ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อสายตาของเหมียวกวาดผ่านตัวอักษรสุดท้ายในหนังสือเรื่องสั้นของคนไม่คิดสั้น ซึ่งเป็นรายชื่อผู้สมทบทุนบริจาคเงินพิมพ์หนังสือ ประตูมิติก็ปิดลง กายทิพย์ของผมกลับเข้าร่างกายหยาบ ผมพบตัวเองกำลังนั่งหอบตัวโยนอยู่บนเก้าอี้ด้านตรงข้ามเธอ มนตร์บังตาที่ผมได้ร่ายเอาไว้ได้คลายลงแล้ว ขณะนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติดังเดิม “เป็นไงบ้าง?” ผมถามพลางยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก สองตามองเหมียววางหนังสือลงบนโต๊ะ เธอคว้ากระดาษทิชชู่ไปซับน้ำตาที่ไหลทะลักราวทำนบพัง สะอื้นอีกสองสามครั้งก่อนตอบออกมาเสียงเครือว่า “เหมียวรู้แล้ว เหมียวเข้าใจแล้ว ฮือๆ” “รู้แล้วใช่ไหมว่าการฆ่าตัวตายไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย?” ผมถาม จิตใจลิงโลดด้วยความปิติเพราะตระหนักได้ว่าผมปฏิบัติภารกิจสำเร็จอีกหนึ่งงานแล้ว “ใช่ เหมียวไม่น่าคิดบ้าๆ อย่างนั้นเลย” เธอพูดพึมพำ “เหมียวเกือบทำอะไรลงไป ไม่อยากเชื่อเลย” ผมไม่แน่ใจว่าเธอพูดกับผมหรือพูดกับตัวเองกันแน่ จึงได้แต่นั่งเงียบ เหมียวเช็ดน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย เธอเงยหน้ายิ้มให้ผม ประกายในดวงตาของเธอช่างสดใสเหมือนนางฟ้าตัวน้อยผู้นั้นจริงๆ ผมยิ้มตอบ งานของผมสำเร็จเสร็จสิ้นด้วยดี มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะหางานชิ้นใหม่ทำต่อไป ผมไม่เคยปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์หรอกครับ ยิ่งตอนนี้นายหญิงยังไม่ยอมเปิดเผยด้วยว่าแต้มของมือปราบคนไหนนำอยู่บ้าง  ผมจะมัวทำตัวเอ้อระเหยลอยชายไม่ได้หากคิดจะเป็นผู้พิชิตบัลลังก์ผู้ชนะ นาฬิกาข้อมือบอกเวลาห้าโมงเย็นกับอีกสามสิบสองนาที ผมยังเหลือเวลาหางานอีกหลายชั่วโมงสำหรับคืนนี้ “หนังสือเล่มนี้ไม่มีขายที่ไหนหรือคะ?” เหมียวส่งเสียงถามอีกครั้ง น้ำเสียงของเธอบอกว่าเธอคงคิดถึงมันมากหากต้องคืนหนังสือให้ผม ผมตอบ “เป็นหนังสือแจกฟรีครับ ถ้าเหมียวอยากได้ก็เก็บไว้เถอะ ผมให้” “จะดีหรือคะ?” “ดีสิครับ” ผมรีบพูด “เก็บเอาไว้ให้ลูกสาวอ่านก็ได้” “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากค่ะ เหมียวเสียใจจริงๆ ที่เคยพูดไม่ดีกับคุณ” เหมียวกล่าวอย่างขอโทษ “ก็ตอนนั้นเหมียวนึกว่าคุณเป็นไอ้พวกผู้ชายชีกอ...” “ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจว่าเหมียวเพิ่งเจอผู้ชายเลวๆ มา ก็เลยพลอยระแวงผู้ชายคนอื่นๆ ไปด้วย” ผมกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “ยังไงก็เก็บรักษาหนังสือเล่มนี้ไว้ดีๆ ล่ะครับ” “ค่ะ” ผมยิ้มเม้มปากอย่างพึงพอใจ เธอคงไม่รู้หรอกว่าหนังสือเล่มนี้หากอยู่ในมือของคนปกติ มันจะเป็นเพียงหนังสือดีๆ เล่มหนึ่ง แต่หากมันอยู่ในมือของคนที่กำลังจะคิดฆ่าตัวตาย มันจะกลายเป็นหนังสือเวทมนต์ในการเยียวยาใจและเป็นเครื่องมือเปิดประตูมิติ ให้มือปราบฯ อย่างพวกผมเข้าไปต่อกรกับปิศาจในด้านมืดของจิตใจผู้อ่าน และมันยังเป็นสิ่งยืนยันให้นายหญิงตรวจเช็กได้อีกด้วยว่าผมปฏิบัติภารกิจสำเร็จจริงๆ ไม่ได้หลอกต้มกัน “เฮ้อ เย็นแล้ว ผมว่าเรากลับบ้านกันดีกว่าครับ” ผมพูดพลางลุกขึ้นยืน จัดแจงคล้องกระเป๋าสะพายที่ยังบรรจุหนังสือเรื่องสั้นของคนไม่คิดสั้นอีกหลายเล่มให้เข้าที่บนหัวไหล่  เรียบร้อยดีแล้วจึงคว้ากองหนังสือของเธอมาช่วยถือ เหมียวลุกขึ้นยืนตาม เธอถามผมออกมาเบาๆ “คุยกันมาตั้งนาน เหมียวยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร?” “คนแปลกหน้าไม่จำเป็นต้องมีชื่อหรอกครับ” ผมตอบและรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที “แล้วนี่เหมียวจะเอาอย่างไรต่อไปเรื่องลูก ผมว่าเข้าไปคุยกับคุณพ่อตรงๆ จะดีที่สุดนะ ยังไงพ่อลูกก็ตัดกันไม่ขาดแน่ ท่านอาจจะโกรธบ้างในตอนแรก แต่พอเวลาผ่านไปความโกรธก็คลี่คลาย เด็กคลอดออกมาดีไม่ดีจะหลงหลานสาวหัวปักหัวปำเสียอีก” “เหมียวก็ได้แต่ภาวนาให้มันเป็นอย่างนั้น” เธอยิ้มฝืดๆ อย่างยอมรับชะตากรรมว่าอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดไป อย่างน้อยเธอกับลูกก็ยังคงมีลมหายใจ ตราบใดที่ลมหายใจยังอยู่ ความหวังและความฝันอันสดใสในชีวิตย่อมเอื้อมคว้าได้เสมอ แต่แล้วในขณะที่ผมกับเธอกำลังเดินออกมาจากร้านไอศกรีม เหมียวก็หรี่ตามองผมเหมือนเอะใจอะไรสักอย่าง เธอหันมาถามผมว่า “เมื่อกี้คุณพูดว่าพ่อเหมียวอาจจะหลงหลานสาวใช่ไหม?” “อือฮึ” ผมรับคำอย่างลืมตัว “แล้วคุณรู้ได้อย่างไรล่ะคะว่าลูกในท้องเหมียวจะออกมาเป็นเด็กผู้หญิง?” เหมียวถามต่อ “สัมผัสพิเศษของคุณทำได้เพียงแค่อ่านใจคนไม่ใช่หรือ?” “เอ้อ นั่นสินะ” ผมรีบยกมือเกาหัวแกรกๆ เป็นเชิงแก้ตัว “ผมก็พูดไปเรื่อยเปื่อยล่ะ เด็กออกมาอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงก็ได้ ว่าแต่เหมียวอยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ?” “จะหญิงหรือชายก็ได้ ยังไงก็ลูกเหมียว” เธอตอบขณะพวกเรากลับมายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ป้ายเดิมอีกครั้ง “เอ้อ จริงสิ เกือบลืมเลย ผมขอกระปุกยานอนหลับในกระเป๋าเหมียวได้ไหม?” ผมพูดขึ้นหลังจากเรายืนคอยรถเมล์อย่างเงียบๆ มาได้ครู่หนึ่ง “ทำไมคะ กลัวเหมียวจะเปลี่ยนใจกลับไปกินยาตายหรือไง?” เธอตอบพลางหัวเราะหน้าเป็น ผมเห็นแล้วนึกอยากตั๊นหน้าไอ้ผู้ชายที่ทำร้ายเธอชะมัด “เปล่าหรอก แค่จะขอเก็บไว้เป็นที่ระลึกเท่านั้นเอง” ผมโกหกเสียงเรียบ จริงๆ แล้วผมต้องเก็บอุปกรณ์ที่ผู้คิดสั้นเตรียมใช้ปลิดชีพตนเองกลับไปให้นายหญิงตรวจสอบต่างหาก ในกระเป๋าผมตอนนี้นอกจากหนังสือเรื่องสั้นของคนไม่คิดสั้นอีกเจ็ดเล่มแล้ว จึงยังมีอาวุธสำหรับการฆ่าตัวตายประเภทต่างๆ เช่นปืน มีด เชือก ขวดยาพิษ ยาเบื่อหนู ยาฆ่าหญ้า อันเป็นสิ่งที่ผมยึดได้จากการปฏิบัติภารกิจครั้งก่อนๆ อัดยัดแน่นเอี้ยดเต็มไปหมด เหมียวก้มหน้าเปิดกระเป๋าสะพาย หยิบกระปุกยานอนหลับที่ฝาปิดยังคงหุ้มพลาสติกยื่นมาให้ผม แต่พอผมยื่นมือไปรับ เธอกลับดึงขวดยากลับไป “อ้าว” ผมร้องอย่างงุนงง คิ้วข้างขวาของเธอยกสูงอย่างหยอกล้อ “ถ้าอยากได้ยาขวดนี้ไปเป็นที่ระลึก เหมียวก็ต้องการบางอย่างเป็นที่ระลึกจากคุณเหมือนกัน” “เหมียวอยากได้อะไร?” ผมเสียงอ่อน “ชื่อของคุณไง เหมียวอยากรู้ว่าคุณชื่ออะไร” “ผมเป็นแค่คนแปลกหน้า – ” “ - เหมียวจะเอาชื่อคุณมาตั้งชื่อลูก” “หง่ะ คงไม่ดีมั้ง” “ทำไมหรือ คุณมีอะไรถึงต้องปิดบังชื่อแซ่ไม่ให้ใครรู้แบบนี้?” “ไม่มี เพียงแต่ผมเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับคุณและสำหรับทุกคน ในชีวิตนี้คุณจะไม่ได้เจอผมอีกเป็นครั้งที่สอง” เหมียวขมวดคิ้วยุ่ง สีหน้าของเธอปรากฏความสงสัยระคนประหลาดใจเด่นชัด “ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะ คุณรู้ตัวไหมว่าเพิ่งเข้ามาในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังมีเด็กในท้อง คุณทำให้เธออยากที่จะมีชีวิตอยู่ในโลกห่วยๆ ใบนี้ต่อไป แต่คุณกลับพูดเหมือนจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้วงั้นแหล่ะ” ผมไม่ตอบคำ หันหน้ามองไปที่ปลายถนนสุดสายตา ท้องฟ้าตอนนี้มีแสงอาทิตย์เจือจาง อีกไม่นานความมืดแห่งราตรีกาลจะเข้ามาครอบคลุมทุกอณูแผ่นฟ้าของประเทศไทย ตึกสูงเสียดฟ้าจะคายไอร้อนออกมาผลาญบรรยากาศ แต่มันคงร้อนผ่าวสู้ใบหน้าของผมในวินาทีนี้ไม่ได้ ถ้าผมได้เจอเธอตอนยังเป็นมนุษย์อยู่ก็คงดีหรอก