ความคิดเห็นที่ 1 เรนาก็รู้สึกเหมือนกัน เธอแทะขนมอบอุ่น ๆ ขณะมองโซลโทที่นั่งเหม่ออยู่ตรงข้าม  มองไปมองมา  คนถูกมองก็รู้สึกได้  เลิกคิ้วมองกลับ  คล้ายจะถามว่ามีอะไร "ช่วงนี้อ่านอะไรอยู่หรือ" ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา "ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ" "แล้วเขียนอะไร" เรนายกขนมชิ้นใหญ่ขึ้นปิดหน้าไปครึ่งหน้า  ดวงตาในกรอบแว่นหยักโค้งขึ้นนิดหน่อย  คาดว่ากำลังยิ้มอยู่หลังขนมกระมัง "เขียนเสร็จแล้วจะให้อ่าน  ความลับ" เธอว่า ท่านเจ้าของร้านแปลกใจ  สงสัยว่าอีกฝ่ายคงกำลังเขียนอะไรที่สนใจมากกระมัง  เขามองรอยกระที่จมูกของเรนา  แล้วดวงตาก็อ่อนโยนลง "ข้าโชคดี" "หือ" คนฟังโยงเรื่องไม่ทัน  ชักจะงง "ข้าโชคดี ได้กลับมานั่งที่นี่  ได้ยินเสียงของเรนา" …บางทีอาจจะรู้สึกโชคดีเกินไปก็ได้...หญิงสาวแอบนึกในใจ  มองอาหารละลานตาที่ท่านเจ้าของร้านผู้ชอบให้อาหารชาวบ้านขนมาประเคนให้  อย่างไรก็ตาม พอฟังอย่างนั้น เรนาย่อมรู้สึกอุ่น ๆ เหมือนกัน ที่จริงความโชคดีของคนเราก็เป็นเรื่องเรียบง่าย  บางทีมันยังง่ายเกินไป จนหากไม่สูญเสียก่อนก็ไม่รู้ตัว "โชคดีก็อย่าเอาขนมมาให้ข้ามากนัก  เดี๋ยวก็อ้วนตาย" "ไม่เป็นไร อ้วนหรือผอมก็เป็นเรนาเหมือนกัน" เขาพูดซื่อ ๆ ง่าย ๆ  แต่เรนาได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มรู้สึกพิลึก  เลยยกขนมอบที่มีรอยแทะในมือขึ้นบังหน้าไว้เสียมิด  โซลโทเห็นอีกฝ่ายซ่อนตัวหลังขนมดื้อ ๆ ก็ทำตาปริบ ๆ  ก่อนจะรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป  เลยยกมือขึ้นถูต้นคอ ชักอายอย่างไรชอบกลเหมือนกัน "นี่ โซลโท" อีกฝ่ายถามนานหลังจากนั้น นึกขึ้นได้ "ช่วงนี้เจ้าดูเหม่อ ๆ ไป ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" เธอถามแล้วก็มองเขา  สีหน้าของโซลโทเปลี่ยนไปนิดหน่อย  มีรอยลำบากใจอยู่บาง ๆ "ข้าไม่เป็นไรหรอก" เขาว่า "แค่คิดเรื่องต่าง ๆ มากเกินไป" "คิดอะไรหรือ" หญิงสาวถาม "หลายเรื่อง  แต่ยังพูดไม่ถูก" ชายหนุ่มตอบ "ไว้จะบอกเจ้า  ดีไหม" เขายังไม่อยากพูด  เธอก็ไม่ว่าอะไร  นอกจากขนมอบและผลไม้แล้ว  เขายังชงชาร้อนใส่กระติกมาให้  กลิ่นขนมกรุ่นอบอวล ผสมกับกลิ่นหนังสือเก่าในหอไอดา  พวกเขาย้ายหนังสือออกไปจากโต๊ะนั้นหมดแล้ว  จะได้ไม่เลอะเทอะเป็นอะไร  แต่ที่นี่เป็นหอสมุด  ถึงอย่างไรกลิ่นกระดาษเก่าเหลือง กลิ่นหนัง กลิ่นหมึก และกลิ่นไม้ก็ยังคงกรุ่นกราย "พรุ่งนี้กับมะรืนนี้ข้าอาจจะไม่อยู่" โซลโทบอกในที่สุด "หือ ไปไหน" "ทำงานน่ะ  ไม่ได้ไปไหนไกล" ชายหนุ่มยิ้มให้ "มีเรื่องต้องสะสาง...จริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร" แต่แม้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ก็อาจจะมีหลายเรื่องก็ได้กระมัง ............................................. ดูเหมือนวันนั้นเทย์กับท่านชายจะต้องคอยเก้อ  เพราะเจวานไม่ได้ไปที่ร้านแต่อย่างใด  เขาคิดจะไปเหมือนกัน  เสียดายแต่ว่ามีแขกมาเยือนเสียก่อน  ยามเปิดประตูห้อง  ก็พบชายชราซึ่งผมสีทองยังแทบไม่หงอกขาว แถมยังแต่งตัวดำทะมึนสวมผ้าคลุมไหล่ ตรงบ่ามีเงี่ยงอะไรไม่ทราบแหลม ๆ และใส่หมวกเกราะประดับลายชั่วร้าย ๆ อีกต่างหาก หลังจากภาวะสุญญากาศหลายวินาที  ชายวัยกลางคนก็เอ่ยปากออกมา “ฝ่าบาท  ท่านแต่งตัวอะไร” พระราชาโทปาซทรงฉีกยิ้มใส่บุตรชายบุญธรรม “ชุดทรราช  เพิ่งได้มาใหม่” พระองค์ตรัส ถือโอกาสแทรกร่างเข้าไป “เอาข้าวเช้ามาให้  กินด้วยกันไหม” ปากถามว่ากินด้วยกันไหม  แต่ตัวเข้าไปถึงโต๊ะกินข้าวที่ห้องชั้นในเรียบร้อยแล้ว  เจวานถูกทรราชรุกรานดื้อ ๆ จะไล่ก็กระไร  สุดท้ายเขาจึงหาจานช้อนส้อม ต้มน้ำชา  เปิดกล่องที่พระองค์นำมาให้  และมองสิ่งที่อยู่ข้างใน “นั่นมาจากครัวหลวง  หน้าตาสวยดีใช่ไหมเล่า” อีกฝ่ายตรัสถาม “ส่วนนี่มาจากโมรา  หน้าตาดูไม่ได้” กล่องแรกเป็นแผ่นแป้งประกบไส้หลายคู่ ตบแต่งอย่างสวยงาม  ส่วนกล่องที่สองเป็นขนมหน้าครีมและผลไม้ชิ้นใหญ่  แน่นอนว่าโปะทุกอย่างมากเกินไป  และยังคงมีหน้าตาเป็นเอกลักษณ์ ดูคล้ายสัตว์ประหลาดที่กำลังแตกหน่อขยายพันธุ์ "โมราบอกว่าให้เจ้าคนเดียว  ห้ามข้าแตะต้อง” พระราชาแสร้งถอนพระทัยน่าสงสาร “แก่แล้วกินของหวาน ๆ มัน ๆ มากไม่ได้  แต่ถ้าเจ้าไม่อยากกินจะแบ่งข้าบ้างก็ได้นะ" ผู้ช่วยร้านเอชานดึงกล่องจากพระหัตถ์อย่างเรียบ ๆ  ปิดกลับ  ก่อนจะหิ้วไปเก็บไว้บนที่สูงให้พ้นจากมือเด็กเล็กและทรราช   “ไอ้งก” พระราชาบริภาษ  แต่มุมโอษฐ์กลับเป็นรอยแย้มสรวลอย่างเห็นได้ชัด  เร่งถือโอกาสทำองค์ตามสบาย  นั่งลงตรงโต๊ะกลางรอให้บุตรชายรินน้ำชามาให้   ผ่านไปครู่ใหญ่  ต่างคนต่างกินแผ่นแป้งประกบไส้ไปหลายคู่  พูดเรื่องนั้นออกเรื่องนี้อุ่นเครื่องมากมาย  สุดท้ายพระราชาจึงตรัสขึ้นมา “เจ้ายังจะแต่งกับโมราอยู่ใช่ไหม” เจวานเงยหน้าขึ้น “ถึงทรราชส่วนใหญ่จะหนังเหนียว  แต่ก็คงอยู่ค้ำฟ้าไม่ไหวหรอกนะจะบอกให้” อีกฝ่ายตรัสต่อไป "พวกเจ้าจะเอาอย่างไร ก็รีบ ๆ ตัดสินใจเสียที" แน่นอนว่าเป็นถึงพระราชาย่อมต้องมีมาด  แต่พอมาเวลานี้ มาดดังกล่าวก็เหลือบางอย่างยิ่ง  แม้แสดงท่าว่าจะเอาอย่างไรล้วนเป็นเรื่องของพวกเจ้า กระนั้นสีพระพักตร์และท่าทางกลับบอกชัดว่ากังวลพระทัย  มีเรื่องต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมายจนกำหนดการแต่งงานถูกเลื่อนออกไป  พระราชาที่อยากเห็นบุตรธิดามีความสุขก็รู้สึกไม่สบายพระทัย "ฝ่าบาท  ข้าจะแต่งงานกับท่านโมรา" เจวานบอกเรียบง่าย "หือ" อีกฝ่ายเลิกขนงขึ้นเล็กน้อย ต้องการฟังอีกครั้งเพื่อความแน่พระทััย "ข้าจะแต่งงานกับเจ้าหญิง  ทว่ากำหนดนั้นยังไม่ได้นึกไว้  มีเรื่องต่าง ๆ มากจนเราวางแผนกันไม่ทัน" ชายวัยกลางคนยิ้มบาง "ถ้าหากฝ่าบาทไม่ให้  ข้าก็เห็นทีต้องฉุดไป" "ฉุดได้ด้วยหรือ  คนอย่างโมรา" พระราชาแสร้งถอนพระทัยอย่างระอา  ทิ้งองค์ลงพิงพนักเก้าอี้ "เออดี...หมดเรื่องกันไป" หลังจากนั้นบรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบชั่วระยะหนึ่ง  พระราชาในชุดทรราชดำมืดทรงมองถ้วยน้ำชา  ความเกร็งกังวลตลอดเวลาที่ผ่านมาคล้ายจะสลายไป  เหลือเพียงความรู้สึกพึงพอใจ...สบายใจ "ดีจริง" พระราชาโทปาซตรัสซ้ำ “ดีจริง...ข้าจะเขียนจดหมายไปหาแม่เจ้า  นางต้องดีใจ" สีหน้าของเจวานเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ฝ่าบาท พระราชินีจะทรงว่าอย่างไร เรื่องข้า…” "นางไม่สนใจหรอกว่าเจ้าเป็นอะไร" "แต่เมื่อเด็ก พระองค์ก็สอนให้ข้าปิดบังความเป็นมังกรไว้..." "ก็เพราะเจ้าเป็นเด็กคิดมาก  หรือไม่ใช่  หากว่าเจ้าแตกต่างจากคนอื่นมากนัก  ไม่ช้าตัวเจ้าเองก็จะต้องกังวลใจ  นางอยากปกป้องเจ้าไว้" พระราชาทรงมองคู่สนทนา "เจวาน...