คฤหาสน์สนธยา ตอนที่ 5

รุริโกะนั่งก้มหน้า มือยังคงขยับเคลื่อนไหวไม่ยอมหยุด เธอป้อนมัน เลี้ยงดูมันด้วยตัวอักษร ตัวแล้วตัวเล่า เรื่องราวในนิยายแย่งกันกลืนกินพวกมันเข้าไปอย่างกับฝูงปลาที่หิวโหย เธอมองดูพวกมันให้ดีอีกครั้ง 'ไม่ใช่ฝูงปลา' แต่เป็นปลาฉลามกลุ่มหนึ่ง

ปลาฉลามที่รุมโจมตีเหยื่อซึ่งหลงเข้ามาในดินแดนของพวกมัน เธอไม่เคยเห็นของจริงมาก่อน แต่เคยเห็นในรายการสารคดีมาแล้วหลายครั้ง พวกมันว่ายวนไปรอบๆ ก่อนผลัดกันเข้าโจมตี ปากที่อ้ากว้าง ฟันรูปสามเหลี่ยมคนกริบเรียงซ้อนกันหลายแถว กลิ่นเลือดของเหยื่อที่บาดเจ็บจะยิ่งไปกระตุ้นความบ้าคลั่งของพวกมัน

เธอรับรู้ได้โดยไม่ต้องเงยขึ้นมอง เหนือตัวเธอคือผิวน้ำที่กำลังสั่นเป็นวง เพราะมีขาเรียวคู่หนึ่งวิ่งลงไปในทะเล เธอรู้สึกได้ว่าความสนใจของปลาฉลามกลุ่มนี้กำลังถูกดึงไปยังเหยื่อชนิดใหม่นั้น

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว 'วงคลื่นแห่งจุดเริ่มต้น' ความสงบนิ่งอันแสนเกียจคร้านขยับเคลื่อนไหว มีขาอีกคู่หนึ่งวิ่งติดตามมา ก่อเกิดเป็นวงคลื่นแห่งจุดเริ่มต้นขึ้นเช่นกัน 'มันคือความเป็นไปได้อีกทางหนึ่ง'

คลื่นที่แผ่กระจายออกไปทั่วทุกทิศ คลื่นที่เคลื่อนติดตามกัน ปะทะชนกัน คลื่นที่เหมือนกัน รวมกัน ส่งเสริมกัน จนกลายเป็นคลื่นที่มีขนาดใหญ่ขึ้น คลื่นที่ตรงข้าม กลืนกินกัน ทำลายกัน จนไม่หลงเหลือสิ่งใด

ภาพในห้วงแห่งจินตนาการเปลี่ยนแปลงไปอย่างฉับพลัน จากใต้ผืนน้ำ เธอถูกดึงออกสู่อวกาศเวิ้งว้าง เยียบเย็น อวกาศแห่งความว่าง ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนใหญ่ของจักรวาลแห่งนี้ เธอก้มมองลงมายังโลก มันคืออัญมณีเม็ดงามที่ไม่อาจมีดาวดวงใดเปรียบได้

เธอมองเห็นดาวเคราะห์สีฟ้าอมเขียว แซมด้วยสีต่างๆ หลากหลาย ห่อหุ้มไว้ด้วยก้อนเมฆหมุนวน ล่องลอยไปมา ภาพที่ทำให้ความบาดหมางทางเชื้อชาติ ศาสนา ภาษา และวัฒนธรรม ปัญหาจากการทำลายธรรมชาติ มลพิษ และภาวะเรือนกระจกการแย่งชิงอำนาจ ความร่ำรวย และความบ้า ทุกสิ่งทั้งมวลพวกนั้น ราวกับพวกมันเป็นเรื่องตลก ตลกร้ายอันแสนเจ็บปวด

มนุษย์ทุกคนต่างอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาที่มีเพียงหนึ่งเดียวนี้เท่านั้น

