ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) ณ ใจกลางเมืองวัฒนธรรมล้านนา เรือนกาแลหลังใหญ่โบราณถูกปลูกสร้างขึ้นท่ามกลางแมกไม้นานาพรรณ ตัวบ้านนั้นทรุดโทรมไปตามกาลเวลา หากแต่ยังสะอาด สิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ ยังคงเรียบร้อย และเป็นระเบียบดี แสดงให้เห็นถึงการดูแลเอาใจใส่ของเจ้าของบ้าน บ้านไม้เก่าหลังนี้มีอาณาเขตกว้างขวาง มีสระบัวขนาดย่อมอยู่ในอาณาบริเวณ รั้วอิฐคอนกรีตรูปแบบสถาปัตยกรรมตะวันตกถูกสร้างขึ้นแทนรั้วไม้ที่มีมาแต่เดิม ซุ้มประตูไม้หน้าจั่วฉลุลายโบราณยังคงถูกเก็บไว้ หาได้กลมกลืนกันกับรั้วคอนกรีตเสริมใยเหล็กที่ได้ถูกนำมาต่อเติมนั้นไม่ ทำให้เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ของคนทั่วไปที่ได้พบเห็น ว่าน่าจะสร้างซุ้มประตูขึ้นใหม่บ้างล่ะ หรือไม่ก็ควรจะอนุรักษ์รั้วไม้แบบเก่าไว้ก็คงจะดี ต่างคนก็ต่างความคิดแต่ก็คงไม่มีใครที่จะทราบเหตุผลของการกระทำเช่นนั้น ได้ดีเท่ากับตัวเจ้าของบ้านเอง เรือนกาแลโบราณหลังนี้เป็นสมบัติตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวดย่าทวดของเกสร จนมาถึงรุ่นพ่อแม่ของเธอได้มีการปรับแต่งต่อเติมอะไรต่อมิอะไรไปเสียมาก ทั้งข้าวของเครื่องใช้หรือแม้กระทั่งรั้วสถาปัตยกรรมแนวตะวันตกที่ดูไม่เข้ากับซุ้มประตูเอาเสียเลย เธอเคยถามพ่อกับแม่หลายครั้งว่าทำไมเราถึงไม่เปลี่ยนซุ้มประตูให้เข้ากับรั้วบ้านเสียจะได้ดูสวยงามกลมกลืนกัน แต่เธอก็มักจะได้คำตอบทุกครั้งว่าเป็นคำสั่งเสียของปู่ทวดว่าห้ามรื้อถอนซุ้มประตูนี้ และตามด้วยคำสั่งอันหนักแน่นของพ่อว่า “ถึงแม้จะสิ้นบุญพ่อกับแม่ไป ลูกก็ไม่ควรที่จะรื้อถอนซุ้มประตูนี้” จากคุณ : ภูมิราช เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 01:14:23

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) แสงพระอาทิตย์สาดส่องผ่านหน้าต่างไม้เข้ามาในห้อง แทนที่แสงจันทร์ในราตรีที่ผ่านมา คราบน้ำตาในค่ำคืนแห่งความเจ็บปวดยังคงหลงเหลืออยู่เป็นอนุสรณ์ เกสรตื่นขึ้นจากนิทราที่อ่อนระหวยโรยแรงสู่เช้าวันใหม่ด้วยจิตใจที่ไม่ใคร่จะสู้ดีนัก เหตุการณ์เมื่อคืนนั้นเหมือนความฝัน เธอจำมันได้อย่างเลือนรางว่ามันคือฝันร้าย และเธอก็ร้องไห้ เธอเคลื่อนกายลงจากเตียงไม้สี่เสาซึ่งมีระย้าผ้าม่านขาวห้อยประดับอย่างสวยงามมุ่งตรงไปสู่โต๊ะเครื่องแป้งแบบโบราณ เธอนั่งลงหวีผมสักครู่ก่อนที่จะหยิบผ้าคลุมไหล่ผืนยาวสีน้ำเงินปักทองที่พาดอยู่กับพนักเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาห่อหุ้มกายก่อนที่จะเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน สำรับกับข้าวถูกจัดเตรียมไว้อย่างเคยเช่นทุกวัน เธอนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะร้องเรียกหาใครคนหนึ่ง “เอื้องคำ มาหาฉันหน่อย” “เจ้า คุณหนูเจ้า มีอะไรให้ข้าเจ้ารับใช้เจ้า” เอื้องคำขานรับพร้อมกับเดินค่อมตัวอย่างสำรวมเข้ามาหา “ฉันไม่อยากกินข้าวต้ม ช่วยไปทำอย่างอื่นมาให้ฉันหน่อยสิ” เกสรเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังใช้ช้อนคนข้าวต้มไปมา “เมื่อวานคุณหนูยังบอกข้าเจ้าอยู่เลย ว่าอยากกินข้าวต้ม นะเจ้า” เอื้องคำตอบ และยังยืนอยู่ในท่าทางสงบเช่นเดิม “ก็ตอนนี้ฉันไม่อยากกินแล้ว ถามมากอยู่ได้ รีบไปทำอย่างอื่นมาให้ฉันเร็วเข้า” น้ำเสียงที่ตะคักตะคอกทำเอาเอื้องคำถอยครูดไปติดกับบานหน้าต่างด้านหลัง “อย่าทำกิริยาอย่างนั้นนะเกสร เธอลืมสิ่งที่ข้าสอนไปแล้วหรือ” “นี่แกพูดว่าอย่างไรนะเอื้องคำ แกเคยมาสั่งสอนอะไรฉันตั้งแต่เมื่อไหร่” เกสรหันไปมองหน้าเอื้องคำด้วยสายตาฉุนเฉียว “ข้าเจ้า ยังไม่ได้พูดอะไรเลย นะเจ้า” เอื้องคำขมวดคิ้ว แล้วหลบสายตาเกสรมองไปยังพื้นเรือน “ไม่ได้พูดอะไรเหรอ” เกสรลดน้ำเสียงลงด้วยอาการงุนงง พร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แล้วคุณหนู จะรับอะไรแทนข้าวต้มดีเจ้า” เอื้องคำเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “อะไรก็ได้ที่มันไม่ใช่ข้าวต้ม เข้าใจไหม” เกสรซัดช้อนตักข้าวต้มลงกับชาม จนเอื้องคำสะดุ้งโหยงแล้วรีบรี่เข้าไปในห้องครัวทันที เกสรสับสนกับสิ่งที่เธอได้ปฏิบัติออกไป เธอไม่เข้าใจว่าเช้าวันนี้เธอเป็นอะไร อารมณ์ไม่ค่อยจะดีตั้งแต่ตื่นนอนแล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอตื่นสาย จู่จู่เธอก็รู้สึกรำคาญ และไม่ชอบหน้าเอื้องคำขึ้นมาเฉยๆ เห็นแล้วรู้สึกขัดหูขัดตา ทั้งๆ ที่ทุกวันไม่เคยจะเป็นมาก่อน หรือว่าเธอจะเครียดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่ออาทิตย์ก่อนอย่างนั้นหรือ แต่เธอทำใจยอมรับมันได้แล้วนี่นา เป็นเพราะอะไรกันแน่นะ หรือเธอกำลังจะเป็นคนบ้าไปแล้ว “เธอควรจะไปขอโทษเอื้องคำนะ เกสร” น้ำเสียงอันอ่อนโยนดังเข้ามาแทรกความคิดอันสับสนของเธอ “จะไปขอโทษมันทำไม มันก็เป็นแค่คนรับใช้” น้ำเสียงดุดันอีกเสียงหนึ่งดังตามกันมาติดติด “ข้าเคยบอกว่าอย่างไร เกสร เธอเป็นถึงหลานทวดของ พญาแสนหลวง ขุนนางราชสำนักของเจ้าหลวงเวียงล้านนา จะมาทำกิริยาเยี่ยงคนสามัญไร้การศึกษาแลสติปัญญา หาการอบรมมิได้อย่างนี้ได้อย่างไรกัน ไปขอโทษเอื้องคำเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงอันอ่อนโยนนั้นหนักแน่นขึ้น และตวาดดังขึ้นจนเกสรสะดุ้งสุดตัวแล้วพูดออกไปว่า “ฉันขอโทษนะเอื้องคำ ที่พูดไม่ดีกับเธอ” ประจวบกับที่เอื้องคำยกสำหรับชุดใหม่เข้ามาพอดี