นางก็เป็นเพียงมารดา  เจ้าเองก็กลับไปหาแม่สักครั้งเถอะ  แม่จะได้ดีใจ" บางสิ่งในใจของชายวัยกลางคนกระตุกเล็กน้อย  เขาก้มหน้าลง  ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยเรียกพระราชินีเป็นมารดา  ไม่เคยเรียกเจ้าหญิงองค์ใดเป็นพี่สาวน้องสาวของตน  ทว่าต่อให้ไม่เรียก  ในใจก็อดคิดไปแล้วไม่ได้  ตลอดเวลาสิบห้าปี หลายครั้งหลายหนเขาก็อดหวังไม่ได้...จะมีสักวันไหมที่จะได้กลับไป  สวมกอดพระราชินีอีกครั้ง  เขาคิดถึงพระองค์แทบขาดใจ  แม่ก็เป็นแม่  เป็นตลอดไป  ไม่ว่าลูกจะอายุเท่าไรแล้วก็ตาม “อีกอย่างหนึ่ง ข้าเองจะเป็นผู้บอกความจริงกับทุกคน  ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า” พระราชาตรัสง่าย ๆ “เจวาน ข้าอยากให้เจ้ากลับไป  ทุกคนก็เช่นกัน  กลับเถอะนะ  ไดอาแต่งงานไปทวีปอื่นนานแล้ว  เอสเมเองก็แต่งกับพวกลาซูลี  บางทีเอลาซอาจจะเป็นพระราชาต่อจากข้าก็ได้  แต่ข้าว่าใจเอลาซคงไม่อยากเท่าไร  คนที่เหมาะสมที่สุดจึงน่าจะเป็นโมรา  ถ้าหากโมราเป็นพระราชินี  เจ้าเป็นพระสวามี ภายหน้าก็เป็นพระราชา” ไหล่ของชายวัยกลางคนกระตุกทันที “ฝ่าบาท!” “เจวาน" พระราชาทรงรับ "ข้าไม่ได้พูดเล่น  เจ้ามีความสามารถจะเป็นได้  กลับบ้านเถอะ  ไม่เป็นไรแล้ว" พระองค์วางหัตถ์ลงบนมือเขา  กำไว้ "ส่วนเรื่องเจ้าต้องกลายเป็นมังกร หรือเรื่องไม่อาจเข้าใกล้โมราได้นาน  เราจะช่วยกันคิด   ดีไหม  ใช่ว่าเจ้าจะมีกันแค่สองคนเมื่อไร” เจวานมองหัตถ์ของบิดา ใจเขาไม่เคยคิดไปทางนี้  ทว่ายามอีกฝ่ายตรัสด้วยท่าทางเช่นนั้น  ชายวัยกลางคนย่อมยังไม่อาจเอ่ยอะไรได้  เขาจึงเพียงกำหัตถ์ของพระองค์ตอบเงียบ ๆ ที่จริง...นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาแสวงหาไม่ใช่ บางทีมันอาจจะคอยอยู่ตรงนั้นตลอดมาด้วยซ้ำ  ทว่าเป็นเขาเองที่ไม่ยอมเปิดใจรับไว้  ตำแหน่งแห่งที่ของมังกรที่นึกว่าตนเป็นเพียงผลผลิตของการหลอกใช้   ผู้คนซึ่งปรารถนาดีกับเขาอย่างแท้จริง บางสิ่งที่เขาอยากปกป้องไปตลอดกาล “ฝ่าบาท…” เขาลังเลเล็กน้อย  ก่อนจะเปลี่ยนถ้อยคำ “ท่านพ่อ” พระราชาทรงชะงัก "เจ้า…เรียกข้าว่าอะไร" "ข้าขออภัยที่บังอาจ" เจวานได้แต่บอกออกไป "แต่..." "เจ้าเรียกข้าว่าอะไร" "ท่านพ่อ" พระราชานิ่งอยู่อีกชั่วขณะ  แรงที่กำมือเจวานตอบหนักขึ้น  สั่นเทาเล็กน้อยแต่พอจะรู้สึกได้  พระองค์ถอนพระทัย  บางสิ่งที่คล้ายแบกไว้นานปี  ก็ราวจะหายไปในพริบตา "เออดี  เรียกจนได้" ทรงฝืนแย้มสรวลไว้ "ภายหน้า เจ้ากับเอลาซก็มาปราบข้าเสียไว ๆ  ทรราชมีลูกมาปราบ  จะได้ตาตายหลับได้  ข้าต้องเขียนไปบอกแม่เจ้า ข้าชนะนาง เจ้าเรียกข้าก่อน  นางต้องเจ็บใจ..." เจวานกอดบิดาของตนไว้   ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพระราชาองค์หนึ่งทรงทำเรื่องชั่วร้าย พระองค์ทั้งตั้งพระทัย  และไม่ได้ตั้งพระทัย  แต่ก็มีส่วนทำให้สิ่งที่ไม่ควรเกิดต้องเกิดมา  ทว่าแม้จะแบกรับความรู้สึกผิดบาป  ความกลัว  และความรักมากมาย  ถึงท้ายที่สุด พระราชาก็มิได้คิดว่าสิ่งนั้นไม่ควรเกิดแต่อย่างไร  พระองค์คิดว่ามันเป็นชีวิตที่น่ายินดี  นำมาซึ่งความภูมิใจ พระองค์มีความสุขมากเกินไป  ทีหลังถูกเจวานหลอกให้เปลี่ยนชุดธรรมดาจะได้กลับวังด้วยกัน  พระองค์ยังไม่ว่าอะไร แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 55 21:30:34 จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 23:47:32

