ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่ใช่อย่างนั้น หลิงหลิง ข้าแค่...??” ไม่ชอบกลิ่นที่ติดตัวเจ้าต่างหาก ชายหนุ่มไม่อยากพูดเกินกว่านี้ กลิ่นของเดมอนชัดเจนบนร่างบอบบาง เขาไม่อยากทนดมกลิ่นคนๆ นี้นานกว่านี้อีก “เหม็นกลิ่นของเจ้าต่างหาก เจ้าไม่เคยอาบน้ำเลยรึไง”เขาทำทีดุด่า หลิงหลิงยกแขนขึ้นดมอย่างงุนงง “โอ้...ข้ามัวแต่รีบ ที่ปราสาทมีงานให้ทำทั้งวันเลยเจ้าค่ะ” “ไปซะ เลยเนินนี่ไปมีลำธารอยู่ เจ้ารีบไปเลย ข้าทนกลิ่นเจ้าไม่ไหวแล้ว” “เจ้าค่ะ” หลิงหลิงรีบไปตามคำสั่งโดยไม่ลืมหยิบตะกร้าติดมือไปด้วย อากาศในป่าเย็นชุ่มฉ่ำ สดชื่นด้วยกลิ่นไม้ของป่าและกลิ่นดิน เลยจากพุ่มไม้ไปไกลสักหน่อย  จะมีแนวไม้ใหญ่ขึ้นหนาแน่นบดบังแสงแดดแผดแรงกล้าราวกับม่านบัง พุ่มไม้เตี้ยๆ  และวัชพืชขึ้นเต็มผืนดินที่ทอดตัวลงต่ำเล็กน้อย ความสมบูรณ์ของป่าก่อให้เกิดลำธารเล็กๆ  ไหลคดเคี้ยวไปมาจากในส่วนลึกของป่ามาถึงภายนอก สายน้ำไหลเอื่อยๆ  ผ่านร่องดินและเศษหินกว้างพอที่จะลงไปแหวกว่าย แสงระยิบระยับบนผิวน้ำนั้นมองอบอุ่นเชิญชวนให้กระโจนลงไปเหลือเกิน เสียงน้ำแตกกระจายไกลๆ  แว่วเข้าหู ชายหนุ่มที่กำลังจะเคลิ้มหลับรู้สึกตัวขึ้น บ้าจริง! เขานึก ไม่น่าไล่ไปอาบน้ำเลย  ทำให้เวลานิทราอันมีค่าหมดไปอย่างเปล่าประโยชน์ ร่างสูงใหญ่พลิกตัวซุกหน้ากับผ้าปูเตียง กลิ่นหญ้าแห้งอันอ่อนโยนโชยเข้าจมูก จะว่าไป...มันก็ไม่เลวนักที่มีเสียงดังทำให้ไม่รู้สึกเงียบเกินไป มันทำให้รู้สึกว่าชีวิตมีอะไรมากมายที่ต้องทำ.... เปรี้ยะ...เสียงไม้แตกในกองไฟทำให้ต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้ง ยูเลียสผุดลุกขึ้นแล้วต้องพบกับความแปลกใจและคาดไม่ถึง เด็กหญิงนั่งก่อกองไฟไม่ไกลจากมุมที่เขานอน ในมือถือไม้เสียบเห็ดเปียกๆ   “เจ้าทำอะไร?” “ย่างเห็ดเจ้าค่ะ”  ว่าแล้วก็ยื่นเห็ดย่างมาให้ กลิ่นหอมกรุ่นแต่เขาไม่มีความอยากอย่างมนุษย์อีกแล้วจึงปฏิเสธไป “ข้าไม่กินหรอก” “มันดูไม่น่าทานนักแต่ท่านเชื่อเถอะเห็ดนี่รสเหมือนเนื้อนะ อร่อยนะเจ้าคะ” เด็กหญิงยืนยันคำพูดของตนด้วยการชิมให้ดู ยูเลียสไม่เคยรู้สึกตกต่ำขนาดนี้ เด็กรับใช้ทำตัวเหมือนเขาเป็นเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน มันน่าโมโหนัก....กัดเสียดีไหม?? ชายหนุ่มคว้าไม้เสียบเห็ดย่างอย่างฉุนจัด เขากินให้สิ้นเรื่องสิ้นราวแล้วก็พบว่า รสมันจางๆ ติดปลายลิ้น ให้ความรู้สึกเหมือนกินเนื้อจริงๆ “อร่อยใช่ไหมเจ้าค่ะ” “อืม...เสร็จธุระ เจ้าก็กลับไปได้แล้ว” “แล้ว...คืนนี้ท่านจะไปหา..?” “ข้าจะไม่ไปหานาง เจ้ากลับไปบอกท่านหญิงของเจ้าด้วยว่า   ข้าจะไปจากที่นี่แล้วจะไม่กลับมาอีก  ถ้านางคิดได้ก็จงมาด้วยตัวเอง  หรือถ้าไม่...ก็จงเจ็บปวดต่อไปเถอะ” ร่างสูงล้มตัวลงนอนก่อนที่หลุดคำหยาบคายออกมา  ใจเขาไม่เคยสงบนิ่งมันโกรธแค้น บริตานีย์ เขาขอให้พระเจ้าสาปแช่งความโง่งมของนางให้สาสม หลิงหลิงอึ้งไปกับความโกรธของชายผู้สูงศักดิ์แสดงออก มันไม่ต่างกับกาน้ำร้อนที่เดือดแล้วค่อยๆ สงบลง เด็กหญิงมีเรื่องราวมากมายอยากบอกกับเขา  ถ้าเป็นไปได้เธออยากให้ทั้งคู่ชนะเดิมพันของท่านเคานท์ หนีไปด้วยกันเสีย...คนผู้นั้นจะได้รู้ว่าความเจ็บปวดของผู้อื่นไม่ใช่สิ่งที่ควรล้อเล่น เมื่อเห็นเขานิ่งเงียบไปไม่โมโหอีกเธอจึงค่อยเอ่ยขึ้นมา “ท่านยูเลียส...ท่านไม่คิดถึงท่านหญิงเลยหรือเจ้าคะ?” “ข้าคิดถึง...คิดถึงจนเลิกคิดถึงแล้ว นางจะมีอะไรที่ทำให้ข้าคิดถึงได้ นอกจากสายตาที่เย็นชากับแผนการโง่ๆ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร่างกายนางให้ความรู้สึกอย่างไร...คงเย็นชืด ไร้ความรู้สึกปานท่อนไม้” ยูเลียสตัดเพ้อต่อว่าระบายความอัดอั้น หลิงหลิงลูบท่อนขาตัวเองไปมาไม่รู้จะทำยังไงให้ชายหนุ่มใจเย็นและอดทนอยู่ต่อไป ถึงไม่ไปพบท่านหญิงก็อยู่ใกล้ๆ  กันก็ยังดี เท่าที่ฟังดู ทั้งคู่คงห่างเหินกันนานพอดู แล้วเธอจะช่วยอะไรได้บ้างนะ... จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 13:48:30

