ความคิดเห็นที่ 1 สตรีในโลงถามด้วยความแปลกใจ นางยังนอนอยู่อย่างนั้นไม่ได้ลุกขึ้นในทันที ผมสีทองสยายราวกับเทพธิดาแห่งความเศร้า หลิงหลิงตกตะลึงในความงามนั้นจนไม่อาจถอนสายตาได้  เธอไม่เคยเห็นสตรีใดที่งดงามถึงเพียงนี้แม้จะตั้งครรภ์อยู่ก็ตามที จึงคิดไปว่าหากตนเป็นท่านเคานท์คงจะไม่ทำจับเธอมาใส่ในโลงอย่างนี้เป็นแน่ บริตานีย์ลุกขึ้นมาก้าวออกมาจากโลงศพ  นางหิวอยากจะกินแต่เด็กคนนี้เป็นสัตว์เลี้ยงมันมีสัญลักษณ์เลือดชัดเจน ทำให้ต้องอดทนต่อไป   “ท่าน...เจ็บไหมเจ้าคะ ” “ไม่..ข้าไม่เป็นไร” นางเช็ดเลือดแห้งๆ ที่มุมปากออก “เมื่อคืนมีคนตามหาท่าน” หลิงหลิงตัดสินใจบอก “ใคร ? ยูเลียสเหรอ” “ข้าไม่ทราบ...แต่เขาจากไปแล้ว” “ไม่ เขาไม่จากไปไหนหรอก เขารอข้าอยู่” ดวงตาสีฟ้าจางๆ กรอกไปมา ลูน่าอยู่ดูเหตุการณ์ไม่ห่างเขาเห็นสีหน้าโกรธแค้นและกังวล สลับบนใบหน้าของบริตานีย์ ผู้หญิงนางนี้สวยสดด้วยแรงปรารถนาอันแรงกล้า เธอเหมือนกุหลาบไฟที่เผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว  ความปรารถนาอันรุนแรงนั้นบดบังนัยน์ตามองไม่เห็นจิตใจของผู้ใด “เด็กน้อย เจ้าชื่ออะไร?” “หลิงหลิง เจ้าค่ะ” “อ้อ...หลิงหลิง คืนนี้ไปเรียกหาเขา เรียกยูเลียส  บอกให้เขามาหาข้า เจ้าจะช่วยข้าได้หรือไม่?” “เจ้าค่ะ” “ข้าชอบเจ้า หลิงหลิง เจ้าช่างมีจิตใจงดงาม” นางยิ้มกว้างเห็นเขี้ยวแหลมคม  งดงามทว่าน่ากลัวนัก หลิงหลิงได้แต่มองด้วยความสับสน เธอสะดุ้งสุดตัว เมื่อออกจากห้องมาเห็นเดมอนยืนจังก้าตรงทางเดิน ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ราวกับแท่งศิลาที่ไร้ความรู้สึก ดวงตาสีแดงแวววาวจ้องมองมายังเธอ หลิงหลิงตัวสั่นไปด้วยความกลัว แค่อึดใจแต่เหมือนนานแสนนานกว่าเขาจะหันหลังกลับไปยังห้อง เด็กหญิงตามหลังไปห่างๆ  ในใจนั้นกลัวสิ่งที่จะตามมา เธอจะถูกท่านเคานท์ตีหรือทรมานรึเปล่านะ ในห้องนอนแสงจากเตาพิงส่องสว่างน้อยๆ  เหมือนค่ำคืนที่ยาวนานขณะที่ภายนอกนั้นแดดส่องแสงแรงกล้า  ร่างในชุดคลุมสีดำดูน่ากลัวราวกับแท่นประหาร หลิงหลิงกลัวแต่กลัวสายตาของเจ้านายมากว่า เธอเข้ามาถอดเสื้อคลุมออกแขวนพยายามไม่สบตาสีแดงน่ากลัว “เมื่อคืน...”ร่างเล็กสะดุ้งโหยง “เจ้าเห็นใครคนหนึ่ง” “เจ้าค่ะ” “บริตานีย์ให้เจ้าช่วยเรียกเขามา” “เจ้าค่ะ”   “ทำตามที่นางบอก” ดวงตาสีดำเหลือบขึ้นมองอย่างตกใจ “ข้าดูออกว่าเจ้าสงสัยในตัวข้า เจ้าถึงเห็นใจบริตานีย์” “ท่าน...ทำร้ายสตรี” “อ๋อ...เจ้าไม่ชอบที่ข้าตบตีผู้หญิง” เสียงนั้นมีถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะหัวเราะเบาๆ ออกมา ฝ่ามือใหญ่ทว่าเย็นเฉียดไร้เลือดในกายเช่นมนุษย์ ประคองใบหน้ากลมมนของเด็กหญิงไว้ในมือ “หลิงหลิง บางทีความรื่นรมย์ก็มิได้มาจากความสุข สำหรับข้าแล้ว..