ขอเป็นกำลังใจให้พี่ไก่นะคะ
พูดอย่างนี้แล้วคุณหญิงจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเนี่ย เพ้อเจ้อได้เป็นตุเป็นตะเลยนะฉวี
-กระเป๋าของคุณฉวีจ๊ะกริช เธอพึมพำบอก ===>จ้ะ
-มีใบนี้เท่านั้นแหละจ๊ะกริช
===>จ้ะ
-
คงอยู่ไม่นานหรอกจ๊ะกริช มะรืนนี้ก็กลับแล้ว เพียงมาส่งคุณฉวีให้กริชเท่านั้นเอง ===>จ้ะ
-รู้จ๊ะรู้ แต่ไม่คิดว่ากริชจะเดือดร้อนถึงขนาดอยู่ที่นี่ไม่ได้ ===>จ้ะ
-เมื่อไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรขึ้นก่อน ระยะทางจากจากสถานีรถไฟปากท่อไปตัวอำเภอจอมบึงจึงมีแต่ความเงียบ ฉวีซึ่งช่างพูดช่างคุยกลับพลอยเงียบไปด้วย หากแม้จะเงียบ แต่ก็เป็นความเงียบที่ไม่สงบสักเท่าไรนัก ไม่ต่างอะไรกับผืนน้ำที่ผิวหน้าราบเรียบแต่เบื้องล่างลงไปกำลังปั่นป่วนอย่างหนัก นอกจากเสียงเครื่องยนต์รถที่ดังกระหึ่มอยู่ตลอดเวลาแล้วนานๆ ทีมีเสียงฉวีซึ่งนั่งอยู่ตอนหลังของรถขยับตัวประกอบด้วย ===>จาก(คำซ้ำกันค่ะ)
-คุณฉวีป่วยบนรถไฟจ๊ะกริช ไอรีนหันกลับมาบอกคนซึ่งนั่งขับรถเงียบเชียบอยู่ข้างๆ เสี้ยวหน้าได้รูปจ้องเขม็งไปเบื้องหน้าราวไม่รับรู้ว่ามีใครคนอื่นอยู่ในรถด้วย ===>จ้ะ
-และไอรีนก็ให้ตระหนกตกใจเมื่อกริชซึ่งเคยสุขุมอยู่เป็นนิตย์กลับหักหัวรถกะทันหันเข้าจอดพรืดที่ข้างทาง เขาเหยียบเบรกเร็วเสียจนทั้งเธอและฉวีเสียหลัก เธอคมำไปข้างหน้า แต่ท่อนแขนแข็งแรงยื่นมารับไว้ได้ทันท่วงที มีเสียงฉวีร้อง อุ๊ย แข่งกับเสียงล้อรถครูดไปกับพื้นดินข้างทาง ตามด้วยเสียงขลุกขลักบริเวณที่นั่งตอนหลัง ===>คะมำ
ในฝั่งฝัน (บทที่ 33)
น้องมน (Setakan) : ติดค้างเรื่องของน้องมนอยู่หลายตอนเหมือนกัน จะไปตามเก็บให้หมดเลยนะคะวันนี้ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ
