ความคิดเห็นที่ 1                 “ช่างมันเถอะ... ไม่มีอะไรหรอก”                 เมื่อปิลันธน์เห็นว่าคนข้างๆไม่อยากจะคุยเรื่องเดิมแล้ว จึงถามเปลี่ยนเรื่องขึ้น                 “นี่ก็สองทุ่มแล้ว ไปร้านกาแฟทำไม”                 “นัดคนที่ชนะรายการนั้นไว้”                 “ครั้งที่เท่าไรแล้ว”                 ดุจฝันนับนิ้ว                 “ห้า”                 “อีกไม่กี่ครั้งก็จบแล้วนี่”  ปิลันธน์ว่า ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบตามฟอร์ม  “แล้วครั้งนี้นัดกันไว้ว่าจะไปไหนกัน”                 “ยังไม่รู้ แต่วันนี้ที่แน่ๆคือเขาจะเอางานมาให้”                 คนที่กำลังขับรถอยู่เงียบไปพักนึงก่อนจะค่อยๆเอ่ยขึ้น                 “ฝัน  ลองคิดดูนะ ถ้าหากฝันกำลังคุยกับใครแบบจริงใจ แล้วมารู้เอาทีหลังว่าเขาคุยกับเราก็เพื่อหลอกใช้ ฝันจะเสียใจไหม”                 ดุจฝันนิ่งไปเมื่อได้ยินปิลันธน์พูดเช่นนี้ นานมาแล้วที่เขาได้เห็นพฤติกรรมในการหลอกใช้ผู้ชายของเธอ หากแต่เขาไม่เคยพูดมันออกมาสักครั้ง จนกระทั่งวันนี้เองที่จู่ๆเขาก็นึกพูดขึ้นมา                 “ก็คง... เสียใจมั้ง”                 หญิงสาวพูดโดยคิดว่าถ้าเป็นตัวเอง ใครสักคนที่เธอจริงใจด้วยกำลังหลอกใช้เธอ เธอก็คงเสียใจไม่ต่างอะไรจากคนเหล่านั้นที่เธอสลัดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี                 “แต่เราก็ไม่ได้คิดจริงใจอะไรกับใครอยู่แล้ว คงไม่มีวันนั้น”                 “แน่ใจเหรอฝัน”                 ปิลันธน์ย้อนถามเพราะรู้ดีว่าตอนนี้หญิงสาวไม่ได้เป็นอย่างที่ปากตัวเองว่าไว้เลย เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ชายหนุ่มจึงได้โอกาสพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง “ถ้าอย่างนั้นเราอยากให้ฝันลองหยุดคบใครเพียงเพื่อผลประโยชน์... ไม่ว่าใครก็ตามที่ฝันเริ่มรู้สึกดีด้วย ถ้าไม่อยากที่เสียเขาคนนั้นไปในท้ายที่สุด”                 ดุจฝันนิ่งเงียบคิดตามไปครู่นึงก่อนจะแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อนขึ้นมาเบาๆ                 “นึกอย่างไรพูดเรื่องนี้เนี่ย”                 “แค่อยากพูดเฉยๆ ในฐานะเพื่อน”                 ปิลันธน์พูดหน้าตายก่อนที่รถจะหยุดลงเมื่อถืงหน้าร้านที่เป็นที่หมาย ดุจฝันขอบคุณเป็นเชิงก่อนที่จะมองดูรถของเพื่อนสนิทแล่นจากไปสักพักก่อนที่จะเดินเข้าร้าน เธอมาถึงก่อนเวลาห้านาที ไม่มีความจำเป็นใดๆที่ต้องรีบร้อน ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าร้านไปแล้วนั่งสั่งกาแฟรออย่างใจเย็น เดี๋ยวภาคภูมิก็คงมาแล้ว                 ระหว่างที่รอ เธอก็คิดเรื่องที่ปิลันธน์พูดไปพลางๆ มันก็จริงอย่างที่เพื่อนเธอว่ามา ถึงแม้ว่าภาคภูมิจะยินดีช่วยเธอทำงาน หากแต่มันคงจะไม่ดีเท่าไรนักหากเธอจะรบกวนเขาไปเรื่อยๆ แถมเหลืออีกไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่เธอจะได้เจอกับเขา อะไรที่เป็นสิ่งที่ดีๆก็ควรทำไว้เพื่อให้เป็นความทรงจำที่ดีเมื่อถึงคราวที่ต้องไม่ได้เจอกัน                 ดังนั้น นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะไหว้วานเขาให้ช่วยงาน                 ดุจฝันยิ้มกับความคิดนี้ ก่อนที่จะเริ่มจิบกาแฟที่เพิ่งมาถึงโต๊ะอย่างช้าๆ                 ห้านาทีผ่านไป สองทุ่มตรง ภาคภูมิยังไม่มา                 สงสัยรถคงจะติด... วันนี้วันเสาร์เสียด้วย แถมยังเป็นปลายเดือน สงสัยหลายบ้านคงพากันออกมากินข้าวนอกบ้านทำให้การจราจรคับคั่ง ก่อนจะตัดสินใจให้เวลาภาคภูมิอีกประมาณสิบห้านาทีแล้วเดี๋ยวค่อยโทรตาม                 โดยปกติแล้วนั้นดุจฝันเป็นคนที่ไม่ชอบการรอคอย หากแต่เธอก็ไม่ชอบที่จะโทรตามคนที่เธอนัดหมายเช่นกันเพราะจะทำให้เธอดูกลายเป็นผู้หญิงช่างตื้อแทนภาพแอ๊บแบ๊วไปเสียอย่างนั้น จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:17:55

