้าปกติ        “หม่อมฉันถวายบังคมองค์ชายสิบและองค์ชายสิบสี่ ขอทรงพระเกษมสำราญเพคะ”         องค์ชายสิบอึ้งไป แต่องค์ชายสิบสี่ยิ้มให้ทีหนึ่ง         “ลุกขึ้นเถิด”         ฉันก้าวไปด้านหน้าอย่างมั่นคงเพื่อรินชาให้เหล่าองค์ชาย แถมยังยกจอกชามาส่งให้องค์ชายสิบกับมือ เขารับไปด้วยท่าทางหมดสนุกเพราะฉันไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย สุดท้ายจึงต้องกลับไปนั่งจ้องฉันอยู่พักใหญ่กว่าจะดื่มน้ำชาลง        “ฮ่าๆๆๆ!” ฉันรอจนถึงจังหวะนี้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา        องค์ชายสิบถึงกับสำลักชา ไอจนหน้าแดงก่ำพูดอะไรไม่ออก        ฉันยิ้มตาหยีพร้อมกับย่อกายอย่างนอบน้อม        “เรื่องชวนหัวขององค์ชายขบขันที่สุดเลยเพคะ” พูดจบฉันก็ยืดตัวขึ้นค้อมคำนับอีกทีก่อนจะหลบไปยืนอยู่ด้านข้าง        เจ้าเด็กเมื่อวานซืน คิดจะระรานใครก็หัดดูคู่ต่อสู้บ้าง! ถึงแม้ฉันจะได้ระบายออก แต่รู้ตัวว่าสร้างปัญหาขึ้นอีกแล้ว แต่แล้วไง ฉันก่อเรื่องให้ตัวเองต้องเสียใจมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เหาเห็บแค่นี้ไม่สะดุ้งหรอก เพิ่มมาอีกสักครั้งจะเป็นไร...กำลังรอดูทีท่าโมโหเดือดดาลขององค์ชายสิบ แต่กลับได้ยินเสียงขององค์ชายสิบสี่แทรกขึ้นก่อน        “ฮ่าๆๆ!” เขาหัวเราะพลางมองมาทางฉัน แต่ปากพูดกับองค์ชายสิบ “พี่สิบชอบพูดตลกมาแต่ไหนแต่ไร แต่ครั้งนี้ขบขันที่สุดเลย!”         ฉันไม่แน่ใจว่าเขาต้องการจะช่วยฉันหรือซ้ำเติมฉันกันแน่         องค์ชายสิบลุกขึ้นแล้ว หน้าแดงหน้าดำเลยทีเดียว แต่ฉันไม่กลัวหรอก ในตำหนักนี้เขาไม่สามารถถืออำนาจบาตรใหญ่ทำอะไรฉันได้ ยังไงฉันก็เป็นคนของพระราชชายา จะตีหมาก็ต้องดูนายมันก่อน! ยิ่งกว่านั้นคือคำที่เขาพูดเมื่อกี้ก็พาดพิงไปถึงองค์ชายสี่ด้วย ถ้ารู้ไปถึงพระราชชายาซึ่งเป็นพระมารดาขององค์ชายสี่คงไม่ดีกับเขาแน่ ส่วนเรื่องที่ฉันล่วงเกินองค์ชายสิบแล้วจะได้รับผลยังไงนั้นฉันไม่สนใจ ถึงตัวเองจะต้องถูกโบย แต่ฉันก็ว่าคุ้ม เดิมทีเขาก็มองฉันด้วยแววตามาดร้ายอยู่แล้ว ฉันทำอะไรก็คงขวางเขาไปเสียหมด แต่ฉันจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เขามาดูถูกฉันง่ายๆ หรอก เมื่อตัดสินใจแน่วแน่แล้วฉันจึงเตรียมใจรับผลที่จะเกิดขึ้น         องค์ชายสิบเดินอาดๆ เข้ามาทีละก้าว ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนที่ฉันคุ้นเคยก็ดังขึ้น        “ทูลองค์ชาย เหล่าพระนางเสด็จกลับมาแล้วเพคะ ประทับอยู่ที่โถงกลาง องค์รัชทายาทและองค์ชายทั้งหลายก็ประทับอยู่ที่นั้นแล้วเช่นกัน เชิญเสด็จเถิดเพคะ”         ฉันหันไปมองตามเสียง คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตงเหลียนคือเสี่ยวชุนไม่ใช่เหรอ        เสี่ยวชุนยืนสงบนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้หันมามองฉัน ฉันดีใจมากทีเดียวแต่ก็ทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิม จู่ๆ เสียงขององค์ชายแปดก็ดังขึ้น        “เช่นนั้นก็ไปกันเถิด อย่าให้พระนางทรงรอนานเลย องค์รัชทายาทก็มาถึงแล้วด้วย”          พอฉันได้สติหันกลับมา องค์ชายสิบสี่ก็มายืนกะพริบตาปริบๆ อย่างซุกซนอยู่ข้างๆ แล้ว ฉันตกใจรีบหลุบสายตาลง ได้ยินเขาพูดว่า        “นั่นสิ ตอนเย็นยังต้องไปคารวะเสด็จพ่ออีก อย่าชักช้าเลย”         ฉันเขยิบถอยหลังเปิดทาง ได้ยินเสียงฝีเท้าผ่านหน้าไป เหล่าองค์ชายเดินออกประตูไปเกือบหมดแล้ว เหลือแต่องค์ชายสิบที่มาหยุดตรงหน้าฉัน        “ฮึ!”         