ความคิดเห็นที่ 1 “นี่มันหมายความว่าไงกันครับ” “ตอนที่เขาเข้ามาถึงบ้าน ประตูรั้วยังไม่ทันล็อก ผมลงมาดื่มน้ำ ได้ยินเสียงรถเลยเปิดหน้าต่างออกไปดู แล้วไอ้แมวตัวร้ายนั่นมันก็เผ่นแผล็วออกทางหน้าต่างไป ผมตามออกไปเจอ ก็เห็นแกนั่งหลับคาพวงมาลัยรถอยู่นั่นละ ปล่อยให้นอนในรถก็ไม่ดี อากาศก็ร้อน แต่เปิดหน้าต่างรถไว้ยุงจะหามไปอีก เห็นมีพวงกุญแจอยู่ในซองข้างประตู ผมเลยเสี่ยงเอามาลองไขบ้านดู ปรากฏว่าไขได้ เลยกึ่งพยุงกึ่งลากแกเข้าไปนอนที่โซฟาในบ้าน... มัวแต่ยุ่งเรื่องคน เลยลืมเรื่องแมวสนิท ขังมันไว้นอกบ้านอย่างที่เห็นนั่นละ” ชายข้างบ้านเฉลยเหตุที่กุญแจพวงนั้นอยู่กับตนให้ฟัง ก้องเกียรติมองพวงกุญแจในมือ ค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นของผู้บังคับบัญชาแน่ แต่ยังมีบางอย่างที่เขายังเคลือบแคลงในตัวของชายข้างบ้านที่อ้างตัวว่าเป็นตำรวจเช่นกัน หากเมื่อยังหาคำถามไม่ได้ เขาจึงจำต้องเชื่อไปก่อนครึ่งหนึ่ง เพราะในยามนี้ เขาเริ่มเป็นห่วงคนที่เขามาหามากกว่า “ขอทราบชื่อด้วยครับ ผมจะได้เรียนผู้กองได้ว่าใครฝากมา” มีรอยยิ้มละไมบนใบหน้าของชายสูงอายุ “บอกว่าผู้กำกับธำรงฝากมาคืนก็แล้วกัน” นายสิบตำรวจรับคำ และกล่าวขอบคุณอีกฝ่าย หันไปหากุญแจเพื่อไขเปิดประตูทางเข้าหน้าบ้าน ตอนนั้นเอง เขาจึงเพิ่งนึกออกว่า ยังมีสิ่งมีชีวิตอีกชนิดหนึ่งอยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้นด้วย และมันได้เปลี่ยนที่นั่งจากชานหน้าประตูมาเบียดอยู่กับขาของเขาเรียบร้อยแล้ว ทำตัวสนิทสนมราวกับรู้จักคุ้นเคยกันมานาน “แล้วแมวนี่... จะให้ผมอุ้มข้ามรั้วกลับไปให้ไหมครับ” “ไม่ต้องหรอก... ถ้าเขาอยากกลับ เดี๋ยวก็กลับมาเอง ยกเว้นแต่ว่าเขาจะติดใจผู้กองมากกว่าคนบ้านนี้” อดีตนายตำรวจเอ่ย “เข้าไปดูคนไม่ดีกว่าเหรอ หรือหมู่เลิกร้อนใจถึงความเป็นอยู่ของนายแล้ว” คำถามนั้นทำให้ก้องเกียรติฉุกคิดขึ้นได้ว่า วัตถุประสงค์แรกสุดที่ตนเองมาที่นี่นั้นเพื่ออะไร และหันไปหากุญแจเพื่อไขเข้าไปในบ้านของชัชพล ส่วนอีกฝ่ายนั้น ก็หันกลับเข้าไปในบ้านของตนเช่นเดียวกัน “เกิดอะไรขึ้นหรือคะ” เสียงผู้หญิงสูงวัยที่แว่วมา ชายหนุ่มชะงักมือจากการหมุนลูกบิดประตู แล้วเหลือบมองสำรวจบ้านข้าง ๆ ... เจ้าของเสียงนั้นเป็นผู้หญิงร่างเล็ก รุ่นราวคราวเดียวกับชายที่ออกมาสนทนากับเขาเมื่อครู่ แม้จะมองผ่าน ๆ หากเขาก็รับรู้ได้ว่า หญิงสูงอายุ ซึ่งน่าจะเป็นภรรยาของนายตำรวจเก่าคนนั้น เป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งทีเดียว “ไม่มีอะไรหรอก ลูกน้องผู้กองมาหานายเขาน่ะ เข้าบ้านไปเถอะ อากาศข้างนอกร้อน ประเดี๋ยวจะไม่สบาย” ผู้กำกับธำรงเอ่ย แล้วนำคนที่เยี่ยมหน้าออกมาถามเข้าไปในบ้าน แล้วปิดประตู   มีบางอย่างระหว่างคนทั้งสองที่สะกิดใจอย่างบอกไม่ถูก