ความคิดเห็นที่ 2                 สองทุ่มสิบห้า...                 ดุจฝันตัดสินใจโทรหาภาคภูมิ                 ‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ’                 เธอพยายามอีกครั้งเผื่อว่าจะเป็นเพราะสัญญาณไม่ดี หากแต่ก็เป็นเสียงตอบรับอีกครั้ง ดุจฝันจิบกาแฟไปหนึ่งอึกก่อนที่จะทำใจเย็นรอต่อไป                 สองทุ่มครึ่ง... สองทุ่มสี่สิบห้า...                 สามทุ่มตรง                 ดุจฝันจ้องเข็มยาวนาฬิกาบนผนังที่ชี้ไปยังเลขสิบสองด้วยหัวใจที่ร้อนรนมากขึ้นทุกที แล้วเบือนหน้าหันมามองไปยังประตู                 เขายังไม่มา                 คนเริ่มออกร้านไปเรื่อยๆเมื่อเริ่มดึกขึ้นๆ ดุจฝันที่ตอนนี้โทรหาภาคภูมิจนนิ้วแทบล็อกเปลี่ยนใจโทรหาเพื่อนสาวทันที                 “สโนว์ เขาไม่มา ทำไงดี”                 “ใคร”                 “คุณไพรด์”                 “อ้าว เขาไม่มาเหรอ นานหรือยัง แล้วนัดอะไรกันยังไง ถูกวันถูกเดือนถูกปีถูกที่ถูกเวลาหรือเปล่าเนี่ย”                 สโรชายิงคำถามอย่างไม่ยั้งจนดุจฝันต้องรีบตอบรวบ                 “ถูกทุกอย่างนั่นแหละ แต่ฉันโทรหาแล้วไม่ติด แกช่วยโทรหน่อยสิ”                 สโรชาตกลงว่าจะช่วยเธอโทรตามหลังจากที่วางสายเธอ ดุจฝันมองแก้วกาแฟว่างเปล่าตรงหน้าแล้วถอนหายใจรอบที่ล้านอย่างไร้ความคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับภาคภูมิ เขาถึงเลทเป็นชั่วโมงได้ขนาดนี้                 หรือว่าจะเป็น... พิธกร ดุจฝันเริ่มพยักหน้ากับตัวเอง คนนี้มีสิทธิ์สูงที่จะต้องเกี่ยวข้องกับการที่จู่ๆภาคภูมิก็ไม่มา หญิงสาวนึกถึงช่วงอาทิตย์ที่แล้วตอนที่พิธกรแอบอ้างว่าเป็นน้องชายของภาคภูมิ... เธอไม่รอช้ารีบกดโทรออกหาปลายทางทันที หากแต่ได้คนรับสาย                 ดุจฝันไม่ละความพยายามลองโทรใหม่อีกรอบ หากแต่ก็ยังไม่มีใครรับอีกเช่นเดิม ดุจฝันโทรออกหาพิธกรจนลืมเวลา เธอรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีพนักงานเดินมาสะกิดเพื่อเตรียมปิดร้าน เธอจึงต้องจำใจออกมาอย่างไม่มีทางเลือก ก่อนจะมายืนนิ่งรออยู่ข้างนอก เผื่อว่าภาคภูมิมาตอนนี้จะได้เจอกัน                 ดุจฝันยืนรออีกครึ่งชั่วโมง จนในที่สุดความอดทนปนโมโหที่ไม่สามารถติดต่อใครได้เลยไม่ว่าจะพิธกรหรือภาคภูมิหมดลง เธอตัดสินใจเรียกแท็กซี่กลับบ้านทันที สโรชาโทรมาหาเธอเพื่อบอกว่าไม่สามารถติดต่อภาคภูมิได้เลย ดุจฝันจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนให้สโรชาฟัง เธอเองก็เห็นเช่นกันว่าอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้                 “ถ้าอย่างไรตอนนี้แกก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะฝัน กลับไปนอนก่อนเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว”                 “แล้วจะนอนได้อย่างไร งานก็อยู่ที่คุณไพรด์ แถมคุณไพรด์ก็ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง”                 “ก็ฉันถึงได้บอกว่าทำอะไรไม่ได้ไง ทำได้แต่นอน อย่างไรเสียเดี๋ยวเขาก็ต้องติดต่อกลับมาเองนั่นล่ะ ฉันว่าคนอย่างพี่พีทเขาคงไม่ถึงขั้นฆ่าหรือสั่งเก็บคุณไพรด์หรอก คนดียอมให้แกหลอกใช้ขนาดนั้นคงไม่มีจิตใจเลวร้าย”                 ดุจฝันฟังตรรกะของเพื่อนแล้วรีบสวนทันที                 “แล้วแกไม่คิดหรือไงว่ารักมากก็หึงมากอาฆาตมาก” “ฉันไม่ได้จะว่าอะไรนะ แต่แกได้คิดบ้างหรือเปล่าว่าบางทีเรื่องที่พี่พีทพูดอาจจะเป็นเรื่องจริง แล้วเป็นพี่พีทจริงๆที่หวังดีกับแกแล้วคุณไพรด์เป็นพี่เขาจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้นี่คดีพลิกเลยนะโว่ย”                 “ไม่มีทางว่ะ ฉันเช็คนามสกุลของทั้งคู่แล้ว ไม่เหมือนกันซักพยางค์เดียว”  ดุจฝันรีบบอกเพื่อนทันที                 “ก็ไม่แน่ป่ะวะ พี่น้องใช้คนละนามสกุลกันก็มีถมเถ หรืออาจจะเป็นแบบในละคร ลูกเมียน้อยเมียหลวงก็ได้นะโว่ย แล้วอีกฝั่งเลือกใช้นามสกุลแม่ อะไรอย่างนี้”                 “นี่ฉันเป็นคนเล่นละครเองฉันยังไม่คิดมากเพ้อเจ้อแบบแกเลยสโนว์ หน้าของทั้งคู่ก็ไม่เห็นจะเหมือนกันเลย ฉันว่าแฟนเก่าฉันนี่แหละ หาเรื่อง แล้วถามหน่อย ถ้าสมมติว่าคุณไพรด์เขาเป็นพี่น้องอะไรนั่นกันจริงๆ เขาจะโกหกทำไมวะ มันก็ต้องมีสาเหตุป่ะ ดังนั้น ฉันจึงตัดปัญหาเรื่องนี้ไปเลย เพราะคุณไพรด์ไม่น่าจะมีแรงจูงใจอะไรให้ต้องทำแบบนั้น” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:18:40

ความคิดเห็นที่ 3                 สโรชาฟังเหตุผลของเพื่อนแล้วเริ่มไตร่ตรอง แต่ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรออก ก็โดนแทรกต่อทันที “แล้วสรุปคุณไพรด์จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้”                 “เอาน่า แกเชื่อฉันเถอะ คุณไพรด์ตอนนี้ยังไม่ถูกฆ่าหมกศพหรอก แกใจเย็นๆ ฉันว่าเขาเป็นคนมีเหตุผลพอ และถ้าเมื่อไรที่ธุระหรือเหตุสุดวิสัยนี้เสร็จ เขาก็คงติดต่อกลับมาเอง คิดในแง่ดีไว้ก่อน”                 ดุจฝันฟังเพื่อนแล้วก็พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็น... บางทีอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้ เธอคงคิดมากไปเอง หวังว่าพรุ่งนี้เขาจะติดต่อกลับมาหาเธอเพื่อเอางานมาให้พร้อมทั้งเหตุผลที่ดีพอหรือเหตุสุดวิสัยอะไรว่าทำไมถึงไม่มาในวันนี้ ดุจฝันบอกกับตัวเองว่าถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะไม่โกรธเขาเลยแม้แต่นิดเดียว                _____________________________________________________________ สี่วันให้หลัง ดุจฝันทำงานอย่างไม่สงบใจเท่าใดนักหลังจากที่เธอนัดเจอกับภาคภูมิแล้วเขาไม่ได้มาตามนัด ทุกครั้งที่เธอทำงานเสร็จหรือเลิกกอง เธอจะพยายามโทรหาเขาด้วยหวังว่าคนที่อยู่ปลายสายนั้นจะเลิกปิดเครื่องสักที ซึ่งสาเหตุหลักที่ทำให้เธอพยายามอย่างมากเพื่อที่จะติดต่อให้สำเร็จให้ได้ก็คือโปรเจ็คต์งานของเธอที่อยู่กับเขา โปรเจ็คต์งานชิ้นใหญ่ที่ต้องใช้เวลาทำนานและคะแนนมากพอสมควร ที่ถ้าเธอทำเองในตอนนี้ก็คงไม่ทัน ดังนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ ก่อนวันศุกร์ซึ่งเป็นวันที่มีเรียน เธอต้องเจอเขาให้ได้                 “ฟ้า โทรหาคุณไพรด์ติดหรือยัง”                 นี่เป็นคำถามแรกที่ดุจฝันถามขึ้นกับน้องสาวเมื่อกลับเข้าคอนโดฯ                 “ยังเลยพี่ฝัน เขายังคงติดธุระอยู่หรือเปล่า”                 “ธุระอะไรมันจะข้ามวันข้ามคืนขนาดนั้น”                 “คิดถึงเขาหรือไง”                 ดุจฝันตอบไม่ถูก ส่วนเล็กๆของเธอมันก็บอกเธอว่าอย่างนั้น หากแต่ส่วนที่สำคัญหว่าที่งานของเธอที่อยู่กับเขาต่างหาก                 “ไม่ขนาดนั้น แต่มีธุระสำคัญมากต้องคุยกัน”                 “อ๋อ... ธุระสำคัญ...”  น้องสาวทำหน้าตามีเลศนัยพลางง่วนอยู่กับการตีเส้นโครงร่างงานออกแบบภายในของตัวเองต่อ                 “สวยไหม ชิ้นนี้ ฟ้าว่าจะเอาไปเสนอบอส บอสขอให้ทำ”                 ดุจฝันมองงานผ่านๆอย่างไม่นึกใส่ใจเท่าใดนัก หน้าตาของน้องสาวดูมีความสุขมากทีเดียว หลังจากที่งานที่ตัวเองใช้ความพยายามอย่างมากกำลังจะสำเร็จ ผู้เป็นพี่สาวพยักหน้าอย่างรู้แกวว่าน้องสาวของตนนั้นกำลังตกหลุมรักเจ้านายตัวเองอยู่ จึงตั้งใจทำงานชิ้นนี้อย่างสุดฝีมือ เธอแกล้งเออออชมว่าสวยแล้วขอร้องให้น้องช่วยโทรหาภาคภูมิอีกรอบ ก่อนจะเริ่มคิดถึงหนทางแก้ไขถ้าหากไม่สามารถติดต่อเขาได้จนถึงวันส่งงาน ซึ่งก็เหลือเวลาอีกแค่สองวันเท่านั้น  เธอเริ่มพลิกดูสิ่งที่ต้องทำในโปรเจ็คต์ครั้งนี้ทันที ถ้าพรุ่งนี้เธอยังโทรหาภาคภูมิไม่ติด เธอคงต้องทำงานชิ้นนี้เองแล้ว _____________________________________________________________ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:19:35

