รถลีมูซีนคันโตสีครีมของโรงแรมเดอะเพรสซิ เด้นท์แล่นเอื่อยๆในรุ่งเช้า แสงแดดอ่อนๆแยงตาสร้างความน่ารำคาญให้กับรัตติกรณ์ไม่น้อย เขาไม่ได้นอนตลอดคืนเพราะต้องมาซ่อมรูปปั้นประดับข้างฝาให้เสร็จก่อนที่ แขกวีไอพีของโรงแรมจะเดินทางมาถึง

ป้ายหน้าโรงแรมเขียนว่า 'ยินดีต้อนรับ ว่าที่ ฯพณฯ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงความมั่นคงแห่งชาติและคณะ'

อัน ที่จริงเขาไม่อยากรับงานนี้ด้วยซ้ำเพราะเกลียดนักการเมืองยิ่งกว่าอะไร ก็เหมือนคนอื่นๆที่รู้ดีว่าอะไรคือสิ่งที่กัดกินประเทศจนใกล้เป็นดินแดนแห่ง ความสิ้นหวังเข้าไปทุกวันๆ

คนขับรถเปิด ประตูให้ตามธรรมเนียม รัตติกรณ์เห็นถุงใหญ่ๆแขวนไว้กับตู้รับจดหมายหน้าร้านทำให้แปลกใจไม่น้อย กล่องกระดาษแบนพิมพ์ตราร้านพิซซ่า 'โอโซเรมีโอ'

เขา เดินไปที่มุมถนนวกเข้าส่วนเว้าซึ่งสร้างเป็นทรงเกือกม้าของอาคารพาณิชย์ไปจน ถึงหน้าร้านซักรีด สุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์นอนหงายท้องให้สาวน้อยตาโตเกาพุง มันใช้หลังตะกายไถพื้นไปมา ทำทีว่าชอบและเต็มใจ ลำตัวยังมีผ้าก็อตจากโรงพยาบาลสัตว์ห่อหุ้มกันแผลอักเสบ

“ขี้อ้อนจริงๆเลยนะ ขนาดยังเจ็บตัวอยู่แท้ๆ” เอื้อย พูดกับบ็อบบี้

หมาตัวโตซึ่งพูดไม่ได้ ทำเสียงแฮ่กๆ และกระดิกหางเป็นคำตอบแทน

นิ้วมือเรียวยาวสวย เสียแต่ว่าขนาดใหญ่เกินจะเป็นมือของผู้หญิง แทรกเข้ามาจับหัวเจ้าบ็อบบี้ไว้ “ใกล้หายดีแล้วนี่นะ

หมาตัวใหญ่ดีดดิ้นด้วยความดีใจมากกว่าเก่า จนดีดตัวขึ้นมานั่งกระดิกหาง

“พิซซ่าของคุณเหรอ” ชายชุดดำถาม พลางยืนขึ้น

สาวน้อยดูจะตั้งตัวไม่ทัน ที่จู่ๆเขาก็โผล่มา

บังเอิญว่าเจ้าของร้านโอโซเรมีโอเป็นคุณลุงใจดี อาหารอิตาเลี่ยนอร่อย ราคาไม่แพงนัก เธอขอให้ทางร้านช่วยอบพิซซ่าทันตอนเช้า และอาจจะตลกไปสักหน่อยที่ดันสั่งหน้าที่ตัวเองชอบมาให้เป็นของขวัญ

“เอ่อ … ค่ะ ที่ฉันเคยสัญญาว่า จะตอบแทนไงคะ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณจะชอบรึเปล่า ” เอื้อยตอบ และลุกตามชายชุดดำ “สารภาพตามตรงนะคะ ฉํนว่ามันน่าอายที่นึกออกแค่ของกิน”

“พิซซ่าร้านโปรดผมสมัยเด็กๆเลยล่ะครับ คุณพ่อชอบพาไปบ่อยๆ ร้านเก่าแก่แต่ก็น่าแปลกที่คนเมืองนี้ไม่นิยมทานกันนัก”

“คุณพ่อ … ” สาวผิวแทน เอียงศีรษะ

รัตติกรณ์ สงสัย “ทำไมเหรอครับ”

