- o - o - o - พลังรัก ๑ - o - o - o -

“ขค-1919…อย่าให้คลาดสายตาเด็ดขาด!”

“ครับนาย”

****************************************************************


“ข้าว…ตื่นรึยัง พี่เข้าไปนะ “

หญิงสาวปิดลูกบิดอย่างเบามือ หลังจากที่ส่งสัญญานเหมือนเช่นทุกครั้ง… ความเงียบงันเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนต่างรู้ดี…หญิงสาวผิวขาวร่างบาง ผมดำยาวสยาย อยู่บนเตียงนอนหาได้สนใจคนที่มาเยือนไม่ เธอกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงพนักที่หัวเตียงซุกท่อนล่างไว้ใต้ผ้านวมผืนใหญ่…ก้มหน้าสาละวนกับบางอย่างที่อยู่ในมืออย่างจดจ่อ


ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ  ทำเอาผู้มาเยือนถึงกับสั่นสะท้าน …กลิ่นแปลกๆลอยอบอวลทั่วห้อง  หญิงสาวรู้สึกวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมขึ้นมาทันที  เธอรู้สึกหายใจไม่เต็มปอด …เดินวนเวียนช้าๆไปทั่วห้อง เหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง…พลันสายตาไปสะดุดที่ถังขยะตรงหน้าห้องน้ำ…เธอพยายามสะกดกลั้นอารมณ์และความรู้สึกบางอย่าง  ก่อนที่จะเดินไปหยุดนิ่งข้างเตียงนอน


“ข้าวสูบบุหรี่ตั้งแต่ตอนไหน….  ”


คนพูดเอื้อมมือไปเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆมานั่งลงที่ข้างเตียงนอน  จ้องมองคนที่อยู่บนเตียงไม่วางตา…อีกฝ่ายไม่มีแม้แต่หางตาจะชำเลืองมอง มือยังคงสาละวนอยู่กับเครื่องมือสื่อสารชิ้นเล็กๆที่อยู่ในมือ  เหมือนกับว่ามันสำคัญต่อเธอจนๆไม่อาจละสายตาจากมันได้…ผู้ที่มาเยือนถึงกับถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด…ก่อนที่จะเอ่ยประโยคเดิมๆออกมา…


“จะบ่ายแล้วนิ….กินข้าวหน่อยดีไหม”


เหมือนกับว่าเธอเป็นธาตุอากาศ  อีกฝ่ายยังคงไม่แม้แต่จะกระดิกตัว หญิงสาวผู้พี่ยังคงจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเว้าวอน  เอื้อมมือไปแตะที่เข่าลูบไปมาเบาๆ


“ข้าว…เราคุยกับพี่หน่อยได้ไหม  วางไอ้ที่อยู่ในมือลงก่อน หันหน้ามาคุยกันดีๆสักครั้งได้ไหม…พี่ขอร้อง”


“ไม่มีอะไรจะคุย!!” อีกฝ่ายรีบสวนขึ้นอย่างไร้เยื่อใย  ทำเอาอีกฝ่ายชงัก ถึงแม้ว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี


“ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยรู้ไหม  ข้าวมีอะไรอยากจะเล่าไหม”


“ไม่มี!! ไม่มีอะไรจะพูด  เซ้าซี้อยู่ได้...ออกไปได้แล้ว  รำคาญ!!” หญิงสาวหดขาตั้งท่าจะขยับหนีมืออีกฝ่าย


“นี่เราจะคุยกันดีๆ  สักครั้งไม่ได้เลยหรอ พี่รักและเป็นห่วงข้าวมากๆเลยนะ”


“ใครใช้ให้มาคุย…ไม่ต้องมายุ่ง…รำคาญ  ได้ยินไหมว่า  รำคาญ!!”


“ข้าว…ทำไม…”หญิงสาวต้องหยุดชะงัก  ก่อนที่จะพูดจบเพราะเสียงที่ดังมาจากสิ่งที่อยู่ในมือของน้องสาวผู้ดื้อรั้น


“ว่าไงแก…ได้ๆ ชั้นกำลังจะโทรหาแกอยู่พอดี เซ็งว่ะ! แมร่ม! …ไม่มีอะไรหรอก เรื่องเดิมๆ เบื่อโว้ย! ซ้ำซากอยู่ได้…  คืนนี้เจอกันที่ไหน  ให้แกเป็นคนเลือกชั้นยังไงก็ได้…ขอให้พ้นๆจาก…ก็พอ  แกล่วงหน้าไปก่อน….เดี๋ยวชั้นตามไป  อย่าลืมโทรไปชวนไอ้พวกนั้นด้วย…เคๆเจอกัน ”


