ความคิดเห็นที่ 1 กาพย์หนึ่งบทมี36คำ สัมผัสเสียงตามเส้นร่างบอก(รูป) มีอีกชื่อคือ กาพย์ขับไม้ เวลาแต่งง่ายเหมือนแต่งกลอนเปล่า มีต่างแค่ตรงต้องมีเสียงสัมผัสตรงจุดกำหนดเท่านั้น ไม่แยกเสียงเอก,โทแบบโคลง และไม่แยกเสียงสูง,กลาง,ต่ำ เหมือนกลอน เขียนได้ตามสบาย เหมาะกับคนชอบเขียนเรื่อง บรรยายความเรื่อยๆ ...มาค่ะลองเขียนกันดูบ้างนะคะ จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 15:47:04

ความคิดเห็นที่ 2 กาพย์สุรางคนางค์๓๖ ลมปลิวในฝน...โรยพลิ้วร่วงหล่น...ท่ามเสียงครวญคราง ฟ้ามืดเดียวดาย...ใจฤๅเปลี่ยวปราย...ผะผ่าวลืมวาง วังเวงทุกทาง...ใจขมขื่นขวาง...มองฟ้าเงียบหงอย ว้างเวิ้งลีลา...เถ้าถ่านทาบทา...ตะวันส่องปรอย ใจฤๅร้างอิง..ยากเกินพรางพิง...รอด้วยเหงาคอย สะอื้นในรอย...เหน็บหนาวเกินถอย..สิ้นสุดหวามหอม ท่ามเท้าเดินทาง...เดินเหม่ออำพราง...ผ่านผ่าวตรมตรอม เพียงภาพเย้ยยัน...สว่างแจ้งความฝัน...จ่อมเจ็บยอกยอม กังวลแจงจอม...ในแสงวาบวอม...สื่อสู่ห้วงไหว ผ่านฝันรักสลาย...เห็นเพียงฝุ่นทราย...มืดมัวภายใน ครวญคร่ำผ่านหมอก...คำตอบเข้าออก...ผลิลายดอกไฟ ผ่านแผ่วเรื่องไร...ล้วนเจ็บลึกไกล....เลือนรอยเยือกหนาว ขอบฟ้าเวียนวน...หลากเรื่องนัยกมล...ล้วนร้าวเกินสาว กวีนิพนธ์ผลาญ...ให้ลืมรอยกาล...หนึ่งเคยครวญคราว แม้ฟ้าพริ้งพราว...ใจกลับไร้ดาว....ผ่านล่วงช้ำฉาย จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 15:48:01

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าตรู่เพรางาย...ฝอยฝนคราวคลาย...หล่นไหลร่วงริน กังวานครวญคราง...ใจนึกอำพราง...รักไกลในถวิล ความรักแดนดิน...จากจรจากจินต์...ห้วงน้ำเปลี่ยนแปร ท่วงทำนองหวัง...ถูกแกล้งถูกขัง...ขาดใคร่ใครแล ผ่านเวียนสับสน..มีแต่อับจน....ใครเลยรู้แย่ ในความท้อแท้....ใจเราเกิดแผล...มากมายเต็มกมล จากคุณ : แก้วกลมกลม เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 21:19:27

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบฟ้าหม่นมัว...วังเวงน่ากลัว...กับกาลผ่านเวียน โลกสว่างไร้ดาว...ความคิดใช่ขาว...มีแต่หวังเนียน ใจเริ่มขีดเขียน...หวังคิดเล่าเรียน...ชีวิตสอนเรา มองฟ้าดำมิด...ใจเหมือนขาดคิด...ช่างเศร้าชวนเหงา จากโลกจากลวง..ไร้สิ้นใครหวง....รู้แค่แผดเผา ความคิดเหมือนเมา....ยากจักบรรเทา...กับช้ำยืนยาว จากคุณ : ขวดแก้วสีฟ้า เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 21:32:43

ความคิดเห็นที่ 5 บทเพลงขับขาน...ราวเหมือนวันวาร...มิเห็นดวงดาว ใจเคยหวานยืน..กลับเหมือนค้างคืน...หมดสิ้นความขาว ในรอยยึดยาว...มีแค่ขมคราว....ยากชื่นกับใจ ในความเงียบเหงา...หรี่หลับเกินเกลา...กับเศร้ารอยไหว กระซิบไกลรอยชอก..ที่วิ่งเข้าออก...ในใจเลือนไป กับช้ำเวียนไหล...ห้ามแล้วยังใกล้...ให้ใจเจ็บจม จากคุณ : เกรียงไกรกวีฝัน เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 21:54:25

ความคิดเห็นที่ 6 บนรอยเงียบเงียบ...ไม่อาจทาบเทียบ...อารมณ์ขุ่นหมอง คล้ายฝันโหยหวน...ยามคนแอบกวน...ใจเลยสิ่งจอง ไม่มีครอบครอง...ในสิ่งทดลอง...ต้องทิ้งเลยไกล อ้างว้างในใจ...หามีใจใคร....มาโอบรอยไหว มีแต่มายา...ไม่รู้เวลา...จักหายรอยใจ หมองไหม้ร่ำไร...อยู่ลึกภายใน..หายใจเป็นสะเทือน จากคุณ : ขอฝากแค่ฝัน เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 22:06:52

ความคิดเห็นที่ 7 รู้สึกอ่อนไหว...ผ่านวัยเขลาไข...บนรอยความฝัน เพียงใคร่ในชื่น...ผ่านแล้วพ้นคืน...เกินรอยเสกสรรค์ หาใช่สำคัญ...ในตระหนักที่หวั่น...ต่อการทาบทอ นิยมกลายกลับ...ความรู้สึกหลับ...ไร้สิ้นแรงขอ บางสิ่งเร้นลึก.. มิอาจรู้สึก...ในแรงคิดรอ สัมพันธ์รักคลอ...มิรั้งแรงต่อ...ให้เหงาเกิดมา จากคุณ : ขุนพลน้อยโค่วจง เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 22:19:40

ความคิดเห็นที่ 8 ในห้วงรู้สึก..ฝากฝันคิดนึก...ในสบพบเห็น ร่วมรู้ในโศก...เหมือนยืนดูโลก...พบเห็นสิ่งเป็น โลกสร้างลำเค็ญ...ช่างหนาวเยือกเย็น.. ความต่างมากมี นับหรือบัญชา...เสกสั่งเวลา....ให้ร้อนหลบหนี ที่เนิ่นพลั้งทน...เป็นนิสัยฝน...ยอมยื่นชีวี ก้าวสู่รู้ที่...ทุกแหล่งใจนี้...ยอมเจ็บเป็นไป จากคุณ : คืนฝันปีศาจน้อย เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 22:36:55

ความคิดเห็นที่ 9 ไล่โลกไพศาล...ให้จินตนาการ...ล้นจริตเกินกลาง ท่ามความเป็นตาย...มิตรพ้องฝูงสหาย...มาเล่นอำพราง ท่องไปทุกทาง...ตามแรงกระจ่าง...ที่คนมอบมา โคจรแห่งหน...ท่ามความสับสน...ที่เฟ้นค้นหา สิ้นสุดอันแสวง...ย้ำการสำแดง...ผูกพันธรรมดา ปล่อยวางสิ่งหน้า...เหนือค่ามรรคา...ความหมายดังลม จากคุณ : ฝากซึ้งใส่ฝัน เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 23:33:31

ความคิดเห็นที่ 10 ล่วงห้วงกระแส...นานพ้นผันแปร...สรรพสิ่งทิ้งฝัน เนิ่นนับโมงยาม...ประวิงฝันความ...จารึกผ่านงัน หลายสิ่งหวังครัน...กลับสิ้นหมดกัน...ลึกลึกหวั่นรอ บางช่วงหัวใจ... ก้าวด้วยร่ำไร...ริ้วรอยเคียงคลอ ปวดร้าวอ่อนแอ...กับความพ่ายแพ้...ที่ยังยืนหนอ อยากให้เลยต่อ...ผ่านความทุกข์ทอ...ช่างยากเหลือเกิน จากคุณ : พระรามหัดท่องเน็ท เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 23:45:13

