ความคิดเห็นที่ 1                 “ไม่ได้ทำอะไร ทำบุญ”                 “ใจกุศลเหลือเกิน แบบนี้ฟ้าชอบ”                 แถมทำหน้าเคลิ้มให้เสร็จสรรพ จนคนเป็นพี่ต้องถอนหายใจแล้วเอาหมอนมากอดไว้                 “เอ้อ พี่พีทจะกลับไทยอาทิตย์หน้านะ”                 ผู้เป็นพี่สาวยักคิ้วข้างหนึ่งอย่างสงสัย แต่ดูท่าว่าน้องสาวของเธอจะตีวามผิดว่าเธอรู้ได้อย่างไร “พอดีเห็นในเฟส”                 “บอกพี่ทำไมอ่ะ”  ดุจฝันรีบบอกไปก่อนจะนึกภาพของผู้ชายที่เคยตามใจเธอทุกอย่างเมื่อสองสามเดือนที่แล้ว คนที่เธอบอกเลิกไปแล้วก็เอาแต่เฮิร์ตจนต้องหนีไปทำงานที่ญี่ปุ่นชั่วคราว                 “แค่อยากเล่าให้ฟัง เห็นว่าอย่างน้อยก็เคยคบกัน ท่าทางเค้าน่าสงสารจริงๆนะพี่ฝัน”                 อ่อนแอล่ะสิไม่ว่า... ดุจฝันยักไหล่อย่างไม่ใยดี ก่อนจะเดินไปทางอื่นอย่างไม่คิดสนใจเรื่องที่น้องสาวเพิ่งพูดเลยแม้แต่น้อย                   ‘มหกรรมยอดมนุษย์’                 ดุจฝันเบิกลูกตาตัวเองจนเกือบโตเท่าไข่ห่านเมื่อเห็นข้อความที่ปรากฏอยู่ที่ไอแพดของตัวเอง เธออ่านรายละเอียดทั้งหมดแล้วเปลี่ยนเป็นทำหน้าเบะเหมือนอยากร้องไห้                 “เจอผีบนไอแพดเหรอ”                 ปิลันธน์คลายเน็กไทออกหลังจากที่ต้องสวมสูทขึ้นไปพรีเซ้นท์น้ำชากลิ่นมะลิตัวใหม่ที่เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์คู่กับดุจฝัน                 แน่นอนว่านี่เป็นผลพวงจากรักโปรโมทที่ทำให้ทั้งคู่มีงานเข้ามากขึ้น รวมถึงละครเรื่องใหม่ รักร้ายหมายหัวใจ ที่กำลังจะออนแอร์ในอีกไม่สัปดาห์ข้างนี้ก็ได้รับกระแสความสนใจไม่ใช่น้อยเนื่องจากเป็นการประกบคู่กับระหว่างคู่รักคู่ใหม่แห่งวงการที่ทุกคนลุ้นกันมานาน                 “ผีบนไอแพดไม่มี มีแต่ผีที่มายืนพูดอยู่ข้างๆ”                 หากแต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังนั้น จะแสดงความหวานใส่กันในรูปแบบนี้...                 “อ่านอะไรอยู่ ยอดมนุษย์?”                 คำพูดของปิลันธน์ทำให้ดุจฝันตาวาวขึ้นกว่าเดิม                 “ปริ๊นซ์ เราอยากไป ทำไงดี มันจัดแค่สามวัน”                 “ก็ไปสิ”  ผู้ฟังตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย                 “ก็ฟังให้จบก่อนสิ ศุกร์เสาร์อาทิตย์นี้ก็ไม่ได้ ศุกร์เรียนกับเจอคนที่เขาชนะรายการ เสาร์อาทิตย์ไปเขาใหญ่ถ่ายละครกับปริ๊นซ์ โอยยย ถ้าแกล้งท้องเสียแล้วไม่ไปเขาใหญ่ได้ไหม อยากไปอันนี้จริงๆ ปริ๊นซ์ก็แกล้งทำเป็นขี้แตกด้วยหน่อยสิ จะได้พาเราไป”                 ปิลันธน์มองหน้าคนที่ทำตัวเหมือนเด็กงอแงก่อนหน้านิ่งๆตามฟอร์ม                 “ก็ได้”                 “จริงเหรอ!”                 