ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) อังเดรยักไหล่ใส่ “ไม่รู้สิทวีทตี้ รู้แต่ว่าเขาบอกให้เตรียมของให้” “ของอะไรคะ?” อังเดรทำหน้ามีเลศนัย เขาเม้มริมฝีปากบางเหมือนจะกลั้นยิ้ม “ไม่บอก” เขาตอบ ฉันทำหน้ายุ่งใส่ทันที “อ้าว..” ฉันประท้วง “ทำงานไปก่อนน่า” “โอเค” ฉันรับคำอย่างประชดนิดๆ “อย่างแรกหนูขอ 5มม. อัตโนมัติหนึ่งกระบอก 4.5 อีกกระบอก รถหนึ่งคัน ของเป็นซีดานสีเข้ม ไม่ต้องแรง กระจกติดฟิล์มแต่ไม่ต้องทึบมาก แผนที่ ที่พักขอเป็นโรงแรมห่างจากตัวเมืองพอควร แล้วก็ ... เวลางานของบาร์เทนเดอร์รูปหล่อของคุณสักหนึ่งชั่วโมง” “จะเอาไปเต้นจั้มบ๊ะหรือไง เดี๋ยวนี้ริอาจซื้อผู้ชายเรอะ?” “ไม่ใช่!” ฉันรีบแย้ง “หนูแค่อยากรู้ข่าวซุบซิบของพวกไฮโซ รูปร่างหน้าตาแบบนั้นของจะทำงานที่ดีๆมาก่อนใช่มั้ยล่ะ”   “เคยเขย่าเหล้าในผับ Alternate พวกสาวๆหนุ่มๆที่มีอันจะกินชอบไปกัน ค่อนข้างหรูแหละ” “ตรงสเปคหนูเลย” ไม่ทันจบประโยคฝ่ามืออวบอูมก็เหวี่ยงมาปะทะหัวทุยดังบึ้กจนฉันร้องโอย ทำเอาผมสองเปียของฉันกระจุยไม่เป็นทรง “น้อยๆหน่อย ทวิทตี้ อย่าลืมที่แมกซ์เคยสอนสิ” อังเดรเสียงเขียว “ตรงสเปคแหล่งข้อมูล!” ฉันประท้วง ยกขึ้นลูบหัวตัวเองจัดเข้าทรงเดิมแล้วฉวยหมวกไหมพรมขึ้นสวมทับ “หนูรู้น่า พ่อน่ะอ่อนไหวเรื่องมีแฟนขนาดไหน ขนาดตอนนั้นหนูอายุสิบสอง พ่อยังย้ำแล้วย้ำอีกเหมือนหนูจะมีแฟนได้วันนี้พรุ่งนี้งั้นแหละ ทั้งๆผู้ชายที่หนูเจอทั้งวันมีแต่พ่อกับผู้ร้าย หรืออย่างดีก็ตำรวจกินสินบน” อังเดรอ้าปากหัวเราะ ก่อนที่รอยยิ้มจะเลื่อนหลุดไปช้าๆ กลายเป็นแววตาอาลัย “แมกซ์เขาหัวโบราณ” เขารำพึงเบาๆ ตาจับไปที่ลิ้นชักข้างตัว ก่อนจะเปิดมันออกแล้วหยิบเหล้าขวดเล็กที่ซุกไว้มากระดกดื่ม แล้วรวบตัวฉันเข้าไปในอกแล้วจูบแรงๆที่กลางกระหม่อมเหมือนพยายามจะปลอบใจ แต่ฉันว่า เรากำลังปลอบกันและกันทั้งคู่มากกว่า ---------------------------------------------------------------------------------- ทางเดินทึมๆอยู่ข้างหน้ายาวออกไปไม่กี่ก้าว แต่ฉันรู้สึกราวกับมันไกลสักร้อยหลา เสียงหอบหายใจของตัวเองดังก้องในอก ขณะที่ในหูจริงกลับส่งเสียงวิ้งๆอื้อๆ ขาของฉันในกางเกงหลวมโพรกสับวิ่งไม่คิดชีวิต ประตูไม้ใหญ่โตเปิดออก ฉันไม่ได้ผลัก มันเหวี่ยงตัวราวกับตั้งใจจะอวดสิ่งที่ดำเนินอยู่ข้างใน.. เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์อยู่หน้าสุด เอกสารวางกองๆอยู่บนนั้นอย่างกระจัดกระจาย บางแผ่นบางแฟ้มทิ้งตัวลงมาที่พื้นอย่างไม่ตั้งใจด้วยซ้ำ เจ้าหน้าที่อำเภอผู้ชายสวมชุดสีกากีคนหนึ่งกำลังคุดคู้อยู่ข้างใต้ ร่างนิ่งงัน ข้างหลังนอกจากห้องกั้นง่ายๆที่เขียนว่า “นายอำเภอ แอทกิ้นส์” แล้ว ก็มีโต๊ะทำงานอยู่สองตัวหน้าห้องทำงานนั้น ทั้งห้องไม่ใหญ่ ไม่กว้าง เพดานต่ำกว่าที่ควรเป็น ด้านซ้ายเป็นทางเดินต่อไปที่อื่น คุกมั้ง? ไม่รู้.. น่าแปลกใจ ขณะที่อะดรีนาลินในร่างกายของฉันสูบฉีดจนล้นแทบจะระเบิด ตัวฉันยังรับรู้รายละเอียดปลีกย่อยได้เป็นฉากๆ   แล้วพ่อ.. แม็กซ์.. นอนอยู่ตรงนั้น ด้านขวาของประตู เคียงข้างมีตำรวจนายหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ก่อน เขานิ่ง บางอย่างบอกฉันว่าเขาตายไปแล้ว.. ส่วนพ่อถูกยิงที่สีข้างหายใจหอบ กำลังพยายามคว้าปืนจากซองที่สะเอวร่างไร้วิญญาณด้านข้าง ฉันมองไปทางตรงข้าม เขาคนนั้นเป็นชายวัยสามสิบปีปลายๆ ผอมจนหน้าตอบ ตาโหล ผิวซีด เหงื่อไหลโทรมกาย แขนเกร็นๆที่เห็นกระดูกลึกถือปืนเล็งมาทางพ่อ แล้วเหมือนฉันโดนตรึงกับที่ มันยิง.. เสียงเปรี้ยงอื้ออึงอีกครั้ง กระสุนเจาะกะโหลกของแมกซ์ได้เหมาะเหม็ง มันทิ้งแค่รอยแดงเข้มเป็นจุดบนหน้าผากด้านขวาบนใกล้ขมับของเขา แรงกระแทกของลูกปืนเหมือนจะทำให้ร่างของแมกซ์สะดุ้งไปทั้งร่าง ตาของพ่อเหลือกขึ้นมองฉัน ปากพะงาบๆ.. “พ่อคะ!!” ฉันตะโกนพร้อมๆกับลืมตาเบิกกว้าง แล้วพบว่าภาพข้างหน้าคือมือสองข้างของตัวเองที่กำลังไขว่คว้าอากาศ และพัดลมติดเพดานที่แน่นิ่งอย่างไร้ประโยชน์ ฉันเพิ่งตื่นจากฝันร้าย อีกครั้ง เหงื่อหยดหนึ่งไหลลงมาเข้าตาจนแสบ อากาศเย็นๆลามเลียประสาทรับรู้ดึงฉันให้กลับมาที่โลกแห่งความจริง ฉันผุดลุกขึ้นนั่ง เตียงเหล็กส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดขานรับการเคลื่อนไหว ฉันป่ายมือไปด้านข้างปัดเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนที่นอนให้ร่วงลงไปรวมกับเพื่อนๆของมัน ฉันทิ้งเท้าทั้งคู่ลงพื้น ซุกใบหน้าที่ชื้นเหงื่อเย็นๆลงบนฝ่ามือ และรับรู้เป็นครั้งแรกว่ามันกำลังสั่นสะท้านน้อยๆ “ทำงาน..” ฉันกระซิบบอกตัวเองเบาๆ ปาดเหงื่อและคราบน้ำตาบางๆจากใบหน้า พุงตัวลงจากเตียงไปนั่งอยู่ท่ามกลางกองเอกสารอีกครั้ง หลังจากเผลอหลับไปแล้วรอบหนึ่ง ฉันพิจารณารูปชาร์ลี แคมป์เบล ที่ติดมากับแฟ้ม ซึ่งตอนนี้มันถูกหมุดตรึงติดอยู่บนผนัง พร้อมๆกับกระดาษโน้ตที่จดวันที่ต่างๆและเอกสารหลายๆแผ่น  มันเป็นภาพสีก็จริง แต่รายละเอียดไม่เลวเลย คราวนี้ฉันติดกระดาษโน้ตเล็กๆไปอีกสองสามใบ ที่เป็นรายละเอียดที่จดมาได้จากฉายาของเขาในข่าวลือ เช่น “ไก่อ่อน”, “เสมียน” อะไรเทือกๆ แล้วปักหมุดรูปชอนน่าไว้อีกด้านหนึ่ง แล้วติดโน้ตฉายาของเธอไว้เช่นกัน เช่น “ฉาบฉวย” , “สาวทึนทึก” อะไรก็ตามที่เธอเคยถูกเรียกเมื่อก่อน จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 21:42:13

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ฉันรวบรวมเอกสารทางการเงินไว้ที่หนึ่ง รายงานการใช้โทรศัพท์มือถือ รายการการใช้เครดิตที่ผ่านมา บัญชีธนาคาร่วมและของส่วนตัวของชาร์ลี จากนั้นก็ติดกระดาษโน้ตวันที่ อะไรประหลาดๆบางอย่างในวันที่ ดูเหมือนฉันจะสงสัยอะไรบางอย่างก่อนที่จะหลับไป ก่อนหน้าชาร์ลีจะหายตัวไป รายการใช้บัตรเครดิตเป็นหางว่าว แม้แต่กางเกงวอร์มกีฬา แต่พอหายตัวไปไม่มีรายการบัตรเครดิตเคลื่อนไหวเลยสักนิดเดียว ไม่เพียงเท่านั้นบัญชีธนาคารที่เป็นของส่วนตัวก็ไม่มีการเคลื่อนไหวเลย แม้แต่เงินก้อนที่ยักยอกมาจากบัญชีร่วมของภรรยาซึ่งมีความเป็นไปได้สองอย่าง หนึ่งเขามีบัตรเครดิตและบัญชีธนาคารชื่ออื่น และใช้บัญชีนั้นเก็บเงินใช้บัตรเครดิตใบนั้น สองเขายังมีเงินสดเป็นก้อนอยู่กับตัว ฉันกลับไปที่รูปที่อยู่ในแฟ้มอีกที เรื่องเล่ามันมีอยู่ว่า มีคนเห็นเขาในกล้องวงจรปิดหน้าร้านขายของเก่าตอนขากลับจากเบิกเงินก้อนโตที่ธนาคาร เอาง่ายๆคือรูปนี้เป็นรูปสุดท้ายของชาร์ลีก่อนที่เขาจะหายไปในอากาศธาตุ “นายอยู่ไหนนะ ชาร์ลี” ฉันรำพึง เคาะนิ้วกับรูปชาร์ลี “ไม่สิ..” ฉันส่ายหน้า หลับตาลงเงียบๆ ฉันคือชาร์ลี.. ไก่อ่อน ท่าทางหงอๆ ใครๆก็เห็นฉันเป็นมนุษย์วิชาการ เสมียน ไม่มีพิษมีภัย ฉันเพิ่งกดเงินห้าแสนจากบัญชีร่วมเป็นเงินสด ฉันวางแผนหนี ฉันต้องการอะไร คำตอบง่ายๆไหลเข้ามาในสองของฉัน รถเช่า.. ฉันหัวเราะคนเดียว ในรูปชาร์ลีไม่ได้หิ้วข้าวของใดในมือ เดินตัวเปล่าสบายๆ ทำไมฉันไม่คิดถึงแต่แรกนะ.. ฉันเผ่นแผล็วเข้าไปจัดการตัวเอง เปลี่ยนเสื้อผ้า ฉวยแจ็กเก็ตแล้วเปิดประตูออกไป     โรงแรมที่อังเดรพาฉันมาพัก เป็นโรงแรมแถบชานเมือง โมเต็ลถูกๆที่ไม่มีคำถามใดๆให้กวนใจนัก พวกเขาแค่ขอดูบัตรประจำตัวฉันเป็นพิธีและรับรู้อย่างง่ายๆว่าฉันเป็นพวกหน้าเด็กกว่าอายุมากเท่านั้น ฉันขับรถไปที่ร้านขายของเก่าต้นเรื่อง จอดรถไว้ที่ข้างธนาคาร ลองเดินสำรวจบริเวณนั้นโดยรอบ ร้านขายของเก่านั้นเป็นตึกแถวห้องเดียว กล้องวงจรปิดหน้าร้านคงทำไว้ตามข้อจำกัดของกฎหมาย ธนาคารตั้งอยู่ถัดไปอีกสองบล็อก ฉันเดินไปที่หน้าธนาคาร แล้วลองเดินกลับไปที่หน้าร้านขายของเก่าตรงที่ชาร์ลีถูกถ่ายรูป เขาตัวเปล่า.. คงจอดรถไว้ใกล้ๆธนาคารแน่ๆ พอเบิกเงินแล้วก็โยนไว้ในรถ จากนั้นก็เดินมาทางหน้าร้าน ผ่านกล้องวงจรปิด.. แล้วทำไมเขาถึงวางเงินตั้งห้าแสนไว้ในรถแล้วเดินดุ่ยมาทางนี้แทนล่ะ? ฉันเดินไปจนสุดหัวมุม พอหันขวา ก็ได้เจอคำตอบ.. โทรศัพท์สาธารณะตู้หนึ่งตั้งเด่นข้างถนน แต่ลับตาคนใช้ได้.. ฉันเดินเข้าไปเช็คหมายเลขตู้แล้วจดลงในสมุดบันทึก พอเดินออกจากตู้โทรศัพท์ ก็ลองเดินต่อไปข้างในตรอกเล็กๆ ปรากฏว่าเป็นตรอกทางตันทั้งนั้น ฉันจึงเดินกลับออกมาทางถนนใหญ่ เขาไม่ได้เดินกลับทางเดิมหรอก ฉันบอกได้เลย เขาถอนเงินมาก้อนใหญ่ กลับเดินตัวเปล่ามาถึงหน้าร้านขายของเก่า มาโทรศัพท์  แล้วเงินหายไปไหนกันล่ะ? ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือมาจากกระเป๋าแล้วกดหาอังเดรทันที “อังเดร นี่หนูนะ” ฉันพูด “หนูอยากได้เบอร์ที่โทรออกของโทรศัพท์สาธารณะเครื่องนึงเมื่อสามวันก่อนตอนสิบเอ็ดโมงถึงเที่ยง มีหมายเลขให้ด้วย จะเป็นไปได้มั้ยคะ?” “ได้น่ะได้..แต่ต้องใช้เวลาหน่อยล่ะ” อังเดรว่า “แต่ถ้ามีหมายเลขคู่สายปลายทางมาเทียบด้วยล่ะก็อีกเรื่องนึง อันนี้ตรวจสอบไม่ยาก” “แปลว่าต้องหาหมายเลขปลายทางก่อน คุณถึงจะบอกหนูได้ว่ามีการโทรจริงมั้ย งั้นเหรอคะ?” “ประมาณนั้นแหละ” เขาตอบ ฉันรับคำ แจ้งความคืบหน้าอีกสองสามประโยค ก่อนตัดสายไป ฉันกลับไปพิจารณาอาคารสองบล็อกระหว่างร้านขายของเก่ากับธนาคาร ร้านกาแฟสตาบัค ร้านอาหาร ไปรษณีย์ โรงยิมเก่าๆซึ่งฉันค่อนข้างสะดุดตาเป็นพิเศษ คือมันมีช่วงเวลาที่เป็นแบบนี้เหมือนกัน คุณจะรู้สึกถึงลางสังหรณ์ ได้กลิ่น สัญชาตญาณหรืออะไรก็ตามมันวิ่งขึ้นมาตามเส้นเลือด ซึ่งถ้าคุณหันหลังหนีทำเป็นไม่สนใจ ความสงสัยใครรู้มันจะตามหลอกหลอนคุณไปนานแสนนาน จนกระทั่งคุณทนไม่ไหวต้องกลับมาที่เดิม ตรงบันไดทางเข้าโรงยิม มีป้ายตั้งเล็กๆบอกชื่อโรงยิม ‘Kastle’ แล้วก็มีตัวอักษรเล็กๆเคียงกันบอกว่า ‘เข้าได้เฉพาะผู้ชาย’ ซึ่งฉันไม่ได้ไร้เดียงสานักหรอกนะ ฉันพอเข้าใจว่าคนที่เข้าโรงยิมที่เข้าได้เฉพาะผู้ชาย คงไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะเพาะกายไปซะหมด “มองหาอะไรอยู่รึเปล่า?” เสียงทุ้มห้าวของชายผิวดำคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง ฉันหันขวับไปทันที ชั่วอึดใจฉันสำรวจการแต่งกายที่เป็นเสื้อกล้ามกางเกงยีนส์ ท่ายืน กล้ามแขน ฉันไม่กล้าฟันธงหรอก ให้สัก 70% ก่อนละกัน สำหรับความเป็นไปได้ที่ชายคนนี้จะเป็นลูกค้าประจำโรงยิม “คือพวกเราเพิ่งเข้าเมืองน่ะค่ะ.. ฉันกับเพื่อน” ฉันพูดอย่างยิ้มแย้ม “เพื่อนฉันเขาแบบว่า.. มองหาที่ออกกำลังกายของพวกผู้ชายอยู่ คือเขาค่อนข้างรักษารูปร่างน่ะค่ะ” ใบหน้าของเขาดูผ่อนคลายขึ้น ก่อนที่จะพูดขึ้น “..น่าเสียดายจริง” เขาว่า “พอดีเขาปิดชั่วคราวอยู่น่ะ มีไอ้บ้าคนนึงมาเล่นแล้วเอาไปโพสต์ในบล็อกว่าเครื่องออกกำลังกายห่วยแตก เจ้าของโกรธจัดเลยสั่งปิดปรับปรุงใหม่เมื่อวานซืน” จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 21:44:49

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) “อ๋อ..” ฉันพยักหน้าหงึกหงัก “แล้วจะกลับมาเปิดเมื่อไรพอจะทราบมั้ยคะ?” “เอ.. ไม่แน่ใจ พรุ่งนี้..หรือมะรืนล่ะมั้ง?” เขายักไหล่ง่ายๆ แล้วก็หยิบกระเป๋าสตางค์ตัวเองขึ้นมาเปิด “นี่นามบัตรผม ผมเป็นผู้จัดการที่นี่” มันเป็นนามบัตรทั่วไปของสถานบริการ คือมีส่วนของการโฆษณาไปในตัว สิ่งที่ดึงดูดสายตาฉันที่สุดคงเป็นแผนที่ด้านหลังนามบัตร มันพูดถึงที่จอดรถหลังอาคารด้วย “ขอบคุณค่ะ คุณกอนซาเลส” ฉันยิ้มในหน้าด้วยความเป็นมิตรไมรีที่สุด เอ่ยชื่อบนนามบัตรเขาไป กอนซาเลสโบกมือลาและขอตัวไป ส่วนฉันเองก็มีที่ต้องไปตรวจสอบเหมือนกัน ...ที่จอดรถด้านหลังอาคาร และถ้าเป็นไปด้วยดี มันน่าจะมีกล้องวงจรปิดสักตัวที่จับแคมป์เบลในวันนั้นได้ ...พร้อมรถ ฉันเดินเข้าไปด้านในที่จอดรถที่ใช้ร่วมกันอยู่ในละแวกนั้น มันเป็นที่ว่างไม่มีอาคาร และตอนนั้นก็มีรถหลายคันเข้าจอดอยู่ก่อนกว่าครึ่ง ฉันเงยหน้าขึ้นข้างบนมองภูมิประเทศ ที่นี่ปิดทึบดีมาก คือแม้ว่าคุณจะอยู่บนอาคารสูงกว่าที่อยู่ล้อมรอบ ก็ใช้ว่าจะมองลงมาเห็นอะไรๆที่ดำเนินไปที่ตรงนี้โดยง่าย แต่โชคยังเข้าข้างฉัน มีกล้องวงจรปิดสามตัว ส่องลงมาตรวจตราอยู่รอบบริเวณ ฉันเดินเข้าไปที่ป้อมตรวจ มือควานหาของในกระเป๋า มันเป็นสมุดเก็บนามบัตรที่ฉันเอามาเก็บบัตรอย่างอื่นจนเต็ม ฉันเปิดไปหน้าที่สามหยิบบัตรใบนึงมาเก็บใส่กระเป๋าสตางค์ แล้วเริ่มพิจารณาเหตุการณ์ที่จะเกิดต่อไปคร่าวๆในหัวเป็นเวลาครึ่งวินาที  ก่อนจะเดินเข้าไปที่คนเฝ้าที่จอดรถ “ขอโทษค่ะ” ฉันทัก เขาซึ่งเป็นชายวัยรุ่นละตินที่กำลังฟังเพลงจากไอพอดอย่างเมามันหันขวับ ประกายวูบวาบไหวอยู่ในตาสีดำคู่นั้นแวบนึงเมื่อเขาหันมาเห็นฉันเต็มๆตา ฉันยิ้มร่า นี่เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันขอบคุณพระเจ้าที่เกิดมาเป็นผู้หญิง งานในบางส่วนถึงแนบเนียนไหลลื่นดีเช่นนี้ “มีอะไรให้ช่วยเหรอครับ?” เขาถาม สุภาพผิดภาพลักษณ์อย่างเห็นได้ชัด “ขอโทษค่ะ ฉันชื่อ ลอรี แบรนด์มาจากบริษัทแอมเมอร์สัน คาร์ ฟอร์ เร้นท์ น่ะค่ะ คือยังไงดี..” ฉันเว้นช่วง แสร้งหัวเราะคิกคัก ยกมือเปะปะไปตามขอบหน้าต่างบานเลื่อนป้อมตรวจ ทำเหมือนเป็นสาวซุ่มซ่ามอายุน้อย “คือมันเกิดเหตุการณ์นิดหน่อย แบบว่า.. มีคนเช่ารถไปน่ะค่ะ เป็นผู้ชาย แล้วเขาเอาไปเกินวันที่ลงบันทึกไว้น่ะค่ะ แล้วมีคนเช่าต่อ..” ฉันหยุดเว้นช่วงอีกครั้งเหมือนนึกอะไรไม่ออก “มันสุดวิสัยจริงๆค่ะ..” ฉันว่า “ฉันเป็นคนปล่อยรถให้เขา ไม่รู้เลยว่าลูกค้าประจำจองไว้ ฉันเพิ่งได้งานด้วย แล้วหัวหน้าก็ต้องการโดยด่วน อ่อ.. ฉันมีรูปเขาด้วยค่ะ” แล้วฉันก็หยิบรูปแคมป์เบลส่งให้ หนุ่มละตินคนนั้นที่ยิ้มแป้นรับไปเหมือนหุ่นยนต์ถูกโปรแกรม “เขาได้ผ่านมาทางนี้บ้างหรือเปล่าคะ” หนุ่มชาวละตินดูรูปแวบหนึ่ง เขาส่วยหน้าทันที “ไม่เคยเห็นนะ คุณแน่ใจนะว่าเขาผ่านมาทางนี้จริงๆ” “ฉันถามทางมาตลอด หลงไปหลายที่แล้ว ทางบริษัทโทรตามฉันเป็นหนที่ร้อยแล้วด้วย ได้โปรดเถอะค่ะ” ฉันยกมือประสานที่อก งุ้มไหล่ขอความเห็นใจ “ถ้าฉันไม่เจอรถวันนี้ฉันต้องตายแน่ๆเลย” เขาชั่งใจอยู่แวบนึง จริงๆดูเหมือนตั้งใจเล่นตัวนั่นหล่ะ ก่อนจะพูดขึ้น “เขาอาจไม่ได้เข้ามาตอนกะของผม แต่อาจเข้ามากะของคนอื่น ผมจะเชคเทปให้ละกัน” ฉันยิ้มกว้าง... คำนั้นแหละที่ต้องการ ฉันตีปีก และเมื่อเขากวักมือให้เข้ามา ฉันก็กระโดดหยองแหยงเข้าไปในป้อมตรวจอย่างดีอกดีใจ “เขาเช่ารถไปเมื่อไรนะ” หนุ่มละตินถาม “สามวันก่อนค่ะ ตอน..เช้า” ฉันว่า เขาหยิบเทปรักษาความปลอดภัยลงวันที่สามวันก่อนมาเปิด ไล่ตั้งแต่ตอนแปดโมงเช้า เขาเร่งภาพไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วกดหยุดเพื่อดูรายละเอียดในบางครั้ง แต่ฉันรู้ มันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก จนเขาเปิดไปถึงตอนเที่ยง “เดี๋ยวค่ะ.” ฉันรีบพูดเมื่อเห็นภาพเหมือนหัวใครบางคนใส่หมวกลางๆอยู่ในรถฮุนไดสีเงิน ติดฟิลม์มืดเกือบทึบ หนุ่มคนนั้นรีบหยุดภาพให้ ก่อนจะกดสั่งให้เครื่องเล่นคลิปไปตามความเร็วปกติ พวกเราเฝ้ามองดูรถฮุนไดเข้ามาจอดในที่จอด แล้วเขาก็ลงมาจากประตูด้านข้าง สุดหล่อแคมป์เบลที่เราต้องการตัวนี่เอง ฉันเม้มริมฝีปาก เกือบลืมตัวผิวปากหวือไปแล้ว ฉันรีบจำทะเบียนรถและลักษณะโดยรวมทันที แคมป์เบลเอ๋ย.. นายเสร็จฉันแน่ ในขณะที่ฉันกำลังดื่มด่ำกับชัยชนะที่เหมือนกับลอยเข้ามาในกำมือ ภาพในเทปกล้องวงจรปิดดำเนินไป แล้วทันใดนั้น รถฮุนไดที่ปราศจากแคมป์เบลแล้วคันนั้นกลับเคลื่อนตัวถอยออกจากที่จอดรถ แล้วขับออกจากพื้นที่ที่กล้องวงจรปิดตรวจตราได้ไปเงียบๆ กลายเป็นว่า ชาร์ลี แคมป์เบล มีสารถีนิรนามมาเป็นเพื่อนถึงธนาคารเพื่อเบิกเงินห้าแสนดอลล่า... ตามปกติหน้าที่หมาล่าเนื้ออย่างฉันก็แค่รู้ว่าต้องดมกลิ่นใคร ตามไป แล้วจะลากจะถูลู่ถูกังกลับมาแบบไหน เท่านั้นเอง ว่ากันตามตรง พวกเราไม่ควรคิคอะไรนอกเหนือจากนั้น คือถ้าคุณเริ่มคิดว่า เหยื่อที่คุณจับกำลังจะไปไหน ไปถึงมือใคร แล้วจะโดนทำอะไร เขาผิดจริงและสมควรถูกกระทำอย่างนี้มั้ย? มันจะทำให้เส้นที่เราขีดหน้าที่ไว้บางเบาลง และท้ายที่สุดความรู้สึกผิดมันจะกัดกินคุณทั้งเป็น โดยเฉพาะการทำงานกับเยทที่รับงานทุกประเภทตั้งแต่ตามหา ลักพาตัว เรียกค่าไถ่ จับผู้ร้าย หรือแม้แต่จ้างฆ่า สองปีที่ฉันเรียนรู้ในการพยายามไม่รับรู้ว่าคนที่ฉันจับไปจะมีชะตากรรมยังไงต่อ แต่ก็อย่างที่เห็นๆกันอยู่ ฉันไม่ค่อยประสบความสำเร็จในเรื่องนี้สักเท่าไร จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 21:46:50

