ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13 ถูกโจมตี           ด้านนอกชุลมุนวุ่นวาย เหล่าทหารองครักษ์วิ่งกรูไปทางหัวขบวนรถ เห็นเงาคนขวักไขว่ไปมาวูบวาบ         “เกิดอะไรขึ้น นั่นรถใครเหรอ” ฉันชะเง้อเท่าไหร่ก็มองไม่เห็น         “เหมือนจะเป็นรถม้าของอัครชายานะ”          ฉันสะอึกหันไปมองตงเหลียนทีหนึ่งแล้วจึงถอยกลับมานั่งพิงหมอนอิง ไม่รู้ทำไม แค่ได้ยินเรื่องของพระนางน่าหลันใจฉันก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ตงเหลียนยังคงมองดูเหตุการณ์ด้วยความตื่นเต้น แล้วเธอก็ร้องขึ้น         “ไห่เอ๋อร์ มานี่ซิ ด้านหน้าเกิดเรื่องอะไรหรือ”          ฉันหูผึ่งตั้งใจฟัง ได้ยินเสียงหลีไห่เอ๋อร์ตอบมาจากด้านนอก         “พี่เหลียน ข้าเองก็ไม่ค่อยรู้ชัด เมื่อครู่ได้ยินราชองครักษ์เล่าว่าทางด้านพระสนมหญงเยวี่ยเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น เวลานี้ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป”         น่าหลันหญงเยวี่ย! เธอก่อเรื่องอะไรอีก หรือเกี่ยวกับเสี่ยวชุน? ฉันนึกหวั่นขึ้นมาทันที ตั้งแต่ออกจากพระราชวังเดิมในเมืองเสิ่นหยาง ฉันจำได้ว่าพวกเธอติดตามขบวนของพระอัครชายาไป         “ถ้าได้ข่าวเมื่อใดข้าจะมาบอกท่าน วางใจได้!” หลีไห่เอ๋อร์หัวเราะคิกคักอยู่ด้านนอก          “วางใจอะไรกันเล่า ข้าแค่ถามไถ่ไปเช่นนั้นเอง พวกนางจะปวดหัวตัวร้อนก็ไม่ใช่ธุระอะไรของข้าเสียหน่อย! ไปให้พ้นๆ เชียวเจ้าลูกลิง” ตงเหลียนเอ็ดแกมหยอก จากนั้นก็หันกลับมานั่งลงข้างๆ ฉันและหยิบน้ำโสมไปดื่ม เมื่อเห็นฉันนั่งขมวดคิ้วมองเธออยู่ก็เอ่ยขึ้น         “เจ้าเด็กนั่นพูดเสียอย่างกับข้าชอบฟังเรื่องของคนอื่น เป็นพวกยายแก่ช่างนินทาอย่างนั้นแหละ”          “หึๆๆ” ฉันหัวเราะ ดูท่าเธอจะเข้าใจผิด ฉันไม่ได้คิดเรื่องของเธออยู่สักหน่อย         “เจ้าขันอะไร หรือว่าเจ้าก็คิดว่า...”           ตงเหลียนถลึงตาจ้องฉัน ฉันรีบโบกมือปฏิเสธ         “ไม่มีอะไร ข้าเองก็ชอบฟังเรื่องของคนอื่นเช่นกัน”           “คิกๆๆ...เจ้านี่นะ จริงๆ เชียว”          ฉันหัวเราะตามพลางยกถ้วยร้อนขึ้นมาทำท่าเชิญดื่ม ขณะที่กำลังคุยเล่นกันด้านนอกก็มีเสียงคนแว่วมาอีก         “ไปได้แล้ว ไป...”          ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงรถม้าที่พวกเรานั่งก็เคลื่อนตัว ฉันเอนไปพิงผนังด้านหลัง เรื่องด้านนอกคลี่คลายเร็วดีจัง คงจะไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โตสินะ         ตลอดทางมีแต่เสียงล้อบดหมุนไปบนพื้นหิมะ ฉันเลิกผ้าม่านเสพรับบรรยากาศด้านนอกที่เต็มไปด้วยหิมะ สองข้างทางเป็นเนินป่าที่ไล่ระดับเห็นยอดไม้เป็นชั้นๆ แสงระยิบระยับพราวแพรว สัตว์ป่าตัวน้อยผลุบโผล่ให้เห็นไวๆ           “ปล่อยม่านลงบ้างเถอะ เจ้าขี้หนาวไม่ใช่หรือ เจ้าไม่กลัวจะจับไข้ขึ้นมาหรือ” ตงเหลียนบ่น          ฉันหันกลับมายิ้มให้และปล่อยม่านลง          เดินทางมาเกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว ยังไม่เห็นหลีไห่เอ๋อร์อีกเลย ในใจนึกพะวง ฉันหยิบหนังสือขึ้นมาพลิกอ่านเล่นแป๊บเดียวก็รู้สึกง่วง แต่พอกำลังจะหลับตาตงเหลียนก็ส่งเสียงเรียก ที่แท้ก็ถึงสถานที่ที่จะตั้งค่ายแล้ว ฉันลูบหน้าลูบตาให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าก่อนจะก้าวลงจากรถม้า หูย...หนาวจังเลย ตอนนี้พระอาทิตย์ลับสันเขาไปแล้ว แต่ก็ยังเห็นแสงอัสดงสีชมพูระเรื่ออยู่รำไร ฉันมองไปรอบตัว เห็นกระโจมตั้งรอเป็นหลังๆ เรียงต่อเป็นทอดจนไม่เห็นปลายแถว เพราะพระประยุรวงศ์ทางฝั่งมองโกลตามเสด็จครั้งนี้ด้วย เลยมีคนเพิ่มขึ้นอีกเยอะ ที่แห่งนี้สูงกว่าระดับน้ำทะเลพอดู ด้านล่างเป็นป่าที่มีพื้นที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา         “ไปกันเถอะ”          ตงเหลียนดึงแขนฉัน ทำให้ฉันได้สติรีบตามเธอเข้าไปในกระโจมหลังหนึ่ง เพียงแค่ก้าวเข้าไปไออุ่นก็ปะทะกับผิวหน้า เฮ้อ...ฉันผ่อนลมหายใจวางห่อผ้าลงด้านข้างและถอดหมวกออก จากนั้นนั่งลงตรงกระถางกำยานเพื่ออังมือให้อุ่น         ตงเหลียนสำรวจที่พักพลางเอ่ย “ดูเหมือนตงเหมยจะมาถึงก่อนแล้ว”         “อืม ห่อผ้าของนางอยู่ตรงนั้น”           ตงเหลียนกำลังจะพูดม่านประตูก็แหวกออก หลีไห่เอ๋อร์มุดหัวเข้ามาบอก         ”พี่เหลียน พี่เสี่ยวเวย” เขาพยักหน้าเรียกยิ้มๆ “พระนางท่านทรงเรียกท่านแน่ะ”          “เราสองคนเลยหรือ”          “มิใช่ เรียกท่านคนเดียว พี่เหมยรับใช้พระนางท่านอยู่ที่นั่นแล้ว”            “อืม รู้แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ตงเหลียนพยักหน้า            “ได้ เช่นนั้นข้ารอด้านนอกนะ” ขันทีน้อยพูดจบก็ผลุบหัวออกไป           “เจ้ารีบไปเถอะ ทางนี้ข้าจะจัดการเอง” ฉันยิ้มให้เธอ           “อืม...เพิ่งมาถึงเช่นนี้คงยุ่งๆ กันหมด อาหารก็คงจะไม่ได้กิน หากเจ้าหิว ของว่างอยู่ตรงนั้น”           ฉันพยักหน้ารับ “รู้แล้ว เจ้ารีบไปเถอะ ถ้ามีเรื่องจะเรียกใช้ก็ให้หลีไห่เอ๋อร์มาเรียกข้าแล้วกันนะ”          “ได้” ตงเหลียนยิ้มแล้วหมุนตัวเดินออกไป          ในที่สุดก็สงบเสียที ฉันเงยหน้าขึ้นมองรอบๆ กระโจมทั้งหลังทำจากหนังวัวเย็บติดๆ กัน ปิดช่องด้วยเศษพรมสักหลาดและยางสนจนมิดชิด ที่พื้นปูด้วยพรมหนา รู้สึกเหมือนมาออกค่ายตั้งแคมป์เลย อังไฟได้พักหนึ่งร่างกายก็อบอุ่นขึ้น ฉันลุกขึ้นจัดเก็บห่อผ้าสัมภาระ เวลาคนโบราณเดินทางจะจัดของพกพามาอย่างครบครัน อาจเป็นเพราะชีวิตไม่ได้สะดวกสบาย หากไม่เตรียมให้ดีหวังพึ่งน้ำบ่อหน้าจะลำบากยิ่งกว่า ฉันใช้เวลาจัดวางสิ่งของอยู่พักใหญ่จนเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยก็ยืดเส้นยืดสายแล้วจึงเดินไปเติมเชื้อไฟกับชะมดเชียงลงในกระถาง ภายในห้องเกิดกลิ่นหอมฟุ้งและแผ่ไออุ่นขึ้นมาทันใด           ฉันสำรวจดูภายในกระโจมจนทั่ว ฟังเสียงข้างนอกไม่ได้ยินว่ามีความเคลื่อนไหวอะไรเลยล้มตัวลงนอนบนผ้าห่มนวมหนา          “หึๆๆ” ดีจังเลย ฉันหลับตาลงฮัมเพลง แป๊บเดียวก็เคลิ้ม...          ทันใดนั้นจู่ๆ ไอร้อนก็พ่นเข้าหน้าพร้อมกับเสียงเสียงหนึ่ง ฉันตกใจรีบลืมตาขึ้น          “ว้าย!”           ใบหน้าที่มีขนปกคลุมกำลังก้มลงมองฉัน ดวงตากลมดำจ้องมองด้วยความสงสัยใคร่รู้ ฉันพลิกตัวหลบและลุกขึ้นนั่งทันที          “นี่...นี่...โอ๊ย เจ้าหมาเข้ามาได้ยังไง”            เราทั้งคู่จ้องตากันและกัน ถึงฉันจะไม่กลัวหมา แต่ตัวใหญ่ขนาดนี้...ใจมันก็ฝ่อเหมือนกันนะ          “อ๊า! อย่าเข้ามานะ”           ฉันถดตัวถอยหนีเมื่อหมาดำตัวยักษ์ขยับมาใกล้พลางส่งเสียงฟืดฟาด แต่แล้วมันก็นั่งลงกระดิกหางท่าทางดีใจ          “เฮ้อ...” ตกใจหมดเลย โชคดีที่หมาตัวนี้ฟังภาษาคนรู้เรื่อง แต่ถึงยังไงฉันถอยห่างมันไว้หน่อยดีกว่า         “อุ๊ย!”           