ความคิดเห็นที่ 1 บทที่  ๔๘ ลอนดอน ประเทศอังกฤษ         อากาศภายในห้องพัก อบอุ่นกว่าภายนอกมากมายนัก สิตาถอดเสื้อโค้ตออก คงเหลือไว้แต่สเวตเตอร์คอเต่าสีเขียวมะนาว ที่ขับให้ผิวสีมะปรางของหล่อนผุดผ่อง จนชายชาวเมืองผู้ดีทั้งหลายพากันเหลียวมอง ยามหล่อนเดินกรีดกรายผ่านพวกนั้นไป         หล่อนไม่ชอบอากาศในลอนดอนมากนัก ช่วงนี้ประเดี๋ยวก็มีหิมะตกลงมา แต่ไม่นานก็กลับมีฝนตกลงมาเพียงเปาะแปะ ให้หดหู่ใจเล่น ท้องฟ้าเป็นสีเทาทึมทะมึนหัวใจ แต่หากมองเห็นข้อดีของที่นี่ก็คือ อากาศหนาว ทำให้หล่อนได้สนุกกับการแต่งตัวมากกว่าที่เมืองไทย อย่างไรก็ตาม หล่อนก็รักกรุงเทพมากกว่าที่ไหนในโลกอยู่แล้ว        สิตา มาใช้ชีวิตอยู่ในลอนดอน ได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน ตารางการทำงานในแต่วัน รัดตัวจน หล่อนแทบไม่มีเวลากระดิกตัวไปช้อปปิ้ง ตามที่หมายมาดไว้แต่แรกเลย          ตารางภายในหนึ่งวัน เริ่มด้วย การเข้าประชุมกับทีมงานที่ผลิตเพลง จากนั้น ใช้เวลาวอร์มเสียงและเรียนเทคนิคการร้องเพลงเพิ่มเติม ต่อมาก็ทดลองอัดเสียง จากเพลงที่หล่อนและทีมงาน ช่วยกันคัดเลือก ซึ่งในอัลบั้มหนึ่ง จะมีแค่ สิบถึง สิบสองเพลงเพียงเท่านั้น แต่หล่อนอาจจะต้องร้องเผื่อ เอาไว้เลือกในที่ประชุม ยี่สิบถึงสามสิบเพลงเลยทีเดียว        เมื่ออัดเสียงเสร็จ หล่อนก็ต้องอยู่ช่วยคิดไลน์คอรัส รวมถึงการออกแบบเสียงร้องแบบต่างๆ ให้เข้ากับเพลงนั้นอีก ซึ่งต้องทำงานร่วมกันกับโปรดิวเซอร์หลายคน เพราะโปรดิวเซอร์คนหนึ่งสามารถทำเพลงให้หล่อนได้แค่สองถึงสามเพลง เท่านั้น ภายในเวลาสองเดือนที่กำหนด          โปรดิวเซอร์ในอังกฤษ คล้ายกันกับที่เมืองไทย แต่ละคนจะมีสตูดิโอเป็นของตัวเอง ซึ่งแค่จะเวียนไปให้ครบแต่ละที่ ก็เล่นเอาหล่อนมึนกับการเดินทางในลอนดอนนี้ไปเลยทีเดียว          วันนี้สิตากลับมาพักที่ห้องได้แต่วัน เพราะว่าหล่อนมีเพียงประชุมที่บริษัท ในครึ่งวันเช้าเท่านั้น เพื่อฟังเพลงที่หล่อนอัดไปแล้ว กว่าเจ็ดเพลง และหนึ่งในนั้น จำเป็นต้องถูกเลือกเพื่อนำไปเรียบเรียง ในขั้นตอนต่อไป เพื่อให้ทันเวลาที่กำหนดไว้ ตามแผนการโปรโมต           และหล่อนก็มีนัดกับ ณัฐที่เดินทางมาจากเมืองไทย เพื่อร่วมประชุม ในฐานะตัวแทนของหล่อนและค่ายเพลงในเมืองไทย นัดที่ว่านั่นก็คือ การไปชมละครเพลงที่แถบเวสต์เอนด์ ในตอนค่ำ           แก้วกระเบื้องเคลือบ ที่ภายในบรรจุโกโก้ร้อนผสมกับมาชเมลโล่ว์ ส่งกลิ่นหอมกรุ่น ถูกวางไว้ข้างเครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเครื่องบาง หน้าจอของมันตอนนี้สว่างจ้า แสดงภาพข้อความจากเว็บไซด์ที่หล่อนกำลังเปิดเมลอ่านอยู่      To : Sexy_sita @ hotmail.com        Bcc : Patt _S@ Thaitouch.co.th         Subject: เป็นยังไงบ้าง ?                สบายดีไหม สิตา อากาศที่ลอนดอน เปลี่ยนแปลงบ่อย ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆนะ เห็นพี่ณัฐบอกว่า สิตากำลังยุ่งมากเลย มิน่าล่ะ โทรไปไม่ค่อยได้รับสายเราเลย แต่ไม่เป็นไร แค่รู้ว่าสิตาสบายดีเราก็ดีใจแล้ว                  อย่างที่ได้เล่าไปในเมลฉบับก่อน ว่าตอนนี้ เราได้มาเป็นพ่อครัวที่ร้านอาหารของพี่พงศ์ที่รีสอร์ตของพ่อกับแม่ได้สักระยะแล้ว ถือว่าเป็นโอกาสที่ดี ที่ได้ตอบแทนบุญคุณของพี่พงศ์ที่แกได้สั่งสอนถ่ายทอดเคล็ดลับในการทำอาหาร จนทำให้เราสอบเข้าที่ไทยทัศน์ได้         แขนของพี่พงศ์ที่เข้าเฝือกไว้ ใกล้จะหายดีแล้วล่ะ แต่หมอก็ยังไม่ให้ทำงานหนักอยู่ดี ฉะนั้น เราคงจะต้องอยู่ช่วยที่นี่ไปก่อน แต่คิดว่าคงจะเสร็จไล่เลี่ย กับเวลาที่สิตาเดินทางกลับมาบ้านเราล่ะมั้ง         อากาศที่รีสอร์ตนี่ สดชื่นดีมากเลย ทำให้เชฟแข็งแรงขึ้นมาก จนเกือบจะเหมือนปกติแล้ว ตั้งแต่เชฟฟื้น ดูเชฟนิ่งไปเยอะเลย แต่ตอนนี้ก็เริ่มจะคล่องแคล่วขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ บางครั้งเชฟแกก็นึกซน อยากจะเข้ามาช่วยงานในครัวบ้าง ตามประสาคนเคยทำงาน แต่เรากับพี่พงศ์ต้องคอยปรามให้อยู่เฉยๆ พอโดนเอ็ดแกก็หน้าจ๋อยลงไปทันทีเลย นึกไปแล้วก็อดเห็นใจแกไม่ได้ ว่ามั้ย...         เชฟอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เหงาเท่าไหร่หรอกนะ เพราะตอนนี้แกมีลูกสมุนคนใหม่ ทายซิว่าใคร ?... ถูกแล้ว ก็เจ้าแพะไง ตอนนี้ติดเชฟแจเลยทีเดียว พอกลับจากโรงเรียน ต้องวิ่งมาเรียกหาอาภัทร ให้อาภัทร พาไปขี่จักรยานเล่นกับแกที่ริมชายหาดทุกวันเลย        ตอนนี้ พอปิดร้านแล้ว เรา เชฟ และพี่พงศ์ก็จะไปนั่งดื่มกันที่ริมทะเล นั่งพูดคุยกันเรื่องความหลัง ครั้งก่อน สมัยที่ไทยทัศน์ยังเป็นร้านเล็กๆ เราไม่รู้เรื่องหรอก ก็ได้แต่ฟังพวกเขาเท้าความกันสองคน        แต่ที่แน่ๆ รู้สึกว่ามันชื่นมื่นยังไงไม่รู้ เพราะเราไม่เคยเห็นพี่พงศ์กับเชฟ ร่าเริงแจ่มใสกันแบบนี้มาก่อนเลย พูดถึงแต่สิ่งที่ดีในอดีต เรื่องราวเลวร้ายทุกคนก็อยากจะลืมมันไปให้หมดสิ้นกันเสียที          นี่ละน้า...คนเรา ลองได้ปรับความเข้าใจกันได้แล้ว อะไรๆก็ดูจะลงตัวไปหมด ถ้ามีเรื่องราวอะไรดีๆ เราจะเขียนมาเล่าให้สิตารู้อีกนะ ไม่มีสิตา เราเหงามากเลย รู้มั้ย ^__^                                                                                                                                                                                                            รักเสมอ                                                 แดง          ลูกศรจากเม้าส์ในมือของสิตา ถูกเลื่อนไปยังปุ่ม Reply หญิงสาวรีรออยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนไปที่ปุ่มกากบาทที่ริมขวาสุดของจอภาพ เพื่อออกจากหน้าเว็บไซด์แทน        สิตาเดินถือแก้วเครื่องดื่ม มายืนดื่มที่ริมหน้าต่าง ภายนอกมีหิมะตกลงมาประปราย มองเห็นหิมะสีขาวกองอยู่ตามริมถนน มันไม่ได้ขาวสวยเหมือนกับในหนังที่หล่อนเคยดู เพราะเมื่อดูใกล้ๆ มันกลับขาวขุ่นไม่สะอาดตา เหมือนอย่างที่เคยจินตนาการไว้เลย หล่อนใช้อุ้งมือทั้งสอง ประคองแก้วไว้ เพื่อรับความอุ่นของมัน ก่อนจะปล่อยใจ ลอยไปถึงเรื่องราวที่ทำให้หล่อนตัดสินใจมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่        จากเหตุการณ์ในคืนวันที่แดงร่ำไห้อย่างฟูมฟาย สิตารู้สึกจุกที่ในหัวใจ อย่างบอกไม่ถูก ใจหนึ่ง หล่อนรู้สึกไม่พอใจในท่าทีของแดง อย่างไม่มีสาเหตุ แต่อีกใจหนึ่ง หล่อนก็ตำหนิตัวเองในใจ ว่าหล่อนละเลยหน้าที่ของคนรัก ที่ควรปฏิบัติ ต่อชายที่ตนรัก จนแดงอาสาเข้ามาเติมเต็มส่วนที่บกพร่องนี้ไป       ยิ่งได้เห็นการเสียสละและทุ่มเท กำลังกายและกำลังใจของแดง ในการดูแล ภัทร ที่กำลังหลับเป็นเจ้าชายนิทรา ทำให้สิตา ได้ทบทวนความรู้สึกของตนเองที่มีต่อภัทรเช่นกัน         ความในใจของแดงที่มีต่อภัทร มีหรือที่หล่อนจะดูไม่ออก แม้ว่าแดงจะไม่เคยเอ่ยปากบอกหล่อนโดยตรงถึงเรื่องราวความรักของเขาที่มีต่อภัทร แต่หล่อนก็อ่านชายหนุ่มขาดในทุกความคิด คนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโต เรื่องแค่นี้จะแกล้งไม่รู้ไปได้นานสักเท่าใด...         