ฉันรู้ดีว่าไม่ควรเงยหน้าพูดอะไรทั้งนั้น เมื่อกี้องค์ชายแปดและองค์ชายสิบสี่ช่วยแก้สถานการณ์ให้ยกหนึ่งแล้ว ฉันก็ควรต้องรู้จักกาลเทศะบ้าง        ในที่สุดความสงบก็กลับมาอีกครั้ง ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันนี้โชคดีรอดมาได้ แต่ก็คงแค่ชั่วคราว         “พี่เสี่ยวเวย”        “หา?”          เสี่ยวชุนยังไม่ได้ไปไหน เธอกำลังยิ้มตาหยีให้ฉัน        “ท่านยังเหมือนเดิมไม่ผิด ชอบใจลอยไปไกล อีกทั้งแอบยิ้มอยู่คนเดียว”         “เหอะๆๆ”         ฉันเข้าไปกอดเธอด้วยความคิดถึงก่อนจะสำรวจดูอย่างละเอียด เธอยังคงงามพริ้งพริ้มเพรา สงบเสงี่ยมเรียบร้อยไม่เปลี่ยน แต่ดวงตาคู่นั้นมีแววเย้ายวนที่ไม่เหมือนก่อนอีกแล้ว         เธอเห็นฉันจ้องเอาๆ แบบนี้ก็หัวเราะ        “พี่เสี่ยวเวยยังคงใจชื่นรื่นเริงเหมือนเดิม ทั้งยังสวยขึ้นอีกด้วย”         “พูดได้ดี ถ้าเจ้าชมข้าอีกข้าคงจะไม่ได้ชื่นแค่ใจอย่างเดียวแน่ แต่คงซาบซ่านไปทั้งตัวเลย”         “คิกๆๆ” เสี่ยวชุนหัวเราะ “ข้อนี้ท่านก็ไม่เปลี่ยน ชอบหยอกเย้านักเชียว”         “อย่าพูดถึงแต่ข้าเลย เจ้าเป็นยังไงบ้าง”         เธอหลุบตาลงก่อนจะเอ่ย        “ข้าสบายดี”           “เจ้าอยู่ที่วังฉู่ซิ่วต้องทำอะไรบ้างเหรอ”         ฉันเดินไปที่โต๊ะ เห็นกาน้ำชายังมีชาเหลืออยู่จึงเทมาสองจอก แม้จะแค่อุ่นๆ แต่ก็นับว่าเป็นชาดี ฉันส่งให้เสี่ยวชุนจอกหนึ่ง แต่เธอแค่รับไปดมเฉยๆ ท่าทางคล้ายกำลังครุ่นคิด         ฉันมองเธอแวบหนึ่ง ถือวิสาสะนั่งลงดื่มชาที่โต๊ะ        “อืม! ชาดี!” ฉันจิบชาเม้มปาก ไม่เลวเลยจริงๆ         “สองวันมานี้ข้าอยู่ที่วังจิ่งเหญิน” จู่ๆ เธอก็พูดขึ้นมาพาให้ฉันตกใจ        วังจิ่งเหญิน!         “อะไรนะ! เจ้าไปทำอะไรที่วังของพระนางน่าหลัน!” ฉันเผลอหลุดเสียงสูง        “ไม่มีอะไร แค่ปรนนิบัติทั่วไป ช่วยพระนางหยิบจับงานปักบ้าง” เสี่ยวชุนยิ้มบาง        “อ้อ อย่างนี้นี่เอง แล้ว...” ฉันได้แต่มอง ไม่กล้าถาม        “อะไรหรือ” เธอยิ้มถามฉัน        ฉันหัวเราะแหะๆ ถามไปอย่างอายๆ         “แล้ว...ฝ่าบาททรง...”         “พี่เสี่ยวเวย!” เสี่ยวชุนหน้าแดงทันที เธอก้มหน้างุดบิดผ้าแพรในมือ        นี่ไม่ใช่การพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยหรอกนะ เพราะรู้ว่ามันเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเสี่ยวชุนฉันจึงจ้องมองเธออย่างแน่แน่ว ผ่านไปพักใหญ่เธอถึงเงยหน้าขึ้นก่อนส่ายหน้าให้        ฉันถอนหายใจ ในใจนึกอยากให้เสี่ยวชุนได้เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท เพราะอาจจะช่วยยับยั้งความคิดที่เธอไม่ควรจะมีได้ แต่การจะให้ฝ่าบาทหันมาสนมันไม่ใช่ง่ายๆ เลย มีผู้หญิงตั้งมากมาย ต่อให้เก่งกาจขนาดไหนยังไงก็ต้องพกดวงมาเยอะๆ นั่นแหละ!         