ฉันสะดุดกับอะไรบางอย่างจนล้มหงายหลัง แต่กลับร่วงลงสู่อ้อมกอดอุ่นๆ ของใครคนหนึ่งที่รัดตัวฉันไว้แน่น ตัวเขามีกลิ่นเหล้าจางๆ ตอนแรกฉันตื่นตระหนก แต่แล้วก็ปล่อยตัวตามสบายในที่สุด ทำเพียงแค่มองมือข้างที่โอบรอบเอวและคิดว่าจะกัดสักทีดีไหมนะ         “ถ้าเจ้าอยากกัดล่ะก็ ข้าจะให้เจ้าเฮยหลางกัดเจ้าเสียเลย”           องค์ชายสิบสามพูดกลั้วหัวเราะอยู่เหนือกระหม่อม           “ฮึ่ย” ฉันกัดริมฝีปากแหงนขึ้นไปมองเขา “เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”           “เพิ่งมา เห็นเจ้ากำลังเคลิ้มหลับข้าจึงไม่ได้เรียก”           ฉันปรายตามองเขาแวบหนึ่ง “ใช่ เจ้าไม่ได้เรียกข้า แต่ส่งหมามาเรียก”           “ฮ่าๆๆ! เฮยหลางมันชอบเจ้านะ”          “ยังจะหัวเราะอีก ข้าตกใจจะตายอยู่แล้ว จะรู้ได้ยังไงว่าหมาตัวนี้ฟังภาษารู้เรื่อง”            ฉันขึงตาใส่เขาก่อนจะดิ้นออกจากอ้อมกอด เดินไปนั่งข้างๆ กระถางกำยาน องค์ชายสิบสามค่อยๆ นั่งลงช้าๆ ขยับเข้ามาชิดพลางเอนหัวมาซบไหล่ฉัน มือข้างหนึ่งฉวยหางเปียของฉันมาจับเล่น ฉันปล่อยให้เขาเล่นตามสบายอยู่ครู่ใหญ่แล้วก็สังเกตได้ว่าเขาดูเนือยๆ ไม่พูดเล่นเรื่อยเปื่อยเหมือนทุกที          “เป็นอะไรไป” ฉันสะกิดเขา         “หือ? ไม่มีอะไร แค่เหนื่อยใจ”          ฉันเห็นเขาไม่อยากเล่าเลยไม่ได้ซักไซ้ต่อ           “เจ้าหิวไหม กินข้าวเย็นหรือยัง”           องค์ชายสิบสามส่ายหน้า          “ไม่ได้กิน ในงานเลี้ยงดื่มเหล้าไปแค่สองจอก”           ฉันอดขมวดคิ้วไม่ได้ ดื่มเหล้าทั้งที่ท้องว่างได้ยังไงกัน ฉันผลักเขาออกเบาๆ           “ข้าจะไปหยิบขนมมาให้”            องค์ชายสิบสามเงยหน้าขึ้นมามองพลางจับมือฉันไว้           “ข้าไม่หิว”          ฉันปลดมือออก เลิกคิ้วพูด “แต่ข้าหิว”            พอฉันยกกล่องของว่างมานั่ง เฮยหลางก็กระดิกหางรี่เข้าหาพร้อมแลบลิ้นแผลบๆ          “ฮึๆๆ”           ฉันอดบิขนมป้อนให้มันไม่ได้ ดูไม่ออกเลยว่ามันเป็นพันธุ์ไหน รูปร่างใหญ่โตมีส่วนคล้ายเซ็นต์เบอร์นาร์ด นิสัยก็เหมือน ช่างประจบเอาใจ แต่ในยุคสมัยนี้ หมาพันธุ์นี้ยังไม่ได้นำเข้ามาในประเทศจีนนี่นา ส่วนมาสทิฟฟ์ทิเบตก็คงจะไม่เชื่องขนาดนี้ ฉันป้อนอาหารพลางเกาให้มันไปด้วย เจ้าหมาตัวนี้ชอบใจใหญ่ แล้วมันก็เลียฉัน น้ำลายเยิ้มเชียว...          “ฮิๆๆ”           “เฮยหลาง! หลบไป!” จู่ๆ องค์ชายสิบสามก็พูดขึ้น ฉันตกใจ เจ้าเฮยหลางลุกไปหมอบอยู่อีกด้านหนึ่ง แต่ยังมองมาทางฉันด้วยสายตาเว้าวอน ฉันหันกลับมามององค์ชายสิบสาม ท่าทางเขาไม่พอใจนัก              “มีอะไรเหรอ”            “ฮึ!”            เขาเมินหน้าหนี ทำเอาฉันอึ้ง...เหอๆๆ ไม่จริงมั้ง คนหึงหมาก็มีด้วย ฉันกลั้นยิ้มเดินไปล้างมือที่อ่างด้านหนึ่ง องค์ชายสิบสามเห็นฉันไม่สนใจก็ถลึงตาจ้องเจ้าเฮยหลาง หมาตัวนั้นไม่เข้าใจหรอก มันยังคงกระดิกหางเล่นกับเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันเดินกลับมาหยิบขนมชิ้นหนึ่งยื่นไปที่ปากเขา           “ให้...”           องค์ชายสิบสามเบือนหน้าหนี ไม่กินเหรอ ดี... ฉันทำเป็นไม่สนใจเขาเหมือนกัน           “อืม รสเข้าที!”           ฉันกัดขนมกินเองและกำลังจะกัดอีกคำ องค์ชายสิบสามยื่นหน้ามากัดคำที่เหลือในมือฉันทันที ฉันหัวเราะหันมามองเขา สีหน้าของเขาเป็นปกติแล้ว ฉันจึงยกกล่องขนมมาไว้กับตัวและป้อนให้เขาทีละคำๆ          “วันนี้ข้าได้พบท่านตา...”           จู่ๆ องค์ชายสิบสามก็พูดขึ้นจนฉันชะงักหันไปมองเขา เขาไม่ได้มองมาที่ฉัน แต่เหม่อมองไปที่ยอดกระโจม           “พวกเขาพูดถึงแม่ของข้า...”           ฉันลอบถอนหายใจ ที่แท้เขาหงอยเหงาเพราะเรื่องนี้เอง           “เจ้าจำแม่ของเจ้าได้ไหม”            ฉันถามเขา เขาส่ายหน้าเบาๆ          “จำไม่ค่อยได้แล้ว จำได้แต่ว่าท่านอ่อนโยนมาก ขับทำนองแห่งชาวมองโกลได้ไพเราะมากด้วย...”           ฉันมองดูเขาด้วยความเข้าใจ ภายในวังหลวง ลูกที่อยู่โดยไม่มีแม่น่าสงสารเหลือเกิน ฉันค่อยๆ ยื่นมือออกไปจับมือเขาไว้ เขาชะงักเกร็งไปชั่วขณะหนึ่ง แต่แล้วเขาก็กุมมือฉันไว้แน่น           เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของสองสาวตระกูลตงดังอยู่ข้างๆ ฉัน แต่ฉันกลับยังลืมตาโพลงมองยอดกระโจมในความมืด องค์ชายสิบสามเล่าถึงพระนางจางจยาซื่อ แม่ผู้ให้กำเนิดเขา พระนางทรงสิ้นพระชนม์ระหว่างมีประสูติการองค์หญิงสิบห้า ตอนนั้นองค์ชายสิบสามยังเล็กมาก ยังสัมผัสความรักความอบอุ่นระหว่างแม่ลูกได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องแบกรับความทุกข์ทรมานของการขาดแม่มาจนถึงทุกวันนี้ เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองให้ฉันฟังมากมาย หนึ่งในเรื่องเหล่านั้นก็คือความปรารถนาดีที่องค์ชายสี่มีให้กับเขา ตอนที่ฉันฟังเรื่องนี้ใจอดเต้นแรงไม่ได้ ใครๆ ก็ดูออกว่าเขารักและเคารพพี่ชายสี่มากเหลือเกิน องค์ชายสี่เป็นพี่ชายที่ทำหน้าที่เหมือนแม่ คอยสอนสิ่งต่างๆ ทั้งยังให้ความรักความอบอุ่นแก่เขา...             ตอนที่เห็นท่าทางปลาบปลื้มชื่นชมเวลาพูดถึงพี่ชายที่เขาบูชาฉันก็อดคิดขึ้นไม่ได้ ขนาดพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่แปดยังทรงเคยใช้อิทธิพลของฮิตเลอร์เพื่อให้ตัวเองได้ครองราชบัลลังก์อีกครั้ง หรือพระเจ้าถังเสวียนจงก็ทรงรับสั่งให้หยางอวี้หวน อัครชายาสุดที่รักปลิดชีพตัวเองเพื่อความมั่นคงของพระราชอำนาจ ไม่ว่าจะยุคสมัยใด แดนดินถิ่นไหน ก็ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าอำนาจความเป็นใหญ่เลยจริงๆ            “เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจเบาๆ องค์ชายสิบสามอาจจะเป็นแค่ขอนไม้ที่ลอยน้ำมาให้คนที่กำลังจมน้ำได้คว้าไว้ ซึ่งอาจจะจมไปพร้อมกัน หรืออาจจะได้ขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย แต่แล้วใครกันจะแบกขอนไม้นั้นไปด้วย มีแต่ปล่อยทิ้งไว้ ไม่สำนึกหรอกว่าขอนไม้นี้เคยได้ช่วยชีวิตตน...           “เสี่ยวเวย ตื่น ตื่นสิ...”           ฉันกะพริบตาปริบๆ มองตงเหมยอย่างสะลึมสะลือ           “สว่างแล้วเหรอ”            “ใช่แล้ว รีบลุกเถอะ”           “อืม”             ฉันกระวีกระวาดลุกขึ้นแต่งตัว แม้ว่าในห้องกระโจมจะจุดไฟให้ความอบอุ่น แต่แค่ออกจากผ้าห่มนวมก็สัมผัสได้ถึงไอหนาวยะเยือก ขณะที่กำลังใส่เสื้อผ้าตงเหมยก็หันมาถาม            ”เมื่อคืนเจ้าฝันเห็นอะไรหรือ น้ำตานองหน้าไปหมด”            “หา?” ฉันรีบเช็ดหน้าเช็ดตาทันที...จริงด้วย หางตายังเปียกอยู่เลย ฉันยิ้มกลบเกลื่อน “ไม่รู้สิ ข้าก็จำไม่ได้เหมือนกัน”             ตงเหมยไม่ได้ติดใจอะไร            “อืม เจ้าผัดหน้าแต่งตัวให้เรียบร้อยเถอะ ตงเหลียนไปถวายงานก่อนแล้ว ข้าก็กำลังจะไป ประเดี๋ยวเจ้ากินอาหารเรียบร้อยแล้วก็ไปเปลี่ยนกับนางแล้วกัน”            ”ได้ ข้ารู้แล้ว ข้าจะรีบตามไปนะ”              ตงเหมยพยักหน้า            “ไม่ต้องเร่งนักหรอกนะ” ว่าแล้วเธอก็หมุนตัวเดินออกไป           ฉันรีบถูฟัน หวีผม ล้างหน้า เห็นบนกระถางไฟตั้งนมชามหนึ่งอุ่นไว้อย่างดีก็รู้ว่าตงเหมยเตรียมไว้ให้ ฉันจัดการดื่มนมตามด้วยขนมรองท้องอีกสองชิ้น จากนั้นจึงรีบออกจากกระโจม            “เฮ้อ...” ฉันสูดอากาศหายใจเข้าออกลึกๆ อากาศดีจังเลย สะอาด สดชื่น อย่างกับสูดโอโซนเลยเชียว อากาศที่นี่มีกลิ่นหอมไม้สนอ่อนๆ ด้วย ฉันย่ำลงไปในพื้นหิมะที่ลึกระดับข้อเท้า ก้าวสวบๆ ไปทางขวา มุ่งสู่กระโจมที่ประทับของพระนางเต๋อเฟย ท้องฟ้ากว้างสีฟ้าคราม พื้นหิมะขาวโพลน สนชะลูดชูยอดเขียวพาให้อารมณ์ค่อยๆ สงบ ในเมื่อยังไม่ถึงอนาคตที่แสนโหดร้ายก็ไขว่คว้าความร่มเย็นตรงหน้าไว้ก่อนเถอะ             คิดมาคิดไปเพลินๆ แป๊บเดียวก็ถึงกระโจมของพระราชชายาแล้ว ฉันเข้าไปคารวะพระนาง จากนั้นก็รับช่วงงานต่อจากตงเหลียนเพื่อให้เธอไปกินข้าว ในแต่ละวันเมื่อพระนางเสวยพระกระยาหารเช้าเสร็จก็จะทรงดื่มน้ำโสมหนึ่งชาม ฉันอุ่นน้ำโสมบนเตา พอได้ที่แล้วก็หาถาดรองมาเชิญของ            ขณะที่กำลังจะถวายแด่พระนาง ม่านประตูก็ถูกเลิกขึ้น ฝูกงกงกระเซอะกระเซิงเข้ามาพาให้คนที่อยู่ในนี้แตกตื่น            “เกิดเรื่องอะไร เหตุใดจึงลุกลี้ลุกลนเช่นนี้” พระนางทรงขมวดพระขนง            ฝูกงกงกลืนน้ำลายก่อนจะตอบ “พระ...พระนางท่าน...องค์ชายสี่...องค์ชาย...ฮือ...”             พระนางทรงลุกพรวดตวาดถาม “องค์ชายสี่ทำไม!”              จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 07:04:14

