ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) “อังเดร หนูจะทำยังไงดี?” ฉันถาม จริงๆแล้วพอพูดออกไปก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าครั้งสุดท้ายที่พูดประโยคนี้กับเขา คือตอนที่ฉันฝังตัวอยู่ในอ้อมอกหนานุ่ม ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังตอนที่แมกซ์ตายใหม่ๆ ตอนนั้นฉันหลุดประโยคนี้ออกไปหลายสิบรอบกว่าจะรู้สึกตัวว่ากำลังพูดอะไรสักอย่างที่เป็นประโยคอยู่ “ไม่เป็นไรนะ ทวีทตี้” น่าแปลกที่คำปลอบในวันนี้ช่างเหมือนกับวันนั้นเมื่อสามปีก่อนไม่ผิดเพี้ยน “แวนดิแคมป์น่ะไม่ใช่บ้านที่หนูควรทำตัวเป็นศัตรูด้วย อีธานยิ่งใหญ่เกินไป ถ้ามันมาขนาดนี้แล้วแสดงว่าเขาไม่คิดจะฆ่าหนูปิดปาก หนูเล่นตามน้ำไปก่อน และระวังตัวให้มาก เห็นท่าไม่ดีก็โทรหาลุง หรือลุงเยท เยทน่ะถ้ามีผลประโยชน์ให้ก็ยังพึ่งได้” เขาเว้นช่วงเหมือนคิดอะไรสักอย่าง แล้วจู่ๆน้ำเสียงเป็นห่วงก็เปลี่ยนไป “จริงสิ ทวีทตี้” เขาพูดเสียงสูงเหมือนจะเริ่มต้นบ่น “.. แมกซ์บอกแล้วไม่ใช่เหรอเรื่องผู้ชายน่ะ..” “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ลุงอังเดร” ฉันรีบตัดบทกดวางสายโดยเร็วโดยไม่ฟังความต่อ หลังจากได้ยินเสียงอังเดรแล้ว กำลังใจก็ดีขึ้นเยอะ ฉันโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงง่ายๆก่อนกลับมาที่กระเป๋าเสื้อผ้าเจ้าปัญหา หลังจากถอนหายใจอยู่สองสามทีก็ตัดสินใจเปิดสำรวจ อย่างแรก ไม่มีปืน.. แน่ล่ะ ใครเขาจะจัดปืนมาให้กัน ถึงจะแอบหวังไว้นิดๆก็ตาม มันมีแต่เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ผู้หญิง พวกเขาจัดให้แม้แต่เสื้อผ้าชั้นใน ฉันไม่กล้าคิดว่าเขาไปได้ขนาดของฉันมาจากไหน ถึงฉันจะตอบได้ทันทีว่าเนทเป็นคนให้ข้อมูลก็ตาม แต่ก็พยายามจะทำเป็นไม่รู้ เพื่อที่จะได้ควบคุมตัวเองไม่ให้ถลาไปต่อยหน้าหมอนั่นทันทีที่เช้า ส่วนเสื้อผ้าด้านนอก.. จะว่ายังไงดี.. มันคือหายนะแห่งมนุษยชาติโดยแท้ กระโปรงสั้น.. กระโปรงยาว.. ชุดกระโปรง.. สีชมพู ฟ้า เสื้อไหมพรม เชิ้ตลายดอกเดซี่ ชุดผ้าชีฟองสีหวาน เขาจัดรองเท้าหนังมาให้ด้วยหนึ่งคู่ มันเป็นรองเท้าดำคล้ายรองเท้านักเรียกคอนแวนด์ กับถุงเท้า ฉันพูดไม่ออกเลย ถ้าฉันเอาทั้งหมดนี่ใส่เข้าไปทั้งชุด แล้วเคาะส้นเท้าสามที ฉันคงหลุดเข้าไปอยู่ในภาพยนตร์สำหรับเด็กยุคแปดสิบโดยทุกคนเข้าใจว่าฉันเป็นโดโรธีเป็นแน่แท้ มายา.. ฉันจะจำชื่อนี้ไปตลอดหนึ่งปี.. และจะไม่ให้เข้าใกล้เสื้อผ้าฉันอีกเด็ดขาด.. ตอนนั้นเองประตูห้องก็เปิดผลัวะออก