นุช เกือบเดินผ่านแผงหนังสือพิมพ์ไปโดยไม่ทันสังเกตเห็น พาดหัวข่าวกรอบเล็กๆของหนังสือพิมพ์หัวสีที่คงไม่มีใครใส่ใจนัก

'ชายวัยรุ่นเมายา ยิงตัวเองในสวนสาธารณะเมืองพัทยา'

เธอ หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา จ้องมองรูปผู้ชายที่ยังจดจำได้ดี และคงไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต

“จับไปเดี๋ยวก็ปล่อยอีก … ” ทิพย์ รุ่นน้องในแผนกของ นุช ทำเสียงเย้ย ระหว่างอ่านอีกพาดหัวหนึ่งที่กรอบใหญ่กว่า

'รวบแก๊งซิ่งชื่อดังเมืองพัทยาได้เกือบร้อย'

นุชวางหนังสือพิมพ์ลง แล้วหันไปยิ้มบอกกับสามสาวว่า “นี่ อยากกินสเต๊กกันใช่มั้ย กลับไปที่ร้านกันดีกว่า เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

สามสาวยิ้มแก้มปริ นันควงแขนซ้ายของนุช ทิพย์ ควงแขนขวา รีบพาหัวหน้าแผนกลงบันไดเลื่อน ส่วนเอื้อยซึ่งเป็นน้องเล็กสุดคงไม่กล้าล้อเล่นแรงๆกับหัวหน้าแผนกเหมือนคนอื่นๆ จึงเดินยิ้มตามหลังมาติดๆ

ลานน้ำพุเต้นระบำและบนเวทีการแสดงที่อยู่ใกล้ๆกันคณะเด็กๆสวมชุดคลุมยาวสีขาวทั้งตัวดุจดั่งเทวทูตตัวน้อยๆกำลังร้องเพลงประสานเสียง กลุ่มนักท่องเที่ยวผมสีทองหยุดยืนดูกันมากพอสมควร เอื้อยเดินไปชิดระเบียงเหล็กมองลงไปชั้นล่าง ทำนองใสๆกังวาลคล้ายบทสวดนั้น ทำให้เธอนึกถึงเสียงไวโอลินของคุณพ่อ

“เมื่อไหร่หนูถึงจะเล่นได้เพราะเหมือน อาจารย์ล่ะคะ” เด็กนักเรียนหญิงถามคุณพ่อ “หนูอยากเล่นเพลง Humoresque^*1 ได้เหมือนอาจารย์จัง”

หนูน้อยเอื้อย ซึ่งไม่เข้าใจอะไรเลย เกี่ยวกับบทประพันธ์อมตะนี้ นั่งฟังศิษฐ์ตัวน้อยที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอพูดคุยกับคุณพ่อ

“ถ้าตั้งใจแล้ว ก็คงอีกไม่นาน” คุณพ่อตอบง่ายๆ

คำพูดนั้นฟังดูน่าผิดหวังสำหรับหนูน้อยทั้งสอง ซึ่งคาดหวังจะได้คำอธิบายที่ชัดเจนมากกว่านั้น

“หนู ชอบท่อน ตือ ดือ ดื๊อ ดือ ดื๊อ มากเลยค่ะ” เอื้อย แทรกความเห็น พลางฮัมทำนองช่วงกลางซึ่งเปลี่ยนท่วงทำนองน่ารักๆเหมือนเพลงกล่อมเด็กกลายเป็นทำนองแห่งชีวิตในที่สุด

ศิษฐ์หญิงตัวน้อยแอบหัวเราะ ความเดียงสาของลูกสาวอาจารย์

“เสียงดนตรีก็เหมือนชีวิตคนล่ะนะ” คุณพ่อของเอื้อยกล่าว “ทุกท่วงทำนองก็เหมือนเหตุการณ์ในชีวิตเรา อาจารย์ถึงบอกไงล่ะว่า ในที่สุดแล้วถ้าไม่ทิ้งความตั้งใจไปเสียก่อน เราจะเล่นมันได้ไพเราะไม่แพ้พวกฝรั่งแน่นอน”

