PANTIP.COM : W12093780 งานพิเศษวันหยุด ตอนยอดยุทธพันลี้

ความคิดเห็นที่ 1

บทนำ

สวัสดีครับ เอ่อ ตามธรรมเนียม ผมต้องแนะนำตัวก่อนใช่ไหมครับ

ผมจะแนะนำตัวอย่างไรดีนะ ครั้งสุดท้ายที่ผมต้องเขียนอะไรสักอย่างเพื่อแนะนำตัวก็คือเรียงความเรื่องครอบครัวของข้าพเจ้าในชั่วโมงภาษาไทยโน่นเลยครับ คุณคงนึกออกนะครับ เรียงความประเภทที่ขึ้นต้นด้วยข้าพเจ้าชื่อ... มีพ่อชื่อ... มีแม่ชื่อ... มีพี่น้องกี่คนแล้วเราก็ต้องปกปิดไม่ให้เพื่อนอ่านสุดชีวิต เพราะถ้าหลุดรอดออกไป มันจะเอาชื่อพ่อชื่อแม่มาล้อเราในภายหลังน่ะครับ

ขอโทษที นี่ผมเขียนเรื่อยเปื่อยออกนอกเรื่องไปอีกแล้วใช่ไหมครับ โอเคครับ เรากลับมาที่ชื่อของผมกัน คุณว่ามันเศร้าไหมครับที่เราไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อแม่ต้องการ

โอ๊ะๆ เรื่องของผมมันไม่ได้เศร้าขนาดนั้นหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นหมาหัวเน่า ไม่ได้ชีวิตรันทดอะไรนักหนาหรอกครับ แค่แม่ผมเขาอยากได้ลูกสาวตอนที่ท้องผมเท่านั้นเอง พอเกิดมาเป็นลูกชาย แม่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรหรอกครับ ก้มหน้าก้มตาอบรมเลี้ยงผมมาอย่างดี จะมีอะไรสะกิดนิดๆก็ตอนที่มีคนเขาถามว่าทำไมตั้งชื่อนี้ให้ผมเท่านั้นเอง

ครับ ชื่อ ชื่อของผม คุณอ่านไม่ผิดหรอก ผมยังไม่ได้ออกนอกเรื่อง ผมยังพยายามจะแนะนำตัวผมอยู่ นักเขียนคนอื่นเขาเป็นแบบผมกันไหมครับ ผ่านมาตั้งเกือบครึ่งหน้าแล้ว ยังไม่ได้บอกชื่อพระเอกเลย

ว่าไงนะครับ อ๋อ กลับเข้าเรื่องได้แล้ว

ครับ ผมก็ว่างั้น เรากลับมาที่ชื่อของผมดีกว่า

คือว่า แม่ผมเขาเป็นนักอ่านน่ะครับ ชอบอ่านนิยาย ยิ่งนิยายรักหวานๆยิ่งชอบ พอรู้ตัวว่าท้อง แม่เขาก็อยากเอาชื่อนางเอกในดวงใจมาเป็นชื่อลูก คนที่ชื่อพันไมล์น่ะครับ คุณรู้จักหรือเปล่าครับ เห็นเขาว่าดัง แต่ผมไม่รู้จักเธอหรอกครับ แค่ชื่อ เธอก็สร้างความวุ่นวายให้ผมมามากพอแล้ว ผมไม่มีวันที่เข้าไปทำความรู้จักกับเธอให้มากไปกว่านี้อีกแล้วล่ะครับ ผมกลัว

อย่าออกนอกเรื่อง ให้กลับมาเรื่องชื่อหรือครับ โอเคครับ

แล้วคุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อปรากฏว่าเด็กที่คลอดออกมาเป็นลูกชาย

“เด็กชายพันไมล์เหรอ ไม่ดีหรอก สงสารหนูพันไมล์” พ่อเขาเล่าว่าแม่บอกว่าอย่างนี้อะครับ แล้วหนูพันไมล์ที่แม่เรียกน่ะ ไม่ใช่ผมนะครับ แต่เป็นยายนางเอกคนนั้นต่างหาก

