ความคิดเห็นที่ 1 เมืองลำปาง,ห้างฉัตร โรงพยาบาลเลิศศาสตร์ พีภัทรนั่งมองผนังห้องเงียบๆ ระหว่างรอให้ทิวากรเดินทางมาถึง นักฆ่าหนุ่มรู้ดีว่าสุภาพสตรีกุหลาบแดงย่อมต้องโทรตามเพื่อนสนิทของเธอมาที่นี่แน่ๆ แต่สิ่งที่เขาไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยก็คือสภาพจิตใจของเธอ เธอกำลังคิดอะไรหรือกำลังรู้สึกอย่างไร เขาไม่สามารถบอกได้ นักฆ่าหนุ่มเล่าให้เธอฟังแม้กระทั่งเรื่องที่เขามาที่นี่เพื่อฆ่าเธอ แม้เขายังคงไม่ได้บอกว่าใครคือคนที่จ้าง แต่พีภัทรก็คิดว่าริสาต้องประติดประต่อเรื่องราวเข้าด้วยกันจนพอจะมองออกรางๆ แล้วว่าใครกันคือคนที่ต้องการฆ่าเธอ   เพียงแต่เธอยังไม่พูดออกมาให้เขาฟังเท่านั้น ขณะนี้ภายในห้องพักของพีภัทรเงียบสงบ ริสาออกไปยืนรวบรวมสติข้างนอกหลังฟังเรื่องราวทุกอย่างจบลง เขาเดาว่าเธอคงช็อคไม่น้อยที่ได้รู้ว่าในอดีตพ่อสุดที่รักของเธอเป็นคนที่บ้าอำนาจและโหดร้ายขนาดไหน แม้เธอจะเถียงหัวชนฝาว่าพ่อเธอต้องไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ แต่พีภัทรก็พบเห็นความหวั่นไหวปรากฏในดวงตาของเธอ อีกไม่นาน ความจริงจะเปิดเผยและเรื่องทุกอย่างก็จะจบ ถึงตอนนั้น พีภัทรก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาไม่อยากนึกถึงมันเลย ประตูห้องถูกเปิดออก กระชากความคิดคำนึงออกจากหัวของเขา พีภัทรตวัดสายตามองไปทางประตู คิดว่าจะพบพยาบาลเดินเข้ามาตรวจอาการตามปกติ แต่คนที่เดินเข้ามากลับเป็นสุภาพสตรีกุหลาบแดง เธอสามารถรวบรวมสติได้เร็วกว่าที่เขาคิด สีหน้าของเธอสงบราบเรียบขณะเดินมาหยุดยืนข้างเตียงของเขา “หมิงกำลังมาที่นี่เพื่อคุยกับคุณ” ริสาพูด กระเป๋าสะพายคล้องอยู่ที่แขนและสมุดวาดรูปเล่มนั้นก็แนบติดกายในอีกมือหนึ่งตลอดเวลา ไม่เปิดโอกาสให้นักฆ่าหนุ่มได้มายุ่มย่ามกับของส่วนตัวของเธออีก “คุยกับผม?” พีภัทรทวนคำ แกล้งทำน้ำเสียงประหลาดใจ “ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมต้องการฆ่าพ่อเขาเนี่ยนะ?” “ใช่ ทั้งที่รู้อย่างนั้น แต่เขาก็ยังมา” ริสาตอบ จ้องมองเข้ามาในดวงตาของชายหนุ่มอย่างต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง “และเขาก็รู้แล้วว่าคุณเป็นนักฆ่า” พีภัทรเงียบ ไม่เข้าใจว่าสุภาพสตรีกุหลาบแดงต้องการค้นหาอะไรจากเขา จึงทำแค่ยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นัก เพราะรู้ว่าคนฉลาดอย่างทิวากรต้องมองออกอยู่แล้วว่าเขาเป็นใคร จะมีก็แต่ริสาเท่านั้นที่ดูเคลือบแคลงใจต่ออาชีพนักฆ่าของเขาเหลือเกิน มันเหมือนกับว่าเธอจะไม่ค่อยอยากเชื่อนัก พีภัทรคิด แต่การที่เขาลั่นไกส่งกระสุนใส่ร่างกบิลและลูกน้องของมันโดยไม่มีความลังเลเมื่อคืนนี้ คงทำให้ถึงแม้เธอไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่ออย่างช่วยไม่ได้ นักฆ่าหนุ่มไม่รู้เลยว่าในขณะที่เขากำลังจ้องตาเธออยู่นี้ จิตใจของริสากำลังสับสน เธอไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่าชายหนุ่มใบหน้าคมสันที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเธอจะมีอาชีพเป็นนักฆ่า ใบหน้าหลังเครื่องสำอางของเขานั้น ถ้าไม่นับรอยแผลเป็นรูปกากบาทอันน่ากลัวที่เขามักจะลูบเส้นผมให้สไลด์ลงมาปิดบังแล้ว ส่วนอื่นๆ ก็นับว่าเป็นใบหน้าที่สะอาดสะอ้าน และออกจะหล่อเหลามากทีเดียว รูปลักษณ์ของเขาไม่เหมาะที่จะเป็นนักฆ่าด้วยประการทั้งปวง ริสาเคยคิดว่าคนที่สามารถสังหารมนุษย์เป็นอาชีพเช่นพวกนักฆ่าหรือมือปืน ต้องเป็นคนที่มีจิตใจวิปริต หน้าตาโหดร้าย ใช้ชีวิตเหมือนสัตว์ป่า พูดจากระโชกโฮกฮาก ไม่ใช่ชายหนุ่มที่มีร่างกายสูงใหญ่เหมาะสมกับการเป็นนายแบบ พูดเสียงเรียบ นัยน์ตาเศร้าหมองอย่างนายพีภัทรคนนี้ “ตกลงว่าคุณไม่มีอะไรจะคุยกับผมอีกใช่มั้ย?” พีภัทรตัดสินใจพูดเมื่อเห็นว่าทั้งเขาและเธอต่างเอาแต่จ้องตากันนานเกินไปแล้ว “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีกจนกว่าหมิงจะมา” ริสาตอบ หมุนตัวเดินไปยังโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่อีกด้านหนึ่งของผนัง เธอทรุดนั่งที่นั่นพร้อมวางกระเป๋าสะพายและสมุดวาดรูปไว้ด้านข้าง   พีภัทรจ้องมองหญิงสาวยกมือกอดอก เบนหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมองมาทางเขาอีก ห้องทั้งห้องเงียบเหมือนไม่มีคน ความสงบเงียบของมันทำให้พีภัทรนึกอยากได้ผืนผ้าใบกับขาตั้งและบรรดาหลอดสีมาอยู่ตรงหน้า เขาจะได้วาดรูปสุภาพสตรีกุหลาบแดงไว้เป็นที่ระลึก เพราะอีกไม่นาน เขากับเธอก็คงต้องแยกกันเดินคนละเส้นทางชีวิตและคงไม่มีทางที่จะโคจรมาพบกันอีก นักฆ่าหนุ่มถอนหายใจเฮือก ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่เธอไม่ต้องการพูดกับเขา พีภัทรเหลือบมองไปที่ริสาอีกครั้ง เธอกำลังหยิบสมุดวาดรูปขึ้นมาพลิกดูผ่านๆ เพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อ พีภัทรสูดหายใจลึก พยายามย้ำเตือนใจตัวเองอยู่เสมอว่าเขาอยู่ที่นี่เพื่ออะไร เมื่อจิตใจเข้มแข็งดีแล้ว พีภัทรก็เคลื่อนตัวลงจากเตียง สองเท้าสัมผัสพื้นด้วยความมั่นคง ศีรษะของเขาไม่มีอาการมึนงงอีกแล้วและแผลบริเวณหลังหัวไหล่ก็บรรเทาความเจ็บปวดลงมาก พีภัทรรู้สึกเกือบจะปกติดีทุกอย่าง เขาเป็นคนที่มีร่างกายแข็งแรงฟื้นตัวได้เร็วเสมอ ยกเว้นเพียงหัวใจเท่านั้นที่มักเกิดความผิดปกติบ่อยๆ เวลาชำเลืองมองริสาโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว นักฆ่าหนุ่มเดินลากเสาน้ำเกลือตรงมาที่หน้าต่าง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลูกล้อของเสาน้ำเกลือที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดตลาดเวลาที่เคลื่อนย้ายจะดึงสายตาของหญิงสาวขึ้นจากหน้ากระดาษเงยมองเขา เธอรีบลุกขึ้นยืน