ความคิดเห็นที่ 1 เมืองลำปาง,ห้างฉัตร โรงพยาบาลห้างฉัตร เดโชแสยะยิ้มหลังฟังสิ่งที่พิชิตกล่าวจบลง เขาถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเอื้อมมือออกไปบีบไหล่น้องชายร่วมสาบานแล้วกล่าวว่า “เป็นไงล่ะ อาเล้ง อั๊วเคยบอกในวันที่ลื้อขอชีวิตไอ้เด็กนั่นใช่มั้ยว่า โลกนี้มันกลมกว่าที่ลื้อคิด” “อั๊วไม่อยากเชื่อเลยครับเฮีย...มันไม่น่าเป็นไปได้” พิชิตได้แต่ก้มหน้าเท่านั้น เขาไม่สามารถสบตาพี่ชายร่วมสาบานได้เลยจริงๆ เมื่อตระหนักดีว่าทารกที่ครั้งหนึ่งเขาเคยขอชีวิตไว้จากปลายกระบอกปืนของเดโช ขณะนี้ได้กลับมาที่ลำปางและกลายเป็นเพื่อนผู้ลึกลับของบุตรชายเขาเสียแล้ว บริเวณทางเดินหน้าห้องพักของรัมภามีเพียงเดโชและพิชิตยืนอยู่สองคน เหล่าบอดี้การ์ดสี่นายที่เดโชส่งมาเฝ้าหน้าประตูห้องพักของบุตรสาวตลอดเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงถูกไล่ลงไปทานอาหารค่ำที่ชั้นล่างได้พักใหญ่แล้ว บัดนี้พิชิตกับเดโชจึงสามารถสนทนากันได้โดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะได้ยิน “ลื้อแน่ใจนะว่าไอ้คนงานพวกนั้นมองไม่ผิด?” เดโชกระซิบถามอีกครั้ง น้ำเสียงเยาะหยัน พิชิตผงกศีรษะทั้งๆ ที่ก้มหน้า “ครับ ไม่ผิดแน่ ถามทุกคน ตอบเหมือนกันหมด  คนที่อาหมิงบอกว่าเป็นเพื่อน มีรอยแผลเป็นรูปกากบาทอยู่บนแก้มซ้าย...” บุรุษผู้มีรอยแผลเป็นจากเหตุการณ์ไฟไหม้บดกรามแน่นหลังพูดจบ คำพูดของคนงานในไร่ที่เขาเรียกตัวมาสอบถามในเย็นที่ผ่านมายังคงก้องกังวานในสองหู คนงานพวกนั้นเป็นคนงานชุดที่เดินทางไปสมทบกับคนงานของรีสอร์ทเพื่อออกตามหาและช่วยเหลือทิวากรซึ่งถูกซุ่มเล่นงานเมื่อสามคืนก่อน และคนงานทุกคนก็อธิบายรูปพรรค์สัณฐาน “เพื่อน” ของทิวากรเหมือนกันหมดคือเป็นผู้ชายตัวสูง ใส่ชุดสีดำ ถือปืนในมือ ใบหน้าด้านซ้ายมีแผลเป็นรูปกากบาทเหมือนถูกของมีคมกรีดมากกว่าจะเป็นรอยแผลจากเหตุธรรมดา แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่า “เพื่อน” ของทิวากรเป็นคนยิงกบิล นั่นหมายความว่าชายหนุ่มผู้นั้นได้ช่วยชีวิตของทิวากรและคุณหนูของตระกูลบุษบายุธทั้งสองคนเอาไว้ ไม่ว่าจะด้วยเพราะเหตุผลใดก็ตาม แต่ทุกคนต้องขอบคุณชายหนุ่มผู้นั้นเป็นอย่างมากที่เข้ามาช่วยเหลือได้ทันเวลา แต่ชายหนุ่มผู้นั้นจะช่วยทำไมในเมื่อเขากลับมาที่ลำปางเพื่อล้างแค้นไม่ใช่หรือ? แล้วเขาจะรู้เรื่องพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเองได้อย่างไร? หรือทุกอย่างจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ชายหนุ่มผู้นั้นเป็นเพื่อนกับทิวากรจริงๆ? พิชิตกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ หากชายหนุ่มปริศนาเป็นเพื่อนกับทิวากรจริง บุตรชายเขาคงไม่ทำตัวมีลับลมคมนัยแบบนี้ พิชิตแอบนึกหวาดหวั่นอยู่ในใจเงียบๆ ว่า หรือการที่บุตรชายทำตัวกระด้างกระเดื่องใส่เดโชจะเป็นเพราะชายหนุ่มลึกลับผู้นั้นหรือเปล่า? พลัน ความคิดของพิชิตก็หยุดชะงักลงเมื่อพี่ชายร่วมสาบานโพล่งขึ้นว่า “วานิช มิตรนิรันดร์ ลื้อจำมันได้มั้ย อาเล้ง ไอ้นักธุรกิจกำมะลอคนนั้น” “เฮียหมายถึงคนที่หน้าเหมือนไอ้นักข่าวนั่นใช่มั้ย?” พิชิตถาม ในใจนึกถึงชายผู้ถูกเอ่ยนามอยู่ก่อนที่เดโชจะพูดเสียอีก “และเป็นคนที่จัดการอาเฟยลูกน้องอั๊วจนสลบด้วย” เดโชกล่าวต่อ “ต้องเป็นมันแน่” “แต่วานิช มิตรนิรันดร์ที่พวกเราเห็น ไม่มีรอยแผลเป็นเหมือนเพื่อนอาหมิงที่คนงานเห็นนะเฮีย” พิชิตพูด “สมัยนี้เทคโนโลยีก้าวหน้า คงมีอะไรสักอย่างที่ปิดรอยแผลเป็นของมันได้” เดโชตอบ แม้เขาจะไม่เข้าใจคำว่าเทคโนโลยีแห่งยุคใหม่เท่าไหร่นัก แต่คิดว่ามันต้องมีเครื่องมืออะไรสักอย่างที่สามารถกลบปิดความไม่น่าดูบนใบหน้าไว้ได้เป็นระยะเวลาชั่วคราว “ถ้าใช่ มันก็คงมาที่งานศพเพื่อดูลาดเลาของอั๊วกับเฮีย...ว่าแต่มันจะรู้เรื่องพ่อแม่ของมันได้ยังไง?” พิชิตหลับตาสั่นศีรษะ ก่อนลืมตาขึ้นเพื่อสบตาเดโชเป็นการยืนยัน “อั๊วไม่เคยแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้เลยนะเฮีย หากไม่นับพวกเรา ก็ไม่น่าที่จะมีใครอื่นรู้...” คำพูดของพิชิตหยุดชะงักเพียงเท่านั้นเพราะบังเกิดความคิดบางอย่างผุดวาบขึ้นในสมอง ปากของเขาเผยออ้าออก คำพูดกำลังจะหลุดออกมา แต่ไม่ไวเท่าพี่ชายร่วมสาบาน “ลื้อลืมไปหนึ่งคนนะอาเล้ง” เดโชพูดเสียงเย็นเยียบ “สิงห์ ผลใหม่ไงล่ะ ก่อนไอ้วานิชนั่นจะหายตัวไป มันไปหาสิงห์ ผลใหม่ พวกมันสองคนต้องรู้จักกันมาก่อน ไม่งั้นในงานศพคงไม่นั่งด้วยกันอย่างนั้น ไอ้สิงห์นั่นต้องเป็นคนรื้อฟื้นความหลังทุกอย่างให้ลูกเพื่อนมันรู้แน่” “เราจะทำอย่างไรดีล่ะครับเฮีย?” พิชิตถามอย่างจนปัญญา เขาตัดสินใจทำอะไรไม่ถูกเลยในขณะนี้ มันสับสนไปหมดไม่รู้จะมุ่งหน้าไปจัดการเรื่องทางไหนก่อนดี  ในใจของเขามีข้อสงสัยมากมายผุดขึ้นมา เขาไม่เข้าใจเลยว่าถ้าสิงห์ ผลใหม่เป็นคนที่บอกเรื่องทุกอย่างกับลูกชายของนิเทศ ดำรงธรรมจริง แล้วสิงห์ ผลใหม่ไปรู้จักกับเด็กผู้นั้นที่อยู่ไกลถึงพัทยาได้อย่างไร? “มันถึงเวลาแล้วที่เราจะกลับไปเดินตามเกมที่พวกเราเคยเดิน” นัยน์ตาของเดโชฉายประกายอำมหิตวูบวาบ “ไม่นะเฮีย มันหมดยุคแล้วที่จะจบปัญหาด้วยกระสุนปืน” พิชิตพูดอย่างละล่ำละลัก เดโชส่ายศีรษะ ริมฝีปากบิดตัวเป็นรอยยิ้ม “มันไม่เคยหมด และไม่มีวันหมดหรอก อาเล้ง” “แต่ว่า...” “อั๊วจะจัดการไอ้สิงห์ ผลใหม่นั่นเอง” เดโชสั่งเสียงเฉียบขาด “ส่วนลื้อ ไปสืบดูมาให้รู้ว่าไอ้เด็กที่อยู่พัทยา ตอนนี้มันเป็นใคร กำลังทำอะไร ที่อยู่ปัจจุบันอยู่ไหน มีใครอยู่กับมันบ้าง คนที่มันรักคือใครและพ่อแม่บุญธรรมของมันยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า” “เฮียจะทำอะไรคนพวกนั้นไม่ได้นะครับ อีเป็นญาติอาหยง” พิชิตกระซิบอย่างอ้อนวอน “แต่ก็ไม่ใช่ญาติลื้อหรือญาติอั๊ว” เดโชตอบอย่างไร้ความรู้สึก ทำเอาผู้รับฟังถึงกับเข่าอ่อนเหมือนโดนชกเต็มปลายคาง “ถ้าเจอตัว จับพวกมันมาให้อั๊วโดยเร็วที่สุด” พิชิตก้มหน้ามองพื้น ลำคอตีบตันจนพูดไม่ออก เดโชเดินเข้ามาจับไหล่น้องร่วมสาบานและกระซิบ “ถ้าลื้อจับตัวพ่อแม่บุญธรรมของมันมาให้อั๊วได้ อั๊วจะช่วยเจรจากับไอ้พ่อเลี้ยงกำธรให้ลื้อเรื่องอาหมิง แค่อั๊วบอกว่ายินดีเปิดเส้นทางให้มันขนไม้เถื่อนผ่านถิ่นเรา แลกเปลี่ยนกับการยกโทษให้อาหมิง ถึงยังไงลูกชายไอ้กำธรมันก็ตายไปแล้ว ฆ่าอาหมิงตายไปอีกคนไอ้กบิลมันก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก กำธรมันเป็นคนฉลาดแถมหน้าเงินจะตาย อั๊วมั่นใจว่ามันต้องรับข้อเสนอของอั๊วแน่นอน” หัวใจของพิชิตที่กำลังอึดอัดคับข้องในคำสั่งของพี่ชายร่วมสาบานเปลี่ยนจังหวะมาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นทันที เขาเงยหน้าจ้องมองเดโชด้วยดวงตาเป็นประกาย “จริงนะครับเฮีย?” “จริงสิ อั๊วเคยหลอกลื้อเสียเมื่อไหร่ล่ะ” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาผุดยิ้มบนมุมปาก แล้วหลุบตามองนาฬิกาบนข้อมือที่วางอยู่บนไหล่ของพิชิต “เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว ไม่รู้ป่านนี้บอกอของห้างฉัตร เดลี่จะเลิกงานหรือยัง อั๊วขอตัวก่อนนะ” เดโชตบไหล่พิชิตอีกสองทีก็เดินผ่านไป บุรุษผู้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าหมุนตัวหันไปมองแผ่นหลังของพี่ชายร่วมสาบานที่หายเข้าไปหลังประตูห้องพักของรัมภา คงเข้าไปล่ำลาเรณูและคุณหนู...พลัน ข้อสงสัยที่ทิวากรเคยพูดเอาไว้ก็ผุดเข้ามาในใจของพิชิตโดยไม่รู้ตัว เฮียโชกับอาเจินอาจจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ งั้นหรือ? ในขณะที่พิชิตพยายามสลัดความคิดนั้นออกไป เรณูซึ่งเพิ่งส่งรัมภาเข้าห้องน้ำกำลังมีสีหน้าซีดเผือดเมื่อยืนฟังเดโชกระซิบบอกข่าวแก่หล่อนว่านักฆ่า Black Gun ที่หล่อนส่งอีเมล์ไปแจ้งยกเลิกการจ้างงานจากมันนั้น บัดนี้นักฆ่าลึกลับได้มาที่ลำปางแล้ว แต่ไม่ได้มาเพื่อทำงานให้หล่อน แต่กลับมาเพื่อทำลายเขาและหล่อนต่างหาก “ไอ้นักฆ่านั่นมันเป็นพวกอาหมิง” เดโชกระซิบที่มุมห้อง ขณะที่ในห้องน้ำบังเกิดเสียงก๊อกน้ำในอ่างล้างหน้าถูกเปิด “เป็นไปได้ยังไงกันเฮีย!” เรณูกระซิบตอบอย่างไม่อยากเชื่อ “มันเป็นไปแล้ว” เดโชตอบผ่านไรฟัน เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่ดลใจให้เขาคิดอย่างนี้ แต่มันอาจมีทางเป็นไปได้ที่ทารกซึ่งไอ้เล้งขอชีวิตเอาไว้จะเติบโตและถูกฝึกฝนให้เป็นนักฆ่าแบบในนิยาย มันอาจจะรู้เรื่องพ่อแม่ของมันผ่านสิงห์ ผลใหม่มาตั้งแต่เด็กก็ได้ และมันก็กำลังกลับมาหาเขาเพื่อแก้แค้น... บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาคิดว่าในการไป “เยี่ยม” สิงห์ ผลใหม่ในคืนนี้ คงให้คำตอบแก่คำถามทั้งหมดของเขาได้ “ถ้าอย่างนั้นมันจะมาทำลายพวกเราทำไมล่ะเฮีย?” สาวใหญ่กระซิบถาม แต่หูคอยฟังเสียงความเคลื่อนไหวภายในห้องน้ำ เดโชตอบเสียงเข้ม “ความแค้น มันต้องการล้างแค้นให้พ่อแม่ของมัน ถ้าอั๊วเข้าใจไม่ผิด” “หา?” เรณูเผลอตัวพูดออกมาเสียงดัง หล่อนรีบหันไปทางประตูห้องน้ำอย่างเลิกลั่ก เมื่อไม่มีอะไรผิดปกติ จึงหันกลับมาที่ชู้รักอีกครั้งและลดเสียงเป็นกระซิบตามเดิม “เฮียหมายความว่ายังไง อั๊วไม่เข้าใจ นี่เฮียไปฆ่าพ่อแม่พวกมันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” “เรื่องมันยาว ไว้จะอธิบายให้ฟังวันหลัง” เดโชตอบอย่างตัดบท “ดูแลยัยภาด้วยนะ อั๊วไปก่อน คืนนี้คงไม่ได้มาอีก” “เฮียจะไปไหน” เรณูถาม เป็นขณะเดียวกับที่เสียงก๊อกน้ำในห้องน้ำถูกปิด “ไปกำจัดตัวปัญหา” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาตอบ เรณูขมวดคิ้วอย่างงุนงง แต่จังหวะนั้นเอง ประตูห้องน้ำก็เปิดออก รัมภาในชุดคนป่วยเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เปล่งประกายผุดผ่องตามประสาเด็กสาววัยขบเผาะ เธอส่งยิ้มให้มารดาและลุงขณะเดินกลับมาที่เตียงพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เดโชและเรณูหันมองบุตรสาว ในเวลานี้แทบดูไม่ออกเลยว่ารัมภาเป็นผู้บาดเจ็บ ใจหนึ่งเดโชและเรณูก็ดีใจ ส่วนอีกใจก็รู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่เห็นเด็กสาวมักยิ้มกว้างเสมอที่เหลือบไปมองช่อกุหลาบสีชมพูแบบเดียวกับที่เจมส์มอบให้เธอเมื่อสองวันก่อน ซึ่งเธอทิ้งมันลงถังขยะไปแล้วอย่างไม่ใยดี  แต่เหตุผลที่กุหลาบช่อนี้ไม่โดนทิ้งและยังถูกนำมาจัดใส่แจกันอีกต่างหากก็เป็นเพราะคนให้ไม่ใช่เจมส์ แต่เป็นทิวากรที่ซื้อมาให้เมื่อวานนี้ เมื่อกลับขึ้นไปนั่งบนเตียงเรียบร้อย รัมภาก็หยิบไอแพดที่บรรจุไว้ด้วยเพลงและภาพยนตร์รวมถึงเกมส์และนิตยสารสำหรับวัยรุ่นผู้หญิงฉบับอีบุ๊คมากมายจนแทบจะล้นหน่วยความจำเครื่องหนึ่งขึ้นมา เจ้าสิ่งนี้ทิวากรเพิ่งนำมาให้เธอเมื่อเช้า เขาบอกว่าเธอจะได้ไม่เหงาเวลาอยู่โรงพยาบาล แม้ว่าในห้องพิเศษที่เธอพักอยู่นี้จะมีเครื่องอำนวยความบันเทิงครบครันอยู่แล้วก็ตาม แต่รัมภาก็ยุ่งอยู่กับเจ้าไอแพดเครื่องนี้ตลอดเวลา มันทำให้เธอยิ้มแก้มแทบปริได้แม้มองหน้าจอเฉยๆ ทั้งที่เครื่องยังไม่ได้เปิดด้วยซ้ำ “หนูภา ลุงกลับก่อนนะลูก” เดโชพูดอย่างอ่อนโยนขณะเดินมาเกาะปลายเตียงของบุตรสาว แต่พอเห็นเธอจิ้มนิ้วลงบนหน้าจอไอแพดแล้วก็บังเกิดความรู้สึกอยากกระชากไอ้เครื่องสี่เหลี่ยมนั่นมาหักทิ้งด้วยความเกลียดคนให้เป็นอย่างยิ่ง “ค่ะ” เด็กสาวเงยหน้าส่งยิ้มโชว์ฟันกระต่ายน่ารัก แล้วเธอก็ก้มหน้าลงกับจอไอแพดเครื่องนั้นต่อไป  ไม่สนใจความเคลื่อนไหวอื่นใดในห้องอีกทั้งสิ้น ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 12:42:40