“เปล่า ค่ะ ไม่มีอะไร” เอื้อยส่ายหัว พลางโค้งตัวลงลูบหัวเจ้าหมาตัวโตที่ยังกระดิกหางเดินไปเดินมารอบๆเธอกับเขา “ตอนเด็กๆคุณพ่อชอบพาไปฉันกับคุณแม่ไปทานอาหารนอกบ้านบ่อยๆ เมื่อก่อนยังไม่มีห้างเยอะเหมือนสมัยนี้ บางทีพวกเราก็ไปเที่ยวตามต่างจังหวัดไม่ก็สวนสนุก”

ในใจลึกๆแล้วรัตติกรณ์ไม่อยากฟังที่เอื้อยกำลังพูดเลยสักนิด แต่คงเป็นเพราะเขาไม่รู้สึกถึงความดึงดันที่จะดึงอดีตให้หวนกลับ น้ำเสียงของเธอไม่มีความรู้สึกเหล่านั้น แม้มีความเศร้าแฝงอยู่เพราะต้องกล่าวถึงคุณพ่ออันเป็นที่รัก

“ผมนึกว่าคุณ ไม่ชอบพูดถึงเรื่องตัวเองซะอีก”

“ทำไมล่ะคะ”

“ถ้าเป็นผม … ก็ไม่พูดออกมาให้ใครฟังง่ายๆ”

“ฉันขอโทษ ถ้าทำให้คุณรำคาญเรื่องที่เล่าให้ฟัง” สาวน้อยทำตาโตกว่าที่มีอยู่ เธอผิดหวังที่ดูเหมือนความรู้สึกจะส่งไปไม่ถึงเขา

“เปล่านะครับ ผมเปรียบเทียบกับตัวผมเอง”

'ง่ายอย่างนั้นเหรอ เพราะไว้ใจคุณหรอกฉันถึงได้เล่าให้ฟัง' เอื้อยน้อยใจอยู่ลึกๆ ถ้าจะว่าไปแล้วตั้งแต่พบกันครั้งแรก รัตติกรณ์ก็ปากไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

บ็อบบี้ครางหงิดๆหยุดกระดิกหาง รับกับบรรยากาศอึมครึมที่เปลี่ยนไปจากเมื่อ

“มากันตรงเวลาเหลือเกินนะ” รัตติกรณ์พูด หันมองไปที่ถนน รถตำรวจนำขบวนเปิดไซเรนกันเอิกเกริก

“อะไรเหรอคะ” เอื้อย ถามชายชุดดำ ไม่ใส่ใจพาเหรดรถหรูกลางถนนเลยสักนิด

รัตติกรณ์หัวเราะนิดๆ มองตาโตๆและรอยขมวดคิ้วซึ่งเขาเป็นผู้สร้างมันบนใบหน้าของสาวน้อยเอง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองเป็นต้นเหตุ

“เอ่อ … พิซซ่าถาดใหญ่มาก ผมคงกินคนเดียวไม่หมด … คุณทานมื้อเช้ามารึยัง”

ตาของสาวน้อยยังโตอยู่ดี แต่รอยยิ้มปรากฎขึ้นเพิ่ม

นักข่าวสายการเมืองรัวปุ่มชัตเตอร์กันมือระวิง ห้องบอลรูมบนชั้น 12 โรงแรมเดอะเพรสซิเด้นท์สว่างเป็นสองเท่าจากแสงแฟลชกล้องถ่ายรูป ขณะเดียวกันทีมงานอีกส่วนก็เตรียมลงข่าวด่วนบนอินเตอร์เน็ต

'กระทรวงความมั่นคงแห่งชาติ คลอดแล้ว พลตำรวจเอก ปรีชา โรจนศักดิ์ นั่งเก้าอี้ตามคาด รัฐบาลประกาศเดินหน้าแผนควบคุมอาชญกรรมเต็มพิกัด'

“บทบาทของกระทรวงนี้แตกต่างกับ กระทรวงมหาดไทยยังไงครับ” นักข่าวหนุ่มไฟแรง ยกมือถาม

ว่า ที่รัฐมนตรี ซึ่งหวีผมมาอย่างดี เคาะไมค์โครโฟน “เพื่อเปรียบเทียบประชาชนให้เห็นภาพง่ายๆ กระทรวงของเราจะเป็นโล่ห์ ส่วน มหาดไทยจะเป็นดาบครับ”

