ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 1 :: อยากรู้..แต่ไม่อยากถาม!!! “ อะไรกันเนี่ย!!! ยัยกัน มานอนอะไรตรงนี้!!! แล้วนี่อะไร เปิดซีรี่ยเกาหลีทิ้งเอาไว้แบบนี้...เธอรู้ไหมว่ามันเปลืองค่าไฟ ตายแล้วฉัน ปวดหัว ปวดหัวแต่เช้าเลย...” สาวเปรี้ยวนามฉัตรตะวันโวยวายแพร่แว้ดตั้งแต่เช้า ส่งผลให้ร่างเล็กที่นอนบนโซฟาสลึมสลือตื่นขึ้นมา ก่อนเธอจะปล่อยลูกแมวพันธ์เปอร์เซียแสนน่ารักที่อยู่ในอ้อมแขนลงกับพื้น “ สาธุ...” เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “ สาธุบ้าอะไร ฉันไม่ได้ให้พรแกสักหน่อย ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว” คนพูดหยิกแก้มอีกฝ่าย ก่อนจะส่ายหน้า... “ แล้วนี่ทิวลิปไปไหน วันนี้เวรมันทำอาหารเช้านะ...” ฉัตรตะวันพูดพร้อมสอดส่องสายตามองหาคนที่เธอเอ่ยถึง “ ไม่รู้สิ ยังไม่ตื่นมั้ง เมื่อคืนกว่าจะกลับก็ตีสองแน่ะ” คนดูซีรีย์เกาหลีมาทั้งคืนตอบ นั่นยิ่งเพิ่มความโกรธเป็นเท่าทวี “ นี่จะให้ฉันประสาทเสียแต่เช้าเลยหรือไงเนี่ย...” ว่าแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปยังห้องนอนของทิวลิป พอเปิดเข้าไปก็พบว่าเธอยังนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงอยู่เลย “ ทิว ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ” ฉัตรตะวันยืนมองคนที่อยู่ใต้ผ้าห่ม “ อื้อออออ” สิ่งที่ตอบกลับมามีแค่เพียงเสียงท้วงออกเท่านั้น เจ้าของเสียงกลับไม่ขยับสักนิด “ ทิว ตื่นได้แล้ว วันนี้เวรตัวทำอาหารนะ” ณกัณท์พูดพร้อมกับเปิดผ้าห่มที่คลุมโปงออก สิ่งที่ปรากฏให้ได้เห็นทำเอาทั้งคู่ตกใจ...เพราะมันคือ...เท้า...นั่นเอง “ ตายแล้วทิว ไม่เจอกันแป๊บเดียว หน้าตาเธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ” ณกัณท์เอ่ยขึ้นพร้อมกับขำไปด้วย นี่คงจะเมามากนะเนี่ย นอนกลับหัวกลับหางขนาดนี้ “ นี่ก็ตลกแต่เช้าเลย...ทิวลิป ตื่นได้แล้ว วันนี้เวรเธอทำอาหารเช้าไม่ใช่เหรอ” ฉัตรตะวันเดินไปอีกด้านของเตียงเพื่อเปิดผ้าห่มคุยกับเธอ “ ไม่ไหวจริง ๆ แลกเวรแล้วกัน” คนที่กำลังนอนอยู่พูดขึ้น “ ไม่ได้...กฏก็ต้องเป็นกฎ ลุกขึ้นมาแล้วไปอาบน้ำทำอาหารเดี๋ยวนี้!!!” ฉัตรตะวันยื่นคำขาด “ ตื่นเถอะน่าทิว กันหิวข้าวแล้ว นะนะ” อีกคนที่อ้อนแต่ก็ยังไม่เป็นผล สองสาวจึงขยิบตาให้กัน ก่อนจะทำการโจมตีคนที่นอนอยู่อย่างหนัก “ ตื่นได้แล้ว ตื๊นนนนน!!!!” สองสาวช่วยกันตะโกน บ้างก็เอาหมอนข้างฟาด ดึงผ้าห่มออก ณกันท์กระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับกระโดดไปมาเพื่อรบกวนคนที่นอนอยู่ให้ตื่นขึ้น “ โอ๊ยยยย ตื่นแล้ว ๆๆ สัมภเวสีทั้งหลาย หยุด!!!” ทิวลิปตะโกนออกมา “ ก็แค่เนี๊ยะ” ร่างเล็กของณกันท์ทรุดตัวลงจากการกระโดดอย่างเหนื่อยหอบ “ ต้องให้ใช้กำลัง ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ให้ไวเลยนะ” ฉัตรตะวันพูดขึ้น “ เจ้าค่ะ!!! คุณหญิงฉัตร คุณหนูกัน” ทิวลิปเอ่ยขึ้นมา “ รีบ ๆ ล่ะนายทิว อย่าปล่อยให้คุณหนูกันอย่างฉันต้องรอนานนะจ๊ะ...