ผิวของดวงดาวสั่นกระเพื่อมราวกับเป็นก้อนเยลลี่ขนาดมหึมา ทุกสิ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ต่างก่อให้เกิดคลื่นใหญ่น้อย ผีเสื้อขยับปีกในประเทศจีน ก่อให้เกิดพายุใหญ่ในอเมริกา เพียงคลื่นเล็กๆ จุดหนึ่ง สามารถส่งผลกระทบไปถึงทั่วทั้งโลก ไม่ว่าจะเล็กน้อยเพียงใด ผลของมันอาจใหญ่โตได้อย่างคาดไม่ถึง

ในความคิดของเธอ 'ปลาดุกขยับตัวที่ใต้เกียวโต ก่อเกิดแผ่นดินไหวกลืนกินโตเกียวไปจนสิ้น' นั้นใกล้เคียงมากกว่า และที่สำคัญ ปลาดุกไม่เคยรู้เรื่องนั้นเลย มนุษย์ตัวเล็กๆ ขยับเคลื่อนไหว ก่อเกิดเป็นคลื่นจุดเล็กๆ มากมายนับไม่ถ้วน แล้วธรรมชาติทั้งมวลก็ถูกทำลาย และที่สำคัญ มนุษย์ไม่เคยรู้เรื่องนั้นเลย ถึงรู้ก็แกล้งไม่เชื่อ ถึงเชื่อก็ไม่ใส่ใจ คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของพวกเขา

เธอกลับมาอยู่ในโลกใต้น้ำอีกครั้ง ซึ่งความจริงแล้วเธอไม่ได้ไปไหน หรืออยู่ในที่แห่งใดทั้งสิ้น หากมีผู้อื่นอยู่ด้วย ความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ก็มีเพียงว่า เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องพัก เขียนหนังสือที่เธอรักอยู่เท่านั้น ทุกสิ่งเงียบสงบ ทุกสิ่งเรียบร้อยดี แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ

'เอมีปัญหาของเอ บีก็มีปัญหาของบี' ทุกคนต่างเป็นเช่นนี้ ทุกคนต่างมีปัญหา ปัญหาของตนจะหนักหนายิ่งกว่าของผู้ใด และปัญหาที่กำลังใส่ใจจะใหญ่โตได้อย่างคาดไม่ถึง หลายครั้ง สิ่งที่เรามองเห็น เป็นเพียงเงาหลอกหลอนที่ทอดยาวออกมาจากตัวปัญหาเท่านั้น

จิตใจคือดวงไฟส่องสว่าง เมื่อสาดส่องสู่ปัญหาในบางแง่มุม เงาของสิ่งนั้นจะทอดยาวมืดดำไร้ทางออก แต่หากปรับเปลี่ยนมุมของจิตใจ ภาพที่มองเห็นย่อมต่างออกไป แต่ความเข้าใจเช่นนั้น ย่อมยากเย็นยิ่งกว่าการเพียงแค่คิด เราไม่สามารถหลอกลวงตัวเอง หรืออาจจะได้ สำหรับคนบางคน แต่ก็ไม่ตลอดไป

ปัญหาของบีอาจไม่เป็นปัญเลยสักนิด หากเกิดขึ้นกับผู้อื่น แต่ปัญหาของบีย่อมต้องเป็นปัญหาของบี เธอเติบโตขึ้นด้วยความรัก การดูแลเอาใจใส่จากผู้เป็นพ่อแม่แท้ๆ และพี่สาว ที่ถึงแม้จะไม่ใช่พี่สาวที่แท้จริง แต่ก็เป็นพี่สาวในความเป็นจริงสำหรับเธอ ถึงแม้พี่สาวคนเดียวกันนั้นจะรู้ตัวแล้วว่า ไม่ใช่พี่สาวของเธอก็ตาม

