ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 11 เรียวขาเล็กเพรียวสมส่วนก้าวไปตามหาดทราย จุดหมายอยู่ที่หน้าฉากซึ่งจัดเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า หากเสียงทุ้มคุ้นเคยซึ่งดังมาจากหลังต้นมะพร้าว กลับทำให้เธอชะงักฝีเท้า อดชะโงกหน้าไปมอง ไม่ได้ว่าสมมติฐานเป็นจริงรึเปล่า “พี่ฮาร์ทจริงๆ ด้วย” กันยาวีร์อมยิ้ม อาการ ปวดศีรษะดูจะทุเลาลงทีนใดเมื่อเห็นร่างสูงโปร่ง ยืนอยู่ไม่ห่างนัก เขากำลังหันหลังให้เธอ กรอกเสียงผ่านเครื่องมือสื่อสารด้วยอารมณ์ ที่ค่อนข้างหงุดหงิด จะว่าเสียมารยาท กันยาวีร์ยอม เพราะเธอนึก อยากรู้ว่าเขากำลังคุยกับใคร คุยอะไร ถึงได้ ถอนหายใจหนักๆ หลายทีจนคนแอบฟังเครียด ตามไปด้วย ร่างบางตัดสินใจหลบอยู่หลัง ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง กะระยะให้ได้ยินชัดเจน “เมื่อกี๊มัวแต่เดินเตะน้ำทะเลอยู่ สงสัยทำ หล่นลงไปในน้ำว่ะ” กันยาวีร์ขยับตัว ขมวดคิ้วนิ่วหน้ารอฟังต่อ ไม่นานเขาจึงโวยลั่น “ไอ้บ้า! คิดไปได้ ใครจะปัญญาอ่อนทิ้งสร้อยสั่งทำที่ตัวเองต้อง เป็นคนจ่ายเงินลงไปในน้ำทะเลวะ มันหาย ไปเอง” “สร้อยที่สั่งทำ...” เสียงเล็กๆ ทวนคำพูด ของธนัชย์ ยังไม่ทันคิดอะไรไปไกล ต้องรีบ กลับไปเงี่ยหูฟังต่อ “เซ็งเลยว่ะ ของขวัญหายเนี่ย!” “ของขวัญงั้นเหรอ” กันยาวีร์ขยับริมฝีปาก เอ่ยทวนแผ่วเบา ใจหนึ่งอยากจะเดินห่างออกไป เขาอุตส่าห์เดิน เลี่ยงกองถ่ายละครมาคุยไกลๆ เธอยังกล้า ละลาบละล้วง แต่ประโยคเมื่อครู่สะกิดใจ กันยาวีร์มาก จนเธอไม่อาจผละไปได้ “เออๆ ว่าไงก็ว่างั้นแล้วกัน” ว่าจบ ร่างสูงสง่าจึงเดินกลับเข้าไปในบริเวณ ของโรงแรม ไม่เห็นว่าลับแผ่นหลังเขา กันยาวีร์ค่อยโผล่ออกจากที่ซ่อน นัยน์ตาเรียวเล็ก เบิกกว้างเมื่อเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่ง หล่นอยู่ที่พื้น มันถูกพับจนขนาดเล็กพอให้ ใส่กระเป๋ากางเกงได้ ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ สร้อยชิ้นเดียวที่ธนัชย์ทำหล่นหาย หลังจากจ้องมองอยู่นานหลายวินาที กันยาวีร์ จึงตัดสินใจคลี่ออกมาดู ภาพซึ่งปรากฏบน แผ่นกระดาษสีขาวขุ่นทำให้เธอรู้สึกเหมือน หัวใจกำลังจะกระโจนออกมาเต้นระบำอยู่ ด้านนอก เต็มตื้นยากจะบรรยาย ลายดินสอคมชัดร่างเป็นจี้รูปทรงกระบอก เชื่อมติดกัน ตรงกลางระหว่างที่เชื่อมเข้า หากันนั้นทำเป็นร่องลึกไม่มากนักมีตัวสร้อย ถูกร้อยผ่านไปคล้ายของเล่นเด็กชนิดหนึ่ง คือ ‘โยโย่’ แบบเรียบง่ายและดูธรรมดา เกินกว่าจะทำเป็นสร้อยออกมาขายทั่วไป เว้นแต่ว่า... “แบบจี้รูปโยโย่! คุณฮาร์ทเขาสั่งทำสร้อย แบบนี้ขึ้นมางั้นเหรอ โยโย่มันชื่อเรานี่นา” กันยาวีร์ไม่รอช้า หยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ดูวันเดือนปีอยู่ นานจนแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด ก่อนจะค่อยๆ ระบายยิ้มจนเกลื่อนหน้า แก้มขาวเนียน จัดร้อนผ่าว นาทีปัจจุบัน เธอเริ่มไม่แน่ใจ ว่ามันเกิดจากพิษไข้หรือเหตุผลอื่นกันแน่! “เหลืออีกสิบห้านาทีเข้างาน ยังพอมีเวลา โทรหาเหมียว” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 14:12:50