แต่มีเรื่องที่สำคัญกว่าที่เขาต้องทำในตอนนี้ เมื่อไขกุญแจเปิดประตูบ้านพักออกได้ เจ้าเหมียวสีส้มก็ผลุบผ่านช่องว่างของประตูเข้าไปทันที และออกเดินตามหาพร้อมร้องเรียกบุคคลที่อยู่ข้างในเบา ๆ เขาเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่า ท้ายเสียงร้องของมัน มีเสียงดัง ‘แค่ก’ ในลำคอเหมือนสำลักตามมาแทบทุกครั้ง หากเขาไม่รู้สาเหตุว่าเสียงแบบนี้ของแมวเกิดขึ้นเพราะอะไร เมื่อเขาตามมันเข้ามา ก็เกือบสะดุดเข้ากับถุงอาหารแมวที่เปิดแล้ว พับปาก ใช้คลิปหนีบกระดาษตัวโตผนึกปากถุงเอาไว้ ซึ่งวางอยู่พื้นข้างชั้นวางรองเท้าเคียงกับบู๊ตหนังสีดำของเจ้าของบ้านซึ่งยังไม่ได้ทำความสะอาดและขัดให้เป็นเงาวับตามที่ควรจะเป็น   “ผู้กองครับ... ผู้กองอยู่หรือเปล่าครับ” นายสิบตำรวจร้องถาม ภาพร่างของชายหนุ่มผิวเข้มที่ยังคงอยู่ในเครื่องแบบครึ่งท่อน ผมยุ่งเหยิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนเป็นภาพที่ไม่คุ้นตาเลย ครั้นอีกฝ่ายหันมาโดยไม่กล่าวสิ่งใด เขายิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อเห็นปืนพกกึ่งอัตโนมัติในมือของผู้บังคับบัญชา “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ” เขาถามด้วยความงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ไม่มีอะไร” ชัชพลเหน็บปืนเข้ากับขอบกางเกงด้านหลัง ดึงหน้าต่างที่แง้มไว้เข้ามาจนปิดสนิท และลงกลอน “ถ้าเขายิงคุณ ผมก็แค่ยิงเขาเท่านั้นเอง” นาทีแรกที่ได้ยินคำกล่าวนั้น ก้องเกียรติยังไม่สามารถจับนัยของอีกฝ่ายทัน หากเมื่อนึกออก แทนที่จะกระจ่างใจ แต่เขากลับพบว่าตัวเองไม่เข้าใจยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ความเงียบเข้าปกคลุมห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ในบ้านเช่าชั้นเดียวของนายร้อยตำรวจหนุ่ม หากบรรยากาศอึดอัดนั้นถูกทำลายลงด้วยเสียงร้องของเจ้าแมวสีส้มที่เดินเบียดระขาโต๊ะ และโซฟามาจนถึงตัวของเจ้าของบ้าน แล้วทิ้งตัวลงนอนทับเท้าไว้ ยืดตัวยาว ก่อนจะพลิกตัวหงายท้องขึ้นมาด้วยกิริยาเรียกร้องความสนใจเต็มที่ “ไอ้แมวบ้านี่... กวนใจจริง ๆ” ถึงจะพูดอย่างนั้น หากคนพูดกลับหัวเราะเบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้แกมเอ็นดู พลางใช้เท้าเขี่ยพุงนุ่ม ๆ ขาวฟูของสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ ที่กองอยู่ระหว่างเท้าของตนเองให้กลิ้งไปมา ซึ่งนั่นก็ทำให้มันทำเสียงครืดคราดในคอด้วยความพึงพอใจกับสัมผัสที่ได้รับเป็นอย่างยิ่ง ภาพของนายตำรวจหน้าดุที่กำลังเล่นกับแมวเป็นภาพที่แปลกตา แต่เห็นแล้วก็ทำให้อดยิ้มออกมาไม่ได้ ค่อยใจชื้นขึ้นและเบาใจที่ได้รู้ว่าไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นกับอีกฝ่าย “แมวของผู้กองเหรอครับ ผมไม่ยักรู้ว่าผู้กองเลี้ยง” ชัชพลเลิกคิ้วน้อย ๆ กับคำถามดังกล่าว หากต่อมาก็ส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่ของผมหรอก ของคนข้างบ้านเขา” (มีต่อนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 22:21:49

