ความคิดเห็นที่ 1 (ตอนที่1) ต่อ ๑๒มีนาคม๒๕๔๗(แปดปีก่อน)              พ่อกับแม่พากันไปเยี่ยมคุณยายที่ต่างจังหวัดตั้งแต่เช้ามืด อีตาพี่ชายตัวดีก็ดอดไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนที่สตูดิโอเมื่อตะกี้กว่าเห็นหน้าเห็นตาก็ย่ำค่ำ ไม่งั้นเหมือนกลับบ้านไม่ถูก วันอาทิตย์แบบนี้ทำไม๊ทำไม สาวงามอย่างฉันกลับต้องอยู่โยงเฝ้าบ้าน ทำงานบ้านเพียงลำพังแบบนี้นะ โธ่ถังชีวิตฉันนางซินดีๆนี่เอง แทนที่จะได้ออกไปเดินเชิดๆเริ่ดๆไปนู่นไปนี่กับเค้ามั่ง เฮ้อ คิดแล้วกลุ้ม ตัดพ้อต่อว่าอยู่ในใจพักใหญ่ ฉันก็หันไปคว้าไม้ถูพื้นสานงานต่อไป มืออีกข้างกดรีโมตฆ่าเวลาไปพร้อมละครทีวีภาคเช้า “สะดุดรักที่พักฝัน”  ละครยอดนิยมที่นำกลับมาฉายใหม่ดูกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ              วันนี้มาถึงตอนที่ มณี สาวน้อยศตวรรษที่๒๑นางเอกของเรื่อง เดินทางย้อนเวลาไปพบกับ ท่านชายสุรสีห์ พระเอกที่อยู่ในโลกอดีตเมื่อร้อยปีก่อน โดยการช่วยเหลือของ คีริน ภูตตัวน้อยที่ออกมาจากนิยายที่เธออ่าน........แหมช่างโรแมนติกเสียจริง หลังจากมือถูบ้านตาดูละครสลับกันไปมาจนจบตอนฉันไม่วายแอบคิดเล่นๆว่า ถ้าหากได้เข้าไปย้อนอดีตแบบแม่มณีบ้างจะเป็นเช่นไร ดูว่าฉันเองอาจจะก่อเรื่องอะไรต่อมิอะไรมากกว่าในละครเสียด้วยซ้ำ              สายมากแล้วระหว่างรอให้เครื่องซักผ้าได้ทำหน้าที่ของมันหลังจากที่กดปุ่มทำงานไป หนอนหนังสือตัวยงอย่างฉันไม่ขอปล่อยเวลาให้สูญเปล่า หยิบนิยายเล่มที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ หนังสือเล่มนี้ฉันจำได้ว่าเคยอ่านค้างเมื่อหลายปีก่อน อ่านทีไรก็ไม่จบสักที หนำซ้ำยังอ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องด้วยซ้ำ เห็นทีต้องสานต่อให้จบซะแล้วคราวนี้ ระหว่างเปิดหน้าหนังสือผ่านตาไปมา ก็ไปสะดุดตากับกระดาษแผ่นหนึ่งที่แทรกไว้ภายในประหนึ่งว่าแทนที่คั่นหนังสือ เมื่อคลี่กระดาษออกดู ก็พบว่าข้างในมีข้อความเขียนบอกความในใจถึงใครคนหนึ่งอยู่ในนั้น นี่เป็นจดหมายรักที่ฉันเก็บไว้มาแสนนาน ตัวหนังสือที่ร้อยเรียงเป็นประโยคยังไม่ได้ทำหน้าที่ของมันเลย จดหมายที่ยังไม่ได้ส่งถึงผู้รับ คนที่เป็นรักแรกของฉัน...”วิทย์”....              วิทย์ เพื่อนเก่าที่เรียนร่วมห้องกับฉันสมัยมัธยม เขาคนที่เป็นรักแรกของฉัน แต่เป็นรักเค้าข้างเดียว ฉันได้เจอวิทย์ครั้งล่าสุดในงานเลี้ยงรุ่นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เขายังดูเป็นคนที่มีเสน่ห์คงเส้นคงวาอยู่เสมอ วันนั้นเค้าถือโอกาสแจกการ์ดงานแต่งพร้อมเปิดตัวแฟนสาวคนสวย การประกาศสละโสดชนิดสายฟ้าแลบของเขาดูเป็นเรื่องน่าเสียดายสำหรับสาวๆหลายคน ในจำนวนนั้นมีฉันรวมอยู่ด้วย วันนั้นฉันได้เจอกับ แนน ผู้ที่จะมาเป็นว่าที่เจ้าสาวของวิทย์ ทั้งคู่พบรักกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย สาวเจ้าเป็นคนผิวขาวร่างเล็ก ดวงตากลมโตดูฉายแววสดใส ผมบ๊อบที่ตัดสั้นเสมอติ่งหู ยิ่งเสริมแต่งให้เธอดูเหมือนตุ๊กตาที่น่าทะนุถนอม  ผู้ชายประเภทดาร์ค ทอลล์ แอนด์แฮนด์ซั่มอย่างวิทย์ ก็ดูจะเหมาะสมกันดีกับเธอ              ฉันเคยคิดเข้าข้างตัวเองว่าหากฉันกล้าบอกความในใจกับวิทย์ในวันนั้นวันที่เราจะลาจากกัน เจ้าสาวตัวจริงของเขาอาจเป็นฉันก็ได้              ฉันหยุดอาลัยอาวรณ์กับเรื่องนั้น พับกระดาษในมือเสียบกลับเข้าไปในเล่ม บรรจงไล่สายตาอ่านหนังสือตามที่ตั้งใจไว้ต่อไป  แต่ในใจยังไม่วายนึกถึงเรื่องสารภาพรักที่ยังคาใจอยู่มาตลอด ฉันกวาดตาอ่านหนังสือมาพักใหญ่เหลือบมองเครื่องซักผ้าก็ยังปั่นผ้าไม่เสร็จ ด้วยความเหนื่อยล้าจากงานบ้านที่ตรากตรำมาตั้งแต่เช้า ผสมความขี้เกียจเล็กๆ ยังผลให้เกิดความง่วง จนในที่สุดก็ผล็อยหลับไป...              แต่แล้วเสียงหนึ่งก็พรากฉันจากนิทรา              “ แหม่ม! แหม่ม! ตายจริงมานั่งหลับตรงโซฟานี่ได้ไงจ๊ะ ตื่นได้แล้วลูกเดี๋ยวไปสายนะ”..... แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 55 14:40:47 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 14:39:14

