ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 11 เมื่อวรมณกลับออกมาจากห้องน้ำ ร่างบอบบาง ยืนพิงประตูอย่างอ่อนแรง คงเหนื่อยจากการ ทรงตัวและหงุดหงิดเพราะเท้าทั้งซ้ายและขวา ต้องได้รับการประคบประหงม หากไม่... จะเจ็บขึ้นมาอีก! เธออยู่ในชุดนอนลายลูกสุนัขหลากพันธุ์ แขนยาวขายาว หลังสำรวจว่าผ้าพันแผล ไม่มีร่องรอยของการแตะโดนน้ำ ชายหนุ่ม ซึ่งรออยู่ในห้องก่อนแล้วจึงระบายยิ้มอย่าง พอใจ ในมือเขามีแผงยาแก้ปวดศีรษะ และยาแก้อักเสบ บนโต๊ะข้างเตียงแก้วน้ำ อ้วนป้อมถูกรินน้ำดื่มเย็นจัดไว้จนเต็ม ชายหนุ่มวางยาไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เดินมาช้อนร่างวรมณขึ้นมาในอ้อมแขน เขาเริ่มรู้จักน้ำหนักตัวของเธอดี จึงไม่ รู้สึกว่าต้องออกแรงมากสักเท่าไร แก้มเนียนจัดซึ่งปราศจากเครื่องสำอางค์ เปลี่ยนเป็นสีระเรื่อเพราะเลือดในอก สูบฉีดดีกว่าปกติ ระยะประชิดทำให้ วรมณกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจ เธอเต้นรัว เมื่อแผ่นหลังสัมผัสเตียงนอน นุ่มๆ เรียบร้อย หญิงสาวจึงพึมพำขอบคุณ เขาแกะยาออกมาส่งให้เธอทานทีละเม็ด ใบหน้าหล่อคมดูเรียบเฉย ไม่แสดงความ รู้สึกใด วรมณจึงรีบรับยามากลืนๆ แล้ว ดื่มน้ำ ไม่อยากให้เขาวนเวียนอยู่ใกล้นานๆ เพราะหัวใจเต้นแปลกๆ...ในแบบที่เธอ ไม่ค่อยจะชอบนัก หากความรู้สึกเป็นสุข ที่กระจายไปทั่วร่าง ทำให้วรมณคิดถึง กันยาวีร์ขึ้นมาทันที พร่ำบอกตนเอง ในใจว่า เขาคือเทพบุตรสุดหล่อในฝัน ของเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิต... “เป็นอะไรรึเปล่า หรือว่าเจ็บแผล ปวดข้อเท้า” “เปล่านี่คะ” วรมณหลุดออกจากภวังค์ เอนกายพิงหมอนก่อนจะถาม “ทำไมเหรอ” “ผมเห็นคุณเงียบไป เมื่อกี๊หน้าแดงๆ แล้วตอนนี้ก็ดูซึมๆ” วรมณไม่ทันเห็นว่าเขาถือหลอดยาสำหรับ นวดทาแก้ปวดบวมฟกช้ำไว้ในมือ จึงตกใจเมื่อร่างสูงทรุดกายลงบนเตียง รีบกระถดเรียวขาหนี มองอย่างไม่ไว้ใจ “ฉันไม่ซนขนาดเอาเท้าไปแกว่งน้ำเล่น หรอกค่ะ แผลไม่เปียกสักหน่อย ไม่ต้อง ตรวจก็ได้มั้ง” “ผมรู้แล้ว ไม่ได้กังวลเรื่องนั้น” เขาว่า พลางสนใจยาในมือ บีบเนื้อเจลออกมา ก่อนจะยึดข้อเท้าข้างขวาของหญิงสาวไว้ “เอาเท้ามานี่ ทายาให้เสร็จๆ ผมจะได้ กลับไปนอนบ้าง รอคุณอาบน้ำตั้งนาน ง่วงจะแย่” “ฉะ...