|
11/1
นายพลวายุ้คตัดสินใจลงจากตำแหน่งและลี้ภัยทางการเมืองภายหลังประชาชนในประเทศลุกฮืออีกรอบ จากการถูกกระชากหน้ากากโดยคณะปฏิรูปการปกครองประชาชนคาซาเนียซึ่งเข้าพบเจ้าหน้าที่ต่างชาติ แม้จะแก้เกี้ยวด้วยการขู่ฟ้องกลับผู้ปรักปรำว่าทางการลักพาตัว ทว่าเขาย่อมรู้ดีว่าตนเสียฝ่ายสนับสนุนไปทุกที เมื่อจัดการถ่ายโอนทรัพย์สินออกนอกประเทศเรียบร้อย ร่างซึ่งบรรจุวิญญาณแห่งความละโมบจึงโบยบินตาม
การจัดตั้งรัฐบาลแห่งชาติดำเนินไปตามเจตจำนงของผู้ก่อการ ทุกคนมีความเห็นตรงกันว่าควรเชิญ ดร. อูราล มาโย กลับสู่มาตุภูมิและดำรงตำแหน่งผู้นำประเทศต่อไป ท่ามกลางเสียงแซ่ซ้องยินดีของประชาชน
คาชาลและนักโทษการเมืองกว่าร้อยชีวิตได้รับการนิรโทษกรรม พวกเขาสามารถออกมาเดินตามท้องถนน อยู่พร้อมหน้าครอบครัวได้อีกครั้ง การฟื้นฟูจิตใจดำเนินการควบคู่ไปกับการฟื้นฟูบ้านเมืองให้กลับสู่สภาพเดิม บาดแผลภายนอกและภายในต่างต้องใช้เวลาช่วยเยียวยาเช่นกัน
งานใหญ่ที่จะช่วยให้ประเทศมีภาพลักษณ์ดีขึ้นในสายตาประชาคมโลกคือการจัดงานสันนิบาตภายในทำเนียบรัฐบาล อันเป็นการแนะนำประธานาธิบดีและคณะรัฐมนตรีชุดใหม่ต่อผู้แทนนานาชาติซึ่งถูกเชิญมาร่วมงาน
นิโก้ โยซี... หรือเลขานุการท่านประธานาธิบดีดูจะกระตือรือร้นกว่าใครเพื่อน ลำคอล่ำสันเชิดตรงราวกับต้องการอวดหูกระต่ายต่อทุกคน ตรงกันข้ามกับน้องชาย คาชาลปั้นหน้าดีขึ้นหน่อยก็ต่อเมื่อต้องทักทายแขกเหรื่อเท่านั้น ตามหน้าที่ผู้ช่วยของรองรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ ท่านรองฯ ที่เขาสมัครใจทำงานด้วยมิใช่ใครอื่นที่ไหน อดีตมัคคุเทศก์ผู้เป็นสหายของพี่ชาย...วิคเตอร์นั่นเอง
ข้าพอใจกับตำแหน่งท่านรองฯ แล้ว ขออย่าก้าวหน้ามากกว่านี้เลย เมื่อยหน้าฉิบ รองรัฐมนตรีลดเสียงกระซิบกับผู้ช่วยด้วยภาษาพื้นเมืองเมื่อปลอดคน
คาชาลยิ้มในหน้าพลางส่งแก้วแชมเปญให้แก่รุ่นพี่ ก่อนความเป็นส่วนตัวของพวกเขาจะหมดไปเมื่อบุรุษในชุดสูททักซิโดคนหนึ่งกำลังเดินตรงมา เขาเป็นชาวต่างชาติหน้าตาดี ผิวขาว ผมสีน้ำตาลอ่อนใส่น้ำมันหวีอย่างเรียบร้อย คาชาลรู้สึกคุ้นหน้าชายหนุ่มผู้นั้นประหลาด ขณะอีกฝ่ายยื่นมือมาสัมผัสด้วยท่าทางเป็นมิตร จริงใจ
ขอโทษครับ เราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่า ทว่ากลับเป็นวิคเตอร์ที่ถามคำถามนั้น
ผมเจคอบ แลมเบิร์ต เจ้าหน้าที่องค์การสหประชาชาติประจำประเทศคาซาเนียครับ เราเคยพบกันเพราะน้องสาวของผมเคยใช้บริการนำเที่ยวจากบริษัททัวร์ของคุณ
