ความคิดเห็นที่ 1 ในหัวสือหย่งหลุนเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวต่าง ๆ แล้วครางว่า “หรือที่เจ้ามาตรวจสอบการปนเปื้อนเลือดมนุษย์บริเวณนี้ จะเกี่ยวข้องกับไส้เดือนหลอมฟ้า” ดรุณีน้อยพยักหน้า “อย่างหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกพี่ก็คือธรรมชาติของไส้เดือนชนิดนี้จะหลบอยู่แต่ใต้ดิน และต่างมีพื้นที่เฉพาะของมันเองไม่ทับซ้อนกับไส้เดือนตัวอื่น โดยในอาณาเขตนั้นจะมีท่ออากาศบนผิวดินแค่หนึ่งแห่ง วิธีการจับมันคือต้องราดเลือดมนุษย์ให้คลุมช่องอากาศนั้นเพื่อล่อมันขึ้นให้จับแบบตัวเป็น ๆ ทว่าการหาช่องอากาศที่เล็กขนาดนั้นด้วยตาเปล่าย่อมเป็นไปไม่ได้ จึงนิยมใช้วิธีเทราดเลือดเป็นวงกว้างจะได้มีโอกาสพบตัวมันมากขึ้น ส่วนสมัยที่อาจารย์พบตัวไส้เดือนนั้น คาดว่าเลือดจากแผลบนแขนท่านคงหยดไปโดนช่องอากาศเข้าพอดี นับเป็นความบังเอิญอันเหลือเชื่อ” เด็กหนุ่มเหลียวดูอาณาเขตรอบกระโจมจากความทรงจำแล้วต้องขนลุกซู่ “ว่าแต่เจ้าโยงเรื่องไส้เดือนหลอมฟ้าเข้ากับเศรษฐีไร้ยางอายได้อย่างไร” “ลองนึกถึงคืนที่พวกเราตามอาจารย์สามจางเค่อมาถึงที่นี่ซิ ตอนนั้นอาจารย์สามกำลังจะเดินเข้ากระโจมแต่ถูกยามด้านหน้าขวางไว้ ต้องรอจนเศรษฐีไร้ยางอายกุลีกุจอออกมาต้อนรับมันที่เพิงไม้ข้างเคียง หากกระโจมตั้งขึ้นเพื่อเก็บต้นสามใบไร้ราก ไยต้องปิดบังเหตุการณ์ด้านในต่อผู้สมรู้ร่วมคิดเช่นอาจารย์สามเล่า อีกอย่าง...ตอนพวกเรามาถึงต้นสามใบไร้รากล้วนถูกเก็บมากองรวมไว้จนหมดสิ้นแล้ว ยังเหลืองานอะไรต้องทำในกระโจมอีกหรือ ข้ากังขาเรื่องพวกนี้มาตลอด เพียงแต่ไม่รู้จะหาเบาะแสเพิ่มเติมที่ไหนจึงจำต้องปล่อยไป กระทั่งมาทราบเรื่องไส้เดือนหลอมฟ้าเข้า สำหรับหมอผู้เชี่ยวชาญเช่นเศรษฐีไร้ยางอาย สิ่งที่มันสนใจบนเกาะนี้ นอกจากต้นสามใบไร้รากแล้ว ก็น่าจะเป็นสัตว์วิเศษนี่เอง” “ที่เจ้าว่ามาก็สมเหตุผล หากข้ายังติดใจบางอย่าง เราคงไม่มีทางแน่ใจได้ว่าเจ้าเศรษฐีไร้ยางอายทราบเรื่องไส้เดือนหลอมฟ้ามาจากไหน แต่ด้านซินแสเทวะเล่า ในเมื่อท่านเป็นคนค้นพบไส้เดือนหลอมฟ้าบนเกาะนี้ด้วยตนเอง ไฉนบันทึกเกี่ยวกับรายละเอียดในแถบนี้ที่ท่านเคยให้เจ้าไว้ ถึงไม่เขียนเรื่องนี้เอาไว้เลย ไม่เช่นนั้นเจ้าน่าจะเอะใจได้ตั้งแต่ต้นแล้ว” ฟ่านไป่หนิงถอนหายใจ “สมัยที่อาจารย์สอนเรื่องไส้เดือนหลอมฟ้าแก่ข้า ท่านบอกว่ามันเป็นไส้เดือนที่เกิดจากสิ่งอัปมงคล ส่วนวิธีการเสาะหาก็น่าสยดสยองเกินไป พี่ลองคิดซิว่าการเทเลือดจนทั่วลานกว้างขนาดนี้ ต้องสังเวยชีวิตมนุษย์สักกี่คนกัน อาจารย์จึงกำชับหนักหนาว่าห้ามไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เด็ดขาด ทำให้ข้าคิดว่าที่อาจารย์ไม่บันทึกการพบไส้เดือนหลอมฟ้าบนเกาะหนึ่งน้ำตา ก็เพื่อป้องกันหากบันทึกตกไปอยู่ในมือคนชั่วจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น นึกไม่ถึงว่า...