ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) “ใจเย็นๆค่ะ” ฉันปลอบด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เมื่อเริ่มเห็นว่าเขาตกใจจนคิดอะไรไม่ทัน “หนูไม่ใช่ตำรวจ ไม่ได้มาจับกุมใครทั้งนั้น แค่อยากรู้ว่าทำไมชอนน่าต้องให้เงินคุณ? และเงินห้าแสนก้อนนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหน? คุณไม่ต้องกังวลอะไรเลย.. แค่ตอบสองคำถามเท่านั้น” ฉันช้อนสายตาเพื่อซื้อความไว้ใจของเขา แล้วลากเสียงอย่างสุภาพ “นะคะ.. ได้โปรด” “ช.. ชอนน่า ติดหนี้ฉันอยู่.. เธอแค่ใช้หนี้.. ฉันไม่ได้ขโมยเงินเธอมาเลยนะ” เขาละล่ำละลักด้วยเสียงขาดๆหายๆ “ไม่ได้ขโมย.. เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันเออออไปด้วย เจสซิเบลดูใจเย็นลงได้นิดหน่อย ฉันจึงถามต่อ “คุณได้ไปกับชาร์ลีตอนเบิกเงินหรือเปล่าคะ?” “เปล่า.. ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชอนน่าเอาเงินมาจากไหน..” เขาส่ายหน้า ท่าทางยังสับสนอยู่เล็กน้อย “พอได้เงินมา.. ฉันก็ใช้หนี้ให้แม่.. แม่ฉันเป็นหนี้พวกมัน.. มันขู่ฆ่าด้วย.. ฉันไม่รู้จริงๆเรื่องแฟนชอนน่าไปเอาเงินของแมคคีย์ออกมา..” “พวกมัน.. พวกไหนคะ?” เจสซิเบลนิ่งอย่างลังเลไปช่วงอึดใจ มือฉันยังเกาะอยู่กับข้อมือของเขา และในเสี้ยววินาทีที่เขาขยับปากตอบ ข้างๆเราสองคนก็เกิดเสียงเปรี๊ยะเบาๆ พวกเราหันขวับ ผนังกระจกที่ชมวิวเกิดรูอย่างลึกลับ และก่อนที่ฉันจะคิดอะไรได้ทันท่วงที ร่างของเจสซิเบลก็ร่วงลงสู่อ้อมแขนของฉัน เลือดไหลจากแผลใหญ่ที่ศีรษะราวน้ำพุขนาดเล็ก  กะโหลกของเขาเหวอะออก ขณะที่ดวงตายังเบิ่งค้างอย่างตกใจสุดขีด ปากขยับพะงาบสองสามครั้งราวกับพยายามจะพูดอะไรเป็นครั้งสุดท้าย ไรเฟิล.. ระยะประมาณหนึ่งไมล์.. ฉันสรุปได้ในที่สุด.. เจสซิเบลหอบหายใจเอาอากาศเข้าไปอีกครั้งอย่างติดขัด ตอนนั้นเองที่เสียงเปรี๊ยะที่สองดังขึ้น กระสุนไรเฟิลพลันฝังตัวอยู่ในผนังปูน มันเฉียดศีรษะฉันไปนิดเดียว ฉันแสร้งล้มลงกับพื้น ใช้ร่างของเจสซิเบลบังตัวฉันเองไว้ ศรีษะที่แหว่งเหวอะของเขาทับลงบนศีรษะของฉันพอดี เลือดของเขาไหลย้อยเลอะเสื้อและผมของฉัน เสียงลมหายใจเจสซิเบลขาดห้วงหายไปในที่สุด ส่วนฉันก็ใช้พยายามใช้สมองอันน้อยนิดคิดอย่างบ้าคลั่ง ข้างหลังของฉันเป็นทางแคบยาวประมาณสี่ห้าเมตร ใช้เวลาอย่างน้อยก็สองสามวินาทีในการลุกวิ่งแล้วโวยวายให้คนในงานรู้ตัว ตลอดทางเป็นผนังกระจก ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ต่างอะไรกับหนูวิ่งปั่นจักรในตู้ของเล่น