ความคิดเห็นที่ 2 ฮืมม อ่านแล้วก็ยิ้ม แต่รู้สึกยังยิ้มไม่เต็มที่เท่าไหร่ ^^ ปล. แอบตลกตัวเอง เรนาก็รู้สึกเหมือนกัน เธอแทะขนมอบอุ่น ๆ... อ่านเป็น เธอแทะขนมอบอุ่นอบอุ่น ...เอ๊ะ มันเป็นไงฟะ แทะขนมยังไงให้ดูอบอุ่น?? กระพริบตาสองที ถึงได้รู้ว่าตัวเองคงจะนอนน้อยเกินไปแล้ว T_____T จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 00:10:43

ความคิดเห็นที่ 3 ท่านเจ้าของร้านจะไปไหนหว่า อยากรู้ อยากรู้ จากคุณ : โควมา เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 01:30:14

ความคิดเห็นที่ 4 เอ... เจ้าขอรับจะเลิกขอรับแล้วเหรอนี่? จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 07:27:36 A:125.27.230.188 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 5 เกรงว่าจะต้องเรียก "ท่านขอรับ" แทน "เจ้าขอรับ" แล้วสินะ T^T ท่านพ่อ! งื้ดดดด T^T ปล. อยากรู้ว่าเจ้าหญิงไดอาแต่งไปทวีปไหนอะ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 55 22:56:53 จากคุณ : ทินา เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 09:54:04

