ความคิดเห็นที่ 1 . “คนบ้าๆ!  คนบ้า ทำไมตั้งหลายวัน เพิ่งจะมาคิดได้เหรอไง น่ารังเกลียดที่สุด!” กลิ่นแก้วต่อว่า คนบ้า ที่เธอหมายถึงอย่างหงุดหงิด ยามกลับเข้ามาอยู่ในห้องนอนเพียงลำพัง สองมือกำเป็นกำปั้นแน่น แววตาทั้งคู่ก็ส่อแววโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด เขาเพิ่งนึกได้ ว่าทำอะไรไว้กับเธอ แล้วมาขอโทษ บ้าที่สุดเลย การกระทำก่อนหน้าและหลังมันช่างกันลิบลับ แล้วอย่างนี้จะให้เธอเข้าไปใจเข้าว่าอย่างไรดี ทำไมเธอถึงโกรธ ไม่ใช่มีแค่ความโกรธ แต่มีความรู้สึกบางอย่างผสมผสานอยู่ด้วยอีกต่างหาก ความรู้สึกนี้แหละที่ทำให้กลิ่นแก้วไม่เข้าใจตัวเอง เลย นี่เธอเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันสั่น ไหวอยู่ไม่สุข บ้าแล้วกลิ่น! หลังจากเดินหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในห้อง กลิ่นแก้วก็เห็นจะมีแต่หนทางเดียวที่จะทำให้เธอหายงุ่นง่านจากเรื่องของผู้ชายคนนั้นก็เห็นจะมีแต่ทางเดียวนั่น คือ หยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาธาวินนั่นเอง ว่าแล้วกลิ่นแก้วก็รีบโทร. หาเขาทันที เสียงมือถือที่กรีดขึ้นแทรกในระหว่างอาหารมื้อค่ำอันแสนอร่อยระหว่างธาวินและหญิงสาวอีกคน ทำให้ชายหนุ่มต้องขอตัวเลี่ยงออกมาคุยโทรศัพท์ที่อื่นเพราะเกรงใจหญิงสาวอีกคนที่เขากำลังนั่งทานข้าวด้วยอยู่นี่ “กลิ่นโทร.มา” ธาวินเงยหน้าขึ้น บอกกับสายสุนีย์ “ ผมออกไปคุยมือถือข้างนอกนะ คุณจะได้ทานข้าวให้อร่อยๆ” “ค่ะ ”สายสุนีย์รับคำเรียบๆ ด้วยท่าทางอันใจเย็น “มีอะไรเหรอครับน้องกลิ่น?” “พี่วินอยู่ไหนคะ?” แทนที่กลิ่นแก้วจะตอบคำถามเขา กลับย้อนถามเขามาเสียนี่ ดีนะที่เขาเลี่ยงออกมาคุยมือถือในมุมที่เงียบๆ  ไม่ให้เธอจับบรรยากาศรอบข้างได้ว่าเขากำลังพาสายสุนีย์มาทานข้าวเย็นตรงร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาอยู่  “พี่อยู่กับคุณแม่ พาคุณแม่ไปเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยอยู่โรงพยาบาล” แน่นอนว่าเขาโกหกกลิ่นแก้ว และหญิงสาวคงไม่สงสัยอะไรอีก เธอไม่ชักเขาต่อนี่ “เหรอคะ” “ว่าแต่น้องกลิ่นเถอะ  ทำอะไรอยู่คิดถึงพี่บ้างมั้ย  พี่คิดถึงน้องกลิ่นนะ  ไอ้ครั้นจะปลีกตัวไปหาน้องกลิ่นที่นั่นก็ไม่สะดวกอีก” นี่เขาก็ปดเธอเป็นครั้งที่สอง แถมแสดงอาการออดเอาใจกลิ่นแก้วอีกต่างหาก “กลิ่นเข้าใจพี่ค่ะ...” กลิ่นแก้วตอบเรื่อยๆ และก็ให้แปลกใจที่คำว่าคิดถึงของธาวินดูไม่ได้มีอิทธิพลต่อจิตใจตัวเองเหมือนแต่ก่อน  แต่ก่อนเธอยอมรับตื่นเต้นและรู้สึกแปลกใหม่ๆ  แต่ทว่าตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้น   หญิงสาวถอนหายใจแผ่วๆ ปัดความไม่เข้าใจตรงนี้ออกไปก่อน  เธอยังไม่มีอารมณ์จะค้นหามัน   “กลิ่นก็อยากจะพบหน้าพี่วินเหมือนกัน แต่ พ่อกำนันกลิ่นยังป่วยนี่คะ  นึกๆ แล้วกลิ่นนี่อยากจะเห็นหน้าไอ้คนที่มันทำให้พ่อกลิ่นเจ็บตัวนัก  ถ้าได้เจอหน้ามันกลิ่นจะจัดการมันให้หน้าหงายแถม  เตะผ่าหมากมันด้วย