อิอิ...นายทิว ชื่อเหมือนคนขับรถเลยอ่ะ” นั่นไง ตอกย้ำซ้ำเติมวรรณะกันเข้าไป...ใช่ซี่!!! “ เราไปนั่งรอสวย ๆ ข้างล่างกันดีกว่า” แล้วฉัตรตะวันกับณกันท์ก็เดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้คนอารมณ์ไม่ดีอยู่ในห้องเพียงลำพัง “ ไม่ใช่ทิชชู่นะเฟ้ย ถึงสั่งๆๆๆ ยังกับสั่งขี้มูก เดี๋ยวเถอะ...ระวังแมวลูกแกไว้ให้ดี จะเตะให้ลืมว่าเป็นแมวไปเล้ย...ย๊า!!!” ไม่ทันไร หมอนใบใหญ่ก็ลอยเข้ามาฟาดที่หัวอย่างแรง “ นินทา...รู้นะ ๆ” เสียงหวานเจ้าของแมวน้อยดังขึ้น...โอ๊ยยยย นินทานิดเดียว ยังได้ยินอีก ไอ้พวกหูทิพย์เอ๊ยยยย “ ใครเห็นยูมินของฉันบ้าง!!!” ณกันท์ถามหลังจากที่ทุกคนทานอาหารเรียบร้อย “ ไม่รู้” ทั้งคู่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนที่สาวร่างเล็กจะหรี่ตามองทิวลิปอย่างสงสัย “ เธอใช่ไหมทิว ที่รู้เรื่อง เธอเอายูมินของฉันไปซ่อน” อ้าว!!! เวรล่ะทีนี้!!! “ จะบ้าเหรอ...ถึงฉันจะเกลียดสัตว์ แต่ฉันก็ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า” เธอปฏิเสธทันที ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังปะทะคารมกันเบา ๆ เสียงออดก็ดังขึ้น “ ใครมาน่ะ” “ อาจจะเป็นยูแม้วอะไรของแกก็ได้นะที่มากดออดหน้าบ้านน่ะ” ทิวลิปพูด “ แมวฉันชื่อยูมิน!!!แล้วอีกอย่าง มันสูงไม่ถึงจะต้องมากดออดได้หรอก” “ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ไปดูกันดีกว่าว่าใครมา” แล้วสามสาวก็ออกไปเปิดประตู...ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดี มายืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าบ้าน ในอ้อมกอดเขามีลูกแมวตัวน้อยอยู่ด้วย “ หมอก!!!” สาวร่างเล็กพูดชื่อเขา ก่อนจะยิ้มให้ “ แมวตัวนี้น่ะ...ซนนัก ดูแลมันดี ๆ หน่อยสิ” ชายหนุ่มพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะคืนให้เจ้าของ “ โอ๊ยยยย ถ้าจะจ้องตากันนานขนาดนี้...” เสียงแซวมาแล้วหนึ่งจากทิวลิป “ ทำไมจ๊ะ...อิจฉาเขาหรือไง เธอก็ไปหาสาว ๆ มาจ้องตาด้วยสักคนสิ ฉันก็ได้นะทิว” ฉัตรตะวันพูดขึ้นอย่างยียวน ทำเอาสาวห้าวรีบท้าวสะเอวราวกับผู้หญิงมาทันที “ ชะนี!!!” ทิวลิปพูดใส่หน้าอีกฝ่าย ก่อนจะเดินตูดบิดเข้าไปในบ้าน “ ฮอโมนเพศหญิงขึ้นทันทีเลยแฮะ...” ฉัตรตะวันหัวเราะร่วน “ แล้วนี่มาทำไมแต่เช้าล่ะ” สาวน้อยที่อุ้มแมวเหมียวเอ่ยถามเขา สายหมอก หวานใจของเธอ เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลานั้นแลดูขาวใส ราวกับพระเอกหนังเกาหลีก็ไม่ปาน...(เกาหลีอีกละ!!!) “ มาหาอะไรทานน่ะสิ หิวมาก ๆ เลยเนี่ย” “ นี่บ้านนะจ๊ะ ไม่ใช่สถานสงเคราะห์” ฉัตรตะวันพูดขึ้นเพื่อแซวเขา “ นึกว่าสถานสงเคราะห์เสียอีก ที่มานี่กะให้ใครบางคนสงเคราะห์หัวใจดวงนี้หน่อย...ดูแลหัวใจของผมสักนิด แค่นี้ก็ชื่นใจ” สายตานั้นมองไปยังณกันท์ไม่วางตา...ไม่ไหวแล้ว...