แต่ว่านี่... “ผมว่าอย่ารอรถเมล์เลย เดี๋ยวผมไปเรียกแท็กซี่ให้ดีกว่า” ผมพูดอย่างตัดบท เดินปลีกตัวออกมาเพื่อโบกมือเรียกแท็กซี่ โบกอยู่สามคันกว่าจะจอดและยินยอมไปส่งที่จุดหมายปลายทาง ผมจึงเดินกลับมาตามเหมียว เธอเดินเคียงคู่ผมมาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่ยอมบอกชื่อเธอ “นี่ครับ หนังสือ” ผมกล่าวพลางส่งหนังสือปึกนั้นให้เมื่อหญิงสาวสอดตัวเข้าไปนั่งเบาะหลังเรียบร้อย เธอช้อนสายตาสบตาผมอีกครั้ง อ้าปากคล้ายจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ผมชิงพูดเสียก่อน “ผมชื่อทัด ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ผมมั่นใจว่าพูดเสียงดังฟังชัดและเหมียวต้องได้ยินอย่างชัดเจนไม่ผิดเพี้ยน ผมรีบปิดประตู แล้วโบกมือลาขณะรถแท็กซี่เคลื่อนออกจากที่  ผมรู้ว่าเหมียวต้องแนบหน้ากับกระจกและทอดสายตามองผม ผมจึงต้องหมุนตัวหันหลังให้และสาวเท้าเดินจากมาอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างมันคงดีกว่านี้นะครับ...หากผมไม่จบชีวิตตัวเองด้วยการแขวนคอตายเมื่อหลายเดือนก่อน ++++++++ “ภารกิจรายที่สิบสามของผมเรียบร้อยแล้วนะครับพี่จ๋า” ผมรายงานนายหญิงผู้ที่เหล่ามือปราบอัตวินิบาตกรรมเรียกว่าพี่จ๋า เจ๊จ๋า หรือคุณจ๋าตามความเหมาะสมของวัยและนิสัย “ตอนนี้แต้มผมอยู่ที่เท่าไหร่แล้วอ่ะครับ” “ไม่ต้องมาหลอกถามเลยนะเจ้าทัด ฉันไม่หลงกลแกหรอกย่ะ” นั่นคือคำตอบจากปลายสาย “แหม่ เกลียดนักคนรู้ทัน” ผมหัวเราะ ทั้งที่ไม่รู้สึกตลกเลย “งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมวางนะครับ” “ย่ะ” ขณะนี้ผมกำลังนั่งห้อยขาถือโทรศัพท์อยู่บนดาดฟ้าของตึกที่ใช้เป็นฉากในเรื่องสั้นชายแปลกหน้าของวิลาศินีในหนังสือเรื่องสั้นของคนไม่คิดสั้น ถ้าคุณมีโอกาสได้อ่านก็คงพอนึกออก อากาศยามนี้ร้อนมาก มันเลยเป็นเหตุผลให้ผมแอบลอบเข้าทางหลังตึกขึ้นมานั่งตากลมชมดาวแก้เหงาพลางคิดถึงความหลังเก่าก่อนอย่างเจ็บช้ำใจ ในยามมีชีวิต ผมมันเป็นคนที่โง่เง่าชะมัด ใช้ชีวิตแบบไม่เห็นคุณค่าเลย สัมผัสพิเศษในการอ่านใจคนไม่ได้ช่วยอะไรผมมาก มันกลับทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงด้วยซ้ำ   มันไม่ใช่เรื่องสนุกหรอกครับกับการที่คุณรู้ความคิดที่แท้จริงของคนที่คุณกำลังจับมืออยู่ อาทิเช่นคุณไปออกเดทกับใครสักคน คุณจับมือกัน เขายิ้มหวานให้คุณ แต่ดวงตาและหูของคุณกลับเห็นและได้ยินเหตุการณ์ที่เขาคนนั้นเริงร่าอยู่กับคนอื่น ส่วนตัวคุณมีค่าเป็นเพียงกระเป๋าเงินเคลื่อนที่เท่านั้น ผมฆ่าตัวตายเพราะอกหัก โดนผู้หญิงที่รักมากคนหนึ่งสลัดรักทิ้งไปอย่างไร้เยื่อใย ครับ ผมทราบว่ามันน่าอาย แต่วันที่เกิดเหตุมันเป็นวันที่ผมทุกข์ใจมากที่สุดในชีวิต ผมรู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่า โลกทั้งใบกลวงโบ๋ ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม พ่อแม่ก็ไม่รักผม พวกท่านมักนำผมไปเปรียบเทียบกับพี่ชายซึ่งเก่งกว่าผมมากในทุกๆ เรื่อง คืนนั้นผมจึงใช้เสื้อของตัวเองผูกปลายข้างหนึ่งกับลูกกรงหน้าต่างห้องนอน ส่วนปลายอีกด้านผมนำมารัดรอบคอตัวเอง ผมนั่งคุกเข่า โน้มตัวลงต่ำ ให้เสื้อนั้นรัดคอปิดกั้นอากาศจนขาดใจตายอย่างทรมาน ผมเคยคิดว่าเมื่อคนเราตาย ชีวิตก็จบสิ้น ทุกอย่างจบ เกมโอเวอร์เพื่อรีสตาร์ทการเล่นครั้งใหม่ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น คนที่ฆ่าตัวตายจะเกิดใหม่เป็นโอปปาติก คือสัตว์เหนือธรรมชาติชนิดหนึ่งที่เกิดมาปุ๊บก็โตปั๊บ อายุขัยจะหยุดชะงักค้างที่อายุตอนตาย อย่างผมก็คือยี่สิบเอ็ดปี ห้าเดือน สองวันกับอีกสิบชั่วโมงสามนาที ผมจะมีอายุเท่านี้ไปตลอดกาล ผมจะไม่แก่ไปกว่านี้ และผมจะต้องตื่นขึ้นมาในทุกๆ วันเพื่อฆ่าตัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เผชิญความทรมานที่ไม่รู้จักจบสิ้น ดังเช่นในหนังสือเรื่องสั้นของคนไม่คิดสั้นบอกเอาไว้ว่าการฆ่าตัวตายคือโมฆะกรรม มันเป็นการตายเปล่า ตายอย่างไร้ประโยชน์ที่สุด ผมไม่สามารถก้าวเท้าออกไปจากห้องของตัวเองได้ ผมจึงต้องนั่งกอดเข่าเฝ้ามองพ่อแม่ที่ผมคิดว่าพวกท่านไม่รัก เดินเข้ามานั่งบนเตียงของผมแล้วร้องไห้ ทำเอาผมร้องตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ พวกท่านรำพึงตัดพ้อโทษตัวเองถึงการคิดสั้นของผม โดยไม่รู้เลยว่าขณะนั้นผมทำได้เพียงกราบเท้าท่านอย่างเสียใจ ผมเพิ่งตระหนักว่าผมมันเป็นลูกอกตัญญูขนาดไหน ผมยังไม่เคยบวชให้พวกท่าน ไม่เคยทำในสิ่งที่พวกท่านร้องขอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำตัวเป็นกบฏหัวแข็ง ซึ่งบางเวลามันก็เป็นเรื่องที่ผิด ผมจมอยู่ในห้วงทุกข์แห่งความทรมาน จนกระทั่งวันหนึ่ง พี่จ๋าก็ปรากฏกายในห้องของผม พี่จ๋าเป็นหญิงสาวอายุปลายสามสิบ แต่งหน้าค่อนข้างฉูดฉาด เสื้อผ้าที่ใส่ก็แสนจะโฉบเฉี่ยวราวกับออกมาจากหนังสือโวค เธอแนะนำตัวเองว่าเป็นภูติสวรรค์ที่ได้รับภารกิจจาก ‘คนข้างบน’ ให้ลงมายังโลกมนุษย์เพื่อสรรหาโอปปาติกที่ก่อนฆ่าตัวตายมีพลังพิเศษสำหรับเข้าร่วมการแข่งขันต่อต้านการฆ่าตัวตายที่ชื่อว่า Anti – Suicide Project โครงการที่เรียกย่อๆ ว่า ATSP นี้เกิดขึ้นเพราะ ‘คนข้างบน’ เห็นว่าจำนวนประชากรมนุษย์ที่ฆ่าตัวตายชักจะมีมากเกินไปแล้ว ต้องลงมือทำอะไรบางอย่างเป็นการแก้ไข ซึ่งถ้าจะให้ดี คนที่จะสามารถช่วยแก้ไขได้ก็ต้องเป็นผู้ที่ผ่านประสบการณ์ฆ่าตัวตายมาก่อน ผู้เข้าร่วมในการแข่งขันต่อต้านการฆ่าตัวตายในโครงการ ATSP มีด้วยกันทั้งหมดแปดคน ผมได้รับการคัดเลือกเข้าร่วมการแข่งขันเป็นคนสุดท้าย ทุกคนจะได้รับพลังพิเศษสำหรับการต่อสู้ในมิติแห่งจิตใจ (ผมได้รับพลังแห่งไฟ) และจะถูกเรียกระหว่างปฏิบัติภารกิจในการแข่งขันว่ามือปราบอัตวินิบาตกรรม ซึ่งได้รับพลังสามารถแสดงกายหยาบได้เหมือนมนุษยปกติคนหนึ่ง ส่วนรางวัลของผู้ชนะนั้นเย้ายวนใจจนทำให้ผมตอบรับเข้าร่วมการแข่งขันโดยไม่ต้องคิด เพราะมันคือการได้รับสิทธิพิเศษให้หลุดพ้นจากบ่วงกรรมแห่งการฆ่าตัวตายไปเกิดใหม่เป็นมนุษย์ในทันทีนั่นเอง ผมเชื่อว่าโอปปาติกที่ฆ่าตัวตายทุกคนย่อมปรารถนาในสิ่งนี้ด้วยกันทั้งนั้น แต่ภารกิจพิชิตบัลลังก์แชมป์แค่ฟังอย่างเดียวก็เลือดตาแทบกระเด็นแล้วครับ ทั้งที่กฎกฏิกามีเพียงง่ายๆ ข้อเดียวว่า – ผู้เข้าแข่งขันผู้ใดสามารถปฏิบัติภารกิจเปลี่ยนชีวิตคนคิดสั้นได้ถึงหนึ่งพันคนก่อนเป็นคนแรก ผู้นั้นคือผู้ชนะ เท่ากับว่า ผมกับผู้เข้าแข่งขันอีกเจ็ดคนที่เหลือต้องมองหาคนที่มีรัศมีการฆ่าตัวตาย หาทางเกลี้ยกล่อมให้คนผู้นั้นเปิดปากบอกให้ได้ว่ามีปมอะไรในใจถึงต้องการจะปลิดชีพตัวเอง แล้วนำหนังสือเวทมนต์ไปให้อ่านเพื่อเปิดประตูมิติเข้าไปสังหารปิศาจร้ายเหมือนที่ผมเพิ่งทำกับเหมียว ตอนนี้การแข่งขันเริ่มต้นมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว พี่จ๋าผู้มีตำแหน่งเป็นนายหญิงของมือปราบอัตวินิบาตกรรมไม่เคยแย้มพรายเลยว่าผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนทำแต้มได้คนละเท่าไหร่บ้าง อาจจะกลัวเกิดการเล่นสกปรกก็ได้มั้งครับ หน้าตาของมือปราบอัตวินิบาตกรรมบางคนที่ผมเจอในวันรวมตัวก่อนเริ่มการแข่งขันนั้นเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก มองปราดเดียวก็ดูออกว่าไว้ใจไม่ได้ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าได้รับคัดเลือกเข้ามาแข่งได้อย่างไร ผมลุกขึ้นยืน ยกมือถอดแว่นออกมาเช็ดเลนส์กระจกกับผ้าเช็ดหน้า