ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) ฉันก้มลงมองไปที่ต้นขาด้านใน น้ำขุ่นๆสีขาวบางส่วนยังทิ้งร่องรอยไว้ตรงนั้น และที่กลางลำตัวก็รู้สึกระบมหนึบๆ ทันใดนั้นความทรงจำอีกชิ้นก็กลับมา มันเป็นความรู้สึกประหลาดพิศดารปนกับความเจ็บชั่วแวบที่มีผู้อื่นรุกรานเข้ามาในร่างกายเป็นครั้งแรก อ้อ.. เมื่อคืนฉันมีเซ็กซ์กับเขาจริงๆนั่นแหละ.. แวบแรกฉันหัวเราะในลำคอ ประชดความโชคร้ายที่ดันเล่นตลกเอากับฉัน ต่อมาฉันก็รู้สึกโกรธ.. โกรธไอ้หมอนั่น.. ไม่สิ โกรธตัวเองมากกว่า ฉันอาจจะจำอะไรได้ไม่หมด แต่ฉันจำได้ว่าฉันเมาแค่ไหน และเขาเมาแค่ไหน ถึงฉันอยากจะยกความผิดทั้งหมดให้ไอ้โคแก่นั่นใจจะขาด แต่มันโทษใครไม่ได้เลยในสถานการณ์ที่ไร้สติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิงทั้งคู่อย่างนั้น ฉันซะอีก ฉันต่างหากที่ควรรู้ดีกว่าคนอื่น ควรหลีกเลี่ยงได้ อยากร้องไห้ แต่น้ำตาเหือดแห้งไปนานแล้วตั้งแต่แมกซ์ตาย ตอนนี้มันทำได้ดีที่สุดแค่คลอเบ้า ความอึดอัดขัดข้องทำให้ฉันถลาไปที่กระจก หมัดที่กำแน่นอยู่แล้วฉันก็ส่งออกไปสุดแรง กระจกบานใหญ่ที่ใช้แต่งตัวของโรงแรมแตกกระจัดกระจายเสียงดังอื้ออึง หลังจากได้ใช้แรง ฉันก็โล่งขึ้น อะไรต่างๆในหัวก็เป็นระบบระเบียบขึ้น แน่ล่ะ.. ฉันรู้.. สักวันฉันต้องผ่านประสบการณ์แบบนี้ สักวันฉันคงตัดสินใจทำกับคนที่ฉันรัก สามี ฉันแค่ไม่เคยคิดถึงมันเท่าไร ได้แต่หวังอย่างยิ่งว่าจะทำตามคำของแมกซ์ที่ให้แต่งก่อนเซ็กซ์ทีหลังได้ แต่เมื่อคืนก็คือเมื่อคืน และตอนนี้ก็เช้าแล้ว เราย้อนกลับไปเมื่อคืนอีกไม่ได้ และอีกอย่าง... เรามายอมรับความจริงกันเหอะ สิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บใจที่สุด คือแม้ฉันจะรู้ว่าตัวเองเมาหนัก แต่ในความเลือนๆรางๆที่จำได้นั่น ไม่มีส่วนไหนที่บอกว่าฉันไม่เต็มใจหรือขัดขืนเลยสักนิดเดียว ตรงกันข้าม ฉันกลับให้ความร่วมมือกับเขาอย่างดิบดี บ้ามั้ยล่ะ ในที่สุดฉันก็หัวเราะออกมาคนเดียว ไม่ใช่แบบประชดประชัน แต่เป็นหัวเราะอย่างโล่งใจเป็นครั้งแรก ตอนนั้นหูฉันก็กลับมาได้ยิน หมอนั่นกำลังเคาะประตูเสียงดัง พลางตะโกนเรียกฉันอย่างตกอกตกใจ “แอชลี่ย์! เมื่อกี้เสียงอะไร? เธอทำอะไรในนั้น?” “ไม่มีอะไร! ฉันแค่ส่องกระจก!” ฉันตะโกนกลับไป ว่าแล้วก็รวบเสื้อผ้ามาแต่งเนื้อแต่งตัว สิบนาทีต่อมาฉันออกจากห้องน้ำด้วยสภาพเหมือนใหม่ คือ..จริงๆก็ไม่เชิง ฉันล้างเครื่องสำอางที่เละเทะพอควรออก สระผมด้วยลวกๆ แต่งตัวด้วยเดรสดำของเมื่อวาน แถมสภาพจิตใจก็ดีกว่าเมื่อตอนก่อนเข้าห้องน้ำมาก ต้องขอบคุณกระจกบานนั้นจริงๆ เนทยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ นั่งอยู่ข้างเตียง พอเห็นฉันเขาก็ขยับนั่งตัวตรง ใบหน้าสุภาพแต่ดื้อด้านนั่นระบายยิ้มบางๆ ครอบคลุมความโกรธที่ฉันรู้สึกได้ว่าอยู่ในดวงตาสีเทาประหลาดคู่นั้น “เอ้า..” ฉันว่าพลางเดินไปหยิบรองเท้า จงใจเอาเท้าเขี่ยกางเกงหมอนั่นให้พ้นทางด้วย “มีอะไรก็ว่ามา..” “เธออายุเท่าไร?” เขาถามเสียงเครียด “เอาจริงๆ..” “จริงๆคือเพิ่งอายุสิบหก..” ฉันเว้นช่วงให้หมอนั่นซึมซับความรู้สึกผิดฐานพรากผู้เยาว์ให้เต็มคราบ และดื่มด่ำความสาแก่ใจที่ได้เห็นรอยยิ้มเบาบางเลื่อนหลุดออกจากใบหน้านั่น ก่อนจะพูดต่อ “แต่ในเอกสารอายุยี่สิบเอ็ด สบายใจได้นายไม่ได้ทำผิดกฎหมาย” “สิบหก..