เสี่ยวชุนเห็นฉันทำหน้าคุ้มดีคุ้มร้ายจึงถามด้วยความสงสัย        “พี่เสี่ยวเวย เป็นอะไรหรือ”        “อ๊ะ? เหอะๆๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่หวังให้เจ้าได้ดิบได้ดี แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ควรรีบร้อน ต้องดูโอกาสเหมาะควร”        เสี่ยวชุนยิ้มอ่อนโยนแล้วขานรับไปตามเรื่อง ท่าทางไม่ได้จริงจังนัก         ฉันครุ่นคิดในใจ มือเผลอหมุนถ้วยชาเล่น เสี่ยวชุนเห็นฉันไม่พูดไม่จาก็รู้สึกว่าบรรยากาศไม่ค่อยดี จึงลุกขึ้นพูด        “พี่เสี่ยวเวย เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ”        “อ๊ะ? ได้สิ เจ้าไปเถอะ เดี๋ยวจะเสียงานเสียการ”         ฉันลุกขึ้นเดินไปส่งเธอที่ประตู เธอทำท่าว่าไม่ต้องส่งแล้ว        “พี่เสี่ยวเวย เห็นท่านไม่เป็นอะไรข้าก็ยินดี บางทีเวลาอาหารค่ำอาจจะได้พบกันอีก ได้ยินว่าวันนี้ฝ่าบาทจะทรงจัดงานฉลอง”         ฉันยิ้ม “เข้าใจแล้ว เจ้าค่อยๆ เดินนะ”         เธอพยักหน้าและหันตัวเดินจากไป ฉันยังคงยืนมองส่ง เห็นเธอเดินไปถึงผนังสลักบังตาก็หันกลับมาทางฉัน        “พี่เสี่ยวเวย การเป็นบ่าวรับใช้ต้องยอมรับอารมณ์ เจ้านายท่านว่าอะไรเราก็ต้องฟังและทำตาม” พูดจบเธอก็เดินไปทิ้งให้ฉันยืนอึ้งก้มหน้าครุ่นคิด หมายความว่ายังไงนะ        “อ๊า!” ฉันเงยหน้าพรวดมองไปทางเดิม ที่แท้เสี่ยวชุนเห็นวีรกรรมของฉันตั้งแต่แรกเลยเหรอ ได้เห็นได้ยินไปมากไหมเนี่ย แล้วที่เธอพูดหมายความว่า... จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 06:30:52

ความคิดเห็นที่ 17        กำลังคิดๆ อยู่ก็มีคนกอดฉันจากด้านหลัง ฉันตกใจดิ้นพล่านอย่างสุดชีวิต แต่คนคนนั้นแรงเยอะชะมัด ทำยังไงก็ดิ้นไม่หลุด แล้วความคิดก็แวบขึ้นมา หรือว่า...ฮึ่ย! ฉันจับมือข้างหนึ่งของคนคนนั้นขึ้นมากัดสุดแรง        “โอ๊ย!” เขาร้องลั่นและปล่อยฉันทันที        ฉันหันกลับมา เป็นอย่างที่คิดจริงๆ องค์ชายสิบสามกำลังสะบัดมือและเป่าไล่ความเจ็บอย่างเอาเป็นเอาตาย        “เจ้าใจร้ายนัก!” เขาจ้องฉันเขม็ง แต่ฉันกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเฉยๆ ความเคืองขุ่นที่เพิ่งเจอมาก่อนหน้านี้จางลงไปทันที ฮ่าๆๆ สบายใจจังเลย         ฉันหมุนตัวเดินเข้าห้องไปเก็บพวกถ้วยชารับแขกเมื่อกี้ องค์ชายสิบสามค่อยๆ ย่างก้าวเข้ามาด้านในแล้วลากเก้าอี้ลงนั่งโดยไม่พูดไม่จา ดวงตาของเขามองตามฉันที่กำลังหยิบชุดชาจานรองเก็บลงกล่องเพื่อไปวางที่นอกประตู เดี๋ยวจะมีพวกขันทีมารับไปจัดการต่อ จากนั้นฉันก็รินน้ำในกามาวางไว้หน้าเขาจอกหนึ่ง เขารับถ้วยชาไปดื่มพลางลูบๆ ที่ท้อง ฉันหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ หันไปหยิบขนมเกาลัดกับแป้งม้วนถั่วลันเตาในกล่องของว่างออกมาให้เขาแล้วจึงรินน้ำให้ตัวเองก่อนจะนั่งลงมองเขาเขมือบขนมคำโต        จู่ๆ เขาก็หันมายิ้มให้ เศษขนมหลุดร่วงออกมาจากมุมปากทำให้ฉันหัวเราะได้อีก แสงอาทิตย์อัสดงสาดส่องเข้ามา ท้องฟ้ายามเย็นทอประกายวับวาวย้อมให้ผ้าม่านริมหน้าต่างกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ภายในห้องสงบเงียบ ดวงตาของเขาเปล่งแววพอใจ ตอนนี้หัวใจของฉันเหมือนผิวน้ำยามบ่ายในฤดูร้อน มันช่างอบอุ่นจนจะกลืนกินคนได้ ฉันหลับตาลงพักอยู่กับความรู้สึกสงบเช่นนี้        “เมื่อกี้เจ้าเล่นงานพี่สิบหรือ”         ฉันลืมตาขึ้นมองด้วยความตกใจ เขากำลังส่งขนมคำสุดท้ายเข้าปากตัวเองก่อนหยิบถ้วยชาของฉันไปดื่มตาม ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขาใช้เช็ดมุมปาก