โทษฐานที่ทำให้พ่อกลิ่นเจ็บตัว ทำให้กลิ่นเสียงานเสียการอีก อะไรที่คิดจะทำ หมายถึงรีสอร์ทก็ไม่ได้ริเริ่ม ต้องรอให้พ่อกำนันหายและให้พ่อกำนันอารมณ์ดีกว่านี้ก่อน  ” กลิ่นแก้วพูดด้วยอาการเจ็บใจ และคาดโทษคนที่ทำให้บิดาเธอเจ็บตัว แต่เธอมัวแต่พูดด้วยอาการคะนองปาก และที่สำคัญกลิ่นแก้วไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าธาวิน เธอเลยไม่ได้เห็นสีหน้าเขาตอนที่ตัวเองพูดถึงคนที่ทำให้บิดาเธอเจ็บตัวว่า จะชกคนๆ นั้นๆ ให้หน้างาย แถมเตะผ่าหมากเป็นของแถม  ธาวิน จะมีสีหน้าเช่นไร?   แต่กลิ่นแก้วก็ยังสามารถจับกิริยาของธาวินได้ ชายหนุ่มเงียบกริบไปเลย “แล้วทำไมพี่วินถึงเงียบไปล่ะคะ?”   “เปล่าๆ” ธาวินรีบเอ่ยขึ้น “ พูดธุระของน้องกลิ่นมาสิ” และพยายามตัดบท เพราะไม่อยากให้กลิ่นแก้วพูดเกี่ยวกับเรื่องที่บิดาเธอได้เจ็บตัว ฟังดูมันยอกใจเขาอยู่ “กลิ่นอยากจะคุยกับพี่เรื่องรีสอร์ทนั่นแหละค่ะ ”   “ถ้าน้องกลิ่นอยากเริ่มทำมันเร็วๆ ก็ต้องรีบชิงที่ดินผืนนั้นออกมาจากผู้ชายคนนั้นเสียก่อน”   ธาวินแนะนำ และก็เป็นเรื่องที่ทำเอา ทำเอากลิ่นแก้วพูดไม่ออก  ใช่นั่นแหละปัญหาใหญ่มันอยู่ตรงนี้ หากเธอพูดกับพ่อแล้วพ่อยอมเอาที่ดินผืนนั้นมาให้เธอได้ล่ะก็  อะไรๆ มันก็จะง่ายตาม  … นึกถึงใบหน้าผู้ชายคนนั้นขึ้นมายามนี้ ทำเอาหญิงสาวไปต่อไม่ถูก  เพิ่งแยกจากเขามาหยกๆ  แถมยังมีเรื่องราวถึงเนื้อถึงตัวเธอมาก่อนอีก   กลิ่นแก้วรู้สึกประหม่าอยู่ในใจลึกๆ  จนเธอเงียบไปเอง และธาวินรู้สึก “น้องกลิ่น  มีอะไรอีกเหรือเปล่า  คุณแม่พี่ให้คนมาตามแล้วนะ” “อ้อ...” กลิ่นแก้วขานรับสั้นๆ ธาวินเองก็ร้อนใจ เขาขี้เกียจคุยกับเธอ อยากจะกลับไปทานมื้อค่ำกับสายสุนีย์จะแย่  แต่ในช่วงเวลาที่เงียบๆ ทำให้ธาวินมีโอกาสเอ่ยกับกลิ่นแก้วในเรื่องที่เขาอยากจะยืมมือเธอให้ช่วยเขาในพื้นที่บ้านเธอได้ “น้องกลิ่น” “คะ?” “น้องกลิ่นช่วยพูดเรื่องนั้นได้มั้ย เลือกตั้งสมัยหน้าจะมีสส.ที่พรรคของคุณพ่อพี่อยู่ลงสมัครรับเลือกตั้งในพื้นที่บ้านน้องกลิ่น พี่อยากให้พ่อคุณน้องกลิ่นช่วยสนับสนุนหน่อย   น้องกลิ่นช่วยพูดกับท่านเรื่องนี้ได้รึเปล่าเอ่ย” “เอ่อ...” เฮ้อ!  กลิ่นแก้วถอนหายใจแรงๆ นึกถึงเรื่องที่ธาวินอยากให้ตัวเธอช่วยเหลือทีไร เหมือนมีอะไรมาค้ำปากเธอทุกที จะพูดกับพ่อก็พูดไม่ได้ แถมเขาก็ไม่ได้ทำให้บิดาเธอประทับใจอะไรมากมาย ไม่เหมือนกับผู้ชายคนนั้นด้วย  แต่ทว่าเธอจะไม่ช่วยเหลือธาวินก็เป็นไปไม่ได้  ถ้าหากในอนาคตเขาต้องกลายมาเป็นคนรักเธอ  ที่เขาต้องมีอนาคตที่ดี เพื่อตัวเธอด้วยสิ สุดท้ายกลิ่นแก้วจึงจำใจเอ่ยรับปากเขาไปก่อน “ ...เอาเป็นว่า กลิ่นจะลองช่วยพูดกับพ่อให้นะคะ” จากนั้นกลิ่นแก้วก็ตัดบทไปทันที เพราะไม่รู้ว่าจะหาเรื่องอะไรมาคุยกับธาวินอีก (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 14:45:20