“พันวาเอ้า” ลุง พี่ชายแท้ๆของแม่เขาพยายามเสนอชื่อที่คล้ายๆแบบที่แม่ต้องการแล้วก็เป็นไทยๆหน่อยตามแบบธรรมเนียมของครอบครัวทางแม่ ฟังดูก็มีเหตุผลดีไหมครับ ผมก็ว่าดี เพราะเปลี่ยนจากหน่วยไมล์เป็นหน่วยวาก็ยังดูดีกว่า พันคืบหรือพันศอกนิดนึง แต่พ่อผมไม่ตกลงครับ

“ไม่เอา หวานไป เดี๋ยวมันโตไปเป็นสาว” ลุงเขาเล่าให้ผมฟังว่านี่เป็นเหตุผลที่ทำให้วงเกือบแตกเลยล่ะครับ

หลังจากนั้นก็มีการเสนอชื่อกันอีกมากมายก่ายกอง แต่แม่ผมก็ยังปักใจกับหนูพันไมล์ ไม่ใยดีว่าใครต่อใครจะหาชื่ออะไรมาให้ผม จะถูกโฉลกแค่ไหน เพรียบพร้อมด้วยเดช ศรีและมนตรีอย่างไรแม่ผมก็ไม่ยอม จนสุดท้ายพ่อผมต้องตบโต๊ะประกาศ

“พันลี้”

ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอกครับ แต่ลุงเขาเล่าให้ฟังว่าปู่ย่าตายายอ้าปากค้างกันไปหมดเลยครับ มีคุณหญิงป้าที่ตอนนั้นยังเป็นแค่คุณนายเท่านั้นแหละครับที่ตั้งสติทันเลยท้วงด้วยเสียงอ้อมๆแอ้มๆว่า

“จะดีหรือ ชื่อลูกนะ ตั้งให้มันสากลกว่านี้ดีไหม”

“หรือจะเอาพันกิโลเมตร” คำตอบนี้ของพ่อผมทำให้วงแตกอย่างแท้จริง ส่วนแม่ผู้เป็นต้นตอของปัญหาดันชอบชื่อนี้อย่างผิดคาด แม่เขาว่ามันเป็นชื่อแห่งความรักของพ่อ เขาเชื่อของเขาเองว่าพ่อรักเขามากจนยอมให้มีคำว่าพันในชื่อลูก ส่วนคำว่าลี้ มาจากงานอดิเรกสุดโปรดของพ่อซึ่งก็คือการอ่านกำลังภายใน ชื่อของผมจึงเป็นการรวมตัวของสิ่งที่พ่อรักที่สุดทั้งสองอย่าง แม่ก็เลยตกลงใช้ชื่อนี้อย่างไม่เกี่ยงงอน

และแน่นอน ผลกรรมทั้งหมดมันมาตกกับผม เด็กชายพันลี้

คำคมประจำบท “บางครั้งการที่พ่อแม่เป็นนักอ่าน มันก็ทำร้ายเราได้อย่างคาดไม่ถึง”

ว่าไงนะครับ อย่าเอาคำคมมาไว้ตรงนี้ คนอ่านเขาจะนึกว่าจบแล้ว แต่ผมทำไปแล้วนี่ครับ

และอะไรอีกนะครับ ไม่เอาเรื่องโดนล้อชื่อในวัยเด็ก พื้นๆเบๆแบบนี้ใครๆก็เจอหรือครับ

อ๋อ ไม่หรอกครับ ผมไม่เล่าเรื่องที่ผมโดนล้อในวัยเด็กหรอกครับ ผมแมนพอที่ปล่อยให้เรื่องที่ผ่านมามันผ่านไปน่ะครับ