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่รู้บรรเทา....ความสุขอับเฉา....คิดเห็นเศร้าตรม กี่ทุกข์หม่นหมอง...ในท่วงทำนอง...รู้ฤทธิ์อารมณ์ กี่พลั้งพลาดขม....รู้สึกเจ็บจม.. อนาถนานชาชิน ซากปรักหักพัง....หมดสิ้นความหวัง...จากร้อยแรงถวิล ชิงชังความเก่า...เหมือนดังบอกเล่า...จากฟ้าโบยบิน ร่องรอยหมดสิ้น...ยามยอกคราวยิน...ยากแท้ความจริง จากคุณ : เมืองมานะ เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 23:33:45

ความคิดเห็นที่ 12 ไร้รอยยิ้มหวาน...จากราตรีกาล...เดียวดายเนิ่นนาน วิเวกหวั่นไหว....จากจิตร่ำไร....รำพันจรดจาร ค่ำรำพันพาน...แสงจันทร์เลยผ่าน...หริ่งหรีดกรีดเสียง เสียงร่ำระโหยหา...นานเกินเวลา...ใจคอยคลอเคียง ริมฝั่งธารใส...มีเงาความใคร่...ประหนึ่งร้อยเรียง โศกตรมข้างเกี่ยง ระงมไพรสะเทือนเบี่ยง...หนึ่งนี้ทรมาน จากคุณ : รสรวยริน เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 23:49:04

ความคิดเห็นที่ 13 ""                                                             "" ๐ “ เพราะเรา  ...  ที่หลง ”     รักฤาซื่อตรง  ...  ดั่งเช่นเส้นขนาน ๐ “ เพราะภาพ  ... ทรงจำ ” เรียงร้อยถ้อยคำ  ... แปรหนึ่งกวีกานท์ ๐  “ ดั่งเพลง  ... ขับขาน ” ปัจจุบันพ้นกาล ... ไม่อาจผ่านลา ๐ “ แค่เธอ ... คืนนี้ ” นิทราราตรี ... ที่เฝ้าครวญหา ๐ “ แต่เธอ... คืนนั้น ” ภาพเรามีกัน .... ไม่หวนกลับมา ๐ “ ลบคำ ... สัญญา ” ... เพราะวันเวลา ....  ลวงตาความจริง ฯ    ...................................... จากคุณ : moonpeace เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 04:26:21

ความคิดเห็นที่ 14 กาพย์สุรางคนางค์๓๖ มีแต่แค่เรา...กับหนึ่งของเงา...เป็นเพื่อนเรื่อยไป สายลมผ่าวผัน...กลบสิ้นความฝัน...ดั่งเติมกองไฟ ในคลื่นหวั่นไหว...ตามทะเลไกล...ฝากเผาหวนหา ในห้องนิยามพจน์...ไร้รอยหมดจด...มีแต่หงอยมา ดอกไม้พร่างพราว...ในความหม่นขาว...ไร้เดือนดารา ผ่านห้วงเวหา...มืดกว้างทาบทา...เดียวดายหนึ่งหนาว หลากราวเรื่องการณ์...ผ่านรอยตำนาน...บอกเล่าเรียงสาว ไร้รู้คำตอบ...แลความช้ำชอบ...เคยคร่ำครวญคราว ยอกนั้นแสนยาว..หยุดแล้วเรื่องราว...ตรึกย้ำแสวงสม ความรู้สึกลึก...ลอบเร้นในตรึก...จบสิ้นแห่งขม บางเรื่องเจ็บจำ...ในร้อยลำนำ...แห่งชื่นฉ่ำภิรมย์ สามัญสายลม...ดำรงความคม...ให้เจตจำหน ลึกลึกหยั่งลง...ไหลรินความหลง...ยามแพ้อับจน ทุกครรลองพบ...ทาบทุกข์มาประสบ...ลั่นทมยังวน ซึ้งกลิ่นเล่นกล...ให้เลือกสับสน...ยะเยือกในวิถี จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 22:05:39

ความคิดเห็นที่ 15 เพลงผ่านวารวัน...อ้างว้างรำพัน...ผ่านแล้วหลายปี ทุกดินแดนหวัง...ถูกรอยคร่ำขลัง...ราวร้อยราตรี รันทดถอยหนี...สูญแสงความดี...อาลัยกล้ำกลืน เริ่มแต่จากลา...นานแล้วมนตรา...แสงจันทร์กลางคืน วี่แววคิดถึง...สายลมรำพึง.....เลือนรางกลางรื่น เงียบงันย้ำชื่น....ละลายขมขื่น...แห่งวันความหลัง จากคุณ : โลกของหนึ่งคน เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 23:56:10

ความคิดเห็นที่ 16 ในเงียบความเหงา...กับภาพเก่าเก่า..เคยชิดใกล้ไกว เวลาอารมณ์...โหยหาขื่นขม..อาลัยในใจ นั้นอีกครั้งไหว..บทเพลงลอยไกล...วันนี้ซึ้งเพลง บทแห่งความหลัง...วิญญาณระวัง...รู้ซึ้งบรรเลง รู้สึกในชวน...หัวใจโหยหวน...หมดสิ้นครื้นเครง ความคิดถึงเกรง...ใจเริ่มวังเวง...เปลือยสุขแห่งวิมาน จากคุณ : วาดฝันมธุรพจน์ เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 00:29:17

ความคิดเห็นที่ 17 ผ่านความห่างเหิน...ไร้ความเพลิดเพลิน...ระยะทางเขลา เหลือบางจางเจือ...หมดสิ้นความเหนือ...เมื่อห่างร้างเงา ใจดังถูกเผา...พลันนึกถึงเปล่า...ให้เศร้าโศกตรม พิสูจน์แรงหงอย...ที่เคียงคิดคอย...ยามเผลออารมณ์ ยากนักจักเดิน...คิดถึงความเกิน...ในฝันเสมอจม ในความขื่นขม...ยากรู้ถึงปม..ติดแค้นอันใด จากคุณ : สุดสาครท่องสมุทร เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 23:33:49

ความคิดเห็นที่ 18 อลวนสับสน...วุ่นวายเวียนวน...กรุ่นร้อนแรงขม ในความกังขา...อยากนอนหลับตา...ลืมสิ้นทุกปม คลื่นแรงอารมณ์...มีแต่จ่อมจม...กระทบบรรจบใจ ศาสตร์เร้นลึกเรียน...ยังจบตามเพียร...ไม่เคยหวั่นไหว พลาดขื่นหวาดหทัย...ยากสิ้นหลักชัย...มาใกล้ในใจ ยากทำฉันใด...ช่วยความร่ำไร...ไม่เคยร่าเริง จากคุณ : เกรียงไกรกวีฝัน เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 23:51:08

ความคิดเห็นที่ 19 มหาศาลแรงหลอน...ผ่านมาทุกตอน..กระแสใจยังขืน พ่ายแพ้ช้ำชอก...มาเดินเข้าออก...อยู่อย่างยั่งยืน ทุกวันทุกคืน....เดียวดายกับฝืน...อดทนเพื่อเธอ ร้อนร้าวดึงดูด...ยากแท้พิสูจน์...มารับคอยเสนอ ดวงแดรำพึง...ชีวิตยามคะนึง...ผกผันเจอะเจอ ประจักษ์จริงเสมอ..ผะผ่าวเผาเผลอ...เลือนลับจากไกล จากคุณ : แก้วกลมกลม เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 00:05:07