เอื้อย คิดว่า บางทีเธออาจเข้าใจ คำพูดยากๆของคุณพ่อเมื่อยี่สิบปีก่อนขึ้นมาบ้างแล้วก็ได้

“มัวทำอะไรอยู่” นุช เหยียดแขนตรงแตะระเบียง พลางหันมาทางสาวน้อยตาโต “นัน กับ ทิพย์ ไปรอที่ร้านแล้วนะ”

“ขอโทษค่ะ พอดี … ”

นุช มองลงไปข้างล่าง “เด็กๆของมูลนิธิเปาโล … ”

“พี่นุช รู้จักด้วยเหรอคะ”

เธอพยักหน้า “คุณกร ก็โตมากับมูลนิธินี้แหละ เขาเป็นเด็กกำพร้า”

“เอ๋ !” เอื้อย ร้องแปลกใจ

“แหม อะไรกัน … สงสารเขาขนาดนั้นเลยเหรอ” นุชยังชอบล้อเล่นเรื่อง รัตติกรณ์กับ เอื้อยเหมือนเคย

สาวน้อยตาโตหน้าร้อนฉ่า “ปะ เปล่าค่ะ เพียงแต่หนูไม่เคยรู้มาก่อน”

ที่เวทีชั้นล่าง เสียงปรบมือประปรายเรียกพอรอยยิ้มให้กับเด็กๆได้บ้างหลังเพลงสุดท้ายสิ้นสุดลง เอื้อย ยกสองมือขึ้นตบแบบเคอะเขิน คงเพราะว่าบนชั้นสามไม่มีใครสนใจฟังเพลงสวด นุชมองเห็นความน่าเอ็นดูของน้องเล็กในแผนกจึงช่วยปรบมือดังๆ

เสียงเปาะแปะจากชั้นบนทำให้ภราดาของมูลนิธิคนหนึ่งแหงนมองขึ้น เขายิ้มแล้วก้มหัวขอบคุณสองสาวที่เป็นคนแปลกหน้าหนึ่งคนและที่พอจะคุ้นเคยอยู่บ้างอีกคนหนึ่ง

“ขอเชิญ คุณพ่อสาธิต แห่งบ้านเปาโล รับมอบเงินบริจาคจากผู้ใจบุญด้วยครับ” พิธีกรประจำเวที ประกาศ ขั้นตอนสุดท้ายของการแสดง

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวสองคนนั้นจะรอนานนะ” นุชบอก ”เดี๋ยวกลับบริษัทช้า จะถูกคุณเจมส์ดุเอานะ”

“ตายจริง ! หนูลืมเรื่องนี้สนิทเลย”

ในตอนบ่ายบาทหลวงสาธิตไม่ได้กลับพร้อมกับมูลนิธิ บ้านเปาโลจะจัดงานเลี้ยงในตอนค่ำเย็นวันอาทิตย์นี้ เขาลงรถที่ถนนเทพประสิทธิ์เพื่อมาหาศิษฐ์เก่าคนหนึ่งของบ้านเปาโล

สำหรับคนทั่วไปอายุ 48 ปีคงฟังดูใกล้วัยชราเต็มทน แต่ในแวดวงศาสนาการขึ้นเป็นอธิการประจำมูลนิธิถือว่าเป็นคนหนุ่มมากทีเดียว ทั้งที่เพิ่งตัดสินใจอุทิศตัวเองรับใช้พระผู้เป็นเจ้าเมื่อไม่กี่สิบปีที่ผ่านมาเท่านั้น

บาทหลวงกดกริ่งไปแล้วสามครั้ง เขานั่งพักลงบนม้านั่งยาวหน้าร้านโมเน่ต์ แต่ว่าไอแดดร้อนจนบาทหลวงต้องลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปเดินมาให้หายอึดอัดบ้าง ในพัทยามักปรากฎกลุ่มเด็กๆที่ไม่ได้เข้าเรียนหนังสือมากมายทั้งกลุ่มของเด็กไร้บ้านและเด็กเกเร พวกเขาไม่แย่แสคำสอนของศาสนาใดๆหนำซ้ำส่วนมากมักงมงายเรื่องไสยศาสตร์จนเข้าขั้นวิกฤต สิบปีมาแล้วที่บ้านเปาโลของคุณพ่อสาธิตเปิดกว้างรับเด็กด้อยโอกาสทุกคนโดยไม่จำเป็นต้องเป็นคาธอลิกในทันที แม้ว่าในที่สุดข้อกำหนดของทางอธิการเจ้าคณะจะต้องให้นักเรียนทุกคนต้องเป็นคาธอลิกก็ตาม

