ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) “ฟังฉันดีๆนะแอนนาเบล..” อีธานพูดขึ้น “ต่อไปนี้เธอต้องเล่นบทพยาน เธอคือคนที่อยู่ด้วยคนสุดท้ายที่เจสซิเบลตาย ฉันไม่สนว่าเธอจะทำยังไง แต่ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าเธอเกี่ยวข้องไม่ว่าทางไหน เธอแค่บังเอิญอยู่ด้วยกับเจสซิเบลก็เท่านั้น เข้าใจไหม?” “เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันรับคำง่ายๆ “แต่เรื่องที่โดนยิง และที่อังเดรโดนทำร้าย หนูไม่ปล่อยไปเฉยๆหรอกนะ..” ฉันพูดตรงๆ อีธานไม่ใช่คนตาบอดหูหนวก เขาสืบประวัติฉันมาแล้ว รู้มาแล้วว่าฉันเคยเป็นหมาล่าเนื้อของเยท เยทเป็นมนุษย์หน้าเงินที่ไม่ใช่ว่าใครจะแหยมได้ง่ายๆ หมาล่าเนื้อและรอดไวเลอร์ของเยททุกตัวที่วิ่งอยู่บนถนนเป็นพวกหวงเหยื่อ เรากัดไม่ปล่อย หากเหยื่องับอยู่ในปากเราแล้วอย่าคิดว่าหน้าไหนจะแย่งไปได้ง่ายๆ หากฉันทำเป็นหงอนิ่ง อีธานต้องรู้แน่ๆว่าเล่นละคร แต่เหนือความคาดหมายกว่านั้น อีธานกลับตอบกลับมา “ฉันก็ไม่ปล่อยเหมือนกัน.. งานเจรจาธุรกิจกับแบร์ริงตันพังหมด.. ไอ้สารเลวนั่นต้องชดใช้” ประมาณสิบห้าถึงยี่สิบนาทีหลังจากเกิดเหตุ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เริ่มทยอยเข้ามาครอบครองพื้นที่ ฉันเห็นเสื้อแจ็กเกตหน่วยชันสูตรหลายคนเดินเข้าไปในทางระเบียง ที่ซึ่งศพของเจสซิเบลนอนหลบมุมอยู่ เจ้าหน้าที่หลายนายใส่ถุงมือยาง พยายามคีบเศษกระจกเล็กๆบางชิ้นเข้าไปในถุงพลาสติกเก็บหลักฐาน พวกเขาแงะเอาหัวกระสุนที่ฝังอยู่ในผนังปูนออกมาได้ด้วย พวกเราทุกคนถูกกวาดต้อนเข้าไปรวมกันในห้องประชุมเปล่า มันแคบกว่าห้องจัดเลี้ยงสักเท่าหนึ่ง ทุกคนไร้ซึ่งคำพูดใดๆต่อกันอีกแล้ว ความตกใจหวาดหวั่นกระจัดกระจายอยู่ในบรรยากาศ บางคนที่รู้จักสนิทสนมกันก็นั่งแอบอิงอย่างพึ่งพากันและกันเงียบๆ อลิชากับเคซี่นั่งจับมือกันอยู่ที่มุมหนึ่ง เนทที่ดูผ่อนคลายกว่าคนอื่นยืนอยู่ข้างๆ กำลังใช้โทรศัพท์มือถือคุยกับใครบางคนอย่างคร่ำเคร่ง และฉันก็สังเกตเห็นชอนน่า เพิ่งรู้ตอนนั้นแหละว่าเธอมางานนี้ด้วย เธออิงศีรษะอยู่กับไหล่หญิงวัยกลางคนอีกท่านหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นแม่ของเธอ และมีชายสูงวัยแปลกหน้าร่างผอมสูงในชุดสูทแบรนด์เนมอีกคนยืนอยู่ข้างๆ เขาคนนั้นหันหน้ามาสบตากับฉันพอดีแวบหนึ่ง ชายคนนั้นมีผมสีดำ ดวงตาสีดำสนิท แก้มผอมตอบจนเห็นรูปกระดูกโหนกแก้มชัดเจน ดวงตาสีดำทอประกายแก่กล้าเข้มงวด แค่แวบเดียวแล้วเราทั้งคู่ก็เมินไปอีกทางพร้อมกัน ฉันกำลังนั่งอยู่กับแพทย์สนามคนหนึ่ง