ความคิดเห็นที่ 2 ด้านวรมณซึ่งยังคงมองเหม่อไปนอกหน้าต่าง สะดุ้งสุดตัวเมื่อห้องนอนเงียบสงัดถูกรบกวน ด้วยเสียงเพลงเรียกเข้าที่เธอตั้งไว้ หญิงสาว คว้ามากดรับโดยไม่ต้องมองว่าเป็นใคร “เพิ่งได้ยินเสียงกันไปหยกๆ” “เรามีเรื่องจะบอก” คนมีเรื่องจะบอก พูดรัวเร็วจนลิ้นแทบพันกัน “แกจำได้มั้ย ว่าอีกสองวัน วันอะไร” “วันเกิดแกไง สมองกลับแล้วเหรอ โทรมา ถามแค่นี้อ่ะนะ” “ไม่ใช่ย่ะ!” กันยาวีร์ค้อนใส่ผืนทรายและ ทะเลเบื้องหน้าขวับๆ ก้มลงมองแผ่นกระดาษ ในมือ ก่อนจะระงับความตื่นเต้น ค่อยๆ เล่าช้าๆ “เมื่อสองนาทีที่แล้วฉันแอบฟังพี่ฮาร์ทคุย โทรศัพท์ เขาบอกว่าทำสร้อยหาย” “เขาไปถึงเกาะช้างแล้วเหรอ” วรมณแทบ ไม่ได้สนใจเรื่องสร้อยหายที่กันยาวีร์เพิ่งบอก เธอกำลังคำนวณว่า กว่าเขาจะไปจากบ้าน ของเธอยังดึกขนาดนั้น แล้วชายหนุ่มจะได้ พักผ่อนกี่ชั่วโมง! “ใช่ๆ พี่ฮาร์ทมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันก็ไม่ แน่ใจ แต่แกรู้มั้ยว่าเขาหัวเสียมากที่เขาทำ สร้อยหล่นหาย โทรบ่นกับใครไม่รู้ตั้งนาน สองนาน เขาบอกด้วยว่า เขาไม่มีของขวัญแล้ว”     “แล้วมันเกี่ยวอะไรกันกับแกหรือฉัน” “ทำไมจะไม่เกี่ยว เกี่ยวเต็มๆ เลย เพราะ ฉันเดินมาเจอกระดาษที่เขาทำหล่นไว้ มันเป็น เอสี่แบบถนอมสายตา เป็นแบบร่างของสร้อย เส้นนั้นแน่ๆ สร้อยที่เขาสั่งทำแล้วดันมา ทำหายแถวนี้” วรมณนั่งฟังนิ่ง หัวใจเริ่มเต้นแปลกไปอีกหน หากผะแผ่วแปลบปลาบชนิดที่แม้กำลังใจจด ใจจ่อฟังเพื่อนสนิทสาวเล่าถึงกับต้องเม้มปากแน่น ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายราวกับจะชาวาบ ถ้อยคำ บอกชัดเจนจากจังหวัดตราดยังคงวนเวียนอยู่ ในโสตราวกับเพิ่งได้ยินใหม่ๆ... “มันเป็นสร้อยคล้องจี้รูปโยโย่ ของขวัญวัน เกิดปีนี้ของฉันแน่ๆ เลยเหมียว ฉันมั่นใจว่า พี่ฮาร์ทเตรียมมาให้ฉันในวันเกิด แต่ตอนนี้ เขาทำหายไปแล้ว และดูเหมือนเขาจะหัวฟัด หัวเหวี่ยงมากด้วย!” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 14:13:33

ความคิดเห็นที่ 3 กันยาวีร์แทบจะรอให้ถึงนาทีที่ผู้กำกับอานนท์ บอกเลิกกองไม่ไหว ทั่งสรรพางค์กายกำลัง ประท้วงอย่างหนักหน่วงแทบเกินต้านทาน แม้ว่าหัวใจจะกระชุ่มกระชวยยิ่งกว่าวันไหนๆ นัยน์ตาเรียวพลอยแต่เคลิ้มหวานจนนิจนรีแอบ หัวเราะอย่างขบขันอยู่บ่อยๆ ส่วนดารัตน์ได้แต่ ปรายตามองแบบไม่สบอารมณ์ ไม่รู้ว่าจะ เบิกบานอะไรนักหนา เป็นไข้อยู่แท้ๆ และแล้วเวลาที่รอคอยจึงมาพร้อมประกาศิตสวรรค์ กันยาวีร์แทบทรุดฮวบหลังจากเก็บรองเท้าคู่สุดท้าย ลงไปในลัง ปล่อยให้พนักงานชายซึ่งทางโรงแรม ส่งมาช่วยยกของและเข็นราวเสื้อผ้าช่วยนำทุกอย่าง ไปเก็บในห้องเก็บอุปกรณ์ ที่สารัชเช่าไว้โดยเฉพาะ ต่างฝ่ายต่างรีบแยกย้ายไปพักผ่อน ทว่ากันยาวีย์ สะดุดอยู่กับที่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสร้อยของธนัชย์ซึ่ง กำลังจะเป็นของขวัญวันเกิดสำหรับเธอได้หายไป หญิงสาวหยิบกระดาษซึ่งพับเก็บไว้ในกระเป๋า กางเกงออกมาพินิจ ตัดสินใจตะโกนขอไฟฉาย จากฝ่ายสวัสดิการทันที ท้องฟ้าเบื้องบนมืดมิด แสงดาวระยิบระยับเพียง ไม่กี่จุดยังสว่างจางๆ พอจะประดับแผ่นผืน สีดำสนิทอันว่างเปล่าสุดสายตาให้ดูราวกับ เพชรเม็ดเล็กๆ บนผ้ากำมะหยี่ งดงามและเหงาหงอย... ทว่าลมเย็นๆ เพียงพัดเอื่อยๆ กลับทำให้ ร่างบอบบางซึ่งยืนแช่ฝ่าเท้าอยู่ในทะเล สั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ อาการ ปวดศีรษะลุกลามไปทั่วอณูกายจนอยาก จะถอดใจเลิกหา ถ้ามันไม่ใช่ของขวัญที่เขาจะมอบให้เธอ ในวันเกิดซึ่งใกล้จะถึง กันยาวีร์คงรีบกลับ ห้องนอนพักผ่อน แต่ความหงุดหงิดจาก ธนัชย์ที่เผยให้เห็นตลอดการทำงาน ทำให้เธอกัดฟันสู้ เขาตั้งใจทำขึ้นมาเพื่อ เธอแท้ๆ ทำไมเธอจะหากลับคืนมาไม่ได้ ยิ่งดึกสงัดมากเท่าไร ความหวังค่อยๆ เลือนหายไปทุกทีๆ กันยาวีร์ดับไฟฉาย ในมือ ทิ้งตัวลงนั่งบนผืนทรายซึ่งเธอ กำหนดบริเวณสำรวจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกตารางนิ้ว ไม่ให้มีสิ่งใดเล็ดรอดสายตา   “โยโย่!” สิ้นเสียงเรียกค่อนข้างดัง ตามมาด้วย ใบหน้าหล่อเหลาคุ้นเคยเยี่ยมมาให้เห็น เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพลางย่อกายลง ถามอย่างสงสัยเมื่อกันยาวีร์ยังไม่ตอบ อะไร “มาทำอะไรตรงนี้” “ยะ...โยมาหาสร้อย” ไม่มีประโยชน์อะไรจะต้องโกหก เธอคง ไม่ดื่มด่ำกับธรรมชาติถึงขนาดถือ ไฟฉายมานั่งรับลม ในขณะที่พร้อม จะพาตนเองเข้าโรงพยาบาลทุกวินาที! “หาสร้อย” คิ้วหน้าเข้มได้รูปขมวด เข้าหากัน พินิจหน้าซีดๆ ตัวสั่นๆ แล้ว ถอนหายใจยาว “พี่กิ๊บเก๋บอกว่าโยไม่ สบาย ยังจะมาตามหาสร้อยอะไรอีก” “สร้อยที่พี่ฮาร์ททำหล่นหายไงคะ” “ว่าไงนะ” ธนัชย์แทบจะกุมขมับ จ้องคนตรงหน้าราวกับเธอเป็นมนุษย์ ต่างดาวหลุดเข้ามาจากอวกาศและพูด ภาษาอะไรบางอย่างที่ฟังไม่ได้ศัพท์ “กะ...ก็ มันเป็นรูปโยโย่” เธอว่าติดๆ ขัดๆ พร้อมกับส่งกระดาษซึ่งกำไว้นาน แล้วคืนให้เขา “ของขวัญวันเกิดโยใช่มั้ย คะพี่ฮาร์ท” ธนัชย์เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อกันยาวีร์ ช้อนนัยน์ตาหวานหยดขึ้นมอง เขาเห็น ความรู้สึกหลากหลายแม้ร่องรอยอ่อนล้า อิดโรยจะปรากฏชัดเหนืออื่นใด “โยได้ยินที่พี่คุยโทรศัพท์เหรอ” เขาขึ้น เสียงสูงลงท้ายเป็นเชิงถามพร้อมเลิกคิ้ว กันยาวีร์พยักหน้าลง หรุบตาหลบนัยน์ตาคม เปี่ยมเสน่ห์ที่จ้องอย่างไม่ค่อยพอใจนักเพราะ เธอแอบฟังเขาสนทนาทางโทรศัพท์ ก่อนจะ เอ่ยแผ่วเบา “โยขอโทษ พี่ฮาร์ทอย่าโกรธ เลยนะคะ” “ถ้าไม่อยากให้พี่โกรธ ก็ไปอาบน้ำนอน ได้แล้ว” เขากล่าวพร้อมคว้าข้อมือเล็กๆ ยังไม่ทัน ได้ยืน กลับต้องอุทานอย่างตกใจ “ตัวร้อน ขนาดนี้ ทำไมไม่ไปพักผ่อน!” นักแสดงหนุ่มกลอกตาไปมาคล้ายพยายาม จะไม่ดุเธอ เขาเก็บกระดาษร่างแบบใส่ กระเป๋ากางเกง ก่อนจะเอื้อมมือมากระชับ ต้นแขนกันยาวีร์ รั้งให้เธอลุกขึ้นยืน กันยาวีร์เซไปเล็กน้อยเพราะผุดลุกเร็ว เกินไป ธนัชย์จึงเข้ามาช่วยพยุง วงแขน แข็งแกร่งโอบรอบเอวบางข้างหนึ่ง อีกข้าง ประคองแขนไว้หลวมๆ เขารู้สึกได้ถึงแรง ขัดขืนกึ่งสับสนจากกันยาวีร์ เธอเม้มปากแน่น ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ไม่ใช่ แค่เพราะชายหนุ่มอยู่ใกล้ชิดจนสัมผัสได้ถึง ไออุ่นจากแผงอกกว้าง หากภาพ Paparazzi ที่เคยเจอมา ก่อนกลับซ้อนทับเข้ามาในสมอง กันยาวีร์เริ่ม กังวลว่าอาจจะถูกจับจ้องจากกล้องของใคร คนใดคนหนึ่งซึ่งตามเก็บภาพธนัชย์ไปหากิน และเธอไม่อยากให้เขาต้องเผชิญกับความ เดือดร้อนซึ่งมาจากสื่อใดๆ “พี่ฮาร์ทไม่ต้องไปส่งโยหรอกค่ะ โยกลับ ห้องเองได้” “พี่ไม่ลำบาก” น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังอยู่ใกล้จนกันยาวีร์ไม่ กล้าหันกลับไปเงยหน้ามอง จึงได้แต่ ก้มลงมองพื้นยามก้าวเข้าไปในเขตที่พัก ผิวเนื้อแก้มเป็นส่วนที่ดูเหมือนจะทวี ความร้อนขึ้นกว่าเดิม เมื่อเขาพูดราว กับเข้ามานั่งในใจเธอ “พี่จะไปส่งถึงห้อง แล้วก็ไม่ต้องห่วง จากวันนั้นที่โรงแรม พี่ทำใจแล้วว่า ข่าวก็คือข่าว จะทำอาชีพนี้ก็ต้องเป็น ข่าว มันเป็นส่วนหนึ่งของงาน โยไม่ ต้องกังวล เพราะพี่ไม่กังวล” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 14:14:47