ความคิดเห็นที่ 2 เมืองลำปาง,ห้างฉัตร ป่าแห่งหนึ่งในตำบลปงยางคก ป่ากว้างใหญ่ เงาสามร่างเดินผ่าความมืดเข้าไปไม่ไกลจากจุดที่รถตู้จอดอยู่นัก “คุกเข่าลง” พีภัทรกระซิบบอกเหลาเฟอพลางพยักหน้าส่งสัญญาณให้ทิวากรซึ่งรับหน้าที่ผู้คุมเฉพาะกิจกดตัวชายหน้าซูบให้นั่งคุกเข่าบนพื้นที่เกลื่อนไปด้วยใบไม้ ทิวากรทำตามที่ได้รับสัญญาณ เหลาเฟอที่ยังคงถูกปิดตาและมัดมือไขว้หลัง แต่เท้าได้รับการปลดปล่อยสำหรับการเดินลงจากรถตู้จึงถูกกดให้คุกเข่าลงกับพื้นอย่างง่ายดาย รอบกายมีแสงสว่างจากแสงจันทร์ที่ส่องลอดยอดไม้สูงลงมากับแสงจากไฟฉายในมือพีภัทรเท่านั้น นักฆ่าหนุ่มย้ายไฟฉายมาถือในมือซ้ายแล้วจึงเอื้อมมือขวาออกไปปลดผ้าปิดตาของผู้ถูกคุมตัว เหลาเฟอกระพริบตาถี่ๆ หลังผ้าปิดตาถูกปลดออก พีภัทรตวัดลำแสงไฟฉายจี้ตรงไปที่ใบหน้าอันซูบตอบอย่างแสดงอำนาจของผู้คุมเกมส์ เหลาเฟอหยีตาแล้วรีบเบือนหน้าไปทางอื่นทันทีเพราะสายตายังปรับรับแสงแผดจ้าไม่ได้ “บอกเราหน่อยสิว่าคุณเป็นใคร มีหน้าที่การงานอะไร และบ้านอยู่ที่ไหน” พีภัทรเริ่มต้นกระบวนการซักถามโดยไม่ให้เสียเวลาทันที เขายัดผ้าปิดตาใส่กระเป๋ากางเกง แล้วชักปืนไร้กระสุนออกมาจากหลังเอว “ชื่อไทยของผมคือวิเศษ แต่ส่วนใหญ่ทุกคนจะเรียกผมว่าเหลาเฟอ ผมเป็นคนขับรถของคุณพิชิต อัครชัย และผมไม่มีบ้านส่วนตัว” เหลาเฟอตอบเสียงสั่นพร่าเล็กน้อย “ผมพักอยู่กับเจ้านาย” “คุณอายุเท่าไหร่?” “ห้าสิบเอ็ดปี” “อยู่กับนายพิชิตมานานเท่าไหร่แล้ว?” “ยี่สิบเจ็ดปี” พีภัทรเงยหน้ามองใบหน้าที่อยู่ภายใต้หมวกไอ้โม่งของทิวากรอย่างต้องการคำยืนยัน หนุ่มตี๋ผงกศีรษะตอบว่าเป็นความจริง ด้วยแม่ของเขาเคยเล่าให้ฟังว่าเหลาเฟออยู่กับครอบครัวอัครชัยมาตั้งแต่ตอนที่นางแต่งงาน เหลาเฟอเป็นคนขับรถของแม่ แต่พ่อเขากลับถูกชะตาและชมชอบนิสัยซื่อสัตย์ของเหลาเฟอมากจนถึงขั้นดึงมาเป็นคนขับรถของตัวเองและกลายเป็นคนรับใช้ที่พ่อเขาไว้ใจมากที่สุดในภายหลัง แสงไฟฉายยังคงถูกจี้ใส่หน้าเหลาเฟอ แต่ชายหน้าซูบก็สามารถปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสว่างมากขึ้นแล้ว เขาเงยมองใบหน้าของผู้ถือไฟฉาย คาดคิดอยู่แล้วว่าจะเห็นไอ้โม่งคนที่บีบคอเขา เหลาเฟอจึงไม่ประหลาดใจเลยเมื่อเบือนหน้าหนีแสงไฟอีกครั้ง พวกที่จับตัวเขามาแต่งกายชุดดำอำพรางรูปพรรณที่แท้จริงในความมืดได้อย่างแนบเนียน เขาจะไม่มีวันรู้เลยว่าคนพวกนี้เป็นใคร หัวใจของชายหน้าซูบเย็นวาบ อยากจะรู้นักว่าพวกมันจับเขามาเพราะอะไร? “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องรู้จักลูกชายของนายพิชิต” พีภัทรกล่าวอีกครั้ง เหลาเฟอรับคำเบาๆ “ใช่” “ลูกชายนายพิชิตชื่ออะไร?” “เขาชื่อคุณทิวากร อัครชัย” “อายุ?” “ยี่สิบกว่าๆ ผมไม่แน่ใจ อาจจะยี่สิบสามหรือยี่สิบสี่” “ชื่อเล่นของเขาคือ?” “เขาชื่อหมิง ผมเรียกเขาว่าคุณหมิง” “คุณหมิง” นักฆ่าหนุ่มแกล้งพูดเสียงยานคาง “ชื่อน่ารักจริง แล้วนิสัยของเขาล่ะ น่ารักเหมือนชื่อหรือเปล่า?” เหลาเฟอขมวดคิ้วด้วยความเคร่งเครียด เขาหันหน้ากลับมาประสานสายตากับผู้ที่ยืนส่องไฟฉายลงมา “คุณหมิงเป็นคนดี” เหลาเฟอตอบอย่างปกป้องบุตรชายของเจ้านายที่เขาเห็นมาตั้งแต่ตัวแดงๆ “คุณต้องการอะไร ถามถึงคุณหมิงกับคุณพิชิตทำไม?” “ผมก็แค่อยากรู้...” พีภัทรถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “...ว่าถ้าลูกชายเจ้านายของคุณกำลังอยู่ในอันตราย คุณจะยินดีช่วยเหลือเขาหรือเปล่า?” ทิวากรซึ่งยืนคุมอยู่ด้านหลังเหลาเฟอกลั้นหายใจอย่างลุ้นคำตอบ เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าหากเขาตกอยู่ในอันตราย เหลาเฟอจะช่วยเขาหรือไม่ ด้านความซื่อสัตย์ที่เหลาเฟอมีให้พ่อเขานั้น ทิวากรไม่สงสัยเลย แต่ความซื่อสัตย์ที่มีต่อเขา หนุ่มตี๋รู้สึกไม่มั่นใจ แต่เหลาเฟอกลับใช้เวลาคิดคำตอบนี้เพียงวินาทีเดียวเท่านั้น “ผมยินดีช่วยเขาทุกอย่าง! พวกคุณจับตัวคุณหมิงไปทำ - ” พีภัทรยกปลายกระบอกปืนแตะริมฝีปากเป็นเชิงให้เหลาเฟอเงียบเสียง เหลาเฟอจึงหยุดเสียงของตัวเอง นักฆ่าหนุ่มพยักหน้าด้วยความพอใจ เขากดแสงไฟฉายลงพื้นและลดปืนยัดเก็บใส่หลังเอวตามเดิม เรียบร้อยแล้วจึงยื่นมือไปรับโทรศัพท์มือถือที่ทิวากรยื่นส่งมาให้อย่างรู้จังหวะ “ผมอยากให้คุณดูคลิปนี้ซะ เหลาเฟอ มันเพิ่งถูกถ่ายเมื่อบ่ายวันนี้เอง” พีภัทรกระซิบพลางย่อกายคุกเข่าซ้ายบนพื้น กดหน้าจอโทรศัพท์ให้ดำเนินการเล่นวิดีโอคลิป และหันหน้าจอให้เหลาเฟอดูอย่างตั้งอกตั้งใจ มันเป็นคลิปที่มีความยาวสองนาทีกว่า ในหน้าจอเป็นภาพของทิวากรในสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่น ถูกผูกมือมัดติดกับเก้าอี้ตัวหนึ่ง ทั่วกายมีแต่รอยฟกช้ำ ใบหน้านั้นก็ปรากฏสีม่วงคล้ำเป็นแห่งๆ จมูกมีเลือดกำเดาไหลทะลัก ริมฝีปากผ่านการทุบทำร้ายจนมีเลือดไหลเปรอะ ภาพทั้งหมดนี้ถูกถ่ายโดยตากล้องสาวผู้มีนามว่าริสา ด้านเหตุการณ์ภายในคลิปก็ดำเนินการแสดงโดยพีภัทรและทิวากร “ตอบมาซะว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อยี่สิบสี่ปีก่อน ทำไมพ่อลื้อถึงฆ่านิเทศ ดำรงธรรม!” เสียงนั้นดังออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ มันคือเสียงของพีภัทร “อั๊วไม่รู้ว่าลื้อพูดเรื่องอะไร!” ทิวากรตอบกลับ แต่แผ่นหลังที่สวมเสื้อสีดำของชายคนหนึ่งก็ปรากฏเข้ามาในจอภาพ แผ่นหลังนั้นเดินไปหยุดเบื้องหน้าทิวากร บังร่างของหนุ่มตี๋ในจอภาพจนมองไม่เห็น สิ่งที่เหลาเฟอเห็นจึงมีเพียงหมัดที่ถูกเงื้อขึ้นและตวัดลงไปเท่านั้น เกิดเสียงตุ๊บตั๊บผสานกับเสียงทิวากรร้องครางด้วยความเจ็บปวดดังตามมา ทำเอาเหลาเฟอผู้ดูคลิปถึงกับร้องครางตามอย่างสุดแสนเจ็บปวดและทรมานเมื่อแผ่นหลังนั้นถอยฉากออกมา เผยให้เห็นใบหน้าที่เปรอะเลือดยิ่งขึ้นกว่าเดิมของทิวากร “เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้น พ่อลื้อเอาลูกชายของนิเทศ ดำรงธรรมไปไว้ที่ไหน!” เสียงเดิมคำรามอีกครั้ง “อั๊วไม่รู้ว้อย!” ทิวากรตะโกนตอบกลับอย่างโมโห”ลื้อพูดเรื่องอะไรกัน!” “ไม่รู้เรื่องงั้นหรือ?...