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ)  อย่างเรื่องแคมป์เบลนี่ก็เหมือนกันกับเคสอื่นๆ ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเข้า อดไม่ได้จริงๆที่จะสงสัยไปต่างๆนาๆ และคำถามพันล้านที่วนเวียนอยู่ในสมองฉันขณะนี้ ไม่ใช่คำถามที่ว่าใครที่มาธนาคารกับแคมป์เบล ไม่ใช่คำถามที่ว่าจริงๆแล้วเงินห้าแสนไปอยู่ที่ไหน ไม่ใช่คำถามที่ว่าแคมป์เบลโทรหาใครในวันเบิกเงิน และทำไมเยทต้องเจาะจงฉันทำเคสนี้.. แต่เป็นคำถามที่ว่า ชาร์ลี แคมป์เบล ขโมยเงินสินสมรสของเขากับภรรยาจริงเหรอ? ฉันดึงตัวเองกลับมาที่เดิม และกลับมาสวมบทบาทเดิมทันเวลา และไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณชายละตินแปลกหน้า “ขอบคุณค่ะ คุณมีน้ำใจมากเลย คุณ...” “มาร์คครับ มาร์ค ซิมม่อน ไม่เป็นไรมิได้ครับ คุณแบรนด์” “เรียกว่าลอรี่ก็ได้ค่ะ” ฉันโปรยยิ้ม ใครจะไปรู้ ฉันอาจจะต้องพึ่งเขาอีกก็ได้ หลังจากออกมาจากที่จอดรถ ฉันกดโทรศัพท์หาอังเดรทันทีที่ลับตาคน “ลุงอังเดร หนูเองนะ” ฉันรีบพูด “หนูอยากเช็ครถเช่าคันนึง ฮุนไดสีเงินสีประตู ทะเบียนเอสเจอาร์ไอ..” แล้วฉันก็บอกตัวเลขไป อังเดรรับคำแข็งขัน เขาบอกว่าสามารถจัดหาชื่อบริษัทและคนเช่าได้ในสิบห้านาที ฉันวางสาย กลับมาที่รถ จดทบทวนรายละเอียดลงบนสมุดบันทึกอีกครั้ง สิบห้านาทีต่อมาอังเดรก็โทรเข้า “เจมส์ มอนโกเมอรี่” เขาพูด “ชื่อของชายคนที่เช่ารถฮุนไดสีเงินไปเมื่อสามวันก่อน จากอู่ซ่อมรถและรถเช่านอกเมือง อู่เพื่อนลุงเอง” “ขอบคุณค่ะอังเดร เรารู้แล้วว่าแคมป์เบลใช้ชื่อปลอมชื่อนี้ ต่อไปเราคงต้องหา...” “รายงานบัตรเครดิต ลุงรู้ จัดการให้แล้ว” อังเดรพูดขึ้น น้ำเสียงโอ่นิดๆตามนิสัย “ล่าสุดไอ้คุณเจมส์ใช้จ่ายค่าโมเต็ลนอกเมืองทีหนึ่ง จ่ายล่วงหน้า เมื่อวาน ลุงส่งแผนที่ไปให้แล้ว ทีนี้บอกซิว่าใครเป็นป๋า..” “ลุงอังเดรน่ารักที่สุดในโลก” ฉันหยอดคำหวาน อังเดรหัวเราะคิกคักมาตามสายอย่างพึงพอใจ โมเต็ลที่แคมป์เบลพักอยู่ห่างจากที่ๆฉันอยู่พอควร ขับรถไปใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเกือบเต็ม พอไปถึงโมเต็ล อะไรๆก็ค่อนข้างง่ายเข้า ไม่หรอก.. เราไม่ควรเดินดุ่มๆเข้าไปที่ประชาสัมพันธ์ถามถึงแคมป์เบล หรือเจมส์ มอนโกเมอรี่ตรงๆ เพราะหากเหยื่อของเราตัดสินใจเดินออกมาสั่งอาหารค่ำ หรือเล่นพูล อาจมีคนเผลอบอกเขาอย่างหวังดีไปก็ได้ว่ามีคนมาตามหา เราไม่ต้องการเช่นนั้น อย่างแรกที่ฉันทำคือขับรถวนรบโมเต็ลด้านนอกหนึ่งรอบ มองทางหนีทีไล่ ที่นี่ภมิประเทศแห้งแล้ง ถนนสายเดียวที่ผ่านคือเส้นที่ฉันใช้ขับมา โมเต็ลก็.. เรียกว่าถ้าคุณไม่หิว ไม่ง่วง หรือไม่อับจนหนทางจริงๆที่นี่คงเป็นที่ท้ายๆที่คุณจะตัดสินใจแวะพักค้างคืน ทำเลดีมากอีกแล้ว คุณแคมป์เบล แล้วฉํนก็ขับรถเข้าไปข้างใน ที่นี่มันเล็กมาก ที่จอดรถที่จุได้ครึ่งนึงของจำนวนห้อง ตอนนี้มีจอดอยู่แค่สองสามคัน และคันซ้ายในสุดนั่นแหละ ฮุนไดสีเงินที่เราต้องการ หลังจากจดหมายเลขที่จอดรถในสมุดบันทึก ฉันก็ไม่ลืมที่จะใช้เวลาสิบห้าวินาที ทำเป็นว่าของหล่นออกจากรถ และฉวยโอกาสที่ก้มลงติดอุปกรณ์ส่งสัญญาณใต้ท้องรถด้านหลัง ก่อนที่จะกลับมาที่นั่งคนขับอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น โรงแรมบางแห่งที่มีที่จอดรถจำกัด จะกันที่จอดรถไว้ให้แขกบางท่านที่เช่าห้องระดับสนนราคาสูง หรืออาจชาร์จราคาแยกจ่าย