ความคิดเห็นที่ 4 เหลืออีกแค่วันเดียวก่อนส่งงาน ดุจฝันยังไม่สามารถติดต่อภาคภูมิได้ เธอตัดสินโทรปรึกษาคนที่เรียนด้วยกันก่อนจะเริ่มลงมือทำด้วยความรู้สึกที่โกรธภาคภูมิขึ้นมาว่าหลบหน้าเธอแบบไม่มีแม้แต่สาเหตุ เธอมั่นใจว่าถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมา ก็ต้องมีใครโทรมาบอกเธอบ้าง แต่นี่... คนที่เป็นผู้ติดต่อประจำรายการอย่างสโรชาก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้ภาคภูมิหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยขนาดนี้ แม้แต่พิธกรก็ไม่สามารถติดต่อได้เลยนับตั้งแต่วันนั้น                 หกโมงเช้า                 ดุจฝันซดกาแฟอีกแก้วด้วยสีหน้าเครียดจัด เธอนั่งหน้าคอมพิวเตอร์มาเป็นเวลาเก้าชั่วโมงเต็มแล้ว หากแต่งานของเธอเพิ่งจะสำเร็จลุล่วงได้แค่ 40% เท่านั้น อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ต้องเตรียมตัวไปทำงานทั้งๆที่ยังไม่ได้นอน และหลังจากนั้นก็ต้องไปเรียนพร้อมทั้งส่งงานชิ้นนี้... งานชิ้นที่ยังไม่เสร็จที่เธอได้แต่กุมขมับว่าจะหาทางออกอย่างไร                 “พี่ฝัน ได้นอนหรือเปล่าเนี่ย”                 น้องสาวของเธอที่เพื่งเดินออกจากห้องมามองหน้าของเธอแล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ดุจฝันส่ายหน้า                 “งานยังไม่เสร็จเลย”                 “เหลืออีกเยอะไหม”                 ดุจฝันพยักหน้า                 “ฟ้าว่าถ้ายังไง พี่ฝันค่อยตามส่งเอาก็ได้ บอกอาจารย์ที่ปรึกษาไปว่าเพราะต้องทำงานตลอดเลยไม่มีเวลาทำ”                 “พี่ก็ว่าจะทำแบบนั้นก่อนแล้วล่ะ”                 ดุจฝันถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนที่จะพยายามพิมพ์งานต่อไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลายชั่วโมงต่อจากนั้น เธอไปมหาวิทยาลัยตัวเปล่าไร้ซึ่งงานที่จะส่งต                 “ถ้าอย่างไรหมดคาบนี้แล้วเอาโปรเจ็คต์ย่อยนี้ไปใส่ในกล่องหน้าออฟฟิศของอาจารย์วิชิตเลยนะครับ”                 นางเอกสาวผู้ไม่มีเวลาแม้แต่จะทำงานให้สำเร็จร้อนใจจนนึกพาลนู่นพาลนี่ไปหมด ยิ่งเมื่อรุ่นพี่ที่เรียนด้วยกันเอ่ยชวนไปส่งงาน ดุจฝันหาคำมาอ้างทันที                 “น้องฝัน ไปส่งงานกันไหม”                 “เดี๋ยวตามไปทีหลังค่ะ ไปส่งก่อนได้เลยค่ะ ฝันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”                 ดุจฝันรีบรุดหน้ากลับไปทำงานโปรเจ็คต์ต่อทันที ควบคู่กับการถ่ายละครและทำงานประจำไปด้วย ในที่สุดงานก็เสร็จสองวันให้หลัง สองคืนที่ต้องอดนอนทำให้ใต้ตาคล้ำอย่างรุนแรง เธอนึกขอบคุณคอนซีลเลอร์เนื้อหนาขั้นเทพที่ช่วยปกปิดรอยหมองคล้ำทำให้หน้าตาเธอดูสดใสราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น แม้ความโทรมบนหน้าจะปิดได้ หากแต่ภายในนั้นเธอรู้สึกเหนื่อยนัก เธอไปมหาวิทยาลัยในช่วงเย็นๆหลังจากที่โทรนัดกับอาจารย์ที่ปรึกษาไว้ล่วงหน้าแล้ว      และที่สำคัญ เธอตั้งใจจะถามอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอด้วยว่าทำไมภาคภูมิถึงหายไปแบบไม่มีสาเหตุ                 “คุณส่งช้าไปหน่อยนะคุณดุจฝัน”                 คำแรกที่อาจารย์ทักทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วน ก่อนจะรีบตอบ                 “งานเยอะน่ะค่ะอาจารย์”                 อาจารย์วิชิตทิ้งมาดขี้เล่นที่เคยมีในชั้นเรียนและตอนที่เธอเคยเห็นเมื่อเขาคุยอยู่กับภาคภูมิไปหมดแล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็น                 “ถึงงานจะเยอะ แต่ในเมื่อเลือกที่จะเรียนแล้ว คุณก็ต้องแบ่งเวลาให้เป็นนะครับ”                 ความเงียบเข้าครอบงำชั่วขณะทำให้รู้สึกอึดอัดมากขึ้นทวีคูณ                 “ความรับผิดชอบเป็นสิ่งสำคัญครับ คุณทำงานในวงการบันเทิง ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้เป็นพิเศษ”                 “ค่ะ ขอโทษค่ะอาจารย์”                 ดุจฝันที่หน้าชารีบเอ่ยเพราะไม่อยากฟังอาจารย์ตำหนิอีกต่อไป จากที่ตอนแรกคิดว่าจะถามถึงเรื่องของภาคภูมิด้วยเลยกลายเป็นว่าเธอไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรแม้แต่คำเดียวในตอนนี้                 “ผมหวังดีนะครับ ถ้าคุณอยากจบตามเวลาที่ควรจะเป็น คราวหน้าหวังว่าจะตรงต่อเวลานะครับ”                 ดุจฝันคุยอะไรเล็กน้อยกับอาจารย์อีกนิดหน่อยก่อนจะรีบออกจากห้องทันที ความขุ่นเคืองพุ่งปรี๊ดขึ้นมา... เรื่องนี้เธออาจจะผิด หากแต่คนที่ผิดมากกว่าเธอก็คือภาคภูมิที่ไม่ยอมเอางานมาให้เธอตามที่นัดไว้ หญิงสาวนึกอยากโทรไปต่อว่าด้วยความโมโห แต่แน่นอนว่าในขณะนี้ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถติดต่อเขาได้ เธอจึงได้แต่โทรไประบายให้สโรชาที่พึ่งหนึ่งเดียวของเธอฟัง จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:20:01

ความคิดเห็นที่ 5                 “คงติดอะไรหรือเปล่า แบบเรื่องด่วนของเขาเองอะไรอย่างนั้น เขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก”                 “เขาไม่ได้ตั้งใจ หรือจะตั้งใจอย่างไรก็ตาม ที่แน่ๆวันนี้ฉันโดนด่าเละ”                 “ไหนตอนแรกแกคิดว่าอาจจะมีอันตรายกับเขา ที่เกี่ยวกับพี่พีท ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง แกก็โทษอะไรเขาไม่ได้หรอก”                 พอได้ยินเช่นนั้นเอง ดุจฝันถึงค่อยใจเย็นลงมาหน่อยจากความรู้สึกโกรธเริ่มกลายเป็นเป็นห่วง เมื่อคิดว่าถ้าหากเขาไม่ได้ติดต่อมาขนาดนี้ อาจจะเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นก็เป็นได้ เธอตั้งใจไว้ทันที หลังจากนี้ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม เธอจะต้องติดต่อภาคภูมิให้สำเร็จเพื่อที่ว่าจะได้รู้เสียทีว่าทำไมเขาถึงหายไปแบบนี้   _________________________________________________                 สองอาทิตย์ถัดมาเธอยังไม่สามารถติดต่อภาคภูมิได้เลย ดุจฝันเริ่มเกิดความกังวลไปต่างๆนาๆ เธอยอมรับกับตัวเองว่าตอนนี้เธอกำลังเป็นห่วงเขาอยู่ ซึ่งนอกจากจะทางโทรศัพท์แล้ว เธอก็พยายามใช้ช่องทางโซเชียลเน็ตเวิร์กในการตามหาเขา หากแต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะเธอไม่มีทั้งเฟสบุ๊คและทวิตเตอร์ของภาคภูมิ ดุจฝันนึกขึ้นมาได้ว่าโควต้าการพบกันในแต่ละสัปดาห์ของเธอและเขานั้นหมดลงไปเรียบร้อยแล้ว แต่หลังจากนี้ ทั้งเธอและเขาต้องไปเที่ยวกันที่ทะเลใต้พร้อมด้วยทีมงานรายการวัดดวงรัก เพราะนั่นเป็นรางวัลอย่างนึงที่เขาได้รับ หากแต่เธอจะไปเที่ยวทะเลได้อย่างไร ในเมื่อผู้ที่รับมันเป็นรางวัลยังไม่ปรากฏตัวมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มแล้ว ดุจฝันนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่มีทางใดเลยที่จะสามารถติดต่อเขาได้ด้วยตัวเอง เธอเหนื่อยกับการลองโทรออกอีกครั้ง พลางคิดว่าพ่อแม่ของเขาจะทำแบบเดียวกับเธอไหมในการตามหาลูกชายที่หายตัวไปเป็นเดือน... ไม่รู้ว่าทางบ้านเขาจะว่าอย่างไร ทันใดนั้นเองดุจฝันก็นึกออกขึ้นมา ในเมื่อติดต่อเจ้าตัวไม่ได้ก็ลองติดต่อทางที่ทำงานดู เธอรีบเข้าเว็บกูเกิ้ลหาเบอร์โทรศัพท์ของภาควิชาและคณะที่ภาคภูมิสังกัดอยู่ ก่อนจะกดโทรอย่างรวดเร็ว ปลายสายเป็นเสียงแก่ๆของป้าพนักงานในแผนกทะเบียนของคณะที่ภาคภูมิสอนอยู่ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:21:51