ความคิดเห็นที่ 20 ฟ้าทองผ่องแสง..สายลมพัดแรง..เมฆเลื่อมพรายลาย ระยิบระยับสลับสี..อ่อนแรงแสงรวี..ค่อยหรี่ดับปลาย มายาโลกฉาย..บอกเล่ามุ่งหมาย...ฝันบรรณาการ เมื่อฟ้าเปลี่ยนสี..สุดท้ายฉายทวี...แผ่วโผยตำนาน คลี่คลุมเมฆา...ใจมักหรรษา...บ่รู้กาลผ่าน ดาริกาวับวาร...ใจชื่นรสหวาน..ตรอมตรมจมลา จากคุณ : ขวดแก้วสีฟ้า เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 00:20:00

ความคิดเห็นที่ 21 วันหวานในบ้าน...เป็นดั่งวันวาน...วันนี้ต้องหนี แว่นแคว้นแสนระกำ.....คือแห่งลำนำ...หาได้แพรวมณี ทิ้งแผ่นดินกวี....ครรลองจำลี้...จากนี้จากไกล เวียนวนวาบทาบ...ขอแค่พียงภาพ...อย่าหวั่นหวาดไหว บาปซ้ำทุกข์สูญ...อย่ารอนอาดูร...ห่างสิ้นหมกไหม้ อย่ามีเพลิงไฟ...มารอเคียงใกล้..ฝากทุกข์ย้ำคะนึง จากคุณ : ขอฝากแค่ฝัน เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 21:15:49

ความคิดเห็นที่ 22 หดหู่สัญจร...จิตจากลาจร...เร่ร่อนในวิถี เปล่าว่างใต้หม่น..ไร้รอยแววระคน..สิ้นแล้วปฐพี อ้างว้างราตรี...เดียวดายคนดี..ยากรู้ต้นปลาย เดินทางโดดเดียว...พลิ้วพัดขาดเหลียว..มิรู้ห่างหาย ใบไม้แห้งลอย...ฤดูแล้งยังคอย..ร้อนอ้าวอับขยาย เส้นทางตรมวาย..ขาดแสงพริ้งพราย..เล่าล้างเศร้าตรม จากคุณ : ขุนพลน้อยโค่วจง เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 21:42:57

ความคิดเห็นที่ 23 เศร้าเรื่องเก่าก่อน....เหมือนละครตอน..เศร้าเรื่องเผาแผล จบบทตอนจาก....ไม่มีรอยฝาก...ไปให้เหลียวแล เราเป็นผู้แพ้...ไม่มีข้อแม้..ผิดหวังทุกครา ไม่มีครั้งใหม่...แม้หมดสิ้นใจ... สิ้นแววปรารถนา วนหลากเรื่องราว...มีแต่สิ้นสาว..ทุกข์ทดทรมา เสี้ยวรอยวิญญา...สิ้นแรงศรัทธา...ใจหาใครเหลียว จากคุณ : คืนฝันปีศาจน้อย เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 22:08:44

ความคิดเห็นที่ 24 เธอคือกลางวัน...ผู้สร้างความฝัน...ให้สิ้นหม่นหมอง เพลิดเพลินรักเริง...ให้สิ้นความกระเจิง..ครื้นเครงมาครอง จำต้องตรึกตรอง...จำจรดทดลอง...อย่าได้โศกตรม รื่นชื่นฉ่ำหวาน...ลืมวันลืมกาล..มีแต่เริงภิรมย์ นานกลับพาลพัด...มีแต่กระจายกระจัด..หมดสิ้นรอยระทม อย่ามีเจ็บจม...แลรอยขื่นขม...จำชื่นอย่างเดียว จากคุณ : ฝากซึ้งใส่ฝัน เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 22:32:28

ความคิดเห็นที่ 25 ลมพรายแผ่วไหว...เสียงแว่วไม้ใบ..เบียดใบเสียดสี สุรีย์ฉายส่อง..ราวแสงจับจอง..เลื่อมพรายชลธี นกน้อยบินหนี...ด้วยน้อยใจมี...ใครหนึ่งลืมเมียง ธาราหญ้าเขียว...ระบัดพัดเรียว...พุ่มชัฏเกิดเสียง พรรณไม้ไพรระหง...พัดพลิ้วไหวตรง...ให้ชื่นรอเรียง ใจจินต์เกิดเฉียง...ยามคิดบ่ายเบี่ยง...กรรแสงโศกหทัย จากคุณ : พระรามหัดท่องเน็ท เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 21:46:34

ความคิดเห็นที่ 26 ใสใสไหวว่อน..เงาผีเสื้อร่อน...ให้ชื่นจับใจ กบเขียดแข่งระงม..เสียงแว่วตามลม..ท่ามไม้ฟ้าใส ลมใต้ไม้ไกล...หอมซึ้งร่ำไร...อยากบินตามลม เวียนชายสายชล...เมฆฟ้าพากมล...หรรษาเริงรมย์ เงาไม้พาภวังค์...ระลึกความหลัง...เคยสุขไร้ขม เพลินฟังนั่งชม...ไร้จิตเจ็บจม...อิ่มเอบสุขสันต์ จากคุณ : เมืองมานะ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 22:04:49

ความคิดเห็นที่ 27 ทุกวันนี้หมอง...ไปตามครรลอง...ไร้รื่นในเหงา ไม้ไพรพฤกษา...ไม่ทำให้อุรา...ได้หายบรรเทา มีแต่เสียงเล่า..ให้ร้ายเร่าเร้า..อยู่ในสับสน เปลี่ยนไปเวียนกลับ...ล้วนล้อมมาสดับ..ไม่รู้แห่งหน โหยหาอาลัย...ไม่เคยมีชัย...จากเบื้องสวรรค์บน รอคอยหวั่นวน..อยู่ในห้วงกมล..ไม่สิ้นหยุดรา จากคุณ : รสรวยริน เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 22:17:56

ความคิดเห็นที่ 28 ล่องคลองน้ำใส..เลาะฝั่งเรื่อยไป..ตามคลื่นน้ำลง ค่อยค่อยพายลอย..ตามใจดวงน้อย..ลอยลิ่วตามประสงค์ ลอยไปเฉื่อยวง...ไม่สิ้นดำรง..ปลื้มใจปลอบตน สะพรั่งเขียวหญ้า..ลอยวนช้าช้า..กลบสิ้นสับสน คงคาบางที่..เป็นแอ่งวารี..ใสเย็นน่ายล มองแล้วพากมล..ชื่นเหน็บปรายวน..อยากมาอีกที จากคุณ : โลกของหนึ่งคน เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 22:32:09

ความคิดเห็นที่ 29 ดับแสงสุรีย์ฉาย...ดาวเดือนเลือนหาย..เห็นสมุทรสุดขวาง เห็นเดือนลาลับ...ไม่คิดหันกลับ...เป็นต้องหมดทาง ดาวระยิบอำพราง...ไม่มีแสงสว่าง..ให้เหงาสิ้นดี วิญญาณมามลาย...หมดสิ้นความหมาย...ให้ใจคิดหนี วันนี้สิ้นสวาท...ไม่มีแม้นมาด...ดังสิ้นชีวี กับผูกไมตรี...เขาไม่ใยดี...และคิดต้องการ จากคุณ : วาดฝันมธุรพจน์ เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 21:49:40

ความคิดเห็นที่ 30 ส่องกระจกนึกโกรธ..อยากจักกล่าวโทษ...ในใครบางคน เวลารักรู้...ไร้แรงมากู้...ในความสับสน บอกไปบางหน...ก็ด้วยอับจน..เขาไม่แลเรา น้ำตารินรด..ไร้แรงบอกบท...มีแต่เงียบเหงา เหนื่อยใจเกินทน..ต้องเวียนวกวน..เพื่อเร่งบรรเทา ใจหงอยเปลี่ยวเปล่า...มีแผลผ่าวเผา...หวังเลี่ยงลี้ไกล จากคุณ : สุดสาครท่องสมุทร เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 22:03:58

