ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) เขาหันมา อย่างแรกที่ฉันสังเกตคือ เขามีตาสีเทากว่าเนท แต่ผมสีน้ำตาลเข้มกว่านิดหน่อย เขาอยู่ในเสื้อผ้าสบายๆ ใบหน้าและรูปกรามมีบางส่วนที่คล้ายกัน แต่บุคลิก บรรยากาศรอบตัวของเขา กลับกดดัน มืดมน อึดอัด มันทำให้ฉันรู้สึกอยากถอยกลับไปยืนหน้าบ้านอย่างเดิมอีกสักครู่ เขาค่อยๆก้าวมาตรงหน้าเนทซึ่งเตี้ยกว่าเขานิดหน่อย ทั้งคู่จดจ้องกันเงียบๆอย่างไร้คำพูดใดๆ ฉันเห็นเนทกำมือแน่นอยู่ข้างตัว ประกายตาสีเทาประหลาดวูบไหว กระนั้นสุดท้ายเขาก็ยังยิ้ม เป็นยิ้มที่เย็นชาอย่างศัตรูจะยิ้มให้ศัตรูมากกว่าลูกจะยิ้มให้พ่อ “ไง.. พ่อ” เขาทักด้วยน้ำเสียงสุภาพทว่าประชดประชัน และแค่นั้นเองที่เขาได้พูด เพราะอึดใจต่อมา กำปั้นของชายสูงวัยกว่าก็ทิ่มพรวดเข้าที่ท้องน้อยของเนทอย่างแรงจนฉันสะดุ้ง ตัวทั้งตัวของเนทลงไปกองอยู่กับพื้น แต่มันยังไม่จบ ชายสูงวัยกว่าเหวี่ยงขาเตะเข้าที่เดิมทั้งๆที่เนทยังกองอยู่กับพื้นนั่นแหละ “ไอ้สารเลว! ระyum!” เขาสบถ พลางเหวี่ยงขาเตะคนที่ได้ชื่อว่าลูกชายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะเปลี่ยนมาประเคนส้นเท้าลงไปบนใบหน้าของเนทสองสามหน เนทขดอยู่กับพื้น สูทด้านหลังและข้างเลอะเป็นรอยเท้าแจ่มชัดหลายรอย ฉันตัวแข็งทื่อ หน้าชา มือเท้าเย็นมองดูเขาถูกทำร้ายอย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันเองก็เคยถูกพ่อซ้อม.. หลายครั้งตอนพ่อเมา ความรู้สึกเจ็บกายเจ็บใจคิดว่าตัวเองเข้าใจพอควร แต่พ่อก็ยุติธรรมพอให้ฉันสู้กลับ หลังๆพ่อเป็นฝ่ายเจ็บตัวมากกว่าฉันด้วยซ้ำ แต่กับเหตุการณ์ข้างหน้านี่มันต่างกัน ในที่สุดมันก็หยุด ชายสูงวัยชะงัก ใช้ปลายเท้าเขี่ยไหล่เนทให้นอนราบกับพื้น ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ฉันเคยเห็นกลับกลายเป็นรอยจ้ำเลือดและแผล แก้มและคางมีรอยแตกเล็กๆ มุมปากมีเลือดซิบ ตาข้างหนึ่งเริ่มปูดโปน บนหน้าผากเขาแตกมีเลือดไหล เขาตัวงอกลิ้งไปมาบนพื้น ส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวด “แก..” ชายสูงวัยชี้หน้าเนท เขาส่งเสียงลอดไรฟันอย่างโหดร้าย “ฉันไม่เคยสนใจว่าแกจะไปนอนกับใคร สำส่อนที่ไหน ไปยุ่งกับใคร แต่แกกลับผิดกฎ..” พ่อของเนทใช้เท้ายันโซฟาที่เกะกะไปสองข้าง เขากระชากคอเสื้อลูกชายขึ้นมาราวกับจะรอฟังคำแก้ตัว แต่สิ่งที่เนทที่บาดเจ็บอย่างนั้น รวบรวมกำลังพูดขึ้นกลับเป็น “แก่ไปเยอะเลยนะพ่อ... ไม่เห็นเจ็บเหมือนเมื่อก่อนเลย..” แล้วมุมปากซิบเลือดก็หยักยิ้มหยันขึ้นทีหนึ่ง ดวงตาสีเทาเข้มของชายคนนั้นวาบขึ้นด้วยโทสะ เขากำหมัดชกเปรี้ยงจนเนทหน้าหัน ตัวทั้งตัวของฉันชาวาบสั่นสะท้านไปหมด ถึงตรงนี้ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันสะบัดแขนสุดแรงจนมือวินเซนต์หลุดจากการเกาะกุม ฉันพยายามจะพุ่งไปข้างหน้าแต่เป็นมือวินเซนต์ข้างเดิมที่คว้าคอเสื้อแจ็กเก็ตของฉันไว้ได้และดึงกลับมาที่เดิม แล้วโอบแขนล็อกคอฉันไว้อย่างแน่นหนา “คุณวินเทอร์!” เขากระซิบอย่างจริงจังอยู่ข้างหู “ใจเย็นๆ!” ดูเหมือนครั้งนี้ชายกลางคนคนนั้นจะมองเห็นฉันขึ้นมาเป็นครั้งแรก เขาผละจากลูกชายปล่อยให้กองไปกับพื้น