จะอ้วกให้ได้เลยเชียว ฉัตรตะวันคิดในใจ “ หน้าเกาหลี แต่จีบซะลิเกเลยนะคุณหมอก เข้าบ้านกันก่อนไหม ก่อนที่มดจะตอมไปมากกว่านี้” เธอพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาในบ้าน แต่ยังไม่ทันไร เสียงออดก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ วันนี้มันวันอะไรเนี่ย...รวมญาติหรือไงกัน มาอยู่นั่น!!!” ทิวลิปอ้าปากบ่น ไม่ทันไรขนมถ้วยฟูก็ถูกยัดเข้ามาในปากอย่างมหาศาล “ ปากมีก็กินไป ไม่ต้องบ่นให้มาก” เป็นฉัตรตะวันนั่นเองที่ยัดขนมเข้ามาในปากขอเพื่อน ก่อนที่เธอจะเดินออกไปเปิดประตู “ อรุณสวัสดิ์ครับ คุณฉัตร” ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มแฉ่งให้เธอ ก่อนจะยื่นช่อลิลลี่สีขาวสวยช่อใหญ่ให้ หากแต่หญิงสาวรับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย...ไม่สิ!!!ยิ้มมุมปากนิดนึงก็ได้อ่ะ!!! “ หาบ้านฉันเจอได้ไงคะเนี่ย” เธอถามเขาออกไปอย่างนึกสงสัย “ หากว่าผมสนใจใครแล้ว ผมก็ต้องรู้เป็นธรรมดา” อืม...พูดดี...เธอคิดในใจ “ ดีจังเลยนะค่ะ พนักงานใหม่อย่างฉันก็เพิ่งเจอ เจ้านายที่มาทำความรู้จักกับลูกน้องถึงบ้าน” ใช่แล้ว คุณธนพ เจ้านายของเธอเอง “ แล้ว...คุณฉัตรยินดีที่ให้ผมรู้จักหรือเปล่าล่ะครับ” เขาเอ่ยถามเธอออกไป หญิงสาวได้เพียงแต่ยิ้มมุมปาก “ เชิญเข้าบ้านดีกว่าค่ะ อากาศข้างนอกมันร้อน” เธอเลี่ยงตอบคำถามเขาโดยการเชิญเขาเข้าบ้าน... “ ทุกคนจ๊ะ...นี่คุณธนพ เจ้านายฉันเองน่ะ” ฉัตรแนะนำเจ้านายของเธอให้ทุกคนรู้จัก “ นี่เพื่อน ๆ ฉัตรเองค่ะ  มียัยกัน แล้วก็ไอ้ทิว...” แหม...แค่แนะนำยังต้องแบ่งชนชั้นกันอีก...อ่ะโด่วววว “ สวัสดีค่ะ คุณธนพ แหม่...นาน ๆ ทีจะมีผู้บริหารมาที่บ้าน เพราะปกติยัยฉัตรจะชอบพานักกีฬาหนุ่ม ๆ นักศึกษาหนุ่ม ๆ มามากกว่า คนแก่ ๆ เอ๊ย!!! คนที่ดูภูมิฐานแบบคุณธนพ ไม่ยักกะเคยเห็น...” “ ทิวลิป...” ณกันท์ปรามเพื่อนเอาไว้ “ เอ่อ...เชิญนั่งดีกว่าค่ะ คุณนพ” ฉัตรตะวันเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้านายของเธอทำหน้าเจื่อน ๆ เมื่อคุณธนพนั่งลง ทิวลิปก็รีบมานั่งข้าง ๆ เขาทันที “ ตามสบายนะค่ะคุณนพ คนที่นี่เป็นกันเองค่ะ ว่าแต่คุณนพตามจีบ...เอ๊ย!!!” ทิวลิปเห็นสายตาพิฆาตของเพื่อน จึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ รู้จักยัยฉัตรนานแล้วเหรอค่ะ” “ ก็เดือนที่แล้วน่ะครับ ที่เขาเริ่มทำงาน” คุณธนพตอบ “ เอ๊ะ!!! แป๊บนะค่ะคุณธนพ รบกวนช่วยเลิกคิ้วนิดนึงได้ไหมค่ะ...” ทิวลิปพูดขึ้น คุณธนพก็ทำตามอย่างว่าง่าย คราวนั้นเอง สาวห้าวจึงทำท่าตบเข่าฉาดอย่างชอบใจใหญ่ “ แหม่!!!ชัดเลย!!! ไม่ทราบว่ายันต์ห้าแถวตรงหน้าผากที่ได้มาจากไหนค่ะคุณธนพ” คำพูดนั้นทำเอาณกันท์ที่กำลังดื่มน้ำอยู่สำลัก ก่อนจะขำกับคำพูดของเพื่อน คิดได้ไงเอาริ้วรอยตรงหน้าผากคุณธนพมาล้อเลียนเนี่ย... “ ทิวลิป!!!นี่เจ้านายฉันนะ” หากแต่ฉัตรตะวันเดือดร้อนกับคำพูดของเพื่อน แหงล่ะสิ!!!ขืนคุณธนพโกรธ ฉันก็ตกงานสิยะ!!! “ ขอโทษค่ะ...เห็นว่าเหมือน...” ทิวลิปขอโทษ แต่ยังไม่ว่าแซวเขาอยู่กราย ๆ ทำให้สายตาพิฆาตของฉัตรตะวันส่งตรงมาอีกเป็นครั้งที่สอง “ ไม่เป็นไรครับ...” คุณธนพพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ระหว่างนั้นเอง สายหมอกคนรักของณกันท์ก็เดินออกมาจากครัว “ แหม่...มาบ้านนี้ทีไร อิ่มทั้งกาย อิ่มทั้งใจเลยนะเนี่ย” เขาพูดก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ณกันท์ ชายหนุ่มบังเอิญหันไปเจอใครบางคน...เขานิ่งไป “ หมอก...หมอก...” ณกันท์เรียกเขา หากแต่เขาไม่สะทกสะท้านเลย “ หา...ว่าไงนะ” สายหมอกหันไปพูดกับณกันท์ “ ไหนหมอกบอกว่าจะพากันท์ออกไปข้างนอกไง...” เธอทวงถามเขา ชายหนุ่มยิ้มให้เธอแบบดูฝืนยิ่งนัก “ อ๋อ...ไปสิจ๊ะ...กันท์อยากช้อปอะไร เดี๋ยวหมอกจะพาไป” “ ปัง!!!” เสียงดังเกิดขึ้นเพราะคุณธนพวางหนังสือลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง ทำเอาทุกคนตกใจอยู่เบา ๆ “ ผมลืมไปว่ามีธุระ...ขอตัวกลับก่อนนะครับ” คุณธนพหุนหันพลันแล่นเดินออกไป... “ อ้าว!!! คุณนพ...เดี๋ยวฉัตรไปส่งนะค่ะ” ฉัตรตะวันรีบวิ่งตามไป ไม่วาย หันมาส่งสายตาดุ ๆ ให้ทิวลิป ราวกับจะบอกว่าเป็นความผิดของเธอคนเดียวเลย... “ เห็นไหมทิว ไปพูดแบบนั้น คุณนพถึงได้โกรธเอา” “ อาจจะไม่เกี่ยวกับฉันก็ได้ อย่าโบ้ยสิหนูกันท์...” ในขณะที่เธอพูด เธอก็แอบสังเกตอะไรบางอย่างไปด้วย...มันต้องมีอะไรแน่ ๆ “ เคลียร์กับฉัตรเค้าให้ดี ๆ ล่ะ ฉันไปก่อนดีกว่า ไม่อยากอยู่...อึ๋ยยย” ยิ่งคิดภาพตอนฉัตรตะวันโกรธ เธอก็สยองพอแล้ว...เธอจึงรีบออกไปข้างนอกกับสายหมอกทันที แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 55 12:14:28 จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 12:12:02

ความคิดเห็นที่ 2 “ เย็นนี้ฉันไม่กินข้าวนะ...เบื่อหน้าคน” ฉัตรตะวันพูด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินออกไป ทิวลิปเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นห้ามทันที “ ไม่ต้อง!!! ถ้าแกเบื่อหน้าฉัน...ฉันไปเอง...” ทิวลิปเดินออกไปทันที “ อะไรกันเนี่ยฉัตร ยังไม่เคลียร์เรื่องเมื่อเช้าอีกเหรอ...” กันท์ถามเพื่อน “ ต้องเคลียร์อะไร คนทำผิด ปากเสียเอง แล้วทำเป็นแก้ตัวนู่นนี่...เสียเวลาคุยเปล่า ๆ นี่ถ้าฉันไปทำงานแล้วเข้าหน้าคุณนพไม่ติด จะทำไง...” “ ก็ถูกของเธอ แต่เพื่อนเราก็เป็นคนแบบนี้ ถ้ามันรู้ว่าคุณนพไม่ชอบใจ ก็คงรู้สึกผิดบ้างแล้วล่ะ ต่อไปนี้ก็คงระวังคำพูดมากขึ้น” “ ก็ขอให้มันจริง...” “ อะไร ๆ ก็ผิด หายใจเข้าก็ผิด หายใจออกก็ผิด ผิดตลอดดดดดด” ทิวลิปบ่นออกมาอย่างน้อยใจอยู่ภายในรถ ก่อนจะโทรศัพท์หาใครบางคน “ ว่าไงจ๊ะ โทรมาดึกดื่นแบบนี้ อารมณ์เปลี่ยวหรือไง” คนปลายสายเอ่ยแซวเธอทันทีที่รับสาย “ อืม...อารมณ์เปลี่ยว อยากเคี้ยวผู้ชายเล่น...พอใจไหมไอ้บ้า!!!” เธอตอกกลับไปทันที เขาหัวเราะ “ น้ำเสียงแบบนี้แสดงว่าไปมีเรื่องกับใครมาล่ะสิ...