อีธานยืนจังก้าอยู่หน้าประตู ใบหน้าของเขาไร้รอยยิ้ม มือทั้งคู่ของเขาอยู่ในกระเป๋ากางเกง ดวงตาสีเทาเข้มจับจ้องไปที่กองเสื้อผ้าที่ฉันกำลังรื้อๆออกมาอย่างตีความไม่ออก ก่อนมันจะย้ายมาจ้องหน้าฉัน นิ่ง.. ชั่วระยะอึดใจ.. แวบหนึ่งฉันคิดว่าเขามองอย่างสงสาร แต่มันกลับเลือนหายไปภายในเสี้ยววินาที ฉันนั่งนิ่ง ปฏิกิริยาธรรมชาติของการระวังภัย ถ้าคุณเคยเห็นสุนัขป่าคุณอาจจะพอนึกออก เวลามันเผลอเหยียบเข้าไปในอาณาเขตฝูงอื่น มันจะนิ่ง แยกเขี้ยว เห่าและโหย่งตัวอย่างหวาดระแวง ฉันก็เป็นแบบนั้นแหละ ยกเว้นเรื่องเห่าน่ะนะ เขาเดินอาดๆเข้ามาอย่างถือวิสาสะ หยิบเสื้อเชิ้ตลายดอกเดซี่ตัวหนึ่งขึ้นมาพิจารณา ก่อนจะพูดขึ้น “พรุ่งนี้ใส่ตัวนี้” เขากล่าวเสียงเรียบ “กับกระโปรงเรียบร้อยๆหน่อย เราต้องออกงาน” ฉันสงสัย และดูเหมือนอีธานก็ท้าทายให้ฉันถาม แต่สุดท้ายฉันกลับพูดไปคำเดียว “ค่ะ” อีธานยิ้ม เป็นยิ้มเย็นเยียบเหลือเกิน เขาก็หันหลัง ชั่วขณะหนึ่งฉันนึกโล่งใจว่าเขาจะกลับออกไป แต่เขากลับทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้าม “บอกหน่อย..” เขาพูดขึ้นพลางวางมือบนเท้าแขน เหมือนจะเป็นกันเอง “อังเดรนี่เป็นใคร?” ฉันสะดุ้ง ถ้าเป็นหมาป่าจริงคงจะเห่าไปแล้ว แต่ฉันทำได้แค่เม้มปาก ใช้เวลาเสี้ยววินาทีในการประเมินสถานการณ์ คิด หาคำพูดตอบโต้ที่จะทำให้อังเดรปลอดภัยที่สุด “เพื่อนพ่อค่ะ” ฉันตอบ ไม่ได้โกหกเลยสักนิด อีธานพยักหน้ารับรู้เบาๆ ก่อนจะยิงคำถามสบายๆอีกคำถาม “ขอถามอีกอย่าง.. ” เขาพูดราวกับพิธีกรมืออาชีพ “ทำไมถึงเป็น ‘ทวีทตี้’ ” อีกครั้งที่ฉันรู้สึกเหมือนสุนัขป่าที่อยู่ในอาณาเขตฝูงอื่น เหลือบเห็นโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงก็เริ่มปะติดปะต่อความเบาปัญญาของตัวเองได้ ทำไมคนบ้านแวนดิแคมป์ต้องมีโทรศัพท์แกะรอยไม่ได้ ทำไมต้องมีสัญญาณติดตามตัว คำตอบมันเห็นๆ เพราะอีธานต้องการรู้เห็นทุกการสื่อสารที่อาจอันตราย นี่บทสนทนาที่ผ่านโทรศัพท์เครื่องนี้คงถึงมืออีธานด้วยสินะ ทำไมถึงไม่คิดออกก่อนหน้านี้.. ฉันเป่าปากระบายความอึดอัด ก่อนที่จะหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างประชดชีวิต ก่อนจะตอบด้วยความสัจจริง “ไม่ทราบค่ะ” ฉันบอกไปตรงๆ “พ่อเรียกหนูแบบนี้ตั้งแต่เด็ก” แววตาสงสารกลับมาอีกครั้ง ฉันคิดว่านะ มันกระพริบแวบเดียวก่อนจะกลับไปเป็นความเย็นเยียบอึดอัดเช่นเดิม เขาจ้องฉัน ราวกับอยากจะถามอะไรเพิ่ม แต่กลับกลายเป็นความเงียบอันกดดันอยู่หลายอึดใจ และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจลุกยืน จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:20:29