เธอจึงยิ้มและตอบเกสรกลับไปว่า “ไม่เป็นไรเจ้า ข้าเจ้าเข้าใจดีว่าคุณหนูเครียดมาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่ข้าเจ้าก็ไม่เคยเห็นคุณหนูเป็นอย่างนี้มาก่อนนะเจ้า คุณหนูอย่าทำอย่างนั้นอีกนะเจ้า เอื้องคำกลัว” “จ๊ะ ฉันจะไม่ทำอีก” สายตาของเกสรยังคงมองเหม่อไปข้างหน้าด้วยอาการครุ่นคิดสับสนกับเสียงที่ได้ยินก้องอยู่ในหัว เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ฉุนเฉียวของตนเองทำให้เธอสับสนเธอบอกไม่ถูกว่าเธอรู้สึกอย่างไร เธอควรทำอย่างไร เธอนั่งคิดไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทานอาหารเสร็จแล้วก็ยังคงคิดต่อไป ในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไปบนเตียงไม้สี่เสาในห้องนอนของเธอนั้นเอง “ไม่เป็นไรนะเกสร ถือว่าทำได้ดีทีเดียวสำหรับการเริ่มต้นกับข้า” หญิงผมยาวสยายในชุดผ้าซิ่นสีดำเอ่ยขึ้นพลางลูบไล้เส้นผมของเกสรที่นอนอยู่บนเตียง “พอเถอะนิลเนตร หยุดสอนให้เกสรทำในสิ่งที่มันผิดเสียที เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรนะ ถือว่าข้าขอร้อง” เกร็ดแก้วเอ่ยปากขอร้องนิลเนตร “เจ้าหยุดพูดไปเลย ต่อไปเจ้าจะพบว่าเกสรจะไม่ทำตามในสิ่งที่เจ้าพยามยามจะสอนเธอ และข้าจะเป็นผู้ที่มอบอำนาจ และชัยชนะให้กับเกสรเอง เจ้าจงจำคำของข้าไว้” แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 55 01:24:01 จากคุณ : ภูมิราช เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 01:15:26

ความคิดเห็นที่ 3 ท่าทางเกสรจะลำบาก นิลเนตรแรงกว่าเกร็ดแก้ว แถมรับปากไปแล้วด้วยว่าจะเชื่อนิลเนตร จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 08:51:21

ความคิดเห็นที่ 4 เอามาลงต่อนะ....................................               เกสรหญิงสาวแรกรุ่นวัย ๒๕ ปี จบปริญญาตรีสาขาศาสตร์แห่งการชะลอวัย แต่สุดท้ายเธอก็ต้องกลายมาเป็นแม่ค้าขายเครื่องสำอางประทินผิว แต่ธุรกิจการขาย ของเธอนั้นค่อนไปทางขาลงเสียมากกว่ารายได้ต่อเดือนก็ไม่มาก อาศัยกินบุญเก่าของปู่ทวดย่าทวดที่สั่งสมกันมาเกือบร้อยปีจึงมีเงินจับจ่ายใช้สอยอย่างไม่ขาดมือ แม้ว่าเธอจะเป็นสาวยุคใหม่ แต่ด้วยการอบรมบ่มนิสัยของตระกูลขุนนางเก่าทำให้เธอต้องอยู่ในกรอบจารีตประเพณีมีสำรวมมารยาท คุณย่าของเธอนั้นเป็นคนเคร่งครัดในธรรมเนียมจารีต ความเคร่งครัดนี้ได้ถูกถ่ายทอดให้กับสะใภ้ซึ่งก็คือแม่ของเธอได้อย่างเต็มอัตรา แต่ทว่ากับผู้เป็นบุตรชายนั้นคุณย่าท่านว่ามันซึมซับได้น้อย เมื่อสิ้นบุญคุณย่า พ่อของเธอก็ออกจะตามใจไม่ยอมให้ทำอะไร บอกว่าสมัยนี้เป็นยุคไอทีแล้ว ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องมีเสน่ห์ปลายจวัก หรือเก่งการบ้านการเรือน ก็มีแต่แม่เท่านั้นที่รับช่วงการสอนมารยาทต่อจากคุณย่า แต่ก็ขัดอะไรสามีมากไม่ได้ เธอจึงกลายมาเป็นคนที่มีมารยาทสำรวม วาจาเรียบร้อย แต่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ถึงกระนั้นเกสรก็ยังติดนิสัยที่จะเดินเหินก็ต้องสำรวมท่าทางจนถูกเพื่อนๆ ตั้งฉายาว่ายายเฉื่อย ทักษะการเข้าสังคมของเธอนั้นนับว่าแย่ จึงถูกเพื่อนกลั่นแกล้งมาโดยตลอด แต่เธอก็ไม่เคยตอบโต้ ไม่รู้ว่าทนเข้าไปได้ยังไง เธอมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งชื่อว่าลัดดาวัน ลัดดาวันมักจะคอยช่วยเหลือเธอเสมอยามที่เธอถูกเพื่อนๆ กลั่นแกล้ง ด้วยเหตุนี้ลัดดาวันจึงเป็นเพื่อนสนิทคนแรกและคนเดียวตั้งแต่สมัยมัธยมยันเข้ามหาวิทยาลัยของเธอ เป็นผู้ที่นับได้ว่ามีอภิสิทธิ์ที่จะเข้านอกออกในบ้านของเธอได้โดยที่ทุกคนในบ้านไว้วางใจ ลัดดาวันมักจะพูดเสมอว่า “เกสร    ดูเหมือนว่าเวลาที่เธออยู่ที่บ้านเธอจะดูร่าเริง และเป็นตัวของตัวเองมากกว่าตอนอยู่โรงเรียนนะ”               ด้วยนิสัยสนิมสร้อยเฉื่อยชา ทำอะไรก็ไม่เป็น ทำให้เธอขาดความมั่นใจในตัวเองต่อการเข้าสังคม เธอต้องอดทนใช้ชีวิตอยู่ในสังคมที่มีแต่คนเอือมระอากับพฤติกรรมของเธอ บางครั้งเธอต้องร้องไห้ เสียใจกับเหตุการณ์เลวร้ายนานาชนิดที่ใครต่อใครก็มักจะประทานมาให้เธอ ด้วยเหตุผลที่ว่า ขัดหู ขัดตา หมั่นไส้ เบื่อหน่าย สารพัดเหตุผลที่เธอได้รับจนชินชา แต่มันก็ไม่เลวร้ายเท่ากับเหตุการณ์ล่าสุดเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา เธอถูกดูถูกเหยียดหยามเย้ยหยันจนไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกลงตรงไหนของแผ่นดิน เธออายมาก อายจนต้องไปร้องไห้ที่บ้านของลัดดาวันตั้งสามวันสองคืน                       “ดา ฉันจะทำยังไงดี เขาทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง ฮื้อ ฮื้อ”                      “ไม่เอาน่าเกสร รักรัก เลิกเลิก มันเป็นเรื่องธรรมดา อย่าเสียใจไปเลย” ลัดดาวันทั้งพัดวีปลอบประโลมเกสรสารพัดวิธี แต่เธอก็ยังร้องไห้ตีโพยตีพายไม่หยุด                      “ไอ้เรื่องรักรักเลิกเลิก ฉันเข้าใจนะ ฮื้อ ฮื้อ แต่ไอ้เรื่องที่อีพี่นุตัวดี เป็นสามีของยายรพีพรรณนั่นสิ เขาทำแบบนี้ได้ยังไง เขาหลอกฉันสารพัด ให้ฉันออกเงินลงทุนให้ ให้ฉันช่วยหารค่าผ่อนบ้านครึ่งหนึ่งบอกว่าจะเป็นเรือนหอของเราในอนาคต พอผ่อนหมด ยายรพีก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้บอกว่าฉันไปเกาะพี่นุกิน ไม่มีปัญญาหาผัว ฮื้อ ฮื้อ ฮื้อ” เกสรยกหมอนขึ้นมาปิดหน้าแล้วปล่อยโฮไปอีกพักใหญ่                    “ฉันเข้าใจนะเกสร แล้วเธอจะยังมาเสียใจกับผู้ชายพรรค์นั้นอีกเหรอ”                                รพีพรรณ เป็นเพื่อนคู่ล้างคู่ผลาญสมัยมัธยมของเกสร ยายคนนี้เป็นหัวโจกตามราวีเกสรเลยก็ว่าได้ แต่ละวันเกสรจะถูกแกล้งสารพัด เอาสมุดการบ้านไปซ่อนบ้าง ถูกหักปากกาฉีกสมุด ดึงผมบ้าง เหตุผลของรพีพรรณก็คือ “ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไม ก็แค่รู้สึกหมั่นไส้ ก็เท่านั้นเอง” จากคุณ : ภูมิราช เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 20:19:46

ความคิดเห็นที่ 5 ลงต่อนะ.........................                   เรื่องราวทั้งหมดยังคงวนเวียนผ่านเข้ามาในหัวของเกสรอยู่ตลอดเวลา แต่ความเจ็บปวดที่ร้าวลึกไปถึงหัวใจของเธอนั้นได้หลอมละลายกลายเป็นความชินชาไปเสียหมดแล้ว เธอยังคงนอนซึมอยู่บนเตียงสี่เสาของเธอทั้งวัน เธอรู้ตัว และมีสติที่จะบอกกับตัวเองว่าเธอทำใจได้แล้ว เธอลืมพี่นุได้แล้วจริงๆ แต่เธอก็ยังคงนั่งซึมอย่างนี้ต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเลิกซังกะตายอย่างนี้เสียที เธอไม่รู้สึกว่าจะมีน้ำตาให้มันไหลออกมาอีก เธอไม่รู้สึกว่าจะมีความหวังให้เขาคนนั้นกลับคืนมา เพราะทั้งหมดมันเป็นเรื่องหลอกลวงเป็นละครฉากหนึ่งที่ยายรพีพรรณกับสามีของมันสร้างขึ้นมาเพื่อกลั่นแกล้งเธอ               “โอม มะหิตตะวานัง อาฆาตุมัง อะเมหิเสสัง ตายะ ฉะพัง วะรัง” เสียงสวดมนต์ที่ดังมาแต่ไกลลิบ ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ชัดขึ้นก้องอยู่ในหัวของเกสร เธอรู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาที่แทบจะไม่มีให้ไหลนั้นกลับไหลออกมาอย่างง่ายดาย เธอเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงนอน พลิกไปพลิกมา แต่หาเสียงกรีดร้องนั้นไม่ได้ เธอปวดหัวแต่กลับไม่มีมีเสียงครวญคราง ทั้งทั้งที่ใบหน้าของเธอนั้นบ่งบอกถึงความทรมานแสนสาหัส หรือคอของเธอนั้นแหบแห้งเกินกว่าจะมีเสียง               ท้องฟ้ามืดครึ้มขึ้นมาฉับพลันทันที เมฆพายุฝนก่อตัวราวกับคลื่นยักษ์กองมหึมา ลมแรงพัดเอาต้นมะพร้าวแลตาลโตนดไหวเอน ฟ้าร้องแลบ เปรี้ยง เปรี้ยง เป็นสี่สายห้าสาย หน้าต่างบ้านกาแลโบราณสะบัดกระทบตัวบ้านดัง ตัง ตัง เอื้องคำ ตาแสน ยายมี หนานหล้า คนเก่าคนแก่ประจำตระกูลแสนสุรวงศ์ ต่างร้องเรียกหากันอึงมี่ วิ่งเก็บข้าวของแลปิดประตูหน้าต่างกันให้วุ่นวาย                        “เกสร แสนสุรวงศ์ เธอจงฟังคำของข้า” เสียงของนิลเนตรตวาดดังกลืนกับเสียงฟ้าร้อง ทำเอาร่างของเกสรที่กลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงสี่เสา