PANTIP.COM : W12035325 ภูพันแสง ตอนที่ ๒ ตัวประกันสาวและบาวีหนุ่ม [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๒ ตัวประกันสาวและบาวีหนุ่ม

ในภวังค์ครึ่งหลับครึ่งตื่น ร่างบางที่เอนซบพนักเก้าอี้ในท่าที่ไม่น่าจะสบายตัวนักพยายามสูดลมหายใจยาวเพื่อบรรเทาอาการอึดอัดหายใจไม่สะดวก แต่ความมึนงงมีมากเกินกว่าที่จะนึกอยากขยับตัวเปลี่ยนท่านอน

ซ่า!!!

ความเย็นเฉียบที่อยู่ๆ ก็เข้ามาปะทะตั้งแต่ใบหน้าตลอดไปถึงลำตัวอย่างกะทันหัน ทำให้หญิงสาวผวาขึ้นทั้งตัว ดวงตาที่ยังปรับรับแสงสว่างไม่ทันทำให้ต้องหลับตาลงแล้วค่อยๆ ลืมขึ้นใหม่อีกครั้งอย่างยากเย็นเพราะน้ำบางส่วนที่ถูกสาดเข้าเต็มหน้าเมื่อครู่เข้าตาจนรู้สึกแสบ

สิ่งที่เธอเคยเห็นทุกเช้าคือใบหน้าอันคุ้นเคยของอายะ แต่เมื่อลืมตาขึ้นครั้งนี้ สิ่งที่ปรากฏชัดแก่สายตากลับเป็นใบหน้าขึงขังของทหาร อารามตกใจทำให้เธอทะลึ่งตัวพรวดขึ้นทันที

“โอ้ย!”

ข้อมือที่ถูกไพล่หลังมัดไว้กับเก้าอี้ไม้หนาหนัก ทำให้เมื่อทะลึ่งตัวขึ้นจึงเหมือนโดนกระชากอย่างรุนแรงจนหญิงสาวหลุดปากร้องเสียงหลงก้นกระแทกกลับลงกับพื้นเก้าอี้จนเจ็บร้าว

‘ผู้ชายคนนี้เป็นใคร แล้วนี่เราอยู่ที่ไหน ทำไมถึงถูกมัด แล้วอายะหายไปไหน?’

คำถามมากมายพลันผุดขึ้นพร้อมๆ กันราวเขื่อนแตก ความง่วงงุนมลายหายวับเมื่อรับรู้ถึงสถานการณ์ยิ่งกว่าอันตรายของตัวเอง จำได้ว่าอ่อนเพลียแล้วหมดสติไป ทำไมพอตื่นขึ้นมาอีกทีทุกอย่างมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

“คุณเป็นใคร แล้วจับตัวฉันมาทำไม”

ตโมนุทถามคำถามแรกที่อยากรู้ที่สุด พลางจ้องอีกฝ่ายเขม็งไม่วางตา ถึงแม้เขาไม่ได้มีท่าทีจะเข้ามาคุกคามอะไรเธอมากไปกว่าการยืนขวางประตูสีหน้าเรียบเฉย แต่เท่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้หญิงสาวขวัญหนีดีฝ่อแล้ว

“บาวีจะเป็นคนบอกคุณเอง ท่านสั่งให้ผมพาคุณไปพบตอนนี้”

บาวี? ใครกันคือบาวี

ด้วยความอยากรู้ว่าใครกันที่กล้าจับตัวลูกสาวนายพลผู้นำสูงสุดแห่งการเมียนเช่นเธอมา แถมยังกล้าสั่งให้สาดน้ำปลุกแบบนี้อีก ทำให้หญิงสาวทรงตัวจะลุกขึ้นยืน แต่เชือกที่มัดข้อมือเธอไว้กับเก้าอี้รั้งให้ต้องทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง

“มัดไว้อย่างนี้แล้วฉันจะไปพบบาวีของคุณได้ยังไง”