บีได้รับการปกป้องจากทุกสิ่งเท่าที่จะเป็นไปได้ ตั้งแต่เด็ก ทุกทางแยก ทุกทางเลือก ทุกปัญหาของชีวิต แม่จะคอยอยู่เคียงข้าง คอยชี้นำทาง เส้นทางที่บางครั้งเธออยากลองเลือกเอง หนทางที่บางครั้งเธออยากจะล้ม อยากจะเจ็บ เส้นทางที่ลำบากยากเย็น เป็นเส้นทางที่เธอไม่เคยได้เลือก

นั่นคือความรัก แม่คนใดจะทนเห็นลูกตัวเองต้องเจ็บ 'แต่ฉันอยากเลือกเอง' แม่คนใดจะทนเห็นลูกต้องพบเจอกับความผิดหวัง 'แต่ฉันอยากเลือกเอง' แม่คนใดจะทนเห็นลูกตัวเองไม่เป็นไปอย่างที่ใจคิด 'ก็ฉันอยากเลือกเอง'

เออยู่ภายใต้ความรับผิดชอบของแม่คนเดียวกันนี้ ไม่ใช่ความรัก เพราะถึงอย่างไรเอก็ไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของเธอ แม้เธอจะพยายามหลอกตัวเองว่าเอเป็นลูกมากเพียงใดก็ตาม เธอจึงสามารถทนเห็นเอต้องเจ็บปวด เอต้องพบเจอกับความผิดหวัง เอไม่เป็นไปอย่างที่ใจเธอคิด แต่เป็นไปตามที่เอได้เลือกอย่างผิดๆ ถูกๆ ด้วยตัวของเธอเอง

สำหรับเอคนเก่าแล้ว เธอไม่ได้คิด ไม่ได้สงสัยอะไรเลย แต่สำหรับเอคนใหม่ เมื่อมองย้อนกลับไป ทั้งหมดนี้คือความไม่ใส่ใจ การไม่เหลียวแล เป็นการทอดทิ้งรูปแบบหนึ่ง แต่ในสายตาของบี พวกมันกลับเป็นโอกาส เป็นอิสระ เป็นสิ่งที่เธอต้องการมากกว่าสิ่งใด

ที่เหนือผืนน้ำ ระหว่างสองพี่น้องที่ไม่ใช่พี่น้อง กำลังเกิดสิ่งใดขึ้นนั้น รุริโกะยังไม่อาจรู้ได้ เธออาจต้องแต่งเติมมันเองในภายหลัง ส่วนการจะสร้างบทสนทนา สร้างการปะทะกันของอารมณ์ขึ้นจากสิ่งใดนั้น ก็เหมือนกับความเป็นจริงที่ทุกคนซึ่งอาศัยอยู่บนโลกใบนี้ทำกัน นั่นคือการใช้จินตนาการ ซึ่งเกิดจากอดีต ความทรงจำ ความรู้ ความเข้าใจ ตัวตนที่เป็นอยู่ สิ่งแวดล้อมรอบกาย ทั้งหมดที่กลายมาเป็นโลกของคนผู้นั้น

ที่ใต้ผืนน้ำ เธอเขียนสิ่งที่เกิดขึ้นลงไปด้วยดินสอ สร้างเป็นประโยคขึ้นมา หรืออาจจะกลับกัน สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นมาจากประโยคของเธอ สิ่งใดเกิดก่อน สิ่งใดเกิดหลัง แม้แต่เวลาก็ยังไม่อาจเชื่อถือได้

ขาของเอก้าวติดตามมาจนทัน ภายใต้ผืนน้ำดำมืด แต่กระจ่างชัดในจินตนาการ ขาข้างหนึ่งนั้นยื่นมาเกี่ยวขาของบีอย่างตั้งใจ แต่เจ้าของอาจบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ความตื่นตกใจ ความสับสน เกิดขึ้นกับบี แต่ไม่ใช่เอ ฝ่ายหนึ่งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฝ่ายหนึ่งกำลังพยายามทำอะไรบางอย่าง ฝ่ายหนึ่งตื่นเต้น แต่อีกฝ่ายหนึ่งตื่นเต้นในรูปแบบที่แตกต่าง

