ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑ พินัยกรรม...กรรมจริง ๆ                แสงแดดที่ร้อนแรงในช่วงสายทำให้ คนที่อยู่ในหมวกปีกกว้างต้องเพ่งสายตาไปยังไร่ดอกเบญจมาศอันกว้างใหญ่นั้นเพิ่มขึ้น เธอยืดลำตัวตรง เงยหน้าขึ้นมองฟ้าอย่างที่อยากจะบ่นให้กับอากาศที่ร้อนอบอ้าวเหลือเกิน ก่อนจะหันไปมอง ฟากหนึ่งของไร่ “อุ่นรัก” มีชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวสีแทน ดวงตากลมโต กำลังขี่รถจักรยานยนต์สีแดงคันเก่าแก่รุ่นคุณปู่เข้ามาในไร่                พุดชมพูยิ้มบางๆก่อนจะก้มลงตรวจดูดอกไม้ตรงหน้าอีกครั้ง ตอนนี้เบญจมาศกำลังจะออกดอก ไร่ถูกแบ่งสัดส่วนชัดเจนว่า ส่วนที่เริ่มออกดอกแล้วและส่วนที่กำลังเร่งความสูงและส่วนที่อยู่ในโรงเรือนเตรียมปลูกลงพื้น                หญิงสาวเจ้าของไร่เป็นคนผิวขาว แต่ด้วยงานที่ต้องกรำแดดกรำฝนเป็นประจำทำให้สีผิวนี้เปลี่ยนเป็นแดงผุดผาด ส่งเสริมให้ใบหน้าที่เคยใสสะอาดดูเข้มขึ้นรับกับผมสีดำขลับซึ่งถูกตัดสั้นลองทรงมีไรผมที่ยาวระต้นคอ ใครๆที่นี่ก็เรียกเธอว่า ‘ไอ้พุด’ มากกว่าจะเป็นชื่อจริงที่หวานแหวว                “เฮ้ย!! พุดทำไรวะ วันนี้มีของมาฝากเต็มเลยเว้ย” เมื่อจอดรถจักรยานยนต์ของตัวเองได้ชายหนุ่มก็ตะโกนถามหาเพื่อนสาวทันที จิระยืนยิ้มเห็นฟันขาวสะอาดเรียงกันเป็นระเบียบ เรียกได้ว่าเขามีสิ่งเดียวที่ขาวที่สุดในร่างกายก็คือ...ฟัน                “จัดการต้นนี้ให้เสร็จก่อน แกไปรอที่ศาลาโน่นไป” พุดชมพูพยักหน้ารับมือยังคงง่วนอยู่กับต้นไม้เช่นเดิม                จิระเดินไปที่ศาลาไม้ใกล้ ๆวางข้าวของลงบนโต๊ะก่อนจะเท้าคางมองไปที่เพื่อนรัก ที่กำลังทำงานอยู่ไม่ไกล...ไอ้พุด ที่เพื่อน ๆ เรียกเป็นคนรูปร่างสูง ได้สัดส่วน ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาว ดวงตาชั้นเดียวเหมือนลูกเสี้ยวเมืองจีน มันชอบอ้างว่าพ่อเป็นผู้ดีเก่าเลยได้ผิวพรรณอันสวยงามมาด้วย มันมีนิสัยพูดตรงแต่ไม่เคยเครียดกับชีวิตไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด ๆ ก็ตาม ไอ้พุดมักจะมีทางออกอยู่เสมอ                เมื่อครั้งที่เรียนจบมัธยมปลายเกิดเหตุไม่คาดคิดพ่อบังเกิดเกล้าเสียชีวิต จึงต้องเบนสายการเรียนเสียใหม่จากที่เคยคิดจะเรียนวิศวกรรมศาสตร์กลับกลาย เป็นเกษตรศาสตร์ทันที เนื่องจากธุรกิจไร่ดอกเบญจมาศของครอบครัวไม่มีผู้รับช่วงต่อ มันทั้งเรียนไปด้วยและทำไร่ไปด้วย ช่วงปีหนึ่งแทบไม่เข้าร่วมกิจกรรมเลยซึ่งมันทำให้เพื่อนๆ รวมถึงจิระด้วยไม่ค่อยพอใจจนมารู้เรื่องราวจริงๆ ว่า พุดชมพูลำบากแค่ไหน                พุดชมพูถอดหมวกปีกกว้างออกวางไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งลงตรงกันข้ามเพื่อนชาย จิระจัดแจงส่งเครื่องดื่มให้ทันที น้ำดื่มประจำตัวเพื่อนสาวจอมห้าวก็คือ น้ำส้ม หนุ่มผิวแทนแอบคิดว่า มันไม่ได้เข้ากันเลยสักนิด!!                “ดื่มน้ำเย็น ๆนะเพื่อน” จิระเริ่มต้นสนทนาด้วยการยื่นน้ำส้มขวด หนึ่งให้เพื่อนรักพร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลที่เป็นจดหมายลงทะเบียนในชื่อของ พุดชมพูให้เพื่อนรับไว้                “ลุงไปรษณีย์ขี่รถสวนกันเมื่อครู่ เขาฝากมาให้แกด้วยน่ะ จดหมายอะไรวะทางการพิกล”                หญิงสาวยังไม่ตอบมองชื่อผู้ส่งแล้วแกะซองสีน้ำตาลนั้นออกอย่างเบามือ ในซองนั้นยังมีซองจดหมายเล็กๆอีกหนึ่งซองบรรจุอยู่ กระดาษขนาดเอสี่ที่แนบมานั้นเป็นจดหมายเชิญเธอเข้าร่วมรับฟังการเปิด พินัยกรรมของนายอาทิตย์ สัตยารักษ์ ระบุวันเวลาพร้อมเสร็จสรรพ ลงชื่อทนายความคือ ทรงรบ  วงศ์อร                ซองจดหมายเล็ก ๆ อีกฉบับนั้นจ่าหน้าถึงเธอด้วยลายมือหวัดๆ แม้มันไม่คุ้นตาแต่เธอก็พอจะเดาออกได้ว่าเป็นจดหมายจากใคร จดหมายนี้เป็นของ...ปู่เล็ก หรือนายอาทิตย์ สัตยารักษ์ หญิงสาวคลี่กระดาษออกอ่านโดยไม่รีรอ รู้สึกถึงใจที่เต้นเร็วขึ้นอย่างประหลาด                              ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็อ่านจดหมายจบ พุดชมพูถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใจความจดหมายบอกว่าต้องการให้เธอรับข้อเสนอเข้าไปจัดการดูแลเรื่องภายในสัตยารักษ์ ตัวแปรหนึ่งที่สำคัญมากก็คือ อนาวินทร์ หลานชายคนเดียวของนายอาทิตย์ มีเนื้อหาบางส่วนที่กล่าวถึงเรื่องที่ทำให้เธอหน้าเครียดขึ้นมาได้บ้าง                นี่มันเกิดอะไรขึ้นนะ เธอยังจำวันที่รู้ข่าวเรื่องการเสียชีวิตของนายอาทิตย์ได้เป็นอย่างดี วันนั้นเธอตั้งใจที่จะรวบรวมเงินที่มีอยู่จำนวนหนึ่งไปใช้หนี้ให้หมดแต่กลับกลายเป็นว่า ได้แต่นั่งอึ้งกับข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์                พุดชมพูไปร่วมงานศพแทบทุกคืนและทุกคืนเช่นกันที่มักได้ยินเรื่องระคายหู ศพยังตั้งอยู่ตรงหน้าแต่ลูกหลานกลับพูดถึงเรื่องมรดก กล่าวลับหลังว่านายอาทิตย์จะจัดการอย่างไรกับสมบัติมหาศาลนี้ ใช่ว่าเธอจะไม่ได้ยินข่าวเรื่องหลานชายคนเดียวของท่านเลย คนอื่นต่างขนานนามว่าเป็นคุณชายไม่เอาไหน แม้แต่งานศพของปู่ตัวเองยังไม่ใคร่จะมาประจำอย่างที่ควรทำ                “เฮ้ย!! นี่แกอ่านแล้วอึ้งเลยเหรอ ตกลงจดหมายอะไรวะ” จิระสะกิดเพื่อนสาวเบาๆ สีหน้าเป็นห่วง                “ไม่มีอะไรหรอก ปู่เล็ก...