ความคิดเห็นที่ 1 หลิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองคนพูดอย่างไม่แน่ใจนัก  ท่านผู้สูงศักดิ์ผู้นี้กำลังปลอบโยนเธออยู่หรือ  เด็กหญิงยังสะอื้นไห้อีกชั่วครู่หากไม่ได้เป็นน้ำตาของความเสียใจ  แต่เป็นน้ำตาของความปลื้มปิติ  อย่างน้อย...อย่างน้อยยังมีคนสูงศักดิ์ที่มองเห็นทาสชั้นต่ำจากแดนไกลอย่างเธอเป็นมนุษย์  เป็นคนที่มีหัวใจมีความรู้สึกเช่นเดียวกับพวกเขา  น้ำตาหยาดสุดท้ายค่อยๆ หยุดไหลลงโดยไม่รู้ตัว “เจ้าชื่ออะไร ?” “หลิงหลิง” “หลิงหลิง เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” “ข้าไม่เป็นไร” เธอรีบถอยออกห่าง เช็ดน้ำตาให้เรียบร้อย     “ข้าไม่เป็นไร ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ท่านหญิงให้ข้าตามหาท่าน นางรอท่านอยู่” หลิงหลิงหายใจแรงตั้งสติให้กลับมาเหมือนเดิม ยูเลียสนิ่งเงียบเหมือนหินผาไร้ความรู้สึก เขาเหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ เขาอ่อนล้าเกินกว่าจะไล่ตามบริตานีย์แล้ว แต่ก็ยังหวังอยู่ลึกๆ ว่านางจะคิดได้และเปลี่ยนใจ “นางพูดอะไรหรือเปล่า?” “เปล่าเจ้าค่ะ นางบอกแค่ว่าให้ท่านไปพบ ไปเถอะเจ้าค่ะ” เด็กหญิงเร่งเร้าเขาดึงมือชายหนุ่มเหมือนเป็นนายบ่าวกันมาแรมปี ยูเลียสทำเหมือนไปเสียไม่ได้ เขาคว้าคบไฟมาถือเสียเอง ท่อนแขนแข็งแรงโอบรัดเอวเล็กแล้วกระโจนขึ้นเหนือพื้นผ่านยอดไม้สูงใหญ่ได้ราวกับมีปีก แค่กระโจนเพียงครั้งเดียว พวกเขาก็เข้ามาในอาณาเขตของปราสาท “เหลือเชื่อ...”เธอร้องอย่างตื่นเต้นดีใจ “ท่านทำได้ไง?” หลิงหลิงเกาะแขนเสื้อถามอย่างกระตือรือร้น ดวงตาแพรวพราวอย่างถูกใจเหลือเกิน ยูเลียสอ้าปากตอบไม่ถูก นึกว่าเด็กคนนี้รู้อะไรต่อมิอะไรหมดแล้ว แต่ท่าทางสนุกกับสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาลังเลที่จะตอบ เด็กคนนี้ไม่รู้เรื่องแวมไพร์เลยหรือไงกัน “ข้า...จะบอกในวันหลัง” “อ้อ...เจ้าค่ะ ท่านรีบไปพบท่านหญิงเถอะ” หลิงหลิงแย่งคบไฟไปเก็บ เขาเปิดประตูหลัง “มาเถอะ ท่านเคานท์ไม่อยู่หรอก ท่านเข้ามาได้” “ท่านเคานท์ไหน?” “ท่านเคานท์...ก็ท่านเคานท์ไง?” เด็กหญิงชี้ไปข้างบน เขาเรียกแต่ท่านเคานท์นี่นายังไม่รู้ชื่อด้วยซ้ำ ยูเลียสทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาวูบ ตำแหน่งและฐานะของเขา ถูกแย่งชิงไปหมด ร่างสูงก้าวผ่านประตูไม้สีเทาเก่าแก่ เขาใช้ความรู้สึกสำรวจภายใน ไม่มีใครอยู่จริงดั่งว่า เท้าก้าวยาวๆ ขึ้นไปชั้นบนผ่านสเตฟานีที่ยิ้มดีใจ เธอรีบลงมาเฝ้าประตูใหญ่ด้านหน้า ส่วนหลิงหลิงเฝ้าประตูหลัง ระวังภัยให้ยูเลียสตรงมายังห้องที่ครั้งหนึ่งเป็นห้องรับรองแขก แต่กลายเป็นห้องที่ตั้งโลงศพสีดำ บริตานีย์อยู่ที่นี่ นางกำลังดื่มเลือดจากลำคอหญิงชาวบ้านนางหนึ่ง “บริตานีย์” บริตานีย์เงยหน้ามอง ปากเปรอะเปื้อนเลือดไหลย้อยถึงทรวงอก “ยูเลียส...!?” ร่างบอบบางโผเข้ากอดประทับจูบรสเลือดบนริมฝีปากเขา ชายหนุ่มลิ้มรสได้ไม่นาน เขาเบือนหน้าหนี “ยูเลียส ข้าคิดถึงท่าน.....ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน!” เขาดันนางออกห่าง “เลิกดันทุรังเถอะ ไปกับข้า!!” “ไม่ได้  ที่รัก ท่านก็รู้นี่นา ว่าอีกนิดเดียวเท่านั้น ลูกข้าก็จะเกิดแล้ว เขาจะเป็นโอรสของราชา ท่านต้องช่วยข้านะ ช่วยข้าให้เขาได้สัญญาเลือด” “บริตานีย์!!” ยูเลียสร้องเสียงดัง “ท่านต้องร่วมมือกับข้า บังคับเอาสัญญาเลือดมอบให้ลูกข้าแล้วฆ่าเขาซะ” “เจ้าต้องการแค่นี้” “ใช่...จะมีอะไรสำคัญไปกว่านี้ล่ะ ตราบใดเขาอยู่ ท่านก็ไม่มีความหมายอะไร เพราะฉะนั้นทางเลือกเดียวของท่านคือกำจัดเขาซะ แล้วกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมของท่าน” “เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ?” “กลับมาสวามิภักดิ์เดมอนดังเดิม” หากชายหนุ่มเบือนหน้าหนีทันที “ข้าจะไม่กลับมา!!” “ท่านต้องทำนะ อดทนเพื่อข้าไม่ได้หรือ เขาเหยียดหยามท่านยังไงก็อดทนไปก่อน ข้ารู้มาว่าถ้าวางยาพิษในร่างเหยื่อ แวมไพร์จะต้องพิษด้วย เราจะจับเขาขังไว้ใต้ปราสาท” “บริตานีย์...” ยูเลียสหายใจแรงราวกับเหนื่อยล้ามาทั้งชีวิต “ข้าจะไม่ช่วยเจ้า” “ว่าไงนะ?” ใบหน้างดงามเกร็งบิดเบี้ยวราวกับถูกทำร้ายตรงๆ  “ท่านพูดอะไรออกมา” “ตระกูลนี้สูญสลายแล้ว ข้าไม่ประสงค์กอบกู้คืนมา ต่อให้เดมอน ตายในพรุ่งนี้ ข้าก็จะจากไป ...ข้าเป็นห่วงแต่เจ้าท่านั้น ปล่อยวางแล้วไปกับข้าเถอะ” “ไม่!!” นางกรีดร้องร่ำไห้ “ไม่มีวัน...ข้าไม่ยอมให้ทุกสิ่งทุกอย่างสูญสลายไปหรอก  ทำไมท่านทำกับข้าเช่นนี้  ข้าเป็นภรรยาท่านนะ  ท่านควรช่วยข้าสิ!! ” ยูเลียสประคองร่างที่ไร้เรี่ยวแรง อ่อนแอจนต้องนั่งลงกับพื้น  สองมือป้องหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าสงสารไม่ว่าชายหนุ่มจะหาเหตุผลมาร้อยแปด บริตานีย์ก็ยังยืนกรานไม่ยอมไป  นางจะพิทักษ์สิทธิ์อันชอบธรรมให้ลูกของนาง ทั้งคู่ทุ่มเถียงจนเหนื่อยอ่อน บริตานีย์ดื้อดึงเกินกว่าจะเปลี่ยนใจ ชายหนุ่มลุกจากมาโดยมีเสียงต่อว่าไล่หลัง ราวกับเขาเป็นสามีที่น่ารังเกียจ ร่างสูงกลับลงมาข้างล่าง หลิงหลิงเฝ้ารอที่ประตูอย่างอดทนพอเห็นเขา ก็ยิ้มดีใจเต็มที่ นึกว่าจะสำเร็จ  แต่เบื้องหลังยูเลียสนั้นว่างเปล่า สีหน้าเธอสลดลงอย่างรู้ความหมาย  ประตูไม้สีเทาเปิดออกช้าๆ “ท่านอย่าวิตกมากไปนะเจ้าค่ะ” หลิงหลิงว่า “วันนี้ไม่สำเร็จ แต่ก็ต้องมีสักวันที่ท่านหญิงเข้าใจท่าน ข้าแน่ใจเจ้าค่ะ” ดวงตาสีเขียวมรกต มองเขาแทนคำขอบใจ ร่างนั้นหายไปในความมืดเงียบๆ เหมือนตอนมา และแล้วทุกอย่างก็กลับสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง ************************************************ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 12:53:24