แต่เขากลับจับหลังมือฉันไปเช็ดปากเขาเสียนี่         ”เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจยิ้มๆ เขานี่ใจกล้าบ้าบิ่นดีแท้         ฉันกำลังจะเก็บมือกลับ แต่แล้วเขาก็ฉวยเอาผ้าเช็ดหน้าไปแตะปากทว่าไม่ได้ใช้เช็ด เอาแต่ยิ้มมองฉันพลางเก็บมันลงไปในอกเสื้อ ฉันมองเขาอย่างงงๆ หมายความว่ายังไง        “นี่!” จู่ๆ เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ฉันตกใจจึงขยับถอยหนี        “อะไร”         เขาขมวดคิ้วมองมา        “เจ้ายังไม่ตอบข้าเลย!”         ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ข่าวของฉันมันแพร่ไปไวจริงๆ ถ้าเขารู้แล้วองค์ชายสี่ก็ต้องรู้แล้วแน่ๆ และคนอื่นๆ ก็คง...เฮ้อ ฉันส่ายหน้ายิ้มเศร้า ในเมื่อข่าวไปไวขนาดนี้ ประเมินได้เลยว่าอีกไม่นานฉันคงโดนเชือดแน่         ไอร้อนปะทะที่ข้างหูอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ฉันไม่ได้หันไปมอง เพียงแค่ตอบไปเรียบๆ         “ไม่มีอะไรหรอก ข้าไม่เป็นอะไร”         ฉันตัดสินใจแล้วว่าต่อให้มีคำกล่าวร้ายเสียๆ หายๆ ขนาดไหนก็จะไม่ให้มันออกมาจากฉัน ถ้าหากเขารู้เรื่องสกปรกพวกนั้นจากปากฉัน เขาจะยิ่งโมโห ฉันไม่อยากให้เขาขาดสติเพราะฉัน ฉันอาจช่วยเขาไม่ได้ แต่ก็จะไม่ฉุดให้เขาแย่ไปกว่าเดิม        มือหนึ่งลูบไล้ข้างแก้มและจับหน้าฉันให้หันไปหาอย่างแผ่วเบา ฉันเผชิญกับสายตาคู่นั้นของเขา ในนั้นมีความอบอุ่น มีความลึกซึ้ง แต่สิ่งที่ฉันดีใจที่สุดคือฉันเห็นความเข้าใจ        “เจ้าไม่เป็นอะไรแน่นะ”         ฉันยิ้มน้อยๆ         “คนอย่างข้าน่ะ ถึงจะมีข้อดีที่นับได้ด้วยนิ้วมือเพียงข้างเดียว แต่การปล่อยวางก็เป็นหนึ่งในนั้น”        “ฮ่าๆๆ!” องค์ชายสิบสามอึ้งไปแป๊บหนึ่งก่อนจะหัวเราะเสียงดัง        แล้วพวกเราก็หัวเราะให้กัน เสียงคนแว่วมาแต่ไกล ฉันตกใจรีบเด้งตัวออกห่างจากองค์ชายสิบสาม        “เจ้ารีบไปเถอะ ใครมาเห็นจะไม่ดี”         แต่เขากลับมองฉันแบบไม่พอใจ ฉันยิ้มเจื่อน วันนี้ข่าวลือเรื่องฉันน่าจะมากเกินพอแล้ว ไม่อยากเพิ่มให้มันมากองทับฉัน         ฉันเห็นเขายืนนิ่งไม่ยอมไปไหนก็พนมมือไหว้ปลกๆ ทำหน้าน่าสงสารอ้อนวอนเขาเต็มที่ เขาหลุดขำก่อนจะยอมก้าวเท้าออกไปทางประตูข้าง แต่ขณะกำลังผลักประตูเปิดก็หันมามองฉันอย่างลังเล        “เสี่ยวเวย เจ้า...”        ยังมีอะไรอีกเล่า        เขาขมวดคิ้วน้อยๆ         “เจ้า...”         ฉันยืนงง แต่แล้วก็เข้าใจ        “เข้าใจแล้ว ต่อไปข้าจะพยายามหลบเลี่ยงพวกขององค์ชายสิบ จะไม่ให้เกิดเรื่องอีก” ฉันหัวเราะแหะๆ แล้วก็พูดต่อ “และถ้าต่อไปพวกเขาพูดอะไร ข้าก็จะคิดเสียว่าเป็นเสียงนกเสียงกา”         “ฮ่าๆๆ!” องค์ชายสิบสามหัวเราะลั่น        “ชู่...” ฉันต้องรีบยกมือจุ๊ปากปราม        เขาเดินก้าวเข้ามาใหม่เพื่อขโมยหอมแก้มฉันเบาๆ ก่อนจะจากไปจริงๆ ฉันยืนอึ้งตะลึงงัน ยกมือขึ้นลูบแก้มอย่างไม่รู้ตัว จริงๆ เลย ถูกเจ้าเด็กคนนี้แต๊ะอั๋งอีกแล้ว แต่ว่า...        “หึๆๆ” คราวนี้รู้สึกแตกต่างออกไป บางทีฉันอาจจะชอบเขาจริงๆ ก็ได้ หัวเราะค้างอยู่แค่นั้นก็เพิ่งนึกได้ว่าฉันอายุยี่สิบห้าแล้วนะ บวกลบคูณหารยังไงองค์ชายสิบสามก็เพิ่งจะสิบหกเท่านั้นเอง ฉันจะทำตัวเป็นวัวแก่กินหญ้าอ่อนเหรอ หือ...