แกคงจำได้ เจ้าหนี้ แล้วก็เป็นญาติห่าง ๆ ของฉันด้วย เขาจะเปิดพินัยกรรมแล้วเชิญให้ฉันไปฟังด้วย” พุดชมพูอธิบายสีหน้าไม่ได้แสดงท่าทีอะไรที่บอกชัดเจน                “แล้วแกไปเกี่ยวอะไรวะ หรือว่า...ท่านจะยกสมบัติให้” จิระถามเสียงตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกาย พุดชมพูตบหน้าผากเพื่อนรักเบาๆ                “เพ้อเจ้อ เขาไม่ทวงหนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ปู่เล็กอยากให้ฉันทำอะไรให้นิดหน่อย”                “นิดหน่อย? ขนาดไหนที่เรียกว่านิดหน่อยวะ” จิระหันมาถามพลางลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ                “ก็...ดูแลหลานชายเขา” พุดชมพูอ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียงนัก                “หลานชาย? กี่ขวบวะ” คำถามของจิระทำเอาพุดชมพูเหลือบมองหน้าเพื่อนชายทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอ นึกอยากให้อนาวินทร์คนนี้อายุสักสี่ห้าขวบเช่นกัน                “น่าจะสักยี่สิบแปดยี่สิบเก้าได้มั้ง” คำตอบของพูดชมพูทำเอาอีกฝ่ายทำหน้าตะลึงงัน                “เฮ้ย!! นั่นมันไม่เด็กแล้วนะจะไปดูแลได้ไง บ้าแล้วหรือว่านายนี่พิการ ตาบอด? เดินไม่ได้?” จิระยังไม่หยุดเดาเรื่องด้วยไม่คิดว่าจะมีใครพิเรนทร์ให้คนอื่นมาดูแลลูกหลานตัวเองที่สมบูรณ์สมประกอบหรือดีพร้อมแน่ๆ                “พอๆ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละแค่...อยากให้ช่วยดัดนิสัยแต่จากที่อ่านในจดหมาย นี่... ไม่รู้ปู่เล็กคิดอะไรอยู่เหมือนกันนะ ทำไมต้องให้ทำอย่างนั้นด้วย สันดอนน่ะขุดได้สันดานนี่ขุดยากนะเว้ย” แม้ปากจะบ่นแต่ในใจก็ยังอดที่จะกังวลไม่ได้ ทำไมนายอาทิตย์ต้องทำให้มันยุ่งยากขึ้นด้วยก็ไม่รู้                “นั่นสิ แต่อย่างแกเนี่ยนะพุดจะไปสอนเขา แกเองน่ะก็ไม่ได้เป็นกุลสตรีสักหน่อย จะไปบอกสอนอะไรเขาได้” จิระได้ทีเหน็บเพื่อน พุดชมพูหัวเราะหึๆ ก่อนจะคว้าขวดน้ำเปล่าใกล้มือฟาดคนพูดสองสามที                “โอ้ยๆ แกจะฆ่าฉันเหรอไอ้พุด”                “แน่นอน พูดมาเนี่ยฉันมีดีบ้างไหมวะ”                “ก็แกเกิดมาผิดเพศเองนี่หว่าดูสิ แกเก่งทำไร่ทำสวนจะไปมีอะไรไปสอนหลานชายเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาด ใหญ่แบบนั้น มองไม่เห็นทางเลยวะ แค่ธุรกิจมันก็ไปคนละทางแล้วนะเว้ยแตกต่างตั้งแต่ยังไม่เริ่ม” ถ้อยคำเปรียบเทียบของจิระใช่ว่าหญิงสาวจะไม่พิเคราะห์ มันชวนคิด ชวนให้เหนื่อยใจมากกว่าจะอยากทำ                “นี่อย่าลืมนะเว้ย ฉันยังเหลือปริญญาอีกใบ”                “ฉันว่า...ปู่เล็กไม่ได้หวังให้แกไปอบรมบ่มนิสัยอะไรหรอก เขาหวังการณ์ไกล”                “การณ์ไกลอะไรวะ”                จิระยักไหล่ไม่พูดออกมา คงไม่ใช่ความคิดที่ดีนักหรอก เขาจึงไม่ยอมบอกเพื่อน แม้จะไม่ได้เห็นใจความของจดหมายและพุดชมพูเองก็ไม่อยากเล่ารายละเอียดซึ่งคง เป็นความลับที่ถูกกำชับโดยเจ้าของจดหมายแต่เขาก็หวังว่ามันจะเป็นจุดเริ่ม ต้นที่ดี จุดเริ่มของชีวิตที่ดีสำหรับเพื่อนรัก                              พุดชมพูเดินกลับเข้าบ้านของเธอซึ่งอยู่ห่างจากสวนไม่มากนัก บ้านชั้นเดียวที่ต่อเติมจนกว้างขวาง ด้านหนึ่งตกแต่งเป็นร้านเบเกอรี่ของแม่ จิตราคนงานในบ้านที่เธอจ้างไว้ช่วยงานในร้านเบเกอรี่และช่วยตัดดอกไม้ช่วง เช้าเดินเข้ามาเสิร์ฟน้ำเปล่าให้ทันทีที่เห็นผู้เป็นนายเดินมาถึง                “นายพุดเหนื่อยไหมจ๊ะ”                “หายเหนื่อยตอนจิตถามนี่แหละจ๊ะ” พุดชมพูกล่าวเอาใจ จิตรายิ้มเขินมือไม้อ่อนไปหมด ก็นายพุดของเธอออกจะหล่อเหล่าเป็นที่ร่ำลือกันทั้งตำบลขนาดนี้ สาว ๆหลายคนคอยวนเวียนเข้ามาซื้อขนมกับนายภัทราก็เพราะอยากเจอหน้านายพุดนั่นเอง                “แม่ไปไหนเสียละ ทำไมเฝ้าร้านคนเดียว” พุดชมพูถามหาผู้เป็นแม่ทันที จิตราหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินคำถาม                “นายแม่ไปบ้านลุงหมายจ๊ะ เห็นว่าจะไปดูหลาน ลุงเขาเพิ่งพากลับบ้านมาไง เด็กกำลังน่าเกลียดน่าชัง ๆ เห็นเห่อกันใหญ่ สงสัยนายแม่อยากอุ้มหลานแล้วละจ๊ะนายพุด”                “พูดไปเรื่อย เดี๋ยวคงได้อุ้มแหละแต่ไม่ใช่กับฉันหรอกนะ” พุดชมพูกล่าวกลั้วหัวเราะพาลนึกไปถึงน้องสาวที่ไปเรียนต่อในกรุงเทพฯ คิดว่านั่นยังดูมีวี่แววได้แต่งงานมากกว่าเธอเสียอีก                “โห นายพุดพูดแบบนี้จิตก็เสียใจเหมือนกันนะคะ อยากอุ้มมั่ง ลูกนายพุดขอให้เป็นผู้ชายจะได้หล่อเหมือนแม่”                “เฮ้ย!! มีแต่เขาบอกหล่อเหมือนพ่อ” พุดชมพูแย้งคำพูดของคนงานหญิงทันที                “อ้าว ก็นายพุดหล่อ จิตก็ว่าหล่อคนทั้งตำบลก็ว่าหล่อนะนาย ว่าแต่ทำไมวันนี้กลับเร็วจังคะเห็นคุณโจ้ลงไปหานึกว่าจะนั่งคุยกันยาวเสียอีกค่ะ”                “มันแวะมาเจอหน้าแล้วก็กลับน่ะ จิตพี่ขอน้ำใบบัวบกสักแก้วสิ อยากดื่ม” พุดชมพูอธิบาย ความเป็นจิระที่แปลกๆ                “ได้จ๊ะ” จิตรารับคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านปล่อยให้พุดชมพูนั่งที่ม้านั้งไม้ยาวสีหน้าเริ่มเคร่งเครียดขึ้น                หน้าที่เดียวของเพื่อนตัวดำคนนี้คือ อ่านหนังสือสอบปลัดหรือข้าราชการส่วนใดก็ได้ เพื่อความหวังของครอบครัว ตามจริงมันก็ไม่ได้ยากแค้นหรือเชื่อคำของผู้เฒ่าผู้แก่สมัยโบราณ ‘ให้เป็นเจ้าคนนายคน’ หมายความถึงการเป็นข้าราชการ ถือเป็นยศอันสูงยิ่ง ถือเป็นเกียรติเป็นศักดิ์ศรีของพ่อแม่พี่น้อง ตามความเชื่อ จิระเป็นข้อยกเว้นทั้งหมดทั้งมวล เขาทำตามพ่อบอกเท่านั้นเอง พ่อที่เป็นปลัดอำเภออยู่แล้วก็อยากให้ลูกเดินตามรอยเท้า ทว่าเจ้าตัวดำดันเรียนเกษตรศาสตร์                ตั้งแต่พ่อเสียอย่างกะทันหันในช่วงที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายเธอก็เหมือนทุกอย่างสูญสลายไปกับตา ความฝัน ความหวัง ทุกอย่างมันพังลงไม่เป็นท่า แต่เมื่อหันกลับไปมองข้างหลังเธอยังมีแม่ มีน้องสาวที่ต้องดูแล                ชีวิตมันต้องก้าวต่อไปไม่ใช่จมอยู่กับความเศร้า หนี้สินที่พ่อสร้างไว้ระหว่างที่ทำไร่ก็ต้องหามาใช้ ทุกอย่างเหมือนลมพายุที่พัดกระหน่ำมาครั้งเดียวแต่ทำลายทุกอย่างไปหมดเลย                เช้าหลังงานศพของพ่อเสร็จสิ้นเธอได้แต่นั่งมองดอกเบญจมาศในไร่ที่เริ่มเฉาลง เนื่องจากไม่มีใครมารดน้ำด้วยความยุ่งเหยิงจากงานศพ จนไม่มีใครปลีกตัวมาช่วยดูแลจัดการมันได้เลย                เธอเอื้อมมือไปเปิดน้ำที่ต่อไปยังสปริงเกอร์ที่วางท่อทั่วไร่ สายน้ำที่วาดเส้นสายไปตามขอบเขตอาณาบริเวณ แถมยังกระเซ็นมาถูกตัวเธออีกทำให้พุดชมพูรู้สึกตัวได้ว่า ต่อจากนี้ไป...เธอคือคนที่จะทำให้ไร่นี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง                หญิงสาวยอมสละสิทธิ์เรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่สอบได้หันมาเรียนคณะเกษตรศาสตร์ในมหาวิทยาลัยใกล้บ้านแทน หลังจากนั้นพอไร่อุ่นรักเริ่มอยู่ตัวก็เรียนต่อปริญญาโทสาขาเศรษฐศาสตร์คราวนี้เป็นมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ                ทั้งหมดที่ทำได้ แม้มันจะกระท่อนกระแท่นบ้างแต่ก็ลุล่วงด้วยดี ก็เพราะเงินทุนจากปู่เล็ก บุญคุณครั้งนั้นเปรียบเหมือนน้ำที่เธอเปิดให้ดอกเบญจมาศที่กำลังเหี่ยว เฉา...แล้วเธอละจะปฏิเสธคำขอร้องนั้นได้หรือเปล่า  พุดชมพูถอนหายใจอีกครั้ง                ชายหนุ่มร่างสูงก้าวยาวๆ เข้ามายังตัวบ้านสัตยารักษ์ท่าทีไม่สนใจสิ่งใดรอบตัว ดวงตารั้นนั้นถูกซ่อนไว้ด้วยแว่นกันแดดแบรนด์เนมแฟชั่นใหม่ล่าสุด ใบหน้าดูคมคายผิวขาวเนียนรับกับสีผมดกดำที่จัดทรงสั้นตามสมัย เขาอยู่ในเชิ๊ตสีดำ แขนซึ่งโผล่พ้นจากรอยพับออกมาให้เห็นผิวขาวดังเช่นคนที่ไม่ค่อยได้ออกแดดมาก นัก ร่างสูงเดินเข้ามาห้องรับแขกของบ้าน                สายตาคมเหลือบมองชายหนุ่มที่อายุไล่เลี่ยกันยืนแนบชิดอยู่กับแม่ของเขา เสียงหึ! ที่ออกมาจากลำคอนั้นดูสมเพชมากกว่าจะยินดี ผู้ชายของแม่อายุเท่าลูกชาย รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น                “ผมบอกแม่ไปแล้วนี่ว่าถ้าผมอยู่นี่ อย่าให้ไอ้พวกเหลือบไรเข้าบ้าน” น้ำเสียงทุ้มของอนาวินทร์เอ่ยทำลายความเงียบ ทิพนาถมองลูกชายแววตื่นตระหนกก่อนจะเข้ามาเกาะเกี่ยวแขนไว้ทีท่าเอาอกเอาใจ                “แม่ให้กรเขามาช่วยดูของเก่าในบ้าน หลายอย่างที่แม่คิดว่ามันรก เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์นะวิน สู้เอาไปขายดีกว่า กรน่ะเขามีความรู้เรื่องของเก่าเยอะทีเดียวนะ”                อนาวินทร์หัวเราะเหลือบมองชายหน้าคมร่างสูงใหญ่อย่างชวกร “ก็คงจะเป็นอย่างนั้นละครับ เพราะถ้าไม่ชอบของเก่า ก็คง...ไม่คิดจับสาวแก่แม่หม้าย แม่อยากขาย อยากทำอะไรก็ทำไป แต่อย่าให้ผมรำคาญตารีบพาออกไปให้เร็วๆด้วย” สายตาของอนาวินทร์บอกชัดเจนว่ารังเกียจ                ชวกรถึงกับขบกรามจนเป็นสันนูนขึ้นมาด้วยความโกรธ อนาวินทร์ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตาเขาอยู่แล้ว ทุกอย่างต้องเพียบพร้อมและถูกใจเขาเท่านั้น ถ้าใครไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการมีแต่จมกับดิน ไม่มีวันได้เป็นสุขแน่ๆ ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดที่จะตอแยหรือขัดใจเขาเลยสักคน                “ยังขายไม่ได้นะครับ จนกว่าจะเปิดพินัยกรรม” เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่สวมสูทเรียบร้อย มีแว่นสายตาพรางแววขุ่นเคืองในอารมณ์ขณะนี้ได้เป็นอย่างดี ทรงรบ ทนายความประจำตระกูลสัตยารักษ์ซึ่งเป็นมาตั้งแต่รุ่นพ่อจนถึงรุ่นลูก                อนาวินทร์ถอนหายใจเหลือบมองทนายความหนุ่ม “ถ้าอย่างนั้นก็รีบเปิดเสียสิ มัวยึกยักทำไมกัน เสียเวลา!!”                “ไม่ได้หรอกครับคุณอนาวินทร์ ตามกำหนดการก็คือ วันเสาร์นี้ เหลือแค่สามวันเองอดทนหน่อย เราต้องรอให้ครบจำนวนคนที่เข้าร่วมรับฟังด้วยครับ ไม่อย่างนั้นพินัยกรรมก็เปิดไม่ได้”                “เรื่องมาก...” อนาวินทร์บ่นก่อนจะเดินออกไปจากห้องไม่อยากสนใจทั้งทนายความไร้สาระและชู้รักของแม่                ทรงรบได้แต่มองหลานชายคนเดียวของนายอาทิตย์ด้วยความรู้สึกระอา คนที่ไม่สนใจใครอย่างอนาวินทร์คงทนงตัวว่าเป็นหลานชายเพียงคนเดียว อย่างไรเสียก็ต้องได้มรดกจากปู่อย่างแน่นอน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรื่องเดียวที่อนาวินทร์ทำได้ดีก็คือ...