ร่างในชุดลายพรางทหารวางถังน้ำในมือลงแล้วก้าวหนักๆ เข้ามาใกล้ ค้อมตัวลงแกะเชือกที่มัดข้อมือเธอไว้กับเก้าอี้ออก เหลือไว้แต่เชือกที่มัดข้อมือทั้งสองข้างไว้ด้วยกัน

“เดิน” เขาออกคำสั่งสั้นๆ พลางใช้มือดันต้นแขนเธอไม่เบานัก

ตโมนุทสะบัดตัวออกเดิน ไม่ต้องรอให้หมอนั่นมาสั่ง เธอก็อยากจะออกไปจากห้องอับๆ นี่จะแย่อยู่แล้ว แต่ทันทีที่พ้นประตูห้องทึบทึมนั่นมาได้ หญิงสาวก็ต้องหยีตาปรับแสงอีกครั้งเมื่อดวงตาปะทะเข้ากับความสว่างเจิดจ้าในยามสายภายนอกห้อง

‘สาย นี่มันสายมากแล้วนี่ นี่ฉันหลับข้ามวันข้ามคืนตั้งแต่เมื่อบ่ายวานเลยหรือ?’

ความแน่ใจบางอย่างเริ่มชัดเจนขึ้น เธอไม่ได้เป็นลมหมดสติไปเองแน่ ต่อให้พักผ่อนน้อยอย่างไรเธอก็ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อน

เธอโดนวางยาแน่นอน น้ำส้มแก้วนั้นต้องมีปัญหาแน่ๆ คนพวกนี้ต้องวางแผนมาเป็นอย่างดี ทำให้เธอหมดสติ แล้วจับตัวมาที่นี่ แล้วอายะล่ะ

ความห่วงใยที่มีต่อผู้ติดตามคนสนิท ทำให้ต้องหันไปเอ่ยปากถามคนที่เดินคุมเชิงกันเธอหนี “จับฉันมาคนเดียวเหรอ แล้วคนอื่นๆ ล่ะ”

“ผมเห็นแค่คุณคนเดียว”

“แล้วคนอื่นล่ะ” เธอถามคำถามเดิมอีกครั้ง

“ผมไม่รู้ คุณต้องไปถามบาวีเอาเอง”

หญิงสาวพยายามระงับความฉุนเฉียวที่ไม่ได้รับคำตอบเอาไว้ “ก็ได้ แล้วจะให้ฉันไปพบบาวีของคุณได้ที่ไหน”

“ตามมา”

จากห้องคล้ายๆ ห้องเก็บของหรือเก็บอะไรสักอย่างไว้ระเกะระกะเต็มห้อง ทหารนายนั้นเดินนำเธอขึ้นบันไดไปยังชั้นบน ไปหยุดยืนหน้าบานประตูห้องหนึ่ง

‘ก๊อกๆ’ เขาเคาะประตูให้สัญญาณเบาๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปเพราะรู้ว่าคนข้างในคงรออยู่แล้ว

ช่วยไม่ได้ที่ตโมนุทจะรู้สึกตื่นเต้นระคนหวาดหวั่น รู้ดีว่าคนที่เธอกำลังจะได้พบคงเป็นคนที่กำชะตาชีวิตเธอไว้ในอุ้งมือ จะประกาศิตให้เธอเป็นหรือตายเมื่อไหร่ก็ย่อมได้

ทันทีที่หญิงสาวก้าวเข้าไป ชายในชุดทหารสามคนที่กำลังนั่งถกเถียงกันเรื่องอะไรสักอย่างด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก็เงยขึ้นจากแผนที่แผ่นใหญ่ที่ถูกกางหราอยู่บนโต๊ะมีหมุดหลากสีปักหันมามองเธอเป็นตาเดียว

