PANTIP.COM : W12071150 @(:-:) (: -:)@ ม่ า น รั ก บั ง ใ จ @(:-:) (: -:)@ บทที่ 2 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ในวัยเยาว์ไม่ว่าจะเป็นมารดาหรือบิดาล้วนแต่เอาอกเอาใจหล่อนมากกว่าใคร ซึ่งอาจเป็นเพราะหล่อนเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว แม้กระทั่งคมแก้วที่อายุมากกว่าถึงห้าปี มักให้ความห่วงใยหล่อนเป็นพิเศษ เกินกว่าคู่แฝดของหล่อนเอง ความห่วงใยของทุกคนถาโถมเข้ามาหาหล่อนราวกับน้ำทะเลที่ไม่มีวันหมดไปจากท้องทะเล ตอนนั้นหล่อนอาจไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าความสุขที่มีแต่คนรุมเอาใจ แต่พอเริ่มโตขึ้น

ความห่วงใยเหล่านั้นเปรียบเสมือนห่วงที่รัดหล่อนเอาไว้จนแน่น บางครั้งหล่อนแทบหายใจไม่ออก ยิ่งมีคนห่วงใยหล่อนมาเท่าไร ช่องว่างที่เกิดขึ้นกลางใจนั้นยิ่งกว่าขึ้นมาเท่านั้น หล่อนปิดตัวเองจากคนรอบข้าง ประท้วงความหวังดีห่วงใยทั้งหลายในทางตรงกันข้าม

เหมือนที่หล่อนถูกอัปเปหิให้เมืองไทย ก็เพราะว่า อาชีพนางแบบของหล่อนที่เลือกจะทำนั้น ไม่เป็นที่ถูกอกถูกใจบิดา แต่ท่านก็คงยังพอพอทนได้ แต่มันสิ้นสุดลง เมื่อหล่อนตกลงใจถ่ายชุดว่ายน้ำให้แบรนด์ดังยี่ห้อหนึ่งโดยไม่บอกกล่าว ทันทีที่ภาพออกมา บิดาเรียกหล่อนไปว่ากล่าวอย่างรุนแรงพร้อมกับคาดโทษหนักหนา แต่มารดาก็เกลี่ยกล่อมบิดาเอาไว้ และให้ส่งหล่อนมาอยู่ในความดูแลของยาย ซึ่งไม่เคยพบกันเลยมากว่ายี่สิบกว่าปี

มารดาพามาส่งแล้วก็บินกลับไป ในขณะที่น้องชายฝาแฝดของหล่อน แหกคอกมาก่อนหล่อนเสียอีก รายนั้นไปมีชีวิตของตัวเองแบบหัวหกก้นควิดเพราะถือว่าตนเองเป็นผู้ชาย เขาทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำโดยไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง ไม่สนใจด้วยว่าตัวเองเป็นลูกท่านทูตมีหน้าที่ต้องรักษาหน้าตาบิดามารดา แต่อาจเพราะมีคมแก้ว พี่ชายคนโตที่คอยรับช่วงไปแล้ว บิดาจึงไม่บีบบังคับลูกชายคนเล็กสักเท่าใดนัก ทุกอย่างนอกเหนือจากนั้นมันเลยตกมาที่หล่อนทั้งหมด

นั่นเป็นเพราะหล่อนดันเป็น...ลูกผู้หญิง..

ทุกครั้งที่หล่อนเกิดอาการแหกคอกเกินขีดจำกัดของท่านทูตและภรรยา ท่านก็มักจะใช้คำ ๆ นี้ว่ากล่าวอยู่เสมอ ...

