ความคิดเห็นที่ 1 ๑๓ วันที่เราเลิกกัน ความเจ็บปวดจากวันนั้น ยังคงเกาะกินหัวใจเขามาจนถึงทุกวันนี้ เมื่อเว้นว่างจากภารกิจ ธราเทพเดินทางจากสระบุรีขึ้นไปหาปาริมาที่กรุงเทพฯเช่นเคย ทั้งสองมาพบกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเคยมาประจำ การพบหน้าหญิงสาวคล้ายเติมพลังในการทำงานให้เขา ความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมมาตลอดทั้งเดือนหายไปโดยพลัน แต่ธราเทพไม่เคยคาดคิดเลยว่า วันนั้นจะทำให้ทุกอย่างระหว่างเธอกับเขาเปลี่ยนแปลงไป ‘งานเป็นไงบ้างปิ่น นักเรียนเยอะไหม’ เขาถามถึงงานของคนรักที่โรงเรียนสอนศิลปะด้วยความสนใจ ใบหน้าคมคร้ามยิ้มแย้ม ‘ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อยค่ะ ปิ่นทำงานพิเศษหลังเลิกงานด้วย’ ปาริมาเล่าให้เขาฟังว่าตอนนี้เธอรับงานอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นสอนนอกสถานที่ ออกแบบทั่วไป จัดบู๊ทตามงานต่างๆ และอื่นๆตามแต่จะทำได้ ‘จะขยันไปไหน พักผ่อนบ้างนะ เจอกันคราวนี้พี่ว่าปิ่นผอมลงกว่าเดิมเยอะเลย’ เขาจับมือปาริมาด้วยความห่วงใย ‘ปิ่นไม่มีทางเลือกนี่ค่ะ ทำงานประจำอย่างเดียวไม่พอใช้ เลยต้องหารายได้ทางอื่นด้วย พี่เทพก็เหมือนกัน บอกแต่คนอื่น ตัวเองอย่าลืมพักผ่อนมากๆล่ะ’ ‘ไม่ต้องห่วงน่า พี่ยังแข็งแรง ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก’ ว่าพร้อมเบ่งกล้ามให้ดู ปาริมาส่ายหน้าพลางยิ้ม ‘คนเขาหันมามองหมดแล้วเห็นไหม’ ‘เห็น แต่ไม่สน’ ‘เชื่อแล้วว่าพี่เทพไม่เคยสนใจใครเลยจริงๆ’ ‘สนทำไมล่ะ ปิ่นน่าสนกว่าตั้งเยอะ’ ดวงตาหวานซึ้งที่มองมานั้นทำให้ปาริมารู้สึกจุกในอกขึ้นมาทันที ‘ปิ่น เป็นอะไรหรือเปล่า’ ชายหนุ่มมองคนรัก แอบสังเกตมานานแล้วว่าสีหน้าของเธอไม่ใคร่สบายใจนัก คนถูกถามส่ายหน้าพลางยิ้ม หากเป็นยิ้มที่ดูเหือดแห้งเหลือเกิน ‘ปิ่นดีใจนะคะที่ได้เจอพี่เทพวันนี้’ ‘พี่ก็ดีใจเหมือนกัน’ ธราเทพยิ้มกว้าง แต่เมื่อสบตาอีกฝ่าย เขากลับเห็นความเศร้าและหนักใจอยู่ลึกๆจนไม่อยากเชื่อว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ “ร้อนเหรอ พี่พัดให้” ว่าแล้วเขาก็หยิบเมนูอาหารมาโบกเร็วๆด้วยความเอาใจใส่ ‘ขอบคุณนะคะพี่เทพ’ ปาริมารู้สึกร้อนผะผ่าวที่ขอบตาขึ้นมาดื้อๆเมื่อหันไปเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจและห่วงใย ‘อะไรกัน แค่นี้ร้องไห้เหรอฮึ คนขี้แย’ ชายหนุ่มเอ่ยกลั้วยิ้ม มองใบหน้าใสๆด้วยความเอ็นดู ยิ่งธราเทพพูด น้ำตาของเธอก็ยิ่งพานจะไหลออกมาเสียให้ได้ หัวใจเจ็บแปลบปลาบราวกับมีของแหลมคมเสียดสี ‘ไม่ร้องแล้วค่ะ’ หญิงสาวยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา ‘พี่เช็ดให้ดีกว่า’ เขาหยิบกระดาษทิชชูและเอื้อมมาซับน้ำใสๆที่ไหลลงมาบนแก้มนวลอย่างทะนุถนอม ‘ยิ้มนะ คนดีของพี่ เวลาปิ่นยิ้ม มันทำให้พี่มีความสุขไปด้วยรู้ไหม’ ปาริมายิ้มให้เขาอย่างสุดหัวใจ ‘ปิ่นไม่ร้องแล้ว’ ‘ดีมาก เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันนะ’ ชายหนุ่มชวนด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ‘ค่ะ ไปไหนก็ได้’ ระหว่างทานอาหาร ธราเทพสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของคนรัก แม้ปาริมาจะยิ้ม หากเป็นยิ้มที่ดูไม่สดใสเช่นเคย แถมใบหน้าของเธอยังดูอิดโรยราวกับคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่ตัดสินใจยังไม่ถามออกไปตอนนั้น เพราะกลัวจะเป็นการยิ่งไปตอกย้ำอะไรบางอย่างในใจของเธอ ปาริมาเล่าเรื่องพ่อแม่ของเธอให้เขาฟังแล้วเมื่อเดือนก่อนที่พบกัน ตอนนั้นแม้หญิงสาวจะเศร้า แต่ก็ยังมีความเข้มแข็งอยู่ในแววตา ต่างจากวันนี้ที่เธอคล้ายกับตุ๊กตากระเบื้องเนื้อบางที่พร้อมจะเปราะแตกลงได้ทุกเมื่อจนเขาอดห่วงไม่ได้ หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ธราเทพพาปาริมาขับรถมายังสวนสาธารณะที่เคยมาเป็นประจำ เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เธอ ก่อนจะเดินไปยังด้านหลังรถ หยิบกระดานวาดรูปและดินสอครบชุดออกมา ‘วันนี้วาดรูปให้พี่หน่อยนะ’ เขารู้ดีว่าการวาดรูปจะทำให้ปาริมามีความสุขเสมอ ‘พี่เทพไม่เบื่อแล้วเหรอคะ เวลาต้องนั่งนิ่งนานๆ’ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบดวงตาคมสีเข้ม ‘เฮ้ย พี่ไม่เคยบอกว่าเบื่อสักหน่อย ก็แค่บ่นไปงั้นแหละ อย่าบอกนะว่าปิ่นเก็บไปคิด ลืมเลยๆ พี่ไม่ได้บ่นจริงจังสักหน่อย’ ธราเทพวางกระดานวาดรูปลงบนกระโปรงหลังรถ และเอามือมาลูบเรือนผมสีดำอย่างนุ่มนวล ‘ถึงจะต้องนั่งท่าเดิมทั้งวันทั้งคืน พี่ก็ไม่เคยเบื่อ จำไว้นะ…พี่ยอมเป็นแบบให้ปิ่นไปตลอดชีวิต แก่จนปวดหลังแค่ไหน พี่ก็จะพยายามนั่งตัวตรงให้ได้ ปิ่นเองก็อย่ามือสั่นแล้วกัน’ แม้จะพยายามพูดให้อีกฝ่ายหัวเราะ แต่ปาริมาก็ได้แต่ยิ้มบางๆเท่านั้น แถมน้ำตาของเธอยังทำท่าจะไหลออกมาเสียดื้อๆ ‘อะไร เอาอีกแล้ว ไป งั้นไปนั่งวาดรูปกันดีกว่า’ ชายหนุ่มหยิบกระดานวาดรูป ก่อนจะจูงมือหญิงสาวเดินไปนั่งที่ศาลาริมน้ำ ‘วันนี้ปิ่นจะวาดให้ดีที่สุดค่ะ’ ปาริมาว่าพลางมองชายหนุ่มราวกับจะเก็บภาพทั้งหมดเอาไว้ในส่วนลึกของความทรงจำให้มากที่สุด ‘จริงเหรอ งั้นวาดให้หล่อๆนะ’ ชายหนุ่มยิ้มละมุน ‘ไม่ได้หรอก’ ‘ทำไมล่ะ’ ‘ก็ตัวจริงธรรมดานี่นา จะวาดให้หล่อได้ยังไงล่ะ’ หญิงสาวเผลอลืมความอึดอัดในใจไปชั่วคราวเมื่อพูดคุยกับคนรัก ‘โห พูดอย่างนี้เอาดินสอมาแทงพี่เลยดีกว่า คนเขาออกจะดูดี อ้อ ไม่สิ หล่อเลยละ’ พูดแล้วก็ยิ่งเก๊กหน้าใหญ่ ‘แหวะ หลงตัวเองจริงๆนะคนเรา’ ‘หลงแต่ตัวเองซะเมื่อไหร่ หลงคนแถวนี้ด้วย’ ธราเทพส่งสายตาหวานๆมาให้ ปาริมาก้มหน้าและเงียบไปราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นสบตาธราเทพนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขปนเศร้า ‘ปิ่นดีใจที่ได้รู้จัก…และได้รักกับพี่เทพนะคะ’ ‘ไม่ใช่แค่ได้รู้จักกัน ได้รักกันสิ แต่ต้องได้แต่งงานกันด้วย’ ดวงตาของเขาฉายแววหนักแน่น ‘ปิ่นว่างเมื่อไหร่ไปบ้านพี่กัน จะได้รู้จักคนในครอบครัวพี่’ ที่ผ่านมามีแต่เขาเท่านั้นที่เป็นฝ่ายไปบ้านหญิงสาว ‘พี่เทพ…’ น้ำเสียงของปาริมาเบาหวิว ธราเทพเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยและท่าทางไม่สบายใจของเธอก็รีบเดินมานั่งลงข้างๆ จับมือคนรักเอาไว้อย่างทะนุถนอม ปลอบโยน ‘ว่าไง มีอะไรหรือเปล่า’ ‘…ปิ่นมีเรื่องจะบอกค่ะ’ ‘เอาสิ ว่ามาเลย’ ธราเทพพยักหน้าอย่างพร้อมรับฟัง ‘ปิ่นขอโทษนะคะ’ หญิงสาวเอ่ยโดยไม่สบตาเขา เธอนั่งก้มหน้า บีบมือตัวเองแน่น ‘ขอโทษทำไม ยังไม่ได้บอกพี่เลยว่าเรื่องอะไร’ ชายหนุ่มเชยคางปาริมาขึ้นให้สบตา ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลมากกว่าคาดคั้น ปาริมาพยายามกลั้นน้ำตาที่จะร่วงเผาะลงมาได้ทุกเมื่อ กลืนก้อนแข็งๆลงไปในลำคอและเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แน่วนิ่งที่สุด ‘พี่เทพ งานแต่งงานของเรา…คงไม่มีแล้ว’ เมื่อได้ฟัง ธราเทพก็รู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างตกใส่ศีรษะอย่างแรง เขาหูอื้อและงุนงงไปหมดว่าทำไมจู่ๆเธอถึงพูดเช่นนี้ อยากจะคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่น แต่น้ำเสียงของปาริมาก็จริงจังเกินกว่าจะเป็นอย่างนั้น ‘ทำไมล่ะปิ่น’ แม้จะไม่อยากเชื่อ แต่ก็อยากรู้เหตุผล ‘ปิ่นไม่ได้รักพี่เทพแล้ว!’ ‘ไม่จริง!’ ‘จริงค่ะ ปิ่นว่าเราคงไปกันไม่ได้ หยุดแค่นี้เถอะนะคะ’ หญิงสาวเก็บความขมขื่นเอาไว้ในน้ำเสียงได้อย่างมิดชิด ‘ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร’ ธราเทพยังอยู่ในอาการช็อกไม่หาย ‘มันผ่านไปแล้วนี่คะ จะไปพูดถึงทำไม’ ปาริมาแค่นหัวเราะ ‘พี่ต้องการเหตุผล บอกมาได้ไหมว่าทำไมเราถึงคบกันต่อไปไม่ได้’ ชายหนุ่มจับไหล่มนเขย่า จ้องลึกลงไปในดวงตาเรียวยาวราวกับต้องการอ่านความคิดให้ออก แต่เขาก็ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่าภายในนั้น ‘พี่เทพ ปล่อยค่ะ’ ปาริมาแกะมือของเขาออก ‘ปิ่น พี่ไม่นึกนะว่าเราจะมีวันนี้ พี่ไม่คิดว่าเราสองคนจะเข้ากันไม่ได้ ที่ผ่านมาเราไม่เคยมีปัญหากันเลย โอเค พี่ยอมรับว่าทะเลาะกันบ้าง แต่มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ปิ่นกำลังคิดอะไรอยู่ กลัวอะไร หรือว่ามีเหตุผลอะไรที่ทำให้ต้องตัดสินใจแบบนี้ บอกพี่มาสิ’ ‘แล้วพี่เทพจะรู้เอง ว่าทำไมปิ่นถึงตัดสินใจแบบนี้’ หญิงสาวตัดบท เบนหน้าไปทางอื่น แต่เขายังไม่ยอมหยุดคาดคั้น ‘ปิ่นคิดดีแล้วใช่ไหม’ เขาถามย้ำช้าๆ ชัดๆอีกครั้ง เผื่อว่าหญิงสาวจะเปลี่ยนใจ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมายิ่งเป็นการตอกย้ำว่า เขาเสียเธอไปแล้วจริงๆ ‘ค่ะ ปิ่นคิดดีแล้ว เรื่องของเรา…จบแค่นี้นะคะ’ ธราเทพแทบจะล้มทั้งยืนลงตรงนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ความรู้สึกทั้งเสียใจ งุนงงประดังประเดเข้ามาราวพายุ หัวใจเจ็บปวดไปทั้งดวงราวกับมีมีดเล่มใหญ่ทิ่มแทงลงมาซ้ำๆที่จุดเดิม …มองภาพเธอเดินจากไปช้าๆ ความเจ็บปวดเหลือคณาไม่อาจกลั้น ขอเพียงบอกเหตุผลกันสักคำ จะไม่ช้ำ ไม่เจ็บ อย่างนี้เลย… ภาพที่ปาริมาบอกเลิกในวันนั้น เป็นภาพที่ธราเทพไม่เคยลบลืมออกจากใจได้ บ่อยครั้งที่เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความฝันตามหลอกหลอน ก่อนจะพบว่าเขาไม่มีเธอแล้วจริงๆ หนำซ้ำไม่นานหลังจากวันนั้น ชายหนุ่มก็ได้รู้ข่าวว่าปาริมาหมั้นกับผู้ชายอีกคน…นั่นน่ะหรือคือเหตุผลที่เธอจำเป็นต้องเลิกกับเขา ช่างน่าขันสิ้นดี ธราเทพพยายามทำใจยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นแม้หัวใจจะโดนเฉือนและทิ่มแทงจนเป็นแผลเหวอะหวะ เจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งดวง คิดว่าเธอคงตัดสินใจดีแล้วที่ทำแบบนั้น ความรักระหว่างปาริมาและเขาก็เหมือนกับเข็มนาฬิกาที่เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เป็นความรักที่ไม่หวือหวา วูบวาบ หากหวานละมุน อบอุ่น ตรึงใจ ทุกคนย่อมรู้ดีว่าเข็มนาฬิกาไม่มีวันที่จะเดินต่อไปได้ตลอด แต่ก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่า…มันจะหยุดหมุนเมื่อใด   นับตั้งแต่วันที่หญิงสาวบอกเลิก เข็มนาฬิกาความรักของเขาก็หยุดเดินอยู่ตรงนั้น นิ่ง…และเนิ่นนาน เข็มนาฬิกาความรักของคนอื่น อาจเดินต่อไปข้างหน้าได้อีก เมื่อใครสักคนผ่านเข้ามาในชีวิต ช่วยเติมพลังให้กายใจ แต่สำหรับธราเทพ…แม้มีใครหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิตอันเงียบเหงา ชายหนุ่มก็ไม่เคยลืมปาริมาได้เลย เธอยังคงอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจเขาตลอดมา …รักที่เฝ้าฟูมฟักดูแล รักที่คิดว่าแน่แท้ตรึงใจ รักที่หวานละมุนอย่างฝันใฝ่ กลับเลือนหายไม่เหลือแม้แต่รัก… เข็มนาฬิกาความรักของปาริมาซึ่งกำลังเดินไปข้างหน้า คงไม่มีวันเดินย้อนกลับหลังมาอีกแล้ว โปรดติดตาม... จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 19:58:38