ตโมนุทมองแล้วก็ยังไม่รู้ว่าหนึ่งในสาม คนไหนคือบาวีที่จะให้คำตอบเธอได้ว่าเอาตัวเธอมาถึงที่นี่ทำไม ดีที่นายทหารที่พาตัวเธอขึ้นมาหันไปชิดเท้าจนได้ยินเสียงกระดุมรองเท้ากระทบกันดังกริ๊กแล้วค้อมศีรษะให้คนๆ หนึ่ง ก่อนจะถอยออกไปทำให้เธอเดาได้ทันทีว่าใครกันที่เป็นบาวีของคนที่นี่

เมื่อมองตามไปยังทิศทางที่นายทหารคนนั้นทำความเคารพ นายาแห่งการ์เมียนรู้สึกผิดคาดเล็กน้อย คิดว่าคนที่เป็นบาวีครองอำนาจสูงสุดจะสูงอายุกว่านี้ แต่ที่เห็น กลับเป็นผู้ชายวัยหนุ่มฉกรรจ์ ร่างสูงใหญ่แบบคนภูเขาในชุดลายพรางยืนหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างกระจก และเมื่อเขาหันมา ความเย็นวาบก็แล่นจากสันหลังลงไปจนถึงปลายเท้า

ใบหน้าที่หันกลับมาเต็มไปด้วยหนวดเครารกเรื้อราวไม่ได้ใส่ใจจะโกนมานานเป็นเดือนทำให้ยิ่งดูน่ากลัว แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่าความดุดันร้ายกาจในดวงตาดำใหญ่คู่นั้น แค่เขามองมาตรงๆ ก็ทำเอาเธอสั่นไปทั้งตัวอย่างหวาดผวา ที่ผ่านมาแม้จะกลัวแววตาของผู้เป็นพ่อมาตลอด แต่ก็ยังไม่ได้ครึ่งเมื่อมาเจอความดุดันที่แผ่มาคุกคามจากดวงตาของผู้ชายคนนี้ เพียงมองแวบเดียวก็รับรู้ได้ถึงลักษณะความเป็นผู้นำและน่าเกรงขาม

แล้วยังชุดทหารที่เขาสวมใส่อีกล่ะ แม้จะเป็นชุดทหารคล้ายๆ กันกับที่พ่อและพี่ชายของเธอมักสวมจนเป็นยูนิฟอร์มที่ต้องใส่ทุกวัน แต่มันก็แค่คล้ายเพราะมองปราดเดียวก็รู้ว่าคนพวกนี้ไม่ใช่ทหารการ์เมียนเป็นแน่ นี่เธอตกอยู่ในเงื้อมมือของใคร พวกไหนกันแน่

“คุณ”

หญิงสาวลิ้นแข็งจนพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาเสียเฉยๆ คำถามทั้งหลายแหล่ที่อยากรู้คำตอบอึกอักอยู่เพียงแค่ในลำคอ รู้สึกราวร่างของตัวเองลีบเล็กลงเรื่อยๆ จนเหลือเท่าหนูตัวจ้อยที่ต้องเผชิญหน้ากับราชสีห์เพียงลำพังเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังทันสังเกตเห็นความไม่แน่ใจที่ไหวขึ้นวูบหนึ่งในดวงตาคมกริบคู่นั้น แล้วก็คิดว่าตัวเองคงไม่ได้ตาฝาดเมื่อคนร่างสูงใหญ่ออกเสียงขานชื่อหนึ่งออกมา

“นายาสายาห์?”

นี่เองคงเป็นสาเหตุของความไม่แน่ใจที่เธอสังเกตเห็นเมื่อครู่ แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้เธอรู้แล้วว่า... คนกลุ่มนี้ทำงานพลาดเข้าอย่างจัง

“ฉันไม่ใช่สายาห์หรอก พวกคุณจับมาผิดคนแล้วล่ะ”

กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ ตโมนุทก็อึกอักออกมาจนได้แม้น้ำเสียงจะยังสั่นไปหน่อยก็เถอะ คำตอบของเธอทำเอาอีกสามคนสามวัยที่นั่งล้อมแผนที่บนโต๊ะกลมพร้อมใจกันทำเสียงแบบหนึ่งในลำคอออกมา

คนริมหน้าต่างเพียงเลิกคิ้วหนาเป็นปื้นพาดเฉียงของเขาขึ้นเป็นเชิงถามว่าแล้วเธอเป็นใคร และดูเหมือนตโมนุทจะอ่านความหมายของมันออก

“พี่สาวของนายาสายาห์ นายาตโมนุท” พยายามสกัดกลั้นความกลัวและหวาดหวั่นให้สงบลงโดยเร็วที่สุด เพื่อที่เธอจะได้มีสติเจรจากับคนพวกนี้ ด้วยความหวังที่จะเอาตัวรอดกลับไปให้ได้

คำยืนยันของเธอทำให้นายทหารคนหนึ่งที่ดูว่าอายุน้อยที่สุดในกลุ่มสามคนถึงกับยกฝ่ามือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเบาๆ สบถออกมา “เวรแล้ว”

ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ริมหน้าต่างหรี่ตาลงมองกวาดไปทั่วร่างเธอขึ้นๆ ลงๆ อยู่อึดใจหนึ่ง แต่นั่นก็มากพอที่จะทำร่างที่เย็นเฉียบไปทั้งตัวเพราะความหวาดกลัวของตโมนุทกลับร้อนผ่าวขึ้นมาได้อย่างประหลาด

แต่ที่ทำให้หญิงสาวเกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้อง ความหวาดกลัวแล่นเข้าจับกระดูกอีกครั้ง คือการที่ร่างสูงริมหน้าต่างนั่นเดินตรงมาหาเธอ เสียงรองเท้าคอมแบทที่กระทบพื้นดังกึงๆ เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้นึกอยากมีมนต์วิเศษหายตัวหนีไปเสียเดี๋ยวนั้น

“ถ้างั้น... คุณก็ไม่ใช่คนที่ผมต้องการ” พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “แล้วคุณคิดว่าผมควรทำอย่างไรดีกับคนที่ผมไม่ต้องการ”

ร่างสูงใหญ่มาหยุดอยู่ตรงหน้า เสียงนั้นคงไว้ด้วยอำนาจและความน่ายำเกรงอย่างที่หาไม่ได้ในน้ำเสียงของเธอ ยิงคำถามราวคำพิพากษาให้ประหารชีวิตในระยะกระชั้นชิด มันช่างเป็นคำถามที่ทำให้เธอเข่าแทบทรุดอยู่ตรงนั้น

ช่วยไม่ได้ที่ตโมนุทจะถอยหลังหนีไปก้าวหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ ในความรู้สึกเหมือนเห็นพญามัจจุราชปรากฏกายขึ้นเพื่อมาพรากวิญญาณเธอไปต่อหน้าต่อตา

“หมายความว่าคุณจะฆ่าฉันทิ้งหรือคะ” คนโดนจับตัวมาละล่ำละลักถาม ในเมื่อเธอไม่ใช่คนที่เขาต้องการ แล้วเขาจะเก็บลมหายใจเธอไว้ทำไมอีกให้ยุ่งยาก

แล้วหญิงสาวก็แทบกัดลิ้นตัวเอง เมื่อดวงตาคู่คมบนใบหน้าที่รกครึ้มไปด้วยหนวดฉายประกายราวพออกพอใจในคำตอบของเธอยิ่ง

“เป็นความคิดที่ไม่เลว” พลางหยุดยืนข้างๆ เธอ ข่มหญิงสาวไว้ด้วยร่างสูงใหญ่ของตัวเองจนเธอยิ่งรู้สึกถึงความเสียเปรียบทุกประตูของตัวเอง