ความคิดเห็นที่ 6                 “ขอเรียนสายอาจารย์ภาคภูมิหน่อยค่ะ อยู่ไหมคะ”                 “ไม่ทราบว่าจากใครคะ”                 “ดุจฝันค่ะ”                 ปลายสายเงียบไปสามวินาที “ค่ะ คุณดุจฝัน เรียนว่าอะไรเพิ่มเติมไหมคะ” “ ที่ต้องเจอกันทุกอาทิตย์น่ะค่ะ” ทันใดนั้นเอง เสียงปลายสายที่เคยเรียบเฉยก็กลายเป็นตื่นเต้นแบบปิดไม่มิด                 “อุ๊ย คุณคือคุณฝัน เป็นดาราที่อาจารย์นัดพบทุกอาทิตย์ใช่ไหมคะ ตอนนี้ป้าชอบละครเรื่องเล่ห์ลวงห่วงรักมากๆ ตอนแรกเมื่อคืนสนุกมากเลยค่ะ”                 ดุจฝันแอบปาดเหงื่อ ดันเจอแฟนคลับเข้าให้อย่างไม่ถูกเวลานี่ช่างลำบากใจเหลือเกิน                 “เอ่อค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่อาจารย์ภาคภูมิอยู่ไหมคะ”                 ดุจฝันถามย้ำอีกครั้ง                 “เอ่อ... ไม่อยู่ค่ะ”                 “เหรอคะ แล้วเขาจะอยู่ตอนไหนบ้างคะ”                 อีกครั้งที่ป้าแก่ปลายสายเงียบไปชั่วครู่                 “อาจารย์ภาคภูมิไม่เข้าคณะมาสามสัปดาห์เต็มแล้วค่ะ”                 “ทราบไหมคะเขาหายไปไหน”                 นางเอกสาวรู้สึกราวกับแสงไฟริบหรี่สุดท้ายดับมืดลง                 “อันนี้... ก็ไม่ทราบค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”                 “แล้วไม่คิดติดตามตัวกันบ้างเหรอคะ”                 เธอถามตรงๆด้วยความแปลกใจ                 “พอดีช่วงนี้อาจารย์เขาไม่มีวิชาที่ต้องสอนที่คณะน่ะค่ะ”                 ดุจฝันคิดตาม นี่เองที่อาจจะเป็นสาเหตุให้คนในคณะไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรถึงการหายไปของเขาทั้งๆที่ยังไม่ใช่ช่วงปิดเทอม เธอทิ้งข้อความสุดท้ายเอาไว้กับคุณป้าแฟนคลับ                 “เมื่อไรที่เขากลับมา รบกวนบอกให้ช่วยโทรหาดุจฝันด้วยนะคะ”                 หลังจากที่วางสายไปแล้ว สายตาเธอมองทะลุหน้าต่างห้องนอนจับจ้องออกไปยังแสงอาทิตย์สีส้มที่ทาบทอขอบฟ้าเตรียมบอกลายามเย็น บรรยากาศแบบนี้ทำให้เธอนึกถึงเขาเมื่อครั้งที่พาเธอไปปล่อยปลา วันนั้นที่สีท้องฟ้าเป็นสีเดียวกับวันนี้ เธอเบือนสายตากลับเข้ามาในห้อง พบกับหน้ากากอุลตร้าแมนที่วางเด่นอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกให้นึกถึงคนที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน                 ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกัน                 มันไม่ใช่แค่ความโมโห ไม่ใช่แค่ความคิดถึง                 แต่มันคือความเป็นห่วง ที่เธอเองไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน                 เธอนั่งเงียบใช้ความคิดอย่างสงบนิ่งก่อนที่เสียงเรียกเข้าเพลงยอดมนุษย์จะดังขึ้นปลุกเธอขึ้นจากภวังค์ ชื่อบนหน้าจอนั้นคือคนที่เธอตามหามาสองสามสัปดาห์หลังๆมานี้                 Pride is calling ___________________To be continued___________________ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:22:49

ความคิดเห็นที่ 7   บทที่ 10                                 ดุจฝันมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างไม่ค่อยอยากเชื่อสายตาตัวเองเท่าใดนัก ความดีใจ ประหลาดใจ ตกใจ ทุกอย่างผสมอยู่ในช่วงเวลาเดียวกัน เธอรีบรับทันทีโดยไม่รีรอ                 “คุณไพรด์ คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”                 หญิงสาวรีบถามจนแทบลืมหายใจ                 “ผมเหรอครับ”  น้ำเสียงปกติอันคุ้นเคยดังกลับมา  “ก็สบายดีครับ”                 ดุจฝันอึ้งไป...                 สบายดี! แล้วทำไมถึงปล่อยให้เธอเท้งเต้งแบบนี้                 ความรู้สึกตึงๆเกิดขึ้นนิดหน่อยก่อนที่นึกได้ว่าเธอควรจะโล่งใจว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรไปตามที่เธอคิด                 “แล้วทำไมช่วงหลังๆถึงติดต่อคุณไม่ได้ล่ะคะ”                 ดุจฝันเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองโทรจิกแฟนที่หายหัวไปนาน หากแต่ในความจริง เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย                 “มีเรื่องนิดหน่อยนะครับ หวังว่าคุณคงไม่ว่ากัน”                 “เกี่ยวกับพี่พีทหรือเปล่าคะ”                 ดุจฝันถามตรงๆ                 “พีท... ไม่เกี่ยวครับ พีทไม่ได้ทำอะไรผมเลย”                 ชายหนุ่มตอบกลับมาราวกับว่ารู้จักพิธกรดีอยู่แล้ว ก่อนจะว่าต่อ                 “ไม่ทราบว่าคุณฝันสะดวกกี่โมงครับพรุ่งนี้ ถ้าผมขอเจอคุณได้ไหม”                 “หนึ่งทุ่มค่ะ”  ดุจฝันตอบด้วยหัวใจที่ลิงโลดขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ                 “ว่าแต่นี่มันก็หมดสัญญาการเจอกันทุกสัปดาห์แล้ว คุณจะมาได้เหรอครับ”                 “ได้สิคะ”  ดุจฝันตอบ  “แล้วสรุปว่าเกิดเรื่องอะไรกับคุณตลอดที่ผ่านมา ฉันพอทราบได้ไหมคะ”                 “เอาไว้พรุ่งนี้แล้วผมจะบอกคุณทุกอย่าง เรื่องมันยาวน่ะครับ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้หนึ่งทุ่มครึ่ง ที่ไหนดีครับ”                  “แล้วแต่คุณค่ะ”  ดุจฝันตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก เพราะเชื่อว่าภาคภูมิมักจะพาไปในที่ที่ดีเสมอ                 “ร้านอาหารที่เราเจอกันครั้งแรกดีไหมครับ”                 “ก็ได้ค่ะ”                 “ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ”                 น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนที่ปลายสายหายไปแล้ว ดุจฝันโล่งใจขึ้นทันทีที่ได้รับรู้ว่าอย่างน้อยเขาก็ยังปลอดภัยดี เธอตัดสินใจไม่เอาเรื่องงานที่เขาไม่ได้มาส่งให้เก็บมาคิดอีกต่อไป ที่เขาหายไปแบบนี้ พรุ่งนี้เธอจะได้รู้แล้วว่ามันเป็นเพราะอะไร __________________________________________ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:23:58