ปีศาจเองก็มีหนทางของมัน” สือหย่งหลุนส่ายศีรษะด้วยความหนักใจ บังเกิดอุปทานว่ามีกลิ่นคาวเลือดแตะจมูกฉุนเฉียว จนต้องดึงมือนางออกห่างจากสุสานโลหิต ระหว่างทางอดรำพึงมิได้ “เจ้าเศรษฐีไร้ยางอายจะนำไส้เดือนอุบาทว์พวกนี้ไปเพื่ออันใดกัน” “ข้าเองก็กังวลเรื่องนี้อยู่ และถ้าคิดในอีกแง่ ด้วยนิสัยของเศรษฐีไร้ยางอายมิใช่จะมีความอดทนอันใดนัก หากมันเสาะหาไส้เดือนหลอมฟ้าด้วยจุดประสงค์ของตนเอง ป่านนี้พวกเราคงพอทราบข่าวคราวแผนการมันบ้างแล้ว แต่นี่ทุกอย่างถูกเก็บเงียบราวมิเคยเกิดอันใดขึ้น ผู้ที่ใจเย็นคิดตระเตรียมไว้เนิ่นนานขนาดนี้ ข้ารู้จักอยู่เพียงคนเดียว” “ประมุขรัตติพิกล” สือหย่งหลุนเอ่ยชื่อนี้ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “แต่กระนั้นเราก็ทราบเรื่องไส้เดือนหลอมฟ้าแล้ว รวมถึงระบุได้ว่ามันต้องการสิ่งของบางอย่างจากซินแสเทวะถึงวางแผนบุกเรือนเพลินบุปผา นับว่าพวกเราก้าวหน้าขึ้นนะ” “พี่อย่าลืมเหตุการณ์การวางยาพิษองค์ชายน้อยจนทำให้ศิษย์พี่รองแตกหักกับอาจารย์ และยังเรื่องจี้หยกม่วงครึ่งชิ้น ซึ่งเป็นหลักฐานพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตระกูลทังที่ถูกสมาคมรัตติพิกลแย่งไปซิ เรื่องแรกยังไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ ส่วนเรื่องหลังแม้ศิษย์พี่รองได้สันนิษฐานไว้ว่าอาจมีการน้ำจี้หยกม่วงครึ่งชิ้นมาก่อความวุ่นวายในราชสำนัก ทว่าจนบัดนี้ทุกอย่างก็ยังเงียบสงบ” นางนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนสรุปปิดท้าย “หากพอนำทุกอย่างมาเชื่อมโยงกันก็จะพบว่า ความเกี่ยวพันระหว่างอาจารย์ ประมุขรัตติพิกลและราชสำนักโดดเด่นขึ้นมา ถึงข้ายังไม่แน่ใจว่าความเกี่ยวพันนี้คือสิ่งใดก็เถอะ” เด็กหนุ่มตาลุกวาว “เจ้ากำลังจะบอกว่า หากสืบหาความเกี่ยวพันนี้พบ ก็อาจทราบตัวตนแท้จริงของประมุขรัตติพิกลใช่หรือไม่” คนโดนถามพยักหน้า “แม้ราชสำนักจะเป็นคนละโลกกับวงการนักเลง แต่เพื่อกระชากหน้ากากเจ้าคนลึกลับผู้นี้ ข้าก็ขอลองเชิงกับมันสักตั้ง และอยากรีบกระทำโดยเร็วที่สุด เพราะประมุขรัตติพิกลนำหน้าพวกเราไปหลายก้าวแล้ว ขืนชักช้าเบาะแสอาจสาบสูญไปหมดก็ได้” “ตกลง ตอนนี้ทั้งเจ้าและข้าก็ได้เรียนรู้วิชาจากอาจารย์ปู่เกือบเสร็จสิ้นแล้ว เหลือแต่ช่วงที่ต้องฝึกฝนด้วยตัวเองเท่านั้น พวกเราก็กลับไปกราบลาอาจารย์ปู่เดินทางสู่เมืองหลวงเถอะ” ระหว่างเร่งฝีเท้าตามหลังสือหย่งหลุนเพื่อขึ้นเรือกลับฝั่ง ฟ่านไป่หนิงอดเหลียวมองเกาะหนึ่งน้ำตาอีกครั้งมิได้ ภายหลังออกเดินทางจากซากเรือนเพลินบุปผา พวกนางคล้ายเป็นเด็กหลงทางที่แทบสิ้นไร้ความหวัง แต่แล้วก็ได้เฉิงยู่งกมาช่วยแก้ปัญหาปราณพิษในตัวสือหย่งหลุน ทั้งได้เจอข่าวไส้เดือนหลอมฟ้าโดยบังเอิญ กลายเป็นเบาะแสให้กำหนดจุดมุ่งหมายอันใหม่ขึ้นอีกครั้ง ท่านน้าสุ่ยเซียน...อาจารย์...หรือพวกท่านกำลังมองดูจากบนสวรรค์ แล้วคอยชี้นำหนทางแก่พวกข้ากันแน่นะ ********** เฉิงยู่กงฟังความต้องการของสองหนุ่มสาวด้วยอาการสงบ มันนั่งเอนหลังพิงภูเขาอยู่ที่ลานแคบด้านหลังถ้ำ เขม้นมองสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงซึ่งคุกเข่าเบื้องหน้า พลางฉีกไก่ย่างในมือส่งเข้าปากขณะพูดไปด้วย “หมายความว่าพวกเจ้าคิดจะไปแล้ว?” “เรียนอาจารย์ปู่ ข้าเห็นว่าภารกิจตามคำสั่งเสียของท่านแม่กระทำลุล่วงแล้ว