Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
...Dragon Delivery...#18 (4/4 ครึ่งหลัง) ติดต่อทีมงาน

http://writer.dek-d.com/lawit/writer/view.php?id=738340

###

ตัดสินใจจบตอน 18 ที่ตรงนี้ แล้วไปขึ้นเป็นตอนใหม่เป็นตอนสุดท้ายเน้อ

ขอโทษทุกคนที่มาอย่างกะพร่องกะแพร่งนะคะ รับรองว่าก่อนพิมพ์ต้องแก้ไขให้ดีขึ้นแน่นอน แต่ตอนนี้เขียนให้ออกก่อนเน่อ T^T

###

"ท่านเจวานอยู่ข้างนอกนั้น รบกับความทรงจำของลุง"

โซลโทยังคงอยู่กับเรนา  เนื่องจากไม่มีเวลามากนัก  สุดท้ายชายหนุ่มจึงบอกขอโทษ  และบอกให้เดินไปด้วยกัน  มีเรื่องราวต้องเล่าหลายเรื่อง  เขาจะเล่าย่อ ๆ เท่าที่ทำได้  แต่แม้จะพูดอย่างนั้น โซลโทก็ไม่ได้ปล่อยมือเรนาแต่อย่างใด

"ถึงเจ้าจะจำได้แล้ว  แต่เส้นทางที่ความทรงจำของลุงเชื่อมกับเจ้าไว้ยังไม่ขาด เจ้าเองต้องกลับไป...ข้าหมายถึงต้องฟื้นก่อน  ทางจึงจะขาดจริง ๆ" เจ้าของร้านเอชานบอก "นอกจากนั้นก็ต้องแยกความทรงจำของลุงออกจากร่างข้าถึงจะทำลายเขาได้ เชลาสอนวิธีแยกและทำลายให้ท่านชายมาแล้ว  แต่ว่าวิธีนั้นต้องใช้พลังที่ละเอียดมากขนาดเชลาเองยังทำไม่ได้  เธอบอกว่ามีแต่ท่านเจวานที่ทำได้"

"แล้วท่านเจวานจะเป็นอะไรหรือเปล่า" เรนาถาม

"เขาบอกว่าจะไม่เป็นไร"

โซลโทพูดเช่นนั้นแล้วก็เงียบไป  หญิงสาวจึงหันมามองชายหนุ่มนิดหนึ่ง  เธอเห็นความกังวลใจในดวงตา  โซลโทขรึมลงนิดหน่อย  คงเพราะผ่านเรื่องยากลำบากมาไม่น้อย  ทว่าอีกทีหนึ่งก็ดูมุ่งมั่นขึ้น  และความอ่อนโยนของเขาก็ไม่ได้หายไป  เรนาเห็นอย่างนั้นจึงดึงแขนอีกฝ่ายมากอดไว้

"หือ" ท่านเจ้าของร้านแปลกใจ

"ข้าขอโทษ  เจ้าต้องลำบากมาก" เธอพูดทั้งยังกอดแขนเขาแน่น "ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลย"

"ก็ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเหมือนกัน" อีกฝ่ายบอกง่าย ๆ "อีกอย่าง สุดท้ายยังได้เจอเจ้า ข้าดีใจ"

แต่แล้วชายหนุ่มกลับคล้ายนึกอะไรได้ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

"ข้าเองก็ต้องขอโทษเหมือนกัน"

"หือ" เรนาแปลกใจ

"ขอโทษที่จูบเจ้า" ชายหนุ่มบอกทั้งสีหน้าเรื่อขึ้น "แถมยังใช้ร่างนั้นอีก  ข้าร้อนใจมาก นึกอะไรไม่ออกเลย ไม่ทันนึกว่า..."

โซลโทพูดไปก็เริ่มสับสนเอง  เขายังคงพูดไม่เก่ง ได้แต่เกาหลังคอด้วยความอึดอัดใจ

"ข้า…ที่จริงผิดแต่แรกแล้วที่ไม่ได้ขอเจ้าก่อนด้วย  ว่าไปตอนไปเยี่ยมเจ้าที่วิทยาลัย ข้าก็จูบเจ้าเหมือนกัน ตอนนั้นก็ไม่ทันคิด ตอนนั้นข้าคิดถึงเจ้ามากเกินไป..."

สรุปแล้วท่านเจ้าของร้านก็ทำท่าจะคายความผิดทุกกระทงของตนออกมาในคราวเดียว  เรนาฟังจนตากลมโต  ครั้นแล้วน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลใหม่ โซลโทก็ยังเป็นโซลโทอยู่ดี คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเอง ไม่ใช่หรือไง

"เอ้อ เรนา..." โซลโทตกใจ "ร้องไห้ทำไม ข้าขอโทษนะ ข้าขอโทษจริง ๆ"

"ข้ารักเจ้า" อีกฝ่ายร้องทั้งน้ำตายังไหล "ข้ารักเจ้าจะตายอยู่แล้ว ตาบ้า ซื่อบื้อที่สุด อย่าไปไหนอีกนะ ข้าห้ามเจ้าไป"

สรุปแล้วคนรักของเขาก็ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าใหม่ และท่านเจ้าของร้านก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว  เขาได้แต่ยืนมองเธอ ไม่รู้ว่าจะดีใจที่เธอบอกว่ารักเขาแทบตาย หรือปลอบว่าอย่าร้องไห้เลยเรนา หรือบอกว่าอือ แต่เดี๋ยวเราต้องแยกกันนะ เพราะข้าต้องส่งเจ้าออกจากโลกแห่งจิตใจ ข้ายังไปกับเจ้าทันทีไม่ได้  แต่หลังจากนั้นข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป  ทั้งหมดทั้งปวงตีกันยุ่งเหยิงในหัวเขา  สุดท้ายโซลโทที่นึกอะไรไม่ออกก็เลยแบกเรนาขึ้นหลังดื้อ ๆ

"เจ้าทำอะไร" คนถูกแบกกอดคอเขาแน่น ตกใจ

"เจ้าร้องไห้แล้วจะเดินไม่ไหว  เราต้องรีบไป" ชายหนุ่มบอก ก่อนจะก้มหน้าลง "ข้า…ข้าอยากอยู่ใกล้ ๆ เจ้า  ข้าก็แค่...อยากแบกเจ้าไป"

เรนาทำตาปริบ ๆ ขณะโซลโทออกเดิน  ตอนแรกเธอจะบอกว่าข้าไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย  ขาก็ไม่เป็นไร มาอุ้มมาแบกกันทำไม  แต่แล้วเธอก็นึกได้  นานมาแล้วโซลโทเคยแบกเธอไว้ตอนที่สิ้นสติในการแข่งขันมังกร  บางที…ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาก็คงจะนึกถึงเวลาเหล่านั้น  เวลาต่าง ๆ ที่เคยอยู่ร่วมกัน

สุดท้ายเธอจึงไม่ได้พูดอะไร  เพียงโอบรอบคอเขาไว้  หูได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นอยู่ใกล้ ๆ  เรื่องธรรมดาสามัญ  เสียงหัวใจธรรมดาสามัญ  แต่เพียงเพื่อให้ได้กลับมาอยู่ร่วมกันอย่างธรรมดาสามัญ  โซลโทก็ยอมลงนรกขึ้นสวรรค์ได้จริง ๆ

บางทีคงเพราะใจเธอ บางทีคงเพราะฝีมือพวกตัวละครต่าง ๆ ในเมือง  เรนาก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวคล้ายกลับกลายเป็นยามบ่าย  ไม่ใช่ฤดูหนาวแล้ว  ได้กลิ่นฤดูใบไม้ผลิแผ่วจางกรุ่นกราย กลิ่นของใบไม้ที่กำลังจะมา กลิ่นของดอกไม้ที่กำลังจะมา

ตัวละครโผล่มาทีละคนสองคน  ทำให้เรนากับโซลโทเขินอายบ้าง  แต่พวกเขาก็เพียงมาลา  ลาแล้วก็บอกว่าคงได้เจอกัน  เรนาพูดขอบคุณมากมาย  ทว่าไม่ช้าก็ไม่มีใคร  เมืองทั้งเมืองราวกลายเป็นเมืองร้าง เพื่อปล่อยให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน

สุดท้ายจึงถึงจัตุรัสกลาง  เห็นหอไอดาที่บัดเดี๋ยวก็ปรากฏ บัดเดี๋ยวก็วับหาย เรนาเลื่อนตัวลงจากหลังคนรักเงียบ ๆ โซลโทก็ไม่ได้ว่าอะไร  เขาจับมือกันไว้  ยามเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นซีมาร์ตยืนรออยู่ที่ประตู

