สำเนาใจ

๏  ฆ้องกังวานใกล้ค่ำเสียงย่ำส่ง
ดวงตะวันอัสดงลงจากฟ้า
เสียงเจื้อยแจ้วเซ็งแซ่ของสกุณา
โบยบินสู่เคหาดังมาแต่ไกล

เงาจันทร์ล่องขอบฟ้ามาแทนที่
คิดถึงเจ้าป่านฉะนี้อยู่ดีไฉน
ลมแผ่วแผ่วต้องผิวร้อนดั่งไฟ
ยินเสียงเต้นของหัวใจยามไกลเธอ

แต่ละถ้อยน้ำคำเมื่อครั้งก่อน
ยังยอกย้อนก้องอยู่ในหูเสมอ
จากกันมาเนิ่นนานไม่พบเจอ
แต่หัวใจไม่เคยเผลอลืมแก้วตา

ดึกดื่นดูดาวเดือนเมฆเคลื่อนคล้อย
น้ำค้างย้อยหยาดหยดลงใบหญ้า
ความจริงใจนั้นยากจำนรรจา
จึงสื่อมาเป็นกลอนแสดงตน

นาฬิกาสำหรับรักหยุดเดินแล้ว
ไร้ซึ่งแนวกลับคืนมาอีกหน
เส้นทางใจรกชัฏและมืดมน
คนสองคนทางรักนั้นไม่มี

จันทร์กระจ่างกลางฟ้าเงียบสงบ
อธิษฐานให้เธอพบความสุขี
อย่าอ่อนแอเข้มแข็งนะคนดี
ความทุกข์ถ้าจะหนีต้องที่ใจ

เหนื่อยพอแล้วเจ็บพอแล้วหลับตาซะ  
หลับเถิดนะแก้วตาจงหลับใหล
พบความฝันที่จะไม่ทำร้ายใคร
ฉันจะกอดเธอไว้จวบสิ้นแสงจันทร์

เย็นยะเยือกใกล้เวลาอุษาสาง
ความแตกต่างทำให้รักแปรผัน
แต่เธอไม่เคยเดียวดายแม้สักวัน
เพราะว่าในความฝันเรามี เรา

คงเหมือนกับน้ำค้างระเหยหาย
หลังดวงตะวันฉายมาแผดเผา
รูปแบบความสัมพันธ์ที่เหมือนเงา
ต้องเลิกราว่างเปล่ายากดื้อดึง

รู้ว่าเธออ่อนแอและหวั่นไหว
สองมือฉันเอื้อมไปปลอบไม่ถึง
คงฝากผ่านได้เพียงเสียงรำพึง
จากคนในกาลครั้งหนึ่งถึงปัจจุบัน

ยังมีฉันอยู่กับเธอเสมอ
เป็นกำลังใจให้เธอมิแปรผัน
ผิดเพราะเราทั้งสองรู้จักกัน
ช้าเกินไปไม่ทันความฝันเอย.. ๚ะ๛

จากคุณ	: คนจำแลง
เขียนเมื่อ	: 8 พ.ค. 55 20:39:57