ความคิดเห็นที่ 2 . รักษ์ไทกำลังยืนมองดูคนงานที่กำลังทำงานด้วยความพึงพอใจ วันนี้เขาได้กะเกณฑ์คนงานในไร่ส่วนหนึ่งให้มาช่วยกันทำน้ำหมักสารสะเดาเพื่อใช้ปราบศัตรูพืช  โดยวิธีที่เขาทำจะเป็นสูตรเฉพาะ เป็นสูตรที่คิดค้นขึ้นมาแล้วนำไปปรับปรุงแต่งเรื่อยๆ จนเป็นสูตรที่ไร่นี้ใช้มาตลอดมา สายตาของเขากวาดมองดูเมล็ดสะเดาตากแห้งที่อยู่ในกระบุงด้วยอาการครุ่นคิดเพียงนิด เพราะดูแล้วมันคงไม่พอใช้ในช่วงที่เขากำลังขยายพื้นที่เพาะปลูกอยู่ในตอนนี้แน่ๆ “เมล็ดสะเดาที่เราไปกว้านเก็บซื้อมาจากหัวไร่ท้ายนา มีอยู่เท่านี้เหรอลุงปอง?” ลุงปอง ซึ่งถือว่าเป็นคนงานที่ทำเริ่มมากับรักษ์ไท ตั้งแต่สมัยบุกเบิกไร่นี้ เงยหน้าที่กร้านทั้งแดดและลมขึ้นมาตอบ “ใช่แล้วพ่อรักษ์  เท่าที่ลุงเอามาจากโกดัง ก็มีเท่าที่เห็นนี่แหละ แล้วมันจะพอเหรอเนี่ย?” สีหน้าของเจ้าของไร่เพียงดินมีอาการครุ่นคิดเพียงนิดเดียวก็สามารถหาทางออกได้ “เอางี้ครับ ...ผมเคยอ่านงานวารสารทางการเกษตร อยู่ชิ้นหนึ่ง เราสามารถใช้ใบสะเดาแทนเมล็ดได้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่า ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมจะลองทำดู แทนที่จะใช้เมล็ดมาหมักเหมือนทุกครั้ง” รักษ์ไทละสายตาจากเมล็ดสะเดาที่ตากแห้งในกระบุง แล้วหันไปสั่งลุงปองอีกครั้ง   “เดี๋ยวลุงปองให้คนไปช่วยกันเก็บใบสะเดา มานะครับ” “อ้อ ได้สิพ่อรักษ์”  จากนั้นลุงปองแกก็ผุดยืนเต็มความสูง คว้าเอาหมวกปีกกว้างที่วางไว้บนโต๊ะอีกตัวขึ้นมา  แล้วเดินไปทำหน้าที่ตัวเองตามคำสั่งของรักษ์ไทต่อไป .... ในช่วงเวลานั้นเอง ... ก็มีเสียงที่เรียกชื่อรักษ์ไทดังขึ้น “พี่รักษ์!” เสียงเรียกชื่อที่ดังแว่วเข้ามาใกล้ ทำให้รักษ์ไทหมุนตัวกลับไปมอง ท่ามกลางเปลวแดดอันร้อนระอุชายหนุ่มวิ่งร่ามือข้างหนึ่งพยายามกดหมวกปีกกว้างไม่ให้ปลิวไปตามแรงลมอุ่นๆ นั้น และยามที่นุชิตวิ่งเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มจึงเลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นทันที “พี่รักษ์!” “อะไรชิต?” “มีแขกคนสำคัญ มาหาพี่รักษ์” นุชิตบอกด้วยอาการเหนื่อยหอบ มือข้างหนึ่งก็ชี้ไปทางด้านหลังเหมือนพยายามจะระบุพิกัดที่ ‘แขกคนสำคัญ’ คนนั้นอยู่ ... แต่เมื่อรักษ์ไทลองตามปลายนิ้วชี้  รักษ์ไทก็มองไม่ออกว่าทิศทางที่นุชิตหมายถึงคือที่ใด “แขก?” “ครับ “ตอนนี้นั่งรอพี่รักษ์อยู่ที่บ้านพัก...” อ๋อ... ที่แท้แขกคนสำคัญที่นุชิตหมายถึงนั้น ก็กำลังรอเขาอยู่ที่บ้านพักของเขานั่นเอง ไม่รอให้นุชิตเอ่ยอธิบายอะไรมาก มือหนาข้างหนึ่งคว้าเอาหมวกปีกว้างของตัวเองที่ห้อยอยู่กับเสาของอาคาร ขึ้นมาสวม แล้วรักษ์ไทจึงไปตามทิศทางที่นุชิตเพิ่งวิ่งออกมาทันใด ยามที่ร่างสูงใหญ่ของรักษ์ไทเดินเกือบจะถึงบ้านพักของตนเองแล้วนั้น  ‘แขกคนสำคัญ’ที่นุชิตบอกเป็นหญิงสาวรูปร่างดีคนหนึ่ง เธอกำลังนั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก รักษ์ไทเห็นเพียงด้านหลังของเธอเลยไม่แน่ใจว่าแขกคนนี้คือใคร   และเมื่อรักษ์ไทเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างนั้น