จะมาโทรชวนฉันออกไปปรับทุกข์ใช่ไหม” “ แหม...แม่นนะพ่อ...หวยออกเมื่อไหร่เราจะไปขอเลข” “ ที่ไหน ยังไง ว่ามา...” ทิวลิปบอกสถานที่แล้วกดวางสาย...แหม่...เวลามีความทุกข์ทีไร เพื่อนคนนี้มักทำให้เธอรู้สึกดีทุกทีสิน่า...เธอคิดในใจ ก่อนจะกดเปิดเพลงฟังเพลิน ๆ ‘ ฉันมันคนปากเสีย...ชอบพูดจาไม่ดี...’ แค่ประโยคแรกที่ฟังก็แทบจะกดปิดในทันทีแล้ว...มันจะตอกย้ำนิสัยฉันไปถึงไหนเนี่ย “ นี่ถ้าไม่ติดว่าคนร้องน่ารักนะ...ฉันจะ...เออ!!!...ช่างเถอะ” แหม่...ใครจะกล้า...นี่ศิลปินคนโปรดเธอเลยนะเนี่ย “ มาคนเดียวเหรอค่ะสุดหล่อ...” สาวสวยเซ็กซี่เดินตรงเข้ามาทักชายหนุ่มทันที เขาทำได้เพียงอ้ำอึ้งเมื่อถูกจู่โจม ก่อนจะยิ้มเขิน... “ รอนานหรือเปล่าค่ะ...สามี...” ทิวลิปเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เขา หญิงสาวสวยคนนั้นทำหน้าเสีย... “ คุณหล่อดีนะค่ะ...แต่เสียดาย...เสียดายจริง ๆ” เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปทันที “ ฉันยังไม่ได้แต่งหน้าเท่านั้นแหละย่ะ!!! จริงไหมค่ะสามี...” เธอยังไม่วายพูดเล่นกับคนข้างตัว แถมยังทำเป็นซบแขนล่ำ ๆ ของเขาอย่างน่าหมั่นไส้ “ นี่เราไปแลกเปลี่ยนดีเอ็นเอกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ถึงมาเรียกฉันว่าสามีน่ะ” “ แลกเปลี่ยนดีเอ็นเอ...ฟังดูดีจัง แถวบ้านฉันเรียกสั้น ๆ ว่า...ปะ...” ยังไม่ทันได้พูดอะไร เขารีบเอามือปิดปากเธอเอาไว้ ก่อนที่คำพูดบ้า ๆ นั้นมันจะออกมาเสียก่อน “ เธอนี่มัน...” ดุไม่ดุเปล่า เขายังเขกหัวเพื่อนไปอีกหนึ่งที ข้อหาปากไว... “ มีปัญหาอะไรล่ะ ถึงนัดออกมาเนี่ย...ถ้าให้เดา ก็เรื่องที่เธอไปปากเสียกับใครเข้าใช่ไหม...” มีอะไรที่เขา...นายปฐวีเพื่อนคนนี้จะไม่รู้บ้าง “ เออ...ยัยฉัตรน่ะสิ หาว่าฉันทำให้บอสเขาโกรธ” แล้วเธอก็เล่าเรื่องให้ฟังหมดทุกอย่าง “ สมควร” นี่คือคำที่เขาพูดเมื่อฟังทุกอย่างจบ “ แต่ฉันว่าไม่น่าจะเป็นแบบนั้น มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ คุณนพจะมาโกรธฉันกะไอ้เรื่องแค่นี้อ่ะนะ ยิ่งฉันเห็นท่าทีแปลก ๆ ของหมอกเขาด้วย เขาสองคนต้องรู้จักกันแน่” “ ถ้าเขารู้จักกัน เขาก็ต้องทักกันบ้างสิ” ปฐวี หรือนายดิน ออกความเห็น “ ก็ถ้าเขาไม่ถูกกัน เขาจะทักกันเหรอ ต้องเป็นแบบนี้แน่ ๆ สองคนนี้จะต้องมีเรื่องบาดหมางกัน อาจจะเป็นเรื่องเงิน เรื่องผู้หญิง...” ทิวลิปคิดไปต่าง ๆ นานา ทำเอาคนฟังส่ายหน้า “ ฟังดูแล้ว...ก็ไม่พ้นข้อแก้ตัวอยู่ดี ทิวลิป” เขาพูด “ นั่นไง!!! นั่น ๆ คุณนพกับนายหมอก” เธอรีบชี้ชวนให้เขามองตามทันที... “ เหมือนจะทะเลาะกันนะเนี่ย” “ เห็นไหมล่ะ ฉันบอกแล้วว่าต้องมีเรื่องบาดหมางใจกัน...” ทิวลิปและปฐวีดูเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ ทั้งคู่ดูเหมือนจะทะเลาะกัน หากแต่มีความรู้สึกแบบแปลก ๆ ก่อนที่หนุ่มร่างใหญ่อย่างสายหมอกจะซบลงที่ต้นแขนของคุณธนพ นั่นเอง ทำให้คนเฝ้ามองสถานการณ์ถึงกับต้องตาโตกับภาพที่เห็นตรงหน้า!!! “ ดิน...เธอเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม...” มือเล็กสะกิดคนข้างตัวอย่างตื่นเต้นปนช๊อค “ อืม...” “ นี่มัน...ถั่วดำ ฟันดาบ สบู่ตก...” คำพูดเธอแต่ละคำทำเอาเขาแทบตบหน้าผากตัวเอง “ ทิวลิป...” เขาทำได้แค่ปรามเท่านั้น เธอจะฟังหรือไม่ก็อีกเรื่อง “ นั่น ๆ เขาเดินออกไปกันแล้ว...ตามไปเร็ว...” มือเล็กฉุดร่างใหญ่ให้เดินตามคนคู่นั้นไปทันที... “ เขาอาจจะเมาก็ได้ ไม่มีอะไรหรอกมั้ง...” ปฐวีพูด “ เมาเหรอ...” เธอพูด ก่อนจะเอื้อมมือไปจับก้นของเขา “ เฮ้ย!!!” ปฐวีตกใจ “ คนเมาเขาต้องจับก้นกันด้วยเหรอ...มันชัดเจนขนาดนี้...แบบนี้ต้องโทรบอกยัยฉัตรกับหนูกันท์แล้ว” แล้วเธอก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนสาวทั้งสองทันที โดยไม่ได้สนใจคนที่ถูกเธอจับก้นเลยแม้แต่น้อย... จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 12:16:18

ความคิดเห็นที่ 3 “ ให้เราสองคนมาทำไมที่นี่ดึกดื่นน่ะทิว...” ณกันท์พูดพร้อมทำหน้างัวเงียเหมือนเพิ่งตื่นนอน “ ไม่มีเรี่ยวแรงจะกลับบ้านหรือยังไง...” ฉัตรตะวันเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองโรงแรมม่านรูด พร้อมกับมองทิวลิปและปฐวีอย่างมีเลศนัย “ เอ่อ...เปล่านะครับ...ผมกับทิวไม่ได้ทำอะไรกัน” ปฐวีรีบปฏิเสธทันที “ แล้วแต่แกจะคิดสิ แต่ฉันให้พวกแกมาที่ ก็เพราะอยากให้ตาสว่างต่างหาก” ทิวลิปพูด ก่อนจะดึงแขนณกันท์ให้เดินตามมา “ อะไรกันทิว...รีบไปไหน...” ณกันท์ท้วงขึ้นมา ก่อนที่ทุกคนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง ทิวลิปเคาะห้องนั้นทันที...คนที่มาเปิดประตูทำให้ณกันท์อึ้ง... “ หมอก...” สายหมอกที่มีผ้าขนหนูพันรอบกายเพียงตัวเดียว...นั่นยังไม่ทำให้อึ้งเท่ากับการที่คุณธนพที่อยู่ในชุดเดียวกันกับเขาเดินตามมา... “ คุณนพ!!!” ทั้งฉัตรตะวันและณกันท์เอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน... “ กรี๊ดดดด” ณกันท์โมโหปรี๊ดแตก กระโดดขี่หลังสายหมอกก่อนจะทุบไม่ยั้ง... “ นังสายหมอก...ฉันหลงคิดว่าแกเป็นพระเอกเกาหลีสุดหล่อ เจ้าสำอาง แกมาทำลายความฝันของฉันได้ไง ห๊ะ!!! ไปช้อปปิ้งทีไร ก็ตามฉันได้ไม่มีบ่น ช่วยเลือกเครื่องสำอาง เลือกเสื้อผ้า ที่แท้ก็ของชอบ...ทำไมฉันไม่เอะใจวะ!!!” ภาพลักษณ์สาวหวานหายไปทันที ตอนนี้เธออาละวาดราวกับเป็นคนบ้าแน่ะ ส่วนคุณธนพก็ได้แต่เอามือปิดหน้า “ คุณนพ...” ฉัตรตะวันแตะไหล่เจ้านายอย่างให้กำลังใจ “ ผมเป็นผู้บริหาร...คุณเข้าใจใช่ไหมว่า...ผมต้องรักษาภาพลักษณ์ ผมให้พนักงานในบริษัทรู้ไม่ได้กับสิ่งที่ผมเป็น...” เขาเอ่ยออกมาเสียงเครียด “ ฉันเข้าใจค่ะ แต่คุณก็ไม่ควรทำแบบนี้...