ฉันทาเองก็ได้” เธอบอกตะกุก ตะกัก กระเด้งตัวขึ้นจากหมอน ไม่กล้า ชักเท้าออกจากตักของเขา “เกรงใจคุณ ง่วงไม่ใช่เหรอคะ จะได้กลับบ้านไปนอน” ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนที่กำลังนวด ให้เธออยู่ ตัวยาชนิดเย็นกระจายลงบน ผิวบอบบาง นิ้วเรียวขยับอย่างชำนาญ อยู่ตรงข้อเท้า สร้างกระแสอุ่นหวาน หวามไหวให้แล่นจากจุดที่เขาสัมผัส สู่กลางหัวใจ วรมณเลิกเกร็งตัว ผ่อนคลายลงและยอมกลับไปพิงหมอนหนุน เสี้ยวหน้าหล่อคมที่เธอลอบสังเกต ดูอ่อนโยน ผิดกับผู้ชายอีกคนที่เธอเคย รู้จักลิบลับ “ดีขึ้นมั้ย” เขาวางเท้าเธอลงบนที่ นอนอย่างเบามือ ยิ้มบางๆ เมื่อวรมณ พยักหน้าหงึกหงัก “ไม่ต้องพันผ้าหรอก คุณจะอึดอัดเปล่าๆ ทีนี้นอนได้แล้ว” เขาช่วยดึงผ้านวมซึ่งวรมณกึ่งนั่งกึ่ง นอนทับอยู่ออกมา คลี่ออกและห่มลง บนร่างบาง อากัปกิริยาละม้ายคล้าย ได้รับการ ‘ทะนุถนอม’ จนวรมณ เสเอ่ยเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนอาการ ผิดปกติของเลือดลมอันเกิดจากการ สูบฉีดอย่างไม่ถูกจังหวะของหัวใจอีกหน “ขอบคุณนะคะ ขับรถกลับบ้านดีๆ” แทนที่เขาจะเดินออกนอกประตูไปดังที่ วรมณอยากให้เป็น ชายหนุ่มกลับเดิน มาหยุดอยู่ข้างเตียง “ผมขอโทษที่ทิ้ง คุณไว้ในโรงแรมทั้งๆ ที่คุณเจ็บข้อเท้า” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ช่างมันเถอะ” มือเล็กๆ กระชับผ้าห่มขึ้นมาถึงลำคอ “คุณน่าจะชินกับนิสัยไม่ได้เรื่องของฉัน ส่วนฉันก็ชินกับนิสัยแย่ๆ ของคุณเหมือนกัน” “จนนาทีสุดท้ายเลยนะ” เขาว่าพร้อม กับโน้มตัวลงมา เครื่องหน้าลงตัวราวกับ ถูกปั้นแต่งด้วยฝีมือศิลปินอันเป็น จิตรกรเอกขยับเข้าใกล้จนคนที่กำลังนอน อยู่อยากแทรกหายไปใต้หมอน “นะ...นี่คุณ! ก้มลงมาทำไมคะ กลับบ้านไปได้แล้ว” “หมดประโยชน์แล้วก็ไล่กันเลยเหรอ” เสียงทุ้มกระซิบถามกลับยิ้มๆ เป็นยิ้มที่ ทำให้วรมณรู้ตัวว่าถูกกลั่นแกล้ง “ไหนบอกจะกลับบ้านนอนไงคะ” แม้รู้ว่าเขาจงใจยั่วประสาท เธอยังไม่ กล้าแหวดังๆ เป็นห่วงสวัสดิภาพตนเอง อยู่นิดๆ หากชายหนุ่มไม่พอใจขึ้นมา จะพาลไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะ ต้องนั่งเถียงกันไปทั้งคืน! ถึงรู้แก่ใจว่าเขาจะไม่ล่วงเกินให้เสียหาย แต่นิสัยร้ายกาจเป็นจอมมารอย่างคน ตรงหน้า คงอ่อนข้อให้ไม่ได้ เธอจึง ออกปากอีกหน “กลับบ้านนอนเถอะค่ะ ฉันง่วงจนตาจะปิดแล้ว” ยิ้มบางๆ แตะแต้มที่ริมฝีปากหยัก ได้รูป เขายืดกายขึ้นตรงเต็มความสูง ปิดไฟให้ วรมณจึงหลับตาลงพร้อม อมยิ้มจนแก้มตุ่ย ฟังเสียงฝีเท้าหนักๆ ห่างออกไป เสียงประตูปิดลงตามด้วย เสียงเครื่องยนต์ บ่งชัดว่าเขาจากไปแล้ว... วรมณลืมตาขึ้นในความมืดมิดยาม ราตรี ดึกสงัด ทุกอย่างรอบกายชวน ให้หลับไหล ยาเริ่มออกฤทธิ์ที่ละนิด