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าว... ก็ผมเห็นถุงอาหารแมวอยู่ในบ้านผู้กอง” “ถุงอาหารแมวเป็นของผม แต่แมวตัวนี้ไม่ใช่ของผม... เรื่องมันยาว ไว้ค่อยเล่าทีหลัง” เขาบอก และก้าวข้ามเจ้าตัวเล็กออกไป “ผมขอไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน หมู่กินข้าวเที่ยงหรือยัง ถ้ายังก็ไปกินเถอะ เดี๋ยวผมตามไปเคลียร์งานที่โรงพัก” “ขอบคุณนะ ที่แวะมาดู”  เขาเอื้อมมือไปตบบ่าของผู้ใต้บังคับบัญชาเบา ๆ ก่อนเดินผ่านไปยังห้องนอนของตัวเอง หากแต่ต้องหันกลับไปอีกครั้งเมื่อเห็นจากเงาสะท้อนบนกระจกกรอบรูปว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมไปไหน “ผมไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงหรอก” เขาย้ำ “หมู่ก้องมีอะไรอีกหรือเปล่า” ส.ต.ต. ก้องเกียรตินิ่งไปนิดหนึ่ง คล้ายลังเลว่าจะถามดีหรือไม่ หากในที่สุดก็ตัดสินใจถามออกไป “ตอนเข้าบ้านมา ผู้กองรู้ตัวหรือเปล่าครับว่า มานอนอยู่ในบ้านนี้ได้ยังไง หรือทราบอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ผมดูผู้กองไม่แปลกใจเลยที่เข้ามาอยู่ในบ้านได้ แล้วผู้กองรู้หรือเปล่าครับว่า ตอนนี้กุญแจบ้านของตัวเองอยู่ที่ไหน” คำถามเหล่านั้นทำให้เจ้าของบ้านเงียบไป หลังไหล่ที่เคยผ่อนคลายยืดตรงขึ้นทันทีโดยที่คนถามไม่แน่ใจนักว่าเจ้าตัวจะรู้หรือไม่ว่าได้แสดงอาการเตรียมพร้อมและระวังตัวอย่างอัตโนมัติ “ผมเดินเข้าบ้านมาเองนะ ไม่มีใครพาเข้ามา...” เขาพึมพำกับตัวเอง ใช้มือตบกระเป๋ากางเกง หากพบแต่โทรศัพท์มือถือที่ปิดเอาไว้เพราะต้องการพักจริง ๆ ไม่อยากติดต่อใคร “แต่กุญแจ... ผมคงทำตกไว้หน้าบ้าน...” “กุญแจบ้านของผู้กองอยู่นี่ครับ” ก้องเกียรติยื่นพวงกุญแจพวงนั้นส่งให้ชัชพล “ผู้กำกับธำรงข้างบ้านของผู้กองฝากให้ผมเอามาคืน” สีหน้าของผู้รับแม้จะเป็นปกติ แต่สีเลือดที่เผือดลงแสดงออกถึงความรู้สึกที่แท้จริงได้เป็นอย่างดี “ขอบคุณมาก ผมคงต้องไปขอบคุณผู้กำกับหน่อยที่ช่วยเก็บของไว้ให้” น้ำเสียงของเขาไม่ใช่เสียงของคนที่ซาบซึ้งบุญคุณของคนที่ถูกกล่าวถึงเท่าใดนัก หากเป็นเสียงของคนที่กำลังอยากสอบถามความจริงจากคู่กรณีเสียมากกว่า และทำให้คนฟังรู้ว่าไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายเหตุที่กุญแจตกอยู่กับคนข้างบ้าน เพราะเขาคาดเห็นได้ด้วยตนเองว่า มันไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร นายตำรวจหนุ่มเปิดโทรศัพท์มือถือ วางกุญแจลงบนชั้นวางโทรทัศน์ และมือของเขาก็ปัดเอาสายโทรศัพท์บ้านที่หลุดออกมาจากตัวเครื่องจนหล่นลงมาบนพื้น เขาสบถเบา ๆ ขณะย่อตัวลงเก็บสายโทรศัพท์ขึ้นมาเสียบกลับเข้ากับเครื่องรับ ริมฝีปากที่เม้มแน่นและคิ้วที่ขมวดเข้าหากันบ่งบอกว่า เขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก “ตอนฉันหลับ แกคงไม่ได้ซนจนทำสายโทรศัพท์หลุดออกมาใช่มั้ย ไอ้ตัวร้าย” เขาก้มลงถามแมวข้างบ้านที่ลุกขึ้นมายืนเบียดอยู่กับขาของตนเอง เหมือนจะทำเป็นเรื่องขำ ๆ แต่ก้องเกียรติรู้ดีว่า สายโทรศัพท์ที่หลุดออกไปนั้น ไม่ใช่ฝีมือของแมวที่เพิ่งเข้ามาในบ้านได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา และนี่ยังเป็นคำตอบให้เขาด้วยว่า เหตุใด ด.ต. สมเจตน์จึงโทรศัพท์มาที่บ้านนี้ไม่ติด ร.ต.อ. ชัชพลหายเข้าไปในห้องพักใหญ่ คนที่ยังยืนรออยู่ในห้องนั่งเล่นไม่ไปไหน เพราะอยากดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างยังเรียบร้อยอยู่จริง ๆ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น ไม่ทันที่ ส.ต.ต. ก้องเกียรติจะร้องเรียกเจ้าของให้มารับหรือก้าวไปถึงโทรศัพท์ ประตูห้องนอนก็เปิดพรวด ตามด้วยมือของชายหนุ่มซึ่งกำลังใส่เสื้อยืดตัวใหม่ทั้งที่ผมยังไม่ทันหมาดที่เอื้อมออกไปคว้าโทรศัพท์ด้วยความคาดหมายว่าที่ปลายสายจะเป็นใครบางคนที่รออยู่ หากเมื่อรับสายแล้ว ประกายในดวงตาที่เปี่ยมความหวังก็ดับวูบ “ครับ พี่... ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ผมอยู่กับหมู่ก้อง บอกตำแหน่งที่เกิดเหตุมาเลย จะรีบไปเดี๋ยวนี้” พูดสายไป ชัชพลก็ใส่ถุงเท้า จากนั้นก็เก็บของไปพร้อม ๆ กัน ไม่ว่าจะเป็นกุญแจรถ กุญแจบ้านใส่กระเป๋ากางเกง ตวัดเสื้อเครื่องแบบขึ้นพาดไหล่ คว้าเป้ใส่คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กขึ้นสะพายบ่า เรียกให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเดินตามตนเองออกไปยังประตู ชี้ไปทางถุงอาหารแมวเป็นทำนองว่าให้หยิบออกไปเทลงในชามที่วางอยู่หน้าประตู ส่วนตัวเองก็คว้าตัวแมวไว้ด้วยมือข้างที่ว่างตามไปนอกบ้าน เขาย่อตัวลงวางเจ้าเหมียวที่เริ่มจะขืนตัวและดิ้นด้วยความอึดอัดลงกับพื้น มองมันเดินตรงไปหาชามอาหารเม็ดที่ก้องเกียรติเทไว้ให้ ใช้ผ้าขัดรองเท้าบู๊ตแบบลวก ๆ พอให้หมดฝุ่น จากนั้นก็ผลักประตูปิดและใส่กุญแจ “หมู่ก้องทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้ที่นี่ก่อน แล้วไปกับผมเดี๋ยวนี้เลย” นายร้อยตำรวจหนุ่มสั่งลูกน้องในวินาทีเดียวกับที่วางสาย กดรีโมทปลดล็อกประตูรถ ยัดข้าวของทั้งหลายลงบนเบาะหลัง กระแทกประตูปิด แล้วปีนขึ้นประจำตำแหน่งคนขับ ขณะที่นายสิบตำรวจตอบรับ รีบลงไปเปิดประตูรั้วให้อีกฝ่ายถอยรถออกจากบ้าน ส่วนตนเองย้ายจักรยานยนต์ที่จอดไว้ริมรั้วเข้าไปอยู่ในบริเวณบ้านแทน   “เกิดอะไรขึ้นครับ ผู้กอง” ก้องเกียรติถามขณะที่ชัชพลลงจากรถกระบะมาล็อกประตูรั้ว “มีชาวบ้านพบศพผู้ชายอายุประมาณ 70 ปี ตายอยู่ที่ท่าน้ำอู่เรือเจริญชัย รูปพรรณสัณฐานเหมือนนายสมพงษ์ เจ้าของคณะลิเกที่ลูกสาวแกมาแจ้งความว่าหายไปเมื่อสองวันก่อน...” ที่จริง มีงานที่สมควรจะทำด่วนมากพอกัน... แต่ระหว่างงานกับเรื่องส่วนตัว ก็คงต้องเลือกงานก่อน... ชายหนุ่มถอนใจเฮือกมองข้อความเตือนบนจอโทรศัพท์มือถือว่า นวลปรางโทรศัพท์และส่งข้อความมาหาเขา และเขาเองก็รู้ดีว่า หลายวันมานี้ให้เวลากับเธอน้อยเกินไปมาก และมีบางเรื่องที่เขาอยากบอกให้เธอรู้ ทว่าคงต้องเก็บเอาไว้พูดกับเธอทีหลัง รู้สึกผิดกับเธอชะมัดเลย... **************** (จบตอนที่ 2) **************** จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 22:22:46

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ถ้ามีคำแนะนำ ความเห็นอะไรก็บอกได้นะคะ หรือแวะมาคุยเล่นเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ ยินดีรับความคิดเห็นด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งเลย ^^ ก่อนหน้านี้เคยบอกว่า จะพยายามเอามาลงให้ได้อย่างน้องสองสัปดาห์ต่อหนึ่งตอน แต่ไป ๆ มา ๆ มันทิ้งช่วงห่างนานกว่านั้นเยอะเลย ต้องอภัยในความล่าช้าด้วยจริง ๆ ค่ะ เพราะช่วงนี้งานหลวง งานราษฎร์ก็ยังเยอะอยู่ไม่เสื่อมคลาย โดยเฉพาะช่วงเดือนมีนาเป็นต้นมา เกือบสะกดคำว่าเสาร์ - อาทิตย์ไม่เป็นแล้ว แหะๆ ขออนุญาตคุยกับผู้อ่านก่อนละกันนะคะ คุณระรินใจ : "ตำรวจเป็นอาชีพที่ต้องการความไว้ใจจากคนอื่นที่สุด แต่เป็นอาชีพที่ทำตัวได้ไม่น่าไว้ใจที่สุด" ประโยคนี้จริงที่สุด เพราะมีผู้สันทัดกรณีตัวจริงที่สุดมาช่วยยืนยัน ^^ ป.ล. ไม่อยากทำ แต่งานมันเข้า เลยจำเป็นต้องทำค่ะ แหะๆ คุณหนมจีน : ตอนนี้ก็อาจจะต้องหมั่นไส้คุณจ่าแกต่อไปอีกตอนนะคะ เรื่องกาแฟชื่อแปลก ๆ ที่อ่านแล้วไม่รู้จัก จะลองปรับให้เข้าใจง่ายขึ้นน้า หนมจีนเปิดร้านชาบนถนนนักเขียนแข่งเลย อยากอ่านเรื่องของหนมจีนมั่งอะ คุณ Psycho man : อาจจะมีอะไรที่แปลกไปจากเดิมนิดหน่อย แต่คนเขียนยังเป็นคนเดิมอยู่ค่ะ ดีใจที่ยังจำลายมือกันได้ แม้คนนี้จะแวบหายไปบ่อย ๆ ก็ตาม ^_^ คุณ scottie : ตอนนี้ ไม่หวานแย้ว คุณ NUAOFFYHUB : ขอบคุณที่แวะมาลงชื่อค่ะ :) คุณห้าสิบป่าย : กลัวคนอ่านจะเบื่อหน้าปรางกับชัช เลยขอสามภาคก็พอแล้วละค่ะ คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค : กรณีนี้ไม่นับว่าเป็นการจัดหนังสือ แต่เป็นการจ่าย OT นอกเวลาราชการค่ะ ^^ คุณ peiNing : มาช้าดีกว่าไม่มาละกันเนอะ เรื่องเป็นเพื่อนไม่เหมือนตอนเป็นแฟนนี่ เห็นมาหลายรายแล้วละค่ะ ที่เป็นแบบนี้ คุณ waidhaya : แต๊งกิ้วหลาย ๆ ขอขอบคุณ give จาก คุณ Psycho man, คุณ NUAOFFYHUB, คุณ npuiy, คุณหมอลูนาติก, ตุณ Travel to the moon และ กิฟท์ waidhaya ด้วยค่ะ อย่างที่เคยบอกไว้เมื่อนานมาแล้วพอสมควรว่า ที่เขียนเรื่องที่มีตัวเอกเป็นตำรวจบ่อย ก็เพราะชีวิตนี้หนีตำรวจไม่ค่อยพ้น งานที่ยังวุ่น ๆ ค้าง ๆ ตอนนี้ก็ยังเกี่ยวกับคนในเครื่องแบบเลย - -' แต่ในขณะเดียวกัน ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ในเมื่อชีวิตอยู่กับคนพวกนี้ ก็เอามาเขียนซะเลย ถ้าจะให้นินทา ก็สารพัดเลยละค่ะ เพราะเพื่อนรุ่นเดียวกันตอนเรียน ป. ตรีก็เป็นตำรวจไป 5 คนแล้ว เวลาเจอพวกนี้ทีไร ก็จะได้รู้เรื่องโน้นเรื่องนี้เกี่ยวกับคดีเท่าที่เพื่อนจะเล่าได้ (หรืออยากจะเล่า) มีอยู่หนหนึ่ง เพื่อนตำรวจคนหนึ่งเคยบ่น ๆ ว่า ทำไมตำรวจในละครเอาแต่บู๊โชว์นางเอก (วะ) ไม่เห็นมีฉากนั่งทำสำนวนแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน หรือทำงานแบบพนักงานสอบสวนจริง ๆ บ้างเลย ตัวเองก็คิดในใจว่า ขืนเอาชีวิตพวกแกมาตีแผ่ จะเหลือใครอยากเป็นพนักงานสอบสวนอย่างพวกแก (วะ) อย่ากระนั้นเลย เมื่อเพื่อนอยากได้ เราก็จัดให้ เพราะฉะนั้นพระเอกของตัวเองก็จะเป็นพนักงานสอบสวน ที่มีชีวิตไม่ค่อยสงบสุขเท่าไหร่ โดนเรื่องนั้นบ้าง เจอเรื่องนี้บ้าง ไม่ได้ราบรื่นสะดวกสบายนักหรอก เพราะอยากจะเล่าเรื่องการทำงานของคนเป็นพนักงานสอบสวนในบางแง่มุมผ่านงานเขียนออกมาบ้าง สำหรับนักอ่านที่เพิ่งเข้ามาเจอเรื่องนี้เป็นครั้งแรก สามารถอ่านเรื่องของปรางกับชัช ได้จาก link ที่อยู่ด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ BEER, CIGARETTE, BLACK COFFEE and DARK CHOCOLATE ตอนที่ 1 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/02/W10273168/W10273168.html ตอนที่สอง : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10313029/W10313029.html ตอนที่สาม : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10387940/W10387940.html ตอนจบ : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10456193/W10456193.html BEER, RABBIT BUN, COFFEE and DARK CHOCOLATE ตอนที่ 1 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/01/W11549151/W11549151.html ตอนที่ 2 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/01/W11608269/W11608269.html ตอนที่ 3 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/02/W11696375/W11696375.html ตอนที่ 4 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/02/W11738403/W11738403.html ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 55 18:04:28 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 55 00:50:34 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 55 22:51:23