ความคิดเห็นที่ 31 หยาดหยดไหลลง...ความปวดยากคง...ให้สิ้นจากไป ใจเคยโศกระทม...มีแต่เจ็บจม...อ่อนแอหวั่นไหว สายตาไร้ใย...ทุ่มเทเรื่อยไป....เขากลับไม่มอง เคว้งคว้างหลงทาง...ความหลังลอยห่าง...ใครจักใฝ่ปอง มีแต่รอยเหงา...ที่เร่งแผดเผา...จมน้ำตานอง ไร้แล้วคนจอง....มีแต่รอยหมอง...และเจ็บร้าวราน จากคุณ : สุดสาครท่องสมุทร เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 22:11:46

ความคิดเห็นที่ 32 ดังวิมานดิน...หอมหวานปองถวิล...ไร้ซึ่งช้ำหลอน มีหอมนิรันดร์....อยู่ในความฝัน...ไม่เคยขาดตอน ไม่เลยไม่จร...สิ้นแล้วละคร...ยังหวานใฝ่ปอง หว่างหอมความดี...เป็นมิตรไมตรี...แห่งใจเราสอง ในท่วงธรรมคุณ...ยังคอยเวียนหนุน...ในช่วงครรลอง ในงามเรืองรอง...ฝากฝันใฝ่ปอง...อยากเป็นตลอดกาล จากคุณ : เกรียงไกรกวีฝัน เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 22:24:39

ความคิดเห็นที่ 33 แรมทางหุบเขา...เพียงหวังบอกเจ้า...ด้วยเว้าคำหวาน คำรักนี้จักยืน...ทุกวันตามคืน..ไม่มีร้าวราน หรือรอเนิ่นนาน...ไม่จากตามกาล...คือรักนิรันดร์ จักฝากนภากาศ...ตามดาวดารดาษ..ที่เฝ้าเก็บฝัน ไม่มีหวั่นไหว...หรือกลัวกลางไพร...ที่มีหมอกควัน ความคิดรำพัน...ไม่มีสู่กัน...ให้เธอหวั่นกลัว จากคุณ : ขอฝากแค่ฝัน เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 23:21:43

ความคิดเห็นที่ 34 นกน้อยพาเริง...ไม่มีไฟเพลิง..รุมร้อนทั่วกาย ฟ้ามืดดาวสวย..เหมือนมาอำนวย...สุขนั้นอย่าสลาย สุดฝั่งมีหมาย...ไม่มีเดียวดาย...ฝนฟองพาเย็น ลืมตาเหมือนเหงา...ยากรู้บรรเทา..กับขื่นขมเข็ญ นกน้อยเจรจา...ขื่นนั้นไม่มา..ดั่งลมพัดเป็น รอยเศร้าจากเห็น...ไม่มีลำเค็ญ...ให้ชื่นคืนเดิม จากคุณ : แก้วกลมกลม เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 23:34:21

ความคิดเห็นที่ 35 หอมงามละออ...เพิ่มพูนการรอ...อยากใกล้ชิดถึง บุปผาโบกพัด...ให้ใจตามจัด...แต่ดีคำนึง ในวันซาบซึ้ง..เหมือนใครคนหนึ่ง..โอบกอดตัวฉัน ร้อยเรียงปัญหา...ที่ได้ศรัทธา...อยากตามใฝ่ฝัน ยอมตามใจคิด...ไม่ล่วงในสิทธิ์...ตามคอยทุกวัน ไม่มีรำพัน...มากเรื่องอนันต์..ให้เธอเจ็บใจ จากคุณ : ขวดแก้วสีฟ้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 23:46:43

ความคิดเห็นที่ 36 ใจยังหงอยเหงา..ในวันเปลี่ยวเปล่า...คิดถึงใครคน ฝนไหลเอิบอาบ...ตะวันรอนทอทาบ...ห่วงนักในกมล ผ่านเวลาพ้น...ไม่ต้องวกวน...กับเธอปรารถนา นางนวลหวนหาว...ร้าวรานกราวกราว...ยังห่วงเวลา แดดทอดดวงฉาย..เหมือนมีความหมาย...ทั้งสองดวงตา มองเธอปริศนา...ยากยิ่งชักช้า...เข้าใกล้นัยหวัง จากคุณ : ขุนพลน้อยโค่วจง เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 00:00:57

ความคิดเห็นที่ 37 คราวอยู่ในบ้าน...ยามเมื่อวันวาน..วันนี้ต้องหนี ทิ้งแว่นแคว้นแดน...พาใจเหนื่อยแสน...ท่ามค่ำราตรี ไม่มีดวงมณี...เทิดในชีวี...วันนี้จากกัน ทุกทางดูหยาบ..เหมือนต้องคำสาป..ไม่มีความฝัน บาปซ้ำสิ่งสูญ...น้ำตาอาดูร...ไม่มีวันนั้น ในเพลิงรำพัน...ไม่เหลือแม้นขวัญ..เธอนั้นจากไป จากคุณ : ฝากซึ้งใส่ฝัน เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 20:10:12

ความคิดเห็นที่ 38 เหม่อมองสายน้ำ...เหม่อมองคืนค่ำ...สายชลไหลริน เหม่อมองดูนก...คอยบินผินผก...ลับไปในถิ่น ยามเหงาใจถวิล...ห่างจากแดนดิน...ใจนี้เหงาหงอย เปล่าเปลี่ยวเดียวดาย...ตามองยังปราย...ในสิ่งเฝ้าคอย เศร้าใจทุกครา...กำลังอ่อนล้า..หลงทางหลงรอย เจ็บนั้นยังปรอย...เจ็บช่างอ้อยส้อย..อ้างว้างดั่งชล จากคุณ : คืนฝันปีศาจน้อย เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 20:39:39

ความคิดเห็นที่ 39 แม้ใจจะเจ็บ...ให้คิดกักเก็บ... อดีตยังวกวน มิเคยลืมภาพ..ที่เมียงทาทาบ..อยู่ข้างสองคน ยังหลอกลวงตน...มิเคยลืมยล...ว่าเคยรักเธอ หลั่งรินไหลมา...ตามองไปนภา..พะวงอยู่เสมอ เหตุการณ์ผ่านไป..ยากหยุดหัวใจ..ที่มาคอยเสนอ อกเอยยามเจอ...เป็นต้องเพลินเผลอ...ตื้นตันเรื่อยมา จากคุณ : พระรามหัดท่องเน็ท เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 21:00:10

ความคิดเห็นที่ 40 นวลสว่างแสงงาม...เป็นเส้นสีคราม..ให้ฝ่าฝันไกล ยามลมลอยมา...ชื่นฉ่ำอุรา...พาหวังรื่นใจ ยามคิดร่ำไร...เหมือนฝนพาให้...หงอยเหงาไปปาน ตามองฝ่าไป...บนนภาสดใส...ใจนี้นึกกานท์ หวังเธอเขียนตาม..เป็นเรื่องนิยาม..ให้รสหวามหวาน แม้นวันเปลี่ยนกาล...ยังคิดวันวาน...ที่เราพบกัน จากคุณ : เมืองมานะ เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 21:20:47

ความคิดเห็นที่ 41 กระเจิงระเริงหลง...เฝ้าแต่ผูกพะวง...หวั่นไหวเกินเหมือน ยิ่งหวั่นสรรค์สร้าง...ยิ่งเลือนลับลาง..ในสำนึกเตือน เหมือนดาวชวนเดือน...ลอยลับลาเลือน...เกินได้ทำนาย อยู่อย่างโดดเดี่ยว...อย่างเปลี่ยวเหงาเหลียว...หลงเงาซ่อนขยาย วุ่นวายในกมล...ตามเลยเค้นค้น..หลอนหลอกทำลาย หวังถึงมาดหมาย...ไม่วายต้องกระจาย...ยากยิ่งสมใจ จากคุณ : รสรวยริน เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 21:55:42