ความคิดเห็นที่ 2         หัวใจของฉันบีบแน่น เผลอกำถาดรองในมือไม่รู้ตัว ฝูกงกงสะดุ้งกลับมาพูดจาคล่องเป็นปกติทันที         “เมื่อเช้าพวกขององค์ชายสี่ออกไปสำรวจเส้นทาง แต่ไม่รู้เหตุใดจึงพบหมีร้ายตาบอดที่ยังมิได้จำศีลถึงสองตัว อยู่ทางด้านล่างที่ตั้งค่ายนี้เองพ่ะย่ะค่ะ เหล่าองครักษ์ต่างรุดไปกันหมด องค์ชายสิบสาม องค์ชายสิบสี่ก็ประทับที่นั้นด้วย ยังมิทราบว่า...”           เขาเล่ายังไม่ทันจบเสียงฮวบก็ดังขึ้น พระนางเต๋ยเฟยทรงทรุดกายลงบนพระแท่นบรรทมพาให้ทุกคนกรูเข้าไปหาพระนางทันที ในหัวของฉันว่างเปล่าจนเกิดเป็นเสียงหวึ่ง ถาดในมือร่วงหล่นลงพื้น แล้วฉันก็ถลันออกไปด้านนอกอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น          ฉันวิ่งไปแบบสุดชีวิต แม้จะไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แต่สัญชาตญาณมันบอกให้วิ่งไปทางที่มีเสียงคนโหวกเหวกโวยวาย          “เร็วสิ! องครักษ์ไม่พอ ฮาฉีหลัว รีบไปตามค่ายพลม้าศึกและค่ายธงเขียว นำคนมาเร็วเข้า! หวังซุ่นเอ๋อร์ หมอหลวงเล่า ทำไมยังไม่มาอีก ไปตามอีกเที่ยวซิ!”         “ขอรับ”         “ขอรับ ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้แล้ว”          หมอหลวง? องค์ชายสิบสามกับองค์ชายสิบสี่บาดเจ็บด้วยเหรอ... เลือดสูบฉีดพลุ่งพล่านจนแทบหน้ามืด ฉันรีบสลัดหัวก่อนจะวิ่งไปตามเสียงของผู้คน         “โอ๊ย!” ใครคนหนึ่งโผล่พรวดออกมา ฉันถูกชนจนล้มลงไปกองกับพื้นหิมะ เวียนหัวจนลุกลำบาก         “เจ้ามาทำอะไรแถวนี้! กลับไปเสีย ไป! ฮึ่ย!”         เสียงกึกก้องกัมปนาทของคนคนนั้นดังลั่นอยู่เหนือหัว ส่วนฉันได้แต่ก้มหน้างุดรับคำแบบมึนๆ          “เจ้าค่ะๆ”         แล้วฉันก็เห็นชายชุดของคนคนนั้นสะบัดวูบ เขาเดินจากไปไกลแล้ว ฉันตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก แต่ก็ยังเดินหน้าต่อด้วยใจที่ร้อนรุ่ม รอบตัวมีคนมากมาย ต้องค่อยๆ มองหาไป องครักษ์ ขันที ทหารเลว... ฉันเบิกตามองไปทั่ว อยู่ที่ไหน อยู่ที่ไหนกัน?!         “อ๊า!” ฉันกรี๊ดเบาๆ วิ่งชะเง้อชะแง้ไปข้างหน้า         “องค์ชาย ทรงผ่อนคลายเถิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องเปิดฉลองพระองค์ให้เห็นปากแผล วันนี้อากาศหนาว พระโลหิตแห้งกรังติดกับเนื้อผ้า เวลาฉีกจึงจะเจ็บหน่อยพ่ะย่ะค่ะ...”           ฉันก้าวไปด้วยอาการสั่นเทา เห็นหมอหลวงลู่กำลังยืนอยู่ข้างกายองค์ชายสี่ ค่อยๆ ตัดเสื้อตัวในของเขาอย่างระมัดระวัง สีหน้าของเขาขาวซีดไม่ต่างจากหิมะ ขัดกับเลือดแดงฉานตรงหัวไหล่อย่างรุนแรง ฉันยังยืนอยู่ในกลุ่มคนด้านนอก มองดูองค์ชายสี่ที่กำลังขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกข้างในระส่ำระสาย แต่หัวใจกลับเต้นช้าผิดปกติจนเหมือนกับหายใจไม่ออก เผลอกุมเสื้อตรงหน้าอก          “ซี้ด...” องค์ชายสี่สูดลมหายใจเข้าทางปากด้วยความเจ็บปวด          “อดทนไว้พ่ะย่ะค่ะ ให้กระหม่อมดูแผลให้ละเอียด หากมิได้เป็นอะไรมากก็สามารถเสด็จกลับไปทรงพักรักษาที่กระโจมได้พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงลู่พูดพลางเช็ดทำความสะอาดแผล          ฉันยืนดูอยู่ด้านหนึ่ง เห็นรอยแผลลึกเป็นทางยาวพาดเฉียงบนไหล่ขององค์ชายสี่ ขณะที่ฟังน้ำเสียงของหมอแล้วเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก เฮ้อ...เบาใจลงได้หน่อย แต่แล้วสมองก็นึกขึ้นได้ ฉันหันไปมองรอบข้างอีกครั้ง องค์ชายสิบสามล่ะ เขาอยู่ไหน          ฉับพลันนั้นคนคนหนึ่งก็ถลาเข้ามาล้มลุกคลุกคลานท่ามกลางฝูงชน          “แฮ่กๆ...องค์ชายสี่ องค์ชายสิบสามทรงติดอยู่กับเจ้าหมีบอดพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมเข้าไปไม่ถึง ยิงธนูก็เกรงว่าจะต้ององค์ชายได้รับบาดเจ็บ องค์ชายสิบสี่ตรัสว่าให้รีบไปเรียกทหารประจำด่านมา เพราะพวกเขาชำนาญการล่าสัตว์ แต่ไม่มีป้ายตราประจำพระองค์ของพระองค์ จึงสั่งการลงไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”          องค์ชายสี่หน้าซีดขาวลงไปอีกจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไรแล้ว เขากลั้นเจ็บรีบปลดของสิ่งหนึ่งออกจากเอวแล้วส่งให้องครักษ์คนนั้นทันที ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก ทำไมมันเจ็บแบบนี้ เหมือนกับสิ่งที่กลืนเมื่อกี้ไม่ใช่น้ำลาย แต่เป็นแท่งตะกั่วยังไงยังงั้น ฉันสงบสติอารมณ์ตัวเองด้วยการสูดลมหายใจลึกๆ แล้วมองไปที่องค์ชายสี่อีกครั้ง เป็นจังหวะที่องค์ชายสี่ก็กวาดตามาทางนี้พอดี และแล้วเขาก็ทำท่าเหมือนไม่อยากเชื่อสายตา เบิกตาจ้องมาที่ฉัน           ฉันหันตัวแล้วรีบวิ่งตามองครักษ์คนนั้นไป แต่วิ่งมาไม่เท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง           “องค์ชายสี่ อย่าขยับพ่ะย่ะค่ะ พระองค์...ลุกไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”           “พระโลหิตซึมออกมาอีกแล้ว เร็วเข้า รีบห้ามเลือดเร็ว เอาโสมฝานมา โอย...องค์ชายสี่พ่ะย่ะค่ะ...”           ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มุ่งหน้าวิ่งต่อเหมือนคนบ้า           “แฮ่ก...แฮ่ก...” ฉันยืนพิงต้นไม้สูงต้นหนึ่งที่แทงยอดไปถึงฟ้า หอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า ขาแข้งมันแข็งไปหมด ยืนหอบอยู่พักใหญ่ก็ไปต่อ ฉันอ้อมพุ่มสนต้นหนึ่งไป พลันเห็นทิวทัศน์ที่เปิดโล่งเป็นทุ่งกว้างผืนหนึ่งปรากฏตรงหน้า กลุ่มคนกำลังห้อมล้อมเป็นวงอยู่บริเวณนั้น ได้ยินเสียงฮึ่ยเฮ้ยพร้อมเสียงตีเกราะเคาะเหล็ก ปนด้วยเสียงคำรามของสัตว์ดุร้าย           ฉันหมอบลงสังเกตการณ์ เบิกตากว้างเพื่อกวาดมองให้ทั่วๆ           อ๊ะ...นั่นองค์ชายสิบสี่ ในมือเขาถือดาบสั้นกำลังแกว่งสั่งคนอื่นๆ อยู่ ส่วนคนที่อยู่ด้านข้างนั้นฉันไม่รู้จักเลยสักคน องค์ชายสิบสามล่ะ อยู่ที่ไหน           “โฮก!”            “อ๊าก! โอ๊ย! ไอ้ชาติชั่วเอ๊ย...ระวัง! มันพุ่งมาแล้ว!”            กลุ่มคนแตกฮือ ฉันจับจ้องไว้มั่น องค์ชายสิบสามอยู่ตรงกลางวงกับเจ้าหมีดำ! เปียของเขายุ่งเหยิงไปหมด ตามเนื้อตัวยังไม่เห็นบาดแผลอะไร เพียงแต่หกล้มหกลุกใช้มีดพกปลุกปล้ำอยู่กับเจ้าหมีดำตัวนั้น เจ้าหมีเองก็ดูเหมือนจะไม่มีบาดแผลเหมือนกัน มันโจมตีองค์ชายสิบสามเหมือนกำลังคลุ้มคลั่งชนิดไม่สนสิ่งอื่นใด พุ่งเป้ามาที่องค์ชายสิบสามเพียงคนเดียว คนที่มุงอยู่ต่างคิดหาวิธีอย่างสุดปัญญา แต่ก็จนหนทางที่จะล่อมันออกมาจากองค์ชายสิบสาม ได้แต่ตะโกนไล่ บ้างก็ใช้เครื่องไม้เครื่องมือตีส่งเสียงให้มันหันเหความสนใจ ฉันเข้าใจแล้ว เวลาแบบนี้ไม่มีทางไล่มันไปได้แน่ ตามธรรมชาติของหมี ถ้าถูกโจมตีมันจะไม่ปล่อยคนที่โจมตีมัน ต้องให้รู้เป็นรู้ตายกันไปข้าง ฉันรีบคิดหาวิธีโดยด่วน ปกติช่วงนี้น่าจะเป็นฤดูจำศีลของมัน เหตุผลที่ทำให้มันออกมาหาอาหารอย่างนี้ได้ก็มีแต่...           ฉันเงยหน้าขึ้นมองสำรวจทันที           “เอ๊ะ” สายตาของฉันสะดุดลงตรงเงาของบางสิ่งที่วูบไหวอยู่แถวป่าละเมาะละแวกนั้น ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง           ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและขยับไปทางนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้เกิดเสียง ไม่นานนักฉันก็อ้อมไปอยู่ในเขตต้นไม้ด้านหลังของหมี แต่ระยะทางจากตรงนี้ไปถึงป่าละเมาะเป็นที่โล่งสะดุดตาไม่มีอะไรกำบังเลย ฉันลังเลอยู่แป๊บหนึ่งก็กัดฟันสวมหัวใจเพชรค่อยๆ ย่องไปหา ไปได้ครึ่งทางจากระยะหลายสิบเมตรเจ้าหมีตัวนั้นก็ยังไม่รู้ตัว มันยังคงเมามันกับการต่อสู้ แม้ใจฉันจะร้อนเป็นไฟ แต่กลับไม่กล้าวิ่งปรู๊ดไปทีเดียว            ดีมาก...