แต่ไม่ว่าจะวิธีใด มันมีความเป็นไปได้สูงที่เจ้าของรถต้องลงชื่อจองที่จอด ฉันเลี้ยวรถมาจอดหน้าประชาสัมพันธ์ คิดว่านะ.. เพราะจากที่ฉันเดินเข้าไปมันมีแค่โต๊ะเก่าๆ พนักงานชายท้วมๆใส่เสื้อจั้มเปอร์แก่ๆ สูบบุหรี่เหม็นคลุ้ง “ว่าไง” เขาทักทันทีที่เปิดประตู ดวงตาเป็นประกายวาววับในแบบที่ไม่น่าไว้วางใจ “วันนี้วันเกิดฉันหรือไง? ทำไมมีสาวน้อยหน้าตาน่ารักโผล่มาได้ล่ะเนี่ย” “พอดีหนูนัดกับเพื่อนไว้แล้วหลงทางน่ะค่ะ เขาบอกว่าอยู่โรงแรมอะไรสักอย่าง” ฉันพยายามทำเป็นยิ้มแห้ง ไม่สนใจสายตาลามเลียอย่างน่ารังเกียจที่กำลังสำรวจฉันหัวจรดเท้าขณะนี้ “เพื่อนหนูขับฮุนไดสีเงิน เห็นบ้างหรือเปล่าคะ?” “เธอเป็นลูกค้าคนแรกของวันนี้จ๊ะ สาวน้อย” เขาพูดด้วยเสียงต่ำอย่างน่าขนลุก “อายุเท่าไรแล้วล่ะเรา สิบแปดหรือยัง?” “แต่.. เมื่อกี้หนูเห็นฮุนไดคันนึงตรงที่จอดรถด้วย มันเหมือนของเพื่อนมากเลยค่ะ” ฉันว่า “เธอชื่อเชอร์ริล อาร์แลน”   “เรามีอันย่าอยู่ที่ห้องสองศูนย์สาม แต่คงไม่ใช่เพื่อนหนูหรอก..” เขาเว้นช่วง “นอกจากหนูจะพิจารณาอาชีพเต้นรูดเสาน่ะนะ” “อ๋อ..ค่ะ..” ฉันรับคำ หน้าเริ่มแดงขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะอายหรือโทสะ แต่ธุระฉันยังไม่เสร็จ ฉันต้องยืนยันว่ารถคันนั้นเป็นของแคมป์เบลจริงมั้ย “ถ้างั้นช่วยเช็คชื่อ เชอร์ริล มอนโกเมอร์รี่ได้ไหมคะ? บางครั้งเธอชอบใช้นามสกุลของแม่น่ะค่ะ” “มอนโกเมอร์รี่?” เขาทวนคำ เลิกคิ้วสูง “ไอ้ผู้ชายที่อยู่ห้องหนึ่งศูนย์ห้านี่นา” บิงโก.. “ผู้ชายเหรอคะ?” ฉันแสร้งทำคิ้วยุ่ง “แสดงว่าเชอร์ริลเอารถคันอื่นมาแหง.. ขอบคุณนะคะ” ฉันรีบยิ้มเร็วๆก่อนจะเผ่นแผล็วออกจากห้องนั้น แล้วกระโดดขึ้นรถขับออกไปทันที เมื่อผ่านไปประมาณเกือบหนึ่งกิโลเมตร เห็นว่าป้ายโมเต็ลลับตาไปแล้ว ฉันก็จอดรถข้างทาง เปิดแลปทอปสำรวจอุปกรณ์ส่งสัญญาณ มันทำหน้าที่ได้ไม่มีปัญหา จากนั้นก็รีบโทรหาอังเดรทันที จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 21:48:52

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ) “ลุงอังเดร หนูเจอแคมป์เบลแล้ว” ฉันรีบรายงาน เว้นช่วงให้อังเดรทำเสียงจึกจักอย่างพอใจอยู่ครึ่งวินาทีก่อนจะพูดต่อ “แต่อย่าเพิ่งรายงานลุงเยทได้ไหม?” “อ้าว...” เขาประท้วงมาตามสาย “หนูว่าเรื่องมันประหลาดๆน่ะ” ฉันท้วง “สามวันแล้วนะที่แคมป์เบลได้ห้าแสนไป เขาจะซุ่มทำอะไรอยู่แถวนี้อีก ป่านนี้น่าจะออกจากอเมริกาไปได้แล้วด้วยซ้ำ” “ทวิทตี้” ลุงเดรผ่อนเสียงอย่างใจเย็น “เราไม่ใช่ตำรวจ ไม่จำเป็นต้องรู้ไปทั้งหมดหรอก ลูกค้าเราน่ะ..” “ใช่เลยค่ะ ลูกค้าเราเป็นใครคะ?” “อะไรนะ?” “หนูถามว่าใครเป็นคนจ้างเราตามตัวแคมป์เบล หนูพอเดาออกอยู่แล้วว่าไม่ใช่งานรัฐ ตอนแรกหนูคิดว่าชอนน่า แคมป์เบลเป็นคนจ้าง แต่ในแฟ้มกลับไม่มีข้อมูลแนวผัวเมียละเหี่ยใจจนหนูต้องไปถามเอาจากบาร์เทนเดอร์ ตอนนี้เลยชักไม่มั่นใจ” “ไม่ใช่ชอนน่าหรอก ราล์ฟ แมคคีย์ ต่างหาก พ่อตาน่ะ” ขากรรไกรฉันเปิดค้างอย่างไม่ตั้งใจ นิ้วชี้ขยับเคาะบนหน้าขา เริ่มจะเห็นภาพรางๆ “หนูว่าหนูคิดอะไรออกแล้วล่ะ ลุงอังเดร เตรียมติดต่อขอหมายเลขโทรออกจากตู้โทรศัพท์สาธารณะที่ธนาคารตามไอดีที่หนูให้ไว้ได้เลย” “มีเบอร์ที่จะเช็คแล้วเหรอ?” “แน่นอน