ความคิดเห็นที่ 42 จรัสจรุงรุ่งวัน...ปลอบใจเจิมขวัญ..อย่าได้เศร้าหมอง ดูสินั่นตะวัน...ฉายแสงพริ้งพลัน..ดูแย้มเรืองรอง รวงข้าวสีทอง...เต็มนาสมปอง...ช่างชื่นสุขจริง กับเฝ้าฝันคว้าง...กับรักแรมร้าง...อยากหวังแอบอิง ช่วงกาลเดียวดาย..คิดไปวุ่นวาย...แสนเศร้ายามพิง ช่วงกาลทอดทิ้ง..ใจยากหยุดนิ่ง..ห่วงหาใครคน จากคุณ : โลกของหนึ่งคน เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 22:18:56

ความคิดเห็นที่ 43 สิ่งที่รายรอบ...ธรรมชาติเก็บกอบ...สะอาดสดใส ประภัสสรงาม...สว่างในนิยาม..ท่ามดวงแจ่มใจ ไม่เคยหวั่นไหว...กับสิ่งทั่วไกล..ยังชื่นอุรา ดอกไม้สายลม..มาพาให้ภิรมย์..นาทีปรารถนา แค่สิ่งพบพาน..ช่างฉ่ำเกิดหวาน..ลับเลือนพรากลา ตราบเท่าดินฟ้า...ซึ้งซ่อนวันมา..สุขสมชื่นทรวง จากคุณ : วาดฝันมธุรพจน์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 22:34:34

ความคิดเห็นที่ 44 เมื่อแดดทอดมา...อบอุ่นนัยน์ตา..กับไอเยือกเย็น ลมลิ่วปลิวโปรย...ดังรื่นมาโรย...หนาวกายยากเข็ญ คลื่นยังโหยเห็น...อยู่อย่างเคยเป็น..แต่ช่างสุขกาย น้ำเย็นเยือกจิต...กับเชื่อความคิด...หวังสุขมาดหมาย ยากตื่นเติมไฟ..ให้สว่างเรืองไกล...ให้ยาวสุดสาย เพื่อผลักเดียวดาย...ให้แตกกระจาย..มากวนสุขเรา จากคุณ : สุดสาครท่องสมุทร เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 22:48:40

ความคิดเห็นที่ 45 เจ็บจมนัยใจ...ยากยิ่งแก้ไข...กับเสียงที่ประสาน หวาดไหวในจินต์...ยามเมื่อเหม่อถวิล...ยากประจักษ์จรุงหวาน ยามเมื่อขับขาน..ไม่เคยสำราญ...วังเวงเวียนสาย เปลี่ยววิญญาณ์ปลด...เหมือนผ่าวเพิ่มพจน์...หวั่นนั้นยากหาย ลำนำแห่งฝัน...ผ่านมวลรำพัน...นัยร้าวกระจัดกระจาย จ่อมในความหมาย..เจ็บนี้วุ่นวาย..เดียวดายประหนึ่งเผา เถ้าท่ามโศกรอน...ยากเลือนลาจร...เก็บเงียบงำเหงา มิหักร้าวรอย...วังเวงเคียงคอย...ทรงจำมิบรรเทา นัยคร่ำเกินเขลา..ยามลมลอยเบา...คล้ายกระซิบรอนถวิล ภวังค์แห่งราตรี...หมองคอยเพิ่มทวี..เผลอแผ่วเคียงผิน ผ่านโผยระโหยวาง...เลื่อนวิปโยคพราง...สะท้อนยามยิน ช้ำชอกชาชิน...ยามดื่มยามกิน...ปรอยใกล้ห่มหนาว เขลาลวงโศกนาบ...เงียบเลียบเขียนภาพ...ระทมขื่นขมหาว ยะเยียบสั่นในหวง...เดียวดายแดดวง...ม่านหมองเกาะกราว ดาวพริบกระซิบพราว...แคลื่อนคร่ำครวญคราว...แสวงหานภาขนาน จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 17:37:55

ความคิดเห็นที่ 46 ขอหยุดอ่อนไหว...เพียงเพื่อเพราะใคร...เขาช้อนอ่อนหวาน หยุดคิดทรมา...เพียงเพราะใครพา...สิ่งร้าวรุมนาน เขาผ่านม่านวาน...วันวนเวียนกาล...คืนนี้สุขสม หากเกินเลยเหลือ...ใครหรือจะเหนือ...เกินกว่าภิรมย์ บนฟ้าผ่องจรัส...สายลมมาจัด...แต่โชติเชยชม ดาวเดือนมาห่ม...ฟ้าสว่างนิยม...ใจเหงาเบิกบาน จากคุณ : เกรียงไกรกวีฝัน เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 23:11:04

ความคิดเห็นที่ 47 โลกย้อนดูเถิด...ทุกวันเปิดเกิด...เรื่องใหม่ไม่วาง เว้นเรื่องสุขทุกข์....เคล้าเศร้ามาปลุก..ตื่นเต้นทุกทาง เรื่องมากอำพราง...แม้จักเลือนราง...ใจนี้ยังชม ดูละครหมู่เถิด..แต่งกายเลิศเฉิด...ดูน่าชื่นสม ฉากนั้นฉากหน้า..หมุนเวียนเปลี่ยนตา..แล้วแต่อารมณ์ รอยยิ้มอิ่มอม...ไม่มีความตรม...น่าคิดหนึ่งครา จากคุณ : แก้วกลมกลม เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 23:30:12

ความคิดเห็นที่ 48 ตรองให้ต้องจิต...ค่อยค่อยลิขิต...กลอนให้อ่อนหวาน หวังให้ต้องใจ...ผ่านความร่ำไร...รอตามต้องการ กังวลผ่านนาน...ใจเริ่มสำราญ..กับกานท์ที่มี รู้ดีคนคอย...ใจเริ่มตื่นถ้อย...ในรสเพียรกวี คอยอยู่บ่อยหน...แยกยิ้มอิ่มกมล...มองแล้วยิ่งทวี ร้อยรสกานท์ดี...เอมอิ่มเริงนี้..กลอนงามดังใจ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 00:05:17 จากคุณ : ขวดแก้วสีฟ้า เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 00:03:56

ความคิดเห็นที่ 49 รักไม่เคยแจ้ง...ประจักษ์ในรสแล้ง...ของดอกไม้นาน ใครหนึ่งที่รัก...มาทอดชวนชัก..ความรักแย้มบาน อยู่ในสรวงสถาน...มีชื่นสำราญ..รักนี้นิรันดร์ ใครหนึ่งที่หา...อยู่ลึกในอุรา...และในความฝัน ร้อยสัมผัสถึง...ในความซาบซึ้ง...ว่ารักรำพัน ตราตรึงแสนอนันต์...ดังรุ้งรายสวรรค์...คำลึกแห่งใจ จากคุณ : ขอฝากแค่ฝัน เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 01:38:18

ความคิดเห็นที่ 50 ใจไว้เคียงใกล้...รักจักฝากใจ...ไว้เคียงคู่นาน ฝากไว้เคียงดู...รักยังคงอยู่...รักมั่นทุกสถาน รักยามพบพาน...ซึ้งใจในหวาน...รับรอยรางวัล ฝันวันชิดใกล้...ดวงใจฝันใฝ่...เพียงมองเคียงขวัญ มั่นใจแท้เที่ยง...ไม่มีเอนเอียง...เป็นพยานในนั้น มิคลายแห่งวัน...ปรารถนามากอนันต์..คือรักมีหมาย แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 23:18:43 จากคุณ : ขุนพลน้อยโค่วจง เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 23:17:44