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “เนทน่ะ.. อย่าไปเข้าใกล้มากนัก..” เขาพูดขึ้นลอยๆทว่าจริงจัง ฉันพยักหน้ารับรู้เงียบๆ คิดอยู่แล้วว่าอีธานคงจะไม่ชอบใจนักที่หมาล่าเนื้อต๊อกต๋อยอย่างฉันบังอาจไปยุ่งเกี่ยวกับลูกชายของเขา แต่ฉันเข้าใจผิด เพราะประโยคต่อมาอีธานพูดอย่างจริงจังกว่าเดิม.. “.. เจ้านั่น.. เป็นคนอันตราย.. ” เขาหันหลังราวกับจะซ่อนสีหน้าที่แท้จริง น้ำเสียงของอีธานจริงจัง แต่แปลกประหลาดที่ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยินความเป็น ‘พ่อ’ อยู่ในน้ำเสียงนั่น ถ้าหูฉันไม่ฝาดฉันได้ยินเสียงรำพึงเบาๆว่า ‘ขอโทษ..’ ก่อนที่อีธานจะออกจากห้องไปด้วยซ้ำ   ฉันยังนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ไม่รู้จริงๆว่าอีธานหมายถึงอะไร ฉันรู้ เนทไม่ใช่คนดีนัก เขาคงไม่ใช่สุภาพบุรุษแห่งปีนักหรอก อย่างน้อยเมื่อคืนเขาก็เมาเละแล้วพาผู้หญิงแปลกหน้าที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ขึ้นเตียง แถมตอนเช้ายังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พอเจอปืนก็จับส่องหน้าฉันซะงั้น แต่ก็ว่าไม่ได้ ชีวิตฉันก็ไม่ค่อยได้เจอคนดีจริงๆนัก นิยามความเป็นสุภาพบุรุษของฉันอาจแตกต่างจากคนอื่นๆเล็กน้อย แต่เนทอันตรายงั้นเหรอ?.. อันตรายยังไง?.. ฉันแย่งปืนจากมือหมอนั่นได้โดยยังไม่ทันได้ยินเสียงอุทานด้วยซ้ำ นั่นไม่เรียกว่าอันตรายสำหรับฉันหรอกนะ ฉันตัดสินใจเพิกเฉยกับคำพูดอีธาน รู้หรอกว่าเนทกับพ่อคงไม่ค่อยลงรอยกันนัก ..ออกจะชัดเจนใช่ไหม? นี่อาจเป็นเรื่องของอคติกับทัศนคติ ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายสำหรับคนนอกอย่างฉันหรอก แค่ปีเดียว.. อะไรจะเกิดขึ้นได้ล่ะ.. ใช่แล้ว.. แค่ปีเดียว.. __________________________________________________________ คืนนั้นฉันฝันร้าย ฝันอย่างเดิมที่เคยฝันซ้ำซากๆ ฉันยืนอยู่ที่เดิม ที่สำนักงานอำเภอ มองไปที่พื้นเห็นแมกซ์กำลังพยายามจะชักปืนจากศพเจ้าหน้าที่ข้างตัว เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่คุดคู้อยู่ใต้เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เสียงร้องให้ช่วยของใครบางคนผสมกับเสียงหวีดร้องของผู้หญิง