ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13 คนบ้า บ้า บ้า! โอ๊ย...อยากจะกรี๊ดให้ดังๆ บทจะเรียกใช้ก็จะสั่งให้ไปให้ได้ นี่มันงานทาสชัดๆ วรมณเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในลิฟต์ หลังจากฝืนยิ้มให้พนักงานต้อนรับซึ่งอยู่ บริเวณส่วนห้องโถงกว้างขวางภายใน อาคารเรียบหรูผสมผสานระหว่าง สถาปัตยกรรมล้ำสมัยซึ่งดูโอ่อ่าดึงดูด สายตาให้เชยชม กับศิลปะการตกแต่ง ภายในระดับมือพระกาฬได้อย่าง เหมาะเจาะลงตัวไปทุกส่วน เธอถูกซักถามอยู่หลายคำจนกระทั่งนึก ขึ้นได้ว่าต้องโทรศัพท์หาเจ้าของห้องก่อน อาจจะต้องรอจนกว่าเขาลงมารับถึงจะขึ้น ไปได้ หาก ‘เจ้านาย’ หมาดๆ ของ วรมณไม่ได้ทำอะไรนอกจากขอคุยกับ พนักงานสาวและสวยแสนสุภาพที่ยืนยิ้มอยู่ ใช้เวลาครู่เดียวทุกคำถามจึงถูกกลืนลงไป ตามด้วยบริการเปิดประตูให้เธอก้าว เข้าไปด้านในอย่างง่ายดาย นิ้วเรียวเล็กพร้อมเล็บสวยวาดลายทาง ฉวัดเฉวียนหลากสีสันกดลงบนหมายเลขชั้น พร้อมกับใส่รหัสซึ่งชายหนุ่มส่งข้อความ มาให้เธอเมื่อคืน กับคำสั่ง ‘พรุ่งนี้มา ทำงานได้แล้ว รหัสที่ต้องใส่เมื่อเข้าลิฟต์ 7428’ หลังจากประตูลิฟต์เปิดออก วรมณจึงพบ กับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังเดินวนเวียน ไปมา ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และ คงสำคัญมากพอตัว เพราะเขาแทบไม่ รับรู้ถึงการปรากฏกายของ ‘ทาส’ คนใหม่เลยแม้แต่นิด พอเผื่อเวลาให้เธอได้สำรวจคร่าวๆ ตัวห้อง ลักษณะเป็น Penthouse ขนาดใหญ่ กะด้วยสายตาคิดว่ายังมีห้องแยกย่อยไป อีกหลายส่วน ห้องรับแขกตกแต่งสบายๆ ด้วยเครื่องเรือน น้อยชิ้น พื้นที่กว้างขวางและโปร่งโล่ง หน้าต่างบานใหญ่จรดพื้นฟากหนึ่งของ ผนังถูกบดบังทัศนียภาพด้วยผ้าม่านหนาหนัก สีครามซึ่งทิ้งตัวระพื้น เธอนึกชื่นชมผู้ออกแบบ และตกแต่งภายใน เพราะที่นี่น่าอยู่อาศัยเกิน กว่าจะเป็น Penthouse บนตึกสูง ใจกลางมหานครกรุงเทพ เบื้องหน้าเป็นโซฟาหนังสีน้ำเงินซึ่งดูหนานุ่ม ตั้งอยู่ชุดใหญ่ ติดผนังคือโทรทัศน์จอแบนขนาด มหึมาพร้อมเครื่องเสียงครบชุด ลำโพงเล็กใหญ่ ติดอยู่ตามมุมและเพดานห้องพร้อมหลอดไฟ ซึ่งจัดอยู่ใต้กระจกซึ่งกรุลดหลั่นลงมาจาก เพดานสีขาว ให้แสงสว่างแตกต่างกันตาม ความต้องการของผู้อาศัยเลือกจะเปิด เก๋ไก๋ ไม่หยอกทีเดียว... “คุณยังมีเวลาดื่มดำกับบรรยากาศอีกนาน” เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับผู้พูดยืนอยู่ ตรงหน้าในระยะประชิด เรือนร่างบางระหงถอยไปก้าวหนึ่งทันทีโดย อัตโนมัติ ตวัดช้อนสายตาขึ้นค้อนขวับๆ “ฉันมีเวลาพอจะเอาเรื่องที่คุณเปลี่ยนแปลง วันเริ่มงานกระทันหันรึเปล่าคะ” “ผมจำเป็น” เขาว่าพลางเดินนำไปที่ เค้าท์เตอร์ซึ่งยื่นออกมากันส่วนของห้องคล้าย บาร์ขนาดใหญ่ วรมณสังเกตเห็นขวดเครื่องดื่ม ผสมแอลกอฮอล์สารพัดสารเพวางเรียงอยู่ใน ตู้กระจกติดกับตู้เย็น ชายหนุ่มหยิบแก้วทรงเตี้ย ซึ่งคว่ำอยู่ในตู้เหนือศีรษะ กดน้ำจากประตู ด้านหนึ่งของตู้เย็นและส่งให้ผู้มาเยือน ก่อนจะเอ่ยต่อ “เรื่องนี้คอขาดบาดตายมาก และผมขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า มันฉุกละหุก” วรมณขมวดคิ้วแน่น จิบน้ำนิดหน่อยพอเป็นพิธี ตัดสินใจยิ้มหวานหยดและประชดว่า “เป็นคำอธิบายที่เข้าใจได้ดีเยี่ยมเชียวค่ะ” “เอาล่ะ!” เขาถอยหายใจยาว “ผมจะสั่งงานคุณ” “ว่ามาเลยค่ะบอส” นัยน์ตาคมจัดกวาดขึ้นลงเพื่อสำรวจการ แต่งกายของวรมณ กางเกงยีนส์เข้ารูป แนบเนื้อกับเสื้อยืดธรรมดาๆ ทว่าราคาสูง ลิบลิ่วเมื่อตระหนักว่ามันเป็นแค่เสื้อยืด ทุกสิ่งเข้ากันดีเมื่ออยู่บนตัวเธอ ผมยาว ถูกรวบลวกๆ หากเรียบร้อยใช้ได้ ใบหน้าสวยคมตกแต่งด้วยเครื่องสำอางค์ เบาบางเป็นธรรมชาติ “คุณคงเตรียมตัวมาเป็นแจ๋วเลยสินะ” “แน่นอนค่ะ ฉันรู้หน้าที่ตัวเองดี” “วันนี้ยังก่อน” เขาว่าพร้อมกับเดินไป นั่งบนโซฟา ผายมือเชิญวรมณให้นั่งเยื้องกัน ซึ่งหญิงสาวทำตามโดยไม่อิดออด ปรับเข้า สู่การสนทนาเป็นการเป็นงาน “เดี๋ยว คุณป้าผมจะมาที่นี่ ผมเพิ่งรู้เมื่อคืนก่อน บอกคุณไม่นาน แต่วันนี้คุณยังไม่ต้อง ทำความสะอาดหรืออะไรทั้งนั้น” “แล้วคุณให้ฉันมาที่นี่ทำไมตั้งแต่ แปดโมงคะ” “ผมจะแลกเปลี่ยนงานนี้ ด้วยการลด เวลาทำงานบ้านของคุณให้เหลือหกเดือน” “ลดลงครึ่งนึง!” วรมณร้องลั่นห้อง ปกปิดอาการดีใจไว้ไม่มิด หากทุกอย่าง สลายหายไปพลันเมื่อนึกได้ว่า “ข้อแลก เปลี่ยนของคุณมันต้องโรคจิตแน่ๆ ฉัน ไม่อยากฟังแล้วค่ะ” “หกเดือนเชียวนะคุณ คิดเป็นเงินก็ประมาณ หนึ่งล้านห้าแสนบาท ผมไม่สั่งอะไรที่คุณทำ ไม่ได้หรอก” คนฟังนิ่งไปครู่หนึ่งกับข้อเสนอเย้ายวนใจ ไหวไหล่เล็กน้อยพลางกล่าว “อย่างกับ ฉันมีทางเลือกมากมายนักนี่คะ” “เยี่ยม! สรุปว่าคุณตกลง” เขาบอกยิ้มๆ เป็นยิ้มที่วรมณอยากถอนคำพูดขึ้นมา ครามครัน “คุณต้องเรียกแทนตัวผมว่า ฮันนี่ ที่รัก หรืออะไรก็ได้ที่แสดงว่าเป็น คนรักกันเท่านั้น ต่อหน้าคุณป้าผม จะได้สมจริง” “คุณกำลังสั่งให้ฉันเล่นละคร เป็นแฟน กำมะลอของคุณงั้นเหรอคะ” คนถูกสั่ง แทบผุดลุก “นั่นโรคจิตจริงๆ ด้วย” “ก็ถ้าคุณเป็นคนที่ติดหนี้ผมอยู่ ใช่...ผมกำลังสั่งคุณ” “คุณนี่มัน!!!” วรมณข่มเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทำอะไรไม่ได้นอกจากสะบัดหน้าไปทางอื่น ระหว่างรอเขาพูดต่อ “ผมไม่จำเป็นต้องอธิบาย คุณแค่ทำตาม หน้าที่ให้สมจริงที่สุด ปฏิบัติกับผมดีๆ เหมือนผมเป็นแฟนคุณ” เขากระตุก มุมปากคล้ายจะยิ้ม นัยน์ตาสีนิลเป็น ประกายระยับยามขยับเข้าจ้องเธอใกล้ขึ้น “หวังว่าคุณคงเคยคบใครสักคนมาก่อนนะ เพราะฉะนั้นผมหวังว่าคุณจะรู้ ว่าต้อง แสดงยังไงไม่ให้มีพิรุธ” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 13:34:03

ความคิดเห็นที่ 2 ความอดทนของวรมณใกล้ทะลุขีดจำกัดเต็มที เสียงเล็กๆ ไม่หวานใสอีกต่อไป “ถ้าไอ้ความ ยียวนกวนประสาทของคุณมันจะน้อยลงกว่านี้ หน่อย ฉันก็จะแสดงให้มันเนียนๆ” “อย่างกับคุณมีทางเลือกมากนักนี่ครับ” เขากวนประสาทเธอจนหยดสุดท้ายจริงๆ! คนไม่มีทางเลือกแทบจะยกตำราสวดมนต์มาท่อง หายใจเข้าออกลึกยาวสะกดกลั้นไม่ให้เข้าไป ข่วนหน้าหล่อๆ ให้หายแค้น เอ่ยกระซิบอาฆาต “อย่าให้ถึงทีฉันบ้างแล้วกัน” “อย่าคิดเอาเรื่องนี้มาแก้เผ็ดที่คุณจนตรอก ทุกครั้งที่เถียงกับผมเลย เพราะมันไม่คุ้ม” “ทำไมจะไม่คุ้ม ถ้าความลับคุณแตก ก็จบเห่” “คุณรู้เหรอว่าผมจะลงเอยยังไงถ้าความลับแตก” เขาบอกกลั้วหัวเราะ ยักไหล่ยักคิ้วท้าทาย “แต่ถ้า ความลับผมแตก คุณจะต้องทำงานให้ผมต่อไป เป็นระยะเวลาหนึ่งปีเหมือนเดิม เลือกเอา ระหว่างเวลางานลดลงครึ่งนึง กับเป็นแจ๋วงกๆ ตลอดปี คุณจะเลือกอะไร ฉลาดให้ได้ตลอดนะ ครับคุณเหมียว” วรมณกำหมัดแน่น ทุบลงกับเบาะนิ่มๆ อย่าง เหลืออด จ้องชายหนุ่มแน่วแน่ ปานว่าหาก นัยน์ตาสวยๆ เป็นเปลวเพลิง คนตรงหน้าคง มอดไหม้เหลือเพียงธุลี “ฉันเกลียดคุณ!” “คุณจะรู้สึกยังไงก็ได้ แต่แสดงให้เนียนแล้วกัน แล้วก็รักษาคำพูดกับความรับผิดชอบของคุณ ด้วยนะครับ ผมก็จะรักษาคำพูดของผมด้วย” เขาเหลือบดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง เดินไป รูดม่านออกเผยให้เห็นระเบียงกว้างหลัง ประตูกระจกสูงจรดเพดาน “คุณป้าผมน่า จะมาถึงแล้ว เริ่มงานได้” สตรีสูงวัยรูปร่างอวบอ้วนแต่งกายภูมิฐาน บ่งบอกฐานะร่ำรวย นั่งเชิดหน้าปรายตา มองสำรวจวรมณตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อย่างเปิดเผย ผู้อ่อนวัยกว่าได้แต่ยืนนิ่ง ไม่สงสัยเลยว่าชายหนุ่มถอดแบบนัยน์ตา คมกริบมาจากใคร “นั่งสิ จะยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อีกนานไหม” พิศมัยเอ่ยเรียบๆ รอจนร่างบางนั่งลงที่ โซฟาตัวเยื้องไปจึงถาม “ชื่ออะไรล่ะเรา” “ชื่อเหมียวค่ะ” วรมณตอบพร้อมสบตา พิศมัยตรงๆ ยิ้มเล็กน้อยก่อนหันไปทาง ชายหนุ่มซึ่งกำลังง่วนกับการเตรียม เครื่องดื่มอยู่หลังเคาท์เตอร์ “คุณป้า...” “เรียกฉันว่าคุณนายป้า เหมือนที่แฟนเธอ เรียกแล้วกัน” คุณนายป้ารู้เรื่องเราแล้วงั้นเหรอ? ร่างสูงโปร่งเดินกลับมาพร้อมกาแฟร้อน