ความคิดเห็นที่ 51 อยู่กันต่างภพ...มีเหงาเร้าสบ...เดียวดายราตรี ในยามคืนค่ำ...ไร้ความดื่มด่ำ...อยากคิดลี้หนี ในปรารถนาดี...มีแค่วิถี...ชีวาผ่านกาล ในรักรอนนัก..มีแต่ชวนชัก..และคอยเผาผลาญ ความเขลาดุจเงา..ที่คอยมาเฝ้า..รบกวนเรื่องราน ไม่เคยยอมสมาน...มาฝากขับขาน..สู่บั้นแห่งใจ จากคุณ : คืนฝันปีศาจน้อย เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 23:58:59

ความคิดเห็นที่ 52 โลกอันเกี่ยวเนื่อง...วนหลากราวเรื่อง...แต่ต้นสู่ปลาย มีแต่มายา...คอยลดคุณค่า..ทุกเมื่อทุกสาย วันนี้อาจวาย...กับสิ่งร้ายร้าย..ให้ใจขื่นขม เจ็บเอยเจ็บทน...ในห้วงดวงกมล...มีแต่มืดคม เวียนว่ายแม้นรอน...ยามลี้จากจร..เพิ่มผ่าวมาพรม ดวงใจอารมณ์...ไม่มีนิคม...จักซุกหลบภัย จากคุณ : ฝากซึ้งใส่ฝัน เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 00:21:48

ความคิดเห็นที่ 53 ค่าการปรากฏ...ช่างไร้งามงด...ในความเป็นไป หวาดหวั่นในจิต...กับเรื่องความคิด...ที่เวียนมาไหว ยามฟ้าสดใส...กลับเจ็บในใจ..ให้ต้องแสวงหา ชีวิตต่างหมาย....ในความวุ่นวาย...กับโชตชะตา สุขชื่นพร้อมกล่อม..ในความหอมหอม..แห่งห้วงนภา ใจแห่งปริศนา..ยังมานำพา...บทแห่งกลอนกานท์ จากคุณ : พระรามหัดท่องเน็ท เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 01:12:41

ความคิดเห็นที่ 54 ฝันวันชิดใกล้...ใฝ่ฝันมั่นใจ...เป็นใจไม่เอน กระแสสายสบ...คราเวียนพานพบ..ให้คิดเบี่ยงเบน เลยละเป็นเกณฑ์...มีวรรคมาเว้น..ใจเราติดตาม ผูกพันมั่นสนิท...เป็นยอดมิตรชิด...จนวัยผ่านหวาม พิศมัยวันผ่าน...อยู่นานเท่านาน...ในคิดคำความ ลับมลายในยาม...กับคำถือถาม...คำเหงาลำพัง จากคุณ : เมืองมานะ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:34:12

ความคิดเห็นที่ 55 เดือนช่วยเตือนด้วย...ยามฟ้าสว่างสวย..เพ็ญเด่นเดือนฉาย ฝากเดือนดารา...ช่วยมารักษา...อย่าให้รักคลาย จำจวบวางวาย...หวังในสวาทสาย...อย่าคิดปิดฝัน จิตให้คิดถึง..ใครคนหนึ่งซึ่ง..รักมักห่วงหัน ต่างหวังเดือนดาว...มาบอกเรื่องราว..เตือนมั่นแลกัน มองจันทราพัน..หวามในวารวัน...อย่าเลื่อนลับเลย จากคุณ : รสรวยริน เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:55:36

ความคิดเห็นที่ 56 กานท์ให้หวานหยด...รจนาเชลงพจน์...ในภาษาศิลป์ ฝากเพลงบรรโลม...คราเดือนฉายโฉม..ให้ฝากฟ้าดิน ให้เพลงคราวยิน...บรรเลงรวยริน...เร่ฝ่านภาดาว กวีที่ไพเราะ...แต่งให้เหมาะเจาะ...ตรงใจพริ้งพราว ทั้งหวานซึ้งตรึง...ให้ใจคิดถึง..ทุกเรื่องยึดยาว ทั้งเศร้าตรมหนาว...ในเรื่องของข่าว..แลช้ำกล้ำกลืน จากคุณ : โลกของหนึ่งคน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 00:20:38

ความคิดเห็นที่ 57 จันทราฉายโฉม..เหมือนเข้าประโลม..ให้ใจจัดจำ จารฟ้าแต่งชื่น...ในยามค่ำคืน..ร่ายจัดกล่อมคำ ดาวมาพราวนำ..ดวงดาราฉ่ำ..รัตติกาลงาม เร้นหลบภพไหน..ยังวิเวกใจ...ในความหวานหวาม ราตรีแห่งหน...มาเวียนวกวน..อยู่ในนิยาม กับคืนคำถาม..กับรอยติดตาม..ชีวาไหวนาน จากคุณ : วาดฝันมธุรพจน์ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 00:34:19

ความคิดเห็นที่ 58 รุ่งหมายแห่งอรุณ...จิตตื่นวนหมุน..ให้รื่นชื่นขวัญ อยู่กับสมสุข....คอยเคียงบรรทุก...นาทีปัจจุบัน ดังเสมือนสวรรค์...ลอยตรงนี้พลัน..แล้วมาที่ใจ พันธุ์ละอองทอง...รับแสงเรืองรอง...รับแสงสว่างไสว งอกงามธรรมชาติ...เป็นแดนแสนสะอาด..ตามซึ่งเป็นไป บ้านร่มภายใน...ดั่งรัตนวิไล...อุทยานงดงาม จากคุณ : สุดสาครท่องสมุทร เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 00:28:58

ความคิดเห็นที่ 59 ดวงดอกไม้ปรุง..ตามฝันใฝ่รุ่ง..ประหนึ่งสวนสราญ ผลิลบรอยหมาย..ตามฝากรำบาย...ให้แสนเบิกบาน กระแสลายลาน...แลเหมือนสายธาร...ให้รื่นภิรมย์ แสงดาวพราวพร่าง...ดังใครมาวาง..สวยเด่นเกินสม เม็ดน้ำค้างวน...ดังเพชรยามยล...ให้หวานกับลม ระยิบระยับทั่วสกนธ์..ไม่เคยหลุดพ้น..จากงามโลกา จากคุณ : เกรียงไกรกวีฝัน เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 00:40:23

ความคิดเห็นที่ 60 สายลมพร่างโบย...พัดดังจักโชย...มาพรมอ่อนไหว ดังฝากซึ้งถึง...ให้ลึกดังประหนึ่ง..จากแดนแสนไกล ยังอาทรใคร่...มาคิดร่ำไร...สัญจรเร่ราง แลขอบเวิ้งฟ้า...ดังมีคาถา..พรายระบายจาง เมฆขาวเคลื่อนบัง...ไม่มีความหวัง..กับรอยที่ทาง ในหวังสายกลาง...เกิดรอยเหินห่าง..ให้เหงากับกาล จากคุณ : แก้วกลมกลม เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 00:54:01

ความคิดเห็นที่ 61 โอนอ่อนเอนไหว...แกว่งพลิ้วกวัดไกล...ทายท้าแห่งตะวัน งามแสงปรุงทุ่ง...เห็นแววเฟ้นฟุ้ง...ชื่นเย็นในขวัญ ยามเมื่อรำพัน...เพลงผีเสื้อฝัน..แผ่วพรมพิศมัย พิสุทธิ์งามแสง...มาร่ายแต้มแต่ง..ให้ชื่นให้ชัย นกน้อยโผออก..มาเดินเล่าบอก..ให้รื่นนิราศรัย วันนี้อาลัย...ให้ซึ้งดวงหทัย..อยากลาไปนอน จากคุณ : ขวดแก้วสีฟ้า เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 01:05:04