ดวงดาวบนฟ้ากระพริบวิบวาวเหมือนต้องการยิ้มให้เมื่อผมใส่แว่นกลับบนจมูกและเงยหน้ามองมันอีกครั้ง ผมคิดว่าหากในกลุ่มมือปราบอัตวินิบาตกรรมรักใคร่แผดความสดใสแทนความแข็งกระด้างให้แก่กันและกันเหมือนดาวบนผืนฟ้าตอนนี้คงดีไม่น้อย ความสัมพันธ์ระหว่างมือปราบอัตวินิบาตกรรมเป็นไปอย่างเย็นชา เพราะต่างคนต่างก็รู้ว่ากำลังแข่งขันกันอยู่ จะมีเพียงหนึ่งในพวกเราแปดคนเท่านั้นที่ได้ไปเกิดใหม่ ส่วนพวกที่เหลือก็ต้องกลับไปรับใช้กรรมเก่าแห่งความคิดชั่ววูบต่อไป.. ผมถอนหายใจ ล้วงมือลงกระเป๋า แตะดูหนังสือเรื่องสั้นของคนไม่คิดสั้นอีกเจ็ดเล่ม ผู้เข้าแข่งขันทุกคนจะได้รับหนังสือคราวละยี่สิบเล่ม หากปฏิบัติภารกิจจนหนังสือหมดจึงค่อยกลับไปรับหนังสือชุดใหม่ที่ศูนย์บัญชาการของพี่จ๋าย่านสีลม ผมไม่รู้เลยว่าจะมีใครกลับไปรับหนังสือชุดใหม่หรือยัง ดังนั้น ผมเลยพยายามไม่คิดถึงมันซะ ผมเลื่อนมือผ่านช่องเก็บหนังสือไปที่ช่องเก็บของที่ระลึก ล้วงกระปุกยานอนหลับของเหมียวออกมา ภาพใบหน้าของเธอผุดเข้ามาในห้วงคิดอย่างไม่มีเหตุผล  ป่านนี้เธอคงกลับไปนอนพัก และจะคิดถึงคนแปลกหน้าคนนี้บ้างไหมหนอ? หัวใจของผมเต้นเป็นจังหวะโหวงเหวง เธอจะเอาชื่อผมไปตั้งเป็นชื่อลูกเธอจริงหรือเปล่า เด็กผู้หญิงชื่อทัดคงแปลกดีพิลึก แต่เธออาจจะตั้งเป็นชื่อจริงว่าทัดดาวก็ได้ แบบทัดดาว บุษยาไง เดี๋ยวนะ แล้วทำไมผมถึงต้องมายืนคิดเรื่องนี้ด้วยล่ะ? ผมสะบัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน ยัดกระปุกยานอนหลับกลับใส่กระเป๋า แล้วจังหวะเดียวกันนั้นเอง หูของผมก็สดับได้ถึงเสียงฝีเท้าที่ก้าวผ่านประตูทางขึ้นชั้นดาดฟ้าเข้ามา ผมเหลียวหน้าไปมอง ร่างของชายวัยประมาณห้าสิบปีคนหนึ่งลากเท้าเดินก้มหน้าอย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิตปรากฏแก่สายตา รอบกายของเขามีรัศมีสีดำของคนที่ต้องการฆ่าตัวตายเข้มข้นยิ่งกว่าของเหมียวหลายช่วงตัว โอ้ อยู่ดีๆ ก็มีงานวิ่งเข้ามาหา ผมนี่โชคดีจริง ลุงคนนั้นค่อยๆ เดินมาที่ริมดาดฟ้าอย่างไม่สนใจอะไรรอบตัวเลย เขาไม่แม้กระทั่งจะรับรู้ว่ามีผมยืนหัวโด่อยู่อีกทั้งคน ผมรีบสาวเท้าหมายก้าวไปหาเมื่อเห็นเขาหยุดยืนที่ขอบกั้นดาดฟ้าอย่างน่าหวาดเสียว ตึกนี้ยิ่งมีประวัติคนโดดตึกตายอยู่ด้วย แต่ฉับพลันนั้น ผมเดินได้สองก้าว มือเรียวขาวมือหนึ่งก็ตะปบลงบนไหล่ผมพร้อมเสียงกระซิบเย็นชาที่ดังข้างหูว่า “ลุงคนนี้เป็นของฉัน ฉันตามมาตั้งแต่อยู่ข้างล่าง นายไม่เกี่ยว” ผมหมุนตัวกลับ พบว่าเจ้าของเสียงและเจ้าของมือคือหญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มมือปราบอัตวินิบาตกรรม รู้สึกจะชื่อออยหรือไงนี่แหล่ะ  จริงๆ ถ้าเธอยิ้มสักหน่อยหรือไม่ขมวดคิ้วสักนิด เธอจะจัดว่าเป็นคนที่มีใบหน้าสวยคมคล้ายนางเอกภาพยนตร์ญี่ปุ่นยังไงยังงั้น เมื่อเห็นว่าผมยังไม่ขยับหลีกทาง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยแววดุและเย็นชาของก็เธอถลึงมองผมอย่างแข็งกร้าว “งั้นก็...ตามสบาย” ผมพูดขึ้นในที่สุด เบี่ยงกายหลบให้เธอเดินผ่าน “ขอบใจ” คำนั้นลอยออกมาจากปากของเธอเบาหวิวจนผมแทบไม่ได้ยิน เธอเดินผ่านผมไป กลิ่นกายหอมฟุ้งโชยแตะจมูก ผมรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด แต่ไม่อนุญาตให้ตัวเองยืนอ้อยอิ่งแทรกแซงการทำงานของมือปราบฯ ด้วยกันนานนัก ผมรีบสาวเท้าเดินจากมา นาฬิกาข้อมือบอกเวลาห้าทุ่มสี่สิบห้านาที ผมยังมีพลังเพียงพอที่จะเดินหางานทำต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ... ------------------------- แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 55 18:15:27 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 12:02:11

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วยโปรโมทหนังสือฮะ ^^ ----------------------------- เรื่องสั้นของคนไม่คิดสั้น หนังสือเวทมนต์ที่ 'คุณ' ต้องสัมผัส! เรื่องสั้นภายในเล่มประกอบด้วยหลายเรื่อง หลายความรู้สึก บางเรื่องอ่านแล้วเศร้า บางเรื่องอ่านแล้วซึ้ง บางเรื่องอ่านแล้วยิ้มได้(เรื่องชายแปลกหน้า ชอบมากฮะ!) หากใครอยากรู้ว่าหนังสือเล่มนี้มีเวทมนต์จริงหรือเปล่า บอกได้คำเดียวว่าต้องลองหาโอกาสสัมผัสดูครับ ปล.แก้ไขที่พิมพ์ผิด พิมพ์ตก พิมพ์สับสนให้แล้วนะครับ แหะๆ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 55 18:16:59 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 21:55:51 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 12:04:26

ความคิดเห็นที่ 3 สงสัยว่าถ้าทัดไม่ได้เป็นมือปราบอัตวินิบาตกรรม ก็น่าจะกลายเป็นนักทวงแค้นแน่เลย จากคุณ : Shaolin boy เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 12:59:35

ความคิดเห็นที่ 4 โดนัท ตัวเลือก เธอยังคงนั่งคอยอย่างอดทน ‘อดทน’ เธอได้แต่คิดอย่างปวดร้าว นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอไม่เคยมีมาก่อน แต่ตอนนี้ เมื่อมันไม่มีความสำคัญ เธอกลับมีอยู่อย่างเหลือเฟือ ‘นี่แหละชีวิต’ เธอถอนใจ นั่นเป็นสิ่งที่เธอชอบทำเป็นประจำ และยังคงทำอยู่ อากาศร้อน แดดเจิดจ้า เวลา ความเบื่อหน่าย ความเหงา ไม่ควรมีผลกับเธอ แต่เธอก็ไม่กล้าแน่ใจ อะไร อะไร ก็มักไม่เป็นไปตามที่คิด ที่หวังเสมอ ‘นี่แหละชีวิต’ ชายวัยกลางคนเดินก้มหน้า ลากขาอย่างหมดอาลัยผ่านหน้าเธอไป เขาทำเหมือนกับมองไม่เห็นเธอ แต่เธอรู้ว่าเขามองเห็น เพราะเธอประสานสายตากับเขาแวบหนึ่ง เขาสะดุ้ง รีบหลบตา ก่อนเดินต่อไป บนดาดฟ้าอันโดดเดี่ยวแห่งนี้ เขาจะเดินไปไหนได้นอกจากขอบรั้ว หากไม่ใช่เป็นคนที่ต้องการชื่นชมวิวจากที่สูง ก็ต้องเป็นคนที่ต้องการจะเดินทางลัด จากชั้นบนสุด ไปสู่พื้น จากชีวิตที่เขาคิดว่าไร้ทางออก ไปสู่พื้นที่ที่เขาไม่รู้จัก แต่คาดว่าน่าจะดีกว่า ทางลัดที่มีหลายคนคิดจะใช้ แต่ผู้ที่จะใช้ได้นั้นไม่เพียงแต่จะต้องอับจนสิ้นหนทางเท่านั้น เพราะแค่นั้นยังไม่พอ ยังจะต้องมีความคิด ความเข้าใจ ที่แปลกแยก มีความโดดเดี่ยว และที่สำคัญ คนผู้นั้นจะต้องสิ้นศรัทธาใน ชีวิต อย่างที่ชายคนนี้เป็นอีกด้วย ทั้งหมดจะต้องผสมรวมกันเข้าอย่างเหมาะสม ส่วนผสมที่คนรักชีวิตไม่มีทางเข้าใจ และบางที แม้แต่คนที่ตัดใจหันหลังเดินจากประตูสู่ทางลัดนั้นมาได้ ก็อาจจะไม่เข้าใจได้อีก เพราะนึกไม่ออกแล้วว่า ประตูดังกล่าว ณ ช่วงเวลานั้น มันเป็นอย่างไร เหตุใดมันจึงมืดมน เหตุใดมันจึงเชิญชวน เหตุใดโลกทั้งโลกจึงมืดมิดได้เช่นนั้น เหตุใดผู้คนทั้งหมดจึงหันหลังให้กับเขา มันคือช่วงเวลานั้น หรือไม่เลย มันคือความเข้าใจในตอนนั้น หรือไม่เข้าใจอีกเลย เธอเหม่อมองชายคนนั้นปีนออกไปจากลูกกรง ออกสู่อีกด้านหนึ่ง เฉียดเข้าใกล้อีกด้านหนึ่ง เขากางมือเกาะลูกกรงเอาไว้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เหนี่ยวรั้งร่างกายของเขาเอาไว้ มันคือสายใยในความคิด มันคือเส้นสายบางอย่างที่เขายังไม่อาจตัดให้ขาดได้ แต่ถึงตอนนี้มันก็เปราะบางเสียเหลือเกิน เปราะบางจนแม้เพียงการถอนใจก็อาจจะพัดมันให้ขาดได้ ความแตกต่างระหว่าง ชีวิต กับ ความตาย ก็ง่ายดายเพียงนั้น เธอลุกขึ้น เดินเข้าไปใกล้ลูกกรง เขารู้ตัว หันกลับมา ในแววตาคู่นั้น มันมีทั้งความสิ้นหวังในชีวิต และความหวังในความตายอยู่ปะปนกัน หากมีคนบอกให้กระโดด เขาก็อาจจะกระโดด หากมีคนพยายามห้าม เขาก็อาจจะพร้อมที่จะเถียง หากมีคนสงสาร เห็นใจ เขาก็อาจจะพร้อมที่จะโกรธ แต่โดยรวมแล้วคือเขาไม่รู้ตัวว่าควรทำอย่างไร เขาจึงมาจบลง ณ ปลายทางแห่งนี้ “ฉันรอคุณอยู่” เป็นคำทักทายที่เขาไม่คาดคิด มือที่จับลูกกรงบีบแน่นยิ่งขึ้น เขาหันมามองเธอ ทั้งหมดนี้ก็ยังไม่มากพอที่จะทำลายความตั้งใจ หรือเปลี่ยนใจให้เขากลับคืนสู่อีกด้านหนึ่งได้ ‘ไม่มีใครรู้หรอก ว่ามันเลวร้ายเพียงไหน’ “ใช่คุณคิดถูก ไม่มีใครรู้ดีกว่าคุณอีกแล้ว เพราะมันเป็นของคุณ โลกของคุณ ปัญหาของคุณ ชีวิตของคุณ ” เขางงงัน “...แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงหรือ ปัญหาที่ว่ามันไม่มีทางออก หรือเป็นเพราะว่าทางออกที่มีนั้น มันยากที่จะเลือก มันยากที่จะยอมรับ มันยากที่จะทำใจ ตัวเลือก กอ ขอ คอ ที่ยากเย็น มันจึงง่ายกว่า ถ้าเราจะมีตัวเลือกพิเศษ งองู ถูกทุกข้อ ไม่ก็ผิดทุกข้อ” ‘เธอพูดเรื่องบ้าอะไรกัน’ “ก็ทางออกของคุณไง ทั้งหมดคือตัวเลือก มันไม่ใช่ไม่มีทางเลือก แต่ที่คุณต้องมายืนอยู่ที่นี่ ก็เพราะคุณเลือกคำตอบนี้เอง ไม่ใช่เพราะมันไม่มีคำตอบอื่น แต่ตัวเลือกอื่นนั้นมันจะทำร้ายคุณ ตัวเลือกทั้งหมดนั่นแหละ เพียงแต่ตัวเลือกนี้ตัวเดียวเท่านั้น ที่คุณคิดว่ามันยังมีความไม่แน่นอน เพราะคุณไม่รู้จักมันดี ไม่มีใครรู้จักมันดี...” “...คุณจึงมีความหวัง ความหวังในความไม่รู้ ความหวังในความตาย ว่ามันจะแตกต่างจากตัวเลือกอื่นๆ แค่นั้นเอง” เขาไม่เข้าใจ แต่ในความไม่เข้าใจนั้น ก็ทำให้ความเข้าใจดั้งเดิมของเขาสั่นคลอน ส่วนผสมทั้งหมดเริ่มไม่เป็นไปอย่างที่ควรที่เป็น ส่วนผสมของผู้ที่จะก้าวผ่านประตูทางลัดแห่งชีวิต เธอคิด ‘ถึงเวลาแล้ว’ “กลับไปเถอะ ตัวเลือกนี้เป็นตัวเลือกที่คุณสามารถเลือกมันได้เสมอ แต่เมื่อเลือกแล้วก็ไม่อาจแก้ไขได้อีก ไม่เหมือนกับตัวเลือกอื่นๆ คุณย้อนกลับมาเลือกมันเมื่อใดก็ได้ มันเป็นของคุณเสมอ เข้าใจไหม” ในที่สุดเขาก็ปีนกลับเข้ามา กลับสู่ปัญหา ความลำบากที่ไม่สิ้นสุด กลับมาพบกับความว่างเปล่า เดียวดายอยู่บนดาดฟ้าที่ไร้ผู้คน มีเพียงเศษธูป ซากพวงมาลัย ดอกไม้ กองอยู่ที่มุมหนึ่ง และความไม่เข้าใจของตัวเอง ความทุกข์ยาก ปัญหา ความลำบากทั้งมวลของเขายังคงอยู่ มันไม่ได้น้อยลงไปกว่าเดิม ตัวเลือกในจิตใจของเขายังคงมีเท่าเดิม แม้แต่ทางเลือกที่จะกลับขึ้นมาบนดาดฟ้าแห่งนี้ก็ยังคงอยู่ เขาเหลียวมองเศษก้านธูป ดอกไม้แห้งเหล่านั้นอีกครั้ง พยายามยืดอกขึ้น แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก ก่อนก้าวลงบันไดไปเผชิญหน้ากับปัญหาของตนต่อไป ตัวเลือกนี้ยังคงเป็นของเขา และจะเป็นของเขาตลอดไป จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 14:42:14