หลังจากที่วางสายหญิงสาวสะบัดผ้านวมให้พ้นจากตัว…ดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนอย่างว่องไว  เสยผมลวกๆก่อนที่จะเดินไปที่หน้ากระจก  หยิบแปรงขึ้นมาแปรงผมช้าๆ…หญิงสาวผู้พี่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม  ในท่าเดิมเพียงแต่เอี้ยวตัวหันไปมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่าย…เธอฝืนกล้ำกลืนอะไรบางอย่างไว้ในอก ก่อนที่จะเปล่งเสียงออกมา…


“ข้าว…คืนนี้จะไปอีกแล้วหรอ  พรุ่งนี้ไม่มีเรียนรึไง เราน่ะตะลอนๆเที่ยวมากี่คืนติดแล้ว…คืนนี้พี่ไม่ให้ข้าวไป”


“ตัวเองไม่มีสิทธิ์จะมาบงการชีวิตเค้า…ชีวิตเป็นของเค้าๆจะทำยังไงกะมันก็ได้…ดูแลตัวเองให้ดีก่อนเหอะ  ยัยลูกสาวสุดที่รัก!!”


คนพูดหันหน้ามา  จ้องตาไม่กระพริบ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำกระชากปิดประตูอย่างมีอารมณ์…ไม่สนใจว่าคนที่นั่งอยู่ที่เดิมจะรู้สึกเช่นใด


“เบื่อโว้ย! อย่ายุ่งกะก-รู ได้ไหม! แสด!” เสียงที่เล็ดลอดออกมา อย่างบ้าคลั่งของอีกฝ่าย  ทำเอาหญิงสาวผู้พี่หน้าซีดเผือด


“แกเกินเยียวยา…ไปแล้วจริงๆเหรอข้าว” เธอพึมพำพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า  ลุกเดินออกประตูไปช้าๆเหมือนเช่นทุกๆครั้ง


**********************************************************


“ไปแล้วเหรอ” ผู้ที่ยืนอยู่หลังม่านเอ่ยปากถามลอยๆ หลังจากที่แสงไฟหน้ารถเลี้ยวออกประตูไป

“ค่ะ” คนตอบก็เหม่อลอยไม่แพ้กัน


“คงดึกล่ะคะ ตอนเที่ยงขวัญเข้าไป…อาละวาดหนักเลย  ตอนนี้เหมือนจะมีเรื่องบุหรี่เข้ามาเพิ่ม”


“ปล่อยมัน…ให้มันบ้าให้ถึงที่สุด” ผู้พ่อมีสีหน้าไม่สู้ดีขึ้นมาทันที ก่อนจะเดินไปหาภรรยาที่นั่งอยู่บนเตียงนอนใหญ่ กุมมืออีกฝ่ายเบาๆอย่างให้กำลังใจ


“คุณอย่าทำอะไรแกนะคะ… แค่นี้ฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้ว มันเวรกรรมอะไรนักหนา” หญิงสูงวัยผู้มีสีหน้าซูบซีดซบลงที่ไหล่กว้างของสามีก่อนที่น้ำตาเธอจะไหลริน


“ไม่เอาน่าคุณ…  ผมจะไปทำอะไรลูก คุณอย่าคิดมาก ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่  ขวัญก็คอยเป็นหูเป็นตาดูแลน้อง…  ผมกำลังคิดหาวิธีอยู่  ข้าวมันดื้อรั้น มันฝังใจกับความคิดของมันก็เท่านั้นเอง”


“ฉันผิดเองค่ะ…ที่ไม่ใส่ใจลูกเท่าที่ควร  ฉันเป็นแม่ที่ไม่เอาไหน”


“เราทำดีที่สุดแล้ว…ข้าวมันยังเด็ก ขอเวลาอีกสักหน่อย แล้วเค้าจะได้เรียนรู้ด้วยตัวเค้าเอง…ผมรับรอง  คุณอย่าคิดมาก เราทุกคนรักแก…ผมเชื่อว่าพลังรักของเราทุกคน จะสามารถทำให้เราก้าวผ่านจุดนี้ไปได้”


“ฉันเชื่อ…ว่าคุณทำได้ แล้วเมื่อไหร่ล่ะ ฉันกลัว…กลัวว่าลูกจะถลำลึกมากไปกว่านี้ …ตอนนี้ลูกเที่ยวเตร่ กินเหล้า สูบบุหรี่…แล้วต่อๆไปล่ะ ฉันไม่อยากจะคิด…”