ในมือและน้ำเปล่าแก้วหนึ่ง หลังจากวาง ลงบนโต๊ะ เขาจึงหันไปถามพิศมัยยิ้มๆ “เป็นไงครับคุณนายป้า แฟนผมสวยมั้ย” คนถูกถามทำราวกับจะเมินหน้าหนี น้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่พอใจนักที่ต้องตอบ “ดีกว่าที่คิด ไปหามาจากไหนล่ะ” ถ้อยคำที่ถูกย้อนกลับมาทำให้เขาเดินไป นั่งกับวรมณ ชายหนุ่มทรุดกายลงนังบน พนักวางมือโซฟา โอบไปบนไหล่ของเธอ บีบเบาๆ ที่ต้นแขนกลมกลึงคล้ายส่งกำลังใจ กึ่งปรามให้ใจเย็นๆ “หน้าอย่างผมเนี่ย หาแฟนยากอย่างนั้น เลยเหรอครับ” “หาน่ะไม่ยากหรอกจ้ะพ่อคุณ” พิศมัย ค้อนหลานชายไม่จริงจังนัก วรมณรู้สึก ถึงความเอื้อเอ็นดูและห่วงใยเต็มเปี่ยม “แต่หาที่ถูกใจป้าไม่ได้สักคน น่ารำคาญ จริงเชียว ไม่ใช่เด็กๆ กันแล้ว ทำอะไร เป็นเล่นขายของไปได้ทั้งพี่ทั้งน้อง” “ผมไม่เคยเห็นใครเล่นขายของแล้ว ส่งตัวเองกับน้องชายเรียนได้นะครับ” เออจริง! เล่นขายของแล้วรวยขนาดนี้ เห็นทีต้องกลับไปเป็นเด็กนะคะคุณนายป้า เป็นครั้งแรกที่วรมณเกือบจะพยักหน้า เห็นด้วยกับชายหนุ่ม หากพิศมัยไม่เอ่ย ขึ้นเสียก่อน “หยิ่งยโสกันทั้งพี่ทั้งน้องนี่สิ เรื่องฟง เรื่องแฟนป้าถึงต้องเข้ามาเจ้ากี้เจ้าการ ปล่อยเลยเถิด ตามใจจนเคยตัว ถือว่าหา เงินเองได้แล้วจะหันหลังให้ญาติผู้ใหญ่ รึยังไงกัน มันถูกมันควรที่ไหน” “พวกผมไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย” เขาโอดครวญ โผเข้ากอดพิศมัยคล้าย ออดอ้อนให้อีกฝ่ายใจอ่อนลง “ถ้าจะหัน หลังให้คุณนายป้าจริง ผมจะโทรเรียก เหมียวมาทำไมแต่เช้าล่ะครับ” “กลัวป้าจะหาให้น่ะสิ เอาล่ะๆ ถ้าคนนี้ สอบผ่าน ก็ถือว่าเจ๊ากัน” เจ๊าอะไรกัน?...คะ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันแน่น นิ่วหน้า หรี่ตามองชายหนุ่มไม่วาง แต่เขาไม่ทัน ได้สนใจ เอ่ยกับพิศมัยทั้งที่ยังกอดกันกลม “ไม่ต้องห่วงครับ รับรองว่าคุณนายป้า จะต้องชอบเหมียว ถ้าได้รู้จักมากกว่านี้” “ให้จริงเถอะ” พิศมัยตวัดสายตามอง วรมณครู่ใหญ่ แล้วเอ่ยถามเหมือนเพิ่งนึกได้ “แล้วน้องเราล่ะ เป็นยังไงบ้าง ใจคอจะโผล่ มาให้เห็นหน้าบ้างมั้ย ไปตะลอนๆ อยู่ไหน” “อีกไม่กี่วันหรอกครับ” วรมณอมยิ้มแก้มแทบปริ ดูเหมือนชายหนุ่ม จะไม่ตอบสักคำถามเดียว กะล่อนซะไม่มี! คนอะไรลื่นอย่างกับปลาไหล! “กลับมาเมื่อไหร่ จะพาไปหาคุณนายป้าถึงบ้าน” “ก็ดีเหมือนกัน” พิศมัยว่าพลางแกะแขน ออกจากเอว ดันหลานชายออกห่าง วรมณเห็น ผู้สูงวัยพยายามกลั้นยิ้ม คงดีใจที่ชายหนุ่มกอด อยู่นาน แล้วจึงลุกขึ้นยืนอย่างคล่องแคล่ว กระฉับกระเฉงกว่าขามา “งั้นป้ากลับล่ะ เดิน ทางไกลแล้วเพลีย ไว้จะแวะมาใหม่ ต้องโทร เข้ามาก่อนเหมือนเดิมสินะ ระบบรักษาความ ปลอดภัยเข้มงวดจริงๆ ย้ายไปอยู่บ้านไม่ สะดวกสบายกว่ารึยังไง” เขาได้แต่ยิ้มกว้าง รู้ดีว่าพิศมัยไม่ได้ติดใจ เอาคำตอบใด วรมณถือกระเป๋า Dior ส่งให้เรียบร้อยถึงหน้าลิฟต์ ชายหญิงจึง พนมมือไหว้ลาพร้อมเพรียง “อยู่ข้างล่างนั่น ป่านนี้คนรถคงร้อนแย่แล้ว แล้วป้าจะโทรมา เตรียมตัวกันดีๆ ทั้งพี่ทั้งน้อง” “ครับผม!” หลังประตูลิฟต์ปิดลง วรมณจึงถอนหายใจ ยาวชนิดไม่คิดจะเกรงใจหรือปิดบัง เนื้อตัว เกร็งไปหมดแค่เพราะพิศมัยเอาแต่ประเมิณ ด้วยสายตา หญิงสาวหันไปทางตัวต้นเหตุ เตรียมจะโวยวาย ทว่าเขากลับไปก้มๆ เงยๆ อยู่หลังเค้าท์เตอร์เครื่องดื่มตั้งแต่เมื่อไร ไม่อาจทราบได้ ร่างบางจึงเดินตาม ทรุดตัวนั่งที่โต๊ะอาหาร ไม่ไกลนัก เอ่ยขึ้นลอยๆ “ฉันคิดว่าคุณจะ กลัวคุณนายป้าคุณจนลนลาน ทำอะไรไม่ถูก” “ผมมีลักษณะเหมือนคนจะเป็นแบบนั้นเหรอ” เขาหันมาเลิกคิ้วถามยิ้มๆ หยิบขนมปังออก จากเครื่องปิ้ง วรมณเพิ่งสังเกตว่าชายหนุ่ม เตรียมกาแฟร้อนเผื่อให้เธอด้วย “ไม่เลยค่ะ” เสียงเล็กกลับมาใสแจ๋วเป็นปกติ ยักไหล่อย่างปลงๆ ก่อนว่าต่อ “คุณดูหยิ่ง ยโสโอหัง แล้วก็น่าหมั่นไส้เหมือนที่คุณ นายป้าบอกไม่มีผิด” “คุณนายป้าไม่ได้พูดสักคำว่าผมน่าหมั่นไส้” เขาสวนกลับพร้อมหัวเราะร่วน