ความเจ็บปวดของสัตว์โลกคือความรื่นรมย์ของข้า” ร่างสูงถอยห่างมาหยุดหน้าเตาพิง   “ข้าไม่เข้าใจ...” “แล้วเจ้าจะเข้าใจเอง ข้าอยากให้สองคนนั้นมาพบกัน   ถือเป็นการเดิมพันด้วยว่าใครจะโน้นน้าวให้ใครใจอ่อนได้ก่อน” เดมอนยิ้มเยาะ เขาหันมาสีหน้าคาดไม่ถึงของเด็กหญิง “ท่านเคานท์...ทำไม” “ข้าไม่จำเป็นต้องแก้ตัวใดๆ กับเจ้า เพราะเจ้าเป็นทาสของข้า สิ่งที่เจ้าต้องมอบให้ข้าคือความซื่อสัตย์ ภักดี” “เจ้าค่ะ” หลิงหลิงก้มหน้างุด สองมือกุมแน่น “ทำหน้าที่ของเจ้าซะ” ร่างเล็กก้าวขึ้นเตียงซุกตัวรอใต้ผ้าห่มอย่างที่ถูกสอน “ข้าสอนเจ้ามา 2-3 เรื่องแล้ว วันนี้ข้าจะสอนให้ถึงบทสุดท้าย” บทสุดท้าย..หลิงหลิงทวนคำ  เด็กหญิงอาจไม่เข้าใจนัก  แต่ภาพเพื่อนร่วมชาติที่เดินทางมาด้วยกัน  ถูกข่มขืนมาแล้วกับตาแล้ว  และเดมอนก็สอนเธอในเรื่องสัมผัสทางกาย แต่ยังไม่ล่วงล้ำเข้ามาภายใน แต่ถ้าให้ถึงที่สุดอย่างที่เขากล่าว ความกลัวก็พุ่งขึ้นทะลุจิตใจ... “ไม่เอา!!?” หลิงหลิงโพล่งออกมา สายตาดุดันจ้องเขม็งราวกับรู้ทัน เธอไม่กล้าปฏิเสธ แต่พยายามเปลี่ยนคำให้อ่อนลงมาอีกนิด “ท่านเคานท์เจ้าคะ วันนี้ข้าไม่ค่อยสบาย ข้า...” “เจ้าเป็นอะไร...มาข้าดูหน่อยสิ” อุ้งมือแข็งแรงกดไหล่เล็กๆ จมลงกับเตียงนิ่ม “ท่านเคานท์” ริมฝีปากทาบทับปิดกั้นคำอุทธรณ์ทักท้วงใดๆเสียสิ้น เด็กหญิงไม่อาจห้ามปรามปีศาจร้ายที่กำลังรุกรานเธอได้อีกต่อไป... ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 16:42:40

ความคิดเห็นที่ 2 ในความมืดดวงหน้ากลมมนของหลิงหลิงซีดเซียวนัก ดวงตาเบิกโพลงนองน้ำตา แต่ไม่กล้าส่งเสียงร้อง  เด็กหญิงช่างน่าเวทนานักในสายตาลูน่า เธอรู้เห็นการกระทำทั้งหมดโดยตลอด น่าอดสูใจที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเฝ้าดูเท่านั้น ความร้ายกาจของโลกที่โหดร้ายเดมอนรวบรัดเอาหลิงหลิงเป็นของตน  กับเด็กตัวแค่นี้..วัยเพียงแค่นี้ประจำเดือนครั้งแรกมาหรือยังลูน่าก็ยังไม่แน่ใจ  แต่กลับมั่นใจอย่างหนึ่งว่าหลิงหลิงไม่มีทางมีความสุขกับเซ็กซ์ที่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน  เพราะเด็กหญิงยังไม่พร้อมทั้งกายทั้งใจเช่นนี้   เดมอน..