ทั้งยังมีธุระที่เป่ยจิง จึงอยากขออนุญาตลาจากนับแต่บัดนี้ พระคุณที่ท่านสั่งสอนความรู้ให้จะจดจำมิลืมเลือน หากมีโอกาสภายภาคหน้าจะขอกลับมาทดแทนพระคุณขอรับ” “แม้ยามนี้ยุทธจักรแลสงบเงียบ หากคือทะเลหลับก่อนเกิดคลื่นลมเท่านั้น พอพรรคอสุราอาฆาตตั้งตัวติดเมื่อใดความวุ่นวายจะก่อเกิดแน่ ยังคิดไปอีกหรือ” “อย่างไรพวกข้าก็มิอาจหลบภัยยังที่นี้ได้ตลอดไป หากชะตาจักถึงฆาตจริง ๆ ก็ขอดิ้นรนโดยไม่ย่อท้อเสียดีกว่า” “ฮ่า ๆ” ผู้อาวุโสหัวเราะลั่นพลางกวักมือเรียกหลานศิษย์เข้าไปใกล้ พอสือหย่งหลุนหย่อนกายมันก็เอื้อมจับไหล่เด็กหนุ่ม “อัฐิของสุ่ยเซียน เจ้าไปโปรยเรียบร้อยแล้วหรือ” “ขอรับ ข้ากระทำเสร็จตั้งแต่ตอนมาอยู่ใหม่ ๆ แล้ว” “ดี พอพวกเจ้าจากไปข้าก็จะกลับสำนัก แล้วค่อยสั่งให้ตั้งป้ายหลุมศพของนางที่ยอดเขา ทว่าถ้าเจ้าคิดจะมาเคารพมารดาอีกครั้ง ต้องกระทำเรื่องหนึ่งให้ข้าเสียก่อน” “ขอเพียงอาจารย์ปู่สั่งมา ศิษย์น้อมรับคำสั่ง” เฉิงยู่กงยิ้มเหี้ยมเกรียม “ข้าอยากให้เจ้าเป็นตัวแทนข้าไป...อืม ทำอะไรดีนะ ไปกระทืบหลุมศพเจ้าสือเหวินเยวี๋ยนสักครั้งก็แล้วกัน” สือหย่งหลุนผงะถอยราวเห็นภูตผีปรากฏตรงหน้า “อะ...อาจารย์ปู่ นั่นคือหลุมศพท่านพ่อ ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร” มันเคยคิดว่าเฉิงยู่กงคงให้อภัยเรื่องนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่าอาจารย์ปู่ยังผูกใจเจ็บจนมาปะทุขึ้นในวันนี้! “เฮอะ” ชายชราผลักไสอีกฝ่ายด้วยอาการราวเด็กเอาแต่ใจ “มันรังแกสุ่ยเซียนถึงขนาดนั้นเจ้ายังจะนับมันเป็นบิดา สำหรับข้าเจ้าสือเหวินเยวี๋ยนมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวที่ไร้ความรับผิดชอบ ปากอ้างว่ารักภรรยาแต่กลับปกป้องนางไว้ไม่ได้” สือหย่งหลุนรีบก้มขึ้นลงคำนับผู้อาวุโสเป็นพัลวัน “โปรดอย่ากล่าวถึงท่านพ่อเช่นนั้นเลยขอรับ” การตอบรับจากเฉิงยู่กงก็คือลูกเตะที่ดันร่างเด็กหนุ่มจนกระเด็น “ทำไมข้าจะพูดไม่ได้เฮอะ ข้าทนุถนอมสุ่ยเซียนราวบุตรสาวคนหนึ่ง แต่เดรัจฉานนั่นกลับเหยียบย่ำนางไม่มีชิ้นดี ข้าสั่งให้เจ้าทำแค่นี้ยังถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ” สือหย่งหลุนลุกพรวด เผยนัยน์ตาแดงฉานท่ามกลางกล้ามเนื้อสั่นระริก “อาจารย์ปู่ หยุดเถิดขอรับ” “เจ้าเอาอะไรมาสั่งข้า หา...ข้าจะด่าว่าเจ้าสือเหวินเยวี๋ยนให้สาแก่ใจ ไอ้อุ-าทว์บั-ซบ!” เด็กหนุ่มกรีดร้องราวสัตว์บาดเจ็บ ภาพสีหน้าเจ็บช้ำของบิดาตอนรับรู้ความจริงพร้อมถูกกระบี่:-)แทงอย่างเหี้ยมโหดวาบสู่สมอง คำพูดลุแก่โทษแฝงความรันทดยามฝากฝังมารดาไว้แก่มันดั่งค้อนที่ตอกกระหน่ำจนแก้วหูลั่นอึงอล พริบตานั้นกำปั้นของความพิโรธก็ถูกเหวี่ยงออกอย่างดุดัน ทะลวงใส่ภูเขาห่างจากใบหน้าเฉิงยู่งกงแค่เส้นยาแดง ระเบิดเศษก้อนหินเสมือนสายน้ำพุสาดกระจาย พื้นใต้เท้าไหวสะท้านเพราะคลื่นกระแทกจนดรุณีน้อยยังแทบทรงกายไม่อยู่ พอทุกอย่างสงบลงก็หลงเหลือเพียงซากหินกองถล่มแทบเท้าสือหย่งหลุน พร้อมสายน้ำตาซึ่งทะลักไหลอย่างสุดจะกลั้น ฟ่านไป่หนิงโบกมือไล่ม่านควันด้านหน้า แหวกทางมาประชิดชายคนรัก ก่อนตวัดสายตาเกรี้ยวกราดมองเฉิงยู่กงซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่เดิม “ท่าน...