ความคิดเห็นที่ 2 ลูน่าเพิ่งเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด บริตานีย์ต้องการสัญญาเลือดให้แก่ลูก เพื่อนางจะได้เป็นมารดาแห่งราชา ได้ครองอำนาจเหนือแวมไพร์ทั้งหมด และเพื่อความถูกต้องนางจะลงมือเองไม่ได้ เพราะจะเป็นการสืบทอดที่ไม่ชอบธรรม นางจึงต้องยืมมือยูเลียส  แต่ตราบใดที่ยูเลียสไม่ให้ความร่วมมือ นางก็ทำอะไรไม่ได้  เดมอนเองก็รู้อยู่เต็มอกว่านางมีจุดประสงค์อะไรก็ยังให้นางอยู่เพื่อเด็กในท้อง บริตานีย์ที่ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็ยิ่งร้อนใจ กระวนกระวายหาแผนการอยู่คนเดียว เมื่อหงุดหงิดมากๆ เข้าก็หันไประบายอารมณ์กับสเตฟานี หลิงหลิงได้ยินเสียงกรีดร้องจากข้างบน ร่างเล็กรีบวิ่งขึ้นไปนึกว่าเกิดเหตุร้าย เธอหยุดชะงักหน้าประตูห้องด้วยความตกใจ “ท่านหญิง!!” เธอเข้าไปดึงบริตานีย์ออกมา นางกระชากผมสีน้ำตาลของสเตฟานีจนหลุดมาเต็มกำมือ “ท่านหญิงพอที!” เธอกอดเอวนางไว้แน่นหวังจะให้ท่านหญิงได้สติ  แต่กลับทำให้นางหันมาทำร้ายเธอแทน เล็บแหลมคมจิกลงบนหัวไหล่ลึกจนต้องผละหนี “โอ้ยย!!” “ไปให้พ้น!! ไปให้พ้นทั้งคู่เลย พวกเจ้ามันตัวไร้ค่า ทำอะไรให้ข้าไม่ได้สักอย่างเลย” นายหญิงของปราสาทกรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่ง หันมาทึ้งผมเฝ้าของตัวเอง “ข้าจะบ้าตายอยู่แล้ว ทำยังไงมันก็ไม่ได้ดั่งใจข้า ทำไมกัน  ทำไม!!” หลิงหลิงเข้าประคองสเตฟานี นางถูกตบจนเลือดกำเดาออกไม่หยุด ที่แก้มก็โดนข่วนจนเลือดออกซิบๆ  ตามตัวก็คงบอบช้ำไม่น้อย นางกุมท้องตลอดเวลา ทั้งคู่โซเซออกมานอกห้อง “เกิดอะไรขึ้น” เหล่าแวมไพร์กลับมาแล้ว และผู้ที่เดินนำมาคือเดมอน เขาเห็นสภาพทั้งคู่ก็พอเดาเหตุการณ์ได้ เขากระดิกนิ้วให้ข้ารับใช้ปิดประตูขังบริตานีย์ไว้ในห้อง “กลับไปพักผ่อนซะ วันนี้เจ้าไม่ต้องทำงาน” เขาสั่งสเตฟานี แล้วหันมาทางหลิงหลิง “ท่านเคานท์” หลิงหลิงโดนดึงไปที่ห้องนอนใหญ่ “นางดูแลตัวเองไม่ได้” “ช่างนางเถอะน่า” มือเล็กๆ  ดึงหนีทันที ชายหนุ่มหันมามอง ประหลาดใจกับการต่อต้านขัดขืนครั้งแรกของทาสตัวเอง  ดวงตาสีดำแข็งกร้าวขึ้นพอๆ กับความไม่พอใจบนใบหน้า “ข้าไม่เข้าใจท่าน...เดี๋ยวนี้ก็ยิ่งไม่เข้าใจ ความทุกข์ทรมานมันดีตรงไหน  ทำไมท่านปล่อยให้ท่านหญิงทุกข์ใจ ทำไมท่านไม่สงสารสเตฟานีบ้าง ท่านทำเหมือนทุกคนไม่มีค่าสำหรับท่านเลย” เดมอนจ้องมองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขาปิดประตูห้อง มือเริ่มปลดเสื้อนอกออกแขวนเอง ร่างสูงก้าวมาหยุดกลางห้องก้าว เงาแสงจากไฟในเตาพิงที่ใกล้มอดส่องทะลุเสื้อบางๆ มองเห็นโครงร่างแข็งแกร่ง ทรวงอกขยายเวลาหายใจแรงๆ “ข้าอยากจะบอกอะไรให้เจ้าเข้าใจไว้อย่างหนึ่ง หลิงหลิง  คนบางคนที่มีความหมายต่อข้า เขาทิ้งข้าไปอย่างไม่ใยดี เขาทำให้ข้าเจ็บปวดทรมาน ดังนั้นข้าจึงสาบานว่าข้าจะไม่เห็นใครในสายตาอีก ไม่ว่าใครก็เป็นแค่มดปลวกที่ไร้ค่า สิ่งเดียวในชีวิตนี้ที่พวกมดปลวกทำได้ถูกต้องคือ พวกมันต้องหวาดหวั่นพรั่นพรึงในอำนาจของข้า  และเจ้า...” อุ้งมือแข็งแรงกระชากร่างบางของเด็กหญิงล้มลงบนเตียงใหญ่ “เจ้าจะต้องเทิดทูนข้า” เขาเน้นแต่ล่ะคำช้าๆ  ดวงตาสีแดงแวววาวดุดันในแสงสลัว ความน่ากลัวแผ่ซ่านดุจแสงแห่งปีศาจ หลิงหลิงตัวเกร็งใต้ร่างแกร่ง เธอรู้และเข้าใจในความหมายอันน่ากลัวนั้นอย่างกระจ่างแจ้ง คนๆ นี้ไร้หัวใจอย่างสิ้นเชิง เดมอนถอยห่าง ดวงตาสีดำที่เคยมองเขาอย่างชื่นชมหายไปแล้ว มันว่างเปล่าราวกับเขาลบมันออกไปด้วยมือ ศรัทธาและใจที่เคยภักดี มลายหายไปสิ้น  ร่างเล็กลุกจากเตียงเดินออกไปข้างนอกเงียบๆ  เดมอนจ้องมองสีแดงในเตาพิงอย่างไร้ความรู้สึก แบบนี้ดีแล้ว เขาจะไม่มีใจให้แก่ใครอีกแม้แต่เศษเสี้ยว ไม่มีอีกแล้ว  เดมอนเจ็บปวดที่ถูกหักหลังจากคนที่รักที่สุด คนที่ไว้ใจที่สุด เขาต้องการใครสักคนมาเยี่ยวยาใจ แต่บริตานีย์ก็ทำให้ต้องผิดหวังเป็นครั้งที่สอง เขาไม่ต้องการใคร หรือสิ่งใดอีกแล้ว ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตาพิง มองไฟที่มอดแล้วอย่างไร้จุดหมาย มีสายตาของลูน่ามองดูอยู่ไม่ห่าง หญิงสาวคิดว่าตัวเองพอเข้าใจความรู้สึกของแวมไพร์ตนนี้มากขึ้น เขาหยิ่งเกินกว่าจะยอมรับว่าตัวเองเหงา เศร้าแค่ไหน เขาหยิ่งเกินกว่าจะร้องขอให้ใครอยู่ข้างๆ  และเขาหยิ่งเกินกว่าจะเรียกร้องความตายเอง  เดมอนทำร้ายผู้คนรอบข้างเพราะต้องการความตายที่สมศักดิ์ศรี  ความตายอันเป็นนิรันดร์โดยคนที่แข็งแกร่งเยี่ยงตนหรือเหนือกว่าตน  นั้นคือความตายอย่างราชสีห์ “สเตฟานี” หลิงหลิงกลับมาที่โรงนา เห็นสเตฟานีนั่งเขียนอะไรอยู่ นางไม่ทำแผลให้ตัวเองเลย พอเด็กหญิงเข้าไปใกล้ นางก็เก็บทุกอย่างซุกใต้กองฟาง “สเตฟานี ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ใส่ยาทำแผลล่ะ” “ข้าไม่เป็นไร” “ยังว่าไม่เป็นไรอีก ข้าจะทำแผลให้เองนะ” เด็กหญิงหยิบผ้าชุบน้ำอุ่นๆ มา นางแย่งมาจัดการตัวเอง “งั้นข้าจะทำอะไรให้ทานนะ พี่จะได้มีแรง” ในที่นี่ไม่มีพอเป็นอาหารได้เลย นอกจากไข่ไก่ไม่กี่ฟองกับมันฝรั่งและน้ำต้มผัก หลิงหลิงยกหม้อน้ำต้มผักขึ้นเตา ใส่ไข่ไก่ในหม้อทั้งใบ  ไข่ไก่ต้มทั้งเปลือกช่วยบรรเทาอาการบวมได้ เด็กหญิงง่วนอยู่คนเดียว สเตฟานีนั่งเงียบในดวงตาเต็มไปด้วยความคิดมากมาย ลูน่ามองสีหน้าที่ว่างเปล่าของสเตฟานี  เหมือนเธอกลายเป็นภาพสีขาวไร้สี ไร้ความรู้สึก แต่หญิงสาวจากอนาคตรู้ว่าในจิตใจสาวใช้เต็มไปอารมณ์ที่ว้าวุ่น บันทึกของเธอก็เขียนเช่นนั้น เธอโทษยูเลียส เธอโทษเดมอน เธอโทษพระเจ้า ที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพังพินาศหมด ‘ข้าแตะรอยช้ำบนใบหน้าข้า...