“ลูกเป็นผู้หญิงจะทำอะไรก็คิดเสียบ้าง”

หล่อนจึงเบื่อคำ ๆ นี้เสียเต็มประดา เป็นลูกผู้หญิงแล้วทำนั่นไม่ได้ นี่ไม่ได้ ทำนั่นไม่งามนี่ไม่งาม คำอ้างเหล่านั้นเอาอะไรมาใช้วัดและตัดสินล่ะ..ก็ในเมื่อคนทำยังไม่ได้เห็นรู้สึกว่ามันไม่ดีไม่งามตรงไหน หล่อนไม่ได้ไปทำการฆาตกรรมใครสักคนนี่น่า

สิ่งที่หล่อนทำถึงมันจะออกนอกกรอบไปบ้าง ดูแรงไปบ้างในสายตาผู้ใหญ่ แต่ผู้หญิงอีกมากมายในโลกก็ทำอย่างที่หล่อนทำ ใช้ชีวิตอย่างที่หล่อนใช้...ดีแค่ไหนแล้วที่หล่อนยังไม่รับเอาประเพณีวัฒนธรรมของฝรั่งมาใช้เสียทั้งหมด

การลงโทษของมารดานั้น กลายเป็นผลดีกับหล่อนเสียมากกว่า การได้มาอยู่เมืองไทยล้วนเป็นความต้องการที่ซ่อนอยู่ในใจมานานแล้ว ตั้งแต่ คีตกานต์ น้องชายฝาแฝดย้ายออกไปอยู่กับเพื่อน ตั้งวงดนตรี และใช้ชีวิตของตัวเอง หล่อนเองก็โหยหาการใช้ชีวิตของตนเองเหมือนกัน

แต่....หล่อนเป็นลูกผู้หญิง
แต่...หล่อนเป็นลูกสาวท่านทูต
และ..หล่อนมีหน้าที่ตาของบิดามารดาที่ต้องรักษา...

หล่อนจึงต้องถูกตีกรอบ อยู่ในจารีตที่ดีงามของความเป็นลูกผู้หญิง และลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านทูต ใช่ว่าหล่อนจะคุ้นชินกับมัน หล่อนทั้งอึดอัด ทั้งอยากจะกระโดดออกไป เหมือนอย่างที่เคยทำได้เมื่อตอนเป็นเด็ก ถูกเอาใจพะเนาพะนอ อยากทำอะไรก็ได้ทำ อยากได้อะไรก็ได้มา แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว สถานะของการถูกเอาใจแบบนั้นเปลี่ยนไปเพราะหล่อนเติบโตขึ้น

แม้ว่ามารดาจะพยายามทั้งชักทั้งนำหล่อน หรือแม้แนะนำให้หล่อนได้รู้จักกับชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมคนแล้วคนเล่าในสังคมชั้นสูง เพื่อให้หล่อนมีเส้นทางชีวิตที่งดงามสมกับเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านทูต มีหน้ามีตาในสังคม แต่สิ่งนั้นไม่เคยเต็มเติมชีวิต มันเหมือนกลวงอยู่ตลอดเวลา และผู้ชายเหล่านั้นก็ไม่เคยทำให้หล่อนรู้สึกอะไรมากไปกว่า ผู้ชายคนหนึ่งก็เท่านั้น

จนหล่อนค้นพบวิธีเติมช่องว่างให้เติมพอจะไม่เจ็บปวดได้จาก อาชีพนางแบบ ซึ่งหล่อนรับทำไปพอขำ ๆ เป็นการประท้วงเล็ก ๆ ที่หล่อนทำให้ที่บ้านหัวหมุน แต่ก็พบว่ามันทำให้ชีวิตหล่อนเบิกบานขึ้นจากอิสรภาพในการตัดสินใจเป็นครั้งแรกของตนเอง และมันทำให้หล่อนไม่สามารถกลับไปเป็นลูกสาวท่านทูตที่หันซ้ายหันขวามตามใจใครได้อีก

หล่อนเสพติด...อิสรภาพเสียแล้ว!