ความคับคล้ายคับคลาในสายตาบางอย่างก็ทำให้เขาเริ่มสังหรณ์ใจ.. เพราะท่าทาง รูปร่าง กริยาเธอดูคล้าย ใครคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จักดีมาก่อน   ในช่วงที่รักษ์ไทกำลังใช้ความคิดเพื่อประมวลข้อมูลที่ตนได้มาเพียงคร่าวๆ จากการใช้สายตามองด้านหลังแขกคนสำคัญอยู่  จังหวะนั้นเองแขกคนที่ว่าคงได้ยินเสียงฝีเท้าอันดังของเขากระมัง เธอจึงเหลียวหน้ากลับมามองเขาเสียก่อน “รี!”  รักษ์ไทชะงัก แววตาเบิก ร่างบางของหญิงสาวที่ชื่อ ‘รี’ ผุดลุกแล้วฉีกรอยยิ้มอันอ่อนหวานส่งมาให้   เธอคงไม่รู้ว่า รอยยิ้มหวานๆ ของเธอนั่นแหละที่ทำเอาเขาช็อกไปในพริบตา .... “Eแหวน!” เสียงเรียกที่ดังขึ้นในตอนสายๆ ทำเอาเด็กสาวที่ก้มหน้าก้มตากินของเปรี้ยวของดองในมือเป็นอันสะดุ้งขึ้น และแหวนก็หันไปขานรับแม่ของตัวเองด้วยน้ำเสียงแสนรำคาญเล็กน้อย   “อะไรแม่” “มาช่วยกุ ยกของหน่อยสิ เอาแต่กินอยู่นั่นแหละมรึง แล้วช่วงนี้มรึงเป็นอะไรกินจุกจิก...กินจุจังเลย” “แม่จะบ่นทำไม ฉันกินน้อยแม่ก็บ่น กินมากแม่ก็บ่น” แหวนยังโต้ตอบคนเป็นแม่ด้วยอาการรำคาญเช่นเดิม  ทำให้คนเป็นแม่ต้องมองดูลูกสาวคนเดียวด้วยความไม่ได้ดั่งใจ วันๆ ก็มีแต่เที่ยว แต่งตัวสวยๆ แล้ว ไม่ได้คิดที่จะช่วยตัวเองทำมาหากินบ้างเลย และก่อนที่คนเป็นแม่จะบ่นลูกของตัวเองไปอีกดอกอย่างที่ใจคิด สายตาของก็มองเห็นของๆ ที่ลูกสาวกำลังกินมันอยู่ด้วยความเอร็ดอร่อยอยู่บนโต๊ะตรงหน้า “แล้วนั่นอะไร กินของดอง ของเปรี้ยว มรึงทำเหมือนกับมรึงท้อง...” ปากนั้นทำทีเหมือนจะบ่นยืดยาว แต่ทว่าเมื่อได้ฉุกคิดถึงคำพูดของตัวเองอีกครั้ง  ถึงกลับทำเอาใจคนเป็นแม่หายวาบ   “หระ  หรือว่า !  ...มรึงท้องรึเปล่าอิแหวน!” แหวนไม่ตอบแม่ เอาแต่ดูดนิ้วประกอบ ท่าทางของลูกสาวเช่นนี้ในสายตาคนเป็นแม่ ทำให้แกอุทานลั่นออกมาด้วยตกใจอีกครั้ง  “อิแหวน! มรึงท้องเหรอ! มรึงท้องใช่มั๊ย!!” “โอ๊ย!!  แม่จะตะโกนให้เขาได้ยินสามบ้านแปดบ้านทำไม!” แหวนแผดเสียงกลับอย่างหัวเสีย พร้อมจ้องหน้าแม่ที่มีอาการตื่นๆ ด้วยความตำหนิ “มรึงตอบกูมาเดี๋ยวนี้! มรึงท้องจริงๆ ใช่มั้ย!”   เค้นเสียงถามลอดไรฟันก็แล้ว แต่ทว่าท่าทีของลูกสาวคนนี้ ยังแสดงความสบายใจเฉิบออกมาที่มันสวนทางกับท่าทีร้อนใจของเป็นแม่ นั่นแหละที่ทำให้แกต้องตวาดลูกสาวของตัวเองลั่นบ้านทันที “อิแหวน!!!” “แล้วถ้าฉันจะท้องจริงๆ มันจะเป็นอะไรไปล่ะแม่” แหวนก็ตอบกลับคนเป็นแม่ไปอย่างเหลืออด หลังจากนั้นก็ยังคงลอยหน้าลอยตาแสดงความสบายใจต่อไปได้อยู่  ไม่ได้สนใจเลยว่า แม่ของตัวเองจะมีสีหน้าซีดเผือดขนาดไหน  ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกอยู่แล้วว่าลูกสาวตัวเองเป็นยังไง  แต่มันน่าจะสามารถป้องกันเรื่องแบบนี้ได้ดีกว่านี้นี่ “มรึงท้องกับใครบอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ!  