ส่งกาแฟร้อน หอมกรุ่นในถ้วยกระเบื้องให้เธอ พร้อมขนม ปังปิ้งอุ่นๆ หลายแผ่นบนจาน ไม่นานกระปุก แก้วบรรจุผลไม้กวนสารพัดชนิดจึงถูกวาง ลงบนโต๊ะ รอจนวรมณพึมพำขอบคุณ เขาถึง ค่อยยิ้มกว้างและนั่งลงตรงข้ามกันกับเธอ หยิบหนังสือพิมพ์มาเปิด ไม่สนใจริมฝีปาก อิ่มสวยซึ่งกำลังขมุบขมิบต่อว่าต่อขานอยู่อีกฟาก “คุณน่ะมันโรคจิต” มือใหญ่วางข่าวลงบนโต๊ะลวกๆ หัวเราะ ในลำคอ ยิ้มอย่างจงใจให้ใกล้เคียงกับ ถ้อยคำสบประมาทจากอีกฝ่าย “คุณ อยากรู้มั้ยล่ะ ว่าคนโรคจิตทำอะไรได้บ้าง” เธอรู้ดีว่าเขาแกล้งล้อเล่น หากไม่สามารถ สะกดหัวใจให้พ้นจากอัตราการเต้นแปลกๆ ได้เลย จึงเสเอ่ยกลบเกลื่อนเสียงดัง “งั้นวันนี้ ฉันก็เสร็จงานแล้ว” “ใช่...ทานอาหารเช้าด้วยกัน แล้วค่อยกลับ” ชายหนุ่มบอกพลางก้มลงกวาดสายตาบน หนังสือพิมพ์ เปรยเบาๆ “หรือไม่ก็อยู่เป็น เพื่อนผม วันนี้ผมคงไม่ไปไหนทั้งวัน” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 13:39:03

ความคิดเห็นที่ 3 วรมณมองตามจุดที่นัยน์ตาคมหรี่ลงจ้อง พบว่ารูปของธนัชย์เด่นหราอยู่ในกรอบใหญ่ เกือบครึ่งหน้าหนังสือพิมพ์ในอ้อมแขนคือ กันยาวีร์ซึ่งดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง เดินเหิน พาดหัวตัวใหญ่ยักษ์ใส่ไฟเต็มที่ ‘เบื้องหลังกองถ่ายละครลมรัตติกาล พระเอกสุดฮอตจะเลือกใคร? ลีน่า VS ทีมงานสาวหมวย’ “นั่นรูปคุณกับโยนี่นา” หญิงสาวถาม โดยไม่เงยหน้า “เป็นข่าวแบบนี้ มันเกิด ขึ้นได้ยังไงคะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่ได้ คุยกับโยเลยตั้งแต่วันเกิดโย ไม่เห็นโย เล่าอะไรด้วย”   เพื่อนสนิทสุดซี้ของกันยาวีร์แทบเต้นผาง เป็นเดือดเป็นร้อนแทนคนในภาพ หาก ชายหนุ่มกลับยื่นหนังสือพิมพ์ให้อ่านเอง โดยไม่ตอบอะไร สายตาคมกริบว่างเปล่า ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ไร้ความสำคัญ ไม่ควรค่าแก่การใส่ใจ แต่อย่างใด ในขณะเดียวกันกับที่วรมณก้มลงอ่าน ข้อความในข่าวอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่ให้ พลาดแม้สักรายละเอียด พึมพำด้วย น้ำเสียงหงุดหงิดเมื่ออ่านจบ “ถูกเขาเขียนข่าวเสียๆ หายๆ แบบนี้ คุณไม่โกรธ ไม่คิดจะทำอะไรเลยเหรอคะ ฉันสงสารโย เจ้าตัวคงยังไม่รู้เรื่องแน่ๆ คุณเองก็กลับมาก่อน ทีมงานในกองถ่าย จะว่าอะไรโยรึเปล่าก็ไม่รู้ค่ะ ” “ผมเข้าใจว่าคุณเป็นห่วงเพื่อน แล้วก็ โกรธแทนด้วย” “มากๆ เลยค่ะ!” วรมณขมวดคิ้วจน แทบจะผูกติดกันเป็นปม เลือดในกาย ร้อนระอุไปหมด พยายามคิดหาวิธีแก้ ปัญหา ช่วยเหลือกันยาวีร์ให้รอดพ้น จากคำติฉินนินทา “ฉันจะทำยังไงดี” “อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร”   “คุณจะบ้าเหรอ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคะ ไม่เห็นเหรอว่าคนเขียนข่าวเขา หาว่าคุณกับโยขึ้นโรงแรมกัน เลยเถิด ไปถึงไหนต่อไหน น่าเกลียดที่สุดเลย ถ้าไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูด ก็ต้องแก้ ตัวสิคะ ไม่งั้นคนจะเข้าใจผิดๆ โยเอง ก็จะเสียหาย” “หยุดโวยวายแล้วก็ตั้งใจฟังให้ดี” น้ำเสียงดุๆ ตามมาด้วยการหยิบ หนังสือพิมพ์ออกจากมือเรียวบาง โยนใส่ในถังขยะใต้โต๊ะอย่างไม่แยแส “ข่าวมันลงไปแล้ว จะจริงหรือไม่จริง เวลานี้ผู้บริโภคสื่อก็จะเชื่อข่าว ต่อให้ ออกไปให้สัมภาษณ์ว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วได้อะไร คนที่ไม่รู้ก็จะไปหาหนังสือ พิมพ์มาอ่าน คนที่รู้ข่าวแล้วก็จะหาว่า ออกมาแก้ตัว ปกป้องตัวเอง” “แต่...” “ยิ่งปรากฏตัวมากเท่าไหร่ จะยิ่งเหมือน เติมฟืนลงกองไฟมากเท่านั้น แล้วคนที่ จะเละก็ไม่ใช่ใครเลย” “แล้วโยโย่ล่ะคะ คุณจะรับผิดชอบยังไง” เธอถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง วูบในอก พร้อมกับความรู้สึกชาหนึบตรงหัวใจ เอ่ยต่อแผ่วเบา “เพื่อนฉันเสียหาย และ อาจจะต้องโดนผู้กำกับว่าด้วย” “คนที่ทำงานในวงการบันเทิงทุกคน ต่างเข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร เพื่อนคุณ อาจจะถูกเพ่งเล็งมากขึ้น แต่ตราบใด ที่ยังไมมีใครรู้ความจริงได้เท่ากับคน ในรูปถ่าย ผมมั่นใจว่าผู้กำกับอานนท์ จะไม่ทำให้มันวุ่นวาย สบายใจได้” “ความจริงคนที่น่าจะทำหน้าที่แฟน คุณได้ดีกว่าฉัน ก็คือโย” ...และผู้หญิง คนนั้น คนที่เป็นข่าวกับคุณในนิตยสาร ซุบซิบดารา! วรมณกลั้นใจบอกเขา ปัญหานานาสุม ในสมองจนปวดหัวไปหมด เรื่องเก่ายัง ไม่ทันเล่าให้กันยาวีร์ฟัง หน้าที่ใหม่ดัน พุ่งเข้าปะทะเธออย่างจัง ว่าไปแล้ว เหมือนน้ำท่วมปาก จะมีวิธีใดซึ่งเธอจะ สามารถถ่ายทอดสู่กันยาวีร์ได้โดยอีกฝ่าย ไม่เสียดาย อุตส่าห์ลงทุนเข้าไปทำงานใน บริษัทผลิตละครโทรทัศน์ เพราะอยาก ใกล้ชิดชายหนุ่มอันเป็นดังเทพบุตรในฝัน แต่ความจริงที่เผชิญกลับตาลปัตร ไปหมดจนเหนือการควบคุม เขามองเธอแวบหนึ่ง ประกายในตาจ้องมา คล้ายรู้เท่าทัน หากเพียงวินาทีเดียวจนยาก จะตีความหมาย เสียงทุ้มๆ เอ่ยเรียบๆ “ไม่ทันแล้วคุณ อีกอย่าง คุณนายป้าแวะ มาหาผมที่นี่ หรือไม่ก็เรียกผมไปหาที่บ้าน เท่านั้น เรื่องงานทั้งหลาย คุณนายป้า ไม่ยุ่งกับพวกผมหรอก”   “แล้วเรื่องในข่าวนั่น คุณนายป้าจะ ไม่สงสัยเหรอคะ” “ไม่มีทางสงสัย” เขายืนยันอย่างมั่นใจ พาเธอเปลี่ยนเรื่องทันที “ทำไมคุณไม่แตะ กาแฟกับขนมปังเลยล่ะ” “ฉันอิ่ม มันตื้อๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ บอกไม่ถูก” คนปิ้งขนมปังอมยิ้มนิดหนึ่ง หรุบตาลงต่ำ เอ่ยเบาๆ เสียงนุ่มทุ้มละมุนขึ้นมาก “ผมดีใจ ที่เท้าคุณหายดีแล้ว” “มันตั้งหลายวันนะคะ ไม่หายล่ะสิประหลาด ทั้งทายา ทั้งกินยา ฉันแทบไม่กระดิกไป ไหนเลย โชคดีนะที่คุณโทรตามฉันวันนี้ วันก่อนยังปวดอยู่หน่อยๆ แล้วแผลที่โดน บาดก็เพิ่งตกสะเก็ด ไม่งั้นฉันบ่นใส่คุณ จนหูชาแน่ๆ” นัยน์ตาสีนิลกลับมาจดจ้องที่ใบหน้า สะสวยลงตัว เขาแปลกใจเล็กน้อยกับ ความนึกคิดใหม่ซึ่งเพิ่งผุดขึ้น ตัดสินใจ เอ่ยออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้ด้วย เรียกเลือด ในเรือนร่างบอบบางสมส่วนให้มารวม อยู่ข้างแก้มเป็นจุดเดียว น่าแกล้งและ น่ามองไปพร้อมกัน แต่เขาไม่ได้โกหก และแน่นอนว่าไม่ใช่การหยอกหรือล้อเล่น... “น่าเสียดาย ผมชอบฟังเวลาคุณบ่น” จบบทที่ 13 ค่ะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 13:40:40

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 14/1 หลังวางสายจากบิดามารดาซึ่งอยู่ไกลถึง สหรัฐอเมริกา วรมณจึงโทรหาสิระเพื่อเล่า ให้เขาฟังเหมือนเคย เมื่อพี่ชายต้องขอตัว ไปประชุมต่อ น้องสาวจึงจำใจวางสายลง อย่างเหงาหงอย ไม่ได้ข่าวคราวจากกันยาวีร์มาหลายวัน ติดต่อไปกลับเข้าระบบฝากข้อความเสียง สัญญาณเครื่อข่ายโทรศัพท์เคลื่อนที่ใน จังหวัดตราด โดยเฉพาะเกาะช้างยังคง ไม่พัฒนาหรืออย่างไร?!? น่าหงุดหงิดจริงๆ “คุณอิสระมาค่ะ” เด็กรับใช้ย่อตัวลง ข้างๆ เก้าอี้ซึ่งวรมณนั่งอยู่ โต๊ะอาหาร ดูใหญ่ไปถนัดตาสำหรับคนเพียงคนเดียว... ไม่นานแขกผู้มาเยือนจึงเยี่ยมหน้ายิ้มๆ พร้อมกับกระเช้าผลไม้วางไว้บนโต๊ะ เอ่ยทักทายสดใส “อรุณสวัสดิ์เหมียว โทษทีที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า ผ่านมา แถวนี้พอดี” วรมณยิ้มรับเป็นมิตรอย่างมีมารยาท พยายามไม่ส่งสายตาบอกเขาว่าเธอรู้ทัน ใครจะบังเอิญผ่านมาพร้อมกับของ ฝากขนานหนัก ถ้าไม่ตั้งใจมาหา! “ทานข้าวเช้ามารึยังอิฐ ทานด้วยกันสิ” ชวนเสร็จเธอจึงพยักเพยิดให้เขานั่ง หันไปบอกเด็กรับใช้ซึ่งกำลังนำ น้ำเปล่ามาบริการ “เดี๋ยวตักข้าวต้ม ให้คุณอิฐถ้วยนึงนะ” “โยโย่เป็นยังไงบ้าง ยังไม่กลับบ้าน อีกเหรอ หายไปนานเหมือนกันนะ” “นานสิ นานเกินไปแล้วด้วย โทรติดต่อก็ไม่ได้นะ” “อ้าว...แล้วกัน” คิ้วเข้มใต้กรอบแว่น ขมวดอย่างกังวล เขาเองเป็นเสมือน เพื่อนคนหนึ่ง อาจจะไม่สนิทสนมนัก แต่ยังอดห่วงไม่ได้ “อิฐทานข้าวไปก่อนนะ เหมียวรู้แล้วว่าจะโทรหาใคร” ว่าเสร็จปุ๊บ ร่างบางผุดลุกปั๊บ ก้าวเร็วๆ ไปหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ขึ้นมาใหม่ ไล่หารายชื่อก่อนจะกดโทรออกทันที ท่ามกลางความฉงนงงงวยของอิสระ หากข้าวต้มหมูสับหอมกรุ่นไม่วางลง บนโต๊ะเสียก่อน เขาคงลุกตามออกไป... จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 13:41:27