พูดเสียงเข้มออกมาทันทีเหมือนกลัวเขาจะโดดหน้าต่างหนีออกไป “หยุดนะ คุณลงจากเตียงมาทำไม?” พีภัทรไม่ตอบ เขาแง้มผ้าม่านที่ปิดหน้าต่างออกเล็กน้อยและทอดสายตาสำรวจพื้นที่ด้านนอก และพบว่าตึกผู้ป่วยหลังนี้หันหน้าเข้าหาลานจอดรถที่มีรถของเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลจอดเรียงรายละลานตา โรงพยาบาลเลิศศาสตร์เป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ แต่ก็ดูเล็กไปถนัดใจเมื่อเทียบกับบรรดาภูเขาที่โอบล้อมอยู่โดยรอบ แล้วฉับพลันนั้น พีภัทรก็เพิ่งนึกได้ว่าเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขณะนี้ตนเองกำลังอยู่ส่วนไหนของจังหวัด  กำลังจะหันมาเพื่อลองถามริสา เขาก็พบว่าเธอมายืนขึงตาใส่เขาที่ข้างกายอยู่แล้ว “หัวน่ะ หายมึนแล้วหรือไง” หญิงสาวพูดเสียงห้วน “คุณไม่ควรลุกขึ้นไปไหนมาไหน ร่างกายของคุณยังบอบช้ำ” น้ำเสียงของริสาอ่อนลงเล็กน้อยในประโยคหลังเพราะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขากระโดดลงมาช่วยเธอที่กำลังจมน้ำ ถึงเธอจะจำอะไรได้อย่างไม่ประติดประต่อนักระหว่างที่อยู่ในน้ำ แต่ริสาก็รับรู้ว่าเธอคงบาดเจ็บมากกว่านี้หากเขาไม่ใช้กายกำยำรองรับแรงกระแทกจากสายน้ำแทนเธอ “ผมปกติดี ขอบคุณที่เป็นห่วง” พีภัทรตอบเสียงเรียบ หญิงสาวเบิกตาอ้าปากจะเถียงว่าเธอไม่ได้เป็นห่วงเขาสักหน่อย แต่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาปิดม่านลงและหันกลับมาประสานสายตากับเธอตรงๆ พอดี “ผมแค่อยากรู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน คุณพอจะตอบผมได้มั้ย?” คิ้วของริสาเลิกขึ้นสูงด้วยความประหลาดใจ “ก็อยู่ในโรงพยาบาลน่ะซี่” เธอตอบ นัยน์ตาเป็นประกายใสซื่อเกินไปที่จะคิดว่าเธอแกล้งยวนเขาเล่น นักฆ่าหนุ่มเผลอยิ้มออกมา “ข้อนั้นผมรู้ แต่ที่ผมไม่รู้ก็คือโรงพยาบาลนี้อยู่ส่วนไหนของลำปางล่ะ?” “อ๋อ” ริสาพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ในใจโล่งอกเล็กน้อยที่สมองของชายหนุ่มไม่ได้กระทบกระเทือนจนไม่รู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาลอย่างที่เธอเป็นกังวล “อยู่ในส่วนของเวียงตาล หมิงมีคนรู้จักอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ เขาเลยย้ายคุณมาอยู่ที่นี่” “หมายความว่าพวกเรายังอยู่ในห้างฉัตร?” “ใช่ พวกเรายังอยู่ในห้างฉัตร” ริสาหรี่ตา “ทำไมหรือ?” “เปล่า ไม่มีอะไร” พีภัทรตอบ รู้สึกหัวใจเต้นเร็วผิดปกติอีกแล้วเมื่ออยู่ใกล้เธอในระยะไม่ถึงหนึ่งฟุตภายในห้องที่เงียบสงบ เขาจึงหมุนตัวเดินลากเสาน้ำเกลือกลับมาที่เตียง แต่หูได้ยินเสียงฝีเท้าของริสาเดินตามมาด้านหลังราวเกรงว่าเขาจะเดินกลับไม่ถึงเตียงอย่างไรอย่างนั้น “อย่าบอกนะว่าคุณกำลังคิดวางแผนการหลบหนี” ริสาโพล่งถามออกมาเมื่อพีภัทรกลับขึ้นมานั่งห้อยขาบนเตียงอย่างเบื่อหน่าย “ถ้าผมอยากหนี