“รัฐบาลเองตระหนักแล้วว่า ตำรวจไม่มีความสามารถพอในคดีใหญ่ๆใช่หรือไม่” ธีระ นักข่าวการเมืองอิสระไว้หนวด สะพายเป้ใบใหญ่ ตะโกนถาม

เสียงอื้ออึงแทบจะเงียบสนิท รัฐมนตรีหน้าใหม่ ไม่พอใจแน่ๆ เพราะอย่างน้อยคำว่าพลตำรวจเอกตำรวจก็นำหน้าชื่อเขาอยู่

“คง ไม่ยุติธรรมนักหากไปตัดสินตำรวจแบบนั้น ตรงกันข้ามการแบ่งหน้าที่อย่างชัดเจนจะยิ่งทำให้การควบคุมอาชญกรรมมี ประสิทธิภาพมากขึ้นครับ”

“เขาตอบได้ไม่เลวทีเดียว“ กลุ่มนักข่าว รอบๆ ชายหน้าหนวด ส่งเสียง

“นักการเมือง ยังไงก็คือนักการเมืองอยู่ดีล่ะน่า” ธีระ ยิ้มพึมพัม

กลิ่น ลาเวนเดอร์หอมจางๆในห้องรับรองลูกค้าเหมาะกับบรรยากาศยามเช้าเช่นนี้มาก เอื้อย เดินชมสินค้าในร้านที่ราคาน่าตกใจสำหรับคนไม่รู้เรื่องศิลปะอย่างเธอ พู่กันด้ามละสองหมื่นบาท สีหลอดละหนึ่งพันห้าร้อยบาท พอย่อตัวลงดูแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ในลิ้นชักก็ยังเจอราคาแผ่นละ สามร้อยบาท

“เปิดทีวีได้นะครับ” รัตติกรณ์พูด ระหว่างตัดแบ่งพิซซ่าเป็นมื้อเช้า

สาวน้อยกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนข่าวการจัดตั้งกระทรวงใหม่จะเป็นประเด็นร้อนในเช้านี้

“ได้แล้วครับ” รัตติกรณ์ยิ้มบอก วางจานลง เขาหันมองทีวีครู่หนึ่งแล้วเบือนหน้าหนี ปฏิกิริยานั้นดูไม่เข้ากับบุคลิกเลย

“ฉันเคยเจอเขาด้วยนะคะ” เอื้อยพูดขึ้น “หน้าตาแทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย ทั้งๆที่ผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว”

สาวน้อยตาโตชี้ไปที่หน้ารัฐมนตรีกระทรวงความมั่นคง

“เมื่อตอนที่รัฐบาลจ่ายค่าชดเชยให้ครอบครัวผู้สูญเสียจากปฏิบัติการชิงตัวประกัน เขาเป็นคนมอบเงินให้คุณแม่ฉันเอง”

“ชิงตัวประกัน” รัตติกรณ์ทำหน้างง

“คดีจี้เครื่องบินไงคะ ที่คุณยังเคยพูดอยู่เลย”

“เอ่อ … ผมไม่รู้รายละเอียดหรอกครับ”

เอื้อย เอียงศีรษะสงสัย “ฉันนึกว่าคุณจำได้ซะอีก”

รัตติกรณ์ไม่ได้พูดอะไรต่อ จริงของสาวน้อยผิวแทนเขาควรจะจำได้ถ้าหากว่า …

“ไม่ใช่ว่าฉันเห็นแก่เงินหรอกนะคะ แต่บอกตามตรงว่าจำนวนเงินที่รัฐจ่ายให้นั้นน่า หัวเราะเหลือเกิน ฉันกับคุณแม่ลำบากมากอยู่กันอย่างกระเบียดกระเสียนหลายเดือน โชคดีว่าพออาจารย์ของคุณพ่อรู้ข่าวเข้า ก็รีบบินมาหาครอบครัวเราคอยดูแลฉันกับแม่และยังให้ความช่วยเหลือเรื่องเงิน” เอื้อย เล่าถึงวันวาน “ฉันว่าไม่จริงเลยนะคะที่ใครบอกว่า ชาวต่างชาติแล้งน้ำใจ จริงๆแล้วมันตรงกันข้ามเลยล่ะ ดูอย่างคุณเจมส์ก็ได้”