คนที่เพิ่งตัดสินใจจะทิ้งงานยิ้มกว้างจะปากแทบฉีกถึงท้ายทอย หากแต่ก็หุบลงทันทีที่ได้ยินประโยคต่อมา                 “แต่จะฟ้องผู้กำกับให้ว่าหาเรื่องอู้ไปไร้สาระ”                 “มันแรงตรงนี้!”  ดุจฝันกัดฟันหมั่นไส้ ก่อนที่ผู้เป็นเพื่อนจะพูดขึ้น                 “ทำไมไม่ให้คนที่ชนะวัดดวงรักพาไป”                 “ไม่ได้หรอก เดี๋ยวความแตก”                  ดุจฝันนึกถึงคราวที่แล้วที่เธอเพิ่งจะยื่นโปรเจ็คต์ใหญ่อีกชิ้นให้เขาตอนทานข้าว แม้ว่าเธอจะแอ๊บแบ๊วใส่ภาคภูมิน้อยลงเพราะความสบายใจเวลาที่อยู่กับเขา แต่แน่นอนว่าเรื่องที่เธอถึงขนาดคลั่งยอดมนุษย์นี้จะให้เขารู้ไม่ได้เป็นอันขาด จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 16:50:43

ความคิดเห็นที่ 2 ลืมใส่ขีดคั่นตอนย่อยค่ะ ระหว่างตอนที่นางเอกคุยกับน้องสาวกับนางเอกอ่านข่าวมหกรรมยอดมนุษย์บนไอแพดค่ะ ขอโทษด้วยค่า :') แหะๆ ป.ล.ขอใส่ความรู้สึกตัวเองหน่อย หมั่นไส้นางเอกมาก ดูเป็นคนขัดแย้งกันในตัวเองดี 5555555 แต่เรื่องนี้ก็มีสาเหตุ เอาไว้ติดตามดูกันนะคะ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 16:55:32

ความคิดเห็นที่ 4                 เสียงริงโทนดังขึ้น ดุจฝันรีบรับอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นหน้าจอว่า Snow                 “ว่าไง คราวนี้เรื่องเสี่ยจบแล้วโว่ย แกไม่ต้องกังวล”                 ดุจฝันนึกถึงคราวที่แล้วหลังจากที่เธอเปิดโทรศัพท์แล้วเรียบร้อย สายแรกที่โทรเข้ามาทันทีก็คือสโรชาด้วยความเป็นห่วงว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้างหลังจากที่ต้องเจอข่าวฉาวซึ่งไม่มีมูลเลยแม้แต่น้อย สโรชาเองก็เครียดเพราะว่าคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นเสี่ยนั้นคือผู้ชนะจากรายการของเธอ และด้วยเหตุนี้สโรชาจึงรู้สึกว่าเธอเองมีส่วนทำให้เพื่อนต้องเดือดร้อน                 “เออ ไม่ได้กังวลเรื่องนั้น”                 “แล้วมีอะไร”                 “คราวหน้าแกยังไม่รู้ใช่ไหมว่าคุณไพรด์จะพาแกไปไหน”                 “เหอะ ไม่เลย”  ดุจฝันตอบไปอย่างไร้ไอเดีย                 “อ้อ”                 “ทำไม แกรู้เหรอ”                 “เปล่าๆ แค่นี้นะ พอดีงานเข้า”  น้ำเสียงของสโรชาตอนปฏิเสธสูงผิดปกติก่อนรีบวางสาย ดุจฝันอดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนเธอก็ดูมีลับลมคมใน แต่ก็ไม่ใส่ใจเท่าใดนัก เพราะตอนนี้เธอสนใจแค่ยอดมนุษย์เท่านั้น   ---------------------------------------------------------------------------------------- มหหรรมยอดมนุษย์ยังคงอยู่ในความคิดของดุจฝันจนกระทั่งถึงวันศุกร์ เมื่อเรียนเสร็จ เธอเดินออกมาจากตึกเพื่อพบภาคภูมิที่มารับเธอตามที่นัดกันไว้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนักด้วยความที่มีที่หมายที่อยากไปมากกว่าการต้องมาจมปลักอยู่กับผู้ชนะรายการวัดดวงรักคนนี้ “เสี่ยมารับแล้วครับ”                 ทันทีที่พบหน้ากัน ภาคภูมิก็เอ่ยทักล้อเลียนขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มกว้างที่ทำเอาเธอตั้งหน้ารับแทบไม่ถูก                 “มาถึงก็จัดหนักเลยนะคะคุณไพรด์”                 เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นจากผู้ชายเบื้องหน้าก่อนที่เขาจะทักเมื่อเห็นว่าวันนี้เธอใส่แว่นสายตาอันใหญ่หลังจากที่เพิ่งเรียนเสร็จ                 “วันนี้ใส่แว่นด้วยเหรอครับ”                 “พอดีสายตาสั้นน่ะค่ะ มันดูแย่เหรอคุณ”                 ดุจฝันจับแว่นตัวเองทันที ภาคภูมิส่ายหน้าปฏิเสธ                 “เปล่าเลย ดีแล้ว วันนี้ถ้าอย่างไรรบกวนคุณใส่ไอ้นี่ด้วยได้ไหม”                 ภาคภูมิว่าแล้วก็ยื่นหมวกแก็ปสีน้ำตาลให้กับเธอ ดุจฝันมองหน้าเขาอย่างงงๆ                 “ใส่เพราะ?”                 “แล้วคุณจะรู้เองครับ ถ้าอย่างไรตอนนี้เราไปกันเลยดีไหม”                 ชายหนุ่มว่าแล้วก็ยิ้มกว้างให้เธอ ดุจฝันรับหมวกมาใส่ไว้พร้อมกับความสงสัยที่ยังอยู่ในใจ ก่อนจะถามอีกเรื่องที่เธออยากรู้มากกว่า                 “วันนี้จะไปไหนคะ รอบที่แล้วพาเข้าวัดเอาซะตกใจ”                 “เข้าแล้วร้อนเหรอคุณ”                 คำถามเรียบๆที่ทำเอาดุจฝันสะดุ้งที่ถูกหาอ้อมๆว่าเป็นผี เมื่อเห็นแววตาหลังแว่นนั้นราวกับกำลังขำเธอมาก นางเอกสาวพยายามหาทางตอบโต้คนที่มุกเยอะกว่าที่คิดด้วยการย้อนกลับ                 “เปล่าค่ะ ฉันกลัวว่าคุณจะร้อนแทน”                 “สรุปว่าวันนี้ไม่มีใครร้อนนะครับ เพราะผมไม่ได้จะพาคุณไปวัด แต่ไปที่ไหน ผมยังไม่บอก ส่วนรถของผมเอาตอนนี้ไปเช็คสภาพอยู่น่ะครับ ถ้าอย่างไรเราไปรถไฟฟ้ากัน คุณโอเคไหม” ดุจฝันพยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก ว่าแล้วก็เหลือบตาขึ้นมองปีกหมวกแก๊ปที่ยื่นออกมาด้านหน้าพลางเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงให้เธอใส่มันเอาไว้                 “โอเคค่ะ”  ---------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 17:18:37

ความคิดเห็นที่ 5                   สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินอยู่ในระยะที่สามารถเดินเท้าไปถึงได้จากมหาวิทยาลัย ดุจฝันมองบรรยากาศคนแน่นขนัดบริเวณที่จำหน่ายตั๋ว นานมาแล้วที่เธอไม่ได้ใช้บริการรถไฟฟ้าเพราะว่าไม่ชอบบรรยากาศเบียดๆในตัวรถ อีกอย่าง พอมีน้องสาวคอยขับรถรับส่งมันก็สะดวกกว่า ความจริงวันนี้เธอก็ว่าจะขับรถมาเองอยู่แล้วแต่พอนึกได้ว่าจะต้องนัดเจอกับภาคภูมิก็เลยไม่ได้เอารถส่วนตัวมาเสียอีก                 ตอนนี้ยังเป็นเวลาประมาณสี่โมงห้าโมงเย็น เด็กๆเพิ่งเลิกเรียนจึงแน่นเต็มไปหมดตรงชานชาลารอขึ้นรถ ดุจฝันขยับหมวกให้เข้าที่อย่างกลัวว่าใครจะเห็นหน้าแล้วจำได้ว่าเธอคือใคร                 “ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีใครรู้ว่าคุณคือดุจฝันที่เป็นดารา”                 ภาคภูมิเห็นท่าทางระวังตัวของดุจฝันจึงแกล้งพูดขึ้นเบาๆ คนที่พยายามบังหน้าตัวเองจึงกระตุกชายแขนเสื้อของคนพูดเป็นเชิงว่าให้หยุด แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะกลับมาเบาๆ                 ประตูรถไฟฟ้าเปิดขึ้นพร้อมด้วยคนที่พยายามจะเบียดตัวเองเข้าไปจนดุจฝันแทบจะขยับแขนออกนอกลู่นอกทางไม่ได้ เธอทำได้แต่ตามกระแสคนไหลเข้ารถไฟฟ้าจนกระทั่งประตูปิด ชายหนุ่มที่มาด้วยกันรีบถามเธอทันทีเพราะดูจากสีหน้าแล้วท่าทางเธอจะไม่ชินกับการเบียดขนาดนี้                 “คุณโอเคไหม”                 “ขึ้นมาแล้วก็ต้องโอเคค่ะ แล้วนี่สรุปว่าคุณจะพาฉันไปไหน”  ดุจฝันถามขึ้นเพราะภาคภูมิเป็นคนซื้อตั๋วรถไฟฟ้าโดยที่เธอแค่ยืนรอรับเฉยๆเพราะไม่อยากเบียดคนเท่าใดนัก                 มีเพียงรอยยิ้มเท่านั้นที่กลับมาแทนคำตอบ ก่อนจะถามคำถามใหม่เมื่อเห็นคนที่มาด้วยกันยืนตัวโคลงเคลงเพราะไร้ที่จับ                 “คุณยืนได้ไหมนั่น”                 “ก็พอได้ค่ะ”  แต่จังหวะที่ตอบนั้นเป็นจังหวะที่รถไฟฟ้าสั่นสะเทือนทำให้ตัวเธอเอียงตามแรงคนไปทางด้านหลัง ภาคภูมิที่จับราวด้านบนถึงจึงรีบจับต้นแขนของเธอไว้เพื่อไม่ให้ล้มในตอนที่คนเต็มรถแบบนี้ ดุจฝันพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณและไม่ได้คิดว่าเขาฉวยโอกาสแต่อย่างใด ก่อนที่เธอจะยืนอย่างไม่ค่อยสบายเท่าใดนักเมื่อเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมาแนบหลัง...  อะไรบางอย่างที่มันร้อนๆ... แถมค่อยๆร้อนขึ้นจนแทบทนไม่ได้และต้องหันหลังไปดู                 ป้าดูท่าทางเลยวัยกลางคนมานิดหน่อยยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างหลังเธอ ดุจฝันเหลียวมองต่ำลงไปก็ได้พบกับคำตอบที่เป็นของอยู่ในมือป้า                 น้ำเต้าหู้ร้อนๆเป็นสิบถุง!                 เธอแทบอยากจะกระโดดออกจากตรงนั้นแล้วยืนชี้หน้าป้ามหาภัย ใครอนุญาตให้เอาน้ำเต้าหู้ขึ้นรถไฟคะป้า!                 ดุจฝันพยายามดันตัวเองไปข้างหน้า ทำให้เธอต้องไปเบียดกันคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอมากขึ้น ภาคภูมิเองก็ดูเหมือนจะงงๆในตอนแรกที่เธอไปเบียดเขาแต่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังดุจฝันแล้วเขาก็ถึงบางอ้อ                 “ขอโทษนะครับ”                 ภาคภูมิกล่าวกับดุจฝันที่ยืนงงว่าเข้าจะขอโทษทำไมก่อนที่จะเข้าใจเมื่อเขายื่นมืออ้อมหลังเธอเอาไว้เพื่อกันไม่ให้หลังเธอโดนกับน้ำเต้าหู้นั่น ร่างของหญิงสาวเข้ามาใกล้เข้ามาติดกับชายหนุ่มอย่างที่เธอตั้งตัวไม่ทัน