บาทหลวงเดินเร็วๆเข้ามาในตรอกเล็กๆ ซึ่งไม่ห่างจากร้านโมเน่ต์นัก

“หยุดแค่นั้นเถอะ ลูก” เขา กล่าวกับ เด็กนักเรียนที่กำลังรุมทำร้ายเด็กจรจัด

“หนวกหูน่า !” เสียงตวาดแหลมเล็ก ทำให้รู้ว่าอายุพวกเขายังไม่เป็นเยาวชนด้วยซ้ำ

“พอเถอะ” บาทหลวงจับแขนของเด็กชายชุดนักเรียนไว้

“ปล่อย !”

“ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้ เขาตัวคนเดียว รับมือสามคนไม่ไหวหรอก”

“ลุง อย่ามายุ่งได้มั้ย” เพื่อนอีกสองคนของเด็กนักเรียน ผลักบาทหลวงให้ออกห่าง

คุณพ่อสาธิต ดึงบัตรประจำตัวออกมา “ถ้าพ่อเป็นคนเดียวกับในรูปนี้ล่ะ … จะหยุดกันได้หรือยัง”

เด็กๆหน้าถอดสี ไม่เว้นแม้แต่เด็กน้อยหน้าตาสะบักสะบอม พวกเขาเดินตัวแข็งอ้อมไปด้านหลังของบาทหลวงเหมือนถูกมนต์สะกดของบัตรตำรวจ แม้ว่าอันที่จริงมันจะหมดอายุไปนานแล้วก็ตาม

“เป็นอะไรมากรึเปล่า เดี๋ยวพ่อจะพาไปโรงพยาบาลนะ” บาทหลวงย่อตัวลง ยื่นมือไปข้างหน้า

เด็กน้อยเนื้อตัวมอมแมม ฉวยจังหวะกระชากกระเป๋าสตางค์ในอีกมือหนึ่งของบาทหลวงแล้วมุดลอดแขนยาวๆของเขา ทว่าโชคร้ายถูกชายชุดดำขวางไว้และแย่งกระเป๋ากลับมาได้

“ปล่อยเขา” บาทหลวงสั่ง

“ดูเหมือน เขายังไม่ต้องการพระเจ้านะครับ … ” รัตติกรณ์ยิ้ม มองตามเด็กน้อยที่รีบจ้ำสุดชีวิต “คุณพ่อ”

“สักวันเขาคงเข้าใจ”

“สิบปีข้างหน้า เด็กนั่นอาจกลายเป็น หัวหน้าแก๊งมังกรบูรพาก็ได้”

คุณพ่อสาธิตรู้ดีว่าอดีตเด็กบ้านเปาโลคนนี้หัวรั้นยิ่งกว่าใคร เขาไม่ยอมเป็นคาธอลิกด้วยเหตุผลง่ายๆคือไม่เข้าใจพระเจ้า ภราดาหัวอนุรักษ์หลายคนจึงต้องรวมตัวกันกดดันให้เขาออกจากมูลนิธิหลังจากเรียนจบ คุณพ่อไม่เคยถือสารัตติกรณ์สักครั้ง ตรงกันข้าม เขามักบอกกับคนอื่นๆว่าดีแล้วที่เขาเป็นอย่างนั้น พระเจ้ายินดีรับทุกคนเข้าสู่อ้อมกอดเสมอ แม้จะยังไม่ศรัทธาพระองค์ก็ตาม

“เย็นวันอาทิตย์นี้ที่บ้านจะมีงานเลี้ยง หมู่มีเรื่องดีๆมากมายเกิดขึ้นกับบ้านของเรา พ่อจึงอยากจัดงานขอบคุณพระเจ้า”