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบกระทู้ คุณ ลูนาติก จะมีโผล่อีกมามั้ยมารอลุ้นกันนะครับ ^^ คุณ mimny แน่นอนครับ โดยเฉพาะหนูลีไม่ยอมให้พี่ชายโดนจับง่ายๆหรอก ^^ พี่นุ้ย นารีจำศีล ขนมที่มีส่วนผสมของกะทิกับเผือก ซึ่งปกติเสียง่าย ทำเสร็จแล้วไม่ได้กินทันที ถ้าไม่แช่ตู้เย็นไว้มันจะไม่เสียเหรอครับ ^^ คุณ ห้าสิบป่าย ขอบคุณคร้าบ ตอนนี้ถูกใจมั้ยเอ่ย ^^ คุณ :::อาราเร่::: 555 ไม่ต้องกลัวครับ มีหนูลีอยู่ทั้งคน หญิงไทยใจงามแผลงฤทธิ์ไม่ได้หรอก ^^ ขอบคุณกิ๊ฟจาก พี่นุ้ย นารีจำศีล, คุณ npuiy, พี่ษา พิมพ์นรา, คุณ ลูนาติก, คุณ สายธาร/กนกนารี, คุณ mimny, คุณ goldensun, คุณ ห้าสิบป่าย, คุณ :::อาราเร่:::, พี่อุ้ย พันธนาการแสงดาว, คุณ pat_ok, พี่เวย์ แม่มณี จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 20:03:09

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วปาริมาไปหมั้นกับใครอ่ะ คุณกฤตย์เหรอ? ส่วนตะโก้ยืนยันว่าถ้าทำเป็นไม่เสียแน่นอนค่ะ ไว้เช้าจรดเย็นยังได้เลย มันขึ้นอยู่กับขั้นตอนการทำจ้ะ ถ้าทำไม่เป็นอยู่แป๊บเดียวก็คืนตัวเป็นน้ำแล้วล่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 21:14:33 จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 21:13:58

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วเพราะอะไรถึงต้องเลิกกับธราเทพและไปหมั้นกับคนอื่น จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 22:40:49

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเลิกกันเพราะเรื่องเงินเช่นเป็นหนี้เป็นสิน เหตุผลอ่อนเกินไป เพราะส่วนใหญ่จะปรึกษาคนรักช่วยกันหาวิธีใช้หนี้ น่าจะเรื่องทดแทนบุญคุณที่เงืนไม่อาจซื้อได้ถึงจะมีน้ำหนักหน่อย  เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 23:10:52

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านอีก จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 11:11:19

ความคิดเห็นที่ 7 การจะบอกเลิกแฟนทั้งที่ยังรักมากคงเป็นอะไรที่ทรมาน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นหวังว่าปาริมาคงคิดรอบคอบแล้วในการตัดสินใจพูดบอกเลิกโดยไม่บอกเหตุผลที่แท้จริงกับธราเทพ จากคุณ : สายธาร (สายธาร/กนกนารี) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 12:32:55

ความคิดเห็นที่ 8 สงสารพี่เทพจังเลยค่ะ เอ๊ มาแปลกเนอะ ไม่สงสารนางเอกเท่าพระเอก อิอิ ^^ จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 23:03:54

ความคิดเห็นที่ 9 ทำไม ทำไม๊ ทำมายยยยยยยยย >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 21:48:43