ความคิดเห็นที่ 8                   กว่าดุจฝันจะไปถึงร้านอาหารก็สายไปสิบห้านาทีแล้วเนื่องจากรถติด เธอเข็นภาคภูมินั่งอยู่ที่โต๊ะในสุด บนโต๊ะนั้นมีน้ำส้มตั้งรอเธอไว้อยู่แล้ว โดยที่ภาคภูมินั้นกำลังนั่งจิบกาแฟด้วยสีหน้าสบายๆ                 “ขอโทษนะคะที่สาย รถติดค่ะ”                 ดุจฝันบอกข้ออ้างตามสไตล์คนไทย ซึ่งก็เป็นสิ่งที่จริงเสมอในประเทศนี้                 “ไม่เป็นไรครับ นั่งเลยครับ”                 ดุจฝันนั่งลงพร้อมจ้องหน้าภาคภูมิ เขายังคงยิ้มเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปจากวันแรกที่เจอกัน                 “สั่งได้เลยครับ”                 “แล้วคุณล่ะคะ”                 “ผมทานมาแล้วครับ”                 ดุจฝันขมวดคิ้วขึ้นทันที... น้ำส้ม... กาแฟ... ทานข้าวมาแล้ว                 มันไม่ต่างอะไรจากวันแรกที่เจอกันเลย                 นี่ภาคภูมิคิดอะไรของเขาอยู่... นัดมาร้านอาหาร หากแต่ทานข้าวมาแล้ว เธอรู้สึกว่าเขากำลังเสียมารยาทอยู่อีกครั้ง                 “คุณฝันกินเถอะครับ สั่งได้เลย ผมไม่หิว”                 “ไม่เป็นไรค่ะ”                 “เพราะถ้าคุณไม่สั่งตอนนี้ หลังจากนี้ผมเกรงว่าคุณอาจจะทานอะไรไม่ลงนะครับ”                 น้ำเสียงของภาคภูมิฟังดูเรียบเฉยกว่าที่เคยได้ยิน ดุจฝันมองหน้าเขาด้วยความสงสัยในคำพูดแล้วเอ่ยถาม                 “มีเรื่องอะไรไม่ดีใช่ไหมคะ เป็นเรื่องช่วงที่คุณหายไปใช่ไหม สรุปคุณหายไปไหนคะ”                 ภาคภูมิเงียบไปชั่วครู่เหมือนรอจังหวะ ก่อนจะเอ่ยถามเธอ                 “คุณไม่โกรธผมเหรอที่ผมเอางานมาส่งคุณไม่ทัน”                 เรื่องนี้สะกิดใจดุจฝันหน่อยๆ เธอนึกว่าภาคภูมิจะไม่พูดถึงเรื่องนี้เสียแล้ว “ฉันคิดว่าคุณอาจจะมีเหตุผลที่จำเป็น ฉันเองที่ขอให้คุณช่วยทำ”                 “ผมอยากจะบอกคุณว่าความจริงผมไม่ได้ทำงานให้คุณ... และก็ไม่คิดที่จะทำให้คุณเลยแม้แต่น้อย”                 มือของดุจฝันที่กำลังจับแก้วน้ำส้มเล่นหยุดนิ่งทันที เธอสบสายตาคนตรงหน้าอย่างพยายามตั้งคำถาม                 “หมายความว่าอย่างไร”                 “ความจริงคือ ผมหลอกคุณ”                 หลอก... เขาหลอกอะไรเธอ?                 เรื่องที่เขาไม่ได้ทำงานส่งเธอใช่ไหม? ดุจฝันถามตัวเอง ถ้าอย่างนั้นก็สมควรโกรธอยู่ถ้าเขาไม่คิดที่จะทำมันเลย แต่ยังไม่ทันที่จะได้ต่อว่าอะไร คนที่นั่งตรงกันข้ามก็ดันพูดเสียงเรียบขึ้นมาเสียก่อน                 “พีท... คุณคงยังจำเขาได้”  ภาคภูมิสบตาเธอแล้วกล่าวต่อเสียงเรียบราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อย   “ความจริงเขาเป็นน้องผมเอง”                 พิธกรเป็นน้องของภาคภูมิ                 ความจริงจากปากของภาคภูมิที่ทำให้ดุจฝันได้แต่นั่งอึ้งจนเงียบไปนาน ก่อนที่จะค่อยๆถามอย่างไม่แน่ใจเท่าใดนัก “ไหนคุณว่าคุณเป็นลูกคนเดียว”                 “ใช่ครับ ผมเป็นลูกคนเดียวจริง เรื่องนี้ผมไม่ได้หลอกคุณ เอาจริงพีทก็ไม่ใช่น้องผมเหมือนกัน ไม่ใช่น้องแท้ๆที่คลานตามกันมาน่ะครับ แต่เป็นลูกของป้าแท้ๆของผม พ่อแม่ของพีทเสียไปตั้งแต่พีทยังเด็ก ครอบครัวผมเลยเลี้ยงดูพีทตั้งแต่นั้นป็นต้นมาจนแทบจะกลายเป็นพี่น้องกันจริงๆ”                 “แล้วทำไมคุณทำเป็นไม่รู้จักเขา”                 “ผมถึงได้บอกคุณไงว่าผมหลอกคุณ”                 รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนตรงหน้า เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเพลินเวลามองเลยแม้แต่น้อย                 ถึงแม้จะรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมามาก หากแต่เธอจำเป็นต้องถามต่อเพื่อคลายความสงสัยในใจ                 “คุณทำแบบนี้ทำไม คุณหลอกฉันทำไม”                 “แล้วคุณหลอกน้องผมก่อนทำไม”                 ภาคภูมิถามย้อนกลับ รอยยิ้มนั้นหายไปแล้ว ดุจฝันใจหายวูบ                 นี่เขารู้แล้วว่าก่อนหน้านี้เธอเคยหลอกใช้ผู้ชาย... จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:24:42