นี่ฉันเข้าเป็นสมาชิกชมรมคนรักเด็กไปแล้วหรือไง         ฉันทุบหัวตัวเอง “พอแล้ว เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็นสิ!” ฉันตะโกนบอกตัวเอง อืม...รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ โอเค พร้อมสู้ต่อแล้ว!         พอหันตัวกลับมา         “เฮือก!” ฉันสะดุ้งโหยง        พระนางเต๋อเฟยและเหล่าสาวใช้กำลังมองมาทางฉันด้วยท่าทางงุนงง...พระเจ้า พวกเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย        ใจของฉันเต้นโครมคราม แต่สีหน้ายังเรียบเฉย ฉันเดินเข้าไปย่อกายคารวะ        “พระนางเสด็จกลับแล้ว”        “อืม ลุกขึ้น”         พระนางเต๋อเฟยเสด็จประทับนั่งที่ข้างโต๊ะ พวกของตงเหลียนรีบเตรียมข้าวของมาปรนนิบัติ ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่ข้างหนึ่ง ดูสาวใช้ยกอ่างน้ำมาวางด้านหน้าและบิดผ้าขึ้นถวายให้พระนางเช็ดพระพักตร์ ทรงเช็ดเรียบร้อยก็ทรงรับถ้วยชาที่ตงเหมยเพิ่งชงเสร็จหมาดๆ มาเปิดฝาเป่าไล่ฟองชา        ภายในห้องเงียบงัน ตงเหลียนมองดูฉันแวบหนึ่ง แววตานั้นดูประหลาดไป ฉันกำลังพยายามคิดว่ามันประหลาดยังไง        “เสี่ยวเวย” เสียงพระนางเต๋อเฟยขัดความคิด        “อ๊ะ เพคะ”         “วันนี้เจ้า...ได้พบองค์ชายสิบหรือ”         ฉันผวา เดิมคิดว่าพระนางจะทรงถามเรื่องที่ฉันพูดคนเดียวเมื่อกี้ คิดไม่ถึงว่าจะหมายถึงถึงเรื่องนั้น พระนางไม่ได้ทรงมองมา แต่พลังกดดันบางอย่างแผ่มาจากองค์ ฉันเลียริมฝีปากที่เริ่มแห้งของตัวเอง ในเมื่อพระนางทรงเปรยถามขึ้นมาเฉยๆ ฉันก็ควรตอบไปอย่างซื่อๆ ไม่ใช่หรือ         “ทูลพระนาง วันนี้องค์ชายแปด องค์ชายเก้า องค์ชายสิบ และองค์ชายสิบสี่เสด็จมาเพคะ บังเอิญพระองค์กับพระนางท่านอื่นเสด็จยังสวนพฤกษา องค์ชายทั้งหลายจึงประทับรอพระนางที่นี่เพคะ”         “อืม จากนั้นเล่า” พระนางยังคงไม่ได้ทรงเงยพระพักตร์ ราวกับทรงถามถึงเรื่องปกติทั่วไป        แต่ในใจฉันกลับรู้ชัดว่าคราวนี้จำเป็นต้องเลือกแล้วว่าจะเล่าไปตามความจริงดี หรือจะโกหกไปดี        “จากนั้นหม่อมฉันก็ไปชงชา กลับมาได้ยินองค์ชายสิบตรัสเรื่องไม่ควรเพคะ”         พระนางเต๋อเฟยทรงเงยพระพักตร์ขึ้นแล้ว สาวใช้ที่รายล้อมอยู่ต่างก็มองมาทางฉันอย่างทึ่งๆ น่าตลกดีเหมือนกัน นี่คงจะไม่ใช่ธรรมเนียมปฏิบัติของคนในวังล่ะมั้ง พระนางคงจะทรงคิดไม่ถึงว่าฉันจะพูดออกมาตรงๆ อย่างนี้         ฉันยิ้มเจื่อนพลางลูบจมูกตัวเองด้วยความเคยชิน ดูท่าฉันคงพูดจาไม่ถูกกาลเทศะเข้าแล้ว แต่พระนางกลับทรงส่งสายพระเนตรให้ตงเหมยและตงเหลียนว่าให้พาเหล่านางในถอยออกไปจากห้อง เมื่อพวกเธอปิดประตูสนิทฉันก็แอบสูดลมหายใจเข้าออกยาวๆ เฮ้อ...พีธีการจบลงสักที ต่อจากนี้ไปเป็นของจริงล่ะสินะ ฉันก้มหน้ารอ ภายในห้องมีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ ของฉันกับพระนาง        “จากนั้นเล่า” จู่ๆ พระนางก็เอ่ยขึ้น         ฉันเงยหน้าพรวดขึ้นมองพระนางอย่างไม่ตั้งใจ ผู้หญิงที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนผู้นี้ตอนนี้พระพักตร์นิ่งขรึม สายพระเนตรแน่วนิ่งน่าเกรงขาม ฉันเข้าใจแล้วว่าทุกการกระทำนับจากนี้ของฉันจะไม่ได้กระทบแค่เพียงองค์ชายสิบสามและองค์ชายสี่เท่านั้น แต่จะมีผลกับพระนางเต๋อเฟยด้วย...