ไอ้ชิต  ไอ้ชิตรึเปล่า!” แหวนถอนหายใจแรงๆ กับการโพล่งชื่อของชายหนุ่มที่ตัวเองกำลังควงบ่อยๆ  และนั่นไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องที่คนเป็นแม่คาดเดาได้ถูกน่ะสิ แหวนจึงมีอาการเซ็ง “แม่! ฉันจะท้องกับใคร ก็ช่าง แม่อย่าสนใจเลยนะ เอาแค่แม่จำไว้ว่า ถ้าแม่อยากจะสบายไปตลอดชาติแม่ก็อย่าเพิ่งเอาเรื่องนี้ไปกระโตกกระตากที่ไหนก็แล้วกันนะ” แหวนสั่งคนเป็นแม่เสียงเข้มก่อนจะผุดลุกจากเก้าอี้ขึ้นไปในห้องนอนท่าทางสบายใจเฉิบเพื่อเดินไปหน้าบ้าน เพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่นุชิตจะมารับตัวเด็กสาวออกไปหาอะไรกินด้วยกันนอกบ้านเหมือนเช่นทุกครั้ง  ในขณะคนเป็นแม่ก็ได้ยืนด้วยอาการหมุนลอยเคว้งอยู่กับที่ ....  ใจจะขาด จะตายเสียให้ได้กับเรื่องที่ลูกสาวมันก่อขึ้นมา นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เลยนะ  แล้วลูกสาวตัวเองทำไมทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้ไงเล่า! (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 14:50:11

ความคิดเห็นที่ 3 . “รักษ์คะ...” “คุณ...” รักษ์ไทเปล่งเสียงเบาๆ ออกมาได้เพียงเท่านี้  ทีแรกเขาทำท่าคล้ายจะหันหลังแล้วเดินหนี เพื่อหลบไปตั้งหลักที่อื่นเสียด้วยซ้ำ แต่ครั้นนึกขึ้นมาได้ว่าทำอย่างนั้นคงจะไม่เหมาะ เขาจึงหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับ ‘จามจุรี’ อีกครั้ง พร้อมเปล่งสุ้มเสียงเบาหวิวถามไป “คุณกลับมา...เมื่อไหร่” “ก็..สามอาทิตย์ก่อนเห็นจะได้ค่ะ  พอดีรีกลับมาแล้วต้องไปติดต่องานที่ต่างจังหวัด จากนั้นก็พาคุณพ่อคุณแม่ไปเที่ยวก่อน. รีขอโทษนะคะ..ที่กลับมาแล้วไม่ได้บอกคุณทันที แถมจู่ๆ นึกอยากจะมาหาคุณก็มา ไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าเลย”   “มันจะสำคัญอะไรละครับ เมื่อก่อนทีคุณจะไป คุณก็ไม่ได้บอกกล่าวอะไรแก่ผมอยู่แล้ว” “โธ่ ...รักษ์ คะ” หญิงสาวตรงหน้า....เอ่ยน้ำเสียงโอดโอย   รักษ์ไทพยายามจะไม่ใส่ใจกับท่าทาง สีหน้าน้ำเสียง ราวกับคนรู้สึกผิดของเธอ เขาพยายามปรับความรู้สึกให้อยู่ในอาการปรกติ และนึกตำหนิตัวเองอยู่ใจ ว่าเขาไม่น่าเผลอแสดงความรู้สึกที่มีต่อจามจุรีในวันนั้น  ออกมาอีก “นั่งคุยกันก่อน ดื่มน้ำหน่อยมั้ย ผมจะไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้” รักษ์ไทเชิญ จามจุรีนั่งลงกับชุดรับแขกชุดเล็กๆ ตรงหน้า “เมื่อกี้ ชิตก็เอาน้ำเย็นๆ มาให้รีแล้วล่ะค่ะ” “ไม่พอหรอก เดี๋ยวผมจะน้ำอะไรเย็นๆ หวานๆ ที่รีชอบมาให้อีก” ว่าแล้วรักษ์ไทก็หมุนตัวเข้าภายในบ้านด้วยสีหน้าเรียบเฉย   ที่จริงเรื่องน้ำดื่มเย็นๆ เขาไม่ได้ทำไปเพื่อจะเอาใจหญิงสาวหรอกนะ  เขาเพียงแค่อยากจะเลี่ยงออกมาสงบจิตใจอยู่ในห้องครัวเล็กๆ เท่านั้น  สงบจิตสงบใจไม่ให้ความรู้สึกพลุ่งพล่านใจออกมาโจมตีเขาเหมือนเมื่อครู่ เหมือนที่เขาเผลอพูดจาประชดประชันจามจุรีออกไปก่อนหน้านั้น.. ทั้งนี้ทั้งนั้น เขาไม่อยากให้จามจุรีได้นำไปคิดเอาเองว่า เขายังคงหลงเหลือเยื่อใยกับเธออีก   รักษ์ไทถอนหายใจออกมาช้าๆ  ก่อนจะเบือนหน้ามองตรงระเบียง