ความคิดเห็นที่ 9                 “ตอบไม่ได้เหรอครับ ไม่เป็นไร ผมเล่าเองละกัน เพราะคุณคงอยากรู้ พีทเป็นเอาการเอางานที่แทบจะไม่สนใจผู้หญิงเลยจนกระทั่งมาเจอคุณ มันจริงจังกับคุณมาก ผมเองรับรู้ตลอดว่าพีทกำลังคบกับดาราซึ่งก็คือคุณ ผมพยายามเตือนแล้วว่าเดี๋ยวก็เลิกกัน เพราะพวกดารามักจะฉาบฉวย”                 ดุจฝันรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกประนามอย่างแรงที่ถูกเหมารวมว่าเป็นดาราที่มีแต่ภาพลักษณ์ฉาบฉวยเคลือบเอาไว้                 “พอคุณเลิกกับพีทเพราะพีทหมดประโยชน์ ชีวิตของญาติผมก็แทบจะเสียศูนย์ กลายเป็นคนกินเหล้าทุกวันยันเช้าทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เป็นแบบนี้ สภาพตอนนั้นมันแย่จนผมยังแทบทนไม่ได้คิดว่าต้องทำอะไรบางอย่าง พีทต้องทำเรื่องขอไปดูงานที่ญี่ปุ่นเพราะทนอยู่ที่นี่ไม่ไหว ไม่ว่าทีวีวันไหนก็มีแต่เรื่องราวของคุณ ละครของคุณ ข่าวของคุณ ระหว่างที่มันหนีไปญี่ปุ่นนี่เอง ที่ผมคิดแผนของผมขึ้นมา”                 “แผน... แผนอะไรของคุณ”  ดุจฝันเสียงสั่น ในขณะที่คนเล่ายังทำหน้าเรียบราวกับไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น                 “ผมตัดสินใจว่าต้องเข้าถึงคุณให้ได้ทางใดก็ทางหนึ่ง ผมตามสืบเรื่องราวของคุณ รับรู้มาตลอดว่าเบื้องหลังของคุณเป็นอย่างไร จนกระทั่งรายการวัดดวงรักบ้าบออะไรนั่นเปิดรับสมัครคนเล่นพอดี แม้ว่าจะต้องเข้าไปเป็นตัวอะไรบ้าๆบอๆในเกมคลั่งรักนั่น ผมก็ยอม เพียงเพื่อจะได้เข้าใกล้คุณ เหมือนโชคเข้าข้างผมที่ผมชนะเกมนั้น ผมเลยขอที่จะพบคุณอาทิตย์ละครั้ง เพราะรู้ว่าตอนนี้คุณยังไม่มีใคร จะว่าไปคำขอนั้นมันก็เหมือนกับที่ผมเคยบอกคุณว่ามาจากเสียงหัวใจของผม... หัวใจที่อยากแก้แค้น”                 ความโกรธก่อตัวมากขึ้น... เขาคิดอยากแก้แค้นเธอ โดยที่เธอไม่แม้แต่จะรู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย จริงอย่างที่เขาว่า ตอนนี้เธอทานข้าวไม่ลงแล้ว                 “คุณคงจำอาทิตย์แรกได้ ผมถามพี่วิชิตไว้แล้วว่าคุณมีงานที่ต้องทำ โชคดีที่ผมรู้จักกับอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณ ผมเลยอาสาขอทำให้ และก็ได้ผล เมื่อคุณให้งานผมมาอย่างรวดเร็ว ครั้งนั้นที่ผมไม่กินข้าว เพราะผมอยากให้การนัดพบมันจบโดยเร็ว ผมไม่อยากคุยกับคุณเท่าไรเพราะรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง ครั้งต่อๆมา ผมตั้งใจพาคุณไปในที่ที่ผู้ชายคนอื่นๆไม่เคยพอคุณไป พยายามสืบหาว่าคุณชอบอะไร พาคุณไปงานยอดมนนุษย์อะไรนั่น จนกระทั่งผมรู้สึกว่าคุณไว้ฟอร์มกับผมน้อยลง ไว้ใจผมมากขึ้น แถมงานชิ้นใหญ่ของคุณก็อยู่ที่ผม ผมจึงตัดสินใจปิดมือถือเครื่องที่ใช้ติดต่อกับคุณ ไม่พบคุณ ไม่โทรหา ไม่เอางานมาให้ ก่อนหน้านั้นพีทเพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นก็เพิ่งจะรู้ว่าผมทำอะไรลงไป มันก็โวยวายใหญ่เหมือนกัน แถมพยายามห้าม แต่ก็เป็นโชคดีอีกเช่นกันที่คุณไม่เชื่อพีทเลย” นี่คือเบื้องหลังของสิ่งที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน...                 นี่เขารู้เรื่องเธอมาตลอด โดยที่เธอไม่เคยรู้เรื่องของเขา แผนการของเขา และตัวตนที่แท้จริงของเขาที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้ายิ้มนั้น ดุจฝันพูดอะไรไม่ออก นึกอะไรไม่ออกระหว่างที่นั่งฟังความจริงจากคนตรงหน้าต่อไป                 “คุณอาจจะสงสัยว่าผมหายไปไหน เอาจริงๆผมก็ไม่ได้หายไปไหนครับ ยังสอนอยู่ที่คณะเหมือนเดิม ใช้ชีวิตตามปกติ ตอนที่คุณโทรมาที่คณะเมื่อวาน ความจริงผมก็ยังอยู่ตรงนั้น แต่ผมบอกให้ป้าเขาช่วยโกหกว่าผมไม่อยู่ แล้วตัดสินใจเคลียร์เรื่องนี้เอง ผมรู้เสมอว่าคุณพยายามที่จะติดต่อผมมากเท่าไร ตอนดึกมากๆบางคืนผมเปิดเช็คมือถือ ได้พบกับข้อความที่บอกว่าคุณโทรมาหลายสิบครั้งติดต่อกันหลายวัน รวมถึงหลายคนที่รู้จักคุณช่วยกันโทรหา”                 รอยยิ้มกว้างอย่างใจดีฉายขึ้น เธอหายใจเข้าลึกๆก่อนจะรวบรวมสติเอ่ยถามเขาคำถามแรก                 “แล้วทำไมหลังจากนั้นพี่พีทไม่มาบอกฉันอีกรอบ”                 “หลังจากที่เจอคุณ วันต่อมาพีทต้องไปดูงานที่เยอรมันต่อ แล้วก็ยังไม่ได้กลับมาไทยเลย เพราะต้องตระเวนทั่วยุโรปหลังจากเสร็จงานที่เยอรมัน ช่วยไม่ได้ที่คราวนั้นคุณไม่ยอมเชื่อเอง ตอนแรกก็ว่าจะยังไม่บอกเรื่องนี้หรอก แต่พอคิดได้ว่าเราจะได้ไปเที่ยวทะเลด้วยกันอีกไม่กี่วันนี้...” รอยยิ้มของคนใส่แว่นคลี่กว้างขึ้น “ผมก็แค่อยากเห็นคุณทรมานใจที่ต้องทนอยู่กับผมเป็นครั้งสุดท้าย” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:25:23

ความคิดเห็นที่ 10                 ภาคภูมิแกล้งเธอทุกวิถีทาง...                 มันชักจะมากเกินไปแล้ว... ดุจฝันพยายามกลั้นใจทนฟังความเลวร้ายของเขาต่อแม้ว่าอยากที่จะปิดหูแล้ววิ่งหนีออกจากที่ตรงนี้อย่างแทบทนไม่ไหว นางเอกสาวพยายามควบคุมหน้าให้ดูนิ่งเฉยมากที่สุด ยิ่งเขารู้สึกดีที่เห็นเธอรู้สึกแย่เท่าไร เธอยิ่งไม่อยากจะแสดงออกให้เขาเห็นว่าเธอรู้สึกแย่เพียงใดกับการกระทำของเขา                 “ยิ่งผมเห็นคุณรู้สึกดีกับผมมากขึ้นเท่าไร ผมเองก็รู้สึกดีเช่นกันที่จะได้เห็นคุณเจ็บมากขึ้นเท่านั้นเมื่อคุณรู้ความจริง แต่ดูๆแล้ว สงสัยผมคงแก้แค้นน้อยเกินไป คุณคงไม่ได้รู้สึกอะไรใช่ไหมครับ หน้ายังนิ่งอยู่เลย” ภาคภูมิยังคงพูดต่อไปด้วยสีหน้าที่ไม่ยินดียินร้ายอะไรหากแต่ก็ก็แปลกใจไม่ใช่น้อยกับปฏิกิริยาของคนที่อยู่ตรงหน้า เธอดูนิ่งกว่าที่เขาคิดไว้จนเขาเองชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ “อ้าว ยิ้มสิครับยิ้ม ทีตอนเจอกันก่อนหน้านี้คุณยังเสแสร้งยิ้มใส่ผมเลย” ใบหน้าที่นิ่งมาตลอดเริ่มมีอารมณ์ให้เห็นมากขึ้นเมื่อหญิงสาวพยายามหายใจเข้าลึกๆราวกับว่ากำลังระงับความโกรธของตัวเองก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ถ้าคุณคิดว่าฉันเสแสร้งใส่คุณล่ะก็... ฉันถือว่าคุณกำลังดูถูกฉันมาก” ดุจฝันพยายามกล่าวเสียงหนักแน่นกลบความรู้สึกโกรธที่ทวีมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินเขาถามแบบนี้ ก่อนที่จะตัดสินใจถามคำถามบางอย่างที่เธอสงสัยมาตลอดตั้งแต่รับรู้ความจริงนี้ “ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามอะไรอย่าง” ภาคภูมิรอฟังเธอพูดด้วยหัวใจลุ้น “คุณไม่เคยจริงใจกับฉันเลยใช่ไหม” น้ำเสียงหวานนั้นที่เจือความโกรธราวกับว่ากำลังอ้อนวอนอย่างไม่แน่ใจ เป็นคำถามที่ทำให้ชายหนุ่มได้แต่นิ่งไปในห้วงความคิดของตัวเองเมื่อระลึกถึงเวลาที่ผ่านมา หากแต่ดุจฝันกำลังตีความของอาการเงียบนั้นผิดเมื่อเธอเข้าใจไปว่าเขาเลี่ยงไม่อยากที่จะตอบคำถามของเธอ จึงเน้นย้ำอีกครั้ง “ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวใช่ไหม” ชายหนุ่มหลุบตาต่ำลงอย่างกำลังจะใจอ่อนลงกับคำเว้าวอนนั้น ก่อนที่จะรีบหักห้ามใจแล้วรีบประกาศเสียงดังฟังชัด “ไม่เลยแม้แต่น้อย” ดุจฝันรับรู้ความจริงข้อนี้อย่างเจ็บปวดที่สุด... นัยน์ตาคู่โตนั้นเริ่มมีน้ำตารื้นๆขึ้นมาเมื่อยามที่สบสายตากับแววตานิ่งเฉยหลังแว่น ก่อนที่เธอจะรีบก้มหน้าเพื่อซ่อนไม่ให้เขาเห็นถึงความอ่อนแอนี้ “ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ไปให้พ้นซะ” “ไม่ต้องบอกผมก็จะไปอยู่แล้ว ผมไม่ทนอยู่มองหน้าคุณหรอก” ภาคภูมิพูดจาเลวร้ายด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์ เขาต้องทำให้เธอโกรธมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และก็ได้ผลเมื่อหญิงสาวประกาศกร้าวทันที “อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” “อืม... อันนี้ท่าทางจะยากนะ อย่าลืมสิ ว่าเรายังต้องไปที่ทะเลด้วยกันอีกนะ เอาไงดีล่ะ อดทนอีกหน่อยละกันนะครับ ระหว่างนั้นก็เก็บมาดนางร้ายไว้ให้มิดละกัน แต่ผมเชื่อว่าคุณทำได้ เล่นละครเก่งไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจใยดีเท่าใดนัก ดวงตาคู่โตฉายแววโกรธจัดก่อนที่หญิงสาวจะลุกขึ้นทันทีอย่างทนต่อไปไม่ไหว ก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่เธอมั่นใจว่าจะเป็นประโยคสุดท้ายที่เธอจะพูดกับเขา “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้มันก็คงสมใจคุณแล้ว ต่อจากนี้หวังว่าฉันคงไม่เจอใครเลวร้ายเท่าคุณ” ดุจฝันจ้องหน้าภาคภูมิเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความเกลียดชัง ก่อนที่รีบเดินออกมา ทันทีที่พ้นนอกร้าน เธอทรุดตัวลงอย่างคนแพ้... เข้าใจแล้วถึงความรู้สึกของคนที่เธอเคยหลอกใช้มาก่อนหน้านี้ เพราะวันนี้เธอเองก็รู้สึกไม่ต่างอะไรจากคนเหล่านั้น.. _____________________________________________ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:26:11