เขาพยามวัดความดันของฉัน เหมือนกันกับที่ได้ตรวจอะไรต่างๆมาแล้วหลากวิธี อีธานนั่งอยู่ข้างๆฉัน  ไม่ใช่เพื่อปลอบหรือนั่งเป็นเพื่อนให้อุ่นใจ แต่เพราะว่าพวกเราสมควรจะเป็น ‘พ่อกับลูกสาวบุญธรรม’ และคนเป็นพ่อก็ไม่ควรทำนิ่งเฉยยืนอยู่อีกมุมห้องเมื่อลูกสาวถูกอาบไปด้วยเลือดและมันสมองทั้งตัว เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่ง.. เจ้าหน้าที่สืบสวนสอบสวนเชื้อสายอัฟริกัน-อเมริกัน ถ้าจะให้เฉพาะเจาะจงลงไปน่ะนะ เขาเดินมาทางพวกเรา เขาหัวล้านเลี่ยน นัยน์ตาสีดำและผิวที่เกือบจะสีเดียวกับสีตา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูดี เห็นได้ชัดว่าในระหว่างที่ส่วนงานอื่นๆกำลังง่วนกับการจัดการวัตถุ หน้าที่ของเขาคือจัดการพยาน สมุดบันทึกอันน้อยในมือของเขามีรอยปากกาใหม่ๆขีดเขียนอยู่ คาดว่าเขาคงได้คุยกับใครหลายคนมาบ้างแล้ว เขาลากเก้าอี้เก้าอี้ที่ระเกะระกะอยู่ตัวหนึ่งมาทรุดตัวนั่งตรงหน้าฉัน แล้วเริ่มพูด “ผมรู้ว่าคุณกำลังตกใจ.. แต่ผมมีสองสามคำถามครับ คุณแวนดิแคมป์..” คุณตำวจเหลือบมองอีธาน เขานิ่งอยู่หนึ่งอึดใจก่อนจะพยักหน้าอนุญาต ฉันเริ่มทำสมาธิ ฉาบใบหน้าด้วยความงุนงงและตื่นตระหนกบางๆ ทำเหมือนกำลังขวัญเสียกับเหตุร้ายที่เพิ่งผ่านไปหมาดๆ “ช่วยเล่าตั้งแต่แรกด้วยครับ..” ฉันใช้เวลาคิดในหนึ่งวินาที เมื่อคุณริอาจจะโกหก คุณต้องกล้าพอที่จะรับผลของมัน ชีวิตที่อยู่ด้วยการโกหกนั้นยากเย็นกว่าการอยู่ด้วยการพูดความจริง แต่เมื่อคุณจำเป็นต้องทำ คุณต้องหาวิธีการทำให้มันบิดเบือนน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ บางครั้งคุณไม่ต้องโกหก แค่พูดความจริงแต่ไม่ต้องหมด บางครั้งคุณต้องโกหก แต่เอาเรื่องจริงอื่นมาพันมัดไว้ โดยที่ไม่ต้องปั้นเรื่องทั้งหมดขึ้นมาใหม่ เป็นต้น หนึ่งวินาทีผ่านไป ฉันพร้อมพอควรแล้ว “คือ.. หนูเพิ่งมาอยู่กับอีธานเมื่อเดือนก่อน..” ฉันเริ่มเรื่อง หวังว่าเอกสารที่อีธานปลอมขึ้นคงไม่มีปัญหาอะไร “ไม่รู้จักใครเลย.. เจสซิเบลเขาดีกับหนู” ไม่เกี่ยวกับการฆาตกรรมเมื่อกี้ ฉันรู้.. แต่คนธรรมดาก็งี้แหละ พอตกใจก็พล่ามอะไรก็ได้ เกี่ยวหรือไม่เกี่ยวไม่รู้ “เจสซิเบล.. เขาบอกหนูว่าใครที่เราคุยได้.. ใครที่เราต้องระวังตัว..” ฉันลากเสียงเบา ฟังดูแล้วน่าสงสารดี “เขาบอกเธอ..?” คุณตำรวจถาม “ตอนนั้นด้วยหรือเปล่า?” “ค่ะ ตอนนั้นเขาก็พูดเรื่องนั้น..” ฉันว่า ตอนนั้นเองที่เสื้อนอกของเขาแง้มออก ตาของฉันป่ายไปเห็นตรา LAPD อยู่แวบหนึ่ง ฉันบังคับตัวเองให้ฉาบสีหน้าเดิม ในใจคิดสงสัย ตำรวจลอสแองเจิลลิส.. มาทำอะไรอยู่ลาสเวกัส? “น่าสนใจ..” เขารำพึง ฉันระมัดระวังตัวกว่าเดิมอีกสองเท่า และก่อนที่เขาจะถามเพิ่ม ฉันก็ชิงเล่าเสียก่อน “ตอนนั้นมันมีเสียงเปรี๊ยะ.. สองครั้ง..” ฉันพูดลอยๆเหมือนอยู่ในความฝัน “แล้วเจสซิเบลก็ล้มลงทับหนู..” เขาพยักหน้า คิ้วขมวดฟังอย่างตั้งใจ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 17:30:55