สร้างเรื่องวุ่นวาย                “คุณทนายช่วยร่นเวลาเข้ามาไม่ได้หรือไง ยังไงคนก็ครบอยู่แล้ว” ทิพนาถอดไม่ได้ที่จะถามไถ่เพราะเธอต้องการเงินด่วนมากกว่าที่จะมานั่งใจเย็นคอยความหวังอย่างนี้                ทรงรบจ้องคุณนายทิพนาถอย่างเสียไม่ได้ “ไม่ได้หรอกครับ ต้องทำตามระเบียบ อีกอย่างยังไม่ครบหรอกครับต้องรอคนสำคัญอีกหนึ่งคน” แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าคุณนายทิพนาถต้องการเงินเพียงไรแต่เขาก็ยังอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามเจตนารมณ์ของนายอาทิตย์                “ใครกัน? คนสำคัญ”                “รอให้ถึงวันนั้นเถอะครับ แล้วคุณทิพนาถจะรู้เอง” ทรงรบกล่าวแค่นั้นก็เดินไปยังห้องทำงานของนายอาทิตย์ซึ่งอยู่ถัดไปจากห้องรับแขก                ทิพนาถได้แต่ขัดอกขัดใจในสิ่งที่ได้ยิน ของก็ยังขายไม่ได้ พินัยกรรมก็ต้องรออีกสามวัน มันช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน ชวกรเข้ามาโอบบ่าเธอไว้เชิงปลุกปลอบ มือหนาลูบไล้เบาๆที่บ่าของแม่หม้ายเป็นจังหวะ ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ทันทีที่ทิพนาถหันมาจ้องหน้าเขา                “ใจเย็นนะครับพี่ รอสักหน่อยจะเป็นไรไป อย่างไรเสียเราก็ควรจะได้อะไรบ้าง นิดๆหน่อยๆก็น่าจะสักสิบล้านเป็นอย่างต่ำ อีกอย่างลูกชายพี่เป็นหลานชายคนเดียว ยังไงสมบัติก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี เราไปหาอะไรสนุก ๆ ทำกันไม่ดีกว่าหรือครับ อย่าเครียดเลยเดี๋ยวหน้าแก่นะ” ชวกรกล่าวเอาใจ ทำให้ทิพนาถยิ้มออกได้                “กรนี่ทำให้พี่ยิ้มออกได้ทุกทีสิน่า” ทิพนาถตบแขนชวกรเบาๆ ทำเหนียมอายพอเป็นพิธีเมื่อเขาพาเธอเดินไปยังรถเพื่อออกไปหาความสุขอย่างปากว่า                ทนายหนุ่มแอบมองตามคุณนายทิพนาถและชวกรที่เพิ่งเดินออกไปจากตัวบ้าน ภาพนั้นทำเอาชายหนุ่มหนักใจ เขาเหลือบมองเบอร์โทรศัพท์ของหญิงสาวที่ชื่อพุดชมพูก่อนจะกดโทรออกไปทันที หวังว่าจะขอร้องให้เธอมาร่วมรับฟังการเปิดพินัยกรรมได้                “สวัสดีครับ ผมทนายทรงรบนะครับ” เขาแนะนำตัวง่าย ๆเพราะคิดว่าเธอคงได้รับจดหมายแล้ว                “สวัสดีค่ะ” ปลายสายตอบกลับมาเหมือนกำลังหยั่งเชิงคนติดต่อไปมากกว่า                “ผมอยากเชิญคุณพุดมาร่วมรับฟังการเปิดพินัยกรรม คุณคงเห็นจดหมายแล้ว”                “เห็นแล้วค่ะ แต่พุดไม่ค่อยมั่นใจว่าจะไปร่วม เพราะพุดไม่ได้เกี่ยวข้องกับปู่เล็กมากกว่าเรื่องหนี้สินที่มีกันอยู่ค่ะ”                “ผมเข้าใจครับแต่เราจะเปิดพินัยกรรมไม่ได้หากไม่มีคุณ” เขาอธิบาย หวังว่าหญิงสาวจะเห็นใจ                “ผมจะรอนะครับ คุณอาทิตย์หวังกับเรื่องนี้มาก ก่อนที่ท่านจะสิ้นใจกำชับเรื่องจดหมายที่ส่งให้คุณ ท่านไม่เคยขอร้องใครมาก่อนเลยนะครับ...ครั้งนี้เป็นครั้งแรก” ปลายสายเงียบไปนานจนคนพูดแทบใจหาย                “ค่ะ ฉันจะไปร่วมรับฟังค่ะ” พุดชมพูรับคำ เป็นอันว่างานของทรงรบหมดไปหนึ่งเรื่อง ทนายหนุ่มยิ้มกว้าง บันไดขั้นแรกก็สำเร็จลุล่วงแล้วเหลือก็แค่ก้าวต่อไป จากคุณ : ดนตรีในสายลม เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 17:27:46

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ ^ จริงๆจะเอารูปขึ้นอันข้อความแรกมันไม่ขึ้นอ่ะค่ะ ?? ฮ่าๆๆๆๆ(แอบงง) ต่อนะคะ /////////////////////////////////////////////////                กลิ่นหอมของแป้งและนมทำให้พุดชมพูรีบจัดการชงกาแฟดำสักแก้ว ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขนมบนถาดออกมาชิมสักชิ้นสองชิ้นแต่โดนมืออวบอิ่มของผู้เป็นแม่ตีไปทีหนึ่ง                “โอ้ย!! แม่อ่ะตีพุดทำไม” เสียงโอดนั้นไม่ได้ทำให้โทษของเธอลดลงไปด้วยเลย ตาเขียวๆ ของแม่ทำให้หญิงสาวทำทีสลด                “ขโมย” คุณนายภัทรากล่าวหาพลางคลี่ยิ้ม หันไปหยิบจานในตู้กับข้าวที่มีขนมสองสามชิ้นในนั้นมาวางไว้ตรงหน้าพุดชมพู                “แม่เตรียมไว้ให้แล้ว มาทำเป็นเนียนเอาในถาด พวกนี้เอาไว้ขายนะ” คุณนายภัทราบ่นแต่พุดชมพูได้แต่ยิ้มยอมรับความผิดโดยดี                “แหม แม่จ๋ามันก็เหมือนกันนั่นแหละ พุดกินพวกนี้แม่ก็เอาในจานไปแพ็คขายได้นะ”                “ไม่ได้ แยกกันแล้ว” คุณนายภัทรายังเถียงกลับ พุดชมพูคร้านจะทะเลาะกับแม่เลยเปลี่ยนเรื่องคุยเสีย                “แม่คะ พรุ่งนี้พุดจะเข้ากรุงเทพฯนะ ว่าจะไปบ้านสัตยารักษ์”                “อ๋อ บ้านปู่เล็กน่ะหรือ ไปคืนหนี้ใช่ไหม” แม่ถามด้วยกังวลเรื่องหนี้สินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แม้เจ้าหนี้จะไม่ได้ถามไถ่แต่ตอนนี้ท่านเสียชีวิตไปแล้ว ลูกหลานก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกัน เกรงว่าจะมีปัญหาตามมาภายหลังดังนั้นการคืนหนี้ไปเป็นสิ่งที่ดีที่สุด                “จริงๆ พุดก็กะไว้ว่าจะพูดเรื่องนี้ด้วยแต่มันมีเรื่องอื่นอีกน่ะค่ะ”                “เรื่องอะไรงั้นเหรอลูก”                พุดชมพูยื่นซองสีน้ำตาลนั้นให้แม่ดู “ปู่เล็กอยากให้พุดไปฟังการเปิดพินัยกรรมของท่าน แล้วก็แนบจดหมายมาขอร้องให้พุดดูแลหลานชายเขาน่ะค่ะ”                “หลานชายนี่กี่ขวบละลูก ดีเหมือนกันนะ แม่ไปดูหลานลุงแล้วนึกอยากเลี้ยงเด็กอยู่เหมือนกัน”                หญิงสาวนึกขัน