ทว่าเธอไม่อยากหลับแม้ง่วงงุนเต็มที ความกังวลเกาะกุมจิตใจแทบจะทุกอณู เป็นห่วงว่ากันยาวีร์จะคิดอย่างไรหาก ทราบเรื่องที่เกิดขึ้น เธอจะเล่าให้เพื่อนซี้ ฟังในรูปแบบไหน ถึงจะไม่เกิดการ เข้าใจผิดกัน บางทีอาจจะต้องทำเป็นลืม เหมือนกับว่าไม่มีอะไร หากปิดเอาไว้ เหมือนเก็บสิ่งของใส่กล่องและผนึก กุญแจได้ คงจะดีไม่น้อย แน่นอนว่าเธอไม่ได้อยากสร้างความลับ กับเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิต ตั้งแต่วัยเยาว์ จวบปัจจุบัน ระหว่างวรมณและกันยาวีร์ ไม่เคยมีเรื่องปิดบังซ่อนเร้นใดต่อกัน หากบางอย่าง...ไม่เอ่ยออกไปจะดีกว่า หรือไม่?! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 13:01:37

ความคิดเห็นที่ 2 กิติภณเริ่มสังเกตถึงอาการผิดปกติของ รุ่นน้องหน้าหมวยจิ้มลิ้มทันทีที่ก้าวเข้า ห้องพัก ร่างบอบบางที่ดูซูบผอมไปกว่า เดิมเดินโซซัดโซเซเข้ามาในที่พักกึ่ง โรงแรมกึ่งรีสอร์ตซึ่งตั้งอยู่ห่างจากท่าเรือ พอสมควร เขาเห็นกันยาวีร์พยายามเปิด เปลือกตาสำรวจรอบๆ โดยไม่ติดใจอะไร เธอคงภาวนาให้ไปถึงเตียงนอนสักที โดย ไม่สนว่าระหว่างทางต้องขึ้นรถลงเรือกี่รอบ ภายในห้องพักขนาดกลางซึ่งไม่หรูหรา ทว่าสะอาดสะอ้าน เตียงคู่สองเตียงวาง ตั้งชิดผนังด้านหนึ่ง ตรงข้ามกันคือ โต๊ะเครื่องแป้ง โทรทัศน์จอแบนเครื่องใหญ่ ตู้เย็นขนาดเล็กที่วางอยู่ในตู้ข้างใต้ ถัดมา คือประตูห้องน้ำ ข้างๆ กันเป็นตู้เสื้อผ้า ร่องรอยกังวลฉายชัดบนใบหน้ากันยาวีร์ หากเธอนอนเตียงเดียวกับใครคนใดคน หนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นกิติภณ ดารัตน์ หรือนิจนรี โอกาสเสี่ยงที่พิษไข้ ไวรัสจากหวัด หรือ โรคอะไรที่เธอกำลังเผชิญจะติดไปที่คน ใกล้ชิดอย่างแทบไม่มีทางเลี่ยง “พี่กิ๊บเก๋คะ” หญิงสาวเรียกชื่อกิติภณ ในที่สุดหลังจากนิ่งคิดไปนาน อีกฝ่ายจึง ชะงักมือที่กำลังรื้อค้นกระเป๋าเสื้อผ้าที่ บนพื้น หันมาส่งเครื่องหมายคำถาม “โยจะขอไปเปิดห้องแยกต่างหาก จะเป็นไรมั้ยคะ” นิจนรีกับดารัตน์หันมามองเป็นตาเดียวกัน คนที่ปากไวกว่าชิงเอ่ยก่อน “อะไรกันโย นี่เพิ่งจะเกาะช้าง ละครก็ถ่ายไปแค่ไม่กี่วัน ลายคุณหนูเริ่มออกแล้วเหรอจ๊ะ” ดารัตน์ไม่สนใจกิติภณที่มองปราม หรือนิจนรีซึ่งถอนหายใจหนักๆ รุ่นพี่สาว เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงดูแคลน “ถ้ารู้ว่าไม่ ไหว จะมาทำงานนี้ทำไมตั้งแต่แรก” กันยาวีร์เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางที่ ยาวนาน