ความคิดเห็นที่ 1 9/1 ลลิลดามองที่อยู่ในมือที่ตนจดมาจากอีเมลสลับกับอาคารสูงสี่ชั้น เลขที่ที่จดมาตรงกับป้ายสีทองหน้าตึกแถวคูหานี้พอดี ความคิดว่าคาชาลอยู่ที่นี่ จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ มีอิทธิพลเหนือกว่าความหวาดระแวง เธอเดินผ่านรั้วเล็กซึ่งเปิดแง้มไว้เข้าไป ประตูหนามิได้ลงกลอนหรือมีระบบรักษาความปลอดภัยใดๆ ปล่อยให้คนแปลกหน้าเช่นเธอเดินผ่านไปง่ายดาย ภายในตึกแถวนั้นแบ่งเป็นห้องสำหรับเช่า หญิงสาวเดินขึ้นบันไดพร้อมกับสำรวจสภาพความเป็นอยู่ ทุกย่างก้าวราวกับเดินขึ้นทางลาดชัน ขาทั้งสองแบกรับความหวั่นวิตกหนักอึ้ง เธอไม่ได้กลัวภัยอันตรายอันอาจมาถึงตัวหรอก กลัวจะคลาดกันให้พลาดหวังเท่านั้นเอง กระทั่งขึ้นมาถึงชั้นบนสุดซึ่งมีห้องพักเพียงสองห้อง เธอมุ่งไปห้องทางซ้ายอย่างไม่ลังเล ด้วยจำหมายเลขห้องพักได้ขึ้นใจ ลลิลดาหยุดยืนรวบรวมกำลังใจและความคิดซึ่งแตกกระสานซ่านเซ็นครู่หนึ่ง ก่อนยกมือเคาะประตู เจ้าหล่อนไม่อาจทราบได้เลยว่าการมาเยือนของตนสร้างความหวาดระแวงแก่คนในห้อง คาชาลคว้าปืนพกคู่กาย เสียงเคาะนี้ไม่ใช่สัญญาณจากพี่ชายเป็นแน่ เขาลงฝีเท้าแผ่วเบาขณะเดินไปมองลอดตาแมว แต่แล้วภาพสุภาพสตรีข้างนอกก็นำเอาดวงไฟอันอบอุ่นมาสู่ใจเขา ขับไล่ความเย็นเยียบของร่างที่มีเพียงลมหายใจ วินาทีแห่งการรอคอยนั้น เหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นรวดเร็ว ลลิลดาจำได้ว่าตนกำลังจะเคาะประตูอีกครา แต่ประตูบานนั้นก็เปิดผางออก และร่างของเธอถูกกระชากเข้าสู่อ้อมกอดของใครคนหนึ่ง น่าแปลกเหลือเกินที่เธอจำรูปร่างนี้ได้ ความสูงของเขา เสียงลมหายใจของเขา ทุกสิ่งอย่างล้วนคุ้นชินในความรู้สึกของเธอ แขนเรียวค่อยยกขึ้นกอดตอบ ก่อนลูบปลอบประโลมราวปฏิบัติต่อเด็กชาย “คาชาล เธอกำลังทำผิดประเพณีนะจ๊ะ” “ไม่มีประเพณี ไม่มีอะไรทั้งนั้น” เสียงแหบแห้งของเขาเสียดลึกในอก “คาชาล...” ชายหนุ่มคลายอ้อมกอด เอื้อมไปดึงประตูปิดอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ ลลิลดามองตามร่างสูงโปร่งซึ่งผ่ายผอมผิดตา แม้ผมของเขาจะสั้นลงกว่าในภาพข่าว แต่กลับเผยแก้มซูบตอบกว่าเดิม เขาสาละวนกับการหาเครื่องดื่มต้อนรับเธอ ท่าทางตั้งอกตั้งใจเป็นพิเศษ ทว่าไม่ยอมสบตา ความตั้งใจของเขาสัมฤทธิ์ผลเป็นกาแฟแก้วหนึ่ง หญิงสาวเอ่ยขอบคุณหลังดึงสายตากลับมาจากการสำรวจห้อง