แบบนี้ต้องเจอน้ำร้อนสาดฆ่าเชื้อโง่ซะหน่อย” เสียงของผู้สอบสวนดังคำรามไม่หยุด ทิวากรนั่งก้มหน้ามองพื้นอย่างหมดหวัง เลือดเป็นสายหยดติ๋งๆ ลงจากใบหน้า  ไม่ถึงสิบวินาทีต่อมา น้ำหม้อหนึ่งก็ถูกสาดเข้ามาใส่ร่างเขาจริงๆ จากมุมจอ หนุ่มตี๋ร้องลั่นด้วยความปวดแสบปวดร้อน เขาดิ้นพล่านจนเก้าอี้ล้มตะแคงลงฟาดพื้น “พอเถอะ ปิดมันซะ” เหลาเฟอกล่าวเสียงสั่นขณะหลับตาลงและเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างไม่สามารถทนดูภาพเหล่านั้นได้อีก เขาไม่เข้าใจว่าคุณหมิงของเขาพลาดท่าไอ้วายร้ายพวกนี้ได้อย่างไร แต่เห็นได้ชัดว่าถ้าปล่อยไว้แบบนั้น คุณหมิงคงถูกทรมานจนตายแน่ “ทำไมล่ะ คลิปยังไม่จบเลยนี่ เหลืออีกตั้งครึ่งนาที” พีภัทรพูด หันลำโพงโทรศัพท์ไปจ่อหูเหลาเฟอเพื่อให้เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของทิวากรทะลุทะลวงเข้าไปสู่โสตประสาท เหลาเฟอย่นคอไม่อยากฟัง พีภัทรชำเลืองมองหนุ่มตี๋ผู้สมควรได้รับรางวัลตุ๊กตาทองที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหน้าซูบ เขาผงกศีรษะเล็กน้อยบอกอีกฝ่ายว่าแผนการสำเร็จแล้ว จงตั้งใจฟังเรื่องราวต่อไปนี้ให้ดี “ผมสามารถบอกคุณได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของนิเทศ ดำรงธรรม ปิดมันเถอะ!” เหลาเฟอพูดทั้งๆ ที่หลับตา เขาพยายามขยับกายถอยห่างออกจากลำโพงโทรศัพท์ แต่ทิวากรก็ต้องรีบล็อคตัวไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อนตามหน้าที่ “ขอร้องล่ะ ปิดมันเสียที!” “โอเค ผมจะทำตามที่คุณขอ” พีภัทรหัวเราะในลำคอพลางกดปิดวิดีโอ คลิปและโยนโทรศัพท์คืนให้ทิวากร “ทีนี้ คุณคงรู้แล้วว่าผมต้องการอะไร ใช่มั้ย?” เหลาเฟอถูกผู้สอบสวนจับใบหน้าให้หันกลับมา เขาลืมตาขึ้น หยีตามองฝ่ายตรงข้ามอย่างพยายามควบคุมสติ ก่อนจะผงกศีรษะรับคำอย่างช้าๆ “ถ้าคุณโกหก ผมจะโทรกลับไปที่แก๊งของเรา แล้วคุณหมิงคนนั้นก็จะถูกฆ่าทิ้งทันที เข้าใจมั้ย?” เหลาเฟอผงกศีรษะอีกครั้ง “ดี งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า” พีภัทรลุกขึ้นยืนตัวตรง “ทำไมนายพิชิตถึงต้องฆ่านิเทศ ดำรงธรรม?” เหลาเฟออ้าปาก รวบรวมคำพูดอยู่นานกว่าจะตอบออกมา “คุณพิชิตไม่ได้เป็นคนฆ่า” “ผมเตือนคุณแล้วนะว่าอย่าเล่นลิ้น” นักฆ่าหนุ่มถอนหายใจหนักๆ อย่างไม่พอใจ “ผมไม่ได้เล่นลิ้น ในคืนนั้นคุณพิชิตไม่ได้ฆ่าใครเลยจริงๆ” “ถ้าอย่างนั้นใครล่ะ?” เงียบอีกอึดใจใหญ่ แล้วเหลาเฟอก็กลั้นใจตอบออกมา “คุณเดโชเป็นคนฆ่า เขายิงนายนิเทศก่อน แล้วค่อยยิงภรรยาของนายนิเทศทีหลัง” พีภัทรบดกรามกรอด ความร้อนสายหนึ่งพุ่งวาบขึ้นมาตามใบหน้าของเขา “ว่าต่อไป” “คุณเดโชต้องการฆ่าครอบครัวดำรงธรรมให้หมด ในคืนนั้นนายนิเทศกับภรรยาพาลูกชายมาด้วย ลูกของพวกเขายังเป็นทารกอยู่เลย อายุไม่ถึงหนึ่งขวบด้วยซ้ำ คุณเดโชจะยิงเด็กคนนั้นทิ้ง แต่คุณพิชิตก็เข้าไปขัดขวางและขอชีวิตเด็กคนนั้นเอาไว้” “เขาทำอย่างนั้นเพื่ออะไร?” นักฆ่าหนุ่มยิงคำถามที่ค้างคาใจของเขามาตลอด เหลาเฟอแค่นยิ้มออกมา “เพราะคุณพิชิตท่านสงสารเด็กคนนั้น” “สงสาร?” พีภัทรทวนคำอย่างไม่เข้าใจ “ใช่ สงสาร คุณพิชิตเห็นเด็กคนนั้นแล้วนึกถึงคุณหมิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน คุณพิชิตทนเห็นเด็กตัวเล็กๆ ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวถูกฆ่าตายไม่ได้” “แล้วนายเดโชก็ยกชีวิตเด็กคนนั้นให้ง่ายๆ?” “พวกเขาสองคนเป็นพี่น้องที่ให้กันได้ทุกอย่าง คุณเดโชยกชีวิตเด็กคนนั้นให้คุณพิชิต เพียงแต่ว่า...” เสียงของเหลาเฟอขาดหายไปเมื่อนึกถึงภาพอันน่าเสียวสยองของยี่สิบสี่ปีก่อน “เพียงแต่ว่าอะไร?” “เพียงแต่ว่าคุณเดโชขอทำสัญลักษณ์กับเด็กคนนั้น ก่อนที่จะยกชีวิตให้คุณพิชิต” “สัญลักษณ์...” นักฆ่าหนุ่มรู้สึกหัวใจไหววูบขึ้นมาทันใด “...สัญลักษณ์อะไร?” “คุณเดโชกรีดมีดลงไปบนแก้มของเด็กทารกคนนั้น มันเป็นรูปกากบาท” คำตอบของเหลาเฟอพุ่งผ่านหูของพีภัทรส่งปฏิกิริยาสะท้อนกลับออกมาทำให้เขายืนนิ่งค้างตะลึงงัน จากใบหน้าที่ร้อนผ่าว บัดนี้กลับเย็นเฉียบเหมือนอยู่ใจกลางเกาะน้ำแข็ง มือของเขาสั่นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว  คำพูดที่เตรียมกล่าวออกมากระจายหายไปในความมืดมิด พีภัทรเคยคิด เคยสงสัย เคยปวดร้าวใจมาตลอดว่ารอยแผลเป็นบนแก้มของเขานั้นมันมีที่มาที่ไปอย่างไร  ในวันนี้เขาได้รู้แล้ว มันทำให้เขามุมานะกับการล้างแค้นครั้งนี้มากขึ้น บุรุษนัยน์ตาดุที่ชื่อเดโชผู้นั้น เขาจะให้มันรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ทำกับเขาอย่างสาสม! ความเย็นยะเยียบที่แผ่ซ่านอยู่ทั่วกายของพีภัทรสลายไป ความร้อนจากเพลิงโทสะค่อยๆ ซึมแทรกเข้ามาแทนที่ดังเดิม “แล้วเด็กคนนั้นก็ถูกนายพิชิตพาไปให้ญาติที่พัทยาเลี้ยงดู” เขาพูดออกมาผ่านไรฟัน “คุณรู้ได้ยังไง?” เหลาเฟอเงยหน้ามองผู้พูดอย่างตกตะลึง พีภัทรเงียบ เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของชายหน้าซูบแล้วกล่าว “ทำไมพวกคุณถึงต้องฆ่านิเทศ ดำรงธรรม?” ชายหน้าซูบมีสีหน้างงงันที่ถูกเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหัน แต่เขาก็ยังตอบว่า “เพราะนักข่าวคนนั้นพยายามขุดคุ้ยเรื่องที่เขาไม่ควรยุ่ง” “เรื่องเบื้องหลังอันชั่วร้ายของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์?” คำถามนี้ของนักฆ่าหนุ่ม ก็เป็นอีกหนึ่งคำถามที่ทิวากรกลั้นใจรอฟังคำตอบ “พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์เป็นคนดี ท่านไม่เคยมีเบื้องหลังที่สกปรก” เหลาเฟอตอบเสียงหนักแน่น พีภัทรฉีกยิ้มภายใต้หมวกไหมพรม “แต่เขาก็เป็นคนออกคำสั่งไม่ใช่หรือ?” “ไม่ใช่” เหลาเฟอสั่นศีรษะปฏิเสธทันที “พ่อเลี้ยงไม่เคยสั่งฆ่าใคร