ความคิดเห็นที่ 5 กลับมาจากอยู่เวรแล้ว เห็นด้วยกับ 2 ความเห็นข้างล่าง ทุกประการค่ะ v v v ปูลู แต่อันที่พิมพ์ผิดน่ะ ขอยกเว้น ไม่รู้ไม่เห็นด้วยนะคะ ^^; แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 21:34:49 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 15:21:48

ความคิดเห็นที่ 6 แนวเรื่องชวนให้คิด ตนแปลกหน้าที่ไม่น่า(หน้าแปลก) และวิธีการเขียน จบแบบไม่คาดคิด ฝีมือเกินหน้าเกินตาอายุ และ โดนัสคณ  zoi ตัวเลือกที่จริงจังชัดเจน ก็ไม่ด้อยกว่า ถึงจะเป็นงานโดนัส อ่านแล้วต้องบอกกับตัวเองว่า ขอบคุณ ทุกท่าน ที่ทำให้มีงานดีๆ อ่านกัน จากคุณ : โหมเจริงจัง (Psycho man) เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 17:16:46

ความคิดเห็นที่ 7 สงสารคุณเหมียวอ่ะ . . . เนอะๆ ชีวิตมีค่ามากๆ โลกใบนี้ . . . มีเราคนเดียวเท่านั้น . . . ไม่มีใครเหมือน . . . และไม่เหมือนใคร เราทุกคนคือของขวัญของโลกใบนี้ . . . พลาดแล้วพลาดไป . . . มีก้าวใหม่ให้เลือกเดิน เนอะๆๆๆ ทะเลเนอะ ขอบคุณ น้องทะเล คุณโส่ย สำหรับเรื่องราวดีๆ และ ขอบคุณ คุณงุงิ สำหรับหนังสือเล่มน้อย . . . ที่จะเปลี่ยนชีวิต  เปลี่ยนมุมมอง และความคิด  ของ คนอีกหลายคนไปตลอดกาล มี ข้าวผัดปลาทู มาฝาก นางเอก และ ทุกท่านจ้า * มาแก้คำผิดจ้า   แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 19:37:11 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 18:34:31