ดีแล้ว...อีกสองก้าวก็ถึงพุ่มไม้แล้ว ฉันพยายามควบคุมหัวใจไม่ให้เต้นแรงขณะย่องไปยังป่าละเมาะอย่างระมัดระวังที่สุด          “พวกเจ้าดูนั่น!”          จู่ๆ ก็มีเสียงเอะอะร้องทักขึ้น แต่จะมัวสนอะไรไม่ได้แล้ว ฉันรีบหลบเข้าป่าละเมาะทันที หูยังได้ยินเสียงร้องเรียกอย่างตื่นตระหนก          “เสี่ยวเวย...”           ฉันยืนพิงหลังกับต้นไม้ รวบรวมสติของตัวเอง เสียงที่ด้านนอกสับสนอลหม่านไปหมด แต่ก็ไม่ใช่เสียงที่ผิดปกติอะไร ฉันเริ่มสำรวจรอบๆ อีกครั้ง อยู่ไหนนะ          เดินดูแถวๆ นั้นแล้วแต่ไม่เห็นอะไรเลย ฉันอดหมดหวังไม่ได้ หรือฉันจะคิดผิดไปเอง แต่แล้วฉันก็หยุดยืน          “ฟืดๆ...ฟืด...”           ด้านหลังมีอะไรบางอย่างส่งเสียงหายใจ ฉันตั้งใจฟังจนแน่ใจ ไม่ผิดแน่ เสียงหายใจจริงๆ... ฉันกัดริมฝีปากค่อยๆ หันตัวไปหาด้วยความเร็วที่ช้าที่สุดในชีวิต ลูกหมีตัวน้อยๆ วัยไม่กี่เดือนกำลังซุ่มตัวมองฉันอยู่หลังต้นไม้ ฉันยืนนิ่งไม่ไหวติง มันค่อยๆ โผล่มาด้วยความอยากรู้ ใกล้เข้ามาๆ...มันหยุดตรงข้างฉันพลางเงยหน้ามองด้วยท่าทางน่ารัก จมูกฟุดฟิดดมฉันไม่หยุด นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันได้ใกล้ชิดสัตว์ป่ามากขนาดนี้ มันน่ารักกว่าตัวที่ถูกขังอยู่ในสวนสัตว์ไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า          ฉันค่อยๆ ย่อตัวลงหามันพลางยื่นมือให้ แต่มันคงตกใจถอยหลังหลบวูบ พอเห็นว่าฉันไม่ได้ไล่ตามและไม่มีทีท่าร้ายกาจมันก็เข้ามาหาใหม่ และอาจเป็นเพราะมือของฉันมีกลิ่นขนมที่กินตอนเช้าเหลืออยู่ มันเลยเข้ามาดมมือฉันอย่างสนใจ แถมยังเลียซะด้วย ฉันลูบหัวมันเบาๆ เกาคางให้มัน เจ้าหมีน้อยถึงกับทำตาพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม สงสัยแม่มันคงยังไม่ได้สอนให้มันระแวงระวังมนุษย์ที่แสนน่ากลัว แต่ฉันก็กลับเป็นคนสอนบทเรียนแรกให้มันซะแล้ว ฉันยืนขึ้นและก่นด่าตัวเองถึงเรื่องที่กำลังจะทำจากนี้ไป สายตามองดูลูกหมีที่กำลังนัวเนียรอบขาฉันพร้อมกับทำใจ และแล้วฉันก็เตะจมูกมันอย่างไม่ปรานี           “เอ๋า!” เจ้าหมีน้อยส่งเสียงร้องลั่น วิ่งหนีเข้าไปในป่าละเมาะแต่ยังขยับไหวๆ ให้เห็น มันมองฉันด้วยสายตาหวาดกลัว ฉันก็ใจหายเหมือนกัน แต่ก็ต้องตีหน้ายักษ์ไล่ล่ามันต่อให้มันกลัวจนหนีออกไปด้านนอก เรียบร้อยแล้วฉันก็หยุดลงนอนแผ่หลากับพื้น หอบหายใจอย่างหมดแรง คงจะใช้ได้แล้ว แม่หมีคงตามลูกหมีไป แล้วองค์ชายสิบสามก็คงจะรอด พอคิดมาถึงตรงนี้ฉันก็ชะงัก บางทีสัตว์ก็ดีกว่าคน อย่างน้อยที่สุดมันก็รักลูกของมัน ไม่ฆ่าแกงกันเองอย่างโหดร้าย... ฉันยิ้มแสยะ เสียงความเคลื่อนไหวข้างนอกเบาลงมากแล้ว ฉันลุกขึ้นอย่างสบายใจ ปวดเมื่อยไปทั้งตัวอย่างกับถูกคนซ้อมมาเลย           “โอ๊ย เจ็บ...” สงสัยเมื่อกี้วิ่งมากไปจนเท้าเคล็ด          ฉันเดินไปทางข้างป่าละเมาะด้วยความยากลำบาก อูย...ยืนพิงต้นไม้พักหน่อยดีกว่า ในใจคิดขึ้นว่าองค์ชายสิบสี่คงเห็นฉันแล้ว พวกเขาคงไม่ทิ้งฉันไว้แบบไม่สนใจไยดีหรอกนะ เจ็บเท้าจะตายอยู่แล้ว ถ้าหากต้องเดินกลับกระโจมเองมีหวังได้ตายจริงๆ แน่! ระหว่างคิดก็ชะโงกดูไปด้วย เอ๊ะ...องค์ชายสี่มาได้ยังไง แผลของเขายัง...            ขณะที่กำลังตะลึงก็พลันเห็นองค์ชายสิบสี่โผล่มาส่ายหน้าให้ฉัน และเหมือนจะตะโกนอะไรบางอย่าง            ฉันนั่งลงแบบงงๆ ไม่เห็นเข้าใจเลย แต่องค์ชายสิบสี่ยังทำท่าตีโพยตีพายอยู่อีก รอให้เดินมาถึงกันก่อนสิ ถึงตอนนั้นค่อยด่าก็ยังไม่สาย จะได้ไม่ต้องเปลืองแรงมากด้วย อยู่ห่างกันขนาดนี้ใครจะไปได้ยินเล่า!            “ฟืดฟาด...ฟืดฟาด...”             เสียงลมหายใจดุดันดังอยู่ไม่ไกล ฉันตัวแข็งทื่อทันที ไม่ใช่มั้ง...ไม่หรอกน่า...ฉันไม่กล้าพอจะหันไป ได้แต่หวังว่าเป็นแค่อาการหลอน ฉันหลับตาแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง...น่าเสียดายจังที่มันไม่ใช่ภาพหลอน            หมีดำตัวมหึมาตัวหนึ่งกำลังเดินมาทางฉัน ใกล้เข้ามาแล้ว ฉันเห็นทันทีว่าตาของมันบอดไปข้างหนึ่ง รอยเลือดเป็นปื้นๆ เลย น้ำลายของมันยืดเยิ้มออกมาจากมุมปาก ฉันอยากจะร้องไห้ อยากจะกรี๊ด อยากจะยืนและวิ่งหนี และอยากจะหันหลังปีนขึ้นต้นไม้ด้วยสปีดความเร็วสูงสุด...อยากนู่นนี่มากมายแต่กลับทำได้แค่นั่งค้างอยู่ที่เดิม มองดูเจ้าแม่หมีดุ่มๆ เข้ามาเอาชีวิตตัวเอง ใช้หัวแม่เท้าคิดก็รู้ ถึงมันจะไม่รู้ว่าฉันทำร้ายลูกมัน แต่ความแค้นที่สูญเสียตาข้างหนึ่งไปคงต้องลงที่ตัวฉันแน่ๆ             รอบตัวไกลๆ กำลังชุลมุนวุ่นวาย ฉันได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวอย่างชัดเจน องค์ชายสี่ตวาดเสียงกร้าว องค์ชายสิบสี่โวยวายอย่างตื่นตระหนก แต่พวกเขาไม่กล้ายิงธนูเข้ามา แม่หมีตัวนี้อยู่ใกล้ฉันเกินไป ลูกธนูอาจพลาดมาโดนฉันได้ง่ายๆ ยิ่งกว่านั้นคือถ้าหากยิงธนูเข้ามาแล้วปลิดชีวิตเป้าหมายไม่ได้ล่ะก็ ชะตากรรมของฉันไม่ยิ่งแย่หนักกว่าเก่าเหรอ เห็นทีคงเหลือแต่วิธีแกล้งตายแล้วมั้ง แต่ถึงไม่แกล้งตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้หายใจ สีหน้าก็คงน่าเกลียดพิลึก ฉันยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ในใจภาวนาอย่างบ้าคลั่งว่าขอให้มันเชื่อทีเถอะว่าฉันเป็นศพ หรือให้มันเหนื่อยมากจนไม่สนใจฉัน ขอให้มันห่วงลูกของมันก็ยังดี...            ทันใดนั้นเจ้าแม่หมีตัวนั้นก็หยุดก้าว ฉันดีใจสุดๆ สวรรค์เมตตาฉันแล้ว มันคงเห็นฉันเป็นศพแน่ๆ กำลังคิดอยู่ดีๆ...            “โฮก!” มันร้องคำรามเสียงดังลั่นพลางยืนสองขาตระหง่าน สะบัดหัวพุ่งมาทางฉัน ฉันกลัวจนหยุดนิ่งทุกสิ่งอย่าง ความรู้สึกใกล้ตายมันเป็นแบบนี้เอง ฉันเบิกตากว้างแต่กลับไม่เห็นอะไรเลย...พ่อจ๋า...แม่จ๋า...           ฉึก! เสียงหนึ่งดังขึ้นกระตุกวิญญาณฉัน หมีตัวนั้นหยุดนิ่งไปเช่นกัน ฉันมองอย่างมึนงง เห็นลูกธนูปลายขนนกดอกหนึ่งปักลึกในหน้าอกที่พาดแผงสีขาวตรงตำแหน่งหัวใจพอดี           “โฮก!” แม่หมีร้องลั่น แต่แล้วก็ล้มตึงลงชักกระตุกกับพื้น ไม่นานนักก็แน่นิ่งไป            ฉันนั่งอยู่บนพื้นหิมะขาว มองไม่เห็นและไม่ได้ยินสิ่งอื่นใดรอบข้าง ดวงตายังจับจ้องไปที่ร่างของหมีตัวนั้น ตัวฉันสั่นเทิ้มด้วยความกลัว มันจะลุกขึ้นมาอีกไหม...            จู่ๆ เงาดำสายหนึ่งก็มาบังสายตาฉัน มือเย็นเฉียบคู่หนึ่งจับใบหน้าของฉันเงยขึ้น ฉันเหลือบตามองตามแต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย เหมือนมีอะไรมาบังไว้ ฉันกะพริบตาแรงๆ...หา! เลือด! เลือดเต็มไปหมดเลย ไม่ว่าจะที่มุมปาก จมูก หน้าผาก...ลมอุ่นๆ เป่าลงบนหน้าฉัน ฉันขมวดคิ้วอย่างเสียไม่ได้ เขาบีบหน้าฉันจนเจ็บไปหมด            ฉันกำลังเผชิญอยู่กับดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความห่วงใย และความโกรธแค้น มันคือ...ดวงตาขององค์ชายสิบสาม จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 07:13:42