ความคิดเห็นที่ 2 จริงด้วยสิ แม่เคยสอนวิธีทำให้อารมณ์ดีนี่... ว่าแล้วเด็กหญิงจึงร้องเพลงออกมา      เมื่อเธอตื่นจากความฝัน ฉันกลายเป็นเพียงใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง แล้วเปิดบานหน้าต่างออกให้เธอเห็นอนาคตกว้าง ที่รอคอยเธออยู่ นั่นคือคำตอบของฉัน   ก้าวต่อไปอาจไม่มั่นคง อ่อนไหวบางใสราวปีกแมลง จนเธออาจหวั่นใจกับสิ่งที่คอยอยู่ข้างหน้า   ฉันขอส่งเธอไป ให้ไกลแสนไกล เธอนั้นไร้คำพูดใดจะเอื้อนเอ่ย ไม่มีแม้เสียงกระซิบแผ่วเบาจะกล่าวกับฉัน เวลาหยุดนิ่งมีแต่ความเงียบเหงา หรือฉันไม่ควรให้เธอไป ความรักบางครั้งก็แสนไกลห่าง   วันนั้นฉันส่งเธอจากไป ไกลจนสุดขอบฟ้า เธออยู่ดีหรือไม่ เป็นหรือตายไม่อาจคาดเดา เสียงดนตรีขับขานลอยแว่วมาจาก ณ ที่ใด บอกให้ฉันรอฟังข่าวเธอ แม้จะใช้เวลาชั่วชีวิตเพื่อรอคอย       เพลงนั้นเป็นภาษาจีนแน่นอนว่ายูเลียสไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่ท่วงทำนองและเสียงใสแว่วหวานของเด็กหญิง ทำให้จิตใจของเขาลุเลาเบาบางลงอย่างไม่น่าเชื่อ      “หลิงหลิง...” ดวงตาของยูเลียสจ้องมองเด็กหญิงเหมือนตกอยู่ในภวังค์ไม่นานนักเขาก็ถอนหายใจ แล้วรอยยิ้มน้อยๆ ก็ปรากฏขึ้นบนดวงหน้าหล่อเหลานั้น     “นายท่าน...นายท่านอารมณ์ดีแล้ว” หลิงหลิงยิ้มอย่างดีใจ     “เพลงเพราะนี่...มันชื่ออะไรหรือ?”     “เชียนหลี่จือไว่ ห่างไกลเหลือเกิน เป็นเพลงที่แม่ของข้าร้องให้ฟังก่อนที่ข้าจะถูกขายมาที่นี่น่ะค่ะ”     “เสียใจด้วยนะ”     “ไม่เป็นไร”     “จริงๆ ข้าอยากร้องเพลงที่มีความหมายดีๆ กว่านี้ แต่ข้าไม่รู้จักเพลงอื่น”     “ไม่เป็นไร  ขอบใจเจ้ามาก ฉันคิดว่าฉันเข้าใจความหมายของเพลงนี้” คำพูดนั้นทำให้หลิงหลิงเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ  ก็ท่านยูเลียสเป็นชาวตะวันตกไม่รู้ภาษาของเธอเสียหน่อยแล้วท่านเข้าใจความหมายได้อย่างไร     “แม่ของเธอ...ต้องคิดถึงเธอมากแน่ๆ  แม่ไม่ได้ลืมเธอแน่นอนหลิงหลิง” ชายหนุ่มวางมือของตนลงบนศีรษะของเด็กหญิง  แม้มือนั้นจะเย็นชืดไม่อบอุ่นเท่ามนุษย์ปกติ แต่หลิงหลิงกลับรู้สึกว่าท่านยูเลียสกำลังแผ่ความอบอุ่นมาให้เธอ     “ขอบคุณมากเจ้าค่ะ” เด็กหญิงตอบทั้งน้ำตาเอ่อคลอ     “ร้องไห้ทำไม? ข้าพูดอะไรให้เจ้าเสียใจรึ?”     “ไม่เจ้าค่ะ...ท่านทำให้ข้าดีใจ ข้าไม่ได้ถูกทิ้งแต่เพราะครอบครัวเรายากจน พ่อกับแม่จำเป็น...