ความคิดเห็นที่ 62 เบื้องหน้าปรากฏ...ในความสวยสด...รอบทางกว้างขวาง สีสรรเพื่อก้าว...ที่ดังขุ่นขาว...แต้มใจอำพราง คราวที่เหินห่าง...จักต้องทอดวาง...รอยยิ้มเบิกบาน   เสียงใบลู่เล่น....ดังหวามวกเว้น...สิ่งชื่นที่ประสาน  ยามไหวเอนแอบ...อ้อนอ่อนหวานแทบ...บรรเลงสำราญ โลกประสานหาญ...กับวันผ่านกาล..อยู่ข้างกายเริง จากคุณ : ขอฝากแค่ฝัน เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 13:53:07

ความคิดเห็นที่ 63 แหงนมองพร่างจันทร์...ช่วยรับฝากฝัน...จากสาวคิดถึง หนาวเนื้อเจือใจ..คำนึงคืนใคร่...หมายฝากรำพึง ในหอมซาบซึ้ง...ดังดาวประหนึ่ง..ถึงชายหมายปอง เพลานี้ยามหนาว...ร้าวดวงจิตผ่าว...เพราะมิ่งมิตรหมอง อยู่ไกลใจเศร้า...ยากยิ่งบรรเทา...รักเรื่อเรืองรอง คอยคิดประคอง....ในท่วงทำนอง....อย่าหนาวมากราย จากคุณ : ขุนพลน้อยโค่วจง เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 14:07:45

ความคิดเห็นที่ 64 ที่รักอย่าวาง...คิดถึงฉันบ้าง...ในยามค่ำคืน คราจันทร์ฉายงาม...หรือท่องนิยาม...ในหมองหลายหมื่น คิดถึงความชื่น...ต้องสะดุ้งขมขืน...ไหม้แล้วมากมาย ที่รักจงมั่น...อยู่ในความฝัน...อันหวานเหลือหลาย ตราบนานเท่านาน...อย่าหวั่นไหวกาล...วันหนึ่งคงสลาย จากต้นถึงปลาย...โอบฉันวุ่นวาย...จักรักนิรันดร์ จากคุณ : คืนฝันปีศาจน้อย เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 14:21:48

ความคิดเห็นที่ 65 ใจหากไร้เธอ...สภาพการณ์คงเบลอ...จนไหวหวั่นวน รักเธอยืนยัน...หวงความผูกพัน...เต็มห้วงฤทัยดล ในห้วงกังวล...จำต้องอดทน...เพื่อรักเปลี่ยนแปร สมมุติว่าหยุดรัก...อาการคงหนัก...คงเกิดผ่าวแผล ไข้ขึ้นไม่ไหว...ความเป็นจริงไกล...คร่ำครวญเหลือแล ห่างทางลอยแข...มืดมิดทางแท้...ยามคอยคำนึง จากคุณ : ฝากซึ้งใส่ฝัน เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 14:40:31

ความคิดเห็นที่ 66 วนบนโลกกว้าง...ทั้งแผ้วถางทาง..ใจทุกข์กับฝัน เพราะแก้ปัญหา...ทุกคราเวลา...เมื่อในทุกวัน ว่างเปล่ารำพัน...เดียวดายมหันต์...คราคอยหวังปอง เหงาเงาของใคร...เวียนจนหวั่นไหว...กับโชคมาสนอง เหมือนอกรอนเร่า...เกินความบรรเทา...รู้สึกเจ็บจอง สิ้นแล้วความคะนอง...ตรมมาตามต้อง...ช้ำเลิกมุ่งหมาย จากคุณ : เมืองมานะ เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 17:42:59

ความคิดเห็นที่ 67 ช้ำแสนหนักจิต...เธอหรือจะคิด...เหมือนกันได้หนอ อยากสานต่อรัก...ที่ผ่าวจนหัก...ไร้ซึ่งความพอ ไมตรีที่ขอ...เหลือร้าวเรียงรอ...วังเวงวนเวียน กลัวพาร้าวราน...ต้องจมในสถาน..ตรอมหนักรักเขียน ไม่กล้าเสนอกลอน...เรียงเร่าคราวย้อน..ไม่เคยมาเปลี่ยน บทหวานแนบเนียน...ต่างเริ่มวนเทียน...ให้เกลียดวันวาร จากคุณ : พระรามหัดท่องเน็ท เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 18:22:42

ความคิดเห็นที่ 68 หวานลึกรู้สึก...ถ้อยนั้นมาผนึก...เรียงร้อยอักษร แหนหวงมาร่วม...ให้นึกใส่สวม...กับบทละคร วันนี้ใจอ่อน...แลเริ่มขาดตอน..อยากคิดถึงเธอ อ้อมแขนเหงาเหงา...ไร้คนบรรเทา..มากอดสุขเสนอ คิดขอร่ายมนต์...มาชิดมาดล...ให้ได้เจอะเจอ อย่ามาอย่างเหม่อ...เพราะใจละเมอ..อยากใกล้ชิดกัน จากคุณ : รสรวยริน เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 18:56:30

ความคิดเห็นที่ 69 หมายจองคำแถลง...ที่มาร่วมแสดง...อยู่ในทุกหน เวหาบางขณะ..สรรพสิ่งทิ้งละ...จากใจอับจน ความคิดไร้มนต์...ไมตรีเหตุผล...ต่างร่วมพูดจา หัวใจปีนป่าย..เดินทางมุ่งหมาย..ขอร่วมหรรษา ขอร่วมฝั่งฝัน...ตราบชีพชีวัน...จักลาจากนภา จำนรรจ์เหว่ว้า...ต่างนึกบูชา...ล้วนพริ้งรำพัน จากคุณ : โลกของหนึ่งคน เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 19:20:27

ความคิดเห็นที่ 70 จักร้อยดาวพราย...สร้างสะพานหมาย...เรืองจรัสพริ้งไสว ดื่มด่ำเดินบน...ตามฝันในฝน..ทางมั่นแห่งใจ จักนานเท่าไหร่...ยังคงแก้ไข...ไม่ท้อสัญญา หากเป็นจริงฝาก...เฝ้าฝันมีมาก...ขอลาปัญหา จากร่องรอยคืน...มากล้ากล้ำกลืน..ทุกสิ่งปริศนา เอ่ยอ้างศักดินา...ชาวดินปรารถนา...วิถีแห่งชีพมี จากคุณ : พระรามหัดท่องเน็ท เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 19:41:33

ความคิดเห็นที่ 71 ทุกอักษรราย...แต่งไปทุกสาย..ทางอักษรกลอน ในทุกลำ...แลกลอนทุกคำ...ไม่เคยคลายคลอน ในบทคำสอน...ไร้ความแน่นอน...หายเปลี่ยวลำพัง สิ้นสุดบั้นปลาย...ดำรงจุดหมาย...ตามบ่งมาดหวัง ปรารถนาโลกปลื้ม...โดยถ้อยด่ำดื่ม...กล่อมสิ่งน่าชัง ร่ายชีวิตภวังค์...จารเป็นบทขลัง...ผ่านฉ่ำชีวา จากคุณ : วาดฝันมธุรพจน์ เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 21:52:41

ความคิดเห็นที่ 72 นับนาทีรอ...คร่ำใจนักคลอ...กับรักชโลมใจ พรมหัวใจเหงา...ให้ซึ้งบรรเทา...กับความหวั่นไหว ให้เราทิ้งไป...กับสิ่งหมองไหม้...เหลือแค่สุขจินต์ เขียนคำจำสนิท...อยู่ในความคิด...ที่วุ่นโบยบิน รู้บ้างหรือไม่...ในรักหายไป...ระลึกถึงถวิล ยามใจได้ยิน..เสียงจากแดนดิน...บอกว่าลืมกัน จากคุณ : สุดสาครท่องสมุทร เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 22:09:02