แล้วพูด เอ๊ย เขียนมาให้อ่านทำไมตั้งนานหรือครับ

เอ่อ ก็ผมเป็นนักเขียนใหม่นี่ครับ ไม่รู้จะแนะนำตัวอย่างไร ก็ต้องเล่าไปเรื่อยๆอย่างนี้แหละครับ

ว่าไงนะครับ มีแต่บทสนทนา ให้มีบทบรรยายบ้างจะดีกว่าหรือครับ โอเคครับ งั้นผมจะลองเปลี่ยนแนวนะครับ

ครับๆ เริ่มจากหน้าตาพระเอกก่อนเลยนะครับ เผื่อเรื่องจะน่าสนใจขึ้น ครับได้ครับ

ผมพันลี้เป็นนักศึกษาปีสองในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง สาขาอะไรอย่าไปรู้เลยครับ มันไม่ค่อยจะเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่จะเล่า เอาเป็นว่า ถ้าเกี่ยวเมื่อไร ผมค่อยบอกอีกทีนะครับ

เจ้าพันลี้นี่หน้าตาเป็นอย่างไรหรือครับ

ผมว่า ผมก็หล่อนะ สูง 180 มาดไม่เข้มเท่าไร คนที่คมเข้มนี่ต้องลุงผมเลยครับ ผิวคล้ำ ร่างใหญ่ราวกับนักรบโบราณ ผมได้ผิวขาวๆจืดๆมาจากพ่อที่ยายเรียกว่าไอ้เจ๊กน่ะครับ ส่วนดีๆที่ผมได้มาจากทางแม่ก็มีเหมือนกันนะครับ ตาผมโต มีเหล่าเต๊งด้วย อ๊ะ เกือบลืมต้องเรียกว่าตาสองชั้นครับ ขืนเรียกเหล่าเต๊ง คุณยายจะตัดจากกองมรดก

ยายน่ะ ไม่ค่อยชอบพ่อผมหรอกครับ หาว่าพ่อผมเขาชวนแม่ผมหนีตามมาตกระกำลำบาก ทั้งๆที่พ่อก็เถียงเหย็งๆว่าแม่หนีของแม่ออกมาเอง เขาไม่ได้ชวนสักหน่อย แค่ชวนแต่งงานด้วยหลังจากที่แม่หนีออกจากบ้านมาแล้วเท่านั้นเอง แต่งงานก็ทำถูกต้องทั้งขั่งเต๊ทั้งจดทะเบียน ยายแทบจะเผ่นมาเพ่นกระบาลพ่อผมทุกทีที่ได้ยินการให้เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นแบบนี้ ก็มีไอ้ตาสองชั้นที่เหมือนแม่ของผมนี่ล่ะครับที่ทำให้ยายยอมลดทิฐิเซ็นต์สัญญาหยุดยิงชั่วคราวกับพ่อผมได้

จะว่าไปชีวิตผมก็พอเป็นพระเอกละครหลังข่าวกับเขาได้เหมือนกันนะครับ แม่เป็นลูกคุณหญิง ไม่พอใจที่จะโดนจับคลุมถุงชนก็เลยหนีออกจากบ้านมาพบรักกับลูกชาวบ้านร้านตลาดจนได้แต่งงานมีผมเป็นโซ่ทองคล้องใจ

สังเกตไหมครับว่า ผมไม่ใช้คำว่าลูกเจ๊กจนๆมาบรรยายพ่อผมเหมือนตามพล็อตที่ควรจะเป็นสำหรับละครน้ำเน่ายุงชุม

คือว่ามันละอายใจน่ะครับ อากงอาม่าผมพอมีตังค์ครับ ถึงจะไม่มียศมีศักดิ์เหมือนทางตากับยาย แต่ห้องแถวให้เช่าในตลาดทั้งแถบกับร้านค้าที่มีป้าย “ตัวแทนจำหน่ายเพียงผู้เดียวในจังหวัด” ของหลายๆผลิตภัณฑ์ทำให้ผมบีบน้ำตาดราม่าว่าจนไม่ค่อยจะออก โพรไฟล์ผมมันก็เลยมีตำหนิไปนิดนึงตรงที่พอมีอันจะกินนี่แหละครับ