เครื่องเรือนทุกชิ้นเหมือนมีไว้ใช้งานเฉพาะ เพราะมันถูกทำขึ้นหยาบๆ รวมทั้งโต๊ะที่เธอนั่งอยู่เช่นกัน ไร้ของตกแต่งแม้กรอบรูปสักอัน “คุณมาที่นี่ได้อย่างไร” เขาถามขึ้นก่อน กระนั้นก็ยังหลบตาอยู่ดี “ฉันติดตามข่าวของเธอเสมอนะคาชาล ฉันมาทำงานที่รัสเซียแล้วบังเอิญทราบข่าวว่าเธออยู่ที่นี่ ฉันเลยส่งอีเมลถึงวิคเตอร์ แล้วเขาก็ช่วยฉันได้จริงๆ พี่ชายเธอบอกมาในจดหมายว่าวิคเตอร์ติดต่อไป และเขาก็ให้ที่อยู่ที่นี่กับฉัน” คนฟังนิ่วหน้าฉงน พี่กับเพื่อนของพี่ไว้ใจใครง่ายๆ เช่นนี้หรือ ใช่ว่าเขาจะเคลือบแคลงในตัวลลิลดา แต่สำหรับพี่ที่ระมัดระวังตัวเสมอ การกระทำครั้งนี้ผิดปกติวิสัยเกินไป “เธอเป็นไงบ้าง คาชาล” “คุณไม่อยากถามคำถามนี้กับผมหรอก คุณอยากถามว่าผมทำทั้งหมดนั่นจริงไหมต่างหาก” เขารวน ความปริวิตก เครียดขึ้ง และความกดดันต่างๆ ที่เขาต้องเผชิญส่งผลให้ชายหนุ่มโพล่งไปอย่างนั้น พูดไปแล้วก็ให้เจ็บใจตัวเองยิ่งนัก เมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายซีดลงแล้วกลับแดงก่ำอย่างเจ็บช้ำน้ำใจ ลลิลดาข่มใจเย็น เมื่อเขาร้อนเช่นนี้เธอก็เย็นลงได้อย่างประหลาด เธอวางมือลงบนมือซึ่งยังคงกุมปืนบนโต๊ะ ไออุ่นจากฝ่ามือนั้นแทรกซึมสู่ผิวกายเย็นเยียบราวโลหะที่เขาถืออยู่ พร้อมกับถ้อยความอ่อนโยนค่อยๆ ซึมซับลงในจิตใจอันแข็งกระด้าง “มองตาฉันสิ คาชาล เมื่อฉันกับเธอตกลงเป็นเพื่อนกันแล้ว สิ่งที่ฉันอยากรู้ที่สุดคือทุกข์สุขของเธอ เมื่อรู้ทุกข์แล้วก็ต้องการช่วยหาทางแก้ไข หรืออย่างน้อยที่สุดแค่ขอได้ให้กำลังใจเธอ เรื่องว่าเธอจะทำอะไรมานั้น ฉันไม่เห็นว่ามันสำคัญไปกว่ามิตรภาพระหว่างเราเลย มองตาฉันสิ คาชาล ฉันคงโกหกชาวทิชกูที่เก่งเรื่องอ่านสายตาอ่านใจคนไม่ได้หรอก” ประโยคยาวๆ นั้นดูจะสั้นเกินไปหากบอกว่ามันประกอบด้วยความหนักแน่น ทว่าอ่อนโยน ทั้งปลอบประโลม และอ้อนวอนในที จนคาชาลคิดว่าถ้าความทุกข์ของเขามันน้อยนิดกว่านี้ ก็คงหมดไปด้วยถ้อยความนั้นเอง และเมื่อเขาเงยขึ้นสบตาผู้พูด ก็ได้พบประจักษ์พยานเด่นชัดที่สุดผ่านกระจกใสที่ว่ากันว่ามันส่งตรงจากหัวใจ “มิส ผมขอโทษ ผมขอโทษ...” เขาพลิกมือเธอก่อนจรดริมฝีปากลงบนปลายนิ้วอันแสดงถึงการให้เกียรติสูงสุด “ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ” ชายหนุ่มพร่ำขอโทษสลับกับจุมพิตยังปลายนิ้ว กระทั่งลลิลดาชักเก้อ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาแล่นจากปลายนิ้วสู่หัวใจเธอ ทั้งร้อนรุ่มและหวามไหวราวกับมีน้ำผึ้งเดือดปุดอยู่ในนั้น หญิงสาวค่อยชักมือกลับ และคาชาลคงนึกขึ้นได้ถึงสัมผัสใกล้ชิดเกินไปที่เขามีสิทธิกระทำต่อสตรีในครอบครัวหรือผู้หญิงของตนเท่านั้น จะละเว้นให้สำหรับสตรีสูงวัยที่ตนเคารพนับถือก็ย่อมได้ หากทุกกรณีห่างไกลจากสถานะของคนตรงหน้าเขานี้เหลือเกิน แก้มเซียวร้อนซู่ พลันซับสีเรื่อขึ้นมา พ่อหนุ่มขี้อาย... เธอเย้าเขาในใจเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าอมชมพูของเขา คาชาลคนนี้แหละที่เธออยากให้ทุกคนได้เห็น ได้รู้จักนัก แล้วทุกคนจะนึกรักเขาเหมือนเธอ รักหรือ ลลิลดาบอกตัวเองว่าเธอรักเขาฉันมิตร มันเริ่มมาจากความชอบพอที่เธอมีต่อยายและน้องสาวของเขา เมื่อเขาเป็นคนในครอบครัวสตรีสองคนที่ดีต่อเธอ ความรักนั้นย่อมเผื่อแผ่ไปถึงเขาเช่นกัน “ตกลงเธอเป็นอย่างไรบ้าง ช่วยตอบให้ฉันเบาใจที” “ผมสบายดี...อย่างที่คุณเห็นนี่แหละ” “แต่ฉันว่าเธอไม่สบาย เธอผอมไปนะ คาชาล” “ไม่มีของกินมากนักหรอกครับ ถ้าคุณบอกว่าได้รับข้อความจากพี่ คุณคงทราบแล้วว่าผมต้องพึ่งเขาอยู่มาก” ว่าพลางเขาก็ลุกไปยังมุมห้อง โยนกระดาษหนังสือพิมพ์ลงไปในปี๊บเหล็กก่อนจุดไฟ “เรายังเปิดไฟไม่ได้จนกว่าพี่จะกลับ เริ่มมืดแล้ว บางทีคุณอาจหนาว” เธอมองเขายกปี๊บเก่าๆ ซึ่งมีไฟลุกโชนอยู่ภายในมาตั้งให้ข้างโต๊ะ แล้วเจ้าตัวก็นั่งจุมปุ๊กอยู่ตรงนั้น ลลิลดาหมุนเก้าอี้ตามพลางยื่นมือไปอังไฟ “นึกถึงคืนที่เราเต้นรำด้วยกันนะ เราต่างเข้าใจผิดกันทั้งคู่” หญิงสาวหยุดประโยคไว้เพียงแค่นั้น เพราะเมื่อนึกย้อนต่อไปก็มีบุคคลอีกสองคนประกอบอยู่ในความทรงจำนั้น เธอถูกติลมาชักชวนให้ออกไปเต้นรำ แต่แล้วเด็กสาวก็หนีหายไปกับผู้เป็นยายเสียก่อน ทิ้งให้เธอยืนคว้างอยู่กลางวง กระทั่งเธอต้องเดินไปหาชายหนุ่มที่ตนพอคุ้นเคยกว่าชายชาวทิชกูคนอื่น แต่เขากลับเข้าใจผิดว่าเธอมาชวนเต้นรำ ลลิลดาลำดับเหตุการณ์เหล่านั้นได้แม่นยำราวมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง แสงไฟรำไรจับเสี้ยวหน้าของคนบนพื้น ส่องให้เห็นมุมปากเขายกขึ้นน้อยๆ คาชาลเท่านั้นที่รู้ว่าตนกำลังเหยียดยิ้มหยันโชคชะตา “คงไม่มีคืนนั้นอีกแล้ว เพราะไม่มีอัมมา ไม่มีติลมา” ความรักที่เขามีต่อยายและน้องสาวถ่ายทอดออกมาผ่านคำพูดนั้น คนฟังต้องฝืนกล้ำกลืนน้ำตา “คาชาล เธอคิดจะทำอะไรต่อไป บอกฉันได้ไหม