ฉันหมายถึง จีบผู้หญิงเพื่อบังหน้า...” ฉัตรตะวันพูดอธิบายเพื่อให้เขาเข้าใจ “ เราอย่าไปแคร์กับสิ่งที่คนอื่นมองเลยครับ เขาจะว่ายังไงก็ช่างเขาเถอะ ถึงจะเป็นอะไร แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ก็พอแล้วนี่ครับ” ปฐวีออกความเห็นบ้าง โดยมีเสียงโวยวายของณกันท์และเสียงขอความช่วยเหลือของสายหมอกคลอเข้ามาเป็นระยะ ๆ “ รักใคร ยังไง ก็เปิดเผยไปเถอะค่ะ อย่าไปให้ความหวังใครโดยการจีบเพื่อบังหน้าเลย เท่ากับคุณทำร้ายชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งเลยนะค่ะคุณนพ แบบนี้มันไม่แฟร์สำหรับผู้หญิง” ทิวลิปพูดบ้าง “ ครับ...ผมเข้าใจ...ผมจะไม่ให้ความหวังใคร แต่ผมเองก็คงไม่เปิดเผยอะไรมากในตอนนี้” “ ดีแล้วล่ะค่ะ...ถ้ายังไงฉันกลับก่อนแล้วกัน...คุณคง...ไม่ไล่ฉันออกจากบริษัทใช่ไหม” ฉัตรตะวันพูดขึ้น อ้าว!!!งานก็เงินไหมล่ะ.... “ ไม่หรอกครับ...คุณก็เป็นคนในบริษัทเราเหมือนเดิม...” “ ช่วยด้วย ๆ นพ...ช่วยเค้าด้วย ฮันนี่...” เสียงสายหมอกขอความช่วยเหลือ “ กรี๊ดดดด ฮันนี่...สาวมากนะย่ะ นังหมีควาย!!!” ณกันท์พูดขึ้นอย่างโมโห ก่อนที่จะถูกจับแยกออกมา แล้วคุณธนพกับสายหมอกก็ขับรถกันออกไป “ หนูกันท์...ไม่เอาน่า พอแล้ว” ทิวลิปห้ามเพื่อน ทั้งแอบขำกับท่าทางที่เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหวของณกันท์... “ ขอบใจ...” จู่ ๆ เสียงของฉัตรตะวันก็ดังขึ้นมาลอย ๆ “ จะรับไว้ก็แล้วกัน...” ทิวลิปยักไหล่พอให้น่าหมั่นไส้เบา ๆ “ ฉันขอบคุณคุณดินต่างหาก...ขอบคุณนะค่ะ...” “ กลับได้ยัง...หิวนะเนี่ย!!!” ณกันท์เอ่ยออกมาอย่างโมโห... “ แหม่...กลับไปก่อนเลยนะ กินข้าวเยอะ ๆ ดูหนังไปด้วยก็ได้ เอ...เรื่อง...ผัวฉันรักผัวเขา...เป็นไง...” ทิวลิปออกความเห็น “ หยุดพูดเลยนะทิว...” “ เธอจะมีใจหรือเปล่า...เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า...” คราวนี้ฉัตรตะวันร้องเพลงประกอบภาพยนตร์แนวเกย์เรื่องหนึ่งแซวบ้าง ณกันท์เอามือปิดหูทันที “ โอ๋ ๆ ไม่ล้อแล้ว ๆ กลับกันดีกว่า...แล้วนี่ไม่กลับด้วยกันเหรอ” ฉัตรตะวันถามทิวลิป หากแต่ยังวางฟอร์มอยู่เบา ๆ “ ไปส่งดินก่อน...มันจอดรถไว้ที่ผับ...” ทิวลิปตอบแบบยิ้ม ๆ โธ่เอ๊ยยยย ยัยคนฟอร์มเยอะ!!! “ ขับรถกลับดี ๆ แล้วกัน อย่าให้ดึกมากล่ะ” “ ค่ะ...คุณแม่...” ทิวลิปขยิบตาให้ ก่อนจะเดินออกไปกับปฐวี “ คืนดีกันแล้วล่ะสิ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” นายดินแซวเพื่อนระหว่างขับรถ “ รู้ใจไปหมดทุกอย่างแบบนี้...มาเป็นของพี่ไหมน้องงงง” ทิวลิปพูดก่อนจะเชยคางอีกฝ่าย ราวกับจิ๊กโก่แซวหญิงก็ไม่ปาน “ ไม่แปลกเลย...ที่เธอไม่เคยมีแฟน...” เขาพูดก่อนจะส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ พูดอย่างกับเธอเคยมี...” “ ที่ฉันไม่มีก็เพราะฉันไม่อยากมี แล้วก็ยังไม่เจอคนที่ใช่” “ เธอกลัวผู้หญิงต่างหาก...ทำไม...เข้าใกล้แล้วผื่นขึ้นหรือยังไง” ทิวลิปแซวเพื่อน “ ทำมาเป็นพูดดีเถอะ นี่ฉันยังไม่ได้เคลียร์เรื่องที่เธอจับก้นฉันเลยนะ” “ ทำมาเป็นหวงตัว...อ่ะโด่ววว มากกว่านี้ฉันก็เคยจับมาแล้ว...” ประโยคนั้นทำเอาคนฟังตกใจ นี่ถ้ามีรางวัลคำพูดก๋ากั่นอวอร์ด ฉันจะเสนอชื่อเธอเป็นคนแรกเลยจริง ๆ เขาคิดในใจ “ พูดจาให้มันดี ๆ ใครเขาได้ยิน คนที่เสียหายจะเป็นเธอ เข้าใจหรือเปล่าทิวลิป” “ ทำไม...