หมอนั่น.. ฆาตกร.. มันอยู่ฝั่งตรงข้าม ม่านตาของมันเบิกกว้างขยายขึ้นด้วยฤทธิ์ยาเสพติด มันชี้ปืนมาที่แมกซ์แล้วลั่นไก เสียงปืนในความทรงจำปลุกให้ฉันตื่นอีกครั้ง คอแห้งผากและเหงื่อโทรมหน้า หัวใจเต้นรัวเร็วในอก มือและขาสั่นสะท้านด้วยความตกใจกลัวเหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด ทุกรายละเอียด ทุกวินาทีมันสลักลงในสมองของฉันอย่างเอาไม่ออก เสี้ยววินาทีที่แมกซ์จากไปตลอดกาล.. เสี้ยววินาทีที่โทสะ ความกลัว ความเสียใจ ตกใจ ทุกอย่างมันเดือดดาลอยู่ในอกจนรับมือไม่ไหว ฉันหยิบปืนที่แมกซ์พยายามจะใช้แต่แรก ชี้ไปที่เจ้าฆาตกรคนนั้น แล้วเหนี่ยวไก น้ำตาที่ฉันคิดว่าเหือดแห้งไปนานแล้วกลับหยดลงบนหลังมือ ฉันเช็ดน้ำตา สลัดศีรษะไล่ความทรงจำนั้น และดึงตัวเองกลับมาสู่ปัจจุบันอย่างรวดเร็ว โดยปกติฉันจะสะกดจิตตัวเองด้วยคำว่า “ทำงาน” แต่ด้วยสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป งานของฉันหายไปกับสายลมแล้ว ฉันจึงใช้คำว่า “แต่งตัว” แทน ฉันอาบน้ำแต่งตัว เลือกใส่เสื้อเชิ้ตลายดอกเดซี่ที่ปกเสื้อกับกระโปรงสั้นสีเข้ม ฉันใส่เสื้อกั๊กไหมพรมทับลงไปด้วยเพื่อการประชดประชัน แบบว่าถ้าอยากให้เรียบร้อยฉันก็จะจัดให้สุดๆไปเลย แถมถักผมเป็นเปียคู่ให้ดูเด็กลงไปอีก เมื่อสวมรองเท้าหนังคอนแวนด์กับถุงเท้า ฉันก็กลายร่างเป็นโดโรธีจากยุคแปดสิบโดยไม่มีเงื่อนไข เพราะอย่างนั้น เมื่อฉันเดินลงมาทานอาหารเช้า เนทถึงกับอ้าปากค้าง ไร้คำพูดใดๆโดยสิ้นเชิง “โว้ว..” เขาร้องในที่สุด เมื่อฉันทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไปแล้วนั่นแหละ ตาของเขาจับจ้องฉันด้วยความงงงัน ประหลาดใจ และคล้ายกับเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าทำผิดมหันต์ที่สุดในชีวิต “บ้าเอ๊ย..” เขาสบถเสียงเครียด กระนั้นยังยิ้มบางๆ “ฉันพรากผู้เยาว์จริงๆด้วย”   หลังจากอาหารเช้าง่ายๆ จริงๆคือน้ำผลไม้คนละแก้ว วินเซนต์ก็พาเราขึ้นรถคันเดิมและที่นั่งเดิมที่เบาะหลัง เขาแจ้งว่าอีธานจะไปเจอเราอีกทีที่งาน เนทอยู่ในเสื้อสูทลำลองทับเสื้อเชิ้ตไม่ใส่ไทด์ กับกางเกงยีนส์แบบสบายๆ รอยแผลบนหน้าเลือนหายไปเกือบหมดแล้ว เขาใช้เวลาสั้นๆในรถอธิบายถึงการติดตั้งลายนิ้วมือของฉันเข้ากับรหัสปลดล็อกของโทรศัพท์เจ้าปัญหา ก่อนที่พวกเราจะกลับไปยึดมุมเบาะของตัวเอง และจ่อมจมอยู่กับความนึกคิดของตัวเองตลอดเส้นทาง ในที่สุดพวกเราก็มาถึงที่หมาย มันเป็นตึกออฟฟิสสูงลิ่วหลายสิบชั้น