ทันทีที่เรียนจบปริญญาโท หล่อนก็ยึดอาชีพนางแบบเป็นอาชีพถาวรแทนอาชีพตามวุฒิซึ่งปวดหัวแทบตายกว่าจะเรียนจบ เพื่อเอาใจบุพการีทั้งคู่ ถึงแม้จะถูกบิดามารดาโกรธสักเท่าไหร่ แต่หล่อนก็ถือว่าหล่อนมีวัยวุฒิพอแล้วที่จะเลือกทางเดินให้ตนเอง การเป็นนางแบบไม่ใช่ฆาตกรโรคจิตที่จะต้องไปอับอายใคร อีกอย่างคมแก้วพี่ชายคนโตก็ทำหน้าที่เชิดหน้าชูตาให้ครอบครัวอยู่แล้ว และจะมีแกะดำในครอบครัวเป็นคู่แฝดบ้างก็คงไม่เป็นไร

หล่อนคิดแบบง่าย ๆ...

ประตูของบันไดหนีไฟถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนโผล่หน้าเข้ามาพอให้เห็นใบหน้านั้นยังสงบเรียบ หล่อนจึงคลี่ยิ้มให้เขาด้วยหัวใจเบิกบานถึงอีกฝ่ายจะไม่ยิ้มตอบแต่ก็ส่งมือมาให้ หล่อนคว้ามือนั้นเอาไว้ ก่อนที่เขาจะออกแรงฉุดให้ลุกขึ้น แล้วออกเดินไปพร้อมกัน

จากคุณ : จิตปาตลี

เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 21:38:36

ความคิดเห็นที่ 3

โทรุ ลี ฮันเตอร์ คือชื่อจริงของเขา ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาสีดำในห้องชุดของคอนโดชื่อดังใจกลางเมือง ขายาวของเขาพาดไปบนที่เท้าแขน มือกดปุ่มรีโมตทีวี เสียงของมันทำให้ห้องชุดไม่เงียบจนเกินไปนัก สีขาวของห้องชุดตัดกับพรมสีน้ำเงินเข้มปูทั่วไปทั้งห้องนั่งเล่น บนผนังมีภาพแนวโมเดิลสามภาพแขวนอยู่ ใกล้กับนาฬิการูปแมวสีดำที่หางพันกระเช้าดอกไม้เล็กๆ เอาไว้

เขายกแก้วมาตินี่ขึ้นจิบ เอนคอพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อย ๆ พลางคิดถึงตัวเอง นี่เป็นปีที่สองแล้วที่เขาเลือกมาใช้ชีวิตในประเทศไทย โดยทิ้งอาชีพที่น่าจะไปได้ดีในประเทศออสเตรเลียไว้เบื้องหลัง นั่นเพราะที่นั่นชีวิตเขามันวุ่นวายจนเกินไป

คนที่เกิดมาเป็นลูกครึ่งแบบเขา แถมยังดูจะเหมือนคนเอเชียมากกว่าคนแถบยุโรป ทำให้ถูกมองแปลก ๆ ในสังคมถึงมันจะเป็นแค่การมอง แต่เขาก็อึดอัดกับการเป็นผู้ถูกมอง และถึงจะลองไปใช้ชีวิตในประเทศญี่ปุ่นกับญาติฝ่ายมารดา เขาก็ทนอยู่ไม่ได้ด้วยปัญหาเดิมคือ เขาไม่ใช่คนญี่ปุ่นแท้ ที่นี่จึงเหมาะกับเขาที่สุด ท้องไส้เขาบิดเป็นเกลียวทุกครั้งที่รู้สึกแบบนั้น

แต่คนไทยคุ้นชินกับพวกลูกครึ่ง โดยเฉพาะลูกครึ่งอย่างเขาที่จะเหมือนฝรั่งก็ไม่เชิง จะเป็นเอเชียเสียทีเดียวก็ไม่ใช่ ผิวขาวตัดตัดกับเส้นผมสีดำสนิท ผิดกับสีของลูกนัยน์ตาที่กลายเป็นสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าแบบคนเอเชีย แต่โครงร่างสูงใหญ่เหมือนพวกยุโรป เป็นการตัดกันของพันธุ์กรรมที่แปลกๆ แต่มันทำให้เขาเป็นที่สนใจของคนในประเทศนี้โดยเฉพาะผู้หญิง