ก่อนที่เธอจะอดคิดไม่ได้ว่าการที่เขาทำแบบนี้มันไม่ต่างอะไรจากการกอด แม้ว่าเขาอาจจะคิดแค่อยากช่วยเธอก็ตามที                 แต่แปลก... ที่เธอไม่ได้ต่อต้านอะไรมัน                 ดุจฝันอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากเป็นผู้ชายก่อนหน้านี้เธอคงหาว่าเขาฉวยโอกาสแล้วก็รีบผลักออกโดยเร็ว หากแต่พอเป็นภาคภูมิที่ดูทีท่าว่าไม่ได้เข้ามาจีบเธอเหมือนกับคนอื่นๆมาทำแบบนี้ เธอกลับยินดีให้เขาได้ทำหน้าที่ปกป้องเธออย่างเต็มที่                 “คุณโอเคไหม”                 เสียงถามอย่างอ่อนโยนดังขึ้นจากคนที่สูงกว่า เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อจะตอบ หากแต่ต้องหยุดนิ่งไปเมื่อได้สบตากับคนเบื้องหน้าตรงๆแบบใกล้ขนาดนี้เป็นครั้งแรก                 แววตาหลังแว่นนั้นฉายห่วงใย พร้อมด้วยประกายวิบวับที่ทำให้เธอรู้สึกว่ามันแววมีเสน่ห์ขึ้นเรื่อยๆทุกวินาที... จนแทบไม่อยากจะละสายตา                 ทำไมเธอไม่เคยสังเกตเขาตรงๆแบบนี้กันนะ...                 หัวใจเริ่มเต้นเป็นจังหวะที่เร็วขึ้น... “ลงเถอะครับ” ภาคภูมิพูดขึ้นพร้อมกับเสียงประกาศถึงสถานี ดุจฝันได้สติก่อนจะรีบกระเด้งตัวออกจากเขาแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากประตูทันที โดยที่มีชายหนุ่มเดินตามเธอพร้อมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นท่าทีของคนตรงหน้า                 ดุจฝันรีบมองไปป้ายบอกชื่อสถานีเมื่อคิดได้ว่าตัวเองยังไม่รู้เลยว่านี่เขากำลังพาเธอมาที่ไหน “ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์...” ความตื่นเต้นทวีขึ้นมาน้อยๆเมื่อนึกได้นี่คือสถานที่จัดมหกรรมฮีโร่แห่งชาติครั้งที่ห้าที่เธออยากมานักมาหนา สายตาคู่สวยหันเหลือบไปมองคนที่พาเธอมาที่นี่อย่างต้องการคำตอบ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 17:20:12

ความคิดเห็นที่ 6                 “ที่นี่มีจัดงานพืชสวยงามน่ะครับ”                 นี่เขาจะพาเธอมาดูต้นไม้!                 สีหน้าดุจฝันคงแสดงออกให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอผิดหวังเพียงใด ภาคภูมิเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ                 “แล้วก็มีจัดงานยอดมนุษย์ด้วย” ดวงตาหลังแว่นของดุจฝันโตขึ้นทันทีเมื่อเขาพูดถึงที่ที่เธออยากไป ก่อนที่จะรีบหายใจเข้าแล้วทำหน้าสงบเหมือนไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย  “ผมคิดว่าคุณคงอยากจะอยากจะไปดูต้นไม้ ถ้าอย่างไรเราไปดูต้นไม้ดอกไม้กันก็ได้ แต่โดยส่วนตัวของผม ผมอยากดูอุลตร้าแมนมากกว่าน่ะครับ” “ถ้าอย่างนั้นคุณไปดูอุลตร้าแมนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไปด้วย” หัวใจดุจฝันเต้นระรัวโดยที่พยายามทำหน้านิ่งปิดบังความรู้สึก                 