ว่าแล้วเชียว” เขาพึมพำเบาๆ รอยยิ้มนั่นยังไม่กลับมา “จำได้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง?” มือของฉันที่กำลังยกหมอนใบแล้วใบเล่าขึ้นหากระเป๋าหยุดกึก ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ ยังจะถามอีกเหรอ.. เห็นสภาพห้องแล้วเดาไม่ออกหรือไง.. ฉันถอนหายใจพยายามอย่างยิ่งยวดที่ไม่ถลันไปต่อยหน้าหมอนั่นเหมือนต่อยกระจก “จำได้..” ฉันกัดฟันตอบ “แต่ไม่ทั้งหมด..” โดยไม่คาดคิด หมอนั่นยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าฉัน “จำนี่ได้ไหม?” เขาถาม ฉันรับมาดู และทันทีที่อ่านสองบรรทัดแรกจบฉันก็สบถเสียงดังอย่างไม่อายฟ้าดิน “พระเจ้าช่วย! แมร่งเห้แล้วไงล่ะ!!.. นี่มันทะเบียนสมรส!!” กระดาษแผ่นนั้นเป็นทะเบียนสมรสด่วนที่จดได้ทั่วไปยี่สิบสี่ชั่วโมงในลาสเวกัส มันระบุไว้อย่างชัดเจน ‘ในนามแห่งพระเจ้า พระบุตร พระวิญญาณ ขอประกาศให้ท่านทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน เอกสารนี้มีผลตามกฎหมายรัฐเนวาดา’ มันแปลง่ายๆว่าฉันกับหมอนี่เป็นสามีภรรยากันทั้งในทางศาสนาและทางกฎหมายอย่างถูกต้อง มีชื่อฉัน คือชื่อแอชลี่ย์ วินเทอร์ กับชื่อหมอนั่น เนธาน แวนดิแคมป์ และลายเซ็นเราสองคนหราเป็นสง่าอยู่ด้านล่าง กลายเป็นว่าฉันก็ไม่ได้ขัดคำสั่งแมกซ์เรื่องเซ็กซ์หลังแต่งงานสักเท่าไร “ไอ้กระดาษใบนี้.. เราฉีกทิ้งไปเลยมันจะเป็นโมฆะมั้ย?” ฉันถามอย่างอับจนหนทาง ใบหน้าเนทกลับมาฉายรอยยิ้มกวนประสาทแบบเดิมอีกครั้ง “ไม่มีประโยชน์หรอก” เขายักไหล่ “ได้รับเอกสารกลับมาขนาดนี้ แสดงว่าชื่อพวกเราไปอยู่ในระบบแล้วล่ะ” “งั้นเราก็หย่า..” ฉันสรุป เมื่อมองเห็นทางออกฉันก็กลับมาหายใจคล่องอีกครั้ง “จดทะเบียนหย่ากันวันนี้เลย” “ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ก็ดีสิ.. แอชลี่ย์..” คราวนี้หมอนั่นยิ้มกว้าง เป็นยิ้มที่ฉันเกลียดนัก มันชวนฉงนว่ากำลังเป็นมิตรหรือกำลังสะใจ แล้วเขาก็พูดขึ้น “เสียใจด้วยนะ บังเอิญว่าฉันเป็นคนตระกูลแวนดิแคมป์ เราหย่าไม่ได้” “ได้ไง!? ..ทำไม!?” ฉันประท้วง “เธอไม่รู้จริงๆ?” เขายกท้ายประโยคถาม มีแววประหลาดใจบนใบหน้า “ก็ถามอยู่นี่ไงล่ะ!” ฉันโวยใส่ “ถ้างั้นเดี๋ยวก็รู้เอง อีกสักพัก.. คนของพ่อก็คงจะมาถึง..” เขากลับตอบง่ายๆ “พวกเราคงต้องรับมือเรื่องนี้กันอีกยาว.. หวังว่าเธอคงมีเวลานะ” จากนั้นก็ลุกขึ้น คว้าใบทะเบียนสมรสมาโบกไปมาตรงหน้าฉันอย่างยั่วโทสะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:33:51

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ฉันมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีตามกฎหมายตรงหน้าอย่างหงุดหงิดใจ หมอนี่จะเอายังไง ปากก็บอกว่านี่เรื่องใหญ่ หย่าไม่ได้ ถามว่าทำไมก็ดันอมพะนำ แล้วไหงทำท่าจะโกรธอยู่ดีๆก็ยิ้ม โบกทะเบียนสมรสเป็นธงของเล่นซะงั้น ตกลงว่ามันเรื่องเล่นหรือเรื่องจริง เรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็กล่ะ นี่ฉันเอาตัวมายุ่งเกี่ยวกับคนประเภทไหนกันเนี่ย? “โทรมาบอกด้วยละกัน ฉันมีงานต้องทำ..” ฉันสะบัดเสียงใส่อย่างเริ่มหมดความอดทน พลางเดินเลยไปหาตรงโต๊ะหัวเตียงหวังว่าจะเจอกระเป๋า “หาไอ้นี่อยู่หรือ?” แล้วเขาก็ยกกระเป๋าสีดำที่บรรจุของสำคัญทั้งหลายทั้งมวลของฉันขึ้นมาชูตรงหน้า ฉันรีบคว้าแต่ฉับพลันเนทก็ดึงกลับแล้วใช้อีกมือยกปืนขึ้นส่องหน้าฉันแทน .. 4.5 มม. ที่ฉันซุกไว้ในกระเป๋ากระบอกนั้นแหละ แม้จะถืออยู่ในท่าสบายๆแต่นิ้วของเขาอยู่ในไก ฉันสะดุ้งไปอึดใจหนึ่ง การเคลื่อนไหวทั้งมวลหยุดกึกอย่างอัติโนมัติ มือทั้งสองค่อยๆชูขึ้นแสดงการยอมจำนน สมองพยายามประมวลสถานการณ์อย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะรวดเร็วได้ “กำลังจะถามเรื่องนี้อยู่พอดี” หมอนั่นยิ้ม แต่น้ำเสียงเย็นไม่ได้ล้อเล่นสักนิด แมกซ์ปรากฏแวบในหัวฉันอีกครั้ง อย่ารอให้เขาคิด.. ฉันจึงตัดสินใจแวบนั้นเลย แค่คิด มือทั้งสองข้างของฉันก็เคลื่อนไหวไปตามธรรมชาติ มันกุมหมับที่ตัวปืนและข้อแขนของหมอนั่นแล้วบิดพลิก และเหมือนอย่างที่ฉันเคยฝึกมากับแมกซ์หลายร้อยหน ไม่ทันที่เนทจะได้อุทานด้วยซ้ำ เสี้ยววินาทีนั้นปืนก็กลับมาอยู่ในมือฉันในท่าเตรียมพร้อม “เครื่องมือทำมาหากินน่ะ” ฉันตอบ แล้วลดปืนลงส่องพื้นด้วยมือเดียว