ประตูบานเลื่อนเปิดออกไปสู่ระเบียงเล็ก ๆ ถูกดันให้เปิดขึ้น เขาเบนสายตาไปยังเสียงที่เกิดขึ้น หญิงสาวชาวต่างชาติในเสื้อเชิ๊ตสีขาวซึ่งเขาจำได้ว่ามันเป็นเสื้อของเขา แต่มันไปอยู่บนร่างกายของหล่อนดูหมิ่นเหม่เต็มทีด้วยกระดุมถูกกัดไว้เพียงไม่กี่เม็ด และเขาแน่ใจว่าภายใต้เสื้อของเขาหล่อนไม่ได้สวมอะไรเอาไว้

“ยังไม่กลับไปอีกเหรอ” เขาเบือนหน้ากลับมาเอ่ยปากถามด้วยภาษาของหล่อน

“ก็บอกว่าจะรอ”

คนบอกว่าจะรอทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับเขา ดวงตาสีฟ้าอ่อนจ้องมายังเขา ผมสีน้ำตาลแกมทองถูกมัดรวบไว้ด้านหลังอย่างลวก ๆ

“ผมว่าเราหมดธุระกันแล้วนะ” เขาวางแก้วลงบนโต๊ะกระจก เหลือบตาขึ้นมองหล่อนตรงหน้า หญิงสาวคว้าแก้วที่เขาวางอยู่แล้วยกมาตินี่ที่เหลือขึ้นดื่ม

“ชั้นยังอยากอยู่กับคุณต่ออีกสักคืน”
หล่อนบอกอย่างไม่รู้สึกอะไร วัฒนธรรมของชาวต่างชาติการอยู่กับผู้ชายที่ตนพอใจนั้นเป็นเรื่องธรรมดา ผิดกับผู้หญิงไทยที่มักสงวนเนื้อสงวนตัวเก็บรักษาร่างกายและความบริสุทธิ์ไว้จนกระทั่งแต่งงาน

เขาชอบผู้หญิงแบบหลังมากกว่าสำหรับการแต่งงานและเป็นแม่ของลูก แต่ธรรมชาติของของผู้ชายยามต้องการปลดปล่อย ก็มักจะคว้าความง่ายที่ยื่นมือมาให้ โดยมีความสุข ความพอใจของทั้งสองฝ่ายเป็นรางวัล จบแล้วก็ต่างกันต่างไป ซึ่งผู้หญิงต่างชาติต่างเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี

คนสองคนที่มีความสุขด้วยกัน ความพอใจซึ่งกัน เมื่อตักตวงความหวานจนพอใจแล้ว ต่างก็โบกมือร่ำลากันโดยไม่มีรอยน้ำตาหรือ ความผูกพันมาผูกมัดไว้ ต่างกับผู้หญิงไทยบางคนที่เขาเคยทดลองคบด้วย ทันทีที่ทั้งสองมีอะไรกันแล้ว หลังจากนั้นเขาก็แทบจะประสาทเสียเพราะความหึงหวงที่ตามมา ทั้งที่ตกลงกันไว้แต่แรกแล้วว่ามันคือความพอใจของทั้งสองฝ่าย ตั้งแต่นั้นมาผู้หญิงที่เดินเข้าออกห้องเขาส่วนใหญ่ จึงเป็นชาวต่างชาติทั้งสิ้น

“ขอโทษที่หยิบเสื้อคุณมาใช้ เสื้อผ้าชั้นอยู่ในเครื่องซักผ้าของคุณ”

“ไม่เป็นไรผมไม่ถือ” เขาตอบเสียงกระด้าง

“วันนี้คุณเป็นอะไร” หล่อนขยับมานั่งข้าง ๆ ทันทีที่เขาเอาขาตัวเองออกจากที่เท้าแขนบนโซฟา “คุณอารมณ์เสียเรื่องอะไร ชั้นก็แค่อยากอยู่กับคุณอีกสักคืนสองคืนก่อนจะบินกลับซานฟาฯก็เท่านั้นเอง”