ภาคภูมิยังคงสีหน้ายิ้มตามเคย                 “ถ้าอย่างนั้นเราไปดูมหกรรมยอดมนุษย์กัน แต่ถ้าคุณไม่อยากไปด้วยกันจริงๆก็บอกได้นะครับ”                 “ไม่เป็นไรค่ะไม่เป็นไร ฉันโอเคค่ะ คุณดูเลยค่ะ ฉันดูเป็นเพื่อนได้ค่ะ”                 “ขอบคุณนะครับที่จะดูเป็นเพื่อนผม”  ภาคภูมิยิ้มรับแล้วเดินเข้าตัวศูนย์ประชุมนำหน้าเธอไป ดุจฝันแอบยิ้มอย่างดีใจที่ในที่สุดเธอก็ได้มามหกรรมที่จัดกี่ครั้งๆเธอก็ไม่เคยที่จะมีโอกาสมาเยือน พลางมองแผ่นหลังของคนที่กำลังเดินนำเธอ                 เขาแค่อยากมาดู... แต่เธอมั่นใจว่าความอยากมาดูงานนี้ในใจเธอนั้นมากกว่าเขาแน่นอน ดุจฝันยิ้มร่าอย่างลืมตัวว่าต้องคอยแอ๊บแบ๊วเมื่อเห็นบรรยากาศแบบเด็กผู้ชายที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรง ตัวการ์ตูนฮีโร่มากมายกำลังเดินไปเดินมาเต็มงาน ความคึกคักของงานถูกเพิ่มขึ้นด้วยเสียงเพลงเปิดตัวยอดมนุษย์ที่ดังมาจากลำโพง แบบที่เธอได้ยินแล้วรู้สึกดีกว่าที่ฟังจากริงโทนของตัวเองตั้งเยอะ                 เซมารู ช็อกกา จิโคขุ                 ปากก็อดฮัมไปตามเพลงเปิดตัวไอ้มดแดงภาคแรกนี้ไม่ได้แม้เนื้อจะเป็นภาษาญี่ปุ่นที่เธอไม่กระดิกเลยแม้แต่น้อยก็ตามที                 ที่นี่มียอดมนุษย์เต็มไปหมด ไม่ว่าจะซ้ายขวาหน้าหลัง แถมเดินเข้าไปในฮอลล์ก็จะมีแต่บูทและเวทีการแสดงสำแดงพลังของเหล่าฮีโร่กู้โลกแต่ละตัว                 สวรรค์ยอดมนุษย์...                 ดุจฝันหลับตาลงอย่างมีความสุข ชีวิตนี้เธอนอนตายตาหลับแล้ว...                 ในขณะที่ดวงตาคู่สวยหลังแว่นกรอบใหญ่ก็ส่องประกายระยิบระยับอย่างปิดไม่มิดเมื่อได้เจอการ์ตูนในดวงใจทั้งหลายแหล่ เธอเอาแต่ดูนู่นนี่นั่นโดยไม่ได้สนใจคนที่มาด้วยกันเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่ใครบางคนจะสะกิดเธอ ดุจฝันได้สติแล้วหันไปทางด้านหลัง                 “อ้าว อุลตร้าแมน”                 เป็นคนที่พาเธอมาที่นี่นี่เองที่กำลังถือหน้ากากอุลตร้าแมนบังหน้าของตัวเองไว้ ดุจฝันยิ้มกว้างให้กับเขาที่เอาหน้ากากลงแล้วถามอย่างแปลกใจ                 “ไปเอามาตอนไหนเนี่ย”                 “ขายอยู่ตรงนั้นน่ะครับ ส่วนอันนี้ของคุณ” หน้ากากเซเลอร์มูนถูกยื่นมาให้เธอ ดุจฝันมองแล้วส่ายหน้า “ไปเป็นไรค่ะ ฉันไม่พิสวาสฮีโร่หญิงน่ะคุณไพรด์” หน้าชายหนุ่มมีทีท่าแปลกใจอยู่หน่อยๆ ก่อนจะรับเอาไว้กับตัวเองแล้วทำท่าว่าจะเดินไปอีกทางที่เป็นบูทขายหน้ากากเด็กเล่น “งั้นเดี๋ยวผมไปเอาอันใหม่” “ไม่เป็นไรค่ะ แต่...”  ดุจฝันยิ้มเจ้าเล่ห์  “ฉันขออุลตร้าแมนนะคะ” “แล้วเซเลอร์มูน”  หน้ากากอุลตร้าแมนอยู่ในมือของหญิงสาวแล้วเป็นที่เรียบร้อย “คุณใส่ค่ะ” ความลำบากใจเริ่มปรากฏอยู่บนใบหน้าภาคภูมิเมื่อเขาจ้องมองหน้ากากยอดมนุษย์ตาหวานแห่งจันทราในมือ ก่อนที่คนทำตัวผิดเพศนั่นจะคว้ามือของเขาให้ยกสูงขึ้นเพื่อให้หน้ากากเซเลอร์มูนบังหน้า ชายหนุ่มแอบถอนหายใจเฮือกอย่างไม่มีทางเลือกอยู่หลังหน้ากากเซเลอร์มูน อย่างกับเด็ก... จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 17:21:13