ดีดเด้งขึ้นมาปะทะกับลมพายุที่พัดโหมเข้ามาทางหน้าต่าง แขนของเธอกางออกรับแรงลม เท้าทั้งคู่นั้นแนบชิดติดกันราวจะกับจะลอยอยู่เหนือพื้น เส้นผมของเธอนั้นปลิวสยายละล่องไปตามสายลม                          “ข้าจะปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความเข้มแข็งให้กับเธอในวันนี้ จงรับพลังจากข้า เกสร” ร่างหญิงสาวอีกคนหนึ่งปรากฏกายขึ้นตรงหน้าเกสรที่กำลังลอยละล่องรับแรงลมอยู่ ราวกับเป็นภาพในกระจกเงา                            “นิลเนตร เจ้าจะทำอะไรเกสร” เกร็ดแก้วลอยไหวเอนอยู่ริมหน้าต่างด้านนอกของบ้าน ตะโกนขัดขวางพิธีกรรมอย่างสุดเสียง                             “เจ้า อย่ามายุ่ง” นิลเนตรหันควบมามองหน้าเกร็ดแก้วด้วยสายตาเป็นประกายแดงฉาน เกร็ดแก้วพุ่งถลาเข้าไปช่องหน้าต่างห้องหวังจะช่วยเกสร แต่ “อ้า กรี้ดดดดดดด” แต่ด้วยอำนาจและอาคมของนิลเนตรเกร็ดแก้วไม่สามารถเข้าไปช่วยเกสรได้              ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นเกร็ดแก้วก็ไม่ยอมแพ้ ส่งพลังจิตดลใจให้เอื้องคำเข้ามาช่วย “เอื้องคำ ช่วยเกสรด้วย”                                 “คุณหนูเจ้า คุณหนูเป็นอะไร เจ้า เปิดประตูให้เอื้องคำเข้าไปหน่อยเจ้า” เอื้องคำทุบประตูเรียกเกสรโครมโครม                               “อีเกร็ดแก้ว เจ้าอย่า:-)(สอ เอือ กอ)เรื่องของข้า” นิลเนตรส่งกระแสจิตแผ่เป็นคลื่นออกไปเป็นวงกว้าง ด้วยพลังอำนาจทำให้คนงานในบ้านทุกคนหลับใหลไร้สติกันไปหมด                                “ไม่นะ เจ้าอย่าทำอะไรเกสร” เกร็ดแก้วเลือนหายไปด้วยกระแสจิตของนิลเนตร แล้วพิธีกรรมจึงเริ่มขึ้น                                                       ด้วยพระเวทย์มนต์ดำอำมหิต                                           จงสถิตเหนือกระหม่อมกล่อมเกศา                                           ก่อกำเนิดเกิดผีพรายในกายา                                           อวิชชารุมล้อมหลอมจิตใจ                                           จงประพฤติเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน                                           ในดวงมาลย์คือยักษีเป็นวิสัย                                           ความอาฆาตเคียดแค้นสุมเพลิงไฟ                                           แผดเผาไหม้ให้มันม้วยด้วยฤทธี จากคุณ : ภูมิราช เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 20:33:51

ความคิดเห็นที่ 6 เกสร เป็นคนเก็บกด มีปัญหา แน่นอน แต่เกร็ดแก้วและนิลเนตร เป็นอะไร มาจากไหน ยังไม่รู้ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 22:14:15