แม้ฉันจะแน่ใจว่าหมอนั่นคงไม่ทำอะไรพิเรนทร์ๆอีกแล้ว แต่ขาและสะเอวสะโพกยังยืนหยัดมั่นในท่าเตรียม หากมีอะไรเกิดขึ้นฉันก็ตั้งท่าเหนี่ยวไกได้ทันทีเหมือนกัน  ส่วนหมอนั่นก็อ้าปากค้างไปตามระเบียบ แล้วอึดใจต่อมาเขาก็หัวเราะเบาๆในลำคอ ไม่รู้ว่าเพราะชอบใจหรือประชด “ท่าสวยนี่.. ” เขาว่า “คืนกระเป๋ามาด้วย” ฉันกวักมือ คราวนี้เขายอมยื่นให้โดยดี ฉันจึงยัดปืนลงไปอยู่ในที่เดิมของมัน “รู้มั้ย? ฉันไม่ว่างเล่นด้วยหรอกนะ ถ้าจะหย่าก็โทรมา... เอ๊ย.. ไว้ฉันโทรหาอีกที” “ไม่ต้องหรอก.. เธอหนีตระกูลแวนดิแคมป์ไม่พ้นอยู่แล้ว” เขายิ้มแป้น “คอยดูฉันละกัน” ฉันพูดใส่เสียงเข้ม หมอนั่นกลับยักไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วนั่งลงอย่างผ่อนคลาย ส่วนฉันก็เปิดประตูหันหลังออกจากห้องสูทอย่างไม่คิดมองกลับมาอีกเลย ออกจากห้องที่เกิดเหตุนั้นได้ฉันก็จ้ำอ้าวมาที่หน้าลิฟท์ กระแทกหมัดลงไปบนปุ่มลงอย่างใส่อารมณ์ ตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงคนเดินอยู่ข้างหลัง เสียงมันถี่รัวหนักเบาบ่งว่าไม่ใช่แค่ฝีเท้าเดียว ตอนนั้นฉันถึงรู้ว่าชั้นนี้มีลิฟท์สองด้าน แต่ก็ไม่ได้เอะใจ แค่คิดว่าคงมีครอบครัวมาเปิดห้องเพิ่ม ไม่ได้คิดว่าจะเป็นอันตราย ฉันหันไปสำรวจตามนิสัย คนกลุ่มนั้นไม่ใช่ครอบครัวมาพักร้อนแน่ๆ พวกเขามากันสี่คน ทุกคนเป็นชายร่างยักษ์ ใส่สูทสีดำคล้ายเครื่องแบบบอร์ดีการ์ด ที่หูมีลำโพงสื่อสารอันจ้อยกันคนละเครื่อง ซึ่งราคาไม่ใช่ถูกๆ ที่ปกสูทของทุกคนมีกระดุมสีทองลงยาสีแดงติดอยู่ จากระยะที่ฉันยืนมันเห็นไม่ชัดนัก แต่ถ้าฉันมองไม่ผิด มันน่าจะเป็นตัวอักษรอะไรสักอย่าง ฉันยืนนิ่ง ไม่ได้ก้าวเท้าออกจากที่ ทั้งๆที่ลางสังหรณ์กรีดร้องว่าอันตรายสุดเสียง แต่ฉันกลับปังคับไว้ให้ตัวเองยืนรอลิฟท์อยู่ที่เดิม ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งสิ้น เสียงเพลงเตือนจากลิฟท์ดังขึ้น ห้องโดยสารเปิดอ้า ฉันก้าวเท้าเข้าไปอย่างเป็นปกติ และตอนที่หันกลับมากดปิด ฉันก็ได้เห็นกลุ่มชายเหล่านั้นลงมือเคาะห้องสูทห้องหนึ่ง ชั้นนั้นทั้งชั้น น่าจะมีห้องพักหรูอยู่ประมาณสี่ห้าห้อง แต่ประตูบานที่พวกนั้นเคาะ เป็นประตูที่ฉันเพิ่งเดินจากออกมา กระดุมทองลงยาอยู่ในระยะที่เห็นได้ชัดขึ้นมันเป็นตัวอักษรย่อ VDC VDC..... แวนดิแคมป์ นามสกุลของหมอนั่น.. มือของฉันกดรัวปิดลิฟท์ถี่ขึ้นอีก แต่ยังรักษาสีหน้าไว้เป็นธรรมชาติ เมื่อประตูห้องโดยสารปิดลง ฉันก็มีเวลาอึดใจเดียวประมวลเหตุการณ์ หมาล่าเนื้ออย่างพวกเรา ไม่ได้มีสถานะแค่นักล่า พวกเรายังต้องเป็นนักหลบหนีเสียเองในบางโอกาส เพราะอย่างที่รู้ๆกันอยู่ งานของเรากว่าค่อนไม่ตรงไปตรงมานัก และเมื่อคุณหนี กฎข้อแรกของการหนีที่ควรจำไว้ให้ขึ้นใจคือ เราหนีไม่ได้ตลอดไป สิ่งที่เราทำได้คือถ่วงเวลา ควบคุมสถานที่และสถานการณ์การพบปะที่เกิดขึ้นให้ได้เปรียบที่สุด อย่างแรกพวกเขามากันสี่คน หากชนกันตรงๆ ฉันแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันตั้งท่าด้วยซ้ำ และที่ร้ายไปกว่านั้นคือมากันสี่คนจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ใส่ลำโพงสื่อสารขนาดนั้น เผลอๆมีรออยู่ที่ล็อบบี้อีกกลุ่มด้วย คิดได้แล้วฉันก็กดลิฟท์ลงที่ชั้นสาม แทนที่จะเป็นชั้นหนึ่ง จะปะทะตอนนี้ก็เสียเปรียบ อยู่ในโรงแรมนี้ยังไงก็คงไม่พ้น ยังไงต้องหาทางหนีไปจากโรงแรมให้ได้ก่อน ลิฟท์เปิดที่ชั้นสาม ฉันเผ่นแผล็วออกมาจากห้องโดยสารอย่างรวดเร็ว ใจนึกถึงที่จอดรถ แต่โชคร้ายตอนขามานั้นฉันใช้ระบบเดียวกับผู้รากมากดีทุกคนเพื่อความเนียน คือส่งกุญแจให้พนักงานบริการขับไปจอด ถึงตอนนี้กุญแจรถจะได้คืนแล้วก็ตาม แต่พนักงานไปจอดทิ้งไว้ไหนเป็นเรื่องสุดจะเดาจริงๆ ชั้นสามไม่มีพนักงานสักคน ฉันจึงใช้บันไดหนีไฟลงไปห้องจัดเลี้ยงชั้นสอง ฉันลอบมองจากระเบียง