เนทขยับตัวจัดเสื้อตามนิสัย วินเซนต์หันมาชี้แจงพวกเราในสิ่งที่ฉันควรรู้มานานแล้ว “งานเลี้ยง ‘บรั้นช์’ น่ะครับ” เขาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “งานเล็กๆที่เขาจัดให้เด็กๆมาสังสรรค์ คุณอีธานมีธุระต้องคุยกับคุณแบริงตัน ส่วนคุณแอนนาเบล..” “ฉันจะอยู่ของฉันเงียบๆ ตามประสา ไม่ยุ่ง ไม่กวน วางใจได้” ฉันสรุป วินเซนต์ยิ้มรับความว่าง่ายของฉัน ก่อนเนทจะสะกิดแขนฉันให้เปิดประตูลงไปสู่เวทีแห่งใหม่ งานนั้นจัดอยู่บนห้องจัดเลี้ยงชั้นสิบหก ไม่ใหญ่โตแต่หรูหรา ประกอบด้วยอาหารเช้าหนักๆหลายชนิด ผู้คนแต่งตัวด้วยชุดลำลองที่ดูมีราคา ผู้ชาย ผู้หญิง เดินขวักไขว่ บ้างก็กำลังจับกลุ่มคุยออกรสอยู่มุมหนึ่ง บ้างก็กำลังเดินชมอาหารอันหลากชนิด ผู้ใหญ่ใส่สูทจำนวนหนึ่งคุยกันอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง อีธานอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย ความรู้สึกของฉันต่างจากงานเมื่อคืนเหมือนฟ้ากับเหว เมื่อคืนนั้นฉันรู้ว่าตัวเองอยู่ในรูปลักษณ์ที่สามารถกลมกลืนไปกับกลุ่มคนได้ไม่ยาก แต่วันนี้ ฉันดูแตกต่างและผิดที่ผิดทางอย่างสิ้นเชิงในห้องนี้ ผู้หญิงสาวรุ่นบางคนกระซิบกระซาบกันด้วยใบหน้าเหยียดหยาม บางคนมองฉันอย่างสงสัย เนททิ้งทุ่นฉันทันทีที่ก้าวเข้ามาในงาน เมื่อตาของเขาจับอยู่ที่สาวร่างระหงคนหนึ่ง ฉับพลันรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็จับไปทั่วใบหน้า และเมื่อสาวนางนั้นยื่นมือมา เขาก็ไม่รีรอที่จะโอบประคองเอวคอดกิ่วนั่นไปที่ด้านหลังอันลับตาคน โดยไม่หันหลังกลับมาอีกเลย จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:22:50

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) ฉันหัวเราะในลำคอเบาๆระหว่างที่มองข้างหลังของทั้งคู่ลับตาไป และพบว่าตัวเองยืนโด่เด่อยู่ในห้องคนเดียว กำลังคิดว่าน่าจะลองเคาะส้นเท้าสักสามที เผื่อว่าจะหายตัวไปจากห้องนี้ได้บ้าง ใครคนหนึ่งก็ร้องทัก “โอพระเจ้า!” เสียงหวานใสอันคุ้นหูทำให้ฉันหันขวับ อลิชา เทรนต์ตัน คนงามอยู่ในชุดกระโปรงเกาะอกสีครีม ผมบลอนด์ยาวสลวยเคลียไหล่ มือของเธอข้างหนึ่งทาบไปที่อกแสดงความตกใจอย่างเก๋ไก๋ “วินเทอร์ใช่ไหม? ฉันจำหน้าคนไม่พลาดหรอกนะ” เธอว่าพลางก้าวเข้ามาใกล้เหมือนพยายามมองฉันให้ชัดขึ้น แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคามเสียมากกว่า