อ้อ มิสลลิลดา ผมนึกออกแล้ว ผมเคยพบคุณวันที่ไปส่งเธอนี่เอง อดีตมัคคุเทศก์เอ่ยอย่างภาคภูมิใจ เธอมีน้ำใจมากครับ ทัวร์ของผมเกิดความผิดพลาดแต่เธอไม่เคยตำหนิเลย
รองรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศดูจะลืมตำแหน่งหน้าที่ของตนไป เขากลับมาเป็นวิคเตอร์ผู้นอบน้อม รักการบริการคนเดิม เช่นเดียวกันกับคาชาลซึ่งเผลอจ้องมองใบหน้าบุรุษผู้นั้นด้วยความลืมตัว เขานึกออกแล้วว่าเคยพบกับชายชาวต่างชาติผู้นี้และลลิลดาที่หน้าวัดนั่นเอง ชายที่เขาเคยคิดว่าเป็นคนรักของเจ้าหล่อน หากแท้จริงเป็นพี่ชาย แม้รูปลักษณ์จะแตกต่างกันอย่างไร แต่เขาก็ปักใจเชื่อด้วยความยินดีเสียแล้วว่าเธอมิได้ก๋ากั่นหรือมีพันธะกับใคร
คาชาล ผู้ช่วยของผมก็รู้จักกับมิสลลิลดาเช่นกันครับ เขาและครอบครัวเป็นคนดูแลเธอตอนอยู่ในเขตสงวนชาวทิชกู
คุณนี่เอง ยินดีที่ได้รู้จัก
เจคหันมองชายหนุ่มร่างสูงคนข้างๆ อย่างเต็มตาอีกครั้ง พิจารณาเขาในฐานะคนดังที่สื่อให้ความสนใจและในฐานะเพื่อนที่น้องสาวของเขาห่วงใย ไม่เหลือเค้าของนักโทษหลบหนีคดีหรือแม้แต่ชาวทิชกูพื้นเมือง นอกจากหนุ่มสังคมมาดดีในเครื่องแต่งกายราคาแพง อีกฝ่ายเพียงค้อมศีรษะให้เล็กน้อย ท่าทางคล้ายไม่ใส่ใจกับพี่ชายของคนรู้จักมากไปกว่านั้น
เจคหมดความสนใจต่อชายหนุ่มผู้นั้นเช่นกัน หากเขาทราบว่าสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปส่วนหนึ่งมาจากปากคำของลลิลดา เขาจะยังเมินเฉยอย่างผู้กระหยิ่มในสภาพชีวิตปัจจุบันของตนหรือไม่ ไร้ประโยชน์ค้นหาคำตอบต่อไป เจ้าหน้าที่ต่างชาติเอ่ยขอตัวและสัมผัสมือกับบุรุษทั้งสองอีกครั้ง
คาชาลค่อยรู้สึกเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง เขาตกประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ชายของลลิลดาเสียจนวางตัวไม่ถูก มารยาทสังคมและความเหนือกว่าทุกด้านทุกทางของอีกฝ่ายกดดันให้เขารู้สึกต้อยต่ำ แต่พออีกฝ่ายจากไปแล้วก็ให้ตระหนักถึงโอกาสเชื่อมสัมพันธ์กับคนในครอบครัวเจ้าหล่อนซึ่งพลาดไปอย่างแสนเสียดาย
เขายังไม่ลืมหรอกว่าตนเลือกมายืนอยู่จุดนี้เพราะเหตุใด ความฝันจะกลายเป็นจริงได้ต่อเมื่อลงมือทำ หากความฝันของเขาจะก่อร่างเป็นจริงได้ต้องอาศัยความยินยอมพร้อมใจของใครอีกคนหนึ่ง คิดมาถึงตรงนี้ คาชาลกลับรู้สึกว่าตนยังช่างห่างไกลกับความฝันเหลือเกิน
..................................