“ขวัญกับคุณพ่อ  กำลังช่วยกันอยู่นะคะ  ขวัญจะไม่ปล่อยให้น้องถลำลึกไปกว่านี้เด็ดขาด!  ขวัญสัญญาค่ะ” หญิงสาวคุกเข่าลงที่ข้างเตียงสวมกอดที่รอบเอวมารดาอย่างรักใคร่เทิดทูน


“แม่รู้จ้ะว่าขวัญรักน้องมาก…ยอมทำทุกอย่างเพื่อน้อง…”


“แม่นอนเถอะนะคะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว  แม่ทานยาหน่อยนะคะจะได้หลับสบาย…ขวัญจะรอจนกว่าน้องจะกลับมานะคะ”


“แม่ไม่อยากนอนเลย  แม่เป็นห่วงน้องมากๆ”


“ แม่ต้องพักผ่อนนะคะ  ต้องทำตามที่คุณหมอบอก  จะได้หายเร็วๆไงคะ”


“ตราบใด…ที่ข้าวยังเป็นแบบนี้  แม่ต้องตายแน่ๆเลย”


***************************************************


ราตรีที่มืดมิด…เวลาผ่านล่วงเลยไปนานแค่ไหน ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้…ความเหนื่อยล้ากับสิ่งที่ต้องเผชิญ ทำเอาทุกคนต่างหลับใหลเหมือนดั่งกับว่าต้องมนต์…

แปร้น!!  แปร้นนน!! แปร้นนนน!!  เสียงแตรดังยาวๆติดต่อกันหลายครั้ง  ทำเอาคนที่หลับใหลสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ!


หญิงสาวในชุดสีดำ…เดินโซซัดโซเซ เข้ามาในห้องโถง  เธอสลัดรองเท้าจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง  เหวี่ยงกระเป๋าสะพายลอยไปตกอยู่ที่โซฟาโต๊ะรับแขกอย่างแม่นยำ…


“ ข้าว…นี่ลูกเมามาขนาดนี้เลยเหรอ” ผู้พ่อเอ่ยถามอย่างอ่อนใจ ส่ายหน้าไปมา


“ข้าว…ไปนอนป่ะ เดี๋ยวพี่พาไป “ หญิงสาวผู้พี่เอ่ยปากพร้อมกับเข้าพยุง


“ม่ายต้องมายุ่ง!!  ใครเป็นคนสั่งให้ไอ้เวง! นั่น ตามประกบติดเค้า…เห็นเค้าเป็นตัวอะไร เป็นนักโทษรึไง…ครายเป็นคนสั่งบอกเค้ามาหน่อยสิ!!”

เธอตะโกนด้วยเสียงอันดังลั่น สะบัดเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายทำหน้าขยะแขยง


“พรุ่งนี้ค่อยคุยกันน๊า  คืนนี้ดึกแล้ว  ข้าวไปนอนป่ะ” อีกฝ่ายไม่ละความพยายาม

“หูแตก!!  หูแตกรึยังไง” เธอตะคอกกลับสายตาเอาเรื่อง


“ขวัญ…เอาน้องไปนอน  ดึกมากแล้ว …แม่เพิ่งจะหลับไป” ผู้พ่อพยายามสะกดอารมณ์


“ไม่นอน!  ต้องคุยให้รู้เรื่อง”


“เกิดอะไรขึ้น….ข้าวลูกเป็นอะไร …คุณ ๆ  อย่าทำอะไรลูกนะคะ”


คนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันไดมา  ทำเอาสองพ่อลูกถึงกับชงักจ้องมองจนเกือบลืมหายใจ…แต่ตัวต้นเหตุหาได้ใส่ใจไม่ ยังคงเดินเซไปมาไม่อยู่กับที่


“ข้าว…ลูกไปนอนกับแม่นะคะ ทูนหัวของแม่” หญิงสูงวัยตรงเข้าสวมกอด


“ไม่ต้องมายุ่ง!” เธอสะบัดตัวอย่างแรง ทำเอาผู้เป็นแม่เซถลาไปตามแรงเหวี่ยง…


“แม่!!”สองเสียงที่ประสานดังขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ คือเสียงของพ่อและลูกสาวคนโต


*******************************************************

จากคุณ	: ใยไหมกะใบม่อน
เขียนเมื่อ	: 22 พ.ค. 55 20:15:24