กลุ่มปลาฉลามเริ่มว่ายวนไปมาล้อมรอบเหยื่อทั้งสองเอาไว้ ครีบหลังของพวกมันบางตัวโผล่ขึ้นเหนือผืนน้ำ หากทั้งสองคนสามารถมองเห็นพวกมันได้ ก็คงไม่แตกต่างอะไรจากในภาพยนต์สยองขวัญ ในหนังสารคดีพวกนั้น

รุริโกะสงสัยเกี่ยวกับความตื้นลึกของทะเลที่เธออยู่ ตำแหน่งของเอกับบี และกลุ่มปลาฉลามที่ว่ายวนไปมา ทั้งหมดนี้มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย เธออยู่ที่ก้นทะเลมองขึ้นไป สองคนนั้นยืนอยู่บนผืนทรายใกล้ชายหาด ในขณะเดียวกัน ปลาฉลามพวกนั้นก็แหวกว่ายไปมาอยู่ในระดับความลึกที่แตกต่าง เหมือนกับทั้งสามส่วนถูกถ่ายทำมาจากต่างสถานที่ แต่นำมาซ้อนทับกันด้วยเทคนิคบางอย่าง จนได้ความเป็นจริงที่บิดเบี้ยวออกมา

เธอเลิกคิดเรื่องพวกนั้น แล้วกลับมาสนใจนิยาย 'จะเกิดอะไรขึ้นข้างบนนั้น' เอจะบอกความลับของตนออกไปหรือไม่ เธอลองคิดว่าถ้าเป็นตัวเองจะทำอย่างไร 'ถ้ายังไม่แน่ใจ ก็คงจะไม่'

ถ้ายังไม่แน่ใจว่าจะสามารถจัดการกับบีได้อย่างเด็ดขาด เออาจจะยังไม่ยอมเปิดเผยความลับ แต่ถ้าแบบนั้น 'มันก็จะไม่ค่อยสะใจ' ไม่ใช่ในแบบที่เอควรจะเป็น 'บางที เธออาจจะพูดเบาๆ ไปด้วย' บีอาจจะได้ยิน หรือไม่ได้ยิน แต่เธอก็ได้พูดมันออกมา นั่นอาจเป็น 'เอ อย่างที่ฉันคิดว่าควรจะเป็น'

ใบหน้าของใครบางคนโผล่ลงมาใต้ผิวน้ำ หรืออาจจะต้องบอกว่าถูกจับกดลงในน้ำ ฟองอากาศผุดพราย น้ำที่แตกกระจายทำให้ใบหน้านั้นดูลางเลือน 'แต่มันดูคุ้นอย่างประหลาด'

คนเราอาจสามารถกลั้นหายใจได้นานสองถึงสามนาที หากมีการรู้ตัวล่วงหน้า และอยู่ภายใต้สภาวะที่สามารถจะเอาใบหน้าขึ้นจากน้ำเมื่อไรก็ได้ตามต้องการ แต่หากทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างฉับพลันทันที ในสถานการณ์ที่บีบคั้น ด้วยความตกใจ เพียงแค่ไม่กี่วินาทีผ่านไป อากาศที่มีคุณค่าก็หลุดลอยออกจากปอดไปอย่างไม่อาจหวนคืนกลับมาได้อีก ซึ่งไม่ต่างกันเลยกับชีวิต หากเราไม่เตรียมตัวให้ดี เวลาที่มีก็จะถูกใช้ให้หมดไปก่อนที่เราจะทันรู้ตัว