ท่าน...โธ่!” ชายชรากลับปัดฝุ่นที่เกาะตามตัวออกอย่างไม่แยแส จนเศษก้อนกรวดซึ่งหลงเหลือจากฝีมือสือหย่งหลุนเมื่อครู่ก็หล่นใส่พื้นดังเกรียวกราว จากนั้นลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเด็กหนุ่ม ตวาดว่า “โกรธเกรี้ยวใช่หรือไม่ แค้นเคืองทุรนทุรายนักหรือ เจ้าไม่ต้องการให้คนด่าว่าบิดาแล้วจักทำอย่างไร จะคอยอธิบายปากเปียกปากแฉะเท่านั้นใช่ไหม ข้าถามหน่อยเถอะ...จะมีใครยอมเข้าใจเจ้าเฮอะ!” มันกวาดเท้าใส่กองหินจนกระจาย จี้นิ้วพรวดใส่ใบหน้าซีดเผือดของเด็กหนุ่ม “ที่เจ้าต้องการมิใช่คำพูด มิใช่พละกำลัง แต่คืออำนาจ...จงแสดงให้ทุกคนได้รู้ว่าหากมีใครมาพูดจาว่าร้ายบุพการี เจ้าจะตามไปบดขยี้จนมันเสียใจที่ถือกำเนิดมา จงทำให้นามสือหย่งหลุนสะท้านไปทั่วยุทธจักร ให้พวกมันเกรงกลัวจนอย่าว่าแต่นินทาตระกูลเจ้าเลย แค่จะเอ่ยชื่อยังต้องแฝงด้วยความยำเกรง นี่ซิ...คือวิถีของจอมยุทธ์!” สือหย่งหลุนขบกรามจนขึ้นเป็นสัน “แต่...แต่ข้ามิได้อยากเป็นจอมยุทธ์เลย ข้าแค่อยากอยู่อย่างสงบกับไป่หนิงเท่านั้น” “คำว่าจอมยุทธ์นั้นพิเศษ เพราะมิใช่เกิดจากการที่เจ้าเรียกขานตนเอง แต่ต้องเป็นผู้อื่นเรียกขานเจ้า แม้เจ้าบอกว่าตนคือจอมยุทธ์แค่นั้นก็เป็นจอมยุทธ์ได้แล้วหรือ แม้เจ้ามิอยากเป็นจอมยุทธ์แต่สามารถปิดปากผู้อื่นที่เรียกขานได้หรือ อาหลุนเอ๋ย...รู้สำนึกได้แล้ว” สือหย่งหลุนนิ่งอึ้งราวกับเป็นใบ้ ทุกคำพูดของเฉิงยู่กงคล้ายแผ่นดินไหวระลอกแล้วระลอกเล่า พลิกจนความเชื่อที่มันเคยยึดถือมาตลอดชีวิตแปรเปลี่ยนแทบไม่เหลือเค้าเดิม   แล้วบัดนี้...มันควรเชื่อมั่นในสิ่งใดดี? เฉิงยู่กงตบเบา ๆ ใส่ใบหน้าที่ยังแสดงความลังเลของสือหย่งหลุน “เจ้าก็เก็บกวาดที่นี่เสียให้เรียบร้อยระหว่างใคร่ครวญคำพูดข้าแล้วกัน ไป่หนิง...” มันทำหน้ายู่ขณะปัดฝุ่นซึ่งยังหลงเหลือตามตัว “ช่วยตามไปทำความสะอาดให้ข้าหน่อยเถอะ” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 19:12:11

ความคิดเห็นที่ 2 ฟ่านไป่หนิงลอบบีบมือเด็กหนุ่มแทนการปลอบประโลม ก่อนเดินตามเฉิงยู่กงสู่ด้านในถ้ำอย่างว่าง่าย ตักน้ำมาชุบผ้าเช็ดทำความสะอาดผมที่เลอะฝุ่นของชายชราแล้วรวบเป็นมวยให้จนเสร็จ “เฮอะ” ดรุณีน้อยชะงักเมื่อได้ยินเสียงคำรามจากผู้ถูกปรนนิบัติ ก่อนคำพูดจะลอยตามมาว่า “ข้านึกว่าเจ้าเห็นอาหลุนถูกรังแกจะโมโหจนแกล้งดึงผมข้าหลุดไปสักกระจุกเสียอีก” ฟ่านไป่หนิงหัวเราะคิก “แต่ในสายตาข้ากลับเห็นเป็นอาจารย์ผู้กำลังตักเตือนศิษย์นะเจ้าคะ เพียงแต่...” “เพียงแต่อันใด” อีกฝ่ายสวนกลับทันควัน “เพียงแต่หากจอมยุทธ์เฉิงอบรมศิษย์เยี่ยงนี้ทุกคน สำนักเพลิงหาญคงมีแต่จอมยุทธ์อันธพาลเป็นแน่แท้” เฉิงยู่งกงเหลียวมามองนางก่อนระเบิดเสียงหัวร่อก้องถ้ำ “ถูกอย่างเจ้าว่า วิถีจอมยุทธ์แท้จริงคือความอ่อนน้อมถ่อมตน มิบังควรใช้วิชาไปอวดศักดาใส่ผู้อื่น หากข้าเห็นศิษย์สำนักเพลิงหาญปฏิบัติตัวตรงข้ามกับคำสอนเหล่านี้ อย่างดีก็สั่งสอนมันจนเข็ดหลาบ อย่างเลวอาจถึงขั้นขับจากสำนัก ทว่าสำหรับอาหลุนแล้วถือเป็นข้อยกเว้น” ฟ่านไป่หนิงผละมือจากเรือนผมชายชรา ถอนหายใจกล่าวว่า “เพราะพี่หย่งหลุนใจดีเกินไป การมีความคิดเช่นเดิมรังแต่จะโดนคนในยุทธจักรเอาเปรียบเท่านั้น โดยเฉพาะด้วยฝีมือของพี่หย่งหลุนตอนนี้หากยังไร้ซึ่งความมุ่งมั่น ย่อมโดนความเห็นแก่ตัวของวงการนักเลงพัดพาจนกระทั่งความเป็นตัวของตัวเองก็อาจปกป้องไว้มิได้ จอมยุทธ์เฉิงถึงต้องกระตุ้นให้พี่หย่งหลุนรู้สึกตัว” “เจ้าเข้าใจจุดอ่อนของมันได้ลึกซึ้ง อาหลุนโชคดีที่มีเจ้า” ดรุณีน้อยส่ายศีรษะ “ปัญหาผู้อื่นเราแลเห็นกระจ่างชัด แต่ปัญหาตนกลับคล้ายเส้นผมบังภูเขา หากปราศจากพี่หย่งหลุน ข้าอาจยังเคว้งคว้งเพราะการตายของอาจารย์อยู่ร่ำไป พวกข้าโชคดีที่มีกันและกันเจ้าค่ะ” กล่าวจบก็หันไปรื้อค้นเสื้อตัวใหม่จากกองมาให้ชายชราสับเปลี่ยนกับเสื้อซึ่งเปรอะฝุ่น เฉิงยู่กงรับเสื้อมาขณะทอดสายตามองนาง พลางกล่าวเสียงค่อย “ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายวันข้าย่อมคะเนนิสัยเจ้าได้ ที่เจ้าตัดใจจากการตายของเฒ่าสืออย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ เพราะตั้งใจจะแก้แค้นให้กับมันใช่หรือไม่” ฟ่านไป่หนิงสะดุ้งเฮือก รีบตวัดใบหน้าแตกตื่นขึ้นมองชายชรา ก่อนจะคืนสู่ความเยือกเย็นเมื่อเห็นแววตาอ่อนโยนซึ่งสบลงมา “ข้ามิได้คิดจะต่อว่าเจ้าเรื่องนี้หรอกนะ เพราะข้าเห็นว่าบางความคิดแม้เป็นสิ่งที่ดีก็ใช่จะเหมาะสมกับทุกสถานการณ์ อย่างความอ่อนน้อมกับอาหลุนเป็นตัวอย่างซึ่งเห็นชัด คนที่อ่อนน้อมด้วยสันดานอยู่แล้วยังจะไปสอนให้มันอ่อนน้อมมากขึ้น รังแต่ให้มันถูกเอาเปรียบร่ำไปเท่านั้น คำสั่งเสียของเจ้าเฒ่าสือก็เช่นเดียวกัน มันอาจกระทำแบบนี้เพราะหวังดีกับเจ้า ทว่าสิ่งใดที่เหมาะสมกับตัวเจ้าจริง ๆ ก็ควรให้เจ้าตัดสินเองมิใช่หรือ เพียงแต่...ทางที่เจ้าเลือกไม่ใช่หนทางที่คนทั่วไปยอมรับ เจ้าพร้อมจะเผชิญกับผลในการกระทำของตนเองหรือไม่” ผู้ถูกถามครุ่นคิดชั่วครู่ก็เอ่ยตอบด้วยท่าทางมุ่งมั่น “ลำพังข้าคนเดียวคงมิอาจตอบคำถามนี้ได้ แต่ถ้ามีพี่หย่งหลุนอยู่ด้วย ข้า...มั่นใจเจ้าค่ะ” เฉิงยู่กงส่งเสียงหัวเราะอย่างถูกใจ ก่อนเปลี่ยนเป็นเศร้าซึมในเวลาถัดมา “เสียดายที่ฝีมือข้าถดถอยลงมาก ไม่เช่นนั้นคงขอร่วมล้างแค้นกับพวกเจ้าด้วย แต่ตอนนี้มีแต่จะเป็นตัวถ่วงเท่านั้น” “หามิได้ ข้ากำลังคิดอยากขอความช่วยเหลือจากท่านอยู่เลยเจ้าค่ะ” “หือ ข้ายังทำอันใดได้รึ” “จอมยุทธ์เฉิงอย่าได้ประเมินตนเองต่ำเกินไป นอกจากเรื่องฝีมือแล้วท่านยังมีสายสัมพันธ์อันดีกับเหล่าจอมยุทธ์ทั่วหล้า ซึ่งเข้ากับความต้องการของข้าพอดี” นัยน์ตาขุ่นมัวของอีกฝ่ายเปล่งประกายลุกวาบ “เจ้าอยากให้ข้าทำอันใดกันแน่” “ตามหาคนเจ้าค่ะ” ฟ่านไป่หนิงยื่นหน้าไปใกล้มันมากขึ้น “สมัยก่อนอาจารย์มีเพื่อนบ้านอยู่คนหนึ่ง นามว่าท่านเหอหมิงเฉิงเจ้าค่ะ” “อ้อ คนที่พวกเจ้าเคยเล่าให้ฟังว่า ต้องพาครอบครัวหลบหนีเพราะใช้ลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์รักษาพิษของหลานชาย