คุณเดโชต่างหากที่เป็นผู้กุมอำนาจทั้งหมด” “หมายความพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ไม่ใช่คนที่สั่งฆ่านิเทศ ดำรงธรรม?” เหลาเฟอชะงักไปนิดหนึ่งราวกับเพิ่งนึกอะไรออก เขาพูดออกมาพร้อมกับมีประกายความหวังในดวงตา “ถ้าคุณอยากรู้คำตอบ คุณต้องสั่งให้คนของคุณปล่อยตัวคุณหมิงออกมาก่อน แล้วผมจะบอกคุณทุกอย่าง” พีภัทรแค่นหัวเราะ “คงยากนะ เหลาเฟอ คุณต่างหากที่ต้องบอกทุกอย่างมาก่อน แล้วพวกเราถึงจะปล่อยคุณหมิงของคุณให้เป็นอิสระ” “แต่รับปากได้มั้ยว่าพวกคุณจะไม่ทำร้ายเขาอีก?” ชายหน้าซูบพยายามเจรจาอย่างสุดความสามารถ “โอเค ผมรับปาก” นักฆ่าหนุ่มถอนหายใจหนักๆ อีกครั้ง “แต่ผมจะไม่ยอมเสียเวลามากไปกว่านี้อีกแล้ว บอกมาให้หมดว่าเรื่องราวเป็นยังไงกันแน่?” เหลาเฟอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากก่อนตอบ “คุณเดโชเป็นผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังการครองอำนาจของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ซึ่งเป็นนายอำเภอในสมัยนั้น ผมไม่รู้ว่าทำไมพ่อเลี้ยงถึงยอมอ่อนข้อให้คุณเดโชทั้งที่ไม่เคยยอมให้ใครมาก่อน คุณเดโชใช้ตำแหน่งผู้ช่วยพิเศษโกยผลประโยชน์เข้ากระเป๋าตัวเองในทุกๆ ทาง และโครงการก่อสร้างตึกอเนกประสงค์เมื่อยี่สิบสี่ปีก่อนก็คือหนึ่งในนั้น แม้ชื่อผู้เซ็นอนุมัติและผู้รับผิดชอบจะเป็นพ่อเลี้ยง แต่ผู้จัดการทุกอย่างจริงๆ คือคุณเดโช” “แล้วนิเทศ ดำรงธรรมก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าโชยออกมา นายเดโชกับนายพิชิตเลยกำจัดเขาทิ้งซะ” พีภัทรกัดฟันกรอด “คุณพิชิตพยายามโทรไปเตือนให้นายนิเทศรู้ตัวก่อนเกิดเหตุสามวัน แต่นายนิเทศเลือกที่จะไม่สนใจคำเตือนนั้น เรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเขาด้วยที่ถือดีในทิฐิของตัวเองมากเกินไป” เหลาเฟอพูดอย่างเศร้าสลด เขายังจำได้ดีถึงการรับหน้าที่เป็นเหยื่อล่อในคืนสังหาร บางครั้งมันก็กลายเป็นฝันร้ายของเขาตอนกลางคืน เพราะนั่นเป็นครั้งเดียวที่เขาเคยเห็นคนถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาในชีวิตนี้ “มันไม่ใช่ความผิดของนายนิเทศ” นัยน์ตาของพีภัทรเป็นประกายวาวเมื่อเขาขยับเข้าไปหาเหลาเฟอ “แต่มันเป็นความผิดของคนชั่วจอมละโมบพวกนั้นต่างหาก!” พีภัทรกำลังจะตวัดมือซัดหมัดเข้าใส่ใบหน้าของเหลาเฟออยู่แล้ว ก็นึกขึ้นได้ถึงข้อตกลงที่เขาให้ไว้กับริสาและทิวากรที่ว่าจะไม่ทำร้ายเหลาเฟอในคืนนี้ นักฆ่าหนุ่มจึงข่มอารมณ์ กำไฟฉายแน่น เขาจะต้องกลับมาจัดการคนขับรถหน้าซูบผู้เป็นเหยื่อล่อให้พ่อเขาต้องล่วงสู่กับดักแห่งความตายอีกครั้ง แต่ตอนนี้คนที่เขาอยากจัดการที่สุดคือบุรุษผู้ฝากรอยกากบาทไว้บนแก้มของเขา   เดโช ชายผู้ที่แม้แต่พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ยังต้องยอมอ่อนข้อให้ด้วยเหตุผลบางประการ... ทว่าในตอนนั้นเอง ห้วงคิดของพีภัทรก็มีอันชะงักลงเมื่อจู่ๆ ทิวากรก็โพล่งถามออกมาว่า “คุณรู้เรื่องของนายเดโชมากน้อยแค่ไหน เหลาเฟอ” จากที่ตกลงแผนการกันไว้ในคืนนี้ พีภัทรจะเป็นผู้ซักถาม ส่วนทิวากรจะเป็นคนคุมตัวและคอยยืนฟังเฉยๆ เท่านั้น  บัดนี้เมื่อเกิดการ “นอกบท” ขึ้น นักฆ่าหนุ่มจึงรู้สึกแปลกใจว่าทิวากรกำลังคิดอะไรอยู่ แม้เขาจะพยายามดัดเสียงให้ฟังผิดแผกไปจากเสียงของตัวเอง แต่มันก็มีโอกาสเสี่ยงที่เหลาเฟอจะจำได้ว่านี่เป็นเสียงของใคร “ก็รู้บ้าง ไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย” เหลาเฟอตอบเสียงเครียด เขานึกเป็นห่วงทิวากรที่ปรากฏในวิดีโอ คลิปจนไม่ได้สนใจรับฟังว่าผู้สอบสวนที่ยืนคุมอยู่ด้านหลังนั้นจะมีน้ำเสียงเป็นอย่างไรบ้าง เหลาเฟอกำลังคิดคำนึงอยู่เพียงอย่างเดียวว่า หากสิ่งที่เขาต้องทำในขณะนี้คือขายความลับของเดโชเพื่อช่วยชีวิตบุตรชายของนายพิชิต เขาก็จะทำ พีภัทรหรี่ตามองผ่านหมวกไอ้โม่งขณะทิวากรถามต่อ “แล้วนายเดโชกับคุณนายเรณูเป็นพี่น้องกันจริงๆ หรือเปล่า มีอะไรสามารถยืนยันได้บ้าง?”                 เหลาเฟอเงยหน้าขึ้น สองคิ้วขมวดวุ่นอย่างสงสัย “เรื่องนี้มันเกี่ยวกับเหตุการณ์ฆ่านายนิเทศด้วยหรือ?” พีภัทรใช้ไฟฉายแตะแก้มด้านซ้ายของชายหน้าซูบเบาๆ “เพื่อนผมถาม คุณต้องตอบ ห้ามตั้งข้อสงสัยอะไรทั้งนั้น” เหลาเฟอก้มหน้าลงมองพื้นดินอีกครั้งก่อนตอบอย่างหมดหวัง “ผมไม่รู้” “ไม่รู้ว่านายเดโชกับคุณนายเรณูเป็นพี่น้องกันจริงๆ หรือเปล่าน่ะหรือ?” ทิวากรถาม เหลาเฟอตอบ “ใช่ ผมไม่รู้” “ถ้างั้นช่วยเล่าให้ฟังหน่อยว่าคุณนายเรณูเข้ามาอยู่ในลำปางตั้งแต่เมื่อไหร่?” หนุ่มตี๋ลองยิงคำถามที่เขาทราบคำตอบอยู่แล้ว เพียงแต่อยากดูว่าคำตอบของเหลาเฟอจะเหมือนคำตอบที่เขาเคยได้ยินได้ฟังมาตลอดหรือเปล่า “คุณนายเรณูเข้ามาอยู่ในลำปางเมื่อสิบแปดปีก่อน คุณเดโชบอกว่าเธอเป็นน้องสาวที่เพิ่งรับมาจากเมืองจีน ประกอบกับตอนนั้นคุณเกสรแม่ของคุณหนูริสาเพิ่งหายตัวไปไม่กี่เดือน พ่อเลี้ยงกำลังเสียใจมาก คุณเดโชเลยส่งน้องสาวมาดูแล หลังจากนั้น น้องสาวของคุณเดโชก็กลายเป็นคุณนายคนใหม่ของตระกูลบุษบายุธหลังตั้งท้องคุณหนูรัมภาในอีกหนึ่งปีต่อมา” คำตอบของเหลาเฟอ เหมือนคำตอบที่ทิวากรได้ยินมาตั้งแต่เด็กไม่ผิดไปจากเดิมแม้แต่น้อย หนุ่มตี๋เหลือบมองพีภัทร ผงกศีรษะส่งสัญญาณว่าทุกอย่างเรียบร้อย เขาไม่มีอะไรจะถามอีกแล้ว “เอาล่ะ เหลาเฟอ คุณให้ความร่วมมือกับเราดีมาก ผมจะสั่งให้ลูกน้องปล่อยคุณหมิงของคุณทันทีที่เราออกจากป่านี้” พีภัทรยื่นไฟฉายให้ทิวากรถือ แล้วจึงล้วงผ้าปิดตาออกมาจัดการผูกรอบดวงตาของเหลาเฟออีกครั้ง เมื่อเรียบร้อยแล้วก็พูดว่า “ลุกขึ้นเถอะ พวกเราจะกลับกันแล้ว” “พวกคุณจะฆ่าผมหรือเปล่า?” ชายหน้าซูบถามออกมาตรงๆ ขณะถูกดึงลุกขึ้นยืนและดุนหลังให้ออกเดิน “ไม่หรอก” พีภัทรตอบเสียงเรียบพลางพูดต่อในใจว่า...