"มีโซลโทขึ้นไปด้วย  เจ้าคงไม่เป็นไร" พ่อมดแห่งเอลิสยิ้มบาง ๆ ขณะบอกเรนา

หญิงสาวพยักหน้า  ซีมาร์ตก็หัวเราะ

"ไม่ต้องจริงจังมากนักก็ได้  ไม่ได้ยากถึงเพียงนั้น" เขาบอกพลางกางแขนออก  หลานสาวร้านเฮเบลจึงกอดเขาแรง ๆ หนหนึ่ง  พ่อมดก็ตบหลังเธอ ก่อนจะส่งตัวคืนโซลโทไป

"ฝากเจ้าด้วย ดูแลเธอให้ดี" เขาบอก "ขึ้นไปที่ชั้นยี่สิบเก้า  ทางเชื่อมออกไปน่าจะอยู่ที่นั่น  แต่ว่าไม่มีวงเวท ต้องเดินขึ้นไป  เมื่อส่งเรนาแล้ว  เจ้าเองจะถูกส่งกลับร่างของตนเองโดยอัตโนมัติ  แหลังจากนั้นจะแย่งร่างคืนมาได้หรือไม่  คงขึ้นกับตัวเจ้าเองและท่านเจวาน"

เจ้าของร้านเอชานพยักหน้า  เคร่งขรึมกว่าเดิมขึ้นนิดหน่อย ซีมาร์ตเห็นอย่างนั้นจึงยิ้ม  เปิดทางให้  เขาเข้าหอไม่ได้  ที่นั่นไม่ใช่อาณาเขตของผู้เกิดจากจินตนาการ

"ไว้เจอกัน" พ่อมดบอกเพียงนั้น  ก่อนที่ทั้งสองจะก้าวเข้าไป

ยามเท้าล่วงพ้นเข้าหอ ก็ไม่อาจเห็นภาพข้างนอกอีกต่อไป  เหลือเพียงหมอกมัวสีขาวไร้ต้นไร้ปลาย  โซลโทกับเรนาหันไปมองเพียงครั้งเดียวเท่านั้น  ก่อนจะมุ่งมองยังเบื้องหน้า  พวกเขาอยู่ที่ชั้นล่างสุดของหอแห่งจิตใจ

ที่นี่คล้ายหอไอดามาก  แต่ขณะเดียวกันก็ไม่คล้ายเท่าไร ข้อแรกที่ไม่คล้ายคือมันไม่ได้เก็บหนังสือตำรา หากแต่เก็บสิ่งทั้งปวงอันอยู่ในหัวใจของเรนา  มันเต็มไปสัญลักษณ์  ทั้งที่เจ้าของจิตใจเข้าใจทันที  และที่เธอไม่แน่ใจว่าจะเข้าใจ  ความแตกต่างอีกอย่างหนึ่งคือหอแห่งนี้ไม่มีวงเวทมนตร์  ห้องหัวใจย่อมไม่มีทางลัด  จะค้นหาอะไร ก็ต้องค้นให้ได้ด้วยกำลังของตัวเอง

โซลโทรู้สึกว่าเรนาบีบมือตนแน่นขึ้น  แต่ยามหันมอง เธอก็ปล่อยมือ  ก้าวเท้าออกไป

เขาจึงเพียงเดินด้วย บันไดขั้นแล้วขั้นเล่า  เขาไม่แน่ใจว่าเธอเห็นอะไร และไม่ได้ถามเช่นกัน  คนเราไม่อาจเข้าใจสัญลักษณ์ต่าง ๆ ในหัวใจของอีกคนหนึ่งได้หมดสิ้น  ไม่มีใครเข้าใจคนอื่นเช่นนั้นได้  แต่โซลโทคิดว่าถ้าอยู่ด้วยกันคงไม่เป็นไร

บันไดชั้นแล้วชั้นเล่า  เรื่องราวมากมาย  สถานที่และสัญลักษณ์ซึ่งโซลโททั้งเข้าใจและไม่เข้าใจ  บางครั้งเรนาก็หยุดยืนอยู่ แต่แล้วเธอก็เดินต่อ  หากว่าเธอทำท่าจะล้ม  เขาจะดึงแขนไว้  แน่นอนว่าคราวนี้เรนาไม่ยอมให้เขาแบก  และชายหนุ่มก็ไม่ได้บอกว่าจะแบกเหมือนกัน