เขาจะเล็งยิงเมื่อไรก็ได้ หนึ่งวินาทีเป็นอะไรที่นานเกินพอสำหรับเหนี่ยวไกเอาชีวิตฉัน หนีไม่ได้ อาวุธไม่มี ฉันกำหมัดแน่นอยู่ข้างตัว เม้มปากต่อสู้กับสัญชาตญาณการส่งเสียงเพราะความตกใจกลัวอย่างเต็มที่ หัวใจฉันรัวจนจะกระโจนออกนอกอก แต่ต้องตั้งสติ พยายามคิด ถ้าฉันเป็นมือปืนมืออาชีพ เป้าหมายมีสองคน คนแรกคือเป้าหมายหลักต้องตายก่อน ซึ่งมันทำสำเร็จไปแล้ว คนที่สองเป้ารองอาจเป็นแค่การเก็บปิดปากพยานที่บังเอิญมาอยู่ที่นั่น ไม่ได้สำคัญอะไร และเมื่อฉันนอนนิ่งซุกตัวอยู่กับเจสซิเบลที่เลือดไหลเลอะเทอะ มันสมองของเขาย้อยใส่ข้างหน้าผากของฉัน หากมองจากกล้องส่องทางไกลมันอาจจะสับสนว่าฉันตายแล้วหรือยัง มีโอกาสห้าสิบห้าสิบที่มันจะยิงซ้ำกันเหนียว ฉันนิ่งอย่างนั้น ปล่อยให้กลิ่นคาวเลือดตลบอบอวล แล้วนับหนึ่งถึงสามสิบช้าๆในใจ ภาวนาไม่ให้มือปืนไรเฟิลเป็นคนรอบคอบมากพอจะยิงฉันซ้ำ สามสิบวินาที น่าจะนานเกินพอที่จะทำให้มันลดความระแวดระวังลง และวางใจในระดับนึงว่าฉันตายแล้ว หรืออาจจะถึงกับลดปืนลงด้วยก็ได้ ซึ่งอาจซื้อเวลาให้ฉันได้สองสามวินาทีในการวิ่งผ่านกระจก เข้าไปในงานแล้วโวยวายซ่อนตัวอยู่ในความอลหม่าน และหากมันเป็นมืออาชีพจริง ไม่ใช่ไอ้โรคจิตที่ชอบยิงปืนเล่น การใช้ไรเฟิลยิงคนต่อหน้าสาธารณะชน ไม่ใช่ตัวเลือกที่ฉลาดนัก   สิบวินาทีผ่านไป.. ทุกอย่างยังเงียบกริบ ฉันได้ยินเสียงคนคุยกันในงานบรั้นช์ดังหึ่งๆไกลๆ ไม่มีเสียงเปรี๊ยะ ไม่มีรูโหว่เพิ่ม ยี่สิบวินาทีผ่านไป.. เลือดของเจสซิเบลยังไหลต่อเนื่อง มันซึมเข้าไปข้างในเชิ้ตลายดอกเดซี่ และไหลนองเป็นวงกว้างรอบๆ ตอนนี้ฉันนิ่งเป็นรูปปั้น ต่อให้ใครเผลอมองมาเห็นในระยะสองสามเมตรก็คงยังสงสัยว่าฉันมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว นี่ยังไม่คิดถึงการมองผ่านกล้องส่องทางไกลในระยะหนึ่งไมล์ ถือเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง ยี่สิบห้าวินาทีผ่านไป.. ได้เวลานับถอยหลังเล่นเกมส์จิตวิทยากับไอ้มือปืนไรเฟิล หัวใจฉันยิ่งเต้นแรงแทบระเบิด ความไม่มั่นใจเริ่มเกาะกิน ถ้ามันยังไม่ลดปืนล่ะ? ถ้ามันยังเล็งฉันอยู่? ถ้าวินาทีที่ฉันขยับมันเหนี่ยวไกมาล่ะ? หรือฉันจะนิ่งอยู่อย่างนี้อีกสักหลายนาทีดี? ถ้าสามสิบวินาทีมันไม่พอล่ะ? แต่มันก็มีเวลาแบบนี้ แม้ในสถานการณ์เลวร้ายที่สุด สัญชาตญาณของคุณจะวิ่งขึ้นมาตามเส้นเลือด มันจะกรีดร้อง ทุบอก ขีดข่วนผนังในห้วงความคิดคุณอย่างบ้าคลั่งราวสัตว์ร้ายในที่จนมุม