ความคิดเห็นที่ 1 เมืองลำปาง,ห้างฉัตร โรงพยาบาลเลิศศาสตร์ เมื่อพีภัทรลืมตาขึ้นพร้อมสติที่กลับคืน สิ่งแรกที่เขาเห็นคือเพดานสีขาวสะอาดตา และเมื่อดึงสายตากลับลงมา เขาก็เห็นเสาน้ำเกลือตั้งอยู่ข้างเตียง ขยับไปเล็กน้อยเป็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่าหนึ่งตัว บนพนักพิงของมันมีเสื้อแจ็คเก็ตสีดำของเขาพาดอยู่ แต่บนที่นั่งมีกระเป๋าสะพายของผู้หญิงใบหนึ่งวางทิ้งเอาไว้ แทนที่จะเป็นกระเป๋าเป้ของเขา นอกจากนั้นมันยังทับสมุดเล่มหนึ่งอยู่อีกด้วย เครื่องปรับอากาศทำงานตามหน้าที่ของมันส่งลมเย็นเยือกชโลมอากาศภายในห้อง พีภัทรขยับตัวหมายเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าใบนั้นมาดู แต่ความเจ็บปวดก็แล่นแปลบที่หัวไหล่ขึ้นมาทันที เขาจึงต้องทิ้งตัวลงนอนตามเดิมด้วยความจำใจ ความมึนงงจากฤทธิ์ยายังไม่คลายไปนัก นักฆ่าหนุ่มกวาดตามองรอบกายอีกครั้งพลางทบทวนความทรงจำของเหตุการณ์ทั้งหมดที่เริ่มประกอบตัวรวมกันเป็นรูปร่าง ภาพของพานท้ายปืนที่กระแทกหัวคิ้วทำให้พีภัทรต้องยกมือข้างที่เจาะสายน้ำเกลือแตะศีรษะเพื่อสำรวจบาดแผล ปรากฏผ้ากอซผืนหนึ่งแปะอยู่บริเวณหัวคิ้วของเขาแสดงว่าแผลคงผ่านการเย็บเรียบร้อย นักฆ่าหนุ่มค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบากเป็นรอบที่สอง เขาลองเอื้อมมือคลำดูในเสื้อก็พบว่าตรงด้านหลังหัวไหล่ที่โดนยิงก็มีผ้ากอซปิดแผลอยู่เช่นกัน หมอคงผ่ากระสุนออกไปแล้ว ไฟในห้องเปิดเพียงสลัว นาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะข้างเตียงบอกเวลาสิบเอ็ดโมงเช้า ความสงสัยผุดเข้ามาในหัวทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในระหว่างที่เขาสลบไป ใครกันที่พาเขามาส่งโรงพยาบาล ทิวากรให้คนงานพวกนั้นพาเขามาส่งโรงพยาบาลหรือ? แล้วลูกสาวของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ทั้งสองคนเป็นอย่างไรบ้าง? นักฆ่าหนุ่มยกมือลูบแก้ม รอยแผลเป็นรูปกากบาทกระทบปลายนิ้วย้ำเตือนความเป็นจริง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาจะอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไปไม่ได้ เขาเป็นนักฆ่า อันเป็นบุคคลที่อาศัยอยู่ได้แต่ในความมืด ไม่ควรที่จะเปิดเผยตัวตนจริงให้ใครได้รู้ในแสงสว่าง พีภัทรสลัดศีรษะไล่ความมึนงง เหวี่ยงขาลงจากเตียง ทำท่าจะกระชากสายน้ำเกลือทิ้งเพื่อความคล่องตัว ก็พอดีประตูห้องเปิดออก แล้วร่างบอบบางของริสาก็ก้าวเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ในมือ เมื่อพบเห็นอีกฝ่าย ทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวต่างชะงักกึกในวินาทีเดียวกัน มือของพีภัทรแตะอยู่ที่สายน้ำเกลือ แต่สองตาแตะอยู่บนใบหน้าของสุภาพสตรีกุหลาบแดง ปากของเขาเผยออ้าออกด้วยความไม่คาดคิด เช่นเดียวกับความประหลาดใจที่ปรากฏอยู่ในดวงตาของริสาตอนนี้ ประตูห้องยังเปิดค้างอยู่ เผยให้เห็นทางเดินด้านนอกที่มีพยาบาลชุดขาวเดินผ่านไปผ่านมา ริสาได้สติ เธอรีบงับประตูปิดและเดินตรงมาที่เตียงพร้อมกับควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ไม่สำเร็จ “คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ?” ริสาพูดเมื่อหยุดยืนข้างเก้าอี้ หยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาแล้วยัดโทรศัพท์มือถือใส่เข้าไปในนั้น ดวงตายังจับจ้องมือของพีภัทรที่จับสายน้ำเกลือค้างอยู่ คำถามของหญิงสาวปลุกนักฆ่าหนุ่มให้ตื่นจากภวังค์ เขากำสายน้ำเกลือบนหลังฝ่ามือแน่นอีกครั้ง ริสารู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร เธอจึงปล่อยกระเป๋าทิ้งทันทีเพื่อมายื้อยุดฉุดมือเขาไว้พร้อมกับส่งเสียงกล่าวอย่างร้อนรน “คุณจะบ้าหรือไงกัน จะกระชากมันทำไม ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!” “คุณนั่นแหล่ะปล่อย!” พีภัทรปล่อยมือจากสายน้ำเกลือแล้วตวัดมือจับข้อมือของเธออย่างว่องไว “คุณพาผมมาที่นี่ทำไม! แล้วกระเป๋ากับข้าวของของผมหายไปไหน!” เขาเผลอตัวบีบข้อมือและบิดแรงจนเธอร้องโอ๊ย พีภัทรรีบปล่อยมือเธอทันที เขาละล่ำละลักออกมาอย่างไม่รู้ตัว“ผมขอโทษ คุณเจ็บมากหรือเปล่า?” ริสาปัดมือของเขาที่ยื่นเข้ามา เธอถอยหลังออกไปสองก้าว คลำข้อมือที่ถูกบิดป้อยๆ ขณะพูดด้วยความโมโหเล็กน้อย “ก็คุณโดนยิง...แล้วยังถูกปืนฟาดจนสลบอย่างนั้น จะให้พวกฉันปล่อยคุณทิ้งไว้ในป่าหรือไง” ริสาดุเสียงเข้ม “คุณเป็นหนี้ชีวิตฉันแล้วนะ ประพฤติตัวให้มันดีๆ หน่อยสิ” นักฆ่าหนุ่มเม้มริมฝีปากไม่ต่อปากต่อคำ เขาเบือนหน้าจ้องมองเสาน้ำเกลือเหมือนรอคอยให้หญิงสาวพูดอะไรต่อ แต่ความเงียบงันก็มาถึง พีภัทรเหลือบตามองไปที่ริสาอีกครั้ง เธอก้มลงเก็บของในกระเป๋าที่หล่นกระจัดกระจายบนพื้นเสร็จพอดีเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา “ต่อไปนี้ คุณไม่มีสิทธิ์ไปไหน ถ้าฉันไม่อนุญาต” ริสาพูดขณะลุกขึ้นยืน ประกายบางอย่างในดวงตาของเธอทำให้นักฆ่าหนุ่มล่วงรู้ทันทีว่าตนเองตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสียแล้ว “ถ้าคุณหนี ฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณ คุณพีภัทร” พีภัทรอ้าปากค้าง