หญิงสาวคนนั้นยังยืนกอดอก พร้อมทั้งส่งสายตารอยยิ้มอ่อนหวานมาให้เขา ก่อนที่เธอจะหันหน้ามองออกไปทางอื่นเพื่อชมทิวทัศน์โดยรอบ  รักษ์ไทจึงเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรเย็นๆ หวานๆ ให้เธอดื่มดับร้อนไปพลางๆ เขาเดินกลับออกมาอีกครั้งพร้อมมะพร้าวน้ำหอมเย็นๆ หอม หวาน เย็นฉ่ำชื่นใจ เขายื่นให้เธอทันที “นี่ครับ  ที่รีชอบ” “รักษ์ยังจำได้!” จามจุรีแสดงอาการประหลาดใจทางสีหน้า พร้อมยื่นมือไปรับลูกมะพร้าวกลมเล็กที่ชายหนุ่มยื่นมา   “ก็ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องลืมทั้งหมดนี่ครับ” รักษ์ไทเอ่ยออกมาราบเรียบอีกครั้ง จามจุรีวางมะพร้าวน้ำหอมลูกเล็กลงลงกับโต๊ะตรงหน้า ด้วยประโยคที่ติดประชดอยู่ไม่น้อยของรักษ์ไท ทำให้สีหน้าของสาวสวยเฉี่ยวดูจืดไปสนิท  เธอถอนหายใจก่อนจะกลั้นใจเอ่ยกับเขาถึงเรื่องที่เธอเชื่อว่ามันยังติดค้างอยู่ในใจของเขามาตลอดเวลาสี่ ถึงห้าปีที่ผ่านมานี่ “ รี รู้ว่าที่รีทำแบบนั้นมันคงทำให้รักษ์ผิดหวังและเสียใจอยู่ไม่น้อย   รีเสียใจนะคะ ...ตอนนั้นรี ไม่ทราบจริงๆ ว่ารีต้องการอะไรกันแน่  สี่ห้าปีที่ผ่านมานี่พอรีมีเวลาได้ทบทวน มีเวลาครุ่นคิด  รีก็ค้นพบแล้วว่าที่รีต้องการจริงๆ คืออะไร” จามจุรีกล่าว เธอจ้องหน้าชายหนุ่มแทบไม่พริบ แต่ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงวางท่าทางเฉยชา ไม่ยอมสบสายตากับเธอเลย “คิดได้ในวันที่สายไปแล้ว งั้นหรือ?” “รักษ์คะ ....”  น้ำเสียงของจามจุรีแผ่วเบาลง.... ดูท่า รักษ์ไทคงจะโกรธเธอมาก ท่าทางของเขาที่มีต่อหญิงสาวจึงคล้ายก้อนหินก้อนใหญ่ ไม่ว่าจะทำอย่างไร หินก้อนนี้ก็ไม่สั่นไหว  คลอนแคลนแม้แต่น้อย “รีกลับมาที่นี่บอกตรงๆ ว่าเหตุผลหลักก็คือคุณ รีอยากกลับมาเริ่มต้นกับคุณใหม่ แต่รีจะไม่เร่งเร้าคุณหรอกนะคะ เพราะรีรู้ว่าที่รีทำไว้กับคุณ มันก็หนักพอสมควร  รีขอแค่โอกาส  ให้รีได้แก้ตัวและพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง สุดท้าย...คนที่ตัดสินใจก็คือคุณ คุณจะตัดสินใจเช่นไร รีจะยอมรับ...ขอแค่ให้รีได้โอกาส” การที่จามจุรีพูดตรงๆ ด้วยน้ำเสียงเว้าวอน รักษ์ไทยอมเบือนสายตากลับมามองหน้าเธออีกครั้ง แววตาที่ทอประกายออกมาจากดวงตาคู่เฉี่ยวคมตรงหน้า มันทอประกายความหวัง ความมั่นใจออกมาอย่างชัดเจน นี่จามจุรีคงมั่นใจในตัวเองมากๆ ว่าเธอจะสามารถโน้มน้าวหัวใจที่เคยย่อยยับเพราะเธอ ให้กลับมาหาเธอได้อีกครั้ง  งั้นสินะ “อย่าพยายาม....” “รักษ์ นะคะ รีสัญญา”   รักษ์ไทพยายามจะปฏิเสธ แต่จามจุรีก็เอ่ยแทรก พร้อมทั้งแสดงอาการดื้อดึง “นะคะรักษ์  คบรีเหมือนเพื่อนคนหนึ่งไปก่อนก็ได้ นะคะ” รักษ์ไทถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เห็นทีว่าเขาคงปฏิเสธไม่ได้ เพราะจามจุรีกลับมาหาเขาอีกครั้ง ในวันนี้เธอกลับมาพร้อมกับความมั่นใจในตัวเองเหลือเกิน ....  เขารู้ว่าคนอย่างจามจุรี ถ้าได้ตัดสินใจแล้ว เธอจะเดินหน้าให้ถึงที่สุด... เหมือนที่เธอได้เคยทำมาแล้วครั้งหนึ่ง โดยการตัดสินใจหนีจากเขาไปคบกับ ‘ใครอีกคน’ เมื่อหลายๆ ปีก่อน สุดท้าย...เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาให้เธอกลับไปคือความเงียบ และอาการครุ่นคิด... ถ้าจามจุรีได้พยายาม นานวันไปเธอจะพบว่ามันไร้ประโยชน์ จามจุรีคงจะล้มเลิกความตั้งใจไปได้เองนั่นแหละ รักษ์ไทกลับไปทำงานของตัวเองตามเดิน หญิงสาวยิ้มให้เขาเหมือนเป็นการอวยพรว่าขอให้การทำงานวันนี้ราบรื่น รักษ์ไทรับรอยยิ้มด้วยใบหน้านิ่งขรึมเสียจนคนที่ตั้งใจยิ้มหวานๆ นั้นเจื่อนจ๋อย   ชายหนุ่มเดินกลับไปทำงานตามเดิมแล้ว  เขาไม่ได้แสดงประหลาดใจว่า  หญิงสาวตามหาจนพบเขาได้ที่นี่ได้อย่าง  เพราะนั่นคงไม่ใช่เรื่องยากเย็น  เธอคงไปสอบถามจากเพื่อนฝูง คนรู้จักก็คงทราบข่าวคราวเขาดีจนตามมาเจอที่ไร่แห่งนี้ หลับหลังหนุ่มชาวไร่ไปแล้ว หญิงสาวจึงหันกลับไปหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา  แล้วกดสายไปหาใครอีกคนทันที “ฉันตามคำสั่งคุณแล้วนะ   … คุณมั่นใจแค่ไหนว่าจะทำให้รักษ์ไทหวั่นไหวกับฉันอีกครั้งหนึ่ง” “นั่นมันย่อมขึ้นกับฝีมือคุณเองนะรี ไม่เกี่ยวกับผม  ใช้ความพยายาม  หรือมารยาร้อยเล่มเกวียนที่ผู้หญิงทุกคนมีให้เป็นประโยชน์สิ”  ปลายสายตอบออกมาอย่างประชดเล็กน้อย  ทำเอาหญิงสาวสะอึก แล้วถอนหายใจฉุนๆ “เมื่อไหร่คุณจะเลิกห้ำหั่นกันโดยใช้ฉันเป็นเรื่องมือซะทีคะเล็ก” “เอ  ผมก็นึกว่าคุณจะชอบเสียอีก ที่จะได้กลับไปหาถ่านไฟเก่าอย่าง ไอ้รักษ์มันอีกครั้ง  อย่าคิดว่าผมใช้คุณเป็นเครื่องมือสิรี  ถามใจตัวเองดูดีๆ สิ ว่าที่คุณยอมทำตามผมแต่โดยดีนั่นเป็นเพราะผมบังคับ หรือหัวใจคุณมันก็เรียกร้องอยู่แล้ว   ผมรู้นะ รี ตลอดเวลาที่อยู่กับผม  ผมรู้ว่าหัวใจคุณคอยแต่จะโบยบินกลับไปหามันตลอดเองไม่ใช่เหรอ  …ผมว่างานนี้เราได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย  win – win นะรี  หึๆๆ” จามจุรีพูดไม่ออก  หัวเสียไปหมด   ที่อีกฝ่ายเอ่ยมานั้นก็จริงอยู่ส่วนหนึ่ง   แต่เธอไม่ได้อยากกลับมาหารักษ์ไทในแบบที่ต้องโดนเขาบังคับมาครึ่งหนึ่งนี่   จริงอยู่หัวใจเธอมันก็เรียกร้องจะกลับมาหารักษ์ไทด้วย  แต่นั่นต้องให้เธอได้กลับมาใบแบบที่ไม่ใช่การทำร้ายรักษ์ไทสิ   ทำไมเธอต้องตกมาเป็นเครื่องมือของผู้ชายคนนี้เพื่อจะอาศัยความได้เปรียบแล้วผู้ชายอีกคนด้วยเล่า “ถ้า  ฉันทำตามที่คุณต้องการสำเร็จ   อย่าลืมที่ตกลงกันฉันเอาไว้  คุณต้องลบภาพพวกนั้นให้หมด”  จามจุรีกดฟันพูด  สีหน้าดูเคร่งเครียด “ได้รี พร้อมอิสรภาพ ที่คุณจะกลับไปหาไอ้หนุ่มชาวไร่คนนั้นเต็มตัว “   เอ่ยแค่นั้นปลายสายก็เปล่งเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หึๆๆ  แล้วกดวางสายไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย จามจุรีเลื่อนมือถือออกจากตัว  สีหน้าเคร่งเครียดก่อนหน้านั้นยังไม่คลายอาการลง   เธอพร่ำขอโทษชายหนุ่มอีกคนอย่างรู้สึกผิดต่อเขา  