ความคิดเห็นที่ 11   ภาคภูมิมองตามไปรองเท้าส้นสูงสีดำคู่งามที่กำลังห่างออกไปเรื่อยๆทุกที ใบหน้านิ่งราวรูปสลักเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเหนื่อยอ่อนที่เขาพยายามซ่อนเอาไว้ไม่ให้เธอเห็น ก่อนที่จะอดถอนหายใจออกมาเบาๆไม่ได้เมื่อนึกถึงคำพูดสุดท้ายของเธอ เขากลายเป็นคนเลวร้ายในสายตาของเธอไปเสียแล้ว ก่อนที่จะนึกย้อนไปถึงผลลัพท์ของเรื่องนี้เมื่อตอนที่เขาเริ่มแผนการแก้แค้นดุจฝัน... เธอต้องเสียใจ ส่วนเขาจะสะใจที่เห็นเธอเป็นแบบนั้น หาแต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอตอนที่รับรู้ความจริงทุกอย่างจากปากของเขาเอง ความรู้สึกสะใจที่ควรจะมีมันกลับหายไปราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน สิ่งที่มาแทนที่กลายเป็นความรู้สึกผิดเมื่อเธอเอ่ยถามเขาว่าเขาเคยจริงใจกับเธอบ้างไหม ภาคภูมิเลือกที่จะโกหกเธอแม้แต่ในวินาทีนี้ เขาเองที่หลอกเธอ หลอกทุกเรื่อง หลอกแม้กระทั่งว่าเขาไม่เคยรู้สึกดีกับเธอ ไม่เคยจริงใจกับเธอ หัวใจของเขาเองเท่านั้นที่รู้คำตอบดี รอยยิ้มเมื่อตอนที่เคยไปวัดด้วยกัน เสียงหัวเราะเมื่อตอนที่อยู่ในมหกรรมยอดมนุษย์นั่น ใบหน้าที่ดูอายๆตอนที่เขาแกล้งพูดอะไรเสี่ยวๆใส่เธอ มันจะไม่มีอีกแล้ว ชายหนุ่มหลับตาลงด้วยความใจหายที่เริ่มถาโถมเข้ามา หรือว่าจะเป็นเขาเองที่ทำลายสิ่งดีๆเหล่านั้นจนหมดสิ้น สิ่งดีๆที่เขาเคยพยายามทำ เคยพยายามสืบดูว่าจริงๆแล้วเธอชอบอะไร แล้วเธอเกลียดอะไร เพื่อที่ว่าเธอจะได้รู้สึกดีกับเขา แล้วในวันนี้เมื่อเธอรู้สึกดีกับเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกับคนอื่น เขาก็กลับทำลายมันไปเสียหมด มันควรจะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว... ภาคภูมิพยายามบอกกับตัวเอง ที่เขาทำดีกับเธอไปทั้งหมดก็เพื่อที่จะให้เธอเจ็บในท้ายที่สุดอยู่แล้ว เจ็บเพราะว่าบังอาจมาทำร้ายชีวิตน้องชายของเขา ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ผุดถามขึ้นมาในความคิด แก้แค้นแล้วได้อะไร... นั่นสิ เขาแก้แค้นแล้วเขาได้อะไร ความสะใจที่เห็นดุจฝันเจ็บ ความยินดีที่ได้เห็นน้องชายมีความสุข คำตอบที่ได้รับคือไม่ใช่ทั้งสองอย่าง เขาไม่ได้สะใจที่เห็นดุจฝันเจ็บ เขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับพิธกร เขาคิดไปเองว่าน้องชายของเขาจะต้องมีความสุขเมื่อดุจฝันโดนแก้แค้น แต่พิธกรกลับยิ่งไม่มีความสุขเมื่อเห็นเขาทำแบบนี้กับผู้หญิงคนที่เขารัก เรื่องนี้ไม่ได้จบสวยอย่างที่นักลงทุนอย่างภาคภูมิคาดการณ์เอาไว้ มันสายเกินไปที่จะแก้... หากแต่เขาเองที่ยังคงต้องเดินต่อไป บนเส้นทางสายอาฆาตนี้ ถนนที่เต็มไปด้วยขวากหนามแห่งความพยาบาทของตัวเองที่เดินไปก็เหยียบมันจนเจ็บเอง เขาก็ยังคงต้องเดินบนทางเดินเส้นนี้ต่อไปเพื่อให้เธอเกลียดชังเขาไปตลอดชีวิต ให้เธอได้รับรู้ถึงการเป็นฝ่ายที่ถูกหลอกและถูกทำร้ายเสียบ้าง ไม่มีทางให้กลับสำหรับทางที่เขาเลือกแล้ว  ______________________________________________________ ทำไม... ทำไมเขาทำกับเธอแบบนี้... ดุจฝันกลับถึงที่พักโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองขับรถกลับมาถึงที่นี่ได้อย่างไร สมองนั้นยังคิดถึงเรื่องราวที่ได้รับรู้ คำพูดของภาคภูมิวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา เธอเปิดประตูอย่างเหนื่อยล้าไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะทักน้องสาวที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ดุจฝันนึกแปลกใจตัวเองอยู่ไม่ใช่น้อยที่น้ำตาเธอยังไม่ไหลแม้แต่หยดเดียวแม้ว่าข้างในนั้นอยากที่จะร้องไห้เพียงใดมากก็ตาม ยิ่งเมื่อกลับมาถึงคอนโดฯ เธอยิ่งต้องห้ามร้องไห้เพราะไม่อยากให้น้องรู้ความจริงเรื่องนี้ ผู้เป็นพี่สาวพยายามเดินเลี่ยงโซฟาให้มากที่สุด ทว่า น้องสาวรีบลุกมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอด้วยแววตาเย็นชาแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “พี่ฝัน คุยด้วยหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงของดั่งฟ้าติดเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดุจฝันสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบในน้ำเสียงนั้นก่อนที่จะกล่าวปัด “ไม่มีอารมณ์ ไม่อยากคุย” “เรื่องของพี่ฝันโดยตรง”  ดั่งฟ้าเริ่มขึ้นเสียงขึ้นมาหน่อยทำให้ดุจฝันต้องรีบปัด “ไม่อยากคุย” “พี่ฝันต้องคุย!”  “แกเป็นน้องฉันนะ อย่ามาบังคับ!”  ดุจฝันระเบิดเสียงอย่างสุดจะกลั้นอารมณ์ต่อไป ผู้เป็นน้องผงะไปเล็กน้อย ก่อนที่ดุจฝันจะรู้สึกผิดไปหน่อยๆ หากแต่เธอก็ไม่คิดอะไรมากนักเพราะมีเรื่องที่หนักหัวกว่าให้คิด “ขอโทษ แต่ตอนนี้ขออยู่คนเดียวก่อนได้ไหม” “เชิญ พร้อมเมื่อไรเรียกละกัน” ดั่งฟ้าแสดงท่าทางให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากำลังโกรธอยู่ ก่อนที่จะเดินกระแทกเท้าเข้าห้องตัวเองไปแล้วปิดประตูเสียงดัง ดุจฝันเองก็เช่นกัน เธอรีบเข้ามานั่งในห้องตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์อย่างนึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวตัวเองที่ปกติมักจะเป็นห่วงเธออยู่เสมอ ดุจฝันยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงทะเลาะกับน้องสาวตัวเองแบบม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยขนาดนี้ ก่อนที่จะนึกโทษโชคชะตาอย่างน้อยใจที่ดลบันดาลให้ทุกเรื่องราวเลวร้ายมาเกิดขึ้นในวันเดียวกัน ทันใดนั้น สายตาของเธอสบเข้ากับหน้ากากอุลตร้าแมนที่วางตั้งเอาไว้ ดุจฝันคว้ามันอย่างรังเกียจแล้วทิ้งลงถังขยะทันที ความทรงจำดีๆที่เธอเคยมีกับภาคภูมิย้อนกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง เรื่องราวเหล่านั้นจะไม่มีที่อยู่ในสมองเธออีกต่อไปแล้ว พลันหยาดน้ำใสเล็กเริ่มเอ่อที่ขอบตาร้อนผ่าว ก่อนที่จะรินไหลออกมาอย่างไม่หยุดง่ายๆในที่สุด  ______________________________________________________ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:27:27