ความคิดเห็นที่ 3 กรี้ดดดดดดด อัพเดทแล้วววววว เปิดดูทุกวันเลยค่ะ อ่านาแล้วเพลินมาก ขอบคุณนะคะที่แปลมาให้อ่านกัน (>_<) จากคุณ : chocoandcream เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 14:22:58

ความคิดเห็นที่ 4 แหงะ ทำไมอ่านแล้วสงสารหมีอ่ะ ไม่สงสารบรรดาองค์ชายเลย สัตว์สงวนนะ คนเขียนใจร้ายจริงๆ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 20:25:06

ความคิดเห็นที่ 5 เดาเรื่องไม่ออกเลยว่าจะไปทางไหน  จบยังไง มาอัพทุกวันนะค่ะ รออ่านทุกวันค่ะ จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 23:31:38

ความคิดเห็นที่ 6 สี่หรือสิบสาม เลือกไม่ถูกเลยทีเดียวT^T พี่แปดกับน้องสิบสี่ช่วยมาแย่งซีนหน่อยสิ ดันมาชอบผู้หญิงคนเดียวกัน เครียดแทนทั้งคู่ ยิ่งเป็นพี่น้องที่รักกันมากอยู่ด้วย ปวดใจแทน ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ^^ จากคุณ : BeautifulSonata เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 05:02:28

ความคิดเห็นที่ 7 ลุ้นมากเลยค่ะ สนุกขึ้นเรื่อยๆทุกตอน ขอบคุณมากนะคะที่สละเวลามาแปลให้อ่าน ไม่งั้นต้องพลาดนิยายสนุกๆอีกเรื่อง จากคุณ : Quaver เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 15:34:41

ความคิดเห็นที่ 8 แหะๆๆ ช่วงนี้งานทะลักถล่มถมทับมากทีเดียวค่ะ แต่จะพยายามแวบมาลงนิยายให้อ่านอย่างสม่ำเสมอนะคะ  ว่าแล้วไปเริ่มบท ๑๔ กันเล้ย จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 06:48:40