แล้วย่างสามขุมมาทางฉัน หลังมือยังเลอะเลือดของเนท ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย คิดในใจแต่ว่าหากเขาคิดจะทำอะไรล่ะก็ ฉันจะไม่ยอมกองอยู่เฉยๆเป็นลูกบอลให้เตะเล่นเด็ดขาด เขาอาจเป็นพ่อเนท แต่เขาไม่ใช่พ่อฉัน คนเดียวที่ฉันยอมให้ได้ตายไปแล้ว และหากฉันต้องตายอยู่ตรงนี้ ไอ้แก่ข้างหน้านี่ก็อย่าหวังว่าจะรอด วินเซนต์รวบตัวฉันแน่นขึ้น เขาพาฉันถอยไปนิดหนึ่งด้วยซ้ำ ชายคนนั้นยังจ้องฉันนิ่ง ตาสีเทาเข้มนั่นอ่านยากยิ่งกว่าของเนทหลายเท่า ผ่านไปหลายอึดใจ ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น “เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?” ฉันเลือกที่จะนิ่ง ส่งสายตากินเลือดกินเนื้อไปให้อย่างไม่ปิดบัง ตอนนั้นเอง เนทที่นอนกองอยู่ครางขึ้นเบาๆ “อย่าไปยุ่งกับเธอ...” เขารวบรวมกำลังพูดขึ้น “เธอไม่เกี่ยว..” ชายกลางคนหันไปมองลูกชายแล้วหันมามองฉันอีกครั้ง ไหล่และขาฉันสั่นพั่บๆอย่างโจ่งแจ้ง เขาคงสังเกตเห็น จึงยื่นมือมาวางไว้บนศีรษะฉัน คล้ายจะเป็นท่าทางเอ็นดูที่ผู้ใหญ่มีต่อเด็ก แต่ตาสีเทาเข้มที่เต็มไปด้วยริ้วรอยนั่นฉายแววปรามาศอย่างร้ายกาจ “กลัวเหรอ?” เขาถามด้วยเสียงราบเรียบ “เปล่าค่ะ” ฉันตอบอย่างหนักแน่น “พ่อเคยเมาแล้วตีหนู..” คิ้วแซมผมหงอกเลิกขึ้นอย่างรับรู้ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ฉันก็พูดขึ้นอย่างมุ่งมั่น “แต่พ่อขอโทษหนูทีหลัง.. พ่อตีหนูเพราะพ่อเมา..” ฉันเว้นช่วง ส่งสายตาเย้ยหยันตอบโต้ไปอย่างแรงกล้า “แล้วคุณล่ะค่ะ.. มีข้อแก้ตัวอะไร?” จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 00:06:40

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ดวงตาสีเทาเข้มฉายวาบขึ้น วูบหนึ่งฉันนึกว่าตัวเองจะโดนชก แต่มุมปากมีริ้วรอยกลับค่อยๆยกขึ้นยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นหัวเราะเสียงดังลั่น มือที่เขาเคยวางนิ่งอยู่บนหัวฉันกลับขยับขยี้ไปมาจนผมหมวกไหมพรมเลื่อนหลุดจากที่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง “..คงไม่รู้จักฉันจริงๆ คงไม่รู้จริงๆสินะ?” เขาพูดกลั้วหัวเราะ แล้วตบท้ายด้วยการยกมือประคองแก้มทั้งสองข้างฉันอย่างแนบแน่นเหมือนที่อังเดรชอบทำ แต่กับคนๆนี้ มันเป็นเหมือนกับกิริยาที่สัตว์ใหญ่ขู่สัตว์เล็กมากกว่า “เด็กจัง..” เขารำพึง “ไหนว่าเป็นหมาล่าเนื้อของเยทไม่ใช่เหรอ วินเซนต์” อ้าว.. เฮ้ย.. สืบประวัติกันเป็นชิ้นเป็นอันขนาดรู้ชื่อเจ้านายเลยเหรอ.. “เป็นครับ” วินเซนต์ส่งเสียงตอบอยู่ข้างหลัง แขนที่พาดล็อคคอฉันอยู่ไม่ยอมคลายง่ายๆ “ตอนขามาทำรถเราพังไปสามคัน ผมตรวจดูข้าวของแล้วเห็นแฟ้มคดีด้วยครับ” “..ดูยังไงก็ไม่เกินสิบห้าสิบหก” เขารำพึง มือสองข้างยังไม่ยอมปล่อยแก้มฉันให้เป็นอิสระ เขาหันหลังมาทางลูกชายตัวเองที่กำลังขยับลุกขึ้นนั่งได้ในที่สุด แม้ยังตัวงออยู่ก็ตาม “ทะเบียนสมรสจะใช้ได้เหรอ? ต้องจับไอ้ลูกเลวนี่ส่งตำรวจข้อหาพรากผู้เยาว์มั้ย?” “แม้ตัวจริงจะอายุสิบหก แต่ในเอกสารคุณวินเทอร์อายุยี่สิบเอ็ดครับ” วินเซนต์ยังตอบเจื้อยแจ้ว “บรรลุนิติภาวะแล้ว ทางกฎหมายจึงไม่มีปัญหาอะไร” “ไม่ได้..” เขาส่ายหน้า ฉันงง.. อะไร.. อะไรไม่ได้ “ปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ ตามกฎของบ้านเราการแต่งงานต้องได้รับการเห็นชอบจากผู้นำบ้าน คือฉันเท่านั้น.. แต่แบบนี้ฉันยอมไม่ได้” “งั้นพ่อ..