สองตาจับจ้องใบหน้าของสุภาพสตรีกุหลาบแดงอย่างไม่อยากเชื่อ เธอรู้ชื่อของเขาได้อย่างไร? “ฉันไม่รู้นะว่าคุณจะเป็นคนใกล้ตัวพวกเราขนาดนี้ โชคช่วยจริงๆ ที่ทำให้ฉันหยิบบัตรใบนั้นออกมา” ริสาวางกระเป๋าสะพายไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะหันมายกมือกอดอกพูดกับพีภัทรต่อ “ทำไมคุณไม่บอกพวกเราว่าคุณเป็นญาติกับหมิง?” “ผมไม่รู้เรื่อง ผมไม่ได้เป็นญาติกับใครทั้งนั้น” พีภัทรกระซิบตอบอย่างงุนงงของจริง “เป็นสิ หมิงเพิ่งโทรมาบอกฉันเมื่อกี้ เขารู้แล้วว่าคุณคือใคร” ริสาตอบ นักฆ่าหนุ่มตัวเย็นวาบ แต่ยังไม่วายใจแข็งถามกลับไป “ถ้าอย่างนั้น ผมเป็นใครล่ะ?” “คุณคือพีภัทร สินธุธานต์ ลูกชายของนายพงศธร สินธุธานต์ซึ่งแต่งงานกับผู้หญิงที่ชื่อศโรรัตน์ ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแม่ของหมิง” ริสาตอบอย่างจำขึ้นใจ “หมิงบอกฉันตั้งแต่เมื่อคืนว่าคุ้นหูนามสกุลของคุณมาก วันนี้เขาเลยตรวจสอบดูข้อมูลเกี่ยวกับคนนามสกุลนี้ บัตรประชาชนปลอมใบอื่นของคุณจึงไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว” “นี่พวกคุณเปิดดูกระเป๋าของผมหมดแล้วหรือ?” พีภัทรถาม หัวใจหล่นไปกองแทบเท้า “สบายใจเถอะ อย่างน้อยก็มีเพียงฉันคนเดียวที่ได้รู้ว่าคุณใส่อะไรไว้ในเป้บ้าง และตอนนี้ก็มีเพียงฉันกับหมิงเท่านั้นที่รู้ตัวตนจริงของคุณ” ริสาเดินมาที่เก้าอี้ เธอหยิบสมุดขึ้นแล้วหย่อนกายลงนั่ง ชุดกระโปรงยาวถึงเข่าสีขาวที่เธอใส่วันนี้ยังคงเผยให้เห็นรอยขูดขีดจากกิ่งไม้บนร่างกายเธออยู่บ้าง แต่มันก็เบาบางลงแล้ว “กระเป๋าของผมอยู่ที่ไหน?” พีภัทรถามเสียงเครียด “แล้วโทรศัพท์ของผมล่ะ?” “อยู่ในที่ๆ ควรอยู่” ริสาตอบ วางสมุดไว้บนตัก “ถ้าประพฤติตัวดี ฉันจะคืนทุกอย่างให้คุณ” นักฆ่าหนุ่มหัวเราะอย่างขมขื่น ความลับของเขาตกไปอยู่ในกำมือของหญิงสาวคนหนึ่งและตอนนี้เธอก็กำลังจะสอบสวนเขา ในชีวิตนี้ เขาไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรองอย่างนี้มาก่อน แม้จะมั่นใจว่านักสอบสวนมือสมัครเล่นอย่างเธอคงไม่สามารถล้วงอะไรไปจากเขาได้ แต่สิ่งที่พีภัทรกลัวกลับเป็นหัวใจของตัวเองมากกว่า เขากลัวว่ามันจะไม่เข้มแข็งพอสำหรับการปกปิดความจริงจากเธอ “คุณต้องตอบคำถามของฉัน” ริสากล่าวต่อเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนั่งเงียบ “คุณรู้ใช่ไหมว่าคนที่ต้องการฆ่าฉันคือใคร?” พีภัทรหลับตาแล้วส่ายหน้า “ผมไม่รู้” “คุณอยากให้ตำรวจมาเยี่ยมถึงข้างเตียงใช่ไหม?” ริสาพูดเหมือนขู่ มันควรเป็นคำขู่ที่ทำให้เธอได้เปรียบ แต่ทว่าเมื่อคำพูดนั้นลอยมาเข้าหูคนที่นั่งบนขอบเตียง เขากลับรู้สึกเหมือนเธอกำลังพูดขู่เด็กยังไงยังงั้น มันดูไม่น่ากลัวเลยสักนิดเดียว นักฆ่าหนุ่มลืมตาขึ้นมองเธอและยิ้ม “ตำรวจจะมาที่นี่เพื่ออะไร?” “มาจับคุณไง คุณฆ่าคน รู้ไหมว่าเมื่อคืนคุณฆ่าคนตายกี่คน” หญิงสาวมีอาการเสียงสั่นเล็กน้อย “คนที่คุณยิงข้างลำธารน่ะ ตายสอง  แล้วไอ้กบิลนั่นอีก” “แต่ผมเชื่อว่าคุณไม่มีทางแจ้งตำรวจหรอก” พีภัทรพูดเสียงเรียบ “ทำไม?” “เพราะผมทำไปเพื่อช่วยคุณ” นักฆ่าหนุ่มสังเกตปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้าม เขาคิดว่าเห็นแก้มขาวนวลของเธอแดงระเรื่อขึ้น นับเป็นสัญญาณที่ดีอย่างยิ่ง อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาทราบว่าเธอไม่ได้มีจิตใจคิดจับเขาส่งตำรวจจริงๆ “แต่ยังไงซะคุณก็ฆ่าคนตายอยู่ดี” ริสากลบเกลื่อนสีหน้าตัวเองด้วยการตีหน้าขรึม “คุณบอกมาดีกว่าว่าคุณเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อฉันหรือเปล่า?” “ไม่เกี่ยว” “ถ้าอย่างนั้น นอกจากที่คุณจะเป็นญาติห่างๆ กับหมิงแล้ว คุณยังเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราอีก?” “ก็ไม่เกี่ยวอีกเหมือนกัน” พีภัทรตอบพลางลองขยับหัวไหล่ข้างที่โดนยิง แต่ก็รู้สึกปวดปากแผลจนต้องเลิกขยับ เขาวางมือลงบนหัวเข่าและเป็นฝ่ายถามกลับไปบ้าง “พูดถึงเรื่องเมื่อคืน เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมสลบ มีใครเก็บปืนของผมหรือเปล่า?” “มี” ริสาตอบ “และไม่ต้องเป็นกังวลว่าปืนของคุณจะตกอยู่ในมือของตำรวจ เพราะตอนนี้มันอยู่ในที่ๆ ควรอยู่” “กับกระเป๋าและโทรศัพท์ของผม?” “จะว่าอย่างนั้นก็ได้” พีภัทรใช้ดวงตาเพ่งพินิจใบหน้าของหญิงสาว “คุณดูไม่เหมือนผู้หญิงคนเมื่อคืนเลย คนที่เป็นหนี้ชีวิตผมน่ะ” ริสากระพริบตา ผุดรอยยิ้มจางๆ ขึ้นบนริมฝีปาก “ฉันไม่ได้เป็นหนี้ชีวิตคุณอีกแล้ว แต่เป็นคุณต่างหากที่เป็นหนี้ชีวิตฉัน – แล้วก็เป็นหนี้ชีวิตหมิงด้วย” “งั้นหรือ?” พีภัทรแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ “ยังไงล่ะ ผมจำไม่เห็นได้ ผมจำได้แต่ว่าผมเสี่ยงชีวิตช่วยพวกคุณจนต้องมาอยู่ที่นี่ แถมยังโดนสอบสวนแบบนี้อีกต่างหาก” “คุณจำไม่ได้หรอกเพราะคุณสลบอยู่” หญิงสาวลุกขึ้นยืน ถือสมุดไว้ในมือ มีความไม่พอใจเจืออยู่ในน้ำเสียงเล็กน้อยขณะกล่าว “ฉันและหมิงช่วยปกปิดตัวตนให้คุณ เมื่อคืนหมิงก็บอกพวกคนงานว่าคุณเป็นเพื่อนเขาทั้งที่หมิงยังไม่รู้ชื่อคุณด้วยซ้ำ และหลังผ่าตัดเอากระสุนออกเสร็จ เขาก็ทำเรื่องย้ายคุณมาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้เพื่อหลีกหนีการเผชิญหน้ากับพ่อเขา นอกจากฉันกับหมิงและลูกน้องอีกสองสามคนของเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้อีกว่าคุณอยู่ที่นี่ แบบนี้พอจะทำให้คุณปากอ่อนลงได้บ้างไหม?” “ทำไมเขาถึงช่วยผมล่ะ?” พีภัทรหรี่ตามองดวงตาของฝ่ายตรงข้าม “แล้วเขากับผมก็ใช่ว่าจะถูกชะตากันเสียเมื่อไหร่” “ที่หมิงช่วยคุณ ก็เพราะเขาแน่ใจว่าคุณเป็นคนที่บุกเข้าไปหาพ่อเขากลางดึกเมื่อคืนก่อนน่ะสิ” ริสาตอบ “ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งไม่น่าช่วยผมใหญ่” หัวสมองของพีภัทรเริ่มขบคิดถักทอแผนการบางอย่างขึ้นมาอย่างฉับพลัน “ใช่ เพื่อนชายของคุณคิดถูก ผมเป็นคนที่บุกเข้าไปหาพ่อเขาเอง” นัยน์ตาของริสาฉายประกายวูบวาบ “เพราะอย่างนั้นไงล่ะ ในเมื่อคุณบุกเข้าไปหาพ่อเขาเมื่อคืนก่อนอย่างมีเจตนาที่ไม่ดีนัก แต่คืนต่อมาคุณกลับโผล่มาช่วยพวกเราเอาไว้ มันทำให้หมิงอยากรู้ว่าคุณต้องการอะไรกันแน่ถึงทำอย่างนั้น?” พีภัทรหลุบสายตามองพื้นพรม ปล่อยให้ความเงียบแทรกกลางการสนทนาครู่หนึ่ง ในใจของเขาอดเป็นกังวลไม่ได้ว่าสิ่งที่กำลังจะทำต่อไปนี้มันคือสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า เขาควรจะบอกให้เธอรู้ไหมว่าเหตุผลที่เขายังอยู่ที่นี่ก็เพราะคิดว่าพ่อของเธอเป็นคนออกคำสั่งฆ่าพ่อแม่ของเขาและเขากำลังจะทำการล้างแค้นบุคคลเกี่ยวข้องทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่ และหนึ่งในนั้นก็คือพ่อของเพื่อนสนิทของเธอ นักฆ่าหนุ่มรู้ว่าเขาสามารถหลอกถามข้อมูลต่างๆ จากเธอได้ แต่เขาเองก็ต้องยอมเปิดเผยความจริงบางส่วนเพื่อให้เธอวางใจเช่นกัน...พีภัทรไม่อยากจะคิด นี่เขาจะต้องหลอกใช้เธอ เหมือนที่เคยหลอกใช้ผู้หญิงคนอื่นๆ มานับไม่ถ้วนงั้นหรือ? “คุณอยากรู้จริงๆ หรือว่าผมต้องการอะไร?” พีภัทรเงยหน้าถามเพื่อทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด ถึงอย่างไรแผนการก็ถูกร่างไว้ในหัวของเขาแล้ว เขาต้องเดินหน้ามันต่อไป “ใช่” ริสาผงกศีรษะ พีภัทรถอนหายใจ แลบลิ้นแตะริมฝีปากที่แห้งผากแล้วพูด “คอแห้งจริง ช่วยรินน้ำให้ผมแก้วนึงสิ แล้วผมจะบอกคุณทุกอย่างเลย” หญิงสาวขมวดคิ้ว ขยับกายถอยหลังออกไปเล็กน้อยอย่างไม่ไว้ใจ “นี่คุณวางแผนจะเล่นลูกไม้อะไรอีกหรือเปล่า?” “เปล่านี่ ผมแค่หิวน้ำ” พีภัทรพูด เมื่อเห็นหญิงสาวยังยืนเฉยอยู่ เขาจึงก้าวลงจากเตียง “โอเค ผมไปรินเองก็ได้” พูดไปอย่างนั้น แต่พอขยับเท้ากลับรู้สึกเวียนหัวจนต้องคว้าเสาน้ำเกลือพยุงตัวเอาไว้ “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันรินให้” ริสากล่าวอย่างใจอ่อน เธอวางสมุดไว้บนเก้าอี้ แล้วรีบหมุนตัวเดินไปยังโต๊ะมุมห้องที่มีกระติกน้ำร้อนเสียบปลั๊กตั้งเอาไว้ ข้างๆ กันนั้นเป็นตู้เย็นสองประตูที่สูงพอๆ กับตัวเธอ บรรยากาศภายในห้องจึงคลายความตึงเครียดไปชั่วขณะ แต่ในขณะที่ริสาหยิบแก้วน้ำใบหนึ่งขึ้นมาดูความสะอาด เธอไม่เห็นเลยว่าชายหนุ่มในชุดคนป่วยได้เอื้อมมือหยิบสมุดวาดรูปของเธอไปนั่งเปิดดูบนเตียงอย่างสนอกสนใจ โดยเฉพาะในหน้าล่าสุดที่เธอเพิ่งวาดเสร็จ ดินสอ 2b ยังสอดค้างอยู่ในหน้านั้น พีภัทรจับจ้องมันจนแทบลืมหายใจ เพราะมันเป็นรูปของเขาเอง สุภาพสตรีกุหลาบแดงวาดใบหน้าเขาขณะนอนหลับ มุมล่างของภาพลงวันที่วาดคือวันนี้ เธอเลือกใบหน้าด้านที่มีรอยแผลเป็นของเขาเป็นมุมหลักในการวาด ลายเส้นดินสอที่ให้แสงเงาบอกเขาว่าเธอมีฝีมือในการวาดรูปจริงๆ กว่าจะได้รูปนี้มาคงไม่ใช้เวลาเพียงสิบนาทีหรือยี่สิบนาทีเป็นแน่ แต่มันต้องแลกมากับเวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง อันหมายความว่าเธอคงมานั่งอยู่ในห้องนี้ก่อนที่เขาจะฟื้นคืนสติได้พักใหญ่แล้ว ต่อมศิลปะของพีภัทรในอดีตถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง มันเรียกร้องให้เขาโยนความแค้นทั้งหมดในชีวิตทิ้งไป เขาไม่ควรนั่งคุยกับสุภาพสตรีกุหลาบแดงในเรื่องของความตาย แต่เขาควรจะแลกเปลี่ยนทรรศนะในด้านศิลปะกับเธอมากกว่า ความรู้สึกนั้นเหมือนได้ใจ มันแจ้งว่ามือของเขาเหมาะแก่การจับพู่กันมากกว่าการจับปืน นานกี่วันกี่เดือนกี่ปีแล้วหนอที่เขาใช้ชีวิตเหมือนคนไร้หัวใจ เขาสูญเสียความฝันของตัวเองไปท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดและคมกระสุนที่ลอยว่อนอยู่ในความยุติธรรมที่ไม่เคยมีอยู่จริงบนโลก... “นี่ ใครอนุญาตให้คุณดูไม่ทราบ” เสียงของริสาดังขึ้นพร้อมกับที่สมุดวาดรูปถูกกระชากกลับออกไป พีภัทรรู้สึกเสียดาย แก้วน้ำอุ่นถูกยื่นเข้ามาแทบกระแทกใส่หน้า ดูเหมือนสุภาพสตรีกุหลาบแดงจะไม่ชอบใจนักที่เขาถือวิสาสะหยิบโลกส่วนตัวของเธอมาเปิดดูอย่างนี้ “คุณมาที่นี่นานแล้วหรือ?” พีภัทรถามหลังรับแก้วน้ำมาถืออย่างเหม่อลอย “เรื่องของฉัน” ริสาขึงตาตอบอย่างฉุนโกรธ “คุณมีฝีมือด้านศิลปะมากเลยนะ” นักฆ่าหนุ่มชมหญิงสาวจากใจจริง เขายังไม่สามารถลบภาพวาดของเธอออกไปจากสายตาได้ มันกลับยิ่งทำให้เขานึกถึงภาพโปสการ์ดทำมือที่เธอเคยโพสต์ไว้ในอินเตอร์เน็ตมากขึ้นไปอีก “คุณสนใจงานศิลปะกับเขาด้วยหรือ?” ริสาถามกลับอย่างประชด “ใช่ คุณรู้ไหม