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 14 ลำบากเป็นสองเท่า         “ฟู่ว...ฟู่ว...” องค์ชายสิบสามเป่าใบหน้าฉันอย่างร้อนรน ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองหายใจอยู่หรือเปล่า ได้แต่จ้องมองเขาทื่อๆ สงสัยใจว่าทำไมถึงมีเลือดบนหน้าเขามากมายขนาดนี้ สมองของฉันว่างเปล่า แต่มือก็ยกขึ้นลูบหน้าเขาอย่างไม่รู้ตัว         “อ๊ะ!” ฉันร้องเจ็บเมื่อองค์ชายสิบสามจับข้อมือฉันไว้มั่นไม่ยอมให้ฉันสัมผัสเขา ฉันไม่เข้าใจ แต่เพราะใจคิดห่วงแต่อาการบาดเจ็บของเขาจึงพยายามบิดมือออก เขาก็ยิ่งจับฉันไว้แน่น...ฉันงงหนักกว่าเก่า ทำไมกัน ทำไมถึงไม่ให้ฉันโดนเขา ฉันทำผิดอะไร ฉันกลัวเขาเป็นอันตรายถึงได้วิ่งมาหานี่ไง         ความคิดมากมายวนเข้ามาในหัว เมื่อกี้เกิดเรื่องเสี่ยงๆ ขึ้นตั้งเยอะ ตอนนี้องค์ชายสิบสามกลับไม่อ่อนโยนกับฉันแม้แต่น้อย ดุดันใส่อย่างไม่มีสาเหตุ เหมือนชกลงมาที่หัวใจ ความน้อยใจถาโถมเข้าใส่ ปากตัดพ้อออกไป         “เจ้าคิดว่าข้าอยากแตะนักเหรอ คิดว่าข้าอยากมากเหรอไง” ว่าแล้วก็ดิ้นหนีและคิดจะยืนขึ้น          องค์ชายสิบสามยังจับไว้แน่น ยิ่งแน่นฉันก็ยิ่งดิ้นเหมือนคนบ้า มือหนึ่งพลั้งไปโดนหน้าเขา ความแฉะชื้นทำให้ฉันนิ่งงัน มองมือตัวเองที่เปื้อนเลือดก็หันขวับกลับไปมองหน้าขององค์ชายสิบสามอีกครั้ง เขาสำรวจมองฉันพลางลูบหน้า...ลูบคอ...แขน...มือ...เข้าใจแล้ว เขาต้องการแน่ใจว่าฉันไม่ได้บาดเจ็บอะไร          “ข้าไม่เป็นไร” ฉันบอกเสียงเบา องค์ชายสิบสามเหมือนจะไม่ได้ยิน เขายังคงไล่ดู ฉันจับหน้าเขาไว้ให้มองตาฉัน           “ข้าไม่เป็นไรจริงๆ แค่เท้าเคล็ดนิดเดียว” ฉันยิ้มให้ องค์ชายสิบสามจ้องฉันนิ่งก่อนจะสำรวจไล่ดูตัวฉันอีกรอบ          ในที่สุดสีหน้าของเขาก็เป็นปกติ           “เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”           ในใจของฉันกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง มุมปากปรากฏรอยยิ้มบางๆ           “เจ้า...” ฉันยังไม่ทันจะพูดต่อ จู่ๆ องค์ชายสิบสามก็ล้มลงบนตัวฉัน หลังของฉันกระแทกกับต้นไม้ หน้าอกร้อนวาบ เจ็บแน่นจับใจ          “องค์ชายสิบสาม เจ้าตื่นสิ ตื่น...”           ฉันไม่สนใจตัวเองอีกต่อไป ออกแรงพลิกร่างของเขาขึ้น ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับหิมะ รอยเลือดเดิมแข็งตัวแล้ว แต่ของใหม่กลับไหลออกมาสดๆ... หัวสมองฉันว่างเปล่าอีกแล้ว ภาพข้างหน้ามืดไปหมด ฉันหลับตาลง พยายามควบคุมสติตัวเอง เพียงครู่เดียวฉันก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ค่อยๆ กลับมามองเห็นอีกครั้ง ฉันจับร่างขององค์ชายสิบสามให้นอนราบและสังเกตดูเขาอย่างละเอียด บนหน้าผากมีรอยแผลหนึ่งรอย แม้จะยาว แต่ไม่ลึก ที่แก้มกับคอเป็นรอยขีดข่วนนิดหน่อย หนักที่สุดคือหัวไหล่ คล้ายกับโดนแม่หมีตะปบเอา เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เห็นเป็นรอยเล็บชัดเจน แผลนั้นลึกเอาการ หนังเปิดเปิงดูน่ากลัว          เห็นแผลเหล่านี้แล้วฉันก็รู้สึกขื่นๆ ในคอ ดีที่อากาศหนาวเย็น เลือดจึงไหลช้าแม้ว่าบาดแผลใหญ่ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แม้จะเป็นสมัยราชวงศ์ชิงก็น่าจะมีหมอแผนปัจจุบันบ้างล่ะนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเย็บปิดบาดแผลได้หรือเปล่า พอวางใจได้บ้างมือฉันก็สั่นเทาขึ้นทันที ฉันฝืนอาการพยายามจัดเสื้อผ้าของเขาให้ดี ทั้งยังถอดชุดตัวนอกของตัวเองคลุมตัวเขาให้อุ่นขึ้น จากนั้นฉันก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเลือดบนหน้าเขา ลมหนาวพัดมาเป็นระลอก แต่ฉันกลับไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด         “พบตัวแล้ว ทางนี้พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสี่ องค์ชายสิบสี่...”         เสียงคนดังขึ้นทำให้ฉันดีใจ แผลขนาดนี้ถ้ารีบรักษาเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เสียงสวบสาบย่ำพื้นหิมะใกล้เข้ามาแล้ว ฉันยังไม่ทันจะหันไปก็เห็นเงาใครคนหนึ่งพาดลงมา เมื่อเงยหน้าจึงได้เห็นใบหน้าขององค์ชายสี่กำลังเผชิญกับฉันพอดี เขาหน้าซีดเผือด ริมฝีปากไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย ดวงตาดำขลับจับจ้องมาที่ฉันนิ่ง ฉันกำลังจะอ้าปาก...          “เสี่ยวเวย...” เสียงของเขาแหบพร่ามาก           เสี่ยวเวยเหรอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกฉันแบบนี้ เขาไม่รอให้ฉันขานรับก็รีบก้มลงมาดูอาการขององค์ชายสิบสาม          “พี่สี่ พี่สิบสามคงไม่เป็นอะไรกระมัง” องค์ชายสิบสี่ส่งเสียงทันใด           ฉันกระตุกวูบหันไปมอง องค์ชายสิบสี่ตามเข้ามาด้วย ข้างๆ นั้นยังมีองครักษ์และนายทหารอีกมากมาย          “องค์ชายสี่ องค์ชายสิบสี่ รีบเถิดเพคะ พระอังสะและพระอุระถูกตะปบเป็นแผลใหญ่ ต้องรีบทำความสะอาดและเย็บปิด ส่วนแผลตรงพระนลาฏยังดีเพคะ”            องค์ชายสี่ลุกพรวดทันที          “น้องสิบสี่ ให้คนรีบกลับไปโดยด่วน บาดแผลเช่นนี้ต้องหาแพทย์ทหารผู้ชำนาญการเย็บ หมอหลวงลู่ก็ได้ ให้เขาเตรียมการให้พร้อม!”           “ทราบแล้ว” องค์ชายสิบสี่รีบหันไปจัดไพร่พลรวดเร็ว           นายทหารสองสามนายก้าวเข้ามาทันที แสดงชัดว่าเตรียมพร้อมอยู่แล้ว พวกเขาใช้อุปกรณ์บางอย่างที่เหมือนเปลหามอย่างง่ายๆ รองด้วยเสื้อคลุมตัวนอกสองสามตัวแล้วยกร่างขององค์ชายสิบสามไป ฉันรีบลุกขึ้นคิดจะตาม          “โอ๊ย!” ฉันเกือบล้ม เท้าชา แถมข้อเท้าก็เจ็บ องค์ชายสี่คว้าฉันไว้ ฉันเองก็เผลอเกาะแขนเขาแน่น           “อึก...” เขาร้องขึ้นในคอ           ฉันเงยหน้าขึ้นมองถึงได้เพิ่งนึกได้ว่าแขนของเขาได้รับบาดเจ็บเหมือนกันจึงรีบปล่อย          “ทำไมถึงสวมเสื้อผ้าบางเช่นนี้”           องค์ชายสี่ถามเสียงดุจนฉันต้องรีบอธิบาย         “องค์ชายสิบสามทรงได้รับบาดเจ็บ ต้องรักษาพระกายให้อบอุ่นเพคะ”           เขาชะงักไปก่อนจะยกมือขึ้นมาที่ข้างแก้มฉัน แต่องค์ชายสิบสี่เดินเข้ามาสมทบเสียก่อน ซ้ำยังถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมไหล่ให้ฉัน ฉันไม่ทันจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นพลางหัวเราะคิกคัก          “พี่สี่ ท่านบาดเจ็บอยู่ ให้ข้าจัดการเองเถอะ พวกเจ้ามานี่ซิ ประคององค์ชายสี่เสด็จกลับที่พัก”            องค์ชายสี่เหลือบมององค์ชายสิบสี่สีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะพยักหน้าเกาะองครักษ์เดินไป ฉันยังมึนๆ งงๆ อยู่องค์ชายสิบสี่ก็ก้มหน้าลงมาใกล้ ฉันจึงหลบวูบอย่างอัตโนมัติ          “เจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ” เขายิ้มจนตาหยี แต่นัยน์ตาของเขากลับไม่มีแววยิ้มเลย           ฉันหรุบตาหลบ “ทูลองค์ชาย อยากสิเพคะ”           องค์ชายสิบสี่ชะงักเมื่อเห็นท่าทีนิ่งเฉยเป็นงานเป็นการของฉัน เขากระชับตัวฉันแน่นขึ้นเพื่อก้าวเดินไป องครักษ์ที่ตามมาด้วยคิดจะเข้ามาช่วยรับฉันก็ถูกเขาปรามด้วยสายตาจนเป็นอันต้องถอยห่าง ได้แต่คอยระวังหลังไว้ให้เขา ฉันแอบกลัวว่าเขาจะทำหรือถามอะไรลึกไปกว่านี้ แต่ตลอดทางที่เดินมาเขากลับเงียบขรึม ฉันยังภาวนาให้เขาเดินเร็วๆ หน่อย ยิ่งเห็นว่าใกล้จะถึงกระโจม ใจของฉันก็จดจ่อคิดถึงแต่อาการบาดเจ็บขององค์ชายสิบสาม           “ถ้าเปลี่ยนเป็นข้า เจ้าจะมาหาไหม”            จู่ๆ องค์ชายสิบสี่ก็ถามขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา ฉันอึ้งไปก่อนจะนึกได้ว่าเขากำลังถามฉันอยู่ ฉันเม้มปากมองเขาแวบหนึ่ง อ้ำๆ อึ้งๆ ตัดสินใจ มีบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจนัก แต่เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉันไม่ใช่เหรอ ฉันจึงก้มหน้าตอบเบาๆ           “ไม่เพคะ”           ความกล้าของฉันมีเพียงแค่พูดตอบออกไปเท่านั้น ฉันไม่กล้าเหลือบขึ้นมองสีหน้าขององค์ชายสิบสี่หรอก ที่จริงไม่ว่าจะเป็นใคร หากพอที่จะช่วยได้ฉันก็ช่วยทั้งนั้นแหละ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงในสมัยนี้ที่ต้องพึ่งพิงแต่ผู้ชาย แม้แต่จะปกป้องดูแลตัวเองยังไม่มีปัญญา แต่ฉันดูแลตัวเองได้ และดูแลปกป้องคนอื่นได้ด้วย ทว่าฉันไม่บอกเขาแบบนี้เด็ดขาด ไม่ใช่แค่ห่วงเรื่องความเป็นมาที่พิสดารของฉัน แต่หัวใจของฉันรู้สึกเจ็บแปลบเพราะองค์ชายสิบสามแค่คนเดียวก็เกินพอแล้ว นอกจากนั้น...ใช่แล้ว! หัวใจของฉันหวั่นไหวขึ้นมาทันที ยังมี ‘เขา’ อีกคน...ความคิดอย่างหนึ่งแวบขึ้นเพียงชั่วพริบตา แล้วมันก็หายวับไปเมื่อฉันรู้สึกว่าองค์ชายสิบสี่หยุดเดิน แต่แล้วเขาก็เดินต่อ         เมื่อเข้ามาในกระโจมเขาก็วางตัวฉันลงยืนเอง ฉันรีบค้อมกายคารวะเขาทันที          “เป็นพระกรุณาธิคุณเพคะ”          ฉันยกมือขึ้นมาคิดจะถอดเสื้อคลุมไหล่ส่งคืนเขา แต่องค์ชายสิบสี่โบกมือห้าม         “เจ้าคลุมไว้เช่นนั้นเถอะ ยกให้เจ้า”          ฉันชะงัก ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี ลึกๆ แล้วไม่อยากจะข้องเกี่ยวกับเขาให้วุ่นวาย แต่ก็ไม่กล้าต่อความยาวสาวความยืดอีก เลยค้อมตัวขอบคุณเขาก่อนจะหันตัวมองไปด้านนอก เห็นองครักษ์เดินกันขวักไขว่ ฉันอยากจะสอบถามใครสักคน          “อวี้เฉวียนเอ๋อร์ เจ้ามานี่” องค์ชายสิบสี่ส่งเสียงสั่ง องครักษ์หนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามา          “ทรงกลับมาแล้ว” เขาก้าวขึ้นหน้าทำท่าคุกเข่าถวายบังคม          องค์ชายสิบสี่มองฉันทีหนึ่งก่อนจะเอ่ยถาม          “องค์ชายสิบสามเป็นอย่างไรบ้าง”           ฉันรีบขยับขึ้นหน้าเพื่อมองดูพวกเขา          “ทูลองค์ชาย เมื่อครั้งพาองค์ชายสิบสามเสด็จกลับมาก่อน ท่านหมอหลวงลู่เป็นผู้ถวายการรักษา เห็นว่าพระอาการไม่หนักหนา บาดเจ็บเพียงผิวพระวรกาย มิได้ลึกลงกระดูก พระพลานามัยขององค์ชายสิบสามแข็งแรงเสมอมา หากทรงพักรักษาอย่างเคร่งครัดก็จะเป็นปกติได้เร็ววันพ่ะย่ะค่ะ”          “อืม” องค์ชายสิบสี่พยักหน้า ขณะที่ฉันลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก           ดีจัง ในที่สุดก็วางใจได้อีกเรื่อง ตอนนี้ที่นั่นคงกำลังวุ่นวาย ถึงฉันไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้ พระนางเต๋อเฟยกับพวกตงเหลียนเห็นฉันวิ่งหายออกมาแบบนี้คงเป็นห่วงแย่แล้ว กลับก่อนดีกว่า           “เอ่อ...” องครักษ์คนเดิมอึกอัก         “ยังมีอะไรอีก” น้ำเสียงองค์ชายสิบสี่เอือมระอา          ฉันหันหลังเตรียมเดินออกไม่ได้สนใจ          “ทูลองค์ชาย ดูเหมือนองค์ชายสี่พระอาการไม่ใคร่ดีพ่ะย่ะค่ะ”          “เจ้าว่าอะไรนะ?!” องค์ชายสิบสี่ตะเบ็งเสียงกร้าว           ฉันตัวแข็งเป็นท่อนไม้ ชะงักค้างอยู่กับที่ ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไป          “พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสี่ทรงได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว พระโลหิตไหลมิได้หยุด พระกำลังอ่อนแรง แต่พระองค์ยังทรงฝืนออกไปหาองค์ชายสิบสาม ทำให้บาดแผลเปิดเสียพระโลหิตมาก ตอนนี้ทรงมีพระอาการไข้สลบไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ หมอหลวงบอกว่าอันตรายพอควร ทรงพำนักอยู่ที่กระโจมด้านหน้านี้เองพ่ะย่ะค่ะ...”           ฉันฟังคำที่เขาเล่าไม่ชัดแล้ว ในหัวคิดแต่ว่าหัวใจที่ถูกฉีกครึ่งมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง สู้ให้ฉันถูกหมีตะปบเสียเมื่อกี้จะดีกว่า หรือส่งฉันกลับไปโลกปัจจุบันเลยก็ได้ แต่ฉันก็ย้ำบอกกับตัวเองว่าเขาไม่ได้บาดเจ็บซ้ำเพราะฉัน เพราะเขาห่วงองค์ชายสิบสามต่างหาก บอกตัวเองแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...            ฉันสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วก้าวเดินต่อ แต่องค์ชายสิบสี่เดินมาอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันชะงักเท้าหันไปมองเขา เขาก็หัวเราะหึๆ           “เป็นเช่นนี้เอง”           เขาก้มลงมาคล้ายกับจะรุกไล่ฉันให้จมมุมพลางแสยะยิ้มพูดกับฉันตรงข้างหูด้วยเสียงที่เบาแสนเบา          “ถ้าหากพี่สี่กับพี่สิบสามอยู่ด้วยกัน เจ้าจะห่วงใครนะ” องค์ชายสิบสี่ทำหน้าอ่อนใจ สายตาฉายแววเจตนาไม่ดี มีทั้งแววโกรธเคืองแถมยังมีแววริษยาหน่อยๆ            ฉันสงบใจจนเยือกเย็นลงแล้วมององค์ชายสิบสี่ด้วยสายตาที่ออกจะขุ่นเคือง ทำไมเขาถึงได้กล้าซักไซ้เรื่องที่ฉันซ่อนงำไว้แม้แต่ตัวเองยังไม่อยากแตะต้องนี้อย่างง่ายดายนัก จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 06:57:50