ก็เซ็นต์ยอมให้หย่าเสียสิ” เนทพูดขึ้น เขายังหอบหายใจอย่างเจ็บปวดเมื่อขยับกาย “แกหุบปากไปเลยนะ!” เขาตวาด เนทรับมือด้วยการยิ้มอย่างไม่ยี่หระตอบกลับไป “แกเป็นคนจดทะเบียนสมรสโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน แกเป็นคนแหกกฎบ้าน! ใครสั่งสอนให้แกไปข่มขืนเด็กอายุสิบหกห๊ะ!” ฉันอ้าปากจะเถียง แต่มือทั้งสองข้างของเขาที่กุมแก้มฉันอยู่ทำให้ออกเสียงไม่ถนัด ได้แต่ส่ายหน้าอย่างที่พื้นที่น้อยนิดจะอำนวย “แหม...” เนทหัวเราะอย่างยากลำบาก “ก็เด็กมันอร่อย..” ชายคนนั้นผละจากฉันไปหาเนทที่กำลังหัวเราะไม่เลิกอีกครั้ง เขากระชากคอเสื้อลูกชายขึ้นมาแล้วเงื้อหมัดที่เลือดไม่ทันแห้งทำท่าจะชกเปรี้ยงลงไปอีกครั้ง แต่เพราะอะไรไม่ทราบ หมัดของเขากลับค้างเติ่งอยู่ในอากาศ “แม้การแต่งงานแกจะไม่ได้ลายเซ็นจากฉัน..” เขาพูดขึ้น “แต่แวนดิแคมป์ห้ามการแต่งงานที่มีระยะเวลาต่ำกว่าหนึ่งปีเป็นเด็ดขาด” แล้วเขาก็ผลักอกลูกชายออกโดยแรงก่อนจะลุกยืน ควักผ้าเช็ดหน้าปักตราตระกูลออกมาเช็ดมือ แล้วย่างสามขุมมาทางฉันอีกครั้ง “แอนนาเบล” เขาพูดขึ้นลอยๆ ก่อนที่จะต่อประโยค “แอนนาเบล แวนดิแคมป์ อายุสิบหก มาจากสถานเด็กกำพร้าชานเมืองในเนวาดา ชื่อเดิมคือแอนนา ไม่ทราบนามสกุล ไม่ทราบชื่อพ่อแม่ ไม่มีประวัติ ฉันถูกชะตาจึงรับเป็นลูกบุญธรรมเมื่อเดือนก่อน ช่วยไปจัดการตามนี้นะ วินเซนต์” “ครับ” วินเซนต์รับคำง่ายๆ เขาหันมาทางฉัน พูดเสียงเข้ม  “เธอ.. แอนนาเบล ต้องอยู่ในสายตาฉัน เป็นคนของแวนดิแคมป์ ..อย่างน้อยก็อีกหนึ่งปีจนกว่าจะหย่า” “หนูต้องทำงาน..” ฉันโวย “ไว้ครบปีจะมาเซ็นต์หย่าให้แน่นอนค่ะ ให้หนูไปทำงาน..” “ไม่ได้!” เขาตวาด เสียงเย็นเสียดไปทั้งร่างเหมือนใครเอาน้ำแข็งมาสาด ฉันหุบปากฉับอย่างไม่รู้ตัว “ไม่ว่าจะฐานะภรรยาของเนธาน หรือฐานะลูกเลี้ยง ฉันก็ไม่ยอมให้คนที่ถือนามสกุลบ้านเราไปทำงานเป็นหมาล่าเนื้อเด็ดขาด! บ้านเรามีกฎ! เด็กทุกคนต้องเรียนที่ไฮสคูลที่อยู่ในรายชื่อที่กำหนด! ต้องเข้ามหาลัยที่อยู่ในรายชื่อที่กำหนด! กฎต้องเป็นกฎ! เข้าใจไหม? แอนนาเบล!” ไฮสคูล.. ไม่จริง.. ไม่จริงน่า.. คือฉันเองก็เคยคิดนะ ว่าถ้าหากได้ไปโรงเรียนเหมือนคนอื่นเขาจะเป็นยังไง ฉันจะกลายเป็นแบบไหน? แต่ทุกครั้งที่ถามตัวเอง คำตอบก็กลายเป็นความว่างเปล่า ชีวิตเดียวที่ฉันรู้จักและพอใจคืออยู่กับพ่อ และชีวิตที่อยู่กับพ่อ ไม่เคยมีคำว่าเรียนหนังสือมาเกี่ยวข้อง เมื่อฉันไม่รู้ว่าชีวิตคนอื่นมันดีกว่ายังไง ความอยากก็เลยไม่มี แต่พอตอนนี้ฉันได้ยินคำว่าโรงเรียน แทนที่จะเป็นความดีใจ กลับรู้สึกเหมือนชื่อสนามรบที่ฉันยังไม่เคยย่างเท้าเข้าไป ฉันกลืนน้ำลายเอื้อก พยายามจะโต้แย้ง “แต่ลุงเยท..” “ฉันจะคุยเอง..” เขาตัดบทง่ายๆ ก่อนจะพับผ้าเช็ดหน้ากลับใส่กระเป๋ากางเกง แล้วหันไปสั่งการวินเซนต์ต่อ “พาเขาไปส่งที่ห้องนอนแขก