คุณจะขัดขืนมันไม่ได้ บางครั้งมันอาจจะพาคุณรอดตายอย่างปาฏิหาริย์ แต่บางครั้งมันก็พาคุณไปตาย ห้า.. สี่.. สาม.. สอง.. หนึ่ง.. ฉันทุ่มเทแรงทั้งหมดผลักร่างไร้วิญญาณเจสซิเบลไปข้างๆ แล้วรีบลุกยืนจนไถลไปกับรอยเลือด ออกวิ่งสุดชีวิต สัตว์ร้ายของฉันกรีดร้องก้อง มันเห่าหอนแสดงชัยชนะข้างใน ฉันสับเท้าอย่างบ้าคลั่งไปที่ห้องจัดเลี้ยง เสียงเปรี๊ยะดังอยู่ข้างหู.. สองครั้ง.. แต่ฉันไม่มีเวลามองกลับไปดู “หมอบลง!!” ฉันตะโกนสุดเสียง ชั่ววูบหนึ่งที่ฉันปรากฏตัวในห้องจัดเลี้ยงด้วยสภาพอันน่าสยดสยอง ฉันเห็นใบหน้าอันตื่นตระหนกของคนแปลกหน้าวูบผ่านไป เสียงกรีดร้องของใครหลายคนดังขึ้น มันไม่มีเวลาคิดอะไรทั้งนั้น ฉันไถลตัวลงไปใต้โต๊ะที่ใกล้ที่สุด จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 22:36:52

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) เสียงเปรี้ยงดังขึ้นเหนือศีรษะอีกสองครั้ง ผนังกระจกร้าวดังเปรี๊ยะอีกครั้ง คราวนี้มันดังลั่นห้อง ของประดับชิ้นหนึ่ง เป็นแจกัน ถูกกระสุนยิงหล่นลงมาแตกกระจาย เสียงกรีดร้องปะปนกันฟังไม่ได้ศัพท์ ร่างหลายร่างในเสื้อผ้าราคาแพงหมอบราบลงกับพื้น ความอลหม่านเกิดขึ้นในชั่วพริบตา บางคนซ่อนอยู่ใต้โต๊ะใกล้ๆ กำลังกดโทรศัพท์มือไม้สั่น ฉันล้มโต๊ะอันเป็นที่พักพิงของตัวเองลงทำเป็นบังเกอร์ย่อมๆ ไม่แน่ใจว่ากระสุนไรเฟิลจะเจาะโต๊ะไม้เนื้อหนานี่ได้หรือไม่ แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็บังตัวฉันจากการมองเห็นของเจ้ามือไรเฟิลนั่นได้ ในที่สุดฉันก็มีเวลาหายใจ ยกมือปาดน้ำขาวๆข้นๆจากศีรษะของเจสซิเบลที่ติดผมและไหลย้อยลงมาตรงขมับ ดวงตาหลายคู่ในห้องมองมาที่ฉัน แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ จริงๆคือไม่มีใครกล้าขยับเลยมากกว่า ฉันเห็นอีธานไกลออกไปที่มุมห้อง เขานั่งอยูบนเข่าข้างเดียวอย่างตื่นตัว ดวงตาสีเทาเข้มมองไปรอบๆอย่างเตรียมพร้อม มือหนึ่งจับแน่นอยู่ที่ปืนกระบอกน้อยที่ข้อเท้า ด้านหน้ามีชายในชุดสูทสีดำนั่งบดบังวิถีกระสุนอยู่สองคน เนทที่อยู่อีกด้านกำลังวางมืออยูบนกลุ่มเส้นผมสีบลอนด์ที่ซุกศีรษะอยู่ในอกเขาอย่างปกป้อง เขาเอาตัวบังร่างในชุดเกาะอกครีมเกือบมิด ถึงไม่เห็นหน้าแต่ฉันก็รู้ว่านั่นคืออลิชา สายตาสีเทาเขียวประหลาดของเนทกำลังกลอกไปทั่วห้องอย่างเตรียมพร้อมในลักษณะที่คล้ายกันกับอีธาน ข้างหน้าเขาเป็นวินเซนต์ที่ถือปืนพกเตรียมพร้อมในมือ เขาพึมพำกับลำโพงสื่อสารอันจ้อยที่เสียบในหูและปกเสื้อ เสียงสะอื้นเบาๆดังทั่วบริเวณ ฉันยกมือปาดหยดเลือดที่ทำท่าจะไหลเข้าตา แล้วระลึกได้ว่ามันคือเลือดของเจสซิเบล ฉับพลันความหวาดระแวงของฉันท่วมท้นอยู่ในสมอง เจสซิเบล.. ถูกยิงตาย.. แล้วชาร์ลีล่ะ!.. แล้วอังเดรที่อยู่กับชาร์ลีล่ะ!.. ฉันมื้อไม้สั่นรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้วกดโทร เสียงรอสายเหมือนนานแสนนาน ฉันภาวนาซ้ำแล้วซ้ำอีกในหัว ขอให้อังเดรปลอดภัย.. ขอให้ปลอดภัย.. ฉันไม่อยากสูญเสียใครอีกแล้ว.. “สวัสดี นั่นใครพูด” เสียงอังเดรยังสดใสยามส่งมาตามสาย ฉันหายใจอย่างโล่งอกได้เปลาะหนึ่ง ก่อนจะรีบพูด “ลุงคะ นี่หนูนะ ตอนนี้อยู่ที่ไหน? อยู่กับชาร์ลีหรือเปล่า?” “อ้าว.. ทวีทตี้” ลุงอังเดรยังตอบอย่างใจเย็น “ลุงขับรถตามเขามาอยู่เนี่ย ลุงให้หมาล่าเนื้อไปรอที่อีกกิโลข้างหน้า ไม่น่าเกินสิบนาทีน่าจะได้ตัวแล้ว” “ลุงให้เขาจอดรถเดี๋ยวนี้เลย!!” ฉันร้อง “มีคนกำลังตามเก็บชาร์ลี!!” “เฮ้ย! แย่แล้ว!..” ไม่รู้ว่าอังเดรสบถออกมาเพราะคำบอกเล่าของฉันหรือไม่ เพราะเสี้ยววินาทีต่อมาฉันได้ยินเสียงตูมดังลั่นเหมือนอะไรสักอย่างระเบิด ตามด้วยเสียงล้อไถลเสียดสีกับถนน และตามด้วยเสียงโครมดังกึกก้อง แล้วสายก็ตัดไป ฉันตกใจมาก พยายามกดโทรหาอังเดรอีกครั้งมือไม้สั่นแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้  คราวนี้ฉันบ้าไปเลย.. หมดสิ้นสติจะคิดอะไรต่อได้อีกแล้ว ได้แต่ตะโกนอังเดรๆ ซ้ำๆใส่โทรศัพท์อย่างไร้ประโยชน์ ความหวาดกลัว ตกใจ มันทะลักล้นอยู่ในอก คล้ายกับตอนที่สูญเสียแมกซ์ ตัวทั้งตัวมันชาไปหมด ถ้าเจ้ามือไรเฟิลมันตัดสินใจยิงฉันตอนนี้ ก็คงปลิดชีวิตฉันสำเร็จอย่างงดงาม เพราะทุกการรับรู้ของฉันมันรวมไปที่จุดๆเดียว คือพยายามจะได้ยินเสียงอังเดรที่ปลอดภัยดีอีกครั้ง มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีมือสองมือมายึดไหล่ทั้งสองของฉันไว้ และเหมือนได้ยินเสียงผู้ชายจากที่ไกลๆถามประมาณว่า ‘บาดเจ็บหรือเปล่า?’ ฉันไม่ตอบ ฉันไม่ได้ฟัง มือทั้งคู่ยังง่วนอยู่กับโทรศัพท์ราวกับมันเป็นที่พึ่งสุดท้าย กระทั่งมีฝ่ามือแข็งแรงฝ่ามือหนึ่งฟาดลงมาที่แก้มของฉันเต็มแรงจนหูอื้อนั่นแหละ.. “ได้สติหรือยัง!?” เขาคนนั้นถาม ทั้งๆที่หูฉันยังวิ้งๆจากการถูกตบ ฉันหันขวับ เนทอยู่ตรงนั้น กำลังยึดไหล่ทั้งสองของฉันแน่น ใช้ตาสีเทาเขียวจับจ้องฉันด้วยความโกรธ.. และถ้ามองไม่ผิด มันปะปนไปด้วยความห่วงใย มันได้ผล ฉันตื่น.. ระบบความคิดลอยกลับมาอีกครั้ง มือทั้งสองที่เคยกำโทรศัพท์แน่นคลายออก