คุณคงไม่ได้มีโอกาสยืนคุยอยู่กับผมแบบนี้หรอก” พีภัทรตอบพลางยกมือปิดปากหาว มันเป็นการแสดง เพราะเขาไม่ได้รู้สึกง่วงนอนเลยสักนิด ริสายิ่งจ้องมองเขาอย่างเพ่งพินิจมากขึ้นเมื่อเอ่ยถาม “ทำไม คุณจะฆ่าฉันหรือไง?” “ถ้าผมอยากให้คุณตาย ผมคงหาโอกาสฆ่าคุณตั้งแต่เจอหน้ากันวันแรก และเมื่อคืนก็คงปล่อยให้คุณลอยไปกับน้ำโคลนแล้วล่ะ” ตอบเสร็จ นักฆ่าหนุ่มก็จ้องมองหญิงสาวอย่างพินิจพิเคราะห์บ้างเพื่อดูว่าเธอจะถามอะไรต่อ “ทำไมคุณถึงไม่ฆ่าฉันหรือปล่อยให้ฉันตายล่ะ?” หญิงสาวกล่าวด้วยความไม่เข้าใจ “คุณตอบฉันหน่อยได้มั้ยว่าคุณช่วยฉันเพราะอะไร?” พีภัทรยังคงจ้องมองเธอ แล้วเขาก็พูดออกมาในที่สุด “เอาอย่างนี้นะ ริสา ถ้าคุณอยากให้ผมตอบคำถามนั้น” นักฆ่าหนุ่มเว้นวรรค “คุณก็ต้องตอบผมมาก่อนว่าคุณวาดรูปผมในสมุดของคุณเพราะอะไร?” ริสาเบิกตาโต “ไม่เห็นมันจะเกี่ยวกันสักหน่อย” “เกี่ยวสิ” พีภัทรแค่นยิ้ม “เพราะคุณตอบไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ?” “ถ้าใช่แล้วจะทำไม ฉันไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับการที่คุณช่วยชีวิตฉันตรงไหน” สุภาพสตรีกุหลาบแดงพูดเสียงขุ่น “ก็ตรงที่ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันไงล่ะ” พีภัทรถอนหายใจ หลุบสายตามองชื่อโรงพยาบาลบนผ้าปูที่นอน “ผมช่วยคุณโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าช่วยทำไม  ผมแค่รู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำ ก็เหมือนการที่คุณวาดรูปผม ถ้าเดาไม่ผิด คุณก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณจะวาดไปทำไมหรือวาดเพื่ออะไร คุณรู้สึกแค่ว่าคุณอยากวาด และคุณต้องวาดมันออกมาให้ได้ ผมพูดถูกมั้ย?” ริสาไม่ตอบในสิ่งที่เขาถาม เธอหลุบสายตามองโต๊ะข้างเตียง ก่อนหันกลับมาที่เขาอีกครั้งแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “คุณเป็นคนประเภทไหนกันนะ คุณพีภัทร  คุณไม่ลังเลที่จะช่วยฉัน แต่คุณก็ไม่ลังเลที่จะฆ่าคนอื่น” นักฆ่าหนุ่มกระพริบตามองเธออย่างเต็มไปด้วยความรู้สึกยากอธิบาย “ผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง” เขาตอบ “ที่อยากให้โลกนี้มีคนเลวน้อยที่สุด” ริสากัดริมฝีปากล่างครุ่นคิดครู่หนึ่งก็ถามต่อ “คุณเป็นนักฆ่ามานานหรือยัง?” “ไม่มีประโยชน์ที่คุณจะรู้” “งั้นอะไรทำให้คุณมาเป็นนักฆ่า มันต้องมีเหตุผลสิ ในเมื่อคุณบอกว่าอาชิตเป็นคนนำคุณไปให้ญาติของน้าอัมพรเลี้ยง ทำไมคุณถึงกลายเป็นนักฆ่าได้ล่ะ พวกเขาเลี้ยงดูคุณไม่ดีหรือ?” “ไม่ใช่เลย” พีภัทรส่ายศีรษะ “พวกเขาเลี้ยงดูผมดีมาก” “แล้วคุณมาทำอาชีพนี้ทำไม  อย่าบอกนะว่าทำไปเพราะอยากฆ่าคนเท่านั้น?” ริสาออกอาการหวาดระแวงอีกคำรบ เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มอีกรอบ “ผมไม่ใช่คนโรคจิตสักหน่อยนะ” เขาหัวเราะหึๆ “แน่นอน ที่ผมมาทำอาชีพนี้ย่อมมีเหตุผลรองรับ เพียงแต่คุณไม่จำเป็นต้องรู้” “เพราะอะไรล่ะ?” “เพราะผมไม่อยากให้รู้ไง” เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง ก่อนที่ริสาจะโพล่งออกมา “แล้วตอนนี้พ่อแม่บุญธรรมของคุณรู้หรือเปล่าว่าคุณเป็นนักฆ่า?” ใบหน้าของพีภัทรสลดลงทันทีขณะพึมพำตอบเบาๆ “ผมไม่มีวันให้พวกเขารู้แน่” ริสาถอนหายใจ “เห็นไหม ใจคุณก็รู้ดีว่าอาชีพนี้มันไม่ดีเลย” “นี่คุณจะกล่อมให้ผมเลิกฆ่าคน เพื่อที่จะได้ยุติแผนการล้างแค้นสินะ?” พีภัทรเงยหน้ามองเธอ น้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยด้วยคิดว่าตลอดเวลาที่ริสาคุยกับเขา เธอต้องการเพียงแค่กล่อมให้เขาเลิกเป็นนักฆ่าและบิดาของทิวากรจะได้ปลอดภัยไร้อันตราย เธอไม่ได้อยากรู้จักและรับรู้ถึงจิตใจของเขาจริงๆ เลย เป็นอีกครั้งที่สุภาพสตรีกุหลาบแดงไม่ตอบคำถาม เธอยืนเงียบอีกอึดใจใหญ่แล้วจึงกล่าวว่า “ถึงอย่างไรคุณก็ต้องล้างแค้นทุกคนที่ฆ่าพ่อแม่คุณให้ได้ใช่มั้ย?” พีภัทรเม้มปากผงกศีรษะ หันหน้าจ้องมองหัวเตียง “แล้วถ้าฉันขัดขวางล่ะ คุณจะฆ่าฉันหรือเปล่า?” คำถามประโยคนั้นเหมือนมืออันทรงพลังที่จับให้หน้าเขาหันกลับมามองเธออีกครั้ง ริมฝีปากของนักฆ่าหนุ่มเผยออ้าออก คำพูดเบาหวิวหลุดออกมาอย่างราบเรียบ “ถ้าคุณรู้ว่าใครคือคนที่ทำให้พ่อคุณตาย คุณจะทำอย่างไร ริสา คุณจะฆ่าคนๆ นั้นหรือเปล่า?” “ไม่เด็ดขาด” หญิงสาวตอบโดยไม่ลังเล “ฉันจะส่งตัวคนร้ายให้ตำรวจ” “แต่ถ้าคนร้ายมีอิทธิพลเหนือกว่าตำรวจล่ะ สมมติว่าเขาคนนั้นถูกจับ แต่ได้รับการปล่อยตัวออกมาทันที” พีภัทรหรี่ตามองเธอ สีหน้าจริงจัง “คุณยังจะปล่อยให้คนร้ายคนนั้นลอยหน้าลอยตาอยู่ต่อไปมั้ย ในเมื่อแม้กระทั่งกฎหมายก็ยังเอื้อมไม่ถึงอย่างนั้น?” ริสาลังเล “ฉัน...” “โลกเราไม่ได้สวยงามหลากสีสันเหมือนภาพถ่ายจากอวกาศหรอกนะ ริสา ” พีภัทรพูด “แต่โลกนี้มีเพียงสามสี คือสีขาว สีดำและสีเทา มีทั้งคนดี คนเลวและคนที่พร้อมจะเป็นคนดี – คนเลวในเวลาเดียวกันคละเคล้ากันไป ผมอาจจะเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย แต่อยากให้คุณรู้ว่าถ้าคุณเป็นผม คุณก็ต้องทำอย่างที่ผมกำลังทำเหมือนกัน” “หมายความว่าหากฉันไปขัดขวางคุณ คุณก็พร้อมที่จะฆ่าฉันได้ทุกเมื่อ?” พีภัทรจับจ้องดวงตาของผู้ถามเขม็ง เขาเตรียมคำตอบไว้ให้เธอแล้ว แต่ไม่ทันได้ตอบ ประตูห้องก็เปิดออก  ทิวากรเดินเข้ามาโดยมีเสื้อสูทสีดำตัวนอกถอดพาดอยู่บนแขน หนุ่มตี๋เลิกคิ้วมองสองหนุ่มสาวภายในห้องที่หันมามองเขาด้วยความประหลาดใจขณะงับประตูปิดเบาๆ “มาเร็วจังนะหมิง” ริสาเอ่ยทัก เธอหมุนตัวหันหน้ามาส่งยิ้มให้เพื่อนสนิท หันหลังให้ชายหนุ่มบนเตียง “ก็โรสบอกว่าหมิงควรรีบมาคุยกับเพื่อนใหม่ของพวกเราไม่ใช่หรือ?” ทิวากรพูดกับริสาอย่างยิ้มแย้ม แต่พอหันมาทางพีภัทร รอยยิ้มนั้นก็หายวับไป น้ำเสียงปรากฏความแข็งกระด้างอยู่ไม่น้อยเมื่อกล่าวต่อ “ไง ได้ยินว่าคุณอยากฆ่าพ่อผมงั้นหรือ?” นักฆ่าหนุ่มยิ้มรับอย่างเยือกเย็น “แล้วคุณได้ยินด้วยมั้ยล่ะว่าที่ผมอยากฆ่าพ่อคุณเพราะอะไร?” ทิวากรยิ้มตอบ “ได้ยิน แต่ผมไม่เชื่อว่ามันจะเป็นความจริง” “ถ้าอย่างนั้นคุณก็คิดผิด” พีภัทรยังคงยิ้ม หนุ่มตี๋ก็ยังไม่คลายรอยยิ้มบนใบหน้าเช่นกัน เขาไม่มีทางเชื่อว่าเรื่องที่บิดาร่วมมือกับเดโชฆ่าปิดปากนักข่าวคนหนึ่งตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์จะเป็นเรื่องจริง ริสาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังผ่านโทรศัพท์หมดแล้วระหว่างขับรถมาที่นี่ ดังนั้นจึงไม่ต้องเสียเวลาบอกเล่าอะไรอีก “แต่ผมเชื่อว่าผมคิดถูก” ทิวากรตอบ “คุณต่างหากที่ผิด” นักฆ่าหนุ่มยังคงพูดด้วยท่าทางสบายๆ ต่อไป “แต่ผมมีคนที่จะยืนยันเรื่องนี้” “ใคร?” คราวนี้ทิวากรถามโดยมีเสียงของริสาประสานมาด้วย “คนขับรถประจำตัวพ่อคุณ ไปถามเขาสิ ถ้าทำถูกวิธี คำตอบที่ตามหามักจะออกมาเสมอ” หนุ่มตี๋ขมวดคิ้ว “ทำอะไรให้ถูกวิธี พูดให้ชัดหน่อย” “ก็การ ‘ซักถาม’ ไงครับ คุณทิวากร” พีภัทรพูดเน้นเสียงในการเรียกชื่ออีกฝ่าย “ซักถาม?” หนุ่มตี๋ทวนคำ พอจะเข้าใจแล้วว่าคู่สนทนากำลังหมายถึงอะไร นักฆ่าหนุ่มตอบเสียงเรียบ “คุณกับผม เราสองคนต้องไปซักถามเขา แล้วคุณจะได้ยินด้วยสองหูของตัวเองว่าพ่อคุณเคยทำอะไรไว้บ้าง” ทิวากรแค่นยิ้มออกมาก่อนพูดพลางสั่นศีรษะ “ไม่มีทาง คนอย่างเหลาเฟอยอมตายดีกว่าเปิดปากคายความลับของเจ้านาย เขาอยู่กับพ่อผมมานาน – และผมก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเขาจะสามารถบอกสิ่งที่คุณต้องการได้ พ่อผมไม่เคยฆ่าใคร อย่าไปยุ่งกับท่าน ผมขอเตือนไว้ตรงนี้เลย” พีภัทรหรี่ตามองฝ่ายตรงข้าม แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ถ้าอย่างนั้น เรามาพนันกันมั้ย ถ้าคนขับรถของพ่อคุณไม่สามารถบอกสิ่งที่ผมต้องการ ผมจะล้มเลิกทุกอย่างและหายตัวไปเงียบๆ” นักฆ่าหนุ่มยิ้มมุมปาก “แต่ถ้าตรงกันข้าม พวกคุณก็ห้ามขัดขวางแผนการของผมเด็ดขาด” ทิวากรยืนนิ่ง จ้องมองเข้าไปในดวงตาของคนที่ประกาศว่าจะฆ่าบิดาเขาให้ได้ ท้องไส้ของหนุ่มตี๋บิดตัวด้วยความตึงเครียด เขามั่นใจว่าอาป๊าของเขาต้องไม่เคยฆ่าใคร ส่วนแปะโชนั้นเขาไม่รู้ แปะมีนิสัยดุดัน ถ้าเคยพลั้งมือฆ่าใครก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก ฉับพลันนั้น ทิวากรบังเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาที่เขามัวแต่ห่วงบิดาของตัวเอง จนไม่ได้นึกเลยว่าเป้าหมายสังหารของนายพีภัทรไม่ได้มีแค่บิดาเขาเท่านั้น แต่ยังมีเดโชผู้มีศักดิ์เป็นแปะของเขาด้วยอีกหนึ่งคน จะว่าไปแล้วเรื่องราวในอดีตเป็นสิ่งที่ทิวากรรู้น้อยมาก บิดาไม่เคยเล่าเรื่องราวใดให้เขาฟังเลยนอกจากสั่งสอนให้เขาเคารพรักแปะโช ซึ่งเขาก็ปฏิบัติตามโดยดีมาตลอดจนกระทั่งสองสามวันหลังที่ผ่านมานี้ ทิวากรกลับพบเห็นความน่าสงสัยในตัวของบุรุษผู้มีผมสีดอกเลา... “คุณกลัวที่จะค้นพบความจริงของพ่อคุณใช่มั้ยล่ะ?” พีภัทรโพล่งขึ้นอย่างรู้แล้วว่าเขาควรจะทำอะไรต่อไปหลังพินิจใบหน้าอันครุ่นคิดของหนุ่มตี๋มาครู่หนึ่ง “คุณไม่กล้ารับคำท้าของผมหรอก” “ใช่ ผมไม่รับคำท้าของคุณ” ทิวากรพูดขึ้นในที่สุด “แต่ผมจะไปสอบถามเหลาเฟอด้วยตัวผมเอง คุณไม่ต้องมายุ่ง” “ไม่ยุ่งไม่ได้” พีภัทรพูดแล้วลงจากเตียงมายืนเผชิญหน้าอีกฝ่าย “เพราะถ้าไปซักถามตามวิธีการของคุณ คนขับรถนั่นไม่มีทางบอกคุณแน่” ทิวากรขยับเข้ามาใกล้จนจมูกแทบจะชนกัน “แต่ผมจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายเหลาเฟอเพื่อรีดความลับเหมือนกัน” ริสาผู้ยืนดูเหตุการณ์เงียบๆ มาตลอดเริ่มหวาดหวั่นแล้วว่าชายหนุ่มสองคนนี้กำลังจะวางมวยกันหรือเปล่า แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอวิตก หญิงสาวพบว่าพีภัทรผุดรอยยิ้มจางๆ บนริมฝีปากก่อนจะกล่าวออกมา “ใครบอกคุณว่าผมจะทำอย่างนั้น” ทิวากรขมวดคิ้ว “ถ้าไม่ทำอย่างนั้นแล้วคุณจะทำอย่างไหน?” “เราสามคนต้องร่วมมือกัน” นักฆ่าหนุ่มพูดพลางชำเลืองมาที่ริสาแวบหนึ่ง “มันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับตอนนี้” ริสาเคลื่อนกายเข้ามายืนอยู่ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง “คุณจะทำอะไรกันแน่” เธอถาม พีภัทรมองเธอและหันไปมองทิวากร เขาตอบออกมาเสียงเรียบ  “ผมจะให้พวกเราทำการแสดง” แล้วตลอดหนึ่งชั่วโมงครึ่งหลังจากนั้น ห้องพักผู้ป่วยบนชั้นสี่ของโรงพยาบาลเลิศศาสตร์ ก็แปรสภาพกลายเป็นห้องวางแผนงานการแสดงละครสั้นๆ เรื่องหนึ่งอย่างสมบูรณ์ ----------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 55 18:17:28 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 17:32:55

ความคิดเห็นที่ 2 ดูเรื่องราวจะซับซ้อนขึ้นอ่ะ . . . มาแย้วววววว น้ำแข็งใส่ราดนมข้นหวานใส่ลูกชิด . . .  ถั่วแดง หมด . . . เป็น เฉาก๊วย แทนก่อนนะน้องทะเล จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 20:23:35

ความคิดเห็นที่ 3 จะทำอะไรกันหนออยากรู้จัง จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 21:18:15

ความคิดเห็นที่ 4 อะไร... นัดเล่นละครกันอย่างกับเด็ก  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 21:30:21

ความคิดเห็นที่ 5 แหม ๆ นี่ถ้าข้ามซีนซักซ้อมนี่ไปเป็นแสดงก่อน แล้วย้อนมาเล่าว่าเป็นการแสดงตบตาคงจะลุ้นหัวใจวายตายแน่ ๆ ปล. ตอนนี้คาดเดาไปร้อยแปด ทำยังไงถึงจะง้างปากเหลาเฟอได้ล่ะนี่ แล้ว ๆ ๆ จะง้างออกหรือเปล่า อ๊ายยย ท่องมนต์เรียกวันอังคารให้หมุนมาไว ๆ อยากรู้ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 02:04:06