ใบหน้าของใครอีกคนติดตามมาลงมาใต้ผืนน้ำ ใบหน้าที่คล้ายกับใบหน้าก่อนนั้น แต่บนใบหน้านี้มีรอยยิ้ม ถึงแม้ว่าคนผู้นี้จะเป็นฝ่ายที่ต้องออกแรงใช้กำลัง แต่ก็เป็นฝ่ายที่รู้ตัว เป็นฝ่ายที่มีการเตรียมใจมาก่อน เธอค่อยๆ ใช้อากาศในปอดอย่างรู้คุณค่า และยังมีความเป็นจริงในใจที่ว่า เธอสามารถจะเงยหน้าขึ้นไปสูดอากาศเพิ่มเติมได้ทุกเมื่อ

'เอจะลังเลใจหรือไม่' เธอคิด การฆ่าคนไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนปกติทั่วไป นั่นคือสิ่งที่เธอเคยรับรู้มา 'ถ้าเป็นฉันล่ะ ฉันจะทำได้หรือไม่'

เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวัยเด็ก สมัยที่เธอเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ วันที่เธอต้องทำการผ่ากบเพื่อศึกษาระบบภายในร่างกายของมัน กบของเธอตัวนั้นควรจะต้องตายอยู่ก่อนแล้ว แต่มันกลับยังไม่ตาย และสิ่งที่ครูประจำวิชาบอกให้เธอทำ ก็ทำให้เธอแทบจะร้องไห้

'ยังไงมันก็ต้องตายอยู่แล้ว เธอก็ใช้มีดนั่นแทงมันเลยสิ'

แวบแรกในความคิดนั้น เธออยากแทง เธออยากแทงครูคนนั้นด้วยความโกรธ แต่ทุกสิ่งที่รวมกันกลายเป็นตัวเธอในตอนนั้น บอกว่านั่นทำได้แค่ในความคิดเท่านั้น

'ก็แค่กบตัวหนึ่ง' เธอเคยตบยุง บี้มด จับปลา แล้วพวกมันก็ตาย 'มันจะต่างอะไร' ก็แค่ตัวนี้มีแขนขา มีนิ้ว มีหัว มีตา มีปาก มีลิ้น มีอะไรหลายอย่างใกล้เคียงกับมนุษย์มากกว่าแมลง หรือปลา 'ก็แค่นั้น' ยังมีคนอีกมากมายที่เชือดไก่ ฆ่าหมู ฆ่าวัว หรือแม้แต่ฆ่าคนด้วยกันเองอีกเยอะแยะไป

กบตัวนั้นถูกยืดติดเอาไว้บนแผ่นไม้เล็กๆ ที่จะกลายเป็นแท่นบูชายัญสำหรับตัวมัน 'ก็แค่กดมีดลงไปเบาๆ เท่านั้น' มือของเธอสั่น 'ในนามของการเรียนรู้ และวิทยาศาสตร์'

มันช่างคล้ายกับการฆ่าคนเพื่อบวงสรวงเหล่าเทพเจ้าของมนุษย์ในสมัยโบราณเสียเหลือเกิน เทพเจ้าที่สิงสถิตอยู่ในจิตใจของมนุษย์ในอดีต เป็นเรื่องน่ายินดีที่เทพเจ้าเหล่านั้น ได้ตัดสินใจละทิ้งมนุษย์ไปนานแล้ว หรือบางทีอาจจะกลับกัน มนุษย์ได้ตัดสินใจละทิ้งเทพเจ้าเหล่านั้น เพราะได้พบเจอกับเทพเจ้าในรูปแบบใหม่ที่เหมาะสมกับยุคสมัย เหมาะสมกับวิถีชีวิตในโลกยุคใหม่ของพวกเขามากกว่า

เหล่าเทพเจ้าที่แตกต่างไปจากเดิม แต่บางทีมันอาจจะเป็นเพียงเปลือกที่ห่อหุ้มอยู่ภายนอกเท่านั้น โดยที่ลึกๆ ลงไปแล้ว ทั้งหมดยังคงเป็นเทพเจ้าที่มีมาตั้งแต่ในอดีตที่แสนนานนั่นเอง