บางทีการที่หล่อน ถอยออกมาสักหนึ่งก้าว แล้วเปิดโอกาสให้แดงได้พิสูจน์ความจริงใจที่มีต่อภัทรบ้าง มันคงจะดีสำหรับทุกฝ่าย แม้ว่าในที่สุดหล่อนจะต้องเป็นผู้พ่ายแพ้ต่อเกมรักครั้งนี้ แต่หล่อนก็ยินดีที่จะได้เห็นคนที่หล่อนรักทั้งสองคนมีความสุข          สิตา จึงตอบรับในสิ่งที่ตนควรรับผิดชอบ เมื่อมีแดงดูแลภัทรแทนหล่อน ผู้หญิงที่ต้องทำงานไม่เป็นเวลาแน่นอน ภัทรคงจะรู้สึกดี และตัวหล่อนเองก็อาจรู้สึกผิดน้อยลงไปกว่านี้ด้วย         ภัทร ฟื้นขึ้นหลังจาก ที่สิตา มาถึงอังกฤษ ในช่วงเวลาไม่กี่วัน แดงโทรศัพท์มารายงานหล่อนด้วยความตื่นเต้น ไม่มีคำถามจากชายหนุ่มถึงหล่อนเลยแม้สักคำ ความรู้สึกผิดที่เคยคิดว่าจะลดน้อยเบาบางลง กลับทวีคูณขึ้นมากเป็นลำดับ         จากนั้นแดงได้รายงานหล่อนทางอีเมลแทน ก็เพราะหล่อนไม่รับโทรศัพท์ของแดง รวมถึงไม่ติดต่อกลับ หากไม่มีความจำเป็นจริงๆ ซึ่งตั้งแต่มาถึงจนปัจจุบันนี้ หล่อนกับแดงก็ยังไม่ได้พูดคุยกันทางโทรศัพท์เลยสักครั้ง         ภัทร ไปพักฟื้นที่รีสอร์ตของครอบครัวหล่อนที่ระยอง ซึ่งแดงก็ได้ตามไปดูแลอย่างใกล้ชิด หล่อนเองก็ได้แต่หวังว่า ภัทร น่าจะเห็นใจในความห่วงใยของแดงเสียที ทั้งๆที่ในใจของหล่อนกลับปวดร้าวอยู่ลึกๆเช่นกัน          ตอนนี้ สิตา จึงทำได้แค่เพียง ทุ่มเท เวลาที่คอยเอาแต่คิดเรื่องฟุ้งซ่านเหล่านี้ไปกับการทำงาน ที่หล่อนอุตส่าห์พากเพียร ฝ่าพัน มาจนถึงจุดที่ใครหลายคนอยากมาถึง ในความคิดของหล่อน งานคงเป็นเพียงเพื่อนที่จริงใจ สำหรับสิตาในเวลานี้เท่านั้น        เสียงโทรศัพท์มือถือจากณัฐ ดังขึ้น สิตาจึงถอนความคิด กลับสู่ปัจจุบัน เมื่อรับสายเสร็จ สิตาก็สำรวจความเรียบร้อยของหน้าตาท่าทางของตนเองอีกครั้ง ก่อนจะฉวยเสื้อโค้ตสีม่วงสวมทับแล้วออกไปผจญความหนาวเย็นในกรุงลอนดอนอีกครั้ง         ฟิช แอนด์ ชิปส์ ในถาดกระดาษ ที่เพิ่งจะทอดออกมา อย่างสดใหม่ ส่งกลิ่นหอมฉุย จนสิตาน้ำลายสอ มือข้างหนึ่งถือถาด ส่วนอีกข้างหิ้วถุง ใส่รู้ทเบียร์กระป๋องสำหรับหล่อนและณัฐ         สิตาเดินมานั่งรอณัฐที่โต๊ะริมถนน ขณะนั้น หิมะหยุดตกแล้ว แต่อากาศข้างนอกก็ยังเย็นราวกับอยู่ในช่องแข็งก็ไม่ปาน ไม่นานนัก ณัฐก็เดินตามมานั่งที่เก้าอี้อีกตัวที่ว่าง พร้อมกับถาดฟิชแอนด์ชิปส์อีกสองถาด แล้วบ่นว่า         “นี่ เอ็งแน่ใจเหรอวะ ว่าจะกินคนเดียวหมดสองถาด ไหนเขาว่ากันว่า คนอกหัก มักจะกินอะไรไม่ได้ไง ไหง... ล่อซะเพียบขนาดนี้”         สิตา หยิบมันฝรั่งทอด ที่ทอดมาร้อนจนควันขึ้น เข้าปากจนเต็มแล้วพูดอู้อี้ พยายามอธิบาย         “ก้อ... อกหักไง งั้น สิตากินมากกว่านี้แล้วละพี่ณัฐ สมัยมาเรียนซัมเมอร์นะ กินทีละสามสี่ถาด จนนายรักมันค้อนแล้วค้อนอีก...”           สิตา หยุดพูดไป ณัฐเห็นว่า มันฝรั่งคงจะติดคอ จึงเปิดรู้ทเบียร์กระป๋องส่งให้อย่างรู้ใจ           “เฮ้ย ! กินอะไร ก็รักษาภาพลักษณ์ศิลปินหน่อยโว้ย เดี๋ยวถูกแอบถ่ายไปลงหนังสือก็อสซิปละ เอาหน้าไปไว้ไหนไม่รู้ด้วยนะ”          สิตา ยักไหล่ อย่างไม่แยแส แล้วหยิบปลาชุบแป้งทอดแท่งใหญ่ จิ้มซอสมะเขือเทศนิดหน่อย ส่งเข้าปากจนหมดชิ้น หล่อนค่อยๆละเลียดเคี้ยว อย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะจิบรู้ทเบียร์ตามอีกหนึ่งอึก จึงพูดออกมา        “โอ๊ย ! เป็นข่าวกับพี่ณัฐ สิตาไม่กลัวหรอก ใครเขาก็ดูออก เดินด้วยกันอย่างกะพ่อลูกกัน ที่ไหนได้ห่างกันไม่ถึงสิบปีเท่านั้นเอง”         ณัฐ แยกเขี้ยวใส่สิตา อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะถามออกมา         “เพลงที่เอ็งทำไว้นี่ เจ็ดเพลง ก็ใช้ได้หมดเลยนี่นา อย่างนี้ พี่ว่าคงไม่ต้องอยู่ที่นี่ถึงสองเดือน อย่างที่คาดไว้หรอก พอดีล่ะ เอ็งจะได้ไปฉลองปีใหม่ด้วยกันกับพี่ที่กรุงเทพ”        สิตา นิ่งไปอย่างใช้ความคิด หญิงสาวค่อยๆจัดการ ฟิชแอนด์ชิปส์ในถาดที่สอง อย่างใจเย็น แล้วบอกว่า “สิตาคงจะอยู่ต่ออีกสักพัก เอาไว้หลังปีใหม่ค่อยกลับไปดีกว่า เหนื่อยมาทั้งปีแล้ว อยากพักบ้าง อะไรบ้างอ่ะ พี่ณัฐ”         ณัฐ หลิ่วตาใส่หญิงสาวอย่างรู้ทัน ก่อนจะแซวออกมา         “ทำไม กลัวจะต้องกลับไปเห็นภาพ ไอ้รักกับเชฟภัทร สวีทกัน ตอนเค้าท์ดาวน์ละซี่... โอ๊ย ! เจ็บนะเว้ย ! สิตา”  ณัฐ คลำแขนป้อยๆ หลังจากที่โดนหญิงสาวหยิกอย่างแรง เมื่อพูดจบ        สิตา แกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งๆที่ในใจของหล่อนเจ็บแปลบ ที่ณัฐพูดคือความจริงทุกอย่าง จากส่วนลึกในใจของหล่อน เพราะ วงดนตรีแบมบูบีท จะต้องไปเล่นดนตรีที่ไทยทัศน์ ในคืนที่ ๓๑ ธันวาคม ของทุกปีอยู่แล้ว หากหล่อนกลับไป ก็คงอดไม่ได้ที่จะต้องไปร่วมแจมกับวง แล้วก็คงจะทนไม่ได้เช่นกันที่จะเห็นภาพตามที่ณัฐว่าไว้         จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้สนทนาอะไรกันต่อไปอีก ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตากินอาหารของตน เพื่อให้ทันเวลาดูละคร จนสิตาที่กินฟิชแอนด์ชิปส์ในถาดที่สองของตนเองหมดเกลี้ยง หล่อนก็ยังคงไม่พูดอะไรออกมา ผิดวิสัยคนช่างพูด จนณัฐ เริ่มใจเสีย พยายามหาจังหวะในการง้อหญิงสาวอยู่ แต่แล้วจู่ๆสิตาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า ที่ดวงตาสองข้างมีน้ำตาคลอ         “พี่ณัฐ สิตาขออะไรอย่างหนึ่งจะได้ไหม...?”        ณัฐ เริ่มจะวางสีหน้าไม่ถูก เขารีบรับปากไปอย่างตะกุกตะกัก เพราะรู้ดีว่า สิตานั้นเจ้าอารมณ์ยิ่งนัก ดีไม่ดี หากหล่อนงอนมากเข้า คืนนี้ คงได้อดดูละครเวทีกันเสียเปล่าๆ         “ดะ...ได้... มีอะไร ค่อยๆพูดกันก็ได้ ทำใจดีๆก่อนนะสิตา พี่ไม่ได้ตั้งใจแซวเอ็งนะ...”        “คือ...พี่ช่วยไปซื้อ ฟิชแอนด์ชิป ให้สิตาอีกสักถาดได้ไหมพี่ กำลังอร่อยเลย เร็วๆนะ เดี๋ยวขาดตอน อ้อ ! เอารู้ทเบียร์อีกกระป๋องด้วยก็ดีเหมือนกัน” จากนั้นสิตาก็หัวเราะก๊ากออกมาอย่างชอบใจ ที่หล่อนแกล้งให้ณัฐหน้าเสียได้สำเร็จ        “บ๊ะ ! ... ไอ้นี่ เล่นเยอะนะเนี่ย ทำเอาพี่เซ็งเลย เออๆ รออยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ แต่แค่ถาดเดียวนะเว้ย ละครใกล้จะเล่นแล้ว มัวแต่ละเลียดกินอยู่ พอดีอดดู !”         พอณัฐเดินกลับเข้าในร้านอีกครั้ง สิตาจึงหยุดหัวเราะแล้ว มองเหม่อออกไปยังริมถนน ที่มีรถราวิ่งกันขวักไขว่ หญิงสาวถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะบอกตัวเองให้ร่าเริงเข้มแข็งตามเดิม เพื่อไม่ให้ณัฐจับสังเกตได้อีก           เสียงฮัมเพลงเป็นทำนองเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ดังขึ้นขณะที่หญิงสาวกำลังเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก ในหัวใจของสิตาแช่มชื่นนัก เนื่องจากความประทับใจหลังจากที่ได้ดูละครเวทีเรื่อง Mama Mia! เมื่อตอนหัวค่ำที่ผ่านมา            เพลงของ Abba ยังคงก้องอยู่ในหัว อันที่จริงหล่อนก็ร้องเพลงของวงนี้ อยู่เป็นประจำ เวลาออกงานเลี้ยง ทำให้คืนนี้ นึกอยากจะเสิร์ชเพลงของวงนี้ ใน You tube ดูก่อนนอน แต่เมื่อเปิดหน้าจอที่ตั้งเว็บเพจเป็นเว็บเมลของหล่อน หน้าจอแสดงถึงจดหมายใหม่เข้ามา จากบุคคลที่ไม่รู้จัก        To: Patt _S@ thaitouch.co.th, Sexy_sita @ hotmail.com            Subject: Say Hi !                    สวัสดีค่ะ พี่ภัทร และพี่สิตา ที่รักและนับถือ                   เปียโน เองค่ะ ไม่ต้องทำหน้าตาท่าทางแปลกใจอย่างนั้นหรอกค่ะ ที่เขียนอีเมลมาหา ก็เพราะคิดถึงเท่านั้น ไม่ได้มีเรื่องอะไรมาทำให้ปวดหัวอีกแล้วล่ะค่ะ ไม่ได้อยากจะรื้อฟื้นให้ลำบากใจกันอีก แต่ถ้าไม่บอกกัน ต่างคนก็คงจะคาใจกันต่อไป เหมือนเมื่อครั้งอดีตที่ผ่านมา จึงแค่อยากจะเล่าเรื่องในช่วงเวลาที่ผ่านมา จนถึงปัจจุบันให้ทราบกัน ช่วยเสียเวลาอ่านมันหน่อยนะคะ                   จากช่วงเวลาที่ได้มาคลุกคลีที่ไทยทัศน์ตั้งแต่ฝึกงาน จนเรียนจบ ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่เปียโนมีความสุขมากช่วงหนึ่งของชีวิตเลยล่ะค่ะ เรียนที่ไหนก็ไม่สนุกเท่ากับที่เรียนที่บ้านเรา ทั้งภาษา เพื่อนร่วมชั้นเรียน สถานที่สวยงาม รวมถึงอาหารไทยที่อร่อยมากที่สุดในโลก จริงไหมคะ ?                    