แม้ใจจะหวาดๆ แต่ฉันก็ยังเล่าเรื่องไปตามความสัตย์จริงอย่างคร่าวๆ        เมื่อพระนางทรงฟังจบก็ทรงหลับพระเนตร ไม่รู้ว่าทรงกำลังคิดอะไร สมองฉันตื้อไปหมดแล้ว เลยได้แต่ยืนนิ่งอยู่เงียบๆ         “ในเมื่อพูดเรื่องชวนหัวกันแล้วเหตุใดองค์ชายสิบจึงทรงนั่งไม่ติดเที่ยวโมโหโทโสไปทั่ว”        ฉันนิ่งคิดไปถึงตอนนั้น เหอะๆๆ มุมปากของฉันยกขึ้นมาอย่างคุมไม่อยู่ แต่ก็ตอบไปเรียบๆ         “อาจเป็นเพราะตอนที่หม่อมฉันหัวเราะ องค์ชายสิบทรงกำลังดื่มชาเพคะ”         พระนางเต๋อเฟยทรงชะงักไปพักใหญ่ ดวงพระเนตรกลอกไปอีกทาง        “หึๆๆ” แล้วเสียงพระสรวลก็ดังขึ้นขณะทรงเบือนหน้าหลบไปทางอื่น        “อะแฮ่ม!” แต่เพียงครู่เดียวพระนางก็ทรงกระแอมขึ้นแล้วหันพระพักตร์กลับมามองฉัน สีพระพักตร์กลับมาดูอบอุ่นเหมือนปกติ        “เด็กน้อยเอย แม้เหล่าองค์ชายจะหยอกล้อเจ้า แต่ก็ไม่ควรละเมิดกฎเกณฑ์ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เข้าใจหรือไม่”         ฉันค้อมกายรับคำอย่างอ่อนน้อม        “เพคะ หม่อมฉันทราบแล้ว ขอพระนางโปรดวางพระทัย”        ฮึ! ที่จริงใครๆ ก็รู้ว่าองค์ชายสิบไม่ได้พูดล้อเล่นสักนิด ฉันก้มหน้าแสยะยิ้ม ในวังหลวงไม่ว่าเจ้านายหรือบ่าวไพร่ต่างก็พูดโกหกกันหน้าตาเฉยกันทั้งนั้น! แต่นี่เป็นการเตือนฉันได้เป็นอย่างดีว่าคำพูดทุกคำ การกระทำทุกอย่างของคนในวังนั้นมีจุดประสงค์แอบแฝงทั้งสิ้น เห็นทีฉันคงจะใช้แต่อารมณ์เหมือนอย่างวันนี้ไม่ได้แล้ว จะได้ไม่ไปตกหลุมพรางใครโดยไม่รู้ตัว        “เสี่ยวเวย เจ้าไปตามพวกตงเหมยเข้ามาช่วยข้าเตรียมข้าวของที จะได้เวลาที่ฝ่าบาทถวายเลี้ยงแล้ว ให้ช้าไม่ได้”        “เพคะ” ฉันย่อกายลาและออกมาบอกทุกคน        โคมไฟชาววังสีเหลืองนวลจุดสว่างเป็นทอดๆ ส่องแสงสลัวให้ทางเดินสีเขียวอ่อน ฉันเดินด้วยรองเท้ากระถางย่างไปทีละก้าวๆ แว่วเสียง ‘กึกๆ’ ตามจังหวะ หลังคาเรือนหมู่เรียงซ้อนเป็นชั้นๆ กลิ่นดอกไม้อวลกรุ่นทั่วทิศ เสียงนกร้องคืนสู่รัง จิ้งหรีดหวีดเสียงลั่น ดวงจันทร์กระจ่าง สายลมโชยชาย ช่างราวกับดินแดนสรวง อย่างกับอยู่ในภาพฝันเลย        “พระนางเต๋อเฟย เมื่อครู่ฝ่าบาททรงถามถึงพ่ะย่ะค่ะ ข้ากำลังจะไปรับพระองค์อยู่พอดี”         เสียงแหลมเล็กดังกรีดมาจนฉันต้องหันขวับไปมอง คลับคล้ายว่าด้านหน้าจะมีขันทีคนหนึ่งยืนค้อมคำนับคารวะพระนางเต๋อเฟยอยู่        “ฝ่าบาทเสด็จแล้วหรือ” พระนางตรัสถาม        “ยังพ่ะย่ะค่ะ อีกประเดี๋ยวคงเสด็จมา” ขันทีคนนั้นยิ้มพูด        “เช่นนั้นต้องรบกวนหลี่กงกงแล้ว เชิญ” พระนางเต๋อเฟยตรัสนุ่มนวล        ฉันย้อนคิด...แซ่หลี่เหรอ พระนางทรงดูเกรงใจเขามากทีเดียว...อื้อ เขาต้องเป็นท่านข้าหลวงใหญ่หลี่เต๋อเฉวียน ขันทีคนสนิทขององค์จักรพรรดิคังซีแน่ๆ         “นี่!”         ฉันสะดุ้ง ตงเหลียนยื่นหน้ามากระซิบข้างหูใกล้ๆ         “เห็นองค์รัชทายาทแล้วตื่นตาก็พอทำเนาอยู่หรอกนะ แต่เจ้าตื่นใจที่เห็นท่านขันทีผู้นี้ด้วยหรือ ถึงได้คอยื่นคอยาวเช่นนี้”        “หึๆๆ” ฉันหัวเราะอย่างเก้อเขิน รีบเก็บอาการแล้วรับมุกทันที “คอยื่นคอยาวอะไรกัน ข้าไม่ใช่เต่านะ”         “หึๆๆ” ตงเหลียนและสาวใช้ข้างๆ หลายคนต่างพากันแอบหัวเราะ ฉันถลึงตาใส่พวกเธอทีหนึ่ง        “อะแฮ่ม!” ฝูกงกงกระแอมไอดังกว่าปกติ เขาหันมาจ้องดุฉันแล้วกวาดไล่สายตาไปทางสาวใช้คนอื่นๆ พวกเธอจึงรีบสำรวมท่าที ฉันก้มหน้าไม่อยากสร้างความวุ่นวายอีก ตากวาดมองไปทั่วจนมาสะดุดที่ตงเหลียนซึ่งกำลังเบ้ปาก จึงรีบดึงแขนเสื้อเตือน เธอถึงได้รีบก้มหน้า        เฮ้อ...