สัญชาตญาณสั่งให้ฉันถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่ก็ไม่มีประโยชน์นัก อลิชาใช้มือของเธอคว้าหมับไปที่ข้อแขนของฉันเหมือนที่เธอทำยามอยู่ในความมึนเมาเมื่อคืนก่อน ฉันได้แต่ยิ้มอย่างแห้งเหือด “ตายแล้ว!.. พวกเรามาตรงนี้เร็ว!” เธอร้อง ก่อนหันกลับไปกวักมือเรียกบุคคลอีกสองคนที่พร้อมจะขุดหลุมฝังฉันให้ลึกกว่าเดิมให้เข้ามาร่วมวง เคซี่ มาร์ติน เธออยู่ในชุดกระโปรงดำผ้าชีฟองและเจสซิเบลในเสื้อเชิ้ตลายน่าเวียนหัวและผ้าพันคออันจิ๋วสีส้มที่คอ พวกเขากำลังทำหน้าตาตื่นเดินเข้ามารุมล้อมฉันอย่างโหดร้าย คืนนั้นฉันใส่รองเท้าส้นสูงมากจนสามารถยืนคุยกับอลิชาได้อย่างเท่าเทียม แต่วันนี้รองเท้าคอนแวนด์ส้นต่ำเตี้ย ทำให้ฉันตกอยู่ในวงล้อมของสายตาเหล่าบุคคลที่กำลังมองลงมาอย่างเสียเปรียบสุดๆ “ส..สวัสดีค่ะ ..ทุกคน” ฉันยกมือทักไป อลิชามองฉันหัวจรดเท้า เคซี่ที่วันนี้แต่งตาแบบสโมกกี้อายอย่างงดงามใช้ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่ใบหน้าของฉันอย่างคาดคั้น เจสซิเบลปรี่มายึดไหล่ทั้งสองข้างของฉันไว้ “อธิบายมานะ ยัยหนู” เจสซิเบลเสียงเขียวใส่ หรี่ตาลงมองอย่างคาดโทษ ฉันต้องพูดอะไรสักอย่าง ต้องปั้นเรื่องอะไรสักอย่าง เดี๋ยวนี้เลย.. ฉันสั่งตัวเอง ก่อนจะเริ่มพูดไป “คือ.. ให้หนูแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการก่อนนะคะ” ฉันพูดอย่างสุภาพ “หนูชื่อ แอนนาเบล ค่ะ อีธานเพิ่งรับหนูเป็นลูกบุญธรรมเมื่อเดือนที่แล้ว” “อีธานไหน?” เคซี่ถามเสียงสูง อีกอึดใจหนึ่งเหมือนเธอจะนึกออก “อีธาน แวนดิแคมป์!?” “ค่ะ..” ฉันรับคำเสียงเบา เดินชิดขอบเหวไปทุกขณะ “คือ.. หนูยังไม่ค่อยรู้จักใคร... แล้วเขาก็บอกว่าให้พิสูจน์ความกล้า แบบว่า... เราเล่นเกมจริงหรือท้าน่ะค่ะ..” ฉันจงใจเล่าขาดๆเกินๆด้วยน้ำเสียงกลัวๆกล้าๆ เผื่อว่าใครสักคนในกลุ่ม จะช่วยต่อเรื่องราวให้ฉันจนจบได้ “ขอเดานะ..” อลิชาพูดขึ้น “ร็อดนี่ใช่ไหม? เจ้าเด็กนั่นชอบเล่นอะไรแผลงๆ” ฉันแอบยิ้ม นึกขอบคุณอลิชาอยู่ในใจเงียบๆ แต่ทำได้แค่ฉาบใบหน้าด้วยความรู้สึกผิดและพยักหน้ารับ เหมือนทุกคนจะเริ่มเชื่อ เคซี่ยื่นมือมาเขย่าเปียของฉันอย่างมันเขี้ยว เจสซิเบลกรีดนิ้วใส่หน้าแล้วพูดใส่ฉันด้วยเสียงใส่จริต “อย่าได้.. ใส่ชุดสีดำนั่นอีก” เขากล่าวอย่างจริงจัง “เธอดูแก่ขึ้นสักสิบปีได้มั้งในชุดนั้น.. แล้วก็.. ชุดนี้น่ารักดี.. แต่ไม่ผ่าน..” “อย่างเธอต้องสีน้ำเงินเข้ม” อลิชาพูดขึ้น “เกาะอก.. หรือปาดไหล่ก็ได้ เอาอย่างนี้ดีกว่า.. ไว้เธอไปบ้านฉัน