ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 บ่ายแก่ๆวันศุกร์ พอผมกลับจากมหาวิทยาลัยผมก็คว้าบีเอ็มคันโปรดถีบไปหาน้าวัฒน์ คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมถีบบีเอ็ม พอดีว่ามันเป็นรุ่นที่มีตัวเอ็กซ์ต่อท้ายน่ะครับ ไม่ใช่ดับเบิ้ลยู แหมพอพูดถึงดับเบิ้ลยูขึ้นมา ผมเลยนึกได้ว่ามีอะไรจะเล่าให้ฟัง ตอนเด็กๆนะครับ ผมเคยถามครูว่าไอ้ตัวนี้เนี่ย มันต้องอ่านว่า ดับบิว หรือดับเบิ้ลยูกันแน่ ครูผมเขาตอบทันทีเลยครับว่าดับเบิ้ลยู ไอ้หนูจำไมอย่างผมก็เลยพูดต่อว่า “งั้นเวลาสะกดคำมีตัวยูสองตัวติดกัน เราจะรู้ไหมว่ามันหมายถึงยูสองตัวหรือไอ้ตัวดับเบิ้ลยูกันแน่” เท่านั้นแหละครับ ครูผมเขาแหวไส่ทันทีว่า “มันมีที่ไหนล่ะไอ้คำที่ว่าเนี่ย” ผมฟังแล้วมึนตึ้บเลย พอไม่มั่นใจในตัวเอง คำถามต่อไปก็เลยต้องถามต่อด้วยเสียงเบาๆ “ครูครับ แล้ว แวคคิวอัม (vacuum) ที่แปลว่าเครื่องดูดฝุ่นมันสะกดยังไงอะครับ” ไม่ต้องถามต่อนะครับว่าเกรดภาษาอังกฤษของผมในเทอมนั้นเป็นอย่างไร อะไรนะครับ หยุดนอกเรื่องได้แล้ว กลับไปเรื่องน้าวัฒน์เดี๋ยวนี้ ครับ ขอโทษครับ จะเข้าเรื่องแล้วครับ สำหรับพ่อแม่ผม น้าวัฒน์เขาก็เป็นประมาณน้องชายข้างบ้านที่ไว้ใจฝากให้ช่วยดูลูกดูหลานชั่วคราวได้ พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่ก่อนผมเกิดนิดหน่อย ตอนนั้นน้าวัฒน์เขาเป็นหนุ่มน้อยแบกเป้เดินทางท่องเที่ยวมาถึงจังหวัดผม เจอกับพ่อที่ร้านอาโกหัวตลาดก็คุยกันถูกคอ พ่อเล่าว่าคุยไปคุยมา จู่ๆน้าวัฒน์ก็บอกว่าลงหลักปักฐานที่นี่แหละ ให้พ่อช่วยหาที่ดินปลูกบ้านให้เขาหน่อย พ่อก็เลยแนะนำให้ไปติดต่อลุงพจน์ ทนายความชั้นหนึ่งที่เพิ่งมาเช่าห้องแถวของอากงเปิดสำนักงาน ลุงพจน์กำลังปวดหัวกับคดีมรดกคดีแรกในชีวิตอยู่ เขาก็เลยบอกให้น้าวัฒน์ไปหา.... ยู้ดดด บอกให้ผมหยุดทำไมอะครับ กำลังมันส์เลย ว่าไงนะครับ รายละเอียดมากไป ตัวละครใหม่โผล่มาทำไมตั้งเยอะตั้งแยะ ก็เรื่องมันยาวก็ต้องเยอะสิครับ แล้วถ้าผมไม่พูดถึงอาโก อากง ลุงพจน์และลูกความแล้วคุณจะรู้หรือครับว่าน้าวัฒน์เขาซื้อที่มาได้ไง หือ ให้บรรยายเป็นเรื่องเป็นราวทีละฉาก เล่าเป็นท่องจำแบบนี้ใครจะอยากอ่านหรือครับ เอ่อ ผมขอเกาหัวนิดนึงได้ไหมครับ ขืนบรรยายตอนซื้อที่เป็นเรื่องเป็นราวหลายๆฉากมันก็ยาวสิครับ แล้วเมื่อไรผมจะได้เล่าเรื่องของผมเองล่ะ เอ๋ เรื่องซื้อที่นี่เกี่ยวกับเรื่องหลักไหมหรือครับ ไม่เกี่ยวครับ ผมแค่อยากเล่าเฉยๆว่า ลุงพจน์เขาเป็นทนายให้ผู้จัดการมรดก แล้วคนตายเขามีเมีย 4 ลูก 6 เลยแบ่งกันไม่ลงตัว ลูกเมียน้อยไม่ไว้ใจลูกเมียหลวง เมียหลวงเหม็นหน้าเมียน้อย ก็เลยไม่มีใครยอมแบ่งโฉนดที่ 40 ไร่ ลุงพจน์ก็เลยต้องหาทางขายเอาเงินมาแบ่งกันแทน พ่อผมแนะให้น้าวัฒน์ไปขอซื้อสักแปลง แต่น้าวัฒน์เขาไปเหมามาหมดเลย เฮ้อ เหนื่อย ผมอุตส่าห์รีบแทบแย่ คุณไม่ขัดคอสักหน่อยหรือครับ อืม แล้วลุงพจน์จะมีบทอีกไหม ไม่มีแล้วครับ ผมส่ายหน้าแรงๆสามทีเลยเอ้า แล้วเล่ามาทำไม อ้าว ถ้าผมไม่เล่า แล้วคุณจะรู้หรือว่าน้าวัฒน์รวย นี่ผมยังมีเรื่องพอร์ตหุ้นพันล้านกับบริษัทโบรกเกอร์ส่วนตัวที่ไม่ซื้อขายหุ้นให้คนอื่นของน้าวัฒน์อีกนะครับ แล้วก็... ยกมือห้ามทำไมละครับ ให้พอหรือครับ อ้อ คุณอยากรู้ว่าความรวยของน้าวัฒน์มันเกี่ยวกับงานพิเศษที่ผมจะไปทำไหม หรือครับ อ๋อ ไม่เกี่ยวครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมกุมขมับแบบนั้นละครับ หรือปวดหัว ผมหาพาราให้สักเม็ดก่อนดีไหมครับ ไม่เอา แต่ช่วยเข้าเรื่องสักทีจะดีมากหรือครับ แหม ผมเป็นนักเขียนใหม่นะครับ มันก็ต้องออกนอกเรื่องนอกราวไปบ้างนิดหน่อย ออกจะธรรมดา เนอะ โป๊ก อย่าเขกหัวผมสิครับ ทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ เดี๋ยวผมไม่เขียนต่อให้อ่านนะ ------------------------------------ ผมปั่นจักรยานออกทางหลังหมู่บ้าน เลี้ยวเข้าไปในถนนเล็กๆเลียบกำแพงหินสีดำสนิทอันยาวเหยียดมุ่งไปหาป้อมยามเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆ ริมกำแพงมีต้นไม้ใหญ่ปลูกเป็นแถวเรียงเป็นระเบียบตลอดแนวกำแพง ผมก็เลยสามารถปั่นจักรยานผ่านร่มไม้อันรกครึ้มไปได้โดยไม่ต้องเสียเหงื่อมากนัก “ไอ้ลี้” อ้าวคราวนี้เสียงดังฟังชัดเลย มีอะไรหรือครับ “แกเขียนบ้าอะไรของแก กำแพงหินอันยาวเหยียด แต่ดันไปหาป้อมยามที่อยู่ใกล้ๆ ต้นไม้ขึ้นเป็นระเบียบ แต่ดันมีร่มไม้อันรกครึ้มเนี่ย” เสียงคอมเม้นท์เตอร์ของผมเองครับ ผมเองก็มึนๆอยู่นี่แหละว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่ฟังๆไปไอ้ที่เขาท้วงก็พอจะมีประโยชน์เหมือนกันนะครับ ว่าแล้วผมก็หันกลับไปตอบ “ก็กำแพงมันยาวไปนู้น แต่ป้อมยามมันห่างแค่ห้าเมตรเองนี่ครับ ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าป้อมยามมันอยู่สุดทาง ส่วนต้นไม้ใหญ่มันก็ขึ้นเป็นแถว แต่ไอ้ที่มันรกมันหญ้านี่ครับ ไม่เชื่อก็ก้มลงมองดูสิ” ผมอธิบายไปแล้วก็รู้สึกแปลกๆ ทำไมภาพที่มองเห็นมันถึงได้ถอยกลับราวกับมีคนคอยกดรีโมท ผมมองกำแพงหิน เหลือบตาขึ้นไปมองยอดไม้ มันเป็นต้นอะไรก็ไม่รู้ แต่มันมีดอกสีเหลืองเต็มต้น จู่ๆผมก็รู้สึกเย็นวูบ ลมอ่อนๆที่พัดมาพากลีบตอกไม้ลอยฟุ้งขึ้นไปบนฟ้า ภาพกลีบดอกไม้สีเหลืองลอยละล่องไปบนท้องฟ้าสีครามทำให้ผมเผลอมองเหม่อไปชั่วขณะ และเมื่อผมมองตามกลีบดอกไม้จนในที่สุดมันร่วงลงมาถึงพื้น ผมก็เห็นกอหญ้ารกๆขึ้นเบียดอัดกันแน่นหน้ากำแพง ผมหลับตาแล้วลืมตาขึ้นอีกที ภาพย้อนหลังเมื่อกี้ ผมคงคิดไปเอง “ไอ้ลี้ แกเข้าไปเลยไป” เสียงสั่งห้วนๆทำให้ผมลืมเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้น พอเรียกสติได้ผมก็ถามกลับ “ไปไหนอะครับ” “เข้าบ้านน้าวัฒน์ของแกไป เขียนข้ามไปตอนนั้นเลย” ---------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 01:28:22

ความคิดเห็นที่ 2 ผมโบกมือทักทายลุงยามด้วยความคุ้นเคย แกก็เปิดประตูให้ผมเข้าไปโดยไม่ต้องแลกบัตรเหมือนคนอื่นๆ พอผ่านประตูเข้ามา ผมก็ถีบจักรยานเข้าไปในถนนสองเลน “แกเข้าไปในรั้วบ้านแล้วไม่ใช่รึ” เอ๋ ผมให้ข้อมูลไว้แล้วนะว่าบ้านน้าวัฒน์มีที่ดินตั้งสี่สิบไร่ ถ้าแกจะตัดถนนสองเลนขับรถเล่นในบ้านมันจะผิดตรงไหน “เออ โทษที เขียนต่อได้แล้ว” ผมได้กลิ่นธูปลอยลมมาก็เลยหันตามไปจนเจอว่ามีคนนุ่งขาวห่มขาวกลุ่มใหญ่นั่งทำพิธีกรรมอะไรก็ไม่รู้ที่เรือนไทยทางตะวันออก พอรู้ที่มาผมก็ยักไหล่แล้วถีบจักรยานต่อไป “เดี๋ยวๆ นี่แกจะผ่านไปเลยรึ” ก็งั้นสิครับ ผมจะไปยุ่งกะเขาทำไม “แล้วที่บรรยายมา พิธีกรรมนั่นก็น่าสนใจดีนะ” แต่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี่ครับ “งั้นแกพูดถึงมาตั้งแต่แรกทำไมฟะ” อ้าว ก็ไหนให้บอกว่าให้บรรยายตามที่เห็น ผมหันซ้ายเห็นเรือนไทยผมก็เล่าสิ “หมายความว่าแกเล่าโดยไม่เกี่ยวกับเรื่องมาตั้งแต่ต้น” ผมว่าเสียงคอมเม้นท์ชักจะเย็นๆชอบกล แต่ผมก็พยักหน้าให้กับเสียงที่ไม่มีตัวตนนั้น แต่ เอ ก่อนหน้านี้ผมเคยเห็นเขากุมขมับใช่ไหม “ตัดออก” ประกาศิตนั้นทำให้ผมสะดุ้ง และลืมอะไรบางอย่างไปอีกครั้ง “แล้วทางขวาละครับ” ผมตัดสินใจถามก่อนจะจรดปากกาเขียนต่อ “ทางนั้นมีอะไร” “ตรงโน้นเป็นอาคารกระจกของหมอมืด หมอดูคนที่ดังๆออกทีวีบ่อยๆไงฮะ ตอนนี้มีกองถ่ายรายการผีช็อคผีมาด้วย ให้ผมบรรยายไหม” “แล้วเกี่ยวกับเรื่องที่แกจะเล่าหรือเปล่าล่ะ” “ไม่ครับ” ผมส่ายหน้าดิก “ข้าม” ประกาศิตเดิมลอยมาเข้าหู “แล้วซินแสที่มุมโน้นกะร่างทรงเจ้าแม่ตะเคียนทองที่มุมนี้ล่ะ” ผมพยายามชี้จุดน่าสนใจในบ้านน้าวัฒน์มาเสนอ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ผมก็เลยมุ่งหน้าตรงไปที่บ้านสองชั้นหลังเล็กอันเป็นโฮมออฟฟิตของน้าวัฒน์แทน ปกติที่นี่จะมีพี่ๆโบรกเกอร์สี่ห้าคนทำงานจนเย็น ผมเคยเล่าให้ฟังแล้วใช่ไหมฮะว่า น้าวัฒน์แกตั้งบริษัทโบรกเกอร์มาดูแลพอร์ตพันล้านของแกคนเดียวไม่รับลูกค้าอื่น บริษัทที่ว่าก็ตั้งอยู่ตรงนี้ละครับ แต่อยู่ชั้นสองไม่ใช่ชั้นล่าง ข้างล่างนี่เป็นพวกที่น้าวัฒน์เรียกว่าสายสนับสนุน มีจำนวนมากกว่าพี่ๆโบรกเกอร์สักสองเท่า ที่ต้องมีเยอะเพราะสายสนับสนุนนี่ต้องทำงานประหนึ่งนิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร แถมด้วยการดูแลเรื่องเงินเดือน ประกันสังคมและสวัสดิการของพวกลูกน้องเจ้าพ่อเจ้าแม่กับสารพัดหมอที่มาเปิดสำนักอยู่ที่ตำหนักเทพลีลาของน้าวัฒน์แห่งนี้ ผมเดินเข้าไปในออฟฟิตอย่างงงๆ พี่ๆกว่าสิบห้าคนหายไปไหนหมด ทำไมทั้งตึกถึงได้เงียบสงัดอย่างนี้ ผมมองไปรอบๆห้องแต่ก็ไม่เจอใคร จนกระทั่งตอนที่ผมตัดสินใจกลับ พอหมุนตัวกลับหลังหันก็เห็นชายวัยสามสิบเศษๆนั่งคู่กับเด็กผู้หญิงอายุสักสิบสี่สิบห้าคนหนึ่งที่ชุดรับแขกด้านหน้า ผมไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร พยายามจะเพ่งมองอย่างไรก็เห็นแต่เพียงเงาดำบนใบหน้า “ไม่ไหวเลยนะพันลี้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ เราไม่มีเวลาหาคนอื่นแล้ว” ผู้ชายคนนั้นถือกระดาษปึกหนึ่งอยู่ในมือ น่าแปลก ทั้งๆที่ห่างออกไปเกือบสามเมตรและมืดออกอย่างนั้น ผมกลับเห็นตัวอักษรและจำลายมือบนกระดาษนั้นได้ อันที่จริง ผมจำข้อความทั้งหมดในกระดาษปึกนั้นได้ด้วยซ้ำ มันเป็นบทนำของนิยายเรื่องแรกในชีวิตที่ผมเพิ่งเขียนให้คุณอ่านไงครับ และเสียงของผู้ชายคนนั้นก็คือเสียงของคอมเม้นท์เตอร์ลึกลับนั่นเอง ผมก้มมองมือของตัวเองสลับกับกระดาษต้นฉบับในมือของชายคนนั้น ปากกาด้ามหนึ่งปรากฏบนมือที่ว่างเปล่าของผม “เกิดอะไรขึ้น” ผมยกปากกาขึ้นมาดูด้วยความมึนงง “นายมาหางานไม่ใช่หรือ ตอนนี้นายก็ได้งานแล้วไง” ชายคนนั้นบอก น่าแปลก ผมมองไม่เห็นหน้าเขา แต่ทำไมผมถึงรู้ว่าเขากำลังแสยะยิ้ม “ฉันวางพล็อตไว้แล้ว แต่ยังไม่จบ” เด็กผู้หญิงคนนั้นบอก ผมมองพวกเขาด้วยความไม่เข้าใจ “นายต้องเขียนนิยายเรื่องนี้ให้จบ ทำให้มันได้ตีพิมพ์ แล้วนายก็จะได้เงินไปซื้อของที่นายอยากได้” ผู้ชายคนนั้นบอก ผมอ้าปากค้าง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ความทรงจำเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัว ผมมาถึงที่นี่ตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน ประตูหน้าตึกปิดสนิท ผมกำลังจะกลับ แล้วผมก็หมดสติไป คนพวกนี้เป็นใคร ผมเข้ามาในตึกได้อย่างไร เด็กผู้หญิงกับผู้ชายคนนั้นส่งเสียงเย็นยะเยือกบอกผมสลับกันคนละประโยค “อย่าสงสัย” “แค่ทำตามที่สั่ง” “ใช้ชีวิตในนั้น สร้างเรื่องที่สมจริง” "เขียนออกมา" “นำเรื่องไปให้ถึงบทสุดท้าย” “แล้วเราจะพานายกลับมา” “อย่า” ผมตะโกนสุดเสียงเมื่อถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ เพล้ง เสียงประตูกระจกแตก ผมหันไปมองตามสัญชาตญาณ ความหวังเรืองรองขึ้นเมื่อน้าวัฒน์กระโจนผ่านประตูเข้ามา “สายไปแล้ว” ชายที่ผมไม่เห็นหน้าบอกอย่างผู้ชนะ น้าวัฒน์ส่งของบางอย่างใส่มือผม “อย่ากลัว ตั้งสติให้ดี น้าจะช่วยเธอออกมาให้ได้” ผมเบิกตาโพลง มันสายไปเสียแล้ว ร่างกายผมหมดความรู้สึกแล้วค่อยๆจมลงไปในหลุมดำ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 01:33:15