ความคิดเห็นที่ 10         “เฮ้อ...” ไม่รู้ว่าคืนนี้ฉันถอนหายใจมากี่ครั้งแล้ว         ฉันบิดผ้าในมือและคลี่ออกมาพับวางลงบนหน้าผากขององค์ชายสี่ เขายังมีไข้สูงอยู่เลย ดีที่เหงื่อออกมาบ้างแล้ว ฉันต้องคอยเปลี่ยนผ้าขนหนูลดไข้ให้เขาตลอดเวลา แถมยังต้องเช็ดตัวให้ด้วย องค์ชายสี่ดูสงบลงมาก ลมหายใจไม่กระชั้นถี่เหมือนในตอนแรกแล้ว ฉันนั่งพิงขอบเตียงคั่งมองดูใบหน้ายามหลับใหลของเขา          เมื่อบ่ายฉันกลับมาที่กระโจมของพระนางเต๋อเฟยด้วยอาการสับสนมึนงง พวกตงเหมยร้อนใจจนยืนไม่ติด เหมือนมดที่เดินไต่บนฝาหม้อเดือดๆ ไม่มีผิด พอพวกเธอเห็นฉันเท่านั้นแหละ คำถามมากมายก็ยิงรัวมาเป็นชุดไม่รอให้ฉันตอบเลย จากนั้นก็ลากฉันเข้าไปหาพระนาง ตอนนั้นพระนางทรงมีสีพระพักตร์เหนื่อยล้า ฉันมารู้ทีหลังว่าเพิ่งทรงกลับมาจากดูอาการองค์ชายสี่และองค์ชายสิบสาม ฉันนั่งคุกเข่าลงกับพื้น แต่พระนางก็รับสั่งให้ลุกขึ้นและทอดพระเนตรมองฉัน ฉันเข้าใจในทันทีไม่ต้องรอให้พระนางทรงถาม รีบเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทรงฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วน เพราะเรื่องนี้คงปิดไม่อยู่ ที่เกิดเหตุมีคนอยู่มากมาย อีกไม่นานข่าวลือก็จะแพร่สะพัดไปทั่วจนได้...          ‘อืม แม่เด็กคนนี้มีใจภักดีเป็นที่ตั้ง เห็นเรียบร้อยบอบบางแต่กลับกล้าหาญเด็ดเดี่ยวนัก’           พระนางเต๋อเฟยตรัสเสียงนุ่มนวล ฉันเงยหน้ามองพระนางอย่างตะลึง พระนางก็ทรงมองมาด้วยสีพระพักตร์อ่อนโยน แต่ในหัวฉันกลับคิดวนเวียนว่าการที่พระนางตรัสแบบนี้เป็นผลดีหรือร้ายกันแน่ วันนี้ฉันทำตัวโดดเด่นสะดุดตามากเกินไปแล้ว เจ้านายทั้งหลายที่อยู่ภายใต้กฎธรรมเนียมอันเคร่งครัดของวังหลวงเหล่านี้จะมองอย่างไรบ้าง          ฉันรีบคุกเข่าลงทันที          ‘พระนางตรัสเกินไปแล้ว หม่อมฉันเพียงแต่ใจร้อนวู่วามไปชั่วขณะ มิได้...’ ฉันยังพูดไม่จบพระนางก็ทรงโบกพระหัตถ์ห้ามพลางแย้งขึ้น          ‘ปกติเจ้าก็เป็นเด็กที่ทำเพื่อผู้อื่น ข้อนี้ข้ารู้ดี ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก เฮ้อ...วันนี้เสี่ยงภัยมากมายยิ่งนัก เคราะห์ดีที่สวรรค์คุ้มครอง ปลอดภัยกันทุกคน...’            พระนางทรงประนมมือสวดมนต์ ฉันรู้สึกโล่งใจได้หน่อย วีรกรรมครั้งนี้ฉันไม่ได้อยากทำหรอก ยกให้เป็นสวรรค์ไปนั่นแหละดีแล้ว...          ‘เสี่ยวเวย วันนี้เจ้าเหนื่อยมามาก ควรจะให้เจ้าพักแต่เนิ่นๆ แต่องค์ชายสี่และองค์ชายสิบสามของเจ้าทรงบาดเจ็บ แต่ไม่ได้พาสาวใช้มาเลยสักคน ขันทีพวกนั้นหรือก็เลินเล่อเกินไป ข้าจึงให้ตงเหลียนกับอวี้เกอเอ๋อร์ไปคอยดูแลก่อนแล้ว’           ฉันชะงักขณะที่พระนางทรงยกชาขึ้นจิบ ทรงเหลือบมองฉันทีหนึ่ง          ‘อวี้เกอเอ๋อร์มิได้ละเอียดรอบคอบเยี่ยงเจ้า เจ้าไปแทนนางหน่อยเถิด วันนี้ต้องลำบากเจ้าแล้ว’            ฉันรีบย่อกายคำนับ            ‘เพคะ หม่อมฉันทราบแล้ว นี่เป็นหน้าที่ที่พึงกระทำ มิได้ลำบากอันใดเพคะ’            ‘อืม...ข้ารู้แก่ใจดี เจ้าไปเถิด’ พระนางทรงพยักพระพักตร์ ตรัสน้ำเสียงราบเรียบ           ‘เพคะ’ แล้วฉันก็ย่อกายคำนับลา          เมื่อออกมาจากกระโจม ลมหนาวปะทะเข้าใบหน้า ดินแดนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือนี้ท้องฟ้ามืดเร็วกว่าเขตเมือง ขอบฟ้าทอแสงแดงฉาน เมื่อก่อนฉันชอบดูอาทิตย์อัสดง แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าฟ้าแดงขัดตาเหลือเกิน ฉันรีบหันตัวไปอีกทาง พบว่าหลีไห่เอ๋อร์ยืนรออยู่ตรงหน้าแล้ว ฉันจึงเดินเข้าไปจะถามเขา แต่ขันทีน้อยคนนี้ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบนำทางฉันไป ฉันเองก็ไม่มีอารมณ์จะพูดนัก จึงเดินตามไปเฉยๆ ระหว่างทางเขาคอยหันมองฉันท่าทางชอบกลคล้ายกับอยากจะถามอะไร คงอยากสืบความจากฉันเป็นคนแรกสินะ หึๆๆ สงสัยชื่อเสียงฉันคงไม่ได้ขจรขจายไปแค่ในหกวังฝั่งตะวันตกแล้ว แต่คงกระฉ่อนไปนอกวังด้วยล่ะคราวนี้ มันจะไปในทางไหนนะ ยอดหญิงผู้ปราดเปรื่อง? นางข้าหลวงยอดภักดี? หรือว่า...หึย ขนลุก ไม่คิดดีกว่า           แม้ใจจะคิดเพ้อเจ้อวุ่นวาย แต่สีหน้าฉันก็คงความเรียบเฉย หลีไห่เอ๋อร์กลั้นความอยากรู้มาจนตลอดทาง สุดท้ายก็ไม่กล้าถาม เขานำฉันเลี้ยวไปด้านหนึ่งแล้วก็เข้าไปเรียกอวี้เกอเอ๋อร์ออกมาก่อน ฉันยืนรออยู่ด้านนอกไม่ไกลนัก ขันที บ่าวผู้ติดตาม และองครักษ์เดินผ่านไปมาอยู่ตลอด พอเห็นฉันก็เหลือบมองไม่วางตา ซ้ำทำท่าชี้ชวนกันดูเมื่อคล้อยหลัง เพิ่งจะได้ลิ้มรสการตกเป็นที่วิจารณ์ของสังคมก็คราวนี้เอง            ขณะที่ฉันกำลังจะหมดความอดทน หลีไห่เอ๋อร์กับอวี้เกอเอ๋อร์ก็เดินออกมาจากกระโจมหลังหนึ่งพอดี เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว โชว์ออฟวันเดียวครั้งเดียวก็เกินพอ วันนี้เตะหมีไปทีหนึ่งแล้ว ถ้าต้องเตะคนด้วยมีหวัง...           อวี้เกอเอ๋อร์ยังไม่รู้ว่าวันนี้ฉันก่อวีรกรรมยิ่งใหญ่อะไรไว้ จึงรีบวิ่งเข้ามาถามถึงสาเหตุที่ฉันผลุนผลันวิ่งออกไป ฉันฝืนยิ้มอ้ำๆ อึ้งๆ หลีไห่เอ๋อร์ไหวพริบเฉียบไว เห็นท่าทางฉันอึดอัดจึงรีบตัดบทให้ บอกว่าพระนางเต๋อเฟยทรงรออยู่ อวี้เกอเอ๋อร์ได้ยินเข้าก็ไม่ซักไซ้อะไรต่อ รีบตามหลีไห่เอ๋อร์กลับไปที่ประทับของพระนางทันที แต่ฉันกลับยังยืนค้างอยู่นอกกระโจมนั้น เพราะเดิมคิดว่าพระนางให้ฉันมาดูแลองค์ชายสิบสาม ไม่คิดว่าจะเป็นองค์ชายสี่...           “เฮ้อ...” ฉันเผลอถอนใจอีกครั้ง มือก็นวดข้อเท้าของตัวเองไปด้วย เมื่อกี้หมอหลวงมาตรวจองค์ชายจึงถือโอกาสดูอาการให้ฉันไปเลยทีเดียว มันแค่บวมๆ แต่ไม่เป็นอะไรมาก หมอหลวงเลยให้ยาแก้บวมช้ำมา แต่ฉันยังไม่มีเวลาได้นวดในตอนนั้น ฉันเงยหน้าขึ้นมองยอดกระโจม นึกถึงพระดำรัสของพระนาง           ‘ข้ารู้แก่ใจดี’           นึกแล้วก็ขนลุก ก้มลงมององค์ชายสี่ ทรงรู้อะไรนะ หมายถึงตัวตนของฉัน หรือความสนิทสนมระหว่างฉันกับองค์ชายสิบสาม...ไม่ถูก...ฉันส่ายหน้า คราวที่แล้วเกิดเรื่องที่วังฉางชุนมีใครไม่รู้เรื่องฉันกับองค์ชายสิบสามบ้าง พระนางเองยังตรัสไม่ให้ทุกคนพูดไปเลย           ฉันคิดจนปวดหัว ก้มลงนวดคอที่ปวดเมื่อยของตัวเอง สายตาเผลอไปมองใบหน้าแดงก่ำขององค์ชายสี่ หรือว่า...ไม่มั้ง...ที่พระนางสั่งให้ฉันมาที่นี่เพราะประสงค์ดี ไม่มีอะไรอย่างอื่นหรอกน่า ฉันลุกพรวดขึ้นทันทีพยายามไม่คิดต่อ เดินวนอยู่ในกระโจมแป๊บหนึ่งก็ค่อยๆ สงบลง ฉันแบ่งน้ำร้อนออกมาจากคนโทร้อน เป่าเบาๆ ก่อนจิบดื่ม ในใจค่อยรู้สึกอุ่นขึ้น บางทีพระนางอาจจะแค่ทรงห่วงลูกมากและเชื่อใจในตัวฉันก็เลยให้ฉันมาดูแล นี่เป็นเหตุผลเดียวที่ฉันคิดได้ในตอนนี้            “เฮ้อ...” ฉันเก็บความคิดที่ไม่อยากให้เป็นนั้นฝังลงในส่วนลึกของจิตใจ สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ แต่ก็ยังไม่หายอึดอัด            กำลังคิดจะออกไปสูดอากาศข้างนอกกระโจมเสียหน่อย...           “น้ำ...”            เสียงโรยแรงดังมาจากบนคั่ง ฉันสะดุ้งรีบเข้าไปดู          “องค์ชายสี่ ท่านฟื้นแล้วเหรอ”           เขายังไม่ได้ลืมตา ฉันรีบเอาผ้าสะอาดจุ่มน้ำมาแตะที่ริมฝีปากของเขา องค์ชายสี่เม้มปาก เหงื่อออกเต็มหน้า ฉันจึงใช้ผ้าหมาดอีกผืนซับให้ และแล้วเขาก็นิ่งไป สงสัยจะยังไม่ได้สติ ฉันแตะหน้าผากวัดไข้ให้เขา...อืม ตัวไม่ร้อนเท่าไหร่แล้ว เพิ่งเห็นว่าหน้าเขาดูตอบลงไปกว่าตอนที่พบกันคราวก่อน จริงๆ ระยะนี้ฉันก็เห็นเขานะ แต่ไม่เคยสังเกตเลย คิดอีกทีก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองพยายามหลบหน้าเขาอยู่ตลอด เวลาพบก็จะวางตัวเป็นทางการ เลยไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนไปของเขาเท่าไหร่           นายคนผู้โดดเดี่ยว เจ้าคนผู้อ้างว้าง สุดท้ายก็จะกลายเป็น ‘จักรพรรดิผู้เดียวดาย’ ไปชั่วชีวิต น่าสงสารจริงๆ เมื่อก่อนอ่านเจอในหนังสือ ตอนนี้ได้มาเห็นจักรพรรดิยงเจิ้งในอนาคตด้วยตัวเองแล้วถึงได้รู้ว่าความอ้างว้างเดียวดายของเขาอยู่ไม่ไกลจากที่ฉันคิดเลย ความสงสารอย่างหนึ่งค่อยๆ แผ่ซ่านขึ้นในใจ           “เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ส่ายหน้ากับตัวเองอย่างอดไม่ได้ แล้วฉันก็เพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังลูบหน้าขององค์ชายสี่อยู่ เหวอ...ฉันรีบชักมือกลับ           “อุ๊ย!”             เขายังคงหลับตา ลมหายใจสม่ำเสมอ แต่มือร้อนๆ ของเขาจับมือฉันไว้แน่น ฉันพยายามชักมือออก แต่เขาก็ยังยึดไว้และค่อยๆ วางมือของฉันลงตรงริมฝีปากแห้งผากของเขา ฉันสับสนวุ่นวายใจไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย รู้สึกถึงแต่ลมหายใจร้อนกับริมฝีปากที่แห้งแตกขององค์ชายสี่            ภายในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงแตกของถ่านในกระถางกำยาน ความอึดอัดและความอ่อนใจแผ่จากผิวหนังสู่หัวใจ             “เสี่ยวเวย...”             ฉันสะดุ้งเมื่อด้านนอกกระโจมมีเสียงคนร้องเรียกเบาๆ คล้ายจะเป็นเสียงของตงเหลียน หรือว่าองค์ชายสิบสามจะ... ฉันรีบลุกขึ้นจะออกไปดู แต่องค์ชายสี่ยังไม่ยอมปล่อยมือ เลยได้แต่ร้องถามไป            “มีอะไรเหรอ”             “องค์ชายสิบสามทรงดื่มยาแล้ว แต่บรรทมไม่ดีเลย พระองค์...พระองค์เรียกหาแต่เจ้า เจ้าไปดูหน่อยได้หรือไม่”             ฉันไม่รู้แล้วว่าตัวเองรู้สึกยังไง พูดออกไปโดยไม่ต้องคิด           “ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวข้าไปนะ”           “อื้ม” ตงเหลียนขานรับแล้วก็รีบผละไป           “อะแฮ่ม...” ฉันกลืนน้ำลายและกระแอมทีหนึ่ง “องค์ชายสี่เพคะ หม่อมฉันต้องไปดูก่อน”             องค์ชายสี่ยังคงไม่ขยับ ไม่พูดและไม่ยอมปล่อยมือ ฉันพยายามบิดๆ ดึงๆ มือ...แน่นจัง! ฉันใช้อีกมือแงะนิ้วของเขา เห็นชัดว่าองค์ชายสี่นิ่งงันและลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน เขาจ้องฉันเขม็ง ฉันมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้ารักษาอาการตามหน้าที่...เจ็บจัง เขายิ่งจับฉันแน่นขึ้น ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ทำอย่างกับจะบีบให้กระดูกฉันแตกเสียให้ได้ พวกเรายื้อยุดกันอยู่แบบนี้ และแล้วฉันก็คุมตัวเองไม่อยู่ น้ำตาที่เก็บกลั้นมาทั้งวันหยดเผาะลงมา            น้ำตาหยดลงบนมือฉันก่อนไหลเรื่อยไปที่ข้อมือของเขา ดูเหมือนน้ำตาอุ่นๆ จะลวกถูกมือเขาจนสะดุ้งรีบปล่อยมือออกทันที ฉันจึงลุกขึ้นช้าๆ มองไปทางเขา เขาหลับตาลงไปแล้ว แต่ปีกจมูกขยับให้เห็นถึงลมหายใจหอบกระชั้นอย่างชัดเจน            “หม่อมฉันต้องไปก่อน อีกประเดี๋ยวจะกลับมาเพคะ” ฉันพูดเสียงค่อย องค์ชายสี่ไม่สนใจ ฉันจึงย่อกายคำนับแล้วเลิกม่านเดินออกไป แต่ก็อดใจไม่ได้หันกลับมามองดูเขาแวบหนึ่ง องค์ชายสี่ยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนหลับไปแล้ว ทว่ามือของเขากำหมดแน่นเหลือเกิน...            ฉันเดินออกมานอกกระโจมก็เห็นขันทีน้อยคนหนึ่งยืนรออยู่แล้ว เขารีบพาฉันไปที่กระโจมขององค์ชายสิบสามอย่างเร่งด่วน เมื่อตงเหลียนเห็นฉันก็พยักหน้าให้และอ้างเหตุออกไปข้างนอก ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว เดินไปหาองค์ชายสิบสามซึ่งมีผ้าพันแผลปิดบริเวณหน้าผากชวนให้ขวัญเสีย          “เสี่ยวเวย ระวัง... เสี่ยวเวย...” องค์ชายสิบสามเพ้อออกมา “วิ่ง...อ๊าก...” มือไม้ของเขาปัดแกว่งไม่รู้ตัว ฉันรีบเข้าไปคว้ามือเขามากุมไว้ พอเขาจับมือฉันได้ก็ยึดกุมไว้แน่นโดยไม่สนแผลที่เจ็บปวด           “ข้าเอง ไม่เป็นไรแล้ว นอนหลับให้สบายนะ” ฉันปลอบเขาเสียงอ่อนโยน พูดทวนซ้ำอยู่แบบนี้จนองค์ชายสิบสามสงบลงได้ มือข้างหนึ่งจัดผ้าห่มให้เขาอย่างเบามือและตบกล่อมเขาเหมือนครั้งก่อน ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ หลับสนิท แต่มือของเขายังจับมือฉันไม่ปล่อย ฉันมองใบหน้าหล่อเหลาปนความดื้อรั้นของเขาแล้วความอบอุ่นก็แผ่คลุมในจิตใจ            ฉันนั่งตรงขอบฟูกอยู่เงียบๆ ความอบอุ่นจากองค์ชายสิบสามแผ่ส่งผ่านมือข้างหนึ่งในอุ้งมือเขา ขณะที่ตัวเองก้มลงมองมืออีกข้างหนึ่งซึ่งยังหลงเหลือรอยบีบของอีกคน... จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 07:05:16