ไม่ได้เป็นปีศาจแค่ร่างกายจิตใจก็เช่นกัน! สารเลว!! ลูน่ากัดฟัน เวลาภายนอกผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่ช้าตะวันก็ตกดิน ปราสาทเริ่มมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เหล่าแวมไพร์เพ่นพล่านไปทั่ว แต่ยังไม่มีใครออกล่า ทุกตนรอเจ้านาย “นายท่าน เจ้าคะ” สเตฟานีเคาะประตูก่อนเข้ามา นางหอบเสื้อผ้าชุดใหม่มาวางที่ปลายเตียง ร่างทั้งร่างแข็งราวกับถูกสาบที่เห็นภาพตรงหน้า หญิงสาวเบือนหน้าหนี รู้สึกกระอักกระอ่วนระคนกระวนกระวายยิ่งนัก  ใจหนึ่งก็นึกเวทนาสงสารหลิงหลิง อีกใจหนึ่งก็นึกสาปแช่งผู้เป็นนาย  ทั้งที่ผ่านมาแม้โหดร้ายเพียงใดแต่พฤติกรรมทางเพศหาได้วิปริตกับเด็กเช่นนี้พลันนั้นความคิดบางอย่างก็ปรากฏขึ้นมา  หรือเด็กหญิงจะถูกยกขึ้นมาเทียบเคียงนายสาวของตน  แสดงว่าท่านหญิงของนางไร้ความหมายแล้วกับเขาแล้วหรือไร “อื้อ” เดมอนบิดตัวเหยียดแขนขึ้นอย่างเกียจคร้าน สเตฟานีเดินเลี่ยงไปปลุกหลิงหลิง  เด็กหญิงสะดุ้งเฮือกลนลานจนตกเตียง รีบคว้าเสื้อผ้าหนีไปซ่อนหลังม่านบังตา “ทุกคนรอท่านอยู่เจ้าค่ะ” หญิงสาวทำเสียงไม่สนใจ หยิบผ้าชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดบนแผ่นหลังขาวเผือด “ท่านหญิงก็รอท่านเช่นกัน นางทนหิวมานานแล้ว” “ข้ารู้แล้ว” ร่างสูงใหญ่ลุกสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อดีของขุนนาง “หลิงหลิง” เขาเรียก “ไปทำตามที่สั่งซะ ก่อนรุ่งอรุณ เจ้าต้องกลับมารอข้าในห้องนี้ เข้าใจไหม” “เจ้าค่ะ” เสียงสั่นเครือตอบรับ สเตฟานียืนนิ่งรอให้บุรุษทรงอำนาจออกจากห้องไป นางหันมาที่ม่านบังตาที่ปักด้วยผ้าทูนิคเนื้อหยาบ สายตาเกิดเหลือบไปเห็นบางสิ่งบนเตียง “โอ้...ตายแล้ว หลิงหลิง” นางดึงผ้าห่มออก เลือดพรมจรรย์เปรอะเป็นดวงเด่นบนผ้าปูสีขาว “ข้าขอโทษ” เด็กหญิงโผล่หน้าเปื้อนน้ำตาออกมา “เจ้าจะขอโทษทำไม เจ้าเจ็บมากหรือเปล่า” “ข้าไม่เป็นไร ข้า...ต้องไปข้างนอก” “ไปไหน เจ้านอนพักเสียดีกว่า” “ท่านเคานท์รู้ว่าสามีท่านหญิงกลับมาแล้ว...เขาสั่งให้ข้าไปตามหา” หลิงหลิงสวมแค่เสื้อบางๆ  กางเกงผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเก่าๆ  ออกจากห้องไปโดยไม่ลืมถือคบไฟไปด้วย “หลิงหลิง??” สเตฟานีตกใจจนลืมไปเลยว่าจะพูดอะไร เดมอนรู้หรือว่าท่านเคานท์กลับมาแล้ว ที่นี่จะทำยังไงล่ะ?? อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ********************************************* +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 16:43:38

ความคิดเห็นที่ 3 ช่วงนี้หาทางเที่ยวตลอดเลยค่ะ เกเรอยู่นั่นแหล่ะเรา ฮี่ๆๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 20:32:31

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 17  ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12091221/W12091221.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 12:56:56