พระเจ้า! อยากมีน้องมานานแล้ว! ฉันจะจับเธอแต่งตัวเป็นตุ๊กตาบาร์บี้เลย!” อลิชาดูตื่นเต้นกระตือรือร้นจนออกนอกหน้า เธอรุนหลังฉันไปที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ถูกจับจองไปแล้ว และการก็กลับมาเป็นเหมือนเมื่อคืนก่อนอีกครั้ง เจสซิเบลยังคงพูดถึงเรื่องแฟชั่นการแต่งตัวไม่หยุด ส่วนเคซี่.. สาวผมดำนัยน์ตาสีเขียว เธอดูสงสัยฉันเล็กน้อยแต่ก็ดูจะเอ็นดูฉันดี เธอจับผมเปียสีบรูเน็ทอ่อนๆของฉันบ่อยครั้ง บางครั้งก็ยกมือขึ้นลูบหัวของฉันด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย คล้ายกับรูปลักษณ์ของฉันไปสะกิดความคิดถึงใครคนหนึ่งเข้า ผ่านไปครู่หนึ่ง เหมือนเจสซิเบลเพิ่งระลึกได้ว่าเด็กสาวที่ตัวเองลักพาตัวมานั่งที่โต๊ะยังไม่ได้กินอะไรเลยสักอย่าง เขาจึงขันอาสาลุกไปหยิบอาหารมาให้ รวมถึงเติมส่วนที่พร่องอยู่ของทุกคนด้วย ตอนนั้นอลิชาเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งกำลังคุยอยู่กับกลุ่มชายในเสื้อสูทที่อยู่ในวัยเดียวกัน เนทนั่นเอง เธอรีบขอตัวเข้าไปร่วมวงด้วยสีหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มสว่างไสวทันที เหลือเคซี่กับฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะนั่นตามลำพัง หลังจากความพยายามในการจัดขอบกระโปรงอย่างเคอะเขินของฉันผ่านไป เคซี่ก็ชวนคุย “เพิ่งเคยออกงานเหรอ?” เธอว่า พิงใบหน้ากับฝ่ามือตัวเองเท้าคางกับโต๊ะพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน “ค่ะ” ฉันตอบสั้นๆ ด้วยรอยยิ้มอายๆ ครึ่งหนึ่งของความงกๆเงิ่นๆอย่างไม่รู้จะวางตัวอย่างไรเป็นของจริง ฉันเคยแต่ปลอมตัวไปทำงาน อยู่ในชื่อนั้น รูปลักษณ์นั้นแค่ช่วงเวลาหนึ่ง ที่เหลือฉันก็ใช้ชีวิตเป็นตัวเองเหมือนเมื่อตอนอยู่กับแมกซ์ แต่คราวนี้ ฉันต้องอยู่ในชื่อนี้ รูปลักษณ์นี้ไปอีกหนึ่งปีเต็มไม่มีวันหยุด ความรู้สึกเคอะเขินก็เลยมีพอควร เคซี่เหลือบมองไปที่อลิชา เธอกำลังหัวเราะอย่างสดใสกับเนทที่กำลังหันหลัง และเหมือนเคซี่ตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง เธอหันกลับมาที่ฉันด้วยสีหน้าจริงจัง “แอนนาเบล” เธอพูดเสียงต่ำ “รับปากฉันนะ อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด..” ฉันขมวดคิ้ว “คะ?.. เนทน่ะเหรอคะ?” เคซี่จ้องหน้าฉัน แววตาสะท้อนมุ่งมั่นเหมือนจะตอกย้ำทุกคำพูดของตัวเอง “ใช่ ..เนท หมอนั่นแหละ” เธอกระซิบ “เขาไม่ใช่คนดี.. เขาเป็นคน.. อันตราย..” จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:26:00