มันบอบช้ำด้วยมือของคนที่เป็นเหมือนพี่น้องของข้า คนที่ครั้งหนึ่งงดงามดุจแสงแห่งพระเจ้า ตอนนี้นางเป็นแค่หญิงบ้าที่ไร้หนทาง นางเป็นบ้าไปแล้ว เพราะมัน  เดมอนและยูเลียส มันทั้งคู่  ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง  มันทำลายท่านหญิงของข้า   ข้าจะตอบโต้มัน  ให้มันตกนรกหมกไหม้ทั้งคู่เลย’ ลูน่าจำเนื้อความในบันทึกได้ สเตฟานีคลั่งแค้นที่ท่านหญิงของเธอตกในสภาพน่าเวทนา ทั้งที่เธอฝันมาตลอดว่าท่านหญิงของเธอจะต้องมีความสุขในปราสาทใหญ่ที่งดงาม มีสามีที่ดี มีคุณธรรมและอำนาจ แวดล้อมด้วยทายาทที่น่ารัก  ท่านหญิงของเธอจะมีความสุขที่สุดในโลก ไม่ใช่หญิงบ้าเช่นนี้ “สเตฟานี ทานหน่อยเถอะ” ถ้วยผักต้มเละๆ  กับมันฝรั่งก้อนโตที่ไร้รสชาติ ยกมาวางตรงหน้า หญิงสาวมองหลิงหลิง ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ ยูเลียสอาจถอดใจจากไปก็ได้ ต้องรั้งเขาไว้ให้นานที่สุด แล้วจากนั้นค่อย.... สาวใช้คลี่ยิ้มออกมาในที่สุด “ขอบใจ หลิงหลิง ข้าดีใจที่มีเจ้าอยู่ด้วย” “ข้าก็ดีใจที่มีพี่เป็นเพื่อน” “เจ้าช่วยอะไรข้าสักอย่างสิ” สเตฟานีขอ หลิงหลิงพยักหน้ายินดีช่วยเต็มที่ “เจ้าไปหาท่านยูเลียสให้ข้าได้หรือไม่?” “ไปหาท่านยูเลียส?? แต่งานในปราสาท...” “ข้าทำเอง ข้าอยากให้เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนท่านยูเลียส  คอยบอกเขาว่าท่านหญิงบริตานีย์ลำบากยังไง  ทำให้เขาอยู่ที่นี่ให้นานที่สุด เจ้าคงอยากให้ทั้งคู่คืนดีกัน ใช่ไหม ? ” “แน่นอน” “งั้นไปเถอะ เอาเสื้อผ้าสะอาดๆ ไปให้เขาด้วย” หลิงหลิงทำตามที่บอก เด็กหญิงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวเท่าไรหรอก ได้แต่คิดเอาเองว่าท่านยูเลียสทะเลาะกับท่านหญิง สองคนเลยแยกกันอยู่ ส่วนท่านเคานท์น่าจะเป็นญาติที่มีอำนาจมากล่ะมั่ง ขนาดตบตีแล้วกักขังอย่างนั้น ท่านหญิงยังไม่ยอมหนีเลย  เด็กหญิงทำความเข้าใจในแบบของตัวเอง เพราะไม่มีใครอธิบายให้กระจ่าง เธอเองก็ยังไม่อาจทำความเข้าใจกับภาษาของที่นี่ได้ลึกซึ้งอีกด้วย (ต่อตอนหน้าค่ะ) *************************************************** จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 12:54:03

ความคิดเห็นที่ 3 มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ๆ จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 01:48:38

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนต่อมาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12119654/W12119654.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 14:00:10