เบอร์ของชอนน่า” “เฮ้ย!” อังเดรร้องเสียงสูงมาตามสาย “ไม่ใช่แค่นั้น หนูต้องการคุยกับชอนน่าด้วย มีทางไหนเป็นไปได้ไหม?” “มีมันก็มี...” อังเดรเสียงอ่อน เหมือนว่าเขาพอจะรวบรวมสติได้บ้างแล้ว “แต่แมคคีย์คนพ่อห้ามเด็ดขาดไม่ให้เราคุยกับลูกสาวเขา งานจะเสียนะ” “รับรองว่าหนูจะไม่บอกชื่อจริง” ฉันประชด เราทั้งคู่รู้กันอยู่แล้วว่านอกจากชื่อแมกซ์ที่ยืมพ่อมาใช้ ก็มีแต่ฉายาทวิทตี้ที่พ่อใช้เรียก มันไม่ใช่ชื่อด้วยซ้ำ มันเป็นนกเหลืองในการ์ตูนลูนนี่ทูนส์ “โอเค.. ค่ำนี้ชอนน่าจะไปปรากฏตัวในปาร์ตี้เปิดสถานบันเทิงในโรงแรมฮาร์ดร็อค คงมีแค่โอกาสเดียวแค่นั้น” ฉันเบ้ปาก พอจะนึกสถานการณ์ข้างหน้าได้รางๆ ประกอบด้วยเครื่องสำอาง กระเป๋า รองเท้าส้นสูง และชุดราตรี ฉันตัดสินใจไม่คิดต่อ “ลุงเตรียมเครื่องแต่งตัวให้หนูทันมั้ย? พวกชุด เครื่องสำอาง” และโดยไม่คาดคิดที่สุด ลุงอังเดรกลับตอบกลับมาว่า “อันนั้น เยทบอกให้เตรียมไว้ตั้งแต่แรกแล้ว” --------------------------------------------------------------------------------------- จบตอน เนื้อเรื่องตรงนี้อืดๆหน่อยนะคะ มันต้องลงรายละเอียดนิดนึงถึงจะเล่าต่อได้น่ะค่ะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 21:51:25

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกครับ เหมือนเข้าไปอยู่ในสังคมนักล่าจริงๆ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 06:00:57

ความคิดเห็นที่ 7 พยายามเขียนให้จบนะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 11:39:14

ความคิดเห็นที่ 8 เยี่ยม! อ่านแล้ว เห็นบรรยากาศรอบๆตัวทวิตตี้ ลอยออกมาชัดเจนแบบไม่เยิ่นเย้อ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 23:39:09

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกมากเลยค่ะ เนื้อเรื่องดี ภาษาเยี่ยม ปกติหนมจีนอ่านนิยายแปล หรือนิยายไทยที่หนักนมเนยแบบนี้ ชอบสะดุดตรงสรรพนามแทนตัวละครหญิง กับคำลงท้ายนี่แหละ ใช้ผิด level เรื่องก็สะดุด (เคยอ่าน CSI แคทเธอรีนคุยกันซาร่าว่าเธอจ๊ะ เธอจ๋า เล่นเอาหมดรูปเลย) แต่อันนี้ไม่มีเลย ลื่นมาก กระทั่งสำนวนบางอย่าง อย่าง ทีนี้บอกสิว่าใครเป็นป๋า ก็เลือกใช้ได้น่าสนใจ ให้บรรยากาศเมืองฝรั่งมากเข้าไปอีก เหมือนเติมนมเติมเนยได้ถูกจังหวะ พล็อตเรื่องเริ่มมีอ่อยให้ติดตาม น่าสนใจมากว่าเรื่องจะไปในแนวไหน และคนอ่านจะถูกหลอกยังไง หนมจีนเดาว่าไม่ใช่ผลงานชิ้นแรกใช่มั้ยคะ? มีเรื่องอื่นที่จบแล้ว หรืองานแแปลอื่นๆ มาแนะนำบ้างรึเปล่า จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 07:57:28 A:110.168.250.65 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาให้กำลังใจอีกรอบ ^^ จะรออ่านไปจนจบเลยค่ะ ปล. เค้าไม่ได้จับผิดนะเออ แต่เค้าเห็นตะเองลืมพิมพ์ไปสามสี่จุดอีกแล้ว ตัวสะกดไม่ครบ เค้าอ่านทุกตัวอักษร เพราะฉะนั้นมันเลยสะดุด อย่าว่าเค้าน้าาา เค้าบอกเพราะหวังดีจริง ๆ ^^ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 13:02:51

ความคิดเห็นที่ 11 ที่จริงติดใจสรรพนามหนู นึกไม่ออกว่าต้องดูเด็กขนาดไหนจะใช้หนูได้ (แบบว่าคำอังกฤษลอยมาน่ะค่ะ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 02:26:06