ทำไมแม่กับเพื่อนเธอถึงได้คิดแบบเดียวกันได้นะ เรื่องประหลาดๆ แบบนี้คงไม่ค่อยเกิดกับผู้ชายที่โตแล้วกระมัง                “น่าจะยี่สิบเก้าขวบน่ะแม่” พุดชมพูเอ่ยติดตลกแต่ผู้เป็นแม่ถึงกับอุทานด้วยความประหลาดใจ                “ตายจริง! แม่นึกว่ายังเด็กแล้วจะไปดูแลเขาได้ยังไงเราเป็นผู้หญิงนะ ไม่ดีหรอก ไม่ได้ๆ”                “ยังไงพุดก็จะไปดูก่อนว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่ เดี๋ยวพุดเข้าไปส่งดอกไม้ที่ตลาดก่อนนะคะ ว่าจะแวะบ้านโจ้ด้วยสายๆจะกลับค่ะ” พุดชมพูรีบดื่มกาแฟในมือให้หมดแล้วเดินออกจากบ้านไปที่รถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ของตัวเอง                กิจวัตรประจำวันของหญิงสาวคือ ตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อตัดดอกไม้ให้เสร็จ พอตีสี่ก็เอาไปส่งตลาดเป็นอย่างนี้ทุกวันจนกว่าจะหมดชุดดอกไม้ ดอกไม้ในไร่ไม่ได้มีแค่ดอกเบญจมาศแต่ยังมี เยอบีร่า และคัตเตอร์อีกสองอย่าง ตอนนี้เธอกำลังหาดอกไม้ชนิดอื่นมาทดลองปลูกอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าดอกอะไรจะทนทานกับสภาพอากาศของภาคอีสานได้ดี อากาศที่นี่ไม่ได้ดีเหมือนทางเหนือก็จริงแต่การปรับพื้นที่ให้เหมาะสม ดอกไม้ก็สามารถออกดอกงดงามได้เช่นกัน                เมื่อไปถึงตลาดพุดชมพูส่งดอกไม้ตามแผงต่าง ๆ จนครบรับเงินเสร็จสรรพจึงเดินเตร็ดเตร่ออกมาถึงหน้าตลาด ป้าน้ำใจหนึ่งในแม่ค้าแผงดอกไม้เดินเข้ามาสะกิดหญิงสาวเบาๆ                “นายพุดมาส่งดอกไม้รึ”                “ค่ะป้า พุดส่งให้กับหลานสาวป้าที่แผงแล้วนะ” พุดชมพูอธิบายทำหน้าแปลกใจ                “ป้าไม่ได้ติดใจเรื่องนั้น นี่ๆ หลานชายป้าคนที่เป็นทหารน่ะกลับบ้านมาแล้วนะ นายพุดสนใจบ้างไหม หน้าตาดีนะแถมเป็นคนในเครื่องแบบด้วยนา” ป้าน้ำใจกระซิบเบา ๆ ทำเอาหญิงสาวถึงกับหน้าเหลอหรา                “บ้า...ป้าจะมาบอกฉันทำไมละ ฉันไม่เอาหรอก อยู่อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่เอาใครมาลำบากด้วยหร๊อก” พุดชมพูทำน้ำเสียงสูง ก่อนจะหัวเราะออกมา “ไปแล้วป้ามีธุระต่อ ถ้าหลานป้าหน้าเหมือน ณเดชนะฉันจะรีบไปหาเลย” หญิงสาวกล่าวติดตลก ป้าน้ำใจทำหน้ามุ่ยได้แต่มองตามพุดชมพูออกไป                “แหมป้าใจ คิดจะอยากได้นายพุดเป็นหลานสะใภ้หรือ มองการณ์ไกลไปนะ เดี๋ยวสาว ๆทั้งตลาดอกหักแย่” เสียงจากหนึ่งในแม่ค้าค้านขึ้นมา                “ผู้หญิงยังไงก็ยังเป็นผู้หญิงต่อให้เข้มแข็งแค่ไหน ก็ต้องมีน้ำตาสักครั้งละน่า ฉันเสียดายคนเก่งคนดีอย่างพุดน่ะสิ ทำไม๊ ทำไมผู้ชายสมัยนี้ไม่มองกันมั่งวะ ชอบนักนังพวกนมโตๆ น่ะ” คำตัดพ้อนั้นเล่นเอาหัวเราะครืนกันทั้งตลาดปล่อยให้คนต้นเรื่องขับรถออกไปอย่างสบายอกสบายใจ ไม่ได้สนใจเรื่องที่ชาวบ้านกล่าวถึงเลยสักนิด                พุดชมพูขับรถกระบะคันเก่าของตัวเองไปถึงบ้านของจิระซึ่งอยู่ในตัวอำเภอ บ้านของจิระจริง ๆ ก็ไม่ใช่บ้านถาวรนักเนื่องจากเป็นบ้านพักของปลัดอำเภอซึ่งเป็นพ่อของจิระนั่นเอง เธอก้าวเข้าไปในบ้านก็เจอเพื่อนรักกำลังนอนหลับที่เปลญวนซึ่งผู้หัวท้ายไว้กับต้นมะม่วง มีหนังสือปิดหน้าอยู่เต็มๆ ดูก็รู้ว่าเจ้าของคงให้หนังสืออ่านไม่ใช่อ่านหนังสือ พุดชมพูใช้เท้าเขี่ยเปลเพื่อนแรงๆสองสามทีจนอีกฝ่ายสะดุ้งตื่น                “เฮ้ย! อะไรของแกวะไอ้พุด” จิระออกแนวขัดใจหลังจากเพิ่งพักสายได้แค่สิบนาทีก็มีเหตุให้ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง                “นอนหลับสบายจริงเชียว อ่านหนังสือหรือให้หนังสืออ่านกันแน่วะเนี่ย”                “โห...คนเรามันก็ต้องพักผ่อนสายตาบ้างแหละ จะให้ถ่างตาอ่านตลอดวันตลอดคืนเลยหรือไง”                “จ้า พ่อคุณแล้วนี่จะไปสอบเมื่อไหร่ละ” พุดชมพูถามเพื่อนนึกเป็นห่วง การสอบราชการมันต้องใช้เวลา เหมือนกับการล่าเอาความฝันที่มั่นคงอย่างหนึ่งทีเดียว แต่สำหรับจิระเปรียบเหมือนหน้าที่มากกว่าความตั้งใจจะทำเอาจริง ด้วยความที่มีพ่อเป็นข้าราชการ บีบบังคับให้บุตรชายคนเดียวสอบให้ได้ไม่ต้องทำงานทำการอะไรแค่สอบให้ได้เป็นพอ                “อาทิตย์หน้านี่แหละ ไม่ต้องอวยพรฉันนะ ฉันไม่อยากได้” คำตอบของจิระทำเอาพุดชมพูหัวเราะออกมา                “โว๊ะ ไอ้นี่ชักจะมากไปแล้วนะ เพื่อนรักกันก็ต้องช่วยเหลือส่งเสริมกันสิวะ ฉันอุตส่าห์อยากอวยพร”                “เรื่องนี้ไม่ต้องเลย ฉันไม่ถนัดจริง ๆ ไอ้ที่นั่งในห้องแต่งชุดเต็มยศ เหยียบดินไม่ได้ ไม่ไหววะ แล้วนี่แกมาหาฉันถึงบ้านนี่คงมีเรื่องด่วนอะไรใช่ไหม”                “ฉันว่าจะไปฟังพินัยกรรมเลยอยากให้แกช่วยไปดูไร่ให้หน่อย คิดว่าจะแวะไปเยี่ยมไอ้ช่อด้วย” พุดชมพูกล่าวถึงเพื่อนสมัยเด็กชื่อช่อม่วงที่เป็นเพื่อนเล่นกันมา ตอนนี้ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่บัญชีในกรุงเทพฯ                “โห ใช้จริง เงินเดือนก็ไม่ให้ เชอะ!! แล้วคิดจะหนีไปหาไอ้ช่อคนเดียว ฉันก็คิดถึงมันนะเว้ย”                “เหอะน่าครั้งหน้าละกัน ครั้งนี้นึกอยากได้พันธ์ไม้ใหม่ ๆกลับมาด้วยน่ะ เลยกะไปค้างที่บ้านของช่อมัน น่านะเดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก”                “โหย ไม่ใช่เด็กนะเว้ย!!” เด็กตัวดำยังโวยแต่พุดชมพูหัวเราะร่า                “เออ...