ความคิดเห็นที่ 5 “ฉันถามหาโยโย่ ไม่ได้ถาม สักหน่อยว่าคุณอยู่ที่ไหน” วรมณขึ้นเสียงใส่ ลืมไปสนิทว่าเธอ โทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากเขา เนื่องจากติดต่อกันยาวีร์ไม่ได้ หาก อีกฝ่ายไม่ยี่หระต่ออารมณ์คุกรุ่นของเธอ หัวเราะร่วน เอ่ยกลับมาพร้อมส่ง รอยยิ้มให้พยาบาลสาวซึ่งนำอาหาร เช้าเข้ามาให้ถึงเตียง “ผมจะรออยู่ที่ห้องหกสามเจ็ด โรงพยาบาล...” เขาบอกชื่อ ก่อน จะเร่งยิกๆ “มาไวๆ นะคุณ เกิดคุณ นายป้ามาเยี่ยมแล้วความแตก คุณได้ เป็นคนใช้ครบปีแน่ๆ” “แล้วตกลงคุณรู้หรือไม่รู้ ว่าโยโย่อยู่ ไหน ฉันเป็นห่วงเพื่อนนะ” “ผมจะบอก ก็ต่อเมื่อผมเห็นหน้า คุณแล้ว แค่นี้นะ” เดือดร้อนวรมณต้องไปร่ำลาอิสระ เขาอุตส่าห์หอบผลไม้มาให้ เหมือน กับใช้ตาทิพย์ส่องดูแล้วเห็นว่าเธอ กำลังเบื่อๆ เซ็งๆ ซ้ำยังติดต่อกันยาวีร์ ไม่ได้อีก แม้จะรู้สึกเกรงใจเพื่อนหนุ่มไม่น้อย หากวรมณจำใจต้องปล่อยให้แม่บ้าน และเด็กรับใช้ต้อนรับขับสู้อิสระต่อ เพราะเธอจะรีบบึ่งไปบีบคอคนป่วย ถึงโรงพยาบาล! ลืมถามไปเลยแฮะ นายโรคจิตนั่น ป่วยเป็นโรคบ้าชนิดไหน? “ใครบอกคุณว่าผมป่วยเป็นโรคบ้า” คนไข้ซึ่งสวมชุดสีฟ้าสดใสของโรงพยาบาล นอนยิ้มเผล่ นัยน์ตาคมจัดยียวนกวน ประสาทเจือแววขบขันตั้งแต่ได้ยิน เสียงใสๆ ทักตอนร่างบางเปิดประตู เข้ามาในห้อง “ถ้าไม่ใช่โรคบ้า แล้วโรคอะไรไม่ทราบคะ” “ผมไปออกกำลังกาย ที่เดิมที่เคยเจอ คุณกับกิ๊กของคุณนั่นแหละ ใส่นวมขึ้น ชกกับเพื่อนแล้วพลาดนิดหน่อย หลัง ไปชนเสาบนเวทีมวย เจ็บหนักเลย” “พลาดแรงนะคุณเนี่ย สมน้ำหน้า ขนาดเสาพวกนั้นหุ้มนวมไว้แล้วนะ ดวงตกรึเปล่าคะหมู่นี้” ได้จังหวะวรมณเลยทับถม ไม่นึกสงสาร ชายหนุ่มเลยไม่แต่เสี้ยวเดียว ทว่าแทน ที่เขาจะหงุดหงิด ร่างสูงโปร่งซึ่งกึ่งนั่ง กึ่งนอนบนเตียงกลับหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะไอค่อกแค่กเพราะเจ็บแผล “สมน้ำหน้า!” “จะใจร้ายไปถึงไหน ผมเจ็บจริงนะ” “ก็คุณมัวแต่โอ้เอ้อยู่ได้ บอกมาสักทีสิคะ ว่าโยอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ เพื่อนฉันเฉา ตายแน่ๆ คุณไม่เห็นจะมีคิวถ่ายกับคน อื่นเค้าเลย เป็นพระเอกของเรื่องประสา อะไร” “เวลาพระเอกของเรื่องมีคิวถ่ายละคร ต้องรายงานคุณด้วยเหรอ” เขาสวน กลับยิ้มๆ อาการเจ็บทุเลาลงแค่เพราะ น้ำเสียงกังวาลใสกับคำพูดฉอดๆ ไม่นำพากับท่าทางเอาเรื่อง ยิ่งเธอ ของขึ้นทุกวินาที เขายิ่งกลับรื่นรมย์ เหมือนกำลังดูอะไรสนุกๆ “ก็ไม่ต้อง แต่ว่า... โอ๊ย! ช่างเถอะค่ะ ตกลงโยเป็นยังไงบ้าง” “สบายดีนี่ครับ ส่วนผมนอนเจ็บอยู่ โรงพยาบาล ไปไหนไม่ได้” เขา จงใจจะบอกเป็นนัยๆ ว่า ไม่สามารถ ไปทำงานใดๆ ได้ทั้งสิ้น “แล้วทำไมโยไม่เปิดมือถือ ฉันโทร ติดต่อไม่ได้เลย” คนถูกถามกลั้นหัวเราะอย่างสุดความ สามารถ อมยิ้มจนแก้มตุ่ย ก่อนจะเอ่ย “คุณคิดว่าผมเป็นใคร ถึงได้มาคาดคั้น เอากับผมเนี่ย เรื่องส่วนตัวของเพื่อนคุณ คุณยังไม่ทราบ แล้วผมจะรู้ได้ยังไง” “ไหนคุณบอกว่าจะบอก เมื่อคุณเห็น หน้าฉันไงคะ ขี้โกงชัดๆ” “เอ้า! ผมรู้อะไรผมก็บอกคุณไป หมดแล้ว อย่ากล่าวหากันสิ คุณ ถามมา ผมก็ตอบไป ไม่ได้ปิดบัง อะไรสักหน่อย” “งั้นฉันจะบินไปเกาะช้างเดี๋ยวนี้แหละ” เธอบอกพร้อมกับหมุนกายเตรียมออก จากห้อง ส่งผลให้คนป่วยลุกขึ้นทันที เอื้อมคว้าข้อมือเล็กๆ ลืมไปสนิทว่า แพทย์ยังไม่อนุญาตให้ขยับลงจากเตียง “เหมียว อย่าเพิ่ง! โอย...