|
ยังจำได้ถึงคนบ้าคนหนึ่งในหาดใหญ่
ความสูงประมาณไม่เกินหนึ่งร้อยห้าสิบเซ็นติเมตร
หน้าตาค่อนข้างกลม ผมเผ้ายุ่งเหยิง บนหัวหยิกหยอย
มักจะโชว์ฟันที่เรียบขาว เหมือนลิงเวลายิ้มหยอกเย้า
ชอบนุ่งกางแกงขาสั้นบ้าง
หรือบางครั้งนุ่งเตี่ยวบ้าง
ปรกติมักจะไม่ใส่เสื้อ แต่ชอบเดินโชว์กล้ามเนื้อสีน้ำตาลคล้ำ
มักเดินว่อนไปว่อนมาในแถวละแวกบ้านสายหนึ่งสองสาม
ถ้าวันไหนใส่เสื้อมักจะเป็นเสื้อสีขาวสกปรกแทบไม่ได้ซัก
การเดินการวิ่งของคนบ้าคนนี้จัดว่าเร็วมาก
เด็ก ๆ ที่เกเร มักจะล้อเลียนแกให้แกวิ่งไล่จับ
ถ้าแกจับทัน แกมักจะพูดเตือนว่า ทีหลังอย่าทำ ไม่ดี
แต่แสดงอาการว่าจะแขกหัวเด็กเท่านั้นเอง
แต่ไม่ได้ลงมือทำร้ายเด็กที่แกจับได้แต่อย่างใด
แล้วส่วนมากเด็กที่เคยแกถูกจับตัวได้
มักจะเลิกราหรือเลิกตอแยกับแกไปเลย
จริง ๆ แล้วเรื่องการไปตอแยกับคนบ้า
แม้ว่าจะมีพ่อแม่ผู้ใหญ่เตือนหรือห้ามบรรดาเด็ก ๆ
ว่าไม่ควรทำหรือไม่พึงทำแต่อย่างใด
แต่นิสัยเด็กที่อยากรู้อยากเห็น
หรือพวกมากลากไปมักจะสร้างปัญหาดังกล่าวขึ้นมา
เห็นแกเดินไปเดินมาในหาดใหญ่ประมาณสามถึงสี่ปี
มีช่วงหนึ่งเห็นแกพาผู้หญิงหน้าตาดีมีเชื้อจีน
แต่มีอาการทางประสาทหรือสติไม่ดี
เดินไปเดินมาและควงคู่เหมือนสามีภริยาข้าวใหม่ปลามัน
เดินไปมาตามท้องถนนในหาดใหญ่
มักจะมีคนให้ทานเป็นเงินทองหรือข้าวปลาอาหารบ้าง
ซึ่งบ้างครั้งแกจะรวบรวมแล้วนำไปหุงต้มอุ่นทำกิน
ที่ซอยผ่ากลางเชื่อมถนนสายสองกับถนนสายสาม
ถนนนิัพัทธ์อุทิศสองกับถนนนิพัทธ์อุทิศสาม
แต่ตอนนี้ซอยดังกล่าวมีการแปลงสภาพเป็นอาคารพาณิชย์
หรือที่เรียกกันว่า ตลาดสันติสุข
ที่รู้ว่าแกอยุ่ตรงนั้น เพราะใกล้กับร้านค้าของพ่อ
ที่ผมมักจะชอบไปนั่งเล่นหรือเวลาไม่อยากอยู่ที่บ้าน
เพราะได้สั่งอาหาร/เครื่องดื่มเป็นกรณีพิเศษ
จากข้างบ้านที่เป็นร้านขายอาหารและเครื่องดื่ม
หรือบางครั้งแม่บอกว่าให้ไปช่วยเฝ้าร้านพ่อในบางวัน
เพราะผมเคยเห็นแกเดินออกมากับภริยาของแก
ขณะที่แกห่มผ้าห่มเก่า ๆ เดินออกมา
ในสภาพผมเผ้ารกรุงรัง
หรือเดินกลับเข้าไปในซอยนั้นช่วงบ่าย ๆ
หมายเหตุ ซอยดังกล่าวไม่ผมไม่กล้าเดินเข้าไปเลย
เพราะดูค่อนข้างเงียบและเปลี่ยวมาก ตามประสาวัยเด็ก
แต่อาหารโปรดที่แกชอบมากที่สุดคือ
แมวพเนจรที่หลงเดินผ่านไปมาแถวนั้น
จะถูกแกจับได้แล้ว มักจะถูกแกทุบให้ตาย
แล้วลอกหนังนำไปต้มกินเป็นอาหาร
(ไม่เคยได้ไปดูการปรุงอาหารของแก)
แต่เคยเห็นแกหิ้วซากแมวเดินแกว่งไปมา
หรือบางครั้งเห็นแฟนแกอุ้มซากแมวด้วย
แต่เพื่อนร่วมงานของพ่อและคนแถวนั้น
มักจะเล่าให้ฟังและบอกว่าเห็นแกชำแหละแมว
แล้วต้มในหม้อต้มเอนกประสงค์ของแก
ที่จุดไฟกับเตาถ่านอั้งโล่ว (เตาถ่านหุงข้าว)
แต่คนแถวนั้นไม่มีใครกล้ายุ่งกับแกหรือตักเตือนแก
นัยว่า อย่ายุ่งกับคนบ้า อย่าไปบ้ากับคนเมา อะไรทำนองนั้น
เพราะมีแต่เสียไม่มีได้ เผลอ ๆ ชาวบ้านจะด่าเอาว่า
ไปบ้าอะไรกับคนประเภทนั้นละ เสียผู้เสียคนไปเลย
การอยู่กินฉันท์สามีภริยาของคนคู่นี้
ไม่ช้านานกลายเป็นตำนานเล่าสู่กันฟังอีกเรื่องหนึ่ง
คือ แกถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง
ได้เงินรางวัลสมัยนั้นสี่แสนบาท
แล้วแกพาภริยาไปส่งที่โรงพยาบาลประสาทสงขลา
(ชื่อเรียกของชาวบ้านในสมัยนั้น)
พร้อมกับมอบเงินรักษาพยาบาลไว้ให้บางส่วน
ส่วนตัวแกได้ข่าวว่าเดินทางกลับบ้านเกิดที่อินเดียไป
หายหน้าหายตาไปจากหาดใหญ่ตลอดกาล
เพราะร่ำรวยจากเงินรางวัลดังกล่าวแล้ว
ส่วนการที่แกต้องทำตัวเป็นคนบ้า
เพราะตำรวจและชาวบ้านจะได้ไม่ยุ่งเกี่ยวกับแก
ทำให้แกสามารถอยู่แบบผิดกฎหมายได้
เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ
ก่อนที่จะเลือนหายไปเหมือนคนไร้ชื่อไร้นามในสังคมเมืองใหญ่
นาน ๆ ไปก็ลืมเลือนหายไปจากความทรงจำของผู้คน
แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 55 16:26:48
| จากคุณ |
:
ravio   
|
| เขียนเมื่อ |
:
12 พ.ค. 55 15:16:00
|
|
|
| 
ที่หาดใหญ่-คนบ้ากินแมว