ก่อนมาที่นี่ เปียโน มีความคิดที่เลวร้ายมาก คิดแม้กระทั่งอยากจะปลิดชีวิตของพี่ภัทรด้วยมือของหนูเอง เมื่อนึกถึงตอนนั้นแล้ว ก็ยังสงสัยว่า ทำไมหนูจึงเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายแบบนั้นไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ แผนการที่เคยคิดว่ารอบคอบและร้ายกาจ กลับใช้ไม่ได้ผล เมื่อมาพบกับความจริงอีกด้านที่เราไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นจริง          ในความสุขที่พบเจอ ก็ยังมีความทุกข์ที่ต้องกดดันตัวเอง เพราะความคาดหวังที่หนูถูกปลูกฝังมานาน แต่หนูไม่อยากจะไปโทษใครหรอกนะคะ ที่ทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายแบบนี้ขึ้นมา คงเป็นเวรเป็นกรรมที่เราทำมาแต่ชาติปางก่อน อย่างที่พี่รัก ชอบเอ่ยสอนหนู เวลาคิดแค้นในใจเสมอ                    เราย้อนเวลาไปแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วในอดีตไม่ได้ แต่ถ้าเราคิดดี อย่างน้อยอะไรๆที่เกิดขึ้นมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คาดไว้ใช่ไหมคะ มีหลายครั้งที่หนูต้องทำไปตามที่ควรทำ แต่เมื่อทำแล้วกลับปวดร้าวภายในมาก ราวกับตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำแทนเสียเอง              อย่างน้อย เวลานี้ก็คงยังไม่สายเกินไปที่จะชี้แจงบางสิ่งบางอย่าง...               พี่สิตา พี่เป็นพี่สาวที่ใจดีและน่ารัก หนูเคยคิดอยากมีพี่สาว และแล้วสวรรค์ก็ส่งพี่ให้หนูได้พบ หนูยังจำคืนแรกที่ได้พบกับพี่ที่งานเลี้ยง พี่ร้องเพลงเพราะมาก สวยที่สุด เป็นกันเอง ไม่ถือเนื้อถือตัว แม้ว่าหนูจะเป็นเพียงพนักงานตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่คอยเสิร์ฟอาหารให้เท่านั้น              และที่ไม่คาดฝันก็คือ หนูได้มาพบกับพี่อีกที่ไทยทัศน์ รู้ไหมคะ...พี่ทำให้การเรียนทำอาหารที่แสนจะน่าเบื่อ มีสีสัน สนุกสนาน ออกรสชาติ เหมือนกับฝีมือในการปรุงอาหารของพี่เลย              แต่หนูก็ต้องทำร้ายพี่ให้เจ็บตัว และเสียใจจนได้ โดยเฉพาะเรื่องที่ทำให้พี่เข้าใจ พี่ภัทรและพี่รักผิดไป เรื่องทั้งหมดล้วนแต่เป็นฝีมือของหนูเพียงผู้เดียว            พี่ภัทร เชื่อไหมคะ ?...ว่าครั้งแรกที่เราพบกัน รอยยิ้มที่พี่มีให้หนู มันคือรอยยิ้มเดียวกันกับที่พี่มีให้หนูในสมัยเด็ก และหนูก็ฝันถึงมันมาโดยตลอดนับตั้งแต่ที่เราห่างกัน         ข้อมูลที่หนูได้รับ ทั้งนิสัยใจคอ รวมถึงพฤติกรรมของพี่ มันช่างแตกต่างจากตัวจริงที่หนูได้สัมผัส แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาไม่นานนักก็ตามที            ทุกครั้งที่หนูแอบสังเกตพี่ทำงานที่ในครัว มันทำให้หนูอดคิดถึงพ่อไม่ได้เลย หนูจำได้ลางๆว่าตอนสมัยเด็ก พี่ภัทรชอบอุ้มหนูไปยืนแอบดูพ่อ เวลาทำงานที่หน้าเตาอยู่บ่อยครั้ง พอโดนเอ็ดพี่ก็จะรีบวิ่งแจ้นพาหนูไปคืนคุณแม่              มีหลายครั้ง ที่หนูแอบไปร้องไห้ที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะคิดว่า พ่อคงภูมิใจในตัวพี่ ที่ฝากชีวิตและจิตวิญญาณในการทำอาหารไว้ในตัวพี่ แต่ตัวหนูเองกลับใช้พรสวรรค์ที่พ่อให้มา นำมันมาใช้ในทางที่ผิด คิดจ้องแต่จะทำร้ายพี่ ใส่ความ ทำลายทรัพย์สินและจิตใจของพี่ชายที่แสนดีของหนู           หากว่าบาปกรรมมีจริง ตอนนี้มันคงตามมาลงโทษหนูเข้าแล้ว ความรู้สึกตอนนี้มันช่างโหดร้ายทารุณอย่างบอกไม่ถูกเลย          ทุกวันนี้ หนูไม่อยากเข้าครัวเลยค่ะ เข้าไปทีไรก็พานแต่จะนึกถึงแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นมา ภาพและเสียงยังคงดังก้องอยู่ในหัว ราวกับหนังที่ฉายวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ไม่รู้จักจบจักสิ้น          สิ่งที่หนูเคยเกลียด และปฏิเสธมาโดยตลอด นั่นคือการทำอาหาร ทั้งที่ในใจก็รู้ดีว่า เราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้  พี่ภัทร พี่สิตาและทุกคนที่ไทยทัศน์ ทำให้หนูได้เรียนรู้ว่า หนูรักมันมากสักเพียงไหน มันไม่ใช่แค่หน้าที่ หน้าที่ที่แม่ขอร้องให้ทำ เพื่อหาหนทางไปสู่การแก้แค้น อย่างที่เคยคิดไว้เลย         เพิ่งจะรู้ว่ารักมันหมดหัวใจ แต่ก็สายไปเสียแล้ว เพราะหน้าที่ของหนูตอนนี้ก็คือการเรียนรู้กิจการ เดวิด เอ็นเตอร์ไพรซ์ จากคุณตา เพื่อสืบทอดกิจการนี้ให้คงอยู่สืบต่อไป          เวลาอันแสนสุขสำหรับการทำอาหารที่รักคงจบลงเพียงเท่านี้แล้ว !          อีกทั้งต้องดูแล คุณแม่ ที่รักษาตัวและจิตใจ อย่างใกล้ชิด ไม่ต้องห่วงนะคะ แม่คงไปไหนหรือทำอะไรให้ใครเสียใจอีกไม่ได้แล้วล่ะคะ แต่ไม่ว่าจะยังไง เปียโนก็คงทอดทิ้งแม่ไม่ได้ ซึ่งเปียโน จะพยายามทำให้ทุกอย่างมันจบอย่างดีที่สุด เท่าที่ความคิดและกำลังกายของผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้จะทำได้ ช่วยเป็นกำลังใจให้น้องสาวคนนี้ด้วยนะคะ          ที่เขียนอีเมลมาหา พี่สิตาและพี่ภัทร ก็เพียงแค่อยากจะขอร้องให้ ระลึกถึงน้องสาวคนนี้บ้าง และอย่าถือโทษโกรธเคืองกัน...           ได้โปรดอโหสิกรรม ให้หนูด้วยนะคะ...            ถึงจะไม่ใช่ในเร็ววันนี้ แต่หากว่าวันนั้นมาถึง คงจะทำให้บาปที่ได้ก่อไว้ลดลดน้อยลงไปได้บ้าง และคงจะมีกำลังใจในการอยู่เพื่อเผชิญโลกที่โหดร้ายนี้ได้ต่อไปอย่างเข้มแข็ง เมื่อรู้ว่าตัวเองยังมีพี่ทั้งสองที่รัก คอยเป็นกำลังใจให้                                                      ถ้าว่างจะเขียนมาเล่าเรื่องอีกนะคะ                                                           รักและเคารพเสมอ                                                                  เปียโน                เสียงจ้อกแจ้ก จอแจ ของนักโทษชายคนอื่นๆ ที่เล่นกีฬาอยู่ที่สนามกีฬากลางแจ้ง ในช่วงเย็น ไม่ได้หลุดเล็ดลอด เข้ามาในภวังค์ของชายหนุ่มร่างยักษ์ ที่เหม่อมองท้องฟ้า พลางใช้ความคิดทบทวน ถึงสิ่งที่เขาได้ก่อไว้ ในช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่นานนี้เอง           วันนี้ มีแขกผู้มาเยี่ยม ไม่ใช่ พ่อ แม่ ญาติพี่น้อง หรือ เพื่อนสนิท เช่น ดีใจ รักษภูมิ แต่กลับกลาย เป็นคนที่เขาเองไม่คาดคิดว่า จะได้พบในเร็ววันนี้มาก่อน เมื่อเขาเข้ามานั่งในห้องพบญาติของเรือนจำ ชายหนุ่มคนที่นั่งรอพบเขาอยู่ ยิ้มให้เขาอย่างเป็นกันเองเหมือนเคย           “เป็นยังไงบ้าง พายุ ดูซูบไปนะครับ” ภัทรทักทาย อย่างเป็นกันเอง พายุไม่ตอบอะไรออกมา ที่เขาดูซูบตอบไป คงเป็นเพราะ ยังไม่สามารถปรับตัว เข้ากับชีวิตความเป็นอยู่ของการเป็นนักโทษในเรือนจำได้            “อดทนไว้นะครับ อีกไม่นานก็คงจะปรับตัวได้ ผมจะเอาใจช่วย” ภัทร พูดขึ้นมา หลังจากที่ต่างฝ่าย ต่างเงียบกันมาอยู่ครู่ใหญ่  จนเวลาเวลาเยี่ยมใกล้จะหมด        ภัทร เห็นว่าเวลาเหลืออีกไม่มาก แต่พายุก็ยังไม่ยอมเปิดปากพูดจากับเขาเลย ชายหนุ่มจึงลุกจากที่นั่ง แล้วพูดให้กำลังใจทิ้งท้าย ก่อนที่จะไม่ได้พบกันอีกนาน         “อย่าคิดมากนะครับ เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว ก็ขอให้ลืมมันไป