“ผมก็ไปทุกปีอยู่แล้ว แม้ว่าบราเธอร์หลายคนจะไม่ค่อยอยากเห็นหน้าผมก็เถอะ”

“พวกเขาแค่เคร่งครัดต่อปณิธาน”

รัตติกรณ์เลิกคิ้ว

“คุณพ่อ จะเข้ามาพักในร้านก่อนมั้ยครับ ผมจะเตรียมเครื่องดื่มเย็นๆให้”

“ไม่ดีกว่า” บาทหลวงยิ้มพูด

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปส่ง”

“อย่าลำบากเลย บ้านเปาโลไม่ได้ไกลจากที่นี่มากนัก” บาทหลวงเดินมาตบไหล่รัตติกรณ์ แล้วจึงหันหลังกลับมา “แก ยังจำ ธีรทัศน์ได้รึเปล่า”

“ธีรทัศน์” รัตติกรณ์ทวนคำ ทำหน้าแปลกใจ แต่ไม่ได้ตอบ

“เขาให้การว่า … กระสุนลอยได้ ไม่ใช่แค่นั้น แม้แต่นกปืนก็ยังสับเองได้”

ชายชุดดำหัวเราะ “ไม่มีใคร เชื่อคนเมายา หรอกครับ”

“แกไม่ควรใช้พลังต่อหน้าคนอื่น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม”

“ผมขอโทษ คราวหน้าจะระวังตัวให้มากกว่านี้” รัตติกรณ์พูดพลางเดินกลับไปที่ร้าน

“กร … ” บาทหลวงเรียก “แก มีอะไรปิดบังพ่ออยู่รึเปล่า”

รัตติกรณ์เอียงศีรษะ “ไม่นี่ครับ”

“แกจะขยับได้เฉพาะสิ่งของที่รู้จักกลไกเท่านั้น แล้วพ่อก็ไม่เคยสอนเรื่องปืนด้วย” บาทหลวงพูด “แล้วทำไม … ”

“กลไกสิ่งของมันก็เหมือนๆกันหมดนั่นแหละครับ คุณพ่อ ใช่ว่าช่างไฟจะซ่อมรถไม่เป็น”

“นั่นซินะ … ”

รัตติกรณ์ใช้มือผลักประตูกระจกกันกระสุน ที่ยังมีร่องรอยร้าวอยู่ “คุณพ่อรอก่อนนะครับ ผมจะไปเอาน้ำเย็นมาให้ดื่มก่อน”

“ปืนของธีรทัศน์ ไม่ใช่ปืนทั่วไปหรอกนะ มันเป็นปืนลูกซองสั้นนำเข้าจากต่างประเทศ ระบบกลไกซับซ้อนพอๆกับปืนพกสั้นสมัยนี้” บาทหลวงสาธิตบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ลูกซองสั้นสมิธแอนด์เวสสัน ผลิตเมื่อยี่สิบสองปีก่อน ถึงแม้จะดูว่าผลิตขึ้นนานมากแล้ว แต่ระบบการทำงานอันยอดเยี่ยมยังคงร่ำลือมาถึงปัจจุบัน”

รัตติกรณ์หัวเราะพลางใช้นิ้วเคาะประตูเป็นจังหวะ “ผมมีความทรงจำเมื่อยี่สิบสองปีก่อนซะที่ไหนกันล่ะครับ”

“ก็นั่นน่ะซิ … แล้วทำไมแกถึง …”

รัตติกรณ์เงียบไป

“ทำไมแกถึงขยับมันได้ล่ะ” บาทหลวงสาธิตไล่ต้อน

“แค่บังเอิญล่ะมั้งครับ” รัตติกรณ์บอก “เวลาคนเราโกรธมากๆ อะดรีนาลีน มักสร้างความสามารถพิเศษให้เราเสมอ”

โกหกไม่เก่งเหมือนเดิม คุณพ่อสาธิต คิดในใจ

“พ่อต้องไปแล้ว เจอกันเย็นวันอาทิตย์นะ กร พ่อจะจัดที่นั่งพิเศษกัน บราเธอร์ที่ไม่ชอบหน้าแกให้” เขาหัวเราะ

แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 55 14:21:04