ความคิดเห็นที่ 3 และแล้ว พันลี้ก็ได้งานพิเศษที่พิเศษจริงๆ แต่พิเศษแต่ไหน โปรดติดตาม แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 55 01:39:56 จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 01:34:34

ความคิดเห็นที่ 4 ได้ยิ้มอีกแล้ว กับเรื่องนี้ และนึกถึง vacuum นึกภาพคุณครูคงทำหน้าพิลึก^^ วิธีเดินเรื่องแนวนี้ สนุกและน่าสนใจมากครับ รวมทั้งเรื่องราวที่แปลกตา ถ้าเป็นหนังสือจะอ่านรวดเดียวจบคามือ ชอบมากครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 06:42:45

ความคิดเห็นที่ 5 ที่เคยบอก นึกว่าจะได้อ่านรวดเดียวจบ เพราะผมเข้าใจผิดว่าเป็น เรื่องสั้น ครับ ตอนที่พิมพ์ตอบนี้ก็ยังเข้าใจว่าพึ่งมาเปลี่ยนเป็น นิยาย เสียอีก กลับไปดูใหม่ อ้าว สรุปว่าผมดูผิดเองแหละครับ เขียนได้สนุกดีครับ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 55 08:08:24 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 08:05:20

ความคิดเห็นที่ 6 5555555 หนมจีนขำจนปวดท้องไปหมดแล้ว เห็นภาพอาหมวยแอนด์เดอะแก๊งค์ออกมาประกอบคำอธิบายเป็นฉากๆ กร๊ากกกกกกกกกกกก นายลี้(?)เขียนได้เข้ารกเข้าพงจริงๆ (แต่คนอ่านก็มุดตามอย่างสนุกสนานจริงๆอีกเหมือนกัน) แต่เอาน่า อีกหน่อยนายลี้ก็จะเห็นเอง ว่าอากง ลุงพจน์ ซินแส ร่างทรง ก็อาจกลายเป็นตัวละครสำคัญ ที่มีบทบาทในเรื่องของนายได้นา (ดูอย่างปีเตอร์เป็นตัวอย่างเซ้!!) หนมจีนยังตามอ่านอาหมวยกับวินน้อยอยู่นะคะ แต่เม้นต์ที่เด็กดีไม่ค่อยถนัดเลย ไม่เอามาลงที่นี่บ้างเหรอคะ? ไหนๆก็นอกเรื่องถึงวินน้อยแล้ว ขออีกนิดแล้วกัน (Spoiled ) ภาคใหม่มีบอกว่าวินต้องเรียนเวทย์ให้ครบห้าธาตุ วินบอกว่าน้ำกับไฟที่มีอยู่แล้วเลยไม่ต้องพัฒนากัน แต่หนมจีนคุ้นๆอยู่ว่าวินใช้ธาตุแสงล้อมสัญลักษณ์กิลด์ส่งให้ภูตประจำเทเลพอร์ต แล้วก่อนหน้านั้นตอนสู้กัน วินก็ใช้ธาตุผสมจากสี่หรือห้าธาตุตามที่เอไอสั่งสู้กับหุ่นไม้ป่ะคะ? เลยคิดว่าวินน่าจะเรียนเกินสองธาตุอยู่แล้วนา (บังเอิญหนมจีนไม่มีหนังสือในมือ เลยไม่แน่ใจ) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 13:39:26 A:110.168.195.201 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว อาหมวยมีภาคต่อหรอ อยากอ่านอ่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 18:10:18

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12126082/W12126082.html จากคุณ : HudchewMan เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 00:53:47