PANTIP.COM : W12074046 = เล่ห์รักริมเล = (44) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

แต่กว่าที่เจ๊หงส์จะรู้เรื่องก็เป็นตอนเย็น เธอกำลังเตรียมอาหารอยู่ที่บ้าน

“คุณหงส์ครับ” เธอเหลือบมอง ไม่รู้ว่าลูกชายตัวโตจะมาไม้ไหนแต่ทักตอบ

“ว่า?”

“เสาร์หน้าช่วยไปขอเมียให้ผมหน่อยนะ”

เธอหันมามองคนพูดเต็มตา อีกฝ่ายยืนพิงเคาทเตอร์ครัว เห็นตาเข้มระรื่นก็เข้าใจทุกอย่าง แต่ท้าวสะเอว ยกเสียงสูง “นี่คุณเข้ ไม่ทราบว่าคุณอายุเท่าไหร่คะ อย่ามาทำตัวเป็นวัยรุ่นใจร้อนนะ”

“แม่ เรื่องเมียใครเขาใจเย็นกันบ้างล่ะ” พอถูกเอ็ดลูกชายตัวโตเข้าไปกอดแม่เชิงอ้อน “นะแม่”

“เขาโอเคแล้วเหรอ พ่อเขาว่ายังไง”

“นี่แม่แล้วรู้เหรอว่าผมจะให้ไปขอใคร”

เจ๊หงส์เหยียดยิ้ม “ไม่ต้องมาเล่นเกมส์ใบ้คำ รู้นะแกน่ะอยากกินปูนิ่มมาตั้งแต่วันแรกที่เห็นแล้ว ติดว่าเข้าใจผิดหรอก ไม่งั้นฉันได้เสียผู้ใหญ่แน่ ๆ” เธอพูดพลางส่ายหน้าสยดสยอง เขมรัฐหัวเราะ

“ในเมื่อแม่รู้ใจผมขนาดนี้ ก็จัดเลยนะ เวลาไม่คอยท่า ปูนิ่มจ๋าก็ไม่คอยใคร”

“แหม” เธอค้อนควัก “ไม่ให้เตรียมตัวกันบ้างเลยนะ ต้องโทรบอกพ่อแกก่อน”

“ไม่ต้อง ผมโทรบอกแล้ว”

“หมั่นไส้มาก ณ จุดนี้”

เขมรัฐหัวเราะชอบใจ บรรยากาศสดชื่นแบบนี้หายไปจากบ้านนาวามาศหลายวัน เขาได้กลิ่นฝนผสมกันในสายลม ถึงแม้ฝนอาจจะตกหนักแต่สายน้ำนี้เย็นชุ่มฉ่ำใจเหลือเกิน

หลังเลิกเรียน ปุริมานั่งอยู่กับบัณฑิตาที่ม้าหินหน้าโรงอาหาร วันนี้ทั้งสองรอเขมรัฐมารับเพราะนายฟาร์มนัดว่าจะเลี้ยงข้าวพร้อมหน้ากันสักมื้อ ขณะที่ครูสาวตัวเล็กเมื่อได้รับรู้เรื่องราวที่ลงเอยด้วยดีก็แซวเพื่อนร่วมโต๊ะไม่หยุด

“ตอนที่บุ้งเจอปูนิ่มครั้งแรกที่โต๊ะตัวนี้ บุ้งรู้ว่าปูนิ่มไม่ชอบบุ้งใช่ไหม”

“ก็นิดหน่อย” ปุริมายอมรับเขิน ๆ

“แล้วรู้ไหมบุ้งคิดอะไร” เธอเว้นและพูดต่อเมื่อคู่สนทนาส่งกิริยา “คิดว่าปูนิ่มต้องอิจฉาบุ้งที่สนิทกับพี่เข้ ใช่ไหม”

คราวนี้คนฟังหัวเราะชอบใจ “ใช่ แต่ไม่ทั้งหมด เราอิจฉาบุ้งจริงอยู่ แต่ไม่ใช่เรื่องนายเข้ แต่...เป็นเรื่องที่บุ้งดัน...หน้าอกใหญ่กว่าเรา”