วันนี้ทำอะไรก็แย่ไปหมดเลย คิดว่าคืนนี้จะไม่ต้องตามเสด็จแล้วเชียว แต่ตงเหมยกลับสะดุดขาพลิกตอนขึ้นบันได ข้อเท้าบวมเป่ง แค่ยืนบนรองเท้ากระถางยังไม่ได้แล้วจะมารับใช้พระนางในงานได้ยังไง พวกนางรับใช้ลำดับศักดิ์ไม่ถึงจะไม่มีสิทธิ์เฝ้าหน้าพระที่นั่ง ก็เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว ทีแรกพระนางตรัสว่าสาวใช้ไม่พอก็ไม่เป็นไร แต่แล้วก็กลับเปลี่ยนพระทัยภายหลัง รับสั่งให้ฉันแต่งตัวตามศักดิ์แล้วรีบตามพระนางไป ฉันถามตงเหลียนมาตลอดทาง เธอเองก็ไม่เข้าใจนัก แต่บอกกับฉันว่าที่วันนี้พระนางทรงรู้เรื่องขององค์ชายสิบก็เพราะพระนางเหลียงเฟยเป็นคนบอก ตงเหลียนเห็นฉันทำหน้าเฉยเหมือนไม่ใส่ใจจึงไม่ได้พูดหรือถามอะไรอีก        เรื่องนั้นฉันพอเดาได้แต่แรกแล้วเลยไม่ตกใจ เห็นทีจะประมาทองค์ชายแปดคนนี้ไม่ได้แล้ว ขอเพียงโจมตีศัตรูของตัวเองได้ แม้แต่นางข้าหลวงเล็กๆ อย่างฉันยังถูกใช้เป็นเครื่องมือ ตอนแรกหลงคิดว่าเขาสนใจในตัวฉันเพราะอำนาจของท่านพ่อเสียอีก สงสัยฉันจะไร้เดียงสาเกินไป เฮ้อ...เขามีหมิงฮุยอยู่ข้างตัวก็พอแล้ว แต่นี่กลับใช้ฉันเป็นมีดฆ่าคนอีก...พอเข้าใจจุดนี้แล้วความเยือกเย็นก็เข้ามาครอบงำ ถ้าพวกเขาร้ายมาอีก ฉันก็จะใช้ข้อได้เปรียบของฉันบ้าง ฉันมาจากอนาคตนะ แถมยังรู้ประวัติศาสตร์ราชวงศ์ชิงเป็นอย่างดี! ฉันไม่เคยคิดเข้าไปแทรกแซงประวัติศาสตร์ แต่ถ้าหากเพื่อป้องกันตัวเองล่ะก็...ฮึ! ฉันเม้มปากแน่น ยืมมีดฆ่าคนเหรอ! ถ้าถือมีดไม่ดี มันก็บาดมือตัวเองได้ง่ายๆ นั่นแหละ!        “เชิญพระนางเต๋อเฟยทางนี้”         เสียงหลี่เต๋อเฉวียนดังทำลายห้วงความคิดของฉัน เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเดินมาถึงศาลาริมน้ำแล้ว พวกตงเหลียนเดินตามไปด้วยท่าทางสำรวม ฉันจึงทำตามอย่างบ้าง พระนางเสด็จขึ้นบันไดศาลาซึ่งประดับประดาด้วยคบไฟจนสว่างไสวไปทั่วด้าน โต๊ะสำรับที่เรียงรายมีคนนั่งรออยู่มากมาย ฉันจึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น        “โอ้ น้องเต๋อเฟยมาแล้ว รีบเข้ามานั่งเถิด” เสียงของพระอัครชายาน่าหลันดังมาแต่ไกล         ฉันแอบมองดูเห็นพระนางน่าหลันลุกขึ้นยืนแย้มพระสรวลรอรับ พระสนมชายาที่อยู่ข้างๆ รีบลุกยืนตาม พระราชชายาเต๋อเฟยจึงเร่งพระบาทเข้าไปหาและคารวะพวกพระนางด้วยความเกรงพระทัย ฉันตามพวกตงเหลียนไปหลบอยู่ด้านข้างเสากลมซึ่งเป็นที่รวมของสนมนางในและขันทีทั้งหลาย ถึงตอนนี้ฉันค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย นึกตื่นเต้นดีใจเพราะจะได้มีโอกาสเห็นงานฉลองของราชสำนักชิงของแท้ แม้จะไม่ได้หรูหราอย่างที่คิด แต่ก็ดูมีมนตร์ขลังมาก กำลังมองเพลินๆ พระอัครชายาก็ทรงพุ่งสายพระเนตรมาอย่างเยือกเย็น ฉันตกใจสะดุ้งรีบหลบสายตา แต่ก็กลับไปปะทะเข้ากับสายตาของน่าหลันหญงเยวี่ยพอดี สายตาของเธอดูหยิ่งทระนงยิ่งกว่าเดิม แล้วเธอก็เบือนสายตาไปทางอื่นอย่างไม่แยแส เฮ้อ...ดูท่าพระสนมเอกน่าหลันผู้ยิ่งใหญ่คงจะกร่างไม่เบา ฉันส่ายหน้าน้อยๆ พอเลื่อนสายตาไปอีก โอ้แม่เจ้า...