ความคิดเห็นที่ 6 เอาล่ะน่า.. อย่าน้อยก็ใกล้สิ่งที่ผมอยากเห็น(อ่าน) นั่นคือ ทิวากรกับพีภัทรเป็นคู่หูคู่โหด ออกศึกด้วยกันก่อนจบ และอยากให้ในชีวิตจริงมีคนแบบพีภัทร ด้วยเหตุผลที่ผมเองก็คิดมานานมากแล้ว ซึ่งสอดคล้องกับบทสนทนาระหว่างพีภัทรกับริสา อ่างถึง...“แต่ถ้าคนร้ายมีอิทธิพลเหนือกว่าตำรวจล่ะ สมมติว่าเขาคนนั้นถูกจับ แต่ได้รับการปล่อยตัวออกมาทันที” พีภัทรหรี่ตามองเธอ สีหน้าจริงจัง “คุณยังจะปล่อยให้คนร้ายคนนั้นลอยหน้าลอยตาอยู่ต่อไปมั้ย ในเมื่อแม้กระทั่งกฎหมายก็ยังเอื้อมไม่ถึงอย่างนั้น?” ^_^. จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 05:47:51

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกค่ะ เรื่องมันเยอะจริงๆ ทั้งเรื่องแผนการ ทั้งเรื่องหัวใจ จากคุณ : ทิวากร FC (สะเก็ดดาวเสาร์) เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 08:44:27

ความคิดเห็นที่ 8 ทั้งลึก และ ทั้งลับ ก็ต้อง ร วันอังคาร ไม่หายไปไหนนะ. จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 10:31:26

ความคิดเห็นที่ 9 พรุ่งนี้วันหยุด จะย้อนไปอ่านตั้งแต่บทแรกนะจ๊ะ วันนี้พระโคกินอะไรน้อ? คำทำนายเป็นอะไรบ้าง? กาปอมจ๋า น้ำแข็งไสเห็นแต่น้ำแดงแบบนั้น บอกว่าข้างล่างเป็นเป็ดย่างเค้าก็จะเชื่อล่ะ ... อิอิ เมื่อกี้ไปเจอน้ำไหลบัวต้มในกระทู้อื่นมา อยากกินขึ้นมามั่งเลย กาปอมเคยกินมั้ย? รู้จักป่าว? จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 13:08:16

ความคิดเห็นที่ 10 มาลงให้อ่านแล้ว แต่กลับทิ้งท้ายให้อยากอ่านกว่าเดิมอีกนะเนี่ย เฮ้อ  วันอังคารจงมา... จงมา..... จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 14:53:36

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องราวเยอะมากจริงๆค่ะ ปอลิง.ตามมาอย่างเชื่องช้าเหมือนเคย 555 จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 21:10:12

ความคิดเห็นที่ 12   น้ำไหลบัวต้มไม่เคยทานค่ะ คุณแพรวดาว . . เคยทานแต่ แกงส้มไหลบัว กับ ไหลบัว ต้มกะทิปลาทู เคยทานแต่น้ำรากบัวอ่ะ . . ใส่น้ำตาลนิดหน่อยอร่อยดีค่ะ ดึกแล้ว . . . หม่ำอะไรดีหนอ . . . โดนัทกว่าเนอะๆๆ ราตรีสวัสดิ์จ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 22:49:46

ความคิดเห็นที่ 13 มานั่งอ่าน มานั่งจิบกาแฟ แกล้่ม โดนัท ของโปรด อ่านไป พยักหน้าไป ลุ้นไป โธ่ จบตอนซะแล้ว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 07:14:02

ความคิดเห็นที่ 14 มุมโหด มุมเหลี่ยมก็มีคนพูดถึงแระ งั้นเราก็พูดมุมความรักดีกว่า รู้สึกดีจังที่ทิวากรก็แอบชอบรัมภา หมดคู่แข่งไปเลยนะพีภัทร ปล.น้ำแข๊งใสของคุณกาปอมตอนรุ่งสางนิมันดีจริงๆๆ เวลาแฮ๊งค์เนี๊ย อิอิ^^: แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 55 05:39:41 จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 05:37:21