ความคิดเห็นที่ 73 ใจบอกคิดถึง...ให้เธอเป็นหนึ่ง...ในโลกห้วงนภา ถ้อยรำพันนั้น...ยังคงผูกพัน...มั่นในสัญญา ยามลมพัดพา...ซาบซึ้งชีวา...ตากดาวตากเดือน ดาวแห่งเงียบเหงา...มาลอยบอกเล่า...ให้หวังเราเหมือน ดอกไม้หอมกล่อม...ฉมฉ่ำมาล้อม...ให้ยิ้มแย้มเยือน ดารามาเตือน...ไม่มีใครเบือน..สุขแห่งใจเรา จากคุณ : เกรียงไกรกวีฝัน เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 22:30:04

ความคิดเห็นที่ 74 แสงจันทร์เพ็ญใส..เดือนลอยอำไพ..ผ่านในลมหนาว อธิฐานดารา...ขอพร่างระยิบมา...ให้แสงพริ้งพราว ที่งามสีขาว...จงดลยึดยาว...แต่รักชื่นใจ จัดน้อมลำนำ..อย่าเลยเพรี่ยงพล้ำ...ความหมายหวานไหว ขออิงในหวาม...ที่ใจต้องถาม...รออยู่ร่ำไร นิยามรักใกล้...อย่าเลยห่างไกล...ใจนี้อ่อนแรง จากคุณ : แก้วกลมกลม เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 22:42:32

ความคิดเห็นที่ 75 เดินทางระหว่างรัก...ส่งไปทายทัก...ใจใครคนหนึ่ง ฝากข้อความไว้....ในฟ้าฟากไกล..ให้จิตคำนึง อาจไม่ซาบซึ้ง...มากนักรักอึ้ง...ฝากขอรักเรือง ห่างรักจักขอ...ยากจากใจรอ...ประวิงฟ้าโน้มเนื่อง ช่วยไปกลางใจ...ของคนคิดใคร่...อย่าเลยขาดเรื่อง ในปลื้มปราชญ์เปรื่อง...คิดเคียงครบเครื่อง...แต่รอรักอิง จากคุณ : ขวดแก้วสีฟ้า เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 19:57:39

ความคิดเห็นที่ 76 ค่าหามิได้..แทรกซึมอณูใจ...ไร้ซึ่งเหตุผล จะกินนอนตอน..ไหนใยร้อนรอน..อยากเจอจนรน สะอื้นทรวงทน...อาจสะดุดวน...คิดคะนึงยาม ไประหว่างส่ง...แต่ยังยอมคง..หอบมาว่าถาม พร้อมดอกไม้ช่อ..สวยด้วยเดือนคลอ..เวียนหวานทอหวาม ร้อยเป็นพวงตาม..หัวใจใส่ความ..รักมายึดครอง จากคุณ : ขอฝากแค่ฝัน เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 20:10:00

ความคิดเห็นที่ 77 ตื่นในบ้านไร่...โบกดวงดอกไม้..ผลิหวานรับขวัญ หยาดน้ำค้างกลม...มหัศจรรย์สายลม..กลิ้งรับรุ่งวัน หมอกหยอกภูนั้น...ฟากฟ้าสวยอนันต์...เงยหาวงามเหลือ ดวงใจใสสงบ...ธรรมชาติที่พบ...ค้นเค้นนำเจือ รายรอบเรือนเรียบ...ง่ายชิดใกล้เทียบ...ชีพอยู่แดนเหนือ ถวิลไพรพายเรือ...มาเยี่ยมยลเมื่อ..ตะวันสาดแสงงาม จากคุณ : ขุนพลน้อยโค่วจง เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 20:35:37

ความคิดเห็นที่ 78 แค่นี้สุขนัก...เมื่อศรัทธาภักดิ์...พบทางสว่างไสว หลอมรวมรักเกี่ยว...ก้อยคู่กายเปลี่ยว..ร่วมร้อยทางใจ ร่วมทางสลักไหว...ราวทางภายใน...ให้ใจสำราญ เส้นทางดอกคูน...เรืองรองหอมพูน...ฤดีบ่มร่ำประสาน ตามรอยซาบซึ้ง...ในถ้อยคิดคะนึง...หมายห้วงวิมาน ทุกคืนฝากสมาน...ฝันเฝ้าท่วมสถาน...เหลียวแลรำพัน จากคุณ : คืนฝันปีศาจน้อย เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 20:57:54

ความคิดเห็นที่ 79 ใจมาให้รัก...แต่วันนี้หัก...กลับคืนไม่ไหว เธอไม่เคยมั่น...คอยดูแลกัน..มิให้หมองไหม้ มาปล่อยทิ้งไว้...นองน้ำตาไหล...จิตเริ่มวังเวง เก็บไว้ในอก...จะทำหล่นตก...ยามเมื่อครื้นเครง ให้เสาะหารัก...พอนานวันพัก...ผ่านห้วงบรรเลง ไร้สิ้นข่มเห่ง..บนทางรักเอง...ได้ชื่นในใจ จากคุณ : สุดสาครท่องสมุทร เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 20:48:41

ความคิดเห็นที่ 80 หวานหูมิรู้หาย..แล้วมากลับกลาย...เงียบงันเลยฝัน หลบสายตาตอบ...มีเหงามามอบ...เหมือนมีเงาพลัน แอบแนบรำพัน..อีกคนไม่หัน...ดูใจไร้หมาย รักใช่คนผิด...ปล่อยให้ตามติด...วังวนจนวาย สันสนมากเหลือ...รักแท้ยากเชื่อ...แค่เล่ห์กลง่าย ยากหยั่งถึงท้าย...ใจคนล้นลาย...นี่แหละใจดำ จากคุณ : วาดฝันมธุรพจน์ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 21:17:09

ความคิดเห็นที่ 81 กุหลาบอยากโล๊ะทิ้ง...มันแห้งแอบอิง...ยิ่งกว่าวันไหน สัญญาณรอเคียง...ในสื่อสุ่มเสียง...คนเหงาห่วงใย เงียบงันมาไกล...จันทราลอยใต้...ห้วงฟ้าสีหวาน อยากจะงอนรับ...แต่ก็ต้องจับ...ทำหน้าสำราญ รออย่างรำพัน...เหนื่อยนับคืนวัน...ด้วยใจอ่อนราน คิดถึงวันงาน...ที่ได้ร่วมผสาน..อยากไกลจากเธอ จากคุณ : ฝากซึ้งใส่ฝัน เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 55 13:06:18

ความคิดเห็นที่ 82 ไหวผ่านวัยเขลา....ดอกรักงามเจ้า...ผลิบนความฝัน เพียงครู่ใคร่ใน...ชื่นพ้นคืนใส...สำคัญในวัน ในตระหนักนั้น....การถักทอทัน...เปิดใฝ่ควันเบา กลับความรู้สึก...สิ่งเร้นซ่อนลึก...มิอาจก่อเกลา สัมพันธ์รักครั้ง...รอมิมารั้ง....ร้อยด้วยความเขลา พาเริงร่านพล่านเผา... พะนอพึงพอเอา...ให้รักสุดทาง จากคุณ : ขวดแก้วสีฟ้า เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 00:47:06

ความคิดเห็นที่ 83 สละละเสียบ้าง....เดินหนทางสร้าง...สุขห่างทุกข์เศร้า ความโกรธเกลียดขึ้ง....รักในคิดถึง...ยากพึงบรรเทา รักมุ่งเอาเมา....ทางโลกย์ตรมเขลา...ยากรื่นแก่ใจ หันเข้าวัดหัด...ทางว่างห่างจัด...กิเลสมาสอนใคร่ ฟังพระเทศน์พรม..เศษธรรละขม..ขื่นเศร้าหมดไกล ชำระใจใช้..จิตว่างห่างไฟ..แสนชื่นหยุดอบาย จากคุณ : แก้วกลมกลม เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 21:53:28