หลังผม!” คนถูกรั้งหันมามองตาโต อารามตกใจ ร่างบางระหงจึงเข้าไปช่วยพยุง จับต้นแขนแข็งแกร่งไว้แน่น บ่น กระปอดกระแปดยามพาเขากลับไป นั่งบนฟูก “ไม่เจียมตัวเลยนะคุณเนี่ย เดี๋ยว กระดูกก็หักขึ้นมาจริงๆ หรอกค่ะ กล้ามเนื้อมันจะฉีกเอานะ ดื้อชะมัด!” เห็นว่าคนป่วยจอมดื้อด้านทรงตัวใน ท่านั่งได้แล้ว เธอจึงเตรียมจะผละ ออกห่าง หากเขาไวกว่ามาก จับ แขนเรียวไว้ในมืออุ่นๆ ชิงกล่าว ก่อนที่จะได้ยินเสียงแหว “ผมหิวข้าว” “แต่ฉันจะไปเกาะช้าง เดี๋ยวนี้ด้วยค่ะ!” “คุณเป็นลูกน้องและลูกหนี้ผมนะครับ อย่าลืม” เขาสำทับด้วยปลายนิ้วเรียวยาว ซึ่งกดกระชับลงบนผิวเนื้อนวลเนียน บ่งบอกว่าจะไม่ปล่อยเธอไปไหน แน่นอน “และผมหิวข้าว” “ฉันจะไปยกมาให้ แล้ววันนี้กับพรุ่งนี้ ฉันขอลางานกับคุณตรงนี้เลย จะไป หาโยโย่” “ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกน่าคุณ เชื่อผมสิ” “คุณรู้ได้ยังไงคะ” “ก็ผม...” เขายั้งริมฝีปากไว้ได้ทัน หลบสายตาจากวรมณที่ส่งมาพร้อม เครื่องหมายคำถามตัวเบ้อเริ่ม เว้น ช่วงนิดหนึ่งก่อนขยายความต่อ “ผมโทรศัพท์หาคุณสารัช ผู้จัดการ กองถ่ายให้เดี๋ยวนี้เลยก็ได้ ถ้าคนทาง โน้นยืนยันว่าเพื่อนคุณสบายดี คุณ ต้องสัญญากับผมก่อนว่าจะอยู่ที่นี่ ที่โรงพยาบาล และไม่ไปไหนจน กว่าคุณนายป้าจะมาเยี่ยมผม ตกลงมั้ย” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 13:43:07

ความคิดเห็นที่ 6 “ตกลงค่ะ แต่คุณต้องถามให้ละเอียด แล้วฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าคุณนายป้า จะมาเยี่ยมคุณ” “โทรศัพท์ผมอยู่ในลิ้นชัก” คนเจ็บพยักเพยิดไปตรงลิ้นชักข้างเตียง วรมณจึงหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ออกมา ส่งให้เขา รอจนชายหนุ่มหาหมายเลข ของสารัชจนพบและกดเรียก ร่างบาง จึงค่อยถอนหายใจหนักๆ ผ่อนคลาย ลงมากกว่าเดิม วรมณเห็นเขาเงียบไป เดาว่าผู้จัดการ กองถ่ายละครลมรัตติกาลคงทักทายเขา และไถ่ถามเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บ เป็นธรรมดาหากนักแสดงคนสำคัญ จะถูกห่วงใยและพินอบพินเทาเป็นพิเศษ บรรดาดอกไม้ช่อเล็กช่อน้อย ถูกจัดใส่ แจกันอย่าประณีตพร้อมบัตรเยี่ยม วางเรียงรายแทบรอบห้องพักผู้ป่วย คงจะมาจากผู้ผลิตและผู้จัดละคร เ พื่อนร่วมอาชีพ และเหล่าผู้สนับสนุน ทั้งหลาย “พี่สารัชครับ โยอยู่แถวนั้นรึเปล่าครับ” นานหลายวินาทีกว่าวรมณจะได้ยิน เสียงทุ้มเอ่ยต่อ “เพื่อนโยเป็นห่วงน่ะครับ เห็นว่าติดต่อโยไม่ได้ ถ้าโยยุ่งอยู่ก็ ไม่เป็นไรครับ แค่รู้ว่าสบายดีก็พอ ขอบคุณมากครับพี่สารัช ผมคงขอ รบกวนแค่นี้” หลังจากวางสาย เขาจึงเห็นวรมณลง นั่งบนโซฟา ท่าทางเป็นกังวลจนอด เห็นใจไม่ได้ แต่จะให้ไปถามสารัช ว่าเกิดอะไรขึ้นกับช่องทางการติดต่อ สื่อสารของกันยาวีร์ รังแต่จะเพิ่ม คำถามในใจของผู้จัดการกองถ่ายฯ มากกว่าจะเป็นผลดีกับใคร “คุณรู้ใช่มั้ย ว่าผมถามมากกว่านี้ไม่ได้” ใบหน้าสะสวยเงยขึ้นจ้องมองเขา แทบ ไม่เชื่อเมื่อเห็นว่านัยน์ตาคมกริบเจือ ร่องรอยรู้สึกผิดและเสียใจ แม้เพียงน้อยนิด แต่วรมณกลับไม่อาจเพิกเฉยได้... “ฉันรู้ว่าคุณมีเหตุผล ช่างมันเถอะค่ะ แค่คุณช่วยโทรให้ ก็ขอบคุณมากแล้ว” “คุณจะไปเกาะช้างก็ได้ ไม่ต้องรอคุณ นายป้าหรอก ตอนแรก ผมก็แค่อยาก แกล้งคุณเล่น ไม่ได้จริงจังขนาดนั้น โรงพยาบาลนี่น่าเบื่อ แล้วผมก็ไม่ใช่ พวกชอบอยู่นิ่งๆ” เขายักไหล่สบายๆ พร้อมสารภาพ   ก่อนจะเอ่ยแนะนำ “แต่ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะไม่ไป” “ฉันอยากได้เหตุผลดีๆ เพราะตอนนี้ ฉันบอกตรงๆ ว่าหยุดคิดถึงโยไม่ได้เลย ปกติเราคุยกันบ่อยมาก โยเหลือแค่ฉัน แล้วนะคะ ยิ่งติดต่อกันไม่ได้แบบนี้ ยิ่งแย่ใหญ่” “ผมจะยังไม่ถามว่าทำไมเพื่อนคุณ ถึงเหลือแค่คุณ นั่นเอาไว้ทีหลัง” คนป่วยถอนหายใจยาว มองวรมณ นั่งสงบนิ่ง อย่างน้อยสำหรับใน สถานการณ์ปัจจุบัน เธอคงไม่เหลือ เขี้ยวเล็บจะข่วนเขาอีกต่อไป “แต่ผมมีเหตุผลดีๆ หลายข้อ ที่คุณไม่ควรไปเกาะช้าง” “ฉันกำลังตั้งใจฟัง” “ข้อแรก คุณมีหน้าที่ของคุณ ถ้าคุณ ไม่ได้ทำงานกับผม คุณต้องไปตอก บัตรเช้าเย็น กระดิกตัวออกจากที่ ทำงานไม่ได้ด้วยซ้ำ เพื่อนคุณก็ต้อง มีหน้าที่ของเธอ ต่อให้คุณลนลาน อยากติดต่อไปหาแค่ไหน อุบัติเหตุ ง่ายๆ แค่มือถือพัง คุณก็ติดต่อไม่ได้ แล้ว