กลิ่นหอมของเนยจากขนมปังอบใหม่อบอวลไปทั้งห้องครัวเล็กๆ ลลิลดาช่วยมารดาจัดลงจานเมื่อจวนถึงเวลาต้อนรับแขกพิเศษมื้อเย็น ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก แอนดี้ เพื่อนแถวบ้านและยังเป็นเพื่อนคนแรกของเธอนับแต่ย้ายมา
น่าเศร้าที่มื้อเย็นนี้เป็นการเลี้ยงส่งเพื่อนที่จะย้ายไปอยู่คอนโดมีเนียมในเมืองซึ่งใกล้ที่ทำงาน หลังมารดาของเขาเสียชีวิตลงเมื่อหนึ่งเดือนผ่านมา และบอกขายบ้านผ่านนายหน้าแล้วเรียบร้อย
ความทุกข์ของแอนดี้จากการสูญเสียสมาชิกคนเดียวในครอบครัวที่เหลืออยู่ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าความทุกข์ของตนเล็กน้อยลง ความทุกข์จากความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าใครบางคนจะระลึกได้ถึงมิตรภาพและติดต่อมา แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อกล่องขาเข้าในอีเมลเธอนั้นว่างเปล่าเหมือนเคย ลลิลดาต่อว่าตัวเองทุกครั้งที่ความคิดแง่ร้ายนี้ผุดขึ้นในใจ ความสงบสุขซึ่งกลับคืนสู่ประเทศคาซาเนียควรเป็นความยินดีสูงสุดของเธอ
เธอยังมีมารดา ครอบครัวให้รัก และงานการให้รับผิดชอบ คาชาลเองก็เช่นกัน เขาคงไม่สิ้นไร้ไม้ตอกตราบใดที่ยังมีพี่ชายทั้งคน เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับปัจจุบัน หญิงสาวทอดถอนใจ ก่อนกระตือรือร้นขึ้นมาเมื่อเสียงออดดัง
ชายหนุ่มผมทอง ใบหน้าตกกระ ยืนรอพร้อมดอกไม้ในมือ ลลิลดารับมาอย่างไม่เคอะเขิน การรักษาระดับความสัมพันธ์ฉันเพื่อนมาตลอดทำให้ทุกการกระทำไม่มีความหมายลึกซึ้งกว่านั้น แอนดี้ค่อยยอมรับได้ในที่สุด
กำลังนึกอยู่เลยว่าบนโต๊ะขาดอะไร แจกันดอกไม้นี่เอง
เธอพาเพื่อนเข้ามายังมุมรับประทานอาหาร มองเขาจุมพิตสองข้างแก้มมารดาของเธอ
ด็อกเตอร์ริชาร์ดล่ะครับ
ด็อกเตอร์มีเคสด่วนจ้ะ เราทานกันเลยนะ ไม่ต้องรอ
ให้เป็นหน้าที่ของผมกับลิลลี่เถอะครับ เขาเลื่อนเก้าอี้ให้เจ้าของบ้านสตรี แล้วจึงผงกศีรษะชวนเพื่อนสาวเข้าครัว
ความสุภาพ รู้จักเอาอกเอาใจของชายหนุ่มสร้างความปลื้มเปรมแก่เรณู ทว่าด้วยอุปนิสัยเดียวกันนี้ ลลิลดากลับรู้สึกว่าตนอ่านเขาไม่ขาดเสียทีเดียว ต่างจากใบหน้าระเรื่อของใครคนหนึ่ง ไม่ว่าจะโกรธหรือเขินอาย เขาก็แสดงมันออกมาผ่านทางสีหน้าทั้งหมด
จู่ๆ ความคิดก็ล่องลอยไปไกล เธอเอ็ดตัวเองที่เสียมารยาทนำแอนดี้ไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพื่อนที่ดี นั่นย่อมสำคัญที่สุด
สเต๊กแซลมอนค่ะ แมม ว่าพลางร่อนจานลงตรงหน้ามารดาด้วยมาดบริกร เธอผายมือไปยังอีกสองจานที่ชายหนุ่มถือตามมา สเต๊กเนื้อสำหรับคุณผู้ชาย และสเต๊กแซลมอนอีกที่สำหรับสุภาพสตรีอย่างดิฉัน
ท่ามากจริง ลูกคนนี้
แน่ะ แม่พูดเหมือนมีลูกหลายคน
โอ๊ย มีคนเดียวก็ปวดหัวแย่แล้ว ทานเถอะ แอนดี้ อย่าไปฟังยัยคนนี้นักเลย