ความคิดเห็นที่ 2              ฉันยังงัวเงียขยี้ตาตื่นขึ้น อยู่บนโซฟา เห็นแม่กำลังวุ่นอยู่กับงานครัวอยู่เบื้องหน้า              “อ้าว แม่กลับมาเมื่อไหร่คะเนี่ย”              “กลับเกลิบอะไรกันลูก แม่ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย ละเมอแต่เช้าเชียวนะไปล้างหน้าล้างตาซะก่อนไป เดี๋ยวมากินข้าวเช้าเสร็จแล้วจะได้รีบไปโรงเรียน วันนี้มีงานปัจฉิมนิเทศไม่ใช่รึไง”              อะไรนะ!? นี่ฉันหูฝาดหรือแม่ที่เพี้ยนไปกันแน่ เมื่อสะลึมสะลือลุกเดินไปล้างหน้าล้างตา             ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำกลับต้องประหลาดกับภาพตรงหน้ากระจก คนในกระจกนั้นก็เป็นฉัน แต่ไหงกลายมาอยู่ในสภาพนี้ล่ะ ฉันยังจำได้ว่านี่เป็นทรงผมที่ตัดเมื่อตอนอยู่ม.ปลายนี่นา ผมสั้นทรงนักเรียน แถมเสื้อผ้าก็เป็นเครื่องแบบชุดนักเรียนม.ปลายเต็มยศอีกต่างหาก ฉันหยิกแขนตัวเองยังรู้สึกว่าเจ็บ แม้ว่าจะขยี้ตาสักกี่ทีภาพในกระจกก็ยังเป็นเด็กม.ปลายคนเดิม ฉันหันหลังออกจากห้องน้ำเหลือบไปเห็นปฏิทินแขวนหลาอยู่บนผนังด้านนอก ตัวหนังสือตัวโตพิมพ์ชื่อเดือนและปีอย่างชัดเจน             .....มีนาคม ๒๕๓๙.....             เหลียวมองไปรอบห้อง สภาพห้องในตอนนี้คือบ้านเมื่อเก้าปีที่แล้วจริงๆ เฟอร์นิเจอร์อีกหลายตัวที่ปัจจุบันเลิกใช้ไปแล้ว ยังจำได้ผนังห้องสีขาวก่อนที่จะกลายเป็นสีฟ้าอ่อนในอีกสามปีให้หลัง วินาทีนี้เล่นเอาขำไม่ออกเลยทีเดียว              “แม่คะ เมื่อกี้ แม่บอกว่าหนูต้องไปงานปัจฉิมฯอะไรหรือคะ”              “ใช่สิ วันนี้ลูกจะเป็นนักเรียนม.หกวันสุดท้ายแล้วนะ ตายจริงลูกคนนี้ อย่าบอกนะว่าลืม”              จะว่าลืมก็ไม่ใช่ค่ะแม่ แต่หนูไม่รู้ต่างหาก ไม่รู้ว่าหนูมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ไง?! คำถามแล่นเข้ามาในสมองแต่ไม่ได้ส่งผ่านมาเป็นคำพูด              “รีบๆกินซะนะเดี๋ยวอาหารจะเย็นซะหมด เอ้อเดี๋ยวแม่ต้องออกไปรับของที่ไปรษณีย์ก่อน ปิดบ้านให้ดีๆด้วยนะแหม่มเอ๊ย”              “ค่ะแม่”              วันนี้คือวันที่๑๒มีนาคม๒๕๓๙...ห้าปีก่อนงั้นเหรอ แปดปีก่อน...มัธยมหก...วันปัจฉิมนิเทศ....แปดปีก่อน...มัธยมหก...วันปัจฉิมนิเทศ.... ฉันนึกทบทวนไปมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันมาอยู่ในอดีตได้อย่างไร อะไรหนอที่เป็นต้นเหตุ ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้เมื่อกี้นี้ฉันอ่านหนังสือแล้วเผลอหลับไปที่โซฟา              ใช่แล้ว! ฉันหันกลับไปมองบนโซฟาก็พบหนังสือเล่มนั้นตกอยู่ที่พื้น ฉันเดินรุดไปหยิบขึ้นมา มันคงหล่นลงมาตอนที่ลุกพรวดพราดมาเมื่อกี้นี้ ข้างๆกันมีกระดาษแผ่นเล็กพับครึ่งตกอยู่ แต่ดูใหม่กว่ามากเหมือนเพิ่งเขียนเสร็จเมื่อคืนนี้เอง จดหมายรักของฉันนั้นเอง รึเจ้าสิ่งนี้เองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันกลับมาที่นี่อีกครั้ง               .............................. แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 55 15:04:24 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 14:51:09

ความคิดเห็นที่ 3 จบตอนที่1 โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 15:05:21

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดี :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 19:28:20