ยังไม่ใช่ตอนนี้ “งั้นพวกคุณจะพาผมไปไหน?” เหลาเฟอกระซิบด้วยเสียงแหบแห้ง แต่แฝงความดีใจเอาไว้เด่นชัด “ก็พากลับไปส่งโรงพยาบาลที่พวกเราเอาตัวคุณมาไง” นักฆ่าหนุ่มพูดพร้อมกับเดินไปตามเส้นทางที่แสงไฟฉายในมือของทิวากรส่องไป และด้วยระยะทางระหว่างป่าที่พวกเขาเข้าไปไม่ห่างจากจุดที่รถตู้จอดแอบอยู่เท่าไหร่นัก พวกเขาจึงใช้เวลาเดินไม่ถึงห้านาที แต่พอเดินมาใกล้จะถึงรถ พีภัทรก็รั้งแขนเหลาเฟอไว้และกระซิบอย่างตกใจว่า “เดี๋ยวก่อน ระวังงูบนพื้น!” ลำแสงไฟฉายในมือทิวากรที่เดินขนาบอีกด้านจึงไหววูบลงไปส่องกราดบนพื้นดินด้วยความตระหนกทันที แต่บนพื้นที่ลำแสงกราดพบมีแต่ความว่างเปล่า จังหวะนั้นเอง   พีภัทรก็ตวัดข้อศอกซัดผัวะเข้าเต็มกกหูเหลาเฟอที่ยืนนิ่งอย่างไม่ทันระวังตัว ร่างของชายหน้าซูบกระเด็นไปทางฝั่งทิวากรที่ช้อนตัวรับไว้ได้ทันเวลาพอดี “ไหนบอกจะไม่ทำร้ายเหลาเฟอไง!” ทิวากรคำรามใส่พีภัทรขณะประคองร่างชายหน้าซูบลงบนพื้นและใช้ไฟฉายส่องดูร่องรอยการบาดเจ็บ แต่ไม่พบอะไรเลยนอกจากอาการแน่นิ่งเหมือนคนนอนหลับเพราะสลบเหมือด “ทีคุณยังนอกบทได้ ผมก็นอกบทได้เหมือนกัน” พีภัทรตอบพลางย่อกายลงคุกเข่าข้างเดียวและเอื้อมมือดึงไฟฉายออกจากมือทิวากร “ไม่ต้องห่วงหรอก คนขับรถของพ่อคุณแค่จะสลบไปอีกหนึ่งวัน ไม่เป็นอันตรายอะไรมากไปกว่านั้น” “คุณแน่ใจได้ยังไงเล่า” ทิวากรเงยหน้ามองนักฆ่าหนุ่มที่ผุดกายลุกขึ้นยืน พีภัทรดึงหมวกไหมพรมออกแล้วตอบ “เพราะผมรู้ดีว่าแรงกระแทกเท่าไหร่ทำให้สลบ และแรงกระแทกเท่าไหร่ถึงทำให้ตาย มันใช้แรงกระแทกต่างกัน คุณจะเชื่อผมหรือไม่ก็ตามใจ แต่ที่ผมต้องทำอย่างนี้ก็เพื่อให้พวกเรามีเวลาอีกหนึ่งวันสำหรับการเตรียมตัวจัดการเรื่องราวต่างๆ กว่าที่คนขับรถของพ่อคุณจะฟื้นขึ้นมา” “คุณจะทำอะไร?” ทิวากรเลิกหมวกไอ้โม่งขึ้นมาคาดบนหน้าผาก “ผมจะทำสิ่งที่ผมควรทำ” พูดจบพีภัทรก็หมุนกายเดินตรงไปที่ประตูรถตู้ เขาเลื่อนมันเปิดออกก่อนหันมาพยักหน้าเรียกทิวากร ทิวากรถอนหายใจอย่างหนักใจ แล้วช้อนร่างอันผ่ายผอมของเหลาเฟอขึ้นอุ้มตรงไปที่รถตู้ซึ่งพีภัทรก็มาช่วยรับและนำร่างของเหลาเฟอนอนบนเบาะด้านในที่ปรับเอนไว้แล้ว เมื่อทิวากรเดินอ้อมกลับมานั่งประจำที่คนขับในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ชำเลืองมองกระจกส่องหลังแวบหนึ่งขณะเอ่ยถามพร้อมกับบิดกุญแจสตาร์ทเครื่องยนต์ว่า “คุณยังจะดำเนินการตามแผนเดิมหรือเปล่า?” “แผนเดิม เราจะปล่อยคนขับรถของพ่อคุณทิ้งไว้แถวๆ โรงพยาบาล” นักฆ่าหนุ่มตอบอย่างแกล้งไม่เข้าใจคำถาม เขาเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลที่สว่างเป็นสีเขียวเรืองอยู่บนคอนโซลหน้ารถและกล่าวเสริม “เกือบสองทุ่ม ป่านนี้พ่อคุณคงวิ่งเป็นเสือติดจั่นไปแล้วที่จู่ๆ คนขับรถหายตัวไปแบบนี้” รถตู้เคลื่อนออกจากที่ มันปีนขอบถนนกลับขึ้นไปเร่งความเร็วแล่นฉิวบนถนนราดยางมะตอยได้อย่างไม่ยากเย็น ดวงตาที่จับจ้องถนนของทิวากรหรี่ลงเมื่อเขากล่าวขึ้นอีกครั้ง “ผมหมายถึงแผนการล้างแค้นของคุณต่างหาก คุณยังต้องการฆ่าพ่อผมอยู่อีกหรือเปล่า?” เงียบ พีภัทรแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินขณะหันมาแก้มัดเชือกที่พันธนาการมือของเหลาเฟอออก ลมหายใจของชายหน้าซูบระบายเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ นักฆ่าหนุ่มรู้ดีว่าเหลาเฟอจะหลับไปอีกไม่ต่ำกว่ายี่สิบชั่วโมง เขาจึงปลดผ้าผูกตานั้นออก ยัดทุกอย่างเก็บใส่ถุงผ้าที่ทิวากรเตรียมไว้ แต่ยังไม่ทันเรียบร้อยดี เสียงของทิวากรก็ลอยมาเข้าหูเป็นระลอกที่สอง และระลอกนี้ทำเอาพีภัทรถึงกับบดกรามกรอดอย่างคิดหนักทีเดียว “ตามที่เหลาเฟอบอก ถึงแม้ว่าพ่อผมจะมีส่วนรู้เห็นในการตายของพ่อแม่คุณ แต่อย่างน้อย ท่านก็เป็นคนช่วยชีวิตคุณไว้ พ่อผมเมตตาและสงสารคุณ หากท่านไม่ขอชีวิตคุณ คุณก็คงตายไปแล้ว แบบนี้คุณยังจะคิดฆ่าคนที่ให้ชีวิตใหม่กับคุณได้ลงคอเชียวหรือ?” “ชีวิตใหม่?” พีภัทรแค่นหัวเราะอย่างเจ็บปวดใจ “ถ้าอย่างนั้น มันก็คงเป็นชีวิตที่หากมีทางเลือก หลายคนก็คงไม่เอา” “แต่ถ้าคืนนั้นพ่อผมไม่อยู่ที่นั่น คุณก็ตาย” ทิวากรยังคงพูดต่อด้วยความต้องการที่จะตอกย้ำความจริงให้ทะลุหัวใจของนักฆ่าหนุ่ม “ผมรู้” พีภัทรตอบแผ่วเบาเหมือนพึมพำกับตนเองมากกว่าที่จะพูดกับทิวากร “คุณจะฆ่าพ่อผมไม่ได้” หนุ่มตี๋รีบรุกต่อเมื่อเห็นใบหน้าที่ปรากฏในกระจกส่องหลังของพีภัทรมีแววสับสบและหม่นหมอง “แล้วพ่อผมก็ไม่ใช่คนที่ฆ่าพ่อแม่คุณด้วย” รถยังคงแล่นต่อไป พีภัทรยกมือขวาขึ้นลูบแก้มซ้ายของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว แม้เขาจะใช้เครื่องสำอางปิดทับมันไว้ในขณะนี้  แต่สัมผัสของปลายนิ้วก็ยังรับรู้ถึงการมีอยู่ของรอยแผลเป็นอยู่ดี ใช่ ถ้าคืนนั้นพิชิตไม่อยู่ในที่เกิดเหตุ เขาก็คงตายไปแล้ว เดโชคงฆ่าเขาตายด้วยการลั่นไกเพียงนัดเดียว เดโช...พิชิต...เหลาเฟอ พีภัทรชำเลืองมองไปที่ร่างของชายหน้าซูบผู้นอนอยู่บนเบาะด้านข้าง ชายคนนี้จะว่าสมควรตายก็ได้ ไม่สมควรตายก็ได้ เหลาเฟอเป็นคนที่ทำให้นิเทศ ดำรงธรรมย่างเท้าเข้าสู่กับดัก แต่คนที่ฆ่าพ่อแม่ของเขาจริงๆ กลับเป็นเดโช ส่วนพิชิต...พีภัทรรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อนึกถึงบิดาของทิวากร พิชิตรู้เห็นกับการตายของพ่อแม่เขา แต่พิชิตก็ช่วยชีวิตเขาไว้ นักฆ่าหนุ่มตัดสินใจไม่ถูกว่าเขาควรจะทำอย่างไร เขาควรจะยกโทษและละเว้นความตายให้กับพิชิตเหมือนกับที่พิชิตเคยไว้ชีวิตเขาหรือไม่? พีภัทรสะบัดศีรษะไล่ความคิด มันเร็วเกินไปที่จะตัดสินใจตอนนี้ เขาจะคิดถึงเรื่องนี้อีกทีเมื่อจิตใจสงบนิ่งมากพอ ดังนั้น ด้วยความต้องการที่จะเปลี่ยนเรื่องพูด พีภัทรจึงส่งเสียงถามกลับไปกลางความมืดขณะรถเคลื่อนออกมาสู่ถนนสายหลักที่จะเดินทางออกจากชายป่าในปงยางคกกลับสู่โรงพยาบาลห้างฉัตร “ทำไมคุณถึงถามคำถามนอกบทพวกนั้น ตอนวางแผน ผมไม่เห็นคุณบอกว่าจะมีคำถามมาถามเหมือนกัน” “ก็แค่นึกขึ้นมาได้เท่านั้นน่ะ” ทิวากรตอบ “มันสำคัญมากสินะ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่กล้าถามออกมาหรอก” พีภัทรเอนหลังพิงพนักเบาะและยกมือกอดอก “ทำไมคุณถึงต้องการจะรู้ว่าเดโชกับคุณนายเรณูเป็นพี่น้องกันจริงๆ หรือเปล่า คุณกำลังสงสัยอะไรอยู่?” ทิวากรชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าควรจะบอกนักฆ่าหนุ่มดีหรือไม่ แต่ในแววตาที่เปล่งประกายในความมืดนั้น มันเต็มไปด้วยความสงสัยและความอยากรู้ หนุ่มตี๋คิดว่าเขาน่าจะกล่อมพีภัทรให้เลิกล้างแค้นบิดาเขาได้สำเร็จถ้าเขาสามารถทำให้อีกฝ่ายเชื่อใจและแสดงให้เห็นว่าพวกเขาอยู่ฝ่ายเดียวกัน ด้วยเหตุนั้น พีภัทรจึงได้รับฟังข้อสงสัยในเรื่องสายเลือดของคุณหนูรัมภา เรื่องที่เดโชเล่นไม่ซื่อ เรื่องคนรับใช้ที่หนีไปอย่างไร้ร่องรอยและเรื่องการแบ่งมรดกที่ปรากฏออกมาในพินัยกรรม แม้บางส่วนนักฆ่าหนุ่มจะพอรู้อยู่แล้ว แต่เรื่องสายเลือดของคุณหนูคนเล็กแห่งตระกูลบุษบายุธอยู่เหนือความคาดหมายของเขาไม่น้อย  มันทำให้พีภัทรเม้มริมฝีปากครุ่นคิดตลอดทางที่กลับมาสู่โรงพยาบาลห้างฉัตร สมองของเขาค่อยๆ ขมวดเรื่องราวทุกอย่างรวมกันเป็นเชือกเส้นยาวที่มีเงื่อนปมปรากฏเป็นจุดๆ... เมื่อรถตู้ของพวกเขาเคลื่อนมาใกล้ถึงโรงพยาบาล เจ้าพาหนะจากญี่ปุ่นก็ชะลอความเร็วลงด้วยเท้าที่แตะคันเบรกของทิวากร นาฬิกาดิจิตอลหน้ารถบอกเวลาว่าสองทุ่มยี่สิบนาที พีภัทรแง้มประตูเปิดออกเล็กน้อยเพื่อดูลาดเลาว่าบนบาทวิถีที่กลางวันถูกจับจองพื้นที่โดยรถเข็นขายของนั้นมีใครอยู่หรือไม่  เมื่อปรากฏว่าไม่มี เขาจึงพยักหน้าบอกทิวากรว่าจะทิ้งเหลาเฟอไว้ที่นี่ มันเป็นที่ๆ ชายหน้าซูบจะถูกพบตัวได้ไม่ยากเกินไป หนุ่มตี๋รีบเปิดประตูกระโดดลงจากรถในขณะที่พีภัทรเลื่อนประตูออกและลากร่างของเหลาฟอลงมา  ทิวากรช่วยพยุงร่างอันไร้สติของเหลาเฟอมานั่งพิงกับราวกั้นข้างทาง ขณะเดียวกันก็สอดส่ายตาตาดูต้นทางไปด้วย แต่พวกเขาก็ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น พีภัทรเลื่อนประตูรถตู้ปิดจากด้านนอกก่อนกระโดดขึ้นมานั่งบนเบาะด้านหน้าข้างทิวากรเหมือนตอนเดินทางเที่ยวแรก ไม่กี่นาทีต่อมา รถตู้ของสองหนุ่มก็แล่นออกจากบริเวณนั้นและบ่ายหน้าไปทางทิศตะวันตกมุ่งสู่จุดที่ทิวากรจอดรถของตัวเองทิ้งเอาไว้ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ตามแผนการแล้ว เขาจะขับรถของตัวเองกลับบ้านพักโดยให้พีภัทรนอนหมอบไปบนเบาะหลัง แล้วพรุ่งนี้ค่อยพาพีภัทรกลับมาที่ห้างสรรพสินค้าอีกครั้งเพื่อนำรถตู้ไปคืนร้านเช่า มันคงจะเป็นอย่างนั้น เว้นแต่จะมีการเปลี่ยนแผนขึ้นมากลางคัน “ทุกอย่างยังเหมือนเดิมหรือเปล่า?” ทิวากรหันไปถามพีภัทรหลังจากขับรถไปท่ามกลางความเงียบได้พักใหญ่ “หมายถึงอะไรล่ะ?” พีภัทรถามกลับเสียงเรียบ “กลับบ้านผมไง ตามแผนที่วางเอาไว้ หลังจากไปเอารถของผม พวกเราจะกลับไปที่บ้านพักหลังรีสอร์ทไม่ใช่หรือ?” “ใช่ มันยังเหมือนเดิม” นักฆ่าหนุ่มแค่นยิ้มออกมาเล็กน้อย “ผมยังไปไหนไม่ได้หรอก ของๆ ผมยังอยู่ที่เพื่อนสาวของคุณอยู่เลย” ทิวากรชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของพีภัทรก่อนลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถ้าเขาเดาไม่ผิด พีภัทรคงกำลังคิดหนักอยู่เชียวว่าจะจัดการเรื่องทั้งหมดต่อไปอย่างไร หากเขากับริสาช่วยกันกล่อม บางทีมันอาจจะสำเร็จก็ได้ เมื่อคิดถึงริสา ทิวากรก็นึกขึ้นได้ว่าเขาควรโทรไปหาเธอเสียหน่อยเพื่อเช็คดูว่ามีใครโทรไปหาเธอเรื่องที่เหลาเฟอหายตัวไปหรือเปล่า มือถือของเขาปิดเครื่องวางใส่ไว้ในเก๊ะเก็บของหน้ารถตั้งแต่ก่อนปฏิบัติงานพิเศษในคืนนี้ เขาจึงชะลอความเร็วของรถลงก่อนเอื้อมมือไปเปิดเก๊ะและหยิบมือถือมาเปิดเครื่อง ทันทีที่โทรศัพท์มือถือทำงาน มันก็ปรากฏว่ามีมิสคอลล์มากถึงเกือบเจ็ดสิบสาย จากบิดาของเขาคนเดียวก็เกือบหกสิบสายแล้ว เวลาที่โทรก็ตั้งแต่ตอนหนึ่งทุ่มสิบนาทีมาจนถึงสิบห้านาทีก่อน ส่วนอีกสิบมิสคอลล์ที่เหลือมาจากเบอร์ของยิ่งยอด ทิวากรขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งยอดโทรหาเขาตอนนี้ทำไมนะในเมื่องานทุกอย่างเขาก็เคลียร์ไว้เรียบร้อยแล้ว หรือว่าจะเกิดเรื่องขึ้นที่รีสอร์ท? หนุ่มตี๋รีบกดนิ้วลงบนหน้าจอ เขาตัดสินใจโทรหาริสาก่อนเพราะรู้ดีว่าถ้ายิ่งยอดติดต่อเขาไม่ได้ก็จะติดต่อไปที่ริสาแทน และเหมือนกับเธอรอรับโทรศัพท์อยู่แล้ว เสียงสัญญาณดังเพียงครั้งเดียว ริสาก็รีบรับสาย “หมิง ทุกอย่างเป็นยังไงบ้าง?” เสียงของริสาดังมาเข้าหูก่อนที่ทิวากรจะทันอ้าปากเสียอีก “ทุกอย่างเรียบร้อยดี” หนุ่มตี๋ตอบ “ป๊าหมิงโทรไปหาโรสบ้างหรือเปล่า?” “โทรมา” ริสาตอบทันที “อาชิตโทรมาถามโรสว่าหมิงยังอยู่ดีหรือเปล่า การที่พวกเราพาตัวเหลาเฟอมาทำเอาอาชิตกลัวว่าจะเป็นฝีมือของพ่อเลี้ยงกำธร กลัวไปจนถึงขั้นที่ว่าหมิงจะพลอยถูกจับตัวไปด้วยอีกคน” ทิวากรผุดยิ้มออกมาอย่างนึกขำเล็กน้อย “ป๊าคิดว่าที่เหลาเฟอหายตัวไปเป็นฝีมือของไอ้พ่อเลี้ยงกำธรงั้นหรือ? ถ้าแบบนั้นคงงงแย่ที่เจอเหลาเฟอนอนสลบอยู่ไม่ห่างจากโรงพยาบาลเท่าไหร่” “สลบ?” เสียงของริสาชะงักไปครู่หนึ่งอย่างตกใจ “เกิดอะไรขึ้น? ไหนบอกคืนนี้จะไม่มีการทำร้ายกันไง ฝีมืออีตานั่นใช่มั้ย ขอโรสคุยด้วยหน่อย – ” “ใจเย็นก่อน โรส เรื่องมันยาว เดียวกลับไปจะเล่าให้ฟัง” หนุ่มตี๋ยังคงบังคับพวงมาลัยต่อไปด้วยมือเพียงข้างเดียว “ตอนนี้ช่วยบอกก่อนว่านอกจากป๊าแล้ว ยังมีใครโทรหาโรสอีกหรือเปล่า ที่หมิงมีมิสคอลล์จากยิ่งยอดด้วย สังหรณ์ว่าที่รีสอร์ทจะเกิดเรื่องยังไงไม่รู้” “ถูกแล้วจ้ะหมิง ที่รีสอร์ทเกิดเรื่อง” ริสาตอบออกมา ทิวากรจับได้ว่าน้ำเสียงของเธอเครียดผิดปกติ “เมื่อตอนทุ่มกว่าๆ ลูกน้องของพ่อเลี้ยงกำธรบุกมาที่รีสอร์ท พวกมันประกาศว่าพ่อเลี้ยงกำธรให้มาบอกหมิงว่าภายในวันพรุ่งนี้หมิงต้องย้ายข้าวของออกไปจากห้างฉัตร ไม่อย่างนั้นจะถือว่าหมิงยินดีถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือพวกมันเอง!” ---------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 12:52:49