เขารู้ว่าตัวเองอารมณ์เสียเพราะสิ่งที่ติดอยู่ในความคิด และหล่อนก็ไม่ผิดที่เป็นห่วงเขา เขาเสียอีกที่ต้องขอบคุณที่หล่อนอยู่เป็นเพื่อนเขาเมื่อคืน และนั่นทำให้น้ำเสียงที่กระด้างเมื่อครู่ดีขึ้น

“ถ้าคุณอยากอยู่ต่อจนกว่าจะบินกลับไป ผมก็ไม่ว่า แต่ถ้าจะออกไปไหร่ก็ล็อคห้องและฝากกุญแจไว้ที่ข้างล่างแล้วกัน”
หล่อนเอนกายเขามาซบเขาเอาไว้ เขาจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าได้หล่อนมาขึ้นเตียงด้วยยังไง รู้แค่ว่าหลังเลิกงานเขาไปนั่งที่ผับที่ไปเป็นประจำ และหล่อนเข้ามาคุยด้วย ต่างคนต่างชนแก้วกันจนลืมโลก สุดท้ายเมื่อตื่นขึ้นมาเขามีหล่อนนอนอยู่ข้าง ๆ เสียแล้ว

“ขอบคุณนะ” หล่อนเอ่ยเสียงแผ่ว

“ขอบคุณเรื่องอะไร”

“ก็ทุกเรื่อง” หล่อนเหลือบตาขึ้นมอง ซึ่งเขาเองก็มองหล่อนอยู่แล้ว แล้วเอ่ยถามเสียงจริงจัง“ถามจริง ๆ คุณไม่กลัวว่าชั้นจะขโมยของหรือหอบของคุณหนีไปหรือไง”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ยกยิ้มมุมปากนิด ๆ และทำให้ใบหน้าเขาหน้าดูขึ้นอีกเท่าตัว
“มันจะมีอะไรสักเท่าไหรกันในห้องกล่องแบบนี้ ถึงคุณเอาไปผมก็หาใหม่ก็แค่นั้น”

“คุณไว้ใจคนง่ายเกินไป”

“ที่รัก...ผมน่ะไม่ได้ไว้ใจคนง่ายไปอย่างที่คุณเข้าใจหรอก เพียงแต่ผมค่อนข้างแน่ใจกับความรู้สึกตัวเองว่า ผู้หญิงที่ผมพามาไว้ใจได้หรือไม่ได้แค่ไหน ถึงผมจะเมาจนจำไม่ได้ว่ากลับมาถึงห้องยังไงก็เถอะ อีกอย่างถ้าผมมองผิด เกิดผลาดขึ้นมา อย่างดีก็คิดเสียว่า ดวงไม่ดีก็เท่านั้น” เขาโอบหล่อนเอาไว้ ก่อนก้มลงจูบที่บ่าเปลือยที่พ้นเสื้อออกมา หล่อนเงยหน้าขึ้นมอง เขาจึงดึงคางเล็ก ๆ เข้าไปและจูบเร็ว ๆ ที่ริมฝีปาก ก่อนเอ่ยขึ้น “ผมไปอาบน้ำดีกว่าเผื่อว่าอารมณ์จะดีขึ้นกว่านี้”

หล่อนขยับให้เขาลุกขึ้นได้สะดวก แต่ก็ยังคว้ามือเขาเอาไว้

“อยากได้คนช่วยถูหลังไหม มิสเตอร์ลี”

เธอเย้าเขาด้วยน้ำเสียงและแววตา ชายหนุ่มไม่เสียเวลาตอบ เขาทำเพียงแค่ดึงมือเธอให้ลุกไปด้วยกัน

--------------------------------------------------------------------------------
(ติดตามบทที่่ 3 ในอาทิตย์หน้าครับ)

จากคุณ : จิตปาตลี

เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 55 21:41:44