ผมเกือบจะได้เป็นนักวาดภาพ...” พีภัทรห้ามตัวเองไว้เพียงเท่านั้นด้วยสติเริ่มกลับเข้าที่เข้าทาง ความเพ้อฝันของวันวานถูกความเป็นจริงในปัจจุบันกดทับให้กลับไปหลบอยู่ในซอกหลืบเล็กๆ ของจิตใจตามเดิม แก้วน้ำที่ยังไม่ถูกจิบสะท้อนภาพใบหน้าของผู้ถือ เงาสะท้อนของรอยแผลเป็นบนแก้วทำให้พีภัทรกลับมาเป็นนักฆ่า Black Gun ผู้เชื่อมั่นในการทวงคืนความยุติธรรมคนเดิม เขายกแก้วทาบริมฝีปากแล้วกระดกดื่มดับอารมณ์โหยหาอดีต เขายกแขนเสื้อซับริมฝีปากเมื่อส่งแก้วคืนให้หญิงสาวและถาม “น้องสาวคุณเป็นยังไงบ้าง?” “พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไม่ได้สติ” ริสาตอบ วางแก้วลงบนโต๊ะข้างเตียง ยืนถือสมุดวาดรูปไว้อย่างกลัวว่าเขาจะหยิบมันไปเปิดดูอีก “มาพูดเรื่องของคุณกันดีกว่า คุณสัญญาแล้วนะว่าจะเล่าให้ฉันฟังทุกอย่าง” พีภัทรผงกศีรษะ มันเป็นการผงกศีรษะกับตัวเองมากกว่าผงกศีรษะเพื่อรับคำเธอ เขากล่าวถามออกมาเบาๆ “ถ้าเข้าใจไม่ผิด คุณคงตรวจค้นดูกระเป๋าของผมทุกซอกทุกมุมแล้วสินะ” “คุณถามทำไมล่ะ?” ริสาขมวดคิ้ว “จากของที่คุณพบในกระเป๋า คุณคิดว่าผมทำงานเกี่ยวกับอะไร?” คำถามของพีภัทรทำให้เธอต้องคิดหนักกว่าจะตอบ ริสานั่งคิดมาตลอดคืนว่าเขาคนนี้มีอาชีพอะไรกันแน่ ในกระเป๋าของเขาเต็มไปด้วยเสื้อผ้าในรูปแบบต่างๆ กล่องใส่เครื่องสำอางและอุปกรณ์ปลอมแปลงใบหน้า ยังไม่นับบรรดากล่องใส่กระสุนปืนและบัตรประชาชนและนามบัตรปลอมพวกนั้น รวมถึงโทรศัพท์มือถือที่เธอลองเปิดดูและพบรูปภาพที่แอบถ่ายอาพิชิตในงานศพพ่อเธออีก “คุณทำตัวเหมือนพวกนักสืบในนิยาย” ริสาตอบออกมาในที่สุด “โชคร้ายที่มันไม่ใช่นิยาย” พีภัทรพูดแล้วหัวเราะเบาๆ อย่างขมขื่นชีวิต “ผมเป็นนักฆ่า อาชีพของผมคือฆ่าคน และเหตุผลที่ทำให้ผมยังอยู่ที่ลำปางก็เพื่อล้างแค้นให้พ่อแม่ผม  พวกเขาถูกฆ่าตายเมื่อผมยังเด็ก...และคนที่สั่งฆ่าพวกเขาก็คือพ่อของคุณ ริสา พ่อคุณทำให้ผมกลายเป็นเด็กกำพร้า!” ------------------------------ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 16:49:17

ความคิดเห็นที่ 2 จบหรือยังนี่ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 17:32:43

ความคิดเห็นที่ 3 ^ ^ จบตอนครับ อิอิ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 19:08:56

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อไว้ก่อนครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 19:43:47