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบคำถามข้างบนนู้น ต้องเข้าไปในคลัง คลิกลบทั้งกระทู้ กรอกเหตุผล อื่นๆ ว่า "ต้องการลบต้นฉบับเพื่อสงวนลิขสิทธิ์สำหรับสำนักพิมพ์" ลองดูนะคะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:39:31

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านรวดเดียวจบ...เฮ้ย...ลืมจิบกาแฟ     ครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:51:25

ความคิดเห็นที่ 5 #3 จะลองดูนะครับพี่รุริกะ ขอบคุณครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 15:19:53

ความคิดเห็นที่ 6 ค่ะ จะมาตามอ่านทุก ๆ ตอน แต่วันนี้ยังยุ่งอยู่เลย เก็บไว้อ่านแน่นอนค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 15:49:27

ความคิดเห็นที่ 7 อย่าหาว่าชมนะ ดีก็ว่าดี ไม่ดีก็จะว่าไม่ดี ตรงๆ อ่านแล้ว ความรู้สึกบอกว่า  COOL!!!!!! ระดับมืออาชีพ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 19:22:10

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านต่อจ้า . . . เรื่องราวเข้มข้นขึ้นอ่ะ น้องทะเล . . . มาแล้วน่องไก่ทอดที่ไม่ใช่ Mc   ไปหาใน internet มาจ้า คลังภาพของพี่มีแต่ ข้าวไก่ทอดแกงเขียวหวาน อ่ะ . . . มีหลายน่อง . . หม่ำๆได้ทั่วถึงทุกท่านจ้า   * ลืมบอกว่า  กิ๊บหมดแย้วววววววว    แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 55 20:32:46 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 20:31:30

ความคิดเห็นที่ 9  ยกใจให้ทั้ดวงเลย จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 23:51:47

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้มันช่างเร้าใจ หนักใจแทนพีภัทร ถ้าไม่รู้จะจัดการใครดี ก็จัดการคุณทะเลเดือดฯจอมสปอยก่อนเลยละกัน เสียเลือดทั้งเรื่อง ไม่มีฉากเพิ่มน้ำตาลในเลือดเลยหรือคะ จากคุณ : พีภัทร FC (สะเก็ดดาวเสาร์) เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 04:23:39

ความคิดเห็นที่ 11 “เพราะผมรู้ดีว่าแรงกระแทกเท่าไหร่ทำให้สลบ และแรงกระแทกเท่าไหร่ถึงทำให้ตาย มันใช้แรงกระแทกต่างกัน ... แหม! พระเอกเราเก่งเกิ๊น แต่ทั้งหมดภาพรวม เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนว่าจะคลายปมเพื่อปูทางตอนจบแล้วซิ่นะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 13:17:48

ความคิดเห็นที่ 12 ยังอ่านไม่จบเลย แต่สะดุดคำนี้อ่ะคุณทะเลฯ กระปลี้กระเปล่า <<--- คุ้น ๆ ว่ามันไม่ได้เขียนแบบนี้ เช็คหน่อยดีมั้ยคะ เราว่ามันน่าจะใช้ตัว ร เรือ = กระปรี้กระเปร่า แบบนี้มากกว่า อ่านจบแล้ววว ตื่นเต้นค่ะ ทั้งตอนเลย ลุ้นมาก กลัวเหลาเฟอจำเสียงอาหมิงได้ >.,< ว่าแต่เหลาเฟอไม่ไว้ลายเลยเนอะ เค้าจิ้นไปว่าเหลาเฟอจะแกร่งกว่านี้ อะโด่ เจอคลิปปลอมเข้าไป หมดลายเลย ฮี่ ๆ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 55 19:35:33 จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 19:05:36

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ อุ๊ย จริงด้วยฮะ อายจัง >///< จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 19:15:32

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องฝีมือม่ายต้องพูดถึงนะคะ ^^ ปอลิง.น้องเลเดือด มีมุมเน้โด้ย " อายจัง " จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 09:19:34

ความคิดเห็นที่ 15 เทพจริงๆ ถ้าให้ทายต้องเป็นคู่ของเลดี้กุหลาบแดงแน่เลย อะ!ไม่ต้องเฉลยนะ รอดูตอนจบ ให้ทายอีกที ถึงความสัมพันธ์จะจบแต่รักคงไม่จบง่ายๆแน่ ปล.ถึงดุเดือดเพียงใด แต่กลิ่นความรักยังฟุ้งเหมือนกลิ่นของกุหลาบ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 18:10:10

ความคิดเห็นที่ 16 เชื่อว่าจะออกมาเป็นเล่มแน่นอนค่ะ จะรอนะคะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 13:52:40