ความคิดเห็นที่ 4 ธนัชย์มาส่งกันยาวีร์ถึงห้องจริงๆ ดังที่บอก เขาปล่อยเธอเป็นอิสระพร้อมกับได้ยิน ริมฝีปากซีดๆ เอ่ยอย่างเขินอาย “ขอบคุณนะคะพี่ฮาร์ท” “เรื่องสร้อยนั่น” ประเด็นสนทนาทำให้กันยาวีร์ชะงักมือ ที่เพิ่งหยิบบัตรกุญแจสำหรับเปิดห้อง จากพร้อมเอ่ยราตรีสวัสดิ์ จึงหันกลับ ไปเผชิญหน้าร่างสูงสง่าด้วยท่าทาง กระตือรือร้นราวกับเป็นเจ้าของสร้อย พร้อมจี้รูปโยโย่ไปแล้วเสร็จสรรพเรียบร้อย “ไม่ต้องหาแล้วนะ” เขาเอ่ยเรียบๆ และ ได้เห็นนัยน์ตาหมองเศร้าจากคนฟังทันที ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะ พูดต่อ “พี่ยังไม่รู้เลยว่าทำหล่นหายตรง ไหน แล้วโยจะรู้ได้ยังไง” “แต่โยไม่อยากให้มันหายนี่คะ” “สั่งทำใหม่ก็ได้ ไม่เห็นจะยากเลย” คนทำหล่นหายว่าหน้าตาเฉย ค่อยๆ อังมือบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาของคน ตัวเล็กกว่า คล้ายจะหยุดไม่ให้หญิงสาว พูดอะไร ธนัชย์ไม่อยากได้ยินคำ ประท้วงเกี่ยวกับสร้อย เขารู้ว่ากันยาวีร์ จะไม่ยอมแพ้ แต่พิษไข้ซึ่งรุมเธออยู่ดู ท่าว่าจะไม่จากไปง่ายๆ หากคนป่วย ไม่ยอมพักผ่อนสักที กิริยาที่ถูกปฏิบัติจากธนัชย์ ส่งผลให้ กันยาวีร์แทบกลั้นหายใจ จ้องใบหน้า หล่อเหลาราวเทพบุตรตาไม่กะพริบ เนิ่นนานกว่าเธอจะหาเสียงตัวเองเจอ “แต่...” “ตัวยังร้อนอยู่ เขาห้องไปเช็ดตัว ทานยา แล้วนอน ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ถ้ามีอะไรฉุกเฉิน พี่อยู่ชั้นสาม ห้องสาม ศูนย์เจ็ดนะ” ไม่รอให้กันยาวีร์ตอบอะไรอีก ธนัชย์ ถือวิสาสะหยิบคีย์การ์ดออกจากมือนุ่ม แตะลงบนแผงแม่เหล็กเหนือลูกบิด ประตูพร้อมเปิดออกช้าๆ ดันหลังให้ เธอเดินเข้าไปด้านใน เธอพยายามไม่นึกถึงอาการปวดตุบๆ ที่ศีรษะ หันกลับไปหาธนัชย์ รับบัตรบางๆ กลับมา เอ่ยขอบคุณแผ่วเบา ด้วยความ ที่ยืนอย่ำแหน่งกรอบประตูพอดี เธอจึง สังเกตเห็นความเคลื่อนไหวตรงปลายหางตา... กันยาวีร์หันขวับ อุทานด้วยน้ำเสียงเจ็บใจ “ปาปารัซซี่คนนั้น เขาตามพี่มาถึงนี่” เหมือนอีกฝ่ายจะไหวตัวทัน เขาลดกล้องลง หันรีหันขวางแล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตจนถึง สุดทางเดิน ผลักประตูบันไดหนีไฟออกไป... เพราะโยสินะ พี่ฮาร์ทถึงต้องลำบากแบบนี้ ทั้งเรื่องสร้อย แล้วก็นักข่าวคนนั้น ไม่ได้ โยจะยอมไม่ได้! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 14:15:18

ความคิดเห็นที่ 5 แม้อาการป่วยเพราะเป็นไข้ตัวร้อนจะ ทุเลาลงบ้างจากเมื่อคืน ทว่าหลังเลิกกองถ่าย ละครลมรัตติกาลในวันรุ่งขึ้น กันยาวีร์ยังคง ไม่ยอมกลับเข้าห้องพัก ร่างบางแอบซุ่มอยู่ ตรงมุมทางเดินในโรงแรมชั้นเดียวกับห้อง พักของธนัชย์ เพื่อรอคอยใครบางคนอย่าง ใจจดใจจ่อ เธอไม่ได้อยากเจอธนัชย์ เพราะหญิงสาว ตามเขามาจากด้านล่างจนมั่นใจว่าชายหนุ่ม เข้าห้องไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว แต่กันยาวีร์ กำลังรอผู้ชายอีกคนซึ่งเธอมั่นใจว่าเขาจะ ตามพระเอกหนุ่มสุดหล่อขึ้นมาข้างบน อย่างแน่นอน!   ไม่นานเลยสำหรับการใช้เวลาเพื่อพิสูจน์ สมมติฐาน เมื่อกันยาวีร์ได้ยินเสียงฝีเท้า หนักๆ เดินออกจากลิฟต์ตรงมาตามทางเดิน หญิงสาวรีบออกจากที่ซ่อน วิ่งมาดักหน้า Paparazzi ตัวแสบโดยไม่คิด กริ่งเกรงใดๆ ชายวัยกลางคนค่อนไปทางอวบอ้วนหรี่ ตามองคนตัวเล็กซึ่งหยุดยืนต่อหน้าเขา ท่าทางพร้อมลุยของเธอทำให้สองมือ จับกระชับกล้องไว้แน่น เอ่ยเยาะๆ “คิดว่าจะทำอะไรได้” “คุณไม่ควรทำแบบนี้นะ ฉันเห็นคุณ ถ่ายรูปพี่ฮาร์ทเมื่อคืน ลบมันออก ไปเถอะค่ะ ถือว่าฉันขอร้อง” “เงินนะคุณหนูน้อย” เขาว่าพลาง แสยะยิ้ม ลูบกล้องตัวใหญ่สีดำซึ่งคล้อง คออยู่เบาๆ ด้วยความรักใคร่เกินเหตุ จนภาพออกมาน่าเกลียดน่ากลัว “เงินทั้งนั้นที่อยู่ในนี้ ใครจะบ้าลบ ทิ้งล่ะ เท่ากับว่าโยนเงินทิ้งไปน่ะสิ” คุณหนูน้อยจ้องอีกฝ่ายดุดันราวกับจะ เข้าไปบีบคอเขาให้ขาดอากาศหายใจ ตายคามือ เธอทั้งโกรธทั้งขยะแขยง และจะไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหน มาทำให้ชื่อเสียงของธนัชย์ด่างพร้อย เด็ดขาด! “ฉันจะให้เงินคุณ แต่คุณต้องลบ รูปพวกนั้นออกไปต่อหน้าฉัน” “ไม่!” เขาตวาดลั่น ตามมาด้วย ท่าทีเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ร่างท้วมๆ ค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาใกล้ คุกคามกันยาวีร์ซึ่งเดินถอยหลังหลีก ให้ห่าง แต่โชคชะตาไม่เข้าข้างเธอเ ท่าไรนัก เพราะ Paparazzi หยิบมีดพกเล่มเล็กออกมาจากกระ เป๋ากางเกง เปิดใบมีดขึ้นแล้วชี้ ข่มขู่กันยาวีร์ เธอไม่สามารถวิ่งหนีจากทางเดินแคบๆ โดยพ้นรัศมีปลายแหลมคมจากมีดเล่ม เล็กได้ ซ้ำด้านหลังยังเป็นทางตันซึ่ง เชื่อมกันกับบันไดหนีไฟ “อย่าคิดหนีไปทางนั้น” เขาบอก รอดไรฟัน ขณะยื่นมีดเข้ามาใกล้เธอ อีกมือหนึ่งหยิบคีย์การ์ดมาเปิดประตู ห้อง พร้อมสั่ง “เข้าไปข้างในถ้าไม่ อยากถูกแทงเหวอะหวะ” กันยาวีร์ถอยร่นเข้าไปในห้องพัก ตามที่อีกฝ่ายกึ่งสั่งกึ่งคำราม กวาด ตามองสภาพรกราวกับรังหนูแล้ว เบ้ปาก กล่องข้าววางกระจัดกระจาย เต็มโต๊ะ ขวดน้ำปลาขวดใหญ่ตั้งอยู่ ขวดหนึ่ง ทั้งเสื้อและกางเกงแผ่หรา อยู่บนเตียง โต๊ะเครื่องแป้งมีกระเป๋า กล้อง คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเครื่อง กระทัดรัดถูกเปิดทิ้งไว้ ร่างบางถูกดันหลังมาจนถึงเตียง เขาสั่งให้เธอยืนอยู่นิ่งๆ ก่อนจะผละ ไปปิดประตู กันยาวีร์อาศัยจังหวะ ชั่ววินาที คว้าขวดน้ำปลามากำแน่น เงื้อมือขึ้นสูงพลางเอ่ยเสียงสั่น “ยะ...อย่าทำอะไรนะ” “นังเด็กโง่! แกไม่กล้าหรอก” Paparazzi ดูแคลนพลางย่ำ เท้าเข้าใกล้ทีละนิด “วางไอ้ขวดน้ำปลา ลงซะ” “ปล่อยฉันไป แล้วเราเลิกแล้วต่อกัน” เธอต่อรอง ไม่ลดขวดน้ำปลาลง เหงื่อ ซึมออกมาตามไรผมซึ่งปรกข้างแก้ม แม้ภายในห้องจะติดเครื่องปรับอากาศ ชายร่างท้วมจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา คล้ายผู้ใหญ่มองเด็กเล็กๆ เอ่ยเสียงเข้ม “คิดว่ามันง่ายอย่างงั้นเลยรึยังไง แส่หาเรื่องเองแท้ๆ” เขาบอกพร้อมสาวเท้าไปหาคอมพิวเตอร์ โน้ตบุ๊ค ต่อเข้ากับกล้องถ่ายรูปซึ่งเพิ่งปลด ออกจากลำคอ กันยาวีร์จึงได้ที พุ่งไปที่ โทรศัพท์ข้างเตียง กดหมายเลขห้องของ ธนัชย์ซึ่งเธอจำได้ขึ้นใจ ทว่า Paparazzi กลับกระชาก ร่างบางจนเซไปด้านหลัง ตวาดอย่าง เหลืออด สีหน้าเหี้ยมเกรียมลอยอยู่ ใกล้แค่คืบ “โอ๊ย!!!” “นังเด็กบ้า! คิดจะทำอะไร มานี่...” ขวดน้ำปลาหล่นลงกระแทกบนพื้นพรม ตามด้วยกันยาวีร์ซึ่งถูกผลักล้มกองกับพื้น สะโพกกลมกลึงเจ็บแปลบจากแรง กระแทกจนเธอต้องนิ่วหน้า เอ่ยละล่ำ ละลัก “ก็โทรให้คนช่วยน่ะสิ ให้ยาม ขึ้นมาห้องสามศูนย์สามเลย ในนี้มี นักข่าววิปริตจิตสกปรก” นักข่าววิปริตจิตสกปรกถึงตัวกันยาวีร์ ทันควัน ใช้ฝ่ามือกร้านตบลงบนใบหน้า หวานๆ เสียงดังฉาด แก้มนวลปรากฏ รอยแดงเป็นปื้น มุมปากมีเลือดสดๆ ซึมออกมา หญิงสาวหันมาจ้องเขาอย่าง ไม่ลดละ ขนลุกเกรียว ชาวาบตั้งแต่ ศีรษะจรดปลายเท้า หากยังใจสู้ เหลือบมองขวดน้ำปลาซึ่งนอนนิ่งอยู่ ไม่ห่าง “เดี๋ยวก็ได้ตายสมใจอยากหรอก” เขาว่าพลางเอื้อมหมายจะคว้าแขน กันยาวีร์ให้ลุกขึ้น หากเธอเบี่ยงกาย หลบ หยิบเอาขวดน้ำปลาบนพื้นฟาด ใส่หน้าผาก Paparazziหนุ่มร่าง ท้วมเต็มแรง เสียงแก้วแตกหลังจาก กระทบกับกะโหลกมนุษย์ กลิ่นเลือด ผสมปนเปไปกับกลิ่นน้ำปลาหมัก คละคลุ้งจนกันยาวีร์สะอิดสะเอียน มือเรียวบางรีบปล่อยคอขวดแก้วออก จากมือราวกับแตะต้องของร้อน ตัวสั่น งันงกลนลานไปหมดเมื่อเห็นว่าเขา กำลังทรุดลง เลือดแดงฉานไหลอาบ เต็มใบหน้าและลำคอ เปลือกตาค่อยๆ ปิด ในเวลาเดียวกับสติสัมปชัญญะเลือนหายไป จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 14:16:25