แค่จับแก้มเนี่ยนะ...อีกอย่าง จะต้องกลัวอะไร เธอเพื่อนฉัน ฉันบริสุทธิ์ใจ เธอเพิ่งพูดกับคุณนพหยก ๆ ว่าเราไม่เห็นต้องแคร์คนอื่น...” “ เออ ๆ ๆ ยอมเว้ย...” สุภาพบุรุษอย่างเขาเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด... “ ถ้ายอม...คืนนี้จัดหนักเลยไหม...ไว้พรุ่งนี้เธอค่อยนัดพ่อแม่มาดูตัว...” “ เดี๋ยวปั๊ดถีบลงรถ...เธอนี่มันทำให้ฉันประสาทเสียทุกทีสิน่าทิวลิป” ประโยคนี้ทำเอาเธอหัวเราะร่วน “ โอ๋ ๆ ล้อเล่น ๆ ไม่พูดแล้ว ปิดปากสนิทด้วย...” “ อย่าให้มีเสียง...ถีบจริง ไม่ใช้สแตนอินเลยคอยดู...” เออแฮะ...เงียบจริง ๆ ด้วย แสดงว่าเธอเองก็คงกลัวคำขู่เขาเหมือนกันนะเนี่ย...ปฐวีคิดในใจ ก่อนจะหันไปมอง... “ ถึงว่า...ทำไมเงียบ หลับนี่เอง...” เขาส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะขับรถต่อไป...เขาว่าผู้หญิงเหมือนสิ่งมหัศจรรย์...ที่สามารถทำให้เรารู้สึกคาดไม่ถึงได้...ทั้งคุณฉัตร เห็นเปรี้ยว ๆ แบบนั้น แต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ มีสติ คิดแก้ปัญหาได้ คนที่ดูหวานเรียบร้อยอย่างคุณกันท์ พอโมโห...ก็น่ากลัวอยู่ไม่น้อยนะนั่น เขาไม่เคยเห็นเธอในด้านนี้เลยจริง ๆ ส่วนไอ้ที่หลับอยู่ข้าง ๆ น่ะเหรอ...ชอบทำอะไรให้เขาตกใจอยู่เสมอ คำพูดนั่นอีกล่ะ อะไรที่ผู้หญิงไม่พูดกันน่ะ ได้ฟังจากปากยัยคนนี้ทั้งนั้น...แต่ก็อย่างที่ทิวลิปชอบบอกนั่นแหละ ว่าเธออาจจะเป็นผู้หญิงที่มีฮอร์โมนเพศชายเยอะล่ะมั้ง ถึงมีนิสัยเหมือนผู้ชาย แต่ก็เพราะตรงนี้แหละ ที่ทำให้เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่สนิทกับเขา ไปไหนมาไหนด้วยกันได้ จับเนื้อต้องตัวกันได้โดยที่เขาไม่ได้รู้สึกประหม่าเหมือนผู้หญิงคนอื่น...คิดอยู่เพลิน ๆ ศีรษะของคนที่เขากำลังนินทาอยู่ในใจก็เอียงมาซบที่ไหล่ของเขา มือใหญ่ละจากพวงมาลัยขับรถข้างที่เธอซบมาลูบผมเธออย่างแผ่วเบาราวกับกล่อม... “ หลับได้...แต่อย่ามาทำน้ำลายไหลยืดที่เสื้อฉันก็แล้วกัน...” เขาพูดยิ้ม ๆ แล้วขับรถต่อไป โดยหารู้ไม่ว่าคนที่ซบไหล่เขาแอบอมยิ้มอยู่เล็ก ๆ ..........จบตอนแล้วจ้า......... จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 12:18:36

ความคิดเห็นที่ 4 กรี๊ดดดด ลุยถึงม่านรูดแบบไม่ต้องกลัวต้องเกรง ชอบ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 12:38:12

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องในฝันเลยมีแต่บทสนทนา 5555555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 21:06:59

ความคิดเห็นที่ 6 บทสนทนาเยอะมาก อิอิ ก็ในฝันนี่เนาะ แต่น่าจะใส่บรรยายให้มากกว่านี้นะครับ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 55 14:09:39 จากคุณ : นักเล่นหมากฮอส เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 14:09:29