ความคิดเห็นที่ 7 “หูย เข้ากับคุณมากเลยค่ะ ส่งตรงมาจากดวงจันทร์เลยใช่ไหมคะ”  ว่าแล้วดุจฝันก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจอยู่คนเดียว ชายหนุ่มมองผู้หญิงเบื้องหน้าอย่างนึกเอ็นดูในความเป็นธรรมชาติที่เปิดเผยออกมาจนหมด นี่เธอคงลืมไปแล้วว่าต้องรักษาภาพลักษณ์ต่อหน้าเขา ก่อนจะเดินตามเธอที่วิ่งถลาเข้าไปดูซุ้มไอ้มดแดง “มีแต่คาเมนไรเดอร์ทั้งนั้นเลยค่ะคุณ”  ดุจฝันร้องอย่างตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อเห็นฟิกเกอร์ขนาดเท่าฝ่ามือเต็มตู้กระจก คำว่าคาเมนไรเดอร์ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม “นี่มันไอ้มดแดงไม่ใช่เหรอ” ดุจฝันขยับแว่นขึ้น แล้วยิ้มอย่างมีภูมิก่อนจะวางมาดเลียนแบบนักวิชาการเพื่ออธิบาย “คาเมนไรเดอร์กับไอ้มดแดงคือตัวเดียวกันค่ะ คาเมนไรเดอร์แปลตรงตัวแล้วคือมนุษย์หน้ากาก แต่คนไทยเห็นว่าเหมือนมด เลยเรียกว่าไอ้มดแดง”                 อาจารย์ที่เพิ่งจะดาราโดนสอนในความรู้เรื่องยอดมนุษย์พยักหน้าทำความเข้าใจตาม พลางคิดว่าถ้าหากมหาวิทยาลัยของเขาเปิดหลักสูตรซูเปอร์ฮีโร่เมื่อไร เขาจะอัญเชิญดุจฝันไปเป็นอาจารย์พิเศษให้ทันที                 ภาคภูมิหยิบไอ้มดแดงสองตัวที่หน้าตาเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออกมาพิจารณา ก่อนที่ดุจฝันจะเข้ามาใกล้ๆแล้วชี้ตัวที่อยู่ทางขวาก่อนแล้วตามด้วยตัวทางซ้าย                 “ตัวนี้วีหนึ่ง ตัวนี้วีสอง”                 “รู้ได้อย่างไร” ว่าแล้วเขาก็พยายามมองหาว่ามีตรงไหนบนตุ๊กตาหรือเปล่าที่บอกว่าเป็นวีหนึ่งวีสอง                 “ถ้าวีหนึ่งจะถุงมือสีเงิน แถบข้างลำตัวสองแถบ”  ภาคภูมิมองดูที่ถุงมือของตัวทางด้านขวามือตามที่ดุจฝันอธิบายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปมองแถบด้านข้างต่อ  “ส่วนของวีสองจะเป็นสีแดง แล้วก็แถบข้างลำตัวจะเป็นแถบเดียวหนาๆ”                 “คุณนี่รู้เยอะจัง”  เมื่อเขาเห็นความแตกต่างของไอ้มดแดงทั้งสองตัวแล้ว ภาคภูมิก็อดชมเธอไม่ได้ “ไม่เท่าไรหรอกค่ะ”  ดุจฝันยิ้มภูมิใจที่ในตอนนี้ก็มีคนเห็นถึงเรื่องที่เธอสนใจจริงๆ “คุณคงชอบมากสินะ” คำถามนี้ทำให้ดุจฝันเงียบไปพักหนึ่งอย่างชั่งใจ เธอควรตอบเขาว่าอย่างไรดี... เธอควรจะเสแสร้งดีไหมว่าไม่ได้ชอบเลยเพื่อรักษาภาพลักษณ์ หรือควรที่จะบอกไปตามความจริงดี... ภาพของปลาที่ถูกปล่อยเมื่ออาทิตย์ที่แล้วย้อนกลับเข้ามาในความคิดทันที ปลาที่ว่ายเริงร่าเมื่อได้รับอิสรภาพจากโลกแคบในถุง... เธอเองนั้นไม่ต่างอะไรจากมัน