ความคิดเห็นที่ 6 เสียงใครสักคนเปิดประตูเข้ามา กันยาวีร์ ยังตกตะลึงกับภาพ Paparzzi นอนจมเศษแก้วและกองเลือดตรงหน้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคน เข้ามาภายในห้อง กดโทรศัพท์เรียกรถ พยาบาล ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว หาก สำหรับคนตัวเล็กซึ่งนั่งกอดเข่าร่างกาย สั่นระริก...นาฬิกาได้หยุดเดินไป เรียบร้อยตั้งแต่เธอลงมือทำร้ายเขา! ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามานั่งซ้อนหลัง กระชับ ต้นแขนกันยาวีร์พลางกระซิบบอกให้เธอ ลุกขึ้น หญิงสาวทำตามคำสั่งเสมือน วิญญาณเธอล่องลอยออกไปไกลแสนไกล อกสั่นขวัญแขวนจนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรง จะก้าวเดิน ปล่อยให้ฝ่ามืออันคุ้นเคย ประคองออกจากห้องพักของ Paparazzi ไปเงียบๆ ท่ามกลาง สายตาสนใจใคร่รู้จากบรรดาพนักงาน รักษาความปลอดภัย ธนัชย์พาเธอเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของเขา อยู่ดีๆ ร่างบอบบางข้างกายกลับหยุดเดิน หันมาสะบัดหน้าจนผมปลิว พร่ำบอกปาน กับกลัวความผิด “โย...โยไม่ได้ตั้งใจจะ ฆ่าเขานะคะพี่ฮาร์ท โยไม่ได้ตั้งใจ” นัยน์ตารีเรียวปริ่มไปด้วยน้ำใสเอ่อท้น หยดแล้วหยดเล่าร่วงระแก้มเนียน เขาสังเกตเห็นคราบเลือดตรงมุมปาก กับรอยฝ่ามือแดงเข้มบนแก้มข้างซ้าย รู้ทันทีว่าเธอไม่มีทางจะตั้งใจทำร้ายใคร ทุกอย่างเกิดขึ้นเป็นเพราะกลไกในการ ป้องกันตัวของผู้หญิงคนหนึ่ง “ไม่เป็นไรแล้ว” สิ้นคำ ธนัชย์จึง รั้งร่างกันยาวีร์เข้ามาในอ้อมกอด โอบรอบเรือนกายซึ่งยังคงชื้นด้วย เหงื่อและสั่นไหว กระซิบปลอบโยน แผ่วเบาอยู่เหนือศีรษะ “เขาแค่บาด เจ็บ ไม่ถึงตายหรอก ไม่มีอะไรแล้ว ทุกอย่างจบแล้ว” นักแสดงหนุ่มลูบหลังลูบไหล่กันยาวีร์ ด้วยความสงสาร เขาแน่ใจว่าเหตุผลที่ เธอเข้าไปเสี่ยง เป็นเพราะรูปภาพงี่เง่า ในกล้องบ้าๆ ของ Paparazzi เธอกลัวว่าข่าวเสียๆ หายๆ เกี่ยวกับเขา จะออกมา หนำซ้ำยังไม่ตรึกตรองให้ รอบคอบ คิดถึงคนอื่นก่อน โดยไม่เป็น ห่วงสวัสดิภาพและความปลอดภัยของ ตนเองบ้าง ...มันน่านักเชียว! โชคดีขนาดไหนที่เขาตัดสินใจฟัง โทรศัพท์ต่อแม้ปลายสายจะเงียบกริบ อึดใจเดียวเขาจึงได้ยินเสียงเล็กๆ ดังเข้ามา พนักงานรักษาความปลอดภัย ด้านล่างถูกเรียกโดยไม่ต้องรอให้กันยาวีร์ ตะโกนซ้ำอีกหน เขารุดไปรออยู่หน้า ห้องพักหมายเลขเดียวกับที่เธอกล่าว ด้วยหัวใจว้าวุ่น หากเวลาที่เธอโทรศัพท์มาแล้วเขา ไม่อยู่ในห้อง หรือไม่ได้รับสาย ธนัชย์ไม่อยากจินตนาการเลยว่า กันยาวีร์จะตกอยู่ในสภาพแบบไหน แค่คิด ยังเดือดดาลจนแทบทนไม่ได้ แม้จะต้องเผชิญต่ออันตราย เธอยังทำทุกอย่างเพื่อเขา! ธนัชย์ปล่อยให้น้ำตาไหลซึมผ่านเสื้อ จนบ่าเปียกชื้น กอดกันยาวีร์ไว้จน กระทั่งแรงสะอื้นค่อยซาลง คนใน อ้อมแขนส่งเสียงอู้อี้อยู่กับอกกว้าง “ยะ...