งั้นไม่ต้องกิน” พุดชมพูแกล้งว่า                “กินสิ!!ปัดโธ่” จิระร้องตอบทันทีทำให้หญิงสาวหัวเราะร่วน  “ยังไงแกก็ระวังตัวด้วยละ เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ นี่ไม่เข้าใครออกใคร ความโลภมันบังตาคิดจะทำอะไรมันก็คอยแต่จะชักจูงจิตใจให้ต่ำลง อีกอย่างแกเป็นคนใจร้อนอย่าได้ไปทำเรื่องเข้าละ” คำเตือนของจิระทำเอาพุดชมพูยิ้มออกมาได้                ใครว่าจิระไม่มีสาระ เขานั่นแหละตัวสาระ...พูดชมพูคิดก่อนจะกล่าวให้เพื่อนสบายใจ “วางใจเถอะถ้าไม่เหลือรับจริง ๆ คงไม่สู้รบปรบมือกับใคร อย่าลืมสิ ฉันน่ะแชมป์ยูโดหญิงสมัยเป็นนักเรียนนะเว้ย”                จิระส่ายหน้ากับเรื่องคุยโม้ของพุดชมพู ออกจะเป็นเรื่องแปลกที่นายอาทิตย์อยากให้พุดชมพูไปรับฟังพินัยกรรม หากนายอาทิตย์ไม่คิดอะไรที่แปลก ๆ อยู่ละก็ เขาคงคิดว่า นายอาทิตย์หมายตาให้พุดชมพูเป็นหลานสะใภ้มากกว่าจะให้ไปดูแลหลานชายจริง ๆ แต่เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้ ขึ้นอยู่กับหัวใจล้วนๆ                ความรัก...มักไม่มีเหตุผล และไม่มีต้นสายปลายเหตุที่แน่ชัดแต่พอจะเจอมันก็วิ่งตรงเข้าหาอย่างกับพายุ...                เช้าตรู่รถกระบะคันเก่าแก่ของไร่อุ่นรักแล่นไปตามถนนสายเล็ก ๆ ของหมู่บ้าน จนเมื่อสวนกับรถขับเคลื่อนสี่ล้ออีกคันก็ต้องชะลอ หญิงสาวจำได้ว่าเป็นรถของลุงสมหมายผู้หลักผู้ใหญ่ในหมู่บ้านเดียวกัน เธอเลื่อนกระจกลงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเลื่อนมันลงเช่นกัน                “ไอ้พุดไปไหนเหรอ” ลุงสมหมายร้องถาม                “ไปกรุงเทพฯลุง มีอะไรหรือเปล่า”                “ว่าจะชวนไปดูกล้วยไม้ที่สวนน่ะ ไม่เป็นไรกลับมาค่อยว่ากันใหม่”                “จ้า” พุดชมพูรับคำก่อนจะเคลื่อนรถไปต่อ เป้าหมายคือ บ้านสัตยารักษ์...เพลงลูกทุ่งเก่า ๆที่เธอสะสมไว้ฟังเริ่มบรรเลงอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวฮัมเพลงเหล่านั้นไปด้วย มองโลกในแง่ดี ปัญหาที่มีมันอาจจะคลี่คลายในไม่ช้านี้ละ                รถสปอร์ตสีแดงหรูหราแล่นออกมาจากโรงแรมอย่างรวดเร็ว อนาวินทร์กุมพวงมาลัยด้วยท่าทีสบายๆ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นดำนั้นดูมั่นอกมั่นใจในตัวเอง เขาทิ้งเงินไว้บนโต๊ะโคมไฟในโรงแรมนั้น หวังว่าสาวที่เขาลืมไปแล้วว่าเจอกันได้อย่างไร คงจะชอบมัน ผู้หญิงพวกนี้ไม่ต่างกับเงินนักหรอก ได้มาก็ใช้ไปใครจะไปสนว่าพวกเธอชื่ออะไรหรือ ‘ได้’ มาอย่างไร...                รอยยิ้มผุดขึ้นมาบาง ๆ บนใบหน้าคมคาย วันนี้แล้วสินะที่เขาจะได้ทุกอย่าง นานแล้วที่เขากักเก็บความแค้นไว้ในใจ ปู่ไม่เคยเห็นดีด้วยในสิ่งที่เขาเสนอหรือเกลียด คราวนี้ละเขาจะจัดการพวกที่เขารังเกียจให้หมด คนแรกที่เขาจะไล่ออกก็คือ ไอ้ทนายทรงรบ!! และอีกคนที่เขาจะเอาเงินฟาดหน้ามันก็คือ ชวกร พวกเหลือบไร เกาะกินเลือดของสัตยารักษ์มานานเกินไปแล้ว!!                เมื่อมาถึงบ้านสัตยารักษ์ อนาวินทรฺก้าวขาลงจากรถก่อนจะโยนกุญแจไปให้คนรถที่ยืนรอรับอยู่ไม่ไกลนักด้วยท่าทีไม่สนว่ามันจะแตกเสียหายหรือไม่ ทนายทรงรบเดินเข้ามาหาพร้อมกับกล่าวทักทาย                “สวัสดีครับคุณวิน ผมมีคนที่ต้องแนะนำให้คุณรู้จักสักหน่อย”                อนาวินทร์แสยะยิ้ม “สำคัญไหม ไม่สำคัญไว้ทีหลัง ผมมาฟังเปิดพินัยกรรม รีบเปิดรีบจบผมมีงานเลี้ยงฉลองตอนเย็น”                คนที่ยืนข้างหลังทนายทรงรบถึงกับเหลือบตามองคนพูดด้วยแววอึ้งระคนขันในคำพูดของอนาวินทร์ เขาแทบไม่มองด้วยซ้ำว่าคนที่จะแนะนำนั้นเป็นผู้ใหญ่หรือไม่ แถมยังเดินเข้าไปในบ้านหน้าตาเฉยอีกต่างหาก                “ผมขอโทษคุณพุดอย่าถือสาเลยนะครับ คุณวินถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ก็เลยมีพฤติกรรมแบบนี้” ทรงรบหันมากล่าวด้วยสีหน้ารู้สึกผิด                “คุณทนายไม่ผิดเสียหน่อยนี่คะ มาขอโทษทำไม คนที่ควรขอโทษเดินหน้าเชิดคอตั้งเข้าไปในบ้านแล้ว ไม่จำเป็นต้องแนะนำพุดกับใครทั้งนั้นแหละค่ะ คงไม่จำเป็นที่ต้องรู้จักกันอีกแล้ว” พุดชมพูไม่อยากเสวนากับคนจำพวกนี้ให้เสียเวลา เสียสุขภาพจิต ดูจากกิริยาท่าทีแล้วโลกนี้คงมีแต่พวกเขาที่สำคัญ...สำคัญตัวเองผิด!!                เจ้าของไร่อุ่นรักเดินไปหาห้องน้ำก่อนที่จะมีพิธีการ เธอไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้เท่าใดนัก มันชวนให้อึดอัด เมื่อออกมาจากห้องน้ำดันเจอเข้ากับหลานชายคนโปรดของปู่เล็กซึ่งกำลังเดินสำรวจหาอะไรสักอย่างอยู่                “นี่เธอ!! เป็นคนใช้ใหม่ใช่ไหม ไปเอาน้ำมาให้ฉันหน่อยสิ” อนาวินทร์กล่าวพร้อมทั้งล้วงกระเป๋าหน้าเชิดมองออกไปยังห้องรับแขก                “ห้องครัวไปทางไหนเหรอ” เธอเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบ จ้องมองคนสั่งการด้วยความหมั่นไส้                อนาวินทร์หันขวับกลับมาจ้องหน้าคนใช้ใหม่ แววแข็งๆของตาสวยนั้นทำให้อนาวินทร์ชักสีหน้าไม่พอใจ                “ทางนั้นไง มาทำงานยังไง ไม่รู้จักที่ทำงานตัวเอง” อนาวินทร์ชี้ไปทางห้องครัวซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก                พุดชมพูแสยะยิ้ม “ใกล้ๆแค่นี้เองทำไมไม่เดินไปเอาเองละคุณชาย ขาก็ยังดีไม่ได้พิการสักหน่อยเดินมาจวนจะถึงอยู่แล้วยังจะใช้อีก” หญิงสาวบ่นก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้อนาวินทร์จ้องตาม ทั้งนิ้วยังชี้ไปที่คนใช้ใหม่อย่างเอาเรื่อง                “ยายเด็กบ้า!! อยากลองดีหรือไง” อนาวินทร์สบถออกมา เขาไม่เคยเจอใครขัดใจอย่างนี้มาก่อนแถมยังเป็นแค่เด็กรับใช้อีกต่างหาก                ทนายทรงรบมองบุคคลที่เข้าร่วมการฟังพินัยกรรมนี้ครบถ้วน เหลือบมองพุดชมพูที่นั่งอยู่มุมห้องแทรกตัวในกลุ่มของกลุ่มคนรับใช้เก่าแก่ ก่อนจะเปิดพินัยกรรมออกอ่าน                “ข้าพเจ้า นายอาทิตย์ สัตยารักษ์ มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนดีเมื่อทำพินัยกรรมฉบับนี้ ขอมอบทรัพย์สินที่เป็นหุ้นส่วนห้าสิบเปอร์เซนต์ของบริษัท สัตยาอสังหา จำกัดให้กับนาย อนาวินทร์ สัตยารักษ์ บ้านสัตยารักษ์ และที่ดินจำนวนร้อยไร่ที่จ.เชียงใหม่ ที่ดินห้าสิบไร่ที่จ.นครราชสีมา เงินสดห้าสิบล้านบาทในธนาคาร เป็นของนายอนาวินทร์ สัตยารักษ์ บ้านพักที่พัทยาและเงินสด ห้าล้านบาท มอบให้นางทิพนาถ สัตยารักษ์” ทรงรบอ่านจบหน้ากระดาษแรกก็พักเพียงนาทีก่อนจะอ่านต่อไป สีหน้าของอนาวินทร์และทิพนาถนั้นยิ้มกว้างพอใจกับสิ่งที่ได้ยินยิ่งนัก                “ทั้งหมดที่ข้าพเจ้ากล่าวมาจะตกเป็นของนายอนาวินทร์ และนางทิพนาถ สัตยารักษ์ อย่างถูกต้องเมื่อทำตามข้อแม้ของข้าพเจ้า ในระยะเวลาหนึ่งปีนับจากการเปิดพินัยกรรม ดังนี้                นายอนาวินทร์ สัตยารักษ์ ต้องเข้าไปทำงานในไร่อุ่นรัก อยู่ในความดูแลของนางสาวพุดชมพู ฤาชุตา เจ้าของไร่อุ่นรัก                นางสาวพุดชมพู ฤาชุตา ต้องเข้ามาร่วมบริหารงานในบริษัทสัตยาอสังหาและบ้านสัตยารักษ์ในนามของข้าพเจ้า                นางสาวพุดชมพู ฤาชุตา มีหน้าที่บริหารจัดการเรื่องการเงินของนางทิพนาถ และนายอนาวินทร์                เพื่อเป็นการตอบแทน นางสาวพุดชมพู ฤาชุตา จะได้รับเงินเดือนในส่วนของตำแหน่งผู้บริหารสัตยาอสังหา และเงินเดือนในการดูแลบ้านสัตยารักษ์                หาก นายอนาวินทร์ สัตยารักษ์ ไม่ปฏิบัติตามให้ยึดทรัพย์สินทุกอย่างมอบให้การกุศลทันที                อนึ่ง ข้อแม้ดั่งกล่าวจะถูกยกเลิกเมื่อ นางสาวพุดชมพู ฤาชุตา ไม่ยอมรับข้อเสนอ ทรัพย์สินดังกล่าวจะต้องถูกแบ่งครึ่งให้กับองค์กรการกุศล อีกครึ่งเป็นของทายาทโดยชอบธรรมของข้าพเจ้า คือ นายอนาวินทร์ สัตยารักษ์”                ไม่ทันที่ทนายจะอ่านจบดีด้วยซ้ำ เสียงโวยวายของทายาทผู้ชอบธรรมก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน                “นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ยายพุดชมพูนี่ใครกัน เมียน้อยปู่หรือไง” น้ำเสียงเอาเรื่องนั้นทำพุดชมพูสะดุ้งโหยง พอจะอ้าปากเถียงกลับก็ยั้งไว้ทัน นึกถึงคำพูดของจิระขึ้นมาตะหงิดๆ                “ไม่ใช่หรอกครับ คุณวินอย่าคิดไปไกลถึงขั้นนั้นเลย ข้อกำหนดก็บอกไว้อยู่ว่าหากคุณพุดเธอไม่ยอมรับที่จะดูแลคุณและสมบัติทั้งหมดก็ยังพอมีโอกาส” ทรงรบกล่าวน้ำเสียงเรียบ                “ถึงขนาดนี้แล้วคงไม่คิดจะปฏิเสธหรอกคุณทนาย ใครมันจะไปปฏิเสธเงินลง”                พุดชมพูหัวเราะหึในลำคอ เป่าปากดับอารมณ์ที่เริ่มร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “จะมากไปแล้วนะ นิสัยแบบนี้สิปู่เล็กถึงอยากดัดนิสัย” เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งของพุดชมพูที่เดินออกมาจากมุมห้อง                อนาวินทร์จ้องไปยังคนที่เพิ่งเข้ามาขัดจังหวะ ผู้หญิงตัวสูงเพรียวดวงหน้าเรียว ผมสั้น สวมเชิ๊ตสีดำกับกางเกงยีนส์ ดูมาดแมนเฉกเช่นชายหนุ่มมากกว่าหากไม่ได้ยินเสียงหวานๆ เขาก็คงคิดว่า ‘เธอ’ เป็นผู้ชาย และถ้าจำไม่ผิด เธอ คือ คนใช้ที่เขาเพิ่งมีเรื่องไปนั่นเอง                “เธอนั่นเอง...อย่าบอกนะว่า...”                “ครับ นี่คุณพุดชมพู ฤาชุตาครับ เจ้าของไร่อุ่นรัก” คำแนะนำของทรงรบทำเอาชายหนุ่มต้องหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างสังเกตสังกาอีกครา                “ทำไมเหรอคะ คุณอนาวินทร์ ฉันไม่เหมือนเมียน้อยปู่คุณเหรอ ดูแล้วออกจะเซ็กซี่” กล่าวทั้งทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ เล่นเอาอนาวินทร์ซึ่งจ้องหน้าเธอไม่กระพริบนั้นกำหมัดแน่น                ทรงรบหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่ หลังจากฟังถ้อยคำประชดเหน็บแนมของหญิงสาว ต่างคนต่างแรงใช่ย่อย ตาขวาทนายหนุ่มเริ่มกระตุกอย่างกับจะเต้นระบำ                “ดี...เราจะได้เห็นดีกัน คิดว่าแผนตื้น ๆ นี่มันจะใช้ได้ผลงั้นเหรอ เธอกับไอ้ทนายนี่ร่วมมือกันปลอมพินัยกรรมใช่ไหม” อนาวินทร์ชี้หน้ากวาดไปตั้งแต่หญิงสาวจนถึงทนายหนุ่ม                “บ้าไปแล้ว ฉันจะเอาเวลาที่ไหนมาปลอมกันละคู๊ณ หน้าก็เพิ่งได้เจอกัน หรือว่าเราจะนัดแนะกันในฝันคะคุณทนาย” พุดชมพูหันไปแกล้งถามทนายทรงรบ                “เอ่อ...เอาละครับผมว่าอย่าคิดเลยเถิดดีกว่าครับคุณวิน ผมกับคุณพุดก็เพิ่งเจอกันวันนี้ ไอ้เรื่องจะมาปลอมพินัยกรรมก็คงไม่ใช่หรอกครับ ในข้อตกลงมันมีข้อหนึ่งที่คุณพุดไม่รับข้อเสนอทุกอย่างก็จบครับ คุณวินจะได้ทุกอย่างคืนอย่างแน่นอน”                “งั้นเธอก็เซ็นเลย เซ็นไม่รับเสียสิ”                “ห๊ะ...