ยังมีพวกสูทดำอีกสองสามคนจับกลุ่มกันอยู่หน้าล็อบบี้จริงๆ แต่ไม่แค่นั้น ฉันเหลือบไปเห็นสูทอีกสองคนเดินอยู่บนชั้นสอง ชั้นเดียวกันกับฉันอีกด้วย ฉันเดินไปหลบวูบหลังเสาต้นโต หูตาเปิดกว้าง ฉันได้ยินสูทดำคนหนึ่งพูดขึ้น “ผู้หญิงชุดดำใช่ไหม?” หมายถึงฉันสินะ.. คิดแล้วก็ย่องออกมาจากเสาต้นนั้น ฉวยจังหวะที่ไม่มีใครมองเห็น แทรกตัวเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง ในห้องนั้นมีพนักงานกำลังทำความสะอาดกันอยู่ พอเข้าไปฉันก็สาวเท้าไปที่พนักงานคนหนึ่ง “ขอโทษนะคะ พอดีฉันลืมที่จอดรถ ช่วยเช็คให้ทีได้ไหมคะว่าจอดที่ไหน” แล้วฉันก็บอกทะเบียนไป พนักงานคนนั้นยิ้มแย้มบริการอย่างดี เขาใช้วิทยุสื่อสารสอบถามล็อบบี้ได้ทันใจ “ที่จอดด้านหลังชั้นหนึ่ง แถวสามครับ” เขาแจ้ง ฉันยิ้ม ก้มหัวขอบคุณแล้ว เดินไปแง้มประตูห้องจัดเลี้ยง สูทดำสองคนที่ยืนอยู่เมื่อครู่เหมือนได้รับข้อความอะไรบางอย่างแล้ววิ่งแจ้นออกไป จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:36:54

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) ฉันยิ้มในหน้า ทะเบียนที่ฉันบอกไปเมื่อกี้เป็นของปลอม จริงๆคือเป็นของรถคันหนึ่งที่มางานเมื่อคืนนั่นแหละ พอดีฉันขับตามหลังเขามา ป่านนี้เหล่าสูทยักษ์คงแล่นไปสุมรวมกันตรงรถคันนั้นเกือบหมดแล้ว ฉันหันกลับมาหาพนักงานคนเดิม แล้วยื่นกุญแจรถให้ “วินเทอร์ค่ะ ขอรถมาจอดหน้าโรงแรมในห้านาที” พนักงานใจดียิ้มตอบ เขาถือวิทยุสื่อสารวิ่งไปสุดชีวิต ฉันเดินตามเขาออกไปจากห้องจัดเลี้ยง เมื่อชั้นสองเคลียร์ ล็อบบี้เคลียร์ ฉันก็เดินฉับผ่านประตูหน้า ขึ้นไปนั่งสง่างามบนที่นั่งบนรถได้อย่างสบายใจ ก่อนจะขับออกไปจากโรงแรมนั้นอย่างเร่งรีบ พอรอดจากฝูงสูทยักษ์ สิ่งต่อมาที่ฉันต้องจัดการ แน่นอน.. งาน.. เรื่องเร่งด่วนของชั่วโมงนี้ ในเมื่อตอนนี้รถว่างเปล่า ไม่มีแคมป์เบลอยู่ที่เบาะหลังหรือท้ายรถ เงินห้าแสนยังคงไม่ถึงมือฉัน หลักฐานก็ยังเก็บไม่สมบูรณ์ ฉันต้องยอมรับว่านี่เป็นจุดด่างพร้อยในประวัติการทำงานของฉันทีเดียว ถ้าเยทโทรมาตามตอนนี้ฉันก็ไม่รู้จะแก้ตัวท่าไหนเหมือนกัน แล้วจู่ๆโทรศัพท์ฉันก็สั่นครืดคราดขึ้นเหมือนรู้จังหวะ ฉันหนาวๆร้อนๆทีเดียวตอนกดรับสาย “ลุงเยทเหรอคะ?” ฉันกรอกเสียง “ลุงอังเดรเอง หนูทวิทตี้” ลุงอังเดรส่งเสียง ฉันโล่งใจไปกว่าครึ่ง “หนูไปอยู่ที่ไหนมา ลุงพยายามโทรตามทั้งคืน ที่โมเต็ลก็บอกว่าหนูไม่ได้กลับมา ลุงเป็นห่วงรู้บ้างไหม?” “หนูสบายดีค่ะ แคมป์เบลล่ะคะ” “แคมป์เบลยังอยู่ที่โมเต็ลเดิม อันย่าบอกว่าเขาจะเช็คเอ้าท์ตอนเที่ยงนี้” ฉันโล่งอกไปอีกเปลาะ อย่างน้อยเหยื่อก็ยังไม่ได้หนีหายไปไหน สุดหล่อแคมป์เบลยังรอให้ฉันไปรับ “งั้นเดี๋ยวหนูแวะเปลี่ยนเสื้อผ้าแป็บนึง แล้วเดี๋ยวไปรับเขาตอนนี้เลย  จริงสิ..ลุงอังเดร รู้จักตระกูลแวนดิแคมป์มั้ย?” “รู้จักสิ.. ถามทำไม?” “พอดีหนูไปมีเรื่องกับบ้านนั้นมานิดหน่อย” ลุงอังเดรเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงจริงจัง “ทวิทตี้ นี่ลุงถามซีเรียสจริงๆนะ เรื่องที่หนูไปมีกับเขามันร้ายแรงขนาดไหน?” “ก็... ร้ายแรงประมาณ สูทดำติดกระดุมทองเจ็ดแปดคน” “ทวิทตี้!! บ้าไปแล้วเหรอ!” ลุงอังเดรร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะปากคอสั่นพูดประโยคต่อมาอย่างรัวเร็ว “  .. ฟังลุงให้ดีๆนะ หนูไม่ต้องตามแคมป์เบลแล้ว เคสนี้ลุงจัดการต่อเอง รีบไปเก็บของที่โมเต็ลให้เร็วที่สุดแล้วบึ่งไปสนามบิน กลับไปที่สำนักงานลุงเยทซะ แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลุงเยทฟัง เข้าใจมั้ย? แวนดิแคมป์น่ะไม่ใช่แค่ใหญ่เฉพาะในเนวาดา แค่หมาล่าเนื้อตัวนึงเขาทำให้หายสาบสูญไม่ใช่เรื่องยากเลย เข้าใจมั้ย?” ฉันรับฟังอย่างงงงวย แต่ยังคงเถียง “แต่เคสแคมป์เบล..” “ช่างหัวเคสแคมป์เบล เชื่อลุง หนีไปก่อน” “...ค่ะ” ฉันรับคำเสียงอ่อย รับฟังเสียงวางสายจากอังเดรอย่างร้อนรน ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกนัก แต่การที่อังเดรเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้ คงจะพอคิดได้ว่าบ้านแวนดิแคมป์ขาใหญ่ในพื้นที่ขนาดไหน ตอนนั้นฉันนึกถึงเค้าหน้าเปื้อนยิ้มเยาะอย่างสาแก่ใจ กับนัยน์ตาสีเทาเขียวประหลาดนั่น ไอ้คนที่ฉันโชคร้ายกลายเป็นภรรยามันตามกฎหมาย ‘เธอหนีตระกูลแวนดิแคมป์ไม่พ้นอยู่แล้ว’ ถ้อยคำสุดท้ายที่หมอนั่นพูดใส่หน้าฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันชักจะกลัวๆขึ้นมาบ้างแล้วว่าอาจประเมินเงื้อมมือของหมอนั่นต่ำไป คิดแล้วฉันก็เหยียบคันเร่งอีก โมเต็ลที่ฉันพักอยู่ข้างหน้า ฉันหักเลี้ยวเข้าไปข้างในและจอดอย่างเร่งรีบ บางทีอังเดรอาจจะพูดถูก หนีไปกบดานกับเยทก่อนสักพักน่าจะปลอดภัย ฉันเปิดประตูรถได้ก็แล่นเข้าไปในห้อง จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงยีนส์เสื้อและแจ็กเก็ตตามปกติที่ฉันใส่ทันที ข้าวของเอกสารทั้งที่พื้นที่ผนังจับยัดๆเข้าไปในแฟ้ม เก็บไปก็นึกเสียดายใจจะขาด ถ้าทำงานนี้สำเร็จคงไดค่าแรงโข ฉันยัดข้าวของที่เหลือรวมๆกันในกระเป๋าเดินทาง ปืน 4.5 มม. ย้ายมาอยู่ที่ข้อเท้าในกางเกงยีนส์ ส่วน 5มม. ย้ายมาอยู่ในช่องเก็บของด้านในแจ็กเก็ต ตอนนั้นเองฉันได้ยินเสียงรถเบาๆด้านนอก พอแหวกม่านมองลงไปก็เห็นรถบีเอ็มดับบลิวสี่ประตูติดฟิล์มทึบสองคันแล่นเข้ามาจอดอย่างบุกรุก เหล่าสูทดำติดกระดุมทองทยอยกันออกมาจากรถ ห้องพักของฉันอยู่ชั้นสอง ห้องด้านในสุด ฉันเลือกห้องนี้เพราะมันสงบและติดบันไดหนีไฟ แต่ตอนนี้ประตูไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไป ฉันจึงฉวยผ้าปูที่นอนมัดปมสองปม แขวนกับราวผ้าม่านหลังห้อง พอคิดว่าได้ยินเสียงฝีเท้าสูทอยู่บนชั้นสองกันหมด ฉันก็โรยตัวลงไป มันไม่ใช่วิธีที่ดีหรอก ฉันบอกได้เลย คุณมีสิทธิเจ็บตัวมากกว่าที่จะค่อยๆปีนลงไปเฉยๆด้วยซ้ำ แต่บังเอิญฉันต้องการความเร็ว และฉันก็ตัวเบาพอควร ก็เลยลงมาได้อย่างสวัสดิภาพ พอแตะพื้นฉันก็วิ่งอ้อมไปที่มุมตึก ตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงสูทโวยวายใส่กันด้วยคำว่า “ชั้นล่าง!” ฉันวิ่งฉิวไปที่รถ บีเอ็มคันหนึ่งจอดขวางทางฉันอยู่ ฉันก็ถอยเบี่ยงชนท้ายไปทีหนึ่งพลางโผล่ปืนไปยิงล้อแถมด้วยหนึ่งนัด ก่อนจะขับออกไปจากที่จอด จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:40:52

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) สูทดำร้องโวยวายเสียงขรม บีเอ็มหนึ่งคันตายสนิทไปแล้วเหลืออีกคันยังมีชีวิต พวกสูทดำสองสามคนรีบขับตามฉันออกมา ทางออกโมเต็ลเป็นทางแคบ แต่นิดเดียวก็ไปถึงถนนใหญ่ อาวุธในกระเป๋าฉันส่วนมากเป็นแบบตัวต่อตัว ไม่ค่อยมีของน่าตื่นเต้นที่เอาไว้จัดการคนหมู่มาก ถ้าฉันบึ่งออกทางแคบ และต่อให้ขับหนีไปที่ถนนใหญ่ คาดว่าเจ้ารถเช่าปุโรทั่งคงสู้บีเอ็มไม่ไหวแน่ ฉันเลยกลับหัวซะเลย แทนที่จะขับเอาหัวออก ฉันก็ถอยหลังขับออกไปตามทางแคบ มือนึงถือพวงมาลัย อีกมือถือปืน เอาไงเอากันสิ เจ้าบีเอ็มที่รอดชีวิตที่ขับตามฉันมาดูเหมือนจะงงไปแวบนึง ซึ่งเป็นช่วงที่ฉันสมควรทำตามคำพูดของแมกซ์อีกครั้ง เราไม่ควรปล่อยให้เขาคิด ฉันยกปืนขึ้นยิงล้อไปสองนัด ทางมันแคบ แถมขับกันมาไม่เร็วนัก บีเอ็มคันนั้นก็ได้แต่เฉตกทางหมดลมหายใจไปอีกหนึ่งคัน ฉันยิ้มกว้าง คำว่า ‘รอดแล้ว!’ ดังก้องในหัวอีกครั้งในชีวิต และตอนนั้นเองบีเอ็มคันที่สามก็โผล่มาจากที่ไหนไม่รู้ด้านหลัง ในเมื่อฉันกำลังใส่เกียร์ถอยหลังอยู่เต็มแรง เลยชนเข้าจังเบ้อเร่อโครมใหญ่ ท้ายบีเอ็มเฉเบี้ยว หัวฉันไปกระแทกแตรรถจนมันร้องลั่น มึนจนเห็นดาว   ฉันยกมือกุมหน้าผากที่ถูกกระแทก โชคดีที่ฉันยังแตะเบรกไว้ได้บ้างเล็กน้อย จึงไม่บาดเจ็บอะไรมากกว่านั้น “ลงมาได้แล้ว คุณผู้หญิง” เสียงต่ำของใครบ้างคนดังอยู่ข้างๆประตูรถ ฉันเหลือบมองผ่านกระจก เห็นกระบอกปืนติดตั้งที่เก็บเสียง กำลังส่องมาข้างแก้มฉันอย่างพอเหมาะพอเจาะ ฉันคว้าหมวกผ้าไหมสวมหัว ผมเผ้ายังไม่มีเวลาเปียก็สางๆสองสามที ก่อนเปิดประตู ยกมือยอมจำนน แทรกตัวออกจากรถเงียบๆ นายสูทดำที่ถือปืนขู่ฉันตัวไม่ใหญ่นัก คือตัวเล็กกว่ายักษ์สูทดำที่เหลือนิดหน่อย จริงๆแล้วเขาดูปกติธรรมดาที่สุดในกลุ่มเลยก็ว่าได้ เขาเป็นชายสวมแว่นตา ท่าทางเรียบร้อย ผมดำหวีจัดทรงเรียบไปด้านหลังทั้งหมด  ฉันแอบเห็นเขาเลิกคิ้วน้อยๆอย่างฉงนสงสัยด้วยเมื่อตอนที่เห็นฉันที่เปิดประตูลงมาจากรถคันนั้นเต็มตา เขาปรี่เข้ามายึดปืนฉันไปอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นเองที่สูทคนอื่นๆที่รั้งท้ายเริ่มเข้ามาสมทบ พวกเขาต่างมองฉันด้วยสายตาประหลาด “หันหลัง มือประสานท้ายทอยด้วยครับ” หมอนั่นสั่งอย่างกับตำรวจ ฉันไม่มีทางเลือกได้แต่ทำตาม ชั่วพริบตาฉันก็ถูกใส่กุญแจมือไว้ด้านหลัง เขาจับฉันหันหน้ามาอีกรอบ คราวนี้มีสมาชิกมาสมทบเพิ่มอีกสามคน สูทดำสองคน ที่กำลังเดินประกบไอ้คนคุ้นเคยที่ไม่อยากเจอที่สุดในขณะนี้อีกหนึ่งคน “บอกแล้วว่าหนีไม่พ้น” เนทพูดกลั้วหัวเราะ และยิ่งยิ้มกว้างเมื่อเห็นฉันโดนใส่กุญแจมือไว้ด้านหลัง เขาสวมชุดเดิมจากงานเลี้ยงเมื่อวาน แต่ยับยู่กว่าเดิมนิดหน่อย มือสองข้างใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ท่าทางผ่อนคลาย “เนท..” ฉันร้องทัก ฉีกยิ้มอาฆาตให้อย่างจงใจ “ตกลงว่า ผู้หญิงทุกคนที่นายนอนด้วยต้องโดนแบบนี้ใช่ไหม?” “อย่าพูดอย่างนั้นสิ ฉันก็โดนเขาจับมาเหมือนกัน” เนทพูดยิ้มๆ เขาเอียงคอทำตาละห้อยเหมือนจะน่าสงสาร “แล้วทำไมฉันถึงโดนใส่กุญแจมืออยู่คนเดียวล่ะ”   “ฉันไม่ได้วิ่งหนีเหมือนเธอนี่” เขายักไหล่ ก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรออกขึ้นมา แล้วรีบหันไปพูดอย่างเป็นกันเองกับสูทดำใส่แว่นที่เป็นเจ้าของปืนเก็บเสียง และเป็นคนที่จับฉันได้อย่างเป็นทางการ “อ้อ.. เกือบลืม วินเซนต์ นายยึด 4.5 มม. ของเขาหรือยัง?” วินเซนต์ขยับจะเข้ามาตรวจอาวุธ ฉันสะดุ้งตัวหนีพลางร้องโวยวายลั่นอย่างจงใจ “อย่ามาแตะตัวนะ! ไม่งั้นฉันจะฟ้องข้อหาล่วงละเมิดทางเพศ!” ขู่เองก็รู้สึกงี่เง่าเองเหมือนกัน แต่วินเซนต์คนนั้นก็หยุดกึก ยกมือขึ้นยอมแพ้ด้วยใบหน้ายิ้มๆ “ไม่เป็นไร วินเซนต์” เนทพูดอย่างยิ้มแย้ม “ฉันเป็นสามี ถือว่าไม่ผิดกฎหมาย” ว่าแล้วหมอนั่นก็เดินดุ่มเข้ามาอย่างไม่สนใจใครทั้งสิ้น กวาดตาสีเทามองฉันแวบเดียวก็ปรี่ไปที่ข้อเท้าฉัน ตบๆสองสามทีก็พบ 4.5 มม. ที่นอนอยู่ในซอง เขาหยิบออกมาส่งให้วินเซนต์เงียบๆ เมื่อได้ปืนกระบอกสุดท้ายของฉันไป ก็นึกว่าจะสาแก่ใจแล้ว เขากลับรำพึงขึ้นมาดังๆ “กุญแจรถด้วยสินะ” ว่าแล้วก็ขยับตัวเข้ามาชิด เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ทั้งสี่กระเป๋าของฉันทีละช่อง พอเจอแล้วก็กลับจงใจหยิบกุญแจอย่างอ้อยอิ่ง หมอนั่นตั้งใจสบตากับฉันที่กำลังส่งรังสีอาฆาตแค้น แล้วยิ้ม ตาสีเทาทอประกายบันเทิงเริงใจอย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด “ไง.. ที่รัก” หมอนั่นล้อเล่นอย่างยิ้มแย้ม “ไง.. ดาร์ลิงค์” ฉันลอยหน้าทำเสียงเล็กรับมุขอย่างประชดประชัน กลับยิ่งทำให้หมอนั่นยิ้มกว้างกว่าเดิม เขาควักกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ด้านซ้ายของฉันออกมาได้ในที่สุด   พวกสูทดำสองสามคนเปิดประตูรถกวาดเอาของทั้งหมดที่ฉันโยนไว้แต่แรกออกมา พอสมบัติของฉันถูกยึดไปเป็นที่พึงพอใจแล้ว วินเซนต์ก็พาฉันและเนทไปขึ้นเบาะหลังรถบีเอ็มอีกคันที่จอดไกลออกไป มันเป็นรถคันที่พาเนทมาที่นี่นั่นเอง หลังจากจับพวกเรานั่งคู่กันที่เบาะหลัง สูทดำคนหนึ่งก็เข้ามานั่งเบาะหน้าเป็นผู้คุม