ความคิดเห็นที่ 4 ผู้กำกับธำรง และผู้กำกับชัชพล ท่าทางเหมือนมีลับลมคนนัยบางอย่าง น้องแมวที่มาป้วนเปี้ยนในเรื่องทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงมาก เพราะความน่ารัก^^.. แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 55 06:16:40 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 06:16:25

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาอ่านเรื่องสั้น(ขนาดยาว) ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 07:00:58

ความคิดเห็นที่ 6 ผู้กำกับธำรงนี่เป็นเพื่อนบ้านที่น่ากลัวจังครับ -_-" จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 17:35:33

ความคิดเห็นที่ 7 เพื่อนบ้านเป็นผู้กำกับเสียด้วย เป็นใครล่ะน้อ? หรือผู้กองจะเป็นคุณชายน้อยหนีออกจากบ้านด้วยความคับแค้นที่คุณหญิงแม่ตายไปไม่ทันไร ผู้พันพ่อก็รีบแต่งงานใหม่กับกิ๊กเก่า จนคุณชายน้อยต้องออกมาร่อนเร่พเนจร ชอกช้ำระกำทรวง แป้กยศตามประสาคนขัดกับผู้ใหญ่ผู้โต.... อืม... ชักเข้ารกเข้าพง ช่างเหอะ หนมจีนเลิกเดา แล้วหันมาทุบไหตอนใหม่ดีกว่า ^0^ (หนมจีนอยากเปิดร้านชาเหมือนกันนะ แต่รอร้านกาแฟตอนนี้จนลืม ร้านชาเลยไม่ได้เปิดสักที ฮา) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 21:43:21 A:110.168.250.65 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ได้ที่ 1 อะ - -" งั้นไว้ว่างๆ ค่อยมาอ่านนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 01:32:56

ความคิดเห็นที่ 9 มาช้าอีกแล้ว (หวังว่าคงไม่ใช่ คห สุดท้ายอีกนะ -*-) เอ๊...อยากบอกอะไรให้เธอรู้น้า ไว้ตามต่อๆ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 11:41:42

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาอ่านเพราะมีแมวที่ชื่อเรื่อง จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 00:41:44

ความคิดเห็นที่ 11 ผกก.ธำรงน่าสนใจแฮะ .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 02:31:25

ความคิดเห็นที่ 12 มารายงานตัวหลังจากที่แอบอ่านสองเรื่องก่อนหน้าค่ะ จากคุณ : This is nok เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 06:22:08

ความคิดเห็นที่ 13 เค้ามีอะไรกันอยู่สองบ้านนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นพ่อลูกที่ผิดใจกันหรอกนะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 15:40:27

ความคิดเห็นที่ 14 ตามไปตอบคห.อื่นก่อน แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 55 15:54:30 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 15:53:07