อย่าเพิ่งไขกุญแจมือออก.. เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันว่าหมาล่าเนื้อของเยทที่ชื่อวินเทอร์แสบไม่ใช่เล่น” เขายิ้มเยาะหยัน “ท่าทางจะไม่ผิดตัว..” พ่อของเนทกวักมือเรียกชายแก่ในผ้ากันเปื้อนที่กำลังจัดโต๊ะกินข้าว เมื่อเขาค้อมตัวเข้ามาใกล้ พ่อของเนทก็สั่งการ “ช่วยบอกมายาให้หาเสื้อผ้าให้เด็กคนนี้สักหนึ่งกระเป๋า แล้วเอาเสื้อผ้าของเดิมไปทิ้งให้หมด เผาด้วย ฉันไม่ชอบเครื่องแบบหมาล่าเนื้อ” ฉันอ้าปากค้าง เขาเหมือนพอใจทุกอย่างแล้วก็ชายตามองลูกชายที่ยังกองอยู่บนพื้นแวบหนึ่ง แล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรออกสักอย่าง “จริงสิ.. เรื่องแกแต่งงานอย่าให้คนอื่นในบ้านรู้จะดีกว่า” เขาปรามเสียงต่ำ “หวังว่าแกคงจำกฎได้ขึ้นใจนะ” “รู้แล้วน่ะ ห้ามมีชู้เด็ดขาด” เนทสะบัดเสียง ก่อนใบหน้าเปื้อนเลือดจะแสยะยิ้มขึ้น “แต่กับภรรยาตัวเอง...” “ไม่ได้” พ่อของเนทขัดขึ้น จริงๆเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่ฉันรู้สึกเห็นด้วย “แม้จะแต่งงานกันแล้วตามกฎหมาย แต่ยังไงเขาก็ยังอายุไม่ถึงสิบแปด แกทำเขา ฉันถือว่าแกผิด” เนทขยับตัวยักไหล่รับคำด้วยท่าทางรำคาญเสียเต็มประดา.. ชายสูงวัยกว่าทำเป็นไม่เห็น เขาเดินผ่านหน้าฉันไปหนึ่งก้าวแล้วตอนที่ส่งเสียงขึ้นเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะโดนวินเซนต์ลากขึ้นไปบนห้องตามคำสั่ง “แล้วก็นะ.. ฉันชื่ออีธาน ยินดีที่ได้รู้จัก” เสียงเฉียบขาดห้วนสั้น แล้วแผ่นหลังพ่อของเนทก็ลับตาไปทางประตูโรงรถ ----------------------------------------------------------- จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 00:10:20

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) ห้องนั้นกะทัดรัดแต่ครบครัน เก้าอี้ โซฟา ทีวีเครื่องเล็กๆ ตู้เสื้อผ้า เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างทำจากไม้เนื้อแข็ง หน้าต่างอยู่ข้างซ้ายของฉันเป็นกระจก มองออกไปจะเห็นวิวเทือกเขาเตี้ยๆระบายด้วยสีเขียวครึ้มของทิวต้นสนลดหลั่นกันไป ทิวทัศน์แบบนี้คล้ายกับตอนที่ฉันเห็นตอนเด็กๆ เว้นแต่ว่าตอนนั้นเราต้องปีนขึ้นไปบนต้นไม้สูงๆเพื่อชื่นชมเท่านั้น ฉันนั่งอยู่ปลายเตียง มือทั้งสองถูกใส่กุญแจมืออยู่บนตัก เมื่อครู่มันไพล่หลังก็จริง แต่ฉันใช้เทคนิคเล็กน้อยเพื่อการเคลื่อนไหวที่สะดวกสบายเอามันมาไว้ด้านหน้า ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอก เขาทำกันในภาพยนตร์ตั้งเยอะ แบบที่งอตัวเอาขาลอดออกมาน่ะ ตัวฉันเล็กอยู่แล้วแทบไม่มีปัญหาอะไรเลย ถึงแม้มันจะไม่ช่วยให้กุญแจมือหลุดก็ตาม แต่มันทำให้คุณเดินเหินคล่องแคล่วขึ้นเยอะ ฉันลุกขึ้น ลองมองลงไปที่หน้าต่าง มันสูง ข้างล่างก็เป็นพื้นดินแข็ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีลง ปัญหามันอยู่ที่ลงไปแล้วจะทำยังไงกับระยะทางขับรถครึ่งชั่วโมงท่ามกลางป่าแบบนี้ นี่เรายังไม่คิดถึงปัจจัยชายใส่สูทถือปืนอีกไม่ทราบจำนวนด้วย และที่เราจะลืมไม่ได้ พระเอกของบ้านแวนดิแคมป์ นายวินเซนต์คนนั้น ฉันอาจจะตีขลุมเร็วเกินไปหน่อย แต่ ณ ขณะนี้ขอหมายหัวไว้ก่อนเลยว่าถ้าฉันตัดสินใจหนีลงทางหน้าต่างนี้จริงๆ หมอนั่นแหละที่จะเป็นคนตามฉันเจอแล้วพากลับมา เขาจะทำงานอะไรจริงๆฉันไม่รู้หรอก รู้แต่ว่ากลิ่นสาบหมาล่าเนื้อมันคลุ้งไปหมด ตอนนั้นเองประตูห้องก็เปิดโดยไม่มีเสียงเคาะเตือน ร่างชายคุ้นหน้าแทรกเข้ามา เนทยังอยู่ในชุดเดิม แต่สูทและเนคไทด์หายไป เสื้อเชิ้ตลุ่ยออกมาจากขอบกางเกง ตาข้างหนึ่งบวมปิดลงมานิดหน่อย รอยแผลรอยช้ำทั่วใบหน้า กระนั้นเขายังมีรอยยิ้มอย่างกวนโมโห และท่าทางผ่อนคลายอย่างทุกที เขายกมือขึ้นข้างหนึ่ง อวดกุญแจดอกเล็กๆที่ต่องแต่งอยู่บนนิ้ว “มาอยู่ข้างหน้าซะแล้ว” เขาเหลือบมองพันธนาการในมือฉันพลางกะโผลกกะเผลกน้อยๆเข้ามานั่งปลายเตียง ฉันไม่ตอบโต้อะไร ได้แต่ยื่นสองมือไปตรงหน้าให้เขาไขกุญแจมือออกให้ พอได้อิสระ ฉันก็ทรุดตัวนั่งข้างๆ พิจารณาร่องรอยที่อยู่บนใบหน้าและลำคอของเขา “เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” ฉันถามเสียงเบา อะไรสักอย่างทำให้ฉันคิดว่าแววตาเขาอ่อนลง “ไม่เป็นไรหรอก” เขาตอบ “พ่อรู้ว่าจะทำร้ายฉันยังไงให้เจ็บ แต่ไม่บาดเจ็บสาหัส บ้านเราจริงจังมากเรื่องหน้าตา ให้ใครรู้ไม่ได้ว่าลูกชายคนเดียวของแวนดิแคมป์ถูกซ้อม” “จริงจังผิดเรื่องแล้วมั้ง” ฉันว่า “แทนที่จะตั้งกฎเรื่องแต่งงานหรืออะไรๆ น่าจะตั้งกฎเรื่องการใช้ความรุนแรงมากกว่า” เนทยักคิ้วแทนคำตอบ เขาลุกขึ้นไปที่โต๊ะหัวเตียงแล้วเปิดลิ้นชักออกมา หยิบกล่องปฐมพยาบาลขนาดกะทัดรัดติดมือออกมาด้วย “ช่วยไม่ได้ มันมีมาแต่โบราณโน่น” เขาว่าพลางเปิดกล่องปฐมพยาบาลบนตัก หยิบเครื่องมือทำแผลออกมาอย่างเชี่ยวชาญ ปากก็พูดไปด้วย “คนนามสกุลแวนดิแคมป์พออายุครบสิบแปดต้องถูกจับเซ็นต์สัญญารับทราบข้อจำกัดของบ้าน ถือเป็นของขวัญตามประเพณี มีบัญชีส่วนตัวในธนาคารมูลค่าอย่างน้อยสิบล้าน แล้วก็สัญญาทาสอีกหนึ่งปึก” “น่าสนุกเนาะ” ฉันประชด พลางยื่นมือไปแย่งสำลีกับยาฆ่าเชื้อมาจัดการให้เสียเอง เนทดูตกใจน้อยๆเมื่อฉันทำท่าเทยาลงบนสำลีแล้วเริ่มเช็ดๆไปบนใบหน้าเขา แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร “สัญญานี่เกี่ยวกับเรื่องโดนเตะแบบเมื่อกี้ด้วยหรือเปล่า?” ฉันถากถาง “ทุกเรื่อง ตั้งแต่เรื่องจะเรียนที่ไหนได้บ้าง? แต่งงานยังไง? หย่ายังไง? ตายต้องทำยังไง?... โอ๊ย! เจ็บ เบาๆ” เขาร้องลั่น เมื่อฉันเผลอกดมือไปที่ขอบแผลแรงกว่าที่ควร ฉันยิ้มเร็วๆเป็นเชิงขอโทษ รู้สึกชอบใจนิดๆที่ทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจได้ ก่อนจะหยิบพลาสเตอร์ยาแปะลงไปบนแผล และตอนนั้นเองผู้รุกรานอีกคนก็เคาะประตูเบาๆ ก่อนเปิดประตูเข้ามา วินเซนต์แทรกตัวเข้ามาด้านในพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าของฉันในมือ ฉันจำได้ แต่ขนาดของมันจากที่เห็นเมื่อตอนล่าสุดเปลี่ยนไปโข เขาโยนกระเป๋าลงพื้น เนื้อผ้าด้านบนแฟบลงไปอย่างเห็นได้ชัด ของข้างในคงหายไปเกือบหมด ฉันรีบหยิบมาตรวจเช็คของ เสื้อผ้าหายไปเกลี้ยง มือถือก็หาย บัตรปลอมทั้งหมด แม้อันที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์ก็หายไปด้วย แลปทอปก็โดนฟอร์แมทจนเกลี้ยง แฟ้มงานก็ไม่เหลือ ฉันค้อนใส่วินเซนต์อย่างจริงจัง แต่วินเซนต์ไม่ได้สนใจสักนิด เขากำลังคุยกับเจ้านายอย่างสนิทสนม “คุณเนท ผมส่งคนไปขนเสื้อผ้าคุณมาไว้ที่นี่นะครับ ต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่า?” “มือถือ” ไม่ใช่เนทที่เป็นคนตอบ แต่เป็นฉันนี่แหละที่แทรกเข้ามา “ด่วนด้วย” ฉันย้ำ วินเซนต์ยิ้มๆ “ขอโทษนะครับคุนแอนนาเบล ผมคงให้ไม่ได้” “หนูมีธุระต้องโทร เรื่องงาน..” “งานไม่มีอีกแล้วครับ คุณอีธานกำลังคุยกับเยทอยู่ตอนนี้” “ไม่ใช่เรื่องงานก็ได้..” ฉันยังดื้อแพ่ง “มันเป็นความสงสัยส่วนตัว ขอมือถือด้วย” เป็นเนทที่ควักโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงให้ ฉันค้อนให้เขาอีกขวับ หมอนั่นได้แต่พูดยิ้มๆ “ก็เธอไม่ได้ถามฉันก่อนนี่นา” เขาว่า วินเซนต์ยังทำท่าจะขัดขวาง แต่เนทยกมือห้ามไว้ ฉันคว้าโทรศัพท์ได้ก็เปิดกระเป๋าสตางค์ หยิบนามบัตรที่ได้มาเมื่อวาน กดโทรไปอย่างรีบเร่ง เมื่อปลายสายรับแล้วฉันก็กรอกเสียงหวานลงไปราวกับคุ้นเคยกัน จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 00:12:35

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) “สวัสดีค่ะ คุณกอนซาเลส” เหมือนเขาจะสับสนอยู่นิดหน่อยจึงเงียบ ฉันก็เลยแนะนำตัวเตือนความจำ “เราเจอกันเมื่อวานกลางวันไงคะ เพื่อนฉันเขาสนใจเข้าฟิตเนส Kastle น่ะค่ะ” “อ๋อ..” เขาลากเสียงอุทานเล็กน้อย “จำได้แล้วครับ คุณที่เจอหน้าโรงยิมเมื่อวาน” เนทกับวินเซนต์มองหน้ากันไปมาอย่างสงสัย พวกเขาจึงตัดสินใจฟังบทสนทนาต่อไปเงียบๆ “สอบถามหน่อยนะคะ ไม่ทราบว่า Kastle เปิดให้บริการตามปกติหรือยังคะ?” “เปิดพรุ่งนี้ครับ” เขาใช้เสียงอย่างนักบริการตอบกลับ “เพื่อนคุณจะมาเหรอครับ?” “เขาอยู่ข้างๆเนี่ยล่ะค่ะ” ฉันพูดเสียงใส “คุยมั้ยคะ?..” และแค่นั้นเองที่ฉันได้พูด เนทคว้าโทรศัพท์คืนไปจากมือและกดวางสายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “โทรไปเกย์ฟิตเนสเนี่ยนะ?” เขาถาม “ถ้าอยากคุยบ้างก็พูดดีๆสิ เบอร์โทรอยู่ในนั้นแหละ ว่างๆค่อยโทรไปก็ได้” ฉันเย้า เห็นหมอนั่นหรี่ตามองฉันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดีชั่วแวบ ฉันก็เฉลย “เงินสดห้าแสนดอลล่าของลูกค้าอยู่ในล็อกเกอร์โรงยิมนั่น” คราวนี้วินเซนต์เป็นฝ่ายเลิกคิ้วสูง ริมฝีปากเม้มเข้าเหมือนพยายามกล้ำกลืนคำถามลงคอไป เนทขยับตัวอย่างสนใจ คิ้วทั้งคู่ขมวดเข้าอย่างงุนงง และเป็นเขาที่ถาม “รู้ได้ยังไง?” “ลูกเขยเขายักยอกเงินจากบัญชีเมียเก่าไป แล้วเอาไปใส่ไว้ในล็อกเกอร์เพื่อซ่อนใครสักคน ฉันถูกจ้างให้ตามจับเขา ที่ไปงานเมื่อคืนก็เพราะเรื่องนี้แหละ ฉันถ่ายรูปมาได้ด้วย..” พูดแค่นั้นฉันก็หันไปค้อนวินเซนต์อีกรอบ “แต่อยู่ในมือถือ” “ราล์ฟ แมคคีย์จ้างเธอเหรอ?” เนทถามเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายร้องบ้าง “รู้ได้ยังไง?” “ตอนเธอชนฉัน ชอนน่าเพิ่งเดินผ่านไป แล้วเรื่องยักยอกเงินแมคคีย์ก็ซุบซิบกันทั่ว เดี๋ยวนะ..” เขาทำท่าเหมือนนึกอะไรได้สักอย่าง “สามีเก่าชอนน่าอยู่ในงานนั้นด้วยเหรอ?” “อื้อ” ฉันพยักหน้า “เขาเอากุญแจล็อกเกอร์มาให้ชอนน่า กลายเป็นว่าชาร์ลีทำทุกอย่างเพื่อชอนน่า” “แล้วเธอจะทำอะไร? ไปขโมยเงินกลับมางั้นเหรอ?” เขาดูถูก “ก็อาจจะ ถ้ายังมีงานอยู่น่ะนะ” ฉันสลด “แต่เหนือสิ่งอื่นใด ฉันก็ยังสงสัยว่าสุดท้ายเงินมันจะไปตกอยู่ในมือใคร แบบว่าเงินห้าแสน.. คือมันก็เยอะนะ แต่สำหรับตระกูลแมคคีย์ที่ค้าอัญมณีแล้ว..” “ชอนน่าไม่น่าเดือดร้อนเพราะเงินแค่นั้น” เนทต่อประโยคให้ ตอนนั้นเอง วินเซนต์ที่ดูเหมือนรับฟังเงียบๆมาหลายนาทีก็ก้าวเท้าเข้ามายืนตรงหน้าฉัน เขายิ้มแย้มอย่างมีเลศนัยและเริ่มพูด “ผมเป็นคนของแวนดิแคมป์ครับคุณแอนนาเบล ถึงผมจะมีสิทธิปฏิเสธคำสั่งของคนอื่นๆนอกเหนือจากของคุณอีธาน แต่ความจงรักภักดีของผมก็ยังเป็นของทุกคนในบ้าน ตอนนี้คุณอยู่ในฐานะคนบ้านแวนดิแคมป์เต็มตัวแล้ว ผมจึงขอถามคุณ ในเรื่องนี้ ผมจะสามารถช่วยอะไรได้บ้างหรือไม่ครับ?” ฉันโน้มตัวลงกระซิบ “คุณติดกล้องแอบถ่ายได้หรือเปล่า?” วินเซนต์ยิ้ม เขาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่พยักหน้ารับรู้ให้ฉันเล็กน้อยแทน ___________________________________________________ อีธานไม่อยู่บ้านตั้งแต่เที่ยง เนทบอกว่าพออีธานวางสายจากการคุยโทรศัพท์อันยาวนานพอควรก็ขับรถออกไปกับบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่ง ฉันไม่กล้าเดาสุ่มไปว่าสายนั้นจะเป็นของเยทหรือเปล่า เพราะเรื่องคงไม่ใช่เล็กน้อยเลย อีธานหายตัวไปเลยกระทั่งไม่ปรากฏตัวในมื้อค่ำด้วยซ้ำ แต่กลายเป็นเรื่องดีสำหรับฉัน และเนทด้วย เขาดูจะพอใจมากที่ไม่ต้องเจอหน้าพ่อตัวเองตลอดบ่าย หลังจากคุยกันจบ ทุกคนก็ทิ้งฉันให้นั่งแกร่วอยู่ในห้องคนเดียว วินเซนต์ไม่ยอมให้ฉันออกมาข้างนอกอย่างไร้เหตุผลที่สุด เขาล็อกกุญแจข้างนอกประตูด้วยซ้ำ ส่วนเนทก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหายต๋อมไปเลย ฉันได้แต่ปล้ำกับแลปทอปเปล่า และดูรายการขายสินค้าจากช่องฟรีทีวีจนค่ำ กระทั่งมื้อเย็น ชายแก่ในผ้ากันเปื้อนก็ขึ้นมาเคาะเรียกฉันลงไปทานอาหารเย็น ฉันจึงได้ออกจากห้องขังเป็นครั้งแรก ฉันเดินลงบันไดมาพบเนทที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขก เขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตลำลองกับกางเกงยีนส์ พอเขาเห็นฉันเดินลงมาก็หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าข้างตัวชูขึ้นอย่างโอ้อวด “มายาซื้อเสื้อผ้าให้เธอใหม่” อะไรบางอย่างในน้ำเสียงเจือความเย้ยหยันจนฉันนึกกลัวสรรพสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าใบนั้นขึ้นมาทันที ฉันตัดสินใจเดินผ่านหมอนั่นไปอย่างไม่สนใจ และไปนั่งที่โต๊ะอาหารแทน เนทยิ้มอยู่ข้างหลัง เขาดูจะบันเทิงใจกับอาการแปลกที่แปลกทางของฉันเหลือเกิน เขาเดินมานั่งโต๊ะอาหารที่ข้างๆฉัน ระหว่างที่ชายแก่ในผ้ากันเปื้อนกำลังจัดอาหารให้เรา มันเป็นเนื้อไก่อบ หอมทอด และสลัด และน้ำเกรวี่สีน้ำตาลเข้ม วินเซนต์เปิดประตูเข้ามาในบ้าน เขาถอดเสื้อสูทพาดกับโซฟาเผยให้เห็นซองปืนที่สีข้างทั้งสองข้าง แล้วก็หยิบบางอย่างมาวางบนโต๊ะอาหารข้างหน้าฉัน “โทรศัพท์มือถือ?” ฉันอุทานอย่างสงสัย หยิบเอาวัตถุลึกลับพลิกไปมาในมือ มันไม่ใช่ของเก่าของฉัน เป็นของใหม่ รุ่นใหม่ แต่ฉันไม่เคยห็นมาก่อน สภาพเหมือนเพิ่งออกมาจากโรงงานผลิต “ยินดีด้วยนะ” เนทพูดพลางตบไหล่ฉันเบาๆ “โทรศัพท์ตามรอยไม่ได้ ติดสัญญาณติดตามตัว เบอร์โทรเข้ารหัส ใช้ลายนิ้วมือปลดล็อค เธอเป็นคนของแวนดิแคมป์เต็มตัวแล้ว” เนทเชื้อเชิญวินเซนต์นั่งทานอาหารบนโต๊ะอย่างเอื้อเฟื้อ ชายแก่ในผ้ากันเปื้อนจึงหันไปจัดจานอาหารให้อีกหนึ่งชุด ระหว่างที่ฉันกำลังพลิกโทรศัพท์ไปมาอย่างใคร่รู้ มันคล้ายโทรศัพท์ปกติ ส่วนการใช้งานปกติ เบอร์ที่โทรออกจัดไว้แล้วอย่างเป็นหมวดหมู่สำเร็จรูป ฉันเห็นเบอร์เนทในกลุ่มที่ชื่อVDC เบอร์อีธาน และอีกสามสี่ชื่อที่ฉันไม่รู้จัก แต่มีหมวดหมู่เบอร์โทรศัพท์หนึ่งที่น่าสนใจ หมวดที่ชื่อว่า ‘รับจ้างทั่วไป’ ฉันลองกดเข้าไปดู จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 00:15:41

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ) น่าประหลาดใจ มันปรากฏชื่อที่ฉันคุ้นเคย เบอร์โทรศัพท์ของเยท.. ฉันขมวดคิ้วสงสัยในที แต่ยังกดเลื่อนลงมาดูในรายชื่ออื่น มีเบอร์โทรหนึ่งซึ่งฉันไม่คุ้นเคยเอาซะเลย แต่กลับมีเจ้าของที่คุ้นชื่อมาก อาบัคจิโอ้.. ฉันตกใจและสงสัยระคนกัน เหลือบมองเห็นเนทกับวินเซนต์กำลังจัดการอาหารของตนเองเงียบๆ จึงถามขึ้น “ทำไมมีชื่ออาบัคจิโอ้ด้วยล่ะ” ฉันเจาะจงมองไปที่วินเซนต์อย่างคาดคั้น ใช่แล้ว.. ไอ้อาบัคจิโอ้โปรเจคที่แล้วของฉัน เจ้าพ่อถอดประกอบรถขโมยที่บีบคอนักเต้นตายไปสองคน ทำไมเบอร์ของมันมาโผล่ในมือถือแกะรอยไม่ได้ของตระกูลแวนดิแคมป์ “อ๋อ.. คือคุณอีธานบอกให้ใช้ข้อมูลเหมือนของคุณเนทน่ะครับ” วินเซนต์ตอบง่ายๆ เนทยกส้อมตัวเองโบกเบาๆพลางพูดขึ้น “ของฉันก็มีเบอร์อาบัคจิโอ้ มีเบอร์เจ้าอื่นๆด้วย ไม่เคยได้ใช้หรอก เขาเป็นพวกรับจ้างทั่วไปน่ะ” “รับจ้างทั่วไปยังไง?” เนทก็ตอบสบายๆกลับมาเหมือนหนึ่งบวกหนึ่งเป็นสอง “ก็เป็นพวกเอเย่นต์ให้นักล่าหรือมือสังหาร หรือที่คำแสลงเขาเรียกว่าเจ้าของฝูงหมาล่าเนื้อกับรอดไวเลอร์น่ะแหละ ทำไม? เธอเองน่าจะคุ้นกว่าฉันด้วยซ้ำ” ฉันขมวดคิ้ว นั่งนิ่ง พยามประมวลผลข้อมูลในสมอง เนทคงเห็นฉันไม่ยอมขยับ เขาจึงพูดให้ความกระจ่างเพิ่มเติม “พวกที่ใหญ่อยู่ในวงการนอกกฎหมายขนาดนี้ เลี้ยงมือปืนไว้ก็ไม่แปลกหรอก แต่หมอนี่มันไม่ได้เลี้ยงไว้ทำงานตัวเองอย่างเดียว มันรับงานนอกด้วยก็แค่นั้น” “รู้เรื่องเยอะจังนะ” ฉันเริ่มสงสัยเขาบ้าง เจ้าลูกคนรวยยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ แล้วพูดขึ้น “ทำไม? คิดว่าตัวเองเป็นหมาล่าเนื้อ ก็เลยรู้เห็นทุกอย่างงั้นเหรอ หนูน้อย” เนทยิ้มบางๆอย่างเยาะหยัน “ยินดีต้อนรับสู่นอกกะลานะ ยัยลูกกบ ยังมีเรื่องที่เธอต้องรู้อีกเยอะ” ____________________________________________________________ (จบตอน) คราวที่แล้วมีประเ็ด็นพอควรเกี่ยวกับเรื่องแต่งงาน หนมปังจะลองพยายามปรับแก้ให้ดูสมเหตุสมผลขึ้นนะคะ เช่นเดียวกับเรื่อง "คราบ" ที่บางท่านแย้งมา ต้องขอบคุณคุณ Deckard และคุณ แมวเหมียวพุงป่องด้วยค่ะ รวมถึงขอบคุณทุกคอมเม้นต์และทุกท่านที่ติดตามนะคะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 00:19:54

ความคิดเห็นที่ 6 bodyguard laptop ถอดตัวสะกดไทยพลาดไปค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 00:32:59