โยกลัว เขาจะเป็นอะไรมั้ย คะพี่ฮาร์ท” คนฟังแทบจะถอนหายใจ นาที ปัจจุบันซึ่งเธอเพิ่งถูกทำร้ายมา หมาดๆ กันยาวีร์ยังไม่วายคิดถึง คนอื่นอีก เหมือนที่เขาเอ่ยออกไป... หญิงสาวไม่ได้ยินเลยแม้สักคำ เป็นห่วงอะไรนักหนากับ Paparazzi ตัวก่อเรื่อง และเป็นผู้ลงมือทำร้ายเธอก่อน “ทางโรงแรมพาส่งโรงพยาบาลแล้ว แค่หัวแตก ไม่เป็นไรหรอก ไกลหัวใจ ตั้งเยอะ” กันยาวีร์ค่อยๆ ดันตัวออก ปล่อยให้ นิ้วเรียวยาวเชยคางเธอขึ้น จ้องเข้าไป ในผลึกนัยน์ตาสีนิลอย่างเผลอไผล ไออุ่นจากร่างสูงยังคงอบอวลอยู่ใกล้ชิด ระหว่างที่เขาไล้นิ้วโป้งลงบนแก้มด้วย สัมผัสละมุนละไมอ่อนโยน เกลี่ยเอา คราบน้ำตาออกไปจนเหือดแห้ง “เจ็บไหม” สายตาคมปลาบเลื่อนลง มาหยุดที่มุมปากซึ่งยังคงปรากฏรอย เลือดจางๆ กันยาวีร์เห็นความโกรธ เคืองปะปนอยู่กับความห่วงใย คนถูกถามส่ายหน้าเลื่อนลอยราวตก อยู่ในภวังค์ หัวใจเต้นโครมคราม เจียนวายเมื่อใบหน้าหล่อเหลาราว เทพบุตรโน้มลงมาใกล้จนลมหายใจ อุ่นจัดรินรดหน้าผากมน เธอรู้สึก เหมือนอากาศรอบตัวหยุดหมุน ไม่ได้ยินหรือรับรู้อะไรอีก... จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 14:16:55

ความคิดเห็นที่ 7 เนิ่นนานจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียก เข้าจากโทรศัพท์เคลื่อนที่ในกระเป๋า กางเกงขาสั้น กันยาวีร์ถึงสะดุ้งเล็กน้อย เรียกสติกลับมาทันท่วงที หยิบมาดูก่อน จะเงยหน้าบอกธนัชย์ “เหมียวโทรมาค่ะ” “รับสายตามปกติ บอกว่าโยสบายดี” “เอ่อ...เหมียวคงโทรมาอวยพรวันเกิด” กันยาวีร์ย่นคิ้วมองนาฬิกาบนหน้าจอ โทรศัพท์ไปด้วย พลางบอก “นี่ก็ เที่ยงคืนพอดีค่ะพี่ฮาร์ท” “งั้นอย่าเพิ่งเล่าอะไรให้ฟังนะ เชื่อพี่ เดินทางมาเกาะช้างตอนนี้ไม่ใช่เรื่อง สนุกเลย แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วง พี่จะ ดูแลโยเอง โยไม่ต้องพึ่งเหมียวตอนนี้” เพราะประโยคหลังหรือเธอเชื่อใจเขา กันยาวีร์ยังไม่แน่ใจนัก หากเมื่อกด รับสาย เสียงเล็กๆ เอ่ยออกไปอย่าง สดชื่นที่สุดแม้จะฝืดฝืน “กลัวไม่ ได้เป็นคนแรกเหรอ” ธนัชย์พยักหน้าลงเล็กน้อยอย่างพอใจ ก่อนจะเลี่ยงออกไปยืนตรงระเบียง ปล่อยให้กันยาวีร์ใช้เวลาสนทนา กับวรมณตามสบาย เขาครุ่นคิด อยู่นาน กว่าจะหยิบโทรศัพท์ เคลื่อนที่ออกมากดชื่อสุดท้ายซึ่ง ติดต่อไว้ รอไม่กี่วินาที ปลายสายจึงกดรับ “ว่าไงฮาร์ท” “เกิดเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อย คิดไม่ออก ว่าจะทำยังไงต่อดีว่ะ” จบคำ เรื่อง ราวทุกอย่างจึงถูกถ่ายทอดรวดเร็ว โดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายถามไถ่ ตบท้ายด้วยน้ำเสียงเครียดๆ “ถ้าเป็น ไปได้ อยากให้โยลาออกจากงานนี้ซะ มันไม่เหมาะกับเธอสักนิด” “ไม่เหมาะเพราะอะไร ปาปารัซซี่ ก็ถูกคุมตัวอยู่โรงพยาบาลแล้วไม่ ใช่เหรอ ยังต้องกังวลอะไรอีก” “กะแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบโย คนเดียว ยังดูแลไม่ได้ น่าหัวเราะเยาะ” คนฟังนิ่งไป ถอนหายใจยาวอย่าง ไม่ปิดบัง ก่อนจะเอ่ย “ถ้าโยลาออก อย่างกับจะทำอะไรได้งั้นแหละ” ธนัชย์หยุดคิด นัยน์ตาพราวระยับ จ้องลงไปยังท้องทะเลเบื้องล่างอัน มืดมิด ไม่นานนักจึงบอกเจตนา “เปลี่ยนจากผู้ช่วยฝ่ายคอสตูม มา เป็นผู้จัดการส่วนตัวดาราดีมั้ยล่ะ จะได้อยู่ใกล้ๆ ตัว” “แน่ใจนะว่าทบทวนดีแล้ว เหมือนจะ ใช้อย่างอื่นคิดมากกว่าสมอง เอา เปรียบโยโย่เกินไปรึเปล่า อย่าลืมว่า เธออาจจะเป็นข่าวด้วย ถ้ารูปภาพ พวกนั้นหลุดออกไป” “หรือจะไม่เห็นด้วย” “ไม่มีความเห็น เพราะถ้าโยยอมลาออก ใครจะห้ามได้ แต่กลัวว่าโยจะบอกเพื่อน ของเธอ รายนั้นยิ่งไม่เหมือนใคร จะกลาย เป็นเรื่องใหญ่เปล่าๆ” ธนัชย์ได้ยินเสียง ถอนหายใจอีกครั้ง ตามมาด้วยการเตือน