ปวดศีรษะลามไปทั่วร่างกาย จนแทบจะไม่อยากขยับไปไหน น้ำลาย ขมปร่าในปากบ่งชัดว่าเธอไม่ควรจะฝืน ใช้แรงไปกับการสนทนาไร้สาระ โดย เฉพาะต่อล้อต่อเถียงกับดารัตน์ซึ่งคง ไม่มีวันเข้าใจ ประโยคที่กล่าวออกมาจึงเลี่ยงจากดารัตน์ ไปหากิติภณแทน “โยย้ายได้ใช่ไหมคะ พี่กิ๊บเก๋ กลัวไข้จะติดคนอื่นในห้อง”   หัวหน้าฝ่ายเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายพยักหน้า ลงเนือยๆ ส่งสายตาแสดงความเห็นอกเห็นใจ มาให้จนกันยาวีร์นึกขอบคุณ ไม่นานร่างบาง จึงค่อยลุกจากปลายเตียง เดินไปหยิบ กระเป๋าสัมภาระทั้งหมดและออกจากห้อง ไปอย่างเงียบกริบ คนที่มองตามแสดงสีหน้าหลากหลาย หนึ่งคือสงสารเด็กตาดำๆ ซึ่งกำลังเป็น ไข้ตัวร้อน อีกหนึ่งเป็นห่วงว่าเธอจะ เอาเรี่ยวแรงหรือพลังงานจากไหนไป ทำงานในวันรุ่งขึ้น เวลาบอกว่าใกล้จะ รุ่งสางเข้าไปทุกที... อีกหนึ่งกำลังจ้องตามด้วยความหมั่นไส้ เชื่อหมดใจว่ากันยาวีร์เสแสร้ง หาเรื่องอู้งาน! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 13:02:11

ความคิดเห็นที่ 3 ใบลำดับฉากหรือใบคิวถูกนำมายัดใส่ ในมือกันยาวีร์ตั้งแต่เช้า ดารัตน์สั่งให้เธอ คอยรับผิดชอบเกี่ยวกับการเปลี่ยนเสื้อผ้า นักแสดงเพราะอีกฝ่ายต้องดูแลเครื่อง แต่งกายสำหรับนักแสดงสมทบ (Extras) ฉากยิ่งใหญ่อลังการริมทะเลถูกจัดเตรียม ตั้งแต่เช้าโดยสารัชและฝ่ายอุปกรณ์ประ กอบฉาก ผู้คนหลากหลายหน้าที่เดินขวัก ไขว่บนหาดทราย ไม่นานเวทีเล็กๆ พร้อม กับบรรยากาศงานเลี้ยงแต่งงานจึงถูก เนรมิตขึ้นจนเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ กันยาวีร์ก้มลงมองใบลำดับฉากอีกหน ชื่อ ‘ธนัชย์’ โดดเด่นเสมอ ด้านบน กระดาษบอกเวลาที่เขาจะมาถึง คงเป็น ลายมือใครสักคนเขียนไว้ หากเธอไม่อยากเจอชายหนุ่มเท่าไรนัก สภาพใต้ตาลึกโหลคล้ายคนอดนอน กับชีวิตชีวาเหือดหายไปหมดเพราะ อาการป่วยยังคงอยู่ครบ ร่างบาง พยายามไม่แสดงอาการใดๆ ให้ใครเห็น เพราะตระหนักดีว่านอกจากจะไม่ได้ รับการปรนนิบัติดูแล ยังต้องถูกเยาะเย้ย อีกด้วย! พลันนึกถึงโทรศัพท์เคลื่อนที่ในกระเป๋า กางเกง อยากคุยกับวรมณใจจะขาด หากเพื่อนสนิทรู้ว่าเธอไม่ยอมทานยา แก้ไข้ให้ครบ คงกลายร่างเป็นคุณครู เจ้าระเบียบ บ่นใส่จนหูชา แค่คิดถึง... ริมฝีปากอิ่มกลับแตะแต้มด้วยรอยยิ้ม ได้บ้าง แม้ว่าจะไม่สดชื่นนัก ความจริงที่เกิดขึ้นทุกวันนี้ กับสิ่งที่ฉัน วาดฝันไว้ มันไม่เหมือนกันเลยเหมียว ไม่เหมือนกันเลยจริงๆ ฉันน่าจะเชื่อแก ตั้งแต่ตอนแรก น่าจะเรียนต่อ ไม่น่าหาเรื่อง