ในอนาคตยังมีสิ่งดีๆรอคุณอยู่ สำหรับ พายุ ไม่ว่าจะอย่างไร คุณก็ยังเป็นน้อง และเป็นลูกศิษย์ ที่ผมรักคนหนึ่ง ไม่มีวันเปลี่ยน...” ภัทร พูดได้เพียงแค่นั้น  ประตูห้องเยี่ยมก็เปิดออก เนื่องจากหมดเวลาพอดี เขาเดินออกไปอย่างเงียบๆ แต่ยังไม่ทันจะออกไปพ้นประตู ก็มีเสียงเรียกจาก ชายหนุ่มร่างยักษ์ที่นิ่งเงียบมานาน         “เชฟครับ... ผมขอโทษ !” พายุ พูดออกมาได้แค่นั้น ก่อนที่เขาจะปล่อยโฮออกมาเสียงดัง         ภัทร หันไปยิ้มให้ พายุ อย่างเป็นมิตร และให้อภัยจากใจจริงอีกครั้ง ก่อนที่ชายหนุ่มร่างยักษ์ จะถูกผู้คุม พาเดินกลับเข้าไปข้างในเรือนจำ พร้อมทั้งน้ำตา           จดหมายในมือของพายุ ถูกเปิดอ่าน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยหัวใจที่พองโต จากความแช่มชื่นในหัวใจ เพราะมันเป็นจดหมายของเปียโน ที่ภัทรฝากไว้ให้เขา ก่อนที่จะลาจาก เนื้อความในนั้น แสดงถึงความห่วงใย และให้กำลังใจ ซึ่งมันก็เพียงพอแล้ว สำหรับคนด้อยค่าอย่างเขา แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น จากการกระทำของเขา มันก็ล้วนแล้วแต่ มาจากความเต็มใจของเขาเอง           เขาได้มีโอกาส เข้าไปร่วมเป็นส่วนหนึ่ง ในขบวนการแก้แค้นภัทร อย่างตกกระไดพลอยโจน  เมื่อครั้งที่เปิดเรียนที่ไทยทัศน์ได้ไม่นาน วันนั้น เป็นวันที่เขาได้มีบังเอิญ ไปพบเห็นการกระทำของเปียโน ที่ลานจอดรถของไทยทัศน์พอดี          ครั้งนั้น สิตา เกือบจับพิรุธได้ ว่าเปียโนแอบเข้าไปวางระเบิดที่ล้อรถของภัทร หากว่าเขาไม่ช่วยรับสมอ้าง ให้สิตา ตายใจเสียก่อน แผนการนั้นคงจะไม่สำเร็จไปได้ จากนั้น เปียโนก็มักจะมาปรึกษา หรือขอความช่วยเหลือ ซึ่งเขาเองก็เต็มใจช่วย อย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน            รวมถึงในคืนวันเกิดเหตุ ที่เขาต้องแอบปลีกตัวหนี ออกมาจากงานเลี้ยงฉลอง โดยที่ไม่ทำให้ดีใจและรักษภูมิ จับได้ ว่าเขาหายไปช่วยเปียโนกับแม่ของหล่อนที่ไทยทัศน์ เพื่อจัดการแก้แค้นภัทร เนื่องจากมีการเปลี่ยนแผนการให้เร็วขึ้น มาเสียก่อนนั่นเอง         ทั้งหมดเป็นเพราะความสงสาร ที่กลับกลายมาเป็นความเห็นใจ จนสุดท้าย ความรักก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ไม่สามารถบอกได้ แม้ว่าจะเป็นเพียงความรักของเขาเพียงฝ่ายเดียวก็ตาม         ในตอนแรก จากสายตาคนนอกอย่างเขา แผนการแก้แค้นของขบวนการนี้ ดูช่างไร้สาระ และไม่มีทางจะเป็นไปได้ สักเท่าไหร่ แต่จนเมื่อมาถึงในคืนวันเกิดเหตุ กลับทวีความรุนแรง จนเขาเองอดหวาดเกรงแทนภัทรไปด้วยไม่ได้ ยิ่งเมื่อมีสิตา เข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้ทุกอย่างยิ่งดูเลวร้ายลงมากไปกว่าเดิม          แต่สุดท้าย ภัทรและสิตาก็ปลอดภัย ส่วนเปียโนกับแม่ของหล่อน ก็ลอบหนีกลับยังมาเก๊าไปได้อย่างเฉียดฉิว เหลือเพียงเขากับพรรคพวก ที่ยินดีรับกรรมที่ก่อไว้ กับภัทร หลังจากได้รู้ความจริง จากปากของภัทร ซึ่งมันก็เกือบจะสายไป          การที่เขาได้พบกับ ภัทรในวันนี้ ทำให้ความรู้สึกผิดที่ฝังตัวอยู่ ทุเลาเบาบางลงไปบ้าง ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีหม่น ในตอนนี้กลับกลายมาเป็นสีฟ้าคราม ทุกอย่างรอบตัวดูสว่างสดใส เหลือเพียงแต่รอเวลาที่จะได้ออกไปเผชิญกับโลกแห่งอิสรภาพอีกครั้ง                   พายุ ยิ้มให้กับตัวเอง ทั้งน้ำตาแห่งความหวัง ! จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 01:27:08

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  ๔๙            To: Sexy_sita @ hotmail.com           Bcc: Patt _S@ thaitouch.co.th                 Subject: ข่าวดี                     เป็นยังไงบ้าง หวังว่าคงจะสบายดีนะ ที่เราส่งอีเมลมา ก็เพราะมีข่าวจะบอกให้สิตารู้ หลายเรื่องเลยทีเดียว เริ่มจากเรื่องนี้ก่อนก็แล้วกัน นั่นก็คือเรื่องของเชฟภัทร                  ตอนนี้เชฟแข็งแรง เหมือนเดิมแล้วนะ เวลากับอากาศที่ระยอง ทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติตามเดิม ทั้งร่างกายและจิตใจ และก็กลับไปทำงานที่ไทยทัศน์ ได้สัปดาห์กว่าแล้วล่ะ ซึ่งงานที่รออยู่ก็แสนจะยุ่งวุ่นวาย ไหนจะต้องเคลียร์เรื่องคดีความ ไหนจะเรื่องการปรับปรุงไทยทัศน์ที่เริ่มจะเรียบร้อย เหลือแต่เก็บรายละเอียดบางส่วน ที่เชฟต้องเป็นคนตรวจงานเอง               มาอัพเดตเรื่องคดีก่อน เมื่อเชฟกลับมาที่ไทยทัศน์ ก็ได้มีการนำเอาเทปจากกล้องวงจรปิด มาเปิดดูอย่างละเอียดพร้อมกัน มีอยู่มุมหนึ่งที่สิตาคงคาดไม่ถึง ว่ามันจะเกิดขึ้น             นั่นก็คือ ระหว่างที่เชฟออกจากห้องทำงานไปไม่ถึงสิบนาที ซึ่งก็คงจะเริ่มเกิดเรื่องขึ้นแล้ว มีกล้องจากจุดหนึ่งได้จับภาพของเปียโน ที่แอบเข้ามากดสัญญาณเตือนไฟ ที่ติดต่อไปยังสถานีตำรวจ และดับเพลิง ซึ่งเชฟก็ได้อธิบายว่า หากสัญญาณดังไปที่ปลายทาง หลังจากนั้น ภายในครึ่งชั่วโมง เจ้าหน้าที่จะมาถึงที่ไทยทัศน์ในทันที ซึ่งเปียโนเองก็คงจะรู้เรื่องนี้ดี จึงตั้งใจทำแบบนั้นไป โดยมีพายุ เป็นคนดูต้นทางให้          เชฟเองก็เห็นใจและเข้าใจ เปียโนและพนักงานเก่าแก่ที่เข้าร่วมในขบวนการคืนนั้น จึงพยายามให้การให้รูปคดี มีผลดีต่อพวกนั้น มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่สุดท้าย ก็คงต้องรับโทษ ไปตามกรรมที่ก่อไว้ แต่หลังจากนั้น ก็มีความคืบหน้าเพิ่มเติม เพราะมีคนของเดอะเดวิด เอ็นเตอร์ไพร์ซ มาติดต่อครอบครัวของพนักงานเก่าแก่ทั้งหลาย ไม่นานนัก ก็มีเงินก้อนหนึ่งถูกโอนจากธนาคารในสวิตเซอร์แลนด์ มายังทุกคนที่ได้รับการติดต่อ            ซึ่งเราคาดว่า น่าจะมาจากเปียโนและคุณตาของเธอละมั้ง อันนี้พายุแอบเล่าให้เราฟัง จากตอนที่เราไปเยี่ยมที่เรือนจำ ไม่กี่วันนี้เอง             ตอนนี้ เราไม่ค่อยได้พบเชฟเลย เพราะต่างคนต่างยุ่ง เนื่องจากเราได้รับมอบหมายให้มาช่วยจัดการบริหาร กิจการปั้นขลิบนึ่งกับข้าวตังเมี่ยงลาว ของป้าทับทิม ที่ตอนนี้มีพี่ต้น มาดูแลอย่างเต็มตัว            ถึงจะยุ่งไปนิด แต่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ ไปที่แผงทีไร นึกถึงสิตาทุกทีเลย...^_^           อ้อ ! ตอนนี้ หนูนา ลางานของครอบครัว มาฝึกงานที่ไทยทัศน์อย่างเต็มตัวแล้วนะ แต่ที่น่าประหลาดใจ ก็เพราะมีเชฟเดอปาตีฝึกหัด คนใหม่ ที่ทำเอาสาวในครัวไทยทัศน์ วี้ดวิ่วกันใหญ่ จะเป็นใครเสียอีกล่ะ ก้อ...นายดีใจ ผู้ชายลั้นลาของเราไง          สุดท้ายนี้ พี่ณัฐ บอกกับเราว่า งานเสร็จแล้ว เรียบร้อยดีทุกอย่าง ไม่เสียชื่อสิตาเลยนะ แต่สิตาจะไม่กลับมา ฉลองคริสต์มาสกับที่บ้านเหรอ แล้วคืนวันปีใหม่เราจะไปดูพลุกับใครล่ะ          เห็นเชฟบอกว่า งานปีใหม่ปีนี้จะยิ่งใหญ่กว่าปีที่ผ่านมา เพื่อฉลองที่ไทยทัศน์เปิดมาครบเจ็ดปีแล้ว โดยจะมีการจุดพลุชุดใหญ่ ร่วมกับโรงแรมในเครือฯที่ตั้งอยู่ไม่ไกลด้วย สวยแค่ไหนถ้าไม่มีสิตา ก็คงไม่สนุกเท่าไหร่หรอก          เอาเป็นว่า พักผ่อนให้หายเหนื่อย สมกับที่ต้องวุ่นวายมาทั้งปีแล้ว ปีหน้าคงต้องทำงานที่รักอีกเยอะนะ เราจะเป็นกำลังใจให้                                                                        สู้ สู้ พยายามเข้าไว้ !                                                                                    