เหมือนกับมนุษย์ที่สร้างโลกใหม่ของพวกเขาขึ้นมาเอง โลกที่แยกตัวเองออกจากทุกสิ่ง กรงขังที่คับแคบในจิตใจแห่งตน เทพเจ้าเองก็ต้องถอดหัวกระโหลกที่เคยแขวนไว้ วางดาบลง แล้วหันมาสวมชุดหรูหรา ใส่รองเท้าแพงระยับ หิ้วกระเป๋าแบรนด์ดัง ผันตัวเองไปเป็น  เทพเจ้าแห่งธุรกิจ ความร่ำรวย ความหรูหรา ความสุขสบาย ชื่อเสียง อำนาจ ความสำเร็จ ที่จะได้มาจากการแลกเปลี่ยน จากการบูชายัญที่บางครั้ง เป็นมากกว่าเลือด และเนื้อของมนุษย์ด้วยซ้ำไป

คมมีดในมือของเธอยังคงสั่น มันอยู่ห่างจากเจ้ากบเพียงน้อยนิด 'ฉันทำไม่ได้' เธอหายใจถี่เร็ว หัวใจเต้นราวกับกำลังวิ่งแข่ง การเผาผลาญในตัวเธอพุ่งสูง อุณหภูมิร่างกายขยับขึ้น สารเคมีในร่างฉีดพล่าน มันเป็นความรู้สึกประหลาด มันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยพบมาก่อน

'นั่นอาจคล้ายกับที่เอเป็นอยู่ในตอนนี้' เธอคงลังเล ยังสงสัยในการตัดสินใจของตนเอง ความมุ่งมั่นที่มีมาตั้งแต่แรกยิ่งสั่นคลอน เธอต้องเคยคิดเรื่องการฆ่าคน แต่มันไม่เหมือนกัน ตอนนี้เธอกำลังทำการฆ่าด้วยมือตนเอง และเธอตระหนักได้ถึงความแตกต่าง ความแตกต่างที่มากมายอย่างคาดไม่ถึง

บีพยายามดิ้นรนต่อสู้กับความต้องการที่ไม่อยู่ภายใต้การบังคับควบคุมของเธอ ร่างกายกำลังบีบคั้นให้ต้องหายใจ เธออึดอัด ปอดของเธอกำลังจะระเบิด มันร่ำร้องบอกให้รีบหายใจ เธอตะโกนบอกมัน ว่าจะเลวร้ายแค่ไหนถ้าหายใจในตอนนี้ แต่มันไม่ยอมฟัง มันไม่สนใจ

แรงกด แรงรัดที่เคยมีก่อนหน้า ดูเหมือนจะเบาบางลง บีพยายามดิ้นรน เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และไม่สนใจด้วย เธอแค่พยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลังเพื่อให้รอดชีวิตไปได้

'บางที ถ้าใช้ปืน หรือวิธีการแบบอื่นอาจง่ายกว่า' รุริโกะคิด การใช้อาวุธที่ไม่มีความเชื่อมต่อระหว่างตัวผู้ฆ่า และผู้ถูกฆ่าโดยตรง แค่เหนี่ยวไกอยู่ห่างๆ ใช้ยาพิษ หรือวางกับดัก วิธีการที่ไม่จำเป็นต้องใช้มือของตนเองโดยตรง 'แต่บางที อาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้' เธอไม่แน่ใจ

คมมีดในมือแทงลึกเข้าไปในร่างของกบ ด้วยความตกใจ มันพยายามดิ้นรนทั้งๆ ที่ถูกตรึงเอาไว้ ดิ้นรน เบาลง และเบาลง ก่อนหยุดนิ่งในที่สุด ในวินาทีนั้น นั่นคือความเป็นจริงอย่างที่สุด ความเป็นจริงที่เที่ยงแท้ มันคือความตาย มันคือจุดจบที่จะต้องมาถึงของทุกสิ่ง ของทุกชีวิต ของทุกจักรวาล

ความเป็นจริงของกบตัวนั้นจบสิ้นลงไปพร้อมกับความตายของมัน จักรวาลที่เหลือจะเป็นอย่างไรต่อไป ล้วนไม่มีคุณค่า ไม่มีความสำคัญกับตัวมันอีก

ความตกใจสิ้นสุดลง ความโกรธเข้ามาแทนที่ มือที่ถือมีดนั้นคือมือของเธอ มือที่กุมชะตาชีวิตของมันเอาไว้คือมือของเธอ เธอคืออำนาจ เธอคือผู้ลิขิตความตาย เธอเป็นดุจดั่งเทพเจ้า เธอกำลังจะลงมือ แต่แรงที่กดคมมีดลงไปนั้น กลับไม่ใช่เรี่ยวแรงของเธอ

'ครูเห็นเธอลังเลอยู่นานแล้ว ก็เลยช่วยเสียหน่อย'

เสียงของครูคนเดิมดังขึ้นจากทางด้านหลัง เจ้าของเสียงผู้จับมือเธอ รวมทั้งออกแรงผลักข้อศอก เธอโกรธ ความแตกต่างระหว่างผู้ฆ่า กับผู้ถูกยืมมือให้ฆ่านั้นใหญ่หลวงนัก ถ้าเลือกได้ เธอย่อมเลือกที่จะลงมือเองมากกว่า 'แบบนี้มันเหมือนกับถูกหลอกใช้' แบบนี้มันใช้ไม่ได้ แบบนี้มันคือการโกง

'ถ้าจะฆ่าก็ต้องฆ่าด้วยมือ ด้วยความตั้งใจของตนเอง'

เอเงยหน้าขึ้นสูดหายใจคำหนึ่ง พร้อมกับการตัดสินใจ บีรู้สึกถึงแรงบีบรัดที่รุนแรงมากขึ้นจากภายนอก และความอึดอัดราวกับหน้าอกจะระเบิดจากภายใน เธอทนต่อไปอีกไม่ไหว เธอต้องหายใจ หายใจทั้งๆ ที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หายใจทั้งๆ ที่รู้ว่าสิ่งที่มันจะนำมาคือความทรมาน

บีสูดหายใจเข้า แต่มันไม่ใช่อากาศ น้ำทะเลไหลเข้าไปภายในร่าง มันไม่เย็น ตรงกันข้าม มันกลับร้อนลวก เผาผลาญทุกสิ่งที่ไหลผ่าน โพรงจมูก หลอดลม เข้าสู่ปอด มันคือความทรมานที่เธอคาด แต่มันมากมายเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้

'รีบสิ้นสุดเสียที' ไม่น่าเชื่อ เมื่อครู่นี้เธอยังหวาดกลัวความตาย แต่ตอนนี้เธอกลับเรียกร้องหามัน ในท่ามกลางความทรมานทุกเสี้ยววินาที เธอยุติการดิ้นรน ต้องการให้มันจบลง

#####

'เกิดอะไรขึ้น'

จริงมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ 'สองพี่น้องนั่นกำลังเล่นอะไรกันอยู่' เขาพยายามหลอกตัวเองอย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ทั้งคู่กำลังจมน้ำ และต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน แต่นั่นหมายความว่า เขาต้องก้าวลงไปในทะเล 'หรืออาจจะไม่'

“เคนจิ นายรีบ...”