สติกลายๆ “ถ้าจะอะไรจะเกิดตามมา ก็ต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง นะฮาร์ท” นักแสดงหนุ่มพยักหน้าลงเล็กน้อย หันกลับเข้าไปมองในห้องพัก พบว่า กันยาวีร์หลับสนิทอยู่บนเตียง ข้างกาย ยังคงมีโทรศัพท์เคลื่อนที่วางอยู่ไม่ห่าง เธอคงอ่อนเพลียมากจากเหตุการณ์ เสียขวัญสารพัด เขากระตุกมุมปาก คล้ายจะยิ้ม ทอดมองเรือนร่าง บอบบางอยู่ครู่... “พร้อมแล้วที่จะรับผิดชอบ!” อาการบาดเจ็บที่ฝ่าเท้าทุเลาลงจนแทบ เป็นปกติ เหลือเพียงสะเก็ดอีกเล็กน้อย ผนวกกับข้อเท้าเรียวสวยหายบวม ไม่ปวดเหมือนเมื่อพลิกใหม่ๆ วรมณจึง เลือกรองเท้าส้นเตี้ยสวมใส่สบาย เข้าชุด กันกับเสื้อชีฟองลายตารางหมากรุกและ กระโปรงพลีทแบบสั้นสีน้ำตาลอ่อน ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะออกจากบ้านไป ผ่อนคลายด้วยการนวดน้ำมันและขัดผิว ก้าวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าได้ไม่กี่วินาที ร่างบางระหงกลับถูกปะทะเข้าอย่างแรง จากกลุ่มเด็กนักเรียนมัธยมวัยรุ่นซึ่งกำลัง วิ่งกรูกันออกไปด้านนอกประตูเพื่อขึ้นรถ ที่เพิ่งขับมาจอดเทียบรอรับ วรมณหันกลับ ไปมองคล้ายเอือมระอา ส่ายหน้าอย่างปลงๆ ไม่ติดใจถือสาหาความเพราะไม่เห็นประโยชน์ เธอถอนหายใจหนักๆ เมื่อเห็นว่าบนพื้น มีถุงกระดาษของร้านหนังสือแห่งหนึ่งตกอยู่ หันไปมองอีกทีจึงพบว่ารถเคลื่อนออกไป เรียบร้อยแล้ว วรมณจึงถือวิสาสะก้มลงเก็บ พลางบ่นพึมพำ “ซื้อหนังสือมาตั้งเยอะ ยังจะทำหลุดมืออีกนะ!” เปิดถุงดูลวกๆ จึงพบว่าเป็นนิตยสาร ซุบซิบเกี่ยวกับข่าวสารในวงการบันเทิง หลายเล่ม วรมณหยิบออกมาเล่มหนึ่ง รูปเจ้าหนี้พ่วงท้ายตำแหน่งเจ้านายกับ หญิงสาวหน้าตาสะสวยเด่นหราอยู่กลางปก ช่างภาพแอบถ่ายไว้ขณะชายหญิงเดิน เคียงกันอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าริมถนนติด กับสถานีรถไฟฟ้ากลางกรุงเทพฯ เขาไม่ได้จับมือถือแขนอีกฝ่ายหรือมี ทีท่าสนิทสนมแต่อย่างใด แม้จะรักษา ระยะห่างอยู่มาก หากภาพที่ปรากฏ พร้อมคำบรรยายให้คิดบนปก นิตยสารกลับชวนเชื่ออย่างประหลาด ว่าต่างคนต่างใกล้ชิดกันพอสมควร ธนัชย์ถึงสามารถปลีกเวลาจากธุรกิจ และงานแสดงไปพบกับเธอได้! เป็นอันว่าโครงการนวดขัดผิวผ่อน คลายกล้ามเนื้อล้มพับไป เพราะ วรมณเปลี่ยนใจไปนั่งจิบชาร้อน ละเลียดขนมหวาน ระดมความสนใจ ทั้งหมดทั้งมวลไปอยู่ที่นิตยสารนานา ซึ่งเก็บได้โดยบังเอิญ ปล่อยให้ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า หมดไปพร้อมหัวใจที่บีบรัดปวดหนึบในอก... -------------------- จบบทที่ 11 ค่ะ พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ ขอขอบคุณนักอ่านที่น่ารัก คุณ :::อาราเร่::: คุณgoldensun และคุณกุหลาบมอญ มากๆเลยนะคะ ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนกัน ตอนนี้ดำเนินมาเกินครึ่งเรื่องแล้วค่ะ ยังไงฝากติดตามในบทต่อๆไปด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 14:17:47

ความคิดเห็นที่ 8 ใจหายใจคว่ำ.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 20:53:17

ความคิดเห็นที่ 9 เซ็งไปเลยเนอะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 21:56:37

ความคิดเห็นที่ 10 เกือบแย่แล้ว โย ห่วงแต่คนอื่น รักตัวเองน้อยเกินไปรึเปล่า ฮาร์ทพัวพันกับทั้งคู่ ชักสงสัยว่ามีกี่คน ถ้าคนเดียว มีแผนอะไรกับโยและเหมียว แต่ถ้าแฝด คงต้องเคลียร์กันยาว จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 22:19:32