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “หนูกลัวมาก..” ฉันเบ้หน้าด้วย จะได้เห็นว่ากลัวจริง “หนูวิ่งหนี.. จำได้ว่าตัวเองเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะ.. รู้สึกตัวอีกทีตอนที่เขามาพาทุกคนมาที่นี่..” มันไม่ปะติดปะต่อหรอก ฉันรู้ มันเป็นปฏิกิริยาปกติเมื่อเจอเรื่องน่ากลัวมากๆ เหตุเกิดเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อน หากฉันคือ ‘แอนนาเบลผู้บริสุทธิ์ในทุกข้อหา’ ฉันก็ไม่ควรจะจำมันได้ชัดแจ้งนัก เพราะมันน่ากลัวสำหรับแอนนาเบลจริงๆ อีธานปล่อยให้ฉันเล่นละครไปเงียบๆ ดูเขาจะพอใจผลงานฉันดี จึงยืนมือมาตบไหล่ฉันเบาๆ เหมือนกำลังปลอบลูก แต่สำหรับฉัน ฉันว่าเดาไม่ผิดหรอก เขากำลังตบไหล่ชมเชยกับการแสดงนี้ต่างหาก ฉันย่ามใจหนักเลย แต่อยากจะจบบทสนทนานี้เร็วๆ ฉันจึงทำท่าเหมือนปาดเหงื่อจงใจปาดเอาลิ่มเลือดผสมมันสมองลงมาในมือ ครั้นแล้วก็ป่ายตามามองของที่อยู่ในมืออย่างจงใจ พอเห็นก็ทำตาโต ปากอ้า ตกใจจนร้องไม่ออก มือสั่นปากสั่นอย่างขยะแขยง ไม่รู้เหมือนกันว่าเว่อร์ไปหรือเปล่า แต่ดูเหมือนคุณตำรวจจะผงะตามไปด้วยเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด “พอแค่นี้แหละ” อีธานประกาศ “ผมจะพาเธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้” แล้วเขาก็พาฉันลุกยืน แล้วเดินจากออกจากห้องประชุมไปโดยไม่หันกลับมาอีก “เขาเป็นตำรวจแอลเอ..” ฉันกระซิบบอกอีธานเบาๆ ระหว่างที่เขาก้มตัวลงมา สีหน้าอีธานนิ่งสงบ เขาพยักรับรู้เร็วๆครั้งหนึ่ง ก่อนเราทั้งคู่จะเดินผ่านประตูใหญ่ วินเซนต์ยืนรอพวกเราอยู่ตรงนั้น พอเขาเห็นพวกเรา ก็รีบเดินเข้ามาใกล้ ในมือถือกระดาษโน้ตเล็กๆแผ่นหนึ่ง ฉันรู้ทันทีว่าต้องเกี่ยวกับอังเดร เขาทำท่าจะยื่นส่งให้ฉัน “นั่นอะไร?” อีธานร้องถาม วินเซนต์ชะงักมือ แต่เป็นฉันที่ยื่นมือตะปบกระดาษแผ่นนั้นมาดูอย่างรวดเร็ว ข้างบนกระดาษเป็นเลขประกันสังคม.. ของอังเดร บรรทัดล่างลงมาเป็นชื่อซัมเมอร์ลิน ชื่อโรงพยาบาล ฉันจำได้ และต่อท้ายด้วยเลขห้อง ฉันเหลือบมองหน้าวินเซนต์แวบหนึ่ง เขาส่งยิ้มบางๆให้ ใจฉันชื้นขึ้นมาด้วยความหวัง อังเดรยังไม่ตาย แต่คงบาดเจ็บ.. เป็นอะไร.. หนักมั้ย? อยากจะไปดูด้วยตาตัวเองเดี๋ยวนี้เลย