ความคิดเห็นที่ 6 ลดเสียงลงไม่ให้"เล็ดรอด"ไปถึงในครัวได้ - ลอดป่าวตัว? งุงิ? สงสารรัฟต้องค่อยๆ ดูแท่งทองๆ จมป๋อม โถ.. จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 10:07:51

ความคิดเห็นที่ 7 สู่ขอแน่ๆ จากคุณ : PP_kung (PP_kung) เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 11:04:43

ความคิดเห็นที่ 8 นึกว่าท่านเจ้าของร้าน ต้องลงไปงมแท่งเหล็กมาคืนซะอีก จากคุณ : chaiyanun เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 11:41:14

ความคิดเห็นที่ 9 The Last Case... T^T *คนอ่านทุ่มตัวลงร้องไห้กลิ้งเกลือกไปมา* จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 13:30:15

ความคิดเห็นที่ 10 ว่าอย่างไรดี พอรู้ว่าำกำลังจะจบแล้วก็ เสียดายเหมือนกันแฮะ คงคิดถึงตัวละครในเรื่องนี้อีกนานเลย จากคุณ : Lastquarter เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 17:02:29

ความคิดเห็นที่ 11 ต้องเป็นขนมอบ ร้อนๆ สิถึงจะอร่อย แค่อุ่นๆ จะอร่อยสู้ได้เหรอ อ่านท่อนแรกแล้ว ชักอยากกินไส้กรอกมั่ง เพิ่งรู้ ท่านชายสีทองๆ ก็เป็นสัตว์กินเนื้อเหมือนไอ้เทย์ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 17:11:10

ความคิดเห็นที่ 12 ทำกับข้าวก็เป็น ทำขนมก็ได้ อยากได้คนนึงอ่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 18:19:15

ความคิดเห็นที่ 13 The Last Case แล้ว มิเอาลงเล่มเลยเหรอขอครับ ^^ จากคุณ : nutxnut เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 19:15:15

ความคิดเห็นที่ 14 The Last Case...อยากเกลือกกลิ้งจริงๆ ครับ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 20:16:13

ความคิดเห็นที่ 15 วันนี้โดนไอฝน . . . ปวดหัว . . . พรุ่งนี้มาอ่านนะจ๊ะ แต่เอา ไส้กรอก มาฝากกัน   ก่อนจ้า   ............................................................................ มาอ่านแย้ววววววววววววววว *  ท่านเจวานน่ารักอ่ะ   แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 55 22:55:51 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 21:24:25