เขาหันมองรอบกาย และพบเพียงความว่างเปล่า 'เขาหายไปไหน' ความตกใจพุ่งทะลุขีดจำกัดในทันใด เคนหายไปไหนนั้นต้องการคำตอบแน่ แต่การช่วยชีวิตคนที่เขารักต้องมาก่อน ถึงแม้ว่ามันจะหมายถึงการต้องก้าวลงไปในทะเลก็ตาม ทะเลที่รักเขา ทะเลที่รอคอยเขาตลอดมา ทะเลที่จะไม่ปล่อยให้เขาได้จากไปอีกเลย

เขาคิดอย่างนั้น แต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่ยอมฟังคำสั่ง ความกลัว กับ ความรัก สิ่งใดกันที่มีอำนาจเหนือกว่า

#####

รุริโกะรู้สึกว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกแล้ว ถึงแม้ว่าโลกใต้น้ำทั้งหมดนี้จะสร้างขึ้นจากเศษเสี้ยวหนึ่งในความทรงจำของเธอก็ตาม เธอไม่รู้ตัวเมื่อก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เธอนึกอะไรบางอย่างได้อย่างลางเลือน

เด็กหญิงรุริโกะกำลังเดินอยู่ในสถานแสดงพันธุ์สัตว์น้ำ ไคยุคัง ในโอซาก้า มันคือโลกใต้ทะเลขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเห็นมา มือข้างหนึ่งของเด็กหญิงถูกยกขึ้น มีใครคนหนึ่งกำลังจูงมือเธอเดินไป 'มีเพียงหนึ่ง ไม่ใช่สอง' เธอคิดอย่างเจ็บปวด 'แล้วมีอะไรอีก' เด็กหญิงยังนึกไม่ออก

เธอกลับมาจากความทรงจำที่ลางเลือน จากเด็กหญิงรุริโกะมาเป็นรุริโกะ กลับมาสู่โลกใต้น้ำ แต่ตอนนี้ เธอไม่ได้มองดูการต่อสู้ 'ไม่สิ' การฆาตกรรมบีด้วยฝีมือของเอ เพียงลำพังอีกต่อไป

มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งยืนอยู่ด้วยกันกับเธอ แต่นางไม่ได้สนใจอะไรในตัวเอกับบี 'นางกำลังรอคอย' เธอกลับเป็นเด็กหญิงรุริโกะอีกครั้ง เธอจดจำสีหน้า และความรู้สึกแบบนั้นได้ดี นางกำลังรอคอยใครบางคน ใครที่สำคัญ บางทีอาจจะสำคัญยิ่งกว่าชีวิต 'ถ้านางยังมีมันอยู่'

ผู้หญิงคนนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ นางมาจากไหน นางไม่ควรอยู่ที่นี่ ไม่ควรอยู่ในจินตนาการนี้ นางหันมา และเธอถูกผลักด้วยแรงที่มองไม่เห็น ผลักเธอออกมาจากโลกที่เธอเองเป็นผู้สร้างขึ้น กลับมาสู่โต๊ะเขียนหนังสือ กลับสู่ห้องพักที่เธอคุ้นเคย กลับสู่ความเป็นจริง 'ไม่ก็เป็นสิ่งที่ฉันเชื่อ ว่ามันคือความเป็นจริง'

สมุดเล่มหนึ่งเปิดกางอยู่ตรงหน้า ที่หนีบกระดาษหายไปอย่างลึกลับอีกเช่นเคย เธอเริ่มอ่านมัน

'อดีต ปัจจุบัน อนาคต ความทรงจำ ความฝัน จินตนาการ ทั้งหมดนั้นคือโลกของแต่ละคน บ่อยครั้งที่พวกมันจะซ้อนเหลื่อม กระทบกระทั่ง ส่งผลถึงกันและกัน จนบางครั้ง เกิดเป็นผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง'

รุริโกะวางดินสอ รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ข้างนอกห้อง และมันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของนิยายที่เธอกำลังเขียน 'หรืออาจจะใช่' เธอเริ่มไม่แน่ใจ นี่ไม่เหมือนกับอะไรที่เคยเจอมา 'จริงๆ แล้ว มันก็ไม่เหมือนมาตั้งแต่ต้นนั่นแหละ' แต่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า มันไม่ปลอดภัย มันอันตราย

จากคุณ	: zoi
เขียนเมื่อ	: 14 พ.ค. 55 11:59:56