มันเป็นความผิดที่มีต่อเขาอย่างซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าเสียด้วย… ‘รักษ์รีขอโทษอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ครั้งก่อนรีทำไปเพราะความโง่เขลา เพราะความไม่รู้ใจตัวเอง   แต่ครั้งนี้รีทำไปเพราะถูกผู้ชายคนนั้นบังคับ  ถ้ารีไม่ทำ รู้มั้ยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับรีบ้าง รีขอโทษคุณจริงๆ นะคะรักษ์’ จบบทที่ 18 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 14:55:20

ความคิดเห็นที่ 4 อ่ะ แฮ่ม  ...ห่างหายหน้าไปอีกพักนึง เพราะเรื่องงานยุ่งๆ น่ะค่ะ ตอนนี้กลับมาเป็นปรกติแล้ว จึงนำนิยายสองเรื่องที่ลงถนนฯ มาลงเป็นปรกติ สำหรับแฟนเรื่อง "เลี่ยมลายรัก"  อีกประมาณวัน สองวัน จะนำมาลงเป็นปรกตินะคะ ซึ่งเขียนจบหมดแล้ว เหลือแต่ตบๆ แต่งๆ ให้เรียบร้อยที่สุดค่ะ คุยกันจากตอนที่แล้วนะคะ คุณ : scottie ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดค่ะ คุณ : ต.เตย อยากแจม  ขอบคุณค่ะ คุณ : mimny   ใกล้ๆ แล้วค่ะ ตอนนี้ก็เริ่มๆ จะรักกันแล้วค่ะ + ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟท์งามๆ นะคะ คุณ : ห้าสิบป่าย  ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ . แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 55 19:47:33 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 15:01:43

ความคิดเห็นที่ 5 . ลืมลิงค์ตอนเก่าๆ บทนำ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11742853/W11742853.html บทที่3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11758184/W11758184.html บทที่ 5-6-7http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11769533/W11769533.html บทที่ 8-9-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11790009/W11790009.htm บทที่ 11-12-13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11836462/W11836462.html บทที่ 14 - 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11928937/W11928937.html บทที่ 16-17   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12018693/W12018693.html . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 15:03:17

ความคิดเห็นที่ 6 เข้มขึ้นแล้วนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 16:21:33

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ ขอบคุณค่ะ มีกำลังขึ้นเยอะ หลังจากห่างหายจากการเขียนไปนานนนน... ^^ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 19:46:40

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าเจอทำร้ายคราวนี้ก็ลุกขึ้นมาสู้ปกป้องตัวเองบ้างนะรักษ์ไท จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 55 01:17:02

ความคิดเห็นที่ 9 ยังไงก็ยังติดตามอยู่ทั้ง 2 เรื่องเลยจ้า ^^ จากคุณ : kt_katay เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 14:52:42