และนั่นเป็นหน้าที่ของโยที่จะ ต้องบอกคุณว่ามือถือใช้การไม่ได้ ถ้าจะติดต่อให้โทรหาคนนั้นคนนี้แทน แต่ผมไม่โทษใคร เพราะเราไม่รู้ว่า ทำไมถึงติดต่อโยไม่ได้” วรมณพยักหน้าลงช้าๆ คล้อยตาม ชนิดไม่อาจหาคำทัดทานใดมาหักล้าง เขาพูดถูกทุกอย่าง ริมฝีปากอิ่มสวยจึง ได้แต่เอ่ยถาม “ข้อสองล่ะคะ หรือ ว่าหมดแล้ว” “ผมมั่นใจว่าอีกไม่นาน โยจะติดต่อ มาแน่ๆ อาจจะเย็นนี้หรือคืนนี้หลัง เลิกกอง ลองคุณเป็นห่วงเพื่อนขนาดนี้ เพื่อนคุณก็คงอยากคุยกับคุณเหมือนกัน พี่สารัชยืนยันแล้วว่าโยสบายดี เพราะ ฉะนั้นไม่เกินวันนี้ คุณรอรับโทรศัพท์ ได้เลย” “ถ้าคุณหมดเหตุผลแล้ว ฉันจะยก อาหารเช้ามาให้ทาน” วรมณบุ้ยใบ้ ไปที่ถาดอาหารสำหรับผู้ป่วย นึกขัน ว่ารสชาติคงแย่และจืดชืด ซ้ำร้ายยัง หายร้อนอีกต่างหาก เขาชอบมองนัยน์ตาหวานอมเปรี้ยว เป็นประกายสุกใส ซึ่งจะปรากฏเพียง ไม่กี่ลักษณะ ยามเธอเถียงกับเขา ปาวๆ และเวลาอารมณ์อยู่ในเกณฑ์ เบิกบาน... “ใครบอกว่ามีแค่นั้น มีอีกข้อนึง” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 13:43:49

ความคิดเห็นที่ 7 “แค่นี้ฉันก็ไม่ไปแล้วค่ะ แต่ขอให้ โยโทรมาจริงๆ เถอะ ฉันอยากรู้ว่า มือถือโยเป็นอะไร” ร่างเพรียว บางลุกจากโซฟาอย่างกระฉับกระเฉง เดินไปยกถาดมาวางบนโต๊ะเลื่อน พลางถาม “ว่าไงคะ ไอ้อีกข้อนึงน่ะ” “ผมอยากให้คุณอยู่ใกล้ๆ อย่างน้อย ก็ในช่วงนี้” วรมณหยุดมือซึ่งกำลังเลื่อนโต๊ะเข้า มาทางเตียง อยากถามเขาว่าเธอหูฝาด ไปรึเปล่าสำหรับวาจาอ่อนโยน หากเครื่องหน้าหล่อเหลาคมคาย ไม่ได้แสดงอะไรนอกจากความเรียบเฉย เธอจึงได้แต่กะพริบตาปริบๆ “คุณไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย แล้วคุณ นายป้าก็คงไม่ถามหาฉันตลอดเวลา ขนาดนั้นหรอกมั้งคะ แสดงเป็นแค่ แฟนกัน ฉันไม่อยู่คงถูกใจคุณนายป้า เพราะท่านจะได้หาสาวๆ คนอื่นมา ดูแลคุณแทน” เพราะง่วนอยู่กับการหมุนปรับระดับ โต๊ะให้พอดี จึงไม่ทันสังเกตว่าผู้พูด ยิ้มพราย และวรมณไม่เคยเข้าใจคำ เปรียบเปรย ซึ่งกล่าวเกี่ยวกับกิริยา ‘เขินอายจนทำอะไรไม่ถูก’ มาก่อน กระทั่ง... “ผมจะไม่อ้อมค้อม เพราะเห็นๆ กันอยู่ว่าอีกไม่นานผมก็หาย ยิ่งคุณ นายป้ายิ่งไม่เกี่ยว รู้หรอกว่าคุณเกลียด ขี้หน้าผมอย่างกับอะไรดี แต่มันช่วย ไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นเจ้านายและเจ้าหนี้ ไม่ว่าผมจะสั่งให้คุณทำอะไร ก็ลงท้าย สรุปง่ายๆ ได้แค่ว่า ผมอยากให้คุณอยู่ ใกล้ๆ ผมตลอดเวลา แค่นั้นแหละ” วรมณลืมไปสนิท ว่ากันยาวีร์เคยป่าว ประกาศเกี่ยวกับชายหนุ่มไว้ว่าอย่างไรบ้าง!? ไม่ทันคิดด้วยซ้ำ ว่าเมื่อวันเกิดเพื่อนซี้ที่ผ่านมา เขาสั่งทำสร้อยพร้อมจี้สัญลักษณ์แทนชื่อเป็น แบบจำลอง ‘โยโย่’ เป็นของขวัญให้กันยาวีร์! ...ไหนจะข่าวเขากับสาวสวยนิรนาม ในนิตยสารซุบซิบหลายต่อหลายฉบับอีก! จบบทที่ 14/1 ค่ะ พบกันใหม่บทหน้านะคะ ขอขอบคุณ คุณ Psycho man ที่คอยช่วย ใจหายใจคว่ำด้วยกันนะคะ ^-^ บทนี้เลยแวะเติม น้ำตาลกันก่อนค่ะ จาก 'สรวลเสเฮรัก' เดี๋ยวจะกลายเป็น 'เฮบู๊กับดราม่า' ไปซะก่อนค่ะ อิอิ ขอขอบคุณ คุณ :::อาราเร่::: นะคะ ฮี่ๆ สงสัยว่าจะต้องเชียร์ 'วรมณ' อยู่แน่ๆเลย ใช่ไหมเอ่ย? :D และขอขอบคุณ คุณ goldensun ด้วยนะคะ แบบว่าๆ แอบมีอะไรในกอไผ่ค่ะ ใกล้แล้วค่ะ ใกล้จะได้ทราบแล้วค่ะ ฮ่าๆ รบกวนอดใจรออีกนิดนะคะ เพลิดเพลินกับ การอ่านกันค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะทุกท่าน :) ขอบคุณมากๆค่ะ แล้วพบกันสัปดาห์หน้านะคะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 13:53:15

ความคิดเห็นที่ 8 โยป่วยอยู่ไม่ใช่หรือคะ มีไข้แล้วยังไปหาสร้อยริมทะเลอีก หรือว่าหายแล้ว เพราะดูเหมือนว่า จะหลายวันแล้วหลังจากวันเกิดโย เป็นดารา มีแฝดจะไม่มีใครรู้ได้ยังไง รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 11:45:26

ความคิดเห็นที่ 9 เชียร์วรมณคับผม ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 21:44:52