“ด้วยวิธีไหนดีล่ะ”

เชลยสาวกลืนน้ำลายหนืดเหนียวแทบไม่ลงคอ ผู้ชายคนนี้จะฆ่าเธอได้ลงคอจริงๆ ล่ะหรือ เป็นนานกว่าจะเค้นเสียงถามในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ออกมาได้

“ก่อนจะตาย ฉันก็ควรจะได้รู้ว่า พวกคุณเป็นใคร จับฉันมาทำไม แล้วทำไมถึงต้องฆ่าฉันทิ้ง”

“ผมเป็นใครคุณก็เห็นด้วยตาตัวเองอยู่แล้ว จับคุณมาทำไมข้อนี้คุณไม่จำเป็นต้องรู้เพราะคุณไม่ใช่คนที่เราต้องการตัว และก็เพราะอย่างนี้ล่ะผมจึงไม่จำเป็นต้องเก็บคุณไว้อีก ชัดเจนไหม”

ลูกสาวนายพลผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับกัดริมฝีปากเมื่อได้ฟังคำตอบที่ไม่ได้ช่วยให้เธอได้รู้อะไรมากขึ้นนั่นจบ เป็นครั้งแรกตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาที่ความฉุนเฉียวเริ่มทำงาน น้ำเสียงที่โต้ตอบจึงสะบัดไม่พอใจ

“ฉันยังไม่อยากตายทั้งที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองตายด้วยฝีมือใคร เพราะอะไรหรอกนะ”

ร่างสูงถึงกับหันมาประจันหน้ากับเธอตรงๆ สบสายตาไม่พอใจของเธออย่างไม่หลบเลี่ยงไปไหน

“แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไปดีครับ บาวี”

ตโมนุทละสายตาจากดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้นไปมองนายทหารที่คงจะอาวุโสที่สุดในบรรดาทหารทั้งสี่นายที่เอ่ยถามขัดขึ้น

ในขณะที่บาวีของพวกเขานิ่งไปอึดใจ กวาดตามองเธอตรงๆ อีกครั้งอย่างพินิจพิเคราะห์ “คุณเป็นลูกสาวไอ้จิ้งจอกเฒ่านั่นจริงๆ หรือ”

ลูกสาวไอ้จิ้งจอกเฒ่ากระแทกลมหายใจ อย่างจงใจให้รู้ว่าเธอไม่พอใจที่เขากล้าดีมาเรียกบิดาของเธอเช่นนั้น น้ำเสียงที่เอ่ยตอบจึงพลอยกระแทกกระทั้นไปด้วย

“ถ้าจิ้งจอกเฒ่าของคุณหมายถึงท่านนายพลเส่งกาล่ะก็ ใช่”

“แล้วทำไมถึงแทบจะไม่มีข่าวคราวของคุณออกมาเลย”

“มันก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่กงการอะไรของคุณที่จะต้องรู้”

ในเมื่อเขาไม่ยอมบอกในสิ่งที่เธออยากรู้ คำตอบแบบรวนๆ จึงออกจากปากเชลยสาวที่คงลืมนึกถึงความปลอดภัยของตัวเอง ทำให้นายทหารที่เอามือตบหน้าผากตัวเองเมื่อครู่ถึงกับหัวเราะพรืดออกมา ดูท่าว่าเขาคงเป็นคนเดียวที่แสดงความรู้สึกต่างๆ ออกมาอย่างตรงไปตรงมาที่สุดในบรรดาทหารแปลกหน้าทั้งสี่นายนี้

แต่หญิงสาวก็เชิดหน้าทะนงได้ไม่นาน เมื่อมือใหญ่แข็งปานคีมเหล็กคว้าหมับเข้าที่ปลายคางของเธอรวดเร็ว ปลายนิ้วแข็งๆ บีบขากรรไกรไว้แน่น เจ็บจนน้ำตาแทบร่วง

“ฉันเจ็บนะ”

“คุณยังมีเรื่องให้ต้องเจ็บอีกเยอะ ถ้ายังขืนใช้ปากหาเรื่องให้ตัวเองอยู่แบบนี้ล่ะก็” เขาแสยะยิ้มเย็นเยียบใส่ตาเธอ สีหน้าและแววตาบอกว่าเขาทำจริงอย่างที่พูดได้ทุกอย่าง

“บอกมาเสียดีๆ คุณเป็นใคร แล้วทำไมถึงไปเป็นประธานที่งานนั่นได้ แทนที่จะเป็นสายาห์ลูกสาวไอ้จิ้งจอกเฒ่านั่น”

ตโมนุทรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดสะบัดศีรษะสุดแรง แล้วก้มลงกัดปลายนิ้วที่อยู่ใกล้ปากเธอที่สุดเต็มแรง

เจ้าของนิ้วไม่ส่งเสียงสักแอะ แต่มืออีกข้างของเขาตวัดไปรอบเอวเธอแล้วกระชากรั้งรุนแรงจนร่างที่เล็กบางกว่ามากลอยวูบเข้าไปปะทะกับร่างแข็งแกร่งของเขาถนัดถนี่

แล้ววิธีที่เขาเลือกใช้ตอบโต้การเล่นงานแบบเด็กๆ ของเธอคือการฉกริมฝีปากหยักได้รูปพร้อมจมูกโด่งคมลงบนแก้มนวลอย่างไม่อินังขังขอบกับหนวดแข็งๆ ที่ทิ่มตำผิวแก้มเนียนละเอียดนั่นเลย

แต่มันก็ได้ผลชะงัดนัก

เจ้าของแก้มเนียนถึงกับกรีดร้อง ทั้งเจ็บทั้งตกใจ เป็นผลให้ฟันซี่เล็กๆ ที่กัดปลายนิ้วเขาอย่างไม่ออมแรงให้คลายออกโดยอัตโนมัติ สะบัดตัวเต็มแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากวงแขนของปีศาจร้ายนั่น

และเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายคลายวงแขนของตนออกเช่นกัน ผลก็คือร่างเล็กบางเสียหลักเซแซ่ดๆ ไปข้างหลัง จนปะทะเข้ากับโต๊ะทำงานตัวหนึ่ง ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นผู้หญิงที่ทำให้จะยกมือขึ้นถูผิวแก้มตนเอง แต่เมื่อถูกมัดไพล่หลังอยู่ ตโมนุทก็ยกไหล่ขึ้นมาถูแรงๆ แทนอย่างรังเกียจที่สุด

“เลว”

หญิงสาวออกปากบริภาษอย่างไม่เคยเจ็บใจอะไรเท่านี้มาก่อนในชีวิต โกรธจนริมฝีปากสั่นระริก เกิดมาไม่เคยมีใครจาบจ้วงกับเธอได้ขนาดนี้ ถ้ามีอาวุธอะไรสักอย่างอยู่ในมือแล้วไม่ถูกมัดอยู่อย่างนี้ละก็ เธอจะกระหน่ำไม่เลี้ยงเลย คอยดู

ในขณะที่คนเลวในสายตาของเธอ ยกมือข้างที่เพิ่งได้รับอิสระจากฟันซี่คมๆ ของเธอขึ้นดู นั่นเองตโมนุทถึงเพิ่งจะได้เห็นผลงานของตัวเองเต็มตา

ปลายนิ้วนางข้างซ้ายของเขาปรากฏรอยขบของฟันจมลึกเข้าไปในเนื้อ ทุกรอยฟันมีเลือดสีแดงข้นไหลย้อยลงเป็นทางมีบางส่วนที่เริ่มหยดลงพื้นเป็นวงเล็กๆ