ความคิดเห็นที่ 11 ตามอ่านอยู่ตลอดจ้า สนุกมากเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว แปลได้ดีมากมายเลย ขอบคุณที่นำมาให้อ่าน เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ปีศาจหมูแดง เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 09:22:20

ความคิดเห็นที่ 12 สนุกมากคะ ขอบคุณที่ช่วยแปลให้นะคะ จากคุณ : Curious girl (อยากผอม) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 22:26:51

ความคิดเห็นที่ 13 กองเชียร์เลือกไม่ถูกเลย ๕๕๕ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 03:49:38

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนนี้สิบสามเอาใจไปเลย แต่สงสารพี่สี่ คงอยากช่วยนางเอกเหมือนกัน แต่สังขารไม่อำนวย ส่วนสิบสี่นี่สนใจเสี่ยวเวยใช่มั้ยล่า?55+ แอบน้อยใจกับเขาด้วย อิอิ ส่วนพระนางเต๋อเฟยนี่คิดอะไรอยู่นะ เดาไม่ถูกจริงๆ เห็นด้วยกับคุณCanossaค่ะ กองเชียร์เลือกไม่ถูกเลย 55+ แต่ยังไงเราก็รักพี่สี่ที่สุด<3 จากคุณ : BeautifulSonata เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 03:02:42

ความคิดเห็นที่ 15 แง๊.....อิจฉาเสี่ยวเวย จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 18:33:55

ความคิดเห็นที่ 16 ใครเชียร์องค์ชายสี่กับสิบสาม ตามมาลุ้นต่อที่กระทู้ใหม่ได้เลยนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12137450/W12137450.html ส่วนองค์ชายสิบสี่จะมีบทบาทแค่ไหน ต้องติดตามค่ะ  จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 07:00:35