เผื่อมีอะไรที่ฉันพอช่วยเหลือเธอได้บ้าง” เขานิ่งคิด ชีวิตต่อจากนี้ขึ้นอยู่กับพี่จะชี้นำให้มันเป็นไป ทั้งในฐานะคนในครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ และยังเป็นนายโดยสายงาน หรือพี่จะเชิญเธอมาเพราะเหตุนี้ คาชาลฉุกคิด หลอกใช้เขาเป็นเครื่องมือให้คนนอกเห็นใจ เสียงกุกกักหน้าประตูเป็นสัญญาณยุติบทสนทนาของคนทั้งสอง หญิงสาวสะดุ้งตกใจนิดหนึ่ง ครั้นหันมองเจ้าของห้องก็เห็นเขากุมปืนมั่นอย่างระแวดระวัง เขาลุกมายืนข้างเธอ ก่อนคนข้างนอกจะหมุนลูกบิดเข้ามา แล้วจึงคลายความหวาดระแวงลง “พี่ชายผมเอง” เขากระซิบบอกคนข้างกาย บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ในชุดทำงานสากลมองกราดมาทางสุภาพสตรีคนเดียวอย่างประเมิน แล้วร่องรอยความพึงพอใจก็ฉายผ่านแววตา ลลิลดายื่นมือไปจับมือซึ่งยื่นรอมา ชั่วเงยขึ้นสบตากับเขา เธอก็ได้พิจารณารูปหน้าคมสัน โหนกแก้มสูง คางเหลี่ยมบึกบึนของผู้เป็นพี่ชายคาชาล คิ้วเข้มซึ่งขมวดน้อยๆ ตลอดเวลาทำให้รู้สึกห่างไกลจากความเป็นกันเอง “ยินดีที่ได้พบ คุณลลิลดา ผมนิโก้” “เช่นกันค่ะ เรียกฉันว่าลิลลี่ก็ได้” เงียบกันไปพักหนึ่งเมื่อไม่มีใครเอ่ยต่อ คาชาลยืนสงบเสงี่ยมเยื้องไปทางด้านหลังพี่ชาย กระทั่งอีกฝ่ายขอตัวเข้าไปในห้องส่วนตัว บรรยากาศอึดอัดราวหมอกหนาเคลื่อนเข้าปกคลุมจึงคลายลง สองหนุ่มสาวสบตากันแวบหนึ่ง ก่อนเผยยิ้มออกมา “ยิ้มอะไร” “แล้วมิสยิ้มทำไม” “ฉันโล่งอกน่ะซี เมื่อกี้เหมือนมีคนมาบีบหลอดลมฉันให้หายใจไม่สุดทีเดียว” เธอตอบเสียงกระซิบ มีเสียงขลุกขลักในลำคอชายหนุ่ม เขาเห็นด้วยกับเจ้าหล่อนทุกอย่าง ความห่างไกล ไม่คุ้นเคยประสาพี่น้องทำให้เขานึกเกรงนิโก้ พร้อมกับชื่นชมในความน่ายำเกรงระคนกัน รอยยิ้มคือยารักษาโรคชนิดหนึ่ง ลลิลดาเชื่อคำพูดนั้นเสียแล้วเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าซูบเซียวซึ่งปรากฏรอยยิ้มจริงใจครั้งแรก ความมีน้ำมีนวลก็ดูจะเพิ่มขึ้นทันตา ความภูมิใจที่ตนได้มีส่วนร่วมกับรอยยิ้มนั้น ความรู้สึกว่าตนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของคาชาลค่อยๆ ประจักษ์แจ้งแก่ใจ และเป็นหน้าที่ที่เธอต้องรักษารอยยิ้มนั้นต่อไป “คาชาล ฉันอยากเห็นเธอยิ้มแบบนี้บ่อยๆ” สีหน้าคนยิ้มเหือดแห้งลง เหมือนการยิ้มเมื่อกี้เป็นความพลั้งเผลอ เป็นความผิดร้ายแรง “คาชาล สัญญากับฉันได้ไหมว่าเธอจะรักษาตัว