วินเซนต์ทำหน้าที่ขับรถ คนอื่นๆยังกระจัดกระจายอยู่ตรงที่เกิดเหตุ รอรถลากเพื่อมาจัดการกับรถที่เสียหายทั้งสี่คัน มือทั้งสองของฉันที่ติดกุญแจไพล่หลังทำให้นั่งลำบาก คุณจะพิงเบาะไปข้างหลังแบบธรรมดาไม่ได้ จะนั่งโล้ตัวไปข้างหน้าก็ไม่รู้จะพิงกับอะไร เหลือทางเลือกสองทางคือคุณจะก้มหน้าเอาศีรษะวางไว้บนเข่าของตัวเองหรือไถลตัวลงเพื่อให้เกิดช่องว่างนิดหน่อยข้างหลังพอให้มีที่สำหรับกุญแจมือ ฉันเลือกอย่างหลัง “ดีนะ ที่คันนี้จอดอยู่ไกลหน่อย” วินเซนต์พูดขึ้น พลางหมุนพวงมาลัยออกรถ น้ำเสียงเขากลั้วหัวเราะน้อยๆ “ไม่งั้นคงโดนคุณผู้หญิงชนไปอีกคัน”   “อย่าเรียกฉันว่าคุณผู้หญิง..” ฉันเผลอแหวใส่ ก่อนจะลดระดับความแข็งขืนลงในฐานะนักโทษที่ดี “..ได้โปรด” “เรียกว่าคุณวินเทอร์ก็ได้” หมอนั่นเสนอหน้า ขยับตัวนั่งพิงเบาะสบายๆ ก่อนจะหันมาดูท่านั่งอันอิหลักอิเหลื่อของฉัน ด้วยใบหน้าฉายรอยยิ้มสาแก่ใจอันคุ้นเคย เขาโน้มหน้าลงมากระซิบกระซาบ “บอกแล้ว เราต้องคุยกันอีกยาว” “ถ้าต้องถูกจับมาอยู่ห้องเดียวกับนายอีก เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่า” ฉันว่า “แหม.. แต่คราวที่แล้วที่อยู่ด้วยกัน ก็ไม่เลวเท่าไรนะ” เขากระซิบตอบ ความโกรธวิ่งขึ้นเป็นริ้วเหมือนไมเกรน ฉันยกขาข้างหนึ่งกระแทกหน้าแข้งหมอนั่นไปอย่างแรงจนได้ยินคำ ‘โอ้ย’ เสียงต่ำเบาๆ หน้ายิ้มๆเหยเกไปชั่วแวบด้วยความเจ็บปวด เขายกมือข้างหนึ่งสะบัดขากางเกงตรงที่ถูกประทุษร้ายอย่างฉุนเฉียว “พูดอีกคำ..” ฉันพูดเสียงเย็น “..อีกคำเดียวฉันจะหักแขนนายด้วยขาสองข้างนี่แหละ” “ไม่ต้องรีบหรอก ที่รัก..” ใบหน้าของเขาฉาบรอยยิ้ม แต่นัยน์ตาสีเทากร้าวอย่างไม่ยอมแพ้ น้ำเสียงล้อเล่นเยียบเย็นขึ้น “เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกพักใหญ่ ไอ้พันธนาการที่มันมัดเราไว้ด้วยกันจริงๆ มันไม่ได้ไขออกง่ายเหมือนไอ้กุญแจมือกิ๊กก็อกนั่นหรอก” ก่อนจะสะบัดหน้าหนี และไม่ปริปากพูดกับฉันอีกเลยตลอดทาง   _______________________________________________________________ จบตอนค่ะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:44:33

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ Deckard กับคุณ scottie เรื่องหลักฐานของทางอเมริกานะคะ หนมปังไปแก้ไขที่ต้นฉบับเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณคุณหนมจีน ที่มาเก็บไก่ให้หนมปังนะคะ ปล่อยไปเป็นฝูงเลยทีเดียว 555 ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมคอมเม้นต์นะคะ ยังยืนยันนะคะว่าเรื่องนี้ สืบสวนสอบสวนแน่นอน แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 14:48:36 จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:46:40

ความคิดเห็นที่ 6 ฮ่าๆ พ่อสามีนี่กวนดีพิลึก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 16:59:49

ความคิดเห็นที่ 7 ความคิดเห็น - underwear หมายถึงชุดชั้นในทั้งหมด การนำมาใช้แทนคำว่ากางเกงใน ทำให้ภาพบรรยายไม่ชัด ดึงอารมณ์ได้ไม่เต็มที่ - คำว่าอื้ออึง ให้ความรู้สึกว่าเสียงที่เกิดมีความต่อเนื่อง ไม่น่าจะเป็นเสียงกระจกแตก ข้อมูล - ทะเบียนสมรสที่ Clark County of Nevada จะขอได้หลังจากวันสมรส 1 วัน (ระบุในเวบของ Clark County ว่าตามปกติจะบันทึกเข้าระบบภายใน บ่าย 3 โมงของวันรุ่งขึ้น ขอแบบ online ได้ แต่ตามกฏหมายเขามีเวลาทำ 10 วันทำการ) อย่าลืมเช็คเวลาในเนื้อเรื่องด้วย ปล ในสหรัฐอเมริกาค่อนข้างจะระวังเรื่องความแตกต่างทางศาสนา ไม่แน่ใจว่าเอกสารราชการอย่างทะเบียนสมรสจะระบุถึงพระเจ้าอย่างในเนื้อเรื่อง - ไม่เคยเห็นของจริง บอกไม่ได้ว่ามีข้อความอย่างนี้จริงหรือเปล่า ตั้งข้อสังเกตไว้เฉยๆ และถ้าจะบอกว่าเป็นทะเบียนที่ดีไซน์พิเศษแบบสั่งทำเป็นที่ระลึกไม่ใช่ของทางการ ก็ไม่แน่ใจว่า เมาขนาดนั้นจะตกลงกับ chapel กันอย่างไร แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 21:15:41 จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 21:13:38