ทันทีที่เนื้อฉ่ำซอสเข้าปาก แขกพิเศษก็สรรเสริญฝีมือคนทำเสียจนอีกฝ่ายปลาบปลื้ม เมื่อตักสลัดชิมก็ชม ชิมขนมปังอบเนยก็ชม ลลิลดาซ่อนยิ้มในหน้า ถ้าเขาจิบน้ำเปล่าแล้วชม เธอคงหลุดหัวเราะพรืดออกมา
ยังมีของหวานอีกนะจ๊ะ ของหวานวันนี้เป็นถั่วเขียวต้มน้ำตาลแบบไทยๆ เดี๋ยวน้าไปตักให้เอง อยู่คุยกับลิลลี่ไปเถอะ
หญิงสาวเลิกคิ้วราวบอกว่ามีอะไรก็ว่ามา แต่พอนึกได้ว่านี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่เธอจะได้นั่งคุยกันกับเขา จึงเปลี่ยนท่าทีเสียใหม่
เราเคยผ่านคอนโดฯ นั่นแล้ว น่าอยู่ดีเหมือนกันนะ
ไว้เธอแวะไปซี แต่ต้องโทรมาก่อน
เธอแสร้งหรี่ตาจับผิด ทำไม ซ่อนใครไว้เหรอ
มันต้องมีกันบ้าง อีกฝ่ายตอบกลับทีเล่นทีจริง
ลลิลดายิ้มพลางไหวไหล่ ข้อนี้เธอทราบดีกว่ามารดาว่าเขามิได้ปักใจกับเธอแต่เพียงผู้เดียว ความใกล้ชิดประสาคนบ้านใกล้เรือนเคียงเท่านั้นทำให้เขายังลังเล ครั้นห่างออกไปแล้วความรู้สึกทั้งหลายก็คงจืดจางตามกาลเวลา
เก็บของหมดแล้วหรือ
ยังเลย อีกสักครึ่งเห็นจะได้
ไว้พรุ่งนี้เราไปช่วยไหมล่ะ คงไม่ได้ซ่อนอะไรไว้นะ
จะเก็บอะไรที่ซ่อนไว้ให้เสร็จคืนนี้ล่ะ พรุ่งนี้เธอมาได้เลย แล้วเดี๋ยวจะเลี้ยงหนังตอบแทน
เพื่อนสาวยื่นแก้วไปชนข้ามโต๊ะแทนการตอบรับข้อเสนอนั้น
มื้ออำลาเย็นนั้นจบลงด้วยการให้พรของเรณูต่อชายหนุ่มที่เธอนึกรักอย่างลูกคนหนึ่ง เพราะเขาดีต่อลูกเธอมาตลอด คนเป็นแม่ก็พลอยเอ็นดูไปด้วย จากเด็กชายตัวเล็กไล่เลี่ยกับบุตรสาวเธอ มาบัดนี้ทั้งสองต่างเติบใหญ่ แยกย้ายกันไปคนละทาง เหตุการณ์นี้เตือนใจเธอให้ตระหนักว่าตนกับลูกจะต้องถึงเวลาแยกจากกันสักวัน...ไม่จากเป็นก็จากตาย
.................................
ท้องฟ้าแจ่มใสไร้เมฆมองจากห้องพักในตึกสูง ครั้นมองลงมาก็พบกับภาพการจราจรอันติดขัดน่าเวียนหัว ความเป็นไปเหล่านี้สินะที่ห้อมล้อมอยู่รอบตัวหญิงสาวที่เขาพึงใจ คาชาลพยายามเก็บรายละเอียดทุกสิ่งรอบตัวตั้งแต่ก้าวเท้าเหยียบดินแดนเสรี ทั้งการแต่งกาย รสนิยมของผู้คนที่นี่ ตลอดจนเครื่องเรือนเรียบหรูภายในห้องพักโรงแรม แล้วก็มองเห็นความแตกต่างระหว่างเขาและเธอ
หลังปรับตัวให้คุ้นชินกับวิถีชีวิตใหม่ได้แล้ว เขาจึงทุ่มเทกับงานและเก็บหอมรอมริบเพื่อก่อร่างสร้างตัวให้ทัดเทียมกับลลิลดา แล้วยังศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมตามหลักสูตรอบรมที่ตนสนใจ การปลีกตัวจากกลุ่มคนซึ่งร่วมก่อการมาด้วยกันสร้างความฉงนให้แก่ทุกฝ่าย หากเขาก็ไม่อาจปกปิดความลับในใจไว้ได้เมื่อวิคเตอร์ตั้งข้อสันนิษฐานขึ้นกลางวง ทุกคนเห็นด้วยและสนับสนุนให้ความฝันของเขาเป็นจริงในรูปแบบต่างๆ กัน นิโก้และเพื่อนมอบที่ดินแปลงหนึ่งชานเมืองซุตซูสำหรับสร้างที่พักอาศัยให้สมฐานะ ส่วนอดีตมัคคุเทศก์ก็มอบประวัติลูกทัวร์สาวของเขาให้ชายหนุ่มศึกษารายละเอียด คาชาลพบว่าปมในใจเขาที่เคยถูกรุ่นพี่ข่มค่อยคลี่คลาย พร้อมกับนึกรักและเคารพทุกคนมากขึ้นกว่าเดิม