แล้วคิดได้เป็นครั้งแรกว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิดที่พยายามโทรหาอังเดรในขณะนี้ ฉันยัดมันใส่ไว้ที่เดิมในกระเป๋า หายใจเข้าเอาอากาศเข้าไปเต็มปอดเร็วๆครั้งหนึ่งแล้วตอบ “ฉันไม่เป็นไร ไม่ได้บาดเจ็บ..” ฉันตอบรัวเร็ว “อังเดร.. อังเดรตามชาร์ลีอยู่เมื่อกี้.. ฉันได้ยินเสียงตูม..” ฉันเว้นช่วงเสียงสั่นสะท้านไปด้วยความตระหนก “ฉันติดต่ออังเดรไม่ได้.. ไม่รู้ว่า.. จะเป็นอะไรหรือเปล่า?” เนทหันไปพยักหน้าให้วินเซนต์ ฉันเห็นดังนั้นจึงพูดต่อ “อังเดร.. บัวโนส อายุสี่สิบห้าปี หัวล้าน สวมเสื้อลายฮาวาย เมื่อกี้น่าจะขับรถอยู่ในเส้นทางออกนอกรัฐ เอ่อ.. หมายเลขประกันสังคม...” แล้วฉันก็ให้ข้อมูลไปทั้งหมด ทั้งหมายเลขโทรศัพท์ รูปพรรณสัณฐาน วินเซนต์ยืนนิ่งฟังอย่างสงบ พอฉันพ่นข้อมูลไปทั้งหมดเขาก็ล่าถอยหายไป ฉันยกมือปาดเลือดออกจากแก้มและคางอีกครั้ง แล้วถามขึ้นอย่างมีสติเป็นครั้งแรก “มีใครบาดเจ็บหรือเปล่า?” มือของเนทยังอยู่บนไหล่ของฉัน เขาส่ายหน้า “ทุกคนตกใจมาก แต่ไม่มีใครเจ็บ แจกันแตก ของเสียหาย เมื่อกี้เขาพบศพตรงโน้นด้วย” “เจสซิเบล..” ฉันตอบ กลืนน้ำลายชะล้างคอที่แห้งผาก กลิ่นเลือดตลบในหัว “มันยิงเขาด้วยไรเฟิล.. ฉันเลยโทรหาอังเดร.. กลัวว่าชาร์ลี..” พูดได้แค่นั้นฉันก็มือไม้สั่นขึ้นมาอีก ความหวาดกลัวว่าจะเสียอังเดรเหมือนที่เสียแมกซ์มันจุกแน่นอยู่ข้างในอย่างเจ็บปวด เนทพลันเลื่อนมือขึ้นมาจับแก้มฉันอย่างปลอบโยน “เฮ้..” เขาว่าพลางใช้ตาสีเทาจ้องฉันอย่างพึ่งพาได้ “อังเดรของเธอไม่เป็นไรหรอก.. ” แค่นั้นแหละ เขื่อนน้ำตาของฉันก็พังทลาย และเมื่อถูกรวบตัวเข้าไปในอ้อมกอด ฉันก็ถลาเข้าไปซุกหน้ากับอกเขาร้องไห้จ้าเหมือนเด็กเล็กๆ   เนทโอบร่างฉันโยกไปมาน้อยๆเหมือนปลอบเด็ก มือของเขาตบหลังฉันเบาๆ แม้จมูกของฉันจะถูกกลบตลบด้วยกลิ่นเลือดและกลิ่นคาว แต่เมื่ออยู่อย่างนั้น ฉันกลับได้กลิ่นหอมอ่อนๆของโคโลญจ์ผู้ชายอย่างชัดเจน มันทำให้ใจสงบ ทำให้ความคิดเป็นระบบระเบียบขึ้นอย่างประหลาด และที่สำคัญมันทำให้ฉันรู้สึกบางอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานานมาก ฉันรู้สึกปลอดภัย... _______________________________________________________________ (จบตอน 12) จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 22:40:28

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไมคราวนี้สติแตกไปเสียได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 18:06:12