บัณฑิตาร้องว้าย ปุริมาขบขันหน้าแดง “แหม ตัวเองก็ไม่ได้ขาดแคลนนี่” เธอตอบพลางมองจนอีกฝ่ายเขิน “เรื่องเป็นแบบนี้เองเหรอ บุ้งก็นึกว่าปูนิ่มหมั่นไส้เรื่องพี่เข้เพราะปูนิ่มอาจจะชอบพี่เข้อยู่ บุ้งเลย...ป่วนไปซะเยอะ”

เธอเล่าพลางไหวไหล่ว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ปุริมายิ้มกว้าง ไม่ถือสาอะไรกับคนที่ตนเองเคืองเมื่อยามแรกพบเช่นกัน

“ครูปุริมา”

เสียงหนึ่งขัดจังหวะสนุกสนานของสองสาว พอเงยหน้าขึ้นไปพบว่าเป็นหญิงสาวคนที่สาม

“คุณสายไหม” ปุริมาลุกยืนตามมารยาท อีกฝ่ายยกมือ

“ไม่ต้องเป็นทางการมากหรอกค่ะ ฉันแค่แวะมาบอกอะไรนิดหน่อยเท่านั้น”

“ค่ะ”

“ฉันไม่ได้แพ้นะ แค่ถอนตัว...”

“ใครไปแข่งด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่” เจ้าของประโยคคือบัณฑิตา สายไหมตาลุกวาว ครูสาวตัวเล็กลอยหน้า ปุริมาต้องแตะแขนเชิงปราม

“อีกเรื่อง ถ้าคุณทำให้ลูกฉันเสียใจ ฉันจะมาทวงตำแหน่งคืน ไม่ใช่เฉพาะโขง แต่พ่อเขาด้วย จำไว้ให้ดีล่ะ”

ใครจะไปทำเจ้าเด็กแสบนั่นได้ ปุริมาคิดในประโยคแรก “ในบ้านนั้น ถ้าจะมีใครที่น่าห่วงสุด น่าจะเป็นฉันเองมากกว่านะคะ”

สายไหมยิ้มบาง หยิบแว่นกันแดดมาสวมแล้วเดินจากไปด้วยทวงท่าเนิบนาบ ปลายทางเป็นรถฟอร์จูนเนอร์สีดำ

“คุ้น ๆ รถคันนั้นไหมปูนิ่ม” ปุริมาพยักหน้า “รวดเร็ว สมกันดีนะ”

“ไม่ดีเลยครับ”

สองสาวหันไปตามเสียง “โขง”

หนุ่มน้อยโผล่มาตอนไหนไม่รู้ ทำท่ากอดอกราวกับโค้ชที่คุมลูกทีมอยู่ข้างสนามแล้วกำลังเคร่งเครียดกับเกมส์การแข่งขัน “นายม้านั่นจีบแม่ไปจนได้”

“นายม้า” บัณฑิตาพึมพำขำ ๆ ขณะที่เจ้าตัวบ่นอุบด้วยความไม่ค่อยพอใจ แต่ก็สรุปเอาเองว่าเป็นเรื่องของแม่ ก่อนที่รถอีกคันที่คุ้นตาจะแล่นเข้ามา

“ป๋ามาแล้ว ไปกันเถอะครับ”

หนุ่มน้อยพยักหน้าแล้วเดินนำไป ปุริมากับบัณฑิตามองหน้ากัน วินาทีเดียวเจ้าตัวแสบก็สามารถเปลี่ยนเรื่องได้

“ความสามารถพิเศษของตระกูลนี้ล่ะ” บัณฑิตาเบะปาก แล้วก็เปลี่ยนไปยิ้มหวานให้ธรณิศที่มาด้วยกันได้ทันเวลา ปุริมาอมยิ้ม คิดขำขันอยู่ในใจ

ความสามารถพิเศษของคนบ้านน้ำทองมากกว่า

รถขับออกมาจากโรงเรียน เหตุที่ทั้งสองมาด้วยกันคือสินธพนัดสายไหมมากินข้าว ถือเป็นสิ่งตอบแทนที่เคยช่วยเหลือ ชายหนุ่มอ้างง่าย ๆ ว่าครั้งก่อนไม่ใช่การตอบแทน เพราะไม่มีการพูดถึงทำเอาสายไหมฉุนปรี๊ด แต่ก็ไม่ปฏิเสธ หลังจากที่ได้โอกาสกินข้าวและพูดคุยกันหนนั้น บางอย่างในตัวเขาก็พอจะมองได้