“ผมนึกว่าคุณคิดว่า รัฐมนตรีเป็นคนดีซะอีก” รัตติกรณ์ยิ้มโล่งใจ

“ฉันไม่ได้ว่าเขาเป็นคนไม่ดีนะคะ” สาวน้อยรีบบอก “ดูคุณจะไม่ชอบนักการเมือง”

“ผมเกลียดเลยล่ะ” รัตติกรณ์พูดพลางยกแก้วน้ำ

“คุณเคยได้ยินข่าวลือแปลกๆของการจี้เครื่องบินในครั้งนั้นมั้ยคะ” เอื้อยถามขึ้น

รัตติกรณ์ส่ายหัว เริ่มอึดอัดกับคำถามของเธอวันนี้ พาลทำให้เริ่มรู้สึกอิ่มเร็วกว่าปกติและเหนื่อยยิ่งขึ้นจากงานเมื่อคืน เขามักรู้สึกอย่างนี้เสมอถ้าถูกถามว่าหรือถูกชวนคุย ถึงเรื่องในวันเก่าๆที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในตอนนั้นตัวเองอยู่ไหน

“อาจารย์ของคุณพ่อเคยเล่าให้ฉันกับแม่ฟังว่า … คุณพ่อโดนผู้ก่อการร้ายที่เป็นเด็กยิงค่ะ” เอื้อย บอกชายชุดดำ ด้วยสีหน้าธรรมดาที่สุด

“เด็กเหรอครับ” รัตติกรณ์ทวนคำ

เอื้อย พยักหน้า “อาจฟังดูแปลกนะคะเพราะที่เมืองไทยไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้เลย ฉันก็ไม่รู้ว่าควรเชื่อหรือไม่เชื่อดี แต่ผู้โดยสารหลายคนซึ่งบินมาจากเวียนนารู้จักกับอาจารย์ของคุณพ่อเป็นคนบอกเอง”

รายงานข่าวของเจ้ากระทรวงใหม่จบลง เปลี่ยนเป็นรายการวาไรตี้ของกลุ่มแม่บ้านในตอนเช้า รัตติกรณ์ลุกขึ้นไปหยิบเหยือกน้ำใหม่มาให้เอื้อย

“แล้วคุณเชื่อหรือเปล่า” เขาถามขึ้น แต่ดูเหมือนสาวตาโตจะไม่ได้ยิน

“ขอโทษนะคะ ที่เอาแต่เล่าเรื่องของตัวเอง” เอื้อย หันมายิ้มถาม “คุณคงรำคาญล่ะซิ ที่ฉันชอบเล่าแต่เรื่องซีเรียส”

“ไม่ หรอกครับ” รัตติกรณ์ปฏิเสธส่งๆ แต่ก็ดีใจที่เรื่องจี้เครื่องบินซึ่งไม่มีอยู่ในความทรงจำของเขาเลยจบลงซะที “ยังมีพิซซ่าอีกนะครับ ผมจะตัดให้เพิ่ม”

“ขอบ คุณค่ะ แต่ฉันอิ่มมากแล้ว” เอื้อยยิ้มบอก พลางมองนาฬิกาข้อมือสายหนัง “นี่ก็ใกล้เริ่มงานแล้วด้วย ฉันยังไม่ผ่านโปรเลยถ้าเข้าสายจะมีปัญหากับคุณเจมส์เปล่าๆ”

“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ ที่คุณอุตส่าห์เลี้ยงมื้อเช้า”

เอื้อย สอดแขนขวาเข้าสายสะพายกระเป๋าถือ “คุณ กร ขี้โกงจังเลยนะคะ น่าจะเล่าอะไรให้ฟังบ้าง ฉันอุตส่าห์เล่าเรื่องตัวเองให้ฟังตั้งเยอะ อย่างเช่นเรื่องสมัยเด็กๆ”

“ขอโทษทีครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบ”

“อะไรกันคะ ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ฉันล้อเล่น” เอื้อย ยิ้ม “ฉันเองก็ต้องขอโทษที่มารบกวนคุณแต่เช้า”

“ผมจำความได้ตอนอายุ 15 ” รัตติกรณ์ พูดขึ้น “ดังนั้น ถึงอยากจะเล่าเรื่องตอนเด็กๆก็ไม่มีให้เล่าหรอกครับ”

เอื้อย ซึ่งยืนขึ้นแล้ว เกือบจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจที่ชายชุดดำพูดเลยสักนิด