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบคุณ Deckard ตอนนึกภาพก็คิดว่าเป็นทะเบียนสมรสที่ระลึกน่ะค่ะ เห็นว่ามี Chapel ที่เป็นคริสต์ก็เลยคิดว่าน่าจะเอ่ยนามพระเจ้าได้ อืม.. อย่างนั้นคงต้องแก้ไขข้อความในเอกสารแล้วสินะ ส่วนเวลาทำการไม่น่ามีปัญหามั้งคะ ลองเช็คแล้วเปิดถึงเที่ยงคืนนะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 23:56:04

ความคิดเห็นที่ 9 ที่บอกให้เช็คเวลาคือ เวลาที่ตื่นแล้วรู้ว่าแต่งานกันแล้วค่ะ ใน US การแต่งงานต้องมี marriage license ก่อนจึงจะแต่งงานกันได้ ที่คุณเช็คว่าเปิดถึงเที่ยงคืนนั้นคือ การขอ marriage license ไม่ใช่การจดทะเบียนสมรส หลังจากที่ได้ใบอนุญาตมาแล้ว จะไปแต่งงานในโบสถ์หรือสถานที่จัดงานที่ไหนก็ได้ในรัฐเนวาดา โดยผู้ที่มีอำนาจในการจัดงานแต่งจะมีหลายที่และเปิด 24 ชม. ดังนั้นจุดนี้จึงไม่ใช่ปัญหา ปัญหาอยู่ที่การนำข้อมูลเข้าสู่ระบบ ซึ่งเวลาปกติคือ บ่ายสามโมงของวันรุ่งขึ้น พระเอกนางเอกเมาก็จริง แต่จะตื่นบ่ายกันทั้งคู่จนระงับไม่ทันเลยหรือเปล่า ถ้าไม่บอกอะไรเลย คนอ่านคงเข้าใจว่าแค่สายไม่ใช่บ่ายเกือบเย็น และทะเบียนสมรส จะขอได้เร็วที่สุดก็คือหลังบ่ายสามโมง โดยการจ่ายเงินออนไลน์แล้วสั่งพิมพ์ได้เลย (ซึ่งทำให้คิดว่า น่าจะเป็นเอกสารราชการเรียบๆเป็นงานเป็นการ และไม่มีเนื้อความอิงศาสนา) ถึงได้บอกให้เช็คเวลาไงคะ โดยเฉพาะเนื้อเรื่องส่วนที่ต่อจากนี้ กว่าจะรู้ กว่าจะโวย กว่าจะหนี กว่าจะถูกจับได้ กว่าจะไปทำอะไรๆต่อ จะเหลือเวลามากพอที่จะทำให้เนื้อเรื่องสมเหตุสมผลไหม จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 02:18:16

ความคิดเห็นที่ 10 >> ฉันก้มลงมองไปที่ต้นขาด้านใน น้ำขุ่นๆสีขาวบางส่วนยังทิ้งร่องรอยไว้ตรงนั้น ตรงนี้ สำคัญครับ เพราะตามไปอ่านบทหลังๆมาแล้ว ในตอนที่ทวิตตี้สงสัยว่า ตัวเองท้องหรือไม่ เนทหยิบคอนดอมมาให้ดู และบอกว่าตัวเองใช้ทุกหน การใช้คอนดอม จะไม่ทิ้งคราบพวกนี้ครับ เรื่องทะเบียนสมรส ทั้งทวิตตี้และเนท ไม่เคยแต่ง อาจจะแค่พอรู้ลางๆว่า drive through & ได้ใบอะไรมาซักอย่าง แค่นั้นเอง (เหมือนอย่างที่ไรเตอร์ 'รู้' ) คนเมาสองคน .. สติไม่เหลือหลอ แค่อยากมีเซ็กส์ (make sex, not make love) ทวิตตี้ถูก conditioned ไว้จนฝังรากลีกแล้วว่า จะมีไม่ได้จนกว่าจะแต่งงาน สติที่ไม่เหลือ + ตัณหา .. เห็นแค่ว่า ขับเข้าโบสถ์ ได้ใบอะไรซักอย่าง ฯลฯ ก็จบ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 06:24:29

ความคิดเห็นที่ 11 ส่วนเรื่องทาง legal ที่ว่ามาทั้งหมด .. At Las, money speaks .. โยนเงินลงไปไม่กั้ร้อยเหรียญ .. ก็ได้การแต่งงานที่สมบูรณ์แบบ มีกระทั่ง limo มารับจากผับไปส่ง .. ถึงเตียง และถ้าต้องการจริงๆ จะให้"สั่ง" chapel ส่งคนมาทำพิธีถึงเตียง .. ยังได้ เพียงเสียค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมนิดหน่อย จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 12:33:53

ความคิดเห็นที่ 12 อ๋อ ขอบคุณค่ะ ทุกท่าน.. เดี๋ยวจะลองคิดหาทางแก้ไขให้มันสมเหตุสมผลขึ้นนะคะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 13:04:45

ความคิดเห็นที่ 13 พึ่งรู้ว่ามีแบบนี้ด้วย แต่งออนไลน์ เริ่ดอ่ะ รอบนี้ไม่ค่อยเห็นคำผิดนะคะ แต่ตงิดตรง ดาร์ลิงค์ ถอดออกมาเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษจะได้ Darlink แต่คำนี้จริง ๆ แล้วเขียนว่า Darling เวลาถอดออกมาเป็นตัวอักษรภาษาไทย ควรจะเป็น ดาร์ลิง หรือเปล่าคะ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 14:54:31