จนเป็นเหตุให้องค์ชายน้อยซึ่งมีศักดิ์เป็นพระนัดดาขององค์ฮ่องเต้ถึงแก่กรรมใช่หรือไม่” นางพยักหน้า “จากปากคำของท่านเหอ แสดงว่าคดีลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์เกี่ยวข้องกับสมาคมรัตติพิกล ซึ่งท่านเองก็ตามสืบเรื่องนี้อยู่ ทว่าพวกข้ามิได้พบหน้ากันเป็นเวลานานแล้ว มิหนำซ้ำข่าวการตายของอาจารย์ร่ำลือกันทั่วยุทธจักร ไฉนท่านเหอซึ่งสนิทกับอาจารย์มากกลับไม่ยอมติดต่อมา ข้าจึงมีข้อสันนิษฐานสองอย่าง หนึ่งคือครอบครัวตระกูลเหออาจถูกกำจัดจนหมดสิ้น หรือไม่ก็จำเป็นต้องกบดานเพื่อความปลอดภัยของตัว ซึ่งข้าอยากทราบข้อมูลตรงนี้เจ้าค่ะ” “ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าทางนั้นยังอยู่ก็ควรรีบตามตัวมาดูแลความปลอดภัยให้ แต่หากครอบครัวตระกูลเหอตายสิ้นก็มีโอกาสสูงที่จะเป็นฝีมือของสมาคมรัตติพิกล เพราะราชสำนักเองมิเคยทราบเรื่องพวกมันมาก่อน หรือถ้าราชสำนักสืบรู้ในภายหลังก็ไม่กำจัดพวกมันโดยไร้ข่าวคราวเป็นแน่ ซึ่งถ้าตระกูลเหอมีอันเป็นไปแล้ว การสืบย้อนหาคนบงการก็อาจทำให้พบตัวจริงของประมุขรัตติพิกลได้” “แต่ข้าภาวนาอยากให้ทางนั้นยังมีชีวิตอยู่มากกว่า เนื่องจากท่านเหอเป็นสหายสนิทของอาจารย์มาเนิ่นนาน อาจบอกถึงประวัติในอดีตของอาจารย์ให้ทราบ เพราะข้ายังติดใจว่าคำสั่งเสียของอาจารย์จะเกี่ยวพันถึงเรื่องในอดีตของท่านเจ้าค่ะ” “ได้ ข้าจะอาศัยเส้นสายที่มี สืบหาเหอหมิงเฉิงให้ได้” “แต่ต้องกระทำเป็นการลับนะเจ้าคะ เพราะถ้าสมาคมรัตติพิกลยังไม่ทราบเรื่องนี้ การสืบหาเอิกเกริกอาจทำให้พวกมันไหวตัว” ชายชราพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ จังหวะนั้นสือหย่งหลุนก็ย้อนเข้าถ้ำมารายงานว่าเก็บกวาดบนลานเสร็จสิ้นแล้ว เฉิงยู่งกงจึงลุกพรวด ผลัดเปลี่ยนเสื้อคลุมตัวนอกเสร็จก็ร้องสั่งว่า “ข้าจะกลับสำนักเพลิงหาญเสียที อาหลุนช่วยเคลื่อนหินปากถ้ำให้หน่อยเถอะ” “หา...ทำไมรวดเร็วขนาดนี้เล่าขอรับ” “เฮอะ อย่างไรก็ต้องจากกันอยู่ดี เร็วช้าแตกต่างกันตรงไหน” โดนตัดบทเช่นนี้เด็กหนุ่มจึงจนปัญญา ได้แต่จัดการกับหินตามคำสั่งแล้วตามหลังเฉิงยู่กงออกจากถ้ำ สักพักชายชราก็หันมาเลิกคิ้วใส่มัน “เจ้าจะเดินมาทำไม” “ก็ไปส่งอาจารย์ปู่ที่สำนักอย่างไรเล่าขอรับ” “ข้ายังไม่ลืมทางกลับสำนัก ไยต้องให้เจ้าไปส่ง?” ระหว่างกล่าวก็โบกมือไล่มันไปพร้อมกัน “พวกเจ้ามีธุระต้องทำมิใช่รึ ไปเตรียมตัวเดินทางเสียเถอะ” ทว่าสือหย่งหลุนยังแสดงท่าลังเล จนชายชราต้องย้ำเสียงหนักแน่นอีกครั้งมันถึงยอมหยุดเดิน จากนั้นเฉิงยู่กงก็กล่าวราวเพิ่งนึกขึ้นได้ “ที่ข้าบอกจะสร้างป้ายหลุมศพแก่สุ่ยเซียนย่อมเป็นความจริง ทว่านอกจากนั้น..เอ้อ...” “อาจารย์ปู่ขอรับ ศิษย์อยากบอกว่าหลังได้รับคำสั่งสอนจากท่าน คำพูดประโยคหนึ่งซึ่งอาจารย์เคยเล่าให้ฟังว่าเป็นอาจารย์ปู่กล่าวขานไว้ ก็ผุดขึ้นมาในหัวข้าจนดังลั่นเชียวขอรับ” “คำพูดใดรึ” “วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร...ขอรับ” ดรุณีน้อยผู้ยืนมองห่าง ๆ ได้ยินเต็มสองหู ถึงกับตวัดมองสือหย่งหลุนด้วยแววตาแปลกประหลาด ส่วนอีกฟาก ชายชราก็เลิกคิ้วสูง “เจ้าเข้าใจความหมายของมันด้วยรึ” “ถ้าจะกล่าวให้ถูกต้อง เพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้เองขอรับ” สองศิษย์อาจารย์สบตากันเนิ่นนาน ก่อนมุมปากเฉิงยู่กงจะเหยียดออกเพียงเล็กน้อย มิใช่รอยยิ้มกว้างอย่างที่มันมักกระทำ หากให้ความรู้สึกพึงพอใจยิ่งกว่ายามที่มันหัวเราะลั่นเสียอีก “ถึงเรื่องที่เกิดกับสุ่ยเซียนจะไม่น่ายินดี แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้นางตัดสินใจพาเจ้ามายังสำนักเพลิงหาญ หย่งหลุนเอ๋ย...วิหคเมื่อโผบินสู่โลกกว้างจงอย่าลืมว่าเมื่อมีอากาศหนุนใต้ปีก เหนือขึ้นไปก็มีสายลมที่มันต้องแบกรับอยู่เช่นกัน หากด้านใดเสียสมดุลย์ไปคงร่วงหล่นจากฟากฟ้า เพียงแต่หากปีกเมื่อยล้านัก...ก็อย่าลืมว่าประตูของสำนักจะเปิดต้อนรับเจ้าเสมอ” สือหย่งหลุนเม้มริมฝีปากกลั้นก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ตรงลำคอ ก้มหน้าประสานมือคำนับจนกระทั่งเฉิงยู่กงลับสายตา ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าฟ่านไป่หนิงจากด้านหลัง จึงพูดขึ้นทั้งที่ยังเงยมองไปตามถนนเบื้องหน้า “จนบัดนี้ข้าค่อยเข้าใจว่าท่านแม่ไฉนจึงเคารพอาจารย์ปู่มากเพียงนี้” ช่วงเวลาเดียวกันแผ่นหลังก็สัมผัสไออุ่นแผ่วเบา สือหย่งหลุนผินหน้าไปมองดรุณีน้อยที่ก้มหน้าแตะหน้าผากกับหลังมันแล้วต้องกลั้วหัวเราะ “มีอันใดหรือ” “เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ” นางเงยขึ้นประสานเข้ากับนัยน์ตาสงสัยของมัน “แขนพี่ก็หายดีแล้ว ยุทธจักรก็สงบสุขแล้ว เลิกสนใจสมาคมรัตติพิกลเสียแล้วไปใช้ชีวิตสงบสุขกันสองคน อาจจะดีกว่าก็ได้นะ” แม้นางจะทำท่าเข้มแข็งต่อหน้าเฉิงยู่กง ทว่าความจริงแล้วคำถามก่อนหน้านี้ของชายชราก็ทำให้หวั่นไหวอยู่ไม่น้อย ในเมื่อทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดีแล้วยังจะหาเรื่องใส่ตัวไปไย หากการตัดสินใจเผชิญหน้ากับสมาคมรัตติพิกลเกิดผิดพลาดแล้วสือหย่งหลุนเป็นอันตราย นางคงทนไม่ได้อีกแล้ว สือหย่งหลุนเลิกคิ้วจ้องดูนาง หากฟ่านไป่หนิงกลับก้มหน้างุดไม่ยอมสบตา มันจึงใช้มือซ้ายที่เพิ่งหายจากปราณพิษจูงดรุณีน้อยย้อนเข้าถ้ำไปโผล่ยังลานทางด้านหลัง แล้วรั้งตัวฟ่านไป่หนิงที่กำลังงุนงงไว้ริมขอบเหว ยกสองมือป้องปาก โคจรลมปราณตะโกนจนดังไปทั่วหุบเขา “เมืองเป่ยจิงเอ๋ย ฟ่านไป่หนิงกำลังจะกลับไปก่อกวนจนเจ้ากินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ว เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ!” ...เตรียมตัว...เตรียมตัวให้ดี... กำแพงภูผารอบด้านส่งเสียงสะท้อนตอบรับมาเป็นช่วง ๆ ก่อนจะจางหายไปกลางเมฆหมอกโชยพลิ้ว สือหย่งหลุนหันมาฉีกยิ้มให้ดรุณีน้อย เอ่ยว่า “หากยังกลัดกลุ้มในใจ ได้ตะโกนระบายมันออกไปเสียบ้างก็รู้สึกโล่ง ๆ นะ” ฟ่านไป่หนิงขมวดคิ้ว เน้นเสียงดุ “ทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไปได้” “เป็นเด็กซิดี” มันบอกหน้าตาเฉย “เพราะเป็นเด็กถึงไม่คิดมาก ไม่ต้องมาคอยกังวลในสิ่งที่ยังไม่เกิด เพราะมันอาจไม่มีอันใดเลยก็ได้” ได้ยินแล้วนางต้องชะงักไปชั่วครู่ หากหยุดทุกอย่างที่ตรงนี้ แม้นางจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบ...ทว่าจะมีความสุขจริง ๆ หรือ นางตอบได้แทบทันทีว่าไม่มีทาง และสือหย่งหลุนเองก็ทราบเรื่องนี้ดี... สุดท้าย คนที่รู้จักหัวใจนางดีกว่าตัวนางเอง...ยังคงเป็นมัน ฟ่านไป่หนิงสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือป้องปากเลียนแบบสือหย่งหลุน ก่อนตะเบ็งลั่น “ประมุขรัตติพิกล ไม่ว่าเจ้าจะมีความลับใดกับราชสำนัก ข้าก็จะตามไปเปิดโปงเจ้าให้ถึงที่สุด จงคอยก่อนเถอะ” มิทันสิ้นประโยค ก็ปรากฏเสียงสะท้อนก้องดังราวจะกระแทกคำมั่นของนางให้ตราตรึงไว้กับใต้ผืนฟ้า แทนพยานว่านางจะไม่ถอยหลังกลับอีกแล้ว! ...คอยก่อน...คอยก่อนเถอะ! ********** ก่อนจบตอนที่ 98 นี้ ผู้เขียนขอแจ้งว่าต้องขอหยุดพักสักสองเดือนนะคะ ต้นกรกฎาจะกลับมาประจำการเช่นเดิมค่า ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 19:15:25

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ Psycho man, คุณพนมวัลย์, คุณ mementototem, คุณ tiger18 และคุณ NUAOFFYHUB นะค้า แหะ ๆ อย่างที่เรียนแจ้งไว้ว่าจะขอพักสักสองเดือนนะคะ เพื่อคิดรายละเอียดพล็อตย่อย (แบบว่าพล็อตหลักน่ะมีจนจบแล้วค่ะ แต่พล็อตย่อยที่จะเชื่อมกันเนี่ยซิ ^ ^") หาข้อมูล (ฮือ ๆ ข้อมูลราชสำนักสมัยหมิงหายากอ่ะ ใครพอแนะนำได้บ้างไหมค้า) และเขียนตอนตุนค่ะ เพราะนี่เข้าสู่ช่วงสุดท้ายของเรื่องแล้ว กะจะเตรียมทุกอย่างให้พร้อมแล้วลุยไปจนจบเลย (ฝันกลางวันเนอะ ^_^) คุณปฤษณะ - ฮี่ ๆ ตอนก่อนหน้ามันมีแต่เรื่องเครียด ๆ เลยพยายามหาอะไรฮา ๆ มาตัดอารมณ์บ้างค่ะ แกล้งหย่งหลุนนี่หนุกสุดแล้ว ฮ่า ๆ ^_^ คุณ scottie - เง้อ ดูเหมือนผู้เขียนจะอธิบายตอนนี้ไม่ค่อยละเอียด แหะ ๆ รีบไปแก้ไขในต้นฉบับแล้วค่า ขอบคุณนะค้า ^_^ คุณ Psycho man - นั่นมันสอนวิชาหรือสอนการเป็นพ่อบ้านไว้ให้หนูหนิงโขกสับกันคะ แล้วก็บรรลุขั้นวิชาเกรงใจเมีย ฮ่า ๆ ^_^ คุณรุริกะ - หวายยย พลาดอย่างแรง แก้ไขในต้นฉบับแล้ว ขอบคุณนะค้า               อ้อ ได้รับหนังสือเรียบร้อย กะว่าช่วงพักจะเอาไปอ่านให้ชุมปอด ขอบคุณมาก ๆ เลยนะค้า ^_^ คุณนู - ย่องมาดู ประเดี๋ยวก็โดนกอดไว้ไม่ปล่อยตัวกลับหรอกเน้อ ฮี่ ๆ ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน อีกสองเดือนพบกันนะค้า จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 19:26:27

ความคิดเห็นที่ 4 จองที่ไว้ก่อนครับ อ่านทีหลัง... จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 22:42:08

ความคิดเห็นที่ 5 อะไรกัน..!! สองเดือน!! จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 13:06:16

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 13:14:41

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านล่ะครับ  ตอนนี้ไม่มีคอมเม้นท์เรื่องอะไรเป็นพิเศษ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 12:33:43

ความคิดเห็นที่ 8 โอ้ ซับซ้อนยิ่งนัก อีกสองเดือนกลับมา ท่าจะต้องมาพร้อมเรื่องย่อนะคะ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 20:15:03