รัตติกรณ์เงียบลงครู่หนึ่งระหว่างรินน้ำจากเหยือกลงในแก้ว

“ความทรงจำแรกของผมคือ ตื่นขึ้นกลางดึกในห้อง ICU ของโรงพยาบาลตำรวจ มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด จนคุณพ่อมาเยี่ยมในตอนเช้า”

“หมายความว่ายังไงกันคะ”

“ผม หมายถึง บาทหลวงน่ะครับ”

เอื้อยขมวดคิ้ว แปลกใจจนลืมตัวถามออกไปตรงๆ “ไม่ใช่ค่ะ ฉันหมายถึง ทำไมคุณมีความทรงจำตอนอายุ 15 ล่ะคะ”

แต่ชายชุดดำก็ดูไม่ถือสาอะไร เขาวางแก้วน้ำลงและเล่าให้เธอฟังต่อ

“โรค ความจำเสื่อม … “ รัตติกรณ์ตอบ ”ผมจำอะไรไม่ได้เลยว่าก่อนหน้านั้น ผมเป็นใคร ชื่ออะไร เคยทำอะไรมาบ้าง พอออกจากโรงพยาบาล คุณพ่อก็พาผมมาอยู่ที่บ้านเปาโล และก็มาเปิดร้านที่นี่อย่างที่คุณเห็นนั่นแหละครับ”

เอื้อย รู้สึกใจหายพิกล ไม่ใช่แค่ว่าเป็นเด็กกำพร้า แต่เขายังความจำเสื่อมอีกด้วย “ทำไมคุณถึง … ”

รัตติกรณ์ส่ายหัว ก่อนที่สาวน้อยจะถามเสียอีก “ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกครับ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ” เสียงของเธอแสดงความเห็นใจต่อชายหนุ่ม

“สิบเจ็ดปีก่อนครับ อาจจะบังเอิญไปหน่อยเพราะเป็นปีเดียวกับที่ คุณพ่อของคุณ … ”

เอื้อย รีบถามต่อ “คุณฟื้นขึ้นมาเดือนอะไรคุณจำได้รึเปล่าคะ”

รัตติกรณ์แปลกใจคำถามของสาวผิวแทน แต่ก็ตอบไปว่า “จำได้ดีเลยล่ะครับ วันที่ 17 สิงหาคม”

“เอ๋ !” เอื้อยร้องอุทาน “ช่วงเวลานั้นหรือว่า คุณเองก็เป็นผู้โดยสาร … ”

“ไม่หรอกครับ” ชายชุดดำปฏิเสธทันควัน “ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมก็คงต้องเคยอยู่ในงานปลอบขวัญของกรมตำรวจ¹ และผมต้องเคยพบคุณมาก่อนแน่ๆ”

“นั่นซินะคะ ฉันไม่น่าคิดอะไรตื้นๆแบบนั้น”

ในช่วงเวลาสั้นๆนั้น เธอลองคิดเล่นๆ ว่าหากเขาเองก็เป็นหนึ่งในผู้เคราะห์ร้ายบนเที่ยวบินมรณะนั่น รัตติกรณ์คงน่าสงสารกว่าเธอหลายเท่า บางทีเขาอาจเสียทั้งพ่อและแม่ ซ้ำยังได้รับบาดเจ็บเจียนตาย ตื่นมาเพียงลำพังท่ามกลางความมืดในห้อง ICU

เอื้อย ให้อภัยฝีปากกวนๆบางช่วงเวลาของรัตติกรณ์ได้สนิท คนเรามักมองหาคนที่คล้ายกับตัวเองไว้คอยเป็นที่ปรึกษา ทั้งเธอและเขาต่างมีวัยเด็กที่คล้ายกัน อาจเป็นเพราะอย่างนั้นที่ทำให้เธอสนิทใจที่จะพูดเรื่องยากๆกับเขาโดยไม่ ลังเล

“ขอบคุณที่ยอมเล่าอะไรให้ฉันฟังบ้างนะคะ” เอื้อย บอกลา และยิ้มให้ “ร้านโอโซเรมีโอ อยู่ใกล้กับหอพักฉันมาก ถ้าคุณอยากทานอาหารอิตาเลี่ยนอะไรเป็นพิเศษบอกฉันได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ”

แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 55 20:57:12