แดง            สิตาปิดคอมพิวเตอร์ด้วยความรู้สึกหดหู่ในหัวใจ หล่อนไม่เข้าใจแดงเลยว่า ทำไมในอีเมลที่ส่งมา ไม่มีข้อความง้องอนให้หล่อนกลับไป เพื่อฉลองปีใหม่ด้วยกัน ทั้งๆที่แดงก็น่าจะรู้แล้วว่าหล่อนรู้สึกอย่างไร ส่วนภัทรเองก็เหมือนกัน ไม่เคยคิดจะติดต่อ หรืออย่างน้อย ฝากถามข่าวคราวของหล่อนมากับแดงบ้างก็ยังดี         ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ สิตาหยิบอัลบั้มรูปที่ถ่ายร่วมกับเพื่อนๆและครอบครัวในวันที่สำเร็จการศึกษาขึ้นมาดู ทั้งน้ำตา หล่อนสะอื้นเบาๆ ภายในห้องพักที่ช่างเงียบเหงาแห่งนี้เพียงผู้เดียว...           กลิ่นของข้าวต้มกุ้งที่หอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งครัว ทำให้สิตาที่เดินตามกลิ่น ลงมาจากห้องพักด้านบน อย่างงัวเงีย ด้วยความอ่อนเพลีย จากการเดินทางกลับ รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที หล่อนค่อยๆย่องเข้าไปยังห้องครัว ที่ยังคงเปิดไฟสว่างอยู่ แม้ว่าท้องฟ้าภายนอกจะสว่างแล้วก็ตาม           “อ้าว ! สิตา ทำไมลุกขึ้นมาแต่เช้า ทุกทีเห็นสายโด่งถึงจะเห็นตัว แล้วนี่เพิ่งกลับมาเมื่อหัวค่ำนี้เองไม่ใช่เหรอ ?” เสียงทักของ นางสีดา ผู้เป็นมารดาที่กำลังง่วนอยู่กับ การจัดข้าวของเพื่อนำไปใส่บาตรที่วัด ที่หล่อนทำเป็นประจำทุกวันพระนั่นเอง            “ก้อ...สิตา คิดถึงแม่ กับป้าดอก ม้าก...มาก นี่จ๊ะ จะให้มัวนอนน้ำลายสอ อยู่บนเตียงได้ยังไง” หญิงสาวเข้าไปสวมกอด มารดาที่กำลังนั่งจัดดอกไม้อยู่ อย่างอ่อนโยน ด้วยความคิดถึง        “นี่ตกลงเรา คิดถึงป้า หรือ คิดถึงข้าวต้มกุ้งของโปรดกันแน่ ?” หญิงชรา ที่กำลังยืนคนหม้อข้าวต้มที่ตั้งไฟอยู่อย่างตั้งใจ ทักขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้าง แล้วส่ายหัวด้วยความเอ็นดู         สิตา ไม่ตอบอะไร นอกจากโผเข้าไปกอดนางดอก เต็มแรง ด้วยความคิดถึงเช่นกัน จนอีกฝ่ายสะดุ้งอุทาน เสียงดังออกมา ด้วยความบ้าจี้        นางสีดา มองดูภาพของบุตรสาว ที่เพิ่งกลับมาจากประเทศอังกฤษ ด้วยความรัก แล้วก็บ่นออกมาเสียงเบา พอให้ได้ยินกันแค่ภายในห้องครัว        “เฮ้อ ! พอสิตากลับมา เจ้าแดงก็ไปเสียนี่ รายนั้นก็ไม่รู้ว่าจะไปนานสักเท่าไหร่กัน ถามยังไงก็ไม่ยอมบอก บอกแต่ว่ายิ่งไปนานก็จะยิ่งเก่ง แม่ละเป็นห่วงแดงมันเสียเหลือเกิน ต่างบ้านต่างเมือง ต่างพ่อต่างแม่ ยิ่งเซ่อๆซ่าๆ ไม่ทันคนเขาอยู่ด้วยซี”        สิตา รีบมานั่งที่เก้าอี้ข้างมารดาในทันที แล้วเอ่ยถามด้วยความตกใจ          “แดงจะไปไหนหรือจ๊ะแม่ ?”          นางสีดา ไม่ได้สนใจท่าทางร้อนรนของหญิงสาว นางยังคงสาละวนกับการเสียบซองปัจจัยเข้าไปในช่อดอกไม้ธูปเทียน แล้วเล่าเรื่องต่อไปด้วยเสียงราบเรียบว่า         “ก็แดงเขาจะไปฝึกงานแล้วก็เรียนอาหารฝรั่งเพิ่มเติมที่อังกฤษ สิ้นเดือนนี้ เห็นว่าเชฟที่สอนเขาน่ะเป็นคนฝากฝังให้ อ้าว ! แล้วแดงไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้สิตาฟังเลยเหรอ ลูก ?”        นางสีดา ไม่ทันได้สังเกตท่าทางของสิตา ที่เงียบเสียงไป เมื่อเสร็จจากข้าวของในถาดเรียบร้อย ก็พบว่าเก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งอยู่ ตอนนี้เหลือไว้แต่เพียงความว่างเปล่าเสียแล้ว !         เสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่ จนชายหนุ่มที่กำลังแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจก ภายในห้องส่วนตัว ต้องขมวดคิ้วด้วยความตกใจ ก่อนจะเดินไปเปิดดู ทั้งที่รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร           “แดง ...แดง จาปายหนาย...ทำมาย...ม่ายบอก...สิ...ตา...ฮือ...ฮือ...” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของสิตา ที่พูดออกมาอย่างขาดเป็นห้วงๆ ฟังไม่ได้ศัพท์         “อะไรกันเนี่ย แม่คนนี้ อยู่ดีๆ มาเป่าปี่ โศกโศกากันแต่เช้า ?” รักษภูมิ แว้งถามด้วยเสียงเย็นชา         สิตา เข้าไปทุบที่อกชายหนุ่มเป็นพัลวัน ก่อนจะสวมกอดชายหนุ่มแล้ว ร้องไห้ภายในอ้อมกอด อย่างเงียบเสียง ด้วยความคิดถึง        “หายบ้าแล้วเหรอ ?” รักษภูมิ ถามขึ้น หลังจากที่ปล่อยให้หญิงสาว ใช้เวลาในอ้อมกอดของตนมานานพอสมควรแล้ว ก่อนจะพาสิตาไปนั่งสงบสติอารมณ์ ที่ชิงช้าไม้ตัวโปรดของหญิงสาวที่หน้าบ้านพัก           “ก้อ...รู้นี่นา ว่าเขาบ้า ก็ยังไม่ด่า ไม่ว่าให้หายอีกนะ ปล่อยให้เขาบ้าอยู่คนเดียวตั้งนานนมอยู่ได้” สิตา สูดน้ำมูกที่จมูก เสียงฟึดฟัด เช็ดน้ำหูน้ำตา ที่หยุดหายไปแล้ว         “สมน้ำหน้า ก็สมควรแล้วนี่ คิดอะไรเพี้ยนๆ ไปได้ จะทำอะไร เคยปรึกษากันบ้างมั้ย ?” รักษภูมิ พูดอบรมด้วยเสียงเคร่งเครียด ตาของเขามองไปข้างหน้าอย่างใช้ความคิด         “ทีเรื่องไร้สาระ พูดเรื่อยเปื่อยดีนัก !”         สิตา หน้าตึง คอตั้งขึ้นมาทันที แต่นึกได้ว่าหล่อนควรจะยอมรับความผิด ในทิฐิที่หล่อนดื้อดึงไปเอง จึงนิ่งเงียบฟัง อย่างไม่โต้ตอบอะไรออกมา        เมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่นั่งข้างๆตน หมดฤทธิ์เดชของหล่อนแล้ว เขาจึงพูดสรุปเรื่องราวในใจของเขาให้สิตาฟังอย่างเปิดใจ       “ขอบใจนะที่คิดจะเสียสละ หลีกทางให้เรากับเชฟ แต่ขอบอกว่า มันเป็นความคิดที่บ้องตื้นมาก เราไม่เถียง ว่าเราแอบปลื้มเชฟ มาตั้งแต่ก่อนที่จะเข้าไปเรียน ที่ไทยทัศน์แล้วล่ะ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า เรื่องของเรากับเชฟ มันจะเป็นไปได้หรอกนะ...”       รักษภูมิ หันมาสบตากับหญิงสาวที่นั่งนิ่ง รับฟังเขา อย่างตั้งใจ ก่อนจะพูดต่อไป       “ยิ่งสิตา ทำอย่างนี้ เหมือนสิตา กำลังตอกย้ำปมด้อยของเราอยู่นะ คนที่เราคิดว่าเข้าใจเรามากที่สุด กลับมองเราไปในแง่นั้นได้ยังไง ? ผู้ชายมีตั้งเยอะ ตั้งแยะ ทำไมเราจะต้องมาแก่งแย่งชิงดีกับเพื่อนรักด้วยล่ะ อ่านนิยายมากไปหรือเปล่า แม่นางเอก !”        รักษภูมิ อดที่จะเหน็บแนม คนที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตของตนเองไม่ได้         “ขอโทษ... ขอโทษแดงจริงๆ ที่สิตา เอาแต่อารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง ต่อไปนี้สิตา จะใจเย็นให้มากกว่านี้ ว่าแต่ว่า แดงจะไปที่ไหนเหรอ ?” สิตา ถามถึงเรื่องที่ตนเองคาใจ อย่างเป็นการเป็นงาน         “เราจะไปฝึกงานกับโรงแรมในเครือฯ ที่ประเทศอังกฤษ แล้วก็คงจะไปเรียนต่อทางด้านอาหารฝรั่ง ให้แน่นขึ้นน่ะ  รู้มั้ยว่า ไทยทัศน์เป็นคนออกทุนให้เรา ในฐานะนักเรียนดีเด่น”          สิตา ยิ้มแย้มอย่างภาคภูมิใจ และจับมือกับรักษภูมิ ด้วยความยินดี หล่อนรู้สึกมีความสุขราวกับตนเองเป็นรักษภูมิก็ไม่ปาน         รักษภูมิ ถือโอกาส แย้มพรายเรื่องที่เขาพยายามปิดบังหล่อนไว้ แต่ก็อดไม่ได้ที่แย็บให้หล่อนตื่นเต้นไปด้วย          “สิตา รู้ไหม ตั้งแต่ที่เชฟฟื้น ทันทีที่เชฟลืมตาขึ้น สิตา เป็นคนแรกที่เชฟถามถึงกับเรานะ... แล้วสิตาถึงคิดกับเชฟแบบนั้นได้ยังไง ถ้าเราเป็นเชฟ คงเสียใจน่าดูเลย ที่คนที่รักที่สุด ฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกัน จู่ๆก็มาทิ้งกันไปกลางคัน ซะอย่างงั้น”       สิตา รู้สึกผิดขึ้นมาภายในใจมากมายนัก น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้ว กลับผุดรื้นขึ้นมาที่ขอบตาอีกครั้ง ด้วยความสำนึกผิด        “เราว่า มันยังไม่สายเกินไปนะ ที่จะแก้ไขในสิ่งที่สิตาตัดสินใจผิดพลาดลงไป...” รักษภูมิ พูดได้เพียงเท่านั้น ก่อนจะสะดุ้งสุดตัว จนสิตาตกใจไปด้วย หลังจากนึกขึ้นมาได้ว่า        “ตายจริง ! สายมากแล้วสิเนี่ย ป่านนี้ แม่กับป้าดอก รอเงกแล้ว เอาไว้คุยกันใหม่นะสิตา เราต้องรีบไปวัดก่อนล่ะ”         สิตา หัวเราะออกมาเสียงดัง กับท่าทีร้อนรนของแดง หล่อนรู้ดีว่าแดงให้อภัยหล่อนแล้ว ตอนนี้จะเหลือก็เพียงแต่จะทำให้ภัทร ให้อภัยหล่อนเหมือนอย่างแดงในตอนนี้ ได้อย่างไร ?          การจราจรบนท้องถนนโล่งผิดปกติ ราวกับจะเป็นใจให้กับการเดินทางในครั้งนี้ของหญิงสาว ท้องฟ้าก็โปร่งโล่ง มีแสงแดดอ่อนๆ มากับสายลมให้สดชื่น หัวใจของสิตารู้สึกลิงโลดอย่างบอกไม่ถูก หินก้อนใหญ่ที่หนักคับอกมาแสนนาน ได้ถูกยกออกไปอย่างง่ายดาย  ด้วยเพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยคของแดง ที่เล่าให้หล่อนฟังเมื่อเช้านี้เอง         สิตาขับรถมาจอดที่ลานจอดรถ มีรถจอดอยู่บางตา เนื่องจากเป็นเวลาสิบโมงกว่า พนักงานส่วนใหญ่เข้างานไปกันหมดแล้ว ส่วนลูกค้าก็เว้นพักไป จนกว่าจะใกล้เวลาเที่ยง แต่ช่วงนี้ เป็นเวลาที่ภัทรเพิ่งจะเดินทาง มาทำงานที่ไทยทัศน์ และก็เพิ่งเป็นเวลาเริ่มงาน ไม่มีลูกค้า ทำให้ไม่ยุ่งวุ่นวาย จึงน่ายังพอมีเวลา ให้หล่อนปรับความเข้าใจกับชายหนุ่มได้ตามสะดวก           เมื่อก้าวลงจากรถยนต์ของหล่อนแล้ว แต่สิตาก็ยังคงเดินวนไปวนมาอยู่รอบรถ หล่อนกำลังรวบรวมความกล้า ในการไปปรับความเข้าใจ กับชายหนุ่มที่แสนจะคิดถึง มาโดยตลอด         คำพูด ขอโทษขอโพย และเหตุผลต่างๆนานา ถูกคิดขึ้นมาในใจ และหล่อนก็ลองซักซ้อมด้วยการพูดคนเดียวอยู่หน้ากระจกรถ ที่ติดฟิล์มสีดำเข้ม ส่องสะท้อนท่าทางหน้าตาของตน ว่าสวยงามหรือแสนเศร้า จนพอจะทำให้ภัทรสงสาร หรือคล้อยตาม ได้บ้างหรือไม่           ‘สู้ ! สู้ ! เราต้องทำได้ แค่แสดงความจริงใจ เชฟคงให้อภัยเราได้ไม่ยากหรอก ใครจะโกรธคนสวยอย่างเราได้ลงคอล่ะ...จริงไหม ?’         จนเมื่อเห็นว่าเข้าทีดีแล้ว สิตาก็รวบรวมความกล้า เดินมุ่งหน้าเข้าไปตามทางเดินอย่างตั้งใจในทันที         “วู้ ! วู้ ! สิต้า... สิตา...” เสียงตะโกน ดังมาไม่ไกลทำให้ สิตา หันไปมองหาว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร        “เป็นไงบ้าง ดีใจ โห...แต่งตัวเต็มยศเลย หล่อไม่เบานะเธอ” สิตาเอ่ยทัก เมื่อเห็นว่าเป็นดีใจ ที่กำลังเข็นรถเข็น ที่บรรจุถังแก๊สขนาดเล็กอยู่เต็มคัน เดินตามหลังมาพอดี และเมื่อเห็นผู้หญิงในชุดกุ๊ก อีกคนที่เดินตามมา อย่างเต็มตา หล่อนก็อุทานออกมาเช่นกัน           “อ้าว ! หนูนา มากันครบเลย ไปไหนมาละเนี่ย” สิตา ทักทาย ทั้งๆที่ในใจของหล่อน ลอยไปถึงห้องทำงานของภัทรแล้ว ในตอนนี้          “เราก็เดินตามหลังเธอมานั่นแหละสิตา ไปเอาถังแก๊สที่โรงเก็บมาใช้ วันนี้ตอนบ่าย จะมีสาธิตการทำอาหาร ออกรายการโทรทัศน์น่ะ ว่าจะทักตั้งนานแล้วล่ะ แต่เห็นพูดคนเดียวอยู่เป็นนานสองนาน เลยรอให้เสร็จเรียบร้อย แล้วค่อยทัก ไง ! ซ้อมละครเหรอ ?” หนูนา พูดแซวหน้าตาย ส่วนดีใจก็อดหัวเราะไปกับท่าทางเขินอายของสิตา ที่โดนล้อไม่ได้เช่นกัน            “แหม...พวกเธอละก้อ...บ้าจริง... เออ ! สิตาขอตัวก่อนนะ จะรีบไปหาเชฟ เดี๋ยวเชฟจะยุ่งเสียก่อน พอดีอดคุยกัน ส่วนเรา เอาไว้คุยกันใหม่นะ” สิตา เตรียมผละจากเพื่อนทั้งสองไป ทันทีที่พูดจบ           “ดะ...เดี๋ยว....เดี๋ยวก่อน ! สิตาจะไปไหนนะ ?” ดีใจ ร้องทักเสียงหลง เมื่อเห็นสิตาหยุดทำหน้างุนงง เขาจึงเอ่ยต่อไปว่า            “เชฟไม่อยู่หรอกนะ พี่ภัทร ไปออกทริปฟู้ดโปรโมชั่น ที่ยุโรป ได้สองวันแล้วนะ กว่าจะกลับมาก็เดือนหน้าโน่นแน่ะ เดี๋ยวนายรัก เขาก็จะบินไปสมทบที่อังกฤษ เพื่อให้เชฟพาไปฝากทำงานที่โรงแรมที่โน่นไง แล้ว นายรักไม่ได้บอกเรื่องนี้กับสิตาหรอกเหรอ”           สิตา รู้สึกว่าท้องฟ้าที่เคยโล่งโปร่ง เมื่อสักครู่ กลับมีเมฆฝน ตั้งเค้ามืดทะมึน ปรากฏขึ้นโดยไม่ปี่ไม่มีขลุ่ย  จากนั้นพายุฝนก็ตกกระหน่ำใส่หล่อน จนเปียกปอนไป อย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว รวมถึงมีสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาที่กลางกบาลของหล่อน ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายที จนมึนไปเลยทีเดียว            บรรยากาศของค่ำคืนในวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ ดูสดชื่นไปด้วยดอกไม้ ลูกโป่งและรูปหัวใจสีแดง ที่ใช้ตกแต่ง ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง  รวมถึงในวังมุกมาดาของหม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า ด้วยเช่นกัน           วันนี้ สิตาได้ถูกเชิญมาในฐานะแขกคนสนิท และนักร้องประจำวงแบมบูบีท ให้มาร่วมงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของหม่อราชวงศ์หญิงรัดเกล้า เหมือนเช่นเคย            แต่ครั้งนี้เป็นที่พิเศษกว่าปกติ เนื่องจากเป็นค่ำคืนการฉลองอายุครบ ๖๐ ปี ของคุณหญิงอีกด้วย แขกที่มาร่วมงานกว่าครึ่ง จึงเป็นญาติจากตระกูลสิราวรกาญจน์ นอกเหนือจากนั้น ก็เป็นเพื่อนหรือคนสนิทจากสังคมชั้นสูง         โต้โผในการจัดงานครั้งนี้ คือคุณรพี ที่เป็นสหายคนสนิท ดังนั้น งานในคืนนี้จึงยิ่งใหญ่อลังการ สมกับความตั้งใจของคุณรพี         มีการออกร้านมากมาย จากภัตตาคาร โรงแรม รวมถึงร้านรวงที่โด่งดังในเรื่องความอร่อย และเป็นที่ยอมรับของนักชิม จนแน่นขนัดสวนริมแม่น้ำ ที่เคยกว้างใหญ่ยามปกติ           ในช่วงหัวค่ำของวัน นักดนตรีจากวงเครื่องสาย มาบรรเลง คั่นเวลา และรอให้แขกผู้มีเกียรติรับประทานอาหาร ให้อิ่มหนำสำราญเรียบร้อย แล้วจึงเป็นหน้าที่ของวงดนตรีของหล่อน          สิตา ยืนเตรียมตัวอยู่ที่ด้านข้างของเวที ที่ตั้งหันหลังให้กับแม่น้ำเจ้าพระยา หล่อนตั้งใจเคลียร์คิวให้ว่างสำหรับวันนี้ เพราะถือว่าเป็นหน้าที่ประจำในทุกปีอยู่แล้ว        หญิงสาวในชุดราตรียาวเกาะอกสีขาวประกายมุก ปักเลื่อมสะท้อนแสงไฟ เผยให้เห็นรูปร่างที่สูงสง่าและได้สัดส่วน ผิวสีมะปรางของหล่อนตัดกับชุดสีมุกที่สุดสว่างยามต้องแสงจันทร์ ดูแล้วผุดผ่องจนใครๆก็ไม่อาจละสายตาไปได้         ผมยาวสีอ่อน ถูกรวบตึงแล้วเก็บเป็นมวยไว้ที่ด้านหลัง คาดทับด้วยสายไข่มุกเม็ดเล็ก แซมด้วยปิ่นเพชรล้อมมุก ที่เข้าชุดกัน ใบหน้าถูกแต่งแต้ม ให้เน้นความเป็นธรรมชาติ ดวงตาโตคมเฉี่ยว จมูกเป็นสันได้รูปสวย และริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีเนื้ออ่อน ชวนอิ่มตายามหล่อนแย้มยิ้ม          พี่ๆนักร้องร่วมวงยังแต่งตัวกันไม่เสร็จเรียบร้อย หน้าที่ของหล่อนจึงต้องเป็นคนแรกที่ขึ้นไปร้องเพลง เมื่อเข้าช่วงร้องเพลงฟัง ซึ่งกำลังจะเริ่มในเวลาอันใกล้นี้แล้ว                  ลมเย็นจากแม่น้ำเจ้าพระยา ในปลายหนาวของปีนี้ พัดมากระทบไหล่ที่เปลือยเปล่าของหล่อน จนรู้สึกเหน็บหนาวเขาไปถึงจิตใจ แม้ว่าภายนอกร่างกายจะถูกตกแต่ง ให้งดงามมากสักเพียงไหน แต่ในใจที่เดียวดาย ย่อมสะท้อนออกมาให้เห็นได้จาก แววตาอ้างว้างของหญิงสาว ยามเหม่อมองไปยังท้องน้ำที่ไหลเอื่อย ไปด้วยกระแสแห่งสายลมหนาว             สิตายืนฟังเสียงเพลงเครื่องสาย ที่บรรเลงอยู่ไม่ไกล ทำให้หล่อนได้ปล่อยใจ ทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับหล่อน ภายในหนึ่งปีที่ผ่านมา ทุกอย่างมันช่างผ่านไปเร็ว ราวกับว่าเพิ่งจะเกิดขึ้น ในไม่กี่วันมานี้เอง         ช่วงเวลานี้ในปีที่แล้ว พรหมลิขิตได้ดลให้หล่อนมาพบกับภัทร และก็เพียงเพราะทิฐิเพียงตัวเดียว ที่พาให้หล่อนดันทุรัง ทำอะไรที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้ ซึ่งหล่อนก็ผ่านมันไปได้เสียด้วยสิ         ในตอนนี้ แดงก็ได้มีโอกาสเดินตามความฝัน ที่ตั้งใจไว้แล้ว ป่านนี้ ชายหนุ่มคงจะกำลังง่วนอยู่กับการเรียนทำอาหาร และฝึกงานที่อังกฤษ โดยที่ไม่มีหล่อนไปตามกวนใจ เหมือนที่เคยเป็นมา          แต่จู่ๆ ใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม ดวงตากล้าที่วิบวับยามจ้องมองมาที่หล่อน ยังติดตรึงอยู่ในห้วงความคิดมาโดยตลอด ก็ลอยมาเข้าในภวังค์ความคิดของหล่อน อย่างไม่อาจควบคุมได้ จนสิตาต้องระบายลมหายออกมา ด้วยความหนักใจ         ก็จะไม่ให้หล่อนหนักใจได้อย่างไร ในเมื่อตั้งแต่เกิดเรื่องคืนวันนั้น ที่ไทยทัศน์แล้ว หล่อนก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุย หรือพบปะกับภัทรเลยสักครั้ง          ในตอนแรก เป็นความผิด ของหล่อนเองที่ใช้ความคิดงี่เง่าของหล่อน เป็นตัวตัดสิน ทำให้ตัดสินใจทอดทิ้งให้ภัทร ฟื้นขึ้นโดยลำพัง แต่เมื่อหล่อนได้ปรับความเข้าใจกับรักษภูมิเสียใหม่ ก็ดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว เพราะภัทรได้ทิ้งหล่อนไป ทำงานที่ต่างประเทศ โดยปราศจากการติดต่อในทางใดๆเลย          และเมื่อไม่นานนี้เอง ดีใจก็ได้นำข่าวมาบอกว่า ภัทรได้ติดต่อมายังไทยทัศน์ เพื่อขอย้ายตัวเองไปรับผิดชอบครัวไทย ที่โรงแรมในเครือฯ ที่ประเทศแอฟริกาใต้ ที่เขาบุกเบิกไว้แล้ว อีกทั้งเพราะเห็นว่าเรื่องการเรียนการสอน ที่ไทยทัศน์อยู่ตัวแล้ว           ไม่ว่าสิตา จะพยายามติดต่อไปหาภัทร สักเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนจะไม่มีวี่แวว ที่ชายหนุ่มจะตอบรับในความพยายามของหล่อน ให้ประสบผลเลย ยิ่งนึกหล่อนก็ยิ่งจนปัญญา จนเกิดท้อใจเสียแล้ว           เจ้าหน้าที่ออแกไนเซอร์มากระซิบ ให้สิตาเตรียมตัวขึ้นไปร้องเพลงบนเวที หลังจากที่นักดนตรีในวง จบการบรรเลงเพลง สิตาจึงเรียกพลังกลับเข้าตนเอง อย่างตั้งใจอีกครั้ง           การร้องเพลงของสิตาในชั่วโมงแรก ผ่านไปอย่างราบรื่น จนณัฐและนักร้องหญิงคนอื่นๆในวงออกมารับช่วงต่อ ซึ่งก็เป็นช่วงร้องเพลงเต้นรำแบบช้า แต่สิตาก็ยังยืนอยู่บนเวที ช่วยหยิบจับเครื่องเคาะให้จังหวะไปด้วยเบาๆ            ไม่นานนักคุณรพี ก็พาร่างกายอวบอ้วน ยักย้ายส่ายตัวไปตามทำนองเพลง อย่างอารมณ์ดี คุณรพีนำเอาหน้ากากครอบปิดแค่ส่วนรอบดวงตา ที่ประดับด้วยขนนกและดิ้นสีเงินและทอง มาแจกจ่ายนักดนตรีและนักร้องบนเวทีทุกคน เพราะด้านล่างต่างก็พากันสวมหน้ากากเหล่านั้น อย่างพร้อมใจ           หน้ากากสีขาวมุกล้อมรอบด้วยดิ้นสีทอง ถูกยื่นมาตรงหน้าของสิตา หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะใส่มันไว้ แล้วปล่อยให้คุณรพี พาหล่อนลงมาเต้นรำที่ฟลอร์ด้านล่าง ท่ามกลางฝูงชน ที่บัดนี้จำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร เนื่องจากมีหน้ากากหลากสี ปิดบังใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขาอยู่           สิตาปล่อยใจให้เพลิดเพลินไปกับดนตรี หล่อนยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี กับท่าทางการเต้นลีลาศของคุณรพี เมื่อจบเพลง ก็มีการหมุนตัวสลับคู่เต้นรำกัน คุณรพี หมุนตัวหายจากหล่อนไปอย่างคล่องแคล่ว ก่อนที่จะมี ผู้ชายสวมหน้ากากสีดำแซมด้วยขนนกยูงสีเขียว ในชุดทักสิโด้สีดำเข้ม ที่ดูสง่างาม เข้ามาประจำที่แทน           สิตา แกล้งหมุนตัวเบี่ยง ให้คู่เต้นรำหญิงคนอื่น มาแทนในจังหวะของตน แต่ชายหนุ่มกลับคว้าข้อมือหล่อนไว้ แล้วดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้นอย่างเป็นใจ สิตาพยายามหาจังหวะ ปลีกตัวออกมาจากชายหนุ่มผู้นั้น แต่ก็ไม่มีช่องว่างพอจะให้หล่อนแยกออกมาได้ เนื่องจากถูกรายล้อมไปด้วย คู่เต้นรำคู่อื่นที่ขนาบข้างไว้            เพลงยังไม่ทันจบดี นักเปียโนประจำวง ก็บรรเลงเพลงเป็นทำนองเพลง Valentine คู่เต้นรำที่เต้นขนาบหล่อนอยู่นั้น ก็ค่อยถอยออกมา จนเหลือไว้เพียงแต่หล่อนกับผู้ชายในชุดทักสิโด้ตรงหน้า ที่กลางฟลอร์เพียงลำพัง           “ท่านผู้มีเกียรติครับ ผมในนามของหม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า สิราวรกาญจน์ ขอเชิญทุกท่านร่วมเป็นสักขีพยายานในการหมั้นระหว่าง คุณสิตา พรรษ์นภา กับคุณ ภัทร สิราวรกาญจน์ ในค่ำคืนที่เต็มด้วยความรักคืนนี้ด้วยครับ...” ณัฐ หยุดร้องเพลง แล้วประกาศอย่างเสียงนุ่ม ให้เข้ากับเสียงเปียโน ที่บรรเลงคลอไปด้วย           ไฟฟอลโลว์ถูกส่อง มาที่ตำแหน่งที่ทั้งสองยืนอยู่ ภัทร ถอดหน้ากากออกมา ด้วยรอยยิ้มที่สุดเก๋ แววตาเขาวับวามระยิบระยับ ด้วยประกายของความรักและคิดถึง เขาค่อยๆนั่งคุกเข่า ลงตรงหน้าของสิตา ที่กำลังยืนตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึง ก่อนจะเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงจากในมือที่เตรียมไว้ เผยให้แหวนเพชรน้ำงามรูปหัวใจคู่ ที่สะท้อนแสงของไฟฟอลโลว์ ดูแล้วงามตายิ่งนัก         “แต่งงานกับผมนะครับ... สิตา” ภัทร พูดหลังจากจับมือเรียวยาวของสิตา มาไว้ตรงหน้าตนแล้ว          “นี่ คุณเล่นอะไรของคุณ !” สิตา สะบัดมือแล้วส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ ก่อนที่หล่อนจะวิ่งฝ่าฝูงชนที่มุงล้อมร่วมแสดงความยินดีหล่อนออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้           แม้ว่าชุดราตรียาวรัดรูปนี้ จะทำให้การวิ่งของสิตาทุลักทุเลไปสักหน่อย แต่หล่อนก็สามารถประคองตัว ไม่ให้ล้มไปกับพื้นกรวด ที่ปูยาวไปตลอดทาง ได้อย่างสม่ำเสมอ            จากความตกใจ ทำให้สิตา ตั้งใจจะวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ หล่อนเห็นแสงจากโคมแก้วที่ส่องสว่างอยู่ลิบตา ก็คิดในใจว่า นั่นคือจุดหมายที่ตนเองสามารถจะหลบหนีภัทร ไปให้พ้นสายตาของเขา เมื่อมาถึงที่หมาย และแน่ใจว่าไม่มีใครวิ่งตามหล่อนมา สิตาจึงหยุดหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนจะเอื้อมมือ ไปเกาะเสาเหล็กสีดำ เพื่อพยุงตัวไว้            ทันทีที่จับเสาสีดำไว้ได้  โคมไฟแก้วสีขาวนวลก็สว่างขึ้น อย่างพร้อมเพรียงกันในทุกๆจุด ขณะนี้รอบกายของหล่อน เต็มไปด้วยดอกกล้วยไม้หลากสีสัน ที่พากันสวยงาม แข่งกับแสงนวลตาของโคมแก้ว สิตาเหลียวมองไปรอบๆเรือนกล้วยไม้แห่งนี้ อย่างตื่นตาตื่นใจ ในความงดงาม คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยฝันถึงสวนสวยนี้มาก่อน          กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกกล้วยไม้ป่าช้างกระ ลอยมากระทบจมูกให้สดชื่นหัวใจ อาการเหนื่อยหอบลดน้อยลงเป็นปกติแล้ว สีสันของดอกกล้วยไม้ในคืนนี้ ช่างงดงามราวกับอยู่ในสรวงสวรรค์ เสียงฝีเท้าของภัทร เดินมาตามทาง ทำให้สิตาใจเต้นตึกตัก ราวกับหนูที่รอคอยให้ราชสีห์ มาจับตน ด้วยความเต็มใจ            ใบหน้าของภัทร ท่ามกลางแสงโคม ช่างคมสันหล่อเหลาคล้ายดั่งรูปปั้นโบราณ ดวงตาวิบวามของเขาสะท้อนแสงนวล จมูกแหลมรับกับริมฝีปากแดงสวย รอยยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะในเกมของการล่า จนเห็นฟันขาวเรียงกัน ทำเอาสิตาต้องยึดกุมเสาไว้ ไม่ให้หล่อนต้องเข่าอ่อน จนทรุดกองลงไปที่พื้นเสียก่อน           “คุณจะหนีผมไปถึงไหนกัน ต่อให้คุณหนี ผมก็จะตามคุณไปทุกหนทุกแห่งจนเจอ...” ภัทร พูดด้วยเสียงทุ้ม นุ่มนวล จนชวนให้ใจของสิตา หลอมละลายไปก่อนที่จะฟังเขาได้จบประโยค            สิตา ยืดตัวขึ้น แล้วสูดลมหายใจ เข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น แล้วเตรียมเดินถอยออกมาอย่างช้าๆ และมั่นใจ ทั้งที่ภายในใจของหล่อน เต้นรัวราวกับกลองชุด           “ผมจะไม่ปล่อย ให้คุณหนีผมไปไหน ได้อีกต่อไปแล้วนะ สิตา ! ...” ภัทรพูดพลางดึงตัวของสิตา เข้ามากอดรัดไว้ อย่างแน่น แล้วเขาพร่ำรำพันความในใจ ออกมาชุดใหญ่ว่า            “คุณรู้ไหมว่า...