นี่คือคำขอร้องจากคุณเหรอคะ คุณอนาวินทร์ ฟังไม่ค่อยรื่นหูเอาเสียเลย มันออกจะ...คันหูพิกล เป็นญาติกับจ๊ะหรือคะ” คำยียวนกวนประสาทจากสาวห้าวทำให้อนาวินทร์เริ่มพยายามบังคับตัวเองไม่ได้โกรธมากไปกว่านี้                “อย่าลีลารีบเซ็นซะ!!”                น้ำเสียงข่มขู่หน้าตาเหมือนโกรธใครมาเป็นชาติทำให้หญิงสาวหมั่นไส้ พุดชมพูแสร้งทำหน้าสลด ถอนหายใจเฮือกใหญ่                “เป็นอะไรไม่รู้ วันนี้มือไม้ไม่มีแรง ไว้มีแรงเมื่อไหร่จะเซ็นให้ละกันนะ” พุดชมพูกล่าวหันไปยิ้มเหยียด                “คุณทนายคะ เสร็จแล้วใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” พุดชมพูหันไปลาทนายทรงรบแล้วเดินเลี่ยงออกไปไม่สนใจใบหน้าโกรธขึ้งของชายหนุ่มสักนิด                อนาวินทร์รีบถลันเข้าไปคว้าแขนเธอไว้บีบจนแน่น พุดชมพูเลยบิดข้อมือขึ้นโยกตัวนิดหน่อยทำให้หลุดออกมาได้ อย่างที่เคยร่ำเรียนการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก                “ทำอย่างนี้เขาเรียกว่าคุกคามแล้วนะคุณอนาวินทร์ จะคุยก็คุยมา อย่าถือโอกาสแตะอั๋งคนอื่นสิคะ”                “อย่างเธอฉันจะไปทำอย่างนั้นทำไม ต่อให้เธอไปศัลยกรรมมาใหม่ฉันก็ไม่มีอารมณ์หรอก ตกลงเธอจะไม่เซ็นปฏิเสธข้อเสนอใช่ไหม”                “ก็บอกไปแล้วว่าเหนื่อย มือไม่มีแรง ไว้วันหลัง หรือคุณอยากมาทำงานที่ไร่ฉันละ มาเล้ย!! ยินดี๊ ยินดีต้อนรับเต็มที่เลยละ”                “นี่เธอ!!”                “จะตะโกนไปทำไมคะ ฉันไม่ได้หูตึงนะ หรือว่าติดจากเมื่อก่อนเป็นพี่ว๊ากเลยพูดสำเนียงธรรมดาของมนุษย์โลกไม่เป็นแล้ว ฉันขอตัวนะคะหายเหนื่อยค่อยว่ากันใหม่” หญิงสาวหัวเราะก่อนจะเดินออกไป                อนาวินทร์แทบอยากบีบคอผู้หญิงคนนั้นนัก เธอกล้าดียังไงมาต่อรองกับเขา “บ้าที่สุด!!” ชายหนุ่มเดินกลับมาปัดเอกสาร ข้าวของที่อยู่บนโต๊ะนั้นลงพื้นแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดจนทุกคนกลัวหัวหดไปหมด                “ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้เป็นอันขาด!! ไม่มีทาง!!”                ทิพนาถเดินเข้ามากอดแขนบุตรชายไว้เป็นเชิงปลอบขวัญ สายตายังคงจ้องมองหญิงสาวไปจนถึงรถกระบะคันเก่าคร่ำครึ                “ยายผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน ทำไมชุบมือเปิบไปง่ายๆ คุณพ่อทำแบบนี้เท่ากับว่าทิ้งลูกหลานนะคุณทนาย เราฟ้องเอาสมบัติคืนไม่ได้เชียวหรือ ยังไงมันก็ของๆเรา”                “นี่เป็นความต้องการของคุณอาทิตย์ แค่ทำตามที่ระบุไว้ก็พอ อีกอย่างเรายังสามารถขอร้องให้คุณพุดเธอเซ็นไม่รับข้อเสนอได้นะครับอย่าห่วงเลย”                “ไม่ห่วงได้ยังไง อ้อยเข้าปากช้างแล้วมันจะคายออกมาให้หรือยังไงคุณทนาย ฉันละเบื่อ ผู้หญิงชาวไร่ธรรมดาจะมีปัญญามาบริหารงานบริษัทใหญ่โตอย่างสัตยาได้ยังไงกัน คุณพ่อนี่คิดอะไรแปลกๆ”                “คุณพุดไม่ใช่ชาวไร่ธรรมดานะครับ เธอจบปริญญาโทเศรษฐศาสตร์มาครับ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นชาวไร่แต่ก็สามารถสร้างไร่เล็กๆของตัวเองจนกลายเป็นไร่ใหญ่ขึ้นมาได้นะครับ เธอเก่งมาก”                “อ๋อ...คงเก่งมากเชียวละถึงได้ทำให้คุณพ่อยอมให้หล่อนเข้ามาฮุบเอาสมบัติเราไปง่ายๆ” ทิพนาถยังคงเหน็บอีกครั้ง                ทนายหนุ่มได้แต่ถอนใจ คงยากเกินอธิบายแล้ว เพราะคนฟังไม่ใคร่อยากจะฟังความเห็นจากคนอื่น                อนาวินทร์สะบัดตัวออกจากแขนของทิพนาถ ไม่สนใจว่าใครจะมอง ตอนนี้เขาต้องการหาอะไรมาดับกลุ้มมากกว่าจะยืนฟังเรื่องปวดหัวพวกนี้...ผู้หญิงหน้าเงินนั่นกวนประสาทเขา สักวันเขาจะจัดการให้เธออย่างสาสม!! ////////////////////////////////////// แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 55 06:34:14 จากคุณ : ดนตรีในสายลม เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 17:30:17

ความคิดเห็นที่ 3 แวะมาให้กำลังใจน้องตาจ้ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 19:33:39

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณพี่นุ้ยที่น่ารักค่ะ ^^g เกือบไม่รู้ว่าเป็นใคร ฮ่าๆๆๆๆ พี่ลิซ มาลงที่นี่ด้วยกัน..คิคิ ขอบคุณ คุณ GTW ค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 55 16:58:02 จากคุณ : ดนตรีในสายลม เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 22:12:55

ความคิดเห็นที่ 5 นาย อนาวินทร์ นิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ ไม่ชอบ เกลียดมาก อยากให้โดนโจ๋ปากซอยรุมอัด อยากให้หมาในซอยไล่กัด อยากให้โดนยิงผิดตัว พุดชมพู นิสัยดี น่ารัก เก่ง อะไรๆ ก็ดีไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ชอบ^^.. จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 07:41:43

ความคิดเห็นที่ 6 พี่พุดมาลงที่นี่ด้วยเหรอคะ อิอิ จากคุณ : ฮันนี่ ((liz)) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 16:36:09

ความคิดเห็นที่ 7 เยี่ยมค่ะ ไปทำไร่ให้รู้จักชีวิตมากขึ้นเสียบ้าง รถสปอร์ต จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 17:53:24