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) ฉันจ้องหน้าเธอนิ่ง พยายามหาอะไรก็ตามที่บ่งชี้ว่าเธอกำลังตื่นตูมเกินกว่าเหตุ แต่สิ่งที่ฉันรับรู้ได้กลับมีแต่ความความห่วงใยอย่างจริงใจฉายอยู่ในแววตาคู่นั้น ก่อนที่ฉันจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แขนข้างหนึ่งของฉันก็ถูกสะกิดเบาๆ   “ขออภัยครับ คุณแอนนาเบล” วินเซนต์โน้มตัวลงกระซิบฉันอย่างระมัดระวัง “ขอเชิญทางนี้สักครู่ครับ” ฉันพึมพำขอตัวกับเคซี่ ก่อนจะลุกเดินตามวินเซนต์ไปยังมุมปลอดคนที่หน้าลิฟทางเข้างาน เขากวักมือให้ฉันเข้ามาใกล้ จากนั้นก็ยื่นส่งโทรศัพท์ที่มีหน้าตาคล้ายของที่ฉันได้รับมาเมื่อคืนให้ฉัน วินเซนต์ยื่นมือมากดเปิดคลิปวีดิโอที่มุมหน้าจอ แล้วยืนสงบนิ่งรออยู่ข้างๆโดยไม่พูดอะไร คลิปนั้นไม่มีเสียง มีแต่ภาพ มันมีความยาวนานหลายชั่วโมง ทีแรกเป็นสีดำทะมึนทั้งจอ ฉันรู้ทันทีว่ามันเป็นภาพจากกล้องแอบถ่ายในมุมมืดมุมหนึ่ง ฉันเลื่อนตัวควบคุมการเล่นให้ข้ามผ่านชั่วโมงอันสงบนิ่งไป จนกระทั่งมีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นฉันจึงหยุดมือ กล้องนั้นถ่ายจากด้านในช่องล็อกเกอร์อันหนึ่ง เวลาที่ปรากฏอยู่บนจอเป็นเวลาเช้ามืด จากมุมกล้องเราเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าสีดำแบบที่ใช้ทั่วไปในโรงยิมอย่างชัดเจน มันสงบนิ่งอยู่กระทั่งประตูล็อกเกอร์เปิดออก มือๆหนึ่งยื่นมาหยิบมันไป และก่อนที่เขาจะเดินผ่านรัศมีที่กล่องถ่ายได้ หน้าของเขาก็ปรากฏที่มุมหนึ่งของภาพ ฉันกดหยุด พิจารณาใบหน้านั้นชั่วแวบ ปิดคลิป แล้วส่งโทรศัพท์คืนให้วินเซนต์ พร้อมทั้งกระซิบ “ขอบคุณค่ะ จากตรงนี้หนูจัดการเอง” วินเซนต์พยักหน้ารับคำเล็กน้อย ก่อนจะล่าถอยไปประจำตำแหน่งเดิมในห้องจัดเลี้ยง ส่วนฉันก็เดินดุ่มกลับเข้าไปในงาน ตรงดิ่งไปที่เจ้าของใบหน้าที่เพิ่งเห็นจากกล้องแอบถ่ายเมื่อครู่ “เจสซิเบลคะ?” ฉันทักเสียงใส “ขอคุยด้วยแป็บนึงนะคะ”   ______________________________________________________________ จบตอน 11 ค่ะ ทู้ที่แล้วขอบคุณคุณ Scottie ทักเรื่องถอดคำภาษาอังกฤษพลาดค่ะ หนมปังจะพยายามเช็คคำภาษาอังกฤษอีกทีนะคะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:29:04

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านต่อค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 22:22:10