ผมทรมานใจแค่ไหน ที่ต้องทำเฉยเมยกับคุณแบบนี้ ทั้งที่ในใจโหยหาถึงคุณตลอดเวลา คุณนี่ใจร้ายที่สุด ทิ้งผมไปได้ลงคอ คุณทำแบบนั้นได้ยังไง ?”            สิตาไม่ขัดขืนอีกต่อไปแล้ว เมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดของภัทร อ้อมกอดที่หล่อนเองก็ถวิลหามันมาโดยตลอดเช่นกัน หล่อนหันไปเผชิญหน้ากับภัทร ด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าเก๋ที่สุดไม่แพ้กัน แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงใส  แต่ยียวนใจว่า          “อ้าว ! แล้วคุณไม่ได้คิดถึง บุรุษพยายาบาลของคุณหรอกเหรอคะ ?”          ภัทร หัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะกระชับกอดหล่อนไว้แน่น แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนหวานที่ข้างหูของหล่อนว่า          “ผมไม่ใช่พวกแบบนั้นนะคุณ ! นี่คิดได้ยังไงกันเนี่ย ว่าถ้าไม่มีคุณสักคน แล้วผมจะสนใจนายรักขึ้นมา ? ผมรักนายรักนะ แต่ในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุด และเป็นพี่ชายของคนที่ผมรักที่สุดเช่นกัน ให้ได้เพียงเท่านั้น จริงๆ !”          ภัทร จับที่บ่าของสิตา ที่ยิ้มน้อยๆอย่างเอียงอาย มองจ้องอยู่ เขามองจ้องลงไปในดวงตากลมโตคู่สวยของหญิงสาว แล้วบอกความในใจว่า           “ตั้งแต่ได้พบกับคุณ เมื่อปีที่แล้ว วินาทีนั้นผมก็แน่ใจกับตัวเองแล้วว่า จะไม่ยอมปล่อยให้คุณหลุดมือผมไปได้ ยิ่งฟ้าส่งให้คุณมาพบผมถึงไทยทัศน์ ผมก็ยิ่งแน่ใจ ว่าเราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน...”           ภัทร คุกเข่าลงที่พื้นอีกครั้ง เขาค่อยๆจับมือของสิตา ที่อ่อนแรงด้วยความเคลิบเคลิ้มใจ แล้วบรรจงสวมแหวนเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้าย อย่างพอดี สิตารู้สึกว่าใบหน้าของตนร้อนผ่าวขึ้นมา ขนลุกซู่อย่างไม่อาจควบคุมมันได้เลย หลังจากที่ภัทร จุมพิตเบาๆที่หลังมือของหล่อนแล้ว           ภัทร ยืนขึ้น แล้วสวมกอดหล่อน จากทางด้านหลังอย่างแผ่วเบา สิตารู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ  เขากระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวเบาๆ แต่มันกลับได้ยินอย่างชัดเจนในทุกถ้อยคำหวานซึ้ง            “ผมขอสัญญา ต่อหน้าดอกกล้วยไม้อันแสนงามเหล่านี้ ให้ช่วยเป็นพยานในความรัก ของนายภัทร สิราวรกาญจน์และนางสาวสิตา พรรษ์นภา ว่า เราจะรักกันไปตราบนานเท่านาน และจะไม่มีเรื่องใดๆ มาทำให้เราต้องเสียใจเหมือนที่ผ่านมาอีก... แต่งงานกับผมนะครับ....”             สิตาหันไปยิ้มให้ภัทร อย่างสุขล้นในหัวใจ ภัทร ส่งสายตาสว่างสดใส ก่อนจะพูดต่อหน้าหล่อนด้วยเสียงทุ้มนุ่ม น่าฟังของเขา ที่มักจะทำเอาหล่อนแอบกลับมาฝันถึง นับหลายครั้งแล้วว่า            “ผมรักคุณ...สิตา...”            ภัทร อาจจะยังมีอย่างอื่น ที่อยากบอกให้หล่อนรู้ อีกมากมาย แต่สิตาจะไม่รออีกต่อไปแล้ว หล่อนรอคอยมาตลอดชีวิต เพียงเพื่อจะฟังคำนี้ คำรักจากผู้ชายที่ไม่คิดว่าจะมีจริงในโลก อย่างภัทร...           สิตาเขย่งตัวขึ้น พร้อมกับหลับตาพริ้ม ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อย รอให้ภัทร ประทับรอยจุมพิตด้วยริมฝีปากที่แสนจะอบอุ่นของเขา... ความรู้สึกแปลกประหลาดราวกับมีไฟฟ้าที่ส่งกระแสแห่งความร้อนวูบวาบวิ่งผ่านมายังหัวใจของทั้งสอง อย่างอิ่มเอมในหัวใจ จนหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน           ความรักที่ทั้งสองต่างเฝ้ารอคอย ให้มาถึงวันนี้ และในที่สุด วินาทีนี้ก็ดำเนินมาถึงเสียที วินาทีที่โลกทั้งใบ จะหยุดหมุนด้วยพลังแห่งความรัก และคงเหลือไว้ แค่เขากับหล่อน ตามลำพัง เพียงเท่านั้น !                                           จบบริบูรณ์ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 01:28:26

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html บทที่ ๑๔-๑๕-๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709162/W11709162.html บทที่ ๑๗-๑๘-๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11743840/W11743840.html บทที่ ๒๐-๒๑-๒๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11794284/W11794284.html บทที่ ๒๓-๒๔-๒๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11825104/W11825104.html บทที่ ๒๖-๒๗-๒๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11850646/W11850646.html บทที่ ๒๙-๓๐-๓๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11911524/W11911524.html บทที่ ๓๒-๓๓-๓๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11925231/W11925231.html บทที่ ๓๕-๓๖-๓๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11945139/W11945139.html บทที่ ๓๘-๓๙-๔๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11965772/W11965772.html บทที่ ๔๑-๔๒-๔๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11995273/W11995273.html บทที่ ๔๔-๔๕-๔๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12032645/W12032645.html ขอบคุณ คุณ ใยไหมกะใบม่อน คุณ FullBlOsSOm   คุณ mementototem คุณ ห้าสิบป่าย  คุณ GTW คุณ NUAOFFYHUB คุณ เด็กสรรพสน และอีกหลายท่านที่ไม่ได้เอ่ยชื่อสำหรับ Give  ที่มอบให้ครับ กำลังใจดีๆที่มอบให้ ผมจะไม่ลืมครับ       มาถึงตอนจบของนิยาย เรื่อง 'หัวใจก้นครัว' แล้ว เป็นยังไงบ้างครับ ถูกใจเพื่อนนักอ่านบ้างไหมครับ นี่คืองานชิ้นแรกของผม ต้องขอบคุณทุกท่านที่เป็นกำลังใจ ทำให้การแก้ไขนิยายเรื่องนี้เข้ารูปเข้ารอยมากขึ้น ทำให้ทุกตัวละครมีมิติสมจริงขึ้นมาได้       ส่วนนิยายเรื่องต่อจาก 'หัวใจก้นครัว' คือ เรื่อง 'สมาคมคนดีใจ' คงไม่ต้องบอกนะครับว่าใครจะเป็นพระเอกในเรื่องนี้ นายดีใจ จะขึ้นแท่นเป็นพระเอกกับเขาบ้างเสียที หวังว่าคงจะตามเป็นกำลังใจให้กันต่อไปนะครับ แต่ขอเวลาอีกสักระยะ จริงเขียนไปได้หลายตอนแล้ว แต่คงต้องนำมาแก้ไขขัดเกลาอีกสักรอบ ก่อนจะนำสู่สายตาเพื่อนนักอ่านอีกครั้ง ถ้าเปิดเข้ามาในห้อง ถนนนักเขียน แล้วพบกัน ก็ฝากติดตามด้วยครับ        ตอบ คุณ กุหลาบมอญ ครับ ผมตั้งใจเขียนปูบทให้ ไดอาน่า เป็นเจ้าแม่ครับ อาจจะดูโหดร้ายไปสักหน่อย แต่สุดท้ายคงเห็นว่า เธอและแอนนี่ รวมถึงทุกคนที่เกี่ยวข้อง ได้รับผลกรรมเป็นอย่างไรบ้าง ขอบคุณสำหรับความคิดเห็น และการติดตามสนับสนุนผมมาโดยตลอดครับ ^_____^             ขอบคุณเพื่อนนักอ่านที่ไม่ได้แสดงตัวมากๆครับ และหวังว่าคงจะสนับสนุนนิยายเรื่องต่อไปของผมเหมือนเช่นเคยนะครับ แล้วเราคงได้พบกันเร็วๆนี้ กับ 'สมาคมคนดีใจ' สวัสดีครับ ^_________^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 01:29:58

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณสำหรับสิ่งดีดีที่ทำให้ชีวิตมีความสุข มิใช่ความสุขของผู้เขียนแต่ผู้เดียว แต่เป็นความสุขของผู้อ่าน.. อย่างผม ..เช่นกัน ขอบคุณอีกคั้ง และจะ ร อ่านเรื่องใหม่ต่อไป จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 10:41:17