ดูแลตัวเองให้ดี” เพียงเท่านั้นดวงตาคมกล้าก็ตวัดมองผู้พูด มีแววเว้าวอน ตัดพ้อเมื่อรู้ว่าถึงเวลาที่เธอต้องไป “ถ้าเธอสัญญากับฉัน บางทีพรุ่งนี้ฉันอาจมาที่นี่อีก” เธอล่อลวงเขาราวเด็กๆ “ผมไม่สัญญา ถ้าคุณไม่มาผมก็ไม่สัญญาใดๆ ทั้งนั้น” “แน่ะ คนเจ้าเล่ห์” ลลิลดาย่นจมูกใส่ด้วยความหมั่นไส้หมั่นพุง ชายหนุ่มไม่สะทกสะท้าน สีหน้าเขากลับมาเคร่งขรึม จริงจัง เหมือนคนจมจ่อมกับความคิดตัวเอง ความเป็นไปของโลกภายนอกหาได้สลักสำคัญสำหรับเขาอีกต่อไป อากัปกิริยานั้นสะท้อนใจคนมองยิ่งนัก “แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมา คาชาล” หญิงสาวเอ่ยพลางบีบมือเขาอย่างตอกย้ำคำสัญญา ในโลกที่ทุกคนจ้องจะเอาชนะคะคาน ทำร้ายอีกฝ่ายหนึ่งโดยไร้ความยุติธรรม เธอขอเป็นคนหนึ่งที่จะ ‘ลง’ ให้เขา ให้เขาได้มีความหวังและกำลังใจต่อไปว่าตนไม่ใช่ผู้พ่ายแพ้ในทุกทาง เพราะความสิ้นหวังทำร้ายคนเราได้ร้ายกาจนัก ขอเพียงสักวันหนึ่งเขาจะมองเห็นว่าการที่เธอยอมลงให้เขาคือชัยชนะอันแท้จริง เมื่อนั้น เขาอาจหยุดกระวนกระวาย กระหายในชัยชนะอื่นใด จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 10:48:44

ความคิดเห็นที่ 2 พี่ปุ้ย - วิคเตอร์เป็นคนส่งข่าวมาเหมือนเดิมค่ะ แต่ก็มีเพื่อนสนับสนุนอีกคน ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณแพรวดาว - อิอิ เดี๋ยวลุ้นต่อไปนะคะ คุณscottie - จริงๆด้วยค่ะ เดี๋ยวแพรวไปแก้ในต้นฉบับนะคะ พี่พิชช์ - ใช่ค่ะ ตอนนี้ก็เหลือแต่พี่ชายเป็นครอบครัวคนเดียว ทำให้คาชาลมีส่วนเปลี่ยนไปด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟจ้า คุณกุหลาบมอญ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 10:58:11

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 12:56:25

ความคิดเห็นที่ 4 ^_______________^ จากคุณ : minafiba เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 20:39:53

ความคิดเห็นที่ 5 จะคอยติดตามพัฒนาการของคาซาลนะคะ เมื่อไหร่จะฉายแววพระเอกแบบเต็มตัวน้า??? พรุ่งนี้จะมีกิฟแจกแล้ว เย้ๆ เอา ไปก่อนนะคะวันนี้ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 07:52:23

ความคิดเห็นที่ 6 ดีจังที่ได้คาซาลเจอกับลิลลี่แล้ว คงช่วยให้คาซาลน่าจะมีความรู้สึกที่ดีขึ้นล่ะนะคะ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 09:43:02