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 20:58:29

ความคิดเห็นที่ 9 @3 คุณ  Shaolin boy แต่ผมว่าทัดหล่อและใจดีเกินไปที่จะเป็นนักทวงแค้นครับ อิอิ ล้อเล่นนะค้าบ @4 พี่โส้ย โดนัสพี่โส้ยอร่อยทุกชิ้นเลยครับ ชีวิตคนเรามีทางเลือกเสมอ ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเลือกไปทางไหนเนอะครับ @5 พี่รุริกะ รีบเขียน รีบโพสต์ก็งี้อ่ะครับ ปล่อยผ่านไปเนาะ คิคิ ล้อเล่นครับ เดี๋ยวมีเวลาจะกลับมาแก้ใหม่ครับ แหะๆ @6 อาจารย์จี ขอบคุณสำหรับคำชมคร้าบอาจารย์ โดนัสของพี่โส้ยเค้าเด็ดจริงๆ เนอะครับ @7 พี่กาปอม จ๊าก ข้าวพัดปลาทู ผมยังไม่เคยทานเลยครับ น่าหม่ำมาก ดึกแล้ว หิวด้วย แง๊ @8 คุณ scottie ในที่สุดผมก็ได้กลับมาเจอคุณสก็อตตี้ในกระทู้ของผมแล้ว เย้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 22:22:03

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านไว้ตั้งแต่ก่อนเที่ยงที่น้องร็อคจะมาแก้ไข คห.แรกนะจ๊ะ เก็บตกได้ดังนี้ ชุ่มช่ำ ตื้อ เธอคงก็ เหยาะหยัน เกร็ด บริวาน (มี 2 ที่) ปูนโปน กระพืด คถา ชื่อแส้ ศูนย์บันชาการ ลองหาดูนะจ๊ะ เป็นเรื่องสั้นยาวๆ ที่อ่านแล้วอินดีเนอะ ด้านมืดกับปีศาจร้ายในใจคนเรา หากเอาอาวุธด้านดีงามมาปราบบ่อยๆ มันคงหมดไปในซักวันหนึ่ง แต่น่าเสียดาย ที่คนเราเลือกที่จะให้อาหาร ปรนเปรอให้มันยิ่งเติบโตมีพลัง และหวนกลับมาทำร้ายตัวตนและคนรอบข้าง โลกนี้จึงยังมีเสียงคร่ำครวญ โศกสลด มิจบมิสิ้น อิอิ ไม่ค่อยได้อ่านงานน้องร็อค ขอจัดหนักหน่อยนะ ^___^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 15:59:21

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ แก้ไขเรียบร้อยแล้วนะค้าบ ยกเว้นคำว่าเกล็ดปลาน่อ ^^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับพี่แพรวดาว ขอบคุณกิฟท์จากทุกๆ คนด้วยนะคร้าบ //ฉีกยิ้มคำนับ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 55 18:19:13 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 16:58:55

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอย่างเชื่องช้าค่ะ 5555 ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 11:41:08

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ มาช้า...หนักอารายจ๊า? คริคริ ช้ากว่าเค้าอีก ^^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 15:31:54

ความคิดเห็นที่ 14 >> โลกนี้จึงยังมีเสียงคร่ำครวญ โศกสลด มิจบมิสิ้น เพราะโลกนี้ มีเสียงคร่ำครวญ โศกสลด มิจบมิสิ้น เคียงคู่กับเสียงหัวเราะ เฮฮา สุขสันต์ ทำให้จิตที่มาถือครองภพนี้ สามารถรับรู้ทั้งสุข และ ทุกข์ ที่วนเวียนเกิดดับ เกิดดับได้ ในเวลาอันรวดเร็ว ทำให้ภพนี้ โลกนี้ จึงเป็นภพเดียว ที่พระโพธิสัตว์ เลือกมาถือกำเนิด เพื่อขนสรรพสัตว์ ออกจากวัฏสังสาร .. มิใช่ภพแห่งสุข ที่ไร้เสียงคร่ำครวญ โศกสลด หรือหากมี ก็จบสิ้นอย่างรวดเร็ว จนไม่รับรู้ทุกข์ ไม่เห็นภัยแห่งวัฏสังสาร มิใช่ภพแห่งทุกข์ ที่เสียงคร่ำครวญ โศกสลด มิจบมิสิ้น และมิเคยพักทิ้งช่วง จนมิได้รับรู้ว่า ทุกข์ที่เห็นมิเที่ยง สุขที่ได้มิยืนยาว เลือกจะไปทางไหนกันดีหละ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 20:18:12

ความคิดเห็นที่ 15 # 13 อย่ามาๆ  ชิส์สสส  งอลลล จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 00:15:30

ความคิดเห็นที่ 16 15 ... คริคริ อะไรๆ อย่ามาๆ น้าแมวขรา...เค้าจะไปกะน้าแมวล่ะ ให้เกาะไปด้วยน้า ... งื้ดดๆๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 12:02:05