PANTIP.COM : W12116202 สาปรักอังกอร์ ๑๕ : จุดเริ่มต้นของความตาย [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

มาอ่านกันต่อค่ะ บทนี้ยาวมากกกก

“มีอะไรทานมั่งคะ บุษหิวจังเลยค่ะ” เสียงใสตะโกนถามทันทีที่เปิดประตูรถลงมา หม่อมวิภาวดีที่นั่งรับลมอยู่หน้าบ้านจึงรีบกุลีกุจอเดินออกมาต้อนรับ และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้มาคนเดียวจึงได้เอ่ยถามขึ้น ก่อนจะสังเกตเห็นว่าผู้มาเยือนนั้นคือหม่อมเจ้าเตศวร

“อ้าว…ทำไมกลับเร็วล่ะคะวันนี้ ไม่คิดว่าจะกลับมารับมื้อกลางวันเลยไม่ทันเตรียมเอาไว้ให้ แต่จะรีบให้เด็กจัดให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ แล้วนั่นพาใครมาด้วย อ้าว...ท่านชายเตศวรนั่นเองทูลเชิญด้านในก่อนเพคะ”

“ตามสบายเถอะหม่อม” ชายหนุ่มตอบสั้นๆก่อนจะเดินตามเอกบุษยาไป ท่าทางงามสง่าผึ่งผายของเจ้าชายเขมรทำให้หม่อมวิภาวดีอดนึกนิยมอยู่ในใจไม่ได้ ความคุ้นเคยในราชสำนักเขมรทำให้หม่อมคนไทยไม่เคอะเขินที่จะต้อนรับขับสู้คนในราชวงศ์ ทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกเหมือนกับอยู่บ้านของตนเอง จึงได้ทำตัวตามสบายจนเจ้าของบ้านเองยังงง เมื่อหันมาเห็นแขกไม่ได้รับเชิญนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว ขณะเดินออกจากครัวมาพร้อมกับข้าวในมือ

“มาพี่ช่วย” พูดจบร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน กระวีกระวาดมารับถ้วยแกงส้มไปวางบนโต๊ะ ทำเอาเจ้าของบ้านตกใจ ขณะที่หม่อมวิภาได้แต่ยืนอมยิ้มมองความน่ารักของชายหนุ่ม ขณะวางจานอาหารลง

“สงสัยจะหิวจนเพี้ยนไปแล้ว” เอกบุษยาพึมพำกับตัวเอง เดินมาทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม มองหน้าคนที่เลื่อนเก้าอี้นั่งลงตาม แววตาหวาดระแวงของคนที่จ้องตรงมาทำให้คนที่ตั้งใจจะแกล้งอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ขำนักใช่ไหม ลองนี่เลย” เอกบุษยานึกในใจ ขณะตักน้ำพริกรสจัดจ้านใส่จานให้คล้ายเอาใจ ประสานสายตากลับไปอย่างมีเลศนัยเช่นกัน แต่ดูเหมือนคนที่นั่งยิ้มจะไม่ทันเอะใจจึงได้ตักเข้าปากไป ก่อนจะยกมือปิดปากกระแอมไอออกมา

“เผ็ดหรือเพคะ หม่อมฉันขอประทานอภัยที่ไม่ได้ทูลให้ระวัง” หม่อมวิภาวดีถามด้วยความเป็นห่วง พลางยกแก้วน้ำมะตูมถวาย ขณะที่ใครบางคนกลับก้มหน้าก้มตาแอบยิ้มด้วยความสะใจ

“แค็กๆ สงสัยจะห่างน้ำพริกเมืองไทยมานาน แต่ก็อร่อยดีนะ ใช่ไหมเอกบุษยา”

“เพคะ อร่อยมากเพคะ” หญิงสาวตอบพลางก้มหน้าหัวเราะเบาๆในลำคอ แม้คนฝั่งตรงข้ามจะไม่ได้ยินกับหู แต่ก็รู้อยู่ดีว่าหญิงสาวตั้งใจที่แกล้งตน แต่ไม่สมควรที่โต้ตอบกลับไปยามอยู่ต่อหน้าคนอื่นจึงทำเป็นนิ่งเสีย คิดในใจว่าฝากเอาไว้ก่อน พลางส่งยิ้มเย็นมาให้ ทำเอาคนที่เหลือบตาขึ้นมาเห็นเข้าพอดีถึงกับชะงักช้อนไปชั่วขณะเสียวสันหลังวาบ รีบหลุบตาลงแทบไม่ทัน มีหรือเอกบุษยาจะไม่รู้ว่าคนที่ส่งสายตาวาวมาแบบนี้จะยอมโดนแกล้งง่ายๆ คงคิดจะเอาคืนแน่ๆ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง จึงหาทางเลี่ยงหลบ และต้องระวังตัวมากๆเข้าไว้ หญิงสาวคิดอยู่ในใจทำให้อาหารมื้อนั้นไม่อร่อยเท่าที่ควร เพราะมัวแต่ระวังตัวแจ ผิดกับใครบางคนที่ดูท่าทางจะมีความสุข เอร็ดอร่อยกับอาหารทุกอย่างตรงหน้าจนต้องขอเติมถึงสองจาน ตามด้วยอาหารหวานตบท้ายอีกถ้วยใหญ่

“จะรับกาแฟสักถ้วยไหมเพคะ”

“เห็นทีจะไม่แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นท้องฉันคงแตกพอดี” หม่อมชาวไทยเอ่ยถามอย่างเอาใจ หลังจากเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้ามาแอบมองอยู่เป็นระยะ เมื่อเห็นว่าแขกผู้มาเยือนเจริญอาหารจนน่าปลื้มใจ ขณะที่คนนั่งคอยทำหน้าเบื่อแล้วเบื่ออีก ดีที่คนถูกถามอิ่มจนไม่รู้จะอิ่มอย่างไรจึงได้ปฏิเสธออกไปอย่างนุ่มนวล ทำเอาหม่อมวิภาวดีถึงกับเคลิ้มในความสุภาพน่ารักไปเลย

“เพิ่งรู้ตัวหรือพ่อคู๊ณ ทำอย่างกับว่าไม่เคยกินอาหารไทยอย่างนั้นแหล่ะ” เอกบุษยาทำปากขมุบขมิบพึมพำอยู่ในใจ แต่คนที่มองจ้องอยู่ก่อน แม้จะไม่รู้ว่าพูดอะไรแต่ก็เดาได้ไม่ยาก ว่าต้องเกี่ยวกับตัวเองอย่างแน่นอน จึงได้พูดขัดขึ้นอย่างรู้ทัน

“มีอะไรจะพูดกับพี่หรือเปล่า ถ้าไม่มีเห็นทีเราคงต้องไปเสียที”

“เรา...หมายถึงอะไรไม่ทราบเพคะ”

“อ้าว...ก็เธอบอกพี่เองไม่ใช่หรือว่าจะต้องแวะไปจัดการธุระที่แคมป์ นี่ก็บ่ายมากแล้ว ยังไม่ไปอีกหรือ” คนพูดเองสรุปเอาเองเออเอง จัดการเร่งคนนั่งคอยเสร็จสรรพ ไม่แม้จะแต่รอคำตอบหรือคำทักท้วงใดๆ ทำเอาหญิงสาวมึนตามมุขไม่ทัน ก่อนจะลุกตามร่างสูงสง่าไปขึ้นรถอย่างงงๆ

แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 55 11:36:41

จากคุณ : Setakan

เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 17:05:22