แต่อีกหลายอย่างยังไม่น่าจำ เช่นวันนี้พอเธอบอกว่าจะมาที่โรงเรียนเขาก็พูดคำไม่เข้าหูทันที

“จะไปทำไม ไม่มีใครเขาจำรองแชมป์กันหรอก”

สายไหมเกือบจะกระโดดลงรถให้รู้แล้วรู้รอด ไม่น่าเสียเวลาไปเห็นใจเรื่องแม่ของเขาเลย ให้ตายสิ “ฉันไม่ได้ไปให้ใครจำ ฉันแค่เป็นห่วงลูกต่างหาก โอเค เข้แต่งงานใหม่ กับคนที่ใคร ๆ ว่าดีนักหนา แต่ถ้าเขารักเมียมากกว่าลูกขึ้นมา ลูกฉันอยู่ตรงไหนล่ะ”

“เจ้านั่นจะเหรอจะยอมปล่อยให้ตัวเองลำบาก ฉลาดเป็นกรดขนาดนั้น”

“ถึงจะฉลาดแต่เขาก็ยังเด็กนะ เพิ่งจะสิบสี่สิบห้า คงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนโตหรอก”

“เด็กที่คุณพูดน่ะ ต่อยผมปากแตกมาแล้ว”

สายไหมนิ่ง แล้วหัวเราะออกมา “ฉันว่าฉันไม่แปลกใจเลย เพราะโขงคงไม่ต่อยคนนิสัยดีหรอก”

สินธพผิวปากหวือ “ผมไม่แปลกใจแล้วเหมือนกัน ทำไมเด็กอย่างเจ้าโขงถึงได้เปรี้ยวนัก กล้าต่อยคนอายุมากกว่าเป็นสิบปีได้ ก็แม่เขาเป็นแบบนี้นี่เอง”

“นี่คุณ!”

“แต่ผมชอบนะ”

สายไหมอึ้ง รอยยิ้มจากนัยน์ตาพราวระยับ เธอเป่าปากสะบัดหน้าหนี ยอมรับอย่างหนึ่งว่า เมื่อเธออ่านความคิดของผู้ชายคนนี้ออก เขาก็ล่วงรู้ความในใจของเธอได้เช่นกัน

จู่ ๆ สินธพก็หัวเราะออกมา “ความจริง ผมโดนพ่อลูกคู่นี้ต่อยมาหมดแล้วด้วย”

สายไหมยกคิ้วสูง พ่อลูก ก็หมายถึง... “เข้น่ะเหรอ คุณไปทำอะไร” น้ำเสียงเธอฟังดูอยากรู้จริงจัง ชายหนุ่มจุดยิ้ม

“ไม่บอก”

“คุณมีเรื่องผิดคนแล้ว เข้น่ะไม่ใช่ประเภทดีแต่สำอางค์ป้อหญิงอย่างเดียวนะ เรื่องบู๊นี่ก็ติดอันดับ”

สินธพไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้ม ๆ ยิ่งเธอพูดชื่นชมสามีเก่าเท่าไหร่ ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าไม่มีทางที่เธอจะหวนกลับไปหาเขาได้มากเท่านั้น ครูปุริมาเป็นคุกถาวรแล้วสำหรับนายฟาร์ม

“ยิ้มอะไรคุณ”

“เปล่า”

“ไม่จริง ยิ้มอะไรบอกมานะ นินทาฉันอยู่ในใจใช่ไหม”

“ผมไม่นินทาใครในใจหรอก ถ้าจะพูดก็พูดต่อหน้านี่ล่ะ”

“พูดมาสิ”

“ไม่บอก” เขาเหลือบมองเจ้าเล่ห์ “หรืออยากจะให้บอกจริง ๆ”

สายไหมชะงัก รีบหันไปมองนอกหน้าต่าง ไม่มีทาง เธอไม่ตกหลุมผู้ชายคนนี้เด็ดขาด พอได้ยินเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของเขา เธอยิ่งหงุดหงิด

จบตอน 44 ค่ะ
love

จากคุณ : BabyRed

เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 55 14:18:48