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านที่ ทะเลเขียนว่า " เสื้อคลุมของเขายังคลุมอยู่บนไหล่เธอให้ความอบอุ่นไม่คลาย " เป็นพี่นะ . . . ขอวางไว้ไกลๆตัวโลด . . . ร้อนจนตับแล่บออกมาแล้ว ลอดช่อง น้ำกะทิน้ำแข็งเยอะ จัดให้ . . . อย่าได้สาย ชะแว้บบบบบบบบบบ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 20:12:27

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ^ เห็นลอดช่องแล้วน้ำลายไหล อยากกลับเมืองไทยจัง คิดถึงขนมหวานที่เมืองไทย มว๊ากกกกกกก ปล. อ่านไม่ทันจบตอน รีบให้กิ๊ฟท์กะมาเม้นท์ก่อน เดี๋ยวย้อนไปอ่านต่อ ^^ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 23:28:55

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนี้ผ่อนคลายหน่อย แต่ก็ยังได้ตื่นเต้นอยู่ดี จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 07:57:44

ความคิดเห็นที่ 8 # 5 เห็นด้วยกะคุณปอมค่ะ...ตับแล่บเห็นๆ 555 ว่าแล้วก็โซ้ยลอดช่องแต่เช้า...อิอิ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 08:13:47

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงละคร ชีวิตเพื่อฆ่า หัวใจเพื่อเธอ เกิดทันปะเนี่ย ^^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 09:15:47

ความคิดเห็นที่ 10 ว้าาาา น้อยจัง บรรยากาศยังไม่ผ่อนคลายเท่าไหร่เลย แต่ไม่เป็นไร ลอดช่องคุณกาปอมพอทำให้อิ่มใจได้ อิอิ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 09:37:06

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้เลยครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 11:42:13

ความคิดเห็นที่ 12 หล่อลากเลือด ^^.... ทิวากร เป็นคนหัวไวใช้ได้เลย และดูจะมีผลต่อการคลายปมของ้รื่องด้วย ส่วนพีภัทรแต่งานกับรสา สงสัยจะเป็นโรคสากลนิยม นั่นคือโรคเกรงใจเมีย เพร่ะริสาท่าทางเธอเอาเรื่อง ^___^..... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 05:41:39

ความคิดเห็นที่ 13 ในที่สุดก็กลับมาลงแล้วนะคะ รอคอยผลงาน คุณทะเลนานมากเลยค่ะ ดีใจที่จะได้อ่านต่อแล้ว  จะรีบหาเวลามาอ่านค่ะ หากอ่านแบบรีบๆ เดี๋ยวไม่ได้อรรถรสค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 14:39:22

ความคิดเห็นที่ 14 เย้ กลับมาแล้ว สงสัยว่าหมิงเกิดอาการปิ๊งๆคุณมินหรอคะ หรือยังไง ปล ตอนที่แล้ว กิ๊ฟไม่ได้หมด แต่ลืมให้ค่ะ ฟั่นเฟือนนิโน่ย ขออภัยค่า แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 55 03:59:42 จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 03:52:11

ความคิดเห็นที่ 15 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 21:56:17