มันจะดีเท่าไรหนอถ้าหากว่าจะมีใครสักคนที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ “ชอบมากค่ะ”  “แล้วคิตตี้ล่ะ”                 คำถามที่ทำให้คนตอบเงียบไปสักพัก ก่อนจะถอนใจออกมาเบาๆ                 “คนอื่นเขามองว่าฉันมีภาพลักษณ์แบบนั้นน่ะค่ะ”                 ภาคภูมิยิ้มให้หญิงสาวที่เริ่มเปิดใจให้โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว                 “เอาเข้าจริงฉันไม่ชอบเลย ฉันรู้สึกว่ามันเป็นแมวที่หน้าไม่รับแขก”                 “แล้วไอ้มดแดงคุณนี่หน้ารับแขกมากกว่าใช่มั้ย”                 ผู้เป็นอาจารย์อดย้อนแบบติดตลกไม่ได้เมื่อได้ยินดังนั้น                 “อย่างน้อยก็ช่วยมวลมนุษยชาตินะคุณ”                 “ตอนแรกผมนึกว่าคุณจะชอบแบบพวกหวานแหววเสียอีก แต่ก็แปลกดีนะที่คุณชอบอะไรแบบนี้”                 “แล้วคุณไม่ชอบพวกนี้เหรอ”                 “ผมเฉยๆครับ”                 ดุจฝันได้ทีรีบซักต่อ                 “แล้วคุณพาฉันมาดูนี่ทำไมเหรอ”                 ภาคภูมิจ้องหน้าเธอนิ่งก่อนจะคลี่รอยยิ้มแล้วตอบ                 “ไม่รู้สิครับ ผมแค่ไม่เคยมางานนี้ก็เลยอยากลองมาดู”                 เป็นคำตอบที่ดุจฝันไม่คิดจะซักไซ้ไล่เรียงอะไรต่อเมื่อโชว์ของขบานการเรนเจอร์กำลังจะเริ่มขึ้นบนเวที เสียงเพลงกระหึ่มแม้จะฟังดูหนวกหูแต่กลับทำให้ใจของเธอมีความสุขอย่างน่าประหลาด                 และความสุขของเธอในวันนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลยถ้าหากขาดผู้ชายที่ชื่อว่าภาคภูมิ --------------------------------To be continued---------------------------------------- จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 17:22:17

ความคิดเห็นที่ 8 แอบสงสัยว่าตกลงเขาจัดงานอัลตราแมนกันไปแล้วยังคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 18:03:16

ความคิดเห็นที่ 9 อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ  เอามาลงไวๆนะค่ะ พระเอกน่ารักจัง เลยค่ะ^^ จากคุณ : solitaly_sp เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 20:52:17

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 20:55:16

ความคิดเห็นที่ 11 รอติดตามตอนที่ 8 อยู่นะคะ ^^ จากคุณ : Cookies 'n Cream Frappe เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 10:48:04

ความคิดเห็นที่ 12 รออ่านต่ออยู่นะคะ อ่านแล้วก็ยังสงสัยไม่หาย ว่าคุณภาคภูมิมีอะไรแอบแฝงรึเปล่าน้า.... จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 01:15:59

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบ ชอบ มดแดงวีสาม จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 22:16:25