แต่ละวันที่ผ่านไปลบภาพนักโทษหลบหนีคดีหรือแม้แต่ชาวทิชกูพื้นเมือง กลายเป็นคนหนุ่มรุ่นใหม่ซึ่งทุ่มเทเพื่อบ้านเมือง การเริ่มต้นด้วยต้นทุนติดลบของคาซาเนียต้องอาศัยแรงกาย แรงใจ และความคิดในการผลักดันประเทศชาติ กว่าจะได้เงยหน้าเหลียวมองรอบตัวก็เมื่อวันหยุดยาวเนื่องในวันชาตินั่นเอง แรมปีซึ่งถูกขีดฆ่าในปฏิทินพาให้รุ่มร้อนใจว่าใครบางคนอาจไม่รอท่าเฉกเช่นกาลเวลา เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่จะส่งเขาข้ามโลกมายังประเทศเสรีแห่งนี้
คาชาลอ่านทวนที่อยู่ของเจ้าหล่อนซึ่งวิคเตอร์เสาะหามาให้ ก่อนส่งมันให้คนขับรถ เขาสำรวจตัวเองผ่านเงาสะท้อนของกระจกรถ ผมสีดำสนิทใส่เจลหวีเรียบร้อย เผยวงหน้าเนียนอันเป็นลักษณะของชาวคาซาน เนคไทผูกปมสวยอยู่บนเสื้อเชิ้ตสีอ่อนรีดเรียบ รูปลักษณ์และการแต่งกายซึ่งปฏิเสธไม่ได้ว่าดูดีช่วยเพิ่มความมั่นใจให้เขา ระหว่างระยะทางที่ตัวและหัวใจเคลื่อนใกล้เข้าไป
จำนวนเงินเกินกว่าตัวเลขบนมิเตอร์ถูกส่งให้คนขับ เขาก้าวลงจากรถโดยไม่รอเงินทอน แล้วก็ต้องยืนคว้างด้วยความประหม่า บ้านเดี่ยวหลายหลังปลูกเรียงรายเหมือนกันหมด คั่นด้วยพุ่มไม้เล็กๆ เจ้าของบ้านบางคนซึ่งกำลังยืนรดน้ำต้นไม้ลอบมองคนแปลกหน้าด้วยความสนใจ
ร่างสูงที่ยืนอยู่สนามหน้าบ้านเรียกความสนใจจากลลิลดาเช่นกัน เธอคลับคล้ายคลับคลารูปร่างนี้ประหลาด ทว่าเสื้อผ้าชุดสากลของคนที่ยืนหันหลังให้ผลักลางสังหรณ์แรกออกไปจากใจ
เขาอาจเป็นแขกของด็อกเตอร์ริชาร์ด แต่ท่านเพิ่งออกไปสัมมนาต่างเมืองกับมารดาของเธอนี่นา บางทีอีกฝ่ายอาจมาโดยไม่ได้นัดล่วงหน้า คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงรีบซอยเท้าไปยังบ้านตนทันที
ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ เธอถามโดยไม่ลืมเว้นระยะห่างจากบุรุษผู้นั้น
ลลิลดาสังเกตเห็นว่าเขาลดกระดาษในมือลงกำแน่น ก่อนร่างสูงจะหันมาพร้อมใบหน้าคุ้นตา
คาชาล...
มิส เสียงทุ้มต่ำของเขาขานรับว่าเธอมิได้ตาฝาดไป
เลือดในกายราวกับหยุดไหลเวียนชั่วขณะ หญิงสาวหน้ามืดจนผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง โดยมีมือหนายื่นมาประคอง
คาชาลสะท้อนในหัวอก เขาคาดหวังจะเห็นเธอยิ้มยินดี ไม่ใช่สีหน้าซีดเผือดเช่นนี้เลย
เธอมาที่นี่ได้ไง แล้วทำไม...
เข้าไปในบ้านก่อนดีไหมครับ แล้วผมจะตอบมิสทุกคำถาม เขาแทรกขึ้น
เธอผงกศีรษะด้วยสติสัมปชัญญะครึ่งๆ กลางๆ พลิ้วแขนออกจากมือเขาแล้วจึงเดินนำเข้าไปยังห้องนั่งเล่นกลางบ้าน
ลลิลดาบอกให้เขารอเมื่อตนแยกไปห้องครัวเพื่อนำเครื่องดื่มมาต้อนรับ เธอโอ้เอ้อยู่ในนั้นกระทั่งก้อนเนื้อในอกค่อยสงบลง ระยะเวลาซึ่งห่างเหินกันไปก่อเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ มันรุนแรงและทรงอานุภาพกว่าความคิดถึงยิ่งนัก จนเธอตั้งรับไม่ทัน
| จากคุณ |
:
ภาพิมล (thezircon)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 พ.ค. 55 11:06:31
|
|
|
|
ตราบแผ่นดิน...จรดผืนฟ้า บทที่ 11/1