ขึ้นไป ขึ้นไป บางครั้งก็มีตู้หนังสือ บางทีก็กลายเป็นทุ่งหญ้า บางคราวก็เป็นห้องอัดแน่นด้วยสิ่งของต่าง ๆ  บางครั้งก็คล้ายมีเงาวูบวาบของภูตพราย  มีเสียง มีสี มีกลิ่น ดนตรีและบทกลอน หมอกควันและท้องฟ้ากระจ่างสดใส

"ไม่รู้สึกเหมือนกับปีนหอเลย  รู้สึกเหมือนเดินทางไกล" เรนาบอกตอนที่นั่งลงตรงชานพักแห่งหนึ่ง  เธอหอบหายใจ  ยกศอกวางบนเข่า  รองมือไว้ใต้คาง "ว่าไป น่าจะห่อข้าวมาด้วย"

"กินตรงนี้น่ะหรือ" ท่านเจ้าของร้านออกจะอัศจรรย์ใจ

"ทำไมจะไม่ได้ หรือเจ้าจะไม่กิน" อีกฝ่ายย่นจมูกใส่

พอเรนาพูดอย่างนี้ โซลโทก็เลยกลืนน้ำลาย เขาเพิ่งนึกได้ว่าตนไม่ได้กินอาหารฝีมือเธอมานานมากแล้ว  ว่าไปจะเป็นอะไรหรืออยู่ที่ไหนก็เถอะ  ได้กินอีกครั้งก็คงจะดีมากทีเดียว

"ออกไปจะทำของโปรดให้เจ้ากินทุกอย่าง" เธอว่า "เพราะอย่างนั้น...ต้องออกไปเจอกัน"

สุดท้ายก็ถึงชั้นยี่สิบเก้า  มันเป็นชั้นสำคัญ  คราวนี้ตรงชั้นดังกล่าวมีกระจกเงาสูงถึงเพดานรายอยู่สามบาน ยามมองเข้าไปในกระจกนั้น  ก็เห็นว่าบานหนึ่งเป็นภาพเรนานอนอยู่ในห้องที่วิทยาลัย

"น่าจะบานนี้" หญิงสาวว่า "แล้วอีกสองบาน"

โซลโทมองไป  บานหนึ่งฉายเป็นภาพเมืองซีเลจากบนฟ้า  เห็นหอไอดา  ส่วนอีกภาพเป็นร่างของเขา...ความทรงจำของลุง กำลังรบกับท่านเจวาน

"กลับเถอะเรนา" ชายหนุ่มบอก "ข้าจะตามไป"

เขากุมมือเธอไว้ พาไปที่กระจกเงาบานที่สะท้อนภาพของเธอ หญิงสาวมองเข้าไป  เธอเห็นท่านตานั่งอยู่ข้างเตียง  ท่าทางไม่สบายใจ  พอเห็นอย่างนั้นก็อดยกมือขึ้นสัมผัสไหล่ท่านไม่ได้  แต่ยามมือแตะถูก  กระจกก็คล้ายกลายเป็นผิวน้ำ เกิดระลอกพราย

"โซลโท เจอกันนะ" เธอหันไปบอกเขา  

ชายหนุ่มพยักหน้า  ก่อนจะดึงเธอไปกอดไว้  กอดแน่นแต่ระวังไม่ให้ใช้แรงมากเกินไป  ครั้นแล้วเธอก็เข้าไปในกระจกเงานั้น  เหมือนหายลงสู่สระน้ำ  คล้ายกับมีละอองฟุ้งกระเซ็นออกมา

โซลโทดูจนเห็นเรนาในกระจกเงาฟื้นขึ้น  เห็นท่านทาร์นร้องอุทาน  รั้งร่างหลานสาวไปกอดไว้  เขาดูจนคิดว่าเรนาไม่เป็นไร  ตัวเองก็หันไป  เหวี่ยงกำปั้นใส่กระจกบานที่ฉายภาพเมืองซีเลเต็มแรง

กระจกแตกเพล้งตามแรงหมัดของชายหนุ่ม  รอยร้าวกระจายไปทั่วทั้งบานดังฟ้าฟาด  เศษแก้วกระเด็นออกก่อนจะเลือนสลาย โซลโทถอยไปหน่อยหนึ่ง  ดูให้แน่ใจว่าไม่เหลือสิ่งใดแล้ว  เขาเองก็ก้าวเข้าในกระจกเงาที่ความทรงจำของลุงกำลังรบกับท่านเจวาน

…

จากคุณ : ลวิตร์
เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 17:51:23

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com