ใส่ตัวแบบนี้เลย... กิติภณเริ่มไม่อยากไว้ใจคนป่วยเป็น ไข้ที่ยืนก้มหน้าก้มตา กลัวว่าจะสลบไสล ไปเสียก่อนเมื่อเจอแสงอาทิตย์ซึ่งกำลังทวี ความร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาเรียวรีดู อิดโรยหม่นเศร้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไข้ หรือมาจากสาเหตุอื่น จากที่ทำงานร่วมกันมาในระยะเวลาไม่นาน กิติภณมองออกว่ากันยาวีร์ไม่ใช่คนคิดเล็ก คิดน้อย เธอลืมง่ายกว่าคนปกติธรรมดาทั่ว ไปด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงต้องทำหน้าเหมือน คนหมดอาลัยตายอยาก เพราะเท่าที่เขารู้ เธอไม่ได้โดนใครตำหนิอีกนอกจากดารัตน์ ซึ่งแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่กันยาวีร์จะเก็บ เอาไปใส่ใจ ร่างบางเดินไปประจำตำแหน่งหน้าราว เสื้อผ้าภายในเต้นท์ทันทีเมื่อลลนาแต่งหน้าเสร็จ นำชุดเข้าไปแขวนในกระโจมผ้าทึบสีดำเพื่อ ให้นางเอกของเรื่องผลัดเปลี่ยน การถ่ายทำ ฉากลำดับบนสุดกำลังจะเริ่มต้นขึ้น พร้อม กับความปวดหัวตัวร้อนของกันยาวีร์ที่เริ่ม จะดิ่งลงเหวเข้าไปทุกที หลังรับประทานอาหารกลางวัน กันยาวีร์ จึงหลบผู้คนไปที่ห้องพักส่วนตัวซึ่งเธอเปิด ใหม่ตั้งแต่เมื่อคืน ขนข้าวของย้ายมาอยู่คน เดียวเพื่อไม่ให้ไข้หวัดแพร่กะรจายไปสู่คนอื่น ร่างบางทรุดลงบนเตียง อังมือเข้าที่หน้าผาก เพื่อจะพบแค่ว่ามันร้อนระอุจนน่าตกใจ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 13:02:51

ความคิดเห็นที่ 4 มือเล็กๆ ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดหาวรมณ “เหมียว...แกอยู่ไหน” “อยู่กรุงเทพ แกเป็นอะไรอ่ะ” ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงกังวลและ เป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้น” “ฉันไม่สบาย เป็นไข้” กันยาวีร์หลับตาลงช้าๆ เธอหวังว่าจะได้ ยินวรมณตอบว่า ‘อยู่เกาะช้าง’ แต่ นั่นเป็นไปไม่ได้ หญิงสาวจึงได้แต่แค่นยิ้ม เยาะตนเองในใจที่คิดว่าชีวิตจริงจะเป็น เหมือนจินตนาการ นางเอกผู้อ่อนแอบอบบาง จะต้องมีเพื่อนสาวสุดซี้แสนดีและเข้มแข็ง คอยอยู่เคียงข้างเสมอยามตกระกำลำบาก หากไม่ใช่เพื่อนสักคน...