แต่ความมีอันจะกินก็ไม่ได้ทำให้ผมเป็นพระเอกรูปหล่อพ่อรวยหว่านเงินไปฟ่อนได้เหมือนในละครนะครับ พ่อผมเลี้ยงผมให้ติดดินครับ หัดให้ช่วยค้าขายตั้งแต่เด็ก ปิดเทอมก็ทำงานพิเศษที่ร้าน ยายไม่ค่อยชอบหรอกครับ บอกว่าขายหน้าเวลาเข้าสมาคม คุณหญิงคุณนายคนอื่นๆเขาคุยกันว่าเอาลูกไปเรียนซัมเมอร์ที่อังกฤษบ้าง อเมริกาบ้าง หรืออย่างขี้หมูขี้หมาก็ต้องสิงคโปร์ นิวซีแลนด์ แต่พอมาถึงผม กลายเป็นว่ากำลังช่วยพ่อขายของอยู่ในตลาดทุกที ไอ้ผมที่เป็นคนกลางก็ต้องปวดหัวและปวดหูทุกครั้งที่ยายโทรมาหา

ล่าสุดก็ไอ้เรื่องไอโฟนโฟร์เอสนี่แหละครับ ลูกหลานคุณหญิงคุณนายเขาถือกันขวักไขว่ในสมาคม ยายผมก็เลยไม่ยอมน้อยหน้า โทรมาสั่งลูกสาวให้ซื้อให้หลานชาย ซึ่งก็คือผม และผมมีหน้าที่ถือไอ้เจ้าไอโฟนโฟร์เอสนี่ไปปรากฏตัวในงานฉลองครบหกรอบของคุณตาในเดือนหน้าให้สมกับที่ยายคุยนำไปแล้วว่า พ่อหลานชายคนโปรดอย่างผมใช้มือถือรุ่นเดียวกับพวกนั้นไปเรียบร้อยแล้ว

คำตอบจากพ่อผมน่ะหรือครับ “สั่งลม ได้ลม”

ชัดเจนเปลี่ยนไหมครับ

ปัญหามันไม่จบก็ตรงที่ไอ้ผมเองก็คงสืบทอดสารพันธุกรรมจากคุณยายมาพอสมควร สรุปง่ายๆก็คืออยากได้อยากมีอย่างเขานั่นแหละครับ แต่จะให้ออดอ้อนขอแม่ ไอ้การอบรมบ่มนิสัยให้ทำงานหาเงินเองมาตั้งแต่เด็กมันก็ฝังอยู่ในสายเลือดไม่แพ้กัน ผมก็เลยตัดสินใจหางานช่วงปิดเทอมเพื่อมาซื้อเจ้าโฟร์เอสนี่แทน

“ทำไมต้องไปหางานที่อื่นทำล่ะลูก” แม่ผมถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อรู้ว่าผมจะไปสมัครทำงานกับน้าวัฒน์ โธ่ก็จะให้ผมทำที่บ้านได้ไงละครับ พ่อผมให้ค่าแรงเท่าค่าแรงขั้นต่ำเปี๊ยบ เก็บเงินทันก็เทพละครับ

“แม่ว่างานน้าวัฒน์เขาแปลกๆอยู่นะ ลูกจะทำได้หรือ” แม่ผมเตือนแบบคนมีลางสังหรณ์ครับ จำไว้นะครับ พ่อกับแม่ทักอะไร ฟังๆไว้บ้างนะครับ ไม่งั้นจะเดือดร้อนเหมือนไอ้พันลี้
--------------------------------------------------
แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 55 22:15:10

จากคุณ : Deckard

เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 22:09:18