แต่สถานการณ์ตอนนี้ และสภาพฉันตอนนี้คงไม่ได้ อีธานมองปฏิกิริยาของฉันแล้วหันมาทางวินเซนต์  “เดี๋ยวนี้นายทำงานให้เธอแล้วเหรอ?” เขาถามเสียงเครียด “คุณเนทเป็นคนสั่งครับ” วินเซนต์ตอบง่ายๆ “หือม์..?” เขาพยักหน้ารับรู้พลางทำเสียงในลำคอ “ต่อจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าใครสั่ง ถ้าเป็นเรื่องของเด็กคนนี้ ต้องผ่านฉันก่อน เข้าใจไหม?” “ครับ” วินเซนต์รับคำเสียงเรียบ อีธานประคองฉันขึ้นลิฟ เขาพยักเพยิดให้วินเซนต์ตามขึ้นไปด้วย พอห้องโดยสารลิฟปิด อีธานก็สลัดหน้ากากคุณพ่อทิ้งอย่างไม่ไยดี เขาปล่อยไหล่ของฉัน ควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดลิ่มเลือดเล็กๆที่ติดอยู่บนสูทจากผมและหน้าของฉันอย่างพิถีพิถัน ฉันรู้สึกตลก จริงๆนะ.. ขำดีเหมือนกัน อาจเพราะความโล่งใจที่อังเดรปลอดภัย เรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ฉันจึงรู้สึกบันเทิงแบบประชดประชันดีเหมือนกัน ช่วงจังหวะที่อีธานไม่เห็น ฉันเอี้ยวตัวไปข้างหลังเขา ทำปากเป็นคำ ‘ขอบคุณค่ะ’ ให้วินเซนต์ เขายกมุมปากยิ้มให้ฉันน้อยๆ และพยักหน้ารับรู้เร็วๆครั้งหนึ่ง ลิฟขึ้นไปจอดชั้นยี่สิบ มันเป็นเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัวหรูหราแห่งหนึ่ง มีพื้นที่ครอบคลุมทั้งชั้น สาวสวยคนหนึ่งในชุดทำงานรอพวกเราอยู่แล้ว เธอไปจับมือทักทายพลางกล่าวต้อนรับกับอีธานอย่างยิ้มแย้ม เธอแนะนำว่าตนเองเป็นเลขาของคุณแบร์ริงตัน และด้วยเหตุน่าสลดใจอันคาดไม่ถึงเมื่อเช้านี้ คุณแบร์ริงตันรู้สึกเสียใจมาก จึงจัดแจงยกเพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของออฟฟิสให้อีธานและครอบครัวได้พักผ่อนชั่วคราว โดยอีธานสามารถใช้เสื้อผ้าของคุณแบร์ริงตันที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าได้ตามสบาย และส่วนฉัน เขาได้จัดเตรียมเสื้อเป็นพิเศษไว้ให้อีกชุดด้วย อีธานปฏิเสธที่จะใช้เสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ เขาถอดเสื้อนอกพาดกับโซฟา ไล่ฉันเข้าไปจัดการตัวเองด้านใน แล้วเรียกวินเซนต์มานั่งตรงข้าม ทั้งคู่พูดคุยกันเสียงเบากลัวฉันจะได้ยิน อ่านจากสีหน้าท่าทางแล้วคงเป็นเรื่องสำคัญพอควร ฉันไม่อยากรู้หรอก เลยไม่มีปัญหาที่จะหอบเสื้อผ้าที่เขาจัดไว้เข้าไปห้องด้านใน แล้วล็อคตัวเองจากเรื่องทั้งหมดอย่างสิ้นเชิง แต่ยัง.. ยังไม่ถึงเวลาที่จะอาบน้ำ ฉันต้องทำอะไรบางอย่างก่อน ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองดูหน้าจอสีดำสนิทอย่างชั่งใจ หากฉันใช้มัน อีธานคงต้องรู้ทุกอย่างเป็นแน่แท้ จริงๆแล้วในห้องนั้นก็มีโทรศัพท์ต่อไว้เช่นกัน แต่บุคคลที่ฉันกำลังจะติดต่อไป เป็นคนที่คุณไม่ควรใช้เบอร์ธรรมดาในการติดต่อ ยิ่งหากเป็นเครื่องที่สาวประวัติการโทรได้ล่ะก็.. ฉันไม่อยากทำให้คุณแบร์ริงตันอะไรนี่เดือดร้อนหรอก สุดท้ายฉันก็กดโทร เสียงรอสายเป็นเพลงคลาสสิค มินูเอ็ตของบาร์ค น่ารักไม่เข้ากับเจ้าของเลยจริงๆ “สวัสดีค่ะ ลุงเยท นี่แมกซ์นะคะ” ฉันกรอกเสียง “อ้าว.. นึกว่าใคร” เสียงแหบๆของเยทส่งมาตามสาย พอได้ยินว่าเป็นฉันเขาก็ประชดประชัน “คุณหนูตระกูลแวนดิแคมป์นี่เอง”   “ฮาๆ.. ตลกจัง” ฉันพูดเสียงขรึม “คืองี้นะคะ หนูมีเรื่องอยากถาม ลุงพอจะทราบมั้ยว่ามีรอดไวเลอร์แถวลาสเวกัสคนไหนบ้างที่ใช้ไรเฟิลจากระยะประมาณหนึ่งไมล์ได้” “โฮ่..” เยทร้อง “ถึงจะแค่ถาม ก็ต้องจ่ายเหมือนกันนะ” จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 17:32:29

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) ฉันยิ้ม ไม่ถึงสองประโยคก็พูดเรื่องค่าตอบแทน นี่แหละเยทตัวจริงเสียงจริง เจ้านายอันน่าภาคภูมิใจ เจ้าของฝูงหมาล่าเนื้อและรอดไวเลอร์ผู้ห้าวหาญและเค็มปี๋ยิ่งกว่าทะเลเดดซี “ถ้าลุงให้ข้อมูลนะ..” ฉันลองพยายาม “ถือว่าหนูเป็นหนี้ลุง และตอนนี้หนูเป็นลูกบ้านแวนดิแคมป์ไปแล้วใช่? ลูกบ้านแวนดิแคมป์ติดหนี้บุญคุณกับลุง ไม่เลวเลยนา..” “ฟังดูดี แต่ไม่พอ..” เขาว่า แล้วก็ยั่วน้ำลายฉันเล็กน้อยด้วยประโยคต่อมา “รอดไวเลอร์ที่ใช้ไรเฟิล? ทำงานโซนลาสเวกัส เคยมีโปรไฟล์สังหารในระยะหนึ่งไมล์หรือมากกว่า อืม.. มีอยู่พอควร” “มันไล่ยิงหนูซะหมดสภาพเลย” ฉันโวยวาย “ยิงมาได้ตั้งหกนัด ไรเฟิลนะไม่ใช่อาก้า.. แถมมันยัง..” ฉันเค้นเสียงผ่านไรฟันอย่างเคียดแค้น “มันทำอังเดรเจ็บ...” เยทเงียบไปหนึ่งอึดใจโดยไม่มีสาเหตุ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยเสียงเย็น “มันทำร้ายเพื่อนเก่าฉัน.. ยิงหมาล่าเนื้อของฉัน.. ท่าทางจะไม่อยากตายสบาย..” เขาเว้นช่วง “แต่ลุงให้ข้อมูลไม่ได้หรอกนะหนูแมกซ์ มันเป็นมารยาทสังคม ชื่อและโปรไฟล์รอดไวเลอร์เป็นความลับสุดยอด ลับยิ่งกว่าโปรไฟล์หมาล่าเนื้อไม่รู้กี่เท่า เอเย่นต์ตายเท่านั้นแหละถึงจะเอามาได้” “งั้นหนูต้องทำยังไง?” ฉันถามตรงๆ ทำงานกับเยทมานานปี ประโยคแบบไหนที่เยทกำลังเซย์เยส ประโยคแบบไหนแปลว่าเยทกำลังเซย์โน ฉันว่าฉันฟังออก และตอนนี้ เยทกำลังเซย์เยส แต่เป็นเยสที่อาจต้องจ่ายราคาค่างวดสูงกว่าปกติ “ง่ายมาก..” เยทตอบเสียงใส “แมกซ์ทำงานให้ลุงชิ้นนึงสิ” ฉันหัวเราะใส่โทรศัพท์ บรรยากาศแบบนี้ฉันคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก เยทเป็นคนฉลาด เขารู้จักเลี้ยงคน สองสามเดือนครั้งเขาจะเรียกพวกเราไปที่ออฟฟิส กางแฟ้มคดีต่อหน้าเราทีละหลายๆแฟ้ม แล้วให้เราเลือก แฟ้มสีเขียวเป็นงานล่า แฟ้มชมพูเป็นงานฆ่า ในกรณีที่คุณอยากเปลี่ยนจากล่าเนื้อไปเป็นรอดไวเลอร์ คุณก็เลือกแฟ้มชมพู อยากเป็นหมาล่าเนื้อก็เลือกแฟ้มเขียว ทุกคนมีสิทธิ์เลือกเคสด้วยตัวเอง แต่ก็แค่ภายนอก ไอ้คดีที่อยู่ในแฟ้มตัวเลือกส่วนมากจะไม่สำคัญ ใครทำก็ได้ ปัญหามันอยู่ที่เมื่อมีคดีสำคัญ เยทจะมีวิธีบังคับให้คุณรับจนได้น่ะแหละ เหมือนอย่างตอนนี้ไงล่ะ “เยทคะ..” ฉันเริ่มพูดอย่างใจเย็น “หนูถูกแวนดิแคมป์จับใส่ปลอกคอ ล่ามโซ่ ฉีดวัคซีน ขังกรงไปเรียบร้อยแล้ว บอกลางานหมาล่าเนื้อไปอีกหนึ่งปีได้เลย” “ฟังพูดเข้าสิ..” เสียงเยทแหบห้าวกลั้วหัวเราะ “แมกซ์น่ะเหรอจะถูกล่าม ต่อให้เป็นอีธาน แวนดิแคมป์ก็เหอะ” ฉันถอนหายใจยาว ไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธประโยคนั้นดี แล้วเยทก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ฝากบอกไอ้คนที่ดักฟังอยู่ด้วย หมาล่าเนื้อของเยทน่ะ ไม่ใช่ใครจะเป็นก็ได้ ถ้าถูกจับล่ามง่ายๆก็เสียชื่อเจ้าของฝูงหมดสิ เอ้า.. ทีนี้ อยากลากไอ้มือไรเฟิลนั่นมาขย้ำเล่นมั้ย? ถ้าอยากก็รับงานซะ” ฉันลังเลอยู่อึดใจ ก่อนจะตอบไป “โอเคค่ะ.. ว่ามาเลย” “ดี..” น้ำเสียงเยทเหมือนกำลังยิ้ม “เหยื่อคราวนี้ไม่มีแฟ้มโปรไฟล์ เพราะมันเป็นความลับสุดยอด และลุงยังไม่ตาย..” เยทพูดติดตลก ก่อนที่เขาจะพูดต่อ “เขาเป็นรอดไวเลอร์ของลุงเอง ชื่อกิบบอน คุ้นๆมั้ย?” ฉันตกตะลึง อ้าปากค้างด้วยซ้ำ คุ้นมั้ยเหรอ?.. บ้าหรือเปล่า?.. กิบบอน.. กิบบอนชายวัยกลางคนที่ดูสุภาพ มีอาชีพช่างซ่อมทีวีบังหน้า ทำงานเป็นรอดไวเลอร์ให้เยทไม่รู้กี่ปีมาแล้ว กิบบอนที่เพิ่งดื่มวิสกี้ในรถฉันไปเมื่อหลายวันก่อนน่ะนะ “ล้อเล่นใช่มั้ย?” ฉันพูดขึ้นมาคำแรก “ลุงจะส่งหนูไปล่ากิบบอนเนี่ยนะ?” “เคสนี้ค่อนข้างเป็นความลับ ลุงอยากให้แมกซ์ติดต่อลุงคนเดียว อย่าบอกใคร” เยทให้รายละเอียดเล็กน้อย “ถ้าแมกซ์เจอกิบบอน ก็จะรู้เรื่องไอ้มือไรเฟิลสารเลวนั่นเอง” ฉันยังงงๆ เหมือนประมวลผลอะไรไม่ทัน ในที่สุดคำแรกก็หลุดปากออกมาได้ “ทำไม?” “ก็.. อยากเล่าให้หมดอยู่หรอกนะ แต่เรื่องนี้ท่านอีธานรู้แล้วมันจะไม่งาม” เยทพูดอย่างทีเล่นทีจริง “ลุงเองก็ไม่รู้อะไรมากนัก เรามันแค่เจ้าของฝูงหมาตัวเล็กๆ ไม่มีเส้นสายลึกล้ำเหมือนเจ้าพ่อกระทรวงกลาโหม แหม.. แต่เห็นเป็นหนูแมกซ์นะเนี่ย แย้มให้ฟังหน่อยก็ได้ กิบบอนน่ะเบี้ยวลุง โทรก็ไม่โทร งานก็ไม่ทำ จู่ๆหายเข้ากลีบเมฆไปเลย” เยทพูดสบายๆเหมือนเล่านิทานเรื่องนึง “หมาลุงหายก็เลยต้องตามหา ใช่มั้ยล่ะแมกซ์” “แล้วทำไมต้องเป็นหนู?” ฉันถามเสียงอ่อย นึกอยากปฏิเสธขึ้นมาตงิดๆ “ก็เห็นสนิทกันดีนี่นา..” เยทพูดง่ายๆ “คิดว่ากิบบอนอาจคิดถึง แล้วไปเยี่ยมแมกซ์บ้าง ทีนี้ถ้าเจอแมกซ์ก็จับมัดส่งลุง.. หรือถ้าเขาเรื่องมากนักก็ยิงทิ้งซะ แล้วค่อยแพ็คหัวส่งไปรษณีย์มา..” “หนูไม่ฆ่ากิบบอน!” ฉันโวยทันที แต่เยทหัวเราะเบาๆมาตามสาย “จ้าๆ ไม่ฆ่าก็ได้ ตามใจหนูแมกซ์” เยทส่งเสียงแหบออดอ้อนอย่างน่าขยะแขยง “เอาเป็นว่า ถ้าเจอแล้วอยากทำอะไรก็ทำ.. จะหว่านล้อมอย่างที่แมกซ์ชอบ หรือจะขู่ วางยา มัด หรืออะไรก็ได้ แต่ให้กิบบอนกลับมาถึงมือลุงก็พอ โอเคมั้ย?” ฉันนิ่งไปหนึ่งอึดใจ “กิบบอนเกี่ยวอะไรกับไอ้มือไรเฟิลนั่นคะ?” “จุ๊ๆ.. อย่าเอ็ดไป..” เยทว่า “อย่าถามคำถามอันตรายอย่างนั้นสิ มีคนฟังเราอยู่นะ.. ลุงยังอยากเป็นเจ้าของฝูงไปอีกนาน~แสนนาน ยังไม่อยากเกษียณง่ายๆ” พูดจบแล้วเยทก็วางสายไปทันที โดยไม่มีคำล่ำลาเหมือนเดิม.. __________________________________________________________________ (จบตอน) ตอบคุณ Scottie จากตอนที่แล้วนะคะ พอดีเพิ่งเจอ 555 คราวนี้ที่หนูทวีทตี้สติแตกเพราะ 'อังเดร' เลยค่ะ ตอนถูกไรเฟิลยิงไม่เท่าไร แค่ตกใจกลัวเพราะไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ แต่ที่เธอกลัวมากๆคือการสูญเสีย กลัวการถูกทิ้ง เหมือนเมื่อตอนที่เธอเสียพ่อไป จริงๆเป็นปมที่หนมปังแอบๆไว้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ ทั้งเรื่องฝันร้าย และการที่เธอเลือกจะใช้ชื่อพ่อทำงาน แล้วก็ตอนที่มือปืนถามว่า "ถ้าฉันยิงแกแทนที่จะเป็นต้นไม้ล่ะ" เธอก็ตอบหน้าตาเฉยว่า "ฉันก็ตายน่ะสิ" ทวีทตี้เป็นเด็กอยู่มากค่ะ กลัวการอยู่คนเดียวมากกว่ากลัวตาย   แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 55 21:54:43 จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 17:35:07

ความคิดเห็นที่ 4 ถึงแนวของเรื่องจะเบนไปจากจุดเริ่มต้น (ตอนอ่านบทแรกๆ) แต่ภาพรวมแล้ว สำหรับผม นี่คืองาน ที่เยี่ยม ประดับวงการถนนนักเขียน อีกเรื่องครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 20:00:47

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วย ผมอ่านแล้ว ยังงงเลยว่า นี่มันเรื่องแต่งหรือเรื่องแปลกันแน่ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 20:49:54

ความคิดเห็นที่ 6 ช่วยหาคำผิดค่ะ พยายาม ออฟฟิศ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 19:12:09