ควรจะเป็นพระเอก มาดขรึมผู้เป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว คอยเช็ดเนื้อเช็ดตัว บังคับให้ทานยา ห่มผ้า ให้ก่อนนอน “กินยาบ้างรึยัง” คนที่อยู่ไกลถึงเกาะช้างเงียบไป วรมณจึง ได้คำตอบทันที กันยาวีร์ยอมกลืนยาขมๆ เข้าไปสักเม็ดหรือมากกว่านั้นเมื่อไหร่ อะไรต่อมิอะไรคงจะง่ายขึ้นเป็นกอง เสียงถอนหายใจจึงดังลอดออกมาจาก โทรศัพท์เคลื่อนที่ชนิดไม่ต้องรักษามารยาท “ทำไมแกถึงได้ดื้อแบบนี้นะโยโย่” “ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่ได้กินยา” “เอ๊า! แกนี่นะ” วรมณตะโกนใส่อย่าง ไม่รู้จะทำอะไรได้ “แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง มีใครรู้รึยังว่าแกป่วย ได้นอนพักบ้างมั้ย บอกพี่กิ๊บเก๋รึยัง” “แกจะให้คนปวดหัวตอบคำถามทีละ คำถามไม่ได้เหรอเหมียว” กันยาวีร์ โอดครวญ ตีหน้ายุ่งหนักกว่าเดิม “ฉัน โทรมาเพราะคิดถึงแก อยากให้แกอยู่ ตรงนี้ด้วยกัน” ปลายสายนิ่งไปหลายอึดใจ ถ้อยวาจาที่ เพิ่งได้ยินจากกันยาวีร์ทำให้วรมณเผลอ กัดริมฝีปากจนเจ็บ หวนคิดไปถึงสิ่งที่เพิ่ง เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืน ไม่ผิดเลยหากกันยาวีร์ จะต้องการใครสักคน... วรมณเอนหลังพิงหัวเตียง เธอยังคงอยู่ใน ชุดนอนลายลูกสุนัขน่ารักๆ ปรายตามอง เท้าทั้งซ้ายขวาพร้อมปลงอนิจจัง สภาพที่ เป็นอยู่เรียกว่าสูญเสียความสามารถใน การเดินเหินคงไม่ผิดนัก แล้วเธอจะเอา ปัญญาที่ไหนไปหากันยาวีร์ถึงเกาะช้าง แถมยังเล่าให้โยฟังไม่ได้ด้วย ว่าเมื่อคืน เกิดอะไรขึ้นบ้าง “ฉันก็คิดถึงแก ดูแลตัวเองดีๆ นะโย แกรู้ใช่มั้ยว่าฉันอยู่ข้างแกเสมอ” คงเพียงพอให้กันยาวีร์เค้นแรงเฮือก สุดท้ายมาสู้กับงานต่อ เธอยิ้มบางๆ “รู้สิ ถึงแกจะชอบแขวะฉัน แต่แก ก็รักฉันที่สุดในโลก” หลังจากตัดสัญญาณสนทนาลง กันยาวีร์ จึงกลับไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ ส่วนวรมณ วางโทรศัพท์เคลื่อนที่ลงข้างลำตัวแผ่วเบา หันไปมองตนเองในกระจกบนโต๊ะเครื่อง แป้ง เอ่ยด้วยสีหน้าสำนึกผิด “ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณฮาร์ทอีกแล้ว นอกจาก เรื่องงาน หัวใจของฉันจะต้องไม่หวั่นไหว เพราะผู้ชายคนนั้นอีก! เมื่อคืนมันแค่ สถานการณ์พาไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น...” จบบทที่ 11 ค่ะ พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ ขอบคุณคุณ อาราเร่ และนักอ่านทุกท่านมากค่ะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 13:04:20

ความคิดเห็นที่ 5 อยู่กับเหมียวตอนนี้ ฮาร์ทแสนดี ดูแลเหมียวดีจัง ตอนหน้าจะเป็นคิวของโยรึเปล่า จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 21:11:15

ความคิดเห็นที่ 6 อืมมมมมมมมม ฮาร์ทจะเลือกใครอ่ะคะ ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 21:05:07