ความคิดเห็นที่ 12 สองวันต่อมา ดั่งฟ้าก็ยังไม่ถามดุจฝันว่าเป็นอะไร อันที่จริง ทั้งคู่ไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ ดุจฝันก็ยังไม่นึกอยากคุยอะไรกับใครทั้งนั้นด้วยความที่อารมณ์มันยังคงแปรปรวนอยู่จากภาคภูมิ คอนโดตอนนี้กลายเป็นสมรภูมิประสาทของสองพี่น้องไปเสียแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวกันแน่ ดุจฝันเริ่มนึกสงสัยขึ้นมาหลังจากที่เธอใช้เวลาในคืนแรกหมดไปกับการร้องไห้และคืนที่สองในการคิดเกลียดชังอาจารย์หนุ่ม เธอเลือกที่จะเดินตรงเข้าดิ่งเข้าไปหาน้องสาวที่นั่งหน้านิ่งไม่ยินดียินร้ายอยู่ที่โต๊ะทานข้าว เมื่อเธอนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม ดั่งฟ้าก็ทำงานต่อไปราวกับว่าพี่สาวเป็นเพียงแค่อากาศที่เธอมองไม่เห็น ความเงียบดำเนินไปเป็นสิบนาทีก่อนที่ดุจฝันอดไม่ไหวที่จะต้องพูดในที่สุดด้วยความอึดอัด “สรุปว่าวันนั้นจะคุยอะไร” ดั่งฟ้าเงยหน้าจากกระดาษร่างแบบแล้วถามห้วนๆ “พร้อมแล้วใช่ไหม” ผู้เป็นพี่สาวไม่ตอบอะไรเพิ่มเติม คนเป็นน้องเข้าใจทันทีว่าพี่ตนคงพร้อมฟังแล้วจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ “ก่อนหน้านี้ที่ฝันเลิกกับคนที่คบๆกันมา เพราะเขาหมดประโยชน์แล้วใช่ไหม พี่ก็แค่อยากจะคบเพื่อหลอกใช้ไปก็เท่านั้นใช่ไหม” คำถามของดั่งฟ้าสะกิดใจดุจฝันเข้าอย่างจัง น้องสาวของเธอรู้เรื่องที่เธอหลอกพวกผู้ชายแล้ว? ดุจฝันรู้สึกสั่นอยู่ในร่างกายด้วยความกลัว... นี่เองที่เป็นสาเหตุของสมรภูมิประสาทครั้งนี้ ดุจฝันภาวนาให้ดั่งฟ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงตกใจไม่น้อย “รู้ได้อย่างไร” “คุณไพรด์โทรมาเล่าทุกอย่างให้ฟ้าฟังเอง” นางเอกสาวเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ภาคภูมิ ภาคภูมิอีกแล้ว! “ฝัน... อย่าไปฟังเขา...” “พี่เขาหลักฐานพร้อม จะไม่ให้ฝันฟังเขาได้อย่างไร” ดั่งฟ้าเป็นคนที่ยึดติดกับตวามดีงามและจริยธรรมมาตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว ดุจฝันรู้ความจริงข้อนี้ดีกว่าใคร ก่อนที่หัวใจเธอจะตกไปวูบใหญ่เพราะประโยคต่อๆมาของดั่งฟ้า “พูดตรงๆนะ ฟ้าผิดหวังในตัวพี่ฝันมาก ไม่สิ ไม่ใช่แค่ผิดหวัง หมดศรัทธาเลย ไม่เคยคิดว่าพี่ฝันจะทำในสิ่งที่ฟ้าเกลียดมากที่สุด จริงอยู่ที่ฟ้าไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียในชีวิตในเรื่องแบบนี้ แต่พี่ฝันทำแบบนี้ไม่คิดเหรอว่าใครจะต้องเสียใจเพราะพี่ฝันบ้าง ไม่ใช่แค่ผู้ชายที่โดนพี่ฝันหลอกเอาแบบพวกพี่พีทหรอกนะ แต่น้องสาวของพี่คนนี้มันก็เสียใจเหมือนกันที่คนเป็นพี่ไม่ใช่คนดีแบบที่มันเคยคิดเอาไว้” ดุจฝันไม่มีอะไรจะแก้ตัว... ความเสียใจเริ่มถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง เธอเคยเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับน้องมาตลอดจนถึงวันนี้ที่น้องสาวเธอรับรู้ความจริงทุกอย่าง สิ่งที่เธอกลัวที่สุดมันได้เกิดขึ้นแล้ว... แล้วต่อจากนี้เธอจะทำอย่างไรในเมื่อน้องสาวที่จะสามารถเป็นเพื่อนเธอในยามทุกข์ใจก็เกลียดเธอเข้าไปแล้ว “ฟ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว พี่ฝันเองก็คงไม่มีอะไรจะพูดใช่ไหม ถ้าอย่างไรฟ้าไปทำงานต่อนะ” ดั่งฟ้าพูดจาด้วยถ้อยคำเดิมๆหากแต่น้ำเสียงนั้นเปลี่ยนไปจากที่เคยเป็นมาอย่างสิ้นเชิง เธอมองหน้าซีดของผู้เป็นพี่สาวอย่างไร้ความอาทรใดๆแล้วเดินเข้าห้องปิดประตูไปทันที ทิ้งให้ดุจฝันนั่งสำนึกในการกระทำของตัวเองที่ผ่านมา เธอพยายามกลั้นน้ำตาที่ทำท่าว่าจะไหลออกมาโดยเร็ว เรื่องนี้เธอเองก็ผิดจริง เธอไม่เถียง แต่คนที่ช่วยขยายจนกลายเป็นเรื่องบานปลายในครอบครัวขนาดนี้ก็น่ารังเกียจยิ่งนัก ดุจฝันพยายามนึกถึงใบหน้าภาคภูมิตอนที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้น้องสาวเธอฟัง เขาคงยิ้มแบบสะใจน่าดูเมื่อนึกถึงผลลัพท์ที่จะตามมา... ดุจฝันเข่นเคี้ยวอย่างโกรธแค้น ภาคภูมิ... ผู้ชายคนนี้กำลังทำให้ชีวิตของเธอพังทุกรูปแบบ _______________________To be continued____________________________ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 21:28:06

ความคิดเห็นที่ 13 โอย...เศร้าแทนดุจฝันมากค่ะ แถมน้องยังมาโกรธใส่อีก.... เศร้ากับภาคภูมิด้วย น่าจะคิดก่อนจะทำนะเนี่ย... แต่การลงทุนมีความเสี่ยงเสมอ... ผลที่ตามมาย่อมมีทั้งดีและก็ไม่ดี.... เหมือนคนตกน้ำ แต่ไม่มีท่อนไม้สักท่อนให้เกาะ เพราะมีคนเอามันไป..... เศร้าเกิน T^T อ่านแล้วบีบหัวจายยยย ฮือๆๆๆ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 01:50:29

ความคิดเห็นที่ 14 ภาคภูมิใจร้าย :'( จากคุณ : Cookies 'n Cream Frappe เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 01:54:22

ความคิดเห็นที่ 15 แก้แค้นแล้วได้อะไร ...สะใจ?  สาใจ? ไม่รู้จะสงสารใครดี จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 10:40:08

ความคิดเห็นที่ 16 แพงไปหน่อย แต่ได้รับรู้ว่าทำในสิ่งที่ไม่ควร จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 18:02:04