ความคิดเห็นที่ 16 ยังไม่เห็นหนูหนืดเลย เอาหนูหนืดขึ้นปกด้วยนะ เล่มที่แล้วมีคอคคาทริสกับหนูมี่หรือหนูมี้ ก็ไม่รู้ นั่งกับเจ้าหญิง อ้อ อย่าลืมเอาท่านตาพระเพลิงขึ้นปกด้วย เล่นเป็นตัวประกอบมาหลายตอนแล้ว ขนาดไอ้เทย์กับท่านชายสีทองยังได้ขึ้นปกเลย ดอกไม้น้อย เฒ่าเฮกเค ยังไม่เคยเห็นเลย เล่มสุดท้ายเอาดารา กับตัวประกอบทั้งหมดมาลงด้วยนะ (วิดามอรี นีโค ไอสลิน ท่านป้าร้านขายผัก ๕๕๕) ------------------------------------------------------------------------ อยากเห็นซีมาร์ทด้วย ! ! ! แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 55 19:00:11 จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 17:33:58

ความคิดเห็นที่ 17 แน้... ท่านเจวาน >.< (หนมจีนเม้นต์ไม่ออก มัวแต่กรี๊ด ท่านเจวาน >.<) - ตั้งสติไปสามเฮือก - 'ท่านพ่อ' น่าจะไปรับท่านพี่รีกับมาเป็นบุตรบุญธรรมนะขอรับ (ขอหนมจีนกลับไปกรี๊ดต่อนะคะ ท่านเจวาน >.<) ป.ล. หนมจีนช่วยเก็บไก่ จะได้ตาตายหลับได้ >>> ตายตา (ย.ยักษ์ผิดที่) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:45:05 A:110.168.195.201 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านส่วนต่อขยายซ้ำไปซ้ำมา //สครีม "ท่านพ่อ" ตายไป จากคุณ : Liebestraum เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 22:26:14

ความคิดเห็นที่ 19 อ้าว มีแก้ไขด้วยเรอะ ดีนะที่แวะกลับมาดู ไม่งั้นตกข่าวแน่ๆ ตัวละครที่ยังไม่ได้ขึ้นปกมีเพิ่มแล้ว พระราชาไง สงสัยแค่เล่มเดียว ปกจะไม่พอตัวละครซะแล้ว จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 13:13:18

ความคิดเห็นที่ 20 จามีจะแปลงร่างเป็นพระเอกแล้วววว แฮะๆๆ อยากแซว เจวานกับเจ้าหญิงจะได้ลงเอยกันแล้ว ดีใจจัง จากคุณ : เมืองเหนือ เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 16:11:29

ความคิดเห็นที่ 21 พระองค์มีความสุขมากเกินไป  ทีหลังถูกเจวานหลอกให้เปลี่ยนชุดธรรมดาจะได้กลับวังด้วยกัน  พระองค์ยังไม่ว่าอะไร ===== น้ำตาซึมกับประโยคนี้ฮะ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 13:16:25

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ...ขอรับ ต้องไปเคลียร์อะไรอีกล่ะนี่ ลุงเจวานจะแต่งงานไป ทีนี้จะมีใครคอยกำหราบเทย์ล่ะเนี่ย จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 00:55:34

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแล้วซึ้งจังตอนนี้ ฮืออออ "ข้าโชคดี ได้กลับมานั่งที่นี่  ได้ยินเสียงของเรนา" "ไม่เป็นไร อ้วนหรือผอมก็เป็นเรนาเหมือนกัน" ^ ^ สองประโยคนี้เล่นเอาอิจฉาเรนา ตาร้อนเป็นไฟกันเลยทีเดียว หุๆ ขอรับเอ๊ย เสียใจด้วยนะ ตอนนี้มอร์แซงหน้าไปแล้วเรื่องการทำขนมอ้ะ เพราะงั้นเสน่ห์ปลายจวักตอนนี้ คนอ่านคนนี้หลงรักมอร์มากกว่า 555 แต่..แต่..ทำไมพระเอกแต่ละคนของคุณลวิตร์ถึงได้น่า "รัก" อย่างนี้เนี่ยยย จากคุณ : สาวไกด์ใจซื่อ เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 08:39:14

ความคิดเห็นที่ 24 อบอุ่นจัง... ชอบความรู้สึกพ่อ-ลูกแบบนี้จังเลยค่ะ โบกไม้โบกมือชูป้ายไฟ สมัครเป็นแฟนคลับตาลุงตลอดชีพ >< ปล. โฮววว ตกข่าวไปเกือบเดือนไม่ได้ตามอ่าน หนูกลับมาแย้ว ;w; จากคุณ : penwings เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 16:25:30