องค์ชายสิบกำลังยิ้มมองฉันอย่างมีมาดร้าย ฉันรีบหันหน้าหนี ใจเต้นไม่เป็นส่ำ         “เฮ้อ...” ฉันลอบถอนใจออกมา         ตงเหลียนมองฉันด้วยความแปลกใจแวบหนึ่ง ฉันจึงฝืนยิ้มให้เธอสบายใจก่อนย้ายสายตาไปอีกทาง องค์ชายสิบสามกำลังยิ้มน้อยๆ ให้ฉันพอดี ฉันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเฉยๆ งานเลี้ยงครั้งนี้มีสายตามากมายอะไรอย่างนี้ ฉันไม่อยากก่อเรื่องวุ่นวายอีก แต่แล้วก็รู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมา ฉันมองหาอย่างอัตโนมัติ...องค์ชายสี่ ฉันเห็นแววตานิ่งเฉยของเขา จู่ๆ ความตื่นเต้นก็หายไป ฉันได้แต่จ้องมองเขาอยู่อย่างนี้        “น้องสี่”         เสียงนุ่มนวลเสียงหนึ่งดังปลุกฉันจากภวังค์ องค์รัชทายาทนั่งลงพูดคุยกับองค์ชายสี่และองค์ชายสิบสาม ฉันรู้สึกไม่ดีกับองค์รัชทายาทมาแต่ไหนแต่ไร คิดมาตลอดว่าเขาเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ ฉันจึงไม่มองไปทางนั้นอีก        “อ๊ะ เสี่ยวชุน” ฉันเรียกเบาๆ แต่เธอไม่ได้ยินเพราะมัวแต่มองไปทางนั้นด้วยสายตาครุ่นคิด เธอกำลังคิดอะไรนะ...        ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่าสายตาทุกคู่พุ่งตรงมาที่ฉัน สวรรค์! หรือว่าชีวิตฉัน ณ ที่นี่จะมีเพื่อนแค่หน่อยหนึ่ง นอกนั้นเป็นศัตรู ศัตรู ศัตรู ศัตรู แล้วก็ศัตรู        ฉันก้มหน้างุด วังหลวงออกกว้างใหญ่ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะ... จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 06:54:06

ความคิดเห็นที่ 18 * ชาปี้หลัวชุน เป็นชาเขียวชนิดหนึ่ง ถือเป็นหนึ่งในสิบสุดยอดชาจีน ปลูกบนเขาต้งถิงในเขตทะเลสาบไท่หู ** ชาเหล่าจวิน สันนิษฐานว่าน่าจะเป็น ชาเหล่าจวินเหมย ในแต่ละสมัยจำแนกความเข้มของชาไว้แตกต่างกัน มีหลักฐานว่าในสมัยราชวงศ์ชิงจัดให้เป็นชาแดง จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 07:02:42

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ ขออนุญาตตามอ่านค่า จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 13:20:15

ความคิดเห็นที่ 20 ตามอ่านทุกตอนค่ะ ตกลงองค์ชาย8นี่ เป็นคนดีหรือเปล่าเนี่ย ในปู้ปู้จะว่าเป็นคนดีก็ไม่ใช่  ร้ายก็ไม่เชิง จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 14:42:31

ความคิดเห็นที่ 21 เสี่ยวเว่ยในโลกอนาคตต้องเป็นคนใจเย็น สงบนิ่งแน่นอน เพราะถ้าเป็นคนวู่วาม ป่านนี้องค์ชายสิบโดนชกหน้าไปแล้ว ขอสารภาพ ตัวละครเริ่มเยอะมาก เกิดอาการตาลาย จำชื่อตัวละครมั่วไปหมด ยังดีที่เหล่าองค์ชายทั้งหลายติดเบอร์ ถ้าขืนเรียกชื่อองค์ชายทั้งหลาย คงเลิกอ่านไปแล้ว เพราะจำมั่วไปหมด จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 16:13:44

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนนี้ไปเริ่มบทใหม่ที่กระทู้ใหม่แล้วนะคะ ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12058343/W12058343.html จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 08:40:06

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณนะคะ  สนุกมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : อยากผอม เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:32:29