ตโมนุทหน้าเสียไปเหมือนกันเมื่อเห็นอีกฝ่ายถึงขั้นเลือดตกยางออกแบบนั้น เธอหวังแค่จะให้เขาปล่อยมือที่บีบปลายคางเธอไว้เท่านั้นเอง แต่ก็สมน้ำหน้าแล้วกับทั้งหลายทั้งปวงที่เขาทำกับเธอ

“แล้ววันหลังผมจะให้คุณไปกัดกับสุนัขยามที่หน้าค่ายของเรา ดูซิ ว่าคนกับสุนัขใครจะชนะ”

ตโมนุทตาวาวโรจน์อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เธอก็มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเท่าๆ กันกับที่เขามีนั่นแหละ แล้วเขากล้าดียังไงจะให้เธอไปกัดกับหมา

“เอาล่ะๆ”

ก็ยังคงเป็นนายทหารที่ดูท่าว่าน่าจะอาวุโสที่สุด และน่าจะอารมณ์เย็นที่สุดด้วยเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเป็นกรรมการแยกพยัคฆ์หนุ่มกับนางสิงห์สาวที่คำรามฮึ่มฮั่มใส่กันให้ไปคนละทาง ก่อนที่จะหันไปหาหญิงสาวคนเดียวในห้อง

“นายา” เขาลากเสียงยาวเหมือนพยายามนึกชื่อของเธอที่เพิ่งเคยได้ยินหนเดียวเมื่อครู่ “ตโมนุท”

เขากดรอยยิ้มมุมปากให้ ในดวงตาสีเหล็กปรากฏแววเห็นใจขึ้นวูบหนึ่ง

“ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าคุณเป็นลูกสาวของนายพลเส่งกาจริงๆ ก็วางใจได้ ทางเรายื่นเงื่อนไขไปให้เขาได้มีเวลาตัดสินใจสามวัน ซึ่งถ้าเขายอมรับเงื่อนไขของเราแต่โดยดีคุณก็จะปลอดภัย แต่ถ้าไม่ ก็คงต้องแล้วแต่บาวี ว่าเขาจะจัดการยังไงกับคุณต่อไป”

ตโมนุทฟังแล้วค่อยใจชื้นขึ้นมาได้นิดหน่อย อย่างน้อย เธอก็ยังมีเวลาต่อลมหายใจไปได้อีกสามวัน ค่อยยังชั่ว คิดว่าจะต้องมาตายอยู่ตรงนี้ตอนนี้เสียแล้ว

“พวกคุณยื่นเงื่อนไขอะไรกับพ่อฉันหรือคะ” เป็นครั้งแรกที่ตโมนุทยอมลงหางเสียงคำว่าคะให้ เมื่อเห็นผู้สูงวัยกว่าเจรจากับเธอด้วยดี ไม่เหมือนปีศาจในคราบชายหนุ่มคนนั้น

“ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องรู้”

คำตอบเสียงแข็งๆ ที่เธอได้รับ มาจากคนที่เธอมองว่าเขาเป็นปีศาจนั่นเอง นั่นยังไม่ร้ายกาจเท่ากับประโยคต่อมาที่ทำให้เธอขนลุกชันไปทั้งร่าง

“อีกสามวัน ถ้าไม่มีสัญญาณอันเป็นที่น่าพอใจจากการ์เมียน คุณก็เตรียมตัวกลายเป็นศพชิ้นส่วนไม่ครบได้เลย เพราะผมจะทยอยส่งคุณคืนไปให้มันวันละชิ้นๆ”

ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มเหี้ยม ดวงตาหมายมาด ขณะที่เน้นออกมาชัดถ้อยชัดคำราวจะย้ำให้เธอได้ยินถนัดเต็มสองหู

“และชิ้นแรกที่ผมจะส่งคืนไปไอ้จิ้งจอกเฒ่านั่น ก็คือนิ้วของคุณ!”

<<< ติดตามตอนต่อไปจ้า >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 19:22:30