ฮือ” พูดได้แค่นั้นเด็กหญิงก็สะอึกสะอื้นจนยูเลียสสะท้านใจ อายุแค่นี้ต้องแบกรับโลกของผู้ใหญ่เอาไว้ แทนที่จะได้เที่ยวเล่นสนุกให้สมวัย ชายหนุ่มจึงค่อยๆ โอบร่างเล็กนั้นเข้าสู่อ้อมกอดของตนเองช้าๆ     “พ่อแม่ของเธอต้องภูมิใจในตัวเธอมาก  ฉันรู้ว่าพวกเขารักเธอ และอบรมเธอมาดีแค่ไหน  เธอเป็นเด็กดีหลิงหลิง” แทนที่เด็กหญิงจะเลิกร้องไห้กับกอดเขาไว้แน่นแล้วส่งเสียงร้องไห้ดังขึ้น ยูเลียสไม่ได้ว่าอะไรรวมทั้งไม่ได้ปฏิเสธร่างน้อยนั่นอีกด้วย  เขาปล่อยให้หลิงหลิงสะอื้นไห้ไปอีกเนิ่นนาน     นกตัวใหญ่บินลงมาเกาะกิ่งไม้ใกล้ๆ แล้วส่งเสียงกู่ร้องดังก้อง ทำให้หลิงหลิงได้สติรีบผละตัวออกจากยูเลียส  เมื่อแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก็ฉุกคิดได้ว่าเวลาผ่านไปนานโขแล้ว     “ข้าต้องกลับแล้ว เจ้าค่ะ”     “เจ้าควรล้างหน้าเสียก่อน  มอมแมมไม่สมเป็นเด็กผู้หญิง” ยูเลียสบอกเขาไม่ได้ยิ้มตอนที่พูด แต่หลิงหลิงรู้สึกว่าเขาใจดีนัก     “เจ้าค่ะ” เด็กหญิงรับคำสั้นๆ  แต่เมื่อเดินไปได้สักสองสามเก้าก็พลันได้ยินเสียงเรียกชื่อ     “หลิงหลิง” เสียงเรียกอ่อนโยนไม่ห้วนเหมือนเมื่อแรกพบ แสดงความห่วงใยชัดเจน แม้ ใบหน้าคมสันดูนิ่งเฉยไร้อารมณ์ แต่เสียงนั้นห่วงหาอาทรเต็มเปี่ยม     “พรุ่งนี้....เจ้าจะมาอีกหรือเปล่า”     “ถ้าท่านต้องการให้ข้ามา” เด็กหญิงยืนรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อนัก แล้วไม่นานนักยูเลียสก็พยักหน้าช้าๆ  ทำให้นกน้อยในหัวใจของหลิงหลิงพากันขยับปีกโบยบิน เด็กหญิงกลับด้วยหัวใจอันชื่นบาน ต่างกับขามายิ่งนัก           (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ)         จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 13:49:52

ความคิดเห็นที่ 3 เริ่มเห็นแววพระเอกของยูเลียส แต่..เอ๊ะ จะใช่ไหมเนี่ย >O< มาตามอ่านต่อค่า จากคุณ : Janvier (Janvier) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 19:22:15

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 20:09:19

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ให้อารมณ์น่ารักจัง ยูเลียสดูอ่อนโยนขึ้นเมื่ออยู่ใกล้หลิงหลิง จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 55 00:15:47

ความคิดเห็นที่ 6 มาเชียร์ยูเลียสด้วยคนค่ะ แบบอยากให้ยูเลียสเป็นพระเอกอ่ะ แต่ดูท่าจะยากยังมีแมตต์อยู่ทั้งคน ^^ จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 55 08:43:03

ความคิดเห็นที่ 7 ยูเลียสเหมือนกานนนนน จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 18:41:18

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 19 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12154493/W12154493.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 22:55:44